Η Χούντα και το big bang της πολιτικής μας ζωής

Του Κώστα Γιαννακίδη

Στη μακρινή δεκαετία του ’80, όταν η Ελλάδα πετούσε από πάνω της το βαλκανικό χνούδι, οι εφημερίδες συνήθιζαν να δημοσιεύουν μεγάλα επετειακά αφιερώματα στη δικτατορία του Μεταξά.

Δεν ήταν μόνο το θέρος και ο άνυδρος, ειδησεογραφικά, μήνας Αύγουστος. Ηταν και οι αναμνήσεις των ανθρώπων που έγραφαν, οι πολιτικές τους καταβολές, οι εθνικές μας νευρώσεις που έβρισκαν διαθέσιμο χαρτί και άφθονο μελάνι. Τώρα ναι, μπορώ να το καταλάβω καλύτερα. Στη διαστροφή της εφηβείας μου, όταν διάβαζα «Το Ποντίκι», «Τα Νέα» και την «Ελευθεροτυπία», κατανάλωνα το προϊόν ανθρώπων που είχαν παιδικές μνήμες από τον Μεταξά, εφηβικές από τον εμφύλιο και ώριμες από τη χούντα των συνταγματαρχών. Μετρήστε πάλι τι έχει ζήσει ένας άνθρωπος που γεννήθηκε το 1930 και ελάτε να ζυγίσουμε ξανά λέξεις και έννοιες για χαμένες γενιές, ανθρωπιστική κρίση και «κοινωνικό ολοκαύτωμα».

Μέρα που είναι, στο περίπτερο και στο δίκτυο πέφτει, κάπως, ο ίσκιος από το γείσο του στρατιωτικού καπέλου. Και εκείνες οι μορφές, οι κωμικές όσο και ένα χάχανο στη μέση μίας κηδείας, ανασύρονται για την επετειακή τους εμφάνιση, περίπου όπως οι ήρωες της Βίβλου στις πασχαλινές ταινίες. Πενήντα χρόνια.

Η χούντα του Παπαδόπουλου. Και η χούντα του Μεταξά. Το 1967 και το 1936. Στάσου απέναντί τους και κάνε πενήντα χρόνια μπροστά. Το 1986 η χούντα του Μεταξά ήταν μόνο στα αφιερώματα των εφημερίδων. Είχε φύγει από τις κουβέντες των ανθρώπων. Το 2017 η χούντα των συνταγματαρχών αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και σημείο πολιτικής αναφοράς. Οι πολιτικοί της επίγονοι δε, βρίσκονται στη Βουλή αναλαμβάνοντας συχνά να καθαρίζουν το πορτρέτο του Παπαδόπουλου από τα φλέματα και το πορτρέτο του Μεταξά από τη σκόνη.

Ομως εντάξει, δεν μπορείς να συγκρίνεις την ιστορική ηχώ των δύο δικτατοριών. Αν υποθέσουμε ότι και οι δύο δικτατορίες είναι πέτρες που τις πετάμε στη λίμνη, οι κύκλοι που σχηματίστηκαν από τον Μεταξά χάθηκαν στα κύματα του πολέμου και του εμφυλίου. Αντιθέτως, οι κύκλοι από την πέτρα του Παπαδόπουλου απλώθηκαν σε πιο ήρεμα νερά, κάτω από τη νηνεμία της Μεταπολίτευσης. Είναι και το άλλο: τα της χούντας των συνταγματαρχών έχουν αποτυπωθεί σε μαγνητικά μέσα. Καλοί και κακοί ήρωες πέρασαν στην αθανασία, θεωρητικά μπορούν να διηγούνται την ιστορία τους σε μία λούπα που θα παίζει και μετά από έναν αιώνα.

Το πραξικόπημα του 1967 είναι το big bang της «νέας» πολιτικής μας ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που, η πολιτική μας, διακρίνεται από βαθύτατους αναχρονισμούς και αδυναμία ουσιαστικής ανανέωσης. Ακόμα και σήμερα, έστω και υποσυνείδητα, πολιτευόμαστε σε μεγάλο βαθμό με κώδικες και ήθη που παραπέμπουν στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Συνέβαλε σε αυτό και η ιδεολογική και πολιτιστική ηγεμονία της Αριστεράς που στάθηκε απέναντι στη χούντα. Ο Πρωθυπουργός γεννήθηκε μετά την πτώση της δικτατορίας. Ωστόσο ο πολιτικός λόγος και οι ιδέες που εκφέρει, έχουν μουσική υπόκρουση Θεοδωράκη. Πέρασε μισός αιώνας και υπάρχουν στιγμές που λες ότι δεν προχωράμε μπροστά, αλλά σκάβουμε με τα πόδια μας γύρω-γύρω από το πραξικόπημα και την πρώιμη Μεταπολίτευση. Τα ίδια συνθήματα ακούγονται και σήμερα, τα ίδια πολιτικά τραγούδια κουνάνε τις σημαίες στις συγκεντρώσεις. Ακόμα και τα διλήμματα περί Δεξιάς και Αριστεράς εκεί πίσω δείχνουν, στα βιβλικά χρόνια της πολιτικής μας θεολογίας.

Συζητάμε πολύ για κάτι που έπρεπε να έχει τελειώσει μέσα μας. Η λήθη είναι συχνά χρήσιμη. Σε ορισμένες περιπτώσεις δρα ευεργετικά. Δεν υπάρχει λόγος για να θυμόμαστε τον Εμφύλιο. Και αν υπάρχει λόγος για να ασχολούμαστε με τη Xούντα πενήντα χρόνια μετά, είναι για να αποκολληθούμε οριστικά από τα σύνδρομα που μας κληροδότησε.   

protagon.gr          

Η πολυτέλεια της δικτατορίας

Ηταν τα χρόνια εκείνα που ο εχθρός ήταν ένας, ευδιάκριτος. Η δικτατορία, οι πραξικοπηματίες. Τώρα ποιος είναι ο εχθρός; Πόσοι; Πώς να καταφέρεις ευθύβολη μπουνιά σε διαρκώς εναλλασσόμενους στόχους;

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Στην καθημερινότητά μας τραγουδούσαμε ποιητές. Ελύτη, Σεφέρη. Βουρκώναμε με τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Χατζιδάκι και τους στίχους της Σαπφούς. Τσουγκρίζαμε ποτήρια με Βάρναλη. Βιβλία άλλαζαν χέρια. Στους ρεαλιστές καταχωρούσαμε τον Μπακούνιν. Ξετρυπώναμε συγγραφείς. Ο,τι ανθίσταται ανθίζει… Ετσι το μετάφρασα στα χρόνια. Οχι ότι το καταλάβαινα τότε.

Γεννηθείσα το 1961. Αλλά θυμάμαι εκείνα τα κυριακάτικα τραπέζια. Υπήρχε μια εμμονή με τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια εκείνα τα χρόνια. Αρνάκι με πατάτες στον φούρνο, ρολό με αβγό ως έκπληξη στο κέντρο της ζύμης, κασέρι χοντροκομμένο, άντε και ρώσικη σαλάτα… Μεγάλη εξτραβαγκάντζα! Κι έλεγαν, κι έλεγαν και στα ξαφνικά ξεκίναγαν το τραγούδι. Μα πόσο εύκολα ξεκίναγαν το τραγούδι! Και μπερδεύονταν οι εποχές και τα ρεύματα. Και συνταιριάζονταν «Ο πιο καλός ο μαθητής» του Ζαμπέτα με κανένα παλιομοδίτικο βαλσάκι, «Αστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα» και με «Όοοο οοοο όμορφη Θεσσαλονίκη» και κανένα σουξέ της εποχής, «Κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει;». Και δόστου γέλια και οχλαγωγία. Και κάπου εκεί οι γυναίκες μάζευαν πιάτα κι έφερναν γλυκό μωσαϊκό και φρούτα. Και πασπάλιζαν κανέλα και ζάχαρη στα πορτοκάλια.

Σε εκείνο λοιπόν το σημείο… Καθώς σήμαινε το τέλος της Κυριακής και ξέσερνε μελαγχολία, ξεπετιόνταν «τα απαγορευμένα». Σιγά σιγά λες για να ξεθαρρέψει ο ένας απ’ τον άλλον «Πάνω στην άαάμμο την ξανθή γράψαμε τ΄όνομά της….» Σουτ! Θα μας ακούσει κανείς. Εκλειναν με μιας τα παράθυρα. Σχεδόν αντανακλαστικά. «Χεστήκαμε» απαντούσε η ρετσίνα με ένα κομμάτι μήλου μέσα. «Για μπελάδες ψάχνεις; Θες να βρεθούμε σε καμιά Ασφάλεια; Ταξιδάκι στη Μακρόνησο;». Επενέβαιναν οι γυναίκες. Μα εγώ επέμενα! Τόσο που το «απαγορευμένα» γαργάλαγε το παιδικό μυαλό μου. «Πείτε, πείτε τα απαγορευμένα». «Σιωπή! Δεν ξέρεις εσύ. Είσαι μικρή ακόμα. Χούντα έχουμε», «Τι είναι χούντα;». Δικτατορία είχαμε. Ενας ο εχθρός. Στόχος συγκεκριμένος! Αντε δύο. Ενας για κάθε κόσμο. Χωρισμένος στα δύο ο κόσμος. Ενα το Τείχος του Βερολίνου. Οι μέσα να λογαριάζουν εχθρούς τούς απέξω και οι απέξω να λογαριάζουν εχθρούς τούς από μέσα. Μοιρασμένα πράγματα. Κι όταν μετά από χρόνια έπεσε το Τείχος… Εγώ, ως πολλάκις ονειροπαρμένη, φαντάστηκα ότι ο κόσμος πάλι θα χωριστεί στα δύο. Σε αυτούς που μετράνε το πνεύμα ως βασιλιά και στους άλλους που θα λογαριάζουν το χρήμα. Και θα είχε ενδιαφέρον η συμβίωση.

Και φτάσαμε στο σήμερα. Πού κατατάσσεις τις μέρες μας; Ποιος ο εχθρός μας; Σε ποια ομάδα να μπεις, να δώσεις δυνάμεις. Πώς έπεσε τέτοια βουβαμάρα στον πνευματικό κόσμο; Και πόσο αστείο ακούγεται: «πνευματικός κόσμος»! Σε πόσα κομμάτια διαμερισματοποιήθηκε η αντίσταση για να μη μείνει ούτε μια στάλα δυνατότητας; Γέμισε ο τόπος εχθρούς. Είναι η Μέρκελ; O Σόιμπλε; Η τρόικα; Τι βολικοί εχθροί, Θεέ μου! Η Κίνα. Η Βόρεια Κορέα; Η Αμερική του Τραμπ; Οι Τούρκοι; Οι μουσουλμάνοι; Οι άτακτες και ύποπτες μετακινήσεις πληθυσμών; Οι πεινασμένοι «ντόπιοι» για εξουσία που δεν χόρτασαν ποτέ; Ο νεποτισμός όχι μόνο των πολιτικών; Το χρήμα; Η καταναλωτική κοινωνία; Tο παρελθόν μας; Ή, το παρόν; Οι συνδικαλιστές; Oι εργατοπατέρες; Οι κυνόδοντες; Η νοοτροπία «ελληνική οικογένεια»; Η «Ελληνίδα μάννα» ως πολιτική αναζήτηση εις αεί «φωλιάς»; Η «σοφή» ψήφος του λαού που πάντα τη μετράμε σοφή; Οι φθηνοί. Οι ακριβοί. Η γενιά του Πολυτεχνείου. Το ΠΑΣΟΚ ως δοξασία του λαϊκισμού και επιβράβευσης του κακού μας εαυτού; Η ΝΔ που ακολούθησε τα βήματα του ΠΑΣΟΚ και ο «μουγκός» που θεωρούμε «παράγοντα» καθώς πληρώνεται για να μας κρατάει μούτρα; O ΣΥΡΙΖΑ; Που τίναξε την μπάνγκα του λαϊκισμού και του ψεύδους στον αέρα και μας παίζει σαν μαριονέτες κουκλοθέατρου; Οι ευκολίες μας; Ιδίως αυτές; Ο κακός εαυτός μας που τον ενθάρρυναν για τη δική τους βολή; Η Χρυσή Αυγή; Αυτά που έρχονται;

Ατέρμονο αμπεμπαμπλόμ με τους εχθρούς. Eσύ! Εγώ; Αποκλείεται. Αυτός! Φράκαρε το μυαλό να λογαριάζει. Αυτοί που φαίνονται, αυτοί που κρύβονται, οι ύπουλοι αενάως απόντες-παρόντες, αυτοί που υποψιάζομαι. Με πνίγουν οι υποψίες. Ποιος είναι ο εχθρός; Πόσοι; Πώς να καταφέρω ευθύβολη μπουνιά σε διαρκώς εναλλασσόμενους στόχους;

Στιγμές στιγμές, φοβισμένη συνειδητοποιώ την «πολυτέλεια» που έδινε η δικτατορία. Ενας ο εχθρός, ευδιάκριτος. Κάποτε τραγουδούσαμε Ρίτσο «Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περσότερα»… Αυτό μου λείπει. Αν βιαστικά με λογαριάσεις ότι, ανυποψίαστη, νοσταλγώ δικτατορίες θα ‘σαι μεγάλος βλάκας. Απλώς απόκαμα να καταμετρώ εχθρούς. Εχασα το νούμερο. Τρόμαξα για καθέναν που προσθέτω. Ταλαιπωρημένη η ψυχή θυμήθηκε εκείνον τον ξεκάθαρο εχθρό. Τον έναν Εφιάλτη. Ενα άγαλμα να αποκαθηλώσω, ένα τείχος να γκρεμίσω. Να το δείχνουμε! Να συνεννοούμαστε τη μάχη. Το να συνεννοούμαστε τη μάχη νοστάλγησα. Και παράλληλα κάτι να ανθίσταται και να ανθίζει. Για στάσου! Να ανθίσταται και να ανθίζει… Μήπως να κυλιστώ στον έρωτα γιατρέ μου;   

protagon.gr         

Πρωτογενές πλεόνασμα 3,9% το 2016 ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ

Πρωτογενές πλεόνασμα 3,9% του ΑΕΠ εμφάνισε για το 2016 ο προϋπολογισμός, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ).

Συγκεκριμένα, σε πρωτογενές επίπεδο, το πλεόνασμα καθορίστηκε στα 6,937 δισ. ευρώ έναντι ελλείμματος 4,105 δισ. ευρώ (2,3% του ΑΕΠ) το 2015.

Οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης περιορίστηκαν στα 86,185 δισ. ευρώ (95,2 δισ. το 2015), ενώ τα έσοδα ενισχύθηκαν στα 87,473 δισ. ευρώ (84,8 δισ. το 2015).

Παράλληλα, το ισοζύγιο της γενικής κυβέρνησης διαμορφώθηκε σε πλεόνασμα, ύψους 1,3 δισ. ευρώ (0,7% του ΑΕΠ), έναντι ελλείμματος 5,9% το προηγούμενο έτος.

Τέλος, το ύψος του ακαθάριστου ενοποιημένου χρέους αυξήθηκε στα 314,9 δισ. ευρώ (179% του ΑΕΠ), έναντι 177,4% το 2015.

          

Όποιος επικροτεί αλληλοσφαγή λαού είναι εγκληματίας

Δεν υπάρχει χειρότερος πόλεμος από τον εμφύλιο και δεν υπάρχει πιο εγκληματική επιπολαιότητα από την υπεράσπιση πολιτών που σκοτώνουν ή σκοτώνονται από συμπολίτες τους. Επειδή αυτοί οι πολίτες είναι κατά κανόνα φτωχοί, αγρότες και μικροαστοί και θύματα εκείνων που τους σπρώχνουν να σκοτωθούν μεταξύ τους.

Αυτή τη στιγμή στη Βενεζουέλα διεξάγεται στους δρόμους ένας εμφύλιος. Από τη μία πλευρά είναι λαός που υποφέρει από τη φτώχεια και θεωρεί υπεύθυνο το καθεστώς και από την άλλη πλευρά είναι λαός που υποφέρει από τη φτώχεια εξ ίσου, αλλά πιστεύει στο καθεστώς. Στην πράξη, στο δρόμο, αιματοκυλιούνται φτωχοί με φτωχούς. Αυτή είναι η ουσία.

Αυτή την ουσία οι δυνάμεις που μετέχουν στον εμφύλιο είτε έμμεσα είτε άμεσα, αλλά και εκείνες που δεν μετέχουν, την έχουν παραβλέψει και αποσιωπήσει εντελώς. Οι δυνάμεις που εχθρεύονται το καθεστώς για λόγους οικονομικούς και ιδεολογικούς το καταγγέλλουν ως τυραννικό και επιδιώκουν να το ανατρέψουν με κάθε τρόπο. Χρησιμοποιώντας αυτά που μέχρι στιγμής έχουν: Υπηρεσίες, οικονομικά μέτρα και προπαγάνδα. Και το λαό.

Οι δυνάμεις που υπερασπίζονται το καθεστώς για λόγους ιδεολογικούς, οικονομικούς και πολιτικούς, χρησιμοποιούν επίσης αυτά που έχουν: Το κράτος το παρακράτος και την προπαγάνδα. Και το λαό.

Οι δυνάμεις που αντιμάχονται χωρίς να ρισκάρουν τη ζωή τους στους δρόμους κάθονται σε καρέκλες εξουσίας. Είτε στη Βενεζουέλα είτε έξω απ αυτή. Είναι αυτές που φτιάχνουν τα σχέδια και δίνουν τις εντολές. Οι δυνάμεις που παίζουν τη ζωή τους και μετράνε νεκρούς και τραυματίες δεν κάθονται σε καρέκλες εξουσίας. Κάθονται σε φτωχικά σπίτια και σε καλύβες, είτε ανήκουν στους αντίπαλους του καθεστώτος είτε ανήκουν σε δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας.

Ο λαός, αυτό το σύνολο των πολιτών μ αυτό το βαρύ όνομα, είναι πάντα το θύμα. Είναι εκείνος που καλείται να σκοτώσει και να σκοτωθεί από το γείτονά του και το συγγενή του, από τον ομόφυλο και ομόδοξο, από τον ταξικό του αδερφό, την ώρα που όλοι έχουν την ίδια ανάγκη και την ίδια απαίτηση: Ειρήνη, ελευθερία, ευημερία!

Ο εμφύλιος, ο χειρότερος πόλεμος απ όλους, έχει για αντίπαλους στους δρόμους και στα χαρακώματα αυτούς που σωριάζονται καταματωμένοι και νεκροί στους δρόμους και στα χαρακώματα: τους αδύναμους από τους πολίτες. Κανέναν πλούσιο και κανέναν αξιωματούχο. Οι πλούσιοι και οι αξιωματούχοι πληρώνουν το τίμημα της ύπαρξής τους μονάχα σε επαναστάσεις που γίνονται εναντίον τους κι από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν. Ποτέ σε εμφύλιους.

Η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα μιας ιστορίας εμφύλιων. Με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Από όλες τις πλευρές της ιστορίας. Ο τελευταίος στοίχισε στη χώρα περίπου 155.000 νεκρούς. Πολύ περισσότερους από όσους η γερμανική κατοχή. Στοίχισε περίπου 685.000 πρόσφυγες, από τους οποίους 60.000 δεν επέστρεψαν πριν από το 1980. Στοίχισε περίπου 50.000 σπίτια, 240 βιομηχανίες, 1700 σχολεία, 50 νοσοκομεία, 1.500.000 ζώα. Το χειρότερο: Στοίχισε μια οπισθοδρόμηση οικονομική και πνευματική και έναν διχασμό.

Ο διχασμός αυτός δεν αφορούσε ποτέ τους κατέχοντες. Ο πλούτος δεν έχει εμφύλιους και νεκρούς. Έχει μόνο αγώνα τακτικής με νικητές και ηττημένους. Σπανίως αίμα. Τα διαχρονικά θύματα του διχασμού ήταν και είναι οι πολίτες. Ο λαός. Τα μεσαία στρώματα και οι φτωχοί. Αυτοί γίνονται υποχείρια λαοπλάνων, προπαγανδιστών, φανατικών, συμφερόντων και εξουσιομανών. Και αυτοί πληρώνουν πάντα το ψυχικό, οικονομικό και το τίμημα της ζωής.

Η Ελλάδα βρίσκεται, δυστυχώς, ακόμα στα νύχια ενός τέτοιου ανοϊκού εμφύλιου. Κυριαρχούν δυνάμεις που έχουν την αφροσύνη και την εγκληματική επιπολαιότητα όχι μόνο να μην ξορκίζουν, αλλά να προπαγανδίζουν τον εμφύλιο! Μεταξύ του λαού! Επειδή στη χώρα δεν υπάρχουν βασιλιάδες και χούντα, δεν υπάρχουν τάξεις πολυεκατομμυριούχων που κυβερνούν. Κάτι ψιλικατζήδες κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες είναι «ο εχθρός του λαού». Και ξένα συμφέροντα.

Παρ όλα αυτά, άφρονες Έλληνες πολιτικοί, από δω κι από κει, μιλάνε με όρους εμφύλιου, σηκώνουν λάβαρα του εμφύλιου, που ήταν ό,τι πιο απαίσιο έζησε η χώρα, υμνούν σφαγείς από δω κι από κει για ήρωες και ποτίζουν το λαό με το φαρμάκι του εμφύλιου και του διχασμού, την ώρα που ο ελληνικός λαός είναι σχεδόν στη συνολική του οικονομική και κοινωνική υπόσταση ομοταξικός! Μικροαστοί και φτωχοπρόδρομοι.

Σ αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου ο εμφύλιος ακόμα αποτελεί τιμή για τους μεν και για τους δε και κανείς δε μοιάζει να ντρέπεται και που το σκέφτεται, οι παρατάξεις χειροκροτάνε ή αποδοκιμάζουν έναν άλλο διχασμένο λαό, που αλληλοσκοτώνεται στους δρόμους μιας άλλης χώρας.

Οι διαδηλωτές κι απ τις δύο πλευρές στη Βενεζουέλα έχουν τις ίδιες μανάδες και μένουν στα διπλανά σπίτια, όσοι δεν είναι και συγγενείς μεταξύ τους. Την ώρα που το καθεστώς και οι αντιπολιτευόμενοι ισχυροί είναι στα σπίτια τους ασφαλισμένοι. Χρησιμοποιώντας και οι δύο τα ίδια αδύναμα θύματα για κρέας στα δικά τους παιχνίδια.

Η αντιπολίτευση έχει βγάλει τους οπαδούς της στο δρόμο, επιχειρώντας να ρίξει τον Μαδούρο. Ο πρόεδρος έχει βγάλει τους δικούς του οπαδούς στο δρόμο για υπερασπιστεί την πολιτική του. Ο Μαδούρο πυροβολεί στο δρόμο το δικό του λαό κι όχι τους πολιτικούς του αντιπάλους   και τους πράκτορες της CIA, που κατηγορεί ως υποκινητές. Κανένας δημοκράτης δεν πυροβολεί το λαό. Όσο «παραστρατημένος» κι αν είναι ο λαός. Και κανένας δημοκράτης στον κόσμο δεν μπορεί να δικαιολογεί να πυροβολείται λαός.

Τα θύματα θα τα εκμεταλλευτούν όλοι μέσα κι έξω από την πολύπαθη Βενεζουέλα. Αλλά, όσοι έχουν πολιτική και κοινωνική συνείδηση έχουν χρέος να ξέρουν ότι τα θύματα είναι του λαού. Δεν είναι ούτε της CIA, ούτε της αντιπολίτευσης, ούτε του Μαδούρο.

Η δολοφονία διαδηλωτών δεν είναι αριστερή πολιτική. Ούτε και η άρνηση καταδίκης της. Είναι δείγματα τυφλού φανατισμού και απολιτικού πρωτογονισμού. Είναι επικίνδυνη νοοτροπία που χωρίζει το λαό σε «δικό μας» και «των άλλων». Υποτιμώντας τον. Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός βρίσκεται ακόμα στα νύχια αυτής της νοοτροπίας.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Ξεμένει από καύσιμα η Οικονομία

Του Γιώργου Φιντικάκη

Δεν συμμερίζονται την αισιοδοξία της κυβέρνησης για το τέλος της λιτότητας τα νοικοκυριά. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ούτε καταναλώνουν, ούτε αποταμιεύουν, ούτε βλέπουν ελπίδα στην προσωπική τους οικονομική κατάσταση, μέχρι και το γεγονός ότι αγοράζουν πλέον ολοένα και λιγότερα τρόφιμα.

Η υστέρηση των πωλήσεων στα προϊόντα των σούπερ-μάρκετ, κατηγορία-«οδηγό» για την υγεία κάθε οικονομίας, που χτυπά ή και ξεπερνά σύμφωνα με εκτιμήσεις το 6% στο πρώτο τετράμηνο του έτους συγκριτικά με το αντίστοιχο περυσινό, αποτελεί ισχυρή απόδειξη ότι ο κόσμος βρίσκεται με το μαχαίρι στο λαιμό, και ότι δεν του περισσεύουν χρήματα. Αν η οικονομία δεν βγει από τον επικίνδυνο στρόβιλο της συνεχιζόμενης ύφεσης και η κατάσταση αυτή παραταθεί για λίγο ακόμη καιρό, θα δούμε ακόμη μεγαλύτερη βουτιά σε βασικά προϊόντα.

Έτερη ηχηρή επιβεβαίωση ότι η οικονομία βυθίζεται σε ύφεση συνιστούν οι πωλήσεις καυσίμων κίνησης. Υποχωρούν στο δίμηνο με ρυθμό 6% στις βενζίνες, και 4% στο ντίζελ, ένα ακόμη καμπανάκι ότι η αβεβαιότητα κουμπώνει τους καταναλωτές.

Τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στο μπαράζ ενδείξεων, στοιχείων, και δεικτών που καταγράφουν σημαντική συρρίκνωση, δείγμα ότι το μείγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι λάθος, αφού χτυπά στην καρδιά της κατανάλωσης, και ότι οι αντοχές τελειώνουν. Η άνοδος του ποσοστού των νοικοκυριών που μόλις τα βγάζουν πέρα, το ιστορικό χαμηλό των καταθέσεων και τα μηνύματα επιδείνωσης της καταναλωτικής εμπιστοσύνης όπως αναμένεται να καταγράφονται στην μηνιαία έκθεση που πρόκειται να παρουσιάσει την Τετάρτη το ΙΟΒΕ, έρχονται να προστεθούν στα παραπάνω.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι η μείωση της υπερφορολόγησης παραπέμπεται για το 2019 και 2020, δίχως ουδείς να ξέρει αν θα εξαντληθεί σε ακόμη μια επιδοματική πολιτική ή θα προσφέρει πραγματικές “ανάσες” στα παραγωγικά στρώματα. Η αγορά στενάζει από τους φόρους, είχε ελπίσει σε κάποια αλλαγή του μείγματος αλλά η επικείμενη συμφωνία διέψευσε τις προσδοκίες της, θέτοντας εν αμφιβόλω τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, τους οποίους έχουν ήδη ψαλιδίσει το ΔΝΤ και η Κομισιόν.

Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς την άρνηση στην αποταμίευση, τις αρνητικές εκτιμήσεις για τις παραγγελίες (ΙΟΒΕ), την μείωση του δείκτη υπεύθυνων προμηθειών (PMI της Markit), τις μεικτές τάσεις στους δείκτες εξαγωγικής δραστηριότητας, και τις εκροές στις καταθέσεις, διαμορφώνεται ένα εκρηκτικό υφεσιακό μείγμα. Ο αντίκτυπος είναι ήδη εδώ και απεικονίζεται στην ηχηρή διάψευση των προσδοκιών για δειλή ανάκαμψη της οικονομίας η οποία κατά κοινή ομολογία δεν πρόκειται να ενισχυθεί φέτος παρά κατά 1% αντί για στόχου 2,7%.

Τα τρόφιμα και καύσιμα πάντως είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ύφεσης με ξεχωριστό συμβολισμό. Τα τελευταία χρόνια και καθώς η Ελλάδα βυθιζόταν όλο και βαθύτερα στην κρίση, τρόφιμα και καύσιμα αποτέλεσαν τις δύο μοναδικές κατηγορίες προϊόντων που αύξαναν το ποσοστό τους επί των συνολικών εισαγωγών της χώρας.

Ο Νόμος του Engel

Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που η Ελλάδα είχε αποτελέσει ένα κλασικό παράδειγμα νόμου του Engel: Όταν το εισόδημα μειώνεται, τότε οι δαπάνες που αντιστοιχούν στις αγορές βασικών ειδών διατροφής αυξάνονται ποσοστιαία ανάλογα. Το ανακάλυψε ο Γερμανός στατιστικολόγος Ernst Engel όταν στα μέσα του 19ου αιώνα μελέτησε στο Βέλγιο 153 νοικοκυριά που ανήκαν στην εργατική τάξη.

Εδώ και ένα χρόνο, και ειδικά από τις αρχές του 2017, η Ελλάδα έσπασε τον κανόνα του Engel. Τρόφιμα και καύσιμα πλέον δεν αποτελούν ταμπού για το μέσο ελληνικό νοικοκυριό. Στο γάλα για παράδειγμα οι πωλήσεις του πρώτου τετραμήνου εκτιμάται πως υστερούν τουλάχιστον 10% σε όγκο συγκριτικά με πέρυσι, κι ας κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας που κοστίζουν 88 λεπτά το λίτρο.

Είναι μια ακόμη ένδειξη ότι το τέλος της λιτότητας τελικά δεν ήρθε, ότι η κατάσταση στην οικονομία εξελίσσεται χειρότερα απ’ ότι εκτιμούσαν λίγο καιρό πριν οι λιγότερο αισιόδοξες προβλέψεις, και ότι η αβεβαιότητα έχει χτυπήσει κόκκινο. Στην πραγματική οικονομία τα σημάδια παράλυσης πολλαπλασιάζονται, κυβέρνηση και δανειστές συνεχίζουν να παίζουν πάνω στην πλάτη της ένα επικίνδυνο παιχνίδι, απαιτώντας από αυτήν να κάνει υπομονή και να προσαρμοστεί στους δικούς τους χρόνους. Αλλά ξεχνούν ηθελημένα ότι ο πλούτος των ελληνικών νοικοκυριών δεν είναι απεριόριστος, έχουν σπάσει πια το καλούπι του Engel.

Πολλοί Έλληνες μαζί με το αντίο στα εισαγόμενα αυτοκίνητα και στα διάφορα τεχνολογικά είδη, λένε πλέον αντίο, ποσοτικά μιλώντας, και σε βασικά καταναλωτικά αγαθά. Καθώς η χώρα βυθίζεται στην κρίση, έφυγαν πέρυσι από την αγορά 46.000 τόνοι γάλα (μείωση 12,3% σε όγκο), τάση που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και στο πρώτο τετράμηνο. Το ίδιο ισχύει και για 40.000 τόνους βενζινών και ντίζελ, τόσο είναι η υστέρηση κατά το πρώτο δίμηνο στα καύσιμα κίνησης (639.000 έναντι 675.000 τόνων).       

liberal.gr

Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, ασ'τον να εξαπατηθεί…

Του Γιάννη Παντελάκη

Γιατί η Φωτίου δηλώνει χωρίς κομπασμό πως σε δεκαέξι μήνες θα έχουμε βγει από τα μνημόνια (ενώ ετοιμάζονται να υπογράψουν μέτρα που συνιστούν νέο μνημόνιο); Γιατί η Αυγή με πηχυαίο τίτλο μας πληροφορεί ότι «Ξεπουλάει τη ΔΕΗ ο Μητσοτάκης» (ενώ την πουλάει το κόμμα που στηρίζει); Γιατί ξανακλείνουν τις εθνικές οδούς που εγκαινίασαν (γιατί δεν ολοκληρώθηκαν τα έργα στα οποία έκοψαν κορδέλα); Με δυο λόγια, γιατί κάνουν και λένε πράγματα τα οποία είναι φανερό ότι αποτελούν ψέμματα και τους εκθέτουν;

Η πρώτη βεβαιότητα είναι πως δεν πρόκειται για αφελείς και πως δεν υπάρχει κάποια σύγχυση που τους οδηγεί σε τέτοιες συμπεριφορές. Γνωρίζουν σε απόλυτο βαθμό και με πλήρη συνείδηση ότι ακόμα και οι πέραν της κοινής λογικής δημόσιες παρεμβάσεις ή δηλώσεις τους έχουν αυτόν τον χαρακτήρα. Ότι ξεπερνούν δηλαδή τον ορθολογισμό με τον οποίο ο μέσος πολίτης θα τους κρίνει. Πρόκειται για επιλογές που κάνουν με πλήρη γνώση ότι αυτές δεν έχουν λογική βάση. Αλλά τις κάνουν.

Το δεύτερο δεδομένο είναι πως δεν πιστεύουν ότι όλα αυτά τους εκθέτουν. Έχουν την πεποίθηση πως λειτουργούν, τουλάχιστον για ένα κομμάτι της κοινωνίας. Και η πεποίθηση αυτή δεν είναι απόλυτα αβάσιμη. Όχι μόνο γιατί το ψέμα αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής μας ζωής σχεδόν διαχρονικά,  αλλά και επειδή οι ίδιοι διακρίθηκαν σ' αυτό και το αποτέλεσμα δεν ήταν αρνητικό πάντα. Έχουν πει πολλά πολιτικά ψέμματα σε συγκριτικά μικρό πολιτικό χρόνο και έχουν καταφέρει να κερδίσουν δυο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα.

Το τρίτο χαρακτηριστικό, είναι πως η στρατηγική του ψέματος είναι αναγκαία για ένα πολιτικό αφήγημα που θέλει πολιτικούς αντιπάλους με διακριτά χαρακτηριστικά. Πουλάνε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις-και τη ΔΕΗ-αλλά ισχυρίζονται πως την πουλάει ο Μητσοτάκης! Είναι έτοιμοι να ψηφίσουν μέτρα που ουσιαστικά αποτελούν ένα ακόμα μνημόνιο, αλλά δίνουν διαβεβαιώσεις πως τα μνημόνια λήγουν σε  δεκάξι μήνες. Οι επιλογές τους έως τώρα τους ταυτίζουν με τα υπόλοιπα κόμματα που υπέγραψαν και υλοποίησαν μνημόνια. Αυτό, τους ακυρώνει και με τα ψέμματα επιχειρούν να δημιουργήσουν διαχωριστικές γραμμές και εχθρούς με τους οποίους βρίσκονται απέναντι.

Μια ακόμα συμπληρωματική παραδοχή είναι πως υπάρχουν ακόμα πολλοί πρόθυμοι να τους ακούσουν. Ένα αριθμητικά σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει κάποιους λόγους για να πιστεύει ο,τι και αν του λένε. Ένας ισχυρός λόγος είναι ότι τους έχει πιστέψει, έχει υιοθετήσει το αφήγημά τους, τους ακολουθεί γιατί έχει την ανάγκη να καθ-οδηγείται από κάποιους και αν τους ακυρώσει, θα αυτοακυρωθεί και το ίδιο. Θα ακυρώσει προσωπικές πορείες και αυτό είναι επώδυνο και όχι πάντα εύκολο.

Ένας δεύτερος λόγος είναι πως υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που δίνουν παράλογες ερμηνείες σε διάφορα φαινόμενα ή καταστάσεις (π.χ. ότι μας ψεκάζουν), άρα αποτελούν πρόσφορο έδαφος, είναι έτοιμοι δηλαδή να δεχτούν και τις δικές τους ερμηνείες. Ένας τρίτος λόγος ότι τα θέματα που διαπραγματεύονται αφενός δεν είναι πάντα εύκολα κατανοητά (βιωσιμότητα χρέους, αιτίες κ.ο.κ.), αφετέρου τα Μέσα που προσπαθούν ν' αναδείξουν την αλήθεια έχουν δεχτεί τόσες ισχυρές δόσεις κριτικής (όχι πάντα αβάσιμες) από το σημερινό σύστημα εξουσίας, ώστε έχουν απαξιωθεί. Αυτό άλλωστε, αποτελούσε από την αρχή έναν στρατηγικό τους στόχο. Αφού δεν κατάφεραν να ελέγξουν όλα τα Μέσα, το επόμενο στάδιο ήταν να τα απαξιώσουν.

Το συμπέρασμα είναι πως είναι ικανοί για να πουν τα πάντα χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό και να έχουν την βεβαιότητα πως αυτό κάποιους θ αγγίξει θετικά αφού πάντα υπάρχουν αυτοί οι «κάποιοι».  Ακολουθούν δηλαδή αυτό που έγραψε ο Ρωμαίος συγγραφέας Γάιος Πετρώνιος «ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, ασ'τον λοιπόν να εξαπατηθεί»...   

liberal.gr  

Νέες οφειλές 1,14 ευρώ δημιουργεί το Δημόσιο για κάθε ευρώ που εξοφλεί

Συνεχίζει την τακτική της δημιουργίας χρεών η κυβέρνηση, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στην αγορά, η οποία αδυνατεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο τις αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις αλλά και τις νέες υψηλές ασφαλιστικές εισφορές.

Αν και η κυβέρνηση έχει πληρώσει στο πρώτο τρίμηνο του έτους 432 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ μόνο στο πρώτο δίμηνο του έτους οι νέες οφειλές που δημιούργησε ανέρχονται στα 494 εκατ. ευρώ. Δηλαδή για κάθε 1 ευρώ χρέους προς τον ιδιωτικό τομέα που εξοφλεί, δημιουργεί νέες οφειλές ύψους 1,14 ευρώ.

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ) στις 31 Δεκεμβρίου 2016 τα ληξιπρόθεσμα ανέρχονταν στα 4,554 δισ. ευρώ. Τον πρώτο μήνα του 2017 εκτινάχθηκαν στα 4,8 δισ. ευρώ, ενώ τον Φεβρουάριο έσπασαν το φράγμα των 5 δισ. ευρώ και συγκεκριμένα ανήλθαν στα 5,048 δισ. ευρώ.

Χωρίς επιστροφές ΦΠΑ

Σημειώνεται ότι το ανωτέρω ποσό που χρωστά το ελληνικό Δημόσιο στους προμηθευτές αφορά μόνο τις βεβαιωμένες οφειλές, δηλαδή αυτές που έχουν επεξεργαστεί από τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Για παράδειγμα, οι αιτήσεις για επιστροφές ΦΠΑ που δεν έχουν επεξεργαστεί από τις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες ανέρχονται περίπου στο 1 δισ. ευρώ. Μάλιστα, o μέσος χρόνος αναμονής για τους αιτούντες επιστροφή ΦΠΑ ξεπερνά τις 350 ημέρες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπου το ελληνικό Δημόσιο έχει σχεδόν ξεχάσει να επιστρέψει τον ΦΠΑ σε επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία υπάρχουν επιχειρήσεις που περιμένουν την επιστροφή ΦΠΑ για διάστημα 4,5 χρόνων, δηλαδή περίπου 1.663 ημέρες!

Μαζί με τις απλήρωτες αιτήσεις ΦΠΑ που προσεγγίζουν το 1 δισ. ευρώ, υπάρχουν οφειλές επιπλέον περίπου 1 δισ. ευρώ που εντάσσονται στα κρυφά χρέη, καθώς δεν έχουν κοινοποιηθεί στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών από τους φορείς που έχουν πραγματοποιήσει τις δαπάνες.

Χάθηκε ο στόχος

Οπως φαίνεται, ένας ακόμη μνημονιακός στόχος έχει χαθεί. Με βάση τις δεσμεύσεις του συμπληρωματικού μνημονίου, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές θα πρέπει μέχρι τον Ιούνιο του 2017 να αποπληρωθούν στο σύνολό τους. Προφανώς είναι αδύνατον σε διάστημα τριών μηνών να καταβληθούν ποσά άνω των 5 δισ. ευρώ. Και αυτό όχι μόνο διότι το ποσό είναι τεράστιο, αλλά η κυβέρνηση δημιουργεί συνεχώς νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Με το σταγονόμετρο

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση για άγνωστους λόγους, κατά ορισμένους, μέχρι να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση έχει αποφασίσει να κλείσει τη στρόφιγγα των πληρωμών. Παρά το γεγονός ότι τα ταμειακά διαθέσιμα προσεγγίζουν τα 3 δισ. ευρώ, η κυβέρνηση έχει επιλέξει να τα κρατήσει στον «κουμπαρά» της και να δημιουργεί με την τακτική αυτή τεράστια προβλήματα στις επιχειρήσεις, που αδυνατούν να πληρώσουν τους αυξημένους φόρους, τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και γενικότερα τις υποχρεώσεις τους ακόμα και σε μισθούς.

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί είναι ότι ακόμα και πολύ μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν με εξάμηνες επιταγές, αναμένοντας με τη σειρά τους την πληρωμή τους από το ελληνικό Δημόσιο ή την επιστροφή ΦΠΑ. Ταυτόχρονα τηρούν στάση αναμονής, καθώς η αβεβαιότητα που επικρατεί δεν τους επιτρέπει να επεκταθούν ή να επενδύσουν στις επιχειρήσεις τους.

Αντίθετα με το κράτος που δεν έχει καμία συνέπεια από την καθυστέρηση καταβολής των υποχρεώσεων του, μία επιχείρηση που χρωστά, εκτός ότι μπαίνει στη λίστα των οφειλετών, δεν παίρνει φορολογική ενημερότητα και γενικότερα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσει την παραγωγική της λειτουργία.   

 kathimerini.gr

Στρατιές συμβασιούχων στη.... «γαλέρα» του ΣΥΡΙΖΑ

Πάρτι προσλήψεων με τους συμβασιούχους έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση τα δυο τελευταία χρόνια, τη στιγμή που όταν ήταν αντιπολίτευση ασκούσε σκληρή κριτική , κάνοντας λόγο για εργαζόμενους- "ομήρους" και για καθεστώς "γαλέρας"

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας "Ελευθερία του Τύπου" η κυβέρνηση μη μπορώντας να προχωρήσει σε αθρόες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού λόγω του μνημονιακού περιορισμού έχει δημιουργήσει φάμπρικα προσλήψεων συμβασιούχων, προκειμένου να δημιουργήσει πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες και ταυτόχρονα να αποκτήσει έναν κομματικό στρατό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ με τις προσλήψεις συμβασιούχων χωρίς τον έλεγχο του ΑΣΕΠ δημιουργεί μια νέα στρατιά δημοσίων υπαλλήλων με κυβερνητική εξάρτηση , αφού οι συμβάσεις που υπογράφουν έχουν διάρκεια από 6 έως 12 μήνες, με δικαίωμα ανανέωσης από την πλευρά του κράτους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, οι υπάλληλοι στα υπουργεία , στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α' και Β' Βαθμού (δήμοι-περιφέρειες) και στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, οι οποίοι καλύπτουν έκτακτες ανάγκες, έφτασαν τον Φεβρουάριο του 2017 τους 74.879.

Με αυτά τα δεδομένα , αν η κυβέρνηση συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς είναι σίγουρο ότι ο αριθμός τους θα φτάσει εύκολα τους 100.000 έως το τέλος του χρόνου.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει αναλυτικά η "Ελευθερία του Τύπου"  οι συμβασιούχοι έργου και οι ωρομίσθιοι έφτασαν τους 72.765, ενώ οι μετακλητοί τους 2.114. Να σημειωθεί ότι μέχρι τον περασμένο Νοέμβριο ήταν 2.067. Η αύξηση των προσλήψεων των συμβασιούχων ουσιαστικά ξεκίνησε από το φετινό καλοκαίρι και συγκεκριμένα τον περασμένο Αύγουστο. Τότε οι συμβασιούχοι ανέρχονταν σε 53.842. Με άλλα λόγια, μέσα σε επτά μήνες αυξήθηκαν κατά 21.037 ή κατά 28,1%.

Το γεγονός καυτηριάζει ο αρμόδιος τομεάρχης της ΝΔ Γιώργος Γεωργαντάς , ο οποίος επισημαίνει: "Κάθε χρόνο στις αρχές του καλοκαιριού και τέλος καλοκαιριού αυξάνονται γιατί γίνονται προσλήψεις εποχικών εργαζομένων , καθώς και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών. Ωστόσο φέτος είναι πρωτοφανές το γεγονός ότι οι συμβασιούχοι αυξάνονται από τις αρχές του χρόνου. Δηλαδή εάν φτάσουμε την περίοδο που πρέπει να γίνουν οι προσλήψεις των εποιχικών το νούμερο που θα φτάσει τις 100.000;"

Αξίζει να σημειωθεί ότι το προηγούμενο ρεκόρ στο πλήθος του έκτακτου προσωπικού στο Δημόσιο είχε σημειωθεί τον Απρίλιο του 2016 (74.506), πιο πριν τον Μάιο του 2015 (68.709), τον Μάιο του 2014 (64.919) και τον Μάιο του 2013 (61.732).

Πάντως στις φετινές προσλήψεις συμβασιούχων τα υπουργεία-πρωταθλητές είναι το Παιδείας με 20.336, το Υγείας με 13.912 και το Εσωτερικών με 4.162, που αφορούν κυρίως δήμους και περιφέρειες.   

 newpost.gr

Το Spiegel για τα 50 χρόνια από τη Χούντα: «Οι πραξικοπηματίες πέθαναν, οι ιδέες τους ζουν»

Με τίτλο «Οταν η δημοκρατία πέθανε στην κοιτίδα της», το Spiegel Online υπενθυμίζει την εξέλιξη των γεγονότων που οδήγησαν...

Με αφορμή τα 50 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα, το περιοδικό Spiegel δημοσιεύει στην ηλεκτρονική του έκδοση εκτενές άρθρο.

Με τίτλο «Όταν η δημοκρατία πέθανε στην κοιτίδα της», το Spiegel Online υπενθυμίζει την εξέλιξη των γεγονότων που οδήγησαν στην επιβολή της επτάχρονης χούντας των συνταγματαρχών, φιλοξενώντας μαρτυρίες του αριστερού πολιτικού και συγγραφέα Περικλή Κοροβέση.

Όπως σημειώνει το γερμανικό περιοδικό, «οι νέοι εξουσιαστές ισχυρίστηκαν ότι διασώζουν την Ελλάδα, από μια ενδεχόμενη ανάληψη της εξουσίας από κομμουνιστές.

Υποσχέθηκαν ότι το καθεστώς τους είχε καλές προθέσεις και επρόκειτο να διατηρηθεί για μια σύντομη μεταβατική περίοδο. -τίποτα άλλο παρά ψέματα. Ο στρατός παρέμεινε επτά χρόνια στην εξουσία. Χιλιάδες Έλληνες συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν».

Στο δημοσίευμα επισημαίνεται ότι «το πραξικόπημα έπιασε στον ύπνο τη χώρα και την πολιτική της ηγεσία. Ειδικές δυνάμεις και τεθωρακισμένα αναχώρησαν από τα στρατόπεδα λίγο μετά τη μία τη νύχτα και μέχρι την ανατολή του ήλιου είχαν θέσει την Αθήνα υπό τον έλεγχό τους».

Το άρθρο περιγράφει τον τρόπο που έδρασαν οι πραξικοπηματίες στη βάση του σχεδίου "Προμηθεύς", το οποίο, όπως διευκρινίζεται, «προβλεπόταν για την περίπτωση κομμουνιστικής εξέγερσης ή σοβιετικής εισβολής».

Το άρθρο σημειώνει ότι η χούντα κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας αναστέλλοντας έντεκα άρθρα του Συντάγματος, ενώ «συνελήφθησαν υποστηρικτές της αριστεράς και εν δυνάμει αντίπαλοι (σ.σ. του καθεστώτος). Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Διεθνούς Αμνηστίας, βρίσκονταν στη φυλακή τουλάχιστον 8.000 άτομα».

Οι πραξικοπηματίες πέθαναν, οι ιδέες τους ζουν

Πενήντα χρόνια μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα η ιδεολογία της χούντας βρίσκει νέους εκφραστές.

Όπως γράφει το Spiegel Online, «στα πιο γνωστά μέλη του αντιστασιακού κινήματος συγκαταλεγόταν ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Περικλής Κοροβέσης, ο οποίος ήταν έως το 2009 μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. (…) Ο Κοροβέσης είχε καταθέσει ως μάρτυρας ενώπιον του Συμβουλίου της Ευρώπης σχετικά με τους βασανισμούς που υπέστη. Η σχετική έκθεση έγινε σημείο αναφοράς από μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως και δημοσιεύθηκε αργότερα ως βιβλίο σε αρκετές γλώσσες».

Ο Περικλής Κοροβέσης, σήμερα 75 ετών, περιγράφει στον ανταποκριτή του γερμανικού περιοδικού από «το μικρό του διαμέρισμα στα Πατήσια» τη σύλληψή του και τα βασανιστήρια που υπέστη στα κτίρια της Ασφάλειας.

«Τον χτύπησαν επανειλημμένα, του έκαναν ηλεκτροσόκ και εικονικές εκτελέσεις. Στο βιβλίο του περιγράφει και το μαστίγωμα στα πέλματα (σ.σ. φάλαγγα), μία από τις αγαπημένες μεθόδους των βασανιστών», γράφει το Spiegel Online.

Μετά την πτώση της χούντας το 1974 «κανείς από τους πραξικοπηματίες δεν έδειξε ποτέ μεταμέλεια. Και κανείς δεν ζει πια σήμερα. (…) Όμως ο θάνατός τους δεν απέτρεψαν τη νέα ενδυνάμωση της ιδεολογίας τους», σχολιάζει το γερμανικό περιοδικό, παραπέμποντας στην ανοδική πορεία της Χρυσής Αυγής από το πολιτικό περιθώριο μέχρι την είσοδό της στη βουλή.

Όπως γράφει το γερμανικό περιοδικό, η σημερινή κρίση χρέους στην Ελλάδα επέτρεψε την ανάδυση των αξιών των πραξικοπηματιών, του τριπτύχου Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια, σε συνδυασμό με μια εχθρική στάση απέναντι στις δυτικές αξίες.

«Ορισμένοι Έλληνες συγκρίνουν τη χούντα με την ΕΕ και πιστεύουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία πέθαναν ακόμη μια φορά εξαιτίας της λιτότητας που επιβάλλουν οι ευρωπαίοι δανειστές», σημειώνει το δημοσίευμα.

Από την πλευρά του, ο Περικλής Κοροβέσης θεωρεί «παράλογη» την άποψη «ότι σήμερα ζούμε υπό μια νέα χούντα. Αν ήταν έτσι, δεν θα συζητούσαμε εσείς κι εγώ ελεύθερα εδώ σήμερα» σχολίασε απευθυνόμενος στον ανταποκριτή του γερμανικού περιοδικού.

 ΑΠΕ-ΜΠΕ

euro2day.gr

Κlaus Regling: Ο ESM ήδη δανείζει πολύ φτηνά την Ελλάδα – Τσίπρας και Βαρουφάκης έριξαν πίσω την οικονομία

Ο επικεφαλής του ESM, Κlaus Regling χαμήλωσε τον πήχη τον προσδοκιών για γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, μιλώντας στο Atlantic Council, στο περιθώριο στο περιθώριο των εργασιών της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ, καθώς όπως επεσήμανε ο ESM ήδη δανείζει πολύ φτηνά την Ελλάδα, επιτρέποντας της ετήσια εξοικονόμηση 10 δισ. ευρώ. Συμπλήρωσε δε ότι όταν κάποιοι ρωτούν πότε θα υπάρξει ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα, μάλλον δεν έχουν κοιτάξει καλά τους αριθμούς.

“O EFSF, πρόδρομο σχήμα του ESM, δημιουργήθηκε το 2010 ως προσωρινή λύση εξαιτίας της κρίσης, και στη συνέχεια o ESM ήρθε ως μόνιμος μηχανισμός το 2012. Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης δανείζει την Ελλάδα με επιτόκιο μόλις 1%, ενώ το ΔΝΤ τη χρεώνει με 5%. Πρόκειται για σημαντική διαφορά αφού έχουμε δανείσει μεγάλα ποσά στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή στα “βιβλία” μας υπάρχει το 50% του ελληνικού δημόσιου χρέους, κάτι που σημαίνει ότι με επιτόκιο δανεισμού 1% η Ελλάδα εξοικονομεί από τον προϋπολογισμό της ετησίως το ποσό των 10 δισ. ευρώ, δηλαδή το 6% του ΑΕΠ της. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πρόπγραμμα στήριξης στην ιστορία. Έτσι όταν κάποιοι ρωτούν πότε θα υπάρξει ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα μάλλον δεν έχουν κοιτάξει καλά τους αριθμούς. Δίνουμε δώρο 6% του ΑΕΠ της στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Πρόκειται για αληθινή εξοικονόμηση χρημάτων”, τόνισε ο Κl. Regling.

Σε αυτό το πλαίσιο ο επικεφαλής της ESM υπογράμμισε ότι οι εταίροι έχουν δείξει πραγματική αλληλεγγύη στην Ελλάδα, χρηματοδοτώντας την τόσο φθηνά, γεγονός το οποίο μπορεί να βοηθήσει το χρέος της χώρας να καταστεί βιώσιμο. Στο σημείο αυτό τόνισε ότι τα χρήματα που λαμβάνει η Ελλάδα, είτε από το ΔΝΤ είτε από τον ESM, βασίζονται σε ορισμένους κανόνες που έχουν προέλθει από το ΔΝΤ, συμπλήρωσε ο Κl. Regling. “Προκειμένου, λοιπόν, μία χώρα να δανειστεί θα πρέπει να εφαρμόσει συγκεκριμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις”, επεσήμανε.

Χαρακτήρισε μάλιστα την Ελλάδα “ειδική” περίπτωση, αναφέροντας τα παραδείγματα της Κύπρου, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, οι οποίες αν και έλαβαν στήριξη από τον ESM εφάρμοσαν το απαραίτητο πακέτο μεταρρυθμίσεων και έτσι μπόρεσαν να εξέλθουν από τα προγράμματα στήριξης και σήμερα αναχρηματοδοτούν τις ανάγκες τους από τις αγορές, έχοντας μάλιστα τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης της ΕΕ.

Ο επικεφαλής του ESM είπε ότι η Ελλάδα «μπορεί να επιστρέψει στις αγορές και να σταθεί ξανά στα πόδια της πριν από τη λήξη του προγράμματος το επόμενο έτος», προσθέτοντας ότι «μπορεί να είναι η επόμενη ευρωπαϊκή ιστορία επιτυχίας», εφόσον εφαρμόσει τις υπεσχημένες μεταρρυθμίσεις.

Κατά τον Κl. Regling η Ελλάδα πέρασε δύο φάσεις.

“Το 2014 ήταν το πρώτο έτος μετά από πολλά χρόνια που η Ελλάδα που εμφάνισε ανάπτυξη, η ανεργία υποχώρησε κατά 2%, η χώρα εξέδωσε ομόλογα και οι εξαγωγές είχαν αυξηθεί. Αυτά τα έβλεπαν οι οικονομολόγοι, δεν τα είδαν όμως οι Έλληνες ψηφοφόροι. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, υπήρξε μία καινούργια κυβέρνηση και ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης προσπάθησαν να κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό έριξε πολύ πίσω την ελληνική οικονομία. Είναι ενδεικτικό, ότι τον Δεκέμβριο του 2014 το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι η ανάπτυξη θα έφθανε στο 2,7% για το 2015 αν όλα εξελίσσονταν όπως ήταν, αλλά στο τέλος η οικονομία είχε αρνητική πορεία, γιατί η νέα κυβέρνηση κινήθηκε προς την λάθος κατεύθυνση για ένα εξάμηνο και παραλίγο η χώρα να φύγει από την Ευρωζώνη”, πρόσθεσε ο Κl. Regling. . 

bankwars.gr

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί

– Ποιο είναι το χειρότερο όταν είσαι γέρος;

– Ότι θυμάσαι πώς ήσουν νέος.

The Straight Story, του Ντέιβιντ Λιντς

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όταν είσαι παιδί υπάρχουν μόνο δύο ηλικίες: Τα παιδιά και οι μεγάλοι.

Στην εφηβεία τρεις: Τα μικρά, “εμείς” κι οι γέροι. Γέρος θεωρείται όποιος είναι πάνω από τριάντα.

Στα τριάντα, λίγο πριν-λίγο μετά, δεν είσαι κάτι συγκεκριμένο. Μπορεί να είσαι γονιός, αλλά μπορεί και να ζεις σαν έφηβος. Δεν είσαι νέος. Οι δεκαοχτάχρονοι σε σέβονται ή σε κοροιδεύουν, όταν προσπαθείς τόσο σκληρά ν’ αποδείξεις ότι είσαι σαν κι εκείνους.

Έπειτα γίνεσαι σαράντα κι όλοι οι εικοσάρηδες σε λένε κύριο/κυρία.

Εσύ μπορεί να νιώθεις τζόβενο, παρά τους πόνους στη μέση και τον πρωινό πονοκέφαλο -αν τύχει να πιείς λίγο παραπάνω.

Αν είσαι γυναίκα μπορεί να έχεις μεγάλη επιτυχία με τα πιτσιρίκια (20+) και τους τριαντάρηδες, που ξέρουν ότι μια σαραντάρα θα αποδώσει όσο δύο εικοσάρες.

Οι γυναίκες, λένε, απελευθερώνονται σεξουαλικά μετά τα σαράντα. Γιατί περίμεναν τόσα χρόνια;

Αν είσαι άντρας, μάλλον θα ‘χεις βγάλεις άσπρες τρίχες και θα ‘χεις μάθει ότι το σεξ δεν γίνεται μόνο για να ικανοποιήσεις το εγώ σου. Γιατί έπρεπε να φτάσεις σαράντα, για να το καταλάβεις;

Στα σαράντα δεν είσαι γέρος ούτε νέος. Μεσηλίκας δεν θεωρείσαι ακόμα. Αλλά νιώθεις τον χρόνο να σε πιέζει.

~~{}~~

Αν έχεις ένα παιδί στην εφηβεία ετοιμάζεσαι για τη λαιμητόμο. Θέλοντας και μη θα γίνεις πιο συντηρητικός απ’ το παιδί σου. Κι αυτό θα σε καρατομήσει.

Θα πρέπει να του πεις, για πρώτη φορά, να χαμηλώσει τη μουσική στο δωμάτιο του.

Θα το κατσαδιάσεις αν γυρίσει στις 3 το πρωί -ειδικά αν έρθει μεθυσμένο.

Θα του πεις να απομακρυνθεί από εκείνη την παρέα, που είναι κακή επιρροή -νεοναζί του κερατά είναι.

Θα προσπαθήσεις να το πείσεις ότι η συγκεκριμένη ερωτική απόρριψη δεν έχει τόση σημασία, ότι θα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους ακόμα, ότι θα ερωτευτεί πολλούς ανθρώπους ακόμα, και δεν καταλαβαίνεις εκείνο το “πεθαίνω από έρωτα” που σου λέει.

Θα του πεις ότι πρέπει να διαβάζει, όσο απαίσιο και να ‘ναι το εκπαιδευτικό σύστημα-το σχολείο-οι καθηγητές.

Ίσως να του πεις ότι πρέπει να ‘χει, πέρα απ’ τα όνειρα του, κι ένα πτυχίο, μια δουλειά για να βγάζει τα προς το ζην.

Και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις αρχίσει να γερνάς. Ίσως να φταίνε οι ευθύνες, ίσως η κούραση, ίσως η απογοήτευση, ίσως η γνώση, αλλά ότι και να ‘ναι, όπως κι αν το πεις, δεν πιστεύεις πια, δεν πιστεύεις με όλη σου την ψυχή στα όνειρα.

– Θ’ αλλάξω τον κόσμο, σου λέει το παιδί σου.

– Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ, Κεμάλ, του απαντάς εσύ.

Μόλις θα πεις αυτή τη φράση (αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ), να το ξέρεις, είσαι γέρος.

~~{}~~

Είναι σπάνιο, πιο σπάνιο κι απ’ τ’ άσπρα κοράκια, ένας γέρος να πιστεύει ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει δίκαιος, έστω λίγο καλύτερος. Κι είναι σχεδόν απίθανο αυτός ο γέρος να πιστεύει ότι μπορεί -ο ίδιος- ν’ αλλάξει τον κόσμο.

– Το μόνο καλό στα γηρατειά, λέει ο ήρωας του Λιντς, είναι ότι έμαθες πια ν’ αφήνεις τα μικροπράγματα να πέφτουν κάτω. Και να δίνεις σημασία μόνο σ’ αυτά που έχουν σημασία.

Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος: Ν’ αφήσει τα μικροπράγματα να πέσουν.

Και ν’ απολαύσει  τις τελευταίες στιγμές.

Γιατί καθένας, όσο θρήσκος και να ‘ναι, ξέρει ότι μετά τον θάνατο δεν πρόκειται να ξαναφάει σοκολάτα.

Όχι. Στον Παράδεισο δεν υπάρχουν σοκολάτες. Ούτε Guinness. Ούτε σεξ.

Γι’ αυτό πολλοί προτιμούν την Κόλαση για να περάσουν την αιωνιότητα.

~~{}~~

Είναι αστείο, είναι βιολογικό, είναι επιφανειακό, δεν ξέρω τι είναι, αλλά μοιάζει πολύ αληθινό.

Τα όνειρα είναι ευθέως ανάλογα της ερωτικής επιθυμίας.

Η ζωή είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το σεξ.

Οι έφηβοι είναι πνιγμένοι στις ορμόνες. Το φιλί, και μόνο αυτό, είναι big bang, είναι καταποντισμός, είναι θεός.

Ορμόνες και όνειρα, αυτό είναι το υλικό της εφηβείας.

‘Επειτα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, φθίνει η ερωτική επιθυμία, τα όνειρα κάνουν παρέα με τους συμβιβασμούς, τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες.

Συνεχίζεις να σκέφτεσαι το σεξ, αλλά δεν έχεις αρκετό χρόνο ούτε διάθεση, άσε που πρέπει να ξυπνήσεις πρωί για να πας τα παιδιά στο σχολείο. Η ατζέντα σου γεμίζει υποχρεώσεις και κάπου εκεί, αν υπάρχει κενό, γράφεις: Sex; (με ερωτηματικό πάντα).

Έπειτα ξεκινάς να μην το θεωρείς τόσο σημαντικό, όπως το λέει κι ο Φέστινγκερ: “Αφού δεν το κάνω, πρέπει να πιστέψω ότι δεν αξίζει τον κόπο”.

~~{}~~

Κι είσαι ακόμα στα σαράντα κάτι. Το σώμα σου ζητάει, θέλει, μπορεί. Η ψυχή σου διψάει, τ’ αγαπάει, το περιμένει. Αλλά η ζωή είναι δύσκολη κι ο χρόνος λίγος και πώς να κάνεις σεξ με τρία παιδιά στο σπίτι;

Πριν να το καταλάβεις είσαι πενήντα-εξήντα-εβδομήντα και πλέον δεν νοιάζεσαι για το σεξ. Ούτε ονειρεύεσαι. Το σώμα σου δεν αντέχει, χρόνο έχεις λίγο.

Κοιτάς τις φωτογραφίες σου, τότε που ήσουν σαράντα ένα-δύο-τρία-πέντε-οκτώ, και καταλαβαίνεις ότι παρά τις αβαθείς ρυτίδες ήσουν όμορφη.

Ότι παρά τα γκρίζα μαλλιά ήσουν γοητευτικός.

~~

Ο άνθρωπος σου έχει φύγει πια.

Κοιμάσαι. Μόνος στο διπλό κρεβάτι.

Θυμάσαι. Εκείνο το βράδυ, που είχε φορέσει το φόρεμα χωρίς εσώρουχα και χορέψατε κολλητά, στο σαλόνι, ένα βράδυ καθημερινής, με τη Billie να τραγουδά: “Someday he’ll come along…”

Θυμάσαι. Πώς πέσατε στον καναπέ, στη καρέκλα, στο πάτωμα, στο κρεβάτι, ξανά στο πάτωμα, στον τοίχο, στο κρεβάτι, στο πάτωμα, μέχρι που η νύχτα παραδόθηκε στη μέρα, κι εσείς παραδοθήκατε στον ύπνο, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, νέοι, χωρίς να έχει καμιά σημασία τι ώρα είναι και τι μέρα ξημερώνει και τι χρονιά.

Θυμάσαι. Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια την κοίταξες στα μάτια κι είπες:

“Αν πέθαινα τώρα δε θα μ’ ένοιαζε”

Θυμάσαι. Εκείνη γέλασε. Λίγο πριν αποκοιμηθεί.

Θυμάσαι. Και μετά κοιμάσαι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/