ΠΡΟΣΟΧΗ: Το κάπνισμα σώζει ζωές

Σκέψεις να γίνει το κάπνισμα υποχρεωτικό!!!

   Αποσύρθηκε τελικά το μέτρο της επιβολής εισιτηρίου 25 ευρώ για τα νοσοκομεία, αφού θα αυξηθεί η τιμή των τσιγάρων και του καπνού κατά 5 λεπτά. Αρχικά, υπήρχε η σκέψη να πάει το πακέτο τα τσιγάρα στα 25 ευρώ, ώστε οι ασθενείς να παίρνουν και μισθό μέσα στο νοσοκομείο, και να λυθεί και το πρόβλημα της ανεργίας. 
   Εν τω μεταξύ, όταν βλέπετε τώρα κάποιον να καπνίζει να του λέτε ένα ευχαριστώ γιατί, αν δεν ήταν αυτός να ντουμανιάζει όλη μέρα, θα σας πετούσαν έξω από το νοσοκομείο. 
   Κι αν θέλετε να στηρίξετε τα δημόσια νοσοκομεία, ξεκινήστε το κάπνισμα. Με τέσσερα πακέτα τσιγάρα την ημέρα, θα ξεπεράσουμε το σύστημα Υγείας των σκανδιναβικών χωρών. 
   Ο Άδωνις Γεωργιάδης –που προσποιείται πως είναι υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά που προσποιείται ότι είναι πρωθυπουργός- δήλωσε πως από την πρώτη στιγμή είχε πει ότι το μέτρο θα αποσυρθεί αν βρεθούν ισοδύναμα, αλλά το τραβούσε τόσο καιρό επειδή του αρέσει να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να υποδύεται τον υπουργό και να του κάνουν ερωτήσεις κάτι λεβεντομαλάκες που υποδύονται τους δημοσιογράφους. 
   Το εισιτήριο των 25 ευρώ στα νοσοκομεία καταργείται μετά από αντίδραση του ΠΑΣΟΚ που το είχε ψηφίσει, οπότε καταλαβαίνουμε πως από την αρχή είχαν αποφασίσει πως το μέτρο δεν θα ισχύσει αλλά το ψήφισαν για να πουν μετά όχι και να φαίνεται πως διαφωνεί ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά –γιατί ο Βενιζέλος είναι σοσιαλιστής και τον πονάει το λαό-, αν και δεν διαφωνούν πουθενά και ο Βενιζέλος έχει κουρνιάσει στη ζεστή αγκαλιά του Σαμαρά με την ελπίδα ο Σαμαράς να τον σώσει από τη φυλακή, αλλά μάλλον στο τέλος θα πάνε και οι δυο μαζί στη στενή, αν και ο Βενιζέλος μπορεί να σκάσει από τη μάσα, οπότε θα πάει αυτός στο χώμα και ο Σαμαράς στη φυλακή. 
   Τώρα υπάρχει στην κυβέρνηση η σκέψη να γίνει το κάπνισμα υποχρεωτικό, να μεταφερθεί το χαράτσι από το λογαριασμό της ΔΕΗ στα τσιγάρα, και όποιος δεν το πληρώνει να του κόβουν το λαιμό. 
   Με την αύξηση στην τιμή των τσιγάρων και του καπνού αναμένεται να αυξηθεί το λαθρεμπόριο τσιγάρων, οπότε θα πετάει η οικονομία της χώρας που έχει ήδη πάρει τα πάνω της με το λαθρεμπόριο πετρελαίου. 
   Παράλληλα, η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου σκέφτεται να αυξήσει τις τιμές στα σπίρτα και τους αναπτήρες, για να πληρώνεται το φακελάκι του γιατρού και ο νεκροθάφτης. 
πηγή 

http://tilevoasartas.blogspot.gr/

Έφυγε το 25ευρω, να φύγει και ο Άδωνις

Του Γ. Ανανδρανιστάκη

Το ΠΑΣΟΚ δεν ανασταίνεται ακόμη κι αν το φιλήσουν οι εκατό πριγκίπισσες της Νότιας Βουργουνδίας. Η πληροφορία αυτή απαντά στα δημοσιεύματα που υποστηρίζουν ότι με την κατάργηση του 25ευρου ο Σαμαράς έδωσε φιλί ζωής στον Βενιζέλο, το οποίο, εκτός από αηδιαστικό, είναι και εντελώς άκυρο.
Όσα φιλιά και να δώσει ο Σαμαράς στον Βενιζέλο, ο Ευάγγελος θα παραμείνει βάτραχος, το πολύ- πολύ να φορέσει φράκο, για να παραστεί στις φιέστες της Ευρωπαϊκής Προεδρίας σαν βάτραχος με φράκο.

Το πολιτικό συμπέρασμα που βγαίνει από την απόσυρση του 25ευρου είναι ότι το κυβερνητικό ψωράλογο δεν τραβάει με τίποτα. Έχουν υποστεί τέτοια φθορά, που δεν μπορούν να αντέξουν ούτε εκατό γραμμάρια πολιτικού κόστους, είναι σαν τους πασίχοντρους γελαδάρηδες στον Λούκι Λουκ, που έχουν ανέβει στην εξέδρα και μόλις τους δίνει το κοριτσάκι την πανάλαφρη ανθοδέσμη, καταρρέουν συμπούρμπουλοι, μαζί με την εξέδρα. Και θα είναι δεκάδες οι ανθοδέσμες που θα τους δώσουν τα κοριτσάκια τους επόμενους μήνες, δεκάδες τα επώδυνα μέτρα που έχουν ψηφίσει και τώρα ήρθε η ώρα της εφαρμογής τους. Κάθε μέτρο που θα εφαρμόζεται θα είναι απειλή κατάρρευσης κι ας λένε ότι πρόκειται για παλαιά μέτρα. Ο χρόνος μετράει από την ώρα που μπαίνει το χέρι στην τσέπη.

Έχουνε χάσει ακόμη και τις επικοινωνιακές δεξιότητες που είχαν τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής τους. Αντί να μεταφέρουν εγκαίρως το κόστος στα τσιγάρα, να ανακοινώσουν τη μη εφαρμογή του 25ευρου στις αρχές Δεκεμβρίου και να το παρουσιάσουν όλο αυτό σαν αγιοβασιλιάτικο δώρο στους πολίτες, φαγώθηκαν σαν τα κοκόρια για ένα μήνα, φορτώθηκαν το πολιτικό κόστος και μετά έψαχναν πριγκίπισσες να φιλήσουν τον Βενιζέλο. Δεν είναι επικοινωνιακό το πρόβλημα, είναι πολιτικό. Όταν η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, τι να βγεις να πεις στους ψηφοφόρους; Ότι αποσύρεις το 25ευρω αλλά αφήνεις το 1 ευρώ ανά συνταγή φαρμάκων; Ότι τον αφήνεις να μπαίνει δωρεάν- όχι δωρεάν, με ένα πεντόευρω- σε νοσοκομεία που έχεις διαλύσει; Ότι μαζί με το 25ευρω καταργείς και τον ΕΟΠΥΥ, αφήνοντας τον κόσμο χωρίς γιατρούς και εξετάσεις;

Και ο Άδωνις; Τι θα γίνει ο φουκαριάρης ο Άδωνις που έδινε μάχες στα τηλεπαράθυρα λέγοντας ότι το 25ευρω είναι κοινωνική μεταβίβαση και ότι θα καθαρίσει τα νοσοκομεία από τους τζαμπατζήδες; Έδινε μάχες ο Άδωνης στα παραθύρια και οι εφημερίδες γράφανε ότι ο πρωθυπουργός είναι πολύ ικανοποιημένος από τον μαχητή υπουργό του και μακάρι να ήτανε έτσι και οι άλλοι υπουργοί. Τώρα που ο πρωθυπουργός άδειασε τον υπουργό του σαν ξέχειλο σκουπιδιάρικο στην χωματερή των Άνω Λιοσίων, ο Γεωργιάδης θα έπρεπε, αν είχε τσίπα, να παραιτηθεί αυθωρεί. Δεν θα παραιτηθεί όμως, γιατί δεν έχει τσίπα ούτε για να καλύψει κεσέ από γιαούρτι. Τι τσίπα να έχει ο ανθρωπάκος που έγινε υπουργός.

avgi.gr

Όταν η Όλγα «τερμάτισε» τη μονταζιέρα

Η μονταζιέρα του ΜΕGA στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Η Όλγα Τρέμη κατά τη διάρκεια προβολής βίντεο στο οποίο εμφανιζόταν ο Χριστόδουλος Ξηρός να παίζει σε βίντεο κλιπ, πολύ καιρό πριν τη σύλληψή του (2004) - στις αρχές της δεκαετίας του '90 σχολίασε ανερυθρίαστα: Εδώ βλέπουμε τον Ξηρό γιατί του είχε δοθεί άδεια να πάει στη γενέτειρά του και να μετάσχει στο τοπικό πανηγύρι. 

Απολαύστε το βίντεο από το αντικειμενικό δελτίο ειδήσεων του MEGA

http://www.koutipandoras.gr/

Η εφαρμογή του μνημονίου ακυρώνει την κοινή λογική

«Μα γιατί τόσες διαψεύσεις;» Την απορία εξέφραζε τις προάλλες μια διεθνής ομάδα ερευνητών που παρακολουθούν την καταστροφική επίδραση που έχει η παρατεταμένη λιτότητα στην ελληνική δημόσια υγεία.
Όσα στοιχεία έρχονται στη δημοσιότητα αποδεικνύοντας τη δραματική αλλαγή βασικών μεγεθών τα τελευταία χρόνια (από το προσδόκιμο ζωής μέχρι τον αριθμό αυτοκτονιών, την κατακόρυφη αύξηση της χρήσης ναρκωτικών ή την αύξηση των ανθρώπων που δεν περιθάλπονται όπως πρέπει), αντί να αντιμετωπίζονται από τους επίσημους ελληνικούς φορείς ως βάση πολιτικού προβληματισμού, ή έστω ως επιχειρήματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, γίνονται αντίθετα αντικείμενο αρχικής διάψευσης. Σε δεύτερη φάση, κάποτε χρησιμοποιούνται παραλλαγμένα ή παρερμηνευμένα για εσωτερική κατανάλωση, ώστε να ενισχύσουν τη φοβία του πληθυσμού και την αίσθηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Έτσι αποφεύγεται η συζήτηση για τους δείκτες υγείας, για την υγεία δηλαδή ως δημόσιο αγαθό, και εκτρέπεται αντίθετα σε αντιπαραθέσεις που αφορούν εξατομικευμένες πολιτικές, ευθύνες, και εντέλει περίθαλψη. Συζητάμε τη δημόσια υγεία από τη μια με βάση τις sui generis απόψεις υπουργών με εντελώς προσωπική ατζέντα (Λοβέρδος, Άδωνις). Κι από την άλλη ως μια ατομική σύμβαση που σε κάποιους βγαίνει, σε κάποιους δεν βγαίνει, και σε κάποιους άλλους θα βγει αν προσπαθήσουν λίγο περισσότερο. «Εντάξει, μπορεί η χώρα να μην έχει πια τη δυνατότητα να δώσει στον καρκινοπαθή το φάρμακο που χρειάζεται, αλλά θα πρέπει ο άνθρωπος αυτός να μπορεί να πάει σε ένα νοσοκομείο τουλάχιστον με αξιοπρέπεια» έλεγε γνωστός παρουσιαστής ειδήσεων τις προάλλες. Προσέξτε πώς η συζήτηση εξατομικεύεται. Το ζήτημα δεν είναι το επίπεδο κάλυψης ή οι αρχές που το ορίζουν, αλλά η ιστορία του ενός, που, τι να κάνουμε, δεν φτάνουν τα λεφτά για να πάρει το βασικό φάρμακό του, ας έχει όμως τουλάχιστον πρόσβαση σε ένα νοσοκομείο όπου θα μπορεί να πεθάνει. Το δημόσιο αγαθό και η δημόσια διαχείρισή του μεταμορφώνονται και εννοιακά και πραγματιστικά: δεν υπάρχουν πια δημόσιοι τόποι της υγείας, όμως εξασφαλίζεται, ως το ωραίο μίνιμουμ, ο κοινόχρηστος χώρος ενός ιδιωτικού θανάτου.

Τα πράγματα θα μπορούσαν, βεβαίως, να είναι αλλιώς. Στην πρόσφατη μελέτη τους Γιατί η λιτότητα σκοτώνει, οι Ντέιβιντ Στάκλερ και Σανζάι Μπάσου χρησιμοποιούν ως αντιπαράδειγμα της Ελλάδας την Ισλανδία. Ενώ στην Ελλάδα η λιτότητα φέρνει μια τρομερή πτώση των δεικτών υγείας σε όλους τους τομείς (κάνει δηλαδή έναν πληθυσμό να αργοπεθαίνει), στην Ισλανδία κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, πολύ απλά διότι πάρθηκε νωρίς η πολιτική απόφαση να μην πειραχτεί το δημόσιο σύστημα υγείας, όποια και αν ήταν η οικονομική κατάσταση του κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι και σ’ αυτό τον τομέα, όπως και σε πολλούς άλλους (την ανάλυση και τη δημόσια απόδοση, για παράδειγμα, των ευθυνών για την κρατική χρεοκοπία) στην Ισλανδία λειτούργησε κάτι που στην Ελλάδα της κρίσης εξαρχής υπονομεύθηκε και ακυρώθηκε. Η αίσθηση του δημοσίου, η αξίωση του συλλογικού και του κοινού.

Η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το παράδειγμα είναι ευρύτερη και ορίζει την πολιτική στιγμή στην Ελλάδα σήμερα. Γινόμαστε μάρτυρες μια συνεχούς απαξίωσης της έννοιας του δημόσιου αγαθού από πολλές πλευρές και με πολλούς τρόπους. Κοντά στην υγεία, η παιδεία, οι εργασιακές σχέσεις, η διαχείριση της δημόσιας σφαίρας (ΜΜΕ, τεχνολογίες ενημέρωσης, πλατφόρμες επικοινωνίας), οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, το περιβάλλον, η πολιτιστική πολιτική. Καθώς το Δημόσιο ως σύστημα διαχείρισης δαιμονοποιείται ως αενάως αντιπαραγωγικό και κοστοβόρο, κάτι πολύ πιο βαθύ, η έννοια του δημοσίου, εντέχνως ακυρώνεται. Και την ίδια στιγμή εξατομικεύεται. Το ζήτημα δεν είναι η κοινή παιδεία και ο τρόπος που τη μοιραζόμαστε, οι συλλογικές συμβάσεις και το πώς περιφρουρούμε την ανθρώπινη εργασία, οι δημόσιες συχνότητες και ο τρόπος που τις αναθέτουμε και διασφαλίζουμε την κοινότητα στην πρόσβαση, το δημόσιο πολιτιστικό αρχείο και ο τρόπος που το διατηρούμε. Το ζήτημα, αντίθετα, είναι η βελτίωση της ατομικής μας σχέσης με μια διαχείριση που μας επαναλαμβάνουν ότι είναι προβληματική, πρέπει να μεταρρυθμιστεί, και τυγχάνει προς το παρόν δημόσια.

Το δημόσιο, μας λένε, δεν λειτουργεί, όμως αφού το καταρρακώσουμε κι άλλο, θα δώσουμε στον κάθε έναν από εσάς μια πολύ καλύτερη υπηρεσία. Μπορεί, για παράδειγμα, κάθε έννοια κοινού αγαθού να γίνεται κουρέλι, να παραχωρούνται δημόσιες συχνότητες αδιαφανώς, να έχουν γίνει φαρ ουέστ οι επικοινωνίες, να λειτουργούμε σε καθεστώς εκτεταμένης προπαγάνδας, να υπονομεύεται η ελευθερία του λόγου, εντούτοις, σε πολύ λίγο, ο καθένας από σας θα έχει δωρεάν ίντερνετ. Αναφέρομαι εδώ στη γνωστή, προσωπική δέσμευση («το έχω ψάξει») του πρωθυπουργού Σαμαρά ότι «σε ένα χρόνο θα δώσουμε δωρεάν WiFi σε όλη την Ελλάδα». Ας την κρατήσουμε στο μυαλό μας, όσο θα προσπαθούμε να δούμε το πλαίσιό της.

Γιατί πλαίσιο εν προκειμένω είναι μια διεθνής νεοφιλελεύθερη στρατηγική. Σε πρώτη φάση υπονομεύεται η έννοια του δημόσιου και εκθειάζεται η σημασία της αγοράς. Σε δεύτερη φάση η σχέση μας με τα δημόσια αγαθά εξατομικεύεται. Και σε μια τρίτη φάση, η εξατομικευμένη αυτή σχέση φαίνεται πολύ λογικό ότι πρέπει και να ιδιωτικοποιηθεί, να διαμορφωθεί δηλαδή, απολύτως, με τους όρους της αγοράς. Στη λογική αυτή ακολουθία, αυτό που χάνεται μια και καλή είναι η έννοια του δημοσίου, η διάσταση του κοινού. Το πιο απλό παράδειγμα για να καταλάβει κανείς τη στρατηγική αυτή είναι η ανώτατη παιδεία. Εκθειάζεται και επιβάλλεται, εδώ και χρόνια, η ανάγκη σύνδεσης της παιδείας με την αγορά, του πτυχίου με συγκεκριμένη επαγγελματική αποκατάσταση, των πανεπιστημιακών μαθημάτων με την παροχή συγκεκριμένων δεξιοτήτων. Η σχέση με την παιδεία έτσι εξατομικεύεται: ψάξε κι εσύ να βρεις το πανεπιστήμιο που θα σου μάθει καλύτερη δουλειά και θα σε κάνει ανταγωνιστικότερο, δες την επιλογή ανώτατης παιδείας ως μέρος του ανταγωνισμού στον οποίον αυτή θα σε κάνει να εισέλθεις επιτυχέστερα. Λογικό επακόλουθο, σου λένε μετά: γιατί να πληρώνουμε όλοι την παροχή δεξιοτήτων σε μερικούς; Γιατί να πληρώνει ο υδραυλικός τα μαθήματα του μελλοντικού δικηγόρου; Το επιχείρημα αυτό ήταν το βασικό που χρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία για την εισαγωγή όλο και υψηλότερων διδάκτρων στα πανεπιστήμια, και τη μεταμόρφωση της δημόσιας ανώτατης παιδείας της χώρας ουσιαστικά πλέον σε ιδιωτική.

Μιλάμε λοιπόν για μια πορεία που πρέπει να περιγράφεται, σε στάδια, ως εξής: απαξίωση (του κοινού αγαθού), εξατομίκευση (της σχέσης με αυτό), ιδιωτικοποίηση. Τρία στάδια που χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού σε πολλές χώρες και με διαφορετικούς ρυθμούς· στη Βρετανία η διαδικασία έχει πάρει πια τρεις δεκαετίες· στην εργαλειακή Ελλάδα όλα τα στάδια, απαξίωση/εξατομίκευση/ιδιωτικοποίηση, φαίνεται σαν να πρέπει να γίνουν εντός εξαμήνου (όπως έδειξε η περίπτωση της ΕΡΤ και δείχνει τώρα η περίπτωση νοσοκομεία/φάρμακα/ΕΣΥ), γι’ αυτό και καθίστανται και τόσο εμφανή.

Υπάρχουν όμως δύο παράμετροι που συνήθως δεν προσέχουμε σε αυτήν τη διαδικασία. Η πρώτη είναι ότι το δημόσιο δεν καταργείται εντελώς, όσο κι αν καταργούνται οι διαστάσεις και η παρεμβατικότητά του. Ίσα ίσα: φροντίζουν ώστε να παραμένει νεκροζώντανο. Όχι ως μέγιστος κοινός παρανομαστής, αλλά ως ελάχιστος κοινός διαιρέτης. Όχι ως το καλύτερο που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά ως το λιγότερο που μπορεί να σταθεί. Το πιο αναξιόπιστο. Το πλέον απευκταίο. Το αναγκαίο ασπρόμαυρο, η ιδιωτικοποιημένη εκδοχή του οποίου θα είναι το έγχρωμο. Το προβληματικό, η λειτουργική εκδοχή του οποίου θα βρίσκεται πάντα αλλού (στο Βορρά, στις χώρες των δανειστών, στην πραγματική Ευρώπη, στον ουτοπικό λόγο των πολιτικών). Το βαλτωμένο και ως εκ τούτου βρώμικο, από το οποίο θα μας λένε ότι πρόκειται να μας ξεπλύνουν οι νέες πολιτικές διαχείρισης που κατά καιρούς θα μας προτείνονται. Λέγοντάς μας, παράλληλα, ότι τα νάματα στα οποία θα μας ξεπλύνουν, θα ανήκουν σε μια νέα κοινοτικότητα, ουτοπική μεν προς το παρόν, στο μέλλον όμως καλοδιαχειριζόμενη, ομοιογενή και ομοιοευτυχή.

Αυτή είναι και η ουσιαστική σημασία όλων των διακηρύξεων τύπου «όλη η Ελλάδα ένα ατέλειωτο WiFi», κάθε Έλληνας τον γιατρό του, κάθε Ελληνόπουλο ένα Χάρβαρντ, κάθε βιβλίο εθνικής ιστορίας κι ένα περήφανο εθνικό υποκείμενο, κάθε κινητό κι ο άνθρωπός του, κάθε ταυτότητα και τα δικαιώματά της, και κάθε ενημερωνόμενος την ενημερωτική του ατζέντα. Υπάρχει, με άλλα λόγια, μια διαρκής υπόμνηση μιας νέας φαντασιακής κοινοτικότητας, που μικροτεχνείται σήμερα για να στηρίξει το κατ’ ουσίαν αντίθετό της, τη λειτουργική απαξίωση του κοινού. Όλοι μαζί, μας λένε, θα τα καταφέρουμε. Με το ίντερνετ, τα νεκροταφεία και τους ομιλούντες δέκτες μας. Όλοι μαζί.

Η πολιτική λειτουργία αυτής της ψευδοκοινοτικής μελλοντικότητας δεν πρέπει να υποτιμηθεί· είναι υπόγεια και απίστευτα διαβρωτική. Από τη μια ανταγωνίζεται ευθέως κάθε προσπάθεια επιστροφής της συζήτησης σήμερα στο ζήτημα του κοινού αγαθού και στους όρους της συλλογικότητας – η ψευδοκοινοτική μελλοντικότητα στόχο έχει να καταστήσει το κοινό της απρόθυμο να λειτουργήσει συλλογικά. Από την άλλη, βοηθά την ανάδυση του φασισμού ως βασικού ρυθμιστικού παράγοντα του συστήματος που γυρεύει να επιβάλει. Σαν το κουμπί του ριστάρτ στο μόντεμ για το (δωρεάν) ίντερνετ, ο φασισμός, όσο κι αν δεν φαίνεται, γίνεται όλο και πιο πολύ σήμερα η ασφαλιστική δικλείδα του συστήματος απαξίωση/εξατομίκευση/ιδιωτικοποίηση. Εξασφαλίζει: ως αναγκαίο φόβητρο, την παρουσίαση του συστήματος αυτού ως μόνης λύσης· κι ως αναγκαίο υποσυνείδητο, την εικόνα μιας παθητικής κοινοτικότητας που χρειάζεται το σύστημα αυτό για να μακροημερεύσει.

unfollow.com.gr

Το σκάνδαλο που θα κάνει σεφτέ στην ελληνική προεδρία, δεν το χωρά ο νους σας

ΕΑΝ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΜΕ ΤΑ… ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΑ!

Διότι κάποιοι “επιτροπάρχες” φαίνεται ότι έχουν ζηλέψει την δόξα του Κάντα…

…και κάποιοι υπουργοί την δόξα του Τσοχατζόπουλου, που και ο ίδιος ένιωθε άτρωτος όταν 
προωθούσε τα γερμανικά προϊόντα από το παράθυρο.

Γεγονός που δεν διανοήθηκαν να κάνουν οι προκάτοχοι τους. Αλλά ορισμένοι δεν βάζουν μυαλό.

Δεν το χωρά ο κοινός νους πως θα μπορούσε να υπάρξει νουθεσία σε επιτροπή για να “διαγράψει” όρους υπέρ Γερμανικής εταιρείας, που μάλιστα στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί για μίζες. Με την αιτιολογία μάλιστα πως η εντολή έρχεται “από ψηλά”. Ειδικά όταν πρόκειται για διαγωνισμό μέσω ΕΣΠΑ που “περιέργως” έχει καθυστερήσει και κοντεύει να χαθεί η προθεσμία και μαζί τα λεφτά. Την ίδια στιγμή που άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους.

Ανικανότητα (ποιος να πειστεί…) ή διαπλοκή υπέρ των φίλων μας των Γερμανών, όπως και να έχει, εάν δεν τηρηθούν στο απόλυτο οι όροι του διαγωνισμού, τότε μαύρο φίδι που σας έφαγε. Ειδικά όταν έχει να κάνει με τις ζωές ανθρώπων.

Επανερχόμαστε.

olympia.gr

Αρχισε να γέρνει η εκλογική ζυγαριά

Του Σταύρου Λυγερού

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Επειτα από 18 μήνες αμφίρροπου εκλογικού συσχετισμού δυνάμεων, είναι σαφές ότι η ζυγαριά έχει ήδη αρχίσει να γέρνει. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί και διαφορετικά, όταν η κυβερνητική πολιτική συσσωρεύει συνεχώς ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια.


Η απορία, λοιπόν, δεν είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει πλέον καθαρά κεφάλι. Είναι γιατί αυτό καθυστέρησε τόσο πολύ να συμβεί. Προφανώς, έχουν παίξει ρόλο και οι εδραιωμένες ιδεολογικοπολιτικές προκαταλήψεις. Η βασική αιτία, όμως, είναι οι δικαιολογημένες επιφυλάξεις ακόμα και των κεντροαριστερών ψηφοφόρων για την ικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να οδηγήσει με ασφάλεια και ομαλότητα την Ελλάδα εκτός μνημονίου και να στήσει την οικονομία στα πόδια της.

Υπενθυμίζουμε ότι πριν από τις εκλογές του Μαΐου και κυρίως του Ιουνίου 2012, η «παράταξη του μνημονίου», με την αμέριστη βοήθεια του ευρωιερατείου, είχε προπαγανδιστικά πείσει την πλειοψηφία ότι νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμούσε με έξοδο από την Ευρωζώνη, κατάρρευση και πρόκληση χάους. Ο φόβος αυτός, σε συνδυασμό με την προεκλογική υπόσχεση των τριών κομμάτων που στη συνέχεια συγκυβέρνησαν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) ότι αντί για μονομερή καταγγελία του μνημονίου αυτά θα το επαναδιαπραγματεύονταν, διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα και την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η προεκλογική υπόσχεση για επαναδιαπραγμάτευση αποδείχθηκε επιταγή χωρίς αντίκρισμα, αλλά ο φόβος ότι εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει σε χάος συνέχισε (με τη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ) να επηρεάζει καθοριστικά τον συσχετισμό δυνάμεων. Οσο όμως πλήττονται καίρια οι σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων, όσο η κυβερνητική προπαγάνδα διαψεύδεται από τα γεγονότα, τόσο διαλύονται οι αυταπάτες και τόσο κυριαρχεί η ανάγκη να δοθεί τέλος στην πορεία "αργού θανάτου".

Αν και το κόμμα του Τσίπρα συνεχίζει να μην πείθει, από ένα χρονικό σημείο και πέρα αυτό που καθορίζει την συμπεριφορά των ψηφοφόρων δεν είναι τόσο η αξιολόγηση της εναλλακτικής λύσης όσο η ανάγκη να απομακρυνθεί η μνημονιακή κυβέρνηση. Η αντίθεση προς αυτή φουσκώνει τα πανιά κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Η πολιτική ιστορία διδάσκει, μάλιστα, ότι εάν η ζυγαριά γείρει υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η τάση δεν αντιστρέφεται. Αντιθέτως, διαμορφώνεται εκλογικό ρεύμα που συνεχώς ανοίγει την ψαλίδα.

Τα εκβιαστικό δίλημμα «μνημόνιο ή χρεωκοπία;» και το φόβητρο της εξόδου από την ευρωζώνη φοβίζουν ολοένα και λιγότερους.

Ο λόγος είναι απλός: Η πορεία εξαθλίωσης των μικρομεσαίων στρωμάτων έχει προσλάβει μεγάλες διαστάσεις. Εχουν πληθύνει όσοι πλέον έχουν ελάχιστα να χάσουν και ως εκ τούτου δεν είναι ευάλωτοι στον φόβο και στις φρούδες ελπίδες που καλλιεργεί η μνημονιακή προπαγάνδα.

Η ασκούμενη πολιτική, άλλωστε, δεν πλήττει μόνο ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων. Πλήττει τη συντριπτική πλειονότητα των νοικοκυριών. Η κρίση έχει προσλάβει διαστάσεις οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Οι στατιστικές μόνο εν μέρει καταγράφουν το μέγεθος της καταστροφής.

Δίπλα στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργων, είναι και το ενάμισι εκατομμύριο εργαζομένων που έχουν πολλούς μήνες να πληρωθούν. Αλλά και όσοι έχουν ακόμα εισόδημα το βλέπουν συνεχώς να συρρικνώνεται. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι λόγω των αλλεπάλληλων περικοπών, ενώ το πλήθος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελευθέρων επαγγελματιών λόγω της κατακόρυφης πτώσης του τζίρου τους.

Την ίδια περίοδο, οι φορολογικές υποχρεώσεις εκτοξεύονται, καθιστώντας το διαθέσιμο εισόδημα περισσότερο ή λιγότερο ανεπαρκές για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ροκάνισμα των αποταμιεύσεων, όταν ακόμα υπάρχουν, και όταν έχουν εξαντληθεί τα νοικοκυριά να διολισθαίνουν κάτω από τα όρια της φτώχειας και συχνά στην εξαθλίωση. Αυτός είναι ο λόγος που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών στρέφεται ολοένα και περισσότερο εναντίον της κυβέρνησης.

Κυβέρνηση υπό προθεσμία

ΜΠΟΡΕΙ η πολιτικοεκλογική αποδόμηση του ΠΑΣΟΚ να μην έχει προηγούμενο, αλλά η Ν.Δ. δεν θα ξεφύγει από τον κανόνα που θέλει το Μνημόνιο να τρώει τους υπηρέτες του. Ο λόγος που η πολιτικοεκλογική αποδόμηση της «γαλάζιας» παράταξη δεν έχει προσλάβει ακόμα τέτοιες διαστάσεις είναι ότι συσπειρώνονται πίσω της τα συνήθως προνομιούχα κεντροδεξιά αλλά και κεντροαριστερά στρώματα. Και συσπειρώνονται όχι τόσο επειδή συμφωνούν με την ασκούμενη πολιτική όσο επειδή θεωρούν ότι εάν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ η χώρα θα οδηγηθεί σε έξοδο από την ευρωζώνη και σε χάος. Με άλλα λόγια, ο φόβος κυριαρχεί ως κριτήριο πολιτικοεκλογικής συμπεριφοράς στα στρώματα που απέχουν ακόμα πολύ από τον γκρεμό.

Πάντα με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ, η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει ό,τι μπορεί για να καλλιεργήσει και να εκμεταλλευθεί πολιτικοεκλογικά αυτό τον φόβο. Για την ακρίβεια, επιχειρεί συστηματικά να διαμορφώνει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης όχι με βάση τα καυτά οικονομικοκοινωνικά προβλήματα, αλλά με όρους κομματικής αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, καλλιεργεί την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αντίπαλο κόμμα με διαφορετική ιδεολογία και πολιτική, αλλά ένα κόμμα περιορισμένης νομιμότητας. Οι Σαμαράς και Βενιζέλος επιχειρούν να μετατρέψουν τις θεμιτές στη δημοκρατία ιδεολογικοπολιτικές διαφορές σε καθεστωτικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Χωρίς να το λένε ρητά, αμφισβητούν τη θεμελιώδη και σταθεροποιητική αρχή της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία.

Στην πραγματικότητα, ο ισχυρισμός ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος υποδηλώνει ότι είναι επίσης μονόδρομος η παραμονή της «παράταξης του μνημονίου» στην εξουσία. Πρόκειται για βαθιά επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό, ο οποίος υπονομεύει τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος και βεβαίως καλλιεργεί με άλλη μορφή τον μετεμφυλιακό διχασμό της ελληνικής κοινωνίας.

Ολα δείχνουν, όμως, ότι η «παράταξη του μνημονίου» έχει για τα καλά εισέλθει σε τροχιά αποδρομής από την εξουσία. Ολα δείχνουν ότι θα υποστεί καταλυτική ήττα όποτε κι αν στηθούν κάλπες. Μπορεί ο Σαμαράς να αναλύεται σε αισιόδοξες δηλώσεις, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι η κυβέρνησή του έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται ως κυβέρνηση υπό προθεσμία. Αλάνθαστο σημάδι είναι ότι το τελευταίο διάστημα φροντίζει να κλείνει διάφορες εκκρεμότητες με έντονη οσμή διαπλοκής.


real.gr

Ο κόσμος υποφέρει, το Χρηματιστήριο όμως απογειώθηκε

Του Γιώργου Δελαστίκ

Εκατομμύρια Ελληνες υφίστανται τα πάνδεινα, εκατοντάδες χιλιάδες καταστρέφονται, δεκάδες χιλιάδες αγωνίζονται ακόμη και για να βρουν ένα πιάτο φαΐ να φάνε, αλλά το Χρηματιστήριο Αθηνών... πετάει από επιτυχία σε επιτυχία. Σπάει το ένα «ρεκόρ» μετά το άλλο, στο πλαίσιο φυσικά της απόλυτης εξαθλίωσης του γενικού δείκτη του από τότε που η Ελλάδα μπήκε σε μνημονιακό καθεστώς.

Τα τελευταία δύο χρόνια όμως όσο περισσότερο υποβαθμίζεται το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι τιμές των μετοχών! Με μια εντυπωσιακότατη άνοδο του γενικού δείκτη κατά 33,4% έκλεισε το 2012, όταν μισθοί και συντάξεις κατέρρεαν - από τις 680 μονάδες εκτινάχθηκε στις 908. Εντελώς αλλόκοτη η συμπεριφορά του ΧΑΑ κατά το 2013. Ενα εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο συνεχούς πτώσης με επιστροφή της τιμής πολλών μετοχών στα προ... 25ετίας επίπεδα! Στις 15 Ιουλίου 2013 το Χρηματιστήριο βούλιαξε στο ναδίρ έτους, έχοντας χάσει 120 μονάδες από το κλείσιμο του 2012 πέφτοντας στις 789 μονάδες. Ξαφνικά, θαύμα! Ασυγκράτητη άνοδος!

Οι τιμές των μετοχών άρχισαν να ανεβαίνουν λες και οι επενδυτές έπαθαν παράκρουση! Στις 3 Δεκεμβρίου 2013 ο γενικός δείκτης σημείωσε ρεκόρ έτους, έχοντας αναρριχηθεί στις 1.232 μονάδες! Τελικά έκλεισε στις 1.163 μονάδες, αυξημένος κατά 27,5% έναντι της αρχής του χρόνου, σημειώνοντας αύξηση σχεδόν 50% από τις 15 Ιουλίου ως το τέλος Δεκεμβρίου, μέσα σε λιγότερο από ένα εξάμηνο. Η Ελλάδα μπορεί να ψωμολυσσάει, αλλά το Χρηματιστήριο της Αθήνας βγήκε το 2013 σε ποσοστό αύξησης... τρίτο στον ανεπτυγμένο κόσμο! Μόνο το Τόκιο των πλούσιων Γιαπωνέζων, το οποίο παρουσίασε τη μεγαλύτερη αύξησή του εδώ και 40 (!) χρόνια απογειωνόμενο κατά 56,72%, αλλά και το Δουβλίνο των μπατίρηδων Ιρλανδών με άνοδο 33,6% ξεπέρασαν την Αθήνα.

Ο δείκτης Dow Jones της Νέας Υόρκης με αύξηση ετήσια για το 2013 ύψους 26,5%, ο δείκτης DAX της Φρανκφούρτης με αύξηση 25,5%, ο δείκτης FTSE 100 του Λονδίνου με 14,4% ή ο δείκτης CAC 40 του Παρισιού με άνοδο 18%... «έφαγαν τη σκόνη» του Χρηματιστηρίου Αθηνών! Για να μην πούμε δηλαδή για το πώς το ΧΑΑ... «ξέσκισε» την Κίνα, καθώς το χρηματιστήριο της Σανγκάης το 2013 σημείωσε πτώση 6,75%! Εντάξει, υπάρχουν και τα χρηματιστήρια κάποιων τριτοκοσμικών χωρών, όπως της Βενεζουέλας που μετά τον θάνατο του Ούγο Τσάβες προσδοκά η οικονομική ελίτ της χώρας να πάρει την εκδίκησή της, όπου το 2013 το χρηματιστήριο του Καράκας σημείωσε απίστευτη εκτόξευση κατά... 474% (!!!) ή το Ντουμπάι των σεΐχηδων με τα πετρέλαια που το χρηματιστήριό του αυξήθηκε πέρυσι κατά 100%, αλλά εμείς μιλάμε μόνο για σοβαρά κράτη όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Κίνα, η Αγγλία, η Ελλάδα και παρόμοιου επιπέδου!

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν αναζητήσει κανείς τις αιτίες αυτής της παράδοξης ανόδου -και λέμε παράδοξης επειδή όπως και να το κάνουμε δεν είναι και τόσο φυσιολογικό να καταρρέει η οικονομία μιας χώρας και την ίδια στιγμή να αυξάνονται θεαματικά οι τιμές των μετοχών των επιχειρήσεων που συρρικνώνεται ο κύκλος εργασιών τους- θα διαπιστώσει τουλάχιστον δυο πράγματα. Πρώτον, μια εξαιρετικά βίαιη διακύμανση των μετοχών. Υπάρχουν μετοχές που η τιμή τους μέσα στο 2013 αυξήθηκε από το κατώτατο στο ανώτατο σημείο τους έως και... 20 φορές ή 2.000%! Παρανοϊκό!

Το δεύτερο πράγμα που θέλουμε να επισημάνουμε είναι ότι μέσα στο 2013 η κεφαλαιοποίηση των εταιρειών που είναι εισηγμένες στο ΧΑΑ, το πόσο αξίζουν δηλαδή χρηματιστηριακά, αυξήθηκε κατά... 97,5% - από τα 34,4 δισεκατομμύρια ευρώ εκτοξεύθηκε στα 68 δισεκατομμύρια! Από πού κι ως πού; Επιπροσθέτως, ο μέσος ημερήσιος όγκος συναλλαγών στο ΧΑΑ από 52 εκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2012 εκτινάχθηκε κατά 65% και ανήλθε στα 85 εκατομμύρια ευρώ το 2013. Ολα αυτά υποδηλώνουν κερδοσκοπικά παιχνίδια, τα οποία βεβαίως διευκολύνονται από το γεγονός ότι οι μισές από τις μετοχές της κύριας αγοράς κοστίζουν κάτω από... 1 (!) ευρώ, ενώ από τις 50 μετοχές υπό επιτήρηση οι... 45 αξίζουν κάτω από ένα ευρώ η μία και μάλιστα κάποιες έπεσαν στη διάρκεια του χρόνου και κάτω από τα... 3 λεπτά!

Ενας πιτσιρικάς δηλαδή με 1 ευρώ αντί για σοκολάτα έπαιρνε... 40 μετοχές! Με τα λεφτά από τα κάλαντα γινόταν... μεγαλομέτοχος! Οι χρηματιστηριακοί συντάκτες μάς λύνουν την απορία πού οφείλεται η άνοδος του ΧΑΑ: από το φθινόπωρο, μας πληροφορούν, έχουν επιπέσει στο ελληνικό Χρηματιστήριο «γύπες», ακραίοι κερδοσκοπικοί οίκοι! Εργο Σαμαρά - Βενιζέλου κι αυτό..

http://www.ethnos.gr/

Μια μαντινάδα για τα μάτια του Γιάννη

Μετά τον κρητικό οίστρο του Γιάννη Πρετεντέρη που θεώρησε ότι πρέπει να αφιερώσει μία μαντινάδα στο ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα και τον Κώστα Βαξεβάνη, είπαμε να του αφιερώσουμε και εμείς μία μαντινάδα από την πλευρά μας, μιάς και έχει και την ονομαστική του εορτή.

Τώρα που μπήκε η χρονιά
και μοίρασαν τα δώρα
θα 'θελα να μου φέρνανε
και μένα μία χώρα

που όλοι να περνούν καλά
ωσάν τον Πρετεντέρη
που έχει πνεύμα και λεφτά
και τρώει και χοιρομέρι

και όλα του τα αφεντικά
έχουνε κουμπαράδες
και σπίτια και ακίνητα
και μίζες και παράδες

Να γίνουμε όλοι έξυπνοι
σαν τον υιό Ψυχάρη
και να 'χουμε περπατισιά
με λίκνισμα και χάρη

Και όταν δεν έχουμε ψωμί
να τρώμε παντεσπάνι
χαβιάρια και καλά κρασιά
σαν τα παιδιά του Γιάννη

Διαβάστε την μαντινάδα στο άρθρο του Γ. Πρετεντέρη

Ο αρθρογράφος επέλεξε να κλείσει το σημερινό άρθρο του αποδίδοντας το... πόνημα σε κάποιον «φιλότεχνο αναγνώστη». 

Και για το ’14 πριν η χρονιά τελειώσει/
εύχομαι να’ λθει ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα μας να σώσει.
Να σκίσει τα Μνημόνια, να διώξει και τον πόνο/
να δώσει χρήμα στον λαό, μ’ ένα άρθρο κι έναν νόμο.
Να’ χουμε όλοι ακίνητα ίσα με του Στρατούλη/
λεφτά πολλά και μετοχές σαν τον Παπαδημούλη.
Να’ χουμε λίρες αγγλικές ωσάν τη Βαλαβάνη/
βραβεία όλοι να παίρνουμε ωσάν τον Βαξεβάνη.
Εφάπαξ σαν του Τσουκαλά όλοι να τα χαρούνε/
να μπαίνουν στο δημόσιο όσοι το επιθυμούνε.
Να γίνουμε Αργεντινή, μα και Βενεζουέλα/
να ψάχνουμε κωλόχαρτα, δραχμές, δεκάρες… τρέλα!”.

http://www.koutipandoras.gr/

Αφιερωμένο σε όσους «επένδυαν» στο SPD. Του Γιάννη Βαρουφάκη

Το 2005, όπως και σχεδόν κάθε χρονιά πριν ξεσπάσει η κρίση, η γερμανική κυβέρνηση πάσχιζε με νύχια και με δόντια να μην παραβιάζει τον κανόνα του Μάαστριχτ, σύμφωνα με τον οποίο, ως γνωστόν, το δημόσιο έλλειμμα πρέπει να παραμένει κάτω του 3% (μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα που παραβίασε αυτόν τον κανόνα, παρόλο που η ίδια τον εισήγαγε ως όρο για τη δημιουργία της ευρωζώνης). Τότε ο υπουργός Στάινμπρουκ κάλεσε μια ομάδα τραπεζιτών και τους ανάθεσε τη μυστική αποστολή να βρουν τρόπους να εμφανίσουν δαπάνες του γερμανικού δημοσίου ως… δημόσια έσοδα (ακριβώς όπως είχε κάνει η κυβέρνηση του κ. Σημίτη το 2001 επιστρατεύοντας την Goldman Sachs). Τραπεζίτες ήταν, τραπεζικά τερτίπια σκαρφίστηκαν. Το πιο ωραίο αφορούσε δαπάνες για συντάξεις δημόσιων υπαλλήλων. Κοιτάξτε τι έκαναν: Δημιούργησαν ένα χρηματιστηριακό συμβόλαιο, ας το ονομάσουμε «Σ», το οποίο έδινε στον κάτοχό του το δικαίωμα στα κονδύλια που θα ξόδευε το γερμανικό δημόσιο τα επόμενα χρόνια για τις συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων. Δημιούργησαν μια offshore εταιρία, έστω «Ε», με έδρα στο Δουβλίνο, όπου ο φορολογικός νόμος εξαιρεί τέτοιες εταιρείες από φορολόγηση.

Πούλησαν το «Σ» στην «Ε» για 8 δισ. ευρώ. Προσμέτρησαν αυτά τα χρήματα ως έσοδα του γερμανικού δημοσίου, μειώνοντας έτσι το έλλειμμα του γερμανικού προϋπολογισμού κατά 8 δισ. ευρώ. Η ανύπαρκτη, επί της ουσίας, εταιρία «Ε» ταυτόχρονα πούλησε για μεγαλύτερο ποσό το συμβόλαιο «Σ» σε τράπεζες όπως η Dexia (ναι, η βελγο-ολλανδική τράπεζα που φαλίρισε πριν δύο χρόνια), η οποία μεταπώλησε το «Σ» σε άλλους επενδυτές-τραπεζίτες-χρηματιστές ή το ενέταξε σε κάποια από τα τοξικά της παράγωγα.

Όταν τα επόμενα χρόνια ήρθε η ώρα της πληρωμής των συντάξεων του δημοσίου, το γερμανικό δημόσιο όχι μόνο έπρεπε να καταβάλει τις συντάξεις στους συνταξιούχους, αλλά και να πληρώσει τα ποσά (8 δισ. συν τόκοι συν προμήθειες) που χρωστούσε στους ιδιώτες αγοραστές του «Σ». Όταν είδε τι όμορφα λειτούργησε το κολπάκι αυτό, ο Στάινμπρουκ το χρησιμοποίησε άλλες τρεις φορές, π.χ. σε σχέση με τις συντάξεις των γερμανών ταχυδρομικών υπαλλήλων. Με κάθε τέτοια κίνηση ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός, και πιο πρόσφατα ηγέτης του SPD, δημιουργούσε κέρδη για χρηματιστές, τράπεζες κλπ., με διπλή απώλεια για τον γερμανό φορολογούμενο: Μία απώλεια από τους τόκους και τις προμήθειες που προέκυπταν από τη σύναψη αυτών των συμβολαίων-παραγώγων και μία δεύτερη απώλεια από το γεγονός ότι η υπεραξία αυτή (τόκοι και προμήθειες) συσσωρευόταν στον φορολογικό παράδεισο του Δουβλίνου όπου απέφευγαν τη γερμανική εφορία.

Γιατί σας τα λέω αυτά; Για έναν απλό λόγο. Πολλοί συμπατριώτες μας επένδυαν, προ των γερμανικών εκλογών του Σεπτεμβρίου, στην ελπίδα μιας νίκης των σοσιαλδημοκρατών (του SPD) που, δήθεν, θα έβλεπε το πρόβλημα της κρίσης του ευρώ, και της Ελλάδας πιο συγκεκριμένα, μέσα από τον φακό του ορθολογισμού και μιας ηθικής διαφορετικής από εκείνη της κας Μέρκελ. Για μήνες τώρα προειδοποιούσα ότι αυτές οι επενδύσεις ήταν είτε ανόητες είτε εκ του πονηρού. Η πιο πάνω ιστορία επιβεβαιώνει αυτές τις προειδοποιήσεις: Οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, όπως ακριβώς και οι δικοί μας, δυστυχώς έχουν απολέσει εδώ και πολλά χρόνια την οποιαδήποτε πρόσβαση διέθεταν, πάλαι ποτέ, στον ορθολογισμό και στο ήθος.

http://www.koutipandoras.gr/

A. Χατζηστεφάνου: Ελλάδα – Ισραήλ: Το ξεπούλημα των έξι ημερών

του Άρη Χατζηστεφάνου

Με όρους που παραπέμπουν σε χώρα υπό κατοχή πραγματοποιούνται οι ισραηλινές «επενδύσεις» στην Ελλάδα.

«Καταλαβαίνω πως ως πολιτικός ένα από τα καθήκοντα σας είναι και οι συλλογή «ψηφαλακίων» [...] αλλά υπάρχουν και όρια κύριε Πρωθυπουργέ» έγραφε ο Ζαν Κοέν, στην ανοιχτή επιστολή του προς τον Α. Σαμαρά, ύστερα από την επίσημη επίσκεψή του στο Ισραήλ.

Αφορμή αποτέλεσε η άρνηση του πρωθυπουργού να φορέσει το περίφημο καπελάκι κιπά, το εβραϊκό σύμβολο της πίστης. «Ως άνθρωπος της πολιτικής επικοινωνίας» συνέχιζε ο πρώην σύμβουλος της οικογένειας Μητσοτάκη και πάλαι ποτέ «άτυπος πρεσβευτής» του Ισραήλ «καταλαβαίνω πως μία φωτό με κιπά δεν θα καθόταν καλά με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής που τόσο θέλετε να προσελκύστε».

Ο Ζαν Κοέν είχε εν μέρει δίκιο: Ακολουθώντας το παράδειγμα ομοϊδεατών της σε όλη την...

Ευρώπη η ελληνική ακροδεξιά, υπό την ηγεσία του A. Σαμαρά, επιχειρεί να συσφίξει τις σχέσεις της με το κράτος του Ισραήλ χωρίς παράλληλα να θίξει τα αντισημιτικά ένστικτα των οπαδών της. Το πρόβλημα ήταν ότι πίσω από την «αγέρωχη» στάση του ακροδεξιού πρωθυπουργού κρυβόταν μια από τις ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις που έχει πραγματοποιήσει ελληνική αποστολή τον τελευταίο αιώνα.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές το πρακτορείο Reuters αποκάλυπτε ότι η ισραηλινή εταιρεία επενδύσεων Invel Real Estate βρισκόταν στα τελικά στάδια εξαγοράς του 66% της «Εθνικής Πανγαία ΑΕΕΑΠ», που περιλαμβάνει την ακίνητη περιουσίας της Εθνικής τράπεζας. Προκειμένου όμως να πληρώσει τα 600 εκ. ευρώ, στα οποία ορίστηκε το αντίτιμο, η Invel θα δανειζόταν από… την Εθνική. Ουσιαστικά δηλαδή θα τους δώσουμε ένα τμήμα των χρημάτων που χρειάζονται για να αγοράσουν κοψοχρονιά τη δημόσια περιουσία.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως εντοπίζεται στον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από την Invel, τον Ισραηλινό μεγιστάνα Μπένι Στέινμετζ, ο οποίος μεταξύ άλλων διεκδικεί και τη ΛΑΡΚΟ. Ο Στέινμετζ, είναι ένα από τους μεγαλύτερους εμπόρους διαμαντιών του πλανήτη και δραστηριοποιείται σε περιοχές της Αφρικής όπου το εμπόριο πολύτιμων λίθων μετριέται συνήθως σε πραξικοπήματα, εμφύλιες συρράξεις και εργάτες- σκλάβους. Σύμφωνα με καταγγελίες τα χρήματα από τα «ματωμένα διαμάντια» χρησιμοποιούνται και για την οικονομική ενίσχυση της διαβόητης Ταξιαρχίας Γκιβάτι, του ισραηλινού στρατού, που ευθύνεται για ορισμένα από τα πιο αιματηρά εγκλήματα στη Λωρίδα της Γάζας.

Τον περασμένο Απρίλιο το FBI, με εντολή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, συνέλαβε τον βασικό εκπρόσωπο του Στέινμετζ στην Γουινέα, με την κατηγορία ότι δωροδοκούσε αξιωματούχους για να πετύχει μια από τις πιο σκοτεινές αγοραπωλησίες στην ιστορία της εξόρυξης πολύτιμων λίθων. Ο άνθρωπος του Στέινμετζ είχε εξασφαλίσει έναντι μόλις 165 εκ δολαρίων το 50% των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης σιδήρου στο βουνό Σιμαντού, η αξία του οποίου υπολογίζεται στα 10 δισ δολάρια. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο Στέινμετζ πούλησε τα μισά από αυτά τα δικαιώματα έναντι 2.5 δις δολαρίων. Η έρευνα του FBI απέδειξε ότι οι απεσταλμένοι του Στέινμετζ υπέγραψαν τη σχετική συμφωνία εκμετάλλευσης (κυριολεκτικά) στο νεκροκρέβατο του πρώην δικτάτορα της Γουινέας, Λανσάνα Κοντέ. «Όσοι έβαλαν την υπογραφή τους είναι είτε ηλίθιοι, είτε εγκληματίες… ή και τα δυο» σχολίαζαν τότε επιχειρηματίες της Γουιάνας – οι οποίοι φυσικά θα προτιμούσαν να είχαν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους μια ανάλογη ληστρική σύμβαση εκμετάλλευσης. Σύμφωνα με τον Guardian ανάμεσα στα «δωράκια» που δέχθηκαν αξιωματούχοι της Γουινέας περιλαμβάνονταν μινιατούρες της φόρμουλα ένα και ρολόγια φτιαγμένα από διαμάντια ενώ η σύζυγος του πρώην δικτάτορα προτίμησε μια επιταγή 2.5 εκ. δολαρίων. Όλοι οι αξιωματούχοι αρνούνται τις κατηγορίες.

Προφανώς στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχουμε ακόμη κανένα λόγο να πιστέψουμε ότι οι επικεφαλείς της Πανγαία θα είναι επιρρεπείς σε τόσο κιτς δώρα. Το πολιτικό ερώτημα που προκύπτει όμως για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι αν η βιασύνη να εισάγουν ένα παγκόσμιο κολοσσό του real estate στη χώρα (σε βαθμό που να τον δανείζουμε για να μας αγοράσει) σχετίζεται με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας που θα ανατρέψουν εκ θεμελίων την αγορά ακινήτων. Το ερώτημα φάνταζε ρητορικό και ίσως συνομωσιολογικό και στην Ισπανία μέχρι που πριν από μερικούς μήνες έκανε την εμφάνισή της η Goldman Sachs προσπαθώντας να αγοράσει μαζικά ακίνητα σε πλειστηριασμούς. Η τράπεζα δηλαδή, που ευθύνεται όσο λίγες για την χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008, επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.

Για την ιστορία, τις διαπραγματεύσεις της Πανγαία πραγματοποίησε για λογαριασμό της Εθνικής ο Πέτρος Χριστοδούλου – το περίφημο στέλεχος της Goldman Sachs που παλαιότερα κατείχε τα ηνία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους ενώ την ισραηλινή πλευρά εκπροσωπεί ο ελληνικής καταγωγής Κρις Παπαχιστοφόρου, πρώην στέλεχος της Deutsche Bank!

Εξίσου «λαμπρά διαπιστευτήρια» έχει και ο ισραηλινός κολοσσός Elbit Cochin Island Ltd. o οποίος διεκδικεί την περιοχή του αεροδρομίου στο Ελληνικό. Η συγκεκριμένη εταιρεία, που δραστηριοποιείται στο Real Estate είναι θυγατρική της Elbit Imaging η οποία με τη σειρά της γεννήθηκε σαν παρακλάδι της Elbit, μιας από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες του πλανήτη. Η μητρική επιχείρηση γιγαντώθηκε παρέχοντας στον ισραηλινό στρατό μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που χρησιμοποιήθηκαν στις σφαγές της Γάζας και του Λιβάνου, εξοπλισμό για άρματα μάχης αλλά και τα συστήματα παρακολούθησης στο τείχος της ντροπής – που χωρίζει τους ισραηλινούς από τους παλαιστίνιους. Η «επιτυχία» μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη ώστε άρχισε να εξάγει την τεχνογνωσία της και στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικό – όπου κάθε χρόνο εκατοντάδες μετανάστες βρίσκουν τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να περάσουν σε αμερικανικό έδαφος. Η πολιτική αυτή της Elbit ανάγκασε ακόμη και την Deutsche Bank να διακόψει τη συνεργασία μαζί της, όπως έκαναν αργότερα και σκανδιναβικές χώρες.

Σε ότι αφορά βέβαια το αεροδρόμιο του Ελληνικού το βασικό πρόβλημα της Elbit Imaging είναι ότι ο ιδιοκτήτης της Mordechay Zisser βρίσκεται βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα χρέη και αναγκάζεται να ξεπουλάει όσο όσο τα μεγάλα πρότζεκτ που είχαν αναλάβει οι θυγατρικές του. «Η υπερχρεωμένη Elbit Imaging αιμορραγεί όσο αυξάνεται η οργή των πιστωτών» ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz στα μέσα Ιουνίου. Τι καλύτερος επενδυτής λοιπόν για το αεροδρόμιο του Ελληνικό από έναν υπερχρεωμένο επιχειρηματία που ξέρει να χτίζει τείχη εκεί όπου οι πολίτες θα έπρεπε να έχουν ελεύθερη πρόσβαση.

Μιλώντας όμως για τις θυγατρικές της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας δύσκολα μπορεί να παραβλέψει κανείς το εξαιρετικό «timing» του σχεδιαζόμενου λουκέτου στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) με το άνοιγμα της κυβέρνησης στην πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ. Δεν είχε προλάβει να βγάλει τα ρούχα του από τη βαλίτσα ο Έλληνας πρωθυπουργός όταν δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Κυβέρνησης το μνημόνιο συμφωνίας μεταξύ του ελληνικού και του ισραηλινού υπουργείου άμυνας. Πέρα από την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας σε επιχειρησιακό επίπεδο, σε μια περίοδο όπου το Ισραήλ επανέρχεται στο ρόλο του ταραχοποιού απέναντι στο Ιράν και το Λίβανο, το μνημόνιο ανοίγει την αγορά του ελληνικού στρατού, που μέχρι σήμερα στηριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στα ΕΑΣ, σε ισραηλινές εταιρείες. Η ισραηλινή πολεμική βιομηχανία είναι από τις πρώτες που μπορούν να ωφεληθούν από την χρόνια απαξίωση της ΕΑΣ που φτάνει σήμερα στα όρια του λουκέτου, με πρόσχημα και τις πιέσεις της τρόικας.

Το τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα εισβολής ισραηλινών συμφερόντων στην ελληνική οικονομία είναι το ενδιαφέρον της κρατικής εταιρείας ύδρευσης του Ισραήλ Mekorot για την ΕΥΑΘ αλλά και την ΕΥΔΑΠ. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφερθούμε και πάλι στη φαιδρότητα των νεοφιλελεύθερων επιχειρημάτων της κυβέρνησης, τις ελληνικές κρατικές επιχειρήσεις κατάλοιπο της «σοβιετίας» αλλά ξεπουλά με κάθε ευκαιρία κερδοφόρες επιχειρήσεις του ελληνικού δημοσίου σε κρατικές επιχειρήσεις ξένων χωρών. Προφανώς η ξένη «σοβιετία» είναι πάντα πιο γλυκιά, αποδοτική και ανταγωνιστική από τις δικές μας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Mekorot όμως είναι ότι εδώ και δεκαετίες αποτελεί ένα από τα πιο πιστά εργαλεία του ισραηλινού κράτους για τον καθημερινό εξανδραποδισμό των παλαιστινίων. Η εταιρεία ανέλαβε ουσιαστικά τα δίκτυα ύδρευσης που είχε κατασκευάσει ο ισραηλινός στρατός εκτρέποντας νερά του Ιορδάνη προς όφελος των ισραηλινών κατακτητών και σε βάρος των παλαιστινίων. Παραβιάζοντας τις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την ημερήσια παροχή τουλάχιστον 100 λίτρων νερού ανά κάτοικο η Mekorot αφήνει να φτάσουν από 20 έως 70 λίτρα στα παλαιστινιακά εδάφη και 300 στους Ισραηλινούς. Σύμφωνα μάλιστα με ξένα μέσα ενημέρωσης η Mekorot ουσιαστικά κλέβει νερό από το υπέδαφος παλαιστινιακών περιοχών για να υδροδοτεί κατά προτεραιότητα τους παράνομους εβραϊκούς οικισμούς.

Θεωρητικά κάθε συζήτηση για συνεργασία με το αιμοσταγές καθεστώς του Βενιαμίν Νετανιάχου θα έπρεπε να ακυρώνεται πριν ξεκινήσει, όπως συνέβαινε στο παρελθόν με το φιλοφασιστικό καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Ακόμη όμως και αν άφηνε κανείς κατά μέρους όλες τις ανθρωπιστικές ανησυχίες η οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας με όλες τις σφαίρες στο μύλο.

Ίσως τελικά ο Ζαν Κοέν να είχε δίκιο και σε ένα ακόμη τμήμα της επιστολής του προς τον Αντώνη Σαμαρά. Εκείνο που έλεγε: «Τέλος, αγαπητέ Αντώνη επέτρεψε μου μία προσωπική εμπειρία μαζί σου. Όταν την 1η Μαΐου του 1991 πήγαμε μαζί στο Ισραήλ, εσύ ως Υπουργός Εξωτερικών και εγώ ως σύμβουλος επικοινωνίας, έβαλες κιπά στο μνημείο του ολοκαυτώματος». Αυτό το καπέλωμα κρατάει χρόνια.

από το «Unfollow» μέσω του «infowar»

Η Μεγάλη του Γένους Κλοπή...

Του Γιώργου Κράλογλου 
Το 1975 μέχρι το 1995 μας βούτηξαν 1 τρισ. δραχμές για τους αφισοκολλητές «κρατικούς βιομήχανους» που τα σπατάλησαν σε 33 προβληματικές βιομηχανίες χωρίς να ανοίξει μύτη . Μέχρι το 2009 έφαγαν ότι βάλαμε στο χρηματιστήριο και βγήκαν λάδι. Το 2009 μέχρι το 2013 μας έφαγαν όσα μπόρεσαν σε ομόλογα, μισθούς και συντάξεις. Από το 2014 μας τρώνε και τα σπίτια. 

Το «τυράκι» για να βουτήξουν ό,τι προλαβαίνουν και από τα σπίτια είναι η μείωση του φόρου μεταβίβασης που πληρώνει ο αγοραστής. Η «φάκα» είναι ο φόρος υπεραξίας (από την τιμή κτήσης) του σπιτιού που πουλάει ακόμη και ο εξαθλιωμένος ιδιοκτήτης για να κάνει εγχείριση ή να νοσηλευτεί. 

Η «λογική» τους είναι ότι δεν πρέπει να κερδίσεις απολύτως τίποτε γιατί έχεις αναγκαστικό συνεταίρο την ελληνική σοβιετία που εκδικείται κάθε μορφής ιδιοκτησία και ειδικά κάθε μορφής κέρδος από ιδιοκτησία. Έστω και αν το σπίτι το αγόρασες πριν μισό αιώνα ή το κληρονόμησες από τον πατέρα σου που το πήρε τότε. 

Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι μόνο η σοβιετική αντίληψη στην οικονομία και την πολιτική του τόπου. 

Είναι ότι την Μεγάλη του Γένους Κλοπή… την κάνουν όλοι αυτοί που εμείς επιλέγουμε ως πολιτικούς και με την κάλυψη της Βουλής, του βουλευτή και του υπουργού μας κλέβουν με πάθος και χωρίς φόβο... 

Και να πως μας κλέβουν σύμφωνα με όσα οι ίδιοι μας «αφηγούνται». 

Την 20ετία 1975-1995 πληρώσαμε όσα-όσα για να βουτήξουν (μετοχοποίηση χρεών και κοινωνικοποίηση το είπαν) όποια επιχείρηση (για κλείσιμο) έβρισκαν μπροστά τους προκειμένου να την χαρίσουν στις συντεχνίες, τους δικτατορίσκους συνδικαλιστές και τις κλαδικές ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ώστε να φάνε ό,τι προλάβουν μέχρι να τις πετάξουν στα σκουπίδια… όπως και έγινε. 

Αφισοκολλητές, κακομοίρηδες, επαγγελματίες εργατοπατέρες, κλακαδόροι και άλλοι τυχάρπαστοι έγιναν τότε νοματαίοι... με σπίτια και αυτοκίνητα που ούτε είχαν περάσει από την φαντασία τους 

Αποκλειστικοί χρηματοδότες της ρεμούλας αυτής ήταν η μεσαία τάξη των εργαζομένων και των επαγγελματιών του ιδιωτικού τομέα που πλήρωναν κανονικά (από τους μισθούς τους) φόρους και εισφορές σε ΙΚΑ και ΤΕΒΕ. Τα υπόλοιπα τα βρήκαμε από δανεικά. 

Και όταν τα λαμόγια διέλυσαν τις κοινωνικοποιημένες προβληματικές ο σοσιαλισμός ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας τους προστάτεψε με νόμο που απάλλασσε των ευθυνών τους όλα τα Διοικητικά Συμβούλια των κρατικών βιομηχανιών!!! 

Το μετρητό όμως που βγήκε από την καταλήστευση των προβληματικών το έφαγε (στην συνέχεια) η «υψηλόβαθμη πολιτική μαφία» (από το 1998 μέχρι το 2000) στο χρηματιστήριο με τα κρατικόχαρτα… και τα χαρτιά νέας γενιάς προβληματικών που έκλεισαν αφού έπαιξαν (σε συνεργασία με την πολιτική μαφία) τα ρέστα τους… και στο χρηματιστήριο. 

Πρόσφατα απαλλάχθηκαν και αυτοί πάσης ευθύνης. 

Από το 2000 οι «εθνοσωτήρες» πότε λόγω τουρκικού παραλογισμού… πότε λόγω Ιμίων, έπεσαν με λύσσα στα εξοπλιστικά προγράμματα που πληρώσαμε για να σωθούμε εμείς... από την τούρκικη εισβολή και αυτοί οικονομικά αλά Τσοχατζόπουλος. 

Την πραγματικότητα αυτή την «αφηγούνται» σήμερα ο ίδιος ο Τσοχατζόπουλος, ο Κάντας, ο Ευθυμίου, ο Παπαχρήστος και θα συνεχίσουν οι «αφηγητές» που θα κληθούν από τους ανακριτές. 

Είναι τόσα τα κλοπιμαία (από τους φόρους μας) της περιόδου αυτής, που οι «διαχειριστές» επιστρέφουν (ορισμένα) και στο δημόσιο. Θα ήμουν ευτυχής να μάθω ότι δεν υπάρχουν κλοπιμαία κάπου σε εξωτικές χώρες ή εξωτικά νησιά… να τους περιμένουν μετά την αποφυλάκιση. 

Κατασπαράχθηκαν έτσι με μίζες τα εξοπλιστικά και δεν υπήρχαν άλλα για φάγωμα. Στέρεψαν οι «βρύσες» με τα ΜΟΠ και τους άλλους πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χάθηκαν και τα λεφτά αυτών που βόλεψε ο σοσιαλισμός μαζί με τα λεφτά του κοσμάκη (για να μην φαίνονται μόνοι τους) στο χρηματιστήριο μέχρι το 2004. 

Και τότε, ως θαύμα Θεού, ήλθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τους πλήρωσαν και αυτούς οι ιθαγενείς και πήραν ένα μπλουζάκι… Οι «αφηγήσεις» και γι΄ αυτό το κόλπο είμαι βέβαιος ότι θα ακολουθήσουν. 

Τώρα λοιπόν που δεν υπάρχουν άλλα λεφτά να φάνε, και οι Ευρωπαίοι μαζί με τους δανειστές ζητάνε πίσω τα λεφτά τους (γιατί δεν είναι ιθαγενείς της Ελλάδας), βάλανε στο μάτι τα σπίτια και ιδιοκτησίες. 

Εδώ όμως την πάτησαν κυριολεκτικά. Γιατί με τον φόρο υπεραξίας κανείς (έστω και χαχόλος Έλληνας ιθαγενής) δεν πρόκειται να πουλήσει το σπίτι του σε μια αγορά με πτώση των τιμών 40%-60% για να εισπράξει πενταροδεκάρες, αφού οι σοβιετικοί που έμειναν (πιθανόν δε και οι σοβιετικοί που περιμένουν να ανέβουν στην εξουσία) του ζητάνε σχεδόν τα μισά σε φόρους μεταβίβασης και υπεραξίας. Ψάξτε για πωλητήρια μέσα στο 2014 και θα με θυμηθείτε.

george.kraloglou@capital.gr

Πηγή:www.capital.gr

Λαμπρός ο εορτασμός των Θεοφανίων. Του Πιτσιρίκου

Με λαμπρότητα και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια πραγματοποιήθηκε και φέτος ο εορτασμός των Θεοφανίων. Στον Πειραιά κάτι λεσβίες και κάτι ντιγκιντάνγκες πλακώθηκαν στα γλωσόφιλα με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια την ώρα της τελετής –γιατί μπέρδεψαν τα Φώτα με την Ανάσταση- αλλά αυτή η άθλια ενέργεια του φιλιού δεν επηρέασε την τελετή που ήταν λαμπρή γιατί ήταν ελληνική. 

Εν τω μεταξύ, πολλές μητέρες ανησυχούν επειδή τα παιδιά τους που βούτηξαν στη θάλασσα για τον σταυρό δεν έχουν επιστρέψει ακόμα στο σπίτι.

Οι Ελληνίδες μάνες δεν πρέπει να ανησυχούν.

Τα παιδιά τους δεν έχουν επιστρέψει στο σπίτι επειδή, από φέτος, όποιος θέλει να βουτήξει για να πιάσει τον σταυρό θα πρέπει να πληρώσει 25 ευρώ.

Τα 25 ευρώ ζητήθηκαν από τους βουτηχτάδες αφού είχαν πέσει στο νερό, γιατί, αν τους τα ζητούσαν από πριν, δεν θα βουτούσε κανείς, θα έμενε ο σταυρός στο νερό και θα πήγαινε το έθιμο στον διάολο.

Όποιος δεν έχει τα 25 ευρώ δεν βγαίνει από το νερό.

Αλλά πού να τα έχεις τα 25 ευρώ μέσα στο μαγιό;

Παρακαλούνται οι Ελληνίδες μάνες τα παιδιά των οποίων αγνοούνται στον αγιασμό των υδάτων να πάνε αμέσως με 25 ευρώ στην θάλασσα γιατί κάνει ψοφόκρυο και τα παιδιά τους θα γίνουν κασάτα.



Πηγή:  

Kι ενώ ο Έλληνας ανεβάζει τη Σούλα στο fb, η παράγκα κυβερνάει ανενόχλητη

Από τον Τάρα Ντίνο

Κι ενώ ο μαλάκας, ο Έλληνας, ο τραχανοπλαγιάς, ο μπουρτζόβλαχος, επιδεικνύει τον φρεντοτσίνο του, τα κυνήγια του, τα χαζοπαιδάκια του, την ασχήμια, την ηλιθιότητα, την μαλακία που τον δέρνει στα social media, η παράγγα που ελέγχει απόλυτα κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δικαιοσύνη και ΜΜΕ αθωώνει ένα μετά το άλλο (και) τα λαμόγια των εξοπλιστικών.

Όλοι περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να ξεσπάσει η οργή του μαλάκα, του μουρόχαβλου λαού, ο οποίος με γερμανική πειθαρχία πλήρωσε τα τέλη κυκλοφορίας εντυπωσιάζοντας με την μαλθακότητά του ακόμη και αυτό το επιδέξιο αγόρι που ακούει στο όνομα Χάρης Θεοχάρης.

Το πόσο έτοιμος είναι αυτός, ο μαλάκας λαός, να αγωνιστεί για την χαμένη του αξιοπρέπεια μπορεί κανείς να το διαπιστώσει παρακολουθώντας το f. και το t.

Ακόμη και το τελευταίο βλαχαδερό βγάζει στη φόρα την προσωπική του ζωή λες και πρωταγωνιστεί στις Οικογενειακές Ιστορίες του Κοντομηνά-Έρωτας στις Μαλβίδες-θέλοντας να μας πείσει ότι είναι σπουδαία περσόνα την ίδια στιγμή που ο μαλάκας έχει επιτρέψει να τον κυβερνούν- στην πιο κρίσιμη στιιγμή της ιστορίας του- πολιτικοί οι οποίοι δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο.

Έτσι μετά τους ανεπάγγελτους Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά, η μπουρούχα που επιδεικνύει στο facebook τις πατούσες της, θα ψηφίσει το πρόεδρο του 15μελούς για να κυβερνήσει τη χώρα και στη συνέχεια θα βγαίνει στο σώου της Τατιάνας για να κλάψει για τους νεκρούς των νέων Ιμίων.

Μόνο στα ελληνικά κανάλια και στο κυπριακό ΡΙΚ έβλεπες στη διάρκεια των εορτών πιθηκοειδή να χορεύουν τσιφτετέλια. Προφανώς οι ανεγκέφαλοι Κύπριοι-τα ίδια σκατά με μας-πανηγύριζαν για τις κουρεμένες καταθέσεις τους και για το νωπό ακόμη αίμα των νεκρών της τουρκικής εισβολής.

Έλληνες και Κύπριοι πίθηκοι-που έχουν την φαντασίωση ότι είναι φινετσάτοι Ιταλοί- γλεντούσαν με τον Ρέμο, την Θεοδωρίδου, την αισθαντική Παλόμα του Βαρβιτσιώτη και τα υπόλοιπα νούμερα της πίστας το γαμήσι που τρώνε από τα μνημόνια.

Η αμορφωσιά, η έλλειψη αισθητικής, η αδιαφορία για τα διδάγματα της ιστορίας, όλα μαζί στον κακοχυμένο νεοέλληνα αυτό το βλαχαδερό των βλαχαδερών, τον οποίο η παράγγα που κυβερνά εξευτελίζει διαρκώς.

Μόνο που ο Ελληνάρας δεν μασάει από αυτά. Θα πάει για καφέ με τους φίλους του και αφού τραβήξουν φωτογραφίες με τα smart phones θα τις ανεβάσουν στο facebook για να διασκεδάσουν.

Στο μεταξύ η Ευελπίδων έχει μετατραπεί σε πασαρέλα των λαμογιών πάσης φύσεως. Πάνε τάχα μου να καταθέσουν, βγάζουν μερικές φωτογραφίες και επιστρέφουν στις βίλες που απέκτησαν με τα κλοπιμαία.

Κι ο μαλάκας ο Έλληνας ανεβάζει φωτογραφίες στο fb.

Πηγή: RAMNOUSIA 

Με τα όπλα των νεοναζί στον αγώνα κατά της δημοκρατίας

Συνέντευξη στην αυστριακή Κουρίρ έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς για να εξηγήσει πως όταν παύεις να παρέχεις τις υπηρεσίες που οφείλεις στους πολίτες σου καταφέρνεις πρωτογενές πλεόνασμα. Κι όλα αυτά λίγο μετά την ανάληψη της Ευρωπαϊκής προεδρίας εκπροσωπώντας τους προϊσταμένους του, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ.

Η συνέντευξη πρωθυπουργού ήταν απολαυστική και περιέγραψε με γλαφυρότητα την μόνη φορά στην ιστορία της χώρας που το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο.  Αυτό των πολιτών της.

Ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα ξεκαθάρισε πως ετοιμάζει επενδυτικό νόμο που θα επιτρέπει στις πολυεθνικές να κάνουν ότι θέλουν, και θα τους επιτρέψει να φέρουν ακόμα και ιδιωτικό στρατό για να προστατευτούν, όπως ήδη συμβαίνει στις Σκουριές. Παράλληλα, είναι αποφασισμένος να δίνει επιδοτήσεις για Start-ups για νέους, αφού οι ιδιες εταιρείες θέλουν και επιδότηση για να αρπάξουν τις  καινοτομίες των νέων για ένα κομμάτι παξιμάδι.

Το κορυφαίο όμως το είπε για τους μετανάστες και τους ανέργους, που για ακόμα μία φορά τους μέτρησε και τους έβγαλε ίσους. Ο πρωθυπουργός είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, πως αν οι άνεργοι και οι μετανάστες ενώσουν τις δυνάμεις τους, τότε αυτός και οι ομοίοι του θα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν.  Σε αυτό το σημείο της περιγραφής της κατάστασης, ο Αντώνης Σαμαράςσ συνεπαρμένος πήγε να τραγουδήσει “άιντε θύμα, άιντε ψώνιο”, αλλά φοβήθηκε μήπως ταυτιστεί με τον Νότη και αρνηθεί η Βίσση να ξανατραγουδήσει μαζί του.

Τώρα για το γεγονός πως Σαμαράς και Σία τρέμουν την κοινή πορεία “όλης της γης των κολασμένων”, την ώρα που οι χρυσαυγίτες πασχίζουν να χωρίσουν ακόμα και τα ελληνικά ραπανάκια για την όρεξη από τα ξένα, είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να σκεφτείς λίγο αν ακόμα ερωτοτροπείς με τη Χρυσή Αυγή.

Ο πρωθυπουργός πάντως, ορθώς δεν αναφέρθηκε καθόλου στον κίνδυνο από όσους έχουν μεν δουλειά αλλά για ένα ξεροκόμματο, Οι ίδιοι πασχίζουν να δείξουν πως καθόλου δεν τους αφορά το πρόβλημα όλων αυτών που έχουν μείνει στην απέξω. Θα έχουν όσο χρόνο θέλουν για να το σκεφτούν όταν θα βρεθούν στη θέση τους. Έτσι κι αλλιώς και στο πνεύμα των ημερών, “ο θεός είναι μεγάλος και συγχωρεί”. Εκτός αν έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάολο.

Ο πρωθυπουργός ζήτησε λύσεις στο μεταναστευτικό στα πρότυπα της Λαμπεντούζα, όπου το πρόβλημα χτυπήθηκε στη ρίζα του. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λαμπεντούζα έκλεισε. Πλέον οι μετανάστες θα πεθαίνουν αλλού.

Τέλος, ο Αντώνης Σαμαράς δεν έκρυψε την ντροπή που νιώθει που υπάρχει ένα νεοναζιστικό κόμμα στη χώρα και του κλέβει τους ψηφοφόρους. Θύμισε πως κατά τη διάρκεια του εθνικοσοσιαλισμού το 10% των Ελλήνων εγκατέλειψε τη χώρα, ενώ ο ίδιος κοντεύει να διώξει τους μισούς.

Συγκρατώντας την ικανοποίησή του, δεν παρέλειψε πάντως να εξηγήσει πως οι απεγνωσμένοι από την ύφεση και την ανεργία ψηφίζουν Χρυσή Αυγή από αντίδραση, αφού όπως ανέλυσε πιο πάνω, ξέρει πολύ καλά τι θα γινόταν σε διαφορετική περίπτωση.

http://rebeliskos.wordpress.com/

Τα Ελληνικά «νησιά Κέιμαν» και οι απώλειες των 12 δις

Με θέμα «τα Ελληνικά «νησιά Κέιμαν» και οι απώλειες των 12 δις. ευρώ που καταγράφει η έκθεση του Γ.Γ Διαφάνειας, δεν συγκινούν τον Σαμαρά», καταθέτει ερώτηση, ο βουλευτής Αχαΐας Νίκος Νικολόπουλος, προς τον πρωθυπουργό Α.Σαμαρά, το Υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ταυτόχρονα την κοινοποιεί προς τον Γ.Γ. του  ΣΔΟΕ, τους Οικονομικούς Εισαγγελείς και τους Οικονομικούς Επιθεωρητές.
Στην επιστολή αναφέρει όλες τις αποκαλύψεις που έκανε το e-reportaz σχετικά με τα χρυσά ευρήματα που προκύπτουν από το «σαφάρι» των ελεγκτικών μηχανισμών για τις υπεράκτιες εταιρίες που «ξεφύτρωσαν», κυρίως τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας.

Τι προκύπτει από τους ελέγχους

Από τον φορολογικό έλεγχο ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη έχουν καταλογισθεί πρόστιμα τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ευρώ σε offshore εταιρίες οι οποίες δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Μια περίεργη διάταξη όμως στο άρθρο 33 του Νόμου για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων προωθεί την επαναφορά της φορολογικής ασυλίας για τις offshore εταιρίες προβλέποντας μάλιστα την αναδρομική ισχύ της από το 2010! Εάν συμβεί κάτι τέτοιο -πιθανότατα- το ελληνικό Δημόσιο θα αναγκασθεί να διαγράψει τα πρόστιμα αλλά και να επιστρέψει τα χρήματα του έχει εισπράξει!
Εκτός από τον φορολογικό παράδεισο του Κρανιδίου με τις 187 υπεράκτιες εταιρίες, ιδιαίτερη κινητικότητα παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας στη Λαμία αλλά και στην Αττική.
Όμως το ενδιαφέρον των ελεγκτικών μηχανισμών επικεντρώνεται στο Κρανίδι, τον παράδεισο των offshore, όπου διαπιστώθηκαν πλήθος βεβαιωμένων παραβάσεων, με πρόστιμα που υπερβαίνουν μέχρι σήμερα τα 15.000.000 ευρώ.

Τα χαμένα δις

Μέχρι σήμερα τα δισεκατομμύρια ευρώ που «διαφεύγουν» από τα δημόσια ταμεία, έχουν αποτελέσει –πολλάκις- αντικείμενο πολιτικής σύγκρουσης και προστριβής μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Από μέρους της αντιπολίτευσης κατηγορείται το Οικονομικό επιτελείο αλλά και οι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί για αδράνεια αλλά και «κάλυψη» η οποία παρέχεται στα φυσικά πρόσωπα που κρύβονται πίσω από τις offshore.
Από τα στοιχεία που προσκόμισε –το περασμένο καλοκαίρι- στη Βουλή ο αρμόδιος υφυπουργός κ. Μαυραγάνης προέκυψε ότι οι offshore εταιρίες με ακίνητα στην Ελλάδα ανέρχονται σε 6.575. Αναφερόμενος στις υπεράκτιες εταιρίες του εξωτερικού επεσήμανε ότι ο αριθμός τους ανέρχεται σε 102, εκ των οποίων οι 88 ελέγχονται από το ΣΔΟΕ Αττικής και 14 το ΣΔΟΕ Κεντρικής Μακεδονίας.
Πάντως η “μαύρη αλήθεια” για τα υπέρογκα ποσά τα οποία δεν καταλήγουν στα κρατικά ταμεία εξαιτίας του colpo grosso των offshore καταγράφονται και στην ετήσια έκθεση πεπραγμένων που δημοσίευσε ο γενικός γραμματέας Διαφάνειας του υπουργείου Δικαιοσύνης, κ. Γιώργος Σούρλας. Σε αυτή αναφέρεται ότι με το άνοιγμα δέκα φακέλων, όπως των offshore, των πλαστών και εικονικών τιμολογίων, του λαθρεμπορίου καυσίμων, “αποδείχθηκε ότι οι απώλειες για την εθνική οικονομία ξεπερνούσαν τα 12 δισ. ευρώ το χρόνο” καθώς και ότι “εάν είχαν παταχθεί εγκαίρως αυτά τα κυκλώματα, ούτε η χώρα μας θα είχε αυτό το χρέος, ούτε θα χρειάζονταν περικοπές μισθών και συντάξεων”.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν

Ο βουλευτής και γραμματέας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Νίκος Νικολόπουλος, κλείνει την επιστολή του απευθύνοντας τα εξής ερωτήματα προς τον πρωθυπουργό και τους αρμόδιους υπουργούς:

• Είναι αλήθεια ότι με τους ρυθμούς που εκτελείτε τους φορολογικούς έλεγχους θα χρειαστεί να περάσουν 5,5 αιώνες για να περαιωθούν όλες οι υπεράκτιες εταιρείες;
• Τελικά εσείς που ευαγγελίζεστε την ισονομία, την εφαρμογή της τάξης και τη φορολογική δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα, θα τολμήσετε να φορολογήσετε όλους τους Έλληνες όπως ορίζει το Σύνταγμα ανάλογα με τη φοροδοτική τους ικανότητα ή θα φτιάχνετε νησίδες παρανομίας με ‘’ναυτιλιακές εξωχώριες’’ και offshore εργατών;
• Τα διαφυγόντα ποσά από τα ταμεία, ποιος θα τα μαζέψει όταν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι αποδεκατισμένοι και κακοπληρωμένοι;
• Ο Γενικός Γραμματέας Διαφάνειας του υπουργείου Δικαιοσύνης, κτυπάει τα καμπανάκια εδώ και καιρό, δεν ακούτε τίποτα εσείς εκεί στο Μαξίμου και το υπουργείο Οικονομικών;
• Το Άρθρο 33 θα το επαναφέρεται όπως ήταν –και πότε- παρ όλες τις στρεβλώσεις που επιφέρει στα υπολογισθέντα πρόστιμα προς είσπραξη;

Δείτε εδώ όλο το άρθρο «τα ελληνικά νησιά Κέιμαν» που αποτέλεσε αυτολεξεί την επιστολή – ερώτηση του βουλευτή Νίκου Νικολόπουλου

http://www.e-reportaz.gr/