Ζητώντας το αδύνατο...

Του Γιάννη Παντελάκη

Το βράδυ της Τετάρτης, βόρεια της Σάμου βρέθηκαν 18 ακόμα σοροί, εννιά παιδιά, οκτώ άνδρες, μια γυναίκα. Κάποιοι πρόσφυγες που συμπληρώνουν την μαύρη αυτή λίστα ντροπής. Μερικές ώρες νωρίτερα, ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε. Ντομπρόβσκις, εκτόξευε τις απειλές. Αν σε τρείς μήνες η Ελλάδα δεν θέσει υπό έλεγχο τα σύνορά της, η επόμενη κίνηση θα είναι η έξοδός της από την Σένγκεν.  Το πρώτο γεγονός, είναι το αποτέλεσμα (και) της Ευρωπαϊκής στάσης απέναντι στο τεράστιο πρόβλημα. Το δεύτερο, η συνειδητή επιμονή της στην ίδια στάση που μπορεί να είναι γεμάτη σκοπιμότητες, αλλά στερείται λογικής ακόμα και ως επιχειρηματολογία. Μας έχει συνηθίσει πια η θεσμική Ευρώπη σε ανάλογες συμπεριφορές.

Ακόμα και αν όλες οι ναυτικές δυνάμεις της χώρας επιχειρούσαν να ελέγξουν τα θαλάσσια σύνορά μας, αυτό θα ήταν ανέφικτο. Το λέει η αντικειμενική πραγματικότητα την οποία γνωρίζουν οι περισσότεροι στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και αλλού. Έχουν περάσει πολλά καλοκαίρια στα νησιά μας. Και αν πριν πάρουν αποφάσεις ή εκτοξεύσουν απειλές, ισχυρίζονταν άγνοια, τους το επεσήμανε γραπτά και η εκπρόσωπος της Frontex. Η κ. Εύα Μονκιούρ, ανέφερε πως «είναι πολύ εύκολο να φτάσει κανείς στην Ελλάδα δια θαλάσσης, είναι σχεδόν αδύνατο να ελεγχθούν τα θαλάσσια ελληνικά σύνορα γιατί επιπλέον η Ελλάδα έχει εκατοντάδες νησιά, ορισμένα από τα οποία δεν κατοικούνται καν και βρίσκονται πολύ κοντά στις Τουρκικές ακτές». Φταίνε τα γεωλογικά φαινόμενα που σχημάτισαν αυτά τα νησιωτικά συμπλέγματα, φταίει ο Θεός που ο καθένας τους πιστεύει, όποιος αν φταίει, αυτή είναι η κατάσταση,  τα σύνορα δύσκολο να ελεγχθούν.

Οι Ευρωπαίοι μας ζητούν το αδύνατο και το γνωρίζουν. Γνωρίζουν ακόμα πως η είσοδος προσφύγων μπορεί να αποτραπεί μόνο από την Τουρκία την οποία ενισχύουν οικονομικά για να κάνει κάτι τέτοιο, χωρίς να το κάνει. Κι όμως επιμένουν. Με απειλές για εκδίωξη από την Σένγκεν, με πολιτικά ανήθικες σκέψεις για ανταλλαγή του χρέους με το προσφυγικό, με πολλά ακόμα. Και η επιμονή αυτή δεν έχει σχέση με τίποτα περισσότερο από τα εσωτερικά τους ακροατήρια και αυτά που θέλουν ν ακούσουν. Οι ψηφοφόροι τους δηλαδή. Αυτοί που τρομάζουν με τα κύματα των μεταναστών και ακούν αδιαμαρτύρητα ή και με ικανοποίηση ιδέες για κατασχέσεις των τιμαλφών των προσφύγων, για κόκκινα βραχιολάκια για όσους παίρνουν επισιτιστική βοήθεια, για  κόκκινα βαμμένες πόρτες των σπιτιών που ζουν οι παρείσακτοι.

Προφανώς στο ζήτημα υπάρχει και η εσωτερική διάσταση. Κυβερνητικοί και υπουργικοί χειρισμοί γεμάτοι ερασιτεχνισμούς. Πολλά μπορούν να γραφτούν γι’ αυτά. Αλλά ακόμα και δεν ήταν έτσι τα πράγματα και αν υποθετικά η χώρα είχε μια ενιαία αποδεκτή από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στάση για το πρόβλημα, με ποιον θα συζητούσε άραγε από την άλλη πλευρά; Με αυτούς που η λογική τους κατά βάση κινείται στο σκεπτικό «ας πληρώσουμε κάτι παραπάνω, αλλά ας κρατήσουμε το πρόβλημα μακριά μας, με μερικά στρατόπεδα που θα χρηματοδοτήσουμε»;