«Ακόμα και αν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ζωές»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Ιούνιος του 2022. Η πανελλαδική έρευνα σε δείγμα 1.001 Ελλήνων που διενήργησε το «Σημείο», «μια ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών που ανησυχούν από την άνοδο του ακροδεξιού φαινομένου», κατά τον αυτοπροσδιορισμό του, εμπεριείχε και την εξής ερώτηση: «Για να αποτρέψουμε την είσοδο μεταναστών και προσφύγων στη χώρα είναι σωστό να κάνουμε επαναπροωθήσεις στη θάλασσα ακόμα και αν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ζωές. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;». Το αθροιστικό ποσοστό των απαντήσεων «Συμφωνώ» και «Μάλλον συμφωνώ» κάθε άλλο παρηγορητικό ήταν: 15,9% + 13,5% = 29,4%. Απέναντι σε όσους αποδέχονται τα πους-μπακ βρίσκονται όσοι αντιτίθενται στη λογική τους, λογική βίαιης ξενηλασίας: το 49,1% τού «Διαφωνώ» και το 16,3% τού «Μάλλον διαφωνώ». Σύνολο: 65,4%.

 

Χονδρικώς, ο ένας στους τρεις Ελληνες –που δεν μπορεί παρά να διαθέτει και αυτός «φιλόξενα γονίδια», όπως τόσες φορές μάς έχουν διαβεβαιώσει οι πολιτικοί αστέρες του εθνολαϊκισμού– τάσσεται αναφανδόν ή, έστω, με κάποιες επιφυλάξεις υπέρ της επαναπροώθησης μεταναστών και προσφύγων «ακόμα και αν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ανθρώπινες ζωές». Σαν ν’ ακούς, ανενδοίαστο, ένα αμοραλιστικό «να πάνε να πνιγούν». Κι αυτοί και τα κουτσούβελά τους. Που τα γεννάνε κουνεληδόν, για να μας καταπλημμυρίσουν. Και να φέρουν εις πέρας το σχέδιο της «μεγάλης αντικατάστασης» που τους ανέθεσαν σκοτεινά κέντρα, ισλαμοσιωνιστικά, τι άλλο; Τι δηλαδή, δεν είχε όλο το δίκιο δικό της η κ. Αννα Διαμαντοπούλου που ομολόγησε τον φόβο της για τη «σκουρόχρωμη Ευρώπη» του μέλλοντος; Δεν ξέρει αυτή, κοτζάμ επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης μια φορά κι έναν καιρό;

 

Δεκαέξι μήνες μετά τα εξαιρετικώς στενάχωρα ευρήματα του «Σημείου», νέα έρευνα, στις 17-20 Οκτωβρίου 2023. Αυτή τη φορά από το Eteron, Ινστιτούτο για την Ερευνα και την Κοινωνική Αλλαγή. Ιδια η ερευνητική μέθοδος, τριπλάσιο το δείγμα: 3.058 άντρες και γυναίκες άνω των 17 ετών. Το ερώτημα-γνώμονας πανομοιότυπο: «Για να αποτρέψουμε την είσοδο μεταναστών και προσφύγων στη χώρα είναι σωστό να κάνουμε επαναπροωθήσεις στη θάλασσα ακόμα και αν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ζωές. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;». Οι απαντήσεις: «Συμφωνώ» (15,2%) + «Μάλλον συμφωνώ» (14,6%) = 29,8%. Και οι απέναντι: «Διαφωνώ» (43%) + «Μάλλον διαφωνώ» (18,9%) = 62,0%. Με μια βιαστική ματιά, ίσως συμπεραίναμε ότι τα ποσοστά παρέμειναν ίδια. Από το 29,4% των «επαναπροωθητών» τον Ιούνιο του 2022 στο 29,8% του Οκτωβρίου του 2023 δεν είναι ούτε μισή μονάδα διαφορά. Δεν συντρέχει λοιπόν λόγος για ηθικούς πανικούς και μελοδραματικούς τόνους, που άλλωστε ούτε συγκινούν κανέναν από τους αρμοδίως αμέριμνους της ποικίλης ηγεσίας ούτε παρακινούν πολλούς της «βάσης» να το ξανασκεφτούν. Κι όμως. Κάποια αλλαγή σημειώθηκε, όχι ασήμαντη. Από το 49,1% των «κάθετων» αρνητών των πους-μπακ πέσαμε στο 43%. Νά λοιπόν που κάποιοι –έξι στους εκατό– το ξανασκέφτηκαν. Και μετακινήθηκαν. Η μετατόπισή τους αποτυπώθηκε στην αύξηση του ποσοστού αφενός της κατηγορίας των «Μάλλον διαφωνώ», από 16,3% σε 18,9%, αφετέρου της μακάριας κάστας των ΔΓ/ΔΑ, «Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ»: από 5,2% σε 8,2%. Φοβάμαι ότι από το «Μάλλον διαφωνώ» έως το «Μάλλον συμφωνώ» ο δρόμος δεν είναι μακρύς, το δε ΔΓ/ΔΑ γειτονεύει επικίνδυνα με το ΔΜΝ. Με το «Δεν με νοιάζει» δηλαδή.

 

Ο ένας στους τρεις Ελληνες τάσσεται υπέρ της επαναπροώθησης μεταναστών και προσφύγων στη θάλασσα. Ενα αμοραλιστικό «να πάνε να πνιγούν».

 

Για ανθρώπους μιλάμε όμως. Οχι για αριθμούς και ποσοστά. Για ανθρώπους δικούς μας, της διπλανής πόρτας. Για καλούς χριστιανούς κατά τα λοιπά, που αποφασίζουν (με βαριά καρδιά ή ελαφριά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, η τελική στάση μετράει) ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, φυγάδες, κυνηγημένοι, απελπισμένοι, ή και τυχοδιώκτες, ούτε κι αυτό έχει σημασία εδώ, μπορούν «να πάνε να πνιγούν». Ή μάλλον κρίνουν ότι μπορούμε εμείς οι ίδιοι να τους πνίξουμε, πάνω στην προσπάθεια της «επαναπροώθησης». Εισβολείς δεν λέμε πως είναι; Ε, λοιπόν, εφόσον είναι εισβολείς και μας απειλούν, έχουμε δικαίωμα αυτοάμυνας. Για να υπερασπίσουμε τα σύνορά μας, την κοινωνία, τη θρησκεία, τον πολιτισμό μας.

 

Στη Βουλή

Αυτό το σχεδόν 30%, σταθεροποιημένο πια, υπερβαίνει κατά πολύ το ποσοστό που προκύπτει αν προσθέσουμε τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων της Βουλής. Το 4,68% των Σπαρτιατών, το 4,44% της Ελληνικής Λύσης και το 3,69% της Νίκης φτάνουν το 12,81%. Ακόμα κι αν προσθέσουμε, κατ’ εκτίμηση, ένα φαιό 5%, κυρίως χρυσαυγίτικο, που δεν ψήφισε, και πάλι περισσεύουν πολλές εκατοστιαίες μονάδες οπαδών τής πιθανόν θανατηφόρας επαναπροώθησης που ψηφίζουν κάποιο κόμμα του δημοκρατικού τόξου. Οντως. Τα ευρήματα της έρευνας του Οκτωβρίου είναι αποκαλυπτικά: το 43,4% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. (περίπου ο ένας στους δύο) συμφωνεί ή μάλλον συμφωνεί με τη βίαιη αποτροπή, «ακόμα και αν υπάρχει κίνδυνος να χαθούν ζωές». Να παραξενευτούμε; Οι ακροδεξιοί του κόμματος αυτού, με την καθοδηγητική τους παρουσία, πολιτεύονται χρόνια τώρα βάσει του δόγματος «να τους κάνουμε τη ζωή κόλαση» – των μεταναστών και των προσφύγων τη ζωή. Οπότε…

 

Μόνο οι οπαδοί των Σπαρτιατών (72,0%) και της Λύσης (64,7%) εμφανίζονται περισσότερο αποφασισμένοι να υπερασπίσουν την εθνική μας ακεραιότητα θυσιάζοντας τη ζωή – όχι, όχι τη δική τους, αλλά των άλλων, των ξένων, των «λαθραίων». Είδατε η «ελληνοψυχία»; Εκπληξη, αλλά μικρή, πολύ μικρή, προκαλούν τα ποσοστά της Πλεύσης Ελευθερίας (26,7%) και του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ (22,8%). Εκπληξη επίσης, θετική αυτή τη φορά, το 36,7% της Νίκης. Και αρνητική το ότι απωθητές-βιαιολάτρες υπάρχουν ακόμα και στα κόμματα της Αριστεράς, έστω κι αν πρόκειται για το 7,5% των ψηφοφόρων του χιλιομπερδεμένου ΣΥΡΙΖΑ και για το 7,2% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ.

 

Τι μεσολάβησε ανάμεσα στις δύο έρευνες; Οι διπλές εθνικές εκλογές και οι αυτοδιοικητικές. Στις απανωτές προεκλογικές εκστρατείες χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον όλα τα κλισέ περί «απειλούμενης εθνικής ασφάλειας», «οργανωμένης εισβολής» κτλ. Η δε κάλπη επιβράβευσε τους κήρυκες της «αποτροπής» (το πους-μπακ σε ευγενικά ελληνικά), ακόμα κι αν δεν διέθεταν το επίσημο κομματικό χρίσμα. Οπως συνέβη λ.χ. με τον κ. Κώστα Μουτζούρη, που επανεξελέγη περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου.

 

Μεσολάβησε όμως και κάτι άλλο, τραγικό: το ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου, τη νύχτα της 14ης Ιουλίου 2023, με 82 νεκρούς και εκατοντάδες αγνοουμένους. «Σκουρόχρωμους». Οχι, ούτε κι αυτό δεν γλύκανε την ψυχή μας. «Λογικό». Εμείς εδώ δεν κάνουμε πους-μπακ. Το λέει το κράτος. Στη δε Πύλο, η δράση του Λιμενικού μας υπήρξε ανεπίληπτη. Κι αυτό το κράτος το λέει.

Μαζική έξοδος μελών του ΣΥΡΙΖΑ από οργανώσεις της Αττικής

 

Δίχως τέλος είναι οι αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς σήμερα 85 μέλη του Βόρειου Τομέα Αττικής και συγκεκριμένα των οργανώσεων Αγίας Παρασκευής, Ηρακλείου Αττικής και Νέου Ψυχικού-Φιλοθέης-Ψυχικού, έθεσαν εαυτούς εκτός κόμματος.

 

Με κοινή δήλωσή τους, μεταξύ άλλων καταγγέλλουν την ηγετική ομάδα ότι το κόμμα «που υπήρξε πολιτική έκφραση της πληθυντικής Αριστεράς», οδηγείται «με ταχύτητα σε ζητήματα πολιτικών επιλογών, δημοκρατικής λειτουργίας, ύφους και ήθους, σε ένα ασπόνδυλο, θολό, λαϊκίστικο και αρχηγικό μόρφωμα».

 

«Διαψεύδονται καθημερινά ολοένα και περισσότερο οι ελπίδες όχι μόνο των αριστερών, αλλά πολλών προοδευτικών και δημοκρατικών πολιτών» σημειώνουν τα 85 μέλη.

 

Ολόκληρη η δήλωση αποχώρησης των 85 μελών της Αττικής:

 

Μετά από χρόνια προσφοράς και ενεργής συμβολής στους αγώνες του κόμματός μας, οδηγούμαστε με αισθήματα ευθύνης, λύπης και αγωνίας, σε αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

 

Αυτή η οδυνηρή απόφαση δεν ήταν για εμάς καθόλου εύκολη. Γίνεται όμως επιβεβλημένη από το κλίμα τοξικότητας που έχει επικρατήσει και τις γρήγορα επιδεινούμενες εσωκομματικές εξελίξεις.

 

Δυστυχώς η σημερινή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τον οδηγεί με ταχύτητα σε ζητήματα πολιτικών επιλογών, δημοκρατικής λειτουργίας, ύφους και ήθους, σε ένα ασπόνδυλο, θολό, λαϊκίστικο και αρχηγικό μόρφωμα, που δεν έχει καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που όλοι γνωρίσαμε και για τον οποίον αγωνιστήκαμε.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ που στηρίξαμε για χρόνια σε δύσκολους καιρούς, που υπήρξε πολιτική έκφραση της πληθυντικής Αριστεράς και παρά τις αδυναμίες και τα λάθη, που κυβέρνησε τη χώρα και την έβγαλε από τα μνημόνια με τη κοινωνία όρθια, δεν υπάρχει πιά.

 

Διαψεύδονται καθημερινά ολοένα και περισσότερο τις ελπίδες όχι μόνο των αριστερών, αλλά πολλών προοδευτικών και δημοκρατικών πολιτών.

 

Με την αποχώρησή μας κλείνει ένας κύκλος.

 

Τίποτε όμως δεν σταματάει εδώ.

 

Παραμένουμε παρόντες και παρούσες στους συλλογικούς αγώνες της κοινωνίας, έτοιμες και έτοιμοι να αποτελέσουμε μέρος της συλλογικής προσπάθειας για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου.

 

Για να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό αντίβαρο στην παντοδυναμία της Ν.Δ. και για τη διαμόρφωση μιας νέας αριστερής και προοδευτικής πλειοψηφίας, ικανής να κυβερνήσει την χώρα υπέρ της κοινωνικής προόδου, της δημοκρατίας και των συμφερόντων των πολλών.

 

Μέλη Οργάνωσης Αγίας Παρασκευής:

 

 

ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ ΚΑΙΤΗ – ΜΕΛΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΑΡ/ΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΖΕΡΒΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ

ΖΕΡΒΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

ΚΑΠΑΡΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

ΚΟΥΒΑΡΔΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΛΕΚΚΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΛΕΚΚΑ ΝΙΚΗ

ΜΥΓΔΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ – ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ

ΠΕΝΤΑΡΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ ΟΛΓΑ

Μέλη Οργάνωσης Ηρακλείου Αττικής

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΒΕΛΕΤΖΑ ΦΩΤΕΙΝΗ

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΣ – ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΙΩΑΝΝΑ – ΜΕΛΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΑΡ/ΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΠΕΛΑΓΙΑ

ΚΟΝΤΟΜΙΧΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΜΑΚΑΡΗ ΕΛΕΝΗ

ΜΑΚΑΡΗ ΜΑΡΙΑ

ΜΑΚΑΡΗ ΟΛΓΑ

ΜΑΚΑΡΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

ΜΑΝΙΟΥ ΟΛΓΑ

ΜΠΟΥΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΤΣΙΒΑΚΟΥΔΗΣ ΑΡΤΕΜΗΣ

Μέλη Οργάνωσης Νέου Ψυχικού- Φιλοθέης – Ψυχικού:

 

ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ ΜΑΡΙΑ – ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΦΙΛΟΘΕΗΣ / ΨΥΧΙΚΟΥ

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ ΑΛΕΚΟΣ

ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΣ

ΖΑΧΑΡΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ

ΚΑΝΟΝΗ ΡΕΝΑ

ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ ΚΙΜΩΝ

ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ ΣΟΦΙΑ

ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΟΣ

ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

ΚΑΡΒΟΥΝΗ ΚΑΙΤΗ

ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

ΚΑΨΑΣΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΚΕΛΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΑΡΗΣ

ΚΕΛΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΚΕΛΑΝΤΩΝΑΚΗ ΜΑΡΙΛΕΝΑ

ΚΕΧΡΙΜΠΑΡΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

ΚΟΛΟΚΑΘΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΚΟΝΤΑΡΑ ΡΟΖΥ

ΚΟΥΛΟΥΦΑΚΟΥ ΧΡΥΣΑ

ΚΟΥΣΕΡΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΜΑΡΚΕΤΗ-ΒΡΕΤΤΟΥ ΜΑΡΩ – ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ Ο.Μ.

ΜΑΤΘΑΙΟΥ EΛΕΝΗ – ΜΕΛΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ Ο.Μ.

ΜΑΤΘΑΙΟΥ EIΡΗΝΗ

ΜΠΑΡΔΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

ΜΕΝΕΜΕΝΟΓΛΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗΣ

ΜΗΛΙΩΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

ΜΟΥΓΚΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ Ο.Μ.

ΜΟΥΡΤΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

ΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΟΝΗΣ

ΠΑΝΤΑΖΗΣ ΝΙΚΟΣ

ΠΑΝΤΑΖΗ ΦΡΟΣΩ

ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΟΥ ΚΩΣΤΑΣ

ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ

 

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ

ΠΟΡΙΩΤΟΥ ΜΑΙΡΗ

ΣΕΡΙΑΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΣΕΡΙΑΤΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ ΜΑΝΤΩ

ΣΜΥΡΝΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΟΥΜΠΑΣΑΚΗ ΝΑΝΤΙΑ – ΜΕΛΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΑΡ/ΚΗΣ Β. Α.

ΣΟΥΜΠΑΣΑΚΗΣ ΜΑΝΟΣ

ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΕΝΑ

ΣΥΜΕΩΝΙΔΟΥ ΧΑΡΙΣ

ΤΣΑΓΚΛΑΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ – ΜΕΛΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ Ο.Μ.

ΦΛΕΓΚΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΧΑΤΖΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

πηγή

 

Σαμαράς – Βορίδης: Η σούπερ δεξιά άμυνα του Μητσοτάκη…

 

Ο Μητσοτάκης παίζει αριστοτεχνικά το πολιτικό παιχνίδι. Από τη μια, εμφανίζεται με «κεντρώο» και «προοδευτικό» προσωπείο, κάνοντας επιλογές που άλλοτε θα ήταν αδιανόητες για το κόμμα του. Από την άλλη, έχει στους κόλπους του στελέχη που παίζουν τη σούπερ δεξιά άμυνα.

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

«Πονοκέφαλος Βορίδη για τον Μητσοτάκη» και «φωτιά βάζει ο Σαμαράς στον Μητσοτάκη», είναι δύο από τους πιο πολυφορεμένους τίτλους ειδήσεων και σχολίων των τελευταίων ημερών. Αφορμή η δήλωση του υπουργού Επικρατείας ότι δεν θα ψηφίσει το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η δημόσια διαφωνία του πρώην πρωθυπουργού με την επίσκεψη Ερντογάν, αλλά και με το γάμο των ομοφύλων.

 

Κανονικά τέτοιες δηλώσεις από έναν υπουργό και ένα πρώην πρωθυπουργό θα έπρεπε να πονοκεφαλιάζουν όντως τον νυν πρωθυπουργό. Μάλιστα, σε μια κανονική κυβέρνηση, υπουργός που δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει κυβερνητικό νομοσχέδιο παραιτείται ή αποπέμπεται από τον πρωθυπουργό. Προσοχή, δεν μιλάμε για βουλευτή, που μπορεί να έχει το δικαίωμα (αρνητικής) ψήφου σε ένα νομοσχέδιο. Μιλάμε για μέλος του υπουργικού συμβουλίου, που αντιστρατεύεται μια βασική επιλογή της κυβέρνησής του.

 

Τι συμβαίνει, όμως, στην πραγματικότητα; Ούτε ο Βορίδης ούτε ο Σαμαράς αποτελούν κάποιο πρόβλημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το αντίθετο, η στάση τους τον βολεύει. Για δύο λόγους.

 

 

Πρώτα επί του συγκεκριμένου: η αντίθεση του Βορίδη και του Σαμαρά δεν εμποδίζει την ψήφιση του γάμου των ομοφύλων, αφού θα τον ψηφίσει σχεδόν όλη η αντιπολίτευση. Άρα κάνουν «αντίσταση» εκ του ασφαλούς. Επιπλέον, η αντίθεση του Σαμαρά στην επίσκεψη Ερντογάν είναι απλώς ακαδημαϊκή, δεν την εμποδίζει.

 

Δεύτερον, σε γενικότερο πολιτικό επίπεδο, Βορίδης και Σαμαράς, εξυπηρετούν απολύτως τον κ. Μητσοτάκη. Διότι αποτελούν τη δεξιά συνείδησή του, όταν εκείνος(θέλει να) καλλιεργεί και την «κεντρώα». Μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος της ΝΔ, ίσως το μεγαλύτερο, είναι δεξιάς έως σούπερ δεξιάς προέλευσης και αντίληψης. Δεν συμφωνεί με το γάμο των ομοφύλων και γι’ αυτό χρειάζονται, σαν άλλοθι, ο Βορίδης και Σαμαράς να παριστάνουν τη δεξιά συνείδησή τους. Επιπλέον, η «αντιτουρκική» στάση του Σαμαρά αποτελεί το άλλοθι της «πατριωτικής» πτέρυγας της ΝΔ και ισοφαρίζει τρόπο τινά τα «ανοίγματα» Μητσοτάκη προς την άλλη πλευρά του Αιγαίου.

 

 

 

Ο Μητσοτάκης παίζει αριστοτεχνικά το πολιτικό παιχνίδι. Από τη μια, εμφανίζεται με «κεντρώο» και «προοδευτικό» προσωπείο, κάνοντας επιλογές που άλλοτε θα ήταν αδιανόητες για το κόμμα του, όπως ο γάμος των ομοφύλων. Από την άλλη, έχει στους κόλπους του, αλλά και μέσα στην κυβέρνηση, πρόσωπα που παίζουν τη σούπερ δεξιά άμυνα.

 

Έτσι πετυχαίνει «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», ένα δεξί κι ένα «κεντρώο». Και, επί του παρόντος, δεν κινδυνεύει να πάθει ό,τι παθαίνει όποιος «πατάει σε δύο βάρκες»…

 

 

 

 

Αποχωρούν 50 πανεπιστημιακοί από τον ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης. Τι αναφέρουν στην επιστολή τους.

Πενήντα πανεπιστημιακοί, μέλη της Οργάνωσης Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Θεσσαλονίκης, ανακοίνωσαν σήμερα την αποχώρησή τους από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μέσω κειμένου αναφέρουν πως ο Στέφανος Κασσελάκης «εκδηλώνει μια αρχηγοκεντρική πολιτική συμπεριφορά και αναπτύσσει διχαστικό και αντιφατικό λόγο, ο οποίος καθόλου δεν συνάδει με τις αρχές και τη δημοκρατική λειτουργία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Στο κείμενο της αποχώρησής τους τονίζουν πως σε δύο προηγούμενες επιστολές, που απευθυνόταν προς τον πρόεδρο και τους δύο γραμματείς του κόμματος, η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Θεσσαλονίκης είχε εκθέσει έντονες ανησυχίες ως προς την πορεία του κόμματος, το οποίο εγκαταλείπει με ραγδαίο ρυθμό τη ριζοσπαστική Αριστερά και την εσωκομματική δημοκρατία.

Οι 50 πανεπιστημιακοί που υπογράφουν το κείμενο αναφέρουν πως «αποχωρούμε από την Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Θεσσαλονίκης και από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, διότι δεν μας εκφράζει πλέον ιδεολογικά και πολιτικά.

Θεωρούμε ότι δεν έχουμε θέση και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε μια πορεία απομάκρυνσης από τις αξίες και τις αρχές της ριζοσπαστικής ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς καθώς και της δημοκρατίας».

ΣΥΡΙΖΑ: Η επιστολή αποχώρησης των 50 πανεπιστημιακών

Αναλυτικά η επιστολή αποχώρησης:

Α. Με δύο προηγούμενες επιστολές, που απευθυνόταν προς τον Πρόεδρο και τους δύο Γραμματείς του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είχε εκθέσει έντονες ανησυχίες ως προς την πορεία του κόμματος, το οποίο εγκαταλείπει με ραγδαίο ρυθμό τη ριζοσπαστική Αριστερά και την εσωκομματική δημοκρατία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, αφότου ανέλαβε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., συνεπικουρούμενος από προσωποπαγή ηγετική ομάδα, εκδηλώνει μια αρχηγοκεντρική πολιτική συμπεριφορά και αναπτύσσει διχαστικό και αντιφατικό λόγο, ο οποίος καθόλου δεν συνάδει με τις αρχές και τη δημοκρατική λειτουργία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Άλλοτε καλεί να μην δαιμονοποιείται ο καπιταλισμός, κι άλλοτε εκθειάζει την Αριστερά. Καλεί υπέρ της ενότητας, αλλά προωθεί διαγραφές στελεχών, και μάλιστα με όρους «εσωτερικού εχθρού». Προσβάλλει με ακραία φρασεολογία στελέχη και την ιστορία της αριστεράς, ενώ επιτρέπει συνεργάτες σε του να απαγορεύουν με πρωτόγνωρο αυταρχισμό τις διαφωνίες. Εξαγγέλλει δημοψήφισμα για διαγραφή στελεχών, οι οποίες θεσμικά προϋποθέτουν διαβούλευση και αιτιολογία και αποτελούν έργο της Επιτροπής Δεοντολογίας. Χρησιμοποιεί ιατρικούς όρους (που δυστυχώς παραπέμπει ακροδεξιά τακτική), αλλά και ανιστόρητες αναφορές για πέμπτη φάλαγγα και αποστάτες, προς απαξίωση των διαφωνούντων εντός του κόμματος. Απαξιώνει και παρακάμπτει συλλογικά όργανα, ενεργώντας αυθαίρετα με απροειδοποίητες αλλαγές υπευθύνων σε όργανα ή δημιουργώντας νέα όργανα. Άλλοτε εκθειάζει και άλλοτε κατακρίνει επιπόλαια προηγούμενες εμβληματικές συλλογικές αποφάσεις (αποθεματικό ρευστότητας, δημοσιονομικό «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ). Υποστηρίζει ότι απευθύνεται «αδιαμεσολάβητα» στο κοινό, εξαγγελία ανέφικτη και ασύμβατη με το σύγχρονο χαρακτήρα της εσωτερικής δημοκρατίας αριστερού κόμματος, η οποία είτε είναι αντιπροσωπευτική, είτε δεν είναι δημοκρατία και όπου η αντιπροσώπευση δεν περιορίζεται σε ανάθεση με την ανάδειξη του ηγέτη αλλά είναι μια συνεχής δημιουργική σύνθεση μεταξύ συντρόφων και τάσεων.

Β. Κοινός τόπος σήμερα είναι ότι στο σημείο αυτό δεν φθάσαμε βεβαίως ξαφνικά και χωρίς λάθη. Σε αυτήν την οριακή, όπως την αισθανόμαστε, στιγμή, είναι χρήσιμο να γίνει μια συνοπτική αποτίμηση της πρόσφατης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη μνημονιακή περίοδο, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2018, κλήθηκε να παραγάγει ένα τιτάνιο έργο, κάτω από τον συνεχή πολιτικό πόλεμο που δέχτηκε από την τριάδα των δανειστών της χώρας («Τρόικα»: Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), αλλά και από την τότε αντιπολίτευση. Το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της δανειακής συμφωνίας, που επρόκειτο να μας επιβληθεί, είχε ένα αδύνατο σημείο, ότι ήταν κάπως δυσερμήνευτο το ερώτημα γύρω από το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες αντιλήφθηκαν τον άνισο αγώνα που έδινε η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 στήριξαν την προσπάθεια της κυβέρνησης για μείωση των συνεπειών του 3ου μνημονίου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε μια παταγωδώς χρεωκοπημένη οικονομία από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντέστρεψε την καθοδική πορεία της χώρας και παρέδωσε στην επόμενη κυβέρνηση μια αρκούντως ανορθωμένη οικονομία, με δημοσιονομικό «μαξιλάρι» ασφαλείας 37 δισ. Ευρώ και όχι με μια νέα προληπτική πιστωτική γραμμή, που επιθυμούσε η ΝΔ. Η έξοδος από το μνημόνιο ήταν άθλος που δεν θα είχε επιτευχθεί από άλλη κυβέρνηση. Όπως άλλωστε και οι διπλωματικές πρωτοβουλίες για τη διεθνή συνθήκη των Πρεσπών, την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε και συνυπέγραψε με αίσθημα ευθύνης, παρά το πολιτικό κόστος, για την συνολική επίλυση ενός χρόνιου ζητήματος στα βόρεια σύνορά μας, σε συνθήκες γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή.

Παράλληλα στηρίχθηκαν οι κοινωνικά ασθενέστεροι, με δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία, με τολμηρή ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας (σχολικά γεύματα), με διασφάλιση των κοινών αγαθών (νερό, ρεύμα). Έγιναν θεσμικές εμβληματικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και στην έρευνα (όπως ν.4429/2016, ν.4485/17, ν.4521/2018, ν.4547/18, ν.4610/19, Τεχνική εκπαίδευση, κ.ά.). Σημειώθηκε σαφής βελτίωση των συνθηκών κράτησης φυλακισμένων, που ήταν αφόρητες και οδηγούσαν σε διεθνείς καταδίκες της χώρας, ενώ έγιναν και σημαντικές θεσμικές παρεμβάσεις, όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης, η αποποινικοποίηση ομοφυλοφιλικών πράξεων, ο εκσυγχρονισμός του ποινικού κώδικα, κ.ά.

Για το κυβερνητικό αυτό έργο είμαστε ικανοποιημένοι/ες, και περήφανοι/ες, διότι αυτό επιτεύχθηκε μέσα στις αντίξοες συνθήκες. Ωστόσο, από το 2018 κι έπειτα, όταν αποκτήθηκε επί τέλους η δυνατότητα για περισσότερο αδέσμευτη νομοθέτηση και διακυβέρνηση, δεν προλάβαμε ή ίσως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε εγκαίρως και σε ικανό βαθμό να χαράξει μια ποιοτικά νέα πολιτική κατεύθυνση για τη χώρα, δόθηκαν ωστόσο πρώτες «ανάσες» στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και γενικά στις εργασιακές σχέσεις.

Η απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ στη λαϊκή κοινωνική βάση του άρχισε να φθίνει. Το κόμμα επιχείρησε ένα θαμπό κοινωνικό άνοιγμα προς ό,τι αποκλήθηκε «μεσαία τάξη», κάτι το οποίο σε πολιτικό επίπεδο αντιστοιχούσε σε μερική στροφή προς το «Κέντρο» του πολιτικού συστήματος, χωρίς καν να αναληφθούν πρωτοβουλίες για ενσωμάτωσή του στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς. Βαθμιαίως, η κοινωνική βάση της Αριστεράς (εργάτες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εκπαιδευτική κοινότητα) συρρικνώθηκε, όπως επίσης παραμερίσθηκαν οι κοινωνικές συλλογικότητες (επιστημονικές ενώσεις, αυτοδιοικητικές παρατάξεις κ.ά) ως συνομιλητές του κόμματος. Το κόμμα μετεξελίχθηκε σταδιακά αποκτώντας μια μονιμότερη αρχηγική δομή, παραμερίζοντας την επίδραση των μελών και των οργανώσεών του προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.

Η αυτοκριτική για την εκλογική ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και στις βουλευτικές εκλογές του 2019 δεν έγινε συστηματικά και συγκροτημένα στο σύνολο των οργανώσεων του κόμματος. Από το 2019 κι εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε έναν αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα, ως μόνιμο γνώρισμα πλέον. Αντί οι επιλογές προσώπων με συντονιστικούς ρόλους (π.χ. αυτοδιοικητικά και άλλα στελέχη), η παραγωγή θέσεων και η λήψη αποφάσεων για κρίσιμα θέματα (πράσινο ή μπετόν, κλπ.) να ξεκινούν από διαβουλεύσεις τοπικών και κλαδικών Οργανώσεων, οι αποφάσεις λαμβάνονταν άνωθεν. Ειδική είναι η περίπτωση της πολιτικής εργασίας, όπου τα καίρια αιτήματα του εργατικού κινήματος εντάχθηκαν στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για τα εργασιακά. Γενικά το κόμμα, αν και θα έπρεπε να λειτουργεί ως αναγκαίος δίαυλος δημοκρατικής αντιπροσώπευσης μεταξύ ηγεσίας και βάσης, υποτιμήθηκε. Επιπλέον, η αδιαφορία του κόμματος για αντιπροσώπευση των μαζικών χώρων και για λογοδοσία συνδυάστηκε καλόπιστα με θεωρίες «περί άμεσης δημοκρατίας», οι οποίες βέβαια μπορεί να είναι λειτουργικές και αναγκαίες για μικρές κοινότητες και κινήματα, όμως είναι πρακτικά ανεφάρμοστες στο συνολικό πληθυσμό.

Σήμερα ζούμε σε μια ιστορική περίοδο, στην οποία οι διεκδικήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς για ουσιαστική δημοκρατία, για τη δυνατή ελαχιστοποίηση της κοινωνικής ανισότητας και για κοινωνικό κράτος δικαίου μπορούν να συναντηθούν με αυτές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτήν την πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα όφειλε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά, πιο τολμηρά και με ένα σφαιρικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ατυχώς όμως ακολουθήθηκε πορεία υποβάθμισης τόσο των ριζοσπαστικών στοιχείων της Αριστεράς όσο και των ουσιαστικών αρχών της δημοκρατίας (συμμετοχή, αντιπροσώπευση, λογοδοσία).

Γ. Η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είναι μια πολυμελής και δραστήρια ΟΜ, εντός των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων, αλλά και ευρύτερα, η οποία πάντοτε λειτουργούσε με αριστερό και δημοκρατικό ήθος, με φρόνηση και πολιτικό πολιτισμό. Ωστόσο, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον ευρύχωρο πολιτικό χώρο σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και παραδόσεων της Αριστεράς.

Για τους παραπάνω λόγους, οι υπογράφοντες/ουσες αποχωρούμε από την Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης και από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., διότι δεν μας εκφράζει πλέον ιδεολογικά και πολιτικά. Θεωρούμε ότι δεν έχουμε θέση και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε μια πορεία απομάκρυνσης από τις αξίες και τις αρχές της ριζοσπαστικής ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς καθώς και της δημοκρατίας.

Με αίσθημα ευθύνης και αταλάντευτη δέσμευση, μένουμε προσηλωμένοι στην υπεράσπιση του δημοκρατικού και δημόσιου Πανεπιστημίου, στον αγώνα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, στον αγώνα για δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, στην προοπτική του σοσιαλιστικού και οικολογικού μετασχηματισμού.

Υπογράφουσες-Υπογράφοντες Πανεπιστημιακοί (αλφαβητικά)

Αγγελόπουλος Γιώργος

Αδαμίδης Παναγιώτης

Αδάμου Χριστίνα

Αυγητίδου Σοφία

Γαρύφαλλος Aλέξανδρος

Γουλιάνας Κώστας

Διβάρης Γιώργος

Ζιάκα Αγγελική

Καβάλα Μαρία

Καζάκος Άρις

Καλογιάννης Σταύρος

Καλφακάκου Γλυκερία

Καμτσίδου Ιφιγένεια

Κοιλιάρη Αγγελική

Κοτζάμπαση Αθηνά

Κρεστενίτης Γιάννης

Κυπάρος Αντώνης

Κυριαζόπουλος Απόστολος

Κωστοπούλου Στέλλα

Λαδά Σάσα

Μήτρου Γιάννης

Μπαλτζής Αλέξανδρος

Μπαρτσίδης Μιχάλης

Μπετσάκος Βασίλης

Μπουντούρογλου Φανή

Μυλόπουλος Νικήτας

Ναούμ Ιωάννα

Νικολαΐδης Μιχάλης

Οικονομίδης Παναγιώτης

Παναγιωτόπουλος Κυριάκος

Παπαδοπούλου Παρασκευή

Παπαθεοδώρου Έφη

Παρασκευόπουλος Νίκος

Πασχάλης Βασίλης

Παυλίδου Ελένη

Πρίνος Παναγιώτης

Σιγάλας Μιχάλης

Σταμάτης Δημοσθένης

Σταμάτης Κώστας

Στάμου Αναστασία

Στάμου Γιώργος

Στεφανίδης Γιώργος

Στυλιανού Άρης

Τρανός Τριαντάφυλλος

Τσιόκανος Αθανάσιος

Τσιριγώτης Γιώργος

Φουτάκης Δημήτρης

Χαραλαμπάκης Νίκος

Χολή Θεοδώρα

Ψύλλος Δημήτρης

 

πηγή

Μαζική αποχώρηση από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

 

Αποχωρήσεων συνέχεια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με σχετική ανακοίνωσή τους, 32 μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ των οποίων και ο γραμματέας του) ενημέρωσαν ότι αποχωρούν από το κόμμα.

 

 

Προηγήθηκε η συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας, κατά τη διάρκεια της οποίας υπέβαλλαν την παραίτησή τους από το όργανο 37 μέλη σε σύνολο 51 μελών.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι συνολικά, αποχωρεί περίπου το 63% του οργάνου και το 70% των οργανώσεων σε όλη την Ελλάδα.

 

 

Στη ανακοίνωσή τους, τα μέλη που αποχωρούν επιρρίπτουν ευθύνες στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη για τη σημερινή εικόνα του κόμματος, κατηγορώντας τον μεταξύ άλλων για «αντιθεσμικές ενέργειες» και «λογικές έντονου αρχηγισμού στο όνομα της αδιαμεσολάβητης επαφής με τη βάση αδρανοποιώντας τα όργανα όταν αυτά διαφωνούν». Στέκονται ιδιαίτερα στην ομιλία του κ. Κασσελάκη στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, αναφέροντας πως ήταν «βαθιά διχαστική, αυταρχική και απαξιωτική για το σύνολο των μελών και των στελεχών, μακριά από το ήθος της δικής μας αριστεράς, και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ακόμα περισσότερου τοξικού κλίματος στη βάση του κόμματος».

 

Στο παραπάνω πλαίσιο, σημειώνουν πως «δεν μπορούμε να υπεραπιστούμε ένα σχέδιο που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε μια βίαιη μετάλλαξη, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί σε μια κατάσταση που δεν αφήνει χώρο στην πραγματική πολιτική. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε στην αλλοπρόσαλη στρατηγική της νέας ηγετικής ομάδας, που σε ένα μήνα κατάφερε να μικρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα περισσότερο».

 

Σε κάθε περίπτωση, δηλώνουν πως «μένουμε ενεργοί στην υπόθεση της Αριστεράς, στην προσπάθεια για την διαμόρφωση ενός αριστερού χώρου που θα προσπαθεί να εκφράσει ξανά πλατιά κοινωνικά στρώματα».

 

Η ανακοινωση

«ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...»

Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών έχει διαμορφώσεί ένα δυστοπικό τοπίο στη χώρα μας. Ο νέος πολιτικός χάρτης περιλαμβάνει μια ισχυροποιημένη Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και ενισχυμένη την ακροδεξιά εντός του κοινοβουλίου. Με αυτή τη συνθήκη το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο,  με ακόμα πιο σκληρές αντικοινωνικές κυβερνητικές πολιτικές, αδιέξοδα για την κοινωνική πλειοψηφία και την ενίσχυση αντιδραστικών αντιλήψεων. Στον αντίποδα, οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις δείχνουν αποδυναμωμένες, ανήμπορες να ασκήσουν προγραμματική αντιπολίτευση απέναντι στη κυριαρχία της δεξιάς, και αδύναμες να ανασυγκροτήσουν τον αντίπαλο πόλο εντός της κοινωνίας.

 

Στο πλαίσιο αυτό, δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δείχνει να βρίσκεται μπροστά σε μια διαλυτική  κρίση, πολιτική και ιδεολογική. Η μεγάλη ήττα των εθνικών εκλογών και η παραίτηση του Αλ. Τσίπρα διαμόρφωσαν πρωτόγνωρες συνθήκες για το χώρο μας και ανέδειξαν μια σειρά προβλημάτων που ενυπήρχαν στο κόμμα μας. Η αναγκαία περίοδος ανασυγκρότησης εκκίνησε με την εκλογή του νέου Προέδρου. Μια διαδικασία που συλλογικά αποφασίσαμε, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, και το αποτέλεσμα της οποίας είναι προφανώς αποδεκτό. Η αλλαγή ηγεσίας και η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη δεν δείχνει ωστόσο να μπορεί να αντιστρέψει την πορεία διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αντιθέτως, η στρατηγική και μια σειρά ενεργειών του νέου προέδρου και της ηγετικής ομάδας δείχνουν να επιταχύνουν αυτή τη συνθήκη. Η νέα σελίδα για το χώρο μας, φαίνεται ότι διαμορφώνει ένα νέο τοπίο, σε μια ξένη για εμάς κατεύθυνση.

 

Τους πρώτους μήνες είδαμε να κυριαρχεί ένα θολό και ασαφές στίγμα στη δημόσια σφαίρα, να επιστρατεύεται μια έντονη συνθηματολογία, πολλές φορές, κενού περιεχομένου, που αδυνατεί να μπει πιο βαθιά στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Γίναμε μάρτυρες αντιφατικών δηλώσεων, τοποθετήσεων ακόμα και αντίθετων στις πάγιες θέσεις και αξίες του χώρου μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομιλία στο ΣΕΒ και η διολίσθηση σε ξένα για την αριστερά ιδεολογικοπολιτικά πλαίσια. Κυριάρχησε η επικοινωνία έναντι της αξιόπιστης χάραξης στρατηγικής και έκφρασης σαφών πολιτικών θέσεων.  Παρακολουθήσαμε την αποδόμηση, σε ορισμένες περιπτώσεις, των προσπαθειών και του κυβερνητικού έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εν είδει κατασκευής εσωτερικού εχθρού. Αλλά κυρίως, υπάρχει η απροθυμία να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους λόγους της ήττας μας, γιατί μας γύρισαν την πλάτη τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία, κάτι που μας προβληματίζει ιδιαίτερα, και αντ’ αυτού επαναλαμβάνεται το ίδιο αφήγημα,  δηλαδή η επιστράτευση του «εσωτερικού εχθρού» και των υπονομευτών, το οποίο χρησιμοποιείται σκόπιμα για καλύψει βαθύτερα αδιέξοδα.

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει την κύρια ευθύνη να εγγυηθεί πρώτος την ενότητα του κόμματος στην δύσκολη αυτή περίοδο και όφειλε να συμπεριφερθεί με σεβασμό στις συλλογικές διαδικασίες και την τήρηση του καταστατικού, με σεβασμό στην διαφορετική άποψη και κριτική, μακριά από ένα κλίμα τοξικότητας. Δυστυχώς αυτό δεν έδειξε να το κατανοεί ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και η ηγετική ομάδα γύρω του. Η νωπή εκλογή δεν σημαίνει και λευκή επιταγή. Αντιθεσμικές ενέργειες του προέδρου, λογικές έντονου αρχηγισμού στο όνομα της αδιαμεσολάβητης επαφής με τη βάση αδρανοποιώντας τα όργανα όταν αυτά διαφωνούν, και κυρίως η εισαγωγική ομιλία του στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ αποτέλεσαν τομή για τη λειτουργία του χώρου μας.  Ειδικά η ομιλία αυτή ήταν βαθιά διχαστική, αυταρχική και απαξιωτική για το σύνολο των μελών και των στελεχών, μακριά από το ήθος της δικής μας αριστεράς, και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ακόμα περισσότερου τοξικού κλίματος στη βάση του κόμματος. «Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί να αποχωρήσει» η γνώριμη φράση. Η καθυστέρηση των συνεδριακών διαδικασίων, των διαδικασιών συζήτησης για τον αναγκαίο απολογισμό και την οικοδόμηση μιας νέας στρατηγικής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για την ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κόμμα μας, δείχνει να μετατοπίζεται συνεχώς, αλλά κυρίως να εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στην απαξίωση και την ανυποληψία.

Όσοι και όσες υπογράφουμε το κείμενο αυτό, είμαστε μέλη με μεγαλύτερη ή μικρότερη πορεία στο χώρο αυτό, που δώσαμε ψυχή και σώμα στη κοινή μας προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια. Καταφέραμε να στήσουμε από το μηδέν τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ σε δύσκολους καιρούς. Είμαστε περήφανοι και περήφανες για την επιλογή μας αυτή. Για όσα πέτυχε η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, την έξοδο από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια, την αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη μείωση της ανεργίας, την ενίσχυση της δημόσιας περίθαλψης, τις τομές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τη συμφωνία των Πρεσπών και άλλα πολλά. Είμαστε περήφανοι για τους αγώνες που δώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, παρόντες και παρούσες με όλες μας τις δυνάμεις σε κάθε μικρή ή μεγάλη στους κοινωνικούς χώρους και τα κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα ελπιδοφόρο αριστερό και νικηφόρο εγχείρημα για όλη την Ευρώπη. Γνωρίζουμε ότι στην πορεία αυτή κάναμε και λάθη. Κάνουμε την δική μας αυτοκριτική και απολογισμό, γνωρίζοντας ότι όπως και στις νίκες έτσι και στις ήττες η ευθύνη είναι πάντα συλλογική. Παρά τις αυτνόητες αδυναμίες και ανεπάρκειες ωστόσο, ούτε μία στιγμή δεν εγκαταλείψαμε την μάχη.

 

Μετά από όλα αυτά, είναι πράγματι δύσκολο, να ανακοινώνουμε σήμερα την αποχώρηση μας από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ένας μεγάλος κύκλος κλείνει. Δεν μπορούμε να υπεραπιστούμε ένα σχέδιο που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε μια βίαιη μετάλλαξη, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί σε μια κατάσταση που δεν αφήνει χώρο στην πραγματική πολιτική. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε στην αλλοπρόσαλη στρατηγική της νέας ηγετικής ομάδας, που σε ένα μήνα κατάφερε να μικρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα περισσότερο. Οι επιταγές των καιρών απαιτούν αποφασιστικά βήματα σε μια άλλη κατεύθυνση, και εμείς σήμερα κάνουμε το πρώτο.

 

Μένουμε ενεργοί στην υπόθεση της Αριστεράς, στην προσπάθεια για την διαμόρφωση ενός αριστερού χώρου που θα προσπαθεί να εκφράσει ξανά πλατιά κοινωνικά στρώματα. Ενεργοί στην προσπάθεια να αφουγκραστούμε  και να απαντήσουμε στα σύγχρονα επίδικα, την  ακρίβεια και την οικονομική κρίση, την στεγαστική κρίση και τις ανισότητες, την κλιματική κρίση, την νέα ψηφιακή εποχή, την προστασία των δημόσιων αγαθών, την διασφάλιση της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Παλεύοντας ώστε η δική μας γενιά να καταφέρει να ζήσει καλύτερα στο παρόν και όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον. Σε αλληλεπίδραση με τα κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε και κυρίως τους νέους και νέες. Παρόντες και παρούσες στα κοινωνικά κινήματα της εποχής μας, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση των κοινωνικών αντιστάσεων. Η εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση και η ενίσχυση της κοινωνικής χρησιμότητας αποτελεί αναγκαία συνθήκη. Έχοντας ως παρακαταθήκη τους κοινούς μας αγώνες, την πίστη στην κυβερνώσα αριστερά που όμως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ζωντανές κοινωνικές διεργασίες, χωρίς ταυτόχρονα να κληρονομούμε τις παθογένειες και τα λάθη του παρελθόντος, μένουμε πιστοί στον στρατηγικό μας στόχο, τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση με δημοκρατία και ελευθερία.

 

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο αγώνας συνεχίζεται.

 

Υπογράφοντες

 

Αλμπαχέι    Άγγελος

Βλαχάκης    Κωνσταντίνος

Γερολυμάτος    Αλέξανδρος

Γεωργακοπούλου    Μαρία

Γλέζος    Βασίλης

Γρηγορίου    Στέργιος

Ζάχαρης    Λουκάς

Καββαδίας    Τηλέμαχος

Κακοκέφαλου    Καλλιόπη

Καραγκούνη    Αρίστη

Κρύου    Ευθυμία

Λαμπαδάς    Ευθύμης

Λούκας    Δημήτρης

Λυγερού    Βιβή

Λυκοπάντης    Γιώργος

Λυτρίβη    Αγγελική

Μάντζιαρης    Στέργιος

Μουσουλίδη     Ασπασία

Πάντσιος    Θανάσης

Παπαδόπουλος    Χρήστος

Παπαδόπουλος    Δημήτρης

Παυλής    Ανδρέας

Ρήγας    Άγης

Σαλαγιάννης    Δημοσθένης

Σαρρή    Κατερίνα

Σκουρλέτης- Εικοσιπένταρχος    Νικηφόρος

Τοπαλίδης    Γιάννης

Τόππος     Γιώργος

Τσεφαλά    Βίκυ

Χονδρορίζος    Σταμάτης

Χόχορας    Κωνσταντίνος

Χρυσάφης    Αποστόλης

πηγή

Στη μαύρη τρύπα της Γάζας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Επί ενάμιση μήνα, διεθνείς οργανισμοί, ενώσεις κρατών, ανεξάρτητες οργανώσεις και, βέβαια, οι ηγέτες της ανθρωπότητας, του Αμερικανού προέδρου πρωτοστατούντος και του Ελληνα πρωθυπουργού συνεπικουρούντος, αξιώνουν από το Ισραήλ «να ασκήσει με μέτρο το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα».

Οι Ισραηλινοί έχουν, φυσικά, την εμπειρία να καταλάβουν ποιοι τους το ζητούν με αυστηρή ειλικρίνεια και ποιοι για το θεαθήναι. Και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και οι θεωρητικά σύμμαχοι των Παλαιστινίων τούς θεωρούν περιττό λαό, ή έθνος-πρόβλημα, πορεύονται αναλόγως: επί τεθωρακισμένων. Προς το παρόν, άλλωστε, αυτό είναι το μόνο σχέδιο του Νετανιάχου: η «προέλαση». Επί πτωμάτων. Ο πρώτος του στόχος δεν είναι η απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς, που με την τρομοκρατική εισβολή της δώρισε στο Ισραήλ μιαν εξαιρετική ευκαιρία «επίλυσης» του Παλαιστινιακού διά της διαλύσεως των Παλαιστινίων. Το ξεκαθάρισε ο ίδιος στους συγγενείς των απαχθέντων, που αντιμετώπισαν την κυνική αναλγησία του στο τέλος της πενθήμερης πορείας τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Το Ισραήλ δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι το ικανοποιεί: η πλήρης κατοχή; Η μερική; Η εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων της Λωρίδας από τις εστίες τους με ταυτόχρονο πολλαπλασιασμό των εποικισμών; Επί μέρες, προτρέπει τους Παλαιστινίους του Βορρά να μετακινηθούν στον «ασφαλή» Νότο. Αλλά η ασφάλεια έχει χαθεί εκεί όπου χάθηκε και το περίφημο διεθνές δίκαιο: σε κάποια μαύρη τρύπα. Πειστήριο η δήλωση του Αντόνιο Γκουτέρες πως τον σοκάρισε βαθύτατα ο βομβαρδισμός δύο σχολείων του ΟΗΕ, που προκάλεσε τον θάνατο ή τον τραυματισμό δεκάδων αμάχων. Κυρίως γυναικών και παιδιών, που είχαν καταφύγει στις εγκαταστάσεις του ΟΗΕ.

Πειστήριο δεύτερο, δύο ανακοινώσεις των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Με τη μία καταδικάζουν την «εσκεμμένη επίθεση σε αυτοκινητοπομπή που μετέφερε προσωπικό τους» προς την «ασφαλή» νότια Γάζα. Με τη δεύτερη γνωστοποιούν ότι τουλάχιστον 70 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κυρίως παιδιά και γυναίκες, από τον σαββατιάτικο βομβαρδισμό της πόλης Χαν Γιούνες, στην «ασφαλή» νότια Γάζα. Τρίτο πειστήριο, η ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας: «Οι παράνομες επιθέσεις αποτελούν μέρος ενός τεκμηριωμένου σχεδίου αδιαφορίας για τους Παλαιστίνιους πολίτες»· «η πρωτοφανής επίθεση του ισραηλινού στρατού δεν έχει αφήσει πουθενά ασφαλές μέρος στη Γάζα».

Να διαφεντεύουν τίποτε αντισημίτες την Αμνηστία και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα; Οπως τον ΟΗΕ;

Αντιπολίτευση από τους πολίτες και το «κίνημα της γραβάτας» που επέστρεψε

 

Η διαλυτική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει μια διαρκή κινητικότητα στην αντιπολίτευση που παράγει καθημερινά ειδήσεις και απασχολεί την επικαιρότητα, συχνά σε βάρος σημαντικότερων εξελίξεων.

 

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

 

Αν η ακρίβεια δεν αναχαιτιστεί άμεσα από την κυβέρνηση, αναλυτές δεν αποκλείουν, μετά το φορολογικό, να κατεβάσει κι αυτή τον κόσμο στους δρόμους το επόμενο διάστημα.

 

Η ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στον ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει μια διαρκή κινητικότητα στην αντιπολίτευση που παράγει καθημερινά ειδήσεις και απασχολεί την επικαιρότητα, συχνά σε βάρος σημαντικότερων εξελίξεων. Το γεγονός όμως ότι υπάρχει μια ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση στη δεύτερη θητεία της, χωρίς να έχει απέναντί της μια ισχυρή αντιπολίτευση, που να την υπολογίζει, και ασυνήθιστο είναι, τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, και εύλογες ανησυχίες γεννά.

 

Πρόσφατη δημοσκόπηση από την εταιρεία Prorata παρουσιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι μαζί με το ΚΚΕ στο 10,5% και στη θέση του δεύτερου κόμματος να βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ (όπως και σε άλλες δύο έρευνες που προηγήθηκαν). Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά πράγματα μετά τις εκλογές για να βρεθεί δημοσκοπικά από την τρίτη στη δεύτερη θέση, που ήταν και ο στόχος. Η ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ δούλεψε (και) για λογαριασμό του. Υπάρχουν κι εκεί όμως έντονοι προβληματισμοί.

 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης παλαιότερα ήταν κατηγορηματικά αρνητικός σε κάθε σενάριο συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε οποιαδήποτε επιστροφή στελέχους που έφυγε «αναζητώντας καρέκλα». Έχει δηλώσει ότι δεν θα δεχθεί γενίτσαρους, αλλά το νόημα που αποδίδει κανείς σε αυτήν τη λέξη μπορεί να αποδειχθεί και σχετικό. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στελέχη που συνομιλούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις τάσεις του καθημερινά και αυτό όλο και απλώνεται. Μέχρι πρότινος δύο πρόσωπα, τα οποία όμως είναι εκτός γραμμής Ανδρουλάκη, είχαν ανοιχτή γραμμή με τον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το γνωρίζει, αλλά δεν το αξιολογεί ως κάτι σημαντικό.

 

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ψήφισαν κυρίως ΝΔ στις περασμένες εκλογές, η οποία τους έκλεινε το μάτι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα τους φορολογούσε. Περισσότεροι από τους μισούς (54%) πέρσι δήλωσαν μηδενικό εισόδημα ή ζημιά, ενώ οι μισοί από αυτούς δηλώνουν το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Στη μία περίπτωση πρόκειται για στέλεχος που δεν είναι στη νέα σύνθεση της Βουλής και του ασκεί έντονη κριτική. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες που προέρχονται από αξιόπιστες πηγές, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένες από το ρεπορτάζ, συνεργάτες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ διατηρούν διαύλους με την πλευρά Αχτσιόγλου, την οποία θεωρεί πιο συνεννοήσιμη από τον Τσίπρα και τον Κασσελάκη, ενώ την προτιμούν και από τον Τεμπονέρα. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πάντα και εκείνοι που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για τον ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του.

 

Υπάρχει, πάντως, έντονη παρασκηνιακή κινητικότητα και εκεί αυτή την περίοδο, η οποία ενθαρρύνεται από την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί μιλάνε με πολλούς από τις δύο πλευρές, χωρίς να το ξέρουν όλοι. Ο Νίκος Ανδρουλάκης βλέπει το κόμμα του να ανεβαίνει από τότε που έγινε πρόεδρος, ωστόσο υπάρχουν αρκετοί που του ασκούν κριτική ότι δεν αξιοποιεί περισσότερο την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ για να ανέβει πιο πολύ και πιο γρήγορα.

 

 

Στο εσωτερικό της ΝΔ μπορεί να υπάρχουν –πάντα υπάρχουν– αυτοί που αισθάνονται ριγμένοι, αλλά στον ορίζοντα δεν υπάρχει ούτε φαίνεται ίχνος συγκροτημένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Όμως, η κυβέρνηση δέχεται «αδιαμεσολάβητη», όπως θα έλεγε και ο Κασσελάκης, αντιπολίτευση από διάφορες κοινωνικές ομάδες αυτές τις μέρες και κυρίως από εκείνες που θεωρούν ότι θίγονται από το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

 

Στη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε την Τετάρτη έξω από το υπουργείο Οικονομικών τον τόνο έδωσε η επανεμφάνιση του «κινήματος της γραβάτας» που αποτελείται κυρίως από δικηγόρους, ενώ εκεί ήταν και χιλιάδες επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, έμποροι, τεχνικοί, φοροτεχνικοί, ταξιτζήδες κ.ά. για να διαδηλώσουν ενάντια στο φορολογικό νομοσχέδιο και να διαμαρτυρηθούν στην κυβέρνηση.

 

Οι εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής των Ελευθέρων Επαγγελματιών, Επιστημόνων, Επαγγελματοβιοτεχνών και Εμπόρων ζήτησαν την απόσυρση του νομοσχεδίου και κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι τους πλήττει με την εισαγωγή τεκμαρτού φορολογητέου εισοδήματος και πως «στο όνομα της δήθεν καταπολέμησης της φοροδιαφυγής προωθούνται οριζόντια και ως εκ τούτου άδικα μέτρα και υιοθετείται η πρακτική “καλύτερα λίγα από πολλούς, παρά πολλά από λίγους”».

 

Κυβερνητικά στελέχη, αν και αναγνωρίζουν ότι τα οριζόντια μέτρα μπορεί να αδικούν αρκετούς, αναφέρουν ότι σχεδόν το 70% των επαγγελματιών δηλώνει ετήσιο εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ και επιμένουν στην ανάγκη διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, «για να μην πληρώνουν συνέχεια οι ίδιοι». Θα μπορούσε, βέβαια, η κυβέρνηση να ελέγχει το πραγματικό εισόδημα και να διευρύνει τη φορολογική βάση απ’ όσους αποδεδειγμένα έχουν πλούτο και τον κρύβουν, αλλά αυτό δεν το κάνει καμία κυβέρνηση.

 

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ψήφισαν κυρίως ΝΔ στις περασμένες εκλογές, η οποία τους έκλεινε το μάτι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα τους φορολογούσε. Περισσότεροι από τους μισούς (54%) πέρσι δήλωσαν μηδενικό εισόδημα ή ζημιά, ενώ οι μισοί από αυτούς δηλώνουν το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

 

 

Σύμφωνα με έρευνα της Opinion Poll, το 46,1% της κοινής γνώμης είναι κατά των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης και το 42,7% είναι υπέρ. Στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, όμως, το ποσοστό που τάσσεται υπέρ του φορολογικού νομοσχεδίου ξεπερνά το 50%, επειδή δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους μόνο οι ίδιοι. Αντιθέτως, από τους ελεύθερους επαγγελματίες οι περισσότεροι είναι κατά των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης σε ποσοστό 67,7% και μόνο το 28,3% είναι υπέρ.

 

Η ίδια δημοσκόπηση ανέδειξε ως πρώτο πρόβλημα, που απασχολεί τους πολίτες, την ακρίβεια, με ποσοστό πάνω από 60%, καθώς η συνεχιζόμενη άνοδος των τιμών δεν πλήττει μόνο τα πολύ φτωχά οικονομικά στρώματα αλλά και την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας. Και όλα αυτά ενώ εκταμιεύονται δισεκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά οι πολίτες παρατηρούν ότι τίποτα δεν φτάνει στην κοινωνία.

 

Και μπορεί οι πολίτες να θεωρούσαν ως τώρα ότι δεν έχουν εναλλακτική κυβερνητική επιλογή, αλλά στην ερώτηση «κατά πόσο είναι ευχαριστημένοι από το κυβερνητικό έργο», μόνο το 28% δηλώνει αρκετά ικανοποιημένο, παρότι η ΝΔ στην εκτίμηση ψήφου βρίσκεται αρκετά ψηλότερα, στο 38%. Αν η ακρίβεια δεν αναχαιτιστεί άμεσα από την κυβέρνηση, αναλυτές δεν αποκλείουν, μετά το φορολογικό, να κατεβάσει κι αυτή τον κόσμο στους δρόμους το επόμενο διάστημα.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.