Η πρώτη επέτειος του Αλέξη… Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;

Του Γιώργου Πετράκη

Ήταν μια καταθλιπτική επέτειος…

Το βλέπεις στο μαζεμένο ύφος όσων από την Αριστερά είχαν ένα δράμι αξιοπρέπεια. Στο βλέμμα εκείνων των φιλότιμων που πήγαν από άγνοια κινδύνου στα μπλόκα των αγροτών να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.

Το βλέπεις στο όλο και πιο μεγεθυμένο θράσος των κομισάριων της νέας εξουσίας. Στην αναπαραγωγή του DNA της Σοβιετίας. Των καλομαθημένων καλόπαιδων που θεωρούν ότι με την Mercedes του μπαμπά θα πάρουν πίσω την ρεβάνς για τους παππούδες του Εμφυλίου.

Το βλέπεις σε εκείνους που έχουν την τύχη μας στα χέρια τους και όλο και πιο συχνά πια βρίσκονται με παραπανίσια κιλά να κοιτούν τις μύτες των παπουτσιών τους με τα χέρια στην τσέπη, στην γωνία των Οικογενειακών φωτογραφιών των Συνόδων Κορυφής της Ε.Ε.

Στο αμήχανο χαμόγελο εκείνων που εκεί βουλιαγμένοι στην πολυθρονίτσα του Νταβός ακούν αδιαμαρτύρητα τον κάθε άθλιο Σόιμπλε να προσβάλει στο πρόσωπο τους την ίδια την Ελλάδα…

Αλλά πλέον ο Σόιμπλε είναι το αφεντικό. Που να αντιμιλήσουν…

Τα λόγια είναι για το εσωτερικό που ακόμη νόμιζαν ότι μπορούσαν να ξεγελούν. Μέχρι πριν λίγες ημέρες. Τώρα είναι αντιμέτωποι με αυτό που με προκλητικό τρόπο τους είπε ο Σόιμπλε… Δεν είναι οι νόμοι και τα ΝΑΙ στο Μνημόνιο. Είναι η εφαρμογή τους ηλίθιοι…

Και απευθύνεται όχι μόνο στον κ. Τσιπρα αλλά σε όλους όσους πριν από αυτόν νόμισαν ότι ξεγελώντας τους δανειστές και τον λαό και τα Μνημόνια θα ψηφίζουν και θα αποθεώνονται στα γήπεδα και στις πλατείες.

Απλώς ο κ. Τσίπρας το παρατράβηξε θέλοντας να πείσει ότι με την συνταγή της Ντέλιας βάζει τα θεμέλια του σοσιαλισμού στην Ελλάδα πριν επεκταθεί στην Πορτογαλία και στην Ισπανία.

Και μετά ήρθε η εφαρμογή …

Είναι μια καταθλιπτική επέτειος. Επέτειος χωρίς φωτογραφίες της “ιστορικής” νίκης, με βίντεο χωρίς ήχο…

Δεν θα δείτε πολλές φωτογραφίες της πρώτης βραδιάς Αριστεράς στην Ελλάδα. Το ρετούς δεν θα είναι εύκολο. Πρέπει να αφαιρεθεί ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης, ο Γλέζος, η Ζωή… Θα μείνει μόνο η Δούρου να χορεύει ζειμπέκικα στα Προπύλαια. Ίσως και εκείνη με τον Καμμένο αγκαλιά από την δεύτερη φόρα Αριστερά… Αυτός είναι που έμεινε.

Ο Καμμένος. Ο στυλοβάτης της Αριστερής κυβέρνησης…

Και από εκείνα ακόμη τα βίντεο της πρώτης φοράς Αριστερά, θα πρέπει να αφαιρεθεί ο ήχος… Να παίζουν βουβά… Να μην ακούγεται ο Αλέξης, να μην θυμίζουν τι υπόσχονταν τότε. Με πόση σιγουριά διαβεβαίωνε όλους για τον «άλλο κόσμο που είναι εφικτός». Και κυρίως ότι ήταν ένας εύκολος δρόμος. Που απλώς δεν τον σκέφθηκαν όλοι οι άλλοι και μόνον αυτός είχε την καλή ιδέα να μοιράσει λεφτά και όραμα…

Ο Αλέξης δίπλα στους απολυμένους, ο Αλέξης δίπλα στους ανέργους, ο Αλέξης δίπλα στους αγρότες, ο Αλέξης στο Λιμάνι του Πειραιά, ο Αλέξης στα επαρχιακά αεροδρόμια, ο Αλέξης δίπλα στους συνταξιούχους …

Πλάνα βουβά πια. Η φωνή έχει αφαιρεθεί για να μην ξανακούσει κανείς τι έλεγε ο Αλέξης…

Αντί να κρύβουν τα πρόσωπα τους από ντροπή, περηφανεύονται κιόλας. Οι κλόουν που γύριζαν σε ξένες πρωτεύουσες ζητώντας δισεκατομμύρια, για να κάνουν πράξη τα οράματα του Μαδουρο στην Ευρώπη. Πιστεύοντας μέσα στην μικρότητα τους ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όλοι θα σπρώχνονται στην ουρά, Κινέζοι, Ρώσοι, Ιρανοί, Βραζιλιάνοι, να τους δώσουν μερικά δις δολάρια ο καθένας για να παίζουν Μονόπολη ο Βαρουφάκης, με τον Λαφαζανη υπό την εποπτεία του Αλέξη…

Τα ιδεοληπτικά νούμερα που κρύβονταν πίσω από την αθώα μάσκα της Ελληνικής Αριστεράς και έκαναν ασκήσεις επί χάρτου για την άλωση του πλανήτη ολοκλήρου, κλείνοντας τις Ελληνικές Τράπεζες, βουλιάζοντας πιο βαθιά την Ελλάδα στην κρίση, ανοίγοντας τα σύνορα την στιγμή που ξεκίναγε το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα.

Σήμερα ήταν οι καταθλιπτικές ομιλίες. Με κείμενα παρμένα από πέρυσι. Σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Σαν να μην υπάρχει τσίπα για ένα μεγάλο συγγνώμη.

Αλλάζει λέει την Ευρώπη, εκείνος που θα βάραγε τον ζουρνά και θα χόρευαν οι αγορές. Εκείνος που τώρα παρακαλάει την Λαγκάρντ να αφήσει το ΔΝΤ στην Ελλάδα, εκείνος που υποκλίνεται στην Μερκελ, που βάζει στόχο την επιστροφή στις αγορές, εκείνος που προσπαθεί να γίνει το κάλο παιδί των Μνημονίων.

Και ούτε αυτό δεν καταφέρνει..

Η άλωση του κράτους, ο έλεγχος του Δημοσίου, ο ασφυκτικός κομματισμός και η ισοπεδωτική μετριοκρατία στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην δικαιοσύνη, στις Ένοπλες Δυνάμεις θυμίζουν τα χειροτέρα κεφάλαια της Κομμουνιστικής Ιστορίας…

Είναι αυτοί που μέσα σε ένα χρόνο έχουν βαλθεί να αθωώσουν όλο το καθεστώς της μεταπολίτευσης.

Το μεγαλύτερο «έγκλημα» τους είναι ότι έχουν κάνει το Νέο να είναι ήδη πολύ Παλιό… Που μετέτρεψαν την ελπίδα σε ντροπιαστικό συμβιβασμό και υποταγή. Με έναν και μόνο στόχο. Την παραμονή τους στην εξουσία…

Μια καταθλιπτική επέτειος. Που οι πραγματικοί καλεσμένοι ηταν έξω, στους δρόμους και στα μπλόκα των Εθνικών Οδών. Μια επέτειος που γιορτάσθηκε από υποχρέωση. Μπας και τσιμπήσει κανένα τελευταίο κορόιδο…