Ηταν δίκαιο, μου άξιζε, αλλά δεν κέρδισα

Ημουν τόσο σίγουρος ότι θα κερδίσω τη λοταρία των αποδείξων! Απογοητεύτηκα... Μπορώ πάντα να διατηρώ την ελπίδα μου για του χρόνου. Ο Δεκέμβρης θα είναι από εδώ και πέρα ένας μαγικός μήνας με την εξουσία να επιδεικνύει την ανθρωπιά της

 γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Δεν κέρδισα τίποτα στη λοταρία. Είχα περίπου 2.500 λαχνούς, αριθμός που, σε συνδυασμό με το πλήθος των νικητών, μου δημιούργησε ψευδαίσθηση όχι ελπίδας, αλλά βεβαιότητας.

Στεκόμουν λοιπόν και εγώ όπως εκείνα τα γεροντάκια στα πρακτορεία που παρακολουθούν την οθόνη του ΚΙΝΟ και βγαίνουν έξω μόνο για να φτύσουν. Μία προς μία οι κληρώσεις έριχναν τις ελπίδες μου σαν κομμάτια από ντόμινο. Το χειρότερο δε, ήταν πως είχα ξοδέψει το χιλιάρικο πριν καν το κερδίσω. Μετά κατάλαβα ότι οι λαχνοί ήταν μερικά δισεκατομμύρια. Ηταν μία ολόκληρη θάλασσα από πιθανότητες και εγώ κρατούσα μόλις έναν κουβά με νερό. Τον κουβά στον οποίο με έστειλε ο Τσακαλώτος.

Οχι πως δεν ήταν διασκεδαστική η αναμονή. Από τη μία facebook, από την άλλη refresh στη λοταρία. Και σκέφτηκα πως αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, τότε ναι, βρίσκεσαι στο τέλος του σουρεαλισμού όταν ανοίγεις την εφαρμογή των δημοσίων εσόδων και έχεις μπροστά σου την επιλογή «Συναλλαγές ή Λαχνοί». Μπορεί να την κάνεις λαχείο. Ομως, από την άλλη, έχεις την ευκαιρία να στοχαστείς πάνω στη σχέση αυτής της χώρας με την τύχη. Είμαστε τυχεροί ή άτυχοι ως χώρα; Α, εγώ νομίζω ότι είμαστε πολύ τυχεροί ώστε να έχουμε την πολυτέλεια αληθινού θρήνου για ατυχίες που, στην πραγματικότητα, είναι μικρές.

Το να συνδέεσαι με το taxisnet και να βλέπεις παραπομπές σε κληρώσεις και λαχεία, είναι αρκετά περίεργο, ελαφρώς γελοίο, ίσως και λίγο σοκαριστικό. Οχι τόσο σοκαριστικό όσο οι οφειλές σου, αλλά σου περιγράφει παραστατικά μία εκδοχή όσων συμβαίνουν στη χώρα. Μέσα σε ένα μήνα μοιράστηκε το βοήθημα από το πλεόνασμα, το επίδομα στους νέους ανέργους, ανακοινώθηκε ρύθμιση οφειλών και πραγματοποιήθηκε η λοταρία που έδωσε από ένα χιλιάρικο σε δέκα χιλιάδες συμπατριώτες μας. Αυτό είναι το σημείο που εύχεστε να κέρδισαν φτωχοί άνθρωποι ή εκείνοι που τα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Δυστυχώς, οι πιθανότητες ήταν εις βάρος τους αφού οι ευκατάστατοι πραγματοποίησαν περισσότερες συναλλαγές.

Βοήθημα, επίδομα, δόσεις, λοταρία. Ο Δεκέμβρης ξανάγινε ο μήνας των δώρων και της ελπίδας, έστω και με αυτόν τον σαρκασμό. Ο Τσίπρας το καθιέρωσε και δεν βρίσκω λόγο για να το καταργήσει ο Μητσοτάκης. Εχει κάτι από μία αυτοκρατορική ελεημοσύνη όλο αυτό, κάτι που παραπέμπει στη γενναιοδωρία του ηγεμόνα. Πάντα η εξουσία μοίραζε χρήματα λες και τα έβγαζε από την τσέπη της. Ομως τώρα εισάγεται για πρώτη φορά το στοιχείο της ελπίδας. Σου έδωσαν ένα δωρεάν λαχείο και οι νικητές είναι πολλοί.

Oσο περισσότερο εξαρτάσαι από τη γενναιοδωρία της εξουσίας, τόσο το καλύτερο για αυτήν. Κάποιοι άνθρωποι ήδη δεν μπορούν να επιβιώσουν αλλιώς. Και έτσι θα πάει από εδώ και πέρα. Ποιος κυβερνήτης μπορεί εύκολα να αντισταθεί στον πειρασμό; Πήδα ψηλά και πιάσε ένα κόκκαλο. Είναι δίκαιο και σου αξίζει.  

protagon.gr

Ο Ανδρέας, ο επαίτης και το παλτό των 2.000 δολ.

Είναι τα παγωμένα Χριστούγεννα του '93 και ο Παπανδρέου με έναν φίλο του πηγαίνουν να φάνε. Εξω από το μαγαζί συναντάνε έναν άνθρωπο που τουρτουρίζει. Αμέσως του δωρίζει το πανάκριβο πανωφόρι (που του έχει κάνει δώρο ο φίλος του). Στιγμιότυπο με σημασία την εποχή των παραλληλισμών...

 γράφει ο Αλέκος Παπαναστασίου

Μέρες του 1993 και ένας παλιός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου, φοιτητής του στην Αμερική, κατεβαίνει δύο φορές στην Ελλάδα για τον δει.

Στην πρώτη επίσκεψη ο πετυχημένος επιχειρηματίας αγοράζει από τα Hermes στο Παρίσι ένα πανάκριβο μάλλινο παλτό και το χαρίζει στον φίλο του. Στην επόμενη επίσκεψη, γύρω από τις γιορτές, έχει μπει για τα καλά ο χειμώνας.

Οι δυο τους ξεκινούν για να φάνε στον Δουράμπεη, στο φημισμένο εστιατόριο του Πειραιά. Είναι μια μέρα με πολύ κρύο και Ανδρέας φοράει το δώρο που του έκανε ο φίλος του στην προηγούμενη επίσκεψη.

Μετά το φαγητό βγαίνουν για να πάνε προς το αυτοκίνητο. Εκεί ο Ανδρέας βλέπει έναν άνθρωπο που ζητιανεύει καθισμένος στο κρύο. Τον πλησιάζει, βγάζει το παλτό των 2.000 δολαρίων και το ρίχνει στην πλάτη του, αγκαλιάζοντας τον.

Στο αυτοκίνητο από το Πειραιά προς την Εκάλη ο φίλος του Ανδρέα έκλαιγε οδηγώντας σε όλη τη διαδρομή. Όχι γιατί ο Ανδρέας χάρισε το παλτό στον άνθρωπο που καθόταν έξω από τον Δουράμπεη. Αλλά γιατί αυτή η χειρονομία που έκανε τον άνθρωπο αυτό τον συγκίνησε βαθιά και του θύμισε τη δική του σχέση φιλίας και αγάπης με τον Ανδρέα και πόσο γενναιόδωρος ήταν μαζί του όταν ήταν στο πανεπιστήμιο.

Μου τα διηγήθηκε αυτά την Παρασκευή ένας άνθρωπος που γνωρίζει από πρώτο χέρι το περιστατικό Ο ίδιος μου είπε ότι το στοιχείο της ζεστασιάς και της δοτικότητας ήταν πηγαίο στον Ανδρέα Παπανδρέου και αυτό κατά τη γνώμη του «το έβλεπε ο κόσμος».

Μου φάνηκε μια ένα πολύ ενδιαφέρον στιγμιότυπο που μπορεί να μην προσφέρεται για γενικεύσεις και συμπεράσματα αλλά ίσως έχει τη σημασία του σε μια εποχή που γίνονται παραλληλισμοί με τον Ανδρέα.

Θα δείξει αν μπορούν να σταθούν οι παραλληλισμοί.  Αν δεν απατώμαι ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν που είχε πει (περίπου) ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα. 

protagon.gr

Φάτνη υπό κατάσχεση και άστρο της Βηθλεέμ

Του  Δημήτρη Νανούρη

Φεύγω, αναχωρώ, βγάζω φτερά και γίνομαι πουλί να πετάξω ώς το γυναικοχώρι μου, σώγαμπρος γαρ σε νησί μακρινό, συννεφιασμένο και κρύο, μα με απλόχωρη ζεστασιά στις καρδιές των οικείων και σε ορισμένες γωνιές πατροπαράδοτων παμπ. Βαρέθηκα στην Αθήνα να βλέπω μαθητευόμενους σαλτιμπάγκους να επιδίδονται σε διαρκείς κωλοτούμπες, αυταπατώμενοι πως παραμένουν σταθεροί στην αρχική τους θέση. Τουτέστιν, η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά με μοιραίες δόσεις Ακροδεξιάς διαπρέπει εσχάτως και στο πεδίο της αλχημείας. Παραδίδει φαρμακοποιούς και ασθενείς σιδηροδέσμιους με πολυεθνικές αλυσίδες σε αλλότρια, άνομα συμφέροντα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις κάποτε. Καραμπινάτος νεοφιλελευθερισμός ντεμέκ κομμουνιστικής κοπής. Τι να πεις; Δεύτερη ντροπολογία ψηφίστηκε νυχτιάτικα, χρονιάρες μέρες –οι εμπνευστές της δεν αισχύνονται παρά ταύτα–, η οποία ορθώνει δίχτυ προστασίας, όχι ασφαλώς στην πρώτη κατοικία του αναξιοπαθούντος πόπολου, αλλά στη διαδικασία των πλειστηριασμών, με τη θέσπιση ποινής φυλάκισης σε όσους εμποδίσουν εφεξής τη διεξαγωγή τους.

Ωσαύτως οι τράπεζες θα βγάζουν τα τσαρδάκια του κοσμάκη στο σφυρί, τα αρπακτικά θα κερδοσκοπούν αγρίως και οι ξεσπιτωμένοι ιδιοκτήτες θα διασωθούν μόνο αν είναι τυχεροί και συλληφθούν διαμαρτυρόμενοι, εξασφαλίζοντας δωρεάν στέγη για κάμποσα τέρμινα στην ψειρού. Τα κελιά προς το παρόν δεν κατάσχονται. Αν μη τι άλλο, για να ξεμπροστιαστούν οι κακεντρεχείς και οπισθόβουλοι που χαρακτηρίζουν ανάλγητο το εθνοσωτήριο γκοβέρνο. Και πού ’σαι ακόμα! Βρισκόμαστε στην αρχή. «Πολλά τα προαπαιτούμενα, Αρη». Την κοπανάω, λοιπόν, μπας και γλιτώσω απ’ τη συλλογική κατάθλιψη. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά προσφέρονται για κατάνυξη, οικογενειακή ευωχία, φαγοπότι και ευοί ευάν πά’ να πει, να αναπτερωθεί κομμάτι η ελπίδα μέσα μας, ολίγη αισιοδοξία βρε αδελφέ, να διασταυρωθούμε επιτέλους με τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Κάνω, ως εκ τούτου, σύντομη στάση στα Τοπόλιανα, κατά Αγραφα μεριά, με οδηγό τον «Ευρυτάνα Ιχνηλάτη» (eyrytixn.blogspot.gr), ιστοσελίδα που συμβουλεύομαι συχνά και αλιεύω ενίοτε διδακτικές ιστορίες, όπως η παρακάτω που κολλάει γάντι στο πνεύμα των Εορτών και διαδραματίζεται σε παρεμφερείς εποχές με την τρέχουσα. Γερμανική Κατοχή. 1942. Πείνα. Φοβέρα. Σκλαβιά.

Σώμα του ΕΛΑΣ με τον Αρη εισέρχεται στη μικράν κώμην παραμονή Χριστουγέννων. Οι Τοπολιανίσιοι «δεν είχανε ούτε παπά και θα μένανε αλειτούργητοι, μεγάλο βάσανο και κρίμα στην ψυχή τους, όπως βαριά το νιώθανε με πίστη αληθινή». Ο πρωτοκαπετάνιος κλείνει το μάτι στον παπα-Κουμπούρα κι αυτός χτυπά την καμπάνα. Σε λίγο μαζεύονται οι λιγοστοί κάτοικοι. «Ανάβουν τα κεριά τους στην εκκλησία, βλέπουν τον ιερωμένο με τα σκεπασμένα κάτω από τα άμφια φυσεκλίκια να λειτουργεί, ακούνε και τους ελασίτες, που πιάσανε τα ψαλτήρια, να ψέλνουν τη Θεία Γέννηση, ξαφνιάζονται και θαυμάζουν και μονολογούνε όλοι μαζί: “Θαύμα είναι τούτο αληθινό”». Στους πάγκους του καφενέ γεύονται αργότερα άπαντες τα φτωχικά εδέσματα, τον άκρατο οίνο και, κυρίως, τη λυτρωτική αίσθηση της ελευθερίας από την αναπάντεχη μέθεξη. Το αστέρι της Βηθλεέμ πάνω απ’ το γιοφύρι της Τέμπας. Χαρισματικός ο αρχηγός. Καμία σχέση με τον αργυρώνητο παρά τρίχα φονιά του άλλου Αρη, της «Λόλας», που προανέφερα. Μόνο οι κουμουνδουριστές τούς συγχέουν. Εχουμε ανάγκη από φωτεινές προσωπικότητες στους δίσεκτους καιρούς μας. Και από απροσκύνητους γενικώς. Ετη πολλά και του χρόνου σπίτια μας. Μην ανησυχήσετε οι υποψιασμένοι. Θα τα ξαναπούμε μετά του Αϊ-Γιαννιού.

efsyn.gr

Πώς αμείβονται οι εργαζόμενοι που θα δουλέψουν στις 26 Δεκεμβρίου

Απόφαση, με την οποία καθορίζεται ως ημέρα υποχρεωτικής αργίας η 26η Δεκεμβρίου για όλες τις επιχειρήσεις, εκμεταλλεύσεις και εργασίες εν γένει, οι οποίες αργούν κατά τις Κυριακές, υπέγραψε προ ημερών η υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Έφη Αχτσιόγλου.

Όπως αναφέρει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ), συνέπεια της υπουργικής απόφασης, είναι ότι την 26η Δεκεμβρίου, ημέρα Τρίτη, όλες οι εμπορικές επιχειρήσεις θα παραμείνουν κλειστές και οι εργαζόμενοι δεν θα εργασθούν.

Σύμφωνα με την ΟΙΥΕ, «όσοι εργαζόμενοι αμείβονται με ημερομίσθιο ή ωρομίσθιο, στην περίπτωση της μειωμένης απασχόλησής τους θα λάβουν κανονικά το ημερομίσθιό τους, χωρίς να εργασθούν και οι αμειβόμενοι με μηνιαίες αποδοχές θα λάβουν τον πλήρη μισθό τους. Όσοι εργαζόμενοι απασχολούνται σε επιχειρήσεις οι οποίες λειτουργούν νόμιμα κατά τις Κυριακές και αργίες (επιχειρήσεις επισιτισμού, υγείας, τουρισμού, συγκοινωνιών, κ.λπ.), οι οποίοι θα απασχοληθούν κατά την ημέρα αυτή, θα δικαιούνται προσαύξηση κατά 75% επί του νόμιμου ημερομισθίου τους ή του 1/25ου του μηνιαίου μισθού τους, ανάλογα με τον τρόπο καταβολής των αποδοχών τους. Επίσης, όσοι εργαζόμενοι έχουν λάβει την άδειά τους κατά την ημέρα αυτή (26 Δεκεμβρίου), η ημέρα αυτή δεν θα υπολογισθεί στις ημέρες αδείας που δικαιούνται για το έτος 2017 και θα λάβουν μία ημέρα άδειας επιπλέον ή, αν δεν υπάρχουν, λόγω της λήξης του έτους, άλλες ημέρες, ώστε να λάβουν την πρόσθετη αυτή ημέρα άδειάς τους, θα δικαιούνται ένα ημερομίσθιο σε χρήμα, ως αποδοχές μη ληφθείσας άδειας».   

 tvxs.gr

Ο Ντίκενς και η επινόηση των Χριστουγέννων

Kι όμως, η δημοφιλία της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας του Ντίκενς διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση των Χριστουγέννων, στον τρόπο με τον οποίο γιορτάζονται και στην κυρίαρχη θέση που απέκτησαν στη δυτική κουλτούρα. Όλα έλαβαν τη μορφή που ξέρουμε σήμερα στα τέλη του 19ου αιώνα.

Τον Οκτώβριο του 1843, ο Βρετανός συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς (1812 – 1870) αρχίζει να γράφει ένα από τα διασημότερα και πιο αγαπημένα βιβλία όλων των εποχών, το διήγημα «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» (πρωτότυπος τίτλος «A Christmas Carol»).

Έγραψε το βιβλίο σε έξι εβδομάδες, στα κενά από τη συγγραφή της λαϊκής νουβέλας «Η ζωή και οι περιπέτειες του Martin Chuzzrlewit», που δημοσιευόταν σε συνέχειες και του προκαλούσε άγχος, καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε τύχει ιδιαίτερης υποδοχής. Ήταν μια δύσκολη στιγμή στην καριέρα του. Μία Χριστουγεννιάτικη ιστορία, ίσως ήταν πιο αποδοτική οικονομικά, σκέφτηκε.

Ο βιογράφος του Ντίκενς, John Forster γράφει ότι από τη στιγμή που συνέλαβε την ιστορία, απορρόφησε κάθε σκέψη του. Περπατούσε δεκαπέντε, ακόμη και είκοσι μίλια μέσα στη νύχτα, στους «μαύρους δρόμους του Λονδίνου», σκεπτόμενος  την εξέλιξη της και «συνομιλώντας» με τους ήρωες του με τον ενθουσιασμό παιδιού. Μάλιστα, γιόρτασε τα Χριστούγεννα εκείνα με εξαιρετική διάθεση -πήγε στο θέατρο, σε χορούς, δείπνα, συνάντησε φίλους.

Όταν έδειξε όμως, τα χειρόγραφα στους εκδότες του, εκείνοι αδυνατούσαν να καταλάβουν για ποιόν λόγο θα ήταν ενδιαφέρουσα μια ιστορία για τα Χριστούγεννα, καθώς δεν ήταν ούτε δημοφιλή, ούτε διαδεδομένα. Όμως, ο Ντίκενς είχε, εκτός των άλλων, δώσει σημασία σε μία σημαντική «λεπτομέρεια»: Η βασίλισσα Βικτωρία είχε μόλις παντρευτεί τον Γερμανό πρίγκιπα Αλβέρτο.

Τελικά, ο Ντίκενς έγραψε τέσσερα βιβλία για τα Χριστούγεννα, αλλά κανένα δεν είχε την επιτυχία της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας, που έγινε best-seller σε χρόνο ρεκόρ.

Στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου

Κάθε παραμονή Χριστουγέννων ο Ντίκενς επισκεπτόταν τις χριστουγεννιάτικες αγορές στο East End και περιπλανιόταν στις φτωχογειτονιές, κοιτάζοντας τις οικογένειες λίγες ώρες πριν από το δείπνο των Χριστουγέννων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η καταγραφή στο βιβλίο του είναι τόσο λεπτομερής, οξυδερκής και βεβαίως, περίτεχνη: Πρόσωπα, δρόμοι, μπακάλικα, φούρνοι με μυρωδάτες ζύμες, στοίβες με φρέσκα φρούτα, λάσπες, κρύο, και χαμογελαστά παιδιά με κόκκινα μάγουλα και κομμάτια πουτίγκας. Εκτός των άλλων, διέθετε και εξαιρετική μνήμη.

Οι φτωχογειτονιές τού ήταν γνώριμες. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο Ντίκενς αναγκάστηκε να διακόψει το σχολείο για να πληρώσει τα έξοδα στέγασής του και να βοηθήσει την οικογένειά του στην αποπληρωμή χρέους του πατέρα του. Εργαζόταν σε δεκάωρες βάρδιες στην αποθήκη βερνικιών παπουτσιών του Γουόρεν, στα Χάνγκερφορντ Στερς, κοντά στο σημερινό σιδηροδρομικό σταθμό του Τσάρινγκ Κρος. Έβγαζε μόλις 6 σελίνια την εβδομάδα κολλώντας ετικέτες σε βαζάκια με βερνίκι παπουτσιών.

Ο Ντίκενς άρχισε να γράφει την ιστορία του τις ημέρες που είχε δει το φως της δημοσιότητας κρατική έκθεση για την παιδική εργασία. Η έκθεση, όπως γράφει το time.com είχε τη μορφή συνεντεύξεων με ανηλίκους -τις συνεντεύξεις πήρε ένας δημοσιογράφος φίλος του συγγραφέα- και περιέγραφε λεπτομερώς πώς 8χρονα παιδιά δούλευαν 16 ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα, ράβοντας ρούχα ή σέρνοντας καροτσάκια με κάρβουνα.

Με όχημα τη «χριστιανική αλήθεια»

Στη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ο Ντίκενς δεν προσφέρει απλά μια ζωντανή απεικόνιση της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας, αλλά γράφει με στόχο να κάνει την ιστορία του όχημα της χριστιανικής αλήθειας.

Άλλωστε, το θέμα δεν είναι η γιορτή, αλλά η στροφή στη συμπόνια και τη γενναιοδωρία: Η ηθική και συναισθηματική μεταστροφή του παράξενου και τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ μετά τη νυχτερινή επίσκεψη που δέχεται από τον πεθαμένο συνεργάτη του Τζέικομπ Μάρλεϊ και τα φαντάσματα των Χριστουγέννων του Παρελθόντος, του Παρόντος και του Μέλλοντος. Μετά από αυτό τα Χριστούγεννα λούζονται με το ουράνιο φως. Ο Ντίκενς κατά έναν τρόπο «μεταποιεί» βιβλικές σκηνές και σύμβολα, βρίσκοντας τρόπο ακόμη και για μία νέα «ανάγνωση» του βαπτίσματος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νουβέλα του Ντίκενς είναι πρωτίστως μια ιστορία για τον χριστιανισμό και την απελευθέρωση του ανθρώπου με τη συνδρομή της θείας χάρης.

Το Κίνημα της Οξφόρδης

Στην ουσία, αποτελεί μία σαφή αναφορά στη θεολογική μετατόπιση του 19ου αιώνα από το άγχος της Εξιλέωσης στο άγχος της Ενσωμάτωσης, που υπογράμμισε ο μυσταγωγικός χαρακτήρας του Κινήματος της Οξφόρδης, μετατόπιση που εκφράστηκε με την ανάπτυξη πιο συμβολικών μορφών λατρείας, την ανέγερση νεο-γοτθικών εκκλησιών και την επικράτηση των Χριστουγέννων ως χριστιανικής γιορτής.

Η παλαιότερη, η αρχαιότερη χριστιανική γιορτή ήταν το Πάσχα. Τα Χριστούγεννα άρχισαν να εορτάζονται τον 4ο αιώνα, όταν το 380 μ.Χ. ο Θεοδόσιος καθιέρωσε τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όσον αφορά στην ημερομηνία -25 Δεκεμβρίου- επιλέχθηκε ως «αντίπραξη» στην ειδωλολατρική γιορτή Natali Sol Invicti, για την ημέρα γέννησης του ακατανίκητου Ήλιου (στις 25 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, τοποθετείται το χειμερινό ηλιοστάσιο).

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων συνεχίστηκε (θεωρητικά) και κατά τη Μεταρρύθμιση, όπως συνέβη και με άλλες «holy days» (ιερές ημέρες), αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο, καθώς η Καλβινιστική και Πουριτανική θεολογία θεωρούσαν ότι μοναδικός ρυθμιστής ήταν οι Γραφές. Μόνο οι Γραφές όριζαν την κανονικότητα.

Στην πραγματικότητα, εξαιτίας της Μεταρρύθμισης ο εορτασμός των Χριστουγέννων απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε κατά περιόδους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική. Όταν οι ακραίοι Αγγλικανοί Προτεστάντες, γνωστοί κι ως Πουριτανοί, έφταναν τη δεκαετία του 1620 στις ΗΠΑ ήταν ήδη κατά των Χριστουγέννων. Αποκαλούσαν τη γιορτή «φαιδρή» και την απαγόρευσαν έως και τον 18ο αιώνα.

Μέχρι που η αποκατάσταση του Κάρολου Β’ σήμανε την αποκατάσταση του αγγλικανισμού και την αποκατάσταση των Χριστουγέννων.

Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα όμως, ούτε καν οι λειτουργίες στις εκκλησίες ήταν ενιαίες.

Σύμφωνα με το historytoday.com τα Χριστούγεννα ήταν μια περίοδος γιορτινή, αλλά τον 19ο αιώνα αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο Κίνημα της Οξφόρδης.

Το Κίνημα της Οξφόρδης είναι το θρησκευτικό κίνημα που έλαβε χώρα στο εσωτερικό της Αγγλικανικής Εκκλησίας από διανοούμενους και πάστορες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με σκοπό την ανανέωση και διαφύλαξη των δογμάτων της Επισκοπιανής εκκλησίας. Βλέποντας αφενός την αδιαφορία και την απομάκρυνση των λαϊκών από τους κόλπους της Εκκλησίας αφετέρου την επέμβαση της πολιτείας στα εκκλησιαστικά θέματα καθώς και την ροπή των κληρικών προς το κοσμικό πνεύμα, θεώρησαν ότι η Εκκλησία είχε ανάγκη μιας εσωτερικής διαμόρφωσης.

Φάτνη, δέντρο και κάλαντα

Κάπου εκεί, στα τέλη του 19ου αιώνα κάνει την εμφάνιση της και η «σκηνή της Γέννησης», που ως έθιμο ανάγεται στην εποχή του Φραγκίσκου της Ασίζης (1182 – 1226) και αρχίζει να χρησιμοποιείται η λέξη «φάτνη» που συμβολίζει τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ.

Η νέα προσθήκη στα αγγλικά Χριστούγεννα ήταν γερμανικής προέλευσης και δεν ήταν άλλη από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που έφερε ο Γερμανός πρίγκιπας Αλβέρτος, σύζυγος της βασίλισσας Βικτωρίας. Σε ένα λαϊκό μεσαιωνικό δράμα για τον Αδάμ και την Εύα το κυριότερο στοιχείο τού σκηνικού ήταν ένα έλατο διακοσμημένο με μήλα, το οποίο συμβόλιζε τον Κήπο τής Εδέμ.

Οι Γερμανοί έστηναν το δέντρο του Παραδείσου στα σπίτια τους στις 24 Δεκεμβρίου, θρησκευτική γιορτή του Αδάμ και της Εύας. Αρχικά κρεμούσαν επάνω του μπισκότα που συμβόλιζαν την όστια. Στην διακόσμηση προσέθεταν συχνά και κεριά, τα οποία συμβόλιζαν τον Χριστό.

Ο Ντίκενς χρησιμοποιεί το δέντρο για να ενώσει κάτω από τα κλαδιά του τις δυνατές εικόνες των Χριστουγέννων με τα δώρα και τα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας. Υπό το φως της χάρης «όλα τα συνηθισμένα πράγματα γίνονται ασυνήθιστα και μαγεμένα» γράφει, εντάσσοντας την εικόνα αυτή στο κεντρικό θέμα της ιστορίας του, τη μεταστροφή.

Όσο για τα φαντάσματα, δεν είναι παρά μία υπενθύμιση της αγάπης που έτρεφε η βικτωριανή Αγγλία για το παραφυσικό.

Επίσης, μέχρι τον 19ο αιώνα τα Χριστούγεννα δεν είχαν κάλαντα, μόνον ύμνους. Τα κάλαντα ήταν αρχικά τραγούδια χαράς που συνοδεύονταν από χορό. Η ίδια η λέξη προέρχεται από την ιταλική, carola (carols) που σημαίνει «κυκλικός χορός».

Το 1844 ο William John Butler, έγραφε στους ενορίτες του στο Hertfordshire:«Εδώ οι άνθρωποι δεν νιώθουν τα Χριστούγεννα. Παρατήρησα ότι φορούν τα ρούχα της δουλειάς τους και η προσέλευση τους στην εκκλησία είναι μικρότερη από τις Κυριακές. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει όχι μόνο εδώ, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα. Ο λαός έχει ξεχάσει τις μεγάλες χριστιανικές γιορτές και μαζί τους τα σημαντικά γεγονότα που αυτές σηματοδοτούν. Οι παπικοί τρόποι μπορεί να είναι πολύ κακοί, αλλά τουλάχιστον δίνουν τις βάσεις της πίστης και της σωτηρίας».

Η «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Ντίκενς αντανακλούσε και την ίδια στιγμή, συνέβαλε στη αναβίωση των Χριστουγέννων κατά τη βικτοριανή εποχή.

Ίσως για αυτό, ο Ντίκενς, ο συγγραφέας των έργων «Η ιστορία δύο πόλεων» και «Όλιβερ Τουίστ», έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που επινόησε τα Χριστούγεννα.

tvxs  

Μπέρτολτ Μπρεχτ: ”Φτάνουν Χριστούγεννα”

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή

κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.

Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα:

Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.

Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:

Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.

Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.

Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, το παγώνει•

το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει.

Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:

Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.

Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό•

κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό.

Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.

Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.

Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:

Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.

Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,

να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,

να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,

να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.

Κόπιασε, άνεμε–εκεί έξω πως αντέχεις;

Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

nostimonimar.gr

Καλά Χριστούγεννα με υγεία .!

Τρεις σκοτεινές ιστορίες με άρωμα διαπλοκής

Την ώρα που η Βουλή ψήφιζε τον νιοστό εικονικό κρατικό προϋπολογισμό, που ως συνήθως δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα του επόμενου έτους, έρχονται στο φως τρεις σκοτεινές ιστορίες, που βεβαιώνουν ότι η νοοτροπία της διαπλοκής στη χώρα παραμένει κυρίαρχη στην πραγματικότητα μεταξύ και αυτής της κυβέρνησης και επιχειρήσεων.

Η πιο φρέσκια και κραυγαλέα ιστορία είναι η ανάθεση από το υπουργείο Μεταφορών της εκτύπωσης εργασιών στα μέσα συγκοινωνίας από επιχείρηση που πιάστηκε και καταδικάστηκε από τα δικαστήρια για έκδοση δεκάδων χιλιάδων πλαστών εισιτηρίων στα μέσα συγκοινωνίας!

Το εξωφρενικό στην υπόθεση δεν είναι η ανάθεση. Είναι ότι ο γραμματέας του υπουργείου υπεραμύνθηκε της ανάθεσης και επιτέθηκε στους δημοσιογράφους που την αποκάλυψαν, κατηγορώντας τους ότι επικαλούνται ως τεκμήριο τη δικαστική απόφαση! Γιατί; Γιατί, σύμφωνα με τον γραμματέα, οι δικαστικές αποφάσεις δεν μπορεί να εκλαμβάνονται και ως αξιοσέβαστες!

Κερασάκι στην τούρτα ήρθε το υπουργείο να υπερασπιστεί τον γραμματέα με το επιχείρημα ότι δεν έχει τελεσιδικήσει η απόφαση για την επιχείρηση, που πιάστηκε από τις διωκτικές αρχές με 60.000 πλαστά εισιτήρια στις εγκαταστάσεις της!! Και αφού δεν έχει τελεσιδικήσει, έχει δικαίωμα να παίρνει έργα του δημοσίου!

Κάποιος πρέπει να του πει του γραμματέα ότι εκτός από το προσωπικό συμφέρον του κάθε πλαστογράφου υπάρχει και το δημόσιο συμφέρον. Που προηγείται του προσωπικού. Και το οποίο είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να υπερασπίζεται ο γραμματέας. Και με βάση το οποίο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και τα ΕΛΤΑ κατάγγειλαν τις δικές τους συμβάσεις με τους επιχειρηματίες! Χωρίς τελεσιδικίες και άλλες τέτοιες ύποπτες τοποθετήσεις.

Ύποπτες, γιατί μοιάζουν περισσότερο με προσπάθειες «να πάρουν μια δουλειά τα παιδιά να μην καταστραφούν» παρά με σοβαρή αντιμετώπιση του δημόσιου χρήματος. Πολύ περισσότερο που το δημόσιο χρήμα δεν ήταν πολύ. Μόλις 12.540 ευρώ. Πολύ λίγο για τόσο σθεναρή κυβερνητική υπεράσπιση…

Το δεύτερο περιστατικό ήρθε με την αποκάλυψη, πάλι από τον Τύπο, του τρόπου με τον οποίο η Αρχή Δημοσίων Εσόδων και όποιος την καθοδηγεί, έχει αφήσει εκτός φορολογικών ελέγχων τις διαδικτυακές στοιχηματικές εταιρίες, που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, αλλά βγάζουν τα κέρδη εκατομμυρίων σε ευρωπαϊκούς φορολογικούς παράδεισους!

Δηλαδή, η κυβέρνηση που κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι ευνοεί τους παράδεισους αυτούς, βοηθάει από την πλευρά της επιχειρηματίες να στερούν από τη χώρα φόρους εκατομμυρίων και να πλουτίζουν έξω από δω, σε φορολογικούς παράδεισους!

Η κυβέρνηση, λοιπόν, αλλάζοντας διαρκώς την ελεγκτική Αρχή, που ασχολείται και μ αυτές τις επιχειρήσεις, κάνει αδύνατον στην πράξη το φορολογικό τους έλεγχο! Γιατί, μέχρι να ανοίξουν οι φάκελοι και να αρχίσει η διαδικασία καταγραφής και ελέγχου, μεταβιβάζεται η αρμοδιότητα σε άλλη ελεγκτική υπηρεσία και φτου κι απ την αρχή!

Το σκάνδαλο θα ήταν αμιγώς οικονομικό αν εντελώς συμπτωματικά οι μεγάλες από αυτές τις εταιρίες δεν ήταν ταυτόχρονα ιδιοκτήτες Μέσων Ενημέρωσης, που εντελώς συμπτωματικά στηρίζουν σταθερά εδώ και καιρό ΣΥΡΙΖΑ (αναζητείται η ιδεολογική σχέση αριστεράς και τζόγου…) και εντελώς συμπτωματικά έχουν γίνει παράλληλα και διαχειριστές των Μέσων Ενημέρωσης του εκλεκτού του ΣΥΡΙΖΑ κ Σαββίδη!!

Και μια και το’ φερε ο λόγος, το τρίτο περιστατικό που πέρασε στα ψιλά ήταν η δεύτερη και πιο αιχμηρή ειδοποίηση του Αμερικανού πρέσβυ για την ανάθεση του ΟΛΘ στην κοινοπραξία Σαββίδη- Γερμανών- Ιταλών. Η οποία, εντελώς συμπτωματικά, έχει καταθέσει μία εγγυητική από τη ρώσικη τράπεζα που μπλόκαρε την περασμένη βδομάδα η ρωσική κυβέρνηση, αχρηστεύοντας επί της ουσίας την εγγυητική. Το πρόβλημα αυτό θα λυθεί, αλλά…

… Ο Αμερικανός αξιωματούχος αυτή τη βδομάδα ήταν ακόμα πιο σαφής. Είπε ότι και στην πατρίδα του καμιά επιχείρηση ή κοινοπραξία δεν αναλαμβάνει έργο αν δεν είναι γνωστό ποιος από τους μετόχους έχει βάλει και το τελευταίο δολάριο και από πού το βρήκε.

Η απέχθεια των Αμερικανών για ρώσικα έργα στην Ελλάδα είναι παλιά. Η κυβέρνηση Καραμανλή τη δοκίμασε στην πλάτη της. Κυρίως όταν τα έργα γίνονται σε έργα στρατηγικής σημασίας σαν τα λιμάνια. Όμως, η παρέμβαση του Αμερικανού για δεύτερη φορά στο ίδιο θέμα δεν εστίαζε τόσο στη ρώσικη μορφή της επένδυσης όσο στη διαφάνεια των κεφαλαίων. Κι αυτό δεν απευθυνόταν στον κ Σαββίδη. Αλλά, στην ελληνική κυβέρνηση για τον κ Σαββίδη.

Στη Βουλή χτες και προχτές ακούστηκαν τα μεγαλύτερα παραμύθια για την οικονομία και για την ιδεολογία με αφορμή τον προϋπολογισμό. Μόνο που η οικονομία και η ιδεολογία αποδεικνύονται στην πράξη. Και η πράξη φαίνεται έξω από τη Βουλή. Εκεί που τα καμώματα των κομμάτων διαπλέκονται με τα καμώματα των επιχειρήσεων. Για το καλό της τσέπης και του κόμματος φυσικά.

Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Τελικά η γη είναι στρογγυλή…

Του Γιάννη Παντελάκη

Την εποχή της κυβερνητικής παντοδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου, υπήρχαν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συχνά-πυκνά έκαναν κριτική από τα αριστερά. Θυμόντουσαν τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, τα συνθήματα για «έξω από τις βάσεις και το ΝΑΤΟ» και γενικότερα δήλωναν την ενόχλησή τους από το καθεστωτικό πια ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι αυτοί, στη μεγάλη πλειονότητά τους απέφευγαν να πάρουν οποιαδήποτε κρατική θέση και αρκετοί από αυτούς γύρισαν στο σπίτι.

Στην εποχή του Τσίπρα, έναν ανάλογο ρόλο επιχειρούν να παίξουν οι «53» μια ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν συγκροτήσει μια τάση με αριστερές υποτίθεται ανησυχίες. Κατά καιρούς εκφράζουν τις ενστάσεις τους για τις πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση, κάνουν κριτική σε υπουργούς και τον Καμμένο και προσπαθούν να εμφανιστούν σαν την αριστερή συνείδηση του κόμματος. Η οποία ωστόσο έχει χαθεί εδώ και καιρό. Η θεμελιώδης διαφορά τους από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τη δεκαετία του 80 λειτουργούσαν μ' έναν ανάλογο τρόπο, είναι πως αρκετοί από τους 53, όχι απλά μετέχουν στη κυβέρνηση, αλλά είναι βουλευτές και στηρίζουν με κάθε τρόπο την πολιτική που ασκείται. Αυτή, την οποία παράλληλα επικρίνουν.

Πρόκειται για έναν πολιτικό σουρεαλισμό ο οποίος δεν έχει προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά τουλάχιστον χρόνια. Οι «53» επικρίνουν κατά βάση την οικονομική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, βασικός εκφραστής και συντελεστής της οποίας είναι ο υπουργός Τσακαλώτος ο οποίος παράλληλα φέρεται σαν τον επικεφαλής της ομάδας αυτής. Επίλεκτα στελέχη των «53» είναι υπουργοί (Κοντονής) που υλοποιούν τις διαδικασίες των πλειστηριασμών και βουλευτές που χειροκροτούν συχνά τον Καμμένο όταν αυτός τους ενθουσιάζει με τις παρεμβάσεις του στη Βουλή. Μέλη των «53» είναι άνθρωποι που αντιστεκόντουσαν στην πώληση των λιμανιών (Δρίτσας), αλλά ως υπουργοί υλοποίησαν τις πωλήσεις αυτές, άνθρωποι που έδιναν μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και των μεταναστών (Χριστοδουλοπούλου), αλλά σήμερα βολεύονται σε προεδρικές θέσεις στη Βουλή και δεν βλέπουν τίποτα από το δράμα των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών.

Στην τελευταία παρέμβασή τους οι «53» (το περασμένο Σαββατοκύριακο) θυμήθηκαν πως εδώ και τρία χρόνια συνεργάζονται με τον ακροδεξιό Καμμένο «Οι πολιτικές συμμαχίες δεν μπορούν να ξεπερνούν τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά», είπαν. Εντυπωσιακή η διαπίστωση, ιδιαίτερα όταν έρχεται από ανθρώπους που και τον Ιανουάριο του 2015 και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, χειροκρότησαν-και τουλάχιστον δεν αποδοκίμασαν έστω φραστικά- τη συνεργασία με τον Καμμένο, τους θερμούς εναγκαλισμούς του Τσίπρα μαζί του και το πολιτικό ξέπλυμα που έχουν ήδη κάνει στο ακροδεξιό αυτό κόμμα.

Οι «53» έχουν και άλλου είδους ανησυχίες, θυμούνται τώρα, τον Δεκέμβριο του 2017, πως η εκκλησιαστική ιεραρχία παρεμβαίνει ανενόχλητη στη πολιτική, ενώ σφύριζαν αδιάφοροι όταν ένα χρόνο πριν, ο Τσίπρας αποκεφάλιζε τον Φίλη από το υπουργείο Παιδείας μετά από απαίτηση του Ιερώνυμου ενώ παράλληλα ο Καμμένος εξέφραζε την πρόθεσή του να ρίξει την κυβέρνηση αρκεί να το ζητήσει ο αρχιεπίσκοπος. Οι «53» ζητούν ακόμα από την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει τον προσανατολισμό της προς τα αριστερά και είναι φανερό πως η προσέγγισή τους δεν χωράει πολλές δόσεις σχολιασμού. Ιδιαίτερα όταν είναι γνωστό, πως η κυβέρνηση δεν έχει επιχειρήσει το παραμικρό δείγμα μιας προοδευτικής πολιτικής ούτε καν σε θέματα που δεν συνδέονται με το μνημόνιο και τις υποχρεώσεις του. Μοιάζει σαν οι «53» ν' ανακάλυψαν ξαφνικά μετά από τρία ολόκληρα χρόνια πως η γη είναι στρογγυλή...   

liberal.gr

H Audi αποσύρει 875.000 οχήματα στην Ευρώπη

Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία Audi γνωστοποίησε σήμερα ότι αποσύρει 875.000 οχήματα στην Ευρώπη εξαιτίας του κινδύνου να προκληθεί πυρκαγιά λόγω προβλήματος στον βοηθητικό θερμαντήρα που έχει εγκατασταθεί σε αυτά τα οχήματα.

Η απόσυρση των οχημάτων αφορά τα μοντέλα A4, A5, A5 Cabriolet και Q5 που κατασκευάστηκαν το διάστημα Απριλίου 2011 και Μαΐου 2015.

Η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία γνωστοποίησε ότι ανακαλεί 330.000 οχήματα στη Γερμανία. Η Audi προς το παρόν δεν έχει δώσει συγκεκριμένα στοιχεία σχετικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως τη Γαλλία και τις σκανδιναβικές χώρες.

Το πρόβλημα που έχει προκύψει, λόγω της υπερθέρμανσης στα καλώδια, δεν «έχει προκαλέσει καμία σωματική βλάβη» έως σήμερα, ωστόσο θα μπορούσαν να αναδιθούν οσμές καμένου και να προκληθεί ζημιά στο όχημα, υπογράμμισε ο εκπρόσωπος τύπου της εταιρείας που μίλησε στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Η Audi θα επικοινωνήσει με όλους τους πελάτες της τους οποίους αφορά το πρόβλημα προκειμένου να πάνε το αυτοκίνητό τους στο συνεργείο για επιδιόρθωση. Συστήνει να απενεργοποιήσουν τον βοηθητικό θερμαντήρα.