Στο φως το παρασκήνιο της απόλυσης εκπαιδευτικού που έπιασε το υιό Σαμαρά να αντιγράφει

Με μια οργισμένη επιστολή, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας, αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο που οδήγησε στην απόλυση της εκπαιδευτικού η οποία «τσάκωσε» το γιο του Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει.

Αφορμή για την επιστολή στάθηκε άρθρο στο site The President, το οποίο υπογράφει ο Γιώργος Μουρούτης, και το οποίο αναφέρεται στο συγκεκριμένο περιστατικό, που είχε αποκαλύψει το Hot Doc το 2013.

Το άρθρο προκάλεσε την οργή του προέδρου της ΟΙΕΛΕ, Μιχάλη Κουρουτού, ο οποίος περιγράφει αναλυτικά τα γεγονότα που οδήγησαν στην απόλυση της εκπαιδευτικού (η οποία δε ζει πλέον) και τον ρόλο που έπαιξε ο Αντώνης Σαμαράς και το περιβάλλον του.

«Τον Ιούνιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τη διενέργεια των εθνικών εκλογών, η Φώφη επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά όντας έντρομη. Με ενημέρωσε ότι υποχρεώθηκε, μετά από σωρεία παρατηρήσεων, να μονογράψει την κόλλα μαθητή, ο οποίος συνεχώς μιλούσε με συμμαθητές του και επιχειρούσε να αντιγράψει σε διαγώνισμα Χημείας. Ο μαθητής αυτός είναι υιός του τότε Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά και του τότε Προέδρου του Δ.Σ. του Ε.Ε.Ι. κ. Αλ. Σαμαρά. Τη διαβεβαίωσα ότι θα αντιμετωπίσουμε από κοινού όποιο πρόβλημα προκύψει και να παραμείνει ήρεμη. Δυστυχώς, είχα υποτιμήσει την εκδικητική διάθεση των «ισχυρών» (που, όπως διαπιστώνω με αγανάκτηση, συνεχίζεται και μετά θάνατον). Μετά από δέκα ημέρες περίπου πληροφορήθηκα με κατάπληξη ότι η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού.», γράφει, μεταξύ άλλων, ο Μιχάλης Κουρουτός.

Και συνεχίζει περιγράφοντας αναλυτικά τις κινήσεις Σαμαρά.

Ολόκληρη η επιστολή του Μιχάλη Κουρουτού:

«Στη μνήμη της Φώφης Μπουλούτα και στο όνομα της αλήθειας…

Σήμερα ομολογώ ότι είναι μια από τις πλέον δύσκολες και φορτισμένες στιγμές της πορείας μου στο χώρο της εκπαίδευσης και στα κοινά. Ως Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, είμαι αναγκασμένος να μιλήσω δημόσια για μια υπόθεση για την οποία είχα δεσμευτεί πολιτικά και ηθικά να μείνω σιωπηλός στο όνομα της προστασίας ενός 15χρονου παιδιού που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο του διασυρμού λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Μια υπόθεση την οποία χειρίστηκα με λεπτότητα και άκρα μυστικότητα, όπως αποδεικνύεται και από τα απόρρητα έγγραφα που σήμερα, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, δίνω στη δημοσιότητα.

Όμως είμαι υποχρεωμένος να σπάσω αυτή τη σιωπή. Διότι κάποιοι, με αφορμή μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, διαστρεβλώνουν ωμά την πραγματικότητα. Κυρίως όμως διασύρουν, ακόμη και μετά θάνατον, το όνομα της αγαπημένης μου συναδέλφου και φίλης Φώφης Μπουλούτα που υπήρξε θύμα των διαχρονικών χαρακτηριστικών των μελών της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ανεξαρτήτως χρώματος. Της άκρατης αλαζονείας, της αίσθησης ότι κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τους «εκλεκτούς», της αντίληψης ότι οι νόμοι μπορεί να ισχύουν μόνο για τους υπόλοιπους, της άποψης ότι όποιος τολμά να διεκδικήσει το δίκαιό του απέναντί στους ισχυρούς πρέπει να συντρίβεται.

Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στα γεγονότα που θα αποδείξω και μέσω εγγράφων, να τονίσω με έμφαση ότι ουδόλως με ενδιαφέρουν οι όποιες κόντρες της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, του πρώην με τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας. Δεν ήμουν τότε, ούτε είμαι σήμερα μέλος/στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου κόμματος. Φυσικά, δεν γνωρίζω, ούτε έχω οποιαδήποτε επαφή με τον κ. Ν. Παππά, και δεν είχα επικοινωνίαμε οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη υπόθεση. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία μου, αλλά και της Ομοσπονδίας, γνωρίζουν ότι έχουμε αναγνωρίσει το έργο πολιτικών στελεχών από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Έχουμε, επίσης, έρθει σε σκληρή αντιπαράθεση με όλες τις κυβερνήσεις στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος και του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, αλλά δεν πρόκειται να φοβηθώ κανέναν. Με τους νεκρούς δεν παίζουμε. Δεν θα επιτρέψω μια νεκρή να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από επαγγελματίες συκοφάντες που δεν υπηρετούν την αλήθεια, αλλά τις προπαγανδιστικές ορέξεις των αφεντικών τους.

Στο άθλιο και απαράδεκτο δημόσιο άρθρο στο THE PRESIDENT που μόλις σήμερα ήρθε σε γνώση μου και υπογράφεται από στενό συνεργάτη του πρώην Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά αναφέρεται ότι η εκπαιδευτικός Φώφη Μπουλούτα απολύθηκε ορθώς από το Κολλέγιο Αθηνών, ότι όσα διαδίδονται περί εκδικητικής απόλυσής της είναι «αθλιότητες» και ότι η ίδια η εκπαιδευτικός (!) αποδέχτηκε ότι δεν αντιμετωπίστηκε μεροληπτικά. Βεβαίως, για όσους γνωρίζουν την αλήθεια (ιδίως δε ο πρώην Πρωθυπουργός που δεν θα έπρεπε να επιτρέψει το διασυρμό μιας νεκρής δημόσια), τα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικά.

Τον Ιούνιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τη διενέργεια των εθνικών εκλογών, η Φώφη επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά όντας έντρομη. Με ενημέρωσε ότι υποχρεώθηκε, μετά από σωρεία παρατηρήσεων, να μονογράψει την κόλλα μαθητή, ο οποίος συνεχώς μιλούσε με συμμαθητές του και επιχειρούσε να αντιγράψει σε διαγώνισμα Χημείας. Ο μαθητής αυτός είναι υιός του τότε Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά και του τότε Προέδρου του Δ.Σ. του Ε.Ε.Ι. κ. Αλ. Σαμαρά. Τη διαβεβαίωσα ότι θα αντιμετωπίσουμε από κοινού όποιο πρόβλημα προκύψει και να παραμείνει ήρεμη. Δυστυχώς, είχα υποτιμήσει την εκδικητική διάθεση των «ισχυρών» (που, όπως διαπιστώνω με αγανάκτηση, συνεχίζεται και μετά θάνατον). Μετά από δέκα ημέρες περίπου πληροφορήθηκα με κατάπληξη ότι η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού.

Η πείρα μου στα κοινά με έχει διδάξει ότι η οργή είναι πάντοτε κακός σύμβουλος. Για το λόγο αυτό επέλεξα να μην αναδείξω το ζήτημα άμεσα και δημόσια. Μέσα στο απολύτως τοξικό και διχαστικό προεκλογικό κλίμα της περιόδου, η δημόσια αναφορά στο όνομα ενός μικρού παιδιού, και δη του γιου του Πρωθυπουργού, θα αποτελούσε την αφορμή ενός ατελείωτου πολιτικού κανιβαλισμού. Όσο άδικη κι αν ήταν η απόλυση μιας εκπαιδευτικού που υπηρετούσε επί 21 χρόνια το σχολείο, έχοντας θετικές αξιολογήσεις (με τελευταία μια αξιολόγηση ελάχιστους μόνο μήνες πριν καταγγελθεί η σύμβασή της), όλες οι κινήσεις μου έπρεπε να γίνουν υπό απόλυτη μυστικότητα για να προστατευθεί το παιδί, αλλά και η διαχρονικά ιστορική πορεία του σχολείου που κάποιοι αποφάσισαν να αμαυρώσουν στο όνομα της οικογενειοκρατίας. Αυτή ήταν και η άποψη της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών της ΟΙΕΛΕ που συμφώνησαν με την εισήγησή μου, παρά την εύλογη αγανάκτηση των συναδέλφων για το θέμα.

Από όσα ακολουθούν, θα διαφανεί ξεκάθαρα ότι εγώ και η ΟΙΕΛΕ κινηθήκαμε με απόλυτη μυστικότητα, μέσω απόρρητων συναντήσεων και επιστολών (που σήμερα αναγκάζομαι να δημοσιεύσω για πρώτη φορά), για την προστασία ενός παιδιού, αλλά και της κοινωνίας από τις επιπτώσεις μιας ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλοι είναι αυτοί που ευθύνονται για τις διαρροές, αυτοί που σήμερα υποκριτικά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους….

Μετά από σειρά επαφών, στις οποίες έπαιξε σημαντικό ρόλο ο τότε Υφυπουργός Παιδείας και νυν Βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής κ. Παπαθεοδώρου που συμπαραστάθηκε στην υπόθεση της Φώφης, συναντήθηκα με τον τότε Υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος με παρέπεμψε στον Υπουργό Επικρατείας κ. Δημ. Σταμάτη, τον οποίο και συνάντησα στο Μέγαρο Μαξίμου ζητώντας τη παρέμβασή του προς τον κ. Αλ. Σαμαρά, έτσι ώστε να ανακληθεί η παράνομη και καταχρηστική απόλυση. Μου μεταφέρθηκε πως είναι θέση του κ. Σαμαρά το θέμα να «διευθετηθεί». Αυτά μετέφερα και εγγράφως με επιστολές μου (συνημμένο1,συνημμένο2) προς τον Υφυπουργό κ. Παπαθεοδώρου και τον Υπουργό κ. Αρβανιτόπουλο, ζητώντας τους να παρέμβουν πριν τη συνεδρίαση του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΔΕ), προκειμένου η εκδικητική καταγγελία να μην προχωρήσει. (Αναφέρω εδώ για τους πολίτες που δεν γνωρίζουν ότι με το τότε ισχύον νομοθετικό πλαίσιο οι καταγγελίες σύμβασης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών των ισότιμων προς τα δημόσια σχολείων – του Κολλεγίου Αθηνών και των σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας – εξετάζονταν από τα υπηρεσιακά συμβούλια του Υπουργείου Παιδείας).

Τους επόμενους μήνες αντελήφθην τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Σαμαράς, ή ίσως οι συνεργάτες του με τον όρο «διευθέτηση» της υπόθεσης. Το ΚΥΣΔΕ, κατά παραβίαση της διοικητικής διαδικασίας, δεν εξέτασε την υπόθεση. Η εκπαιδευτικός με τη βοήθεια της ΟΙΕΛΕ προσέφυγε στα δικαστήρια, ζητώντας την εξέταση της υπόθεσής της, καθώς ήταν άνεργη χωρίς έγκριση της απόλυσής της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λάβει ούτε καν επίδομα ανεργίας… Εδώ πρέπει να σημειώσω ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο. Με επιμονή της εκπαιδευτικού, αλλά και δική μου, ζητήσαμε η δίκη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών (τούτο είναι καταγεγραμμένο στα πρακτικά της δίκης) προκειμένου να προστατευθεί το όνομα του γιου του τότε Πρωθυπουργού. Δυστυχώς, η πλευρά του Κολλεγίου μέσω των δικηγόρων αδιαφόρησε πλήρως για το αίτημά μας με αποτέλεσμα τότε να προκύψουν οι πρώτες δημόσιες διαρροές για το ζήτημα.

Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν να επιληφθεί άμεσα το ΚΥΣΔΕ της υπόθεσης. Εκεί γράφτηκε το πιο δραματικό κεφάλαιο της ιστορίας. Το υπηρεσιακό συμβούλιο, μετά από απαίτηση της πλευράς Σαμαρά, απέβαλε τους αιρετούς εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ σε μια πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά απόφαση. Ενώ η πλευρά του Κολλεγίου προσήλθε με τέσσερις νομικούς, απαγορεύτηκε στη Φώφη να φέρει το δικό της δικηγόρο, κατά παραβίαση κάθε είδους δικαίου, αλλά και ηθικής. Τελικά, τα τρία διορισμένα από τον κ. Αρβανιτόπουλο μέλη του ΚΥΣΔΕ (δημόσιοι εκπαιδευτικοί), προφανώς υπό σοβαρές πιέσεις, ενέκριναν την καταγγελία λόγω «έλλειψης επαρκών στοιχείων που στοιχειοθετούν καταχρηστικότητα».

Κι αν αυτό ήταν το διοικητικό «έγκλημα», το «πολιτικό» ακολούθησε μετά. Λίγους μήνες μετά υπεγράφη το έκτρωμα Αρβανιτόπουλου που επέβαλε ελεύθερες, χωρίς καμιά αιτιολόγηση, απολύσεις εκπαιδευτικών, ώστε η κάθε Μπουλούτα να μην τολμήσει ξανά να σηκώσει κεφάλι. Να μην μπορεί κανείς ιδιωτικός εκπαιδευτικός να παρακούσει εντολές για να αλλάξουν βαθμολογίες προς όφελος των γόνων των εκλεκτών, για να παραχαραχθούν ωρολόγια προγράμματα και να μεταβληθούν τα ιδιωτικά σχολεία σε φροντιστήρια, για να μην τηρηθεί τελικά το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Αυτό ήθελαν, αυτό κατάφεραν…

Σήμερα, λοιπόν, όλοι αυτοί που έσυραν μια αξιοπρεπή εκπαιδευτικό άδικα και εκδικητικά στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης μετά από 21 χρόνια προσφοράς, τολμούν να συνεχίζουν το διασυρμό της ακόμη και τώρα που είναι νεκρή, που δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Με πρόσχημα μια μικροκομματική κόντρα που έχει κουράσει την κοινωνία, βγάζουν δηλητήριο και εκδικητικότητα απέναντι σε έναν άνθρωπο που τόλμησε να θίξει τα «ιερά και τα όσιά» τους. Που είχε το «θράσος» να παρατηρήσει τον γόνο ενός από αυτούς, που δεν φοβήθηκε να εφαρμόσει αυτά που επιτάσσει ο νόμος. Δεν μου φταίει σε τίποτε το παιδί, αλλά αυτοί που με το παράδειγμά τους δημιουργούν νέες γενιές ισχυρών που δε υπολογίζουν τίποτε, που πατούν ακόμη κι επί πτωμάτων για να περάσει το δικό τους.

Ήμουν υποχρεωμένος να μιλήσω. Διότι η Φώφη δεν μπορεί πλέον να το πράξει. Στο όνομά της και στο όνομα της αλήθειας ζητώ από τους συκοφάντες, αν δεν έχουν το θάρρος να ανακαλέσουν, τουλάχιστον να σιωπήσουν…»

Και εδώ το άρθρο που έγραψε ο Γιώργος Μουρούτης, στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά, στο The President:

«Τι σόι άνθρωποι είναι τούτοι;

Προχθές στο ThePresident ανέβηκε μια φωτογραφία από τα social media του Κώστα Σαμαρά, γιου του πρ. Πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά μαζί με τους γονείς του.

Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που έπεσε «σύρμα» από τον ΣΥΡΙΖΑ: Δεκάδες ψεύτικα account, με ελάχιστους followers, τα περισσότερα εκ των οποίων είχαν δημιουργηθεί μόλις τις προηγούμενες μέρες, άρχισαν να επιτίθενται στο ThePresident και στον γιό του πρ. Πρωθυπουργού: «Για ποιον μιλάτε, γι αυτόν που αντέγραψε στο σχολείο και στη συνέχεια ο μπαμπάς του απέλυσε την καθηγήτρια»;

Κι όμως: Οι άθλιοι των υπογείων του Μαξίμου, δεν δίστασαν να επιτεθούν σε ένα νέο παιδί, χρησιμοποιώντας απαράδεκτα fake news, μόνο και μόνο επειδή ήταν παιδί του πολιτικού τους αντιπάλου!

Και εδώ επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία:

Το 2013 όταν κάποιος συνδικαλιστής προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ είχε υπονοήσει δημοσίως ότι «κάποια καθηγήτρια απολύθηκε επειδή δήθεν έπιασε τον γιο του Σαμαρά να αντιγράφει», είχα προσωπικά επικοινωνήσει με το Νίκο Παππά, διευθυντή του γραφείου τότε του Α.Τσίπρα, προκειμένου να τον ενημερώσω ότι η αναφορά αυτή είναι ψευδής και ότι αν ήθελαν να χτυπήσουν τον Πρωθυπουργό, καλό θα ήταν να επικεντρώσουν κάπου αλλού και όχι στον ανήλικο γιό του.

Ο ίδιος μου έδωσε τον λόγο του ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την αναπαραγωγή μιας τέτοιας αθλιότητας.

Και όμως, λίγες μέρες μετά, το συγκεκριμένο ψέμα αναπαράγετο με πρωτοσέλιδα χτυπήματα στα περιθωριακά έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ο Νίκος Παππάς και ο προϊστάμενός του να έχουν τηρήσει τον λόγο τους.

Με ιδιαίτερη στενοχώρια, επειδή δεν τα είχα καταφέρει να συνεννοηθώ μαζί τους, απευθύνθηκα στον τότε Πρωθυπουργό, προκειμένου να λάβω κατευθύνσεις για τις επόμενες ενέργειες. Ο τότε Πρωθυπουργός, με αυστηρό τόνο με ενημέρωσε δεν θέλει η οικογένειά του να γίνει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, και ότι σκοπεύσει να απευθυνθεί στη δικαιοσύνη για την αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και κάπως έτσι το ζήτημα αυτό οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη, η οποία και δικαίωσε πλήρως την οικογένεια Σαμαρά για τις ψευδείς αναφορές των παρατρεχάμενων του ΣΥΡΙΖΑ. Στο πόρισμα της Δικαιοσύνης (να σημειωθεί ότι εκδόθηκε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ) αναφέρεται συγκεκριμένα ότι “…δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός της εκπαιδευτικού, ότι τάχα απολύθηκε από εκδικητικότητα επειδή κατέλαβε τον μαθητή να αντιγράφει, καθώς δεν το έκανε.

“Άλλωστε”, συνεχίζει η δικαστική απόφαση “ούτε καν η ίδια η εκπαιδευτικός δεν ισχυρίστηκε, ότι τάχα δέχθηκε οιαδήποτε πίεση από οιονδήποτε να επιδείξει μεροληπτική συμπεριφορά υπέρ του μαθητή και η εκπαιδευτικός είχε δεχθεί έγγραφες και προφορικές παρατηρήσεις για την απόδοσή της και τη συμπεριφορά της ήδη πολλούς μήνες πριν από το περιστατικό. Όλα τα παραπάνω είναι γεγονότα, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, διότι προκύπτουν από δικαστική απόφαση και τα έγγραφα που προσκόμισε η ίδια η εκπαιδευτικός στη δίκη…”

Ασφαλώς όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ μικρή αξία έχει η αλήθεια. Και καμία αξία δεν έχει η ηθική. Ούτε ο άδικος πόνος που μπορεί να δημιουργήσει μια συκοφαντία σε ένα παιδί ευαίσθητης ηλικίας.

Με τον ίδιο τρόπο που δεν δίστασαν τότε να χρησιμοποιήσουν μία άθλια συκοφαντία κατά ενός ανήλικου, προκειμένου να πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο, έτσι και σήμερα επιμένουν, ενώ γνωρίζουν ότι είναι ψέμα, να διακινούν την αθλιότητα αυτή, μόνον και μόνο για να ικανοποιήσουν τα «αιμοβόρικα» ένστικτά τους.

Ευτυχώς για τον τόπο, η Νέα Δημοκρατία δεν ακολουθεί να τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ και αφήνει τον κ. Τσίπρα να βουλιάζει στον πολιτικό του βούρκο παρέα με τους Πολλάκηδες και τις δημοσιογραφικές του παλλακίδες.

Ευτυχώς για τον τόπο, η Νέα Δημοκρατία έχει επιλέξει να αντιπαρατίθεται με πολιτικούς όρους και όχι με όρους πολιτικής μαφίας.

Ευτυχώς για τον τόπο, δεν είναι όλοι το ίδιο…

Γ. Μουρουτης»

koutipandoras.gr

Πώς το Crispr μπορεί να αλλάξει για πάντα τις αγροτικές καλλιέργειες

Χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια έως ότου ο άνθρωπος καταφέρει να καλλιεργήσει ντομάτες στη μορφή και το μέγεθος που τις ξέρουμε σήμερα. Τώρα όμως, με την επεξεργασία γονιδίων, οι επιστήμονες μπορούν να αλλάξουν τα πάντα -όχι μόνο στις ντομάτες, αλλά εν γένει στις αγροτικές καλλιέργειες. 

Ο Zachary Lippman δεν είναι αγρότης -παρά το γεγονός ότι, ως έφηβος εργαζόταν σε φάρμα και μάλιστα με αγάπη για τη γη και τις καλλιέργειες. Είναι φυτικός βιολόγος στο Cold Spring Harbor Laboratory της Νέας Υόρκης, με εμπειρία στη γενετική και την ανάπτυξη. Στο θερμοκήπιό του καλλιεργεί ντομάτες, οι οποίες, σε συνθήκες ελεγχόμενης θερμοκρασίας και υγρασίας «υποβάλλονται» 14 ώρες ημερησίως σε διαδικασία φωτοσύνθεσης κάτω από λαμπτήρες νατρίου υψηλής πίεσης. Άλλες έχουν μόλις βγάλει τα πρώτα φύλλα τους, κάποιες έχουν ανοίξει τα κίτρινα άνθη τους, ενώ μερικές έχουν αρχίσει να βαραίνουν από τον κόκκινο ώριμο καρπό. Με τη διαφορά ότι αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε θερμοκήπιο με ντομάτες, καθώς το 90% των κηπευτικών είναι γενετικά τροποποιημένο με τη μέθοδο Crispr / Cas-9, το νέο «εργαλείο» επεξεργασίας γονιδίων, που σημαίνει ότι το θερμοκήπιο του Lippman βρίσκεται στο επίκεντρο μιας επανάστασης στη φυτική βιολογία που μπορεί να αλλάξει για πάντα όχι μόνο το μέλλον της ντομάτας, αλλά και πολλών άλλων καλλιεργειών.

Στο θερμοκήπιο υπάρχει μεταξύ άλλων, η ποικιλία της μεγαλόκαρπης ντομάτας γνωστή στις ΗΠΑ ως Large Fruited Fresh Market, που πωλείται στα σούπερμαρκετ, όπως και παραλλαγές της Physalis pruinosa, που μοιάζει με τα ντοματίνια και δίνει ένα μικρό, χυμώδες καρπό που τον αποκαλούν «ground cherry» (κεράσι της γης). Σύμφωνα με το Wired, η ντομάτα αυτή έχει ωραίο άρωμα και γεύση σχεδόν εξωτική, ισορροπημένη σε οξύτητα γλυκύτητα.

Όπως η πλειοψηφία των επιστημόνων, έτσι και ο Lippman θεωρεί ότι τα γενετικά τροποποιημένα φυτά είναι ασφαλή για κατανάλωση, ωστόσο ξέρει ότι, δεν μοιράζονται όλοι την άποψη ότι η εν λόγω τεχνολογία είναι αβλαβής και ότι η συζήτηση γύρω από τη γενετική των βρώσιμων φυτών βρίσκεται σε κομβικό σημείο.

Οι γενετικά τροποποιημένες «διαγονιδιακές» καλλιέργειες (GM) όπως στο καλαμπόκι και τη σόγια έχουν διεισδύσει εδώ και πολλά χρόνια σε επεξεργασμένα τρόφιμα και ζωοτροφές. Το θέμα έχει πυροδοτήσει σοβαρές διαφωνίες και έχει διαιρέσει τους καταναλωτές σε όλο τον κόσμο, ενώ η «επανάσταση» του Crispr έχει αναζωπυρώσει ακόμη περαιτέρω τη συζήτηση.

Τα περισσότερα από τα φυτά που έχουν υποβληθεί σε γονιδιακή επεξεργασία μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί με εξουδετέρωση γονιδίων και όχι με την εισαγωγή γονιδίων από άλλα, άσχετα είδη, όπως εν γένει γινόταν με τη γενετική τροποποίηση πρώτης γενιάς, που είχε προκαλέσει αντιδράσεις (ακτιβιστές τα αποκαλούσαν Frankenfoods, τροφές - Φρανκενστάιν) και φόβους για τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Ακριβώς επειδή πρόκειται για αφαίρεση και όχι προσθήκη, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτή η μορφή επεξεργασίας γονιδίων μιμείται τη διαδικασία των αγροτικά επαγόμενων μεταλλάξεων που εφαρμόζονται στην παραδοσιακή καλλιέργεια.

Αυτή η σημαντική διαφορά μπορεί να μην έχει προς το παρόν πείσει τους επικριτές, αλλά προφανώς έχει πείσει τις αμερικανικές ομοσπονδιακές ρυθμιστικές αρχές. Οι γονιδιακά επεξεργασμένες καλλιέργειες σόγιας και πατάτας αποτελούν πραγματικότητα και τον περασμένο Μάρτιο το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ δήλωσε ότι οι καλλιέργειες που αναπτύσσονται με τις μεταλλαγμένες γονιδιακές μεταλλάξεις «δεν διαφέρουν» από την παραδοσιακού τύπου καλλιέργεια και «δεν απαιτούν εποπτεία ρυθμιστικής αρχής».

Το ζήτημα έχει πολύ σοβαρές παραμέτρους και αφορά το θεμελιώδες ερώτημα του κατά πόσο μπορεί η Γη να θρέψει 9 -10 δισεκατομμύρια ανθρώπους στο (άμεσο) μέλλον, τη στιγμή που καλούμαστε να διαχειριστούμε μία εποχή πρωτοφανούς κλιματικής αβεβαιότητας, παράλληλα με την ανάγκη για περισσότερο ανθεκτικές και θρεπτικές τροφές, αλλά και τις επιφυλάξεις των καταναλωτών για τη νέα τεχνολογία.

Οι επιστήμονες χρησιμοποιούν ήδη τη μέθοδο Crispr και συναφείς τεχνολογίες για την «νέα εποχή» της καλλιέργειας τροφίμων, όπως στις μεθόδους επεξεργασίας του σιταριού για την αφαίρεση της γλουτένης, την επεξεργασία των σπόρων σόγιας για την παραγωγή υψηλότερης ποιότητας ελαίου, την επεξεργασία του καλαμποκιού με στόχο την παραγωγή υψηλότερων αποδόσεων, την επεξεργασία της πατάτας για διατήρηση της φρεσκάδας σε μεγαλύτερη διάστημα, αλλά και την αφαίρεση των καρκινογόνων στοιχείων που αποβάλλει όταν τηγανίζεται.

Σε βιομηχανικά και ακαδημαϊκά εργαστήρια αναπτύσσονται νέα εργαλεία επεξεργασίας που θα έχουν καθοριστική επίδραση στα τρόφιμα. Ωστόσο, αυτή η νέα δύναμη μετασχηματισμού συμπίπτει με μια στιγμή κατά την οποία η γεωργική βιομηχανία ελέγχεται από εταιρείες κολοσσούς, οι οποίες διαθέτουν μεν τα κεφάλαια για να εφαρμόσουν τη νέα τεχνολογία, αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι ποια κατεύθυνση θα επιλέξουν.

Η σόγια, οι πατάτες και το καλαμπόκι μπορεί να «εξαφανίζονται» στη δίνη της τροφικής αλυσίδας, όμως η ντομάτα παραμένει η «βασίλισσα της αγοράς» των κηπευτικών και το «κόσμημα» σε κάθε μικρό κήπο που επιμένει να παράγει τις δικές του ντομάτες.

Όσοι αγαπούν τις ντομάτες, πιθανώς δεν βλέπουν με καλό μάτι το Crispr, καθώς εκτιμούν ότι, οι εφαρμογές αυτές θα διαιωνίσουν τη θλιβερή γεύση (για την ακρίβεια, την έλλειψη γεύσης) που έχουν οι ντομάτες που προορίζονται για μαζική κατανάλωση. Η Harry Klee, ειδικός στη ντομάτα από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, λέει -ειρωνικά, βεβαίως- ότι η τέλεια ντομάτα σύμφωνα με τη βιομηχανία είναι αυτή που ταιριάζει ακριβώς με το μέγεθος του χάμπουργκερ που πωλείται στα McDonald’s.

Οι μεταλλάξεις της ντομάτας στην προκολομβιανή Ισπανία 

Η ιστορία της γεωργίας είναι γεμάτη μεταλλάξεις: «Φυσικές» μεταλλάξεις και τεχνητές μεταλλάξεις, αόρατες ύπουλες μεταλλάξεις και εμφανώς γκροτέσκες μεταλλάξεις, μεταλλάξεις που δημιουργήθηκαν πριν λίγους μήνες στο εργαστήριο Cold Spring Harbor και άλλες που προέκυψαν πριν από 10.000 χρόνια. Η λέξη «μετάλλαξη» έχει αρνητικό φορτίο. Όμως, η θεμελιώδης αρχή της αγροτικής καλλιέργειας είναι να επωφελείται από τη γενετική τροποποίηση, ανεξάρτητα από το αν η μετάλλαξη έρχεται από το φως του ήλιου, τις λάμπες στα θερμοκήπια ή το «ψαλίδι» του Crispr. Όπως λέει η Klee, «δεν υπάρχει ούτε μία σοδειά στον κόσμο που να μην είναι είναι δραστικά τροποποιημένη σε σχέση με αυτό που υπάρχει στην άγρια φύση».

Μία από τις πιο έντονες παιδικές αναμνήσεις του Zachary Lippman είναι να επισκέπτεται σε ηλικία 6 - 7 χρονών μία φάρμα κοντά στο πατρικό του για τις κολοκύθες του Χάλογουιν. Ήταν το ίδιο αγρόκτημα στο οποίο πήγαινε να δουλέψει λίγα χρόνια μετά τα καλοκαίρια. Όταν αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1996, αποφάσισε να ασχοληθεί με την αναπαραγωγή και τη γενετική φυτών, πρώτα στο Πανεπιστήμιο Cornell και στη συνέχεια στο Cold Spring Harbor, όπου πήρε το διδακτορικό του. Τώρα είναι ερευνητής του Ιατρικού Ινστιτούτου Howard Hughes.

Στο γραφείο του Lippman ανάμεσα σε φακέλους με σπόρους, στους οποίους αναγράφεται το έτος και η ποικιλία και τις στοίβες με τα κουτιά και τις φωτογραφίες, βρίσκεται κορνιζαρισμένη μια μεγάλη reproduction, αντίγραφο από ένα βιβλίο του 16ου αιώνα του Pietro Andrea Mattioli, που θεωρείται η πιο παλιά έγχρωμη απεικόνιση της ντομάτας μετά την ισπανική κατάκτηση της Αμερικής. Για έναν γενετιστή όπως ο Lippman, η εκτύπωση Mattioli είναι ιδιαίτερα σημαντική καθώς αποτελεί σαφή απόδειξη ότι οι προκολομβιανοί πολιτισμοί ήξεραν καλά τη ντομάτα που έφεραν μαζί τους οι Ισπανοί, αφού είχαν μεταλλάξει τον μικρό καρπό του «άγριου φρούτου» στη γνωστή χορταστική εκδοχή του.

Μέχρι τη δεκαετία του 1930, οι γεωπόνοι βασικά βασίζονταν στις ίδιες τεχνικές με τους πρώτους καλλιεργητές ντομάτας στην Κεντρική Αμερική: Υπομονή μέχρι η φύση να δώσει μια χρήσιμη μετάλλαξη, εγρήγορση όταν αυτό επιτέλους συμβεί (για παράδειγμα, μετάλλαξη που δίνει μεγαλύτερους καρπούς) και εξυπνάδα για τη δημιουργία μιας νέας ποικιλίας με αυτό το χαρακτηριστικό επιλέγοντας τα μεταλλαγμένα στελέχη και αναπαράγοντας τα.

Με άλλα λόγια, η γεωργία πάντα αφορούσε τη μη φυσική επιλογή, δηλαδή την ανθρώπινη επιλογή που προκρίνει κάποιες μεταλλάξεις και απορρίπτει άλλες. Οι βιολόγοι επιτάχυναν αυτή τη διαδικασία τα χρόνια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, προκαλώντας σκόπιμα τυχαίες μεταλλάξεις στους σπόρους με τη χρήση χημικών, ακτίνων Χ και άλλων μορφών ακτινοβολίας. Αλλά ακόμα και έτσι, η διαδικασία ήταν αργή. Η εκλεκτική αναπαραγωγή ενός επιθυμητού χαρακτηριστικού μπορούσε πάρει ακόμη και μια δεκαετία.

Όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν το 2012, που χαρακτηρίζεται annus mirabilis για την ντομάτα. Τον Μάιο του ίδιου έτους, οι γενετιστές των φυτών κατέγραψαν το γονιδίωμα της ντομάτας -ολόκληρη την ακολουθία DNA του φυτού και τα 900 εκατομμύρια ζευγών βάσεων σε 12 χρωμοσώματα. Τον Ιούνιο, μια ομάδα με επικεφαλής την Jennifer Doudna στο UC του Berkeley δημοσίευσε την πρώτη έκθεση για τη νέα τεχνική γονιδιογράφησης γνωστή ως Crispr. Μετά από λίγο, στον ίδιο δρόμο βρέθηκε και μια ομάδα από το Broad Institute του MIT και του Χάρβαρντ. Στόχος των δύο ερευνών για το διάσημο φρούτο (για τη βοτανολογία η ντομάτα παραμένει φρούτο) ήταν να διαπιστωθεί εάν και κατά πόσο η νέα τεχνική είναι αποτελεσματική.

tvxs.gr 

Άσπρο, μαύρο και στη μέση στάχτη

Του Δημήτρη Μηλάκα

Η Ρένα Δούρου, η... υπερπεριφερειάρχης, μέσα στην αφέλειά της (ή τον κυνισμό της) περιέγραψε με μια φράση αυτό που αισθάνθηκαν τα κυβερνητικά στελέχη όταν συνειδητοποίησαν τι ακριβώς έγινε στο Μάτι: «Έκατσε η στραβή στη βάρδια τους».

Από την άλλη, η Μαρία Σπυράκη, εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάποιες από τις δηλώσεις της συνόψισε τον καιροσκοπισμό με τον οποίο το κόμμα της αντιμετώπισε τη συμφορά λέγοντας ότι οι κατεδαφίσεις (που προανήγγειλε κατόπιν εορτής ο πρωθυπουργός) έπρεπε να έχουν γίνει πριν από... τρία χρόνια!

Αυτές οι διατυπώσεις της Ρένας Δούρου και της Μαρίας Σπυράκη περιγράφουν γλαφυρά τον γενικότερο τρόπο με τον οποίο τα κόμματα εξουσίας τοποθετούνται ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται στο πολιτικό σκηνικό: Η μεν κυβέρνηση απολαύει των ευεργετημάτων της εξουσίας και εύχεται να μην κάτσει η στραβή στη βάρδια της. Η δε αντιπολίτευση περιμένει αυτή τη στραβή για να επωφεληθεί και να φορτώσει στην κυβέρνηση και όλα τα αμαρτήματα από γενέσεως του ελληνικού κράτους...

Με τρόπο ανάλογο, όπως στις φωτιές που εξαφάνισαν το Μάτι, τα κόμματα εξουσίας ξιφουλκούν μεταξύ τους πάνω στα αποκαΐδια που αφήνουν πίσω τους τα χρόνια των μνημονίων. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει διότι λέει ότι αυτή, στη βάρδια της, κατάφερε να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια. Η αξιωματική αντιπολίτευση από την άλλη κατηγορεί την κυβέρνηση για όσα δεινά συνεπάγονται τα μέτρα που η κυβέρνηση πήρε για να πετύχει το κλείσιμο των αξιολογήσεων και την ολοκλήρωση των μνημονιακών δεσμεύσεων.

Δίκαιες, ενδεχομένως, οι κατηγορίες που εξαπολύει η αξιωματική αντιπολίτευση, ωστόσο «ξεχνά» ότι έχει ψηφίσει όλα τα προηγούμενα μνημόνια, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έσπασε τα μούτρα του στον τοίχο (βάστα) Σόιμπλε...

Επάνω ακριβώς στο γκρίζο φόντο μιας χώρας που τα τελευταία οκτώ χρόνια έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της, έχει ξεπουλήσει βασικές της υποδομές και έχει υπογράψει με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή να υποθηκεύσει την ύπαρξή της για τα επόμενα 90 χρόνια, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. προσπαθούν να κλέψουν στο ζύγι μετρώντας ποιος είναι αυτός που φταίει λιγότερο για την καταστροφή με έναν και μόνο στόχο: «μια βάρδια» στην καρέκλα της εξουσίας. Αν στο μεταξύ κάτσει στη βάρδια τους καμιά στραβή, η απάντηση είναι δοκιμασμένη. «Οι προηγούμενοι φταίνε»...

«Ψώνια» και «νούμερα» παράγουν -τι άλλο;- γελοιότητα

Οι παπαριές δεν είναι μεν κανόνας, αλλά ούτε και είδος εν ανεπαρκεία στην πολιτική μας ζωή. Αφού υπάρχουν ψηφοφόροι που εκλέγουν πολιτικους χουλιγκάνους, ψώνια και νούμερα, αυτά που ακούμε είναι αναπόφευκτα 

Του Γιώργου Καρελιά   

Αυγουστιάτικο πρωϊνό, διακοπές. Πας για ψώνια. Ξέρεις ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις», που λέει ο Ουμπέρτο Εκο και τα ΜΜΕ πρέπει να ξεχειλώνουν όποια είδηση κυκλοφορεί. 

Μέχρι να φτάσεις, ακούς δελτίο ειδήσεων από μεγάλο ειδησεογραφικό ραδιοφωνικό σταθμό, που ξεκινάει έτσι: «Σφοδρές πολιτικές αντιδράσεις(!) προκαλεί μια υβριστική αναφορά της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ Ελένης Αυλωνίτου σε βάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη». Τελειώνει το σύντομο δελτίο και καλείται από τον εκπομπάρχη ο Αδωνις Γεωργιάδης για να σχολιάσει τις «παπαριές» της Αυλωνίτου. Ο κατάλληλος άνθρωπος, ασφαλώς. Αυτός δεν έχει ποτέ καμιά «παπαριά». Ολες οι δηλώσεις του είναι η επιτομή της πολιτικής ορθότητας και σοβαρότητας. 

Χαμογελάς, σκέφτεσαι τον Εκο, κάνεις τα ψώνια σου και επιστρέφεις. Ανοίγεις τον υπολογιστή και βλέπεις σε μεγάλη ειδησεογραφική ιστοσελίδα τον θηριώδη (πρώτο) τίτλο: «Φωτιά στο πολιτικό σκηνικό (!) από τη δήλωση Αυλωνίτου ότι ο Μητσοτάκης λέει παπαριές»! 

Αρχίζει να το παίρνεις σοβαρά το πράγμα. Σκέφτεσαι: 

– Πρώτον, υπάρχουν ακόμα (και μέσα στον Αύγουστο) τηλεοπτικές εκπομπές που γεμίζουν το χρόνο τους με ψώνια σαν την Αυλωνίτου; Μετά συνειδητοποιείς ότι, ειδικά στον Αύγουστο, που στην Αθήνα κυκλοφορούν μόνο τουρίστες, πώς θα γεμίσουν οι εκπομπές, αν δεν καλούν τα ψώνια; Αυτά είναι τα μόνο που μπορούν να κάνουν νούμερα. Συνήθως ψώνια (όχι τα αθώα δικά μας) και νούμερα ταυτίζονται. 

– Δεύτερον, εκτός από τις τηλεοπτικές εκπομπές, υπάρχουν και σοβαρότερα (υποτίθεται) μέσα ενημέρωσης που κάνουν «είδηση» μια «παπαριά» που θα πει ένα «ψώνιο». Αντί να την πάρουν στο ψιλό, την προβάλλουν σαν αντιπολιτευτικό κελεπούρι. 

– Τρίτον, υπάρχει «πολιτικό σκηνικό» που παίρνει «φωτιά» από τέτοια; Πώς δεν υπάρχει; Και σιγά μην είναι σημερινό. Διαχρονικά έτσι συμβαίνει. Αλλά τίθεται ένα ερώτημα. Ποιο είναι σοβαρότερο αμάρτημα; Να αποκαλεί ένας βουλευτής «ανθέλληνα» και «επικίνδυνο» έναν πρώην πρωθυπουργό (εδώ) ή η σημερινή «παπαριά» της Αυλωνίτου; Αραγε ο εξανιστάμενος (με την «παπαριά» της Αυλωνίτου) σήμερα Αδωνις μήπως είναι ο πρώτος διδάξας (εδώ) τα τελευταία χρόνια σε αυτό το είδος πολιτικού χουλιγκανισμού-παπαρολογία, στο οποίο τον ακολούθησαν ένιοι ΣΥΡΙΖΑίοι (εδώ); Και όποιος νομίζει ότι «παπαριές» λένε μόνο ΣΥΡΙΖΑίοι σήμερα ή δεξιοί παλιότερα, ας αλλάξουν πλευρό. Υπάρχουν κι άλλοι από «φιλελεύθερη αριστερή» σκοπιά, που λένε ακριβώς τα ίδια (εδώ). 

Πού καταλήγουμε; Οι πολιτικές παπαριές δεν είναι μεν κανόνας, αλλά ούτε και είδος εν ανεπαρκεία στην πολιτική μας ζωή. Αφού υπάρχουν ψηφοφόροι που ψηφίζουν πολιτικούς χουλιγκάνους, ψώνια και νούμερα, αυτά που ακούμε είναι αναπόφευκτα. Ο Αδωνις που λοιδορούσε σκαιότατα τους συγγενείς του πολιτικά Ντόρα και Καραμανλή έγινε υπουργός και αντιπρόεδρος του κόμματός τους. Η Αυλωνίτου, που έβρισε σήμερα τον Μητσοτάκη, μπορεί να γίνει αύριο υπουργός στον ανασχηματισμό του Τσίπρα κ.ο.κ 

Κάπως έτσι, λοιπόν, «παίρνει φωτιά το πολιτικό σκηνικό» με τη δράση ψώνιων που κοσμούν τηλεοπτικά και άλλα παράθυρα, για να φέρουν νούμερα, όντας τα ίδια (τα ψώνια) νούμερα. Οσοι δεν τα ακούνε είναι ευτυχείς. Οι άλλοι ας προσέξουμε αυτό που έχει γράψει ο στωϊκός φιλόσοφος Επίκτητος: «Οσοι αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τα γελοία γίνονται καταγέλαστοι στα σοβαρά». 

ΥΓ: Αλήθεια, οι Πρωθυπουργοί ή οι υποψήφιοι Πρωθυπουργοί (δεν) λένε παπαριές; Σώπα! Αν βάλουμε μερικές, το παρδαλό κατσίκι δεν θα μπορεί να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια. Δεν το κάνουμε, για να μην δώσουμε κι άλλον χώρο στο γελοίο έναντι του σοβαρού.  

FT: Η κρίση δεν άλλαξε το δημόσιο στην Ελλάδα -Πελατειακό κράτος

«Τι άλλαξε και τι δεν άλλαξε η κρίση στην Ελλάδα». Σε αυτό το ερώτημα επιχειρούν να απαντήσουν οι Financial Times, ενόψει του τέλους του προγράμματος.

Το δημοσίευμα επισημαίνει τις αλλαγές στον ιδιωτικό τομέα, αλλά υπογραμμίζει και το γεγονός ότι ο δημόσιος τομέας παρέμεινε κομματικοποιημένος.

«Η Ελλάδα έχει βιώσει οχτώ χαμένα χρόνια. Από το 2010, η οικονομία της συρρικνώθηκε κατά ένα τέταρτο και το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων κατά ένα τρίτο. Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι μετανάστευσαν», σημειώνει στον πρόλογο το δημοσίευμα και επισημαίνει ότι το ερώτημα είναι αν τα χρόνια του τραύματος λειτούργησαν ως εξυγίανση, εξαγνίζοντας την Ελλάδα από τα προβλήματα που συνέβαλαν στην κρίση.

Ομως, παρατηρούν οι Financial Times, ενώ ο ιδιωτικός τομέας γίνεται πιο εξωστρεφής, το δημόσιο παραμένει βαθιά πολιτικοποιημένο.

«Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πείσει το ίδιο το κόμμα του ότι οι ημέρες του πελατειακού κράτους έχουν τελειώσει. Περισσότερες από 30.000 προσλήψεις σε δημόσιες υπηρεσίες έγιναν υπό την πρωθυπουργία του, περιλαμβανομένων δεκάδων ειδικών συμβούλων που επέλεξαν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την ευρεία αντίσταση στην εφαρμογή ενός σχεδίου για την αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, πιο διαφανείς ανώτερους διορισμούς και τακτικές αξιολογήσεις των δημοσίων υπαλλήλων», τονίζει το δημοσίευμα.

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και Βρυξέλλες συμφωνούν ότι ένα σημαντικό βαρόμετρο της όρεξης για αλλαγή θα είναι η τήρηση των πρόσφατων μεταρρυθμίσεων, συνεχίζουν οι Financial Times και συμπληρώνουν ότι παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί ότι δεν θα υπάρξει «υποτροπή» και παρά το σύστημα μεταμνημονιακής επιτήρησης, διπλωμάτες της ΕΕ τονίζουν ότι η πολιτική πίεση, σε ζητήματα όπως οι συντάξεις και οι διορισμοί, θα ενισχυθούν καθώς η χώρα θα πλησιάζει στις εκλογές.

Σε ό,τι αφορά τις μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει, το δημοσίευμα σημειώνει ότι στόχος τους ήταν η αντιμετώπιση ενός καταστροφικού συνταξιοδοτικού συστήματος, της υπερβολικής γραφειοκρατίας και των προβλημάτων φοροδιαφυγής που είχαν βαθιές ρίζες. Επίσης σημειώνει την απελευθέρωση των εργασιακών και τους νέους κανονισμούς για την αδειοδότηση επιχειρήσεων.

Στον αντίποδα, στον δημόσιο τομέα, συνεχίζει το δημοσίευμα, η ανεπαρκής δημόσια διοίκηση και η εκπαίδευση που «τρίζει» αποδείχθηκαν ανθεκτικές ενάντια στις μεταρρυθμίσεις, προκαλώντας ερωτήματα για το αν οι περισσότεροι Ελληνες είναι δεσμευμένοι στις διαρθρωτικές αλλαγές που είναι απαραίτητες για μία βιώσιμη ανάκαμψη.

iefimerida.gr

Καλύτερη η σιωπή για τον Κουβέλη

Δήλωση για τη δήλωση, απ’ το κακό στο χειρότερο. Τι θέλει άραγε και επανέρχεται σε μια ατυχή εκφορά του λόγου του; Τι θέλει άραγε και διορθώνει τη φράση που τον εξέθεσε; Καλύτερα να την άφηνε να πέσει κάτω.

Γράφει η Λώρη Κέζα

Ο Φώτης Κουβέλης έκανε δυο ατυχείς δηλώσεις.

Η πρώτη: «Αντιλαμβάνομαι απόλυτα πως έχει μαυρίσει η ζωή των ανθρώπων, αλλά στις 21 Αυγούστου η χώρα βγαίνει από 8 έτη μνημόνια και αυτό δεν μπορεί να συνδέεται, χωρίς να θέλω να συμψηφίσω την κατάσταση».

Η δεύτερη διακινήθηκε επισήμως από το υπουργείο Άμυνας: «Για άλλη μια φορά ότι η τέχνη της μονταζιέρας παραμένει η τελευταία γραμμή άμυνας όλων εκείνων που υπηρετούν το ψεύδος, τη διαστρέβλωση της πολιτικής αλήθειας και την αδιέξοδη προσπάθεια να συντηρήσουν την ημιθανή πολιτική τους. Σε αγαστή πάντα  συνεργασία με τα Μέσα Ενημέρωσης της διαπλοκής και της στρατευμένης δημοσιογραφίας».

Κάποιες φορές δεν υπάρχει λόγος να εξηγούμε. Είναι περισσότερο από προφανές ότι ο Φώτης Κουβέλης έβαλε στην ίδια φράση δυο πράγματα που κανονικά δεν μπαίνουν στην ίδια φράση. Δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα από μια φράση των τριάντα λέξεων. Δεν σημαίνει ότι προσπερνά τους νεκρούς, δεν σημαίνει ότι δεν έχει συναίσθηση. Δεν σημαίνει ότι είναι αναίσθητος μπροστά στη τραγωδία.

Το γεγονός ότι θέλησε να διορθώσει την πρώτη δήλωση, έδωσε ακόμα περισσότερο υλικό για τη διαπόμπευσή του. Τα σχόλια δίνουν και παίρνουν, βρέθηκε το άτομο που θα κομματιάσουν τα σόσιαλ μίντια. Περίπου ένα με δυο άτομα την εβδομάδα πετιούνται στην αρένα ώστε να ξεθυμάνουν τα πλήθη. Ήταν η εβδομάδα του Φώτη Κουβέλη ενώ η προηγούμενη ήταν η εβδομάδα μια άτυχης καθηγήτριας, η οποία βρέθηκε στο στόχαστρο δεκάδων χιλιάδων αγνώστων που την έβριζαν κατά λάθος, λόγω συνωνυμίας. Ούτε καν συνωνυμία δηλαδή, ένα όνομα και ένα αρχικό ήταν αρκετά για να την διασύρουν.

Να επανέλθουμε στο Φώτη Κουβέλη. Μπορούμε να προσάψουμε πολλά για το κλείσιμο της σταδιοδρομίας του. Μπορούμε να αναρωτηθούμε τι απέγινε ο Ρηγάς της δεκαετίας του ’60, πόσο μεγάλη ανάγκη είχε να συμβιβαστεί με τον Ανεξάρτητο Έλληνα που έχει ως επικεφαλής στο υπουργείο. Μπορούμε να θυμηθούμε ότι ήταν διαχειριστής στο κληροδότημα Ιόλα, το οποίο λεηλατήθηκε. Μπορούμε να θυμηθούμε τις στρατηγικές κινήσεις ώστε να είναι ο ίδιος υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρεμποδίζοντας την εκλογή του Σταύρου Δήμα. Στην Ιστορία βεβαίως δεν υπάρχουν «αν» και υποθετικά σενάρια αλλά έχουμε μνήμη και μπορούμε να κρίνουμε. Ας κρίνουμε από τις πράξεις, ας επιτεθούμε πολιτικά. Όχι όμως αναλύοντας και διυλίζοντας μια ατυχή δήλωση που είχε εντελώς άλλο πνεύμα, εντελώς άλλο νόημα από αυτό που παρουσιάζεται.

Ο ίδιος ας διαλέξει καλύτερα τη σιωπή όταν βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω μια ατυχούς διατύπωσης. Η επίρριψη ευθυνών σε σκοτεινούς παράγοντες και πουλημένους δημοσιογράφους συμβάλλει στο διαμόρφωση αυτού του νοσηρού κλίματος που επικρατεί στη δημόσια σφαίρα.

Το πρόσωπο της θλίψης

Της Εύης Νικολοπούλου

Το πρόσωπο της θλίψης, δεν θα το βρεις σε κλισέ και στερεοτυπικές εικόνες.

Δεν θα το βρεις σε ανθρώπους τσακισμένους, αφρόντιστους και άπλυτους.

Δεν θα το βρεις σε άδεια βλέμματα και μόνιμα ατενίσματα στο κενό.

Σε αγέλαστα, σκυθρωπά πρόσωπα, σε ξεσπάσματα και σε μεγάλες φουρτούνες.

Δεν θα το ξετρυπώσεις πίσω από  ερωτήσεις ευγένειας και προσποιητού ενδιαφέροντος,. Δεν θα το αγγίξεις καν σε συζητήσεις περί καιρικών φαινομένων και πολιτικών συνθηκών.

Το πρόσωπο της θλίψης δεν θα το βρεις σε περιγραφές των ειδικών στην τηλεόραση.-Η θλίψη δεν έχει βλέπεις αδελφέ μου φαντασμαγορία, δεν πουλάει. Δεν έχει φάρμακα που την καταπολεμούν, και έτσι δεν μπορεί κανείς να ασελγήσει πάνω της  και να την πουλήσει με δακρύβρεχτο περιτύλιγμα στα τηλεοπτικά σκλαβοπάζαρα.

Το πρόσωπο της θλίψης δεν θα το βρεις στη συνθηκολόγηση, σε ανθρώπους αποκαμωμένους, ηττημένους, ή αδιάφορους. Σε  ανθρώπους παραδομένους σε μια ετεροκαθορισμένη μοίρα.

Θα το ανιχνεύσεις στις βιαστικές κινήσεις, στην ευγένεια και στην υπερπροσπάθεια. Θα το ψυχανεμιστείς σε πρόσωπα της πολυάσχολης καθημερινότητας, στην εργασιακή ρουτίνα, ή πίσω από την εκτέλεση της πιο σύνθετης καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Θα  βρείς τα ίχνη του στη χαμογελαστή συμπάθεια, στην αλληλεγγύη, στη συμπαράσταση και στη συμπόνοια, στο πρόθυμο χέρι που θα προσφερθεί πρώτο να σε αρπάξει πριν πέσεις.

Η υποψία του θα βρίσκεται πίσω από τα εγκάρδια γέλια, τα πνευματώδη ανέκδοτα, την αγάπη για το χιούμορ και το πηγαίο γέλιο. Αλλά και στην ευγενική άρνηση. Στην συχνή, αναιτιολόγητη, χωρική και χρονική απομόνωση. Στην απόσταση που χρειάζεται για να συγχωνεύσει και να συμφιλιώσει τις αντιφάσεις και τις σύγκρούσεις. Στο χρόνο που χρειάζεται να μεταβολίσει τη δυστυχία σε προσφορά.

Το πρόσωπο της θλίψης μασκαρεύεται για να πάρει κουράγιο. Πολλες φορές μάλιστα, μασκαρεύεται ταυτόχρονα και για να δώσει κουράγιο. Μασκαρεύεται όχι για να δείξει το ίδιο δυνατό, αλλά από φόβο μήπως, δείχνοντας την αδυναμία του, προκαλέσει άθελά του κλυδωνισμούς και στους άλλους.

Το πρόσωπο της θλίψης δεν είναι τόσο πρόσωπο, όσο πυρήνας που φέρει μέσα του την καταραμένη γνώση και την απελπισία, τον ρεαλισμό και την ενόραση.

Το πρόσωπο της θλίψης είναι αυτό που δεν έμαθες να αναγνωρίζεις, διοτί κρατάει την ιδιωτικότητα του σαν μια χρόνια νόσο, σαν κάποιο ένοχο και μοιραίο μυστικό.

Το πρόσωπο της θλίψης είναι το τυφλό σημείο της ανθρωπότητας εκείνης που θέλει να συνεχίσει να προσποιείται ότι όλα θα πάνε καλά.

    

Πώς η σωματική άσκηση βοηθάει την ψυχική μας υγεία;

Οι άνθρωποι που ασκούνται σωματικά σε τακτική βάση, έχουν γενικά καλύτερη ψυχική διάθεση και υγεία, αλλά το παραπάνω δεν είναι πάντα καλύτερο, καθώς πέρα από τις τρεις ώρες τη μέρα η άσκηση μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, σύμφωνα με μια νέα αμερικανο-βρετανική επιστημονική έρευνα, τη μεγαλύτερη του είδους της μέχρι σήμερα.

Η μελέτη σε περίπου 1,2 εκατομμύρια ανθρώπους βρήκε ότι όσοι ασκούνται τακτικά (γυμναστήριο, ποδήλατο, κολύμπι, στίβος κ.α.), έχουν κατά μέσο όρο μιάμιση μέρα λιγότερη κακής ψυχικής υγείας μέσα στο μήνα, σε σχέση με όσους δεν ασκούνται καθόλου. Τα μεγαλύτερη οφέλη στην ψυχική υγεία φαίνεται να έχει η άσκηση για 45 λεπτά τρεις έως πέντε φορές την εβδομάδα.

Όταν η καθημερινή άσκηση ξεπερνά τη μιάμιση ώρα καθημερινά (90 λεπτά), η βελτίωση της ψυχικής διάθεσης είναι οριακή ή ανύπαρκτη, ενώ αν φθάνει το τρίωρο, τότε αυξάνεται η πιθανότητα ο άνθρωπος να νιώθει χειρότερα (π.χ. μεγαλύτερη κατάθλιψη), από το να μην είχε ασκηθεί καθόλου. Εν μέρει αυτό οφείλεται, σύμφωνα με τη μελέτη, στο ότι όσοι είναι «μανιακοί» με τη σωματική άσκηση, μπορεί να έχουν ψυχαναγκαστικά στοιχεία στην προσωπικότητά τους, τα οποία αυξάνουν την πιθανότητα ψυχικής αστάθειας.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή ψυχιατρικής 'Ανταμ Τσεκρούντ του Πανεπιστημίου Γιέηλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ψυχιατρικό περιοδικό "The Lancet Psychiatry", ανέφεραν ότι «η άσκηση σχετίζεται με καλύτερη ψυχική υγεία ανεξαρτήτως ηλικίας των ανθρώπων, φυλής, φύλου, εισοδήματος και μόρφωσης».

Η μελέτη δείχνει ότι μέσα στο μήνα ένας άνθρωπος που δεν ασκείται, έχει κατά μέσο όρο 3,4 μέρες που δεν νιώθει καλά ψυχολογικά, ενώ όποιος ασκείται, έχει δύο μέρες κακής ψυχολογίας (βελτίωση 43%). Η άσκηση είναι πιο ωφέλιμη για όσους είχαν στο παρελθόν διαγνωσθεί με κατάθλιψη (επτά μέρες καλής ψυχικής υγείας έναντι 11 ημερών για όσους δεν ασκούνται).

Από τα διάφορα είδη άσκησης, το μεγαλύτερο ψυχικό όφελος φαίνεται να προσφέρουν κατά σειρά τα ομαδικά αθλήματα, το ποδήλατο, η αεροβική άσκηση και το γυμναστήριο. Ακόμη και οι δουλειές του νοικοκυριού βοηθάνε κάποιον να νιώσει καλύτερα (μειώνουν τις «μαύρες» διαθέσεις κατά μισή μέρα του μήνα κατά μέσο όρο).

«Έως τώρα οι άνθρωποι πίστευαν ότι όσο περισσότερη είναι η άσκηση, τόσο το καλύτερο για την ψυχική υγεία, όμως η μελέτη μας δείχνει ότι αυτό δεν συμβαίνει. Η άσκηση για πάνω από 23 φορές την εβδομάδα ή για περισσότερο από 90 λεπτά τη μέρα σχετίζεται με χειρότερη ψυχική υγεία», δήλωσε ο δρ Τσεκρούντ.

Οι επίσημες ιατρικές συμβουλές για βελτίωση της σωματικής και ψυχικής υγείας είναι ότι ένας άνθρωπος πρέπει να ασκείται 150 λεπτά την εβδομάδα.

 ΑΠΕ-ΜΠΕ  

Στους 93 οι νεκροί από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Στη δημοσιότητα η λίστα με τα ονόματα των θυμάτων της τραγωδίας.

Κατέληξε γυναίκα εγκαυματίας 78 ετών (με επιβαρυμένο ιατρικό ιστορικό), που νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του Σισμανογλείου Νοσοκομείου. Ακόμη, 34 εγκαυματίες-θύματα της πυρκαγιάς στην Αν. Αττική νοσηλεύονται σε νοσοκομεία του νομού, εκ των οποίων οι 6 διασωληνωμένοι σε ΜΕΘ.

Ένα παιδί εξακολουθεί να νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» σε καλή κατάσταση.

Σχετική ανακοίνωση για το θέμα εξέδωσε και η Πυροσβεστική: «Ο αριθμός των θυμάτων από την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, μέχρι στιγμής, ανέρχεται στους 93. Η κατάσταση, όπως αποτυπώνεται από τη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών της Ελληνικής Αστυνομίας, έχει ως εξής: ο αριθμός των ταυτοποιημένων νεκρών ανέρχεται στους 81 και υπάρχουν δύο μη αναγνωρίσιμες σοροί, με διαθέσιμο DNA, οι οποίες δεν έχουν αναζητηθεί από συγγενικά πρόσωπα. Νοσηλευόμενα στα νοσοκομεία της Αττικής, έχουν καταλήξει μέχρι στιγμής δέκα άτομα».

Η λίστα των θυμάτων

Νωρίτερα, δύο εβδομάδες μετά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι, στη δημοσιότητα δόθηκε η λίστα με τα ονόματα των 92 νεκρών από τις φονικές πυρκαγιές της Αττικής.

Τη λίστα παραχώρησε στα ΜΜΕ η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας και σύμφωνα με τα στοιχεία, στην τραγωδία έχασαν τη ζωή τους 44 γυναίκες, 35 άνδρες, 10 παιδιά και ένα βρέφος έξι μηνών. Δύο εκ των θυμάτων δεν έχουν ταυτοποιηθεί. Η λίστα με τους 92 νεκρούς στάλθηκε χθες από την ιατροδικαστική υπηρεσία και στην Εισαγγελία Αθηνών.

Σε αυτούς περιλαμβάνονται και όσοι πέθαναν στα νοσοκομεία, αλλά και δύο που δεν έχουν ταυτοποιηθεί – έχει απομονωθεί από αυτές τις σορούς DNA, αλλά δεν έχουν αναζητηθεί από συγγενικά πρόσωπα.

Σημειώνεται ότι στη λίστα δεν περιλαμβάνεται η 78χρονη που έφυγε από τη ζωή το πρωί της Πέμπτης, καθώς κατέληξε μετά τη δημοσιοποίηση της σχετικής λίστας.

Αναφορικά με το θέμα της δημοσιοποίησης της σχετικής λίστας έκανε αναφορά στο Facebook ο δικηγόρος Β. Σωτηρόπουλος, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Επειδή έχει δημιουργηθεί ένα ερώτημα για το αν είναι νόμιμη η δημοσιοποίηση ονομάτων των θυμάτων των πυρκαγιών, η απάντηση βρίσκεται στον αρ. 27 του Προοιμίου του Γενικού Κανονισμού Προστασίας Δεδομένων (#GDPR), όπου αναφέρεται το εξής: "Ο παρών κανονισμός δεν εφαρμόζεται στα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα θανόντων. Τα κράτη μέλη μπορούν να προβλέπουν κανόνες για την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα θανόντων". Οπότε ο #GDPR δεν ισχύει για τους θανόντες, αλλά η εθνική νομοθεσία μπορεί να προβλέψει διατάξεις. Η εθνική νομοθεσία είναι ο Ν.2472/1997, ο οποίος αναφέρει ότι "δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα" είναι κάθε πληροφορία που αναφέρεται σε ένα φυσικό πρόσωπο, η ταυτότητα του οποίου είναι γνωστή ή μπορεί να προσδιοριστεί. Η έννοια του φυσικού προσώπου προσδιορίζεται από το άρθρο 35 του Αστικού Κώδικα: "Το πρόσωπο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό και παύει να υπάρχει μετά το θάνατό του." Αυτό σημαίνει ότι μετά τον θάνατο δεν υπάρχει (νομικά) πρόσωπο κι επομένως, οι πληροφορίες που αναφέρονται σε αυτό (π.χ. αποβίωσε τότε, υπ' αυτές τις συνθήκες κ.τ.λ.) δεν είναι "πληροφορία που αναφέρεται σε φυσικό πρόσωπο", άρα δεν είναι δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα».

Η ανάρτησή του στο Facebook

thetoc.gr

Η χυδαιότητα των ΜΜΕ για την απόπειρα δολοφονίας του Μαδούρο

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πώς θα αντιδρούσαν οι ΗΠΑ αν κάποιος προσπαθούσε να δολοφονήσει τον πρόεδρο της χώρας με δυο drones με εκρηκτικά; Πιθανότατα θα εισέβαλλαν σε μια ή περισσότερες χώρες ακόμη και αν δεν είχαν καμία απόδειξη ότι αυτές εμπλέκονται στην υπόθεση – όπως ακριβώς έκαναν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Σε ανάλογη περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το Ισραήλ θα βομβάρδιζε τη Γάζα και το Λίβανο, όπως κάνει σε τακτά χρονικά διαστήματα ακόμη και αν δεν έχει κάποιο τόσο σοβαρό πρόσχημα.

Η Αγγλία από την πλευρά της, θα έκοβε τις διπλωματικές σχέσεις και θα επέβαλλε κυρώσεις στη Ρωσία, ακόμη και αν δεν είχε να παρουσιάσει καμία απόδειξη για την ενοχή της.

Σε όλες τις περιπτώσεις τα διεθνή μέσα ενημέρωσης θα έσπευδαν να στηρίξουν αυτές τις δολοφονικές επεμβάσεις και τις διπλωματικές κινήσεις στο όνομα της εθνικής ασφάλειας των χωρών που δέχθηκαν το χτύπημα. Όταν όμως η επίθεση στοχεύει τον πρόεδρο μιας χώρας όπως η Βενεζουέλα, η κατάσταση αλλάζει.

Το πρώτο μέλημα των διεθνών μέσων ενημέρωσης ήταν να αφήσουν υπόνοιες ότι την επίθεση μπορεί να σχεδίασε ο ίδιος ο Νικολάς Μαδούρο. Πρόκειται φυσικά για τα ίδια μέσα ενημέρωσης που θα αποκαλούσαν σχιζοφρενείς όσους προωθούσαν ανάλογες θεωρίας συνωμοσίας στη Δύση – και πολύ καλά θα έκαναν.

Όταν ήταν πλέον προφανές ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη διασπορά ψευδών ειδήσεων περί προβοκάτσιας, υιοθέτησαν διαφορετική γραμμή. Η επίθεση, είπαν, έδειξε τις εσωτερικές αδυναμίες του «καθεστώτος», καθώς οι στρατιώτες που βρίσκονταν στην περιοχή έτρεχαν πανικόβλητοι. Αντί να αντιμετωπίσουν δηλαδή το περιστατικό σαν μια επίθεση εναντίον ενός δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου, προσπαθούσαν να σκιαγραφήσουν το προφίλ ενός δικτάτορα που στηρίζεται σε πήλινα πόδια.

Και πριν ακόμη σιγήσει ο ήχος από τις εκρήξεις στο Καράκας τέθηκε σε εφαρμογή το τρίτο στάδιο του μιντιακού πολέμου. Στη Βενεζουέλα, διαβάζουμε, εκφράζονται φόβοι για πογκρόμ συλλήψεων μετά τις επιθέσεις. Και το λένε αυτό αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, που μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση στηρίζουν το βασανισμό υπόπτων. Το λένε Βρετανικά μέσα, που δεν βλέπουν γύρω τους το οργουελικό αστυνομικό κράτος που έστησε το Λονδίνο με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Το λένε γαλλικά μέσα ενημέρωσης αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο Μακρόν πέρασε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο γαλλικό δίκαιο.

Φυσικά κάθε «ρεπορτάζ» πρέπει να κλείνει με την γνωστή επωδό: Η Βενεζουέλα ήταν κάποτε μια πολύ πλούσια χώρα, αλλά ο σοσιαλισμός την οδήγησε στην καταστροφή. Πώς θα αντιδρούσαν άραγε στις ΗΠΑ αν αμέσως μετά την ανθρωποσφαγή της 11ης Σεπτεμβρίου όλα τα κείμενα έκλειναν με τη φράση «οι ΗΠΑ λόγω του καπιταλισμού έχουν 50 εκατομμύρια ανασφάλιστους που ζουν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ τα τελευταία χρόνια εξοπλίζουν τρομοκράτες στη Μέση Ανατολή»;

Και να σκεφτεί κανείς ότι η Βενεζουέλα δεν είναι σοσιαλιστική χώρα.

Ο επικοινωνιακός πόλεμος εναντίον της Βενεζουέλας θα κλιμακωθεί τις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες. Ο πρόεδρος Τραμπ ζητά εδώ και πολύ καιρό την εκπόνηση σχεδίων για την εισβολή στη Βενεζουέλα και η ΕΕ μαζί με τον Καναδά ακολουθούν στα τυφλά τα τύμπανα του πολέμου.

Πηγή: info-war