Ο αριστερός μήνας Γενάρης

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Μεγαλώνουν οι μέρες και μαζί τους οι ζωογόνες του ήλιου ακτίνες, άρα ο Ιανουάριος οδεύει στο τέλος του και τρέχει προς τη γονιμότητα· η καρποφορία της γης δεν θ’ αργήσει. Ο μήνας με το λαμπρότερο φεγγάρι προοιωνίζεται εντούτοις αναταράξεις, όχι χωμάτων αλλά ψυχών, ανθρώπινων υπάρξεων.

Μερικοί τον αποκαλούν Γελασίνο (γελαστό) από τις αλκυονίδες του και άλλοι γατόμηνο λόγω του οίστρου των συμπαθών τετράποδων. Κλαδευτής μήνας [Γενάρη (επειδή γεννούν τα αιγοπρόβατα) μήνα κλάδευε, φεγγάρι μη γυρεύεις].

Αξιοπρόσεκτος μήνας, ιστορικά και πολιτισμικά. Οι αγρότες σηκώνουν τα μανίκια, ακονίζουν τα κλαδευτήρια, δοκιμάζουν τα κρασιά τους (τη γεύση τους, τη δύναμή τους, το άρωμά τους). Γιορτινός μήνας, καλοδεχούμενος, στις αγροτικές κυρίως περιοχές.

Στο συλλογικό συνειδητό των Νεοελλήνων θα εντυπωθεί ως εξέχων μήνας (εντάξει, όχι σε όλους, αλλά σε πολλούς ιδεολόγους και ονειροπόλους)· μήνας εντός του οποίου, το έτος 2015, εκτινάχτηκε στην εξουσία για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική σκηνή η πολύπαθη και πολλά υποσχόμενη Αριστερά (διαφάνεια, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισότητα, ήθος και λοιπά υπέροχα).

Στα μισά της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα συναντήθηκε η Ιστορία με το όνειρο για έναν κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης.

Θαύμα. Μέσα στο θηρίο του καπιταλισμού, μερικοί «ανυπόταχτοι» Ελληνες ξεκίνησαν έναν διαπραγματευτικό αγώνα, έχοντας νωπή λαϊκή εντολή και διατρανώνοντας την πίστη τους στην αξιοπρέπεια του έθνους και του μικρού τους κράτους.

Πολλοί χειροκροτούσαμε έξαλλοι· ξαναμμένοι και πωρωμένοι από τη νίκη –επιτέλους, μετά τόσες διώξεις– της Αριστεράς (που υπερασπίζεται τους φτωχούς και αδύναμους και φορολογεί τους έχοντες και κατέχοντες, που φτιάχνει σχολεία, νοσοκομεία, πάρκα, πλατείες, συγκοινωνίες και άλλα ανάλογης εμβέλειας).

Η Ελλάδα βγήκε στο προσκήνιο. Ολες οι ήπειροι έμαθαν ότι κάτι φτωχοδιάβολοι στο έσχατο νότιο της Ευρώπης, απόγονοι των Κλεισθένη - Εφιάλτη - Περικλή, είχαν βαλθεί να τιθασεύσουν τον καπιταλισμό, πάλευαν με το χτήνος του, τα πλοκάμια του, την άνεσή του να αφαιρεί το οξυγόνο από τις κοινωνίες. Και να ελπίδες ότι κάτι γίνεται.

Θα αναθαρρήσουν –λέει– και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κόκκινες σημαίες ανέμιζαν στη Μεσόγειο, ένας υπόγειος βόμβος προμήνυε επαναστάσεις, καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα· ο λαός ξυπνάει, αρχίζει να μιλάει, να διεκδικεί, να απαιτεί θεσμική υπόσταση στο πολιτικό σύστημα, στο ώς τούδε ένοχο γίγνεσθαι της πολιτικής επιστήμης, της πολιτικής διακυβέρνησης.

Βρε και τι δεν λέγαμε, μακάριοι και υπνώττοντες αφελείς, αλλά πάντα αριστεροί.

Δεν ξέραμε τι σημαίνει να είσαι αριστερός και να έχεις την εξουσία. (Μερικοί αρνούνται να το συνειδητοποιήσουν ακόμη και σήμερα. Αριστερή κυβέρνηση και ξερό ψωμί. Αντέχεται πιο πολύ η πείνα εάν έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση· τι, θα αφήσουμε τους προηγούμενους ολετήρες να ξαναπάρουν την εξουσία;

Δεν σφάξανε...) Οταν πολλοί το μάθαμε, αντιληφθήκαμε ότι τα πράγματα πλέον είναι επικίνδυνα για το μέλλον της χώρας. Τέτοια κυνική στροφή «αριστερού» ηγέτη σπάνια βλέπουμε στην Ιστορία. Αυτό οφείλει να προβληματίσει πολλούς, ακόμη κι εκείνους που έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στο «παιδί».

Είναι γελοίο και να το λες ακόμη ότι έχουμε έναν χρόνο Αριστερά στην Ελλάδα. Τι να κάνουμε, όμως. Με ταμπέλες γαλουχηθήκαμε, εκπαιδευτήκαμε και ωριμάσαμε. Τώρα θα τις πετάξουμε;