Ο Κασσελάκης και ο θρίαμβος της μεταπολιτικής

Η όποια αποδοχή του Κασσελάκη από ένα κομμάτι του ΣYΡIZA είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής σύγχυσης, της χρεοκοπίας πολιτικών προσώπων και εν τέλει των ατέλειωτων λαθών στα οποία υπέπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να κάνει ποτέ αυτοκριτική ή να τα παραδεχτεί.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Όσοι θα ψηφίσουν για νέο ή νέα πρόεδρο θα πρέπει να σκεφτούν αν η επιλογή τους θα συνοδεύεται από πολιτικά ή μεταπολιτικά κριτήρια, αν θα επιλέξουν έναν άνθρωπο που είναι ικανός να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την πολιτική του παρουσία χωρίς να έχει παρελθόν όχι μόνο στον χώρο στον οποίο θέλει να εμπλακεί αλλά γενικότερα στην πολιτική.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ απο την άλλη πλευρά του Ατλαντικού εμφανίζεται στην ελληνική πολιτική ζωή και ταράζει τα όχι ήρεμα, αλλά βαλτωμένα νερά της. Τον έβαλε κι αυτόν ο Τσίπρας στην πολιτική, όπως παλιότερα είχε βάλει τον Γιάνη (ο κορέκτορας επιμένει να βάζει δύο ν), γοητευμένος από τις παράδοξες οικονομικές απόψεις και την αρθρογραφία του σε ιστοσελίδα που πούλαγε τότε αμέτρητα κλικ γιατί ενθουσίαζε πολλούς. Γιατί ένα από τα κριτήρια της μεταπολιτικής είναι η εμπορευσιμότητα, δηλαδή τι πουλάει κάθε εποχή, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ένα απορρυπαντικό αλλά ένα πολιτικό πρόσωπο ή μια πολιτική ιδέα.

Ο Κασσελάκης έχει τα χαρακτηριστικά που όλοι μαθαίνουμε (πλούσιος, νέος, συμπαθής εμφανισιακά, αυτοδημιούργητος κ.ά.) τις τελευταίες ημέρες από χορηγούμενες διαφημίσεις προφανώς του ίδιου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από ενθουσιασμένους (από σκοπιμότητα ή αφέλεια) δημοσιογράφους οι οποίοι γράφουν για τον άνθρωπο που ήρθε από το πουθενά να προκαλέσει τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα να φέρει αναστάτωση στην πολιτική ζωή με την υποψηφιότητά του. Πολλοί ήδη άρχισαν να τον θαυμάζουν.

Αν παραδεχτούμε ότι η μεταπολιτική ερμηνεύεται ως το σύνολο της παθολογίας και των συμπτωμάτων της πολιτικής και των ιδεολογιών, το προϊόν της κρίσης της δηλαδή, ο Κασσελάκης αποτελεί τον ιδανικό εκφραστή της. 

Δεν είναι ο υπογράφων που θα κρίνει το εν λόγω εξαιρετικά φιλόδοξο άτομο και τις σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που θα ψηφίσουν για νέο ή νέα πρόεδρο έχουν το πρόβλημα και πρέπει να σκεφτούν αν η επιλογή τους θα συνοδεύεται από πολιτικά ή μεταπολιτικά κριτήρια. Με άλλα λόγια, αν θα επιλέξουν ή όχι έναν άνθρωπο που είναι ικανός –αυτό είναι σαφές– να κάνει ιδιαίτερα αισθητή την πολιτική του παρουσία σε σχεδόν μηδενικό χρόνο χωρίς να έχει παρελθόν όχι μόνο στον χώρο στον οποίο θέλει να εμπλακεί αλλά γενικότερα στην πολιτική. Αν όσοι ψηφίσουν για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να αφήσουν στην άκρη όσα τους έφεραν σε αυτόν τον χώρο που φέρει αριστερό πρόσημο είναι ένα αποκλειστικά δικό τους θέμα.

 

Αν παραδεχτούμε ότι η μεταπολιτική ερμηνεύεται ως το σύνολο της παθολογίας και των συμπτωμάτων της πολιτικής και των ιδεολογιών, το προϊόν της κρίσης της δηλαδή, ο Κασσελάκης αποτελεί τον ιδανικό εκφραστή της. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θέλει ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας ως απάντηση στην κρίση της πολιτικής.  Κυρίως μπορεί να δώσει σε έναν ηττημένο και απόλυτα απελπισμένο πολιτικά χώρο μια προοπτική, όποια κι αν είναι αυτή. Αν όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκφράζουν και ένα σημαντικό κομμάτι αυτών που θα επιλέξουν τον/τη νέο/-α αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι ο Κασσελάκης έχει αρκετές πιθανότητες να πάει καλά και παράλληλα θα έχει θριαμβεύσει η επικοινωνία έναντι της πολιτικής.

Ο σπουδαίος Ντιντιέ Εριμπόν με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο αποδεικνύει ότι η κρίση της αριστεράς στη Γαλλία δεν είναι αποτέλεσμα προσώπων που βρέθηκαν σε ηγετικές της θέσεις αλλά της μετάλλαξης της αριστεράς. Το περιέγραψε με εύγλωττο τρόπο: «Με έναν ύποπτο ενθουσιασμό, η αριστερά άρχισε να τίθεται υπό την επιρροή νεοσυντηρητικών διανοούμενων οι οποίοι, με το πρόσχημα της ανανέωσης της αριστερής σκέψης, βάλθηκαν να διαγράψουν καθετί αριστερό από την αριστερά».

Κάπου εκεί πρέπει να αναζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις παθογένειες που τον οδήγησαν σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές ήττες –στα όρια της πανωλεθρίας οι δυο τελευταίες– και σε μια παρατεταμένη κρίση από την οποία εμφανώς δυσκολεύεται  να βγει. Εδώ και αρκετά χρόνια ο Φουκουγιάμα έχει διαψευστεί σε όλο τον κόσμο, το τέλος των ιδεολογιών δεν ήρθε ποτέ. Η όποια αποδοχή του Κασσελάκη από ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ είναι το αποτέλεσμα της ιδεολογικής σύγχυσης, της χρεοκοπίας πολιτικών προσώπων και εν τέλει των ατέλειωτων λαθών στα οποία υπέπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κάνει ποτέ αυτοκριτική ή να τα παραδεχτεί. Δεν ηττήθηκε η ιδεολογία που έλεγε ότι αποτελεί τον κύριο εκφραστή του.