Αποτροπή ή υποχώρηση;...

Από τον Έβρο μέχρι το Λιβυκό Πέλαγος κι από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου μέχρι το Καστελόριζο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, απλώνεται το φάντασμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Η τουρκική απειλή σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου δεν αποτελεί σχήμα λόγου ή...

 προπαγανδιστικό κατασκεύασμα με στόχο τον εκφοβισμό και την «εσωτερική κατανάλωση». Υπάρχει πραγματικά. Μπορεί να έχουν περάσει 46 χρόνια από την τελευταία έμπρακτη απόδειξη του τουρκικού επεκτατισμού, με την εισβολή και κατοχή του 36% της Κύπρου, αλλά όλο αυτό το διάστημα η Τουρκία υπήρξε ένας δύστροπος γείτονας, ο οποίος επιδείκνυε μια σταθερή πολιτική αμφισβήτησης και αναθεώρησης του Status quo στο Αιγαίο, με συχνές παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας και κάθε είδους προκλήσεις, καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου -και με το ΝΑΤΟ πάντα στο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.

Στόχος μια «γκρίζα» Μεσόγειος

Ο τουρκικός εθνικισμός, ο οποίος διαποτίζει σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα στο εσωτερικό της Τουρκίας αποπροσανατολίζοντας τον τουρκικό λαό, έβρισκε πάντα διέξοδο και “βαλβίδα εκτόνωσης” με προκλητικές ενέργειες και επίδειξη δύναμης εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, το χώρο των οποίων η Άγκυρα εκλάμβανε πάντα ως “αδύναμο κρίκο” στο περιφερειακό της γεωπολιτικό σύστημα. Τελευταία όμως οι τουρκικές προκλήσεις, σε όλο το φάσμα των περιοχών γειτνίασης με την Ελλάδα και την Κύπρο, λαμβάνουν ξεκάθαρα επιθετικό και ακραία διεκδικητικό χαρακτήρα.

Στόχος της Τουρκίας είναι το “γκριζάρισμα” μιας τεράστιας γεωγραφικής ζώνης στο ανατολικό Αιγαίο και στη Μεσόγειο, ακόμη και η πρόκληση ενός “θερμού επεισοδίου” ώστε να συρθεί η Αθήνα σε μια εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευση με την αναθεωρητική Άγκυρα με στόχο τον επανακαθορισμό του καθεστώτος νησίδων και βραχονησίδων και των θαλάσσιων ζωνών, και τη “συνεκμετάλλευση”, δηλαδή την επίσημη αναγνώριση ότι “κανένα σχέδιο στην περιοχή δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη συμμετοχή της Τουρκίας” (Ρ. Τ. Ερντογάν).

Από τη «Στρατιά Αιγαίου» στη «Γαλάζια Πατρίδα»

Σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες από την ανεξαρτησία της Ελλάδας και 108 χρόνια από την απελευθέρωση των περισσοτέρων νησιών του Αιγαίου από την οθωμανική κατοχή, το υπάρχον καθεστώς του Αρχιπελάγους, διαμορφωμένο από τη Συνθήκη του Λονδίνου, τη Συνθήκη της Λωζάννης (24.7.1923) και τη Συμφωνία των Παρισίων (1947), τίθεται υπό αμφισβήτηση. Η γειτονική μας Τουρκία, ως κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τρέφοντας υπό τον Ερντογάν φιλοδοξίες αναβίωσής της, και με τον αέρα της ανερχόμενης περιφερειακής δύναμης, θέτει υπό αμφισβήτηση το καθεστώς του Αιγαίου, προβάλλοντας απαιτήσεις για συγκυριαρχία, ενώ προβάλει μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο υπό το νέο επεκτατικό δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Η εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 και η παράνομη κατοχή του 36% του βόρειου τμήματος της μεγαλονήσου, καθώς και η συγκρότηση το 1975 της 4ης Στρατιάς, της λεγόμενης “Στρατιάς Αιγαίου” με έδρα τη Σμύρνη και προσανατολισμένης προς δυσμάς, με δύναμη 100.000 ανδρών και εξοπλισμένη με ένα μεγάλο στόλο αποβατικών σκαφών, αποτελούν αποδείξεις πως οι τουρκικές απειλές και διεκδικήσεις μπορούν, όταν εμφανιστούν οι κατάλληλες συνθήκες, να λάβουν σάρκα και οστά.

Αμφισβητώντας υπάρχουσες συνθήκες, και καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και δικαίου της θάλασσας, η Άγκυρα, χρησιμοποιώντας το αναχρονιστικό επιχείρημα ότι “η ισχύς παράγει δίκαιο”, αντιλαμβάνεται τις θαλάσσιες περιοχές στην Ανατολική Μεσόγειο ως “ζωτικό χώρο” (Lebensraum) προβολής και επέκτασης της ισχύος της, αλλά και ως πρώην τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που θα πρέπει σταδιακά να “επιστραφούν” στο σύγχρονο εκπρόσωπό της, την Ερντογανική Τουρκία.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Καραϊτίδη, διευθυντή του διπλωματικού γραφείου των Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη και πρέσβυς ε.τ., η τουρκική επιθετικότητα κλιμακώνεται επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια: «Επί πολλά έτη, η στάση της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από μια προϊούσα διεκδικητικότητα. Σταδιακά, από την αμφισβήτηση του ελληνικού εναέριου χώρου, πέρασε στις λεγόμενες ‘’γκρίζες ζώνες’’, εν συνεχεία στη ρητή διεκδίκηση ελληνικών νησίδων και νησιών, με αβάσιμα από πλευράς διεθνούς δικαίου επιχειρήματα, για να φτάσει στο δόγμα της ‘’Γαλάζιας Πατρίδας’’ και στην εξωφρενική θεωρία ‘’των συνόρων της τουρκικής καρδιάς’’...

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

tvxs.gr