Οι νέοι και το κράτος-τέρας

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Χαρμόσυνα τηλεφωνήματα για τους νέους που δημιουργούν, έξω από κομματικές ή κυβερνητικές εντολές. Ιδού οι αναφορές: Στρέφουν τα νώτα στη μιζέρια και την κατάθλιψη, ευγνωμονούν την αγωνία τους (!), παίρνουν θέση στο γίγνεσθαι: της βιοπάλης και της δημιουργίας.

Αποκομμένοι από τη φευγαλέα μόδα και τον όλεθρο των δήθεν, έχοντας απαυδήσει από την ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους, ξεχύνονται στο ταξίδι της βιοπάλης μόνοι τους· χωρίς γνωριμίες των γονιών με πολιτικούς, χωρίς κομματικές υποχρεώσεις, χωρίς σκοπιμότητες και ξεπούλημα της ψυχής άμα τε και συνείδησής τους.

Αλώβητοι από την κατάθλιψη και τη (νεο)φιλελεύθερη σούπα του ορθολογισμού σηκώνουν παντιέρα αντίστασης, κόντρα στον άνεμο της πρότασης «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση».

Υπάρχει και παραϋπάρχει. Κατ’ αρχάς η ερωτική δόνησή τους, που δεν χάνει ποτέ τους παλμούς της, ακόμη και μέσα στις φυλακές (αυτή η δόνηση δεν χάθηκε ούτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης... τι να λέμε...).

Κατά δεύτερον, οι γονεϊκές και φιλικές σχέσεις που οδηγούν στην κατασκευή της κοσμοεικόνας τους. Επονται τα ταξίδια (φτωχά αλλά μεταρσιωτικά), η εκμάθηση ξένων γλωσσών και, τέλος, το πάθος για γνώση.

Βλέπεις μερικά παιδιά και τα χαίρεσαι. Εξω από τον φασισμό του κομματισμού και την ακαδημαϊκή συναλληλία, αποφασίζουν και παίρνουν τη ζωή στα δικά τους, αποκλειστικά, χεράκια.

Και δεν πειράζει που μερικά απ’ αυτά φεύγουν στο εξωτερικό. Ισως να στενοχωριούνται που το δικό τους κράτος τα περιφρονεί, ίσως να λυπούνται εκεί στα ξένα, αλλά το ξεπερνούν εύκολα και δημιουργικά.

Εχουν καταλάβει ότι το ελληνικό κράτος φροντίζει μόνο για τα νεανικά κομματικά του φερέφωνα, ότι δεν έχει επαφή με την παιδεία και την επαγγελματική αποκατάσταση.

Κι έχουν βαθιά συνειδητοποιήσει ότι το κράτος δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με την κοινωνία.

Το κράτος πνίγει την κοινωνία, τη μισεί ανελέητα, ακριβώς γιατί είναι η μόνη που μπορεί να το ανατρέψει (οψέποτε κάνει κτήμα της τη δύναμή της...).

Το κράτος-τέρας έχει τελειώσει για τους νέους (μας), ευτυχώς. Τούτοι οι νέοι (της κρίσης και λοιπά) στηρίζονται στις δικές τους ικανότητες και όχι στα μέσα των γονιών.

Ανθυπομειδιούν στη χαιρεκακία και υποκρισία του συστήματος και βουτάνε στα βαθιά του εαυτού τους, απ’ όπου ξεκινάνε όλα.

Για σιγά. Θα πνίξουμε τα παιδιά μας με το άτεγκτον της φιλοσοφίας μας, που βασίζεται στο ποιος ξέρει ποιου ή ποια θέση έχει στον κομματικό μηχανισμό; Οχι, δα.

Θα αφήσουμε τα παιδιά μας ελεύθερα να ερωτευτούν και να κατακτήσουν τη γνώση. Την πειθαρχία που απαιτείται θα τη βρουν μόνα τους.

Μη χολοσκάμε. Την έχουν ήδη βρει. Και γι’ αυτό πρέπει να νιώθουμε περήφανοι (όσοι έχουμε ακόμη συναισθήματα...).