Αναρτήσεις
Οι πασχίζοντες για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, κυρίως οι πασοκογενείς και οι ποταμίσιοι και λιγότερο οι δημαρίτες, αυτοπροσδιορίζονται περισσότερο μέσα από το μίσος τους προς τους συριζαίους που τους κατηγορούν για κοστοβόρο λαϊκισμό και λιγότερο από τον νεοφιλελευθερισμό και τους ακροδεξιούς της Νέας Δημοκρατίας, παρά το γεγονός ότι η βασική αιτία όλων των προσπαθειών για την συγχώνευση των διαφόρων κομμάτων και προσωπικοτήτων του ενδιάμεσου χώρου σε ένα νέο πολιτικό φορέα είναι η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη που ελκύει τους ψηφοφόρους του χώρου αυτού. Με δυο λόγια, αν και τώρα ο κύριος κίνδυνος συρρίκνωσης του ενδιάμεσου χώρου προέρχεται από τη ΝΔ του Κυριάκου, είναι ο νεφελώδης λαϊκισμός που προσάπτουν στον ΣΥΡΙΖΑ ο εχθρός τους.
Κεντρικό προγραμματικό πρόβλημα της ανασυγκρότησης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας είναι η διατύπωση μιας διακριτής μεταρρυθμιστικής ατζέντας τόσο ως προς τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και προς το «έτος μεταρρυθμίσεων» για το οποίο έκανε λόγο φέτος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Πέρα από αυτό, αν και θεωρείται από τους ανένταχτους και μη σοσιαλδημοκράτες θετική η πρωτοβουλία της προέδρου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Φώφης Γεννηματά, όλοι αντιλαμβάνονται τον πατερναλιστικό ρόλο του ΠΑΣΟΚ στο όλο εγχείρημα. Πάντως, η συζήτηση άρχισε και οι προβληματισμοί που διατυπώνονται έχουν και ευρύτερη πολιτική αξία και επιχειρούν υπερβάσεις, ενώ αναγνωρίζεται πως κάποιοι «πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω» για να καρποφορήσει το εγχείρημα.
Την αίσθηση αυτή αποκόμισα από την εκδήλωση "Σοσιαλδημοκρατία και Μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη και στην Ελλάδα της κρίσης" που διοργάνωσαν οι «Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία» τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, με ομιλητές τους Παναγιώτη Ιωακειμίδη ομότιμο καθηγητή πανεπιστημίου, Νίκο Ανδρουλάκη ευρωβουλευτή με την ΕΛΙΑ, Μίλτο Κύρκο ευρωβουλευτής με το ΠΟΤΑΜΙ, Γιώργο Σιακαντάρη Δρ Κοινωνιολογίας μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ και την Άννα Διαμαντοπούλου, πρόεδρο του ΔΙΚΤΥΟΥ για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, πρ. υπουργό και Επίτροπο στην ΕΕ που συντόνισε ο Τάκης Αναστόπουλος, πρ. διευθυντής ΕΕ. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Ειδικότερα, ο Τάκης Ιωακειμίδης αφού χαρακτήρισε τον Αλ. Τσίπρα ως Άμλετ που δεν ξέρει τι να κάνει, επεσήμανε πως το νέο πολιτικό τοπίο χαρακτηρίζεται από την κατάρρευση όλων των μύθων και ότι δεν υφίσταται πλέον εξ ορισμού η έννοια του προοδευτικού που ταυτιζόταν με την αριστερά. Διαπίστωσε ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και τον ΣΥΡΙΖΑ, το «τέρας του λαϊκισμού» όπως τον αποκάλεσε. Αυτά τα ρήγματα πρέπει να αξιοποιηθούν πολιτικά με βάση τον στόχο και όχι τα πρόσωπα, κατέληξε. Ξέχασε όμως να συμπληρώσει ότι οι στόχοι είτε είναι ιδεολογικοί, είτε ιδεοληπτικοί, εκφράζονται από πρόσωπα που τους εγγυώνται…
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, την αρχή της οποίας τοποθέτησε στο 2002, υπογραμμίζοντας ότι η σοσιαλδημοκρατία αποδέχθηκε την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Προσδιόρισε ως πρώτο αντίπαλο τον εθνολαϊκισμό και δεύτερο τη μεταρρυθμιστική δεξιά. Για την ανασυγκρότηση του χώρου θεωρεί ότι πρέπει να προηγηθεί η προγραμματική σύγκλιση, μετά η θεσμική συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα και τέλος ποιος θα είναι ο αρχηγός.
Ο Μίλτος Κύρκος θεώρησε πως στον ΣΥΡΙΖΑ ταιριάζει καλύτερα από τον Άμλετ «το ημέρωμα της στρίγγλας», έκανε λόγο για «παλαβή αριστερά» και επεσήμανε πως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αλλάζει και ανακτά το προοδευτικό της πρόσωπο. Εκτιμά πως οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να ξετυλιχθούν σε πολλά επίπεδα, στο επίπεδο των ιδεών, των θεσμών και των οργανισμών και στις πολιτικές.
Ενδιαφέρον είχε η εισήγηση του Γιώργου Σιακαντάρη ο οποίος μίλησε για την ανάγκη ενός νέου σεναρίου, μιας νέας αφήγησης «σοσιαλδημοκρατικής, μεταρρυθμιστικής στο κέντρο» που θα έχει ως εχθρούς τον νεοφιλελευθερισμό, τον λαϊκισμό (αλλά όχι τη λαϊκότητα) και την αυτοδικαίωση προσώπων. Θύμισε την γαλλική εμπειρία του συνεδρίου του Επινέ το 1971 -περίοδο κατά την οποία κυριαρχούσε το κομμουνιστικό κόμμα του Ζόρζ Μαρσέ με 25%- στο οποίο επανιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Κόμμα από μηδενική βάση με τη συμμετοχή σοσιαλδημοκρατών και στελεχών από την άκρα αριστερά. Στο συνέδριο του Επινέ καταρτίστηκε το κοινό πρόγραμμα με τους κομμουνιστές που οδήγησε στον θρίαμβο του Μιτεράν το 1981. Τέλος ξεκαθάρισε πως δεν έχει νόημα πια ποιος είναι ή δεν είναι και πόσο είναι αριστερός, αντίθετα χρειάζεται ένας διαδραστικός διάλογος για μεταρρυθμίσεις στο κέντρο.
Η Άννα Διαμαντοπούλου άνοιξε την ομιλία της θυμίζοντας ότι οι Ντάιζεμπλουμ και Μοσκοβισί είναι σοσιαλδημοκράτες, ότι η ίδια δεν επιθυμεί να είναι κάπου και επέκρινε τον Τσίπρα που «κλαψουρίζει» γιατί δεν θέλει το μνημόνιο, αλλά το εφαρμόζει, ενώ έπρεπε να παραιτηθεί. Θεωρεί την συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεργασία των δύο άκρων και ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί το καινούργιο, αλλά είναι προϊόν της κρίσης, χωρίς ρίζες. Επέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή διαχωρίζει τους αγρότες σε φτωχούς και μη, και επιχειρεί το ίδιο και στις υπόλοιπες επαγγελματικές τάξεις (φτωχοί δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί κ.ο.κ.) και θεωρεί πρώτη προτεραιότητα τις επενδύσεις. Είπε δε ότι έστειλε 8 προτάσεις για την προσέλκυση κεφαλαίων για μεγάλες επενδύσεις σε όλα τα κόμματα, αλλά κανένα δεν έδωσε συνέχεια. Τέλος, θεωρεί ότι είναι αναγκαίος ο επανακαθορισμός ιδεών, θεσμών και ρευμάτων και εισηγείται ως αντίδοτο στον λαϊκισμό, τον «μεταρρυθμισμό» (όρος εγκριθείς από την αυθεντία του κ. Μπαμπινιώτη) που θα αποτελεί ένα ρεύμα αλλαγών μέσα από το μνημόνιο.
Στην συζήτηση που ακολούθησε κατέστη σαφές «πως δεν αρέσουμε», πως απουσιάζουν οι νέοι ψηφοφόροι από τα κόμματα του χώρου, ενώ δεν ειπώθηκε λέξη για την Ένωση Κεντρώων. Η εκδήλωση πάντως δεν είχε κομματικό χαρακτήρα και το εγχείρημα της ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς δεν μοιάζει με άλλοθι για την επιστροφή των προβάτων στο μαντρί. Κι αυτό θα πρέπει το κυβερνών κόμμα να το σταθμίσει, γιατί η ομιλία Τσίπρα για τον ένα χρόνο αριστερή κυβέρνηση ούτε ίχνος αυτοκριτικής δεν είχε και μάλλον ο εφησυχασμός περίσσευε.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου