Σε ακόμα ένα top-10 η Ελλάδα

Ημέρα εθνικής υπερηφάνειας η σημερινή, καθώς στο πρωτάθλημα “ποιος αντιπαθεί πιο πολύ τον αμερικανικό επεκτατισμό” η χώρα μας τερμάτισε στην πρώτη δεκάδα. Μετά τις πρωτιές στην διαφθορά (μόνο στην Ευρώπη), στις χειρότερες συνθήκες εργασίας, το χειρότερο εκπαιδευτικό σύστημα και την έβδομη θέση στον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, σήμερα είμαστε έκτοι στον αντιαμερικανισμό. Τουλάχιστον κανένας δεν μπορεί να μας κατηγορήσει πως δεν ξεχωρίζουμε στα σημαντικά θέματα.

Τον διαγωνισμό διοργάνωσε το Pew Research Center για λογαριασμό της εφημερίδας New York Daily News και ερωτήθηκαν 44.000 άτομα από 44 χώρες. Δηλαδή αναλογικά, περίπου χίλιοι από κάθε χώρα. Ακριβώς όσους ρωτάει και ο Πρετεντέρης για το δίλημμα ευρώ ή δραχμή.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, κάτι παραπάνω από έξι στους δέκα Έλληνες δεν βλέπει θετικά τις ΗΠΑ. Βέβαια ο τίτλος της έρευνας τσουβαλιάζει μαζί με τις ΗΠΑ και “τους πολίτες της”, αλλά δεν ξέρω ούτε έναν στους δέκα που να μην τους τρέχουν τα σάλια όταν Αμερικανοί τουρίστες πατάνε το πόδι τους στο μαγαζί του.

Άλλωστε, δεν είναι υπεύθυνοι όλοι οι Αμερικάνοι για τα πεπραγμένα των ΗΠΑ σε τρίτες χώρες. Μόνο μερικά εκατομμύρια Αμερικάνων που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με όλα αυτά, με αντάλλαγμα την διατήρηση του τρόπου ζωής τους.

Κατά την έρευνα πάντως, είμαστε πιο αντιαμερικανοί ακόμα και από το Πακιστάν που έχει μετατραπεί σε πεδίο βολής της μεγάλης υπερδύναμης.

Ακολουθούν ο Λίβανος με 57% και η Τυνησία με την Γερμανία με 47%.

Πάντως αν δει κανείς ποιοι βρίσκονται από πάνω μας θα καταλάβει πως μάλλον έχουμε πιάσει ταβάνι. Παραπάνω δεν είναι για τα κυβικά μας.

Το 66% όσων ερωτήθηκαν για την έρευνα στην Παλαιστίνη, απάντησε αρνητικά. Υποθέτω πως στο υπόλοιπο 34% απάντησαν έποικοι του Ισραήλ.

Επτά στους δέκα Ρώσους απάντησαν αρνητικά, ενώ με μικρή διαφορά πιο πάνω βρίσκονται οι Τούρκοι.

Στην κορυφή δεσπόζουν η Αίγυπτος και η Ιορδανία. Αν αναλογιστεί κανείς τη σύγχρονη Ιστορία και την εξέλιξη που είχε σε αυτές τις χώρες η “αραβική άνοιξη” με την αρωγή των ΗΠΑ, μάλλον εκεί τερματίζει ο αντιαμερικανισμός.

Ακόμα πιο λογική φαντάζει η δεύτερη κατηγορία του πρωταθλήματος, “ποιος συμπαθεί πιο πολύ τον Αμερικάνο”. Εκεί την πρώτη θέση έχουν καπαρώσει οι Φιλιππίνες με 92%, με διαφορά από το δεύτερο Ισραήλ, τη Νότια Κορέα, την Κένυα και το Ελ Σαλβαδόρ.

Στην έκτη και την έβδομη θέση βρίσκονται η Ιταλία και η Γκάνα, ενώ στην όγδοη θέση κάνει την έκπληξη και πλασάρεται το Βιετνάμ. Ναι, το Βιετνάμ!

Το εύρημα αυτό της έρευνας μπορεί να κάνει τον σεναριογράφο της διαφήμισης του AXE, που σκέφτηκε τη σκηνή που ο αμερικάνος στρατιώτης στο Βιετνάμ, κατεβαίνει από το ελικόπτερο, πλησιάζει την μικρή Βιετναμέζα, την αγκαλιάζει και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, να μοιάζει με γατάκι.

Για την ιστορία, τις υπόλοιπες τρεις θέσεις καταλαμβάνουν το Μπαγκλαντές, η Τανζανία και η Γαλλία. Σε όλες αυτές τις χώρες, αγαπούν τις ΗΠΑ πάνω από τους επτά στους δέκα.

Πάντως, αν αντιπροσωπεύουμε τον μέσο αντιαμερικάνο, οι ΗΠΑ δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Είναι σε πολύ καλό δρόμο.

Δεν μιλήσαμε στον βομβαρδισμό της Σερβίας, βοηθήσαμε την εισβολή στο Αφγανιστάν, δεν μας ένοιαξε η εισβολή στο Ιράκ. Ακριβώς όπως και τώρα και την γενοκτονία στη Γάζα, όπου όλοι σφυρίζουν αδιάφορα.

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ότι μιλάμε για κάποια δημοσκόπηση μιας νεοϋορκέζικης εφημερίδας, δεν αλλάζει την ουσία της δημοσίευσης μιας δημοσκόπησης, που είναι να παγιώσει ένα στερεότυπο.

Ωστόσο, με τους ρυθμούς που φτωχοποιείται ο κόσμος και πωλείται ο εθνικός πλούτος των παραλιών και εκτάσεων γης ολόκληρων, νησιών και εθνικών δρυμών, των υδρογονανθράκων και του υπόλοιπου ορυκτού πλούτου, είμαστε ικανοί σε λίγα χρόνια, όχι μόνο να συμπαθήσουμε την Αμερική, αλλά να την αγαπήσουμε κιόλας.

Έτσι κι αλλιώς, την αγαπούσαμε και παλιά.

 http://rebeliskos.wordpress.com/

Σοκ από Γερμανό χρηματιστή: Το ΔΝΤ καταστρέφει σκόπιμα την Ελλάδα !!

Ο Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ – γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του, με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη, προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου.
Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα …αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.
Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο».
Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες.«Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα.«Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους. Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.
Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης.
Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.
Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών.
Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ;
Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές.
Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».
Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, «δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη» και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, «δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία» και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».
Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.
Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs.
«Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.
Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. «Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο».

http://www.hellasforce.com/blog/

Δέκα σημεία …κυβερνητικής σχιζοφρένειας

Η κυβέρνηση λειτουργεί κάτω υπό το καθεστώς αντιφάσεων σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε να διαγνωστεί από ειδικούς ακόμα και σχιζοφρένεια…

-Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση πουλάει την «Μικρή ΔΕΗ», όπως ισχυρίζεται για να σώσει την ΔΕΗ, την ίδια ώρα της χρωστάει η ίδια 500.000 ευρώ.

-Την ώρα που η κυβέρνηση αποπέμπει υπόδικους δημοσίους υπαλλήλους, την ίδια ώρα ο υπουργός Δικαιοσύνης δίνει χάρη σε κατάδικους για να μπορέσουν να μπουν στο Δημόσιο.

-Την ώρα που το ίδιο το Δημόσιο δεν επιστρέφει φόρους και ΦΠΑ που χρωστάει σε πολίτες, απαιτεί οφειλές προς το Δημόσιο, που έχουν προκληθεί από αυτή την τακτική...

-Η κυβέρνηση αρνείται να συμμορφωθεί σε δικαστικές αποφάσεις και δεν επαναπροσλαμβάνει 550 απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει διετές πρόγραμμα απασχόλησης για 440.000 νέες θέσεις εργασίες εκ των οποίων οι 90.000 αφορούν το Δημόσιο.

-Την ώρα που η κυβέρνηση εξαγγέλλει την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, την ίδια ώρα δεν ελέγχει τη λίστα Λαγκάρντ και τις άλλες λίστες με τους μεγαλοκαταθέτες, που διατηρούν τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό και φοροδιαφεύγουν.

-Πρόσθετα, η κυβέρνηση εξαγγέλλει «πόλεμο» κατά της φοροδιαφυγής, την ίδια ώρα που με νόμο απαλλάσσει τους καταχραστές του Δημοσίου.

-Την ώρα που η κυβέρνηση εξαγγέλλει φοροελαφρύνσεις, την ίδια ώρα εξαπολύει φοροκαταιγίδα και ειδικά στραμμένη προς το ακίνητο…

-Την ώρα που η κυβέρνηση κάνει λόγο για μέτρα που θα λάβει για να ανακουφίσει τον φορολογούμενο πολίτη, την ίδια ώρα ετοιμάζεται να του σερβίρει νέο μνημόνιο, με το «καρότο» της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους.

-Την ώρα που (πολυπαιγμένο πια το έργο) η κυβέρνηση προσποιείται τον σκληρό διαπραγματευτή με την Τρόικα, την ίδια ώρα κατ’ εντολή της περνάει μέσα από τα θερινά τμήματα της Βουλής το άνευ ορίων ξεπούλημα των αιγιαλών, των δασών, των βουνών και των λαγκαδιών της χώρας ολόκληρης…

-Την ώρα που η κυβέρνηση μιλάει για σωτηρία στο ζήτημα των «κόκκινων δανείων», την ίδια ώρα ετοιμάζει απελευθέρωση πλειστηριασμών πάλι καθ’ υπόδειξη των δανειστών και στέλνει (πέρα από κάθε σπιθαμή γης, νερού και αέρα της χώρας) ακόμα και το τελευταίο κομμάτι κεραμιδιού του μέσου Έλληνα, κατ’ ευθείαν στο «πορτοφόλι» των δανειστών.

http://www.koutipandoras.gr/

Εργαζόμενοι στην Εταιρεία Πλαίσιο Computers: "Εργασιακός μεσαίωνας, με 4ωρους σκλάβους"

Είναι πλέον πρόδηλο ότι η εταιρεία Πλαίσιο έχει κηρύξει τον πόλεμο στους εργαζομένους της. Μοναδικός της σύμβουλος είναι η υπεροψία. Μια εταιρεία που έχτισε το όνομα της στα πτώματα των απολυμένων και εξωθούμενων σε παραίτηση υπαλλήλων της, οι οποίοι αριθμούν πάνω από 500 τα τελευταία 3 χρόνια. Διακηρύσσει ότι δίνει εργασία σε 1100 άτομα αλλά αποκρύπτει το γεγονός ότι είναι μια εταιρεία πλυντήριο εργαζομένων.

Η ίδια εταιρεία δηλώνει περήφανη κέρδη πάνω από 75% και την ίδια ώρα αντί να κάνει αυξήσεις στο (όπως είναι πλέον γνωστό) εντελώς πιεσμένο προσωπικό της, στρώνει το χαλί ενός εργασιακού μεσαίωνα.

Πρωτοστάτης στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Με ενοικιαζόμενους εργαζομένους. Έχοντας 4ωρους εργαζομένους των οποίων τα βασικά δικαιώματα καταπατούνται με τον πιο βάναυσο τρόπο.

Ατομικές συμβάσεις, “υποχρεωτικών” 10ωρων που έχουν “κενά σημεία” στη θέση των ωρών παραπάνω δουλειάς.

“Πρωταθλήματα” ανταγωνισμού μεταξύ των υπαλλήλων με έπαθλο την μη απόλυσή τους, μηχανάκια χρονομέτρησης της παραγωγικότητας που μετράνε ακόμα και την ώρα που θα πάνε στην τουαλέτα και ένα σωρό άλλες πρακτικές που καθιστούν την ζωή των εργαζομένων της μαρτύριο.

Τελευταίο επεισόδιο στο μακρύ αυτό σήριαλ του success story είναι η ανήθικη μεθόδευση της, ώστε να αντικαταστήσει τους 8ωρους εργαζόμενους της, με 4ωρους σκλάβους!

Προφασιζόμενη ένα σωρό ανούσιες αφορμές, απολύει παλιούς για να φέρει καινούργιους, κάνοντας από επιλογή και όχι ανάγκη, την 4ωρη εργασία κανόνα και όχι εξαίρεση.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι πίσω από τους στατιστικούς πίνακες, τις βραβεύσεις και τις στημένες συνεντεύξεις, η εταιρεία Πλαίσιο Computers είναι μια εταιρεία, που, πλήρως εναρμονισμένη με τις καθεστωτικές κυβερνήσεις των μνημονίων, τσακίζει το ηθικό του εργαζόμενου, σκοτώνει τον μικρό-επιχειρηματία ανοίγοντας 52 Κυριακές τον χρόνο, και επί της ουσίας σπρώχνει την κοινωνία στην εξαθλίωση, δημιουργώντας σκλαβοπάζαρα για τους νέους εργαζομένους.


Σωματείο εργαζομένων στην Εταιρεία Πλαίσιο Computers

Σε τι μπορεί να ελπίζει μια κοινωνία που καταστρέφει τα παιδιά της;

Σε τι μπορεί να ελπίζει μια κοινωνία που καταστρέφει τα παιδιά της;

Είναι πολλά τα αποτελέσματα από σοβαρές επιστημονικές έρευνες και πειράματα, σε ολόκληρο τον κόσμο, που δείχνουν ότι τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, σε σχέση με την μετέπειτα ζωή τους, παρουσιάζουν τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης τους.
Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αυτά τα παιδιά αν υποστηριχθούν και ενθαρρυνθούν στα επόμενα βήματά τους, από την οικογένεια και το ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον, θα είναι σίγουρα σε θέση να αναπτύξουν εξαιρετικές ικανότητες και πρωτοπόρες δυνατότητες, για το δικό τους όφελος και κατ επέκταση το όφελος ολόκληρης της κοινωνίας μας.
Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι παιδιά που δεν ακολούθησαν τα συνηθισμένα στάδια των κατεστημένων μοντέλων εκπαίδευσης, παιδιά δηλαδή που μορφώθηκαν, από επιλογή, εκτός σχολείων αλλά μέσα στις οικογένειές τους και το περιβάλλον, προόδευσαν εξαιρετικά και ανέπτυξαν ιδιαίτερες δυνατότητες.

Ένα ανθρώπινο πλάσμα, με αυτό τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, που θα του επιτρεπόταν να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τον εαυτό του χωρίς περιορισμούς, ελεύθερα και ανεπηρέαστα, και θα του παρέχονταν όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες, δεν μπορούμε σίγουρα να γνωρίζουμε τι είδους πολιτισμό θα μπορούσε να δημιουργήσει…
Σίγουρα πάντως κάποιον πολύ καλύτερο και ανώτερο από το σημερινό μας βάρβαρο.

Σκεφτείτε, τα σημαντικότερα και πιο ξεχωριστά χαραχτηριστικά όλων των ανθρώπινων πλασμάτων είναι η περιέργεια, η εφευρετικότητα, η φαντασία, η έμπνευση, η δημιουργικότητα, η κριτική σκέψη, η δυνατότητα επίγνωσης, η αλληλεγγύη και η συνεργασία.
Μπορείτε ίσως να φανταστείτε τι υπονοώ…

Αλλά, «ας γυρίσουμε τώρα πλευρό» και ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και πολλές δεκαετίες στις δικές μας σύγχρονες κοινωνίες και το πώς συμπεριφερόμαστε εμείς στα παιδιά μας.
Οι άπειροι συνήθως γονείς, που δεν γνωρίζουν τα χαραχτηριστικά και τις πραγματικές δυνατότητες των παιδιών τους, αφού τα φροντίσουν όσο καλύτερα μπορούν, τα θρέψουν, τα ασφαλίσουν και τα αγαπήσουν στα πρώτα τους χρόνια (με τους τρόπους που γνωρίζουν), τα εμπιστεύονται στη συνέχεια στο εκπαιδευτικό σύστημα και τους κοινωνικούς φορείς για να τα εκπαιδεύσουν και να τα βοηθήσουν στην ολοκλήρωση της προσωπικότητά τους.
Γνωρίζετε άραγε από πότε έχουν σχεδιαστεί και εφαρμοστεί τα εκπαιδευτικά μοντέλα που εκπαιδεύουν τα παιδιά μας ακόμα και σήμερα?
Από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης, κάπου στις αρχές (για να μην πω παλιότερα) του 19ου αιώνα.
Και ξέρετε τι ζητούσε εκείνη η εποχή;
Θετικές και τεχνολογικές επιστήμες και εφαρμογές, εργατικά χέρια, τεχνίτες και επιστήμονες που θα έδιναν ώθηση στην οικονομία της βιομηχανικής επανάστασης.

Δυστυχώς τα ηθικά θεμέλια που θα στήριζαν μια τέτοια επανάσταση ξεχάστηκαν από τους σχεδιαστές της.
Οι πανανθρώπινες αξίες, η ηθική, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη και οι ανθρωπιστικές τέχνες δεν ενδιέφεραν ιδιαίτερα τους εμπνευστές αυτής της επανάστασης.
Η επανάσταση αυτή, έχοντας κίνητρο το κέρδος των επιχειρήσεων και στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κατανάλωση προϊόντων από τους πολίτες, είδε τους ανθρώπους πρώτα και πάνω απ όλα σαν εργαλεία.
Όλα τα παραπάνω ανθρώπινα χαραχτηριστικά που αναφέραμε είχαν αξία μόνο όσο εξυπηρετούσαν τους σκοπούς των επιχειρήσεων και των κεφαλαιούχων της εποχής.

Όσο κι αν το επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο και οι γνώσεις μας για τον κόσμο, έχουν κυριολεκτικά φτάσει σ ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο, το εκπαιδευτικό μοντέλο και οι τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίζουμε ακόμα και σήμερα σαν κοινωνία τα παιδιά μας, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά από τότε.

Τα παιδιά μας αντιμετωπίζονται πάντα σαν μια ακαθόριστη μάζα πλαστελίνης, που πρέπει να τους δοθεί σχήμα και μορφή.
Κανείς δεν φροντίζει να τα ανακαλύψει.

Για να γίνουν, υποτίθεται, ευτυχισμένα και ελεύθερα άτομα πρέπει να ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες που θα τους δοθούν.
Πρέπει να ακολουθήσουν τα εκπαιδευτικά στάδια, να συμμορφωθούν με τις ήδη υπάρχουσες αξίες, τα πρότυπα, τις συνήθειες, τις παραδόσεις και τους θεσμούς που ήδη υπάρχουν, για να καταφέρουν να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία.
Η διαφορετικότητα, η αμφισβήτηση, η ανυπακοή, η ελεύθερη βούληση και η κριτική σκέψη εγκυμονούν κινδύνους και αόριστες φοβίες σε μια κοινωνία που δεν τολμά εύκολα καινοτομίες.
Είναι ολοφάνερο ότι για την κοινωνία μας η ελευθερία και η αυτοδιάθεση του κάθε ατόμου είναι ένας μακρινός στόχος και αυτό είναι ένα πολύ καθοριστικό και εγκληματικά στρεβλό θεώρημα.

Η ελευθερία θα έπρεπε να είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζεται η προσωπικότητα των παιδιών και όχι ο τελικός στόχος τους.

Τα παιδιά μας τοποθετούνται λοιπόν στο «πρόγραμμα brain damage», καταστροφή εγκεφάλου, από τα πρώτα σχολικά τους βήματα.
Ένα ολόκληρο «πρόγραμμα», που περιέχει όλες τις αξίες και τους προσανατολισμούς της κοινωνίας μας, πρέπει να «εγκατασταθεί» στα αγνά και αυθόρμητα μυαλά τους. 
Ένα «πρόγραμμα» που περιέχει επίσης έτοιμες όλες τις απαντήσεις στις πιθανές απορίες τους.
Το μόνο που ζητιέται από τα παιδιά είναι το να υπακούσουν στις εντολές των μεγάλων και των ειδικών της εκπαίδευσης.

Το δημοτικό είναι το στάδιο που τα παιδιά μας θα πάρουν τις βασικές και θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την κοινωνία μας.
Δεν διδάσκονται ούτε για το τι πραγματικά είναι ούτε για τη μαγεία του κόσμου που βρέθηκαν. 
Τι κι αν έχει πλέον επιβεβαιωθεί και πειραματικά από τις επιστήμες, πέρα από τη φιλοσοφία και τον Ανατολικό εσωτερισμό, ότι όλα στο σύμπαν είναι Ένα, ότι όλα λειτουργούν αλληλένδετα επηρεάζοντας το ένα το άλλο, ότι η διαιρεμένη οπτική μας δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα της πλάνης των περιορισμένων δυνατοτήτων των αισθήσεών μας και γι αυτό σχεδιάσαμε τα κοινωνικά μας συστήματα με εγωκεντρική οπτική … 
…τα παιδιά πρέπει να εξακολουθήσουν να βλέπουν τον κόσμο τεμαχισμένο και την κοινωνία μας διαχωρισμένη σε φυλές, κράτη, εχθρούς, φίλους κλπ
Η συμμόρφωση, η υπακοή και ο σεβασμός στους μεγαλύτερους (μονόπλευρα, χωρίς οι μεγάλοι να σέβονται συνήθως τα παιδιά), είναι «αγαθά» που αποτελούν απόλυτη προτεραιότητα του είδους της εκπαίδευσης που παίρνουν τα παιδιά μας στο δημοτικό.

Μέσα σ ένα περιβάλλον που δεν τους επιτρέπει να εκφράζουν αυτό που είναι, αυτά που έχουν και αυτά που πραγματικά θέλουν, τα παιδιά αρχίζουν να χάνουν την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό που τη συνοδεύει.
Οι υποχρεώσεις ολοένα και αυξάνονται, το παιχνίδι και η ξεγνοιασιά ολοένα και μειώνονται… το κλισέ «είσαι μεγάλο παιδί πια…» ακούγεται από παντού στα παιδικά αυτάκια τους.
Στο δημοτικό τα παιδιά μας μαθαίνουν επίσης ποια είναι η εθνικότητά τους, η θρησκεία τους, το τι πρέπει να πιστεύουν, ποια πρότυπα πρέπει να ακολουθούν, τι πρέπει να γίνουν άμα μεγαλώσουν, για ποια πράγματα πρέπει να είναι περήφανα…κι ένα σωρό άλλα…ακατανόητα για τα παιδικά μυαλά τους…

Αν βέβαια σ αυτή τη φάση κάποια παιδιά παρουσιάσουν μια περίεργη και δύστροπη συμπεριφορά, είναι για παράδειγμα πιο νευρικά, τσακώνονται συνέχεια με τα άλλα, κλαίνε συνέχεια, αγριεύουν, βρίζουν ή δεν θέλουν να πηγαίνουνε στο σχολείο, τότε τα βαφτίζουμε προβληματικά και απροσάρμοστα και αναζητούμε τις ευθύνες στους ανεπαρκείς γονείς τους.
Τελειώνοντας τα παιδιά μας το δημοτικό έχουν ήδη υποστεί τον πιο βάναυσο βιασμό στα θεμέλια της παιδικότητάς τους και όλων βέβαια των χαραχτηριστικών που είχαν πριν βρεθούν στα προαύλια των σχολείων τους. 
Και τώρα…είναι έτοιμα για το επόμενο στάδιο όπου αυτό που πρέπει να γίνουν θα πρέπει να αρχίσει να μορφοποιείται.

Γυμνάσιο και λύκειο…
Σ αυτό το στάδιο τα παιδιά μας αρχίζουν να τοποθετούνται στα ειδικά μικρά προσωπικά τους καλούπια όπου θα προετοιμαστούν για την επαγγελματική τους ειδίκευση ώστε να γίνουν χρήσιμα μέλη της κοινωνίας…ουσιαστικά δηλαδή να γίνουν χρήσιμοι σκλάβοι επιχειρηματικών και άλλων σχετικών συμφερόντων.
Είναι ολοφάνερο…τα παιδιά μας πριν τα αναλάβει το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι τίποτα…!!!
Τα παιδιά αρχίζουν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια καθαρά υλιστική και καταναλωτική κοινωνία, όπου το χρήμα είναι ο κινητήριος μοχλός για τα πάντα, το χρήμα είναι ο κοινός θεός όλων των ανθρώπων…ότι η απόκτηση όσο περισσότερων χρημάτων γίνεται θα τους ανοίξει το δρόμο για μια ζωή ευτυχισμένη.
Τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι για να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε οτιδήποτε έχουν ανάγκη ή θέλουν πρέπει να έχουν χρήματα και για να έχουν χρήματα πρέπει να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα που θα τους τα προσφέρει.

Το τι πραγματικά έχουν μέσα τους, το ποιες είναι οι ικανότητες, οι δεξιότητες, αυτά που αγαπούν και άλλες ανάλογες αηδίες δεν ενδιαφέρουν κανένα.
Ο σκοπός είναι ένας, το χρήμα, που μπορεί να προσφέρει τον επίγειο παράδεισο και συντηρεί το σάπιο και ανήθικο χρηματικό οικονομικό μοντέλο.
Είναι αυτονόητο ότι αφού όλα τα παιδιά προσανατολίζονται σε αυτό τον περιορισμένο στόχο θα πρέπει να ανταγωνιστούν πολύ σκληρά μεταξύ τους, να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο, ηθικό ή ανήθικο.
Γι αυτό διδάσκονται καλά ότι ο ανταγωνισμός είναι κάτι πολύ υγιές και καλό να συμβαίνει.
Φυσικά γρήγορα τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι η κοινωνία μας δεν ανταμείβει τα καλύτερα μέλη της.
Αυτοί που πετυχαίνουν το στόχο είναι οι άπληστοι, οι εγωιστές, οι φιλόδοξοι, οι ανήθικοι, οι διεφθαρμένοι, αυτοί που δεν νοιάζονται για κανέναν άλλο παρά μονάχα για τον εαυτό τους.
Τα σχετικά πρότυπα και τα παραδείγματα είναι αμέτρητα μέσα στην κοινωνία μας…πολιτικοί, νομικοί, οικονομολόγοι, επιστήμονες, θρησκευόμενοι, αεριτζήδες κάθε λογής, καιροσκόποι…ένας ατελείωτος κατάλογος «ειδικοτήτων»…

Να τονίσουμε βέβαια εδώ ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός που δίνεται στα παιδιά μας αφορά κυρίως τις παραγωγικές ανάγκες της κοινωνίας που δεν έχουν αλλάξει δραματικά, σε οπτική και προσέγγιση, από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης.
Τα μαθήματα που έχουν πρώτα αξία είναι τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία και τα λεγόμενα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης, ακολουθούν τα μαθήματα που αφορούν την κοινωνία και το περιβάλλον και τελευταία όσα αφορούν τις τέχνες, τον αθλητισμό κλπ
Δεν θέλω να πω βέβαια ότι τα μαθηματικά και οι θετικές επιστήμες δεν είναι εξαιρετικά σημαντικοί τομείς αλλά… τι είναι αυτό αλήθεια που κάνει τα μαθηματικά πιο σημαντικά, για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας των παιδιών μας, από το χορό και το θέατρο;

Μήπως τα εκπαιδευτικά μας μοντέλα ενδιαφέρονται για την εξέλιξη των παιδιών μας μόνο… από τη μέση και πάνω;;

Καθώς βέβαια καθώς διανύουμε μια εποχή που η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος είναι εξαιρετικά υψηλή, με αποτέλεσμα πάρα πολλά επαγγέλματα του παρελθόντος να έχουν αντικατασταθεί από τις μηχανές, έχουν εφευρεθεί ένα σωρό άλλα άχρηστα και ανούσια επαγγέλματα παροχής κάθε λογής υπηρεσιών.
Ο λόγος προφανής…και πάλι το χρήμα…
…στη χρηματική κοινωνία που ζούμε χρειάζεται να υπάρχουν τρόποι για την απόκτηση εισοδήματος και άρα πρόσβασης στα αγαθά και την κατανάλωση, χωρίς να ενδιαφέρει με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την κοινωνία μας τα μέλη της να είναι διαρκώς απασχολημένα (γι αυτό η εργασία λέγεται και απασχόληση).
Όσο πιο απασχολημένα είναι τόσο πιο εύκολα και ανεμπόδιστα κάποιοι άλλοι μπορούν να φτάνουν στους στόχους τους.

Α να μην ξεχάσω βέβαια ότι σε αυτό το στάδιο εκπαίδευσης, Γυμνασίου και Λυκείου, τα παιδιά μας διανύουν και την εφηβική τους περίοδο, που είναι γεμάτη ανησυχίες, ερωτήματα και απορίες, τόσο για τα ίδια και τις μεταξύ τους σχέσεις, όσο και για τον κόσμο που τα περιβάλλει, μια περίοδο που τα παιδιά είναι γεμάτα ενέργεια αλλά και απογοητεύσεις, συναισθήματα προδοσίας, εσωστρέφειας κλπ
Είναι η φάση που τα πιο αθώα, όμορφα και υγιή όνειρά τους αρχίζουν να καταρρέουν μέσα στη σκληρή πραγματικότητα του κόσμου μας που τα ωθεί και απαιτεί να «ωριμάσουν» και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Και όχι μόνο καταρρέουν μα την ίδια στιγμή εξαγοράζονται, με μια ατελείωτη σειρά από άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα και υπηρεσίες, για τα οποία βομβαρδίζονται ανελέητα όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, προϊόντα που γίνονται μόδα, αντικαθιστώντας τα όμορφα και αθώα όνειρα της νιότης τους που αφορούν τη ζωή τους. 
Βαθμοί προόδου, διαγωνίσματα και εξετάσεις έρχονται να τα γεμίσουν άγχος, φόβους και ανασφάλειες για το μέλλον τους.

Έτσι τα παιδιά μας γίνονται ολοένα και πιο φοβισμένα και άρα πιο εγωκεντρικά και νοιάζονται όλο και περισσότερο για το πώς θα περάσουν καλά, πως θα μπορούν, έστω για λίγο, να δραπετεύουν από όλα αυτά που τα περιορίζουν και τα καταπιέζουν.
Χμ πως θα περάσουν καλά;;
Μα η καλή μας κοινωνία έχει προβλέψει και γι αυτό και είναι πάντα έτοιμη να δώσει τις λύσεις και τις διεξόδους στα παιδιά μας.
Πρώτη και με μεγάλη διαφορά, τους προσφέρεται η τηλεόραση.
Ριάλιτι με καθυστερημένους και ψώνια, φαντασμαγορικά σόου με ημίγυμνες παρουσιάστριες, «κωμικές» σειρές με ήρωες ηλίθιους (η ηλιθιότητα προκαλεί γέλιο αντί για…ανησυχία), διαγωνισμοί για το πώς θα γίνουν τραγουδιστές, χορευτές, μάγειρες…και φυσικά καταιγισμός διαφημίσεων για άχρηστα καταναλωτικά προϊόντα. 
Η τηλεόραση που τους προσφέρεται αποτελεί ένα πολύχρωμο τσίρκο που καθηλώνει τα παιδιά μας στην παθητικότητα, τη ρηχότητα, την ανοησία, τη βλακεία, τα ηλίθια και ανούσια πρότυπα…

Απουσιάζουν παντελώς οι τέχνες, τα γράμματα, οι επιστήμες, οι αληθινές ανθρώπινες αξίες, η γνώση και η πραγματική ψυχαγωγία, η αγωγή της ψυχής τους…αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτήν;
Τα παιδιά μας αντιμετωπίζονται σαν πρόβατα που δεν έχουν λόγο και αντίρρηση σε τίποτα. 
Και κουρασμένα έχουν ήδη αρχίσει πια να αποδέχονται και να καταναλώνουν ό,τι τους παρουσιάζεται, σε όλα τα επίπεδα…
Φυσικά, σαν νέα παιδιά που είναι και βράζει το αίμα τους, πρέπει να υπάρχουν κι άλλες διαφυγές για να εκτονώνονται και να περνάνε καλά.
Ποδόσφαιρο για τα αγόρια και γρήγορα αυτοκίνητα, μόδες, στυλ και κουτσομπολιό για τα κορίτσια.
Μουσικές εκκωφαντικές, club, μπαρ και πίστες τα περιμένουν για να τα ψυχαγωγήσουν.
Όλα τα σύγχρονα επίσης τεχνολογικά προϊόντα, gadgets, iphones, tablets, laptops, παιχνίδια, γίνονται πια τα όνειρα εκπλήρωσης των νέων παιδιών.
Η απασχόληση με όλα αυτά τα αντικείμενα τα κρατά απομονωμένα, κλεισμένα στον εαυτό τους, να μην σκέφτονται σοβαρά τίποτα, να μην επικοινωνούν ανθρώπινα μεταξύ τους…

Τα πιο σημαντικά πρότυπα των παιδιών μας σ αυτή τη φάση της ζωής τους είναι αυτά που, θέλουν δεν θέλουν, συναντούν συνεχώς μπροστά τους, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, παρουσιαστές της τηλεόρασης, μοντέλα, celebrities, stylists κλπ
Δεν είναι φυσικά ούτε επιστήμονες, ούτε ποιητές, ούτε επαναστάτες, ούτε οραματιστές…

Στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα παιδιά μας ονειρεύονται πια μονάχα το χαρτί, το «διαβατήριο» που θα τα οδηγήσει στα χρήματα.
Τα παιδιά μας γύρω στα 20-25 έχουν σοβαρές πια σχέσεις, πολλά ήδη εργάζονται πολλές ώρες, σαν σκλάβοι για ελάχιστα χρήματα σε δουλειές που μισούν, πολλά σκέφτονται να κάνουν οικογένεια μα είναι γεμάτα αόριστες φοβίες και ανασφάλειες, ανησυχίες για το μέλλον τους, πολλά δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους και τον κόσμο, δεν πιστεύουν κανέναν αληθινά και σε τίποτα, δεν έχουν βαθιές αξίες και παραπατούν σαν τα χαμένα από τη μάνα τους κουτάβια…

…και τα κοιτούν οι μεγάλοι με αυστηρό και επικριτικό βλέμμα, τα κοιτούν που συχνά βαριούνται, που είναι νωχελικά, χωρίς οράματα…
…και πάντα έχουν να τους πουν ότι αυτοί στην ηλικία τους…μπλα μπλα μπλα…
…έχουν επενδύσει τόσα σε αυτά… πρέπει να φανούν ευγνώμονες, να μην είναι και αχάριστα…
Τα φέρανε σ έναν κόσμο βάρβαρο, γεμάτο κάθε λογής βία και εγκληματικότητα, ένα κόσμο διεφθαρμένο και ανήθικο, άπληστο για χρήματα και απολαύσεις, άδικο, άνισο, ανασφαλή…
ε…τέλος πάντων…αυτά κατάφεραν αυτοί… άμα δεν τους αρέσει ο κόσμος που τα φέρανε να τον αλλάξουν…

…και τον αλλάζουν…μα μ ένα τρόπο που δεν κάνει ανούσιο και κούφιο θόρυβο…χωρίς να βγαίνουν στους δρόμους, να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν όπως έκαναν οι γονείς τους, χωρίς απεργίες και ανόητη βία…
…τον αλλάζουν καθώς, αντικρίζοντας το σάπιο και ανήθικο κατεστημένο του κόσμου των μεγάλων, αποδομούν και ξεριζώνουν από μέσα τους θεμελιώδεις θεσμούς και συνήθειες όπως η πολιτική, τα κόμματα, η θρησκεία, τα σύνορα, οι διαφορετικότητες, ο ρατσισμός, το χρήμα…
Όλο και περισσότερα παιδιά, μέσα από τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν και κυρίως το ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, λειτουργούν open source σε όλα, μοιράζονται χωρίς χρήματα τα πάντα…τη μουσική, τα νέα, την τεχνολογία, τα προϊόντα, τις ιδέες, τη γνώση, τη μόρφωση, τις υπηρεσίες, τα τρόφιμα, την παραγωγή…
Ο καθωσπρεπισμός, η υποκρισία, τα ταμπού, η σοβαροφάνεια, οι ταμπέλες, οι ψεύτικες σχέσεις δεν τα συγκινούν.
Τα περισσότερα νέα παιδιά είναι ακομπλεξάριστα και δεν νοιάζονται και τόσο για τη γνώμη των άλλων.

Η επανάσταση των παιδιών μας είναι αθόρυβη γιατί δεν είναι επιφανειακή, γιατί δουλεύει στα θεμέλια της κοινωνίας μας.

Αν κάτι απομένει σε όλους εμάς τους μεγάλους, που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε ένα κόσμο ανθρώπινο, ασφαλή και ειρηνικό για όλους, είναι να πάψουμε επιτέλους να είμαστε εμπόδιο στο δρόμο των παιδιών μας.
Σήμερα που τα εφόδια και οι δυνατότητες για να δημιουργηθεί επιτέλους ένας αληθινά πολιτισμένος κόσμος είναι πλέον απολύτως εφικτά, είμαστε απολύτως αδικαιολόγητοι να φοβόμαστε τις ριζικές αλλαγές.

Ο κόσμος μας θα μπορέσει να εξελιχθεί μονάχα από τα ελεύθερα παιδιά μας, τα παιδιά που δεν θα φοβούνται να δοκιμάσουν και δεν θα κουβαλούν τα δικά μας ανόητα βαρίδια.

Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – The Venus Project
t.petridis.vp@gmail.com

 

Καταναλωτή, η Coca Cola δεν πάει με όλα

Δεν είναι μυστικό πως η έννοια του πολίτη, καμία σημασία δεν έχει πλέον στη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Έχει από καιρό αντικατασταθεί από τον καταναλωτή. Κυβερνήσεις και μέσα ενημέρωσης πασχίζουν να το θυμίζουν σε όλους με την κάθε ευκαιρία. Αφού έχουμε αφήσει την επανάσταση που θα κατακρημνίσει τον καπιταλισμό για το φθινόπωρο, μήπως είναι ώρα να πάρουμε τον ρόλο που μας αποδίδουν, λίγο πιο σοβαρά;

Η 3Ε είναι θυγατρική της Coca-Cola Hellenic Bottling Company που ιδρύθηκε το 1969 με έδρα την Αθήνα και λειτουργεί μέχρι σήμερα ως μια από τις λίγες πολυεθνικές της Ελλάδας – πλέον με έδρα τη Ζυρίχη. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της εξυπηρετεί 585 εκατομμύρια καταναλωτές σε 28 χώρες και είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες του δικτύου της Coca-Cola Company παγκοσμίως και η μεγαλύτερη με έδρα την Ευρώπη. Το μισό της HBC που δεν διαπραγματεύεται στα χρηματιστήρια του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και της Αθήνας, ελέγχεται ισόποσα από τη μητρική Coca Cola και τον όμιλο Δαυίδ-Λεβέντη μέσω της Kar-Tess Holdings.

Στην καρέκλα του Προέδρου κάθεται ο Γιώργος Δαυίδ, επί των ημερών του οποίου πτώχευσε ο ιστορικός Κατσέλης (Nutriart). Ταυτόχρονα είναι ο ίδιος που κλήθηκε να “σώσει” την Eurobank κατά τη διάρκεια της ανακεφαλαιοποίησης, τοποθετούμενος κι εκεί στη θέση του Προέδρου τον Ιούνιο του 2013. Αυτό συνέβη ενώ η πτωχευμένη Nutriart συμφερόντων του, χρωστούσε στην τράπεζα 5,7 εκατομμύρια ευρώ. (the press project)

Στο βίντεο που ακολουθεί, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων της CocaCola μίλησαν στην ελεύθερη ΕΡΤ για τα λουκέτα που έχει βάλει η εταιρεία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ρόδο, Κέρκυρα, Μεσολόγγι. Τα τελευταία χρόνια έχουν απολυθεί αρκετές χιλιάδες εργαζομένων από όλη την Ελλάδα.

Την ίδια ώρα η εταιρεία έχει κατακλείσει διαδίκτυο και τηλεοράσεις με διαφημίσεις που λένε πως «μένουμε Ελλάδα». Την ώρα δηλαδή που κλείνει τα εργοστάσια και τα μεταφέρει στην Βουλγαρία, πληρώνει διαφημίσεις για να πείσει το καταναλωτικό κοινό συνεχίζει να δραστηριοποιείται στη χώρα. Και δεν είναι μόνο αυτό.

Για τρίτη χρονιά φέτος, σε συνεργασία με τους δήμους, επαναλαμβάνει το πρόγραμμα «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ». Το ένα και μοναδικό σχολείο που θα είναι το «τυχερό» για να επισκευαστεί θα αναδειχτεί με ψηφοφορία που διεξάγεται ηλεκτρονικά μέσω του facebook, αλλά και ειδικών εντύπων ψηφοφορίας που διακινούνται στους δήμους. Θα είναι αυτό που θα συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους, δηλαδή αυτό που θα διαδώσει στους περισσότερους τη «φιλανθρωπική» δράση της «Coca Cola – 3E», προσφέροντάς της διαφήμιση.

Στις παραπλανητικές διαφημίσεις θα περίμενε κανείς πως θα αντιδρούσε το ΕΣΡ. Όταν όμως αυτό απαρτίζεται από μέλη που βρίσκονται στη θέση τους οκτώ χρόνια παραπάνω από όσο προβλέπει ο νόμος, μόνο σε ένα άλλο παρα-πλανητικό σύστημα θα απένειμε δικαιοσύνη. Στο παρόν, όχι.

Έτσι, οι εργαζόμενοι καλούν σε μποϊκοτάζ στα προϊόντα της, με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατουπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ) να βρίσκεται στο πλευρό τους. Μάλιστα, από την Ομοσπονδία η εταιρεία ζητά και 250.000 ευρώ για ζημιές που προκάλεσαν οι διαδηλώσεις εναντίον της.

Επειδή όμως η CocaCola πάει με όλα, ζητάει από το δικαστήριο προσωρινή διαταγή ώστε να σταματήσει η διάδοση του μποϊκοτάζ στα προϊόντα της, ενώ δεν σταματάει εκεί. Ζητάει ακόμα και να απαγορευθεί στους εργαζόμενους να φοράνε μπλουζάκια που γράφουν «κάντε μποϊκοτάζ μέχρι να ανοίξουν τα εργοστάσια.

Εγώ την CocaCola, έτσι κι αλλιώς δεν την βάζω στο στόμα μου. Για το πουρί έχω επιλέξει να χρησιμοποιώ Harpic. Άσε που με χαλάει και το ανθρακικό.

Όσοι όμως επιθυμούν να πίνουν ένα μαύρο πράγμα με φουσκάλες που κανείς δεν ξέρει με τι υλικά φτιάχνεται, τι επεξεργασία γίνεται και τι αποτελέσματα θα έχει στο συκώτι του, ας επιλέξουν ένα από τα δεκάδες άλλα που κυκλοφορούν στα ράφια των σούπερ μάρκετ.

Αφού τον ρόλο του πολίτη τον έχουμε εξαντλήσει στις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια και στις ψηφοφορίες της Γιουροβίζιον κάθε ένα χρόνο, ας αναλάβουμε στα σοβαρά τον ρόλο μας ως καταναλωτές.

Και ο σοβαρός καταναλωτής, οφείλει όταν αντιλαμβάνεται την κοροϊδία να αντιδρά. Έστω, να μην αγοράζει το προϊόν που τον κοροϊδεύει.

Ποιος ξέρει, μπορεί κι έτσι να γίνουμε και πιο υπεύθυνοι πολίτες.

ΥΓ. Εδώ η σελίδα των εργαζομένων για να ενημερωθείτε απευθείας για τις εξελίξεις, κι εδώ το σποτ των εργαζομένων για το μποϊκοτάζ στα προϊόντα της Coca Cola

http://rebeliskos.wordpress.com/

Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας

Του Κώστα Γιαννακίδη

Αργά τη νύχτα κατάλαβα ότι μου λείπουν ακόμα δύο ζευγάρια μάτια και τουλάχιστον άλλα έξι αυτιά. Κατασκευαστικά θα ήταν γελοίο και βιολογικά αδύνατο, όμως, με συγχωρείτε, αυτά χρειαζόμουν. Στην τηλεόραση πήγαινα από CNN σε BBC. Πέρασα λίγο και από το CCTV Africa όπου διέκοψαν την κάλυψη για το Boeing προκειμένου να δείξουν ένα ρεπορτάζ για την επιτυχία της ανακύκλωσης στην Ουγκάντα. Εναλλακτικό, αλλά δεν με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή.

Στον υπολογιστή είχα Euronews και στο twitter τουλάχιστον πέντε παράθυρα ανοιχτά πάνω σε αντίστοιχους λογαριασμούς, σχετικούς με ενημέρωση. Αυτό δεν είναι πάντα καλό γιατί ξοδεύεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να διασταυρώσεις αυτό που μεταδίδει ο ένας με εκείνο που σερβίρει ο άλλος. Και όταν ο Νετανιάχου πάτησε το κουμπί της φονικής του μηχανής, εκτός από τα βιολογικά αξεσουάρ που μου έλειπαν, προέκυψε και η ανάγκη ενός δεύτερου εγκεφάλου. Έμεινα, λοιπόν, να χαζεύω το BBC.

Παρουσιαστής και καλεσμένος συζητούσαν με τη νηφαλιότητα που θα απαιτούσε η ανάλυση τουρνουά μπριτζ, στο διάλειμμα ενός αγώνα κρίκετ. Στο CNN είχαν κάποιες εξάρσεις έντασης, αλλά όταν μάζεψαν τα βασικά δεδομένα, έφτιαξαν τα γραφικά και τους πίνακες, κατέβασαν τους τόνους στο επίπεδο της θάλασσας. Σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν τα ελληνικά κανάλια να στήσουν κανένα σεμινάριο στις αίθουσες σύνταξης, παρακολουθώντας την κάλυψη των άλλων. Βλακώδες. Τα ελληνικά κανάλια ποτέ δεν θα έχουν τα λεφτά των άλλων. Αλλά και όταν είχαν κάτι παραπάνω στην τσέπη, το προϊόν τους ήταν, τις περισσότερες φορές, αθεράπευτα βαλκανικό και συναισθηματικά φορτισμένο. Το BBC είχε στη Γάζα μία απεσταλμένη με κράνος, η οποία περιέγραφε, με φόντο λάμψεις και υπόκρουση πυροβολισμούς, την ένταση της  επιχείρησης. Οι απεσταλμένοι των ελληνικών καναλιών της καλής εποχής θα κυκλοφορούσαν με την αραβική μαντήλα στο λαιμό-το έχουν κάνει άλλωστε-προκειμένου να δείξουν προς ποια πλευρά γέρνει η ζυγαριά τους. Είναι, όμως, αυτό, καλή δημοσιογραφία; Τέλος πάντων, δεν έχει πια καμία σημασία. Ο καθένας δίνει αυτό που ζητάει το κοινό του. Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει φράγκο.

Η απεσταλμένη του CNN έγραψε στο twitter ότι οι Ισραηλινοί την απείλησαν αν πει «μία λάθος λέξη» και δευτερόλεπτα μετά έσβησε το tweet-πιθανότατα είπε τη λάθος λέξη ή κατάλαβε τη «βλακεία» και δοκίμασε να καλύψει τα νώτα της. Ελπίζω να είναι καλά.

Την ώρα, λοιπόν, που ο πλανήτης έπαιρνε γρήγορες στροφές, τα ελληνικά δίκτυα συνέχισαν να ζουν μέσα στο ασφαλές περιβάλλον του μικρόκοσμου μας. Τα γεγονότα καλύφθηκαν στα δελτία ειδήσεων. Μέχρι εκεί. Ούτε μία έκτακτη εκπομπή με τα στοιχειώδη που δεν κοστίζουν και τίποτα. Δείχνεις πλάνα από τους άλλους, φέρνεις τρεις καλεσμένους, βγάζεις και δύο τηλέφωνα και έχεις κάνει το χρέος σου στην ενημέρωση. Όμως είναι καλοκαίρι και έχουν άδειες. Αλλά ακόμα και αν δεν είχαν άδειες, δεν θα έβρισκαν τηλεθεατές. Οι άνθρωποι των καναλιών ξέρουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Για το ελληνικό κοινό οι σελίδες με τα διεθνή υπάρχουν στις εφημερίδες για να «σταυρώνουν» με τα αθλητικά και να τυλίγουν ψάρια. Και οι περισσότεροι τηλεθεατές κοιτάζουν προς τον κόσμο για να μάθουν τι λέει για μας. Στο Boeing δεν υπήρχε Έλληνας. Και εντάξει, τη Γάζα την έχουμε ξαναδεί.  

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Οι πραγματικές διαστάσεις

Του Γιάννη Παντελάκη

Αν χθες το μεσημέρι ήσουν στο facebook, ένιωθες περίεργα. Διάβαζες τα σχόλια πολλών και νόμιζες πως οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς, γλίτωσαν στο τσακ από μια σφαίρα του Μαζιώτη. Ευτυχώς που έσκυψαν το κεφάλι την τελευταία στιγμή και απέφυγαν το μολύβι. Σοκαρισμένοι, φοβισμένοι, άφωνοι. Και πολυγραφότατοι σε σχόλια του τύπου «πόσο τυχερή/ος ήμουν που δεν πήγα στο Μοναστηράκι χθες, όπως είχα προγραμματίσει»!

Ενδεχομένως να φταίει και το τέλος του Μουντιάλ και η ενασχόληση με τον Κατσουράνη. Κάπως πρέπει να διοχετευτούν τα δεκάδες, εκατοντάδες, σχόλια εκείνων που μετέχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναζητείται θέμα. Και βρέθηκε. Ο Μαζιώτης και ο επεισοδιακός τρόπος σύλληψής του. Η υπερβολή στην κορύφωσή της.

Κάποια έγραψε στη σελίδα της πως την ώρα της σύλληψης Μαζιώτη μόλις είχε αγοράσει τα βιβλία των διακοπών της και πήγαινε προς την δουλειά της. Η οποία δουλειά της φυσικά ήταν κοντά στον χώρο της συμπλοκής. Πόσοι βρέθηκαν ή επρόκειτο να βρεθούν εκεί κοντά χθες το μεσημέρι, δεν λέγεται. Απίστευτα πολλοί. Σαν να ειχαν μαζικό ραντεβού. Η συγκεκριμένη χρήστης του facebοok εξέφρασε τον φόβο της και παράλληλα την ανακούφιση που απέφυγε τις σφαίρες. Αλλά σταμάτησε εκεί τη διήγησή της. Kρίμα. Σκέφτηκα πως, με λίγη φαντασία, θα μπορούσε να είχε φτιάξει μια πιο ωραία ιστορία. Η σφαίρα έπεσε σ' ένα βιβλίο που κράταγε στο χέρι, σφηνώθηκε εκεί και δεν προχώρησε στο σώμα. Γλίτωσε απο θαύμα. Ίσως να πρόσθετε ακόμα πως το βιβλίο στο οποίο σκόνταψε η σφαίρα ήταν ενα αριστερό βιβλίο, αναφερόταν στον Μαρξ. Συμβολικό. Ο Μαρξ απεχθανόταν την τρομοκρατία, έστειλε μήνυμα με αυτό το περιστατικό. Τ' ακούει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν έγραψα τυχαία για τον τελευταίο. Σε πολλά σχόλια, ενοχοποιήθηκε ή έγινε προσπάθεια να ενοχοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Συνελήφθη ο Μαζιώτης, για να δούμε... ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει ανακοίνωση καταδίκης του τρομοκράτη; αναρωτήθηκαν σκωπτικά μερικοί. Βροχή τα like για την εξυπνάδα. Η λογική της οποίας, ωστόσο, δεν περιορίζεται σε μερικούς, έστω πολλούς, απ' όσους μετέχουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Έχει προέκταση αυτή η διασύνδεση. Την ίδια ανόητη τακτική χρησιμοποιούν κόμματα και πολιτικοί. Για την ακρίβεια, τα σχόλια των συγκεκριμένων πολιτών είναι απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών τακτικών.

Δυνάμεις αντίπαλες του ΣΥΡΙΖΑ τον έχουν κατηγορήσει πολλές φορές ότι υποθάλπει τους τρομοκράτες ή δεν ξέρω ποιον άλλον. Μερικές φορές, βέβαια, λαβή για τέτοιες κατηγορίες δίνουν και κάποιοι σχεδόν γραφικοί τύποι με δηλώσεις που κάνουν. Μπερδεμένες προσωπικότητες, που δηλώνουν αναρχικοί αλλά είναι και βουλευτές. Πώς γίνεται ένας αναρχικός να εκλέγεται βουλευτής, αστικού κοινοβουλίου μάλιστα, είναι ένα ζήτημα. Ο Μπακούνιν θα έξυνε το κεφάλι του αμήχανα. Ο Κροπότκιν, το ίδιο.

Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι μόνον οι μπερδεμένοι βουλευτές. Είναι, κυρίως, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όλα αυτά τα θέματα, με τον οποίο τα γεγονότα, οι έννοιες και η σημασία τους χάνουν το ειδικό τους βάρος. Τα ισοπεδώνουμε όλα. Τα μετατρέπουμε σε μια μεγάλη σαλάτα με εντελώς αταίριαστα υλικά. Τα βάζουμε σ' ένα μίξερ και τ' αλέθουμε. Και χάνουμε την ικανότητα να συζητήσουμε σοβαρά για όλα αυτά που συμβαίνουν. Τι ειναι τρομοκρατία, ποια ειναι τα αίτια, πόσο κινδυνεύουμε από αυτή, πώς διαχειριζόμαστε αυτά τα θέματα κ.ο.κ.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις, φορτίζονται με προσωπικές ή πολιτικές εμμονές, πολλές φορές με σκοπιμότητες. Και ποτέ δεν συζητάμε γι' αυτά με τις πραγματικές τους διαστάσεις. Φυσικά, πολλά μέσα ενημέρωσης δεν είναι αμέτοχα για τη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Μεγενθύνοντας και παραποιώντας, επηρεάζουν τη δημόσια ατζέντα και τον τρόπο με τον οποίο αυτή διαμορφώνεται.

Τα πραγματικά γεγονότα είναι πως έγινε μια συμπλοκή σε κεντρικό σημείο της πόλης, κινδύνεψαν άνθρωποι, τραυματίσθηκαν ευτυχώς ελαφρώς λίγοι και συνελήφθη ο Μαζιώτης. Εδώ βάζουμε τελεία. Όλα τα υπόλοιπα δεν προσθέτουν τίποτα. Το αντίθετο...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Αποφυλακίζουν με νόμο τους εμπόρους ναρκωτικών

Είναι να απορεί κανείς με τις πρακτικές της κυβέρνησης και του υπουργού Δικαιοσύνης, αφού μετά την αθώωση των καταχραστών του δημοσίου με την εκ παραδρομής κατά τον κ. Αθανασίου διαγραφή άρθρου του ποινικού κώδικα και την κατάργηση του δικαιώματος των δικαστικών λειτουργών να παρακολουθούν τηλεφωνικές συνακροάσεις για υπόπτους τέλεσης του αδικήματος του ξεπλύματος χρήματος, ψήφισαν διάταξη που προβλέπει την αποφυλάκιση των εμπόρων ναρκωτικών που έχουν καταδικαστεί σε κάθειρξη μεγαλύτερη των δέκα χρόνων.

Η πρόβλεψη για αποφυλάκιση των εμπόρων λευκού θανάτου, περιλαμβάνεται στο άρθρο 11 περί απόλυσης κρατουμένων υπό όρους του νέου νόμου 4274 του 2014 που ψηφίστηκε από το πρώτο θερινό τμήμα της Βουλής στις 8 Ιουλίου και δημοσιεύθηκε στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβέρνησης επτά ημέρες μετά.

Η συγκεκριμένη διάταξη του νόμου του υπουργείου Δικαιοσύνης προβλέπει ότι όσοι έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα ή αμετάκλητα σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης άνω των δέκα ετών για εγκλήματα που προβλέπονται στον νόμο 3459 του 2006 περί ναρκωτικών απολύονται υπό όρους, αν έχουν συμπληρώσει το ένα τρίτο της πραγματικής έκτισης της ποινής που τους επιβλήθηκε. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι αν κάποιος έμπορος ναρκωτικών έχει καταδικαστεί για παράδειγμα σε κάθειρξη δώδεκα ετών, θα μπορεί να αποφυλακιστεί με διάταξη του εισαγγελέα πλημμελειοδικών αν έχει εκτίσει τέσσερα χρόνια.

Η ευεργετική αυτή διάταξη για τους εμπόρους ναρκωτικών έρχεται να προστεθεί στις αποκαλύψεις του Hot Doc για τον Χαράλαμπο Αθανασίου, ο οποίος στον έναν χρόνο που βρίσκεται στη θέση του υπουργού της Δικαιοσύνης έχει εισηγηθεί την απονομή χάριτος σε 105 καταδικασμένους για διάφορα αδικήματα. Όπως αποκαλύπτουμε μεταξύ εκείνων που αποφυλακίζονται με πρόταση του κ. Αθανασίου παραβάτες του νόμου περί ναρκωτικών και άλλοι που πήραν χάρη για να διοριστούν στο δημόσιο, να εκδώσουν άδειες σεκιούριτι και ταξί, να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια, να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά ακόμη και να θέσουν υποψηφιότητα σε εκλογές, ενώ αυτό απαγορευόταν από την ποινή που τους είχε επιβληθεί. 

Δείτε το νέο νόμο της κυβέρνησης που επιτρέπει την αποφυλάκιση των εμπόρων ναρκωτικών

Δείτε απόσπασμα του νόμου του 2006 περί ναρκωτικών

http://www.koutipandoras.gr/