Η ώρα του ΟΗΕ καθώς το προσφυγικό διαλύει την ανίκανη Ευρώπη

γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Tην Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου οι υπουργοί Εσωτερικών της Γερμανίας Τόμας ντε Μεζιέρ και της Γαλλίας Μπερνάρ Καζνέβ έρχονται στην Ελλάδα για το προσφυγικό. Είναι σαφές πως η Ευρώπη για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ανίκανη να αντιμετωπίσει μια μεγάλη και σοβαρή πρόκληση. Για άλλη μια φορά αναδεικνύεται το έλλειμμα της θεσμικής ολοκλήρωσής της, με αποτέλεσμα από τα δημοσιονομικά μέχρι το προσφυγικό, να μετατρέπονται όλα σε κρίσεις μεγάλης κλίμακας. Συνεπώς πέρα από την ξενάγηση στην «κόλαση», την οποία υποθέτω πως θα τους κάνει ο αρμόδιος υπουργός κ. Μουζάλας, δε νομίζω πως έχουμε να περιμένουμε πολλά από αυτή την επανεμφάνιση του «γερμανο-γαλλικού» άξονα.

Η Ευρώπη είναι θύμα της μακράς ιστορίας της. Μίση, πάθη, θρησκευτικοί πόλεμοι, ρατσισμός, αποικιοκρατικές αντιλήψεις, εθνικιστικές ιδεοληψίες έχουν έρθει όλα στην επιφάνεια. Το «τσουνάμι» των μουσουλμάνων προσφύγων και μάλιστα μέσα σε συνθήκες πολεμικής έξαρσης του τζιχαντισμού, αποδεικνύει πως όλα τα «φαντάσματα» του ιστορικού παρελθόντος της Ευρώπης που είχαν σκεπαστεί κάτω από το κάλυμμα ενός κλαμπ χωρών που κάνει μόνο business, είναι ζωντανά και επιστρέφουν στο προσκήνιο απειλώντας με διάλυση την Ε.Ε περισσότερο και πιο άμεσα από την κρίση του ευρώ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η θέση της Ελλάδας επιδεινώνεται διαρκώς. Ακριβώς όπως συνέβη και με την κρίση του ευρώ, η αδυναμία της Ε.Ε να έχει μια κοινή πολιτική με αρχή, μέση και τέλος οδηγεί ξανά στην κατασκευή του «αποδιοπομπαίου τράγου». Έτσι παρά τα γεγονός πως σίγουρα δεν είναι η Ελλάδα ούτε αυτή που δημιουργεί αλλά ούτε κι αυτή που μπορεί να λύσει το πρόβλημα, απειλείται σε καθημερινή βάση με έξοδο από τη συνθήκη Σένγκεν. Πάντα όμως μέσα στην τυπολατρική, γραφειοκρατική και αμήχανη Ευρώπη κάποιος «πρέπει να φταίει», για να συνεχίζουν οι υπόλοιποι τον ύπνο τους.

Ο πρώτος καλύτερος τρόπος για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να το έχεις μελετήσει σωστά και να έχεις καταλήξει σε μια συγκροτημένη και συνεκτική πολιτική για την επίλυσή του. Ο δεύτερος καλύτερος, όταν δεν υπάρχει ο τρόπος, είναι να ταΐσεις το πρόβλημα με λεφτά. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Η Ευρώπη πρέπει να εξαγοράσει την ησυχία της και για να το κάνει πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι οι γνωστές ευρωπαϊκές μπουρδολογίες που απλά καταναλώνουν χρόνο ενώ τα προβλήματα οξύνονται μέρα με τη μέρα. Ακόμη κι αν έβγαινε η Ελλάδα από τη Σένγκεν το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα δεν θα λυνόταν για την Ευρώπη. Απλώς όπως και με το χρέος, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ρίχνουν «ξύλο» στην Ελλάδα για να καθησυχάζουν την κοινή γνώμη στις χώρες τους και να μην αποκαλυφθεί πως μέσα στο «βασίλειο» της Ε.Ε, «ο βασιλιάς είναι γυμνός».

Η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί. Η Ε.Ε μόνη της, είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει, είτε και τα δυο μαζί ταυτόχρονα. Αυτό δυστυχώς διαμορφώνει τις προϋποθέσεις να πάμε σε μια ανθρωπιστική καταστροφή τεράστιων διαστάσεων. Διότι το να πνίγουμε τους πρόσφυγες δεν μπορεί να προτείνεται στα σοβαρά ως λύση. Υπό αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο πως ο «εξαφανισμένος» επί της ουσίας καθ’ ύλην αρμόδιος Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος ( είναι ο θρίαμβος του αυτονόητου το να κάνει απλά δηλώσεις πως δεν πρέπει η Ελλάδα να βγει από τη Σένγκεν) και η ηγεσία της Ε.Ε δεν πρόκειται να δεχτούν ξαφνικά κάποια «επιφοίτηση», η Ελλάδα κατά τη γνώμη μου πρέπει να χτυπήσει επισήμως την πόρτα του ΟΗΕ.

Το τι θα γίνει στο Αιγαίο πρέπει να αντιμετωπιστεί – και έτσι είναι – ως παγκόσμιο πρόβλημα. Τι να κάνουμε; Αφού η Ευρώπη δεν «το’ χει», όπως με το χρέος ενεπλάκη μοιραία το ΔΝΤ για να υπάρξει ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης, έτσι κι εδώ πρέπει να γίνει η αντίστοιχη εμπλοκή του ΟΗΕ. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, π.χ πολεμικών επιχειρήσεων, που η Ευρώπη δεν είχε πολιτική, μπήκε κάτω από την ομπρέλα του ΟΗΕ βάζοντας λεφτά. Το ίδιο ας υποχρεωθεί να κάνει και τώρα. Ας δώσει τα λεφτά στον ΟΗΕ.

Όσο πιο γρήγορα κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση, τόσο το καλύτερο για τη χώρα που βάλλεται πανταχόθεν.