Πόσα εγκλήματα θα καταναλώσουμε ακόμη;

 

Αναπαραστάσεις μωρών που πεθαίνουν σε μια κούνια, τηλεδίκες χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί οι κανονικές δίκες, κανιβαλισμός και εικόνες που αγγίζουν ταπεινά ένστικτα.

 

Ο φοβισμένος πολίτης που καθημερινά εισπράττει μεγάλες δόσεις γεγονότων που δεν αξίζουν τέτοια μεγέθυνση έχει μια στρεβλή εικόνα για την εγκληματικότητα.  

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ εβδομάδες τα ΜΜΕ, που είναι ικανά να πουλήσουν χωρίς ενδοιασμούς και κανόνες δεοντολογίας οποιαδήποτε πληροφορία, αρκεί αυτή να έχει καλή τιμή (τηλεθέαση, αναγνωσιμότητα), είχαν καταπιαστεί με ένα θέμα στο οποίο έδειχναν εντυπωσιακή αφοσίωση. Τα ακολουθούσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία παίζουν συμπληρωματικό ρόλο στην αναπαραγωγή αρρωστημένων συμπεριφορών.

 

Όλα μίλαγαν με ένταση για την εφηβική παραβατικότητα, για την οποία έλεγαν ότι παρουσιάζει τρομακτική αύξηση και μεγάλη συχνότητα, ενώ παράλληλα κατέβαινε και ηλικιακά σκαλοπάτια. Συχνά πρόβαλλαν εικόνες με παιδιά ακόμα και δημοτικού με ανάλογη συμπεριφορά. Η συμπεριφορά τους δεν ήταν απαραίτητα παραβατική, σίγουρα το θέμα δεν είχε τις διαστάσεις που έλεγαν, αλλά όλα αυτά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία.

 

Η νεοελληνική κοινωνία δεν έχει πολλές σταθερές, οι περισσότεροι θεσμοί έχουν απαξιωθεί και τα μέσα υποκαθιστούν το κενό, δημιουργώντας μια καθημερινή ατζέντα, την οποία επιβάλλουν. Ό,τι μεταδίδουν παίρνει τον χαρακτήρα γεγονότος, θεωρείται δεδομένο, ενισχύει τη βεβαιότητα ότι «αφού το λέει η τηλεόραση, έτσι είναι».

 

Δολοφονίες, κακοποιήσεις, περίεργοι θάνατοι μωρών και το αποκορύφωμα, το ζευγάρι αστυνομικών στο οποίο καταλογίζονται ανήκουστα πράγματα. Πιο πολλά μαθαίνουμε για το συγκεκριμένο ζευγάρι παρά για όσα συμβαίνουν στη Συρία ή στη δύσκολη καθημερινότητά μας – το θέμα πουλάει.

Εκείνο τον καιρό αυτά τα μέσα, με την αρωγή των ΜΚΔ (δηλαδή πολλών από μας), μετέφεραν στους αποδέκτες τους, με ισχυρές δόσεις αχρείαστων, συχνά σοκαριστικών λεπτομερειών και εντυπωσιακή υπερπροβολή, ότι τα παιδιά μας περιβάλλουν άγριες ιστορίες: φοβερό, ασυλλήπτου μεγέθους μπούλινγκ, δράση συμμοριών που αλωνίζουν στα σχολεία και στις γειτονιές, κλοπές, βασανισμοί παιδιών και άλλα πολλά. Τα βλέπαμε, τρομάζαμε, φοβόμαστε, αναρωτιόμασταν αν είναι τόσο άρρωστη αυτή η κοινωνία που βγάζει τέτοια παιδιά, τα παιδιά μας δηλαδή.

 

Κανένα επίσημο στοιχείο δεν επιβεβαίωνε ότι η εφηβική εγκληματικότητα έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, αποκτώντας χαρακτήρα αντίστοιχο αυτού που προβαλλόταν από πολλά μέσα. Το παραδέχτηκαν και υπουργοί. Έλεγαν ότι όσα βλέπουμε και διαβάζουμε δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, αλλά η αλήθεια είναι πως το έλεγαν διστακτικά· ποτέ ένας πολιτικός καριέρας δεν θα σταθεί απέναντι στα ισχυρά μέσα για να τα διαψεύσει.

 

Σύντομα το θέμα ξεχάστηκε από τα μέσα, έφυγε από την καθημερινή ατζέντα και ποτέ δεν μάθαμε αν υπήρξαν παρεμβάσεις του κράτους προς την κατεύθυνση αντιμετώπισης έστω αυτής της παραβατικότητας που δεν ξέφευγε από την συνήθη. Έμοιαζε σαν η εφηβική εγκληματικότητα να εξαφανίστηκε.

 

Δεν γνωρίζω τι λένε έρευνες που καταγράφουν τις επιπτώσεις που έχει σε μια κοινωνία η υπερβολική μετάδοση φόβου και ανησυχίας. Σίγουρα ο φοβισμένος πολίτης που καθημερινά εισπράττει μεγάλες δόσεις γεγονότων που δεν αξίζουν τέτοια μεγέθυνση έχει μια στρεβλή εικόνα για την εγκληματικότητα, αποκτά λάθος αντίληψη όσον αφορά την απονομή της δικαιοσύνης, στην οποία κυριαρχεί το φοβικό ένστικτο ή ενισχύεται αυτό της αυτοδικίας, ενστερνίζεται λάθος στερεότυπα με συνήθη θύματα αδύναμες κοινωνικές ομάδες και διαμορφώνει μια αντίληψη ότι είναι καλά πληροφορημένος, αρκεί να γνωρίζει αχρείαστες λεπτομέρειες ενός ειδεχθούς εγκλήματος.

 

Αργά και σταθερά αυτόν τον ανθρωπότυπο που δημιουργείται τον ενδιαφέρει περισσότερο μια είδηση γεμάτη δραματοποίηση και ανύπαρκτους ή μικρότερους κινδύνους από κάποια άλλη σημαντική, η οποία επηρεάζει τη ζωή του με πιο καθοριστικό τρόπο και έχει απόλυτη αλήθεια. Αυτές οι παραστάσεις και προσλαμβάνουσες διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του παντού και σε όλα τα επίπεδα.

 

 

Όταν τα μέσα αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας (οι χρήστες των ΜΚΔ) άφησαν κατά μέρος την εφηβική εγκληματικότητα, είχαν πολλά θέματα για να την αντικαταστήσουν. Δολοφονίες, κακοποιήσεις, περίεργοι θάνατοι μωρών και το αποκορύφωμα, το ζευγάρι αστυνομικών στο οποίο καταλογίζονται ανήκουστα πράγματα. Πιο πολλά μαθαίνουμε για το συγκεκριμένο ζευγάρι παρά για όσα συμβαίνουν στη Συρία ή στη δύσκολη καθημερινότητά μας – το θέμα πουλάει.

 

Η συγκεκριμένη υπόθεση μπορεί να ανέδειξε με έναν χαρακτηριστικό τρόπο ότι η περίφημη αγία ελληνική οικογένεια έχει σοβαρά προβλήματα ή ένα σαθρό σύστημα αξιολόγησης προσώπων που έχουν αναλάβει την ασφάλεια της κοινωνίας, μπορεί να φανέρωσε τη διασύνδεση πολιτικών με αστυνομικούς της Βουλής, αλλά αυτά θεωρήθηκαν ήσσονος σημασίας. Αίμα και σπέρμα είναι τα ζητούμενα.

 

Το κυρίαρχο που μαθαίνει η κοινωνία είναι λεπτομέρειες για τα κάθε τύπου εγκλήματα, βλέπει αναπαραστάσεις μωρών που πεθαίνουν σε μια κούνια, επενδυμένες με την αντίστοιχη μουσική τρόμου, τηλεδίκες χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί οι κανονικές δίκες, κανιβαλισμό και γενικά όποιες εικόνες μπορεί να αγγίξουν ταπεινά ένστικτα και να επηρεάσουν το θυμικό. Και ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της κοινωνίας θα σπεύσει να αναπαράγει όσα βλέπει ή διαβάζει μέσω των σύγχρονων δημόσιων καφενέδων, τα ΜΚΔ, επιβεβαιώνοντας ότι δεν είναι αμέτοχη σε όλα αυτά.

 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Τα μέτρα της κυβέρνησης για την εκτόξευση των τιμών στο ηλεκτρικο ρεύμα – «Φταίνε» ο καύσωνας και η Ουκρανία...

Το τιμολόγιο του ρεύματος εξαρτάται από το ενεργειακό προφίλ του χρήστη και η επιλογή του από τη διάθεση να αναλάβει κάποιος ρίσκο είπε ο υπουργός Ενέργειας Θόδωρος Σκυλακάκης κατά τη συνέντευξη Τύπου για τα μέτρα «προστασίας» από τις νέες αυξήσεις στο ρεύμα.

Η συνέντευξη δόθηκε σε συνέχεια των χθεσινών ανακοινώσεων του πρωθυπουργού για έκτακτο τέλος για δύο μήνες στους παραγωγούς ενέργειας και επιδότηση στους λογαριασμούς ρεύματος τον Αύγουστο, με τον αρμόδιο υπουργό να υπενθυμίζει στα εξαθλιωμένα, οικονομικά, νοικοκυριά, ότι το αν θα τους κοπεί το ρεύμα ή όχι είναι «τζόγος».

Έτσι, ο κ. Σκυλακάκης ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το είδος του τιμολογίου – εννοώντας προφανώς το χρώμα – δεν είναι μαγική σφαίρα και εξαρτάται πολύ από το ενεργειακό προφίλ του χρήστη και η επιλογή του από τη διάθεση να αναλάβει κάποιος ρίσκο.

Κατά τον υπουργό, οι αιτίες της εκτόξευσης των τιμών στην Ελλάδα, ήταν ο καύσωνας διαρκείας στην Ελλάδα, ο μη αναμενόμενος καύσωνας στην Ουκρανία και όλα τα Βαλκάνια, η αυξημένη ζήτηση από την Ουκρανία και η μη εκτόνωση της αυξημένης ζήτησης από Βουλγαρία και Ρουμανία προς τη Δύση.

«Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε» τόνισε προσθέτοντας ότι αποφασίστηκε έκτακτη επαναφορά τέλους στην ηλεκτροπαραγωγή με φυσικό αέριο, για τουλάχιστον δύο μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.

Το ακριβές ύψος θα ανακοινωθεί τις επόμενες μέρες, σημείωσε.

Θα υπάρξει επιδότηση νοικοκυριών για τον Αύγουστο 2024, αλλά οι ανακοινώσεις για τα ποσά θα γίνουν τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου «για να δούμε πως θα κυμανθούν οι τιμές χονδρικής και λιανικής», εξήγησε.

Τόνισε ότι θα ενσωματώσουμε στη νέα ευρωπαϊκή οδηγία – πρόσθετη πρόνοια για μηχανισμό παρέμβασης για στρεβλώσεις που μπορεί να έρχονται και να ξαναέρχονται.

 πηγή

Οι Έλληνες δε μπορούν να κάνουν τουρισμό στα ελληνικά νησιά λόγω ακρίβειας – “Ξενιτεύονται” στο εξωτερικό… και για τις διακοπές τους – Έκρηξη τιμών στα Χανιά

 

Ενισχύεται η τάση των Ελλήνων για διακοπές στο εξωτερικό, καθώς την ανιούσα έχουν πάρει για τα καλά τα ακτοπλοϊκά και εισιτήρια. Η μετακίνηση με το πλοίο στην Ελλάδα έχει φτάσει να θεωρείται απλησίαστη ακόμη και συγκριτικά με παραδοσιακά πολύ πιο ακριβές χώρες της Βόρειας Ευρώπης.

Ακριβή υπόθεση αποτελεί το ταξίδι με πλοίο στην Ελλάδα, με τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια να αποτελούν βραχνά για όποιον θέλει να επισκεφθεί κάποιο νησιωτικό προορισμό, ενώ τα αεροπορικά είναι μονίμως πιο ακριβά. Στην Ελλάδα όμως…

Τα απαγορευτικά κόστη μετακίνησης πρωτίστως και δευτερευόντως με αυτά σε καταλύματα και εστίαση εντός Ελλάδας οδηγούν τους Έλληνες να εγκαταλείπουν την ιδέα των διακοπών στο εσωτερικό και στρέφονται προς εξωτερικούς προορισμούς, ενώ σύμφωνα με το ΣΚΑΙ, η τάση αυτή είναι ενισχυμένη κατά 8% σε σχέση με πέρυσι.

Άλλωστε σύμφωνα με έρευνα της διαδικτυακής πλατφόρμας Vivanoda, που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες, η Ελλάδα, η οποία αντιπροσωπεύει σχεδόν το 40% των ακτοπλοϊκών διελεύσεων στην Ευρώπη, βρίσκεται ψηλά στη λίστα των χωρών με τα πιο ακριβά εισιτήρια, καταλαμβάνοντας την 11η θέση, θέση την οποία κατείχε και το 2023. Βάσει της έρευνας, ο δείκτης τιμών για τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια στην Ελλάδα έχει αυξηθεί κατά 3,6% σε σύγκριση με το 2023.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ, μία τετραμελής οικογένεια με 2 παιδιά μεταξύ 5-10 ετών κι ένα μεσαίο αυτοκίνητο, αναχώρηση στις 18 Ιουλίου και επιστροφή στις 25 Ιουλίου θα κληθούν να πληρώσουν για τα ακτοπλοϊκά τους εισιτήρια:

έως 650€ για Νάξο

έως 648€ για Πάρο

έως 638€ για Μήλο

έως 870€ για Κάλυμνο

έως 561€ για Μυτιλήνη

Αν επέλεγαν να μετακινηθούν με το αεροπλάνο, σε Πάρο και Μήλο θα πλήρωναν περίπου τα ίδια, για τη Νάξο και τη Μυτιλήνη σημαντικά περισσότερα και για την Κάλυμνο αρκετά λιγότερα:

872€ για Νάξο

674€ για Πάρο

652€ για Μήλο

704€ για Κάλυμνο

673€ για Μυτιλήνη

Ωστόσο, με λιγότερα χρήματα μπορούν να βρουν εξαιρετικές ευκαιρίες εκτός ελληνικής επικράτειας, αφού η ίδια οικογένεια για το ίδιο χρονικό διάστημα μπορεί να ταξιδέψει αεροπορικώς:

361€ για το Ντουμπρόβνικ της Κροατίας

412€ για τη Βαλέτα της Μάλτας

456€ για τη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας

504€ για το Αμπού Ντάμπι των ΗΑΕ

509€ για τη Νάπολη της Ιταλίας

606€ για τη Ρώμη της Ιταλίας

696€ για τη Μασσαλία της Γαλλίας

626€ για το Κάιρο στην Αίγυπτο

Σε ερώτηση του προς τους υπουργούς Ναυτιλίας Χρήστο Στυλιανίδη και Ανάπτυξης Τάκη Θεοδωρικάκο σχετικά με το κόστος των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, το ΠΑΣΟΚ υπενθυμίζει τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων επί των ημερών διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, από το 2019 ως το 2023, που έχουν εκτοξευτεί με βάση την έρευνα της online πλατφόρμας κρατήσεων ferryroute.com για ένα απλό εισιτήριο:

– Χανιά: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου (Οικονομική Θέση – Deck) αυξήθηκε από 27€ το 2019 σε 41€ το 2024, σημειώνοντας αύξηση 51.85%. Για τα εισιτήρια με αυτοκίνητο, η τιμή αυξήθηκε από 49€ σε 79€, δηλαδή πάνω από 60%.

– Σαντορίνη: Ένα απλό εισιτήριο κόστιζε 41€ το 2019 και πλέον κοστίζει 58€, ενώ με αυτοκίνητο η τιμή αυξήθηκε από 91€ σε 128€, δηλαδή αύξηση 40%.

– Ρόδος: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου αυξήθηκε από 65€ το 2019 σε 91€ το 2024, σημειώνοντας αύξηση περίπου 39%. Για τα εισιτήρια με αυτοκίνητο, η τιμή αυξήθηκε από 104€ σε 150€, δηλαδή 44%.

– Τήνος: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου αυξήθηκε από 35€ το 2019 σε 49€, ενώ με αυτοκίνητο η τιμή αυξήθηκε από 79€ σε 110€, δηλαδή αύξηση 40%.

– Πάρος: Η τιμή ενός απλού εισιτηρίου αυξήθηκε από 36€ το 2019 σε 50€, ενώ με αυτοκίνητο η τιμή αυξήθηκε από 83€ σε 116€, σημειώνοντας αύξηση 40%.

Επισημαίνει μάλιστα ότι ακόμη και με μια πρόχειρη έρευνα οι τιμές αυτές είναι ως και 60% υψηλότερες από τις τιμές για αντίστοιχες διαδρομές στην Βόρεια Ευρώπη.

Για παράδειγμα στην διαδρομή Όσλο – Κοπεγχάγη που είναι οριακά μεγαλύτερη από την διαδρομή Πειραιάς – Ρόδος και συγκεκριμένα 316 ναυτικά μίλια, έναντι 296 στην διαδρομή Πειραιάς – Ρόδος, μια τετραμελής οικογένεια με εσωτερική καμπίνα και αυτοκίνητο ταξιδεύει με 696 όταν στην Ελλάδα για την αντίστοιχη διαδρομή το κόστος ανέρχεται σε 1105,50 ευρώ. Με άλλα λόγια στην Ελλάδα πληρώνουμε 58,8% ακριβότερα από ότι οι Βορειοευρωπαίοι για μια διαδρομή μάλιστα οριακά έστω μικρότερη.  

πηγή

Ο “αριστερός” αρχηγός επιδεικνύει τον πλούτο του…

Ο Κασσελάκης είναι επικεφαλής αριστερού κόμματος. Αυτό δεν τον υποχρεώνει να είναι φτωχός ή να τον παριστάνει. Όμως, στο ήθος και την κουλτούρα της Αριστεράς δεν είναι η επίδειξη σπιτιών, μετοχών, εταιρειών, πολυτελών αυτοκινήτων.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς 

Εικόνα πρώτη: ο νέος αρχηγός καλεί τους βουλευτές του σε τριήμερο εργασίας και χαράς και επιδεικνύει το αρχοντικό του στις Σπέτσες.

Εικόνα δεύτερη: ο αρχηγός επιδεικνύει το νέο του απόκτημα αξίας 1,8 εκατομμυρίων στο Κολωνάκι. Υποδέχεται ο ίδιος την τηλεοπτική κάμερα.

Εικόνα τρίτη: ο αρχηγός επιδεικνύει το σπίτι του στη Νέα Υόρκη. Το ανοίγει για τον φωτογραφικό φακό περιοδικού.

Εικόνα τέταρτη (τελευταία): ο αρχηγός επιδεικνύει, σε συγκέντρωση οπαδών, τις εταιρείες του, τις επενδύσεις του, τις λιμουζίνες του, τα εκατομμύριά του.

Κι αν οι τρεις πρώτες επιδείξεις κόντευαν να ξεχαστούν, αυτή η τελευταία ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που ο αρχηγός-αριστερός λόγω θέσης και κόμματος- κάνει συστηματικά: επιδεικνύει τον πλούτο του.

Υποτίθεται ότι ο αρχηγός απάντησε στην πρόκληση των αντιπάλων του να παρουσιάσει το Πόθεν Έσχες του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναθέτει σε ένα-δυο ειδικούς να συμπληρώσουν την αναλυτική ηλεκτρονική φόρμα και μετά να πει: «Κύριε Μητσοτάκη, ανοίξτε την εφαρμογή και δείτε το. Παρακαλώ την αρμόδια επιτροπή να με ελέγξει τώρα».

Αντ’ αυτού ο αρχηγός έκανε άλλη μια κίνηση εντυπωσιασμού. Έφτιαξε ένα μπακαλόχαρτο και το έδειξε στους ενθουσιώδεις οπαδούς του αγορεύοντας σε προεκλογική συγκέντρωση. Δεν ήθελε να αποδείξει ότι έχει έτοιμο και καθαρό το Πόθεν Έσχες του. Ήθελε να ακούσουν οι οπαδοί του ότι ο ίδιος είναι δουλευταράς και να ρωτήσει «πού βρήκε ο Μητσοτάκης τα 40 ακίνητα που έχει;».

Μόνο που ο αρχηγός και όσοι τον συμβουλεύουν δεν έχουν καταλάβει ότι το «όπλο» με τα περιουσιακά του Μητσοτάκη έχει πάθει αφλογιστία εδώ και οκτώ χρόνια. Τα έχει πει και ξαναπεί το κόμμα τους και δεν απέδωσαν εκλογικά.

Τώρα η μπάλα είναι στα πόδια του Κασσελάκη. Ο Μητσοτάκης έχει μεγάλη περιουσία, αλλά δεν επιδεικνύει τον πλούτο του. Είναι και επικεφαλής δεξιού κόμματος. Ο Κασσελάκης είναι επικεφαλής αριστερού κόμματος. Αυτό δεν τον υποχρεώνει να είναι φτωχός ή να τον παριστάνει. Όμως, στο ήθος και την κουλτούρα της Αριστεράς δεν είναι η επίδειξη σπιτιών, μετοχών, εταιρειών, πολυτελών αυτοκινήτων.

Την ώρα που ο Κασσελάκης ολοφύρεται για τη δυστυχία του μέσου Έλληνα που πάει στο σούπερ μάρκετ, επιδεικνύει διαρκώς την πολυτελή ζωή του στην Αμερική και εδώ. Αν το κάνει αυτό ο Μητσοτάκης, είναι φυσιολογικό. Είναι πλούσιος από κούνια και αρχηγός της Δεξιάς. Τι σχέση έχει με τέτοια επίδειξη η Αριστερά; Πώς νιώθουν οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του πάλαι ποτέ αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που ακούνε και διαβάζουν για εταιρείες, μετοχές, σπίτια, αυτοκίνητα , εκατομμύρια; Ποιος υποχρέωσε το νέο αρχηγό, πλην του υπερχειλίζοντος ναρκισσισμού του, να τα επιδεικνύει αυτά;

Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται σε αυτό που έχει πει ο αρχαίος Σωκράτης: 

«Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση».

 

 

 

Ο σχεδιασμός: Αμετακίνητος Κασσελάκης, “ισόβιος” Μητσοτάκης…

Στην πορεία της πολιτικής ζωής ο προοδευτικός κόσμος είχε διλήμματα του τύπου “Ανδρέας Παπανδρέου ή (πατήρ) Μητσοτάκης”… Ποιος  θα αντέξει το επόμενο δίλημμα να είναι “Κασσελάκης ή Μητσοτάκης”;

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η κοκορομαχία Μητσοτάκη-Κασσελάκη, αυτή τη φορά για το Πόθεν Έσχες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί άλλο ένα κομμάτι του σχεδιασμού που έχει τον τίτλο «κρατάμε ζωντανό, δηλαδή δεύτερο, τον Κασσελάκη, για να έχουμε ισόβιο πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη».

Φυσικά, αυτό δεν το καταλαβαίνει ο Κασσελάκης, ο οποίος φαντασιώνεται, βοηθούντος και του σπουδαίου πολιτικού εκπομπάρχη Λιάγκα, ότι και… πρωθυπουργός θα γίνει και θα κυβερνήσει με αυτοδυναμία! Δεν έχει μεγάλη σημασία η μπουρδολογία. Σημασία έχει ότι ο ουρανοκατέβατος αρχηγός «την έχει καταβρεί». Ζει το μύθο του στην Ελλάδα και πού αλλού θα τον βρει; Όχι, πάντως, στο Μαϊάμι και στο Ντελαγουέρ με τα αστακοκάραβα.

Το ερώτημα είναι αν και τι καταλαβαίνουν όσοι υποτακτικοί του, μεταλλαγμένοι αριστεροί, βλέπουν την κατάντια ενός πάλαι ποτέ αριστερού κόμματος και πού το οδηγεί αυτός τον οποίο ανακάλυψαν, ανέχτηκαν και υποστήριξαν για να τους «σώσει». Αν, δηλαδή, βλέπουν ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, είναι κόμμα-πολτός,  χωρίς τον αναγκαίο κορμό και με θέσεις «χύμα» ανάλογα με τη διάθεση του αρχηγού του και γι’ αυτό δεν αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο για τη ΝΔ. Ο Κασσελάκης, χωρίς καμιά πολιτική καταγωγή και σχέση με την Αριστερά και με επαμοφοτερίζουσες και θολές θέσεις, δεν μπορεί να εκφράσει τη μεγάλη πλειονότητα του προοδευτικού χώρου και αποτελεί εύκολη λεία για τον Μητσοτάκη.

Ασφαλώς και υπάρχουν(εναπομείναντα) στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που τα βλέπουν αυτά. Βλέπουν το one man show, τον πλήρη παραγκωνισμό των  ίδιων και τον εξευτελισμό των συλλογικών διαδικασιών, αλλά σιωπούν. Είναι και οι θέσεις και θεσούλες τους που παίζονται, όλα τα άλλα δεν τους απασχολούν.

Συνειδητά ή αναγκαστικά συμμετέχουν στο παιχνίδι «σώστε τον Κασσελάκη, βολεύει τον Μητσοτάκη». Αν το βράδυ των ευρωεκλογών το σχέδιο πετύχει, όλα θα…έρθουν δεξιά. Και για τον(δεξιό) Μητσοτάκη και για τον(«αριστερό») Κασσελάκη. Δεύτερος και με  μικρομεσαίο ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ  σημαίνει αμετακίνητος ο Κασσελάκης στην Κουμουνδούρου και μακροημέρευση της ΝΔ του Μητσοτάκη στην κυβερνητική εξουσία.

Διότι με Κασσελάκη στην καρέκλα της Κουμουνδούρου δεν μπορεί να γίνει καμιά αναμόρφωση και ενοποίηση του προοδευτικού χώρου, χωρίς την οποία τίποτα δεν θα αλλάξει. Αν ο χώρος αυτός εξακολουθήσει να εκπροσωπείται από δυο μικρομεσαία κόμματα και  μερικά κομματίδια, ο Μητσοτάκης θα… βαρεθεί το Μαξίμου.

Φαντάζεται κανείς στις επόμενες εκλογές να τεθεί το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Κασσελάκης»(για πρωθυπουργός); Ακόμα και (κάποια) ντουβάρια της Κουμουνδούρου θα γελάνε με την απάντηση «Κασσελάκης».

Στην πορεία της πολιτικής ζωής ο προοδευτικός κόσμος είχε διλήμματα του τύπου «Ανδρέας Παπανδρέου ή (πατήρ) Μητσοτάκης», «Σημίτης ή Έβερτ και Καραμανλής», «Τσίπρας ή Σαμαράς». Και είχε εύκολη επιλογή. Ποιος  θα αντέξει το επόμενο δίλημμα να είναι  «Κασσελάκης ή Μητσοτάκης»;

Όπως ακριβώς το λέει αυτή η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ:  «Απαισιόδοξος είναι αυτός που, όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κακά, διαλέγει και τα δύο»… 

Ένα παλιό άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη: «Γιατί θα ψήφιζα τον Κυριάκο Μητσοτάκη»

Τρεις ημέρες πριν από την εκλογή Μητσοτάκη στην αρχηγία της ΝΔ, το Δεκέμβριο του 2015,  ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έγραφε ύμνους  στον Εθνικό Κήρυκα γι’ αυτόν, κατηγορώντας παράλληλα τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ως «λαϊκιστή».

“Πριν από μερικές μέρες επέστρεψα στη Νέα Υόρκη από τη Σανγκάη, όπου πέρασα περίπου μία εβδομάδα για επαγγελματικούς λόγους. Ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόμουν την Κίνα αλλά από την προτελευταία είχαν περάσει ήδη επτά χρόνια (μάλιστα τότε έγραφα τη «Στήλη του Φοιτητή» για τον «Ε.Κ»).

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου λοιπόν συνειδητοποίησα ξαφνικά κάτι λυπηρό: ιδού μία χώρα που μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια και με μηδενική δημοκρατική παράδοση έχει καταφέρει να γίνει καλύτερη από τη Γερμανία σε θέματα υποδομής, εργατικότητας και κοινωνικής γαλήνης, ενώ η δική μου πατρίδα – εκείνη με τη μακροβιέστερη δημοκρατική παράδοση στον κόσμο – έχει μαραζωθεί μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Και να συλλογιστεί κανείς την πικρή ειρωνεία αυτής της αντιπαραβολής… το ότι η Κίνα διοργάνωσε Ολυμπιακούς Αγώνες αμέσως μετά από της Ελλάδας…

Όπως πολλοί νέοι Έλληνες που έχουν «επιλέξει» -γιατί κάθε άλλο παρά οικειοθελώς είναι– να βρουν προσωπική ικανοποίηση μέσω σταδιοδρομίας στο εξωτερικό, έτσι και εγώ ατενίζω την κατάσταστη της πατρίδας μας αρχικά με απογοήτευση αλλά και με κάποια ελπίδα, μετά όμως με ντροπή και στο τέλος έως και με αηδία. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει με έναν αναστεναγμό, ύστερα με τα μάτια αποσβολωμένα, μετά πάλι με έναν αναστεναγμό και στο τέλος με τα αυτιά κλειστά (αγγλιστί, tuned out). Τι κρίμα… μία ολόκληρη γενιά νέων, ικανών, δημιουργικών ανθρώπων να αισθάνεται ήδη πολύ εξαντλημένη για να σκεφτεί το μέλλον του τόπου της.

Εχοντας δει έμπρακτα την έκβαση και τις επιπτώσεις της σχεδόν δωδεκάμηνης δημαγωγίας του κ. Τσίπρα, πολλοί από εμάς κοιτούν αναγκαστικά προς τη Νέα Δημοκρατία για μια εναλλακτική πρόταση που θα μας επιτρέψει να διαπρέψουμε και μέσα στη χώρα μας, να πάρουμε επιχειρηματικά ρίσκα και να μεγαλώσουμε την «πίτα» για όλους.

Επιπλέον θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο και ευπρόσδεκτο να είχαμε μία αξιοπρεπή αντιπροσώπευση από τον εκλεγμένο ηγέτη της χώρας στο εξωτερικό (όχι παντελή γελοιοποίηση μπροστά σε πιθανούς συνεργάτες και επενδυτές).

Ετσι λοιπόν πάλι έφτασα να γίνομαι tuned out από ενδείξεις ότι ο κ. Μεϊμαράκης θα είχε έναν ξεκάθαρο, βατό δρόμο προς την επισημοποίησή του ως προέδρου του κόμματος (άξιον απορίας άμα θα ήταν στην ίδια θέση χωρίς να είχε επιλεγεί πρώτα ως αντικαταστάτης του κ. Σαμαρά).

Δεν ξέρω και πάρα πολλά για τον κ. Μεϊμαράκη αλλά θυμάμαι το εξής: όταν ήμουν δέκα – έντεκα ετών και είχα πάει στο ξενοδοχείο Τιτάνια στο κέντρο της Αθήνας για τις προφορικές εξετάσεις του διπλώματος Αγγλικών Lower, στην έξοδο, πάνω στο πεζοδρόμιο, ήταν ο κ. Μεϊμαράκης περιτριγυρισμένος από μερικά άτομα σε ένα «πηγαδάκι» πολιτικής. Λέτε να είχα περάσει δίπλα από τη σωτήρια λύση της Ελλάδα τότε και να μην το είχα πάρει χαμπάρι;

Δε χρειάζεται ο τόπος άλλους επαγγελματίες πολιτικούς και ειδικά ανθρώπους με λίγη ή με απαρχαιωμένη εμπειρία στην πραγματική οικονομία, εκεί όπου χρειάζεται να αντιμπετωπίσεις πολύπλοκα προβλήματα που επηρεάζουν τη ζωή σου και τη ζωή των συνανθρώπων σου άμεσα. Και σίγουρα δε χρειάζεται ο τόπος άτομο το οποίο να έχει αναδειχθεί μέσα από τις μυωπικές νοοτροπίες και διαδικασίες που δυστυχώς ακόμα χαρακτηρίζουν την πατρίδα μας (διότι οι φωνές στα τηλεπαράθυρα δεν αποτελούν προθέρμανση για διεθνή διπλωματία). Σε αυτό το μήκος κύματος, το πρόβλημα με τα λεγόμενα «τζάκια» – δηλαδή τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες που έχουν στιγματίσει τη χώρα επί δεκαετίες – δεν είναι τόσο ότι περιθωριοποιούν άλλους ικανούς ανθρώπους από θέσεις εξουσίας, όσο το ότι έχουν παράγει απογόνους ανέτοιμους και ευρύτερα ακατάλληλους για τις θέσεις που αναλαμβάνουν (ίσως να τους ήταν δύσκολο να διαπρέψουν μέσα στον πραγματικό κόσμο της εργασίας). Βέβαια πρωταρχικά φταίνε οι ψηφοφόροι οι ίδιοι, οι οποίοι δεν έχουν κοιτάξει κάτω από την επιφάνεια στην ουσία του ατόμου ή ίσως να έχουν υπάρξει εξαρτώμενοι από ένα αυτοτροφοδοτούμενο κύκλωμα ρουσφετιών (κάπως έτσι δυστυχώς επτωχεύσαμεν).

Γνώρισα τον Κυριάκο σε ένα δείπνο που παρέθεσε πριν από μερικά χρόνια ο «Ε.Κ.» στην Αστόρια. Ήμουν σκεπτικός αρχικά βάσει των προαναφερθέντων, αλλά εντυπωσιάστηκα από ένα πράγμα κυρίως: ο Κυριάκος μεταδίδει κοινή λογική –«common sense»– μέσα από τις απόψεις του. Ξεδιαλύνει το χάος σε απλά πράγματα, πράγματα στα οποία δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει ανεξάρτητα πολιτικής πεποίθησης. Και βεβαίως πράγματα που παραμένουν άλυτα εδώ και χρόνια. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι έφτασε η χώρα σε διεθνή διασυρμό – μπας και προσβάλλουμε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα έστω και λίγο!

Καμία γενιά στην ιστορία δεν έχει υποθηκεύσει την επόμενη όταν της ζητείται μια μικρή θυσία για το καλό των παιδιών της. Ελάχιστοι έχουν εκφράσει αυτή την πραγματικότητα πειστικά. Και ελάχιστοι μπορούν να την εφαρμόσουν στην πράξη, το οποίο είναι το μόνο που μετράει στο τέλος της ημέρας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί και τα δύο.

Οταν ο Αντώνης Σαμαράς, ως πρωθυπουργός ομιλώντας σε επενδυτές στη Νέα Υόρκη, ερωτήθηκε πώς θα διαχειριζόταν η κυβέρνησή του τη δύσκολη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, απάντησε ότι είχε αναθέσει αυτήν τη δυσβάσταχτη αποστολή στο πιο ικανό άτομο που υπήρχε. Και έτσι είναι.

Ο Κυριάκος μπορεί να εμπνεύσει όχι με μαγευτικό χάρισμα αλλά με απλή λογική και με συγκεκριμένες προτάσεις. Μπορεί να στρείψει το πλοίο. Και όταν το κάνει αυτό, θα μπορέσει να αφήσει και ένα θετικό κληροδότημα για τις επόμενες γενιές.

Αφού το δείπνο στην Αστόρια είχε τελειώσει μετά από μια εξαιρετική συζήτηση, ο Κυριάκος (χωρίς συνοδεία) προσπαθούσε να βρει τρόπο να επιστρέψει στο Μανχάταν, όπου θα διανυκτέρευε σε διαμέρισμα φίλου του. Προσφέρθηκα να τον αφήσω εκεί, αφού εξάλλου είχα νοικιάσει ένα μικρό αμάξι για μερικές ώρες από την Zipcar. Αποδέχθηκε με χαρά και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τον ενδιέφερε να μάθει τις απόψεις μου για τις χρηματαγορές και τη διεθνή οικονομία από το ρόλο μου στον όροφο συναλλαγών της Goldman Sachs.

Ο βουλευτής με τους περισσότερους σταυρούς από την Αθήνα να μαθαίνει από εμένα, τότε 24 χρονών, για το τι γινόταν στην αγορά χαλκού στην Κίνα (άντε πάλι η Κίνα!).

Αλλά αυτό δεν είναι τυχαίο. Χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο εικονοκλάστη (όχι με την έννοια της λέξης που ταιριάζει στον κ. Τσίπρα). Μπορείτε να δείτε π.χ. συνέντευξη στην οποία ο Κυριάκος μίλησε ανοιχτά για τη σχέση του με τη σύζηγό του και το πώς ο κάθε άνθρωπος αλλάζει και ωριμάζει με τη ζωή. Ίσως μπορείτε να περιγράψετε τον Κυριάκο ως ανθρωποκεντρικό. Γνωρίζει ότι υπάρχει και σοφία και σύγχυση σε όλους τους ανθρώπους – και για αυτόν το λόγο χρειάζεται κοινή λογική για να βρεθούν οι κοινές τομές.

Θα είναι τραγική ειρωνεία να έχει ψηφίσει ο Έλληνας πολίτης εσφαλμένα για τόσα τζάκια στην ιστορία του και την πιο καθοριστική στιγμή να προεξοφλήσει έναν ικανό αλλά και καλό άνθρωπο επειδή τυχαίνει να γενήθηκε σε τέτοιο τζάκι. Εξάλλου και ο ίδιος έχει πει ότι συνειδητοποιεί την τύχη που είχε και γι’αυτό ακριβώς θέλει να δώσει ευκαιρίες σε άλλους που δεν τυγχάνουν τέτοιας πλατφόρμας να ακουστούν και να συνεισφέρουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο αξίες στις οποίες έχει χτίσει την καμπάνια του είναι η ελευθερία και η αλληλεγγύη.

Και όπως ξέρετε δεν είναι κάθε τζάκι φτιαγμένο από την ίδια πέτρα. Πριν ενάμισυ χρόνο παρεβρέθηκα σε δεξίωση του Αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα. Ο αρμόδιος υπουργός – και εκείνος μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά, νέος και προερχόμενος από πολιτική οικογένεια – είχε καθυστερήσει. Ο Αμερικανός Πρέσβης περίμενε μέχρι την άφιξή του για να απευθύνει μερικά λόγια στους καλεσμένους του, οι οποίοι στέκονταν στον κήπο της κατοικίας του. Φτάνει τελικά ο υπουργός, στέκεται μπροστά μπροστά απέναντι από τον Πρέσβη και καθώς μιλούσε ο Πρέσβης, εκείνος κοιτούσε επανειλημμένα και παρατεταμένα δεξιά και αριστερά για το ποιος ήταν μέσα στους (Έλληνες) καλεσμένους. Ο εκπρόσωπος της υπερδύναμης απέναντι στη νοοτροπία του χωριού…

Όταν έχεις σεβασμό σε άλλους -ό,τι θέση και να έχουν, όσο χρονών και να είναι – μπορείς να έχεις και σεβασμό στον εαυτό σου. Και όταν έχεις σεβασμό στον εαυτό σου, έχεις τη δύναμη να πράξεις το σωστό, το ηθικό, το δύσκολο, το αναγκαίο.

Γι’αυτό το λόγο απευθύνω μία παράκληση προς όσους, αντίθετα με τη γενιά μου στο εξωτερικό, έχουν την ευκαιρία να επενδύσουν στο μέλλον της πατρίδας μας μέσω των εκλογών της φιλελεύθερης παράταξης, να το κάνουν. Κοιτάξτε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια και δώστε στον Κυριάκο μία απροκατάληπτη αξιολόγηση. Δε θα είστε λίγοι που θα τον προσκαλέσετε όπως και εγώ να είναι συνοδηγός στην καθημερινότητά σας”.  

PS: Έκκληση προς παραπλανημένους πολίτες και εντυπωσιασμένους από την εικόνα και το life style .... Μην δώσετε ψήφο σε αυτό το ευσαγόμενο "θρασίμι".... Σκεφτείτε το καλά.... τα αδιέξοδα θα είναι μεγαλύτερα..

πηγή

Η επιστολογραφία στην προεκλογική κονίστρα

 γράφει ο Παντελής ΜπουκάλαςΠαντελής Μπουκάλας

 

Ατονη παραμένει η προεκλογική αντιπαράθεση, παρά τα δυναμωτικά που της προσφέρει το τικ τοκ. Αν έστυβε κανείς την καλή του την καρδιά, θα χαρακτήριζε εύθυμα τα βιντεάκια που ανεβάζουν με εφηβική σπουδή όσοι κομματικοί αρχηγοί και υποψήφιοι ευρωβουλευτές αποδεικνύονται πρόθυμοι να εκδιπλώσουν δημόσια όλο το υποκριτικό τους τάλαντο, κατά τας εντολάς των επικοινωνιολόγων τους.

Πολιτικώς εύχυμα όμως δεν θα τα έλεγε ακόμα κι αν εξαντλούσε τα αποθέματα της αντοχής του στο κακόγουστο και της ανοχής του στο καταγέλαστο. Εξατμίζονται με την πρώτη χρήση, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εντεταλμένων ή εκμισθωμένων «ακολούθων» να τα κρατήσουν σε μια τεχνητή ζωή. Κι άντε μετά να σκαρφιστούν κατιτίς το ελκυστικό οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες. Είναι τόσο στημένος και πλαστός ο τικτοκικός αυθορμητισμός των πολιτικών που τους υποχρεώνει να ερωτοτροπούν με τη φαιδρότητα, ενόσω διατυμπανίζουν την αδιαμεσολάβητη γνησιότητα των αισθημάτων τους. Τίποτε όμως δεν φαίνεται ικανό να μειώσει την όρεξή τους να αυτοεκτίθενται. «Κουβέντα να γίνεται και ντόρος», αυτό είναι το δόγμα τους. Τους αρκεί ο ντόρος αυτός, προπάντων αν τον παράγουν «αντικειμενικοί» κλακαδόροι με πρωτοσέλιδα στη διάθεσή τους και όχι απλοί «λαϊκαδόροι», που οφείλουν το όνομά τους όχι στη λαϊκότητά τους, αλλά στη μανία τους να πλουτίζουν με λάικ τις αναρτήσεις των ειδώλων τους.

Γράμματα στην άμμο

Θρήσκος λαός όπως είμαστε πάντως, και με ακόμα πιο θρήσκα την ηγεσία μας –για τις ανάγκες της κάλπης, ικανής να αλλοτριώνει και δυνατούς χαρακτήρες–, δεν ξαφνιαστήκαμε που ένα από τα κύρια θέματα της προεκλογικής αντιδικίας είναι οι θρυλικές «επιστολές του Ιησού». Από τον ευαγγελιστή Ιωάννη γνωρίζουμε ότι ο Χριστός, στο επεισόδιο με τη μοιχαλίδα, «κάτω κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην». Και μάλιστα δύο φορές. Τι έγραψε όμως ο Δάσκαλος δεν μας το λέει ο μαθητής ον ηγάπα. Και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όταν μια ιστοσελίδα ελληνορθόδοξου περιεχομένου μού πρόσφερε το πλήρες κείμενο του επίγειου θεϊκού γραπτού. Αντιγράφω:

«Ο Κύριος έγραψε στην άμμο κάτι απροσδόκητο και αποθαρρυντικό για τους εισαγγελείς της αμαρτωλής γυναίκας. Εγραψε στην άμμο με το δάκτυλο τις πιο κρυφές τους αμαρτίες: Μ(εσούλαμ) Εκλεψε την εκκλησιαστική περιουσία. – Α(σερ) Διέπραξε μοιχεία με τη γυναίκα του αδερφού του. Σ(αλούμ) Ψευδόρκησε. Ε(λετ) Χτύπησε τον γονέα του. Α(μαριάχ) Αρπαξε την περιουσία της χήρας. Μ(εράρι) Σοδόμησε. Γ(οέλ) Προσκύνησε τα είδωλα». Εξι κατηγορητήρια διά χειρός Ιησού. Ή μάλλον διά χειρός του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1880-1956), του «Σέρβου Χρυσοστόμου», που οι Γερμανοί ναζιστές τον είχαν στείλει στο Νταχάου.

Αγνοώ αν η αυτοσχεδιαστική ανάγνωση και καταγραφή των επί της άμμου λέξεων του Ιησού από τον Σέρβο άγιο συζητήθηκε κάποια στιγμή από τους χριστιανούς θεολόγους. Οπως και να ‘χει, το αεράκι έσβησε τη γραφή του Ναζωραίου στην άμμο όσο εύκολα σβήνει τις εντολές του, διαχρονικά, στην καρδιά πολλών κατ’ όνομα (και κατά αστυνομική ταυτότητα παλαιότερα) χριστιανών. Η αφήγηση όμως για έναν Ιησού που δεν έγραψε ποτέ και τίποτε, όπως και ο Σωκράτης, είναι η παραδοσιακή, η συμβατική. Οι «αντισυμβατικοί» ανασκευαστές της Ιστορίας ξέρουν καλύτερα. Ξέρουν τα απόκρυφα και έχουν διαβάσει ακόμα και τα άγραφα. Και τα καπηλεύονται. Ας πούμε υπό μορφή βιβλίων.

Τίποτε δεν φαίνεται ικανό να μειώσει την όρεξη των πολιτικών να αυτοεκτίθενται. «Κουβέντα να γίνεται και ντόρος», αυτό είναι το δόγμα τους.

Χρόνια και χρόνια διέθετε στο τηλεκοινό του τις «επιστολές του Ιησού» ο Ελληνολυσιάρχης Κυριάκος Βελόπουλος, μαζί με κηραλοιφές, που γιατρεύουν πάσαν νόσον, πλην της ανοησίας. Χρόνια και χρόνια είχε εκπομπές σε δεκάδες κανάλια, σε όλη την Ελλάδα. Στην Κρήτη πήγαινες; Στα Ιόνια; Στη Μακεδονία (συγγνώμη, «στη Μακεδονία μας», όπως λένε οι λαϊκιστές που «δεν είναι λαϊκιστές»); Στη Θράκη;

Ανοιγες το κουτί και μια στις δυο φορές έπεφτες σ’ έναν τηλεέμπορο που προπαγάνδιζε ταυτόχρονα, και με τη χρήση μπόλικων φέικ νιους, τη θεραπευτική αξία προϊόντων του κομπογιαννιτισμού και την «ελληνοψυχία» του, τυπική «ελληνοψυχία» ακροδεξιού. Στην πραμάτεια του και οι «επιστολές του Ιησού». Λογικό το ότι έπεσαν στα χέρια του. «Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις…». Ο κάποτε αρχηγός του στο ΛΑΟΣ, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, είχε την ύψιστη τιμή, σε κάποια Θεοφάνια, να θρονιαστεί στην κεφαλή του το ίδιο το Αγιο Πνεύμα, εν είδει περιστεράς. Ε, ολίγη ευλογία θα πέρασε και στους μαθητές του.

Κι όμως. Τόσα χρόνια, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ουδέν εγνώριζε για την παραθρησκευτική δράση του αδερφοποιτού δύο εκ των στενότερων (και κεντροδεξιότερων) συνεργατών του, του Μάκη Βορίδη και του Αδωνη Γεωργιάδη. Επρεπε να φτάσουμε λίγο πριν από τις ευρωεκλογές για να δείξει ενοχλημένος. Και μάλιστα εν ονόματι της αγνής πίστης, και όχι επειδή τα γκάλοπ δείχνουν το κόμμα του Βελόπουλου ανεβασμένο στις τάξεις του «κινήματος της περικεφαλαίας».

«Το να πουλάς χειρόγραφα του Ιησού είναι πράξη μέγιστης πολιτικής εξαπάτησης», δήλωσε λοιπόν, με πολυετή καθυστέρηση, ο πρωθυπουργός, διεκδικώντας για λογαριασμό του κόμματός του τον τίτλο της ανιδιοτελούς ευσέβειας. Με την ίδια χαμογελαστή αμετροέπεια που διεκδικεί καθετί το αξιοσέβαστο, τον τίτλο του πιο αντιλαϊκιστή πολιτικού λ.χ., ή του αγνότερου εκ των αγνών πατριωτών, εκείνου που δεν ρίχνει τα εθνικά θέματα στον μύλο των βλέψεών του.

Είναι λοιπόν «μέγιστος πολιτικός απατεώνας» και ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Αδωνις Γεωργιάδης, αφού και αυτός πουλούσε «χειρόγραφα του Ιησού»; Οχι, μας εξήγησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, αρκετά ικανός ψευδολόγος. Ο υπουργός που ανέλαβε να αποτεφρώσει το λείψανο του ΕΣΥ, ενόσω μάλιστα ρητορεύει περί «ενισχύσεώς» του, πουλούσε ό,τι πουλούσε «για να ζήσει την οικογένειά του». Ο νόμος της αγοράς τον εξανάγκασε να διαφημίζει (με βαριά καρδιά και καημό μεγάλο) τα «χειρόγραφα του Ιησού» ή το φαιό βιβλίο του Πλεύρη πατρός. Ο καπηλικός ενθουσιασμός του («τα λιγουρεύεστε;») ήταν ψεύτικος.

Ο πρωθυπουργός πάντως αδιαφόρησε. Εχει δώσει συχωροχάρτι στον Γεωργιάδη και για πολύ βαρύτερα ατοπήματα. Επηρεασμένος μάλιστα από το όλο επιστολογραφικό κλίμα, συνέταξε επιστολή προς την «αγαπητή Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν», με θέμα την «εισαγόμενη» ακρίβεια. Και με μία και μόνο κίνησή του αφύπνισε την κοιμωμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κατατρόμαξε τις πολυεθνικές, τσάκισε τους κερδοσκόπους, μείωσε την τιμή του πετρελαίου κίνησης στις Κυκλάδες από 1,821 σε 1,940 (είδατε οι συμβολικές χρονολογίες;), ξαναμαναεγκαινίασε το μετρό της Θεσσαλονίκης, απάντησε στον Νίκο Ανδρουλάκη για τις υποκλοπές και συνέτριψε όσους εμμένουν λαϊκιστικά στα Τέμπη και στην Πύλο. Οι μέρες έως την κάλπη λιγοστεύουν. Και πάλι όμως προλαβαίνουμε να βρούμε επιτέλους τον τάφο του Μεγαλέξανδρου και εντός του χειρόγραφες επιστολές του στρατηλάτη προς Κυριακόν τινα. Με θέμα τους τον αριθμό 33.

  

Κράτος-τρομοκράτης δολοφονεί ανενόχλητο, η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθεί…

Τι κάνει η «διεθνής κοινότητα»; Πού είναι οι κυρώσεις που πρέπει να επιβάλλονται σε όσους δολοφονούν αμάχους;

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ερώτημα πρώτο: Τι είναι ένα κράτος που απειλεί μια εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, για να μην επικηρύξει μέλη της ηγεσίας του ως εγκληματίες πολέμου;

Η αποκάλυψη ότι η διαβόητη Μοσάντ, η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ, εκβίαζε  και απειλούσε την εισαγγελέα δίνει την πρώτη απάντηση: Είναι ένα κράτος-τρομοκράτης(διεθνής). Η αποκάλυψη δεν έγινε από κάποιο «ύποπτο» (αραβικό, ρωσικό ή κινεζικό) μέσο ενημέρωσης, αλλά από τον υπεράνω υποψίας βρετανικό «Γκάρντιαν».

 

Ερώτημα δεύτερο: Τι είναι ένα κράτος που γράφει στα αιματοβαμμένα υποδήματα του πρωθυπουργού, των υπουργών και των στρατηγών του την εντολή του Διεθνούς Δικαστηρίου, δηλαδή της ανώτατης δικαστικής αρχής του ΟΗΕ, να σταματήσει την επίθεση εναντίον των αμάχων; Είναι διεθνής ταραξίας που μετατρέπεται σε δολοφόνο και ο πρωθυπουργός του λέει κυνικά ότι «κάτι πήγε στραβά», όταν ο στρατός του βομβάρδισε σκηνές αμάχων και σκότωσε μερικές δεκάδες.

 

Αυτό το κράτος, το Ισραήλ του Νετανιάχου, έχει ξεπεράσει κάθε όριο κατακτητικής συμπεριφοράς, γεγονός που οδηγεί τον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου να ζητήσει την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης της ηγεσίας του για εγκλήματα πολέμου.

Όμως, δυστυχώς η «διεθνής κοινότητα» παραμένει άβουλη και απαθής. Πλην μεμονωμένων χωρών, που αναγνώρισαν το παλαιστινιακό κράτος(Ισπανία, Ισλανδία, Νορβηγία) και ορισμένων άλλων, ελαχίστων δυτικών,  που υποστήριξαν το Διεθνές Δικαστήριο.

Είναι η «διεθνής κοινότητα» που παρενέβη το 1989 στρατιωτικά στον εμφύλιο της παλιάς Γιουγκοσλαβίας για να τιμωρήσει την Σερβία και αργότερα συνέλαβε τον Μιλόσεβιτς και τον παρέπεμψε στο  Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα  πολέμου.

Είναι η ίδια «διεθνής κοινότητα» που επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία και χαιρέτισε την έκδοση εντάλματος σύλληψης  σε βάρος του Πούτιν.

Αλήθεια, τι διαφορετικό είχε κάνει ο Μιλόσεβιτς στο  γιουγκοσλαβικό εμφύλιο; Κι τι διαφορετικό κάνει  ο Πούτιν στην Ουκρανία; Για εγκλήματα πολέμου δικάστηκε ο πρώτος, για το ίδιο κατηγορείται ο δεύτερος. Για εγκλήματα πολέμου κατηγορεί ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου τον Νετανιάχου και τους συν αυτώ.

Και τι κάνει η «διεθνής κοινότητα»; Πού είναι οι κυρώσεις που πρέπει να επιβάλλονται σε όσους δολοφονούν αμάχους; Πώς αλλιώς θα καταλάβει το Ισραήλ του Νετανιάχου ότι δεν μπορεί να μένει ατιμώρητο εις το διηνεκές, όταν διαπράττει τέτοια εγκλήματα και περιφρονεί προκλητικά τη διεθνή δικαιοσύνη;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι γνωστή και μονίμως απογοητευτική. Την έχει δώσει εδώ και 25 αιώνες ο αρχαίος Πλάτων: «Το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού»… 

Τα εντάλματα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Καθόλου παράδοξο ή απροσδόκητο, το σύμβολο και του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που ιδρύθηκε από τον ΟΗΕ τα αμέσως μεταπολεμικά χρόνια, και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, που λειτουργεί από το 2022, είναι η ζυγαριά. Στο Ποινικό μετέχουν 123 χώρες. Αρκετές άλλες συνυπέγραψαν το Καταστατικό της Ρώμης αλλά δεν το επικύρωσαν. Και κάποιες απέσυραν την υπογραφή τους, για λόγους που τους εικάζουμε με κάμποση ασφάλεια.

Ποια κράτη αποσύρθηκαν; ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσία, Σουδάν. Ισως φοβήθηκαν ότι δεν θα μπορούσαν να τοποθετήσουν το «κύρος» ή την ισχύ τους στο ένα τάσι της ζυγαριάς, ώστε να κερδίζουν πάντα. Εκτός ελέγχου είναι καλύτερα. Μπορείς να ερμηνεύεις κατά το δοκούν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» ή το «δικαίωμα εισβολής σε τρίτη χώρα», τάχα με στόχο την προστασία αδικουμένων, τον εκδημοκρατισμό ή την ειρήνη.

Ούτε και η απόφαση του Ποινικού Δικαστηρίου να ζητήσει εντάλματα σύλληψης για τρεις ηγέτες της Χαμάς, τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τον υπουργό Αμυνας Γιοάβ Γκάλαντ ήταν παράδοξη ή απροσδόκητη. Η δράση της Χαμάς στις 7.10.2023 δικαιολογεί πλήρως τις κατηγορίες κατά τριών ηγετών της για «εξόντωση, δολοφονία, σύλληψη ομήρων, βιασμό και σεξουαλική επίθεση κατά τη διάρκεια της κράτησης». Ακράδαντα στοιχειοθετούνται και οι κατηγορίες κατά των δύο Ισραηλινών πολιτικών: «Πρόκληση εξόντωσης, ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, πρόκληση λιμού ως μέθοδος πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της άρνησης παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας, σκόπιμη στόχευση αμάχων».

Για το όπλο της πείνας, αρκεί να σκεφτούμε τη σαδιστική καταστροφή από χαιρέκακους Ισραηλινούς εποίκους κιβωτίων με τρόφιμα. Ελάχιστα θα ανακούφιζαν τους λιμοκτονούντες, θα τους έδειχναν ωστόσο ότι δεν τους παράτησαν όλοι στο έλεος των θεών. Για τα πυρά κατά αμάχων μαρτυρούν τα σκοτωμένα Παλαιστινιάκια, δεκάδες χιλιάδες. Οσο για τον βαρύτατο όρο «εξόντωση», ας όψεται ο Νετανιάχου. Για να ξεπεράσει πολεμοκαπηλικά τον σκόπελο της ισραηλινής Δικαιοσύνης, περιέπεσε στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

«Πρέπει να επιλέξεις μεταξύ σιωνισμού και κυνισμού, μεταξύ ευθύνης και ανομίας», διεμήνυσε προ ημερών ο υπουργός Πολέμου Μπένι Γκαντζ στον Νετανιάχου, που ξοδεύει αστόχαστα το ηθικό κύρος του λαού του. «Αν επιλέξεις τον δρόμο του φανατισμού», πρόσθεσε, «και οδηγήσεις όλο το έθνος στην άβυσσο, θα αποχωρήσουμε από την κυβέρνηση». Να αριθμείται και αυτός στους εμμονικούς αντισημίτες;

Τι (δεν) θέλει ο Μητσοτάκης: 30% και “ακινησία” των άλλων…

Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του, λοιπόν, θέλουν οπωσδήποτε το 30% και, ταυτόχρονα, ακινησία στο χώρο της εξ αριστερών της ΝΔ αντιπολίτευσης.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Tις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί η θεωρία ότι στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου μπορεί «να βγουν όλοι νικητές». Η ΝΔ, γιατί θα πιάσει τον τεθέντα στόχο του 33%, ποσοστό των ευρωεκλογών του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα βρεθεί κοντά στο ποσοστό των περσινών βουλευτικών εκλογών(σχεδόν 18%). Και το ΠΑΣΟΚ γιατί θα είναι το κόμμα που θα έχει άνοδο του ποσοστού του με όποια αναμέτρηση κι αν γίνει η σύγκριση. Μόνο που αυτή η θεωρία είναι ένα δημοσιογραφικό κατασκεύασμα. Στις εκλογές δεν υπάρχει win-win και μόνο οι πραγματικά ηττημένοι έχουν λόγο να καταφεύγουν σε τέτοια εφευρήματα. Για παράδειγμα, αν η ΝΔ έχει σημαντική μείωση του ποσοστού της, αλλά κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει αντίστοιχη άνοδο, ώστε να γίνει επικίνδυνος αντίπαλός της, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κοιμάται ήσυχος. Εκτός αν το αποτέλεσμα είναι τέτοιο που θα οδηγήσει σε εξελίξεις οι οποίες θα τον κρατήσουν ανήσυχο για όλη τη θητεία του.

Ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ:

Λένε ότι ο πήχης για τη ΝΔ είναι το 33% των προηγούμενων ευρωεκλογών(2019). Στην πραγματικότητα στόχος είναι το ποσοστό της να γράφει μπροστά «3». Οτιδήποτε πάνω από το 30% δεν θα προκαλέσει πρόβλημα. Όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα το πετύχουν εύκολα. Όμως, άλλο εκτιμήσεις και άλλο εκλογές. Εκτιμήσεις κάνουν δημοσκόποι και αναλυτές, αλλά αυτές συχνά πέφτουν έξω. Έχουμε δύο πρόσφατα παραδείγματα. Στις περσινές εκλογές οι «εκτιμήσεις» έδιναν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ 26% και 32%(δημοσκοπήσεις της τελευταίας βδομάδας). Πήγαν όλες «κουβά». Οι κάλπες έβγαλαν 18%. Δεύτερο παράδειγμα: στις δημοτικές εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου όλες οι «εκτιμήσεις» έδιναν άνετη νίκη και επανεκλογή στον Κώστα Μακογιάννη στο δήμο Αθηναίων(είχε πάρει 41% στον πρώτο γύρο και ήθελε μόλις 43% για να επανεκλεγεί). Όμως, στο δεύτερο γύρο όλες οι «εκτιμήσεις» πήγαν περίπατο. Και εξελέγη δήμαρχος ο Χάρης Δούκας, που στον πρώτο γύρο είχε πάρει μόλις 14%. Δεν έχει σημασία πώς έγινε αυτό(αποχή δεξιών ψηφοφόρων, σύμπραξη της αντιπολίτευσης κ.α), αλλά το ότι έγινε. Και αποτελεί ένα προηγούμενο, μαζί και φόβητρο για κάθε φαβορί.

Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του, λοιπόν, θέλουν οπωσδήποτε το 30% και, ταυτόχρονα, ακινησία στο χώρο της εξ αριστερών της ΝΔ αντιπολίτευσης(η ακροδεξιά αντιπολίτευση δεν αποτελεί πραγματικό κίνδυνο, διότι δεν είναι κυβερνητική δύναμη). Ακινησία σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να έχουν μικρομεσαία ποσοστά περί το 15%. Αν συμβεί αυτό, οι δυο αρχηγοί, Κασσελάκης και Ανδρουλάκης, εδραιώνονται στις θέσεις τους και οι όποιες αναταράξεις θα απορροφηθούν. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ δεν θα ευνοηθούν αν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ υποστούν καθίζηση των ποσοστών τους. Διότι τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αρχίσουν διεργασίες για τη συγκρότηση ενιαίας παράταξης στο χώρος της αποκαλούμενης Κεντροαριστεράς και το πολιτικό τοπίο μπορεί να αλλάξει άρδην.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ φοβούνται μια ενδεχόμενη δική τους εκλογική καθίζηση. Ένα 29% θα ήταν προβληματικό και ένα 25% καταστροφικό. Δεν φαίνεται, αλλά και δεν αποκλείεται. Φοβούνται και το (ταυτόχρονο) ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ να κάνουν την έκπληξη ξεπερνώντας κατά πολύ τα ποσοστά τους στις προηγούμενες εκλογές. Αυτό θεωρείται ότι κινείται στα όρια του απίθανου. Το τρίτο που δεν θέλουν ο πρωθυπουργός και το κόμμα του είναι να έχουμε τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα που θα «σπρώξει» αναγκαστικά δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία, οπότε μπορεί να αμφισβητηθεί η δική τους κυριαρχία. Το παράδειγμα του Δήμου Αθηναίων είναι πρόσφατο.

Το βέβαιο είναι ότι αυτές οι ευρωεκλογές δεν έχουν «12άρια», όπως ο διαγωνισμός της Eurovision. Αντίθετα, μπορεί να έχουν «μουτζούρη»…

 

Εδώ παραείναι Βαλκάνια…

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Τα Βαλκάνια φημίζονται σαν ευλογημένα από τα ουράνια, σέρνουν όμως και την κατάρα τους: παραείναι στενός τόπος για να αφομοιώσει τη συγκρουσιακή συνύπαρξη μισής ντουζίνας μεγαλοϊδεατισμών. Δεν υπάρχει χώρα τους, από τις παλαιότερες έως τις νεότερες, που να μη ζει με την πεποίθηση ότι οι διπλανές της σχηματίστηκαν εις βάρος της, αδικώντας την, στερώντας της ανθρώπους, εδάφη, πόρους, εκτόπισμα. Πάνω από «λιγότερο ευλογημένες» ζώνες της Ευρώπης ίσως κυκλοφορούν άλλου τύπου φαντάσματα, στη Βαλκανική χερσόνησο όμως κυκλοφορεί το φάντασμα του μεγαλοϊδεατισμού ή αλυτρωτισμού, γνωστό με το ψευδώνυμο «η Αδικία της Ιστορίας». Αλφαβητικά: Μεγάλη Αλβανία, Μεγάλη Βουλγαρία, Μεγάλη Ελλάδα, Μεγάλη Ρουμανία, Μεγάλη Σερβία, Μεγάλη Τουρκία…

Οι οραματιστές πολιτικοί, οι πρόθυμοι να σηκώσουν το βλέμμα τους και να δουν πέρα από τον ορίζοντα των επόμενων εκλογών, δεν περισσεύουν. Γενικώς, όχι μόνο στα Βαλκάνια. Οι ανάγκες τής εκάστοτε κάλπης οδηγούν τις πολιτικές δυνάμεις κάθε χώρας σε σφοδρό ανταγωνισμό εθνολαϊκισμού, ο οποίος προτιμά το ψευδώνυμο «πατριωτισμός».

Ουδείς θα γλίτωνε τη χλεύη αν θύμιζε, έστω σαν άσκηση πολιτικής φαντασίας, το προσκλητήριο του Ρήγα ή την «Μπαλκανική Συμπολιτεία» του Παλαμά. Κι ωστόσο, ούτε και κάτι πολύ στενότερο δεν φαίνεται εφικτό: να θυμάται τη δική του στάση κάθε Βαλκάνιος πολιτικός πριν κατακεραυνώσει τον γείτονά του. Τίποτε πιο εύκολο λ.χ. από το να καταγγείλουμε τον Εντι Ράμα, που αλέθει εθνικά θέματα στον μύλο της κάλπης. Ή τον Ταγίπ Ερντογάν, που στον πάγιο μεγαλοεθνικισμό του πρόσθεσε τον φονταμενταλισμό. Ή τη νέα πρόεδρο της Βόρειας Μακεδονίας Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, που καταπάτησε τη συμφωνία των Πρεσπών με τις πρώτες λέξεις του όρκου της.

Τι θα μας έλεγε ο καθρέφτης μας αν του επιτρέπαμε να μιλήσει ειλικρινά; Οτι η κάλπη έχει παντού σχήμα και λειτουργία μύλου. Οτι και ο δικός μας κυβερνητικός δημαγωγισμός ασκεί εξωτερική πολιτική πρωτίστως για να διεγείρει συναισθηματικά τους ψηφοφόρους (έχει άλλη ερμηνεία η ευρωυποψηφιότητα Μπελέρη;). Ή ότι ο πρωθυπουργός μας πολιτεύεται με στυλ Ερντογάν, δίχως ενημέρωση της Βουλής και λογοδοσία. Ή ότι η κυβερνώσα Ν.Δ., φοβούμενη το «κίνημα της περικεφαλαίας», στο οποίο πρωταγωνίστησε, δεν τόλμησε να φέρει στη Βουλή προς κύρωση τα τρία μνημόνια που συνυπέγραψαν Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία. Μα ποιος καθρέφτης θα πει τέτοια πικρά; Ακόμα κι αυτός ξέρει ότι θα συντριβεί πάραυτα. 

Μητσοτάκης – Ερντογάν: Μερικές αλήθειες για Ισραήλ και Χαμάς…

Δεν γνωρίζουμε ακόμη αν στα «καυτά» θέματα προχώρησαν κάπως Μητσοτάκης και Ερτνντογάν. Αυτό, όμως, που προκάλεσε αίσθηση στο τέλος των δηλώσεών τους ήταν το μεταξύ τους «ντιμπέιτ» για τα συμβαίνοντα στη Μέση Ανατολή.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Η πιο παράξενη ελληνοτουρκική συνάντηση ήταν η χτεσινή στην Άγκυρα μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν. Διότι, στο τέλος, δεν κυριάρχησαν τα ελληνοτουρκικά, όπου οι διαφωνίες είναι πάγιες και διαχρονικές. Αλλά μια ηχηρή διαφωνία που αφορά τρίτα μέρη, την Χαμάς και το Ισραήλ.

Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Και οδήγησε σε δεύτερη μοίρα διμερείς διαφωνίες, τουλάχιστον στη δημόσια εικόνα που εξέπεμψαν. Ο Ερντογάν αναφέρθηκε σε «τουρκική μειονότητα» στην Θράκη. «Μουσουλμανική», σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάνης, τον διόρθωσε ο Μητσοτάκης. Να λύσουμε το Κυπριακό «σύμφωνα με τη σημερινή πραγματικότητα», είπε ο πρόεδρος της Τουρκίας. «Σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ», είπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. «Όλα τα διμερή προβλήματα μπορούν να λυθούν», είπε ο οικοδεσπότης(πακέτο, εννοεί). Όμως, ο φιλοξενούμενος αντέχει μέχρι την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Δεν γνωρίζουμε ακόμη αν στα «καυτά» θέματα προχώρησαν κάπως. Αυτό, όμως, που προκάλεσε αίσθηση στο τέλος των δηλώσεών τους ήταν το μεταξύ τους «ντιμπέιτ» για τα συμβαίνοντα στη Μέση Ανατολή, με το Ισραήλ και την Χαμάς.

«Το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί απέναντι στις τρομοκρατικές ενέργειες της Χαμάς, που δεν εκπροσωπεί τον παλαιστινιακό λαό», είπε ο Μητσοτάκης. «Λυπάμαι, διαφωνούμε. Η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική, αλλά αντιστασιακή οργάνωση. Το Ισραήλ κατέχει εδάφη τους από το 1948 κι σήμερα διαπράττει γενοκτονία», απάντησε ο Ερντογάν.

Τι είναι, λοιπόν, η Χαμάς; Τρομοκρατική ή αντιστασιακή οργάνωση; Και τι κάνει το Ισραήλ; «Αμύνεται», που λέει ο Μητσοτάκης ή «διαπράττει γενοκτονία», που λέει ο Ερντογάν;

Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές, αυτονόητες και μη, απαντήσεις.

Πρώτον, η Χαμάς κάνει τρομοκρατικές ενέργειες. Είναι πασιφανής διαπίστωση. Αυτό την καθιστά αυτομάτως(μόνο) τρομοκρατική οργάνωση;

Δεύτερον, το Ισραήλ είναι χώρα κατοχής. Κατέχει ξένα εδάφη εδώ και εφτά δεκαετίες. Είναι αυτονόητη αλήθεια.

Τρίτον, είναι τουλάχιστον πολιτική ανορθογραφία να λέει ο Ερντογάν ότι η Χαμάς είναι αντιστασιακή οργάνωση, όταν ο ίδιος έχει για ψωμοτύρι τη λέξη «τρομοκρατία», στην οποία χρεώνει κάθε οργάνωση (πχ κουρδική) που συγκρούεται με το τουρκικό κράτος.

Όσον αφορά τον Μητσοτάκη, είναι σχεδόν υποχρεωτική η απερίφραστη κατάταξη της Χαμάς στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Δεν μπορεί η Ελλάδα να πάει κόντρα σε αυτό που λέει όλη Δύση, χώρια που είναι σύμμαχος και με τον Ισραήλ. Αυτό, όμως, δεν μας εμποδίζει να θυμίσουμε ότι, ιστορικά, στις κατεχόμενες χώρες αναπτύχθηκαν οργανώσεις που οι κατακτητές χαρακτήριζαν «τρομοκρατικές».

Η χώρα μας γνώρισε κατοχή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αντιστάθηκε στους Ναζί με «παράνομες» και «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Αυτές που δημιούργησαν το έπος της εθνικής αντίστασης. Φυσικά, αυτές οι οργανώσεις έκαναν «τρομοκρατικές» πράξεις. Πώς αλλιώς θα πολεμούσαν τον σιδερόφρακτο κατακτητή; Για παράδειγμα, το 1943 στα Καλάβρυτα Έλληνες αντάρτες σκότωσαν 78 Γερμανούς στρατιώτες και οι Γερμανοί κατακτητές σκότωσαν 800 Έλληνες και έκαψαν την πόλη.

Θυμίζουν κάτι αυτά τα αντίποινα, αν κάνουμε τη σύγκριση με όσα κάνει το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα; Η Χαμάς, λοιπόν, κάνει τρομοκρατικές πράξεις, ναι. Αλλά η τρομοκρατία της εκκινεί από τη κατοχή του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.

Τέταρτον, είναι ιστορική ειρωνεία και πρόκληση μαζί να μιλάει για κατοχή ο Ερντογάν, του οποίου η χώρα κατέχει τη μισή Κύπρο(ανεξάρτητο κράτος) επί μισόν αιώνα. Και όμως ο Ερντογάν έχει δίκιο, το Ισραήλ είναι χώρα κατοχής. Αυτό πλέον το παραδέχονται ακόμη και οι πιο σταθεροί υποστηρικτές του Ισραήλ στη Δύση, οι οποίοι κατά καιρούς έχουν μιλήσει για την ανάγκη να αποκτήσουν οι Παλαιστίνιοι δικό τους κράτος. Το είπε χτες και ο Μητσοτάκης, επιτέλους. Και, ουσιαστικά, παραδέχτηκε ότι στη Γάζα συντελείται μια ανθρωπιστική καταστροφή ή γενοκτονία. Όπως και να το πούμε, η ουσία δεν αλλάζει.

Γι’ αυτήν την καταστροφή ειπώθηκαν αλήθειες στη χτεσινή συνάντηση της Άγκυρας. Και είναι τραγικό που τις περισσότερες τις είπε ο Ερντογάν, για τους δικούς του, ιδιοτελείς, λόγους.

Εν προκειμένω ισχύει αυτό που έχει πει ο Γκάντι: «Η αλήθεια είναι αλήθεια, άσχετα με το ποιος την λέει»… 

Τι (δεν) είπε ο Χριστός για εμπόρους και υποκριτές…

Τι έχει και τι δεν έχει πει ο Χριστός, ώστε να πάψουν οι σύγχρονοι θεομπαίχτες να σπεκουλάρουν με τα δικά του λόγια και πράξεις.

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Επειδή υπάρχουν πολλοί (σύγχρονοι) έμποροι, που εμπορεύονται τη θρησκεία. Επειδή υπάρχουν πολλοί (σύγχρονοι) Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Επειδή, μέρες που είναι, πολλοί τέτοιοι θα κατακλύσουν τις εκκλησίες και θα κάνουν μακριούς σταυρούς. Επειδή πολλοί (σύγχρονοι) «αντιπρόσωποί» του μιλούν εξ ονόματός του και διαστρεβλώνουν αυτά που εκείνος (φέρεται να) έχει πει…

Ας δούμε τι έχει και τι δεν έχει πει ο Χριστός. Ώστε να πάψουν οι σύγχρονοι θεομπαίχτες να σπεκουλάρουν με τα δικά του λόγια και πράξεις.

Πρώτον, ο Χριστός είπε «όχι» στην εμπορευματοποίηση της λατρείας. Κατάγγειλε τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς, που είχαν καταντήσει το ναό «οίκον εμπορίου». Και τους πέταξε έξω. Και πήρε το περίφημο φραγγέλιο. Αυτό είναι ένα διαχρονικό μήνυμα. Προς τους σύγχρονους εμπόρους. Και δεν είναι μόνον αυτοί που  ανερυθρίαστα πουλάνε «επιστολές του Ιησού». Αυτοί είναι οι πιο ξετσίπωτοι. Είναι και οι άλλοι, που συγκεκαλυμμένα πουλάνε πίστη και λατρεία για να αποκομίσουν πολιτικά και άλλα οφέλη. Είναι και αυτοί, οι «αντιπρόσωποι» του Χριστού επί της γης, που συμμετέχουν σ’ αυτό το παιχνίδι ακόμα κι αν είναι εμφανέστατα προεκλογικό. Αλήθεια, τι δουλειά έχει ο αρχιεπίσκοπος σε τέτοιες φιέστες; Τι δουλειά έχει να τραπεζώνει υπουργούς σε προεκλογική περίοδο;

Δεύτερον, ο Χριστός είπε «όχι» στην υποκρισία. Με την εμβληματική φράση «ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί». Ο Χριστός δεν είπε να συνδέουμε την πίστη με τις όποιες προσωπικές επιλογές των ανθρώπων. Ο Χριστός δεν ανέθεσε σε κάποιους  «αντιπροσώπους» του να αφορίζουν νόμους της Πολιτείας κοπτόμενοι για την οικογένεια και τα παιδιά,  ενώ οι ίδιοι έχουν επιλέξει τη μοναχική ζωή. Αυτό είναι υποκρισία. Ο Χριστός δεν είπε στους άρχοντες-δεξιούς τε και αριστερούς- να ψηφοθηρούν με αισχρά συνθήματα. Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», είτε το εκφωνεί ο Βελόπουλος και ο Νατσιός είτε Αυτιάς και ο Κασσελάκης, ο Χριστός θα το αποκήρυσσε αμέσως. Διότι τέτοιους καταγγέλλει όταν λέει «ουαί υμίν υποκριταί».

Τρίτον, ο Χριστός  είπε: « …επείνασα και δεν μου δώσατε να φάω, εδίψασα και δεν με εποτίσατε, ξένος ήμουνα και δεν με επήρατε στο το σπίτι σας, γυμνός ήμουνα και δεν με ντύσατε, ασθενής ήμουνα και φυλακισμένος και δεν με επισκεφθήκατε».

Ο Χριστός δεν θα έδινε ποτέ εντολή να «απωθούνται» (ή και να βυθίζονται) μεσοπέλαγα οι βάρκες με τους ξένους. Και θα καταχέριαζε τους άρχοντες, που δίνουν αυτές τις εντολές και την επομένη πάνε στις εκκλησίες παριστάνοντας τους καλούς χριστιανούς. Aυτούς ο Χριστός θα τους αποκαλούσε εμπόρους της πίστης  και  υποκριτές. Θα έπιανε το σύγχρονο φραγγέλιο. Και θα τους ανακοίνωνε την ποινή που θα τους επέβαλε: «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον» (κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον).

Όμως, αυτοί οι σύγχρονοι έμποροι, υποκριτές και  θεομπαίχτες δεν φοβούνται καμιά τέτοια κόλαση. Νοιάζονται μόνο για την επίγεια εξουσία τους…