Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Ζούμε βέβαια σε καθεστώς... επιστημονικής φαντασίας, μετα-οργουελικό, αλλά, μιας και ζούμε (ακόμα), μπορούμε και να σχολιάζουμε (ακόμα) την κατάντια μας. Αλλο αν κάποιοι, που ειδικεύονται στο λιβανίζειν, τα θεωρούν όλα καλώς καμωμένα και όσους εξ ημών διατηρούμε (εντούτοις) επιφυλάξεις, μας θεωρούν, το λιγότερο, αχάριστους. Μας πετάνε στη μούρη και τις δημοσκοπήσεις, λες κι αυτές είναι η λυδία λίθος της πραγματικότητας, και ό,τι λένε, είναι θέσφατο.

«Γράφεις θυμωμένα τελευταία!», μου λένε φίλες και φίλοι. Δεν γράφω θυμωμένα. Προσπαθώ να βγάλω τον θυμό που υπάρχει διάχυτος στην ατμόσφαιρα, αλλά δεν φαίνεται, γιατί κυκλοφορεί με μάσκα και με γάντια. Μπήκα την Κυριακή, πρώτη φορά μετά τον Μάρτιο (απίστευτο, πώς πέρασε κιόλας τόσος καιρός!), σε μετρό και Ηλεκτρικό να πάω στους εγγονούς μου. Τρόμαξα με την εικόνα. Χιαστί τα καθίσματα, δυο καθήμενοι σε τέσσερις θέσεις. Και οι επιβάτες να ισορροπούν σαν τον Σαρλό σερβιτόρο σε πλοίο, για να μην πιαστούν από τις χειρολαβές. Ομολογώ, την έκανα την αποκοτιά: πιάστηκα από τις χειρολαβές· και ήμουν ο μόνος.

Τότε θυμήθηκα το «Σώμα» του Καβάφη. Κατέφυγα στην ποίηση. Αν και καρυωτακικός, δεν συμφωνώ με το δάσκαλο πως «η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε»: «Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,/ όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,/ αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα/ γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,/ κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο/ τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε».

Διάβαζα προχθές ότι σ’ αυτή την άτακτη μετάβαση, από τα κορονοϊκά σε μιαν ακανόνιστη κανονικότητα υπό όρους οριακούς (τα ’γραφα και χθες: η καταστολή είναι της ευκολίας, δεν είναι σοβαρή διαχείριση...), ότι άνοιξαν και οι οίκοι ανοχής (περίπου με όρους... παρθεναγωγείου). Να δω η δική μας ανοχή πότε θα κλείσει! Συνεχίζεται...