Είναι η Ιστορία, ηλίθιε!

Του Αρτέμη Ψαρομήλιγκου

Είναι ευρύτερα αποδεκτό πως όσα διαδραματίζονται στη ζωή μας και ευρύτερα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον έχουν τα χαρακτηριστικά πολέμου. Οικονομικού μεν, πολέμου δε. Πολύ αγριότερα από τον κλασικό τρόπο που εννοούσε ο Λένιν την αλληλοδιαδοχή μεταξύ Πολιτικής και Πολέμου «με άλλα μέσα».

Αν λοιπόν όντως έχουμε έναν εκτυλισσόμενο πόλεμο, στον οποίο πρωταγωνιστεί η Γερμανία τσακίζοντας την Ελλάδα (αλλά και «εισβάλλοντας» στην εσωτερική πολιτική άλλων, ισχυρότερων χωρών) τότε είναι χρήσιμο να ανατρέξουμε στην «προϊστορία» των πολεμικών αναμετρήσεων του γερμανικού έθνους, ανεξαρτήτως της πολιτικής εκπροσώπησης του.

Γιατί οι Γερμανοί κατασκευάζουν καλές μηχανές και «νικούν στο ποδόσφαιρο». Όμως στους πολέμους - τους οποίους συνήθως οι ίδιοι εξαπολύουν – στο τέλος νικούν «οι άλλοι».

- Η Γερμανία έχει να νικήσει σε πόλεμο εδώ και 145 χρόνια. Από τον Γαλλοπρωσικό, το 1871 (!!!). Όταν προκάλεσε – εξ αντιδράσεως – την Παρισινή Κομμούνα και απέσπασε την Αλσατία και Λωραίνη. Οι οποίες βεβαίως σήμερα ανήκουν πάλι στη γαλλική επικράτεια.

Σήμερα το Βερολίνο υπαγορεύει εσωτερικά μέτρα στο Παρίσι. Με ιταμό τρόπο επιβάλλεται στη Μαδρίτη και έχει υπερβεί τα εσκαμμένα απέναντι στη Ρώμη, προκαλώντας την οργή ενός μετριοπαθούς πρωθυπουργού.

Στη Λισσαβόνα η συμπεριφορά του είχε ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση κυβέρνησης Σοσιαλιστών με τη στήριξη Κομμουνιστών, Αριστερών. Το κατά παράδοση «ευφυές» και «υπομονετικό» Λονδίνο σιωπά, καραδοκεί και επισείει το Brexit. Η Κεντρική, η Βόρεια Ευρώπη και, φευ, η Γαλλία στρέφονται ραγδαία προς την άκρα Δεξιά. Ο Νότος προς την Αριστερά. Η Ε.Ε. έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο σωλήνα φυγοκέντρησης.
Η Γερμανία δεν ξέρει να κάνει πολιτική: Γνωρίζει μόνο τη γλώσσα της επιβολής.

Αποτυγχάνει στη διπλωματία: Αγνοεί τους συμβιβασμούς και τους ελιγμούς.

Δεν κάνει συμμαχίες: Θέλει μόνον πρόθυμους ακολούθους.

Ανελαστικά, άκαμπτα, με σιδερένιους κανόνες. Μέχρι τελικής εξοντώσεως. Χωρίς οδούς διαφυγής, όπως συνιστούσε ο Κινέζος σοφός της «Τέχνης του Πολέμου». Ο Γερμανός «Μακιαβέλι» δεν γεννήθηκε ποτέ.

- Στο Νταβός ο Έλληνας πρωθυπουργός προτίμησε να καταπιεί την προσβολή που εκτόξευσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών. Μια προσβολή που ένα στόχο είχε: Να καταπτοήσει τους ηττημένους Έλληνες. Να δώσει στον έξαλλο Τύπο του Springer την ευκαιρία για τίτλους σαν το «Εξευτέλισε τον Τσίπρα». Που δυστυχώς αναπαρήχθησαν από τα εγχώρια Signal.

Και τι πέτυχε; Συσπείρωσε - ηθικά τουλάχιστον – τους Έλληνες που δεν ανέχονται να καθυβρίζεται ο εκλεγμένος πρωθυπουργός τους. (Προτιμούν να το κάνουν οι ίδιοι). Ανάγκασε ακόμη και τη ΝΔ να εκδώσει μια αιδήμονα ανακοίνωση αποδοκιμασίας. Έδωσε σε πολλούς Ευρωπαίους πολίτες και σε διεθνείς παρατηρητές την ευκαιρία να διαπιστώσουν την ποιότητα των δύο ανδρών και των επιχειρημάτων τους. Και στο τέλος-τέλος να αναγκαστεί ο εκπρόσωπος του Σόιμπλε σε μερική αναδίπλωση.

- Με το «υπερόπλο» της ΕΚΤ το Βερολίνο επιδιώκει να πετύχει αυτά που δεν κατάφεραν τα πάντσερ. Με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα: Άλλη μια ήττα.
Με αυτά δεν εννοώ επ΄ ουδενί πως η χώρα μας τελικά θα επιβληθεί της Γερμανίας. Ούτε πως δεν θα υποστεί απώλειες. Θα ματώσει μέχρις ότου το Βερολίνο διαπράξει – για άλλη μια φορά – το αναπόδραστο σφάλμα ενός «Μονάχου» ή ενός «Μπαρμπαρόσα».

Η Ελλαδίτσα δεν μπορεί να νικήσει μόνη της. Έχει στραμμένο το βλέμμα στη Μαδρίτη και στη Ρώμη και… και… Ποτέ στο παρελθόν – από το 1827 μέχρι το 1918 και το 1945 -  δεν βγήκε, από μόνη, της νικήτρια. Πάντα ενταγμένη σε ευρύτερες συμμαχίες. Σε αυτές τις συμμαχίες ποτέ δεν βρέθηκε μαζί με την Γερμανία. Και όχι συμπτωματικά. Όχι βέβαια για λόγους «γερμανικού DNA» όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι, αλλά για λόγους ασυμβατότητας των γεωπολιτικών τους συμφερόντων.

- Για να παραφράσουμε κι εμείς μια φράση του Ιστορικού Ζωρζ Καστελάν: Οι Γερμανοί «επιλέγουν με συνέπεια την πλευρά του ηττημένου».
Εν τέλει, «Είναι η Ιστορία ηλίθιε!».