Το χαμηλό επίπεδο της Βουλής

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Εκείνο που μένει από τον διάλογο στη Βουλή είναι το πολύ χαμηλό επίπεδο των συμμετεχόντων σε ό,τι αφορά τη γνώση της ελληνικής γλώσσας και κατά συνέπεια τη δική τους πολιτική, άματε και φιλοσοφική τους συγκρότηση. Δεν γνωρίζω πώς το ερμηνεύουν οι «ειδικοί», αλλά δεν παύει να είναι (ο διάλογος στη Βουλή) όνειδος για τη γλώσσα, την πολιτική, το πνεύμα.

Πού πάμε μ’ όλους αυτούς (εντάξει, όχι ακριβώς όλους) τους τζιτζιφιόγκους; Τι προάγουν αυτοί οι άνθρωποι; Σε ποιους τελικά απευθύνονται; Ευτυχώς, να λέμε, που τα παιδιά μας αρνούνται να παρακολουθήσουν -δυστυχώς- όσα συμβαίνουν στη Βουλή. Είναι κρίμα αλλά είναι έτσι. Μια απέραντη μουσική λαϊκισμού και ημιμάθειας κατακλύζει τη χώρα.

Να μπορούσαμε να ακούσουμε κάποιον σοβαρό (και όχι σοβαροφανή), κάποιον που να έχει συνείδηση του βάρους που σηκώνει για την κοινωνία και τη διαφάνεια, για τον πολιτισμό, υλικό και πνευματικό, για την ίδια την ελληνική γλώσσα, που είναι η απαρχή της γνώσης και της σκέψης...

Το δυστύχημα είναι ότι όλα τούτα που συμβαίνουν στην ελληνική Βουλή, τον ύψιστο θεσμό της Δημοκρατίας (μας) θεωρούνται απλώς φυσιολογικά, υπακούοντα, τάχα, στον ρεαλισμό της εποχής και στο ρηχό βάθος της μαζικής δημοκρατίας, την ώρα που υποτίθεται η γνώση είναι διάσπαρτη και εύκολα προσβάσιμη από τον καθένα.

Η ελληνική Βουλή είναι ο καθρέφτης της υποβάθμισης του πολιτισμού και του λόγου, τα επίχειρα της δικής μας αδιαφορίας και ραθυμίας, της δειλίας μας να διαχειριστούμε μόνοι μας την προσωπική ανεξαρτησία και ελευθερία.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες δεκαετίες επικράτησε το life style, η ανέξοδη και ανατριχιαστική απόκτηση πλούτου και διάχυση μιας άνετης, απολίτικης στάσης και συμπεριφοράς: οι ποιητές έγιναν κουραμπιέδες, οι διανοούμενοι σαχλαμαράκηδες, οι εργατικοί και έντιμοι, ψώνια που δεν έχουν καταλάβει το νόημα της Ζωής (ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ... μας). Μάλιστα.

Ολα αυτά πληρώνουμε τώρα. Δεν βλέπω να αντιστάθηκε η επίσημη Αριστερά σε όλα αυτά, εξ ου και η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζεται σήμερα από τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο. Δεν χρειάζεται να καταγράψουμε λέξεις και φράσεις χυδαίες που εκστομίζονται αφειδώς στο Σχολείο της Δημοκρατίας, ούτε τα άγρια ξεφωνητά των νοικάρηδων.

Μάλλον όμως ξεχνούν ότι είναι περαστικοί απ’ αυτά τα έδρανα, μάλλον δεν αντελήφθησαν ποτέ ότι είναι εκφραστές της αγωνίας και των συμφερόντων χιλιάδων που εκπροσωπούν στην ελληνική κοινωνία, πολλών, ασθενών κυρίως, στρωμάτων.

Εντάξει, τα ‘χουμε πει για τους εκπροσώπους· ξεχνάμε αμέσως, άμα τη εκλογή τους, ποιους εκπροσωπούν. Ας κράταγαν τουλάχιστον ένα επίπεδο, ας το ανακάλυπταν επιτέλους, εκτός εάν είναι τόσο ανεπίδεκτοι, αλλά τότε δεν είναι εκεί η θέση τους. Οποιος καταλαμβάνει κοινοβουλευτικό έδρανο αποκτά αμέσως ευθύνες για την κοινωνία, τον λόγο, τον πολιτισμό, την πολιτική.