Ένας χρόνος Αριστερά, ο νέος εμφύλιος και το έλλειμμα πολιτικής ορθότητας

γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Παρακολουθώντας τη χθεσινή ομιλία του Τσίπρα επιβεβαιώθηκα για την άποψη που έχω πως ξέρει πότε να είναι … ρομαντικός και πότε ρεαλιστής. Ο Τσίπρας χθες ήταν ψυχρός ρεαλιστής. Αυτό λοιπόν που βγάζουν οι αριθμοί είναι πως αυτοί που έχουν θυμώσει γιατί έχουν χάσει αυτά τα χρόνια της κρίσης μαζί με αυτούς που φοβούνται πως θα χάσουν ή θα συνεχίσουν να χάνουν, είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό αυτών που εν πάση περιπτώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα φέρνουν βόλτα, χωρίς σημαντικές προσωπικές απώλειες.

Συνεπώς, η χθεσινή ομιλία του Τσίπρα όχι μόνο με απογοήτευσε αλλά και με ανησύχησε. Πίσω από τις «γραμμές» των όσων είπε, προσωπικά, διακρίνω την επιδίωξη της διατήρησης της εξουσίας πάση θυσία. Αλλά αυτό το «πάση θυσία» μπορεί να κρύβει σοβαρότατους κινδύνους γι’ αυτόν τόπο, με πρώτο απ’ όλους τον κίνδυνο ενός νέου κοινωνικού διχασμού, ενός νέου εμφυλίου.

Ο Τσίπρας επιδιώκει το κοινωνικό χάσμα να βαθύνει. Καλλιεργεί με τη ρητορική του τον φθόνο, στοχοποιεί όλους όσοι έχουν μείνει όρθιοι και θα μπορούσαν να συμβάλλουν θετικά στη στροφή της ελληνικής οικονομίας και την ανάπτυξη.

Η χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού απείχε έτη φωτός από την «πολιτική ορθότητα» που απαιτούν οι περιστάσεις. Διότι οι εξελίξεις δεν θα προσδιοριστούν ούτε από τα «μεγάλα λόγια», ούτε από το πώς θα εξελιχθεί η διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν επιβάλλει είναι δεδομένο κι αυτό ο Τσίπρας το γνωρίζει πλέον πολύ καλά. Το ζητούμενο λοιπόν είναι πως μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να υπάρξουν σοβαρές και υπεύθυνες πολιτικές που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη, ώστε να μπορέσει η χώρα στη συνέχεια να χαλαρώσει και το πλαίσιο που της έχει επιβληθεί.

Όμως η ανάπτυξη δεν θα πέσει από τον ουρανό. Ούτε μπορούν να τη φέρουν οι άνεργοι, οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες, οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί της ΕΡΤ. Την ανάπτυξη μπορούν να τη φέρουν η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις. Όταν όμως ο πρωθυπουργός κόβει τις γέφυρες, κατασκευάζει εχθρούς και δαιμονοποιεί, για παράδειγμα, όσους μένουν στα «βόρεια προάστια», τότε αυτόματα έχει χαράξει τη λάθος πορεία που μας πάει στον γκρεμό. Μπορεί ασφαλώς να χτίζει έτσι έναν «κόκκινο στρατό», όμως δεν είναι αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Ο «κόκκινος στρατός» είναι απαραίτητος μόνον στο Τσίπρα, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία «πάση θυσία».

Με αυτή τη στρατηγική του πρωθυπουργού, το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Το τελευταίο που έχει ανάγκη η χώρα είναι η κοινωνική σύγκρουση και η ταξική πόλωση, επειδή ο Τσίπρας θέλει να παραστήσει τον Λένιν του 21ου αιώνα πάνω στις πλάτες όλης της κοινωνίας. Διότι όλη η κοινωνία θα βγει χαμένη από μια άσχημη υποτροπή της οικονομικής κρίσης που μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις και να καταστήσει την Ελλάδα έναν παρία του παγκόσμιου συστήματος, χρήσιμου μόνον σαν αποθήκη μεταναστών και προσφύγων. Αυτή θα είναι η κατάληξη της «στρατηγικής των αριθμών» του Τσίπρα. Μια μεγάλη νίκη του σεναρίου Σόιμπλε και μια ταπεινωτική ήττα για την Ελλάδα.

Αν με αυτή τη στρατηγική φτιάχνει προεκλογική πόλωση; Φτιάχνει. Αν με αυτή την πόλωση κερδίζει εκλογές; Κερδίζει. Αν βγει ξανά πρωθυπουργός με τέτοιο πολιτικό λόγο, σώζεται η Ελλάδα; Με τίποτα!