«Στον αέρα» οι διορθώσεις για τις αντικειμενικές αξίες σε 12 δήμους

 

Εξαιρετικά «θολό» παραμένει το τοπίο για τις διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων σε 36 περιοχές που βρίσκονται σε 12 Δήμους της χώρας, τα αιτήματα των οποίων έγιναν δεκτά από το υπουργείο Οικονομικών καθώς οι ιδιώτες εκτιμητές που ανέλαβαν το προσδιορισμό των νέων τιμών δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει τη διαδικασία.

 

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ιδιώτες εκτιμητές οι οποίοι ανέλαβαν το φθινόπωρο toy 2024 να «τρέξουν» τον επαναπροσδιορισμό της φορολογητέας αξίας των ακινήτων, δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει το έργο τους και δεν έχουν υποβάλει τις σχετικές εισηγήσεις στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών.

 

Με βάση το σχεδιασμό το υπουργείο Οικονομικών θα λάβει τις τελικές αποφάσεις για την έκταση των αλλαγών στις τιμές ζώνης στους συγκεκριμένους Δήμους μετά την υποβολή των σχετικών πορισμάτων από τους εκτιμητές τα οποία ωστόσο βρίσκονται στα …αζήτητα. H διαδικασία παραμένει στάσιμη και οι εκτιμητές δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους, αφήνοντας εκατοντάδες ιδιοκτήτες ακινήτων σε εκκρεμότητα.

 

Στη λίστα με τους δήμους στους οποίους θα επαναπροσδιορισθούν οι τιμές ζώνης περιλαμβάνονται οι δήμοι: Αγ. Αναργύρων – Καματερού, Βριλησσίων, Χαλανδρίου, Γλυφάδας, Πειραιά, Ιθάκης, Καρπάθου, Λουτρακίου, Σύμης, Πύργου, Ρόδου και Λέρου.

 

Δύο χρόνια στο περίμενε…

Οι συγκεκριμένοι δήμοι πριν από 2 χρόνια είχαν υποβάλει αίτημα στο υπουργείο Οικονομικών ζητώντας «κούρεμα» των αντικειμενικών τιμών οι οποίες είχαν αυξηθεί τον Ιούνιο του 2021 και ενεργοποιήθηκαν για μεταβιβάσεις ακινήτων την 1η Ιανουαρίου 2022. Το υπουργείο έκανε δεκτό το αίτημά τους και ανέθεσε σε ιδιώτες εκτιμητές τον επαναπροσδιορισμό των τιμών εκκίνησης στις «επίμαχες» ζώνες.

 

Σύμφωνα με τις εντολές που έλαβαν οι ιδιώτες εκτιμητές, θα έπρεπε εντός 15 εργάσιμων ημερών να ολοκληρώσουν το έργο τους και άμεσα να παραδώσουν το πόρισμά τους στον υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών προκειμένου να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για τις αντικειμενικές αξίες στις συγκεκριμένες περιοχές. Ωστόσο, το χρονοδιάγραμμα δεν έχει τηρηθεί και η διαδικασία προχωρά με ρυθμούς «χελώνας».

 

Υπενθυμίζεται ότι τον Ιανουάριο του 2023 είχαν προσφύγει στο υπουργείο Οικονομικών 169 δήμοι οι οποίοι ζήτησαν «κούρεμα» κούρεμα των αντικειμενικών αξιών ακόμα και πάνω από 50%, ωστόσο μόνο οι 12 δήμοι υπέβαλαν στην Επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα αιτήματα για αναπροσαρμογή των τιμών. Οι υπόλοιπες ενστάσεις απορρίφθηκαν καθώς δεν συνοδεύονταν με αποδεικτικά στοιχεία.

 

Χωρίς αναδρομική ισχύ

Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι οι όποιες διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες – όταν και όποτε ολοκληρωθούν – δεν θα έχουν αναδρομική ισχύ για τη φορολογία αλλά θα ενεργοποιηθούν από τη ημερομηνία δημοσίευσης της σχετικής υπουργικής απόφασης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει ο λογαριασμός του φετινού ΕΝΦΙΑ ούτε οι φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων που έχουν πραγματοποιηθεί.

 

Σε περίπτωση που υπάρξουν «κουρέματα» στις τιμές ζώνης των 12 δήμων θα μειωθούν δεκάδες φόρους και τέλη που επιβαρύνουν τα ακίνητα όπως ο ΕΝΦΙΑ, οι φόροι Κληρονομιάς, Γονικής Παροχής και Δωρεάς ακινήτων, το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, οι Δημοτικοί φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων, τα αναλογικά τέλη μεταγραφής μεταβιβαστικών συμβολαίων, δωρεών και γονικών παροχών και κτηματογράφησης, τα πολεοδομικά πρόστιμα κατασκευής ή διατήρησης αυθαιρέτων, οι εισφορές σε γη και χρήμα για ένταξη σε σχέδια πόλεων, το τεκμήριο διαβίωσης σε ιδιόκτητη ή μισθωμένη κατοικία κ.α.

 

Την ίδια ώρα το υπουργείο Οικονομικών δρομολογεί την έκδοση νέων υπουργικών αποφάσεων για τον καθορισμό τιμών εκκίνησης σε περιοχές που τα δικαστήρια έχουν ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις για τις τιμές ζώνης και στις οποίες εφαρμόζεται προσωρινό σύστημα αυτόματου προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας. Η σχετική διάταξη προβλέπει ότι υπουργική απόφαση για τον καθορισμό νέων τιμών εκκίνησης δημοσιεύεται εντός προθεσμίας 6 μηνών από την κοινοποίηση της απόφασης ακύρωσης και για δικαστικές αποφάσεις που έχουν κοινοποιηθεί έως την έναρξη ισχύος του παρόντος η υπουργική απόφαση δημοσιεύεται έως τις 15 Απριλίου 2025.

 

Αναμένοντας την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι Δήμοι και οι επενδυτές σε αυτές τις περιοχές παραμένουν σε αναμονή, ελπίζοντας ότι οι διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες θα οδηγήσουν σε μια πιο δίκαιη και ρεαλιστική φορολογική επιβάρυνση

ΝίκοςΚοκκινόπουλος

Οι δηλώσεις του Σερβετάλη για τις αμβλώσεις δεν είναι γραφικές, είναι επικίνδυνες

 

γράφει η Λασκαρίνα Λιακάκου

ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΩ το εξής: στην κατάσταση που βρισκόμαστε, χρειάζεται να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «γραφικότητα». Η δήλωση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη δεν μπορεί να είναι γραφική λόγω του ιστορικού πλαισίου που τη γεννά. Βρισκόμαστε στην εποχή που οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με έναν νόμο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, με αφίσες σε κοινόχρηστους χώρους κατά της έκτρωσης και με το εξώφυλλο κατά της έκτρωσης στη «SPORtime» για τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού». Αυτό είναι το context μας.

 

Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «αφ’ υψηλού». Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «έλα μωρέ, έχει ξεφύγει ο κόσμος, ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Πλέον, το ποιος είναι παίκτης στην πολιτική σκηνή έχει αλλάξει. Πολιτική δεν κάνουν οι «επαγγελματίες πολιτικοί». Πολιτικοί παίκτες είναι δυνητικά όλοι. Πολιτικός παίκτης είναι ο Φειδίας, η Λατινοπούλου, ο Έλον Μασκ, ο Αναδιώτης και ο Αλέξης Γεωργούλης.

 

Οποιοσδήποτε δημοφιλής μπορεί να ψηφιστεί, και οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφιστεί είναι δυνητικά εκλέξιμος σε δημοτικές, εθνικές ή ευρωπαϊκές εκλογές. Δεν υπάρχουν πια «τυπικά προσόντα» στην πολιτική. Εξού και δηλώσεις όπως αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη σοβαρότητα που φέρουν.

 

Ο ηθοποιός δήλωσε: «Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι πως τη γυναίκα δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά ενός πλάσματος που είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει κάποιος την ευθύνη, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά».

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

O ηθοποιός θεωρεί ότι μια κυτταρική μάζα που εξαρτάται από τον ξενιστή της για να επιβιώσει είναι άνθρωπος. Ο ηθοποιός πιστεύει, επίσης, ότι αυτή η μάζα που δεν έχει γεννηθεί ζωντανή για να θεωρηθεί φυσικό πρόσωπο κατά τον νόμο έχει δικαιώματα. Πιστεύει, επίσης, ότι η γυναίκα που την αφαιρεί είναι δολοφόνος.

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

 

 

Ο Σερβετάλης δεν είναι ο πρώτος, δεν είναι ο τελευταίος, είναι ένας ακόμη. Είναι ένα ακόμη πρόσωπο με κοινό, που εκφέρει πολιτικό λόγο ο οποίος βρίσκει πολύ κόσμο σύμφωνο. Το «γέννα το παιδάκι κι αν σου πάει η καρδιά, δώσε το σε ορφανοτροφείο, μην το σκοτώσεις» δεν είναι πρωτότυπη άποψη, είναι η μέση καφενειακή.

 

Όταν ο Κυμπουρόπουλος αμφισβήτησε την έκτρωση το 2021 με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή έγινε ο κακός χαμός. Σήμερα οι απόψεις αυτές ακούγονται συχνά. Αυτό το ύπουλο «συχνά», λίγο εδώ λίγο εκεί, ένας ηθοποιός κι ένας τραγουδιστής, λίγο στο άσχετο, λίγο στο σχετικό και η μετέπειτα προβολή τους είναι «προετοιμασία εδάφους».

 

Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι επειδή κάποιος είναι άσχετος με την πολιτική είναι ακίνδυνος. Σχετικός με την πολιτική γίνεται όποιος είναι σχετικός με την κοινωνία. Ηθοποιοί, influencers, τηλεπερσόνες, ριάλιτι σταρ και viral content creators του σήμερα είναι οι διαμορφωτές πολιτικών του αύριο. Ακριβώς επειδή δεν είναι η δουλειά τους να γνωρίζουν γιατί έχουμε δικαιώματα, πώς αυτά προέκυψαν, τι ιστορία υπάρχει γύρω από θεσμικές κατακτήσεις, αυτήν τη στιγμή και για τα επόμενα χρόνια θα βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση να χρειάζεται να βλέπουμε κάθε δημοφιλές πρόσωπο ως πιθανό όνομα σε ψηφοδέλτιο και να κρατάμε σημειώσεις για όσα λένε.

 

Δεν είναι μόνο ο Σερβετάλης που βλέπει τις γυναίκες ως σάρκινα δοχεία που οφείλουν να θρέψουν το αποτέλεσμα μιας εκσπερμάτισης. Το θέμα είναι αν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες μας πόσο γρήγορα κάτι που θεωρήθηκε για λίγο δεδομένο έχει περάσει στον δημόσιο διάλογο ως έγκλημα. Ταυτόχρονα θα ήθελα να σκεφτούμε όλες μαζί γιατί, όσοι υποστηρίζουν ότι η έκτρωση είναι δολοφονία, δεν συνηγορούν υπέρ ενός «αρχείου σπέρματος» μέσα από το οποίο κάθε άντρας που αφήνει έγκυο μια γυναίκα θα αναγνωρίζεται ως υπαίτιος διαφόρων βαθμών συμμετοχής σε αυτό το έγκλημα. Ή γιατί, αφού κόπτονται τόσο, δεν απαιτούν η επαφή χωρίς προφυλακτικό να κατοχυρωθεί ως έγκλημα κατά της ζωής, της πιθανής ζωής. Αν θέλουν να κατοχυρώσουν το αγέννητο, τι τους εμποδίζει να κατοχυρώσουν και το «μήπω συνειλημμένο» (είναι «αυτό που δεν έχει ακόμη συλληφθεί» στο κληρονομικό μας δίκαιο).

 

Ξέρετε γιατί: γιατί κανέναν δεν αφορούν ανύπαρκτα παιδιά και κατά φαντασίαν άνθρωποι. Αυτό που αφορά κάθε άντρα που παπαγαλίζει την αφήγηση αυτή για το «δικαίωμα του μη γεννημένου στη ζωή» είναι ο έλεγχος της γυναικείας αναπαραγωγής και η εκδίκηση για το ότι οι γυναίκες κάνουν σεξ. Επειδή δεν χωνεύει τις γυναίκες· όχι επειδή αγαπάει τα παιδιά.

Τέμπη: Και εμετικός και Ψαριανός – «Χαροκαμένη φίρμα η Καρυστιανού»…

 

Είναι γνωστός πολιτικός γυρολόγος. Τον περισσότερο καιρό βρίσκεται κρυμμένος σε «λουξ» …λαγούμια που του εξασφαλίζει τα τελευταία χρόνια η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Οταν βγαίνει απ’ αυτά συνήθως το κάνει για να σπιλώσει. Να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Δεν γνωρίζουμε αν την κάνει δωρεάν ή βγάζει και γερό χαρτζιλίκι. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο έβαλε τους χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος και τους γονείς των νεκρών παιδιών των Τεμπών. Χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολές, βγήκε και …ξέρασε. Εμετικός, χυδαίος, απάνθρωπος. Με δυο λέξεις Γρηγόρης Ψαριανός…

 

 

Σε μια σειρά αναρτήσεων για τις μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», που πραγματοποιήθηκαν χθες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας στη μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, ο Ψαριανός έβγαλε όλη τη χυδαιότητα του.

 

Ο πρώην βουλευτής (με διάφορα κόμματα, ούτε ο ίδιος δεν θυμάται πόσα) έκανε repost αναρτήσεις άλλων χρηστών του facebook, προσθέτοντας τα δικά του σχόλια για τις διαδηλώσεις και τους συμμετέχοντες σε αυτές, ενώ από τον οχετό του δεν γλύτωσε ούτε η Μαρία Καρυστιανού. Η μάνα που έχασε την κόρη της στα Τέμπη και έχει μπει μπροστάρης σε ένα αγώνα κατά της συγκάλυψης με μοναδικό στόχο την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτή την γυναίκα ο Ψαριανός που έχει ψηφίσει ως βουλευτής όσα μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους πρόλαβε για να κρατάει την βουλευτική καρέκλα, τόλμησε να την χαρακτηρίσει «χαροκαμένη φίρμα».

 

«Οι χαροκαμένες το γλεντάνε;» έγραψε για την Μαρία Καρυστιανού, έχοντας κάνει repost δημοσίευσης άλλου χρήστη, που «κατέβηκε» στη συνέχεια από το Facebook…

 

Οι εικόνες που ακολουθούν δείχνουν τον εμετικό Ψαριανό σε δράση…

Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος

Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας: Κλίνατε επί δεξιά και ευτυχισμένο το… 1952

 

Ο πρωθυπουργός επέλεξε μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας να στείλει μήνυμα δεξιάς στροφής

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

 

«…έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας». Με αυτόν τον τρόπο είχε σχολιάσει ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής και αυριανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να εγκαινιάσει έκθεση προς τιμήν του αγωνιστή της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας Νίκου Μπελογιάννη.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επέλεξε τον Κωνσταντίνο Τασούλα ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή ο ηπειρώτης πολιτικός είναι «θεσμικός». Αλλά γιατί είναι ένας βέρος δεξιός.

 

Και τον επέλεξε γιατί αυτό που στάθμισε πάνω από όλα ήταν να κάνει μια πολιτική επιλογή που να αντιστοιχεί στην εκτίμηση που έχει ότι η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς τα δεξιά και πως η απειλή για την κυρίαρχη Νέα Δημοκρατία δεν έρχεται από τα αριστερά της, αλλά από τα δεξιά.

 

Γι’ αυτόν τον λόγο αδιαφόρησε για τον άγραφο κανόνα για την ανάγκη επιλογής υποψηφίων προέδρων που να μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεση και της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και προτίμησε μια αμιγώς παραταξιακή υποψηφιότητα. Δηλαδή, στο βαθμό που πλέον η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει αποσυνδεθεί από ενδεχόμενη διάλυση της Βουλής, ο πρωθυπουργός δεν ασχολήθηκε με την ανάγκη να ισχυροποιηθεί ο όποιος θεσμικός ρόλος του ΠτΔ με μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

 

Με αυτό τον τρόπο, ο πρωθυπουργός αποτυπώνει μια βαθύτερη αδιαφορία για τη Βουλή ως πεδίο όπου διαμορφώνονται συναινέσεις, εκτιμώντας ότι με τη Νέα Δημοκρατία να είναι το μόνο πραγματικά μεγάλο κοινοβουλευτικά κόμμα, δεν έχει κανένα νόημα να διαπραγματευτεί με μια αντιπολίτευση που είναι πολυδιασπασμένη και επί της ουσίας άβουλη, επιλέγοντας μάλιστα την πόλωση θεωρώντας, προφανώς, σε μια νέα ένδειξη αλαζονείας, ότι θα είναι ανώδυνη και θα βγει αλώβητος. Και από αυτό εκ των πραγμάτων προκύπτει και η αδιαφορία για την ανάγκη οι έστω και πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποστηρίζονται με το κύρος μιας συναινετικής εκλογής.

 

Αντιθέτως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ισχυροποιήσει τη θέση της Νέας Δημοκρατίας ως του μόνου πόλου κυβερνησιμότητας στη χώρα, με το συμβολισμό που θα έχει η εκλογή Τασούλα, συμβολισμό όχι μόνο προς τα έξω, αλλά κυρίως προς το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί παρότι επέλεξε να πάει με σκληρά «παραταξιακή» υποψηφιότητα, εντούτοις «προσπέρασε» τους πρώην πρωθυπουργούς από τον ίδιο του τον πολιτικό χώρο, η τυχόν αντίδραση των οποίων αναμένεται σίγουρα με ενδιαφέρον.

 

Όλα αυτά απλώς υπογραμμίζουν για άλλη μια φορά την ιδιαίτερα προβληματική συνθήκη που διαμορφώνει το γεγονός ότι έχουμε ένα σκηνικό πολιτικής ανισορροπίας, με τη Νέα Δημοκρατία να έχει σχεδόν απόλυτη κυριαρχία απλώς και μόνον επειδή παραμένει η πιο συμπαγής μειοψηφία απέναντι σε μια δημοκρατική αντιπολίτευση κατακερματισμένη που αδυνατεί να διαμορφώσει μια εναλλακτική προοπτική διακυβέρνησης και να διατυπώσει μια πειστική πολιτική στρατηγική.

 

 

Συσπείρωση αντί συναίνεσης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τη συσπείρωση της παράταξής του και την ενίσχυση της πολιτικής του κυριαρχίας αντί της συναίνεσης με την αντιπολίτευση.

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

ΜE THN ΠΡΟΤΑΣΗ ενός συντηρητικού νεοδημοκράτη, όπως είναι ο Κωνσταντίνος Τασούλας, για την προεδρία της Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει να ικανοποιήσει την παράταξή του με μια υποψηφιότητα που ανταποκρίνεται στα πολιτικά στάνταρ που έθετε η κοινοβουλευτική του ομάδα το προηγούμενο διάστημα.

 

Η ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, η οποία απορρίφθηκε, είναι βέβαιο ότι θα ψηφιζόταν αν αποφάσιζε να την προτείνει ξανά, καθώς ελάχιστοι από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ θα τολμούσαν να την καταψηφίσουν, αλλά πολλοί θα το έκαναν από κομματικό καθήκον, όχι χωρίς γκρίνια και απογοήτευση.

 

Το Μέγαρο Μαξίμου την υπερασπίστηκε πολλές φορές αυτά τα πέντε χρόνια απέναντι στους νεοδημοκράτες βουλευτές που διαμαρτύρονταν με διάφορες αφορμές, ακόμα και απέναντι σε υπουργούς όταν (σε ελάχιστες περιπτώσεις) υπήρξε κάποια αντιπαράθεση. Ο πρωθυπουργός δηλώνει ικανοποιημένος από τη θητεία της και τη συνεργασία τους, φαίνεται όμως πως συμφωνεί σε έναν βαθμό με την κριτική που της προσάπτει ως μειονέκτημα την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας και πολιτικού κύρους. Σε αυτά τα πέντε χρόνια θα έλεγε κανείς πως αυτό δεν χρειάστηκε ιδιαίτερα. Οι υποστηρικτές της υποψηφιότητας πολιτικού προσώπου, όμως, υποστηρίζουν ότι η εμπειρία αυτή είναι απαραίτητη, καθώς έχουμε εισέλθει ήδη σε μια δύσκολη περίοδο με ιδιαίτερους γεωπολιτικούς κινδύνους για την περιοχή.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προσπαθήσει στο εξής, όπως φαίνεται από την επικοινωνιακή γραμμή του, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τόσο του πατριωτικού όσο και του εκσυγχρονιστικού εκλογικού κοινού

Αρκετοί βουλευτές, επίσης, θεωρούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα της θητείας της ότι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είχε το «πατριωτικό προφίλ» που απαιτεί ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, το οποίο, όπως υποστήριζαν, διέθεταν όλοι οι προηγούμενοι. «Ακόμα και οι Πρόεδροι που ψηφίστηκαν επί Αλέξη Τσίπρα (Προκόπης Παυλόπουλος) και Κώστα Σημίτη (Κωστής Στεφανόπουλος) είχαν έντονα αυτά τα χαρακτηριστικά του πολιτικού πατριωτικού προφίλ», αναφέρει βουλευτής της ΝΔ, ο οποίος θεωρεί την Κατερίνα Σακελλαροπούλου εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Ο ίδιος την είχε υπερψηφίσει το 2020 από κομματικό καθήκον, όπως λέει, αλλά βρίσκει την υποψηφιότητα Τασούλα «πολύ πιο ικανοποιητική» και μαζί του φαίνεται να συμφωνεί η πλειοψηφία στο κυβερνών κόμμα.

 

 

Ο πρωθυπουργός στο εξής θα επιχειρήσει να ακολουθήσει ξανά την επιτυχημένη (γι’ αυτόν) συνταγή της δύσκολης ισορροπίας, να κρατά ικανοποιημένη την παραταξιακή βάση και τους κεντρώους φιλελεύθερους που τον υποστήριξαν. Την ισορροπία αυτή την είχε πετύχει το πρώτο διάστημα, αλλά φάνηκε να τη χάνει μετά το 2023. Το πλήγμα που υπέστη στις ευρωεκλογές και η διεθνής πολιτική τάση της συντήρησης τον έχει κάνει να σκεφτεί ξανά την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει η κυβέρνησή του. Στις αρχές της θητείας του, ωστόσο, αρκούσαν κάποιες δηλώσεις ή συμβολικές κινήσεις για να ικανοποιεί το κοινό που ήθελε κάθε φορά. Έξι χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, όμως, αυτές δεν αρκούν, καθώς οι πολίτες κρίνουν κυρίως από τις πράξεις και τα έργα.

 

Η επιλογή της στροφής στην τακτική του 2019 φάνηκε και από τις τελευταίες κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με την παρουσία του στην κηδεία του Κώστα Σημίτη και τον τρόπο που τον τίμησε πήρε πόντους στο «εκσυγχρονιστικό» κεντρώο κοινό που τον ενδιαφέρει. Με την πρόταση του Κωνσταντίνου Τασούλα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας συσπειρώνει τη ΝΔ και ικανοποιεί όσους διαμαρτύρονταν για «αριστερή στροφή» και έκαναν παράπονα ότι η ΝΔ είχε γίνει ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι.

 

 

Κάποιοι πολιτικοί αναλυτές ερμηνεύουν την επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα ως επίδειξη πολιτικής κυριαρχίας και ισχύος. «Το έκανε επειδή μπορεί. Η παράδοση της λεγόμενης συναινετικής πρότασης από την αντίπαλη πλευρά υπήρχε επειδή το διακύβευμα ήταν οι εκλογές. Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Ένας μη κομματικός υποψήφιος θα του προκαλούσε περισσότερα προβλήματα», αναφέρει έμπειρος πολιτικός επιστήμονας.

 

Στελέχη της ΝΔ που υπερασπίζονται την πρόταση Μητσοτάκη επισημαίνουν ότι ο Κωνσταντίνος Τασούλας προέρχεται από το περιβάλλον του Ευάγγελου Αβέρωφ, άρα ικανοποιεί όσους ήθελαν έναν συντηρητικό συμβολισμό, αλλά είναι και ένας πολιτικός που όχι μόνο ψήφισε υπέρ του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών αλλά επιχειρηματολόγησε κιόλας υπέρ του, προσπαθώντας να πείσει όσους είχαν αντιρρήσεις.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προσπαθήσει στο εξής, όπως φαίνεται από την επικοινωνιακή γραμμή του, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τόσο του πατριωτικού όσο και του εκσυγχρονιστικού εκλογικού κοινού. Από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις φαίνεται πως η παλιά τακτική που επανήλθε (προσωρινά ή όχι, θα φανεί στην πορεία) αποδίδει. Κριτική από την αντιπολίτευση θα υπάρχει τις επόμενες μέρες, αλλά στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμούν ότι αυτή δεν θα έχει ανταπόκριση στο κοινό που τους ενδιαφέρει. Άλλωστε, το θέμα της εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, την ώρα που με την επιλογή Μητσοτάκη το κυβερνών κόμμα συσπειρώνεται, στην αντιπολίτευση προκαλεί διαφωνίες τόσο μεταξύ κομμάτων όσο και στο εσωτερικό τους, αποτελώντας αφορμή για γενικότερη αμφισβήτηση.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οι “νόμοι” της Κρήτης

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 

 

 

Στην Κρήτη έχουν επινοήσει την αυτόνομη οδήγηση πολύ πριν την Tesla. Κατεβάζουν δέκα κούπες και το αυτοκίνητο πηγαίνει μόνο του. Ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι. Και ο θάνατος του νέου παιδιού στα Χανιά μπορεί να μην περιγράφεται ως δολοφονία, όμως έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρωποκτονίας. Υπάρχει δράστης και από πίσω του ένα ολόκληρο σύστημα που συνεργάστηκε, έχοντας πλήρη γνώση, στην ύφανση της τραγωδίας.

 

Φυσικά και θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε στην ελληνική περιφέρεια. Ενας ευκατάστατος επιχειρηματίας της περιοχής είναι πολύ πιθανό να είχε την ίδια, ιδιαίτερη, αντιμετώπιση από τους αστυνομικούς. Διότι τα πράγματα στις τοπικές κοινωνίες είναι διαφορετικά. Δεν είναι μόνο η εύνοια που απολαμβάνουν οι ισχυροί του τόπου. Είναι και ο φόβος των αστυνομικών μη βρεθούν μπλεγμένοι αν δυσαρεστήσουν κάποιον που μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο. Νομίζετε ότι είναι εύκολο για έναν αστυνομικό να πάρει σηκωτό στο κελί κάποιον ισχυρό της τοπικής κοινωνίας; Στην Κρήτη αυτή η συνθήκη ενισχύεται.

 

Πριν από λίγα χρόνια έγινα κοινωνός ενός περιστατικού που έλαβε χώρα στο νομό Χανίων. Αστυνομικός έλεγχος, με τη συμμετοχή ανδρών των ΕΚΑΜ, σταμάτησε αγροτικό αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνει νεαρός άνδρας, μαζί με τον γιό του. Σε έλεγχο που πραγματοποιήθηκε στο όχημα εντοπίστηκε οπλισμός. Ο άνδρας οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, σχηματίστηκε δικογραφία και αφέθηκε ελεύθερος.

 

 

 

Ομως η οργή ξεχείλιζε από μέσα του. «Μα να με σέρνουν με το κοπέλι στον εισαγγελέα για ένα όπλο που ήταν και άδειο;» Δεν το άφησε να περάσει έτσι. Μάζεψε κάτι ξαδέλφια και την έστησαν σε έναν από τους αστυνομικούς. Τον πέτυχαν σε καφέ, εκτός υπηρεσίας. Του επιτέθηκαν, τον έγδυσαν, του πήραν τα ρούχα και έφυγαν. Οχι, δεν υπήρξε συνέχεια. Λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του αστυνομικού.

 

Δεν ευθύνεται μόνο η ανεπάρκεια του οδικού δικτύου για τα τροχαία στην Κρήτη. Το κακό εκπορεύεται από μία νοοτροπία που καλλιεργεί λανθάνουσα αίσθηση της λεβεντιάς. Θα κατεβάσεις τις κούπες με τις ρακές, θα πιεις και ένα μπάφο και μετά θα μπεις στο αυτοκίνητο, εννοείται χωρίς ζώνη, αλλά εξαιρετικά πιθανό και με ένα όπλο. Και έτσι η παραβατικότητα, που συχνά λαμβάνει αυτοκτονικές διαστάσεις, μασκαρεύεται σε ένδειξη αυθεντικότητας και κομμάτι της παράδοσης.

 

Η δωρεάν ρεκλάμα στη Λατινοπούλου

 

γράφεο ο Κώστας Γιαννακίδης

 

 

 

Γράφω αυτό το κομμάτι γνωρίζοντας ότι όταν μπει και η τελευταία τελεία θα το έχω μετανιώσει καθώς η δημοσίευση θα αναιρεί την ουσία του. Όμως μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται ως έχουν.

 

Η Άννα Διαμαντοπούλου συνέπλευσε με τον Άδωνι Γεωργιάδη, σχολιάζοντας την Αφροδίτη Λατινοπούλου και τις δηλώσεις της για τον Κώστα Σημίτη. Ήταν μία ωραία επάλειψη βουτύρου πάνω στο ψωμί της Λατινοπούλου. Διότι όταν η κυρία προσβάλλει τη μνήμη ενός άταφου νεκρού, γνωρίζει ότι εκφράζει τα ταπεινότερα των ενστίκτων που διακατέχουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δείτε τι γράφτηκε στα social για τον Σημίτη. Και ακούστε τι είπε η Λατινοπούλου. Και μετά αναρωτηθείτε ποια μάζεψε περισσότερους πόντους.

 

Η Διαμαντοπούλου πήρε μαζί της τους λογικούς. Η Λατινοπούλου εξέφρασε το επαρχιακό καφενείο. Ομως στην κάλπη οι ψήφοι δεν γράφουν από πού προέρχονται. Και όσο οι συστημικοί καταφέρονται κατά της Λατινοπούλου, τόσο εκείνη προσθέτει στο σανό, με το οποίο ταϊζει το κοινό της, το παραμύθι της καταδίωξης από τα συμφέροντα.

 

 

Διότι τι είναι η Λατινοπούλου; Με τον κίνδυνο να μου αποδώσουν μομφή περί σεξισμού, θα πω ότι είναι μία ευπαρουσίαστη κιβωτός των πλέον αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας.

 

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας: η ωραία εμφάνιση της κυρίας Λατινοπούλου ευνοεί τη μετάδοση του μηνύματος της. Και η ίδια πατάει επάνω στα νέα ήθη που εισήγαγε στη δημόσια σφαίρα η περίοδος της κρίσης. Η ωμότητα, ο κυνισμός και η κοινή χυδαιότητα έχουν πλέον νομιμοποιηθεί ως στοιχεία στην εκφορά πολιτικού λόγου. Δεν χρειάζεται να τηρούνται ούτε τα προσχήματα αν αυτό που λες αντιστοιχεί στο χυλό των social media και στη χυδαιότητα που συχνά εμποτίζει το θυμικό μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.

 

 

Όταν η Λατινοπούλου χυδαιολογεί πάνω από τον άταφο Σημίτη, έχει κατά νου δύο πράγματα: πρώτον ότι θα εκφράσει ένα κομμάτι της κοινωνίας και δεύτερον ότι θα αποκτήσει το δικαίωμα να εμφανιστεί ως στόχος του κατεστημένου.  Η συνταγή έχει τα ίδια συστατικά με εκείνα που χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή, απλώς έχει μετριαστεί η ένταση. Ξενοφοβία, φτιασιδωμένος ρατσισμός, απόρριψη του διαφορετικού με επίκληση στην παράδοση και την εθνική ομοιογένεια και μία σχεδόν χουλιγκανίστικη προσέγγιση επί των εθνικών θεμάτων. Σχεδόν αυτά που θα ακούσεις μέσα σε ένα ταξί με την εικόνα του Παϊσιου να πηγαίνει πέρα-δώθε κρεμασμένη από τον καθρέφτη.

 

«Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Σημίτης και η Αφροδίτη Λατινοπούλου το έχει καταλάβει πολύ καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες κατάπιε επικοινωνιακά τον Βελόπουλο. Το μόνο, λοιπόν, που της πρέπει, είναι να την αγνοήσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ρεκλάμα για την ίδια από τις δηλώσεις του Γεωργιάδη και της Διαμαντοπούλου, ειδικά όταν ζούμε σε μία χώρα όπου πολλοί ετεροπροσδιορίζονται πολιτικά βάσει της αντιπάθειας για τους απέναντι. Και, φυσικά, αυτή η δωρεάν ρεκλάμα αναπαράγεται με την πρώτη ευκαιρία από τα κανάλια. Σιγά μη χάσουν την ευκαιρία. Πολιτικά η Λατινοπούλου είναι ένα μηδενικό που κάνει νούμερα.

Κώστας Σημίτης. Από τις βόμβες στο ανολοκλήρωτο βήμα εκσυγχρονισμού

  

Οι λιπόψυχοι γίνονται τιμητές εκ των υστέρων στους εύκολους καιρούς. Εξέμεσε μίσος ο κατιμάς των σόσιαλ μίντια για τον Κώστα Σημίτη, πολλαπλασιάζοντας με μεγεθυντικό φακό τα όποια λάθη του και μηδενίζοντας τα θετικά του.

 γράφει ο Γιάννης Σιδέρης

Ο Σημίτης έδωσε το παρών εμπράκτως στην αντίσταση κατά της χούντας, βάζοντας βόμβες περιορισμένη ισχύος για να μην προκληθούν θύματα, ως μέλος της «Δημοκρατικής Άμυνας», όπως μετεξελίχθηκε ο προοδευτικός «Ομιλος Παπαναστασίου».

 

Μαζί του ο ηρωικός Σάκης Καράγιωργας που έχασε σχεδόν όλη την παλάμη του κατά την κατασκευή της βόμβας στο υπόγειο του σπιτιού του, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, κ.α.

 

Και μόνο γι’ αυτή του τη δράση, όταν η Ελλάδα σιωπούσε - με δυσαρέσκεια για τη χούντα αλλά σιωπούσε - ο Κώστας Σημίτης άξιζε τον σεβασμό. Μια Ελλάδα ολίγων εύψυχων, η οποία μετά την πτώση της δικτατορίας βρέθηκε να έχει δέκα εκατομμύρια αντιστασιακούς, πολλοί εκ των οποίων, με εκ των υστέρων …επαναστατική λογοδιάρροια, έβριζαν τον Σημίτη ως δεξιό!

 

Ο Σημίτης, συνιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, αποτέλεσε την ευρωπαϊκή λελογισμένη πλευρά του, που ασφυκτιούσε και αντιπάλευε τη λαϊκίστικη δημαγωγία του Αντρέα. Το 1979 ο Αντρέας τον «παραίτησε» από το πανίσχυρο Εκτελεστικό Γραφείο του κόμματος> Αιτία μια αφίσας που είχε κυκλοφορήσει με το σύνθημα: «Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών».

 

Ήταν ακόμη η εποχή του τριτοκοσμικού και τριτοκοσμικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Τότε που το ΠΑΣΟΚ ήταν υπέρ της εξόδου από την τότε ΕΟΚ (αφού «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – ήταν - το ίδιο συνδικάτο»).

 

Άλλες αποπομπές του ήταν : Από τη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας το 1987, αφού πρώτα διέσωσε την Οικονομία της χώρας. Επίσης, από τη θέση του υπουργού Βιομηχανίας καθώς ο Αντρέας τον αποδοκίμασε στη συνέντευξη της ΔΕΘ το 1995. Επί πλέον η διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ μέσω επιστολής που δημοσίευσε ο ΓΑΠ στον Τύπο, επειδή τάχθηκε κατά της διενέργειας δημοψηφίσματος για τη «Συνθήκη της Λισσαβόνας» (τροποποίησε της ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης).

 

Ήταν όμως ο Πρωθυπουργός που ενέταξε τη χώρα στην ΟΝΕ, ενισχύοντας τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό του το επίτευγμα κατηγορήθηκε, ίσως δικαίως, ότι βιάστηκε καθώς η Ελλάδα, οι υποδομές της, η οικονομία της, δεν ήταν ώριμες για τέτοιο άλμα. Αλλά «Αυτή είναι η Ελλάδα» όπως είχε πει στη Βουλή και ο ίδιος. Ποτέ δεν είναι έτοιμη αν δεν αναγκαστεί να γίνει έτοιμη.

 

Ο ίδιος από Παιδεία εκσυγχρονιστής, έδωσε τη μάχη των ταυτοτήτων απέναντι στον κοσμικό αρχηγισμό του Χριστόδουλου, τη θεούσα ΝΔ του Κώστα Καραμανλή και το μισό αντι-Σημιτικό ΠΑΣΟΚ - που αν και δε δήλωνε πιστό, ήταν υπέρ της αναγραφής θρησκεύματος γιατί «σεβόταν» τις παραδόσεις του λαού μας!

 

Η κυβέρνησή του πέτυχε και το αδιανόητο. Την ένταξη της διαιρεμένης Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αδιανόητο γιατί η επικρατούσα άποψη μεταξύ των εταίρων ήταν πως πρώτα θα λυθεί το πολιτικό πρόβλημα διαίρεσης της μεγαλονήσου και στη συνέχεια έπεται (οψέποτε) η ένταξη.

 

Ήταν επίσης ο Πρωθυπουργός των μεγάλων έργων, που έγιναν εξαιτίας των Ολυμπιακών Αγώνων, και που ναι, ξεκίνησαν με καθυστέρηση επειδή ο Σημίτης δεν πίστεψε ποτέ στον μεγαλοϊδεατισμό της ανάληψής τους. Λάθος του γιατί οι αγώνες ήταν ο εμβρυουλκός των έργων που ακόμη «θα γίνονταν» εάν η Πολιτεία δεν είχε αναγκαστεί να τα φτιάξει.

 

Λάθος του ήταν επίσης που μέσα στον ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό του, δεν είχε κατανοήσει πλήρως το διακεκαυμένο γεωστρατηγικό σημείο της χώρας και την εγγενή επικινδυνότητα της Τουρκίας, η οποία τότε δεν είχε ξεδιπλώσει τόσο απροκάλυπτα την ονείρωξή της για «Γαλάζιες Πατρίδες» και «Πατρίδες της καρδιάς».

 

Ήρθαν όμως τα γεγονότα των Ιμίων, 15 ημερών πρωθυπουργός, να του υπενθυμίσουν ότι εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Και φυσικά να αναθεωρήσει, κατανοώντας ότι οι εξοπλισμοί δεν είναι μόνο αίτημα πολεμόχαρων στρατιωτικών και λαϊκιστών ηγετίσκων. Αφορούσαν την ύπαρξη της χώρας.

 

Ένα από τα προβλήματα που του καταλογίστηκαν επίσης, ήταν η υπόθεση του Χρηματιστηρίου. Όντως η Βαλκανική Ελλάδα έζησε κάτι πυρετικά «λαμπερό» και αφελώς ενθουσιώδες. Έρρεε «τσάμπα» χρήμα Η κυβέρνησή του βρέθηκε ανέτοιμη να το χειριστεί, αρκούμενη σε ανεπαρκείς έως και ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

 

Όμως είναι κατευθυνόμενο ψεύδος να του αποδίδεται δόλια παρότρυνση προς στον κόσμο να «παίξει» στο χρηματιστήριο. Εκείνο που είχε δηλώσει στη συνέντευξη στη ΔΕΘ, είναι ότι «Εφόσον η οικονομία πηγαίνει καλά θα πηγαίνει και το χρηματιστήριο». Αυτό πολύ απέχει από διάθεση παρότρυνσης τζόγου στη Σοφοκλέους. (στον αντίποδα ως πιο άσχετος ο Τσίπρας, είχε αναρωτηθεί επί των δικών του ημερών «και τι έγινε αν κλείσει δυο - τρεις μέρες το χρηματιστήριο;»).

 

Αποσπασματική η ανωτέρω αναφορά στον Κώστα Σημίτη, τέμνει όσα σχολιάζει με κακεντρέχεια η κοινή γνώμη. Η κρίση ανήκει στην Ιστορία.

 

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα του αναγνωρίσει ότι ώθησε μια θεσμικά και οικονομικά υστερούσα χώρα, σε ένα γενναίο βήμα ανολοκλήρωτου εκσυγχρονισμού.

Το “πρέπει να κάνουμε την δουλειά” του Κώστα Σημίτη

 

Μετριοπαθής ως άνθρωπος, επιφυλακτικός στις σχέσεις του, ο Κώστας Σημίτης έθετε στόχους που “έπρεπε να πετύχουμε”. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα πάνω απ’ όλα.

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

 

Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του Κώστα Σημίτη στην περίοδο που κυβέρνησε τη χώρα(1996-2004) ήταν το πασίγνωστο «μπλοκάκι» του. Ήταν η πρακτική πλευρά της νοοτροπίας του, η οποία έλεγε: να βάζουμε στόχους, να γίνεται προγραμματισμός, να παρακολουθείται συστηματικά η πορεία των έργων που ανατίθενται, ώστε «να κάνουμε τη δουλειά». Αυτή είναι η φράση-μότο, στην οποία συνοψιζόταν η προσωπική και πολιτική φιλοσοφία του, την οποία εφάρμοσε στην οκταετή πρωθυπουργική θητεία του.

 

Αν και μετριοπαθής ως άνθρωπος(σπανίως χρησιμοποιούσε βαριά επίθετα στις ομιλίες και στα κείμενά του), στις δύσκολες στιγμές της του πορείας επέδειξε αποφασιστικότητα- στα όρια του πολιτικού τσαμπουκά, που συχνά ξένιζε ακόμα και στενούς συνεργάτες του. Υπάρχουν ορισμένα παραδείγματα.

 

Μόλις είχε αναλάβει την πρωθυπουργία(δεν είχε προλάβει να ορκιστεί η κυβέρνηση) τού «έσκασε» η υπόθεση των Ιμίων, που έφερε Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα πολεμικού επεισοδίου. Ο Σημίτης ήταν εξαρχής αποφασισμένος να επιδιώξει την «απεμπλοκή», πιστεύοντας ότι μια πολεμική περιπέτεια θα οδηγούσε την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω, θα καθυστερούσε την ευρωπαϊκή της πορεία και ουσιαστικά θα κατέστρεφε τη δική του πρωθυπουργική θητεία. Όταν η απεμπλοκή έγινε πράξη με αμερικανική παρέμβαση, ο Σημίτης είπε στους συνεργάτες τους ότι θα ευχαριστούσε τους Αμερικανούς κατά την ομιλία του στη Βουλή. Σχεδόν όλοι τον απέτρεψαν, λέγοντάς του ότι είχε φουντώσει το αντιαμερικανικό αίσθημα και ότι όλη η αντιπολίτευση ήταν «στα κάγκελα». Λίγο αργότερα ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και είπε τη φράση «ευχαριστώ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών» εν μέσω αντιπολιτευτικής θύελλας(από τη ΝΔ του Μιλτιάδη Έβερτ ακούγονταν κραυγές για «προδοσία») και η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ήταν «παγωμένη». Ο Σημίτης πίστευε ότι οι Αμερικανοί βοήθησαν να αποφευχθεί μια πολεμική περιπέτεια, σε αντίθεση με την «κοιμώμενη» Ευρώπη. «Έπρεπε να το πω», έλεγε μετά σε όσους εξέφραζαν αμφιβολίες.

Τον Ιούνιο του 1996, όντας πρωθυπουργός, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου και έγινε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο θα εκλεγόταν ο νέος πρόεδρός του. Δεν ήταν αυτονόητο ότι θα ήταν ο Σημίτης. Αντίθετα, το σημαντικότερο κομμάτι του στελεχικού δυναμικού του ευνοούσε τη «διαρχία»: πρωθυπουργός Σημίτης, πρόεδρος του κόμματος Άκης Τσοχατζόπουλος. Ο Σημίτης είχε απορρίψει την εκδοχή αυτή, λέγοντας σε συνεργάτες του «η διαρχία σημαίνει ακυβερνησία». Έτσι πήγε στο συνέδριο αποφασισμένος να θέσει το δίλημμα «αν δεν εκλεγώ πρόεδρος θα παραιτηθώ από πρωθυπουργός». Ορισμένοι συνεργάτες του, φοβούμενοι την ισχύ του κομματικού μηχανισμού, ήταν επιφυλακτικοί, πιστεύοντας ότι αυτό που έχει πρώτιστη σημασία είναι η κυβέρνηση και όχι το κόμμα. Ο Σημίτης τους είπε «σημασία έχει να μπορούμε να κυβερνήσουμε», έθεσε το δίλημμα, έγινε μεγάλη σύγκρουση, αλλά στο τέλος το κέρδισε.

Ο μεγάλος στόχος του Σημίτη ήταν, αναμφισβήτητα, η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ(Οικονομική και Νομισματική Ένωση), δηλαδή στο ευρώ. Και σ’ αυτόν τον στόχο υπέταξε τα πάντα. Προς το τέλος της πρώτης τετραετίας του, όταν κρινόταν η ένταξη ή μη στο ευρώ, η Ελλάδα ήταν έτοιμη να κάνει άλλη μια «αγορά του αιώνα». Είχε σχεδόν κλείσει η συμφωνία για την αγορά των τότε πανάκριβων αμερικανικών αεροπλάνων F-15 και αναμενόταν η απόφαση του ΚΥΣΕΑ. Όμως, το κόστος ήταν πολύ υψηλό και έθετε σε αμφιβολία την επίτευξη των οικονομικών κριτηρίων για την ένταξη στην κοινή ευρωπαϊκή νομισματική ζώνη. Η τότε κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Αμερικανοί ή Ευρωπαίοι; Ο Σημίτης επέλεξε αμέσως: πάνω απ’ όλα η ένταξη στο κοινό νόμισμα. Η αγορά των F-15 ματαιώθηκε, γεγονός που έφερε τις σχέσεις του με τον τότε υπουργό ‘Αμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο στα όρια της σύγκρουσης. Και επελέγη η μέση οδός, να αγοραστούν F-16, αεροπλάνα με πολύ μικρότερο κόστος.

Στις αρχές της δεύτερης πρωθυπουργικής θητείας του ξέσπασε η «υπόθεση των ταυτοτήτων». Ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος εισηγήθηκε να μην αναγράφεται πλέον το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες. Προκλήθηκε σάλος. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, συνεπικουρούμενος από τη ΝΔ, οργάνωσε τις περίφημες «λαοσυνάξεις». Μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε σύγκρουση με την Εκκλησία, ελάχιστοι υπουργοί υποστήριζαν δημόσια την κυβερνητική επιλογή. Ο Σημίτης δέχθηκε εισηγήσεις «να μην το τραβήξει», γιατί το ΠΑΣΟΚ θα πάθαινε εκλογική ζημιά. Αλλά τις απέρριψε. Ήρθε σε συνεννόηση με τον συντηρητικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος απέρριψε το αίτημα του Αρχιεπισκόπου για δημοψήφισμα και το θέμα έκλεισε. Αργότερα ο Σημίτης έλεγε σε συνομιλητές του χαμογελώντας: «Ευτυχώς που Πρόεδρος ήταν ο συντηρητικός, αλλά θεσμικός και ανοιχτόμυαλος, Στεφανόπουλος. Αλλιώς θα μας είχαν νικήσει οι Δεσποτάδες…».

Ο Κώστας Σημίτης παρέλαβε από τον Ανδρέα Παπανδρέου ένα μεγάλο κόμμα που βρισκόταν στην κυβέρνηση. Κατά τούτο ήταν τυχερός, δεν χρειάστηκε να φτιάξει εξαρχής κάτι δικό του. Όμως, παρά την πολύ ισχυρή αμφισβήτηση που είχε, κατάφερε να το κρατήσει ισχυρό και να επεκτείνει την κυβερνητική θητεία του για άλλα οκτώ χρόνια. Πολλές κυβερνητικές αποφάσεις του κρίθηκαν αμφιλεγόμενες, αλλά σχεδόν όλοι του αναγνωρίζουν ότι πορεύθηκε θέτοντας στόχους, για την επίτευξη των οποίων επέδειξε ζήλο και αποφασιστικότητα. Ήταν ο πολιτικός που ήθελε «να γίνει η δουλειά».

  

Ίσως την πρωθυπουργική θητεία του να αποδίδει πολύ εύστοχα αυτή η ρήση του Γάλλου συγγραφέα Μισέλ ντε Μοντέν: «Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει».

 

Ο Σημίτης σίγουρα ήξερε…

Λοιπόν, πώς πήγε η δημοκρατία το 2024;

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ δισεκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος σε εκλογικές διαδικασίες σε όλο τον κόσμο, σε διάφορους τύπους εκλογών (εθνικές, προεδρικές, δημοτικές, ευρωεκλογές κ.ά.). Το 2024 πραγματοποιήθηκαν εκλογές σε περισσότερες από ογδόντα χώρες σε όλο τον πλανήτη, ανάμεσα σε αυτές και σε μερικές από τις πολυπληθέστερες. Ήταν μια χρονιά παγκόσμιου εκλογικού οργασμού, η συγκυρία ήταν εντυπωσιακή. Με μια πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για ενός είδους θρίαμβο της δημοκρατίας. Σε πολλές χώρες, ακόμα και σε κάποιες που έχουν ταυτίσει πολλά χρόνια από την ιστορία τους με απολυταρχικά καθεστώτα, διεξήχθησαν εκλογές. Όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί για να χαϊδεύουν τα αυτιά και να ενισχύουν τις ψευδαισθήσεις των ψηφοφόρων, η δημοκρατία νίκησε. Ακούγεται συχνά και στη χώρα μας. Οι πολίτες –θα συμπλήρωναν οι ίδιοι– πήραν την τύχη τους στα χέρια τους και με τις αποφάσεις τους την ώρα της κάλπης εκφράστηκαν ελεύθερα και διαμόρφωσαν την προοπτική και το μέλλον τους. Πολύ ωραίο ηχεί όλο αυτό, είναι όμως έτσι;

 

Αξίζει να σταθεί κανείς σε ένα ρεπορτάζ που κατέγραψε δημοσιογράφος του BBC κατά την εκλογική διαδικασία τον περασμένο Νοέμβριο στη Μολδαβία, όπου οι πολίτες κλήθηκαν να ψηφίσουν για πρόεδρο της χώρας. Ορισμένοι προσήλθαν στις κάλπες, ψήφισαν και έμειναν με την εντύπωση ότι εκείνη την ώρα θα πάρουν τα χρήματα που τους είχαν υποσχεθεί τις προηγούμενες ημέρες κάποιοι. Ένας παραγωγός του τηλεοπτικού δικτύου άκουσε μια γυναίκα, η οποία είχε ρίξει το ψηφοδέλτιό της στη διάφανη κάλπη, να ρωτάει έναν από τους παρατηρητές των εκλογών από πού θα πληρωνόταν! Τη ρώτησε αν της είχαν προσφερθεί χρήματα για να ψηφίσει και το παραδέχτηκε εύκολα και χωρίς ενδοιασμό. Ήταν, μάλιστα, θυμωμένη και έλεγε ότι ένας άντρας που την είχε στείλει στην κάλπη, μετά δεν σήκωνε το τηλέφωνό του. «Με ξεγέλασε», είπε οργισμένη. «Όχι μόνο εσένα, καλή μου», παρατήρησε ο παραγωγός (inequality.org, 20.10.2024).

 

Ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, με το όνομα Έλον Μασκ, έδωσε περισσότερα από 200 εκατ. δολάρια υπέρ της εκστρατείας του Τραμπ, μοίραζε χρήματα σε όσους θα ψήφιζαν τον εκλεκτό του και μετέτρεψε το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που κατέχει σε όργανο ακροδεξιάς προπαγάνδας υπέρ του Τραμπ.

Αυτοί που υποσχέθηκαν χρήματα σε ψηφοφόρους της Μολδαβίας είχαν ταχθεί εναντίον της υποψήφιας προέδρου Μάια Σάντου, η οποία είναι φιλοευρωπαία και υπέρ της ένταξης της χώρας της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίπαλός της ήταν ο Αλεξάντρ Στογιάνογλου, πρώην γενικός εισαγγελέας, ο οποίος υποστηριζόταν από το ρωσόφιλο σοσιαλιστικό κόμμα. Οι Ρώσοι κατηγορήθηκαν για εμπλοκή στις εκλογές υπέρ του Στογιάνογλου, αλλά φυσικά το αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας. Πάντως, για την ιστορία, η «δυτικόδουλη και ρωσοφοβική» (όπως τη χαρακτήρισε ελληνική ιστοσελίδα η οποία ισχυρίζεται ότι είναι αριστερή) Σάντου, έστω και οριακά, κέρδισε τις εκλογές. Αυτοί που έριξαν, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, πολύ χρήμα για να αλλοιώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα στη μικρή αυτή χώρα απέτυχαν. Ανάμεσά τους ένας δισεκατομμυριούχος με το όνομα Llan Shor, που έστειλε 15 εκατ. δολάρια σε 130.000 πολίτες με αντάλλαγμα τη δέσμευσή τους ότι θα ψηφίσουν κατά της Σάντου. Ο Llan Shor είναι ένας 37χρονος ολιγάρχης φυγάς από τη χώρα, που είχε καταδικαστεί γιατί υπέκλεψε από το τραπεζικό σύστημα της Μολδαβίας 1 δισ. δολάρια (Reuters, 21.10.2024).

 

Είναι η μικρή Μολδαβία των λιγότερων από 2,5 εκατ. ανθρώπων, όπου σημειώθηκαν σε εκλογές παρεμβάσεις τέτοιου είδους, όπου το χρήμα επηρεάζει τα αποτελέσματα, ενδεικτικό παράδειγμα; Υπάρχει απάντηση και έρχεται από τις ΗΠΑ των 334,9 εκατ. ανθρώπων. Εκεί ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, με το όνομα Έλον Μασκ, έδωσε περισσότερα από 200 εκατ. δολάρια υπέρ της εκστρατείας του Τραμπ, μοίραζε χρήματα σε όσους θα ψήφιζαν τον εκλεκτό του και μετέτρεψε το μέσο κοινωνικής δικτύωσης που κατέχει σε όργανο ακροδεξιάς προπαγάνδας υπέρ του Τραμπ (Guardian, 23.12.2024). Οι παρεμβάσεις του έπληξαν με τον πιο κυνικό και ωμό τρόπο την ίδια τη δημοκρατία της χώρας, έκαναν τον Μασκ ακόμα πλουσιότερο και του απέφεραν μια ισχυρή θέση πλάι στον Τραμπ.

 

Σε ένα απολογιστικό κείμενο για το 2024 ο «Guardian» έθεσε ένα ενδιαφέρον ερώτημα: «Λοιπόν, πώς πήγε η δημοκρατία το 2024;». Την απάντηση δεν θα τη βρούμε μόνο στη Μολδαβία ή στις ΗΠΑ, αλλά σχεδόν παντού. Η δημοκρατία υποχώρησε, έκανε γενναία βήματα προς τα πίσω, κινδύνευσε ακόμα περισσότερο. Η δύναμη του χρήματος ως μέσου χαλιναγώγησης παραμένει καθοριστική και οδήγησε εκατομμύρια πολίτες να επιλέξουν εχθρούς της δημοκρατίας (ακροδεξιούς και φασίστες). Μετά από κάποιες δεκαετίες ο κόσμος έχει στραφεί σε επικίνδυνους δρόμους, το μέλλον είναι εντελώς αβέβαιο. Ναι, η δημοκρατία δεν τα πήγε καθόλου καλά το 2024 και κανένας δεν θα ισχυριζόταν ότι έχει πολλές πιθανότητες να τα πάει καλύτερα τη χρονιά που μόλις άρχισε…