Πληγές

 

Ακούω την 73χρονη θεία μου φοβισμένη. Η πλατφόρμα που αφορά την ηλικία της έχει ανοίξει εδώ και καιρό κι όμως δεν έχουμε καταφέρει να την πείσουμε να κάνει το εμβόλιο. Πλήθος τα επιχειρήματα για την υγεία της, την ηλικία της, το καλό του συνόλου, φευ, δεν λέει να πει το ναι. Στην αρχή υποστήριζε ότι ήθελε να περάσει λίγο ο καιρός για να δει «πώς θα πάει η κατάσταση με τους εμβολιασμούς». Τώρα προβάλλει σαν δικαιολογία το Πάσχα. «Ας περάσει και το Πάσχα και θα δούμε...». Σίγουρα δεν μπορείς να την αναγκάσεις να το κάνει, ούτε να τη σύρεις με το ζόρι σε κάποιο εμβολιαστικό κέντρο. Η μόνη μου ελπίδα πλέον έγκειται στο να πειστεί ότι χωρίς το εμβόλιο δεν θα μπορεί να πηγαίνει (τόσο άνετα) στην αγαπημένη της εκκλησία.

 

Ακούω τη 45χρονη φίλη μου εξοργισμένη. Η κόρη της δίνει πανελλήνιες φέτος και θα δώσει τα μαθήματα με ελλιπέστατη προετοιμασία, στηριζόμενη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις και σ' εκείνες των ιδιαίτερων μαθημάτων. Εχει να κάνει σωστό μάθημα στην τάξη της εδώ κι ενάμιση χρόνο.

 

Μια άλλη φίλη, ψυχολόγος, ακούγεται εξαντλημένη στο τηλέφωνο εδώ και μέρες. Για την ακρίβεια, διπλά εξαντλημένη. Σηκώνει το προσωπικό της βάρος απέναντι στην πανδημία, όπως κι εκείνα άλλων ανθρώπων που την επισκέπτονταν τακτικά τους τελευταίους 6 μήνες. «Η κίνηση αυξήθηκε κατά 50%, στέλνω κόσμο σε άλλους συναδέλφους, δεν προλαβαίνω» μου έλεγε πριν από λίγες μέρες.

 

Κάπως έτσι, μιλώντας με τον έναν και τον άλλον στο περιβάλλον μου, παρατηρώ ότι σιγά σιγά αναδύονται οι πληγές της πανδημίας, τα αποτυπώματά της, που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον. Και κάτι μου λέει ότι αυτός ο αγώνας θα είναι ο πιο δύσκολος.  

πηγή