Ο πανικόβλητος και η «αχάριστη»

Το νέο «αφήγημα» του Πρωθυπουργού, που διατυπώθηκε κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης, αποδείχθηκε μέσα σε λίγες μέρες ένα από τα πιο σύντομα ανέκδοτα, και προκάλεσε περισσότερο γέλιο και από εκείνο του «success story».

Ο κ. Σαμαράς είχε κηρύξει την έξοδο από το μνημόνιο χωρίς να χρειαστούμε άλλο πρόγραμμα επιτήρησης, την αποδέσμευση από το ΔΝΤ και την αυτόνομη χρηματοδότηση της χώρας από τις αγορές.

Το τί επακολούθησε είναι γνωστό:
Στο Eurogroup που έγινε
δυο ημέρες μετά, ο Γκίκας Χαρδούβελης, που τόλμησε να θέσει προφορικά το αφήγημα Σαμαρά, έγινε σάκος του μποξ. Ο Πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, έκανε μια "διακριτική" δήλωση ότι δεν μπορεί να βγει η Ελλάδα στις αγορές χωρίς "προληπτικό" πρόγραμμα, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε το σφυροκόπημα των αγορών στα ελληνικά ομόλογα, με αποτέλεσμα να βρεθούν τα spreads πιο πάνω και από τις τιμές που είχαν την αποφράδα της ένταξής μας στο μνημόνιο.

Όπως ήταν φυσικό, η ελληνική κυβέρνηση ανέκρουσε πρύμνα και άρχισε να ψελλίζει κάτι περί ανάγκης "προληπτικής στήριξης", όπως ακριβώς της είχαν υπαγορεύσει στο Eurogroup. Αποκρύπτει, βεβαίως, ότι οποιαδήποτε τέτοια "προληπτική" στήριξη προϋποθέτει νέο μνημόνιο, όπως κι αν λέγεται αυτό, που θα επιβάλλει τη συνέχιση της λιτότητας, του ξεπουλήματος της χώρας, των απολύσεων και της πλήρους απορρύθμισης των σχέσεων εργασίας, με όποιες ωραιοποιημένες λέξεις κι αν  αμπαλαριστούν τα εγκλήματα αυτά (δημοσιονομική σταθερότητα, αποκρατικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις, αξιολόγηση, άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, κ.λπ.).

Από την εξέλιξη αυτή, προκύπτουν δύο εύλογες απορίες...

Η πρώτη αφορά την κυβέρνηση και κυρίως τον Αντώνη Σαμαρά: Είναι τόσο αφελείς, που δεν καταλάβαιναν ότι το νέο τους "αφήγημα" που δεν είχε την έγκριση της τρόικας (ούτε της Μέρκελ, όπως φάνηκε από την πρόσφατη συνάντηση στο Παρίσι), θα είχε κοντά ποδάρια;

Η δεύτερη αφορά την τρόϊκα, την ευρωπαϊκή ελίτ και την ίδια την Μέρκελ: Είναι όλοι αυτοί τόσο "αχάριστοι" απέναντι σ' αυτόν που οι ίδιοι επέλεξαν ως εκλεκτό τους στην Ελλάδα, που αντί να του προσφέρουν μια πολιτική ανάσα, τώρα που βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση, του απαντούν με απανωτά χαστούκια; Δεν μπορούσαν να μεσολαβήσουν στις αγορές ώστε να επαναληφθεί μία ακόμα, έστω εικονική, χρηματοδότηση από τις ίδιες, με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Δεν βλέπουν ότι έτσι οδηγούν στην απαξίωση και στην κατάρρευση τον πιο πιστό  υπηρέτη της δικής τους πολιτικής στην Ελλάδα;

Ο Σαμαράς οφείλει την πολυπόθητη γι' αυτόν πρωθυπουργία στην υποταγή του στην τρόϊκα και στη Μέρκελ. Ο δρόμος αυτός άνοιξε με την μεταστροφή του από λάβρο αντιμνημονιακό σε μνημονιακό, μετά την περίφημη δήλωση υποταγής (μετά υπογραφής) στο μνημόνιο, την περίοδο της συγκρότησης της κυβέρνησης Παπαδήμου. Εκείνη τη στιγμή, ο Σαμαράς, ξεπέρασε μια διαχωριστική (μια κόκκινη) γραμμή, με αντάλλαγμα την μελλοντική Πρωθυπουργία. Έκτοτε, ποτέ πια δεν θα μπορούσε να ασκήσει δική του πολιτική. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Γ. Παπανδρέου με την ένταξη της χώρας στον έλεγχο του ΔΝΤ, το ίδιο έχει συμβεί άπειρες φορές στην παγκόσμια Ιστορία. Τα μετέπειτα γεγονότα, απλώς επιβεβαίωσαν την αλήθεια αυτή. Η δεύτερη μεταστροφή του Σαμαρά, από τις προεκλογικές κορώνες περί σκληρής διαπραγμάτευσης έως την μετεκλογική πλήρη συμμόρφωση, χωρίς όχι μόνον να διαπραγματεύεται αλλά χωρίς καν να τολμά να θέτει θέματα διαπραγμάτευσης στους υπαλλήλους της τρόϊκας, ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη. Τα "καλά" και ανέξοδα λόγια κάποιων τροϊκανών και ηγετών της Ε.Ε., ότι η Ελλάδα "πηγαίνει καλά", συνοδεύονταν πάντοτε από την προσθήκη ότι πρέπει να συνεχίσει τις "μεταρρυθμίσεις" και ήταν στάχτη στα μάτια.

Το ορόσημο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, που μπορεί να κόψει ενάμιση χρόνο ζωής από την κυβέρνηση Σαμαρά, δημιούργησε μια μεγάλη αντίφαση, ιδιαίτερα μετά την ήττα στις ευρωεκλογές. Η εφαρμογή του μνημονίου απαιτούσε σκληρότερα μέτρα ενώ το ενδεχόμενο εκλογών απαιτούσε παροχές. Πάνω στον πανικό που δημιουργούσε αυτή η αντίφαση, ο Σαμαράς πίστεψε, χωρίς καμία ένδειξη, ότι η Μέρκελ και οι ευρωπαίοι νεοφιλελεύθεροι ηγέτες θα του έδιναν μια ευκαιρία... Αλίμονο.

Η Μέρκελ, με τη σειρά της, οφείλει την επανεκλογή της, τον Νοέμβριο 2013, σε δύο παράγοντες. Ο πρώτος, είναι  γιατί έχει αναδειχτεί στον καλύτερο εκφραστή των συμφερόντων των λεγόμενων αγορών, του χρηματιστηριακού κεφαλαίου που αποτελεί την πραγματική εξουσία σήμερα παγκοσμίως. Ο δεύτερος, που σχετίζεται με την μέχρι τώρα  δημοφιλία της στην Γερμανία, είναι ότι έχει αναδείξει τη χώρα της σε ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη και έχει επιτύχει τη μεταφορά πλούτου από τις χώρες του Νότου στη Γερμανία. Δεν υπήρχε, λοιπόν καμία περίπτωση, να διακινδυνεύσει τα συμφέροντα των δικών της "χορηγών" με μια επικίνδυνη ανεκτικότητα σε μια αλλαγή της εφαρμοστέας συνταγής στο πολυσυζητημένο πειραματόζωο, την Ελλάδα. Ήταν και για εκείνη θέμα κύρους και τελικώς πολιτικής επιβίωσης, ιδιαιτέρως σε μια στιγμή που αρχίζει να αμφισβητείται η πολιτική της και από άλλες χώρες του Νότου. Ακόμα περισσότερο, δεν θα το ρίσκαρε για κάποιον που έχει δηλώσει υποταγή στην ίδια και είναι του χεριού της. Κι αυτό δεν είναι "αχαριστία", είναι ψυχρή πολιτική. Και δεν αφορά μόνον το Σαμαρά...

Πηγή