Το μνημείο του «Αγνώστου με το Μπεγλέρι»

Η εικόνα του «διαδηλωτή» να πατά και να παίζει με το μπεγλέρι του στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη αποτελεί μνημείο μιας κοινωνίας που έμαθε τους πολίτες πως η κακώς εννοούμενη μαγκιά, ο ωχαδερφισμός, η αγένεια, η ασέβεια, η απειθαρχία και το θράσος είναι τα απόλυτα όπλα

γράφει ο Κοσμάς Βίδος

Η φωτογραφία με τον τύπο που κατά τη διάρκεια κινητοποίησης της ΓΕΝΟΠ έξω από τη Βουλή, παίζει το μπεγλέρι του πατώντας με το ένα πόδι, χαλαρά και άνετα, πάνω στο κενοτάφιο του Αγνωστου Στρατιώτη ενόχλησε πολύ όπως φάνηκε και από τα δημοσιεύματα και από τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δικαίως: η ασέβεια, η έλλειψη αντίληψης του χώρου στον οποίο βρισκόταν (η δική του και των συναγωνιστών του) και το θράσος που απέπνεε η πόζα του, ήταν εξοργιστικά.

Την ίδια βεβαίως στιγμή, εξοργιστικές ήταν και οι φωτογραφίες με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που συνόδευε τους συνδικαλιστές, να πετάει σακούλες με λιγνίτη μπροστά στη Βουλή επιμένοντας στη νοοτροπία: διαμαρτύρομαι σημαίνει ρυπαίνω, βρωμίζω, βανδαλίζω… Και τι τον νοιάζει; Πάντα, όλους αυτούς τους επαναστάτες, επώνυμους ή μη, τους ακολουθεί το… υπηρετικό προσωπικό: οι σκληρά εργαζόμενοι στης υπηρεσίες καθαριότητας συμπολίτες μας που θα μαζέψουν την κόπρο του Αυγείου που αφήνουν πίσω τους. Οπότε, ούτε γάτα ούτε ζημιά, στην αραχνιασμένη και κοντόφθαλμη νοοτροπία τους.

Δεν είναι καινούργια όλα αυτά, καθημερινά συμβαίνουν, με τον άμοιρο τον Αγνωστο Στρατιώτη να μετατρέπεται συχνά πυκνά σε σκουπιδότοπο έπειτα από διαδηλώσεις, να βλέπει ελληνικές σημαίες να καίγονται και να κουρελιάζονται στα πόδια του, να ακούει συνθήματα επιπέδου «να καεί το μπου….ο η Βουλή». Επρεπε να δούμε και τον συνδικαλιστή με τον αέρα «ντου γιου λάικ φορϊλάιν δι γκρις» να τον μαγαρίζει, για να θυμώσουμε; Η αλήθεια είναι πως το εν λόγω ενσταντανέ ήταν άκρως σοκαριστικό. Γιατί συμπύκνωνε σε μια φωτογραφία όλη την παρακμή της χώρας. Αυτή την παρακμή μέσα στην οποία ζούμε, για την οποία και εμείς ευθυνόμαστε, αλλά και που συχνά δεν μπορούμε να την καταλάβουμε, έτσι όπως ως δεύτερο δέρμα την έχουμε κατάσαρκα φορέσει.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε, υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον συνδικαλιστή με το μπεγλέρι και σε αυτόν που καπνίζει σε χώρο όπου απαγορεύεται, σε αυτόν που παρκάρει παράνομα, που παραβιάζει όρια ταχύτητας και φωτεινούς σηματοδότες, που δεν ακυρώνει το εισιτήριό του αλλά επιλέγει να μετακινηθεί τζάμπα, που δεν μαζεύει τις ακαθαρσίες του σκύλου του, που γράφει συνθήματα στους τοίχους, που περνάει με τσαμπουκά τα διόδια, που κολλάει παράνομα αφίσες, που μουντζουρώνει ή σπάει τα αγάλματα, που πετάει το τσιγάρο του κάτω, που δεν κόβει αποδείξεις, που, που, που…

Ολοι αυτοί είναι ο ίδιος άνθρωπος, το άθλιο και διεστραμμένο δημιούργημα μιας κοινωνίας που έμαθε τους πολίτες πως η κακώς εννοούμενη μαγκιά, ο ωχαδερφισμός, η αγένεια, η ασέβεια, η απειθαρχία και το θράσος είναι τα απόλυτα όπλα για την επιβίωσή τους. Ολοι αυτοί είμαστε εμείς, είτε όταν συμμετέχουμε συνειδητά στο «πλιάτσικο» που έχει καταστρέψει αυτή τη χώρα είτε όταν το παρακολουθούμε αμέτοχοι, έχοντας αποδεχτεί σιωπηλά πως η συμβίωση με τους κάφρους είναι η μοίρα μας. Ας χαμογελάσουμε τώρα, μετά… μπεγλερίου ή άνευ, για την επόμενη πόζα. Ζήτω η πατρίς!

Υ.Γ.1: Διαβάζω πως ούτε η Προεδρική Φρουρά αντέδρασε για να υποχρεώσει τον απερίγραπτο να κατεβάσει το πόδι του. Αυτή, αλήθεια, έχει καταλάβει τι ακριβώς φυλάει εκεί πέρα;

Υ.Γ.2. Η ΓΕΝΟΠ εξέδωσε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία ο άνδρας της φωτογραφίας δεν είναι εργαζόμενος της ΔΕΗ. Ε και;

«Ξεπούλημα» και οι ρόλοι αντιστρέφονται…

Τσίπρας και Καμμένος κατάγγειλαν, απειλώντας θεούς και δαίμονες, την αποκρατικοποίηση («ξεπούλημα») της ΔΕΗ επί Σαμαρά. Σήμερα την κάνουν οι ίδιοι. Και οι ρόλοι αλλάζουν. «Ξεπουλάτε» είπε ο Μητσοτάκης, και η ΝΔ καταψήφισε!

Του Γιώργου Καρελιά

Η αποκρατικοποίηση (ή «εκποίηση» ή, επί το λαϊκότερον, το «ξεπούλημα») στην Ελλάδα είναι μια παλιά, πονεμένη και κάπου-κάπου αμαρτωλή ιστορία. Τα κόμματα της (εν ευρεία εννοία) Αριστεράς ήταν πάντα εναντίον, εννοείται όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Αλλά το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση έκανε αρκετές, και ορισμένες επιτυχημένες.

Σήμερα ήρθε η ώρα να σπάσει άλλο ένα ταμπού. Ενα κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς, συνεπικουρούμενο από ένα απόκομμα της λαϊκιστικής Δεξιάς, πουλάει ένα μέρος της ΔΕΗ. Και το κόμμα της (κανονικής) Δεξιάς ψηφίζει «όχι»! Με επιχείρημα από τα παλιά (της Δεξιάς) και από τα πρόσφατα (της Αριστεράς): το «ξεπούλημα των ασημικών»! Η απόλυτη αντιστροφή των ρόλων!

Μικρή ιστορική αναδρομή. Η καταγγελία περί ξεπουλήματος των «ασημικών» δεν ανήκει, περιέργως, στην Αριστερά. Την εφηύρε ένας υπουργός Οικονομικών της παραδοσιακής Δεξιάς, όταν το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 2000 άρχισε να κάνει αποκρατικοποιήσεις (εδώ μια αποκαλυπτική όσο και διασκεδαστική περιγραφή).

Και τώρα στα πιο πρόσφατα. Εννοείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  και ο Αλέξης Τσίπρας έκαναν καριέρα καταγγέλλοντας και τις αποκρατικοποιήσεις των προηγούμενων. Σιγά που θα το άφηναν. Ετσι, η απόπειρα να πουληθεί μέρος της ΔΕΗ από την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν (όχι μόνο «ξεπούλημα» -αυτό είναι αυτονόητο- αλλά και) «εθνικό έγκλημα»!(εδώ). Ο δε Πάνος Καμμένος, κατά τη γνωστή συνήθειά του, απειλούσε με «φυλακές»(εδώ).

Ηρθε η ώρα να κάνουν αυτά που είχαν καταγγείλει. Αλλά στη Βουλή δεν εμφανίστηκαν ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Καμμένος, άφησαν τον δυστυχή Γιώργο Σταθάκη να φτύνει εκεί που (και αυτός) άλλοτε έγλειφε: το άλλοτε αριστερό «ξεπούλημα» της ΔΕΗ έγινε «επωφελής αποκρατικοποίηση». Ελάχιστοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που έκαναν καριέρα στην αντιπολίτευση καταγγέλλοντάς τη, ψέλλισαν σήμερα δυο κουβέντες. Εχουν άλλη καριέρα τώρα.

Και η αντιπολίτευση; Χάρμα ιδέσθαι! «Οχι» σε όλα! Γνωρίζει, φυσικά, ότι η αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ είναι επιβεβλημένη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που έχει απαγορεύσει τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση του λιγνίτη. Επιπλέον, είναι και μνημονιακή υποχρέωση. Και, παρ’ όλα αυτά, «όχι».

Το επιχείρημα είναι ότι πωλούνται «οι πιο κερδοφόρες και οι πιο ανταγωνιστικές» μονάδες της ΔΕΗ. Είναι ακριβώς η θεωρία των «ασημικών». Λες και οι επίδοξοι επενδυτές θα έρθουν να αγοράσουν τις μπαγκατέλες!

Μάλιστα ήταν τέτοιος ο αντιπολιτευτικός οίστρος, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε από το βήμα της Βουλής το περίφημο ρήμα: «Ξεπουλάτε…». Μάλλον του ξέφυγε, το κατάλαβε και το διόρθωσε αμέσως: «Πουλάτε, το ξεπουλάτε είναι δική σας ορολογία»(εδώ η ομιλία του, αυτήη ατάκα στο 10′).

Κατόπιν όλων αυτών θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω ολόκληρη τη δήλωση που έκανε ο Χάρης Θεοχάρης, ο μοναδικός μη κυβερνητικός βουλευτής που ψήφισε «ναι».

Οσα λέει αποδίδουν πλήρως αυτά που συμβαίνουν εδώ και κάμποσα χρόνια με το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με την υποκρισία και τον αρπακολλισμό,  που μοιραία οδηγούν σε καθυστερήσεις, λάθη και επώδυνες αποφάσεις, συνήθως επιζήμιες.

Αν αυτό συνεχιστεί και στη μεταμνημονιακή περίοδο -τίποτα δεν εγγυάται το αντίθετο-, ζήτω που καήκαμε…

Η ΕΡΤ έκανε άνω-κάτω Μαξίμου, Τσακαλώτο και 53 -Στηρίζει τον ΥΠΟΙΚ η κυβέρνηση

Νευρικότητα παρατηρήθηκε μεταξύ Μαξίμου και υπουργείου Οικονομικών μετά την επίθεση που δέχθηκε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος από δημοσιογράφους της κρατικής ΕΡΤ για τα όσα είπε ο ΥΠΟΙΚ στους FT.

Η επίμαχη δήλωση του υπουργού Οικονομικών ήταν σε σχέση με την εποχή μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Οπως είπε οι αποστολές μεταμνημονιακής παρακολούθησης της ΕΕ θα είναι πιθανόν πιο συχνές από τις εξαμηνιαίες αξιολογήσεις που συνηθίζονται για τις χώρες που έχουν βγει από προγράμματα στήριξης. «Πιθανόν να είναι τρεις ή τέσσερις επισκέψεις αντί για δύο», ανέφερε.

Αυτή η δήλωση, προκάλεσε σκληρή κριτική εναντίον του από τους δημοσιογράφους που στηρίζουν με θέρμη την κυβέρνηση.

Η αντίδραση Τσακαλώτου

Το γεγονός αυτό, όχι μόνο δεν πέρασε απαρατήρητο από την Καραγιώργη Σερβίας, αλλά προκάλεσε και αντιδράσεις. Μάλιστα, ορισμένα στελέχη των 53+ έβλεπαν «δάχτυλο Μαξίμου» πίσω από αυτή την επίθεση.

Το γραφείο Τύπου του Ευκλείδη Τσακαλώτου, σε άτυπη ενημέρωσή του, ενοχλημένο έκανε λόγο για «ορισμένες πολιτικά ευφάνταστες ερμηνείες των δηλώσεων του υπουργού Οικονομικών, στους Financial Times». Επεσήμανε δε ότι «είναι πάμπολλες οι φορές που ο υπουργός έχει πει δημοσίως ότι δεν πρόκειται να υπάρξει προληπτική γραμμή στήριξης, πράγμα το οποίο προσδιορίζει μία καθαρή έξοδο και άλλες τόσες ότι θα υπάρχει μεταπρογραμματική παρακολούθηση, όπως εκείνη που είχαν και εξακολουθούν να έχουν η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος "συν κάτι ακόμη". Το "συν κάτι ακόμη" ενδεχομένως να αφορά μία επιπλέον επίσκεψη ανά εξάμηνο».

Το Μαξίμου στηρίζει: «Είπε τα αυτονόητα»

Στη συνέχεια, σύμφωνα με πληροφορίες ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επικοινώνησε με το μέγαρο Μαξίμου και εξέφρασε την δυσφορία του. Κατά τις ίδιες πηγές, το πρωθυπουργικό περιβάλλον καθησύχασε τον κ. Τσακαλώτο ότι δεν είχε καμία σχέση με τα όσα υποστήριξαν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφο και τον διαβεβαίωσε ότι στην συνέντευξή του είπε «τα προφανή και αυτονόητα».

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος τόσο σε ραδιοφωνική του συνέντευξη όσο και στο briefing αύριο, θα στηρίξει τον υπουργό Οικονομικών.

Ωστόσο οι «53+» τελούν σε αναβρασμό. Σε συνομιλητές τους, εκφράζουν την ενόχλησή τους εκτιμώντας ότι δεν πρόκειται για είναι μεμονωμένο περιστατικό. «Οι σημερινές αιχμές αποτελούν συνέχεια στοχευμένων επιθέσεων που εκφράστηκαν με δημοσιεύματα στην ημερήσιο τύπο κατά της τάσης των 53+» ανέφεραν στελέχη της ομάδας που ηγείται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Η κριτική των δημοσιογράφων της ΕΡΤ

Σχολιάζοντας την συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών στους Financial Times, οι δημοσιογράφοι της εκπομπής «Δεύτερη Ματιά» της ΕΡΤ1 Κατερίνα Ακριβοπούλου και Σωτήρης Καψώχας άσκησαν δριμεία κριτική εναντίον του.

«Πιο πολύ προσεγγίζει και την άλλη πλευρά και δεν εννοώ μόνο την ΝΔ αλλά και τον Γ. Στουρνάρα και σε όλους αυτούς που επιμένουν για σκληρή εποπτεία μετά τα μνημόνια. Λίγο ακόμη και θα έλεγε και για πιστοληπτική γραμμή» ξεκίνησε το «κάρφωμα» στον κ. Τσακαλώτο η Κ. Ακριβοπούλου. Και συνέχισε: «Ρίχνει νερό στο μύλο των άλλων που λένε “τι παραμύθια είναι αυτά για καθαρή έξοδο”.

Ο Σωτήρης Καψώχας έκανε λόγο για «δήλωση-βόμβα» η οποία μάλιστα, όπως παρατήρησε έγινε την ημέρα που, από την Αθήνα, ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, κάνει λόγο για «καθαρή έξοδο» της Ελλάδας από τα Μνημόνια.

«Οταν ο επικεφαλής των «53» που εκφράζουν τόσες ενστάσεις για την κυβερνητική πολιτική, εμφανίζεται να διαπραγματεύεται τη γερμανική άποψη για σκληρούς όρους και προϋποθέσεις με μνημόνια τότε, λυπάμαι, κακώς κατηγορήσαμε τον κ. Στουρνάρα» είπε με έμφαση ο Σ. Καψώχας.

Διερωτήθηκε δε αν ο κ. Τσακαλώτος έχει δική του, διαφορετική «γραμμή» από την κυβέρνηση, στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και εάν τελικά έχει δίκιο ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, που υπογραμμίζει ότι η έξοδος από το μνημονιακό καθεστώς δεν θα είναι είναι «καθαρή».

Δείτε το βίντεο:

iefimerida.gr

Κάποιος να εξηγήσει στον Πολάκη ότι είναι υπουργός, όχι συνοικιακός μαγκίτης…

Στην υπόθεση του ΚΕΛΠΝΟ κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει το μέρος της κυρίας  Νικολοπούλου. Και σε μια σοβαρή χώρα ο σύζυγος της Γιάννης Στουρνάρας  δεν θα έμενε ούτε λεπτό στη θέση του, από τη στιγμή που έκανε  χρήση της ιδιότητας του διοικητή της κεντρικής τράπεζας  για να την υπερασπιστεί, στη Βουλή και με παράσταση στον Πρωθυπουργό. Ειδικά αν πρόκειται για υπόθεση που σχετίζεται με την υπουργική θητεία του, για τη οποία πρέπει να δώσει εξηγήσεις τη Δικαιοσύνη και ο ίδιος. Ως  πρώην υπουργός, όχι ως «ανεξάρτητος» διοικητής της ΤτΕ σήμερα.. Αυτές οι συμπεριφορές είναι τριτοκοσμικές.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο αναπληρωτής υπουργός Παύλος Πολάκης βλάπτει την κυβέρνηση όταν απέναντι στην κυρία Στουρνάρα δεν συμπεριφέρεται σαν παράγοντας της Πολιτείας και πολιτικός της Αριστεράς, αλλά σαν συνοικιακός μαγκίτης.

Η κυρία υπέβαλλε μήνυση εναντίον του, κάνοντας χρήση και της αργκό Λοβέρδου- Σαμαρά-Γεωργιάδης για «συμμορία». Ήδη από τους Στουρναραίους  έχουν δώσει δείγματά της αντίληψής τους για το ακαταδίωκτό που θεωρούνε ότι πρέπει να τους συνοδεύει. Αρνούνται το δικαίωμά των οργάνων της Πολιτείας να τους ελέγχουνε ακόμη και όταν η κυρία κάνει δουλειές με το κράτος. Δικαίωμά  τους.

Δεν είναι όμως δικαίωμα του Πολάκη, ως εκπροσώπου της Πολιτείας και της  κυβέρνησης να μιλάει  δημόσια με διατυπώσεις σαν αυτές που περιλαμβάνονται στην απάντηση του για τη μήνυση. Τους δινει επιχειρηματα. Φράσεις όπως «η κυρία του αρχιτραπεζίτη», η χρήση ενικού και η προεξόφλησή των αποφάσεων της Δικαιοσύνης εκθέτουν πρωτίστως τον Πρωθυπουργό, που, αν μη τι άλλο, είναι ευπρεπής στο δημόσιο λόγο του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο υπουργός δεν έχει συναίσθηση του αξιώματος του όταν μιλάει για αντιπάλους της κυβέρνησης, για δικαστικούς, δημοσιογράφους κλπ. Ακόμη και όταν έχει δίκιο επί της ουσίας, δεν νομιμοποιείται να εκφράζεται σαν κουτσαβάκης. Μπορεί να είναι καλός  Συριζαίος, καλός φίλος του Πρωθυπουργού, καλός γιατρός. Αλλά είναι κακός υπουργός και χείριστος πολιτικός. Βλάπτει την κυβέρνηση όσο και ο Άδωνις  και ο Σαμαράς τη ΝΔ. Αν μη τι άλλο, γιατί παραβλέπει ότι η υπουργική ιδιότητα τελεί υπό κανόνες στο δημόσιο χώρο. Και γιατί η Αριστερά έχει ήθος και ευπρέπεια στο δημόσιο λόγο της.    

anoixtoparathyro.gr

O φορολογικός «πυρετός» έφτασε στο… 40,8%

Ανοδικά και πέρυσι φόροι και εισφορές στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ. Αργυρό μετάλλιο επιβαρύνσεων για τις ελληνικές οικογένειες με παιδιά. Συνολικά στο 40,8% η επιβάρυνση από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.  

Την τέταρτη υψηλότερη αύξηση των φορολογικών επιβαρύνσεων της εργασίας κατέγραψε πέρυσι η Ελλάδα, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ, η οποία δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

Η χώρα μας βρίσκεται μάλιστα στη δεύτερη θέση των επιβαρύνσεων οικογενειών με δύο παιδιά στις οποίες εργάζεται ο ένας γονέας, καθώς για κάθε 100 ευρώ αμοιβής από την εργασία, τα 39 ευρώ πηγαίνουν απευθείας για κάλυψη ασφαλιστικών εισφορών και φόρων εισοδήματος, χωρίς να υπολογίζεται κανένας έμμεσος φόρος και καμία συμπληρωματική επιβάρυνση.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, κανένας φορολογούμενος δεν «τελειώνει» με τις υποχρεώσεις του έναντι της εφορίας με την καταβολή των φόρων εισοδήματος. Η έμμεση φορολογία έχει πάρει φωτιά με ΦΠΑ 24%, πανευρωπαϊκή πρωτιά στη φορολογία καυσίμων και έμμεση φορολογία από την κινητή τηλεφωνία και τις διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία έως και τον καφέ.

Η συνολική φορολογική «σφήνα», στην οποία αθροίζονται εκτός από τον φόρο εισοδήματος και οι ασφαλιστικές εισφορές, έφτασε στο 40,8% του κόστους εργασίας, με την Ελλάδα να καταλαμβάνει την 14η θέση μεταξύ των 35 χωρών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (μέσος όρος 35,9%). Το 2017, η αύξηση ήταν 0,31%, με τα πρωτεία αύξησης των επιβαρύνσεων να καταλαμβάνει η Τουρκία (0,41%) και να ακολουθούν η Τσεχία (0,36%) και το Μεξικό (0,34%). Η γενική τάση στον ΟΟΣΑ ήταν πτωτική (-0,13%) και η αύξηση των επιβαρύνσεων στην Ελλάδα οφείλεται κυρίως στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών.

Στον σχετικό κατάλογο, την πρώτη τριάδα των χωρών του ΟΟΣΑ με τις υψηλότερες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις της εργασίας καταλαμβάνουν το Βέλγιο (53,7%), η Γερμανία (49,7%) και η Γαλλία (47,7%), ενώ στην τελευταία τριάδα συναντάμε το Μεξικό (20,4%), τη Νέα Ζηλανδία (18,1%) και τη Χιλή (7%).

Οι οικογένειες

Η εικόνα μεταβάλλεται όταν γίνεται η ανάλυση των στοιχείων επιβαρύνσεων οικογενειών με παιδιά. Το 2017, η υψηλότερη επιβάρυνση οικογενειών με δύο παιδιά στην οποία εργάζεται ο ένας γονέας σημειώθηκε στη Γαλλία, με 39,4%.

Η Ελλάδα καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση μεταξύ των 35 χωρών μελών του ΟΟΣΑ με συνολική επιβάρυνση 39%, αφήνοντας πίσω χώρες στις οποίες το κοινωνικό κράτος βρίσκεται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα όπως για παράδειγμα η Φινλανδία (38,4%) και η Σουηδία (38,2%).

Σε μέσα επίπεδα, στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ η φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση της εργασίας στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι 26,1%, με τις τρεις καλύτερες επιδόσεις να αφορούν Ελβετία (9,1%), Χιλή (7%) και Νέα Ζηλανδία (6,4%).

Ενδιαφέρουσα είναι η ανάλυση των στοιχείων και για τις οικογένειες με παιδιά στις οποίες εργάζονται και οι δύο γονείς. Στην περίπτωση αυτή, η Ελλάδα παραμένει κολλημένη στο 39% αλλά προηγούνται έξι χώρες (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Σουηδία) με επιβαρύνσεις από 39,3% έως και 46,2%.

Έλενα Λάσκαρη

Γιατί ο Ερντογάν φοβάται σύρραξη με την Ελλάδα

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός 

Ο πειρασμός του νεοοθωμανού ηγέτη για μία εύκολη νίκη στο Αιγαίο εξισορροπείται από σοβαρούς λόγους που τον αποτρέπουν από το να διακινδυνεύσει ένα θερμό επεισόδιο, το οποίο θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο και να μετεξελιχθεί σε σύρραξη με την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία, η οποία οπωσδήποτε είναι αντικίνητρο για το άνοιγμα ενός δεύτερου μετώπου. Ούτε μόνο ότι το συνεχιζόμενο κύμα διώξεων στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχει πλήξει καίρια όχι μόνο το ηθικό, αλλά και το αξιόμαχό τους. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που λειτουργούν απαγορευτικά.

Ο Ερντογάν θεωρεί πως παρά τις μαζικές εκκαθαρίσεις δεν μπορεί να εμπιστεύεται το σώμα των αξιωματικών, ακόμα και όσους ο ίδιος έχει ορίσει σε ηγετικές θέσεις. Επειδή σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής με την Ελλάδα οι στρατηγοί εκ των πραγμάτων θα αποκτήσουν μεγάλα περιθώρια αυτονομίας κινήσεων, φοβάται ότι μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να τον ανατρέψουν. Δεν έχει ξεχάσει την υπόθεση «Βαριοπούλα» πριν μία δεκαετία. Υπενθυμίζουμε πως τότε το κεμαλικό «βαθύ κράτος» είχε συνωμοτήσει για να προκαλέσει ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα, το οποίο θα χρησιμοποιούσε για να ανατρέψει τη νεοοθωμανική κυβέρνηση.

Ο φόβος αυτός του Ερντογάν συνδέεται με την εδραιωμένη πεποίθησή του πως οι Αμερικανοί έχουν σκοπό να τον εξαλείψουν. Όταν καταγγέλλει τον Γκιουλέν ως υποκινητή του πραξικοπήματος εννοεί τη CIA. Είναι ενδεικτικό ότι οι δημοσιογραφικές φωνές του το λένε ευθέως. Όπως έχουν επανειλημμένως διατυπώσει τη θεωρία πως η Ουάσιγκτον μεθοδεύει μία θερμή ελληνοτουρκική κρίση για να επέμβει κατά τρόπο που να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής του.

Δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ότι το σενάριο αυτό πατάει στην πραγματικότητα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Ερντογάν το πιστεύει, ή τουλάχιστον το θεωρεί πολύ πιθανό. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που κλιμακώνει τις πιέσεις του στο Αιγαίο, θεωρώντας πως κατ’ αυτόν τον τρόπο αποτρέπει την Αθήνα από το να παίξει το παιχνίδι των Αμερικανών.

Πρόκληση χαμηλής έντασης

Το γεγονός ότι ο Ερντογάν πιστεύει σ’ αυτή τη θεωρία τον αποτρέπει από το να υποκύψει στον πειρασμό να προκαλέσει θερμό επεισόδιο με σκοπό εκλογικά κέρδη. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ότι το ενδεχόμενο οι Τούρκοι να προβούν σε στρατιωτική ενέργεια κατάληψης ελληνικού εδάφους συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες. Οι πιθανότητες αυξάνονται σημαντικά στο σενάριο τουρκικής πρόκλησης χαμηλής έντασης, η οποία να μην δικαιολογεί γενικευμένη ελληνική στρατιωτική αντίδραση. Ο Ερντογάν θέλει να αποφύγει ενέργειες, οι οποίες θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε ελληνοτουρκική σύρραξη.

Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, παρότι αποδυναμωμένες λόγω Μνημονίων, διαθέτουν ακόμα την ικανότητα να προκαλέσουν καταστροφικά πλήγματα στην Τουρκία ανεξαρτήτως της έκβασης ενός πολέμου. Με δεδομένους και τους λόγους που προαναφέραμε, ο νεοοθωμανός ηγέτης δεν έχει κανένα λόγο να μπει σε τέτοια περιπέτεια, ειδικά όταν η εκλογή του είναι πάρα πολύ πιθανή. Αυτό δεν τον εμποδίζει, όμως, να χρησιμοποιεί την απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ως πολιτικό όπλο, όπως έκαναν και οι κεμαλικοί προκάτοχοί του.

Ο φόβος του Ερντογάν ότι οι Αμερικανοί θα εκμεταλλευθούν μία ελληνοτουρκική στρατιωτική εμπλοκή για να τον ανατρέψουν μοιάζει παράδοξος, όταν προ ημερών ο υπάλληλός τους γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ υπερέβη το “δόγμα Λουνς” της δεκαετίας του 1980 για τη μη ανάμιξη της Συμμαχίας στην ελληνοτουρκική διένεξη. Υπενθυμίζουμε ότι ο Στόλτενμπεργκ δεν είπε τίποτα όταν ο Τσαβούσογλου μίλησε για επιχείρηση Τούρκων κομάντος στον Μικρό Ανθρωποφάγο των Φούρνων.

Η στάση του αντανακλά την προσπάθεια των Αμερικανών να επαναφέρουν την Τουρκία στο δυτικό “μαντρί”. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο Ερντογάν δεν τους εμπιστεύεται. Για την ακρίβεια τους ουσιαστικά θεωρεί αντιπάλους, έστω κι αν τηρεί τα προσχήματα. Γι’ αυτό ό,τι κι αν του προσφέρουν θα το πάρει, αλλά οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δεν θα επιστρέψουν στο παρελθόν, όσο τουλάχιστον ο ίδιος θα παραμένει στο τιμόνι. Για τον ίδιο λόγο είναι μονόδρομος γι’ αυτόν η επιλεκτική σύμπλευση με τον Πούτιν.   

Εξοπλισμοί: 'Aγρια μάχη των προστατών για μερίδιο στο ελληνικό προτεκτοράτο

Του  Δημήτρη Μηλάκα

Οι τρέχουσες το τελευταίο εξάμηνο συζητήσεις για την αναβάθμιση των αμυντικών δυνατοτήτων (εκσυγχρονισμός f-16- γαλλικές φρεγάτες) της χώρας, πέρα από την ανικανότητα χειρισμών και την παντελή έλλειψη αμυντικού σχεδιασμού της ελληνικής κυβέρνησης αποκαλύπτουν την σκληρή σύγκρουση των «προστατών» για το μερίδιο που διεκδικούν από το ελληνικό προτεκτοράτο (τους).

Οι εν λόγω σύμμαχοι και εταίροι αφού πρώτα συνέβαλλαν στη διάλυση (και) των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων επιβάλλοντας περικοπές (για να διασώσουν τις τράπεζές τους) επανέρχονται σήμερα με «προσφορές» για να μαζέψουν τα υπόλοιπα από τον ελληνικό κουμπαρά.

Έτσι λοιπόν οι  ΗΠΑ θέλουν γύρω στα 2 δις για να εκσυγχρονίσουν τα μαχητικά f-16 απαιτώντας το 75% της συνολικής δαπάνης μέχρι το 2021, ημερομηνία που θα έχουν παραδώσει μόλις ένα (!)  από τα 50 προς εκσυγχρονισμό αεροσκάφη. Το τελευταίο από αυτά θα παραδοθεί το 1928!

Την ίδια στιγμή οι Γάλλοι επιχειρούν να μαζέψουν σε βάθος δεκαετίας γύρω στα 8 δις  για το εφοδιασμό του ελληνικού ναυτικού με φρεγάτες κάποιες από τις οποίες ενδεχομένως ναυπηγηθούν σε ελληνικά ναυπηγεία.

Από την πλευρά της η Γερμανία η οποία ελέγχει τον ελληνικό κουμπαρά μπορεί και υπονομεύει κάθε πρόγραμμα  των δύο άσπονδων φίλων της προκειμένου να λάβει κι αυτή ανταλλάγματα και μερίδιο από τις δαπάνες του ελληνικού προτεκτοράτου (της).

Το εν λόγω παιχνίδι των προστατών δεν είναι πρωτοφανές. Με αυτόν τον τρόπο εξελίσσεται δεκαετίες τώρα συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην δημιουργία του ελληνικού χρέους. Η διαφορά σήμερα είναι ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σε εξέλιξη και de facto  αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης η οποία εκτός των άλλων ρυθμίζει και τα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Αντιμέτωπη με αυτήν την καταιγίδα η χώρα αν και κατασπατάλησε στο παρελθόν δεκάδες δισεκατομμύρια εμφανίζεται γυμνή ως προς τις αποτρεπτικές της δυνατότητες, ευάλωτη και απόλυτα εξαρτημένη από το χέρι βοήθειας των προστατών της.

Η πορεία στον γκρεμό

Για το πώς φτάσαμε ως εδώ θα πρέπει να ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο παρελθόν και σε κάποιους αριθμούς:

Κοιτώντας τους σχετικούς πίνακες του ΝΑΤΟ διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα είναι σταθερά στους 5 μεγαλύτερους εισαγωγείς όπλων στον κόσμο και με βάση που κατευθύνονται οι οικονομικοί της πόροι τα τελευταία 35 χρόνια μπορεί δίκαια να χαρακτηριστεί ως « μεγάλος ευεργέτης» των πολεμικών βιομηχανιών των ΗΠΑ, Γερμανίας και Γαλλίας.

 Συνοπτικά η Ελλάδα, είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες κατά κεφαλή στρατιωτικές δαπάνες (ποσοστό επί του ΑΕΠ) ανάμεσα στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατέχει την τρίτη θέση στον αντίστοιχο δείκτη ανάμεσα στις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και βρισκόταν μέχρι το 2010 σταθερά στην πρώτη πεντάδα των μεγαλύτερων εισαγωγέων όπλων ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου!

Σύμφωνα με τα στοιχεία των εκθέσεων του Διεθνούς Ινστιτούτου Στοκχόλμης για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό (SIPRI), η Ελλάδα για την περίοδο 1974-2010 (σε σταθερές τιμές έτους 1990) αγόρασε:

● από τις ΗΠΑ όπλα αξίας 15,5 δισ. δολαρίων,

● από τη Γερμανία όπλα 6.5 δισ. δολ.,

● από τη Γαλλία όπλα αξίας 4,1 δισ. δολ.,

● από την Ολλανδία όπλα αξίας 2.1 δισ ευρώ,

● από τη Ρωσία όπλα αξίας 1 δισ. ευρώ,

● από την Ιταλία όπλα αξίας 879 εκατ. δολ.

Ακόμη είναι αξιοσημείωτο ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του SIPRI, η Ελλάδα μετά το 1974 εισάγει σταθερά κατά μέσο όρο και σε ετήσια βάση

● Το 3,74% των όπλων που εξάγουν παγκοσμίως οι ΗΠΑ!

● Το 9,64% των όπλων που εξάγει παγκοσμίως η Γερμανία.

● Το 5,51% των όπλων που εξάγει παγκοσμίως η Γαλλία.

Αυτά τα στοιχεία, δικαιολογούν απόλυτα τον ελληνικό τίτλο του μεγάλου ευεργέτη των πολεμικών βιομηχανιών ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, αν οι αγορές που έκανε στο διάστημα 1974-2010 διαβαστούν ως εξής:

● Η Ελλάδα αγόρασε από τις ΗΠΑ όπλα που αντιστοιχούν στο σύνολο της παραγωγής της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, για διάστημα άνω των 16 μηνών!

● Η Ελλάδα κάθε δέκα χρόνια αγοράζει το σύνολο της ετήσιας παραγωγής της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας που προορίζεται για εξαγωγές!

● Η Ελλάδα το διάστημα 1974-2010 αγόρασε, το σύνολο της παραγωγής περίπου δύο ετών της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, που προορίζεται για εξαγωγές!

Κάτι επίσης αξιοσημείωτο: Την εποχή της «ισχυρής Ελλάδας» του Κ. Σημίτη, την πενταετία 2001 - 2005, η χώρα ήταν πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη στις εισαγωγές όπλων από τις ΗΠΑ και δέκατη στις εισαγωγές όπλων μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου, κατέχοντας ως χώρα εισαγωγής το 4% της παγκόσμιας «πίτας» των εξαγωγών όπλων που γίνονται από όλες τις χώρες! Στην λίστα των παγκόσμιων «πρωταθλητών» στις εισαγωγές όπλων παρέμεινε η Ελλάδα και κατά το διάστημα που χρεοκοπούσε!

Γιατί πληρώναμε;

Γιατί παρ όλα αυτά τα θηριώδη ποσά που έχουν δαπανηθεί για εξοπλισμούς η χώρα σήμερα δεν έχει επαρκή αποτρεπτική δυνατότητα; Η απάντηση έχει δοθεί εδώ και καιρό από καθ ύλην αρμόδιο:

Μια χαρακτηριστική σύνοψη του τρόπου δόμησης των ελληνικών εξοπλιστικών δαπανών τη χρωστάμε σε έναν εξ επαγγέλματος ειδικό επί του θέματος: Ο πρώην αρχηγός και ΓΕΣ στρατηγός Κ. Παναγιωτάκης, ο οποίος καταθέτοντας στις 17/11/2008, ως μάρτυρας σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, που διερευνούσε τις προμήθειες εξοπλιστικών προγραμμάτων, που έγιναν επί υπουργίας των Α. Τσοχατζόπουλου και Γ. Παπαντωνίου, είχε πει ότι η Ελλάδα επί πολλά χρόνια δεχόταν από τις ΗΠΑ ό,τι περίσσευε, αφού «παίρναμε οπλικά συστήματα τα οποία ήταν σάπια, με τις λεγόμενες βοήθειες και τα προγράμματα FMF. Ό,τι περίσσευε μας δίνανε». Η μονόπλευρη, συνέχισε ο ίδιος, οδός προμήθειας ορισμένων οπλικών συστημάτων κυρίως από τους Αμερικανούς «μας δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις μας και στις επιχειρήσεις μας, αν κάναμε, με τους Τούρκους. Το ΝΑΤΟ μπορεί να μας κάνει παρεμβολές όποτε θέλει», συνέχισε ο στρατηγός Κ. Παναγιωτάκης και υπογράμμισε  ότι η Ελλάδα διαθέτει ήδη αρκετά όπλα για το ΝΑΤΟ. «Πρέπει κάποτε να κρατάμε και κάποια οπλικά συστήματα για τη δική μας την άμυνα γιατί το ΝΑΤΟ, όταν κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία δε θα μας βοηθήσει, όπως ξέρετε».

Μας συγχωρείτε Κύριε Κριμιζή

Η παραίτηση του προέδρου του Διαστημικού Οργανισμού κ Κριμιζή χτες μοιάζει κεραυνός εν αιθρία, αλλά δεν είναι. Και όσα καταγγέλλει στην επιστολή παραίτησής του μοιάζουν πρωτοφανή, αλλά δεν είναι. Αντιθέτως, ο διακεκριμένος επιστήμονας δείχνει στην πραγματικότητα αυτά που γίνονται σε σχεδόν όλο το «νέο» δημόσιο. Και τον επιβεβαιώνει η απάντηση του καταγγελλόμενου υπουργού!

Στις 1.000 λέξεις της επιστολής του ο κ Κριμιζής παραιτείται για τους εξής λόγους:

1.    Γιατί πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός του έδωσαν προσωπικές διαβεβαιώσεις για την αξιοκρατική και σοβαρή λειτουργία της υπηρεσίας, τις οποίες δεν τήρησαν. Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που ξεγέλασαν οι κυβερνητικοί παράγοντες.

2.   Γιατί υπουργικές αποφάσεις μετέτρεψαν τον Διαστημικό Οργανισμό σε μια μη αξιόπιστη γραφειοκρατική δομή, εύκολο υποχείριο οποιουδήποτε πολιτικού προϊστάμενου. Όπως και όλες τις αντίστοιχες υπηρεσίες και Οργανισμούς του Δημοσίου.

3.   Γιατί αποκλειστική διοίκηση στον Οργανισμό κάνει ένας γενικός γραμματέας, που δεν έχει καμιά γνώση και εμπειρία σ αυτόν το τομέα, με αντίστοιχους προεπιλεγμένους κρατικούς υπαλλήλους. Όπως συμβαίνει και με σχεδόν όλους τους κρατικούς οργανισμούς.

4.   Γιατί αντί για εξειδικευμένα στελέχη που να πληρούν το τρίπτυχο Αξιολόγηση- Αξιοκρατία- Αριστεία το υπουργείο ανέθεσε σε μη ειδικούς υπαλλήλους σημαντικές αρμοδιότητες και την εκπροσώπηση στο εξωτερικό! Όπως συμβαίνει σε όλους στους κρίσιμους τομείς της χώρας. Ξεκινώντας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

5.   Γιατί η αξιολόγηση και διαχείριση όλων των Διαστημικών Προγραμμάτων ανατέθηκε σε μη ειδικούς διοικητικούς υπαλλήλους της γενικής γραμματείας, αποκλεισμένη από την ευρωπαϊκή αξιολόγηση και έτσι έρμαια στην αδιαφάνεια. Κατά τον κ Κριμιζή ύποπτη πρακτική για πολύπλοκα και κοστοβόρα προγράμματα. Όπως γίνεται και με σχεδόν όλες τις κρίσιμες θέσεις ευθύνης και διαχείρισης του δημόσιου χρήματος στους οργανισμούς και τις εκατοντάδες άλλες κρατικές παραφυάδες. Στις οποίες κάθονται συνήθως αδαείς και άσχετοι εγκάθετοι.

6.   Γιατί κυβερνητικοί παράγοντες επέμεναν να προωθήσουν δραστηριότητες χωρίς αξιολόγηση, χωρίς αξιοκρατία, μακριά από τα διεθνή πρότυπα, «για να υπηρετηθούν προσωπικές ατζέντες και να υπάρχει πλήρης έλεγχος από τη Γενική Γραμματεία». Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις και οργανισμούς.

7.   Γιατί δεν υπάρχουν μελέτες, προδιαγραφές, σχέδια υποδομών, ρεαλιστικά χρονοδιαγράμματα, κατάλληλο προσωπικό, και όλα αυτά αφήνουν περιθώριο χρηματισμών και αδιαφανών συναλλαγών με συμφέροντα. Όπως γίνεται διαχρονικά στο ελληνικό δημοσιοκρατικό μόρφωμα.

Χτες ο υπουργός ψηφιακής πολιτικής και διαστήματος ευχαρίστησε τον κ Κριμιζή και αναρωτήθηκε κουτοπόνηρα πώς γίνεται σε μόλις έναν μήνα να διαπίστωσε όλες αυτές τις δυσλειτουργίες. Οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους δεν ξέρουν ότι ένας καλός φαναρτζής μπορεί σε 10 λεπτά να σού πει αν ένα άλλο συνεργείο ξέρει τη δουλειά ή είναι σκιτζής. Κι ένας καλός αρχιτέκτονας μπορεί σε 5 λεπτά να σου πει αν ένα αρχιτεκτονικό γραφείο είναι σοβαρό ή όχι.

Οι 4 βδομάδες που είχε άμεση επαφή με την κυβέρνηση και έναν Οργανισμό ένας διαστημικός επαγγελματίας manager της NASA είναι υπεραρκετές για να διαπιστώσει με ποιους έχει να κάνει. Και ήταν υπεραρκετές για να καταλάβει ένας επιστήμονας που ήθελε απλώς να βοηθήσει την πατρίδα του, σε τι χέρια είναι η πατρίδα του. Όπως το διαπίστωσαν δεκάδες πριν από αυτόν που ήρθαν και έφυγαν τρέχοντας ή που ήρθαν και διώχτηκαν από εγχώριους απάτριδες κηφήνες και ερπετά.

Καλώς ήρθατε στην Ελλάδα κύριε Κριμιζή. Και μας συγχωρείτε που και με δική μας ευθύνη βρήκατε μια τέτοια πατρίδα. Πολλοί από μας ντρεπόμαστε.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

719

Οι επτά παράγοντες που θα κρίνουν τις εκλογές

γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος 

Μια σειρά εφτά νέων κρίσιμων ποιοτικών παραγόντων διαφαίνεται ότι θα επηρεάσουν καταλυτικά το εκλογικό σώμα στις προσεχείς εκλογές (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές, εθνικές) που σύμφωνα με αυξανόμενες ενδείξεις θα αναδείξουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Η στάθμιση αυτών των ποιοτικών παραγόντων είναι δύσκολη γιατί η κοινωνία είναι εξαντλημένη και δέχεται πολλά ισχυρά αλλοπρόσαλλα ερεθίσματα από την καθημερινότητα της χώρας.

Οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να θεωρηθούν ενδεικτικές των πραγματικών κοινωνικών τάσεων, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό ερωτώμενων κλείνει αμέσως το τηλέφωνο, ενώ μένει εκτός μετρήσεων σχεδόν μισό εκλογικό σώμα που δεν πήγε στις κάλπες το 2015. Η μόνη πυξίδα προς το παρόν είναι η υπομονετική και σοφή αντίδραση των εκλογέων που καταψήφισαν τη ΝΔ το 2009, καταψήφισαν το ΠΑΣΟΚ το 2012, καταψήφισαν τη ΝΔ το 2015 και εδώ και καιρό αναζητούν τον… Κανένα.

Η τακτική αυτή του εκλογικού σώματος, βαθύτατα ώριμη και δημοκρατική, μάλλον εξαντλείται και οι πολίτες θα αναζητήσουν αυτή τη φορά θετικά κριτήρια για την ανάθεση της διακυβέρνησης της χώρας. Οι νέοι ποιοτικοί παράγοντες που θα κρίνουν τις επόμενες εκλογές σχετίζονται με τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Οι δύσοσμες υποθέσεις

Πρώτον, πολλές δύσοσμες υποθέσεις που αφορούν το παλιό καθεστώς του πελατειακού κράτους των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Μεταξύ αυτών είναι η πρόσφατη απόφαση της Διεθνούς Επιτροπής της UNICEF να θέσει εκτός του οργανισμού την Ελληνική Εθνική Επιτροπή εξ αιτίας σωρείας σκανδάλων κατά την προ ΣΥΡΙΖΑ 15ετία.

Επίσης, είναι η υπόθεση της χρηματοδότησης από offshore της Μαρέβας Μητσοτάκη, το σκάνδαλο Novartis και τα συναφή σκάνδαλα φαρμάκων και ΚΕΕΛΠΝΟ. Φυσικά, προστίθεται και η δυστοπία της ελληνικής Δικαιοσύνης, η παράγκα του ποδοσφαίρου, η υπόθεση Μαρινόπουλου και η υπόθεση Noor.

Κι αυτό γιατί καθίσταται πλέον ξεκάθαρο στην κοινή γνώμη πως δεν ήταν μόνο τα κατασκευαστικά προβλήματα του ευρώ ή οι αδυναμίες του ελληνικού συστήματος που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Ήταν και το καθεστώς κλεπτοκρατίας που ευνόησε τα δύο κόμματα. Οι αποκαλύψεις αυτές θα συνεχίσουν και ενδεχομένως θα εντείνουν την τιμωρητική στάση του εκλογικού σώματος.

Δεύτερον, η διπλωματική και αμυντικοστρατιωτική διαχείριση της τουρκικής προκλητικότητας με την ένταση που έχει προσλάβει -ορισμένοι μιλούν για υβριδικό πόλεμο- στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην κυπριακή ΑΟΖ θα βαρύνει ιδιαίτερα, κυρίως σε σχέση με την αποτελεσματικότητα των κυβερνητικών αντιδράσεων. Η κυβέρνηση προστατεύει την τουριστική σεζόν, ότι το παλιό καθεστώς ενδιαφερόταν μόνο για τις μίζες και άφηνε τους εξοπλισμούς χωρίς το σωστό επιχειρησιακό υλικό.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι εκτός εθνικής και διεθνούς πραγματικότητας. Αλλά και για άλλα εθνικά ζητήματα, όπως το «Μακεδονικό», ο λαϊκισμός της ΝΔ εξέπληξε μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων της. Η διευθέτηση των σχέσεων με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία θεωρώ πως θα έχει θετικό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη, η οποία έχει πλέον στρατηγική αντίληψη των πραγμάτων.

Μεταναστευτικό και κόκκινα δάνεια

Τρίτον, το προσφυγικό και μεταναστευτικό είναι μείζον κοινωνικό πρόβλημα όχι μόνο για τα νησιά ή τις περιοχές που υπάρχουν κέντρα φιλοξενίας, αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται τις δημογραφικές και πολιτισμικές πτυχές του προβλήματος, αλλά και τα ζητήματα εργασίας και ασφάλειας που το συνοδεύουν. Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση του ζητήματος μοιάζει να εξαντλείται, καθώς νέα κύματα εντείνουν τα προβλήματα και καθιστούν ανεπαρκή την αντιμετώπισή τους. Το μεταναστευτικό είναι και ένα θέμα που πάντα εκμεταλλεύεται η Δεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της.

Τέταρτον, τα κόκκινα και κυρίως τα ρυθμισμένα δάνεια και οι λύσεις που θα δοθούν θα έχουν μεγάλη επίπτωση στα μεσαία στρώματα, τα οποία περιθωριοποιοιύνται και φτωχοποιούνται υπό την πίεση των δόσεων και των φόρων που είναι αβάσταχτοι (ΕΝΦΙΑ και φόρος εισοδήματος). Αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν αντιμετωπίζει κανένα κόμμα και το οποίο απαιτεί λύση τύπου γόρδιου δεσμού.

Πέμπτον, η δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας με αξιοπρεπείς αποδοχές μέσα από ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο είναι το μέγα ζητούμενο. Είναι σαφές ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε αυτό το μέτωπο, με απελευθέρωση των αγορών, ισχυρές ρυθμιστικές και εποπτικές αρχές και σχεδιασμό που θα ανοίγει τη χώρα στον διεθνή ανταγωνισμό, έξυπνα και αποτελεσματικά.

Το ζητούμενο της ελάφρυνσης του χρέους

Έκτον, η ολοκλήρωση και η έξοδος από το 3ο μνημόνιο και η ρύθμιση του χρέους με τρόπο που θα αποτρέψει την καταστροφή της κοινωνίας και θα ανοίξει προοπτικές θα έχει ισχυρή επίπτωση στον αλγόριθμο της πολιτικής αντίδρασης του εκλογικού σώματος.

Έβδομον, η ριζική αναδιάρθρωση του κράτους και των δημοκρατικών θεσμών και της Δικαιοσύνης μέσα από ουσιαστική αναθεώρηση του Συντάγματος είναι επιβεβλημένη. Η σχετική συζήτηση και οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα παίξουν ρόλο στην εκλογική στάση των πολιτών. Εδώ μπαίνει και το ζήτημα του οριστικού διαχωρισμού κράτους-Εκκλησίας.

Αν τα πράγματα δεν πάνε άσχημα για την κυβέρνηση και πάνε επαρκώς καλά, θα έχει το πολύ δώδεκα μήνες για να ξεδιπλώσει τη μεταμνημονιακή της πολιτική και να δείξει τις αναπτυξιακές και μεταρρυθμιστικές της δυνατότητες. Ο χώρος της αντιπολίτευσης, δεδομένου ότι δεν έκανε ποτέ μια ουσιαστική αυτοκριτική, θα διέλθει μια περίοδο εσωτερικών ανακατατάξεων με στόχο να σβηστούν τα ίχνη των αμαρτιών του παρελθόντος.   

Η διάχυτη εγκληματικότητα παράγει γενική ανασφάλεια…

 γράφει ο Σταύρος Λυγερός 

Το γεγονός ότι δύο τουλάχιστον από τους τρεις Αλβανούς δράστες της προ μηνός δολοφονίας του 19χρονου στο Μαρούσι έφυγαν από την Ελλάδα με τα ονόματά τους, χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς είναι αναμφισβήτητα από τα μελανά σημεία του τρόπου που η Αστυνομία χειρίσθηκε την υπόθεση. Και μόνο το γεγονός ότι εξαρχής επιχείρησε να υποβαθμίσει την υπόθεση, παρουσιάζοντάς την σαν αποτέλεσμα προσωπικών διαφορών εγείρει ερωτηματικά. Τουλάχιστον κρίνοντας από τα όσα καταγγέλλει η οικογένεια και στα οποία δεν έχουν δοθεί απαντήσεις.

Εάν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό δεν θα υπήρχε λόγος να γραφτεί αυτό το άρθρο. Πρόκειται, όμως, για έναν ακόμα κρίκο σε μία μακρά αλυσίδα βίαιων εγκλημάτων, τα οποία δικαιολογημένα έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ανασφάλειας στον πληθυσμό. Καθημερινά λαμβάνουν χώρα επιθέσεις, οι οποίες αναδεικνύουν την ασφάλεια των πολιτών σε κρίσιμο ζητούμενο.

Μετά την αλγεινή εντύπωση και το κύμα αντιδράσεων που είχαν προκαλέσει οι προ εβδομάδων προκλητικές δηλώσεις του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει ευτυχώς σιωπήσει. Θα ήταν άδικο να επιρρίψουμε την ευθύνη στο Νίκο Τόσκα για την ποιοτική και ποσοτική κλιμάκωση της εγκληματικότητας.

Τα δύο φάουλ του Τόσκα

Το πρώτο δικό του φάουλ ήταν ότι χρησιμοποίησε τα στατιστικά στοιχεία (μείωση των ληστειών σε σπίτια κατά 13%) για να επικαλύψει επικοινωνιακά ένα δραματικό περιστατικό, το οποίο ευαισθητοποιεί τους πάντες. Και τους ευαισθητοποιεί, επειδή ακριβώς ο καθένας σκέφτεται όχι αδικαιολόγητα πως μπορεί να είναι αυτός το επόμενο θύμα αδίστακτων ληστών. Τα στατιστικά είναι για άλλη ώρα, όταν η Αστυνομία θα κάνει απολογισμό του έργου της.

Το δεύτερο δικό του λάθος ήταν η δήλωσή του ότι δεν υπάρχει κόσμος αγγελικά πλασμένος! Ουσιαστικά αυτή η δήλωση δεν ήταν είναι τίποτα άλλο από μία έμμεση κυνική ομολογία ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών. Οι φορολογούμενοι, όμως, πληρώνουν για να έχουν ασφάλεια στην καθημερινότητά τους κι όχι για να τους βγάζει θρασύτατα γλώσσα ο Τόσκας. Κάποιος πρέπει να του πει ότι δεν βρίσκεται σε στρατώνα και δεν απευθύνεται σε νεοσύλλεκτους. Όσο είναι πολιτικός οφείλει να λογοδοτεί με ταπεινοφροσύνη στους πολίτες για τα λάθη, τα κενά, τις παραλείψεις, ακόμα και για μία κακοτυχία.

Η όξυνση της οικονομικής κρίσης αποδεδειγμένα αποσταθεροποιεί και διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό σε ένα περιβάλλον που έχει διαφοροποιηθεί ποιοτικά σε σύγκριση με το όχι μακρινό παρελθόν. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι κάποια από τα άτομα που βρίσκονται στον γκρεμό διολισθαίνουν στο έγκλημα. Είναι κι ότι οι αναστολές υποχωρούν. Με απλά λόγια, η κατάσταση έχει αγριέψει. Χρησιμοποιούνται όπλα με πολύ μεγαλύτερη ευκολία σε σύγκριση με το παρελθόν.

Δυσανάλογη η συμμετοχή των μεταναστών

Είναι διαπιστωμένο εμπειρικά και στατιστικά πως η παραπάνω παρατήρηση ισχύει περισσότερο για τους μετανάστες, ειδικά όταν πρόκειται για περιπτώσεις κλοπών, ληστειών, βιασμών κ.α. Η διαφορά, βεβαίως, οφείλεται σε κοινωνικούς και όχι σε φυλετικούς λόγους. Αυτό, ωστόσο, δεν μειώνει το πρόβλημα ούτε αποτελεί δικαιολογία για τον πληθυσμό, ο οποίος το βιώνει.

Οι Έλληνες έχουν κατά κανόνα κάποιο κλαδί να κρατηθούν. Ταυτοχρόνως ο οικογενειακός και κοινωνικός τους περίγυρος λειτουργεί εν μέρει ανασταλτικά. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει για τους μετανάστες. Επιπροσθέτως, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, κάποιοι εκ των παράνομων μεταναστών δεν υπολογίζουν και πολύ την αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τη ζωή των άλλων, αλλά ακόμα και για τη δική τους.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι κοινωνικές ισορροπίες έχουν υπονομευθεί καίρια. Κυρίως η Αθήνα έχει μετεξελιχθεί σε πολυσύνθετο μητροπολιτικό κέντρο, εντός του οποίου υπάρχουν απροσπέλαστα επίπεδα και συμπεριφορές που συνιστούν κινδύνους για τον απλό πολίτη, οι οποίοι παλαιότερα δεν υπήρχαν. Η αναπόφευκτη κοινωνική περιθωριοποίηση προσφύγων και μεταναστών είναι ένας πρόσθετος λόγος που τους εξωθεί στο να συγκροτούν συμμορίες και να καταφεύγουν στην εγκληματικότητα.

Το τραγικό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι η σχετική δημόσια συζήτηση έχει εκφυλιστεί σε αντιπαράθεση ιδεολογημάτων. Όσο αυθαίρετος, ανόητος και μισαλλόδοξος είναι ο ισχυρισμός ότι για την εγκληματικότητα υπεύθυνοι είναι αποκλειστικά και μόνο οι μετανάστες, άλλο τόσο αυθαίρετο, ανόητο και συμπλεγματικό είναι να τους αθωώνεις εκ των προτέρων για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ξενόφοβος και ρατσιστής.

Οι ιδεοληψίες και ο νόμος Παρασκευόπουλου

Είναι αξιοσημείωτο πως ένα σημαντικό ποσοστό αυτού του είδους των εγκλημάτων έχει δράστες σεσημασμένους αλλοδαπούς κακοποιούς, οι οποίοι έχουν βγει από τη φυλακή με τον περιβόητο νόμο Παρασκευόπουλου. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία πληρώνει ακριβά τις ιδεοληψίες του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης και των δικαιωματιστών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το δράμα είναι ότι τα γεγονότα δεν έχουν σταθεί ικανά να οδηγήσουν την κυβέρνηση σε μία αναθεώρηση ενός νόμου που κατά γενική ομολογία έχει επιφέρει δεινά. Όπως, επίσης, δεν έχε τεθεί στο τραπέζι το ζήτημα της οριστικής απέλασης, μετά την έκτιση της ποινής, όλων των αλλοδαπών που έχουν καταδικασθεί για βίαια εγκλήματα.

Το διάσπαρτο έγκλημα, στο οποίο κατά κανόνα πρωτοστατούν αποφυλακισμένοι αλλοδαποί κακοποιοί στρέφεται συνήθως εναντίον απροστάτευτων πολιτών, τροφοδοτώντας την κοινωνική ανασφάλεια. Διαρρήξεις, ένοπλες ληστείες, βιασμοί και φόνοι πάντα υπήρχαν. Η ειδοποιός διαφορά είναι έχουν προ πολλού πάψει να είναι σπάνιο φαινόμενο. Έχουν εισβάλει στην καθημερινότητα και πλέον αντιπροσωπεύουν μια απτή απειλή για τους απλούς πολίτες. Με άλλα λόγια, η εγκληματικότητα τείνει να μετατραπεί σε μια μορφή άτυπου κοινωνικού πολέμου.

Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, το κλίμα της διάχυτης ανασφάλειας θα επηρεάσει και τις πολιτικές ισορροπίες. Η ασφάλεια είναι πρωταρχική και ζωτικής σημασίας αξία για τους πολίτες. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όσο νοιώθουν πως το αίσθημα αυτό τους λείπει ολοένα και περισσότεροι θα στρέφονται προς όσους υψώνουν τη σημαία της σιδερένιας καταστολής.