Το «θαύμα» του φοίνικα

Μια πολιτική επιβίωσης του κεφαλαίου – ένας παράγοντας αλλαγής του επίδικου αντικειμένου

Του Πέτρου Σταύρου Οι οικονομίες των χωρών του νότου θα «αναγεννηθούν από τις στάχτες τους» σαν τον φοίνικα. Αυτό, λίγο πολύ, είναι το δόγμα των πολιτικών λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Ειδικά για την Ελλάδα, ο διπλός στόχος του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος (αρκετά μεγάλο ως ποσοστό του ΑΕΠ για να πληρώνονται οι τόκοι του δημοσίου χρέους) και του πλεονασματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επιτυγχάνεται μόνο με τις εξής μακροοικονομικές συνθήκες: Α) Το εισόδημα (ΑΕΠ) στην Ελλάδα θα πρέπει να μειώνεται πιο γρήγορα (ύφεση) ή να αυξάνεται πιο αργά (εξαιρετικά ανεμική ανάπτυξη) από ό,τι το εισόδημα στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, και ειδικά στην Γερμανία: ας σκεφτούμε ότι σύμφωνα με τις προβλέψεις για το 2013, το γερμανικό ΑΕΠ θα μειωθεί ελαφρά. Η προηγούμενη συνθήκη θα εξασφαλίσει το ταχύ κλείσιμο της ψαλίδας του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και του εμπορικού ισοζυγίου. Βέβαια, δεν εισάγουμε μόνο πολυτελή αγαθά και γκατζετάκια, όπως λάθος πιστεύεται, αλλά κυρίως ενέργεια, βιομηχανικά υλικά, μηχανήματα και πρώτες ύλες, σε ποσοστό πάνω από το 65% της αξίας των εισαγωγών. Αν για μακρύ χρονικό διάστημα η ύφεση ελαχιστοποιήσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου μειώνοντας σημαντικά τις εισαγωγές σε ενέργεια, βιομηχανικά υλικά, κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και πρώτες ύλες, τότε καταλαβαίνουμε ότι το παραγωγικό σύστημα μπαίνει σε παρατεταμένη κρίση αναπαραγωγής. Β) Η διαρκής ύφεση μας οδηγεί στη δεύτερη συνθήκη, που είναι η διατήρηση ενός σημαντικού πρωτογενούς πλεονάσματος. Οι δαπάνες του δημοσίου θα πρέπει να μειώνονται ταχύτερα από τη μείωση του ΑΕΠ ή ταχύτερα από την μείωση των εσόδων (λόγω ύφεσης). Η παρατεταμένη και έντονη μείωση των δημοσίων δαπανών θα οδηγήσει σε κρίση αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (η οποία ήδη έχει υποστεί τη δραματική μείωση των μισθών, αλλά και ένα τρομακτικό και μη αναστρέψιμο ποσοστό ανεργίας). Στα παραπάνω ας προσθέσουμε και μια τρίτη συνθήκη που ολοκληρώνει, πιστεύουμε, την πολιτική του «θαύματος» του φοίνικα. Η τρίτη συνθήκη είναι η πολιτική της χρηματοδότησης - εκμετάλλευσης. Τι χρειάζεται η οικονομία; Πρώτα την «ανάκαμψη» του τραπεζικού τομέα με δημιουργία νέας μόχλευσης, με νέα δάνεια και κατά συνέπεια νέες καταθέσεις (διότι το δάνειο δημιουργεί καταθέσεις και βάση για νέα μόχλευση και όχι η κατάθεση δηλαδή η αποταμίευση νέα δάνεια) ή πρώτα την ανάκαμψη του μη χρηματοπιστωτικού τομέα με τις εσωτερικές του δυνάμεις (εξοικονόμηση κεφαλαίου, συγκεντροποίηση κεφαλαίου, εξαγωγές, μη καταβολές μισθών κλπ) και χωρίς τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού τομέα; Η απάντηση που η πολιτική της λιτότητας δίνει στο δίλημμα, με σαφήνεια και σθένος, είναι φυσικά η δεύτερη. Αν κατά την περίοδο της ταχύτατης μόχλευσης και της πιστωτικής επέκτασης ο χρηματοπιστωτικός τομέας καθοδηγούσε το υπόλοιπο κεφάλαιο στην αναζήτηση των υψηλότερων αποδόσεων και της αποτελεσματικότερης τακτικής εκμετάλλευσης, τώρα ο μη χρηματοπιστωτικός τομέας με την πολιτική καθοδήγηση της λιτότητας επιτείνει την εκμετάλλευση στο ίδιο το επίπεδο της μονάδας παραγωγής. Τα περιστατικά τύπου Mανωλάδας δεν αποτελούν τόσο φαινόμενα τοπικής βίας και ρατσισμού, όσο φαινόμενα ενδοεπιχειρησιακής καταπίεσης και φασισμού. Φαίνεται πως η πολιτική της λιτότητας και η κατάργηση του εργατικού δικαίου έχουν καταστήσει την ίδια την επιχείρηση και την αδιαμεσολάβητη σχέση εργαζόμενου – εργοδότη, που αναπτύσσεται εντός της, ως το κατεξοχήν όπλο για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Στη περίπτωση που τα πράγματα έχουν περίπου όπως περιγράφηκαν προηγουμένως, τότε αυτό σημαίνει ότι η κρίση δημόσιου χρέους έχει μετατραπεί εξολοκλήρου σε κρίση αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και του παραγωγικού συστήματος. Αυτό σημαίνει, περαιτέρω, πως οι επόμενες συγκρούσεις (εκλογικές, ιδεολογικές και κοινωνικές) δεν θα γίνουν τόσο γύρω από τις απειλές της βίαιης εξόδου της χώρας από το ευρώ και την ευρωζώνη, αλλά κυρίως γύρω από τα διλήμματα του τι είδους συσσώρευση κεφαλαίου θέλουμε, τι είδους εργατικό δυναμικό, πόση εκμετάλλευση σηκώνει ο τράχηλος της εργατικής τάξης, ποιος επενδύει, τι καλύπτει ο μισθός, τι είναι “κοινωφελής” εργασία και τι όχι κλπ. Το ζήτημα δεν θα είναι τόσο που θα βρούμε τους πόρους, αλλά με τι είδους εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις θα προσελκύσουμε τους επενδυτικούς πόρους. Εδώ, ο αντίπαλος θα αναγκαστεί να επιχειρηματολογήσει για το αδιανόητο: Οι επενδύσεις (που προς το παρόν τις κάνουν μόνο μεγάλα κρατικά κεφάλαια χωρών της Ανατολής) θα πρέπει να γίνουν πάνω σε κοινωνική έρημο. Ανάπτυξη ίσον εξαθλίωση!

ΠΑΣΟΚ: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω

Βουλευτές και πρώην Υπουργοί θέλουν να είναι υποψήφιοι με τη Ν.Δ για να επιβιώσουν πολιτικά.

Η δημοσκοπική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ έχει προκαλέσει κύμα πανικού σε Βουλευτές και πρώην Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, που αγωνιούν για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση.
Η αβέβαια έκβαση του φλερτ με τη ΔΗΜΑΡ και η τάση διαρκούς υποχώρησης που δείχνει το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να καταγράφεται ανάμεσα στο 4 έως 5%, έχει οδηγήσει πολλούς σε δεύτερες σκέψεις προκειμένου να μπορέσουν να επανεκλεγούν στην επόμενη Βουλή.
Το σενάριο τρόμου φέρνει το ΠΑΣΟΚ να περνάει με μεγάλη δυσκολία το όριο του 3% ενώ το καλύτερο σενάριο προβλέπει 10 με 12 βουλευτές στην επόμενη Βουλή. Σε περιοχές, που το ΠΑΣΟΚ , παραδοσιακά κυριαρχούσε, τώρα κινδυνεύει να μην βγάλει Βουλευτή.
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν οι περιφέρειες Ηρακλείου, Δωδεκανήσου, Εύβοιας, Λέσβου, Λάρισας, Αχαΐας,  Αττικής.
Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς να συζητούν πολύ σοβαρά ακόμα και το ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να έχουν πιθανότητες να είναι στην επόμενη Βουλή.
Αρκετούς θα τους βόλευε να ίδρυε μία νέα παράταξη ο Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Κόμμα, που θα στέγαζε πολιτικά όλες τις δυνάμεις που πιστεύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας και τις μεταρρυθμίσεις.
Σε μία τέτοια περίπτωση θα τους ήταν πιο εύκολο να προσχωρήσουν σε ένα τέτοιο σχήμα, χωρίς να προκληθούν μεγάλες πολιτικές αναταράξεις και να θεωρηθεί ως κίνηση πολιτικής συναλλαγής και καιροσκοπισμού η πράξη τους.
Φαίνεται όμως ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης είναι πολύ ισχυρό για ορισμένους και έχει κάμψει δισταγμούς και αντιστάσεις.
Σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις τους , βουλευτές που τυγχάνει να είναι και πρώην υπουργοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, θεωρούν ”νεκρό” το κόμμα τους και εκτιμούν ότι οι επόμενες εκλογές θα αποτελέσουν μία τυπική ληξιαρχική πράξη θανάτου. Οι ίδιοι θεωρούν θνησιγενές το σενάριο προσέγγισης και συμπόρευσης με τη ΔΗΜΑΡ, λέγοντας ότι μία τέτοια συνεργασία δεν έχει τύχη, αφού στην καλύτερη περίπτωση θα συγκέντρωνε ένα 7 έως 8 %, που μεταφράζεται σε 20-22 έδρες που θα μοιράζονταν ανάμεσα στα δύο κόμματα.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του Newsbomb πολλοί είναι αυτοί που έχουν ρίξει γέφυρες προς το Μαξίμου και τη Νέα Δημοκρατία, προσπαθώντας να διερευνήσουν το έδαφος μιας εκλογικής συνεργασίας.
Ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοϊδης σιωπά τον τελευταίο καιρό και αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί στα εσωκομματικά αλλά και στην προοπτική του ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα όμως αναφέρεται με πολύ κολακευτικά λόγια για τον Πρωθυπουργό κ. Σαμαρά.
Μεταξύ αυτών που βλέπουν θετικά το ενδεχόμενο μιας εκλογικής τους συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, σε περίπτωση που δεν έχει αναστραφεί θεαματικά η εικόνα του ΠΑΣΟΚ μέχρι το τέλος του 2013, είναι η κ. Χριστοφιλοπούλου (Βουλευτής Αττικής), ο κ. Σηφουνάκης (Βουλευτής Λέσβου) και ο κ. Δ. Κρεμαστινός (Βουλευτής Δωδεκανήσου).
Στο νομό Δωδεκανήσου, με τα σημερινά δεδομένα αλλά και τις μετρήσεις, είναι απίθανο να κερδίσει έδρα το ΠΑΣΟΚ.
Το Μαξίμου δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά του και τηρεί στάση αναμονής. Στελέχη όμως που βρίσκονται κοντά στον Πρωθυπουργό φέρονται να συζητούν με πρώην υπουργούς, βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που επιδιώκουν συμπόρευση προκειμένου να έχουν πιθανότητες να βρίσκονται και στην επόμενη Βουλή.

newsbomb

«ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΛΑΙΣΙΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»

 "Tα MEDIA, ως επί τω πλείστον, δεν παράγουν ενημέρωση, παράγουν προπαγάνδα"

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Φίλες και φίλοι,

Η σημερινή εκδήλωση διεξάγεται εν μέσω μιας κρίσης που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια συνολική δομική κρίση του συστήματος εξουσίας. Κρίση της δημοκρατίας, του πολιτικού συστήματος, κρίση των θεσμών.

Οι πολιτικές επιλογές που αποφασίστηκαν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις στη περίπτωση της Ελλάδας, ξεπέρασαν κάθε όριο βαρβαρότητας και συνταγματικής νομιμότητας. Για να μπορέσει να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική, ήταν και είναι απαραίτητο να παρακαμφθούν οι κανόνες της δημοκρατίας και να κατασταλεί η αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση.

Και αυτό συνήθως γίνεται με δυο τρόπους. Έναν ποιο παραδοσιακό και έναν σύγχρονο. Είτε με τη τυπική κατάλυση της δημοκρατίας και τη καταστολή, είτε με τη θεσμική συρρίκνωση και το περιορισμό της δημοκρατίας.

Στην περίπτωσή μας, είχαμε τη δεύτερη επιλογή. Το μνημόνιο απαξίωσε θεσμούς, τσάκισε δικαιώματα, μετέτρεψε το Σύνταγμα σε κενό γράμμα, υποβάθμισε το κοινοβούλιο. Οι λαϊκές αντιδράσεις, δεν αντιμετωπίστηκαν με τα τανκς. Αντιμετωπίστηκαν με ένα μείγμα φυσικής και ψυχολογικής βίας.

Θα ήταν, όμως, λάθος ο ισχυρισμός ότι το μνημόνιο κατέλυσε τη δημοκρατία στη χώρα, εκτός των άλλων και διότι ούτε από πριν λειτουργούσε απρόσκοπτα. Είχε παραχωρήσει τη λειτουργία της σε ένα ιδιότυπο καθεστώς μιντιοκρατίας.Συνεπώς, η βαρβαρότητα είχε εύσχημο τρόπο να υλοποιηθεί,  δια της παρουσίασής της στο λαό από τα μίντια είτε ως ευλογία, είτε ως μονόδρομη επιλογή σωτηρίας.

Έτσι στην αρχή μας είπαν ότι φταίμε όλοι εμείς. Ότι για τη κρίση φταίει το τεμπέλικο γένος των ελλήνων. Αργότερα προσπάθησαν να δημιουργήσουν αίσθημα συλλογικής ενοχής.Μαζί τα φάγαμε.Την ίδια ηθική ευθύνη οι θύτες και τα θύματα.

Μετά μας είπαν ότι όσοι αντιδρούν είναι εχθροί της δημοκρατίας. Ένα με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, που στην πάνω πλευρά της πλατείας- άλλωστε- συνεργάζονταν περίφημα με τις αστυνομικές δυνάμεις για να φτιαχτούν τα απαραίτητα πλάνα για τις βραδινές ειδήσεις. Αργότερα άρχισε η τρομοκρατία.

Μέχρι λίγες μέρες πριν τις κρίσιμες εκλογές, η αντικειμενική ενημέρωση πλημύριζε τις οθόνες με τις σκηνές βιβλικής καταστροφής που θα έρθουν αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και στεναχωρηθούν οι αγαπημένοι μας εταίροι.

Και τώρα, ξάφνου, οι οθόνες μας γέμισαν συννεφάκια. Ζούμε το μύθο της επιτυχίας. Η κυβέρνηση τα καταφέρνει. Επιτέλους τα πράγματα πάνε καλά. Μικρές λεπτομέρειες το 60% των ανέργων. Τα συσσίτια, τα λουκέτα, η φτώχεια, οι αυτοκτονίες. Αυτά συμβαίνουν σε άλλη χώρα.

Η Ελλάδα ζει το success story του μνημονίου. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν θέση στα δελτία των ειδήσεων. Μόνο στα πρωτοσέλιδα έγκυρων διεθνών μέσων, όπως το Ρόιτερς, η Γκάρντιαν, η Χέραλντ βρίσκουν θέση. Αλλά στα ελληνικά δελτία δεν έχουν θέση.Γιατί επιτέλους πάμε καλά.

Ξεπουλάμε και τη πραμάτεια των δημοσίων οργανισμών. Τι κι αν το χρέος έφτασε στο 170 % του ΑΕΠ; Τι κι αν ζούμε τον έκτο χρόνο ύφεσης; Τι κι αν έχουμε ανθρωπιστική κρίση; Πάμε καλά; Κι αν δε το καταβαίνετε, μπορούμε να σας δείξουμε και τρεις δημοσκοπήσεις να πειστείτε και να το καταλάβετε.

Αυτό, όμως, δεν είναι succes story.Αυτό είναι virtual reality story, που έχει σκηνοθετηθεί σε κλειστές ομάδες προπαγάνδας και εκτελείται απρόσκοπτα από τα μιντιακό σύστημα.

Ποιο όμως είναι αυτό το περιβόητο μιντιακό σύστημα;

Είναι η πλειοψηφία των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών εθνικής εμβέλειας και πλέον η απαξιωμένη και χειραγωγημένη ΕΡΤ, που κεντρικός στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ΥΕΝΕΔ.

Η πληροφορία που δημοσιεύτηκε χθες σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα, όσο κι αν επισήμως -για λόγους σκοπιμοτήτων-  διαψεύδεται, εντούτοις είναι απολύτως ενδεικτική των διαθέσεων, των στόχων και των στρατηγικών επιλογών της εσωτερικής τρόικας για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και το αγαθό της ενημέρωσης.

Η ΕΡΤ για χρόνια απαξιώθηκε συνειδητά και η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω με τις κινήσεις της σημερινής κυβέρνησης.

Αποφάσεις λογοκρισίας, απαξίωση του ενημερωτικού προγράμματος, που λειτουργεί πλέον χωρίς προσχήματα ως μηχανισμός προπαγάνδας της κυβέρνησης και διαρκείς συγκρούσεις με το δημοσιογραφικό δυναμικό. Την ίδια στιγμή, οι καταγγελίες για ευνοιοκρατία και ρουσφετολογική διαχείριση του υπάρχοντος δυναμικού πληθαίνουν διαρκώς.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να είμαστε μια από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης, όπου η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν είναι πρώτη σε ακροαματικότητα και θεαματικότητα. Ακόμα και στη γειτονική Ιταλία, το φαινόμενο του Μπερλουσκονισμού συνυπήρξε, ευτυχώς για το πολιτισμικό επίπεδο της γειτονικής χώρας, με μια πανίσχυρη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Μόνο εδώ επιθυμούν να τα διαλύσουν, να τα ισοπεδώσουν όλα, με πρόσχημα το δημοσιονομικό εξορθολογισμό.Και λέω με πρόσχημα, αφού είναι γνωστό ότι η ΕΡΤ δεν επιβαρύνει το δημόσιο προϋπολογισμό.

Εμείς απαντάμε έξω από τα δόντια.

Το άθλιο σχέδιο της τρικομματικής για την ΕΡΤ, θα μείνει στα χαρτιά. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση δε θα γίνει όχημα προπαγάνδας, πολιτιστικής παρακμής και μηχανισμός πελατειακών εξυπηρετήσεων. Δεν θα ανεχτούμε την απαξίωση και τη διάλυσή της. Αντιθέτως, σχεδιάζουμε την αναγέννησή της.

Με την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και των πόρων της, ως μια αχτίδα ποιότητας, πολυφωνίας, έγκυρης και αντικειμενικής ενημέρωσης αλλά και ως φάρος πολιτισμού και ποιοτικής ψυχαγωγίας.

Και η διαφορά μας, είναι ότι η ΕΡΤ που εμείς οραματιζόμαστε δε θα είναι παράρτημα του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πραγματικά ανεξάρτητη και αντικειμενική στα πρότυπα μεγάλων έγκυρων και ανεξάρτητων δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών μέσων, όπως το Βρετανικό BBC, που καλό είναι να αντιγράψουμε ως προς το μοντέλο λειτουργίας του.

Αυτή είναι η διαφορά φιλοσοφίας και οράματος που έχουμε με τη κυβέρνηση για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Εμείς οραματιζόμαστε ένα μοντέλο κοντά στο BBC, δηλαδή μια δημόσια τηλεόραση που θα ασκεί τεκμηριωμένη κριτική στη κυβέρνηση. Ενώ η εσωτερική τρόικα οραματίζεται ένα μοντέλο σύγχρονης ΥΕΝΕΔ, που θα λιβανίζει τη κυβέρνηση και θα ασκεί λογοκρισία στην αντιπολίτευση.

Το όραμά μας είναι σαφές. Οι στόχοι μας είναι σε αυτή τη κατεύθυνση είναι:

•  Να απεγκλωβιστεί η ΕΡΤ από τον στενό κυβερνητικό εναγκαλισμό.
•  Να αξιοποιηθεί στο έπακρο το υπάρχον δυναμικό αλλά και η τεράστια υλικοτεχνική υποδομή
•  Να αυξηθεί η εσωτερική παραγωγή. Σε μια εποχή που ο πολιτισμός θεωρείται πολυτέλεια, η ΕΡΤ έχει το ανθρώπινο δυναμικό και τη τεχνογνωσία να στηρίξει μια νέα αναγκαία πολιτισμική αναγέννηση στο τόπο μας.
•  Να αυστηροποιηθούν οι δομές ελέγχου των προμηθειών και των εξωτερικών παραγωγών που αποτελούν πραγματικό αγκάθι για την ΕΡΤ και μηχανισμό εξυπηρέτησης συμφερόντων.
•  Να υπάρξει εγγύηση των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων στην ΕΡΤ και να μην υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων.

Ας επανέλθω, όμως, στη συνολική μας ανάλυση για το ρόλο και τη λειτουργία των μιντια την εποχή του μνημονίου.

Στον καιρό του Μνημονίου τα MEDIA, ως επί τω πλείστον, δεν παράγουν ενημέρωση, παράγουν προπαγάνδα. Και, όπως σε όλους τους κανόνες, υπάρχουν φυσικά και οι εξαιρέσεις που τους επιβεβαιώνουν. Αλλά  στα περισσότερα MEDIA το «προϊόν» είναι ομοιόμορφο. Έχουμε υπερπροσφορά εμπορεύματος, το ίδιο προϊόν σε διαφορετική συσκευασία.

Και φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο. Ας δούμε ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες σε αυτά που εμείς ονομάζουμε  συστημικά ΜΜΕ.

Εκείνοι που είτε έχουν συμφέρον στη συνέχιση αυτής της πολιτικής που μας οδήγησε στη κρίση, είτε τρέμουν την ιδέα μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής που θα θέσει εν αμφιβόλω τη προνομιακή τους μεταχείριση από τη πλευρά του κράτους.

Με δυο λόγια πρόκειται για την οικονομική ολιγαρχία, που όχι μόνο δε μάτωσε από τη κρίση, αλλά έχοντας βγάλει τα κέρδη των προηγούμενων ετών στο εξωτερικό, μας κουνάει σήμερα το δάκτυλο.

«Έλα να μας βρεις να μας φορολογήσεις», μας διαμήνυσε κάποιος εξ αυτών, με συμμετοχή και σε μετοχική σύνθεση ΜΜΕ, πριν τις εκλογές.

Αυτό που έχει συγκροτηθεί στον χώρο των ΜΜΕ είναι ένας ολιγοπωλιακός μηχανισμός που αμφισβητεί τα ίδια τα θεμέλια του συστήματος που υποτίθεται ότι υποστηρίζει.

Για τον παραδοσιακό φιλελευθερισμό η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης, η πολυφωνία, δεν είναι απλώς ατομικό δικαίωμα. Είναι εγγύηση για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας. Γιατί δεν νοείται η δημοκρατία χωρίς πολυφωνική έγκυρη ενημέρωση. Για τον παραδοσιακό φιλελευθερισμό, όμως, η ελευθερία του τύπου διαμεσολαβείτε αναγκαστικά από την αγορά. Είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός εκείνος που υποτίθεται ότι καθορίζει τι αξίζει να ακούγεται και τι όχι. Και αυτό που συνέβη και στην Ελλάδα είναι ότι οι ισχυροί οικονομικοί κύκλοι αργά ή γρήγορα ήλεγξαν το σύνολο της ενημέρωσης. Αυτή ακριβώς είναι η χρεοκοπία του φιλελευθερισμού και της άποψης ότι με ένα αόρατο χέρι η αγορά τάχα θα μπορεί να ρυθμίσει τα πάντα προς όφελος του ανθρώπου και της προόδου.

Ας δούμε όμως τι συνέβη στην πράξη.

Στην πράξη το θεσμικό πλαίσιο και η νομοθεσία για τα ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι ένας πραγματικός κυκεώνας. Η ελληνική έννομη τάξη είναι διάσημη για την πολυνομία, την κακονομία, την έλλειψη συνοχής των διατάξεων της και την ασάφεια του πλαισίου της.

Στο πεδίο των ΜΜΕ η κατάσταση είναι πραγματικά δραματική. Το θεσμικό πλαίσιο δέχεται αλλεπάλληλες αλλαγές πολλές φορές σε άσχετα νομοθετήματα. Οι διατάξεις για την οικονομική διαφάνεια των ΜΜΕ είναι διάσπαρτες και ασυνάρτητες, νόμοι δεν εφαρμόζονται και καταργούνται στην πράξη, ουδείς τελικά είναι σε θέση να πει με σιγουριά τι ισχύει και τι δεν ισχύει.

Πρόκειται απλώς για νομοθετική ή διοικητική ανικανότητα; Ασφαλώς όχι. Πρόκειται για μια εσκεμμένη πρακτική που στόχο έχει να θολώσει τα νερά ώστε να επιτρέπεται στην εκάστοτε κυβέρνηση να λειτουργεί κατά το δοκούν και να ελέγχει τους όρους του ανταγωνισμού στο πεδίο.

Χαρακτηριστικό είναι ότι από όλες τις μνημονιακές ρυθμίσεις, όλως τυχαίως, η μόνη που δεν υλοποιήθηκε ποτέ, είναι αυτή που αφορά την αδειοδότηση των καναλιών, όπου σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2011, αφορούσε περίπου 500 εκ ευρώ έσοδα για το δημόσιο ταμείο.

Αλλά φαίνεται ότι η τρόικα, εσωτερική και εξωτερική, υπήρξε φτηνή στα πίτουρα και ακριβή στο αλεύρι.

Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε τελικά με ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται δημόσιο χρήμα για να παράγει ενημέρωση, παράγει ενημέρωση για να καθορίσει την πολιτική και με τη σειρά της, η πολιτική δουλεύει για να παράγεται περισσότερο χρήμα.Αυτή είναι η περιβόητη διαπλοκή.

Αλλά όποιος θέλει να καταλάβει πως λειτουργεί το σύστημα δεν έχει παρά να σχηματίσει ένα νοητό τρίγωνο. Στη μια κορυφή, το καταρρέον πολιτικό σύστημα. Στην άλλη οι χρεοκοπημένες τράπεζες. Στην τρίτη, τα υπερχρεωμένα ΜΜΕ.

Το καταρρέον πολιτικό σύστημα αποφασίζει διαρκώς να δίνει δισεκατομμύρια για την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων τραπεζών. Που φορτώνονται στο δημόσιο χρέος, δηλαδή στις πλάτες όλων μας. Οι χρεοκοπημένες τράπεζες με τη σειρά τους δίνουν δάνεια και ρευστότητα στα συστημικά υπερχρεωμένα ΜΜΕ, την ίδια στιγμή που έχουν κόψει τη ρευστότητα από υγιείς επιχειρήσεις. Και τα υπερχρεωμένα ΜΜΕ, με τη σειρά τους, στηρίζουν με νύχια και με δόντια το καταρρέον πολιτικό σύστημα και τα μνημονιακά του κόμματα. Και έτσι κλείνει ο φαύλος κύκλος του τριγώνου της αμαρτίας.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο ολκής. Εταιρείες με αρνητικά ίδια κεφάλαια και χωρίς καμία δέσμευση ότι θα προχωρήσουν σε εξυγίανση, λαμβάνουν αφειδώς δάνεια, ενώ κάτι τέτοιο δεν δικαιολογείται από τις οικονομικές τους προοπτικές.

Τελικά, όμως, αυτό που δε γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι εκείνος που συντηρεί τους μεγάλους ενημερωτικούς ομίλους, είναι ο απλός πολίτης, χωρίς να το γνωρίζει. Ο έλληνας πολίτης, που έχει αναγκαστεί σε θυσίες, πληρώνει το μάρμαρο, ώστε οι ολιγάρχες να παραμένουν σε θέση ισχύος, την ίδια στιγμή που από την οθόνη του βομβαρδίζεται με ένα υποβαθμισμένο και μεροληπτικό ενημερωτικό υποπροϊόν.

Η διαπλοκή, λοιπόν, έχει μετατοπιστεί και μετασχηματιστεί στο περιεχόμενο της. Η ροή του χρήματος προς τα ΜΜΕ δεν γίνεται πλέον μέσω των δημόσιων συμβάσεων και των προμηθειών του δημοσίου. Οι προμήθειες έχουν αντικατασταθεί από το φτηνό τραπεζικό χρήμα. Υπό μια έννοια συνιδιοκτήτες των συστημικών ΜΜΕ είναι και οι τραπεζίτες, που κρατάνε τη διοίκηση των τραπεζών τους, με τα λεφτά και τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε υπό συνθήκες να συμβιβαστεί με αυτό το σάπιο σύστημα. Να πει δε βαριέσαι, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς οι διαχειριστές. Δεν θα το πούμε, όμως, ποτέ αυτό. Φιλοδοξούμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό το σάπιο σύστημα. Να βάλουμε ένα τέλος στη διαπλοκή.

Είναι πολιτική υποχρέωση και καθήκον  απέναντι στη δημοκρατία και τους πολίτες. Δεν είναι καθήκον της αριστεράς. Είναι καθήκον όλων των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων. Γι’ αυτό και σε αυτή μας τη προσπάθεια αναζητούμε συμμάχους σε όλο το ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα.

Και μας ρωτάνε πολλοί: και τι θα κάνετε; Θα απαιτήσετε τα χρέη των μεγάλων καναλιών προς τις τράπεζες και θα οδηγήσετε στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους;

Θέλουμε, λοιπόν, σήμερα να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Εμείς δεν έχουμε κανενός είδους βεντέτα με κανέναν επιχειρηματία ξεχωριστά. Ούτε αγνοούμε τη σημασία των θέσεων εργασίας στο χώρο της ενημέρωσης, ιδίως στις μέρες μας. Αλλά πιστεύουμε ότι μια από τις σημαντικές πληγές για το τόπο και τη δημοκρατία, είναι η διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

Μια από τις σημαντικές πληγές είναι η ασυδοσία, η έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου και κανόνων δεοντολογίας και πλουραλισμού στα ΜΜΕ. Και γι’ αυτό θεωρούμε ότι η κρίση που ζούμε αποτελεί ταυτόχρονα και μια σημαντική ευκαιρία να σπάσουμε αυτό το γόρδιο δεσμό.  Και θα τον σπάσουμε αυτό το δεσμό. Μας αρκούν μόλις λίγα 24ωρα για να το καταφέρουμε, γιατί είμαστε αποφασισμένοι να το καταφέρουμε, αρκεί να έχουμε τη στήριξη του λαού.

Και έχουμε στα χέρια μας μια σειρά από όπλα που προσφέρει και το υπάρχον νομικό πλαίσιο αλλά και ιδέες για μεταρρυθμίσεις που θα βάζουν μία τάξη στο χάος.

• Το πρώτο μέλημα μας είναι να ενεργοποιηθούν επιτέλους οι διατάξεις που ισχύουν για όλες τις ΑΕ.

Διατάξεις που προβλέπουν ότι μια ζημιογόνα επιχείρηση δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί επ’ αόριστον ,χωρίς να ανακεφαλαιοποιείται.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες οφείλουν επιτέλους να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Σε περίπτωση που δεν συμμορφωθούν αυτό θα σημαίνει εφαρμογή του νόμου με ταυτόχρονη μέριμνα για την προστασία των εργαζόμενων στον κλάδο.

• Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ταυτόχρονα το πλαίσιο που θα επιτρέψει σε συνεργατικά -δημοσιογραφικά εγχειρήματα να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να εμπλακούν στο χώρο της ενημέρωσης.

Αυτό θα δώσει νέα πνοή στο χώρο και θα δημιουργήσει τη δυνατότητα για πραγματική πολυφωνική έγκυρη ενημέρωση μακριά από οικονομικές εξαρτήσεις και εξυπηρετήσεις συμφερόντων.

• Επίσης, θα ενεργοποιήσουμε τις διατάξεις του νόμου που επιτρέπουν στην Τράπεζα της Ελλάδος να διενεργεί ελέγχους για την προέλευση της χρηματοδότησης των Ομίλων και των επιχειρήσεων ενημέρωσης ώστε να είναι διαφανείς και γνωστές σε όλους οι ροές του χρήματος.

Ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα για μας και αυτό δεν αφορά μόνο το χώρο των ΜΜΕ αλλά το σύνολο σχεδόν της ελληνικής νομοθεσίας είναι να εκκινήσουμε τη διαδικασία κωδικοποίησης που αποτελεί σε μεγάλο βαθμό και προϋπόθεση ώστε να αποκτήσει το νομικό πλαίσιο συνοχή με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αλλά, επίσης, για να γνωρίζουν όλοι τι ισχύει και οι διατάξεις για την διαφάνεια στα ΜΜΕ και τον έλεγχο της χρηματοδότησης, να είναι συγκεντρωμένες.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα είναι εύκολοι αντίπαλοι. Για να επιτύχουμε στο σκοπό μας οφείλουμε να συγκρουστούμε με τον πυρήνα των συμφερόντων που έχουν δημιουργήσει την Ελλάδα της κρίσης και της παρακμής. Αλλά σε αυτόν τον αγώνα θα έχουμε δίπλα μας τους πολίτες, τους εργαζόμενους, τους ανθρώπους του κλάδου που γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πώς παίζεται το παιχνίδι.

Ένας πρόχειρος υπολογισμός λέει ότι από τη «βόμβα» του μνημονίου στο χώρο των MEDIA είχαμε 4800 θύματα, 4800 νέους άνεργους δημοσιογράφους και τεχνικούς. Δεν μπορεί, όμως, την ίδια ώρα που στη καρδιά του καπιταλισμού, στην Ελβετία, συζητάνε νόμο που θα θεσπίζει όριο στην ψαλίδα των αποδοχών των δημοσιογράφων εντός των δημοσιογραφικών οργανισμών – και τη προσδιορίζουν μάλιστα στο 1/12- στην Ελλάδα να έχουμε μια μειοψηφία golden boys και golden girls τηλεαστέρων και μια μεγάλη πλειοψηφία προλεταρίων δημοσιογράφων, οι οποίοι όμως γίνονται η ανθρώπινη ασπίδα των αφεντικών τους. Απειλούν, δηλαδή, ότι θα τους απολύσουν αν εφαρμοστεί για τις επιχειρήσεις τους ο νόμος.

Εμείς έχουμε στόχο να προστατεύσουμε την εργασία στα ΜΜΕ. Να βάλουμε κανόνες τόσο δεοντολογίας όσο όμως και εργασιακής δικαιοσύνης. Και υπάρχουν τρόποι, ώστε αυτό να το πετύχουμε με κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Τα ΜΜΕ δεν είναι απλώς πομποί ειδήσεων αλλά και μέσα επικοινωνίας, ψυχαγωγίας και πολιτισμού. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε προχωρήσει στην συγκρότηση μιας ολοκληρωμένης προγραμματικής πρότασης που θα αφορά και την ποιότητα των προγραμμάτων, ειδικά στα ηλεκτρονικά μέσα.

Η ρυθμιστική παρέμβαση είναι αναγκαία και για λόγους εφαρμογής του ίδιου του Συντάγματος, που ορίζει ότι η ραδιοτηλεόραση υπάγεται στον άμεσο έλεγχο του κράτους. Ο λόγος που το Σύνταγμα υποστηρίζει αυτή την ρύθμιση, είναι φυσικά ότι η ραδιοτηλεόραση χρησιμοποιεί για να εκπέμψει είτε το αναλογικό είτε το ψηφιακό φάσμα, που αποτελεί -όσο και αν κάποιοι θέλουν να το ξεχνούν- δημόσια περιουσία. Και αυτή τη δημόσια περιουσία σκοπεύουμε να την υπερασπιστούμε. Να εγγυηθούμε την ποιότητα και την πολυφωνία στα ΜΜΕ τόσο όσο αφορά το σκέλος της ενημέρωσης, όσο και το σκέλος της ψυχαγωγίας.

Το χάος, όμως, στον τομέα των ΜΜΕ δεν αφορά μόνο τη χρηματοδότηση και τη διαφάνεια στα μέσα, αλλά και το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας και εκπομπής τους. Η ιδιωτική ραδιοτηλεόραση λειτουργεί εδώ και εικοσιπέντε χρόνια σε ένα θεσμικό μεταίχμιο με προσωρινές άδειες. Ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες προκηρύχθηκε τέσσερις φορές και τέσσερις φορές ακυρώθηκε, ενώ από το 2007 όταν και άλλαξε το νομικό πλαίσιο, η προθεσμία για την προκήρυξη της νέας διαγωνιστικής διαδικασίας έχει παραταθεί πάνω από δέκα φορές. Πρόκειται για την απόλυτη κοροϊδία.

Τα πανελλαδικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια, όπως και τα περιφερειακά και τα ραδιόφωνα, λειτουργούν με προσωρινές άδειες και κανείς δεν είχε μέχρι σήμερα την πολιτική βούληση να ρυθμίσει το πεδίο. Είναι δε άγνωστο αν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις πληρώνουν τα οφειλόμενα ενοικιοστάσια στο δημόσιο για τη χρήση των ραδιοσυχνοτήτων. Το φθινόπωρο σε σχετική μας ερώτηση ο αρμόδιος Υπουργός έδωσε μια απολύτως ασαφή απάντηση. Ουδείς ξέρει πόσα χρήματα έχουν καταλογιστεί και πόσα από αυτά έχουν τελικά εισπραχθεί από τα οφειλόμενα στο δημόσιο.

Στην πραγματικότητα με τη συνενοχή της κυβέρνησης οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν ως καταληψίες όσο και αν κατά τα άλλα καταδικάζουν τις καταλήψεις.  Είναι παράνομα την ώρα που κάνουν διαλέξεις περί ανομίας.  

Με το αρρύθμιστο η εκάστοτε κυβέρνηση ασκεί πιέσεις στους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και από την άλλη μεριά, οι σταθμοί λειτουργούν χωρίς τους στοιχειώδεις όρους που προβλέπονται στους διαγωνισμούς. Και έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι εκτός από τους πολίτες.

Ένα νέφος ασάφειας πλανιέται, επίσης, και πάνω και από τις συμφωνίες για την ψηφιακή μετάβαση. Πώς καταλήχτηκε η συμφωνία με τη DIGEA; Ποιες είναι οι υποχρεώσεις της;

Τις εκπληρώνει; Έχει προχωρήσει στις επενδύσεις που όφειλε; Πώς επιλέχθηκε ως πάροχος ψηφιακής πλατφόρμας; Ερωτήματα κόμβοι που αναδεικνύουν την προχειρότητα και την διαβλητότητα της διαδικασίας όσο δεν απαντώνται αρμοδίως.

Εμείς, από τη πλευρά μας, δεσμευόμαστε για την ολοκλήρωση μιας συνολικής ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης στο πεδίο της ραδιοτηλεόρασης. Στόχος μας θα είναι να συγκεντρωθούν οι διατάξεις για την ραδιοτηλεόραση σε ένα ενιαίο συνεκτικό νομοθέτημα, ώστε να είναι σαφές το νομικό πλαίσιο. Πολιτικός στόχος είναι να εξασφαλιστεί η διαφάνεια, η πολυφωνία και η έκφραση ποικίλων κοινωνικών συμφερόντων μέσω των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης.

Ποιό συγκεκριμένα, τα  μέτρα  που προτείνουμε:

• Διαδικασία αδειοδότησης από μηδενική βάση.
• Οι δημόσιες συχνότητες δε μπορεί να είναι κλειστό άβατο. Δε μπορεί το μόνο κλειστό επάγγελμα στη χώρα να είναι του καναλάρχη. Οι άδειες θα αποκτώνται για πέντε χρόνια και θα είναι ανακλητές από το ΕΣΡ.
  • Πρόβλεψη για παροχή αδειών τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας και σε μη εμπορικές επιχειρήσεις, όπως κοινωνικές οργανώσεις και φορείς. Οι τελευταίες, θα δοθούν σε κοινωνικές οργανώσεις και φορείς που θα συμμετέχουν σε ειδικό διαγωνισμό. Θα αποκτώνται, επίσης, για πέντε χρόνια και θα είναι ανακλητές από το ΕΣΡ.
  • Αντίστοιχη πρόβλεψη και για περιφερειακούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Ο στόχος είναι ο δυισμός μεταξύ κερδοσκοπικής και κοινωνικής τηλεόρασης να διατηρηθεί και εδώ.
  • Αδειοδότηση των ραδιοφωνικών σταθμών. Πρόβλεψη για κοινωνικό ραδιόφωνο με ξεχωριστούς διαγωνισμούς.
  • Στα κριτήρια για την απόκτηση της άδειας περιλαμβάνονται προβλέψεις σύμφωνα με τις οποίες αποκλείονται από τους διαγωνισμούς α) όσες επιχειρήσεις δεν έχουν ρυθμίσει τις οφειλές τους σε ασφαλιστικά ταμεία και εργαζόμενους. β) όσες δε τηρούν τα προβλεπόμενα από το νόμο εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα. γ)όσες δεν τηρούν κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
  • Πρόβλεψη στις μεταβατικές διατάξεις για καταβολή των οφειλόμενων τελών από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς αναδρομικά από το 1995.
  • Επανασχεδιασμός του χάρτη ραδιοσυχνοτήτων και πρόβλεψη ώστε ο πάροχος ψηφιακής πλατφόρμας να μη ταυτίζεται με το πάροχο περιεχομένου.
  • Νέα ρύθμιση για τη συγκέντρωση στα ΜΜΕ, που να ανταποκρίνεται στα ελληνικά δεδομένα.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο το θεσμικό πλαίσιο. Αλλά και ο φορέας που θα ελέγχει την εφαρμογή του.

Το ΕΣΡ το οποίο σύμφωνα με το Σύνταγμα είναι αρμόδιο, έχει απαξιωθεί πλήρως, εξαιτίας κάποιων εκ των μελών του που συμπεριφέρονται ως εντολοδόχοι της κυβέρνησης. Δεν έχει τη δυνατότητα να ελέγχει και να παρεμβαίνει αυτεπαγγέλτως. Η σύνθεση του δεν είναι νόμιμη και οποιαδήποτε κύρωση επιβάλλει καταπίπτει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αφού πολλά από τα μέλη του ΔΣ του έχουν υπερβεί το όριο που επιβάλλεται από τον ιδρυτικό του νόμο. Πρόκειται για μια αρχή φάντασμα και το σκάνδαλο είναι ότι η κυβέρνηση συντηρεί αυτή την κατάσταση. Και αυτή η κατάσταση θα αλλάξει.

Φίλες και φίλοι,

Αν η πληροφόρηση και η ενημέρωση δεν είναι εμπόρευμα ή δομημένο προϊόν, όπως τα άλλα, αν είναι θεμέλιο της δημοκρατίας, τότε οφείλουμε όλοι, πομποί και δέκτες, να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αξίες της ενημέρωσης και της πληροφορίας. Σε μια κοινωνία όπου η ενημέρωση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εξουσία, ο αγώνας που έχουμε να δώσουμε θα είναι σκληρός, θα είναι κυριολεκτικά αδυσώπητος. Είμαστε, όμως, αποφασισμένοι να τον κερδίσουμε.

 http://ecoleft.gr/

Το ξεπούλημα ως επένδυση.

          Του Περικλή Κοροβέση

Επισήμως η Κίνα παραμένει κομμουνιστική μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Θεωρητικά θα έπρεπε να είχαμε έναν καινούργιο ψυχρό πόλεμο, όπως την εποχή της παντοδυναμίας της ΕΣΣΔ. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό. Δεν υπάρχει ολιγάρχης ή πολυεθνική που να μην είναι ερωτευμένος με την Κίνα και να μην επενδύει σε αυτήν. Οπότε κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Ή ο κόσμος ολόκληρος έγινε κομμουνιστικός και δεν το καταλάβαμε ή η Κίνα είναι μια επιθετική καπιταλιστική υπερδύναμη. Αν κρίνουμε μόνον από τους δισεκατομμυριούχους που διαθέτει -ανάμεσά τους και η εγγονή του Μάο- και τα πολλά εκατομμύρια των φτωχών Κινέζων που αναγκάζονται να μεταναστεύουν διαρκώς, είτε εντός της Κίνας είτε εκτός -ακόμα και στην Ελλάδα έρχονται- τότε όλες οι θεωρίες του Μάο περί ισότητας μοιάζουν με γκροτέσκα φάρσα. Η Κίνα έχει ένα σοβαρό πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Είναι μια απόλυτη δικτατορία, συγκρίσιμη μόνο με τους ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα. Και έχει παραπάνω θανατικές εκτελέσεις από τις ΗΠΑ. Οι εκτελεσμένοι είναι μια μακάβρια επένδυση. Οπως κατήγγειλε αξιωματούχος που κατέφυγε στη Δύση, οι μελλοθάνατοι δεν εκτελούνται ακαριαίως, αλλά τραυματίζονται σε μη ζωτικά όργανα. Εν συνεχεία μεταφέρονται σε ειδικά νοσοκομεία, όπου αφαιρούνται τα όργανα, συσκευάζονται και εξάγονται.
  Ολοι ξέραμε πως η Κίνα έχει μεγάλη γκάμα εξαγωγών. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ένα τέτοιο σαδιστικό εμπόριο. Και όμως, δεν έχει υποστεί καμία κύρωση παρά τις διαμαρτυρίες των οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
  Η Κίνα, όπως και κάθε άλλη υπερδύναμη, ενδιαφέρεται να εδραιώσει τα συμφέροντά της παγκοσμίως. Σε αντίθεση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν το κάνει με πόλεμο και κατακτήσεις, εξάλλου δεν υπάρχει τέτοια παράδοση στην ιστορία της, αλλά το πραγματοποιεί με δύο τρόπους: με αγορές και με δάνεια. Χώρες που είναι χρεωμένες πουλούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους μπιρ παρά, για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες τους αδιαφορώντας για το μέλλον. Διεφθαρμένοι πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για τη μίζα τους, δεν βάζουν ποτέ το ερώτημα: «Αφού ο ξένος επενδυτής βρίσκει κερδοφόρα μια δημόσια επιχείρηση και την αγοράζει, γιατί να μην την κρατήσουμε εμείς και τα κέρδη της να πάνε για το κοινό καλό;». Αλλά δεν τους νοιάζει αυτό. Τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη της φτώχειας και της εξαθλίωσης, γιατί έτσι πέφτει η αξία της εργατικής δύναμης. Οι Κινέζοι έχουν αγοράσει τεράστιες εκτάσεις εύφορης γης στην Αφρική, επενδύοντας σε αυτό που λέμε «αρπαγή γης». Και αυτό σημαίνει εξαφάνιση της μικρής αγροτικής παραγωγής που τροφοδοτούσε τις τοπικές κοινωνίες προς όφελος των μονοπωλίων που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος.
  Και σε αυτή τη βάση επιλέγουν τις καλλιέργειες. Αν τα κτηνοτροφικά προϊόντα ή τα βιοκαύσιμα έχουν μεγαλύτερο κέρδος, άσ’ τον κόσμο να ψοφήσει από την πείνα. Σήμερα σχεδόν ολόκληρη η Αφρική έχει «κινεζοποιηθεί».
  Η άλλη μέθοδος είναι ο δανεισμός. Χώρες της Λατινικής Αμερικής που δανείστηκαν από την Κίνα έχουν υποθηκεύσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Το Εκουαδόρ, για παράδειγμα, θα αποψιλώσει τρεις χιλιάδες εκτάρια παρθένου τροπικού δάσους, για να εγκατασταθούν εκεί οι κινεζικές πετρελαϊκές εταιρείες, εξοργίζοντας τους ιθαγενείς πληθυσμούς που θα εξοριστούν βιαίως από τη γη τους. Το ίδιο θα γίνει σε Βενεζουέλα, Βραζιλία και Αργεντινή που είχαν υποθηκεύσει τις πρώτες ύλες τους στην Κίνα. Σαμαρείτης δανειστής δεν υπάρχει. Οι Σάιλοκ όλου του κόσμου έχουν ενωθεί.
  Υπάρχει ακόμα ένας μύθος για εξαγωγές προϊόντων στην Κίνα. Ακούμε συχνά-πυκνά πως οι Κινέζοι έχουν τρελαθεί με το ελληνικό λάδι και τα κρασιά μας. Και αυτό θα δώσει ώθηση στην οικονομία μας. Αυτό βέβαια είναι ένα χοντρό ψέμα για να καλύψει ένα ακόμα ξεπούλημα μιας ακόμα πλουτοπαραγωγικής πηγής. Αν αρέσουν αυτά τα προϊόντα στους Κινέζους, τότε αυτοί θα αγοράσουν τους ελαιώνες και τους αμπελώνες μας και εμείς θα εισάγουμε ελληνικά προϊόντα από την Κίνα. Υπερβολικό; Στους Κινέζους άρεσαν και τα εκλεκτά γαλλικά κρασιά από τους διάσημους αμπελώνες της νότιας Γαλλίας. Περίπου τα μισά από τα επώνυμα γαλλικά κρασιά βρίσκονται σήμερα στα χέρια των Κινέζων. Οι Γάλλοι μιλούν για πολιτιστική καταστροφή. Αλλά δεν έκαναν τίποτα. Η αδράνεια είναι η καλύτερη βοήθεια για τους άρπαγες.

         Εφημερίδα των Συντακτών via tvxs

Χαριστική βολή

Σε νέες μεγάλες απώλειες οδηγείται η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων, περίπου ένα χρόνο και κάτι μετά το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, το οποίο τους προκάλεσε ζημιές 13 δισ. ευρώ. Το καίριο πλήγμα στην ήδη κουτσουρεμένη περιουσία των Ταμείων αναμένεται να δώσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στην οποία τους απαγορεύεται πλέον -ακόμη κι αν μπορούν- να συμμετάσχουν. Τα περισσότερα Ταμεία διαθέτουν μετοχές στις μεγάλες συστημικές τράπεζες, και αν δεν πάρουν μέρος στην ανακεφαλαιοποίηση, η συνολική αξία των μετοχών τους θα περιοριστεί κατά πολύ.

Μόνο στην Εθνική Τράπεζα, τα ασφαλιστικά ταμεία κατέχουν το 16% των μετοχών της, και μετά την αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου η αξία τους θα πέσει στο 1,6%. Αυτό σημαίνει ότι τα Ταμεία θα χάσουν τουλάχιστον άλλα 1,5 δισ. ευρώ, καθώς θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να πουλήσουν σε πολύ χαμηλές τιμές τα δικαιώματα που απορρέουν από τις μετοχές τους. Ωφελημένοι θα είναι και πάλι Ελληνες και ξένοι επενδυτές που προφανώς δεν θα αφήσουν να περάσει ανεκμετάλλευτη η ανέλπιστη αυτή ευκαιρία.

Η απαγόρευση επιβάλλεται στις διοικήσεις των Ταμείων με έγγραφο του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, ο οποίος επικαλείται συμφωνία με την τρόικα που θα συμπεριληφθεί σύντομα σε δεσμευτικό κείμενο. Εδώ γεννώνται δύο ζητήματα:

Πρώτον, αναδεικνύεται ένα απίστευτο αλαλούμ, μια πρωτοφανής ασυνεννοησία μεταξύ των αρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων σ' ένα τόσο ευαίσθητο και σημαντικό θέμα. Επειδή ο εποπτεύων υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης όχι μόνο φαίνεται να μην είχε ιδέα για το έγγραφο Στουρνάρα, αλλά, αντίθετα, είχε αφήσει εν λευκώ στις διοικήσεις των Ταμείων την απόφαση για το αν θα συμμετάσχουν ή όχι στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Δεύτερον, αποδεικνύεται πλέον και με τη βούλα ότι οι υπουργοί της κυβέρνησης βρίσκονται σε συνεχή επαφή και διαπραγμάτευση με την τρόικα. Οι αποφάσεις στα κρίσιμα θέματα λαμβάνονται μυστικά και κατόπιν εμφανίζονται ως δεσμευτικό κείμενο και επιβάλλονται ως απαίτηση των τροϊκανών, ως προαπαιτούμενα δράσεων για την καταβολή της πολυπόθητης δόσης.

Με δεδομένο ότι η περιουσία των Ταμείων έχει ήδη απομειωθεί κατά 65%, το νέο χτύπημα είναι καθοριστικό για την τύχη του ασφαλιστικού συστήματος και των συντάξεων.

Πηγή : Ελευθεροτυπία

Τα Μνημόνια πήγαν πίσω 13 χρόνια την ελληνική οικονομία

• Δρεττάκης Μανόλης
*

Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα από τους κυβερνητικούς εταίρους για τις ευοίωνες προοπτικές της ελληνικής οικονομίας με τη συγχορδία της πλειονότητας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που την υπηρετούν με το αζημίωτο, κατέρρευσε στις 15.5.2013 με την ταυτόχρονη ανακοίνωση τόσο από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) όσο και από τη Στατιστική Υπηρεσία της Ε.Ε. (Eurostat) των εκτιμήσεων για την ανάπτυξη ή ύφεση των οικονομιών της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. ως συνόλου το πρώτο τρίμηνο του 2013.

• Και ενώ ο στόχος της πολιτικής αυτής ήταν η δημοσιονομική εξυγίανση, το δημόσιο χρέος τόσο σε δισ. ευρώ όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει σε νέα ύψη δεδομένου το 2009 ανερχόταν σε 299 δισ. ευρώ ή 129% του ΑΕΠ και το 2013 αναμένεται να φτάσει τα 328 δισ. ευρώ ή πάνω από το 175% του ΑΕΠ

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat στην Ελλάδα σημειώθηκε μείωση του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές του 2005 (ύφεση) το πρώτο τρίμηνο το 2013 κατά -5,3%, ποσοστό που είναι το υψηλότερο ανάμεσα στα 20 κράτη-μέλη της Ε.Ε. για τα οποία υπάρχουν σχετικά στοιχεία, και ακολουθούν η Κύπρος (-4,1%), η Πορτογαλία (-3,9%) και η Ισπανία (-2,0%). Ύφεση, όμως, παρουσιάζουν και οι οικονομίες του σκληρού πυρήνα των βόρειων κρατών της Ευρωζώνης, δηλαδή της Γερμανίας (-0,3%), της Ολλανδίας (-1,3%) και της Φινλανδίας (-2,0%) ενώ μηδενική η ανάπτυξης της Αυστρίας, γεγονός που δείχνει ότι οι συνέπειες της πολιτικής της λιτότητας άρχισαν να γίνονται αισθητές και στα κράτη αυτά (άραγε θα τους συνετίσουν τα στοιχεία αυτά για να αλλάξουν πολιτική;)

Στην ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ δίνονται στοιχεία από το πρώτο τρίμηνο του 2005 μέχρι το πρωτο τρίμηνο του 2013. Στοιχεία, όμως, ανά τρίμηνο υπάρχουν στη βάση δεδομένων της Υπηρεσίας αυτής από το πρώτο τρίμηνο του 2000. Στα στοιχεία αυτά στηρίζεται ο Πίνακας που ακολουθεί και στον οποίο δίνεται το ΑΕΠ σε ευρώ σε σταθερές τιμές του 2005 από το πρώτο τρίμηνο του 2000 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2013.

Από τον Πίνακα φαίνεται ότι το ΑΕΠ της χώρας μας σε σταθερές τιμές του 2005 το πρώτο τρίμηνο του 2013 ήταν λίγο υψηλότερο από εκείνο του πρώτου τριμήνου του 2000!.

Επειδή, όμως, αυτό μπορεί να θεωρηθεί συγκυριακό, υπολογίσαμε το ετήσιο ΑΕΠ της περιόδου 2000-2012. Με βάση τους υπολογισμούς αυτούς το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές του 2005 το έτος 2012 ήταν 168,5 δισ. ευρώ, δηλαδή χαμηλότερο από εκείνο του 2002 (!), έτος στο οποίο ανερχόταν σε 170,7 δισ. ευρώ και μειωμένο κατά 20,1% σε σύγκριση με το 2007, έτος στο οποίο είχε φτάσει στο υψηλότερο επίπεδό του (210,9 δισ. ευρώ) (όλα τα ποσά αυτά σε σταθερές τιμές του 2005). Τα αποτελέσματα αυτά φαίνονται ανάγλυφα στο Διάγραμμα.

Οι συγκρίσεις που έγιναν στο άρθρο αυτό βασίζονται σε επίσημα στοιχεία και αποδείχνουν κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο την καταστροφή που προκάλεσε η εφαρμογή της πολιτικής των Μνημονίων με την ακύρωση της ανάπτυξης που είχε επιτευχθεί με την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη, γεγονός που τριπλασίασε τον αριθμό των ανέργων και το ποσοστό της ανεργίας και προκάλεσε τεράστια κοινωνικά προβλήματα με αποτέλεσμα την εξαθλίωση ενός ολοένα αυξανόμενου ποσοστού του πληθυσμού.

Και ενώ ο στόχος της πολιτικής αυτής ήταν η δημοσιονομική εξυγίανση, το δημόσιο χρέος τόσο σε δισ. ευρώ όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει σε νέα ύψη δεδομένου το 2009 ανερχόταν σε 299 δισ. ευρώ ή 129% του ΑΕΠ και το 2013 αναμένεται να φτάσει τα 328 δισ. ευρώ ή πάνω από το 175% του ΑΕΠ. Όλη, κατά συνέπεια, η προσπάθεια εξωραϊσμού της σκληρής αυτής πραγματικότητας αποδείχνεται παντελώς κενή περιεχομένου.

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

http://beta.avgi.gr/

Ζ. Κωνσταντοπούλου: «Ο Βενιζέλος χρησιμοποιεί την ιδιότητα του προέδρου για να μην ελεγχθεί»

Ευθύνες στον Ευάγγελο Βενιζέλο ρίχνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Κεφάλαιο».

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Επιτροπής Διερεύνησης της Λίστας Λαγκάρντ κατηγορεί τον επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ ότι «χρησιμοποιεί την ιδιότητα του προέδρου κόμματος προκειμένου να μην ελεγχθεί για τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες του», ενώ αναφερόμενη στα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η λίστα έφθασε επίσημα στη χώρα μας και όχι άτυπα όπως είχε ισχυριστεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, κάνει λόγο για «υπόθαλψη» και επισημαίνει πως «κάποιοι ροκανίζουν το χρόνο για να εξυπηρετήσουν τους φίλους τους».

Παράλληλα, κατηγορεί το Χρήστο Μαρκογιαννάκη ότι «δεν συμπεριφέρεται όπως επιτάσσει ο κανονισμός της Βουλής όταν προεδρεύει της Επιτροπής και αναλώνεται σε ύβρις, προσβολές και ανεπίτρεπτες αντιδικονομικές συμπεριφορές».

Διαβάστε τη συνέντευξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου

Σας αιφνιδίασε η τροπή που πήρε η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ μετά την έλευση των γαλλικών εγγράφων;

Η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια επίπονη διαδικασία. Και, δυστυχώς, στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, προσκρούει και σε …εσωτερικά εμπόδια. Το έγγραφο του Γαλλικού Υπουργείου Οικονομικών επιβεβαιώνει αυτό που εξαρχής είπαμε, ως ΣΥΡΙΖΑ: ότι η λίστα Λαγκάρντ αποτελεί δημόσιο έγγραφο, που δόθηκε με τους προβλεπόμενους τύπους από το Γαλλικό Κράτος στο Ελληνικό, για να αξιοποιηθεί θεσμικά. Αντ” αυτού, κάποιοι έκαναν ιδιωτική διαχείρισή του, ενεργώντας εξωθεσμικά και παραθεσμικά, σαν να ήταν προσωπικό τους ραβασάκι. Το πρόβλημα είναι ότι η σημερινή Κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας κάνουν το παν για να μην ελεγχθούν οι χρήσιμοι υπαίτιοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από τον Οκτώβριο ζητούσε να έρθει το πρωτότυπο cd και όλα τα συνοδευτικά έγγραφα. Χρειάστηκαν 3 μήνες για να έρθει στην Ελλάδα το γαλλικό c.d., 7,5 μήνες για να έρθει το επίσημο γαλλικό διαβιβαστικό. Ακόμη δεν έχουν ζητηθεί από τον Υπουργό Οικονομικών τα υπόλοιπα επίσημα έγγραφα που τηρούνται στα αρχεία των γαλλικών αρχών. Κάποιοι ροκανίζουν το χρόνο για να εξυπηρετήσουν τους φίλους τους. Και αυτό συνιστά υπόθαλψη. Και δεν αξιοποιούν ούτε σήμερα τη λίστα. Και αυτό συνιστά απιστία.

Πιστεύετε ότι υπάρχουν πλέον ενδείξεις για τυχόν ποινικές ευθύνες; Μπορεί να στηριχθεί παραπεμπτικό πόρισμα;

Εξαρχής υπήρχαν ισχυρότατες ενδείξεις ποινικών ευθυνών. Γι” αυτό, άλλωστε, καταθέσαμε, ως ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πρόταση συγκρότησης Επιτροπής Προκαταρκτικής Εξέτασης για τον κ. Παπακωνσταντίνου και για τον κ. Βενιζέλο, για τα ποινικά αδικήματα της υπεξαγωγής εγγράφου, της απιστίας σε βάρος του δημοσίου, της παράβασης καθήκοντος και, ως προς τον πρώτο, της πλαστογραφίας. Κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι η διερεύνηση και τα στοιχεία ενισχύουν τις αρχικές ενδείξεις. Και γι” αυτό προσπαθούν λυσσωδώς να κλείσουν την υπόθεση προτού αποκαλυφθούν όλες οι πτυχές της και όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, που είναι περισσότερα του ενός.

Δεν υπάρχει βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας που να μην έχει «μαλώσει» μαζί σας – είτε στις συνεδριάσεις της Βουλής είτε στις δημόσιες κοινές συζητήσεις. Γιατί αυτό;

Προφανώς τους ενοχλώ. Οπότε μάλλον κάνω σωστά τη δουλειά μου. Θα ανησυχούσα εάν τους ήμουν ευχάριστη…

Θεωρείτε ότι δώσατε τροφή με τις εκτενέστατες παρεμβάσεις σας ή πχ με την άρνησή σας να αποκαλέσετε «κύριε πρόεδρε» τον Χ. Μαρκογιαννάκη;

Αναρωτιέμαι, όλοι αυτοί που χρονομετρούν τις παρεμβάσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έχουν υπολογίσει πόσος χρόνος είναι 3 χρόνια μνημόνιο; Έχουν χρονομετρήσει πόσα λεπτά είναι 39 χρόνια μεταπολίτευσης; Είναι εντυπωσιακό να ενοχλούνται εκείνοι που δεν πατούν το πόδι τους στο Κοινοβούλιο και που ψήφισαν ως μουγκοί και αδιάβαστοι χειροκροτητές τις πιο καταστροφικές πολιτικές για τη χώρα, το λαό και την κοινωνία. Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, ουδείς υποχρεούται να προσφωνεί «κύριο Πρόεδρο» κάποιον που δεν συμπεριφέρεται όπως επιτάσσει ο Κανονισμός της Βουλής όταν προεδρεύει, αναλώνεται σε ύβρεις, προσβολές, ανεπίτρεπτες αντιδικονομικές συμπεριφορές και εντολές να νοθεύονται τα πρακτικά διαγράφοντας ερωτήσεις, απαντήσεις και δηλώσεις.

Ευθύνες στον Ευ.Βενιζέλο διακρίνετε;

Ο κ. Βενιζέλος κράτησε κρυφά στην κατοχή του τη λίστα Λαγκάρντ επί 14-15 μήνες. Είπε κατ” επανάληψη ψέματα στον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Δεν εισέπραξε ούτε μισό ευρώ από το πολύτιμο αυτό αρχείο. Το πήρε μαζί του φεύγοντας από το Υπουργείο. Το κράτησε στη διάρκεια δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Και το παρέδωσε μόνον όταν αποκαλύφθηκε, μήνες αργότερα. Φέρει τεράστια πολιτική και ποινική ευθύνη. Και χρησιμοποιεί την ιδιότητα του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ για να μην ελεγχθεί. Δυστυχώς, συμπράττουν στην προστασία του και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά και πρόθυμοι κονδυλοφόροι. Ο λαός αντιλαμβάνεται ότι αυτή η προστασία δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, αλλά σκοπιμότητες αντίρροπες προς την δικαιοσύνη, τη διαφάνεια και την εξυγίανση του δημοσίου βίου.

Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα χωρίς συνιστώσες αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση. Πρέπει να γίνει;

Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ενιαίο πολιτικό φορέα, σε μια πλατιά και ανοιχτή δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς είναι μια δέσμευση προς την κοινωνία, που ανατρέχει στις εκλογές του 2012. Ο τρόπος και η διαδικασία του μετασχηματισμού αυτού αποφασίζεται συλλογικά και δημοκρατικά, με σεβασμό στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του αλλά και με το βλέμμα στο μέλλον. Όλοι θέλουμε η μετεξέλιξη να πετύχει και να γίνει με τρόπο που δίνει περιεχόμενο και προοπτική στον συλλογικό αγώνα όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ολόκληρου του λαού. Κι αν υπάρχουν διαφωνίες ως προς τον τρόπο που αυτό θα επιτευχθεί, αυτές πηγάζουν ακριβώς από την αγωνία να ανταποκριθούμε σε αυτή την ευθύνη.

Μιλάτε για κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΔΗΜΑΡ αρνούνται κάθε τέτοια προοπτική. Οπότε;

Κανείς δεν μπορεί να προκαταλάβει ποιοι θα είναι οι συσχετισμοί σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει την αυτοδυναμία. Ταυτόχρονα, λέμε σταθερά ότι και σε περίπτωση αυτοδυναμίας, θα επιδιώξουμε συμμαχίες και συνεργασίες με μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και της κοινωνίας, με κάθε δημοκρατική δύναμη αποφασισμένη να συμβάλει στην ανάσχεση και δια παντός ακύρωση της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων. Δεν θα προδώσουμε ούτε τις αρχές και τις αξίες μας ούτε την εντολή του ελληνικού λαού. Δεν θα εγκαταλείψουμε τους πολίτες στη μοίρα τους και στο έλεος των καταστροφέων τους. Από εκεί και πέρα, καθένας θα αναλάβει την ευθύνη των επιλογών του.

Γιατί χαρακτηρίσατε (ως ΣΥΡΙΖΑ) φαρσοκωμωδία τα του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου;

Είναι προκλητικό η Κυβέρνηση που νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και που έφερε τα μέτρα του Νοεμβρίου 2012 και τα μέτρα του Απριλίου 2013, δηλαδή εκατοντάδες σελίδες νομοθεσίας, σε ένα και μόνο άρθρο να προφασίζεται ξαφνικά ότι κάνει …νομοπαρασκευαστική δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι η Ν.Δ. δεν θέλει να στενοχωρήσει τους ακροδεξιούς θύλακές της. Η αντιρατσιστική νομοθεσία πρέπει να ενισχυθεί προς την κατεύθυνση της αποφασιστικής εξάλειψης κάθε μορφής διακρίσεων και αποτελεσματικής πάταξης εγκληματικών, ρατσιστικών, φασιστικών και ναζιστικών συμπεριφορών. Η κατάθεση νομοσχεδίου σε δημόσια διαβούλευση συνιστά την έναρξη του δημοσίου διαλόγου επί των προτεινομένων ρυθμίσεων. Η Κυβέρνηση μπλοκάρει αυτόν τον διάλογο, στα πλαίσια του οποίου όλοι θα μπορούσαν να καταθέσουν και τις προτάσεις και τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις τους.

http://www.koutipandoras.gr

Βενιζελιάδα

Κέζα Λώρη

Και είπε το δεκανίκι: «εγώ δεν είμαι δεκανίκι, είμαι πόδι στο τρίποδο».

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα, ότι δηλαδή εξυπηρετεί την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας σε βάρος του συρρικνωμένου κόμματός του. Μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΠαΣοΚ υπενθύμισε ότι χωρίς το δικό του ποσοστό, δεν σχηματίζεται κυβέρνηση. Δεν έχει όμως εναλλακτικές. Είναι εγκλωβισμένος στην κυβερνητική συνεργασία. Δεν μπορεί να πάρει το ποσοστό του και να φύγει, ρίχνοντας την κυβέρνηση. Αυτό δεν θα του το συγχωρέσει ούτε το 4,2% που του έχει απομείνει.

Η ομιλία Βενιζέλου κινήθηκε σε ένα αντιφατικό δίπολο. Διαμαρτυρήθηκε επειδή νιώθει παραπεταμένος από τον Αντώνη Σαμαρά αλλά συμπεριφέρεται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στα στελέχη του κόμματός του. Αγνοεί τους πρώην συντρόφους του. Επιτρέπει, για να μην πούμε ενθαρρύνει, φυγές. Συμβάλλει στο να χαθεί η «συγκολλητική ουσία» που κατέστησε το κόμμα ισχυρό και ευρύ. Αυτό όμως ήταν το μεγάλο ΠαΣοΚ, μια παράταξη που συμπεριλάμβανε τη Διαμαντοπούλου, το Λοβέρδο, τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπακωνσταντίνου. Τα ονόματα διαγράφονται από τις λίστες όχι όμως και από τις μνήμες.

Αυτά που επισημαίνει για τα διαφωνούντα στελέχη του ΠαΣοΚ ισχύουν για τον ίδιο σε σχέση με την κυβέρνηση. Αντιγράφουμε: «Καθένας δεν μπορεί να έχει την προσωπική του ατζέντα και να δηλώνει αδυναμία συμμετοχής σε συλλογικές προσπάθειες διότι δεν χωρούν τα προσωπικά του μεγέθη στη συλλογικότητα. Ή υπάρχει πολιτική συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ ή υπάρχει πολιτική διαφωνία». Το αυτό ισχύει και για την συγκυβέρνηση: ή υπάρχει πολιτική συμφωνία με τη Νέα Δημοκρατία ή υπάρχει πολιτική διαφωνία.

Σε μια αποστροφή του λόγου του ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είπε: «Η Νέα Δημοκρατία νομίζει ότι η κυβέρνηση είναι δική της». Με τον ίδιο τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος νομίζει ότι το κόμμα είναι δικό του. Η επιχείρηση κάθαρσης στην οποία επιδίδεται απλά διώχνει κόσμο. Φάνηκε άλλωστε από τη συμμετοχή στις εργασίες της κεντρικής επιτροπής. Από τα 170 μέλη δεν πήγαν τα 70. Να πάνε και τι να πουν, τι να στηρίξουν; Την πολιτική Σαμαρά, την πολιτική του Παπανδρέου ή την τρικυμία Βενιζέλου;

Πηγή : Εφημερίδα "Το Βήμα"

Η πολεμική μηχανή των Media

Του Βασίλη Μουλόπουλου

Γιατί η δημοσιογραφία ονομάστηκε τέταρτη εξουσία; Γιατί ήταν αυτή που ήλεγχε, αποκάλυπτε και πολεμούσε τις καταχρηστικές και αυθαίρετες συμπεριφορές των τριών θεσμικών εξουσιών (εκτελεστική - νομοθετική - δικαστική). Ήταν δηλαδή μια αντιεξουσία. Σήμερα αυτός ο ορισμός έχει σχεδόν εκλείψει. Και όχι με ευθύνη της συντριπτικής πλειονότητας των δημοσιογράφων. Έχει εκλείψει λόγω των αλλαγών που έχει επιφέρει και στον χώρο της ενημέρωσης τα τελευταία 30 χρόνια ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Σε μια κοινωνία και μια οικονομία όπου κυριαρχεί το ιδιωτικό συμφέρον έναντι του δημοσίου, η αγορά έναντι της πολιτικής, ο ατομικός εγωισμός έναντι της κοινωνικής αλληλεγγύης, η πραγματική εξουσία (όπως έχει γράψει ο Ramonet) συγκεντρώνεται στα χέρια ισχυρών οικονομικών ομάδων. Και αυτές οι ομάδες συγκεντρώνουν υπό τον έλεγχό τους (άμεσο ή έμμεσο) και τα ΜΜΕ.

Αυτοί οι εκδοτικοί όμιλοι δεν έχουν βέβαια καμία πρόθεση να είναι τέταρτη εξουσία. Το αντίθετο. Όπως είναι φυσικό, στόχος τους είναι το κέρδος. Με κάθε τρόπο. Παράγουν ένα "σύνθετο προϊόν", την ενημέρωση, και απαιτούν κέρδη από αυτό. Άμεσα (πράγμα αδύνατον σήμερα, με την κρίση) ή έμμεσα. Προωθώντας μπίζνες, εκβιάζοντας, χειραγωγώντας. Η χειραγώγηση της πολιτικής και της κοινωνίας έχει γίνει την εποχή των Μνημονίων η κύρια αποστολή των ΜΜΕ. Αποτελούν τον ιδεολογικό βραχίονα της διεθνούς του νεοφιλελευθερισμού. Αποστολή τους, να καταστέλλουν τις κοινωνικές συγκρούσεις, να υπονομεύουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να δημιουργούν κλίμα συναίνεσης στην κοινωνία, να ποινικοποιούν κάθε αντίθετη άποψη.

Τα ΜΜΕ είναι σήμερα οι οργανικοί διανοούμενοι του κόμματος του Μνημονίου. Είναι πολεμικές μηχανές των ισχυρών οικονομικών κέντρων, εθνικών και υπερεθνικών, ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Όσο τα αδιέξοδα των Μνημονίων θα αποκαλύπτονται, όσο η ταξική πάλη θα οξύνεται, όσο η κοινωνία θα εξοντώνεται, τόσο αυτή η πολεμική μηχανή θα γίνεται πιο ωμή και πιο επιθετική. Θα συκοφαντεί, θα διαστρεβλώνει, θα θολώνει. Θα ξεπλένει συνειδήσεις και θα κάνει πλύση εγκεφάλου στους πολίτες. Θα εκφοβίζει, θα διαβάλλει, θα απειλεί, θα ζητεί έλεγχο και καταστολή των επικίνδυνων τάξεων.

"Το τέλος της Ιστορίας και της πάλης των τάξεων" αποδείχθηκε μια επικοινωνιακή φούσκα του δεξιού και αριστερού νεοφιλελευθερισμού. Το τέλος της ενημέρωσης (με την κλασική έννοια του όρου) βρίσκεται πολύ κοντά. Κυβέρνηση και διαπλεκόμενα την έχουν επικηρύξει γιατί βλάπτει σοβαρά την υγεία τους.

Αυτός είναι ο πόλεμος που ζούμε καθημερινά και σε αυτόν τον πόλεμο οι αμφιβολίες, οι αμφιταλαντεύσεις, η αφ' υψηλού παρατήρηση δεν υπάρχουν. Όταν ο αντίπαλος σε πυροβολεί, εσύ δεν έχεις την πολυτέλεια να το συζητήσεις, να το αναλύσεις. Και απέναντι σ' αυτή τη φονική μηχανή ο ανταρτοπόλεμος, οι ελεύθεροι σκοπευτές δεν επαρκούν. Χρειάζεται συσπείρωση, χρειάζεται οργάνωση, χρειάζεται μαζικότητα, χρειάζεται συλλογικότητα. Χρειάζεται συστράτευση και αποφασιστικότητα. Η τελική μάχη πλησιάζει και η έκβασή της θα κρίνει το μέλλον των εργαζομένων, της κοινωνίας. Θα κρίνει το μέλλον της ενημέρωσης. Το μέλλον της Δημοκρατίας.

http://beta.avgi.gr

Τις θέσεις του για τα ΜΜΕ παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στις 7 το απόγευμα στο ΣΙΝΕ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ.

Ενημέρωση για την κοινωνία και όχι για λόμπι (ζωντανή μετάδοση από το www.avgi.gr)

Τις θέσεις του για τα ΜΜΕ παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ στις 7 το απόγευμα στο ΣΙΝΕ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ.

Θα μιλήσουν:

O πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας,

O Βασίλης Μουλόπουλος, υπεύθυνος του τομέα Ενημέρωσης

και η Μαρία Κομνηνού, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Kαλεσμένοι θα είναι κοινωνικοί φορείς, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί που δραστηριοποιούνται στο χώρο των ΜΜΕ, ενώ τη συζήτηση θα συντονίσει η Ράνια Σβίγκου, μέλος της Κ.Ε και του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

«Τα ΜΜΕ έχουν περάσει στα χέρια οικονομικών κέντρων εξουσίας που τα χρησιμοποιούν όχι για να παράγουν ενημέρωση, αλλά για να παράγουν κέρδη, επιχειρηματικά κέρδη στους ιδιοκτήτες τους», τόνίζει ο Β. Μουλόπουλος.

Προτεραιότητα για την Αριστερά, όπως θα τονιστεί και στην εκδήλωση της Δευτέρας, είναι «να σπάσει το μονοπωλιακό καθεστώς των τηλεοπτικών αδειών».

Όπως υπογράμμισε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο υπεύθυνος του τομέα Ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, Βασίλης Μουλόπουλος, ο ΣΥΡΙΖΑ «θα εφαρμόσει τους νόμους και θα δημιουργήσει το πλαίσιο που θα επιτρέπει να μπουν στον χώρο των ΜΜΕ και παίχτες που θέλουν να δραστηριοποιηθούν στον χώρο ως παραγωγοί ενημέρωσης και όχι ως έμποροι επιχειρηματικών συμφερόντων».

Την ώρα που οι όμιλοι των ΜΜΕ πρωταγωνιστούν στην εισφοροδιαφυγή, συνεχίζουν να απολαμβάνουν προκλητικά ευνοϊκή μεταχείριση από την Πολιτεία, στα πλαίσια της διαπλοκής που χαρακτηρίζει τη σχέση ΜΜΕ – πολιτικής εξουσίας για δεκαετίες. «Τα ΜΜΕ έχουν περάσει στα χέρια οικονομικών κέντρων εξουσίας που τα χρησιμοποιούν όχι για να παράγουν ενημέρωση, αλλά για να παράγουν κέρδη, επιχειρηματικά κέρδη στους ιδιοκτήτες τους», τόνίζει ο Β. Μουλόπουλος.

Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, από την γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης (εντός ένός άναρχου πλαισίου πολυνομίας και ασάφειας) λειτουργούν ως καταληψίες του δημόσιων συχνοτήτων, με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων, πληρώνοντας γελοίο τίμημα: 2% επί των ακαθάριστων κερδών (το οποίο γίνεται 1% στις χρονιές των εκλογών!).

Έχοντας εξασφαλίσει προνομιακή μεταχείριση από την πολιτική εξουσία, αναλαμβάνουν, ως αντάλλαγμα, την προώθηση των στρατηγικών επιλογών των νεοφιλελεύθερων ελίτ φιμώνοντας ή δυσφημώντας όποιον (συλλογικά ή ατομικά) αντιστέκεται.

Ο πλουραλισμός μοιάζει κακόγουστο αστείο σε ένα όλο και περισσότερο μονοπωλιακό μηντιακό περιβάλλον (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως) καθιστώντας επιτακτική ανάγκη τη θέπιση ενός κανονιστικού πλαισίου που θα εγγυάται τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, θα σπάει τον ολιγοπωλιακό χαρακτήρα της και θα εγγυάται τη δημοσιογραφική δεοντολογία. «Θα προχωρήσουμε άμεσα σε προκήρυξη αδειοδότησης των τηλεοπτικών αδειών από μηδενική βάση», διαμηνύει ο Β. Μουλόπουλος.

Ακόμα και ένα πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δίνει παρόμοια κατεύθυνση διαπιστώνοντας πλήγμα στην ελυθερία του Τύπου και την ερευνητική δημοσιογραφία λόγω των παρεμβάσεων κυβερνήσεων, ιδιοκτητών και άλλων «ομάδων πίεσης».
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, μετά τις συναντήσεις με εκδότες και καναλάρχες, είναι διατεθειμένος να ανοίξει το διάλογο με φορείς, εργαζόμενους στα media, την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους «καταναλωτές» του περιεχομένου του Τύπου προκειμένου να θεσπιστεί ένα δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ προς όφελος των πολιτών και όχι της οικονομικής ολιγαρχίας.

http://beta.avgi.gr/