Επαγγελματίες του συνδικαλισμού, τέρατα της παθογένειας

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στη διεξαγόμενη συζήτηση για το Ασφαλιστικό, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης αντιδρούν στην πρόταση για το Ασφαλιστικό, την καταγγέλλουν και δηλώνουν ενάντια σε οποιαδήποτε συναίνεση. Την ίδια ώρα, οι εκπρόσωποι των φορέων των εργοδοτών συναινούν στο να πληρώσουν εισφορές προκειμένου να μην τιναχτεί το Ασφαλιστικό στον αέρα. Αυτοί οι εκπρόσωποι των εργοδοτών δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως έχουν εκφράσει την προτίμησή τους σε κόμματα και πολιτικές της Αντιπολίτευσης.

Την ίδια ώρα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, η ΓΣΕΕ για παράδειγμα, απέχει από τη συζήτηση, έχει χαρακτηρίσει την πρόταση για το Ασφαλιστικό καταστροφική, υφεσιακή και άλλα πολλά.

Ας αφήσουμε τι είναι το Ασφαλιστικό και ας προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι η ΓΣΕΕ. Αν θυμάμαι καλά, πριν το δημοψήφισμα του Ιουλίου η ΓΣΕΕ, είχε ταχθεί υπέρ του ΝΑΙ, προσκυνώντας την «Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας». Είχε δικαιολογήσει μάλιστα τη θέση υπέρ του ΝΑΙ στην ανακοίνωσή της γράφοντας:

«ΑΦΡΟΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΚΡΑΙΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΞΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ»

Η ΓΣΣΕ δεν ήθελε να μπει σε περιπέτειες η χώρα και πρακτικά, ανεξάρτητα με τη ρητορική της, προτιμούσε τα μέτρα Γιούνγκερ, τα οποία ήταν σκληρότερα από όσα προωθούνται σήμερα παρά το δημοψήφισμα. Στις 5 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρός της Γ. Παπαδόπουλος δηλώνει:

«Ακόμα και αυτοί που μας έταξαν ότι θα μας βγάλουν από το μνημόνιο, μας οδήγησαν με τις παλινωδίες τους σ ένα τρίτο μνημόνιο ,εξίσου οδυνηρό μνημόνιο, που θα φέρει και νέα ύφεση και νέα ανεργία.

Έχουν τελειώσει όλες οι αυταπάτες. Απαιτείται μια διαφορετική πολιτική και πάνω απ΄ όλα απαιτείται οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου, να σταματήσουν να διχάζουν τους Έλληνες, να συνεννοηθούν, να ασκήσουν μια πολιτική που θα αποκαθιστά τις αδικίες των μνημονίων».

Αφού η ΓΣΕΕ τάχθηκε και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα, και με τα σκληρά μέτρα τρόικας και κατά της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ως λύση την ευρύτερη πολιτική συνεννόηση. Δεν προσέρχεται όμως σε διάλογο για το Ασφαλιστικό, δεν κάνει προτάσεις για κάποιο βιώσιμο Ασφαλιστικό σύστημα, δεν κάνει καν δηλώσεις για την πρόταση των «αντιπάλων» εργοδοτών να αυξηθούν οι εισφορές τους.

Δεν πρόκειται για πολιτικό παράδοξο, αλλά γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα επί δεκαετίες. Στη χώρα αυτή ο συνδικαλισμός υπήρξε ο εταίρος του πολιτικού συστήματος στην παθογένεια. Άγονοι συνδικαλιστές, που το τελευταίο ένσημο στη ζωή τους το κόλλησαν πριν από μισό αιώνα, διαμόρφωναν την πολιτική ατζέντα με τρόπο που ευνοούσε την προσωπική τους επετηρίδα, Στη συνέχεια αφού χρησιμοποιούσαν το συνδικαλισμό ως εφαλτήριο πηδούσαν στην κεντρική πολιτική σκηνή και να γίνουν βουλευτές και υπουργοί. Δεν υπήρξαν σε πραγματική αντιπαράθεση ούτε με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ούτε με τους φορείς του. Απλώς χρησιμοποιούσαν το μαξιμαλισμό των εργατικών δικαιωμάτων για να διαπραγματευτούν τα προσωπικά και όχι τα εργατικά συμφέροντα πιο αποτελεσματικά. Η ΓΣΕΕ, αυτός ο ιστορικός οργανισμός, έχει καταντήσει ένα κουφάρι με πολυτελή κτήρια, με προγράμματα ΕΣΠΑ και με στείρες ανακοινώσεις, ένας μοχλός πίεσης συγκεκριμένων κομμάτων και προσώπων. Όχι όμως των εργαζομένων.

Η παθογένεια στην ελληνική κοινωνία είχε ως εταίρο το συνδικαλισμό που εξασφάλιζε εκλογική πελατεία, υποστήριξη στα κόμματα των οποίων θα γίνονταν μελλοντικοί υπουργοί τα μέλη του και συναλλαγή. Αυτοί που υπερθεμάτιζαν σε απαιτήσεις δεν είχαν πάντα ως μπούσουλα και στόχο τα δικαιώματα, αλλά έναν αποτελεσματικό τρόπο για να πιέσουν και να εξασφαλίσουν προσωπικά φέουδα.

Στην Ελλάδα του πλεονάζοντα συνδικαλισμού, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η εκμετάλλευση έχουν επικρατήσει. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει την αναποτελεσματικότητα του ελληνικού συνδικαλισμού. Μεγάλη ευθύνη σε αυτό φέρει η Αριστερά η οποία αποδέχθηκε και συνήθισε τελικώς, πως δίκιο του εργάτη είναι ο μαξιμαλισμός και η άκαμπτη ρητορική. Δημιούργησε έτσι έναν στείρο και κούφιο συνδικαλισμό που ήταν καταδικασμένος να χάσει αφού κέρδιζαν προσωπικά οι φορείς του.

Η Αριστερά διαμόρφωσε ένα τέρας το οποίο καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει όπως και πολλές πλευρές του εαυτού της. Επαγγελματίες συνδικαλιστές, μπουρδολόγους που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αριστερόστροφους ρήτορες που γυρνάνε μόνο γύρω από τον εαυτό τους τον οποίο θεωρούν αδιαπραγμάτευτο κέντρο του κόσμου.

Ο συνδικαλισμός δεν είναι κακός αλλά ευτυχώς δεν είναι αυτό που θέλουν να δείχνουν οι εκφραστές του. Είναι η μοναδική εγγύηση για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την αντιμετώπιση της εξουσίας που εκ των πραγμάτων αυθαιρετεί. Γι’ αυτό το λόγο, είναι απαραίτητο στην Ελλάδα να ξαναγεννηθεί από τις πολυτελείς στάχτες του. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι εργαζόμενοι. Όχι ράθυμοι ανεπάγγελτοι αλλά επαγγελματίες της πολιτικής.