Όλα από Α

 

γράφει ο Θεόδωρος Χαμπίδης

 

Αναστήσου, εσύ, να γίνει το εν δυνάμει δύναμη. Να ανδρωθείς και από μικρός να γίνεις θεός και να πιστέψεις πως δεν είσαι Θεός. Να πάψεις τις μάχες λέγοντάς τες ανθρωπιστικές. Να γίνει το πόσο πώς και να αφήσεις τον χώρο στο «συγχωρώ», να γίνεις ένα με το άλλο και το άλλο ένα.

 

Αναστήσου και πάρε δύναμη από σάρκα δικιά σου μέσα στην ίδια σου τη σάρκα. Σου φτάνει. Ξαναγεννήσου. Μάθε να μιλάς ήσυχα και διώξε τον φόβο. Γίνε ξανά παιδί και περπάτα εκεί που η περπατησιά σε πάει και όχι εκεί που σου ορίζεται να πας. Μυρίζεις, βλέπεις, αγγίζεις. Τι θες τις ξένες συμβουλές; Δέξου τες αλλά δέξου και ό,τι σε ξυπνάει.

 

Αναστήσου μέσα από αυτό το γίγνεσθαι αλλά ποτέ τέλειος γενέσθαι. Μάθε να αγγίζεις τη θέωση χωρίς ποτέ να ελπίζεις τα παραπάνω. Η ύβρις και η αλαζονεία είναι του μικρού θεού η μοίρα. Εσύ που ξέρεις τι νόημα έχει η πορεία παίρνε κουράγιο από την ίδια σου τη σάρκα. Στα ανθρώπινα θα μείνεις, αλλά έχει νόημα η ανάγκη για τα παραπάνω.

 

Αναστήσου και καθάρισε τον αέρα και τον ουρανό ολόκληρο, τη γη ολόκληρη. Και σαν καλός επισκέπτης μάθε να ακούς την ανάγκη για ζωή και του πιο μικρού ψαριού. Φτιάξε, οικοδόμησε, ανάγειρε. Μην ακουμπάς, όμως, την επιφάνεια του ουρανού. Όσες φορές την άγγιξες τρύπησες το ταβάνι και πέφτει βροχή φαρμάκι. Μπορείς και φάνηκε. Τώρα κατέβα και ψάξε χέρσα εδάφη να αφήσεις το χλωρό κλαρί να θρέψει.

 

Αναστήσου και πάρε από τα χέρια όποιον δεν έχει σπίτι, πατρίδα, μάτια, ένα άλλο χέρι και δείξε του να διαβάζει, να τσαπίζει και να σηκώνει το κεφάλι ψηλά. Ένα ευχαριστώ, ένα μόνο ευχαριστώ μπορεί να φέρνει ξανά εσένα στον ίσιο δρόμο για κάθε ανάσταση.

 

Αναστήσου για να μάθει ο καθένας ότι το μεγάλο γίνεται μικρό μέσα στην ψυχή όσο υπάρχει ακόμη η ανάγκη να πατάς σταθερά στο χώμα. Γη γίνε και έτσι θα έχεις πάντα δρόμους να περνάς. Ουρανός γίνε και έτσι θα μάθεις να εκτιμάς τα ανθρώπινα.

 

Αναστήσου, εσύ, μέσα σε κάθε έναν που έχει ανάγκη να αναπνέει και τότε θα καταλάβεις ότι θεώνεσαι όταν αγγίζεις τον Θεό, αλλά Θεός δε γίνεσαι.