Ανοιχτή επιστολή σε έναν καλό δημοσιογράφο και κακό πολιτικό

 «Αγαπητέ Νίκο,

Σου γράφω με το δικαίωμα που μας δίνει η δημοσιογραφική μας ταυτότητα και με την εκτίμηση που έχω σ αυτή σου την ιδιότητα. Ιδιότητα που υπηρέτησες σαν από τους εγγράμματους και πολιτισμένους που διαθέτει ο κλάδος μας, όχι σε αφθονία είναι η αλήθεια. Λυπάμαι που δεν τρέφω την ίδια εκτίμηση και για την πολιτική σου ιδιότητα, παρ όλο που την υπηρετείς επίσης με πολιτισμό, σε αντίθεση με την πλειονότητα των κυβερνητικών συναδέρφων σου.

Αφορμή για την επιστολή μου είναι οι χτεσινές σου δηλώσεις για τη δραχμή. Και στόχος της επιστολής δεν είναι να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί σου, αλλά να ξεκαθαρίσω μερικά πολύ σοβαρά αυτονόητα, που φαίνεται ότι σε σένα, σε πολλά μέλη της κυβέρνησης, αλλά και στην πλειονότητα των μελών του κόμματος είναι παντελώς άγνωστα. Απευθύνομαι, λοιπόν έτσι σε όλους.

Η παρέμβασή μου αυτή επομένως δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά θεσμικό. Επειδή ό, τι λέτε και ό,τι κάνετε ως μέλη της κυβέρνησης ή του κόμματος- στο οποίο δεν ανήκεις- έχουν άμεση επίπτωση στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων. Μ αυτή την έννοια έρχομαι στο πρώτο άγνωστο αυτονόητο: Το «εγώ».

Όταν αναλαμβάνει κανείς μια υπεύθυνη θέση παύει πια να εκπροσωπεί τον εαυτό του. Εκπροσωπεί τη θέση. Ενισχύοντάς την ή υποβαθμίζοντάς την με τον εαυτό του. Αν πρόκειται για εταιρία, μέσα στην εταιρία. Αν για υπηρεσία, μέσα στην υπηρεσία. Και αν πρόκειται για κόμμα ή κυβέρνηση, οπουδήποτε μιλά ή δρα δημόσια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Νίκος Ξυδάκης.

Αυτή την αυτονόητη θέση ευθύνης, δηλαδή υπευθυνότητας, την έχει υποβαθμίσει τα τελευταία χρόνια το πολιτικό προσωπικό και την έχει εξαφανίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα μιας παρεξηγημένης «ελευθερίας στη διαφορετική άποψη μέσα στα όργανα»! Που εγώ τη θεωρώ «τάχα».

Ενώ, λοιπόν,  αυτή η ελευθερία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη μέσα στα όργανα, είναι πολύ επικίνδυνη έξω από τα όργανα και μάλιστα από ανθρώπους που δεν ξέρουν να σταθμίσουν το κόστος των λόγων και των πράξεών τους.

Επιπλέον, αυτή η ελευθεριότητα «ό,τι γουστάρω λέω», που εφαρμόζεται κατά κόρον από κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από να προκαλεί σύγχυση στο λαό για το τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα και η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό και όχι για να τον αποτρελαίνουν.

Για να υπηρετηθεί ένας σκοπός, λοιπόν, αυτός της διακυβέρνησης, ο πρωθυπουργός δεν εκπροσωπεί τον εαυτό του, δεν μιλάει ποτέ προσωπικά και δεν δικαιούται κι όλας, γιατί ό,τι λέει έχει βαρύνουσα σημασία για το λαό.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όλους τους υπουργούς και όσους κατέχουν δημόσια θέση. Τις προσωπικές τους απόψεις μπορούν να τις μοιράζονται με τους φίλους τους στις ταβέρνες και στο σπίτι τους. Όταν μιλάνε δημόσια εκπροσωπούν την καρέκλα τους. Η πολιτική και η καρέκλα έχουν τίμημα. Δεν μπορεί να ταξιδεύεις πρώτη θέση τζάμπα.

Εσύ αγαπητέ Νίκο, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν είσαι ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου υπηρετεί τη θέση και όχι η θέση τον εαυτό. Εκπροσωπείς, λοιπόν, τον πρωθυπουργό και την κοινοβουλευτική ομάδα. Είσαι η φωνή τους και κανενός άλλου η φωνή. Ούτε καν του εαυτού σου.

Όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνητικής πλειοψηφίας Νίκος Ξυδάκης δηλώνει δημόσια ότι δεν πρέπει να έχουμε ταμπού με το νόμισμα και ότι πρέπει να έχουμε τη χρήσιμη ελευθερία να συζητάμε για το μέλλον, ακόμα και στη Βουλή, χωρίς να αποκλείουμε καμιά διέξοδο, ο εκπρόσωπος αυτός δίνει τα εξής μηνύματα:

Προς το λαό ότι μπορεί και να πάμε στη δραχμή, επομένως τον στέλνεις στα γκισέ να αρχίσει να μαζεύει σιγά σιγά τις καταθέσεις του. Όσους τα έχουν σπίτι τους τούς λες κρατάτε τα εκεί. Όσους τα έχουν έξω και τα φέρνουν δειλά- δειλά τους λες ξαναδιώξτε τα.

Προς επιχειρηματίες, ότι η κυβέρνηση συζητάει και αυτό το ενδεχόμενο, επομένως μην ξανοίγεστε σε δουλειές. Προς ξένους επιχειρηματίες, funds, κράτη (μην ξεχνάς ότι οι πρεσβευτές στέλνουν κάθε μέρα report στις χώρες τους) ότι τα πράγματα είναι ρευστά στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα.

Προς δανειστές ότι η κυβέρνηση απειλεί πάλι α λα 2015 με βέβαιο αποτέλεσμα να σκληρύνουν ακόμα πιο πολύ τη στάση τους και να τρέχει νερό στο μύλο του δρ Σόιμπλε, που θέλει τη χώρα στη δραχμή.

Προς Αγορές, να αυξάνονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας αντί να μειώνονται- όπως έγινε σήμερα- και να βλάπτονται τα ελληνικά ομόλογα.

Ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης με την εγγράμματη και πολιτισμένη πέννα του μπορεί να γράφει ενυπόγραφα για τη δραχμή ό,τι θέλει. Ο πολίτης Νίκος Ξυδάκης μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει και να μετέχει ή να προκαλεί δημόσιες και ακαδημαϊκές συζητήσεις για το θέμα.

Ο πολιτικός Νίκος Ξυδάκης μπορεί να συζητάει μόνο στα κλειστά κυβερνητικά όργανα και σε κλειστές υπηρεσιακές συνεδριάσεις τα σενάρια για μετάβαση στη δραχμή και να ζητάει και υπεύθυνες μελέτες γι αυτά. Πουθενά αλλού. Ιδίως αν αυτή δεν είναι η επίσημη θέση της κυβέρνησής του, που δεν θέλει, αλλά ούτε και μπορεί να αντιμετωπίσει μιά μετάβαση σε δραχμή. Και ξέρει ότι ούτε σαν εκβιασμός δεν πιάνει.

Ο πολίτης και ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης έχουν δίκιο όταν δήλωσαν χτες ότι «δεν πρέπει να έχουμε ταμπού όταν κουβεντιάζουμε για τη μοίρα ενός λαού. Πρέπει να φτιάχνουμε σενάρια για μια στάλα αισιοδοξίας και ελπίδας στο μέλλον. Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε την ίδια την πνευματική έρευνα και την πνευματική συζήτηση.»

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Νίκος Ξυδάκης, όμως, δεν έχει απλώς άδικο όταν τα λέει αυτά. Μαρτυράει άγνοια βασικών οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων και εγκληματεί.

Επειδή, θα ώφειλε να ξέρει ότι η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει συγκεκριμένες βαρύτατες επιπτώσεις στο λαό αποκλειστικά και μάλιστα στα πιο ασθενή του στρώματα. Τα οποία θα άξιζε ΙΣΩΣ τον κόπο να τα υποστεί για να βγει πιο σύντομα στην επιφάνεια υπό μερικές προϋποθέσεις: Να έχει προετοιμαστεί με εξονυχιστική πληροφόρηση για το τι θα τραβήξει για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια. Να έχει συμφωνήσει για την Κατοχική πείνα που θα περάσει. Να ξέρει ότι το χρέος του που είναι σε ευρώ θα το πληρώνει σε δραχμές επί 200 χρόνια, ακόμα κι αν κάνει στάση πληρωμών! Να στηρίξουν τη δραχμή οι δανειστές του Ευρωπαίοι και Αμερικανοί!! Όλα τα νομίσματα κάπου εντάσσονται.

Αλλά, είναι έτοιμος να τρέφεται με κουπόνια, να ψάχνει τη βενζίνη και το πετρέλαιο με μπιτόνια σε ουρές χιλιομέτρων, να ξανανάψει ξυλόσομπα και να γυρίσει στα χωράφια των παππούδων του για να παράξει προϊόντα, αν δεν βρει δουλειά στις ξένες και ελληνικές εταιρίες με δουλειά 12ωρο για λίγες δραχμές και χωρίς κανένα δικαίωμα, α λα δεκαετία του ’50 και να είναι η όποια περιουσία του σε δραχμές ενώ των Βούλγαρων πχ σε ευρώ; Και να το κάνει για λίγα χρόνια;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ Νίκο. Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος από κανέναν γι αυτό. Και δεν το θέλει κι όλας. Και η απάντηση αυτή κρύβει και την άλλη απάντηση στο ερώτημα: Είναι δυνατόν ένας υπουργός, που δεν στερείται μόρφωσης και δεν έρχεται από το πουθενά, να μην τα ξέρει αυτά τα αυτονόητα;

Όπως είπα και στην αρχή, σου γράφω με όλη την εκτίμηση προς τον δημοσιογράφο, που ήταν πολύ καλός στον τομέα της κουλτούρας, την οποίο υπηρέτησε επί χρόνια. Και ο οποίος ζητάει μέσα από το στόμα του πολιτικού, πνευματικές και χωρίς ταμπού συζητήσεις. Και να ευχηθώ να επιστρέψεις σ αυτόν. Γιατί από εκεί υπηρετείς το λαό. Από εδώ τον καταστρέφεις.

Με ειλικρίνεια».

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης