Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο και κακό πολιτικό

 «Αγαπητέ Νίκο,

Σου γράφω με το δικαίωμα που μας δίνει η δημοσιογραφική μας ταυτότητα και με την εκτίμηση που έχω σ αυτή σου την ιδιότητα. Ιδιότητα που υπηρέτησες σαν από τους εγγράμματους και πολιτισμένους που διαθέτει ο κλάδος μας, όχι σε αφθονία είναι η αλήθεια. Λυπάμαι που δεν τρέφω την ίδια εκτίμηση και για την πολιτική σου ιδιότητα, παρ όλο που την υπηρετείς επίσης με πολιτισμό, σε αντίθεση με την πλειονότητα των κυβερνητικών συναδέρφων σου.

Αφορμή για την επιστολή μου είναι οι χτεσινές σου δηλώσεις για τη δραχμή. Και στόχος της επιστολής δεν είναι να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί σου, αλλά να ξεκαθαρίσω μερικά πολύ σοβαρά αυτονόητα, που φαίνεται ότι σε σένα, σε πολλά μέλη της κυβέρνησης, αλλά και στην πλειονότητα των μελών του κόμματος είναι παντελώς άγνωστα. Απευθύνομαι, λοιπόν έτσι σε όλους.

Η παρέμβασή μου αυτή επομένως δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά θεσμικό. Επειδή ό, τι λέτε και ό,τι κάνετε ως μέλη της κυβέρνησης ή του κόμματος- στο οποίο δεν ανήκεις- έχουν άμεση επίπτωση στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων. Μ αυτή την έννοια έρχομαι στο πρώτο άγνωστο αυτονόητο: Το «εγώ».

Όταν αναλαμβάνει κανείς μια υπεύθυνη θέση παύει πια να εκπροσωπεί τον εαυτό του. Εκπροσωπεί τη θέση. Ενισχύοντάς την ή υποβαθμίζοντάς την με τον εαυτό του. Αν πρόκειται για εταιρία, μέσα στην εταιρία. Αν για υπηρεσία, μέσα στην υπηρεσία. Και αν πρόκειται για κόμμα ή κυβέρνηση, οπουδήποτε μιλά ή δρα δημόσια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Νίκος Ξυδάκης.

Αυτή την αυτονόητη θέση ευθύνης, δηλαδή υπευθυνότητας, την έχει υποβαθμίσει τα τελευταία χρόνια το πολιτικό προσωπικό και την έχει εξαφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας παρεξηγημένης «ελευθερίας στη διαφορετική άποψη μέσα στα όργανα»! Που εγώ τη θεωρώ «τάχα».

Ενώ, λοιπόν,  αυτή η ελευθερία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη μέσα στα όργανα, είναι πολύ επικίνδυνη έξω από τα όργανα και μάλιστα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να σταθμίσουν το κόστος των λόγων και των πράξεών τους.

Επιπλέον, αυτή η ελευθεριότητα «ό,τι γουστάρω λέω», που εφαρμόζεται κατά κόρον από κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από να προκαλεί σύγχυση στο λαό για το τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα και η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό και όχι για να τον αποτρελαίνουν.

Για να υπηρετηθεί ένας σκοπός, λοιπόν, αυτός της διακυβέρνησης, ο πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, δεν μιλάει ποτέ προσωπικά και δεν δικαιούται κι όλας, γιατί ό,τι λέει έχει βαρύνουσα σημασία για το λαό.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όλους τους υπουργούς και όσους κατέχουν δημόσια θέση. Τις προσωπικές τους απόψεις μπορούν να τις μοιράζονται με τους φίλους τους στις ταβέρνες και στο σπίτι τους. Όταν μιλάνε δημόσια εκπροσωπούν την καρέκλα τους. Η πολιτική και η καρέκλα έχουν τίμημα. Δεν μπορεί να ταξιδεύεις πρώτη θέση τζάμπα.

Εσύ αγαπητέ Νίκο, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου υπηρετεί τη θέση και όχι η θέση τον εαυτό. Εκπροσωπείς, λοιπόν, τον πρωθυπουργό και την κοινοβουλευτική ομάδα. Είσαι η φωνή τους και κανενός άλλου η φωνή. Ούτε καν του εαυτού σου.

Όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνητικής πλειοψηφίας Νίκος Ξυδάκης δηλώνει δημόσια ότι δεν πρέπει να έχουμε ταμπού με το νόμισμα και ότι πρέπει να έχουμε τη χρήσιμη ελευθερία να συζητάμε για το μέλλον, ακόμα και στη Βουλή, χωρίς να αποκλείουμε καμιά διέξοδο, ο εκπρόσωπος αυτός δίνει τα εξής μηνύματα:

Προς το λαό ότι μπορεί και να πάμε στη δραχμή, επομένως τον στέλνεις στα γκισέ να αρχίσει να μαζεύει σιγά σιγά τις καταθέσεις του. Όσους τα έχουν σπίτι τους τούς λες κρατάτε τα εκεί. Όσους τα έχουν έξω και τα φέρνουν δειλά- δειλά τους λες ξαναδιώξτε τα.

Προς επιχειρηματίες, ότι η κυβέρνηση συζητάει και αυτό το ενδεχόμενο, επομένως μην ξανοίγεστε σε δουλειές. Προς ξένους επιχειρηματίες, funds, κράτη (μην ξεχνάς ότι οι πρεσβευτές στέλνουν κάθε μέρα report στις χώρες τους) ότι τα πράγματα είναι ρευστά στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα.

Προς δανειστές ότι η κυβέρνηση απειλεί πάλι α λα 2015 με βέβαιο αποτέλεσμα να σκληρύνουν ακόμα πιο πολύ τη στάση τους και να τρέχει νερό στο μύλο του δρ Σόιμπλε, που θέλει τη χώρα στη δραχμή.

Προς Αγορές, να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας αντί να μειώνονται- όπως έγινε σήμερα- και να βλάπτονται τα ελληνικά ομόλογα.

Ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης με την εγγράμματη και πολιτισμένη πέννα του μπορεί να γράφει ενυπόγραφα για τη δραχμή ό,τι θέλει. Ο πολίτης Νίκος Ξυδάκης μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει και να μετέχει ή να προκαλεί δημόσιες και ακαδημαϊκές συζητήσεις για το θέμα.

Ο πολιτικός Νίκος Ξυδάκης μπορεί να συζητάει μόνο στα κλειστά κυβερνητικά όργανα και σε κλειστές υπηρεσιακές συνεδριάσεις τα σενάρια για μετάβαση στη δραχμή και να ζητάει και υπεύθυνες μελέτες γι αυτά. Πουθενά αλλού. Ιδίως αν αυτή δεν είναι η επίσημη θέση της κυβέρνησής του, που δεν θέλει, αλλά ούτε και μπορεί να αντιμετωπίσει μιά μετάβαση σε δραχμή. Και ξέρει ότι ούτε σαν εκβιασμός δεν πιάνει.

Ο πολίτης και ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης έχουν δίκιο όταν δήλωσαν χτες ότι «δεν πρέπει να έχουμε ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα ενός λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια για μια στάλα αισιοδοξίας και ελπίδας στο μέλλον. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την ίδια την πνευματική έρευνα και την πνευματική συζήτηση.»

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Ξυδάκης, όμως, δεν έχει απλώς άδικο όταν τα λέει αυτά. Μαρτυράει άγνοια βασικών οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων και εγκληματεί.

Επειδή, θα ώφειλε να ξέρει ότι η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει συγκεκριμένες βαρύτατες επιπτώσεις στο λαό αποκλειστικά και μάλιστα στα πιο ασθενή του στρώματα. Τα οποία θα άξιζε ΙΣΩΣ τον κόπο να τα υποστεί για να βγει πιο σύντομα στην επιφάνεια υπό μερικές προϋποθέσεις: Να έχει προετοιμαστεί με εξονυχιστική πληροφόρηση για το τι θα τραβήξει για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια. Να έχει συμφωνήσει για την Κατοχική πείνα που θα περάσει. Να ξέρει ότι το χρέος του που είναι σε ευρώ θα το πληρώνει σε δραχμές επί 200 χρόνια, ακόμα κι αν κάνει στάση πληρωμών! Να στηρίξουν τη δραχμή οι δανειστές του Ευρωπαίοι και Αμερικανοί!! Όλα τα νομίσματα κάπου εντάσσονται.

Αλλά, είναι έτοιμος να τρέφεται με κουπόνια, να ψάχνει τη βενζίνη και το πετρέλαιο με μπιτόνια σε ουρές χιλιομέτρων, να ξανανάψει ξυλόσομπα και να γυρίσει στα χωράφια των παππούδων του για να παράξει προϊόντα, αν δεν βρει δουλειά στις ξένες και ελληνικές εταιρίες με δουλειά 12ωρο για λίγες δραχμές και χωρίς κανένα δικαίωμα, α λα δεκαετία του ’50 και να είναι η όποια περιουσία του σε δραχμές ενώ των Βούλγαρων πχ σε ευρώ; Και να το κάνει για λίγα χρόνια;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ Νίκο. Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος από κανέναν γι αυτό. Και δεν το θέλει κι όλας. Και η απάντηση αυτή κρύβει και την άλλη απάντηση στο ερώτημα: Είναι δυνατόν ένας υπουργός, που δεν στερείται μόρφωσης και δεν έρχεται από το πουθενά, να μην τα ξέρει αυτά τα αυτονόητα;

Όπως είπα και στην αρχή, σου γράφω με όλη την εκτίμηση προς τον δημοσιογράφο, που ήταν πολύ καλός στον τομέα της κουλτούρας, την οποίο υπηρέτησε επί χρόνια. Και ο οποίος ζητάει μέσα από το στόμα του πολιτικού, πνευματικές και χωρίς ταμπού συζητήσεις. Και να ευχηθώ να επιστρέψεις σ αυτόν. Γιατί από εκεί υπηρετείς το λαό. Από εδώ τον καταστρέφεις.

Με ειλικρίνεια».

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Όταν η Κομισιόν βιάζεται να καταργήσει τα μετρητά, κάτι βρωμάει

Η ιδέα της κατάργησης των συναλλαγών με μετρητά άρχισε να πλανάται από «ειδικούς» και τραπεζίτες πριν 2 χρόνια. Στη συνέχεια επισημάνθηκε στο Νταβός πέρυσι και φέτος ότι πρόκειται για μια αναγκαία και αναπόφευκτη εξέλιξη. Πριν λίγες μέρες η Κομισιόν δημοσίευσε πρόταση για τον περιορισμό των συναλλαγών με μετρητά. Και όταν με αυτό τον τρόπο όλες οι συναλλαγές θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο των τραπεζών, τα capital controls περιττεύουν.

  

Του Μιχάλη Γιαννεσκή

Η σταδιακή χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Κάθε φορά που προετοιμάζεται μια αμφιλεγόμενη οικονομική πολιτική, το πρώτο βήμα για την προετοιμασία της κοινής γνώμης είναι οι ομοβροντίες από «ειδικούς», οι οποίοι παρουσιάζουν την εν λόγω πολιτική ως αναγκαία και αναπόφευκτη. Οι αρχι-οικονομολόγοι της Τράπεζας της Αγγλίας και του ομίλου Citigroup, ο Γερμανός «γκουρού» οικονομολόγος Peter Bofinger, και στελέχη τραπεζών της Δανίας, Σουηδίας, και Νορβηγίας, και πολλοί άλλοι, άρχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ της κατάργησης των συναλλαγών με μετρητά από το 2015.

Το επόμενο στάδιο είναι η επικύρωση της ορθότητας των σχετικών προτάσεων σε διεθνή συνέδρια. Η δήλωση του συν-διευθύνοντα σύμβουλου της Deutsche Bank στο Νταβός το 2016 ότι «σε 10 χρόνια ίσως δεν θα υπάρχουν μετρητά», μάλλον δεν έγινε άσκοπα. Στο φετινό συνέδριο στο Νταβός, ο  νομπελίστας οικονομολόγος Στίγκλιτζ συμβούλευσε τις ΗΠΑ να καταργήσουν τα μετρητά, και να τα αντικαταστήσουν με ένα ψηφιακό νόμισμα.

Τα επόμενα βήματα για την υλοποίηση τόσο ριζικών αλλαγών στις διεθνείς συναλλαγές είναι πρώτα η διαμόρφωσή τους μέσω «διαβουλεύσεων», και στη συνέχεια η σταδιακή χειραγώγηση τους. Αυτό ακριβώς έκανε η Κομισιόν, δημοσιεύοντας στις 23 Ιανουαρίου πρόταση για περιορισμούς των συναλλαγών με μετρητά. Προτείνεται ότι οι διαβουλεύσεις θα αρχίσουν στο εγγύς μέλλον, ώστε να διαμορφωθεί ο τρόπος εφαρμογής της πρότασης μέσα στο 2018.

Τα υπέρ και τα κατά

Μερικά από τα επιχειρήματα υπέρ της κατάργησης των συναλλαγών με μετρητά είναι εύλογα: ευκολότερες και ταχύτερες συναλλαγές, καταπολέμηση του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας, και της φοροδιαφυγής. Όμως αυτό που δεν αναφέρεται ρητά από τους υπέρμαχους της κατάργησης των μετρητών είναι ότι θα βοηθήσει κυρίως την υποστήριξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Οι πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα για τη στήριξη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν έχουν καταφέρει να επιβραδύνουν την κατολίσθηση της διεθνούς οικονομίας. Η ποσοτική χαλάρωση, η χρηματοδότηση τραπεζών από τις κεντρικές τράπεζες με κρατικά κονδύλια, αποδείχθηκε ανεπαρκής.

Η πολιτική των αρνητικών επιτοκίων, μέσω της οποίας οι καταθέσεις σε μια τράπεζα μειώνονται, αντί να αυξάνονται, με το πέρασμα του χρόνου επίσης δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, τα αρνητικά επιτόκια δεν συνέβαλαν στην ανάπτυξη ή βελτίωση της διεθνούς οικονομίας. Επιπλέον, πολλές τράπεζες, όπως η γερμανική Commerzbank και η δανέζικη Danske Bank, παραπονιούνται ότι τα κέρδη τους από καταθέσεις μειώθηκαν μετά από την επιβολή των αρνητικών επιτοκίων.

Η κατάργηση των μετρητών προσφέρει μια εναλλακτική λύση. Όπως σχολίασαν οι Financial Times, «η ύπαρξη μετρητών περιορίζει την ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να ενισχύσουν μια οικονομία που είναι σε ύφεση». Επίσης, όπως αποκάλυψε στέλεχος της Morgan Stanley, η δυνατότητα επιβολής μεγαλύτερων αρνητικών επιτοκίων αναφέρθηκε στο φόρουμ στο Νταβός το 2016 ως ένας στόχος της κατάργησης συναλλαγών με μετρητά. Η πρόεδρος του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ έχει εκφράσει τη γνώμη ότι η χρήση ψηφιακών νομισμάτων (αντί μετρητών) θα είναι εξαιρετικά επωφελής, χωρίς να προσδιορίσει ποιοι θα επωφεληθούν.

Capital controls νέας κοπής

Η κατάργηση των συναλλαγών με μετρητά θα διευκολύνει πρώτιστα την επιβολή οικονομικών μέτρων. Χωρίς μετρητά δεν χρειάζονται capital controls, καθότι θα είναι έμφυτα μέσα στο τραπεζικό σύστημα. Οι κατασχέσεις καταθέσεων και τα bail-in περιττεύουν όταν ισοδύναμα μέτρα μπορούν να επιβληθούν μέσω του περιορισμού της διακίνησης και της διαθεσιμότητας του χρήματος, για παράδειγμα με «πάγωμα» των καταθέσεων, εφόσον καταργηθεί η δυνατότητα απόσυρσης μετρητών από τις τράπεζες.

Κάθε αλλαγή οικονομικής πολιτικής θα μπορεί να εφαρμοστεί αυτόματα, ψηφιακά, χωρίς ουρές στις τράπεζες και στα ΑΤΜ. Το σύνολο των χρηματικών αποθεμάτων θα βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο των κεντρικών τραπεζών και θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς εξυπηρέτηση όποιας οικονομικής πολιτικής επιλέξουν. Επιπλέον, οι τράπεζες θα έχουν πλήρη έλεγχο της διακίνησης χρήματος και συνεπώς τη δυνατότητα να εισπράττουν προμήθεια για κάθε συναλλαγή.

Συνεπώς η κατάργηση των μετρητών θα είναι αναμφίβολα επωφελής για όσους κατευθύνουν την παγκόσμια οικονομία και θα επιβαρύνει τους υπόλοιπους. Επιπλέον, τα «εύλογα» οφέλη της κατάργησης είναι αμφισβητήσιμα: μεγάλο μέρος του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και της φοροδιαφυγής (ιδίως των πολυεθνικών), ήδη γίνεται ψηφιακά. Και όταν οι τράπεζες και η Κομισιόν βιάζονται να καταργήσουν τα μετρητά, κάτι βρωμάει.  

Μην υποταχθείτε σε ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία. Υποταχθείτε στο Βερολίνο

Μια σύνοψη των επιχειρημάτων που θα αναμασά το επόμενο διάστημα όλο το μενουμε-ευρωπαϊκό μέτωπο ανέλαβε να κάνει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ ενόψει της Συνόδου της Μάλτας.

Παρουσιάζοντας την «απειλή» που δέχονται οι χώρες της ΕΕ από την Κίνα, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, ξεχνά να αναφερθεί στην απειλή του Βερολίνου. «Η διάλυση της ΕΕ δεν θα οδηγήσει στην αποκατάσταση της μυθικής, πλήρους κυριαρχίας των χωρών μελών της, αλλά στην αληθινή εξάρτηση από τις υπερδυνάμεις: τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα» αναφέρει σε κέιμενό του.

Το κείμενο Τουσκ έρχεται να απαντήσει για λογαριασμό του Βερολίνου στη βαρυσήμαντη συνέντευξη στους Financial Times του συμβούλου του Τραμπ, Πίτερ Ναβάρο, με την οποία εξηγούσε πως η Γερμανία χρησιμοποιεί την ευρωζώνη για να εκμεταλλεύεται τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και κυρίως την ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Το γεγονός ότι οι παρατηρήσεις Ναβάρο γίνονται από τα λάθος χείλη και με συγκεκριμένη σκοπιμότητα (για αρκετούς αποτέλεσαν την τροχιοδεικτική βολή ενός νομισματικού πολέμου μεταξύ της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου), δεν μειώνει τη σημασία τους και την αλήθεια τους.

Όπως φαίνεται από την επιστολή Τουσκ, η μεγαλύτερη ανησυχία του Βερολίνου και των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες είναι ότι εκτός από τα λαϊκά στρώματα, που απορρίπτουν την ευρωζώνη όποτε τους δίνεται η ευκαιρία να εκφραστούν μέσω δημοψηφισμάτων, έχουν αρχίσει να κάνουν «νερά» και σημαντικά τμήματα των οικονομικών ελίτ.

Ο Τούσκ χαρακτηρίζει σαν μεγάλη απειλή τον «τρόπο σκέψης των φιλο-Ευρωπαϊκών ελίτ» (αναφέρεται βέβαια στις φιλο-ΕΕ ελίτ και συγχέει σκόπιμα τις λέξεις Ευρώπη και ΕΕ) και κάνει λόγο για μείωση της πίστης, αυτών των ελίτ, στην πολιτική ενοποίηση αλλά και για υποταγή τους σε λαϊκιστικά επιχειρήματα.

Είναι προφανές ότι το Βερολίνο αισθάνεται πλέον να το εγκαταλείπουν παραδοσιακοί του σύμμαχοι στην Ευρώπη. Πρόκειται για τμήματα των οικονομικών ελίτ που συνειδητοποιούν ότι το ευρώ και η ΕΕ μπορεί να τους προσέφεραν μια κολοσσιαία αναδιανομή πλούτου από τους φτωχούς προς τους πλούσιους αλλά σε βάθος χρόνου βοήθησαν περισσότερο την γερμανική οικονομία διαλύοντας τις βιομηχανικές δομές και το εμπόριο όλων των άλλων χωρών.

Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι το τελευταίο διάστημα στα αγγλοσαξωνικά μέσα ενημέρωσης κάνουν όλο και συχνότερα την εμφάνισή τους τους γραφήματα και αναλύσεις που αποδεικνύουν τα γιγαντιαία οφέλη που είχε το ευρώ για την γερμανική ανταγωνιστικότητα και τα πλεονάσματα που συσσωρεύει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γράφημα που παρουσίασε το κέντρο ερευνών Stratfor για την εκτίναξη των γερμανικών πλεονασμάτων μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος. Το Stratfor (το οποίο ουδέποτε έκρυψε τις σχέσεις του με αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) αναρωτιέται εάν «Βρίσκεται ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Γερμανίας προ των πυλών;»

Το Βερολίνο θα προσπαθήσει το επόμενο διάστημα να συσπειρώσει τις δυνάμεις του στην ΕΕ  γνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί αναλώσιμους στρατιώτες στην επερχόμενη οικονομική σύγκρουση με την Ουάσινγκτον. Από εκεί προκύπτει άλλωστε και η σκληρή απάντηση της Μέρκελ και αξιωματούχων της ΕΕ στις πρόσφατες κινήσεις του Τραμπ για το προσφυγικό. Ή μήπως θέλουν να πιστέψουμε ότι η ΕΕ, που άφησε 5.000 ανθρώπους να πνιγούν στα σύνορά της, θυμήθηκε αίφνης τον ανθρωπισμό της; 

Πρόκειται όμως για μια σύγκρουση σε ξένο αχυρώνα. Το γεγονός ότι η Ουάσινγκτον ετοιμάζεται να συγκρουστεί με το Βερολίνο δεν μας φέρνει πιο κοντά στην γερμανική οικονομία, η οποία διέλυσε τς ήδη αδύναμες παραγωγικές δομές της χώρας μας. Ίσως είναι μάλιστα  η καλύτερη στιγμή για τις μικρές χώρες της ΕΕ να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη πριν πολτοποιηθούν ολοκληρωτικά σαν τα βατράχια που σκοτώνονται όταν μαλώνουν τα βουβάλια.

Το όραμα μιας κοινής, ενωμένης  Ευρώπης απαιτεί περισσότερο από ποτέ απομάκρυνση από την ΕΕ της Γερμανίας.

Άρης Χατζηστεφάνου      

Το πακέτο μέτρων από τους θεσμούς: Τι απαιτούν για αφορολόγητο & συντάξεις

Παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, εδώ και καιρό, πως η αξιολόγηση θα κλείσει και δεν θα χρειαστούν νέα μέτρα, αφού η Ελλάδα έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της, τελικά τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή.

Η διαπραγμάτευση έφτασε ξανά σε επίπεδο τελεσιγράφων με τους δανειστές πλέον να απαιτούν συγκεκριμένο πακέτο μέτρων για κλείσει η αξιολόγηση και την κυβέρνηση να παραδέχεται τελικά πως έχει ολοκληρώσει μόνο ένα στα τρία προαπαιτούμενα!Μείωση

Αφορολόγητο και περικοπές συντάξεων στο πακέτο των δανειστών 

Από την πρώτη στιγμή που η διαπραγμάτευση κόλλησε, οι πληροφορίες ανέφεραν πως οι δανειστές απαιτούν από την κυβέρνηση συγκεκριμένα μέτρα που έχουν να κάνουν με τη μείωση του αφορολόγητου, αλλά και περικοπές στις συντάξεις. 

Συγκεκριμένα το πακέτο μέτρων που ζητούν οι δανειστές από την κυβέρνηση περιλαμβάνει:

Δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% για πέντε χρόνια μετά τη λήξη του ισχύοντος μνημονίου το 2018 και επίσης πρωτογενή πλεονάσματα 3% για επιπλέον πέντε χρόνια.

Χαμηλότερο αφορολόγητο -θα πρέπει να νομοθετηθεί από τώρα-,  το οποίο θα ισχύσει από την 1/1/2018 και με σταδιακή εφαρμογή. Οι θεσμοί ζητούν να πέσει το αφορολόγητο από τις 8.650 ευρώ στις 6.000 κάτι που πρακτικά σημαίνει πως οι φορολογούμενοι θα επιβαρυνθούν κατά μέσο όρο με περίπου 500 ευρώ ετησίως.

Στο πακέτο πάντως φαίνεται ότι οι δανειστές κρατούν μία στάση αναμονής για τις περικοπές των συντάξεων και ζητούν από την Αθήνα να περιγράψει τις μειώσεις στις συντάξεις με σημείο έναρξης των όποιων μέτρων από το 2019, χωρίς όμως να απαιτούν να νομοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση τις περικοπές από τώρα.

Ωστόσο υπάρχει ακόμα το αγκάθι του ΔΝΤ, αφού δεν φαίνεται η μείωση του αφορολόγητου να ικανοποιεί τους εκπροσώπους του Ταμείου και γι αυτό επαναφέρουν στο τραπέζι η προσωπική διαφορά στις συντάξεις.

Στα εργασιακά, πλήρης προσαρμογή στις απαιτήσεις των δανειστών για την αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων και χωρίς την πολιτική έγκριση, καμία παραχώρηση στις συλλογικές συμβάσεις, όπως θέλει η κυβέρνηση.

Πλήρης εφαρμογή και στην πιο ακραία εκδοχή τους, των δεσμεύσεων της κυβέρνηση στα ενεργειακά.

Πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση

Πάντως η κυβέρνηση φαίνεται πως θα προσπαθήσει να τραβήξει και άλλο το σχοινί και θα προσπαθήσει να παίξει και άλλες καθυστερήσεις, ελπίζοντας πως θα καταφέρει να κερδίσει κάτι περισσότερο από τους δανειστές. Ωστόσο όπως φαίνεται στην κυβέρνηση φαίνεται πως ακόμα και αν δεν μπορέσουν να κερδίσουν και περισσότερο στο επίπεδο διαπραγμάτευσης, θέλουν τουλάχιστον να έχουν διαμορφωθεί καλύτερες συνθήκες στο εσωτερικό της χώρας, ώστε να μπορέσουν να περάσουν με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος τα νέα επώδυνα μέτρα.

Τέλος κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να μην γίνει κάτι από τα παραπάνω και τελικά το Μέγαρο Μαξίμου να κάνει πίσω στο θέμα των εκλογών και να στηθούν πρόωρες κάλπες.

Πηγή 

    

Ερχεται «κούρεμα» - φωτιά 30% στις συντάξεις

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΦΚΑ   

Του Γιώργου Γάτου

Νέο «κούρεμα» 30% στις καταβαλλόμενες συντάξεις θα φέρουν οι «ευέλικτες» συμβάσεις εργασίας με τα μειωμένα ωράρια (κάτω των 20 ωρών την εβδομάδα) και τους αντίστοιχα μειωμένους μισθούς (των 200,400 ή και 500 ευρώ).

Την πρόβλεψη αυτή κάνουν στην «Ημερησία» ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Σάββας Ρομπόλης και ο υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Μπέτσης με σημείο εκκίνησης τον σημερινό «χάρτη» της μισθωτής εργασίας - όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μετά την επικράτηση σε ποσοστό 60% στις νέες προσλήψεις των συμβάσεων μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης - και το ηπιότερο σενάριο για την εξέλιξη αυτών των μορφών εργασίας σε βάθος χρόνου. Το έλλειμμα στις εισφορές, με βάση την προβολή της σχετικής μελέτης, θα φτάσει τα 90 δισ. ευρώ την περίοδο 2017 ? 2050. Και, θα «ανοίξει» ακόμη μια «μαύρη τρύπα» στο ήδη «διάτρητο», ως προς τα έσοδα, σύστημα από την υψηλή ανεργία, την εκτεταμένη αδήλωτη ή μερικώς δηλωμένη εργασία, την εισφοροαποφυγή (ιδιαίτερα μετά τη σύνδεση που έγινε από 1/1/2017, του εισοδήματος με το ύψος των εισφορών) και τις ανείσπρακτες οφειλές.

Ερχεται «κούρεμα» - φωτιά 30% στις συντάξεις  

Οι Σ. Ρομπόλης και Β. Μπέτσης, ξεκινώντας από την πρόβλεψη του ΔΝΤ (Π. Τόμσεν) στο Παγκόσμιο Οικονομικό Forum στο Davos (Ελβετία, Ιανουάριος 2017), σχολιάζουν πως «είναι αντίστοιχη με αυτή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, την οποία, ωστόσο, εκείνη την περίοδο η Γενική Συνομοσπονδία προέβαλε συνδικαλιστικά και κοινωνικά, προκειμένου να αναδείξει, εκ των προτέρων, τις αναμενόμενες μετρήσιμες συνέπειες της εφαρμογής των Μνημονίων στην εξέλιξη του ΑΕΠ, της ανεργίας, της απασχόλησης, της κοινωνικής ασφάλισης, κ.λπ. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη εκτιμούσε, ότι «η μείωση του διαμορφούμενου (2013) υψηλού επιπέδου (28,5%) της ανεργίας, εξαιτίας των ασκούμενων πολιτικών ύφεσης και λιτότητας των Μνημονίων, στα επίπεδα του 2009 ( 9,5%, 450.000 άτομα) θα απαιτούσε τουλάχιστον 20 χρόνια». Και εξηγούν ότι «αντίθετα, η πρόσφατη αναφορά του ΔΝΤ, σηματοδοτεί ουσιαστικά αφενός τη συνέχιση της συμμετοχής του Διεθνούς Οργανισμού στο ελληνικό πρόγραμμα και αφετέρου την άσκηση πιέσεων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, για τη λήψη πρόσθετων μέτρων (π.χ. σημαντική μείωση του αφορολόγητου ορίου, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς των συντάξεων (παλαιών και νέων), γενικευμένη απελευθέρωση και ευελιξία των μορφών απασχόλησης, κ.λπ.), προκειμένου, κατά την άποψη του ΔΝΤ, να μειωθεί το υψηλό επίπεδο ανεργίας (23,4%, 2016) και ιδιαίτερα της ανεργίας των νέων στην χώρα μας».

 Η ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Οπως προκύπτει από την έρευνα, οι Σ. Ρομπόλης και Β. Μπέτσης υπογραμμίζουν ότι η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και η γενικευμένη ευελιξία των μορφών απασχόλησης, δεν συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας και στη δημιουργία σταθερών και αμειβόμενων νέων θέσεων εργασίας, αλλά συμβάλλουν στην απόκρυψη του υψηλού, στην πραγματικότητα, επιπέδου ανεργίας. Έτσι παρατηρείται η ταυτόχρονη συρρίκνωση του ΑΕΠ με τη δημιουργία περισσότερων αλλά ευέλικτων και χαμηλά αμειβόμενων θέσεων απασχόλησης. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος Εργάνη παρουσιάζεται σημαντική αύξηση της ευέλικτης μισθωτής απασχόλησης. Πράγματι, το 2016 καταγράφηκε ότι από τις 82.679 θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν, το 57,34% ήταν με δηλωμένο εβδομαδιαίο ωράριο κάτω των 20 ωρών και από αυτούς το 48,4% είχε μηνιαίες μεικτές αποδοχές κάτω των 600 ευρώ. Αναλυτικότερα, από τα στοιχεία για τις αποδοχές των μισθωτών, το σύστημα Εργάνη κατέγραψε ότι 41,25% των μισθωτών λαμβάνει μεικτό μισθό κάτω των 700 ευρώ και το 63,2% κάτω των 1.000 ευρώ μεικτά. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος Εργάνη για την κατανομή των μορφών απασχόλησης της μισθωτής εργασίας καθώς και του ύψους των μισθών, αποτιμήθηκαν οι συνέπειες αυτής της νέας εργασιακής πραγματικότητας, όπως αυτή προκαλείται από την υλοποίηση των πολιτικών των Μνημονίων στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Η αποτίμηση αναφέρεται στο χρονικό διάστημα 2017-2050. Σ’ αυτή τη χρονική περίοδο θεωρήθηκε: μέσος ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ 1,5% και κατανομή των μισθωτών εργαζομένων, όπως αποτυπώνεται από το σύστημα Εργάνη τον Δεκέμβριο του 2016 (δηλαδή το 57,34% των εργαζομένων θα είναι με απασχόληση κάτω των 20 ωρών και το 41,25% θα έχει μηνιαίες μεικτές αποδοχές κάτω των 700 ευρώ). Επίσης, θεωρήθηκε ότι και οι νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνται στο μέλλον θα έχουν την ίδια κατανομή (ήπιο σενάριο - moderate scenario). Από τα ευρήματα των αναλογιστικών προβολών, κατά το χρονικό διάστημα 2017-2050, λόγω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, προκύπτει ότι από το κοινωνικο - ασφαλιστικό σύστημα θα χαθούν συνολικά 90 δισ. ευρώ περίπου, δηλαδή 2,6 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο τον χρόνο. Αναλυτικότερα θα χαθούν σε ασφαλιστικές εισφορές 1,435 δισ. ευρώ το 2017, 1,525 δισ. ευρώ το 2018, 1,580 δισ. ευρώ το 2019, 1,64 δισ. ευρώ το 2020, 1,96 δισ. ευρώ το 2021 και 2,1 δισ. ευρώ το 2022. Δηλαδή, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης θα στερείται κατά μέσο όρο τον χρόνο από ασφαλιστικές εισφορές 1,12% του ΑΕΠ περίπου, λόγω των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Το γεγονός αυτό αποτελεί σημαντική αντίφαση στους ποσοτικούς υπολογισμούς των δανειστών και του ΔΝΤ, με την έννοια ότι ενώ προωθούνται πολιτικές γενικευμένης ευελιξίας των μορφών απασχόλησης (gig economy) ώστε να μειωθεί το μισθολογικό κόστος και να δημιουργηθούν, κατά τους ισχυρισμούς τους, νέες θέσεις εργασίας, εντούτοις στις αναλογιστικές τους μελέτες θεωρούν ότι οι δημιουργούμενες θέσεις εργασίας θα είναι πλήρους απασχόλησης αφού προβλέπουν ότι το επίπεδο των μέσων αποδοχών θα είναι 1.300 ευρώ μεικτά.

Παρατηρείται η ταυτόχρονη συρρίκνωση του ΑΕΠ με τη δημιουργία περισσότερων αλλά ευέλικτων και χαμηλά αμειβόμενων θέσεων απασχόλησης

Το 41,25% των μισθωτών λαμβάνει μεικτό μισθό κάτω των 700 ευρώ και το 63,2% κάτω των 1.000 ευρώ

Eπιβάρυνση

Απώλεια 90 δισ.

Με αφετηρία τα ευρήματα αυτά της έρευνας, είναι φανερό ότι είτε θα πρέπει κατά το χρονικό διάστημα 2017-2050 να επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός κατά 90 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο οι δανειστές δεν έχουν προβλέψει στις μελέτες τους, είτε θα πρέπει να εξοικονομείται διαμέσου της μείωσης των συντάξεων ποσό ίσο με 1,12% του ΑΕΠ τον χρόνο. Η επιλογή της δεύτερης περίπτωσης σημαίνει ότι το επίπεδο των συντάξεων θα πρέπει να μειωθεί περαιτέρω κατά 30%, αφού η κρατική χρηματοδότηση θα περιορίζεται μόνο στην εθνική σύνταξη. Με άλλα λόγια, όπως αποδεικνύεται από την έρευνα, οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης στην χώρα μας, όπως και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούν, μεταξύ των άλλων, σοβαρή απειλή για το μελλοντικό επίπεδο των συντάξεων και δεν συνιστούν, όπως ισχυρίζονται το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κινητήρια δύναμη ανάκαμψης της οικονομίας, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, μείωσης της ανεργίας, αύξησης της απασχόλησης, βελτίωσης του επιπέδου ανταγωνιστικότητας και ενδυνάμωσης των οικονομικών του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. «Γι’ αυτό τον λόγο επιβάλλεται ο άμεσος σχεδιασμός και η υλοποίηση πολιτικών ρύθμισης και αντιμετώπισης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε.», καταλήγουν.  

Ένας Ξυδάκης την ημέρα…

Του Γιάννη Παντελάκη

Το πιο πιθανό- αυτό έχει η δείξει η πορεία του στην πολιτική-είναι πως ο Ξυδάκης πετάει κατά καιρούς μερικές τηλεοπτικές ατάκες για να κερδίσει κι αυτός αρκετά λεπτά δημοσιότητας. Μη τον ξεχάσουμε. Και μέσα από την ημιμάθεια, την άγνοια κινδύνου ή την αποσιώπηση για το σημαίνει επιστροφή στην δραχμή, ιδιαίτερα για τους οικονομικά αδύνατους, κάνει τη ζημιά. Προφανώς και η επιστροφή στη δραχμή δεν αποτελεί επίσημη κυβερνητική θέση, αλλά άντε να πείσεις τον τηλεθεατή  που βλέπει στην οθόνη του τον πρώην υπουργό, για τα κίνητρα του και την  πραγματικότητα.

Βλέπει–ο ανύποπτος τηλεθεατής-ένα πρώην υπουργό και σημερινό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος με στυλ σοβαρού ρήτορα και περισπούδαστο ύφος, ν’ αναφέρεται στην Ελλάδα που μεγαλουργούσε επί δραχμής. Ιδιαίτερα αν αυτός που εισπράττει το μήνυμα είναι νέος σε ηλικία, φαντάζεται χιλιαδύο. Πως η Ελλάδα, πράγματι μεγαλουργούσε επί δραχμής και για όλα τα δεινά που βιώνει ευθύνεται το ευρώ. Ξέρει επιπλέον-ο τηλεθεατής-ότι αυτός που μιλάει χρησιμοποιώντας μάλιστα λέξεις που δεν περιλαμβάνονται στο καθημερινό σύνηθες λεξιλόγιο, δηλώνει και αριστερός, άρα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους οικονομικά αδύνατους.

Και κάπως έτσι οι φίλοι της δραχμής πολλαπλασιάζονται. Οι περισσότεροι από αυτούς, αν πηγαίναμε στη δραχμή, σε λίγες ημέρες θα καταριούνται τον Ξυδάκη αφού η φτώχεια τους θα έχει μεγεθυνθεί. Αλλά θα είναι αργά τότε. Ο Ξυδάκης που έσπευσε να μαζέψει όσα είπε, έχει καταφέρει κάτι για το οποίο κάποιοι άλλοι όπως ο Σόιμπλε και όχι μόνο, προσπαθούν χρόνια τώρα. Αν μη τι άλλο, ν’ αυξήσει τον αριθμό εκείνων που δεν θεωρούν κακή ιδέα την επιστροφή στη δραχμή, δεν θεωρούν κακή ιδέα και την έξοδο από την Ε.Ε.

Όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών δείχνουν κάτι εντυπωσιακό. Οι φίλοι της δραχμής συνεχώς αυξάνονται. Όπως αυξάνονται και οι ευρωσκεπτικιστές που θεωρούν πως η θέση της χώρα μας θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου αλλού. Που; Άγνωστο. Ο καθένας προφανώς κάτι διαφορετικό έχει στο μυαλό του. Τον Πούτιν, την Κίνα, το Ιράν ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ότι την άνοιξη του 2015 οι υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αναζητούσαν ελεημοσύνη από την Μόσχα και το Πεκίνο την οποία ποτέ δεν πήραν, το έχουν ξεχάσει. Ίσως και να μη το έμαθαν ποτέ.

Οι …Ξυδάκηδες και όχι μόνο αυτοί, έχουν βοηθήσει στην εντυπωσιακή αλλαγή της στάσης των Ελλήνων απέναντι στο ευρώ. Το 2015, όσοι θεωρούσαν αναγκαία την παραμονή στην ευρωζώνη έφταναν το 75-80%. Σήμερα είναι θεαματικά λιγότεροι. Το 42% πιστεύει πως ότι θα είμαστε καλύτερα με τη δραχμή (ALCO, Kapa Research)! Ένας Ξυδάκης αν εμφανίζεται την ημέρα αρκεί ώστε σε λίγο οι δραχμιστές να κυριαρχούν. Και να έχουν κοινές επιδιώξεις με τον Σόιμπλε που μας παρακινούσε και παρακινεί για κάτι τέτοιο. Με μπόνους μάλιστα!

Αυτοί που χωρίς δεύτερη σκέψη υιοθετούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δεν παίρνουν υπόψη τους όχι μόνο την μαζική φτωχοποίηση που όμοιά της δεν θα έχουν δει πολλές γενιές. Αλλά ούτε καν ότι υπάρχουν κάποιοι οικονομικά ισχυροί με παχυλές καταθέσεις σε ευρώ στο εξωτερικό που επιδιώκουν την επιστροφή αφού με αυτή θα γίνουν σύγχρονοι κροίσοι. Με λίγα ευρώ, θα αγοράζουν ο,τι θέλουν από μια σχεδόν κατεστραμμένη χώρα.

Οι δέκα μέρες που τρόμαξαν τον κόσμο

Του Παντελή Μπουκάλα

Συνήθως, αν όχι πάντα, χρειάζεται να περάσουν οι εκατό πρώτες ημέρες της θητείας ενός νέου προέδρου ή πρωθυπουργού για να θεωρηθεί επαρκές το δείγμα και σαφώς αποκαλυπτικό των προθέσεών του. Στην περίπτωση του 45ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, όλα γίνονται πολύ πιο γρήγορα. Θα ’λεγε κανείς ότι γίνονται σχεδόν με ταχύτητα Ιντερνετ, στο οποίο άλλωστε (και συγκεκριμένα στο Twitter, που φαίνεται αίφνης κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του) κωδικοποιεί τις λεπτές του σκέψεις και τις ανακοινώνει στο μάλλον εμβρόντητο κοινό, οικουμενικό βεβαίως και όχι αποκλειστικά αμερικανικό. Ηταν αρκετό λοιπόν το πρώτο δεκαήμερο της εξουσίας ενός ανθρώπου που δρα με την ίδια επίφοβη και επικίνδυνη απλοϊκότητα ή πνευματική γύμνια είτε σαν επικεφαλής ενός ριάλιτι είτε σαν επικεφαλής μιας παντοδύναμης χώρας για να γίνουν παγκοσμίως αντιληπτά ο τόνος, ο τρόπος και το ήθος της διακυβέρνησής του.

Το διάταγμα με το οποίο απαγορεύει την είσοδο στις ΗΠΑ Σύρων προσφύγων αλλά και πολιτών από άλλες έξι χώρες της Ασίας και της Αφρικής, κατά βάση μουσουλμανικές, φανέρωσε καθαρότερα και από την εμμονή του να χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό (και μάλιστα με έξοδο των Μεξικανών) προς τα πού θέλει να κινήσει –ή να λακτίσει– τον πλανήτη: προς τον «πολιτισμό» της ανευθυνότητας (υποστηρίζουμε παντού τα συμφέροντά μας, ακόμα και διά των όπλων, αδιαφορούμε όμως για τις βαριές συνέπειες της πολεμικής πολιτικής μας στον τοπικό πληθυσμό), της μισαλλοδοξίας, του εθνικιστικού απομονωτισμού και της μηδενικής αλληλεγγύης (και μάλιστα εν ονόματι του χριστιανισμού). Οσα όρια είχε θέσει ο Μπαράκ Ομπάμα, από τον αριθμό των αποδεκτών προσφύγων έως τα ποσοστά των ρύπων που αντιβαίνουν στο Πρωτόκολλο του Παρισιού, όλα σαρώνονται. Μαζί και η στοιχειώδης έγνοια για την υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων.

Ετσι εξηγείται γιατί απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ δεν βρίσκονται ήδη από τις πρώτες μέρες του μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, διασημότητες του καλλιτεχνικού κόσμου και οργανώσεις μαύρων, αλλά και δικαστικοί (όσοι ακύρωσαν την ισχύ του διατάγματός του), πολιτικοί του ίδιου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ξένοι ηγέτες (του Καναδά λ.χ., του Μεξικού, της Ευρώπης, όχι όλης βέβαια), καθώς και ολοένα περισσότεροι «ανώνυμοι» συμπατριώτες του. Εκλεγμένος είναι φυσικά ο νέος πρόεδρος, αν και η υστέρησή του κατά περίπου 3.000.000 ψήφους από τη Χίλαρι Κλίντον οδήγησε τη φιλαυτία του σε μια επιπλέον εμμονή, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα νοθεύτηκε εις βάρος του. Και βεβαίως είχε προειδοποιήσει προς τα πού θα πορευτεί. Δεν ηγείται, ωστόσο, μιας περιφερειακής και περιτειχισμένης χώρας που η στάση της δεν επηρεάζει το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τη μοίρα τόσων και τόσων λαών και κρατών ξεχωριστά. Ο πολιτισμός τού «λόγον διδόναι» αφορά οποιονδήποτε πολιτικό. Και πολύ περισσότερο έναν πλανητάρχη, που, είτε μιλάει είτε «γράφει» είτε δρα, μας τρομάζει το ίδιο.

Το εμπόριο πάνω από τη δημοκρατία

Του Γιώργου  Σταματόπουλου

Εάν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επαπειλούμενης συμφοράς που κραδαίνουν οι διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες της Ε.Ε. με ΗΠΑ και Καναδά θα πηγαίναμε συμπούπουλοι αύριο, Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου, στις εφτά, στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, δίπλα στον σταθμό ΗΣΑΠ στο Θησείο).

Γιατί; Διότι εκεί θα γίνει μια εκδήλωση της Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας «Οχι σε TTIP, CETA, TISA - Οχι στα Μνημόνια» και θα ακουστούν τα φοβερά και τρομερά που περιέχουν αυτές οι συμφωνίες.

Πρόκειται για εξωφρενική εξυπηρέτηση των πολυεθνικών, με ταυτόχρονη κατάλυση των εθνικών κοινοβουλίων και δικαστηρίων.

Εάν, π.χ., προκύψει κάποια διαφορά μεταξύ μιας πολυεθνικής και ενός κράτους η πολυεθνική έχει το δικαίωμα να παρακάμψει τα εθνικά δικαστήρια και να προωθήσει την επίλυση σε έναν μηχανισμό (ISDS), ζητώντας μάλιστα και αποζημίωση (!) από το κράτος για οτιδήποτε βλάπτει τα συμφέροντά της.

Τι άλλο προβλέπουν οι συμφωνίες; Ιδού, όπως τις διαβάζουμε στην πρόσκληση της Πανελλαδικής Πρωτοβουλίας: εκποίηση δημόσιας περιουσίας, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών (νερό, ενέργεια), δημόσιων υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες).

Κι άλλα πολλά, όπως καταστροφικές ρυθμίσεις για τη διατροφική υγεία και τα αγροτικά προϊόντα, για το φυσικό περιβάλλον και -μην ξεχνιόμαστε - για τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα. Μάλιστα.

Η διατλαντική συμφωνία έχει προγραμματιστεί να εισαχθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να συζητηθεί και να ψηφιστεί στις 14 και 15 Φεβρουαρίου.

Οι εισαγωγικές υπογραφές έχουν ήδη πέσει -η Ελλάδα υπέγραψε διά χειρός Γιώργου Σταθάκη.

Ετσι κι αλλιώς -διαβάζουμε- «στην Ελλάδα, μετά την ψήφιση και του τρίτου μνημονίου και του υπερταμείου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., η Βουλή και η κυβέρνηση έχουν επί της ουσίας καταργηθεί, ενώ παράλληλα η δημόσια περιουσία, τα δημόσια αγαθά και οι υπηρεσίες έχουν ήδη ενταχθεί ή πρόκειται να ενταχθούν στο υπερταμείο για εκποίηση».

Τα κράτη λοιπόν, όχι απλώς υπηρέτες των πολυεθνικών αλλά δούλοι τους, παρακαλώ, και με τη φαρδιά- πλατιά υπογραφή των Ευρωπαίων «ηγετών» -τρομάρα τους· ξεπουλάνε την εθνική ψυχή μόνο και μόνο επειδή το απαιτεί το κεφάλαιο, οι ελίτ και ας πεθαίνουν εκατομμύρια από την πείνα, ας ζουν μέσα σε τρώγλες και άθλιες, ανθυγιεινές συνθήκες τα μικρά παιδιά τούτου του φριχτού κόσμου που φτιάχνουμε όλοι μας, χειραγωγούμενοι και καθοδηγούμενοι οι πλείστοι.

Εδώ κατέληξε το ανθρώπινο πνεύμα: να υποταχτεί πλήρως στην ύλη!

Ποιος πολιτισμός, ποια συναισθήματα, ποιος έρωτας και ποια αγάπη· όλα αγοράζονται πλέον. Οχι;

Ίμια: 21 χρόνια μετά

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων. Συμπληρώθηκαν 21 χρόνια. Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

  Στην κορυφή των πατριδοκάπηλων βρίσκονται τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής». Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση,του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκουκαι του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού). Που σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον ναζιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- (σπορά των ηττημένων του ’45). Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ ακρη. Οι απόγονοι των δοσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Τι ύβρις.

  Όσο για τους υποκριτές είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμεθα:

   α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»…

   β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»…

   γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που – κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας – κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»…

   Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;

Η ΝΔ και ο κ.Σαμαράς, που είχε υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο,  συγκυβερνούσε, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»!(σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα»,  23/10/2000)…  Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, που τώρα επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000):  «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονταικοινές αρχές, κοινούς στόχους,όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

Η κυρία Μπακογιάννη, η σημερινή υπεύθυνη εξωτερικών υποθέσεων της ΝΔ, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σεκοινές αρχές και αξίες,σε κοινούς αγώνες, αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οιστόχοιμας σε μεγάλο βαθμόσυμπίπτουν(…)».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»;Ναι ή όχι;

Ο κ.Σαμαράς, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο:«Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναιπερισσότερο από σύμμαχοι.Όχι μόνοπάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μιαευγενή αιτία,αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τιςίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σανεπανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

Ο κ.Τσίπρας, υποδεχόμενος τον Ομπάμα στην Αθήνα, ακούστηκε να μιλά για έναν Αμερικανό πρόεδρο που «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο» (μάλλον δεν ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ  στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις). Ακούστηκε ο κ.Τσίπρας να εξυμνεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας για να καταλήξει ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές» (σσ: αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρνακενστάιν τύπου ISIS). Ακούστηκε, ένας πρωθυπουργός που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα να στέκεται σούζα στον Ομπάμα και να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο». Ρωτάμε: Αυτά ήταν κάτι σανεπανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»;Ναι ή όχι;

   Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι ηαλήθεια, που φυσικά δεν βρίσκει θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου.

   Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

  Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Αλλά και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων των αστικών τάξεων των δυο χωρών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τακτικές που είτε έχουν ως έμβλημα τον «τσαμπουκά» είτε το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους», εγκυμονούν το ίδιο επικίνδυνο αποτέλεσμα.    

  Είκοσι ένα χρόνια μετά από τα Ίμια (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»),οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα. Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια ή σαν η συνθήκη της Λωζάνης να μην αποτελεί τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Όσο για τους καλούς μας «εταίρους» (για τους  οποίους ο ναζί Κασιδιάρης δήλωνε στις 29/8/2013: «Η θέση της Χρυσής Αυγής είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ΕΕ») παζαρεύουν από την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της μέχρι το προσφυγικό.

   Κανείς από αυτούς τους υπέροχους «συμμάχους» μας, κανείς από αυτούς τους αξιολάτρευτους «εταίρους» μας, δεν έχει αποκηρύξει επί της ουσίας (το αντίθετο, μάλιστα!) την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» της Τουρκίας. Κανείς τους! Εντούτοις, αυτοί οι «σύμμαχοι» εξυμνούνται. Αυτοί οι «εταίροι» επαινούνται. Εισπράττουν «ευχαριστώ». Και από τους  υποκριτές και από τους κάπηλους.  

Ζητείται «Ιφιγένεια» να θυσιαστεί για την χώρα...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Η χώρα ζει μια τραγωδία.

Χωρίς, δυστυχώς, να φαίνεται πιθανή μια κάθαρση, “δια των τοιούτων παθημάτων”...

Έχουμε φθάσει στο μη παρέκει. Και να εμφανισθεί ο από μηχανής θεός, απαιτείται

όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, μια θυσία. Δεν είναι τώρα η ώρα να επιμερισθούν ευθύνες, ποιος ήταν ο περισσότερο ολέθριος. Σημασία έχει να σωθούμε από τον καταποντισμό. Τα άλλα, θα τα βρει η ιστορία. Που θα κατανείμει ευθύνες, αλλά και κλέη στον προς θυσία προσφερόμενο...

Ο κίνδυνος του grexit και η αναγκαστική και σε συνθήκες πανικού επάνοδος σε εθνικό νόμισμα, είναι περισσότερο άμεσος από όσο και οι πλέον απαισιόδοξοι πιστεύουν. Και η Ελλάδα, θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει συνθήκες πολύ πιο δραματικές, από εκείνες που θα βίωνε (και για πολλά χρόνια) αν το “ατύχημα” είχε συμβεί στις κολασμένες ώρες του καλοκαιριού του 2015. Γιατί έχουμε φορτωθεί με ένα πρόσθετο χρέος, λόγω “αυταπάτης”, περίπου 110 δισεκατομμυρίων, γιατί η αγορά έχει απονεκρωθεί, γιατί έχει σβήσει η όποια κοινωνική και οικονομική ικμάδα...

Η αξιολόγηση, σέρνεται επί μήνες. Έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί (μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις...) τον περασμένο Οκτώβριο. Τότε που ο κ. Τσακαλώτος προειδοποιούσε με οιμωγές ότι “αν η αξιολόγηση δεν έχει τελειώσει μέχρι τον Φεβρουάριο, έρχεται η καταστροφή...”. Τα έλεγε, αλλά... δεν έκανε τίποτε για ν' αποφύγει την καταστροφή. Ο ίδιος, παραδέχθηκε προχθές ότι από τα όσα είχαν συμφωνηθεί να γίνουν, έχουν γίνει μόνο το 30%, το 45% “δρομολογείται”, και το υπόλοιπο 25% είναι θέμα “πολιτικής διαπραγμάτευσης”! Όταν το... 100% θα έπρεπε (και είχε συνομολογηθεί) να έχει τελειώσει πριν από μήνες! Και τώρα, η κυβέρνηση Τσίπρα πάει και πάλι το ματς στις καθυστερήσεις (Μάρτιο, Απρίλιο, μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές, κάποτε τέλος πάντων...) με μόνο στόχο την παραμονή στην εξουσία και την απέλπιδα προσπάθειά της να μεθοδεύσει έτσι τις πολιτικές εξελίξεις, με διλήμματα, αδιέξοδα, ψευδεπίγραφες “αριστερές” μπροσούρες, ώστε να μην μπει η αριστερά οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

Το κόστος του “μέιλ Χαρδούβελη”, ήταν σημαντικά μικρότερο από το κόστος που θα πληρώναμε αν στις αρχές του 2015 ο Βαρουφάκης (ο Τσίπρας, δηλαδή...) δεν ήταν Βαρουφάκης,. Και το κόστος αυτό με την σειρά του θα ήταν ασύγκριτα μικρότερο, αν παρ' όσα έγιναν εκείνο το κολασμένο καλοκαίρι, κάναμε τα όσα είχαμε δεσμευθεί να κάνουμε και δεν εξακολουθούσαμε να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα αγοράζοντας (πανάκριβο) χρόνο που δεν ξέραμε τι να τον κάνουμε. Με τέτοια θεοπάλαβα σλάλομ, φθάσαμε στο σημερινό μας χάλι, την “καταστροφή” που ορθά προέβλεπε ο Τσακαλώτος, αλλά δεν έκανε τίποτε η κυβέρνηση να την αποφύγει.

Και τώρα;

Τώρα, παρά το ανοήτως σωρευμένο κόστος, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι αποφεύγαμε όλον αυτό τον καιρό. Όχι για ν' αποφύγουμε ένα ακόμη μεγαλύτερο κόστος “αύριο”, αλλά για να μπορούμε να ελπίζουμε σ' ένα, δυσκολότερο σίγουρα, αύριο, και να μην γίνουμε μάρτυρες της ίδιας μας της καταστροφής. Και κάποιος πρέπει να πάρει την γενναία απόφαση. Κάποιος πρέπει να προσφερθεί ως “θυσία” για να γλυτώσει τα χειρότερα η χώρα. Κάποιος που θα έχει το θάρρος να μην υπολογίσει το πολιτικό κόστος, που θα είναι έτοιμος να τελειώσει πολιτικά, ο ίδιος και το κόμμα του...

Ο Τσίπρας, άσχετα με τα πολλά λάθη που έχει κάνει, μπορεί αν το τολμήσει να αναγορευθεί σε “μοιραίο” θύμα. Να θυσιαστεί για να σωθεί η πατρίδα. Να κάνει (αν οι ιδεοληψίες του το επιτρέπουν, αν η εμμονή του με την εξουσία έχει κάποιο όριο...) με περίσκεψη και αιδώ όσα έπρεπε να έχει ήδη κάνει, να εξηγήσει στην κοινωνία γιατί εν τέλει επιλέγει αυτή την εθνική θυσία, και να περιμένει την ετυμηγορία της ιστορίας. Η οποία, θα του καταλογίζει ολέθρια σφάλματα, αλλά θα του αναγνωρίζει και μεταμέλεια και θάρρος της τελευταίας στιγμής...

Αν δεν μπορεί να κάνει αυτή την υπέρβαση, λόγω ιδεοληψίας, διαστρεβλωμένης λόγω πολιτικής καταγωγής και παιδείας, αντίληψης της πραγματικότητας, ας κάνει εκλογές. Κι' ας αφήσει κάποιον επόμενο να παίξει τον άχαρο αλλά αναγκαίο ρόλο της Ιφιγένειας...

Γιατί, είτε ο επόμενος είναι ο Μητσοτάκης είτε οποιοσδήποτε άλλος, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι θα κληθεί να πάρει σκληρές και επώδυνες αποφάσεις, εδώ που καταντήσαμε, ότι θα πρέπει να έχει αποφασίσει ότι το πολιτικό του μέλλον και το μέλλον του κόμματός του θα είναι εξαιρετικά αμφίβολο-αν δηλαδή σκοπεύει να κάνει τις απαιτούμενες θυσίες προκειμένου η χώρα να μπορεί να ελπίζει σε κάποιο “αύριο”...

EUROSTAT:Θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας στην ανεργία στις χώρες της Ευρωζώνης

Την ώρα που η ανεργία στην Ευρωζώνη υποχωρεί στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων επτά ετών η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει η χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.

Ειδικότερα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η ανεργία στην Ευρωζώνη υποχώρησε στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων επτά ετών, καθώς τον Δεκέμβριο διαμορφώθηκε στο 9,6% έναντι 9,7% τον Νοέμβριο του 2016 και 10,5% τον Δεκέμβριο του 2015. Όσον αφορά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ανεργία ανήλθε στο 8,2% έναντι παρόμοιας επίδοσης τον Νοέμβριο του 2016 και 9% τον Δεκέμβριο του 2015. Σύμφωνα με τη Eurostat, ο αριθμός των ανέργων διαμορφώθηκε σε 15,571 εκατ. άτομα στην Ευρωζώνη και σε 20,065 εκατ. άτομα στην Ε.Ε.

Σε σύγκριση με τον Νοέμβριο του 2016, προέκυψε μείωση κατά 121.000 και κατά 159.000 άτομα, αντίστοιχα. Σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2015, η μείωση ανήλθε σε 1,256 εκατ. άτομα στην Ευρωζώνη και σε 1,839 εκατ. άτομα στην Ε.Ε.

Μεταξύ των κρατών – μελών της Ε.Ε., το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας παρατηρήθηκε στην Τσεχία (3,5%) και το υψηλότερο στην Ελλάδα (23% τον Οκτώβριο).

Ως προς τη νεανική ανεργία (κάτω των 25 ετών), ο αριθμός των ανέργων μειώθηκε σε 2,957 εκατ. άτομα στην Ευρωζώνη και σε 4,219 εκατ. άτομα στην Ε.Ε.

Πηγή

Η ελαφρότητα των «σοβαρών» δραχμιστών…

Η Ελλάδα «μεγαλούργησε» επί δραχμής, αποφάνθηκε (δις) ο πρώην υπουργός Νίκος Ξυδάκης. Αφού «μεγαλούργησε», τι περιμένουμε; Και γιατί ο ίδιος κάνει διορθωτικές δηλώσεις μέσω facebook;

Του  Γιώργου Καρελιά

Υπάρχουν τεσσάρων ειδών «δραχμιστές».

Πρώτον, οι φόρα παρτίδα. Αυτοί, δηλαδή, που δεν κρύβονται και μέρα παρά μέρα πουλάνε αυτήν την πραμάτεια τους (ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ). 

Δεύτερον, οι σοβαροφανείς ξερόλες, οι οποίοι πετάνε μια κουβέντα στο ραδιοφωνικό αέρα, γίνεται ντόρος και μετά σπεύδουν να κάνουν διορθωτική δήλωση (εδώ).

Τρίτον, οι εντελώς κρυφοί. Και αυτοί είναι ορισμένοι λεφτάδες, που τα έχουν στο εξωτερικό και θα γίνουν ζάμπλουτοι αν η Ψωροκώσταινα αποφασίσει να «μεγαλουργήσει»-που λέει κι ο πρώην υπουργός- με τη νέα δραχμή της.

Τέταρτον, δραχμιστής είναι και ο Σόιμπλε, αλλά γι’ αυτόν δεν μας πέφτει λόγος, είναι Γερμανός.

Εδώ μας ενδιαφέρει η δεύτερη κατηγορία, οι σοβαροί ή καλύτερα οι σοβαροφανείς δραχμιστές, όπως ο κ. Ξυδάκης. Ενας σοβαρός δραχμιστής αξίζει να ακούγεται, όσο κι αν διαφωνείς μαζί του. Εχει επιχειρήματα, αναγνωρίζει τις πολύ μεγάλες δυσκολίες του εγχειρήματος, αλλά θεωρεί ότι, έτσι όπως είναι τα πράγματα, η αλλαγή νομίσματος είναι όρος επιβίωσης της χώρας. Αυτή η άποψη πρέπει να ακούγεται, υπό τον όρο ότι όποιος την εκφράζει πρέπει να ζει στην Ελλάδα και να έχει τις καταθέσεις του σε ελληνικές τράπεζες. Αν ζει και δουλεύει στον Λονδίνο, για παράδειγμα, είτε δραχμή είτε ευρώ σκοτίστηκε. Αυτός λίρες ή δολάρια έχει.

Αντίθετα, οι σοβαροφανείς «δραχμιστές» είτε είναι ανίδεοι είτε πετάνε μια κουβέντα στον αέρα για να γίνει ντόρος είτε και τα δύο μαζί. Και, κυρίως, οι σοβαροφανείς «δραχμιστές» (τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι είναι αμφίβολο αν είναι τέτοιοι) είναι έτοιμοι, μόλις δουν τον ντόρο που ξεσήκωσαν, να ανακαλέσουν και να «διορθώσουν». Οπως έκανε ο πρώην υπουργός. Ο οποίος λέει «ποτέ δεν υποστήριξα επιστροφή στη δραχμή», επειδή «γνωρίζουμε ότι μια άτακτη μετάβαση θα απέβαινε εις βάρος του ελληνικού λαού».

Δύο τα ερωτήματα:

1. Πώς δεν υποστήριξε την επιστροφή στη δραχμή, αφού επαναλαμβάνει ότι «επί δραχμής η Ελλάδα μεγαλούργησε»; Αφήνουμε κατά μέρος το αντιστόρητο του ισχυρισμού (ναι, η Ελλάδα με δραχμή δεν είχε ούτε φτώχεια, ούτε πείνα, ούτε δανειστές, ούτε διεθνή οικονομικό έλεγχο με κανονιοφόρους…) και τον αποδεχόμαστε. Οπότε προκύπτει εύλογα το ερώτημα: αν είναι έτσι, γιατί να μη «μεγαλουργήσει» και πάλι; Τι «διορθώνει» ο πρώην υπουργός; Οταν χρησιμοποιείς ένα τόσο βαρύ ρήμα (μεγαλουργώ), ποια αμφιβολία μένει για το τι προτείνεις;

2. Ας αφήσουμε τους άλλους, τους πρώην, οι οποίοι απέρριψαν κατηγορηματικά την επιστροφή στη δραχμή, όταν το πρότεινε ο Σόιμπλε (εδώ); Ο κ. Ξυδάκης δεν άκουσε και δεν διάβασε τι έχει πει ο Πρωθυπουργός που τον έκανε υπουργό; Ας το διαβάσει εδώ και εδώ.

Οι έλληνες πολίτες ακούνε και διαβάζουν τα μύρια όσα κάθε μέρα. Αν και οι πρόθυμοι να εξαπατηθούν έχουν –ελπίζουμε– λιγοστέψει, υπάρχουν πολλοί που, μέσα στην καθημερινή τύρβη, ακούνε αυτό το «μεγαλούργησε» και μπορεί να ονειρευτούν δραχμικούς παραδείσους.

Οσοι τους ζωγραφίζουν με τόσην επιπολαιότητα ας κάνουν λίγο κράτει. Από τη «μεγαλουργία» έως την καταστροφή η απόσταση είναι μικρή. Οση και η απόσταση από την «ανοησία» έως την «προδοσία», που λέει ο Αλέξης Τσίπρας.