Ένα σποτ, 20 εκ. ευρώ και ευαισθησία αλα καρτ

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκ. ευρώ που μοίρασε αδιαφανώς η κυβέρνηση στα φιλικά της μέσα ενημέρωσης προκάλεσε αντιδράσεις. Η βασική κατηγορία είναι ότι γενικεύει, ότι βάζει στο ίδιο τσουβάλι όλους τους δημοσιογράφους. Προσωπικά δεν διέκρινα κάτι τέτοιο. Αντίθετα, είναι σαφής η αναφορά στους «μεγαλοδημοσιογράφους». Ενδεχομένως, όμως, να ενόχλησε η έναρξη του μηνύματος με την εξευτελιστική αντίδραση της «δημοσιογράφου» στην «βροχή» των χαρτονομισμάτων του Μωυσή-Μητσοτάκη! Ίσως να είναι λάθος η επικέντρωση στους δημοσιογράφους και όχι στα "μεσα", δηλαδή τους ιδιοκτήτες τους. Σε κάθε περίπτωση, είναι προς τιμή των δημοσιογράφων ότι ενοχλήθηκαν, αν και δεν υπήρξε ανάλογη αντίδραση από κάποιους (π.χ. την εφημερίδα Τα ΝΕΑ, το Πρώτο Θέμα και τον Πορτοσάλτε!) και για την σκανδαλώδη επιχορήγηση των ανύπαρκτων σάιτ καθώς και για την μη δημοσιοποίηση των ποσών, που δόθηκαν, από την κυβέρνηση.   

Αλήθεια, αν το σποτ ξεκινούσε με τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ ότι «Η σύγχρονη δημοσιογραφία... δικαιώνει την ύπαρξή της χάρη στη δαρβίνεια αρχή της επιβίωσης των πιο χυδαίων», θα διαφωνούσαν; Ή μήπως δεν είναι αλήθεια ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι-εργοδότες παρά το ασυμβίβαστο; Ότι στο χώρο επικρατεί μία κατάσταση ανταγωνισμού που παραπέμπει σε εργασιακή ζούγκλα, και σχεδόν κατευθυνόμενη ενημέρωση;

Ασφαλώς, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Εν προκειμένω ισχύει ότι με τον υψηλόβαθμο και τον χαμηλόβαθμο κλήρο του 18ου αιώνα, καθώς από τη μια πλευρά υπάρχουν 100 μεγαλοδημοσιογράφοι με τις πολλές  δουλειές και από την άλλη το πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Από τη μια χιλιάδες εργαζόμενοι με μικρή βαρύτητα κι από την άλλη «η δικτυωμένη και συμπαγής ελίτ» των αρθρογράφων και των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης που είναι μια δράκα. Αν κάποιοι, δημοσιογράφοι κολακεύονται όταν επισκέπτονται τα κότερα και τα σαλόνια της οικονομικής και πολιτικής ελίτ και νομίζουν ότι ανήκουν κι αυτοί στο σαλόνι των Γκερμάντ, ε, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι κόλακες, κουλάκοι, κολαούζοι και εκμαυλισμένοι.

Ας μη βάζουμε,λοιπόν, στο ίδιο τσουβάλι τους «πάνω» και τους «κάτω», δημιουργώντας όχι μόνο σύγχυση αλλά και αδικία, αδικώντας πρωτίστως τους «κάτω», καθώς εκείνοι που ωφελούνται –και κρύβονται- με την γενίκευση είναι οι «πάνω», οι "μεγαλο-δημοσιογράφοι", οι μεγαλο-εκδότες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Και οι "μεγαλο-" βρίσκονται παντού, σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε κοινωνική κατηγορία. Προπάντων, οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» υπάρχουν σε όλα τα πρυτανεία, δεξιά κι αριστερά.

 Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι γενικώς οι δημοσιογράφοι, ή γενικώς κάποιοι «κακοί» εκδότες, αλλά εκείνοι οι «50 άνδρες και γυναίκες», που ελέγχουν πάνω από τις μισές πληροφορίες και ιδέες(Μπεν Μπαγκντικιάν), και τις οποίες είναι ικανοί να τις στέλνουν σε εκατομμύρια ανθρώπους, διαμορφώνοντας το γούστο τους και την εικόνα τους για τον κόσμο, δηλαδή την κουλτούρα και την ιδεολογία τους. Γι’ αυτό, οι θιγόμενοι από τις γενικεύσεις, ας υπερασπιστούν την ακεραιότητά τους, ασκώντας κριτική σε μια ουσιώδη παθογένεια της σύγχρονης δημοκρατίας, που είναι η ολιγοπωλιακή ενημέρωση και η συγκέντρωση στα χέρια ενός μόνο επιχειρηματία πολλών μίντια, καθώς και η αδιαφανής επιχορήγηση τους από την κυβέρνηση.

Εντέλει, είναι αλήθεια ότι το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα 20 εκ. ευρώ της κυβέρνησης προς τα μίντια, πάσχει στη στόχευση και απέτυχε από το γεγονός και μόνο ότι δημιούργησε σύγχυση, αλλά αυτό δεν "ξεπλένει" την παθογένεια παρά τις φωνές των ευαίσθητων αλα καρτ...