Συμφωνιολαγνεία και αγάπη μόνο

Του Κώστα Βαξεβάνη

«Οποιαδήποτε κακή συμφωνία είναι καλύτερη από τη μη συμφωνία». Με αυτό το ευφυολόγημα τοποθετήθηκε η αγωνιώσα αντιπολίτευση στην αποχώρηση της ελληνικής διπαραγματευτικής ομάδας από τις δαιπραγματεύσεις. Το κλειδί είναι στη λέξη «οποιαδήποτε» η οποία εκ των προτέρων ακυρώνει κάθε διαπραγμάτευση αφού προσβλέπει στο οποιαδήποτε και στο οτιδήποτε. Συμφωνία να ναι και ό,τι να 'ναι.

Ούτε οι διαπραγματεύσεις γίνονται με την προκαταβολική ομολογία φόβου, ούτε η πολιτική μπορεί να ταυτίζεται με τον επικοινωνιακό κλεφτοπόλεμο. Η πραγματικότητα λοιπόν, η οποία γίνεται όλο και πιο απλή σε διλήμματα όσο πιο περίπλοκη γίνεται η διαπραγμάτευση, απαιτεί τα κόμματα να τοποθετηθούν τώρα σε όσα απαιτούνται να υπογραφούν από την ελληνική κυβέρνηση.

Πρέπει δηλαδή τα κόμματα, ο Σαμαράς, ο Θεοδωράκης, α...και η Φώφη να πουν ξεκάθαρα, αν απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να υπογράψει την κακή ή καλή ή χρήσιμη ή όπως τη χαρακτηρίζουν συμφωνία. Το κείμενο συμφωνίας που απαιτεί να κοπούν 1,8 δις από συντάξεις και να εισπραχθούν άλλα τόσα από αύξηση του ΦΠΑ. Αν συμφωνούν, στο όνομα της επιβίωσης ή της καταστροφής, της πτώχευσης ή ανάπτυξης, οποιουδήποτε τέλως πάντων επιχειρήματος που επιβάλλει τη στάση τους, να προχωρήσει η κυβέρνηση σε συμφωνία με νέα βάρη. Αν θεωρούν πως ο κόσμος μπορεί να τα αντέξει και πως ευνοούν την αγορά και την οικονομία. Να βγουν όμως και να το πουν και αν θέλουν να διεκδικήσουν και την εξουσία ώστε να είναι αυτοί που θα υπογράψουν. Διαφορετικά όπως λένε και στις ταινίες ας σωπάσουν.

Η συμφωνιολαγνική τους στάση, χωρίς όρους και όρια, αποδεικνύει πως δεν υπήρξε ποτέ καμία διαπραγμάτευση, αλλά απλώς συμφωνία υποταγής στους δανειστές. Η προσήλωσή τους στην αγαπησιάρικη ομοφωνία είναι μια ακόμη έκκληση για ευρεία υποταγή.  Δεν γνωρίζω αν θα οδηγηθούμε τελικώς σε κάποια συμφωνία, αλλά δύο πράγματα γίνονται κατανοητά. Πρώτο: έτσι γίνονται οι διαπραγματεύσεις και δεύτερο η πλειοψηφία του κόσμου απαιτεί να τελειώνει αυτή η γάγγραινα ανασφάλειας για τη χώρα που έχει γονατίσει την οικονομία, τους ανθρώπους και τις ψυχές. Γι αυτό καλά θα κάνει η άλλη πλευρά, αυτή που στηρίζει τη διαπραγμάτευση, να είναι πιο φειδωλή σε δηλώσεις που θέλουν την Ελλάδα να βλέπει ως εφιάλτη την έξοδο από το ευρώ. Όταν διαπραγματεύεσαι οι εφιάλτες ακόμη και τα καλά όνειρα είναι για σένα, όχι γι' αυτούς που είναι στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Διαφορετικά μειώνεις την διαπραγματευτική σου ικανότητα.

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ; ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, eurokinissi

Πηγή 

Βόμβα Ρουμελιώτη: Καθυστερούσαν το «κούρεμα» μέχρι να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα

Μυστικές συναντήσεις στελεχών του ΔΝΤ με κυβερνητικούς εκπροσώπους της Γερμανίας και της Γαλλία, σε ξενοδοχεία της  Ουάσιγκτον, προκειμένου να  μην  γίνει αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας μας,  μέχρι οι τράπεζες αυτών των δύο χωρών απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα αποκάλυψε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης μιλώντας στην Επιτροπή Αλήθειας της Βουλής.

Οι συναντήσεις αυτές αποκαλύφθηκαν πρόσφατα από έρευνα που διενεργείται στο ΔΝΤ και πραγματοποιήθηκαν, προτού μπει η χώρα στα μνημόνια (2010) προκειμένου να μην προχωρήσει το Ταμείο στην αναδιάρθρωση του χρέους παρά τις σαφείς προβλέψεις ότι δεν ήταν βιώσιμο.

Οι γαλλικές τράπεζες ήταν εκτεθειμένες σε ελληνικά ομόλογα ύψους 60 δις και οι γερμανικές σε ομόλογα 35 δις.

«Θυσιάστηκαν τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών προκειμένου οι ξένες τράπεζες να κερδίσουν χρόνο και να ρευστοποιήσουν τα ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους πριν το κούρεμα, που ακολούθησε το 2012», είπε ο κ. Ρουμελιώτης.

Στην πολύωρη τοποθέτηση του, ο κ. Ρουμελιώτης, στάθηκε ιδιαίτερα στην ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων ελληνικών συστημικών τραπεζών με 24 δις επισημαίνοντας ότι η τιμή με την οποία το κράτος πήρε μετοχές των τραπεζών έχει κατά πολύ σήμερα μειωθεί με συνέπεια το κράτος να κινδυνεύει να υποστεί μεγάλη ζημιά καθώς στο δεύτερο μνημόνιο αναφέρεται ότι το 2017 οι τράπεζες πρέπει να επαναϊδιωτικοποιηθούν με τιμές που θα έχουν εκείνη την στιγμή. Ήδη τα 24 δις που δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση σήμερα είναι 16 δις. Και τη ζημιά θα την υποστούν οι Έλληνες φορολογούμενοι. 

Ακόμη ο κ. Ρουμελιώτης τόνισε ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι ήταν εξοργισμένοι με τη στάση των Γερμανών στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης , ενώ οι ελληνική κυβέρνηση το 2010,  με τις δηλώσεις της και τους χειρισμούς της, συνέβαλε αποφασιστικά  στο να δυσφημιστεί η Ελλάδα διεθνώς και να αποκλεισθεί από τις αγορές.

Συνέργεια Τρισέ - Προβόπουλου

Ο κ. Ρουμελιώτης αναφέρθηκε στην έρευνα του CIGI την οποία διενήργησε ο  Πολ Μπλουστάιν και αποκάλυψε ότι  ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απέρριψε κατηγορηματικά την πρόταση αναδιάρθρωσης του χρέους  φοβούμενος για τις ζημιές που θα είχαν οι τράπεζες της Γαλλία και της Γερμανίας οι οποίες ήταν τότε «φορτωμένες» με ελληνικά κρατικά ομόλογα.

Με την προσπάθεια αυτή ευθυγραμμίστηκε πλήρως ο εθνικός τραπεζίτης, τόνισε ο κ. Ρουμελιώτης αναφερόμενος στη στάση του κ. Προβόπουλου, ο οποίος μάλιστα είχε ενημερωθεί με μυστικό έγγραφο που του είχε αποσταλεί στις 25 Μαρτίου του 2010 και στο οποίο αναφερόταν ότι ακόμη κι ένα πρόγραμμα με ηπιότερα μέτρα από αυτά που τελικώς ελήφθησαν θα οδηγούσε σε διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και θα οδηγούσε σε  αποτυχία τα μέτρα ήταν μη ρεαλιστικά και θα προκαλούσαν  μεγάλους σπασμούς στην οικονομία και θα  δημιουργούσε βαθιά ύφεση στην οικονομία, όπως και έγινε.

Πηγή

«Ευχαριστούμε Ελλάδα!»

Στις αρχές της δεκαετίας του 1800, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα μια νέα χώρα, ένας Βρετανός κριτικός που ονομαζόταν Sydney Smith αναρωτήθηκε: "Σε όλα τα πέρατα του πλανήτη, ποιος διαβάζει ένα αμερικανικό βιβλίο; Ή πηγαίνει σε ένα αμερικανικό παιχνίδι; Ή κοιτάζει μια αμερικανική εικόνα ή άγαλμα;".

Δεδομένου ότι ο κ. Smith ήταν Άγγλος, θα ήταν εύκολο να πει κανείς ότι ένιωθε την ενοχή μιας επώδυνης ήττας. Αλλά οι ερωτήσεις του φωτίζουν ένα σημαντικό γεγονός: όταν ιδρύθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, κανείς δεν ήξερε τι είδους ενός έθνους επρόκειτο να γίνει. Μάλιστα, οι ηγέτες και ο λαός του νέου έθνους είχαν συνηθίσει να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως υπηκόους της Μεγάλης Βρετανίας. Αλλά με το τέλος του επαναστατικού πολέμου το 1783, βρέθηκαν ανεξάρτητοι, αντιμέτωποι με ένα από τα σπανιότερα θεάματα στην ιστορία: ένα άδειο καμβά.

Το πώς να γεμίσουν αυτόν τον καμβά ήταν μια δύσκολη ερώτηση, ειδικά σε μια χώρα τέτοιων αποκλίσεων. Οι Αμερικανοί δεν προέρχονταν μόνο από την Αγγλία, αλλά και από τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Σκωτία, ακόμη και τη Σουηδία. Οι ιθαγενείς Αμερικανοί και οι Αφρικανοί σκλάβοι δεν αναγνωρίζονταν ως πολίτες, αλλά ήταν κι αυτοί μέρος της νέας κουλτούρας. Δεν ήταν σαφές τι κοινό επρόκειτο να δέσει αυτές τις διαφορετικές ομάδες, εκτός από μια δέσμευση για την ελευθερία και κάποιες γραμμές στο χάρτη.

Το ένα πράγμα στο οποίο οι Αμερικανοί συμφωνούσαν ήταν ο θαυμασμός τους για τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, ειδικά ο πολιτισμός αυτής της μεγάλης πόλης, της Αθήνας. Γιατί ήταν εδώ, στην Αθήνα, που γεννήθηκε η δημοκρατία. Εδώ ήταν που τα ανθρώπινα όντα ανέπτυξαν για πρώτη φορά και δοκίμασαν την ιδέα ότι οι άνθρωποι ήταν ικανοί να κυβερνούν τους εαυτούς τους χωρίς βασιλιά ή δικτάτορα, εδώ ήταν που ο Περικλής δήλωσε: "Η κυβέρνησή μας δεν αντιγράφει τους γείτονές μας, αλλά είναι ένα παράδειγμα γι' αυτούς."

Η Ελλάδα υπήρξε σίγουρα ένα παράδειγμα για την πρώτη γενιά των Αμερικανών. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το Σύνταγμα, οι ιδρυτές μας αναφέρθηκαν στον Περικλή, τον Ξενοφώντα και το Θουκυδίδη. Ονόμασαν τις πόλεις τους με τα ονόματα της Αθήνας, της Σπάρτης και της Κορίνθου. Σχεδίασαν μεγάλα δημόσια κτίριά τους σε ελληνικό ύφος. Ο στόχος αυτών των μιμήσεων ήταν ολοφάνερος: σε μια εποχή της μοναρχίας και της αυτοκρατορίας, η Αμερική δεν θα αντέγραφε τις γειτονικές της χώρες. Όπως και οι Έλληνες, θα χρησίμευε ως παράδειγμα για αυτές.

Φυσικά, η αμερικανική δημοκρατία είχε πολύ στενό ορισμό το δέκατο όγδοο αιώνα, ακριβώς όπως η αθηναϊκή δημοκρατία είχε πολύ στενό ορισμό τον πέμπτο αιώνα. Οι γυναίκες, οι δούλοι, οι ιθαγενείς Αμερικανοί, οι νέοι, οι μετανάστες, οι Εβραίοι, οι Κουάκεροι, οι Καθολικοί, οι ελεύθεροι Αφρο-Αμερικανοί: σε κάποια στιγμή στο παρελθόν της χώρας μου, κάθε μία από αυτές τις ομάδες στερήθηκε το δικαίωμα της ψήφου, και πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με καχυποψία, προκατάληψη, και απροκάλυπτη εχθρότητα ακόμα και σήμερα. Η ιστορία της αμερικανικής ιστορίας είναι η ιστορία της πάλης για την επέκταση του ορισμού του «πολίτη», για να εξασφαλιστεί ότι κάθε άτομο στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει την ευκαιρία να ζει μια αξιοπρεπή και αξιοσέβαστη ζωή. Αυτός είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται και στο δικό σας και στο δικό μας έθνος, και όσο συνεχίζεται, τόσο θα στρεφόμαστε προς την σοφία των αρχαίων για να μας καθοδηγήσουν.

Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, ο πατέρας μου, ο Robert F. Kennedy, αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτόν τον αγώνα. Πιθανότατα δεν θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι οι αγαπημένοι τους συγγραφείς ήταν οι αρχαίοι 'Ελληνες ποιητές και θεατρικοί συγγραφείς, όπως ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος. Στις ελληνικές τραγωδίες, και τις ιστορίες των ηγετών, όπως του Περικλή, βρήκε την ηχώ της δικής του εμπειρίας: του αγώνα να χτίσει και να διατηρήσει μια αξιοπρεπή κοινωνία, το αναπόφευκτο του πόνου ως μέρους της ζωής, και την αξιοσημείωτη ικανότητά μας να ξεπερνούμε τις αντιξοότητες.

Στις δύο σπουδαιότερες ομιλίες του ανέφερε τους Έλληνες. Η πρώτη έγινε τον Ιούνιο του 1966, λίγο περισσότερο από 49 χρόνια πριν, όταν ταξίδεψε στη Νότια Αφρική, μετά από πρόσκληση μιας ομάδας φοιτητών που αντιτίθεντο στο Απαρτχάιντ. Ελπίζοντας να εμπνεύσει το κοινό του να συνεχίσουν το μακρύ και άχαρο αγώνα τους, τους θύμισε αυτό για το οποίο αγωνίζονταν: την προστασία και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αξίες τις οποίες ονόμασε «τις ουσιαστικές διαφορές μεταξύ ημών και της ναζιστικής Γερμανίας, όπως ήταν και μεταξύ Αθήνας και Περσίας". Αργότερα, ο ίδιος κάλεσε το κοινό του να αναλάβει προσωπικά την ευθύνη για τη βελτίωση του κόσμου με μια φράση του Περικλή: "Αν Αθήνα φαντάζει μεγάλη σ' σένα", είπε, "να θυμάσαι λοιπόν ότι οι δόξες της επιτεύχθησαν από γενναίους άντρες, και από άνδρες που είχαν μάθει ποιο ήταν το καθήκον τους." Ο πατέρας μου μοιραζόταν με τους Έλληνες την πεποίθηση ότι η βελτίωση του κόσμου είναι καθήκον όλων μας, και δεν ανεχόταν την απάθεια ή τον κυνισμό. Εκτιμούσε το γεγονός ότι η σύγχρονη λέξη "ηλίθιος" ("idiot") προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη για κάποιον που αρνιόταν να συμμετάσχει στη δημόσια ζωή ("ιδιώτης").

Ο Robert Kennedy βρήκε έμπνευση στους Έλληνες, αλλά βρήκε και παρηγοριά. Τη νύχτα της 4ης Απριλίου 1968, είχε προγραμματίσει να κάνει μια στάση στην εκστρατεία του στην Ινδιανάπολη της Ιντιάνα. Καθώς κατευθυνόταν προς τα εκεί, έλαβε τη φοβερή είδηση ότι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε δολοφονηθεί. Αξιωματούχοι της πόλης τον προέτρεψαν να ακυρώσει την εμφάνισή του, λέγοντας ότι δεν μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλειά του σε περίπτωση ταραχών. Αλλά εκείνος επέμεινε να φτάσει στον προορισμό του. Δεν είχε ετοιμάσει κανένα λόγο. Αντ' αυτού, άντλησε από τη δική του εμπειρία πόνου, και μίλησε για τη ζωή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ως παράδειγμα για κάθε Αμερικανό. Στο αποκορύφωμα της ομιλίας του, ανέφερε τα λόγια του Αισχύλου: "Ακόμα και στον ύπνο μας, ο πόνος που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πέφτει, σταγόνα-σταγόνα, πάνω στην καρδιά, μέχρι που, στην απελπισία μας, παρά τη θέλησή μας, έρχεται η σοφία μέσα από τη φοβερή χάρη του Θεού." Πολλές άλλες αμερικανικές πόλεις κάηκαν εκείνο το βράδυ, αλλά στην Ινδιανάπολη, όλα παρέμειναν ήρεμα.

Οι Έλληνες ποιητές και πολιτικοί συγκινούσαν τον πατέρα μου με το θάρρος τους και την αγάπη τους για τη χώρα. Πρότειναν ότι μπορούμε να δώσουμε νόημα σε έναν κόσμο γεμάτο από ανόητο βάσανο. Αναγνώριζαν ότι ο σκοπός του πολιτισμού δεν είναι να βελτιώσει ένα άτομο, αλλά να ενδυναμώσει όλους τους ανθρώπους.

Αυτά είναι μαθήματα που χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ. Δικτάτορες κυβερνούν με κοντόφθαλμη σκληρότητα τη Βόρεια Κορέα και τη Ζιμπάμπουε. Η διαφθορά και ο διχασμός απειλούν τον θρίαμβο της δημοκρατίας στη Νότια Αφρική και τη Ρωσία. Ο ISIS συνεχίζει την επέκτασή του στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας ανείπωτη δυστυχία και καταστροφή. Οι γυναίκες παντού αντιμετωπίζονται ως κατώτερα πλάσματα. Οι δυτικές δημοκρατίες χάνουν την εμπιστοσύνη των πολιτών τους, και η ανισότητα αυξάνεται.

Τι μπορούμε εμείς, ως άτομα, να κάνουμε ενάντια σε τόσες πολλές αποτυχίες; Στο πρόσωπο τόσης πολλής αντίδρασης, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε το έργο της επέκτασης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, όχι μόνο σε όλους τους Έλληνες ή σε όλους τους Αμερικανούς, αλλά σε όλους τους ανθρώπους, παντού;

Περίπου είκοσι χρόνια πριν, έθεσα αυτή την ερώτηση στους 50 πιο γενναίους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο για το βιβλίο μου Speak Truth To Power. Κανένας από αυτούς δεν είχε μια απάντηση για τα δεινά του κόσμου, βέβαια, αλλά όλοι είπαν ότι δεν θα μπορούσαν απλώς να στέκονται και να παρακολουθούν, ενώ οι άλλοι άνθρωποι υπέφεραν. Όπως είπε ο Περικλής των αρχαίων Αθηναίων, καθένας από αυτούς τις σθεναρούς υπερασπιστές κατανοούσε το καθήκον του - όχι ως ήρωας, αλλά ως ανθρώπινο όν.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τη Marina Pisklakova. Η Marina είναι η κορυφαία ακτιβίστρια της Ρωσίας για τα δικαιώματα των γυναικών. Έχει μόνη της καταφέρει να αλλάξει τη στάση της Ρωσίας στο θέμα της βίας κατά του άλλου φύλου, αρχίζοντας μια σχετική συζήτηση πριν από δύο δεκαετίες, όταν δεν υπήρχε κανένας άλλος να μιλά γι αυτό. Το πραγματικά εκπληκτικό είναι ότι όταν η Μαρίνα ξεκίνησε την πρώτη τηλεφωνική γραμμή hotline για περιπτώσεις κρίσης, ήταν επιστήμονας, όχι ακτιβίστρια. Δεν είχε κανένα ιστορικό, καμία εκπαίδευση, καμία χρηματοδότηση, κανέναν συνάδελφο. "Ένιωσα απελπισμένη και αβοήθητη," έχει πει η Μαρίνα, "αλλά ήξερα τι έπρεπε να κάνω."

Σε πολλές διαδοχικές συνεντεύξεις, άκουσα μια εκδοχή αυτής της ιστορίας των απλών ανθρώπων, που ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να αγνοήσουν τη συνείδησή τους. Επρόκειτο για ένα ενθαρρυντικό μήνυμα, και μια ιδέα μου ήρθε στο μυαλό: Κι αν μπορούσαμε να διδάξουμε τους νέους να γίνουν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Και ποιος είναι καλύτερος τρόπος να το κάνουμε αυτό απ' ό,τι μέσα από τέτοιες απίστευτες ιστορίες; Κάθε ένας από εμάς, αλλά κυρίως οι νέοι, έχουν την τάση να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας, προτάσσοντας μια αμφιβολία. Λέμε πράγματα όπως "Θα μπορούσα να κάνω τη διαφορά αν ήμουν μεγαλύτερος" ή "Θα είχα μιλήσει αν ήμουν πιο γενναίος." Αλλά διαβάζοντας αυτές τις συνεντεύξεις βλέπουμε ότι η αλλαγή γίνεται από ανθρώπους ακριβώς όπως εσείς και εγώ, με τους δικούς τους φόβους και τις δικές τους ελπίδες και τα δικά τους μόνον όνειρα. Αν μπορούσαμε να δώσουμε αυτό το μάθημα στους νέους, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τις κοινωνίες μας.

Και έτσι γεννήθηκε το πρόγραμμα σπουδών Speak Truth To Power. Δημιουργήσαμε σχέδια μαθημάτων με βάση τις ζωές αυτών των αξιόλογων γυναικών και ανδρών, κάθε ένα σχεδιασμένο για να επιτρέπει στους μαθητές να αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν οι μαθητές διαβάζουν Wangari Maathai, δεν μαθαίνουν για τα περιβαλλοντικά δικαιώματα ως κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού στον κόσμο, αλλά μαθαίνουν ότι μπορούν να προστατέψουν το περιβάλλον στις δικές τους κοινότητες φυτεύοντας δένδρα ή καθαρίζοντας ρέματα. Όταν μελετούν Kailash Satyarthi, δεν λένε ότι η παιδική εργασία είναι ένα πρόβλημα που θα λύσει κάποιος άλλος - όλοι απαντούν στην πρόκληση να αρχίσουν να αναρωτιούνται πού είναι φτιαγμένα τα ρούχα και τα παπούτσια τους, και από ποιόν.

Τα αποτελέσματα έχουν μετασχηματιστική επίδραση. Οι μαθητές που έχουν μελετήσει το πρόγραμμα Speak Truth To Power έχουν καταφέρει να ορθώσουν το ανάστημά τους σε άλλους που πριν τους εκφόβιζαν, να προκαλέσουν την τοπική αυτοδιοίκηση στην περιοχή τους για να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης, ή έχουν μοιράσει σοκολάτες fair-trade στη γιορτή του Halloween. Ένας φοιτητής νομικής που μελέτησε το πρόγραμμα Speak Truth To Power αποφάσισε ότι αντί να γίνει ένας δικηγόρος σε μια μεγάλης ισχύος εταιρία, προτίμησε να εργαστεί για την εκπαιδευτική πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας δάσκαλος στην Καμπότζη που εφάρμοσε το πρόγραμμα σπουδών είπε, "Πριν από την εκπαίδευση, αν έκανα μια ερώτηση σε έναν μαθητή, και έλεγε ότι δεν επιθυμεί να απαντήσει, τότε δεν του το ζητούσα πια. Μετά την εκπαίδευση, ενθάρρυνα τους μαθητές να σηκωθούν και να μιλήσουν και να είναι πρόθυμοι να κάνουν λάθη - και το κάνουν".

Ο Πλούταρχος έγραψε κάποτε ότι "Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που χρειάζεται γέμισμα, αλλά ένα ξύλο που χρειάζεται ανάφλεξη." Ο στόχος του προγράμματος "Speak Truth To Power" δεν είναι να διδάξει στους νέους μας γεγονότα που σύντομα θα ξεχάσουν, αλλά να ανάψει μέσα τους τη φλόγα για μια ισόβια δέσμευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μαθαίνοντας να μιλούν στην τάξη, αυτοί οι φοιτητές προετοιμάζονται να μιλήσουν στην αίθουσα ενός ΔΣ ή της Γερουσίας αργότερα. Εμείς δεν επιδιώκουμε τίποτε άλλο από το να δημιουργήσουμε μια γενιά φοιτητών που θα είναι αποφασισμένοι να εργαστούν για τη δικαιοσύνη, όταν έρθει η σειρά τους να ξεκινήσουν μια επιχείρηση, ή να αναλάβουν μια τάξη, ή να ανοίξουν μια επιχείρηση. Το να δώσουμε στα παιδιά μας τα εργαλεία για να γίνουν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για ένα καλύτερο και πιο δημοκρατικό μέλλον.

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι η Ελλάδα επέλεξε να κάνει αυτή την επένδυση για τα παιδιά της. Χάρη στη σκληρή δουλειά της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, και των συνεργατών της στο Ίδρυμα, και του Υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδη Μπαλτά, το πρόγραμμα σπουδών "Η Αλήθεια στην Εξουσία" ("Speak Truth To Power") θα είναι σύντομα διαθέσιμο για διδασκαλία στις ελληνικές τάξεις. Το Κέντρο Robert F. Kennedy Human Rights είναι ενθουσιασμένο για αυτή τη νέα συνεργασία, και ευγνώμων για την ευκαιρία να φέρει το πρόγραμμα σπουδών του στη γενέτειρα της δημοκρατίας.

Κάθε ένας από εμάς που επιλέγει να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα συστρατεύεται στην πιο καθοριστική σύγκρουση της εποχής μας. Δεν είναι μια σύγκρουση των όπλων, αν και μερικοί που μας αντιτίθενται βασίζονται στην βία. Δεν είναι μια σύγκρουση της θρησκείας, αν και κάποιοι που μας αντιτίθενται ισχυρίζονται ότι ενεργούν στο όνομα του Θεού. Μάλλον, είναι μια σύγκρουση για κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: την αξία ενός ανθρώπινου όντος. Είναι μια σύγκρουση η οποία ίσως φαίνεται καλύτερα αν συγκρίνουμε την τύχη της μαγευτικής δομής επάνω στον λόφο με την τύχη μιας εξίσου μαγευτικής πόλης στο βορρά, στη Συρία. Τόσο η Ακρόπολη όσο και η αρχαία πόλη της Παλμύρας είναι χαρακτηρισμένες ως σημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Και οι δύο είναι απόδειξη για την ικανότητα της ανθρωπότητας να δημιουργεί ομορφιά. Και οι δύο είναι θησαυροί που δεν ανήκουν σε μια ορισμένη ομάδα ανθρώπων, αλλά σε όλους τους ανθρώπους, ως υπενθύμιση του ευγενούς πολιτισμού που επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε.

Αλλά ενώ εσείς στην Ελλάδα θεωρείτε ότι η Ακρόπολη είναι ένας θησαυρός που πρέπει να προστατεύεται και να εορτάζεται, ο ISIS βλέπει την αρχαία πόλη της Παλμύρας ως ένα έδαφος που μπορεί να κατακτήσει και να λεηλατήσει. Ο ISIS, και παρόμοιες ομάδες, σε όλο τον κόσμο, από την Boko Haram μέχρι τους αυτονομιστές στην Ουκρανία, δεν έχουν κανέναν σεβασμό για το έργο που ξεκίνησε εδώ στην Αθήνα πριν από αιώνες. Καθόλου δεν νοιάζονται για τα δικαιώματα για τα οποία οι Αμερικανοί πολέμησαν το 1776 μ.Χ., και οι Έλληνες πολέμησαν το 490 πΧ. Θα μπορούσαν να ανατρέψουν όλη την πρόοδο που έχουμε κάνει προς την κατεύθυνση ενός δίκαιου και ειρηνικού κόσμο.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να συμβεί αυτό. Όπως ο Περικλής προέτρεψε το λαό του, ακριβώς στο λόφο εδώ από πάνω μας, πριν από τόσον καιρό, ας μάθουμε το καθήκον μας: ας συνεχίσουμε το σκληρό και αναγκαίο έργο της επέκτασης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους ανθρώπους.

Πηγή

Αλέξης Τσίπρας : "Δεν έχουμε το δικαίωμα να θάψουμε την ευρωπαϊκή δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε"

Για «πολιτική σκοπιμότητα» από την πλευρά των θεσμών, «στην επιμονή τους για νέες περικοπές στις συντάξεις» κάνει λόγο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σε δήλωσή του στην "Εφημερίδα των Συντακτών", στέλνοντας μήνυμα προς τους δανειστές ότι δεν θα πρέπει να «εκλαμβάνουν ως αδυναμία την ειλικρινή μας επιθυμία για λύση και τα βήματα που έχουμε κάνει για να καλύψουμε τις διαφορές».

«Μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας από τα μνημόνια. Η ελληνική κυβέρνηση προσέρχεται στη διαπραγμάτευση με σχέδιο και με τεκμηριωμένες αντιπροτάσεις. Θα περιμένουμε υπομονετικά έως ότου οι θεσμοί προσχωρήσουν στον ρεαλισμό» τονίζει ο πρωθυπουργός.

Και προσθέτει:

«Αν όμως κάποιοι εκλαμβάνουν ως αδυναμία την ειλικρινή μας επιθυμία για λύση και τα βήματα που έχουμε κάνει για να καλύψουμε τις διαφορές, ας αναλογιστούν: Δεν κουβαλάμε μόνο μια βαριά ιστορία αγώνων.

Κουβαλάμε στις πλάτες μας την αξιοπρέπεια ενός λαού αλλά και την ελπίδα των λαών της Ευρώπης. Είναι πολύ βαρύ το φορτίο για να το αγνοήσουμε. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής εμμονής. Είναι ζήτημα δημοκρατίας.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να θάψουμε την ευρωπαϊκή δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε».

Ή ραγιάς ή κολλίγος;

Του Στάθη

Μετά τις χθεσινές δραματικές εξελίξεις όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Με τη χώρα εγκιβωτισμένη απ’ τους δανειστές σε δημοσιονομική ασφυξία. Με τους δυνάστες – δανειστές να μετατρέπουν την τελευταία στιγμή τον εγκιβωτισμό σε θάλαμο αερίων για την Ελλάδα. Τα θέλουν

όλα! Νέα υφεσιακά μέτρα, νέες περικοπές, απόλυτη απελευθέρωση της λεηλασίας πάνω στη χώρα, και βεβαίως νέο μνημόνιο, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα έχουν την Ελλάδα στο χέρι (ως Ειδική Οικονομική Ζώνη) επί μακρόν και ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη ότι πάει να αντισταθεί στον επελαύνοντα εκγερμανισμό, (και την ελαύνουσα εξαθλίωση) – αυτά τα δύο πάνε μαζί, θα λουφάξει.

Προς τούτο τα ζήτησαν όλα. Και για να τα πετύχουν ζητούν από τον κ.Τσίπρα να γίνει Σαμαράς. Ζητούν απ’ την Αριστερά να γίνει Δεξιά. Ή ΠΑΣΟΚ. Ή Ποτάμι. Η τακτική τους υπήρξε επιτυχής. Διότι δεν συνάντησε την αντίδραση που θα έπρεπε. Επί ημέρες, επί εβδομάδες, επί μήνες υπέβαλλαν τον ελληνικό λαό στομαρτύριο της σταγόνας. Και σιγά – σιγά αντικατέστησαν το νερό με βιτριόλι. Τώρα που τα πράγματα έφθασαν στο μη παρέκει μιλούν με περιφρόνηση για «γελοίες διαπραγματεύσεις» για «μισοκομμουνιστική κυβέρνηση», ενώ η εν γένει συμπεριφορά του ελληνικού λαού τους χαλάει τη διάθεση. Μας οδηγούν λοιπόν στη ρήξη; Όχι, μας οδηγούν στην υποταγή (για τον φόβο της ρήξης).

Η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη υποχωρήσει αρκετά. Πολύ πίσω απ’ το προεκλογικό της πρόγραμμα, πολύ πίσω απ’ όσον η Αριστερά μπορεί να ανεχθεί, πολύ πίσω κι απ’ τις τελευταίες κόκκινες γραμμές για το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις και άλλα. Θα μπορούσε να τα πάρει όλα αυτά το τραστ των δανειστών και να αφήσει την Αριστερά να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά και το φίδι απ’ την τρύπα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δεν το έκαναν. Δεν τα πήραν όλα. Θέλουν να πάρουν περισσότερα. Στα δημοσιονομικά. Για να μη σηκώσουμε κεφάλι ποτέ.

Δεν θέλουν λοιπόν να αφήσουν την Αριστερά να κυβερνήσει ούτε κωλοβωμένη, διότι θα υπήρχε ο (ελάχιστος έστω) κίνδυνος να τα καταφέρει. Θέλουν συνεπώς να την αποκεφαλίσουν τώρα. Δεν ρισκάρουν ούτε καν το ενδεχόμενο να φθαρεί από μόνη της η Αριστερά σ’ αυτήν την (τιτάνια αλλά και Σισύφεια) προσπάθεια μιας διακυβέρνησης σε αντίξοες συνθήκες με σχεδόν εξασφαλισμένη την αποτυχία της,

αλλά θέλουν, εδώ και τώρα, να δει όλος ο πλανήτης μια μικρή ένδοξη χώρα να γονατίζει, έναν υπερήφανο (ή έστω κάποτε υπερήφανο λαό) να αποδέχεται (ή να μην έχει πια διέξοδο από) τη σκλαβιά του και την Αριστερά να συντρίβεται μια και καλή,

ώστε τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν να είναι ήσυχα σκοτεινά, ήσυχα βυθισμένα στον τρόμο και την αθλιότητα του τέταρτου Ράιχ. Τάξις και ησυχία. Ησυχα να λιμοκτονούμε οι μισοί, ήσυχα να είμαστε ευχαριστημένοι που δεν έχουμε την τύχη τους οι υπόλοιποι, ήσυχα να πεθαίνουμε, ήσυχα να μην προκόβουν τα παιδιά μας, τίγκα

στον λωτό και το κώνειο – ποια ελευθερία; ποια ισηγορία; ποιαισονομία; - εκεί, να δουλεύεις σαν γάιδαρος για τους τόκους που σουφόρτωσαν (οι δικοί μας Δυνατοί και οι ξένοι δανειστές – δυνάστες), εκεί να ζεις ίσα για να τρως, εκεί ραγιάς κι εδώ κολλίγος. Αντε γαμηθείτε, ρε!

Εκτός όμως απ’ αυτό το τελευταίο που δεν απηχεί, νομίζω, τις απόψεις των γερμανοτσολιάδων, προκύπτουν τρία πράγματα: α) Οσοι πιθανόν, μέσα στην κυβέρνηση, πιστεύουν ότι ίσως να υπάρχουν ελπίδες συμβιβασμού των δανειστών ως το τέλος Ιουνίου (οπόταν οι διαπραγματεύσεις – ως τότε «ανοιχτές» - θα κλείσουν), καλό θα ήταν να κάνουν δεύτερες και πιο αυστηρές με τον εαυτόν τους σκέψεις. β) Η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω απ’ την κυβέρνηση είναι τώρα απαραίτητη όσον ποτέ. Και γ) Η ενημέρωση του λαού ευθέως και χωρίς καμιά υποταγή στα επικοινωνιακά στερεότυπα είναι εκ των ων ουκ άνευ (και μια καλή αρχή για το μέλλον). Η προετοιμασία του λαού για όλα τα ενδεχόμενα, καθώς και η έγκριση από τον λαό όλων των κινήσεων που θα κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι πλέον επιλογή, αλλά καθήκον…

Πηγή

«Αποτυχημένο κράτος»!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Βομβα από τον Γίργκεν Σταρκ, τέως στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: «Πότε επιτέλους θα δει κάποιος ότι η Ελλάδα είναι ένα αποτυχημένο κράτος;» τονίζει σε άρθρο του στη γερμανική εφημε­ρίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Είμαστε κάτι σαν τη... Λιβύη, το Ιράκ, τη Συρία δηλαδή κατά τον Γερμανό οικονομολόγο. «Η Ελλάδα είναι αναξιόχρεη, ανίκανη να πληρώσει. Ολοι οι υπεύθυνοι το ξέρουν, δεν διαπραγματεύονται όμως ανάλογα» προσθέτει.

Κλιμακώνεται η πίεση των Γερμανών πάνω στην κυβέρνηση Τσίπρα. Ως και ο μηδενικής πολιτικής βαρύτητας πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος στη Γερμανία, μόλις έκανε δηλώσεις που θα μπορούσαν να ερμηνευθούν κατά της χώρας μας. «Τουσκ: Πέρασε ο καιρός για τα παιχνιδάκια της Αθήνας» ήταν προχθές τίτλος στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας της γερμανικής ελίτ.

Μέσα στο κόλπο και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου. «Ο χρόνος τελειώνει για την Ελλάδα αφότου επιδόθηκε στον Τσίπρα προειδοποίηση ότι «το παιχνίδι τελείωσε»» ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας της Ευρώπης προχθές. «Ακαμπτο μήνυμα αντανακλά την οργή των δανειστών» πρόσθετε ο υπότιτλος.

«Τις αυστηρότερες προειδοποιήσεις τους προς την Αθήνα εξέπεμψαν οι δανειστές... με το ΔΝΤ να αποσύρει τη διαπραγματευτική ομάδα του και τους Ευρωπαίους ηγέτες να διαμηνύουν ότι τελείωσε ο χρόνος του συμβιβασμού» άρχιζε το ρεπορτάζ της αγγλικής εφημερίδας. «Τώρα χρειαζόμαστε αποφάσεις, όχι διαπραγματεύσεις. Γνώμη μου είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να γίνει λίγο πιο ρεαλίστρια. Δεν υπάρχει πλέον χώρος για τζογάρισμα, δεν υπάρχει περισσότερος χρόνος για τζογάρισμα. Ερχεται η μέρα, φοβάμαι, που κάποιος θα πει ότι το παιχνίδι τελείωσε» δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ολοι κατάλαβαν ότι αυτός ο «κάποιος» με τον οποίον απειλεί την Ελλάδα ο Ντόναλντ Τουσκ δεν είναι άλλος από τη Γερμανία.

Πρωθυπουργός πώς θα παραμείνει κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Αλέξης Τσίπρας; Συμβουλές επ' αυτού δεν δίνουν βέβαια οι Γερμανοί, οι οποίοι τον απεχθάνονται. Δίνουν όμως οι Αμερικανοί, οι οποίοι τον... «στηρίζουν». Αρκεί να διαβάσει κανείς στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» της Δευτέρας το άρθρο του πολιτικού αναλυτή Χιούγκο Ντίξον για να καταλάβει βαθύτερα πόσο ειλικρινής είναι αυτή η αμερικανική στήριξη προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αρκεί να γίνει ο Αλέξης Τσίπρας... «κεντροαριστερός προδότης» (!!!) και η παραμονή του στην εξουσία είναι εξασφαλισμένη, ισχυρίζεται ο αρθρογράφος της μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας. «Θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του ως κεντροαριστερό και να αντιμετωπίσει το να αποκαλείται προδότης από τους πρώην συντρόφους του» γράφει χαρακτηριστικά. Του συνιστά μάλιστα «να προκηρύξει νέες εκλογές και να πετάξει έξω με τις κλοτσιές τους αντάρτες». Προτείνει δηλαδή στον Τσίπρα πλήρη... «σαμαροποίηση»!

Αντιστέκεται ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. «Ο λαός θέλει τη συμφωνία, όχι όμως την υποταγή σε έναν μισανθρωπικό παραλογισμό» είπε στη Βουλή. «Αν προσυπογράψουμε αυτή τη στιγμή για να κλείσει η συμφωνία, σε έξι μήνες θα είμαστε πάλι εδώ για συνέχιση της σκοτοδίνης» πρόσθεσε. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω;

Πηγή

Διπλό χτύπημα στη διαπλοκή: Σχεδόν έτοιμο το ν/σ για τηλεοπτικές άδειες, την Τετάρτη το πρώτο πόρισμα για το χρέος

«Το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες είναι σχεδόν έτοιμο, καθώς απομένουν μερικές λεπτομέρειες για να ολοκληρωθεί», υπογραμμίζει ο γενικός γραμματέας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, Λευτέρης Κρέτσος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Realnews».

Ο ίδιος τονίζει ότι μετά την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, το εν λόγω νομοσχέδιο αποτελεί «ακόμη μία δομική μεταρρύθμιση στο πεδίο των ΜΜΕ, ώστε να διασφαλιστούν τα επικοινωνιακά δικαιώματα των πολιτών και να σπάσει το απόστημα της διαπλοκής».

«Το καθεστώς της ιδιότυπης νομιμοφάνειας των τηλεοπτικών σταθμών πλησιάζει στο τέλος του», σημειώνει, ενώ προαναγγέλλει και την επεξεργασία ρύθμισης που θα διέπει τη λειτουργία των ψηφιακών ΜΜΕ, καθώς και τη δημιουργία μητρώου online media, στο οποίο οι ιδιοκτήτες που θα εγγράφονται θα απολαμβάνουν παροχές, όπως τη δυνατότητα συμμετοχής τους στην κρατική διαφήμιση.

Στο μεταξύ, στη δημόσια ακρόαση του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, θα προβεί τη Δευτέρα στην αίθουσα Γερουσίας της Βουλής, η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.

Το διήμερο 17-18 Ιουνίου, εξάλλου, θα ανακοινωθούν τα προκαταρκτικά συμπεράσματα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, η οποία διενεργεί λογιστικό έλεγχο του χρέους εξετάζοντας τη νομιμότητά του.

Πηγή

Η πιο ολοκληρωμένη ανάλυση των FT: Γιατί η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν πει «όχι» στους πιστωτές

Με ένα άρθρο-φωτιά, οι Financial Times καλούν στην ουσία τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στις αξιώσεις των πιστωτών. Μέσω συγκεκριμένων στοιχείων αναλύουν γιατί δεν πρόκειται να χάσει τίποτε αν πει «όχι» κηρύσσοντας πτώχευση, ακόμη και αν υπάρξει Grexit.

Ο συντάκτης του άρθρου στους FT Wolfgang Münchau εξηγεί αναλυτικά τα δεδομένα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία και στην περίπτωση του «ναι» και στην περίπτωση του «όχι». Και καταλήγει στο συμπέρασμα: Δεν έχει να χάσει τίποτα, ενώ Γερμανία και Γαλλία μόνο, θα χάσουν 160 δισ. Ευρώ σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο των FT:

«Ωστε εδώ είμαστε. Είπαν στον Αλέξη Τσίπρα «take it or leave it». Τι πρέπει να πράξει;

Ο Ελληνας Πρωθυπουργός δεν έχει να αντιμετωπίσει εκλογές μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Οποια πορεία και αν αποφασίσει τώρα, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο.

Κατ 'αρχάς, τα δύο ακραία σενάρια: αποδέχεται την τελική προσφορά των πιστωτών ή αποχωρεί από τη ζώνη του ευρώ. Αποδεχόμενος την προσφορά, θα πρέπει να συμφωνίσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, εντός έξι μηνών.

Ο συνάδελφός μου Martin Sandbu υπολόγισε πώς μια προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει την ελληνική ανάπτυξη. Εγώ τώρα επεκτείνω αυτό τον υπολογισμό, για να συμπεριλάβω το συνολικό τετραετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως ζητούν οι πιστωτές. Βασισμένος στις ίδιες παραδοχές που κάνει για το πώς η δημοσιονομική πολιτική και το ΑΕΠ αλληλοεπηρεάζονται - μια αμφίδρομη διαδικασία – φτάνω σε ένα συμπέρασμα ότι θα υπάρξει πλήγμα του επιπέδου του ΑΕΠ της τάξης του 12,6% σε διάστημα τεσσάρων ετών.

Ο λόγος του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200%.

Το συμπέρασμά μου είναι πως η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία - για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού.

Θα μπορούσε το αντίθετο – ακραίο σενάριο – ενός Grexit να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;

Μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα ήταν, για τρεις λόγους.

1. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα θα ήταν πως η Ελλάδα θα είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει ανάγκη να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει μια εφάπαξ προσαρμογή αλλά αυτό είναι.

Η Ελλάδα θα κήρυττε πτώχευση έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους ευρωπαίους πιστωτές της.

Αλλά θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά λίγα χρόνια αργότερα.

2. Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά από ένα Grexit,κανείς δεν θα φοβάται τον κίνδυνο μετατροπή νομίσματος. Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα είχε ήδη κηρύξει στάση πληρωμών στους επίσημους πιστωτές της και θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών.

3. Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην θέση της οικονομίας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία.

Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια. Το υπόλοιπο 1/4 που δεν είναι εγχώριο, τα περισσότερα προέρχονται από τον τουρισμό, κλάδος ο οποίος θα επωφεληθεί από την υποτίμηση. Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής, ωστόσο. Από τις τρεις επιπτώσεις,η πρώτη είναι η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα.

Ενα Grexit, ασφαλώς, έχει παγίδες, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμες.

Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσουν τα σύνορα. Αυτές οι απώλειες χρόνου, θα είναι σημαντικές, αλλά όταν το χάος υποχωρήσει η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα.

Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, θυμάμαι την παρατήρηση Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια κατάσταση που υποχωρεί. Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Το δεύτερο, σου δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα.

Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα είχαν έναν λογικό λόγο να προτιμούν Grexit. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή που πρέπει να ληφθεί αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή απόρριψης προσφοράς των πιστωτών. Το Grexit είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο.

Αν ο κ Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία – το Eurogroup της 18ης Ιουνίου - θα κατέληγε να αθετήσει την αποπληρωμή του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Σε εκείνο το σημείο, η Ελλάδα θα παραμένει στη ζώνη του ευρώ και θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει μόνο αν η ΕΚΤ θα μείωνε τη ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες κάτω από το ανεκτό όριο. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.

Οι πιστωτές της ευρωζώνης, μπορεί επίσης να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για την ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Απλά φανταστείτε τη θέση τους.

Εάν η Ελλάδα επρόκειτο να χρεοκοπήσει έναντι όλων των χρεών του επίσημου τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία μόνο θα χάσουν περίπου 160 δισ. €. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί «losers».

Οι πιστωτές απορρίπτουν μεν τώρα κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει όταν η Ελλάδα αρχίσει την πτώχευση. Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν. Η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, εφόσον η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετεί ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους το οποίο θα ήταν πιο ανεκτό. Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να καλύψουν μερικές από τις – αλλιώς – σίγουρες – απώλειες.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι η Ελλάδα, δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει, απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας».

Πηγή 

Αποχώρησε η ελληνική πλευρά από τη σημερινή διαπραγμάτευση

Ραγδαίες εξελίξεις. Αδυναμία να βρεθεί κοινός τόπος με τους δανειστές και αποχώρηση της ελληνικής πλευράς από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες. “Παράλογες οι απαιτήσεις της άλλης πλευράς”, λέει η κυβέρνηση

Οι διαβουλεύσεις της ελληνικής πλευράς με τους θεσμούς άρχισαν και τελείωσαν μέσα σε λίγη ώρα (μόλις 45 λεπτά), καθώς αποχωρήσαμε από τη διαπραγμάτευση.

Όπως ανακοίνωσαν οι εκπρόσωποι της ΕΕ, εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών και δεν υπήρχε λόγος να συνεχιστεί η συζήτηση.

“Οι συνομιλίες στις Βρυξέλλες ολοκληρώθηκαν χωρίς την επίτευξη συμφωνίας, παραμένει σημαντική διάσταση απόψεων”, ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν πρόκειται να υπάρξει συζήτηση στο επόμενο Eurogroup, καθώς δεν υπάρχει κοινή βάση για να συνεχιστούν οι διαβουλεύσεις.

Πηγές της κυβέρνησης σημειώνουν ότι οι απαιτήσεις των δανειστών είναι “παράλογες” και “δεν είναι έτοιμοι για διαπραγμάτευση”.

Από το Μέγαρο Μαξίμου τονίζουν:

1. Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταθέσει τις προτάσεις της έγκαιρα [01.06.2015], όπως και δύο επεξεργασμένα κείμενα που αφορούν την βιωσιμότητα του χρέους και το δημοσιονομικό κενό.

2. Η Ελληνική αντιπροσωπεία, μάλιστα, που βρίσκεται στις Βρυξέλλες από το Σάββατο, παρέδωσε στους θεσμούς συμπληρωματικές προτάσεις που καλύπτουν πλήρως το δημοσιονομικό κενό και τα πρωτογενή πλεονάσματα. Προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για την τελική συμφωνία που θα καλύπτει τους τρεις πυλώνες –δημοσιονομικό, χρηματοδοτικό και αναπτυξιακό.

3. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει, σε όλους τους τόνους, ότι δεν θα δεχτεί ποτέ καμία μείωση σε συντάξεις και μισθούς ή αυξήσεις, μέσω του ΦΠΑ, σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως για παράδειγμα το ηλεκτρικό ρεύμα. Κανένα υφεσιακό μέτρο που θα υπονομεύει την ανάπτυξη –το πείραμα αρκετά κράτησε.

4. Να σημειωθεί ότι το ΔΝΤ επιμένει να ζητά περικοπές συντάξεων ύψους 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο και  άλλο ένα 1% [ακόμα, δηλαδή, 1,8 δισ. ευρώ] από την αύξηση του ΦΠΑ. Μέτρα που αφορούν τα λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους και αποδεδειγμένα οδηγούν σε νέο κύκλο ύφεσης.

5. Η αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης παραμένει σε ετοιμότητα για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων και την επίτευξη της αμοιβαίας επωφελούς συμφωνίας.

Επιδίωξη της ελληνικής πλευράς είναι να υπάρξει σαφής αναφορά για το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους.

Πηγή