Xώρα και κυβέρνηση σαν φλιπεράκι

Δεδομένων των συνθηκών, η εικόνα του θυμωμένου Πρωθυπουργού που βάλλει κατά πάντων δεν δείχνει, απλώς, παράταιρη με τη συνολική εικόνα. Δείχνει εξωφρενική, έξω από τη λογική

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

O Γιάννης Μουζάλας δήλωσε ότι ο βέλγος υπουργός Εσωτερικών πρότεινε να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα στρατόπεδο για τη φιλοξενία 400.000 προσφύγων. Βέβαια, όταν έχεις να κάνεις με τόσους ανθρώπους δεν μιλάς για στρατόπεδο, αλλά για πόλη. Κάτι λιγότερο από τη μισή Θεσσαλονίκη. Η Κρήτη, ας πούμε, έχει πληθυσμό 600.000 ανθρώπων. Είναι σαν να λες ότι θα σπείρεις λυόμενα και αντίσκηνα στον θεσσαλικό κάμπο. Βλακώδες, αλλά ακούστηκε.

Οι Financial Times προτείνουν στην Ευρώπη να μας πληρώσει διατροφή για τους πρόσφυγες. Να τους κρατήσουμε εδώ και να τους ταϊζουμε από την μείωση του χρέους μας. Αυτά, βέβαια, δεν γράφονται στην τύχη. Πρόκειται για ιδέες που πέφτουν στο τραπέζι και επιδεικνύονται προκειμένου να μετρηθούν αντιδράσεις.

Υπάρχει θέμα Σένγκεν; Ασφαλώς και υπάρχει, παρά τα καθησυχαστικά του Αβραμόπουλου. Περιέργως δε, αυτό αξιολογείται χαλαρά στην Αθήνα όπου ορισμένοι αντιτείνουν, ηλιθιωδώς, ότι η Ελλάδα δεν έχει χερσαία σύνορα με την Ευρώπη, άρα ο αποκλεισμός μας από τη ζώνη ελεύθερης διακίνησης θα επισύρει μικρές συνέπειες. Πρόκειται, φυσικά, για επιχείρημα που δεν διατηρεί καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εξοδος από τη Σένγκεν συνεπάγεται και απομάκρυνση από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Πέρα από το πλήγμα στον τουρισμό, το κύρος της χώρας θα υποστεί άλλη μία υποβάθμιση.

Εκτός, λοιπόν, από τις φωτογραφίες του Τσίπρα στη Λέσβο και τα συνθήματα περί αλληλεγγύης, οι ροές προσφύγων και μεταναστών αρχίζουν πλέον και τυλίγονται πιεστικά γύρω από τη χώρα. Τι θα μπορούσε να κάνει τώρα η κυβέρνηση; Ισως πια είναι αργά. Ισως πάλι να μην μπορεί να κάνει και πολλά.

Την ώρα που τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου υποδέχονται χιλιάδες πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, οι λεωφόροι της πρωτεύουσας και το εθνικό οδικό δίκτυο κλείνουν από τις αντιδράσεις για το Ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει το επαχθέστερο των μνημονίων στο σώμα μίας ταλαιπωρημένης, θυμωμένης και, εν πολλοίς, προδομένης κοινωνίας.

Η κυβέρνηση θυμίζει φλίπερ με δύο μπίλιες και ισχυρές αναταράξεις, έτοιμο για tilt –ξέρετε, το σημείο που το μηχάνημα «παγώνει» και ο παίκτης χάνει μπίλιες και παιχνίδι

Η χώρα πιέζεται. Από το εξωτερικό και στο εσωτερικό της. Και εδώ έρχεται το ερώτημα των πολλών δισεκατομμυρίων. Μπορεί η κυβέρνηση να το διαχειριστεί όλο αυτό; Κοινώς, είναι σε θέση να διαχειριστεί το προσφυγικό, να μεταρρυθμίσει το Ασφαλιστικό και να φτάσει στην αξιολόγηση πριν το Πάσχα, διαφυλάσσοντας την κοινωνική συνοχή; Ας μη δουλευόμαστε μεταξύ μας. Τόσο το εύρος και η σύνθεση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όσο και η διαχειριστική επάρκεια της κυβέρνησης, δεν μπορούν να διεκδικήσουν θετικές απαντήσεις. Η κυβέρνηση θυμίζει φλίπερ με δύο μπίλιες και ισχυρές αναταράξεις, έτοιμο για tilt –ξέρετε, το σημείο που το μηχάνημα «παγώνει» και ο παίκτης χάνει μπίλιες και παιχνίδι.

Δεδομένων των συνθηκών, η εικόνα του θυμωμένου Πρωθυπουργού που βάλλει κατά πάντων δεν δείχνει, απλώς, παράταιρη με τη συνολική προβολή. Δείχνει εξωφρενική, έξω από τη λογική. Η περιδίνηση προκαλεί ναυτία στη χώρα και όμως ο Πρωθυπουργός αρχίζει τις ανάποδες στροφές. Ο κ. Τσίπρας πάει να δημιουργήσει διχαστικές συσπειρώσεις, ενώ οι συνθήκες που διαμορφώνονται είναι ο ακριβής ορισμός του πλαισίου εντός του οποίου προσπαθείς να καλλιεργήσεις συναίνεση. Η πολιτική λογική αλλά και το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης έπρεπε να καλούν τον πρωθυπουργό στο τραπέζι της συνεννόησης. Αν μη τι άλλο, μία πρωτοβουλία υπέρ της συναίνεσης θα προκαλούσε αμηχανία στην αντιπολίτευση, ίσως και διαλυτικά αντανακλαστικά σε ένα κομμάτι της. Οχι. Η ηγετική ομάδα του Μαξίμου επιμένει να αποκλείει τη συνεργασία με τις «δυνάμεις της διαπλοκής», προσθέτοντας στο δημόσιο λόγο περισσότερα σημεία πόλωσης. Λογικό, αφού πρωτίστως δίνει τη μάχη για τη δική της επιβίωση. Απλώνει συρματόπλεγμα, σκάβει χαράκωμα για να περιφρουρήσει την ιδιοκτησιακή σχέση με το κράτος και την εξουσία. Ετσι έκαναν όλοι, καμία αντίρρηση. Ομως τώρα το νερό έχει φτάσει ως το λαιμό.