ΣΥΡΙΖΑ: Τη γιαγιά σου ή την Ε.Ε

Δεν περνά πλέον μια εβδομάδα στην οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να μην απειλεί ότι οποιαδήποτε οπισθοχώρηση από τις μνημονιακές συμφωνίες, που ανέλαβε να επιβάλλει, Θα σημάνει την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη αλλά και την ΕΕ.

Τελευταίος ήταν ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Βαγγέλης Αποστόλου, ο οποίος απείλησε ότι αν η κυβέρνηση πάρει πίσω το ασφαλιστικό κινδυνεύει η παραμονή μας στην ΕΕ.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο που ο μέσος πολίτης βρίσκεται αντιμέτωπος με το ψεύτικο δίλημμα ή θα σώσεις τον εαυτό σου ή τα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειάς σου. Στην αρχαία Κέα οι ηλικιωμένοι καλούνταν να αυτοκτονήσουν πίνοντας κώνειο (το έθιμο «Κείον νόμιμον»), όταν πλέον δεν μπορούσαν να εργαστούν καθώς η παρουσία τους θεωρούνταν βάρος για το κοινωνικό σύνολο.

Χρησιμοποιούμε σκόπιμα το συγκεκριμένο παραλληλισμό (όσο υπερβολικός και αν είναι) για να καταδείξουμε τον παραλογισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η αυτοκτονία των γερόντων στην Κέα καλούνταν να λύσει ένα πρόβλημα περιορισμένων πόρων της οικονομίας. Η ανυπαρξία ενός συστήματος ασφάλισης σήμαινε ότι κάθε μέλος της κοινωνίας που δεν εργαζόταν, επιβάρυνε με την παρουσία του, τους εργαζόμενους.

Ευτυχώς για την ανθρωπότητα η κατάσταση αυτή άλλαξε ήδη από την εποχή του Μπίσμαρκ και την εισαγωγή των πρώτων ολοκληρωμένων δομών κοινωνικής πρόνοιας (ακούστε το σχετικό αφιέρωματου infowar). Σήμερα ο συνταξιούχος όχι μόνο έχει προπληρώσει την σύνταξή του (δηλαδή έχει δανείσει το κοινωνικό σύνολο και απαιτεί τα χρήματά του πίσω) αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας συντηρεί και τα νεότερα μέλη της οικογένειάς του, τα οποία είτε δεν εργάζονται είτε επιβιώνουν με μισθούς πείνας.

Η κατάσταση αυτή σχετίζεται άμεσα με τη λειτουργία της ΕΕ και κυρίως της Ευρωζώνης, η οποία τις τελευταίες δεκαετίες διέλυσε ολοκληρωτικά τον παραγωγικό ιστό των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας και ενίσχυσε τον παρασιτικό χαρακτήρα των οικονομιών τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτοντας το δίλημμα «ή θα σώσεις την σύνταξη των ηλικιωμένων ή την παρουσία σου στην ΕΕ» ουσιαστικά προσφέρει δυο προβλήματα αντί για μια λύση. Ζητά από τον άνεργο ή τον χαμηλόμισθο να θυσιάσει το επιπλέον εισόδημα που παίρνει από τους γονείς και τους παππούδες του για να παραμείνει σε μια νομισματική ένωση η οποία τον έφερε σε αυτή την κατάσταση – γιγαντώνοντας τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας.

Δυστυχώς δεν πρόκειται ούτε για πρόσκαιρο λάθος της αυτοαποκαλούμενης «Αριστεράς» ούτε για λύση ανάγκης που επιβάλλεται σε συνθήκες εκβιασμού. Από την εποχή που ο Συνασπισμός ψήφισε τη συνθήκη του Μάαστριχτ το συγκεκριμένο τμήμα της ελληνικής «Αριστεράς» προωθεί με κάθε τρόπο την ολοκληρωτική υποταγή στους θεσμούς της ΕΕ και κατ’επέκταση στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που αυτή εκπροσωπεί. Τα ιδρύματα ερευνών του (ίδρυμα Πουλατζά), οι πανεπιστημιακοί του (Τσακαλώτος) και οι πολιτικοί του (Σταθάκης, Δραγασάκης κ.ά) εργάζονταν για δεκαετίες προς αυτή την κατεύθυνση πλασάροντας τις επιλογές τους πίσω από έναν μανδύα διεθνισμού και ευρωπαϊσμού.

Η κατάσταση είναι αντίστοιχη σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου η αριστερά παρέδωσε ακόμη και τον υγιή ευρωσκεπτικισμό σαν δώρο στα χέρια της άκρας δεξιάς και των νεοφασιστών.

Τηρουμένων λοιπόν των αναλογιών, η απειλή «ή τις συντάξεις ή την ΕΕ» δεν είναι απλώς η σύγχρονη εκδοχή για το «Κείον νόμιμον». Είναι το κάλεσμα αυτο-ακρωτηριασμού μιας κοινωνίας και της ολοκληρωτικής παράδοσής της στο όραμα που αυτοί οι άνθρωποι υπηρετούν από το 1992.

Άρης Χατζηστεφάνου