Ο κυνισμός του καριερίστα

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Υπάρχει ένας τύπος ανθρώπου που ο εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός, δηλαδή το πλέον ολοκληρωμένο και ολοκληρωτικό μέχρι σήμερα σύστημα εξουσίας, αποθεώνει και διαφημίζει σε κάθε δραστηριότητα:  είναι ο καριερίστας. Ο καριερίστας ζει και κινείται ενδοστρεφώς, βυθίζεται σε έναν εκτεινόμενο, διαβρωτικό ναρκισσισμό. Ο κόσμος γύρω του μπορεί να υπάρχει μόνο ως εργαλείο του. Αδυνατεί να συν- είναι. Μπορεί μόνο να έχει. Ως εκ τούτου πρέπει να κατέχει πάντα κάτι και κάπου, που να εκπληρώνει τις ναρκισσιστικές προσδοκίες του. Η αλλοτρίωσή του είναι ολοκληρωτική, όπως και η εξουσία που υπηρετεί.

Ο καριερίστας της πολιτικής δεν μπορεί παρά να είναι κυνικός στο πλαίσιο μιας προσπάθειας “ιδεολογικοποίησης” της στρέβλωσης που ενσαρκώνει, υλοποιεί, συχνά δε και πιστεύει ως αληθή.  “Κάνω τα ίδια με τους άλλους αλλά είμαι διαφορετικός και καλύτερος γιατί εγώ είμαι εγώ.” Ο υποκειμενισμός του επιχειρεί να καταβροχθίσει τα πάντα, να επιβληθεί στα πράγματα με τη χυδαιότητα της έστω πρόσκαιρης ισχύος, καθώς πιστεύει βαθιά ότι πρέπει, ότι δικαιούται να είναι ιδιοκτήτης και εξουσιαστής του κόσμου γύρω.

Ο καριερίστας εγγράφεται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δε χρειάζεται να είναι ούτε ο πιο μορφωμένος, ούτε ο πιο έξυπνος. Χρειάζεται να είναι αυτός που επιθυμεί περισσότερο το “έχειν” και που την επιθυμία του αυτή μπορεί να την εμφανίζει σαν ικανότητα, πράγμα για το οποίο άλλωστε εδώ και δεκαετίες διαμορφώνεται το κατάλληλο ιδεολογικό πλαίσιο. Κάθε φορά που ένας γονιός προωθεί ως πρότυπα όλα τα στερεότυπα του συστήματος εξουσίας, που κάποιος δάσκαλος διδάσκει ότι ο στόχος είναι η καλή καριέρα, που ένα έντυπο διαφημίζει τον “πετυχημένο” ηλίθιο, που τα ΜΜΕ χρήζουν κάποιον ακόμα ασήμαντο “φαινόμενο”, που ο σύντροφος δείχνει κατανόηση σε μια μετριότητα ικανή να γλύφει τους από πάνω και να φτύνει τους από κάτω για να ανεβεί στο μηχανισμό, ένας ακόμα καριερίστας πλάθεται.

Ο καριερίστας δεν είναι απλά ένα αποτέλεσμα του συστήματος εξουσίας: εισέρχεται στον εξουσιαστικό πυρήνα του, καθίσταται ο χρήσιμος και κυνικός ηλίθιος της εξουσίας, το παράλογα, χυδαία ανιστορικό και εγωκεντρικό ον. Εν τέλει είναι το “πετράδι του στέμματος” στο πεδίο της αναδιαμόρφωσης της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης από την ολοκληρωτική εξουσία. Εξ ου και μπορεί να πει κάθε ψέμα, να σηκώσει κάθε σημαία, να πατήσει κάθε αρχή, να υπηρετήσει κάθε συμφέρον. Κανένα τόσο ολοκληρωτικό, υπαρξιακά αδιέξοδο και άδικο σύστημα όσο ο νεοφιλελευθερισμός- ως η κυρίαρχη μορφή καπιταλισμού- δε θα μπορούσε να εξουσιάζει χωρίς να αναδιαμορφώνει την ατομική και μαζική ένθεση στην πραγματικότητα, με όρους όχι μόνο οικονομικούς αλλά και ψυχολογικούς, κοινωνικούς, διανοητικούς και ιστορικούς. Κυρίως δε θα μπορούσε να ενισχύεται αν πέρα από τους άλλους λόγους δεν πετύχαινε να αντλεί ανθρώπινο δυναμικό από όλους τους πολιτικούς χώρους και κυρίως από τους αντίπαλους, βάζοντάς τους στο χέρι, πρώτα και κύρια μέσα από τη μεθοδολογία και την τεχνική. Αποδεχόμενος ένας χώρος τις μεθόδους, τις τεχνικές που παράγουν ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, εν τέλει ενσωματώνεται στο ίδιο το σύστημα εξουσίας που ίσως μέχρι ενός σημείου πιστεύει ότι πολεμά. Όταν ένας χώρος παράγει τύπους ανθρώπων βολικούς για την εξουσία και για τους εξουσιαστές δεν μπορεί παρά να είναι τμήμα της συγκεκριμένης εξουσίας, ό,τι και αν λέει, όποια σημαία και αν σηκώνει.

Η ελληνική- και όχι μόνο- κοινωνία ηγεμονεύθηκε από τον καριερισμό, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες. Η ιδιωτική τηλεόραση, ο ψευτό- εκσυγχρονισμός, η αισθητική της χούντας που επιβίωσε του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού και ενέσκηψε εκ νέου, η γραφικοποίηση κάθε λαϊκού, προοδευτικού κινήματος και πολλά άλλα, προτυποποίησαν τον καριερισμό και τους καριερίστες. Δεν υπήρξε σχεδόν κανένας χώρος που να μην αλλοτριώθηκε από αυτό το πρότυπο, συντηρώντας μια διαφορετικών χρωμάτων αλλά ίδιου τύπου, σχέση συνενοχής με το αλλοτριωνόμενο συλλογικό φαντασιακό. Βασικό αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας υπήρξε ένα ιδιότυπος “βιολογισμός”: η αποθέωση του ηλικιακά νέου και ως εκ τούτου της γρήγορης, ανέλεγκτης από άποψης αξιών, γνώσεων και βιωμάτων, ανέλιξης στην ιεραρχία του όποιου χώρου. Η ηλικιακή ανανέωση των δομών της εξουσίας αποτελεί αναγκαία συνθήκη προκειμένου να καμουφλάρεται η αντιδραστική ουσία τους.

Όταν αναρωτιόμαστε πώς τόσο γρήγορα, τόσοι άνθρωποι, που ακούγονταν κομμουνιστές και σοσιαλιστές αλλοτριώθηκαν μέχρι του σημείου να ανάγουν τον κυβερνητισμό επίσημα σε ιδεολογία και να υπηρετούν πραξικοπήματα και εκβιαστές, με χαμόγελο και ευχαρίστηση, πρέπει να κοιτάξουμε στην πολύχρονη ενσωμάτωση στην εξουσία, έστω και από μια ιεραρχικά υποδεέστερη θέση, που επιπλέον έχει συσσωρεύσει μια απελπισμένη επιθυμία να μην αφήσουν ό,τι κέρδισαν για τους ίδιους, μετά από πολλά χρόνια και με ελάχιστο κόπο. Εξ ου και μπορούν τόσο αβίαστα να λένε ότι δε θα πειραχτούν συντάξεις ή και ότι θα δοθούν αυξήσεις αφού έχουν ήδη κόψει τις συντάξεις, να στερούν από την πλειοψηφία της νεολαίας τη δυνατότητα να έχει οποιαδήποτε μορφή εργασίας ενώ προπαγανδίζουν ότι είναι το νέο, να φοράνε παλαιστινιακό μαντίλι και να ταυτίζονται με την Ισραηλινή ακροδεξιά, να μιλάς για πατριωτισμό και να υποκλίνονται στον ιμπεριαλισμό, να καταθέτουν στεφάνι στην Καισαριανή και να ποδοπατούν τις αξίες για τις οποίες εκτελέστηκαν οι αγωνιστές, να τσακίζουν τον άνεργο, το φτωχό, τον εργαζόμενο, τον ελεύθερο επαγγελματία από δέκα μεριές, να διακηρύσσουν ότι αυτοί θα είναι πιο “θαρραλέοι” από τους προηγουμένους μνημονιακούς και να καμώνονται ότι σπαράζουν για τους πολίτες που υποφέρουν. Να βγάζουν δεκάρικους κατά της διαπλοκής και να είναι οι συνδαιτυμόνες της. Να λένε άλλα μέσα και άλλα έξω. Να καλούν σε συνεργασία τους ίδιους που κατήγγειλαν πριν. Να βιάζουν τη θέληση του λαού, αφού οι ίδιοι προκάλεσαν την έκφρασή της. Και όλα αυτά για την καριέρα τους.

Η επιτυχία της επίθεσης της εξουσίας στο συλλογικό φαντασιακό ήταν τέτοια ώστε μας κυβερνά ο καλύτερος καριερίστας που εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία, πλαισιωμένος από μια αντάξιά του ομάδα. Η εξέλιξη φυσικά δεν είναι καινοφανής. Υπήρξε για παράδειγμα η ομάδα πρωτοκλασάτων που ανέδειξαν ο Κώστας Σημίτης και οι εθνικοί εργολάβοι- εκδότες. Κανείς τους όμως δεν μπόρεσε να πετύχει τόσο όσο ο νυν πρωθυπουργός, εξ ου και τον φθονούν. Αν αναζητήσουμε την ουσία της πολιτικής συμπεριφοράς Τσίπρα, πίσω από την κακή απομίμηση φωνής Αντρέα, θα δούμε γνήσιο τον εκσυγχρονισμό των μέσων της δεκαετίας του '90 και την προσπάθεια εισαγωγής του νεοφιλελευθερισμού του Μητσοτάκη. Θα δούμε διαφόρους τύπους ανθρώπων που συνωθούνταν στα περιοδικά lifestyle και στα στημένα δελτία ειδήσεων. Και αν οι νεοφιλελεύθεροι του “μένουμε Ευρώπη” ξεπεράσουν το μικρόψυχο φθόνο τους για εκείνον που τους κλέβει την πολιτική τους, θα δουν στον πρωθυπουργό και στην ομάδα του, την ενσάρκωση, την εφαρμογή της ιδεολογίας τους.

Ο καριερίστας και ο καριερισμός συνιστούν μια διαρκή υπόμνηση προς την κοινωνία για το πού οδηγείται όταν παραδίδει τις ευθύνες της, όταν παραδίδεται στο μυστικισμό της εξουσίας και των ειδικών, όταν αναθέτει τις προσδοκίες της, όταν έχει ελπίδες αντί για ή χωρίς θέσεις, όταν αποθεώνει την ισχύ χωρίς αξίες. Αλλά και για όλους τους χώρους- και δη τους κομμουνιστές και τους σοσιαλιστές - για το τι σημαίνει η παράδοση στη γραφειοκρατία, η αφυδάτωση του πολιτικού από το κοινωνικό, ο εναγκαλισμός με τη διαπλοκή, η αστικοποίηση.

Ο κυνισμός του καριερίστα φαντάζει ανίκητος ώσπου αρχίζει και παραδίδεται στην ύβρι. Έως ότου αρχίζει και πιστεύει την προπαγάνδα του. Μέχρι τη στιγμή που γεννά με την πολιτική του τόσα ερείπια ώστε η όποια προπαγάνδα καθίσταται ανεπαρκής. Η πτώση του καριερίστα- αν και όχι απαραιτήτως του καριερισμού - ξεκινά όταν η αυταρέσκεια καταλαμβάνει τον ίδιο και το επιτελείο του, σε βαθμό που να θεωρεί ότι οι “από κάτω” θα τα δεχτούν όλα. Αυτόν το δρόμο, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο το βαδίζουν ήδη. Πού θα βγάλει τη χώρα είναι άδηλο. 

Έκλεισαν οι κάλπες στη Νέα Δημοκρατία - Ξεπέρασαν τους 300.000 οι ψηφοφόροι

Ολοκληρώθηκε η διαδικασία ψηφοφορίας των εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία στα περισσότερα εκλογικά τμήματα και ξεκίνησε ήδη η καταμέτρηση. Μικρή παράταση μισής ώρας δόθηκε στα τμήματα που παρατηρούνται ουρές της τελευταίας στιγμής.

Μειωμένη σε ποσοστό περίπου 20%, σε σχέση με την πρώτη Κυριακή των εκλογών, στις 20 Δεκεμβρίου, περιμένουν τη συμμετοχή στο σημερινό β' γύρο της εσωκομματικής διαδικασίας για την ανάδειξη νέου προέδρου οι επιτελείς της Συγγρού.

Το ποσοστό αυτό θεωρείται, λίγο-πολύ, αναμενόμενο, καθώς οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται ο β' γύρος είναι διαφορετικές, σε σχέση με εκείνες του περασμένου Δεκεμβρίου. Ο βροχερός καιρός δεν στάθηκε σύμμαχος, ενώ εκείνη την Κυριακή ήταν ανοιχτά και τα εμπορικά καταστήματα, για τα ψώνια των Χριστουγέννων.

Στη ΝΔ υπολογίζουν ότι στις κάλπες θα έχουν προσέλθει, συνολικά, μέχρι τις 7 το απόγευμα, περίπου 350.000 ψηφοφόροι, ήτοι ποσοστό περί το 20% μειωμένο, σε σχέση με τους 404.000 ψηφοφόρους της 20ής Δεκεμβρίου. Εκτιμούν, δηλαδή, ότι το ποσοστό συμμετοχής θα ανέλθει στο 80%-85%.

Στις δηλώσεις τους, τόσο ο κ. Μεϊμαράκης όσο και ο κ. Μητσοτάκης μίλησαν για την ενότητα της παράταξης και την αλλαγή σελίδας που σηματοδοτεί η σημερινή διαδικασία, ενώ και στα δύο επιτελεία υπάρχει αισιοδοξία για τη νίκη.

Κύκλοι του κ. Μητσοτάκη, μάλιστα, ανέφεραν,περίπου δύο ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες: «Μέχρι τώρα έχουμε ενδείξεις πως υπάρχει ισχυρό προβάδισμα και διακριτή διαφορά υπέρ του Κυριακού Μητσοτάκη».

Πάντως, ο προεδρεύων στην ΚΕΦΕ, Γιάννης Τραγάκης, σχολίασε σχετικά: «Όσα γράφονται και λέγονται με προβλέψεις για το αποτέλεσμα δύο ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες είναι ανυπόστατα και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα».

Πηγή

Όποιος αναζητεί εκπλήξεις για το 2016, καλό είναι να ψάξει στην Κίνα και τη Βρετανία

του Γκίντεον Ράχμαν *

Όταν προσπαθείς να κάνεις προβλέψεις για τον επόμενο χρόνο, πρόσεχε να μην πέσεις στην παγίδα της συνέχειας. Στον πειρασμό, δηλαδή, να θεωρήσεις ότι ο επόμενος χρόνος θα είναι σαν τον προηγούμενο. Στην πραγματικότητα, η πρόσφατη πολιτική ιστορία δείχνει ότι τα γεγονότα που προσδιορίζουν ένα χρόνο είναι οι μεγάλες εκπλήξεις και οι ξαφνικές ασυνέχειες (γνωστές και ως «μαύροι κύκνοι»).

Στις αρχές του 2014, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η Ρωσία θα προσαρτούσε την Κριμαία ή ότι μια οργάνωση τζιχαντιστών με το όνομα «Ισλαμικό Κράτος» θα καταλάμβανε τη Μοσούλη. Και στις αρχές του 2015, κανείς δεν προέβλεψε φυσικά ότι ένα εκατομμύριο πρόσφυγες θα έφταναν φέτος στη Γερμανία ή ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα είχε αυτή τη μετεωρική άνοδο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όλα αυτά δείχνουν ότι τα σημαντικότερα γεωπολιτικά γεγονότα του 2016 θα είναι πιθανότατα εκείνα για τα οποία δεν μιλούν σήμερα οι αναλυτές και οι πολιτικοί. Η καλύτερη προσέγγιση λοιπόν είναι να αναζητεί κανείς τις πιθανές ασυνέχειες αντί για «μία από τα ίδια».

Ο καλύτερος τόπος για να αναζητήσει κανείς μια ξαφνική έκπληξη το 2016 είναι η Κίνα. Ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας της χώρας αυτής τα τελευταία 25 χρόνια είναι ότι η οικονομία είναι συναρπαστική, ενώ η πολιτική είναι βαρετή. Αυτό μπορεί φέτος να αλλάξει. Η εκστρατεία του Προέδρου Σι κατά της διαφθοράς σαρώνει μερικούς από τους ισχυρότερους και πλουσιότερους ανθρώπους στην Κίνα - στρατηγούς, δισεκατομμυριούχους, προέδρους εταιρειών, ανθρώπους της τηλεόρασης. Και αυτό συμβαίνει ενώ η οικονομία παρουσιάζει ενδείξεις επιβράδυνσης, η ελεύθερη έκφραση καταστέλλεται και η ανησυχία για τη ρύπανση και τα βιομηχανικά ατυχήματα αυξάνεται. Πίσω από την ήρεμη βιτρίνα της κινεζικής πολιτικής υπάρχει μια δυσαρέσκεια, τόσο από την πλευρά της κοινής γνώμης όσο και από την πλευρά των ομάδων που απειλούνται από την εκστρατεία κατά της διαφθοράς. Μια ασφαλής πρόβλεψη είναι ότι στο τέλος του χρόνου, ο Σι θα είναι πάντα στη θέση του. Αν όμως η θέση του απειληθεί, όλοι θα λένε εκ των υστέρων ότι η εξέλιξη αυτή αναμενόταν.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες πάλι, η εκλογή της Χίλαρι Κλίντον θα αντιπροσωπεύει τη συνέχεια. Είναι μια γνωστή προσωπικότητα, υποστηρίζεται από το κατεστημένο και προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Η ιστορία δείχνει ότι υποψήφιοι σαν τον Τραμπ κάποια στιγμή γκρεμίζονται και καίγονται. Οι αναλύσεις αυτές, όμως, αγνοούν το ενδεχόμενο η άνοδος του Τραμπ να δείχνει ότι κάτι θεμελιώδες αλλάζει στις ΗΠΑ. Θεωρώ πολύ δύσκολο ο άνθρωπος αυτός να κερδίσει την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Πιστεύω όμως τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι είναι το φαβορί για το χρίσμα του κόμματός του. Και αυτό από μόνο του θα αποτελούσε έναν πολιτικό σεισμό.

Η μεγάλη ασυνέχεια στην Ευρώπη φέτος, θα ήταν να ψήφιζε η Βρετανία την αποχώρησή της από την ΕΕ. Οι αναλυτές θεωρούν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι πολύ πιθανό. Όμως το οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο ενός δημοψηφίσματος για την Ευρώπη δεν είναι πολλά υποσχόμενο. Η ΕΕ δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική αυτή την περίοδο. Έχει οικονομικά προβλήματα, είναι πολιτικά διχασμένη και δεν μπορεί να συμφωνήσει σε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του κύματος των προσφύγων. Πολλοί πιστεύουν ότι η Ευρώπη θα βρει τελικά μια λύση για το Προσφυγικό. Αλλά αυτά μοιάζουν με ευσεβείς πόθους. Οι παράγοντες που τροφοδοτούν την προσφυγική ροή - ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, τα κέρδη που αποκομίζουν οι διακινητές - θα εξακολουθήσουν να είναι παρόντες το 2016. Αν η ροή των προσφύγων συνεχιστεί στα σημερινά επίπεδα, ή ενταθεί, οι πολιτικές συνέπειες στην ΕΕ θα είναι σοβαρές. Η θέση της Άγκελα Μέρκελ θα απειληθεί και το χάσμα ανάμεσα στη Γερμανία και τους Ευρωπαίους εταίρους της θα βαθύνει ακόμη περισσότερο.

Μπορεί να πάει κάτι απροσδόκητα καλά το 2016; Φυσικά. Είναι πιθανό το Ισλαμικό Κράτος να υποστεί σοβαρές στρατιωτικές ήττες στο Ιράκ και τη Συρία, αν και μάλλον θα συνεχίσει να προελαύνει στη Λιβύη και τη βόρεια Αφρική. Ο ιρακινός στρατός, με τη βοήθεια των δυτικών επιδρομών, ανακατέλαβε το Ραμάντι και μπορεί φέτος να εκδιώξει τους τζιχαντιστές από τη Μοσούλη.

Τα κακά νέα είναι ότι όσο το Ισλαμικό Κράτος υποχωρεί στη Μέση Ανατολή, τόσο περισσότερους λόγους θα έχει να εξαπολύει τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη. Η απειλή της τρομοκρατίας είναι ένας τομέας όπου, δυστυχώς, φέτος δεν πρέπει να περιμένουμε ασυνέχειες.

(Πηγή: Financial Times)

* Ο Γκίντεον Ράχμαν είναι αρθρογράφος των Financial Times.

Κάλπες ορόσημο για τη ΝΔ και το νέο πολιτικό σκηνικό

Τα μέλη της Νέας Δημοκρατίας προσέρχονται από τις επτά το πρωί στις κάλπες του δεύτερου                                       γύρου για να εκλέξουν τη νέα τους ηγεσία.

Με τον φάντασμα της διάσπασης να πλανάται πάνω από τη Νέα Δημοκρατία, τα μέλη του κόμματος προσέρχονται από τις επτά το πρωί στις κάλπες του δεύτερου γύρου για να εκλέξουν τη νέα τους ηγεσία.
 
Κορυφαία στελέχη της ΝΔ με μακρά κοινοβουλευτική πορεία δεν ανησυχούν και θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξουν αποχωρήσεις από το κόμμα και ενδεχομένως να σχηματιστεί ένα μικρό σχήμα, αλλάδιάσπαση δεν είναι εύκολο να γίνει.
 
Αυτή είναι η άποψη και του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά που εμφανίζονται βέβαιοι ότι η Ν.Δ. δεν θα διασπαστεί, αν και ο φόβος πολλών πάντα υπάρχει.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, προσήλθε σε αυτές τις εκλογές, αν και κέρδισε το στοίχημα του πρώτου γύρου με την ιδιαίτερα αυξημένη συμμετοχή των 404.000 ψηφοφόρων, μέσα σε συνθήκες έντασης.
 
Και αυτό διότι, ο δεύτερος γύρος μεταξύ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε άλλα χαρακτηριστικά και η αναμέτρησή τους απέκτησε και έντονο ιδεολογικό και ταξικό άρωμα.
 
Από το σημερινό αποτέλεσμα και κυρίως τη διαφορά που θα υπάρξει μεταξύ του νικητή και του ηττημένου θα εξαρτηθούν πολλά και δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί αν οι εσωκομματικές εκλογές θα ανοίξουν τις... πύλες της Κολάσεως και θα προκύψουν ευρύτερες εξελίξεις.
 
Και οι δυο μονομάχοι ομνύουν πίστη στην ενότητα του κόμματος και μένει να φανεί πώς θα κινηθούν όλοι την επομένη των εκλογών και κατά πόσον ο νικητής της αναμέτρησης θα επιδείξει διάθεση ενωτική και ανοίγματος του παιχνιδιού σε όλες τις πλευρές. 

 

Επίσης κρίσιμο στοιχείο είναι το αν οι ηττημένοι κινηθούν με παραταξιακή λογική και δεν πρυτανεύσουν οι προσωπικές φιλοδοξίες με εγωκεντρική στρατηγική, εκτός ΝΔ, ενώ πολλά θα εξαρτηθούν από το εάν η αξιωματική αντιπολίτευση είτε στηρίξει είτε συνεννοηθεί είτε συναινέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ για να προωθηθούν οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας. Άρα, το ύφος και το είδος της αντιπολίτευσης της επόμενης μέρας θα παίξει το ρόλο του.

 

Σε αυτό το δεύτερο γύρο, οι διαφορές πλέον εντοπίζονται στον πυρήνα της ιδεολογίας της Δεξιάς και είναι εμφανές ότι στη ΝΔ υπάρχουν μια κεντροδεξιά, παραδοσιακή καραμανλική τάση που στηρίζει τον Βαγγ. Μεϊμαράκη και μια κεντρώα, πιο φιλελεύθερη υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη.

 

Παράλληλα υπάρχει και μια αμιγώς δεξιά που συντάσσεται με τον υιό του πρώην Πρωθυπουργού και επίτιμου προέδρου του κόμματος, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που διαπιστώνει ότι 23 έτη μετά την πτώση της κυβέρνησής του να στηρίζουν το τέκνο του οι «σαμαρικοί»!

 

Το κρίσιμο στοιχείο της αναμέτρησης θα είναι η συμμετοχή, καθώς από τον αριθμό των πολιτών που θα προσέλθουν στις «γαλάζιες» κάλπες θα εξαρτηθεί και το εκλογικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ελπίζουν σε μια συμμετοχή 300.000-320.000 ψηφοφόρων που θεωρείται ένα πολύ μεγάλο νούμερο για την εποχή και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αξιωματική αντιπολίτευση. Επίσης, η αυξημένη συμμετοχή καθώς και η μεγαλύτερη πολιτική νομιμοποίηση στον νέο αρχηγό. Άρα, εάν καταγραφεί αυτό το νούμερο, η αποχή θα κυμανθεί περίπου στο 20% που θεωρείται λογική.

 

Η αυξημένη συμμετοχή ίσως βοηθήσει τον Κυρ. Μητσοτάκη, καθώς η αποχή εξυπηρετεί τον Βαγγ. Μεϊμαράκη που στον πρώτο γύρο κατέγραψε ένα προβάδισμα 11.3%, δηλ. περίπου 40.000 ψήφους διαφορά από τον δεύτερο.

 

Ιδιαίτερη σημασία έχει τι δυνάμεις θα καταγράψουν σε Βόρεια Ελλάδα και Λεκανοπέδιο Αττικής και ποια θα είναι η στάση των ψηφοφόρων του Απόστολου Τζιτζικώστα και του Άδωνι Γεωργιάδη, αν και του δεύτερου σε ποσοστό 80% εκτιμάται πως θα στηρίξουν –όσοι προσέλθουν στις κάλπες- τον Κυρ. Μητσοτάκη.

 

Οι ψηφοφόροι του Απ. Τζιτζικώστα είναι τριχοτομημένοι λένε και μερικοί κινούνται μεταξύ αποχής ή λευκού, υπέρ Βαγγ. Μεϊμαράκη λόγω και της στήριξής του από τον Κώστα Καραμανλή και υπέρ Κυρ. Μητσοτάκη στη λογική της ανανέωσης.

 

Οι κάλπες θα κλείσουν στις επτά το απόγευμα και κατά τις εννέα και μισή το βράδυ, από τη συλλογή των αποτελεσμάτων που θα έχουν οι επιτελείς των δυο υποψηφίων, θα υπάρχει λογικά και ανεπίσημα, εικόνα για το τελικό αποτέλεσμα. Ο πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής Γιάννης Τραγάκης είπε κατά τις 11 μ.μ. και διευκρίνισε πως αυτή τη φορά θα δεχθούν και email με τα αποτελέσματα, γεγονός που θα επιταχύνει την έκδοση και των επίσημων αποτελεσμάτων.

Πηγή

Το «βρόμικο 2005» σε 12 ασφαλιστικά ταμεία - Ποιοι τα έφαγαν.

Έγραφαν τον 2007 οι εφημερίδες.

Ζημιές πολλών δεκάδων εκατομμυρίων «γράφουν» ήδη τα ασφαλιστικά ταμεία, οι διοικήσεις των οποίων άρχισαν από το 2005 να τζογάρουν τα αποθεματικά τους σε ομόλογα υψηλού ρίσκου. Οι πρώτες απώλειες καταγράφηκαν από το υπουργείο Απασχόλησης λίγους μήνες αργότερα. Ωστόσο, η κυβέρνηση επέδειξε ολιγωρία -τουλάχιστον- αφήνοντας τους διοικητές να συνεχίσουν τις επενδύσεις αυτές για ενάμιση χρόνο ακόμη, για να τις απαγορεύσει μόλις την περασμένη Τρίτη και μόνο υπό την πίεση των πρόσφατων αποκαλύψεων για την Ακρόπολις ΑΧΕΠΕΥ.

Σύμφωνα με τα αναλυτικά στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα η «Η», σε αυτό το διάστημα, από τον Ιούλιο του 2005 έως το Μάρτιο του 2007, οι λογιστικές ζημιές δώδεκα Ταμείων από επενδύσεις μόνο 190 εκατ. ευρώ και σε τρία μόνο ομόλογα ειδικού τύπου ανέρχονται σε 50 εκατ. ευρώ περίπου. Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, δεκαπέντε οργανισμοί κοινωνικής ασφάλισης έχουν τοποθετήσει μέρος των αποθεματικών τους σε δέκα τουλάχιστον ειδικά ομόλογα υψηλού ρίσκου, συνολικού ύψους 1,8 δισ. ευρώ, που εξέδωσε τα τελευταία χρόνια το ελληνικό δημόσιο.

 Ζημίες 50 εκατ. ευρώ «μετρούν» ήδη 12 ασφαλιστικά ταμεία από επενδύσεις που πραγματοποίησαν μόνο το 2005 και μόνο σε τρία από τα ομόλογα υψηλού ρίσκου που εξέδωσε το Δημόσιο την τελευταία τριετία.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει σήμερα η «Η», ο πυρετός του τζόγου κατέλαβε αίφνης τις διοικήσεις των ασφαλιστικών οργανισμών τον Ιούλιο του 2005.

Μέσα σε μια εβδομάδα, από τις 6 έως τις 13 Ιουλίου, το ελληνικό δημόσιο, μέσω του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, εκδίδει τρία ειδικά ομόλογα, κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι ότι κανένα δεν έχει κέρδη για τους κατόχους του:

1. Το πρώτο με κωδικό (ISIN) XS0223064139, ύψους 400 εκατ. ευρώ και διάρκειας 20 ετών, εκδίδεται την 6η/7/2005. Ανάδοχοι είναι η ΒΝΡ, η Eurobank και η Εθνική Τράπεζα. Δέκα ταμεία διαθέτουν συνολικά 77 εκατ. ευρώ από τα αποθεματικά τους για να «μπουν» στο συγκεκριμένο ομόλογο. Το ΤΣΑΥ και το ΤΑΠ - ΟΤΕ επενδύουν από 15 εκατ. ευρώ, το ΤΑΝΠΥ 10 εκατ. ευρώ, το ΤΕΑΠΟΖ και το ΤΕΑΠΟΚΑ από 8 εκατ. ευρώ. Μικρότερα ποσά, από 2 έως 6 εκατ. ευρώ, τοποθετούν τα υπόλοιπα ταμεία. Η τιμή αυτού του ομολόγου σήμερα είναι 20% χαμηλότερη. Στην αγορά, η τιμή αγοράς είναι 80% και η τιμή πώλησης 82% της ονομαστικής αξίας. Τα ταμεία «γράφουν» λογιστικές ζημίες 15,4 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 3 εκατ. ευρώ το ΤΣΑΥ και το ΤΑΠ - ΟΤΕ και 2 εκατ. ευρώ το ΤΑΝΠΥ.

2. Το δεύτερο ομόλογο εκδίδεται την επομένη ημέρα, 7 Ιουλίου 2005, με αναδόχους την Alpha Bank και τη Deutsche Bank. Εχει κωδικό XS0223870907, είναι ύψους 250 εκατ. ευρώ και 20ετούς διάρκειας. Τέσσερα ταμεία επενδύουν συνολικά 46 εκατ. ευρώ στο ομόλογο, εκ των οποίων το ΤΑΞΥ 30 εκατ. ευρώ και το ΤΣΑΥ 10 εκατ. ευρώ. Σήμερα η τιμή του συγκεκριμένου ομολόγου έχει υποχωρήσει κατά 30,65%. Ετσι, το ΤΑΞΥ έχει ζημία 9,1 εκατ. ευρώ και το ΤΣΑΥ 3 εκατ. ευρώ, ενώ το σύνολο των λογιστικών ζημιών και των τεσσάρων ταμείων από την επένδυσή τους στο συγκεκριμένο ομόλογο ξεπερνά τα 14 εκατ. ευρώ.

3. Στις 13 Ιουλίου εκδίδεται το τρίτο ομόλογο με κωδικό XS0224227313. Είναι 15ετούς διάρκειας και ύψους 250 εκατ. ευρώ, με ανάδοχους την HSBC και τη Morgan Stanley. Το ΤΑΞΥ επενδύει 50 εκατ. ευρώ και το ΤΣΑΥ 10 εκατ. ευρώ, ενώ αλλά δύο ταμεία, το ΤΕΑΥΕΤ και το ΤΑΠ - ΟΤΕ, τοποθετούν 2 και 5 εκατ. ευρώ αντίστοιχα. Σήμερα η αξία των ομολόγων που αγόρασαν και τα τέσσερα έχει υποχωρήσει κατά 29,5% ή περίπου 20 εκατ. ευρώ, από 67 εκατ. ευρώ σε 47,2 εκατ. ευρώ.

Συνολικά, στα τρία ομόλογα, δώδεκα ταμεία επένδυσαν 190 εκατ. ευρώ. Η σημερινή αποτίμηση της αξίας των ομολόγων που αγόρασαν έχει μειωθεί σε 140,7 εκατ. ευρώ, δηλαδή οι λογιστικές ζημίες φτάνουν περίπου τα 50 εκατ. ευρώ.

Κορύφωση...
Ωστόσο, το πάρτι των τοποθετήσεων σε ειδικού τύπου ομόλογα κορυφώθηκε το 2006 και συνεχίστηκε το 2007, μέχρι τη στιγμή που ξέσπασε το σκάνδαλο με την «Ακρόπολις ΑΧΕΠΕΥ» και αποκαλύφθηκε το ειδικό ομόλογο που εκδόθηκε από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.

Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, από το 2005 έως τις αρχές του 2007 εκδόθηκαν τουλάχιστον 10 ειδικά ομόλογα, συνολικού ύψους 1,8 δισεκατομμυρίων ευρώ και ένα σημαντικό μέρος εξ αυτών κατέληξε στα χαρτοφυλάκια περίπου 15 ταμείων. Κι ενώ οι διοικήσεις των ταμείων τζόγαραν επί τριετία τα χρήματα των ασφαλισμένων, η κυβέρνηση αποφάσισε μόλις προχθές να τις απαγορεύσει μέχρι νεωτέρας.

Ωστόσο, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε τα αποτελέσματα αυτών των επενδύσεων. Στην τελευταία έκδοση του υπουργείου Απασχόλησης για την κινητή και την ακίνητη περιουσία των φορέων κοινωνικής ασφάλισης, που προλογίζει ο ίδιος ο υπουργός Σ. Τσιτουρίδης, καταγράφονται τόσο οι συγκεκριμένες τοποθετήσεις όσο και οι λογιστικές ζημίες που εμφανίζουν, και οι οποίες στο τέλος του 2005, (δηλαδή 5 μήνες μετά την πραγματοποίησή τους) ανέρχονταν σε 6% έως 10,9%.

Αντί, λοιπόν, να κινητοποιηθεί και να πάρει άμεσα μέτρα, άφησε κι άλλα ταμεία να «μπουν» σε τέτοια υψηλού ρίσκου προϊόντα, ρευστοποιώντας, μάλιστα, άλλα απλά, αλλά εγγυημένης απόδοσης ομόλογα. Για παράδειγμα, στις 19 Απριλίου 2006 εκδόθηκε 15ετές ομόλογο, ύψους 250 εκατ. ευρώ, με κωδικό XS0251384904, με αναδόχους την Alpha Bank και τη Morgan Stanley, στο οποίο το ΤΕΑΠΟΚΑ επένδυσε 2 εκατ. ευρώ.

Ομόλογο στα αζήτητα
Σήμερα το ομόλογο αυτό δεν τιμολογείται καν στην αγορά, είναι δηλαδή στα αζήτητα, όπως και τα άλλα δύο 15ετή με κωδικούς XS025573935 και XS025653429 που εκδόθηκαν την 31η Μα_ου και την 9η Ιουνίου του ίδιου χρόνου, αφού η εμπορευσιμότητά τους είναι ανύπαρκτη.

Άλλωστε, η χαμηλή εμπορευσιμότητα είναι χαρακτηριστικό αυτού του τύπου των ομολόγων.

Το παράδοξο είναι ότι εξαιτίας της ολιγωρίας -τουλάχιστον- της κυβέρνησης επιτράπηκε στα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύσουν σε προϊόντα που διαπραγματεύονται σε τόσο ρηχή αγορά και των οποίων οι αποδόσεις εξαρτώνται από πολλούς ευμετάβλητους παράγοντες. Για παράδειγμα, σε δύο από τα τρία ομόλογα ειδικού τύπου του 2005, η απόδοση είναι καθορισμένη στα δύο πρώτα χρόνια και για τα επόμενα προσδιορίζεται από τη διαφορά του επιτοκίου δανεισμού 10ετίας και 2ετίας σε ευρώ και σε δολάρια πολλαπλασιασμένη επί έναν συντελεστή. Σήμερα που η διαφορά μεταξύ των δύο επιτοκίων είναι αρνητική η απόδοση των ομολόγων αυτών είναι μηδενική, με αποτέλεσμα η τιμή τους να έχει υποχωρήσει σημαντικά.

Στέλεχος dealing room πιστωτικού ιδρύματος με μεγάλη δραστηριότητα στην ελληνική αγορά ομολόγων τόνιζε ότι τέτοια προϊόντα τα αγοράζουν συνήθως οι τράπεζες, αλλά και αυτές κάνοντας αντιστάθμιση κινδύνου. 

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν ούτε το προσωπικό ούτε τους μηχανισμούς για να διαχειριστούν τον κίνδυνο που έχουν τα νέα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα. Γι αυτό και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους τοποθετήσεις. Είναι ενδεικτικό ότι η Ιταλία που εξέδωσε τέτοια ομόλογα έθεσε ως όρο ότι δεν θα πουληθούν εντός της χώρας.

Αντιθέτως, στην Ελλάδα, ο ΟΔΔΗΧ και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους παριστάνουν τους Πόντιους Πιλάτους και νίπτουν τας χείρας τους για το εάν αυτά τα ομόλογα καταλήγουν στα χαρτοφυλάκια των ταμείων, ενώ η κυβέρνηση ανακάλυψε μόλις πριν από δύο 24ωρα και μετά τη χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων ότι υπάρχει ένα ανεπαρκές θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει στις διοικήσεις, στις τράπεζες και τις χρηματιστηριακές να τζογάρουν τα χρήματα των ασφαλισμένων κατά το δοκούν.

Το παρελθόν
Επίσης, άφησε να εννοηθεί ότι τα ταμεία επιδίδονταν σε τέτοιου είδους επενδύσεις και επί ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ στο παρελθόν τα ταμεία δεν επένδυσαν σε σύνθετα προϊόντα. Εως το 2005 όλα τα ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους οι ασφαλιστικοί οργανισμοί ήταν απλοί τίτλοι σταθερού επιτοκίου.

Οι πρώτες επενδύσεις σε δομημένα ομόλογα έγιναν τον Φεβρουάριο του 2005 από το Ταμείο Υγείας Δικηγόρων Επαρχιών με 2 εκατ. ευρώ και ακολούθησαν πολλά άλλα με πολύ μεγαλύτερα ποσά.

Οι πρόεδροι των 12 ταμείων

ΤΑΝΠΥ: Ταμείο Ασφαλίσεως Ναυτικών Πρακτόρων και Υπαλλήλων, Βαβολουσάκης Β.

ΤΣΑΥ: Ταμείο Συντάξεως και Αυτασφαλίσεως Υγειονομικών, Κωστάκης Σπ.

ΤΕΑΥΕΚ: Ταμείο Επικουρικής Ασφαλίσεως Υπαλλήλων Εμπορικών Καταστημάτων, Παπακωνσταντίνου Β.

ΤΠΕΑΠΙ: Ταμείο Πρόνοιας & Επικουρικής Ασφάλισης Προσωπικού Ιπποδρομιών, Μακαρούνης Παν.

ΤΕΑΠΟΖ: Ταμείο Επικουρικής Ασφαλίσεως Προσωπικού Οινοποιίας Ζυθοποιίας, Χατζηιωάννου Απ.

ΤΕΑΥΕΤ: Ταμείο Επικουρικής Ασφαλίσεως Υπαλλήλων Εμπορίου Τροφίμων, Βερυκοκίδης Στ.

ΤΕΑΠΟΚΑ: Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, Χρηστίδης Κ.

ΕΤΕΧ: Επικουρικό Ταμείο Ελληνικής Χωροφυλακής, Τσεκούρας Γ.

ΤΑΠ ΟΤΕ: Ταμείο Αρωγής Προσωπικού ΟΤΕ, Τσίνας Κ.

ΤΑΑ: Ταμείο Αρωγής Αστυνομικών, Δημοσχάκης Αναστ.

ΤΑΞΥ: Ταμείο Ασφάλισης Ξενοδοχοϋπαλλήλων, Ιορδανόπουλος Ελ.

ΤΕΑΚΔΠΥΚ: Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Κοινής Διανομής Πρατηριούχων Υγρών Καυσίμων, Παπαχρήστος Β.

 Του Βασίλη Ζήρα και της Ελευθερίας Αρλαπάνου

imerisia.gr

Επαγγελματίες του συνδικαλισμού, τέρατα της παθογένειας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στη διεξαγόμενη συζήτηση για το Ασφαλιστικό, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης αντιδρούν στην πρόταση για το Ασφαλιστικό, την καταγγέλλουν και δηλώνουν ενάντια σε οποιαδήποτε συναίνεση. Την ίδια ώρα, οι εκπρόσωποι των φορέων των εργοδοτών συναινούν στο να πληρώσουν εισφορές προκειμένου να μην τιναχτεί το Ασφαλιστικό στον αέρα. Αυτοί οι εκπρόσωποι των εργοδοτών δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως έχουν εκφράσει την προτίμησή τους σε κόμματα και πολιτικές της Αντιπολίτευσης.

Την ίδια ώρα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, η ΓΣΕΕ για παράδειγμα, απέχει από τη συζήτηση, έχει χαρακτηρίσει την πρόταση για το Ασφαλιστικό καταστροφική, υφεσιακή και άλλα πολλά.

Ας αφήσουμε τι είναι το Ασφαλιστικό και ας προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι η ΓΣΕΕ. Αν θυμάμαι καλά, πριν το δημοψήφισμα του Ιουλίου η ΓΣΕΕ, είχε ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ, προσκυνώντας την «Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας». Είχε δικαιολογήσει μάλιστα τη θέση υπέρ του ΝΑΙ στην ανακοίνωσή της γράφοντας:

«ΑΦΡΟΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΚΡΑΙΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΞΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ»

Η ΓΣΣΕ δεν ήθελε να μπει σε περιπέτειες η χώρα και πρακτικά, ανεξάρτητα με τη ρητορική της, προτιμούσε τα μέτρα Γιούνγκερ, τα οποία ήταν σκληρότερα από όσα προωθούνται σήμερα παρά το δημοψήφισμα. Στις 5 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρός της Γ. Παπαδόπουλος δηλώνει:

«Ακόμα και αυτοί που μας έταξαν ότι θα μας βγάλουν από το μνημόνιο, μας οδήγησαν με τις παλινωδίες τους σ ένα τρίτο μνημόνιο ,εξίσου οδυνηρό μνημόνιο, που θα φέρει και νέα ύφεση και νέα ανεργία.

Έχουν τελειώσει όλες οι αυταπάτες. Απαιτείται μια διαφορετική πολιτική και πάνω απ΄ όλα απαιτείται οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου, να σταματήσουν να διχάζουν τους Έλληνες, να συνεννοηθούν, να ασκήσουν μια πολιτική που θα αποκαθιστά τις αδικίες των μνημονίων».

Αφού η ΓΣΕΕ τάχθηκε και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, και με τα σκληρά μέτρα τρόικας και κατά της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ως λύση την ευρύτερη πολιτική συνεννόηση. Δεν προσέρχεται όμως σε διάλογο για το Ασφαλιστικό, δεν κάνει προτάσεις για κάποιο βιώσιμο Ασφαλιστικό σύστημα, δεν κάνει καν δηλώσεις για την πρόταση των «αντιπάλων» εργοδοτών να αυξηθούν οι εισφορές τους.

Δεν πρόκειται για πολιτικό παράδοξο, αλλά γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα επί δεκαετίες. Στη χώρα αυτή ο συνδικαλισμός υπήρξε ο εταίρος του πολιτικού συστήματος στην παθογένεια. Άγονοι συνδικαλιστές, που το τελευταίο ένσημο στη ζωή τους το κόλλησαν πριν από μισό αιώνα, διαμόρφωναν την πολιτική ατζέντα με τρόπο που ευνοούσε την προσωπική τους επετηρίδα, Στη συνέχεια αφού χρησιμοποιούσαν το συνδικαλισμό ως εφαλτήριο πηδούσαν στην κεντρική πολιτική σκηνή και να γίνουν βουλευτές και υπουργοί. Δεν υπήρξαν σε πραγματική αντιπαράθεση ούτε με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ούτε με τους φορείς του. Απλώς χρησιμοποιούσαν το μαξιμαλισμό των εργατικών δικαιωμάτων για να διαπραγματευτούν τα προσωπικά και όχι τα εργατικά συμφέροντα πιο αποτελεσματικά. Η ΓΣΕΕ, αυτός ο ιστορικός οργανισμός, έχει καταντήσει ένα κουφάρι με πολυτελή κτήρια, με προγράμματα ΕΣΠΑ και με στείρες ανακοινώσεις, ένας μοχλός πίεσης συγκεκριμένων κομμάτων και προσώπων. Όχι όμως των εργαζομένων.

Η παθογένεια στην ελληνική κοινωνία είχε ως εταίρο το συνδικαλισμό που εξασφάλιζε εκλογική πελατεία, υποστήριξη στα κόμματα των οποίων θα γίνονταν μελλοντικοί υπουργοί τα μέλη του και συναλλαγή. Αυτοί που υπερθεμάτιζαν σε απαιτήσεις δεν είχαν πάντα ως μπούσουλα και στόχο τα δικαιώματα, αλλά έναν αποτελεσματικό τρόπο για να πιέσουν και να εξασφαλίσουν προσωπικά φέουδα.

Στην Ελλάδα του πλεονάζοντα συνδικαλισμού, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η εκμετάλλευση έχουν επικρατήσει. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει την αναποτελεσματικότητα του ελληνικού συνδικαλισμού. Μεγάλη ευθύνη σε αυτό φέρει η Αριστερά η οποία αποδέχθηκε και συνήθισε τελικώς, πως δίκιο του εργάτη είναι ο μαξιμαλισμός και η άκαμπτη ρητορική. Δημιούργησε έτσι έναν στείρο και κούφιο συνδικαλισμό που ήταν καταδικασμένος να χάσει αφού κέρδιζαν προσωπικά οι φορείς του.

Η Αριστερά διαμόρφωσε ένα τέρας το οποίο καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει όπως και πολλές πλευρές του εαυτού της. Επαγγελματίες συνδικαλιστές, μπουρδολόγους που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αριστερόστροφους ρήτορες που γυρνάνε μόνο γύρω από τον εαυτό τους τον οποίο θεωρούν αδιαπραγμάτευτο κέντρο του κόσμου.

Ο συνδικαλισμός δεν είναι κακός αλλά ευτυχώς δεν είναι αυτό που θέλουν να δείχνουν οι εκφραστές του. Είναι η μοναδική εγγύηση για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την αντιμετώπιση της εξουσίας που εκ των πραγμάτων αυθαιρετεί. Γι’ αυτό το λόγο, είναι απαραίτητο στην Ελλάδα να ξαναγεννηθεί από τις πολυτελείς στάχτες του. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι εργαζόμενοι. Όχι ράθυμοι ανεπάγγελτοι αλλά επαγγελματίες της πολιτικής.

Reuters: Πονηρό το σχέδιο του Τσίπρα για το Ασφαλιστικό

Πονηρό χαρακτηρίζει το σχέδιο του Αλέξη Τσίπρα για το Ασφαλιστικό ο αρθογράφος του Reuters Χιούγκο Ντίξον. Και αυτό, γιατί, όπως εξηγεί σε συνέντευξή του στο Mega, δεν κόβει τις συντάξεις τώρα αλλά μεταθέτει τις περικοπές σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ο Βρετανός δημοσιογράφος εκτιμά ακόμη ότι η Ευρώπη δεν είναι διαθετειμένη να περάσει άλλο ένα αγωνιώδες καλοκαίρι για την Ελλάδα. «Μέρκελ και Ολάντ έχουν το προσφυγικό, την τρομοκρατία, την ένταση Ρωσίας-Τουρκίας και ίσως τη Μεγάλη Βρετανία» λεέι και προσθέτει: «Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να μην υπάρξει νέα μάχη. Να υπάρξει μεν μια δικαίη συμφωνία αλλά αφού συμφώνησαν σε όλα τον περασμένο Ιούλιο».

Ο Χιούγκο Ντίξον, μάλιστα, χαρακτηρίζει ως ατυχές το ενδεχόμενο οι διαπραγματεύσεις συνεχιστουν έως τον Ιούλιο ενώ έχουν ήδη καθυστερήσει. Αναφέρει ακόμη ότι «οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι», ωστόσο, αν η κυβέρνηση τηρήσει τα συμφωνηθέντα τότε «θα δει φως στο τούνελ» στο τέλος του καλοκαιριού.

«Αν ο Τσίπρας όμως καταφέρει να περάσει αυτές τις προτάσεις (σ.σ. το ασφαλιστικό, το φορολογικό των αγροτών και το νέο μεσοπρόθεσμο) οι πιστωτές κραδαίνουν αρκετά "ζουμερά" καρότα με πιο σημαντικό την ελάφρυνση του χρέους μετά την πρώτη αξιολόγηση του προγράμματος. Πιθανόν να υπάρξει και άρση των capital controls και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εντάξει τα ελληνικά όμολογα στο δικό της πρόγραμμα αγοράς ομολόγων» συμπληρώνει ο Βρετανός δημοσιογράφος και προσθέτει ότι όμως «αν η Ελλάδα δεν κάνει τα απαραίτητα και έχουμε πισωγυρίσματα η κυβέρνηση δεν θα πάρει άλλα χρήματα κι έτσι η οικονομική κατάσταση θα συνεχείσει να επιδεινώνεται».

«Ο Τσίπρας πρέπει να αντιληφθεί οτι όλα τα παραπάνω δεν είναι μόνο προς όφελος της χώρας του αλλά και της προσωπικής του επιβίωσης ως πρωθυπουργός» κατέληξε ο αρθογράφος του Reuters.

Πηγή 

Γιούχαραν την Σία Αναγνωστοπούλου στην εκδήλωση για το Νίκο Τεμπονέρα στην Πάτρα

Το γιουχάισμα φοιτητών μελών της Λαϊκής Ενότητας του Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλων πολιτών προκάλεσε η εκφώνηση του ονόματος της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας Σίας Αναγνωστόπούλου σε εκδήλωση για τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τη δολοφονία Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα. 

Οι φοιτητές γιούχαραν την κυρία Αναγνωστοπούλου τόσο κατά την εκφώνηση του ονόματός της όσο και κατά την πρόσκληση για να καταθέσει στεφάνι συνοδεύτηκε. Από την πλευρά τους, πάντως, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ φώναζαν το σύνθημα: «Ο Τεμπονέρας Ζει μας οδηγεί».

Ανάλογο σκηνικό επαναλήφθηκε και την στιγμή που από μικροφώνου κλήθηκε να καταθέσει στεφάνι ο γραμματέας της Ν.Ε. Αχαΐας, Μιχάλης Σιδηρόπουλος.  

Βαθύ σκοτάδι στην πώληση του ΟΛΠ

Τέσσερις ημέρες πριν λυθεί επιτέλους το μυστήριο για το ποιος ή ποιοι είναι οι ενδιαφερόμενοι για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών του ΟΛΠ, καθώς την Τρίτη 12 Ιανουαρίου το ΤΑΙΠΕΔ έχει ανακοινώσει ότι θα ανοιχτούν οι προσφορές που έχουν υποβληθεί από τον Δεκέμβριο, και η αγωνία για το μέλλον του πρώτου λιμανιού της χώρας κορυφώνεται.

Χθες ο αντιπεριφερειάρχης Πειραιά Γιώργος Γαβρίλης συναντήθηκε με τα προεδρεία της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων Λιμανιών Ελλάδος (ΟΜΥΛΕ) και της Ενωσης Λιμενεργατών ΟΛΠ με βασικό θέμα συζήτησης τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την προωθούμενη πώληση του ΟΛΠ.

Αμέσως μετά προχώρησε σε δηλώσεις και ίσως είναι η πρώτη φορά που τοποθετήθηκε τόσο ανοιχτά και με στοιχεία για το θέμα.

«Ιδιωτικό μονοπώλιο»

Υποστήριξε ότι η διαδικασία πώλησης του ΟΛΠ είναι ένα θέμα που αφορά όλους τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, γιατί η μετατροπή του πρώτου λιμανιού σ' ένα ιδιωτικό μονοπώλιο, που δεν θα υπερασπιζόταν ούτε ο πιο ακραίος νεοφιλελεύθερος, θα έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις σε όλη την τοπική κοινωνία.

Εξήγησε ότι η μέχρι τώρα εμπειρία της εκχώρησης των προβλητών ΙΙ και ΙΙΙ του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στην Cosco είναι αποκαλυπτική:

Τα τέλη για τα κοντέινερ εισαγωγής-εξαγωγής έχουν ακριβύνει κατά 30%, οι εργασιακές σχέσεις και τα μεροκάματα έχουν ισοπεδωθεί, οι σταθερές θέσεις εργασίας είναι μόλις 200-250 χωρίς να υπολογίζονται όσες χάθηκαν, αντίστοιχα, από τον ΟΛΠ και με τους φιλικούς διακανονισμούς μειώνεται διαρκώς το ενοίκιο που καταβάλλεται στον ΟΛΠ.

Αναφέρθηκε και στη διαδικασία πώλησης του ΟΛΠ μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και επισήμανε ότι αυτή γίνεται με απόλυτη αδιαφάνεια από την πλευρά του ΤΑΙΠΕΔ, χωρίς να γνωρίζουν ούτε πόσες και ποιες προσφορές κατατέθηκαν, την αποτίμηση που υποτίθεται ότι έγινε, αλλά ούτε και το τελικό κείμενο της νέας Σύμβασης Παραχώρησης.

Οπως είπε, η «συσκότιση» σε μια τέτοια διαδικασία δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό και, σίγουρα, θα αναζητηθούν ευθύνες, ιδιαίτερα για τον κίνδυνο που διατρέχουν το δημόσιο συμφέρον, οι θέσεις εργασίας των εργαζόμενων στα λιμάνια -και όχι μόνο- και γενικότερα οι εργασιακές σχέσεις.

«Το παράδειγμα των “νοικιασμένων” εργαζόμενων, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα, που κυριαρχεί στην προβλήτα της Cosco, παραπέμπει σε μια αποικιοκρατική, πλήρη “κινεζοποίηση” των εργασιακών σχέσεων, η οποία δεν θα περιοριστεί στον χώρο του λιμανιού και πολύ σύντομα θα επεκταθεί σε όλη την περιοχή.

»Γι’ αυτό θεωρούμε ότι αποτελεί σήμερα βασικό καθήκον όχι μόνο του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των επιστημονικών και άλλων φορέων της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά η αποτροπή τέτοιων δραματικών εξελίξεων» συμπλήρωσε.

Να σημειωθεί ότι στις 21 Δεκεμβρίου ολοκληρώθηκε η διαδικασία υποβολής δεσμευτικών προσφορών για την απόκτηση των μετοχών του ΟΛΠ, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστό από ποιους υποβλήθηκαν αυτές οι προσφορές, καθώς το ΤΑΙΠΕΔ άπλωσε πέπλο μυστηρίου γύρω από το θέμα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οικονομική προσφορά έχει καταθέσει η Cosco. Το τι έκαναν οι άλλες δύο εταιρείες που είχαν περάσει στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού, η APM Terminals (θυγατρική της Maersk) και η ICTS, θα γίνει γνωστό την Τρίτη 12 Ιανουαρίου.

 Χριστίνα Παπασταθοπούλου