Ζωή με φύλλα πορείας

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Οι κουβέντες στα τηλέφωνα είναι αγωνιώδεις: Τι θα γίνει με τον κορονοϊό; Εσείς -όπου «εσείς», οι δημοσιογράφοι- πώς τα βλέπετε τα πράγματα; Τι μαθαίνετε; Πότε θα μπορέσουμε να πάμε μια εκδρομή; Θα κάνουμε διακοπές; Να δούμε λίγη θάλασσα; Θα μπορέσουμε να στείλουμε το καλοκαίρι τα παιδιά στο χωριό;

  

Καθώς κινείσαι μέσα στην πόλη, με το αυτοκίνητο λόγω δουλειάς, ή με τα πόδια, για τα υπόλοιπα -σουπερμάρκετ, φαρμακείο, τράπεζα- βλέπεις ότι ήρθε η άνοιξη. Και τον χειμώνα δύσκολα ήταν, αλλά τώρα είναι αβάσταχτο. Ο ήλιος ζεσταίνει, το πρωί που ξεκινάς οι θερμοκρασίες είναι ανεκτές και το μεσημέρι ανεβαίνουν αρκετά. Ακόμη και οι βροχές που πέφτουν, είναι αδύναμες, έτσι για την τιμή των όπλων και για να ξεπλύνουν τη γύρη.

 

Σκέφτεσαι πόσο πολλή ανάγκη έχεις μια μεγάλη βόλτα, ιδανικά μια εκδρομή. Μια-δυο μέρες, ίσως κοντά στη θάλασσα. Να πιεις έναν καφέ στο ύπαιθρο χωρίς τύψεις ή φόβο. Να δεις άλλους ανθρώπους, και άγνωστους, και να μπορέσεις να μιλήσεις όπως παλιά, να μη φοβηθείς να πλησιάσεις. Και να επισκεφθείς ανθρώπους που έχεις να δεις καιρό.

 

Ενα απόγευμα, κάπως αργά, έξω στο μπαλκόνι που βγήκες για να ποτίσεις, με μια σκέψη μόνο σε πιάνει τρόμος, ίσως και απόγνωση. Παντού, για να κινηθείς χρειάζεσαι άδεια και ένα «φύλλο πορείας». Χαρτί από τη δουλειά για να πας στο γραφείο, μήνυμα στο κινητό για να αγοράσεις τρόφιμα ή φάρμακα, να κόψεις τα μαλλιά σου, να επισκεφθείς κάποιον που έχει ανάγκη, να «ασκηθείς», όπου άσκηση νοείται ό,τι αντέχει ο καθείς: λίγο περπάτημα, λίγο τρέξιμο, λίγο ποδήλατο. Να μοιράσεις -και να πάρεις...- τις αγκαλιές που μήνες τώρα γίνονται αέρας, πάνε χαμένες.

 

Αναγκαία και τα έγγραφα που θα αποδεικνύουν ποιος είσαι στο ενδεχόμενο ελέγχου από τις αρμόδιες αρχές: ταυτότητα ή διαβατήριο...

 

Και τώρα όλα δείχνουν ότι έρχεται ακόμη ένα φύλλο πορείας: αυτό που θα αποδεικνύει ότι είσαι εμβολιασμένος, άρα ασφαλής έναντι του κορονοϊού και ακίνδυνος για τους γύρω σου. Οσο το επιτρέπει το εμβόλιο. Και οι αρμόδιοι θα αποφασίσουν τι θα σου επιτρέπουν να κάνεις με αυτό: Να πας διακοπές; Να πας σε ένα εστιατόριο; Να ψωνίσεις στα καταστήματα; Να ταξιδέψεις στο εξωτερικό; Να κάνεις βόλτα στο κοντινό σου πάρκο -αν υπάρχει- και να μη φοβάσαι να βγάλεις τη μάσκα.

 

Δάκρυα σου έρχονται στα μάτια, στενοχώρια αναμεμειγμένη με οργή και απογοήτευση. Ο αέρας μυρίζει άνοιξη, το στήθος σου φουσκώνει από λαχτάρα για τα «απαγορευμένα». Πότε θα έρθει το τέλος; ρωτάς κι εσύ. Που πανικοβλήθηκες όταν είδες ότι στη Βρετανία ο κόσμος επιστρέφει στην «κανονικότητα» -άλλη μία λέξη που έχασε το νόημά της και απέκτησε τρομακτική χροιά, έγινε «μερική», «υπό όρους», «κατά συνθήκη». «Δεν φοβούνται; Κι αν ξαφνικά αρχίσουν να ανεβαίνουν τα κρούσματα;». Μα, οι περισσότεροι έχουν εμβολιαστεί, δίνεις μόνη σου την απάντηση. Αλλά ακόμη να πειστείς δεν μπορείς...

 

Την άλλη μέρα, νωρίς το πρωί, ενώ ετοιμάζεις την τσάντα σου για τη δουλειά κάνεις έναν τελευταίο έλεγχο: Χαρτί από τη δουλειά, κάρτα για τα μέσα μεταφοράς, τηλέφωνο για τα μηνύματα-άδειες εξόδου, ταυτότητα, μάσκες, αντισηπτικά. Και παρεμπιπτόντως, γυαλιά, κλειδιά, πορτοφόλι κι ένα τοστ για κολατσιό.

 

Στο απέναντι οικόπεδο, εκεί που έχεις παρκάρει, ένα ζευγάρι κοτσύφια πετάει από πεύκο σε πεύκο τιτιβίζοντας. Πόση ζήλια αισθάνεσαι, δεν λέγεται... Αν είχες φτερά, αν ήσουν πουλί, αν μπορούσες να φύγεις χωρίς να φοβάσαι τίποτα... Χωρίς να σε κρατάει τίποτα...

 

Το ίδιο βράδυ, πάλι από το μπαλκόνι, τα κοτσύφια είναι εκεί: πετούν πέρα δώθε, τιτιβίζουν, τσιμπολογούν τα χορταράκια στο έδαφος. Κι εσύ στο κλουβί σου, να περιμένεις πότε θα έρθει η δική σου ελευθερία - με το εμβόλιο ή με ένα τεστ με μια επαρκή διάρκεια ισχύος και ένα φύλλο πορείας που να την αποδεικνύει. 

πηγή