Η επιστολή ανεξαρτητοποίησης του Κώστα Μπαργιώκα προς τον Σταύρο Θεοδωράκη .

Καθ’ οδόν προς το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τη… Δημοκρατική Συμπαράταξη βρίσκεται ο βουλευτής Λάρισας Κωνσταντίνος Μπαργιώτας, ο οποίος ανακοίνωσε και τυπικά την ανεξαρτητοποίησή του από το Ποτάμι.

Με σχετική επιστολή που έστειλε στον Σταύρο Θεοδωράκη, κοινοποιώντας τη στον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, ο Κωνσταντίνος Μπαργιώτας εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν στην απόφαση.. να την κάνει από το Ποτάμι.

Καθ’ οδόν προς το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τη… Δημοκρατική Συμπαράταξη βρίσκεται ο βουλευτής Λάρισας Κωνσταντίνος Μπαργιώτας, ο οποίος ανακοίνωσε και τυπικά την ανεξαρτητοποίησή του από το Ποτάμι.

Με σχετική επιστολή που έστειλε στον Σταύρο Θεοδωράκη, κοινοποιώντας τη στον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση, ο Κωνσταντίνος Μπαργιώτας εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν στην απόφαση.. να την κάνει από το Ποτάμι.

Η επιστολή έχει τα εξής:

«Αγαπητέ Σταύρο,

στρατεύτηκα στο Ποτάμι, επειδή πίστεψα πως σηματοδοτούσε το νέο στην πολιτική, ίσως, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Δυστυχώς, σε μια φθίνουσα πορεία από το ιδρυτικό συνέδριο του Λαυρίου μέχρι σήμερα, στελέχη του κόμματος και της ομάδας διαλόγου, φίλοι, ψηφοφόροι και βουλευτές απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι. Οι άνθρωποι που πιστέψαμε στο Ποτάμι, φεύγουμε.

Λυπάμαι που το Ποτάμι μπορούσε και δεν τόλμησε. Λυπάμαι για τη μεγάλη ευκαιρία που απέτυχε να αξιοποιήσει. Δεν είναι στις προθέσεις μου να χρεώσω ευθύνες ούτε να αποποιηθώ τις δικές μου, αλλά η απόλυτα συγκεντρωτική, αρχηγική δομή του κόμματος, η συνειδητή απόρριψη ενός ανοικτού, δημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου οδήγησε σε μια διαρκώς συρρικνούμενη ηγετική «ομάδα» που απέτυχε να παράξει πολιτική.

Η συλλογικότητα δε λειτούργησε ποτέ. Από πολύ νωρίς, ακόμα και η κοινοβουλευτική ομάδα αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Μείναμε χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς συνεπή πολιτική γραμμή και πολιτική συμμαχιών. Εδώ και πολύ καιρό πολιτευόμαστε αμήχανοι, κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάνοντας αντιπολίτευση με όρους επικαιρότητας, από μέρα σε μέρα, από θέμα σε θέμα. Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη. Κάποιοι επιθυμούν να συνεχίσουν έτσι.

Η απόφασή μου να αποχωρήσω σήμερα από το Ποτάμι και την κοινοβουλευτική του ομάδα είναι δύσκολη και με βασανίζει καιρό. Όμως, μπήκα στην πολιτική με δύο στόχους: μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και την ανασύνθεση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού φορέα. Πιστεύω πως το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ένα ακόμη μικρό κόμμα που βρίσκεται διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το Ποτάμι, δεν μπορεί πια να προσφέρει στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ανασύσταση ενός νέου, μαζικού πολιτικού φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς είναι απαραίτητη.

Πολλώ δε μάλλον, τη στιγμή που η κρίση βαθαίνει, η κυβέρνηση βυθίζει την κοινωνία στην απόγνωση και μια αναπαλαιωμένη ΝΔ πολύ λίγο πείθει στο ρόλο του σωτήρα. Δεν έκρυψα ποτέ τις απόψεις μου.

Αντίθετα, επεδίωξα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω το Ποτάμι να πάρει τη γενναία απόφαση να συμμετάσχει σε μια τέτοια προσπάθεια με τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου. Εις μάτην. Καχύποπτοι και αρνητικοί στην συζήτηση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διστακτικοί με την πρωτοβουλία των τριών, εσωστρεφείς και αμήχανοι μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικές μου επιδιώξεις παραμένουν οι ίδιες και εκτός Ποταμιού. Θέλω να πιστεύω πως με πολλούς από τους εθελοντές και τα στελέχη, που με τίμησαν με την εκτίμηση και τη φιλία τους, θα ξανασυναντηθούμε.

Με εκτίμηση,

Κώστας Μπαργιώτας».  

  έχει τα εξής:

«Αγαπητέ Σταύρο,

στρατεύτηκα στο Ποτάμι, επειδή πίστεψα πως σηματοδοτούσε το νέο στην πολιτική, ίσως, στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Δυστυχώς, σε μια φθίνουσα πορεία από το ιδρυτικό συνέδριο του Λαυρίου μέχρι σήμερα, στελέχη του κόμματος και της ομάδας διαλόγου, φίλοι, ψηφοφόροι και βουλευτές απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι. Οι άνθρωποι που πιστέψαμε στο Ποτάμι, φεύγουμε.

Λυπάμαι που το Ποτάμι μπορούσε και δεν τόλμησε. Λυπάμαι για τη μεγάλη ευκαιρία που απέτυχε να αξιοποιήσει. Δεν είναι στις προθέσεις μου να χρεώσω ευθύνες ούτε να αποποιηθώ τις δικές μου, αλλά η απόλυτα συγκεντρωτική, αρχηγική δομή του κόμματος, η συνειδητή απόρριψη ενός ανοικτού, δημοκρατικού οργανωτικού μοντέλου οδήγησε σε μια διαρκώς συρρικνούμενη ηγετική «ομάδα» που απέτυχε να παράξει πολιτική.

Η συλλογικότητα δε λειτούργησε ποτέ. Από πολύ νωρίς, ακόμα και η κοινοβουλευτική ομάδα αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Μείναμε χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς συνεπή πολιτική γραμμή και πολιτική συμμαχιών. Εδώ και πολύ καιρό πολιτευόμαστε αμήχανοι, κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά, κάνοντας αντιπολίτευση με όρους επικαιρότητας, από μέρα σε μέρα, από θέμα σε θέμα. Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δεν είναι αναστρέψιμη. Κάποιοι επιθυμούν να συνεχίσουν έτσι.

Η απόφασή μου να αποχωρήσω σήμερα από το Ποτάμι και την κοινοβουλευτική του ομάδα είναι δύσκολη και με βασανίζει καιρό. Όμως, μπήκα στην πολιτική με δύο στόχους: μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και την ανασύνθεση ενός σύγχρονου, ευρωπαϊκού, φιλελεύθερου σοσιαλδημοκρατικού φορέα. Πιστεύω πως το ένα προϋποθέτει το άλλο. Ένα ακόμη μικρό κόμμα που βρίσκεται διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το Ποτάμι, δεν μπορεί πια να προσφέρει στην πολιτική ζωή της χώρας.

Η ανασύσταση ενός νέου, μαζικού πολιτικού φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς είναι απαραίτητη.

Πολλώ δε μάλλον, τη στιγμή που η κρίση βαθαίνει, η κυβέρνηση βυθίζει την κοινωνία στην απόγνωση και μια αναπαλαιωμένη ΝΔ πολύ λίγο πείθει στο ρόλο του σωτήρα. Δεν έκρυψα ποτέ τις απόψεις μου.

Αντίθετα, επεδίωξα με όλες μου τις δυνάμεις να πείσω το Ποτάμι να πάρει τη γενναία απόφαση να συμμετάσχει σε μια τέτοια προσπάθεια με τις υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου. Εις μάτην. Καχύποπτοι και αρνητικοί στην συζήτηση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διστακτικοί με την πρωτοβουλία των τριών, εσωστρεφείς και αμήχανοι μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικές μου επιδιώξεις παραμένουν οι ίδιες και εκτός Ποταμιού. Θέλω να πιστεύω πως με πολλούς από τους εθελοντές και τα στελέχη, που με τίμησαν με την εκτίμηση και τη φιλία τους, θα ξανασυναντηθούμε.

Με εκτίμηση,

Κώστας Μπαργιώτας».  

Η ΕΡΤ ως κυβερνητικό παραμάγαζο…

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά η κρατική τηλεόραση μένει ίδια, ακριβώς γιατί είναι θεραπαινίδα των κυβερνήσεων. Σήμερα έχει μεταβληθεί σε φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ΝΔ δεν δικαιούται να εξοργίζεται και να κάνει εμπάργκο

Του  Γιώργου Καρελιά

Πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε εμπάργκο στο Mega, σήμερα η ΝΔ κάνει εμπάργκο στην ΕΡΤ. Τότε οι ΣΥΡΙΖΑίοι βρήκαν αφορμή ένα άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη (στα ΝΕΑ) εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου και απαγόρευσαν στα στελέχη τους να πηγαίνουν στην εκπομπή του (εδώ). Τώρα η ΝΔ απαγορεύει στα δικά της στελέχη να εμφανίζονται στην ΕΡΤ, με αφορμή ένα ανόητο σχόλιο της δημοσιογράφου Αναστασίας Γιάμαλη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη (εδώ).

Πρόκειται για την ίδια αντίληψη, που έχουν τα κόμματα εξουσίας. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να λένε όσα τους αρέσουν. Αλλιώς στοχοποιούνται ανάλογα με τις επιδιώξεις κάθε κόμματος. Τα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα (και τα τρολ του, πολύ περισσότερο) είχαν αφηνιάσει τότε εναντίον του Πρετεντέρη. Σήμερα συμβαίνει το ίδιο, αν και σε μικρότερο βαθμό (δείγμα της βαρεμάρας που προκαλεί πλέον αυτή η ιστορία) με τα αντίστοιχα της ΝΔ, που έχει στοχοποιήσει μια-δυο ΣΥΡΙΖΑίες της κρατικής τηλεόρασης.

 Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΕΡΤ είναι αδύνατον να εξαγνιστεί. Ετσι είναι φτιαγμένη, για να παίζει τον ρόλο της κυβερνητικής ορντινάτσας. Επειδή, όμως, πρέπει να τηρούνται και τα προσχήματα, παίζει και τις ανακοινώσεις των άλλων κομμάτων.

Κανονική δημοσιογραφία δεν μπορεί να παραχθεί στην ΕΡΤ (υπήρξαν, κατά καιρούς, εξαιρέσεις, όταν οι κυβερνήσεις δεν ασχολούνταν μαζί της), διότι είναι πανταχού παρούσα η αίσθηση του κυβερνητικού μπαμπούλα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί- πολλοί αξιόλογοι επαγγελματίες-εμποδίζονται από την αίσθηση αυτή και, φυσικά, από τα κομματικά φερέφωνα, που καταλαμβάνουν τις θέσεις κορυφής.

Φυσικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοτύπησε, κάθε άλλο. Εστειλε στην ΕΡΤ είτε τα αμιγώς «δικά του παιδιά» είτε μερικά απέξω, αλλά όλα με παρόμοια πολιτική κατεύθυνση. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα, αφού οι επιλογές έγιναν από τον (στενό) μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι ότι η ΕΡΤ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ήταν διαφορετική, αλλά τώρα ο έλεγχος είναι ασφυκτικός, μπας και παρεισφρήσει κανένας μη ελεγχόμενος και πει καμιά κουβέντα παραπάνω για τον κ. Τσίπρα ή τον κ. Καμμένο.

Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση; Δεν αντιμετωπίζεται όσο οι κυβερνήσεις θέλουν την ΕΡΤ ως δικό τους παραμάγαζο, νομίζοντας ότι η ξετσίπωτη προπαγάνδα τούς κάνει καλό. Πάντως, δεν αντιμετωπίζεται με εμπάργκο, σαν κι αυτό που επέβαλε σήμερα η ΝΔ. Τα σοβαρά κόμματα δεν κάνουν τέτοια λάθη. Στέλνουν τα στελέχη τους παντού και απαντούν σε όλα, ακόμα και στα κυβερνητικά φερέφωνα. Μιμούμενη παλιότερα εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ δεν κάνει τίποτα άλλο από να επιβεβαιώνει τη δική της αλλεργία στην κριτική, ακόμα και σε εκείνη των φερεφώνων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα της κρατικής ραδιοτηλεόρασης είναι άλυτο. Μικρό το κακό μπροστά στα τόσα άλλα, πολύ σοβαρότερα, προβλήματα. Είναι, όμως, θλιβερό μια δημόσια υπηρεσία με πολλά λεφτά (από τις συνδρομές των φορολογουμένων) και χιλιάδες ανθρώπους να λειτουργεί μονίμως απαξιωμένη και να γίνεται μπαλάκι στα χέρια των εκάστοτε κομματικών υπαλλήλων.

Ο ακροδεξιός μέσα στον Μουζάλα

Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής έπρεπε να είναι καιρό τώρα εκτός κυβέρνησης. Η στάση, η πολιτική, αλλά κυρίως οι τελευταίες δηλώσεις του προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και τη λογική μας

 Του Ανδρέα Στασινού

Στις 20 Ιανουαρίου 2014 μία λέμβος που μετέφερε πρόσφυγες ανετράπη λόγω θαλασσοταραχής κοντά στο Φαρμακονήσι. Δώδεκα άνθρωποι, ανάμεσα τους παιδιά, έχασαν τη ζωή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, υιοθέτησε πλήρως καταγγελίες προσφύγων που ισχυρίστηκαν ότι οι άνδρες του Λιμενικού βύθισαν το σκάφος τους. Βουλευτές και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχθηκαν τους πρόσφυγες στον Πειραιά.

Τον Σεπτέμβριο του 2015, 34 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, πάλι στο Φαρμακονήσι. Το Τμήμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε να πει ούτε λέξη. Λογικό. Οι περισσότεροι θα έβγαζαν φωτοτυπίες στα υπουργεία όπου διορίστηκαν.

06_31_20170206121336_img_52891486374973

Η απεργία πείνας στο Ελληνικό και οι εντάσεις με Μουζάλα

Πατήστε εδώ

Το Προσφυγικό είναι το πιο εντυπωσιακό «Πριν και Μετά» του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι να κερδίσει τις εκλογές, ο ανθρωπισμός και ο επαγγελματισμός των συνοριοφυλάκων (σε ξηρά και θάλασσα) ετίθετο υπό συνεχή αμφισβήτηση. Η δε εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών σε κέντρα όπως η Αμυγδαλέζα, χαρακτηριζόταν ως κτηνωδία. Η μεταστροφή του επικοινωνιακού μηχανισμού αμέσως μετά τις εκλογές ήταν εντυπωσιακή. Οι θάνατοι προσφύγων, η διαβίωση σε άθλιες συνθήκες, η Ειδομένη, ο Πειραιάς, το Ελληνικό, θεωρήθηκαν τμήμα μίας κατάστασης που έπρεπε να δείχνει φυσιολογική, αποδεκτή ακόμα και από τους επαγγελματίες αλληλέγγυους των social media. Οι δε ροές προσφύγων αντιμετωπίστηκαν περίπου ως θεομηνία προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιχειρησιακή ανεπάρκεια στην κατασκευή υποδομών φιλοξενίας. Αντιθέτως, ήταν πρωτοφανής ο ζήλος με τον οποίο δόθηκαν οι προμήθειες για τη σίτιση.

Ο Γιάννης Μουζάλας εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως ο φιλάνθρωπος γιατρός, πάνω από όλα Αριστερός, με ευαισθησίες, αντισυμβατικό ντύσιμο και «ειλικρινή» διάθεση. Προφανώς τα έχει όλα αυτά. Ομως δεν έχει τσίπα, που λέει και ο λαός, στον οποίο είναι ταγμένος ο υπουργός. Ο Μουζάλας όφειλε να έχει παραιτηθεί εδώ και καιρό. Οχι για τους θανάτους στους καταυλισμούς, αλλά για όλους εκείνους που, ένα χρόνο μετά, διαμένουν σε αντίσκηνα. Για την Ειδομένη, τον Πειραιά και το Ελληνικό. Αλλά πάνω από όλα για το ύφος του.

Αφήστε στην άκρη τη σκηνή με τις γροθιές μεταξύ του αστυνομικού και του νεαρού πρόσφυγα. Αν είχαν συμβεί επί άλλης κυβέρνησης, τώρα δεν θα είχε γκρεμιστεί μόνο το twitter, θα είχε κλείσει και η Αμαλίας από τη συγκέντρωση. Σημειώστε το ύφος του Γιάννη Μουζάλα. Να μερικές από τις ατάκες του κατά την επίσκεψη της Δευτέρας στο Ελληνικό.

«Κάποιοι στο Ελληνικό έχουν πράγματα που δεν είχαν ούτε στα σπίτια τους». Πώς και δεν είπε στους μαύρους ότι στις χώρες τους θα ζούσαν στα δέντρα; Πώς του ξέφυγε;

«Ηταν έξω τα σχολικά για να πάρουν τα παιδιά. Τα δικά σας τα παιδιά δεν έρχονται τα σχολικά για να τα πάρουν». Πόσο πιο Κασιδιάρης;

«Στα νησιά έχουμε προβλήματα. Ε, με κάποια προβλήματα πέρασε και το ξεχειμώνιασμα». Τα «κάποια προβλήματα» είναι οι νεκροί και οι άνθρωποι που ξεπάγιασαν. Δεν έχουν όλοι το ίδιο πάχος δέρματος, υπουργέ. Και όχι, δεν ξεχειμώνιασαν. Εκτός και αν ένας Μουζάλας φέρνει την άνοιξη.

Ο Γιάννης Μουζάλας έπρεπε να είναι εκτός υπουργικού συμβουλίου. Προσβάλλει την ηθική, τον ανθρωπισμό και τη λογική της κοινωνίας που τον ανέχεται να υψώνει το δάχτυλο και να βγάζει τον χρυσαυγίτη από μέσα του.

Τρεις επιφανείς Γάλλοι προτείνουν τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ

Γίνεται αντιληπτό ότι το Brexit έγινε για δύο, κυρίως, λόγους. Ο πρώτος είναι πως η Αγγλία δεν αισθάνθηκε ποτέ φύσει ανήκουσα στην Ευρώπη.

Ο δεύτερος είναι το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και το οποίο οι πολίτες αντιλήφθηκαν και κατήγγειλαν ακούραστα και επί μακρόν.

Ο καθένας καταλαβαίνει πως είναι καιρός να ανακάμψουμε, αν θέλουμε να σώσουμε ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που πλέον δεν αποτελεί ουτοπία, ύστερα από 50 χρόνια προσπαθειών και συγκεκριμένων συμφωνιών σε πάρα πολλούς τομείς. Πάνω απ’ όλα, είναι σίγουρα χρήσιμο να εργαστούμε για να δημιουργήσουμε για την Ένωση, μια πραγματικά δημοκρατική λειτουργία.

Αν όμως επιθυμούμε να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση μιας Ευρώπης που έχει τη δική της δυναμική, είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε στον Ευρωπαίο πολίτη το αίσθημα του ανήκειν, το οποίο θα καταστήσει την Ευρώπη ένα έθνος (που δεν εξαλείφει κατ’ ανάγκη τα έθνη που το συναποτελούν). 

Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ευρώπη θα είναι η Ευρώπη (που πρέπει), όταν θα είναι σε θέση να εδραιώσει μια φιλοδοξία περισσότερο συνεπή προς το πνεύμα της - προς τη νοοτροπία της θα λέγαμε - κι όχι εάν αποτελεί απλώς συμμέτοχο στις υλιστικές πλειοδοσίες του παγκόσμιου «πολιτισμού» που παράγει αμέτρητους απόκληρους και οδηγεί την συντριπτική πλειονότητα των συγχρόνων μας στην ψυχολογική, συναισθηματική και πνευματική εξαθλίωση.

Η ένταξη του πολίτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα συνδέεται, κατά την άποψή μας, με μια συμβολική απόφαση η οποία, επιβεβαιώνοντας την ιδιότητά μας ως εχόντων την ευρωπαϊκή νοοτροπία, οδηγεί σε μια συνειδητοποίηση που μας διασώζει από τις υπερβολές των θανάσιμων αξιών της κυρίαρχης κουλτούρας.

Ως εκ τούτου, προτείνουμε την υιοθέτηση της ελληνικής, ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σίγουρα, η πρόταση αυτή θα προκαλέσει έκπληξη και σαρκασμό, αλλά καλούμε τον αναγνώστη να δεχθεί να δει πέρα από την αρχική του αντίδραση, τη βαθιά αλήθεια που εμπεριέχεται σε ό,τι αποτελεί σήμερα μια ουτοπία. Γνωρίζουμε όλοι, ότι ανεξάρτητα από τα ραγδαία επιστημονικά και φιλοσοφικά κεκτημένα του, το ελληνικό πνεύμα μπόρεσε να ορίσει τις έννοιες της δημοκρατίας και του μέτρου, που αποτελούν τα θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αν θέλουμε να προωθήσουμε μια νέα συνειδητοποίηση αυτής της κληρονομιάς, δεν το κάνουμε απλώς, για να προσκυνήσουμε ένα ιστορικό μνημείο ή, ακόμη λιγότερο, για να αυξήσουμε μια ευρωκεντρική παράνοια, αλλά διότι μας φαίνεται υγιές σε τούτη την περίοδο της αμφιβολίας, να αναζωογονήσουμε τη νοοτροπία μας με αξίες που δίνουν κεντρική θέση στο διάλογο, στο κριτικό πνεύμα, στην αίσθηση του μέτρου ή ακόμη και στη διαχείριση των χτυπημάτων της μοίρας με αδελφοσύνη.

Διότι, η ελληνική γλώσσα, η πηγή ζωής που μας έδωσε τα φώτα, ποτέ δεν έπαψε να τροφοδοτεί δια μέσου των αιώνων το ίδιο πνεύμα το οποίο συγκινούμεθα όταν ανακαλύπτουμε στην Ελλάδα του σήμερα. Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, το ότι η καθημερινή συμπεριφορά των Ελλήνων, που γοητεύει τον ξένο τουρίστα, αποτελεί απλούστατα έκφραση του ίδιου αυτού πνεύματος;

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει επαρκώς, ότι η ελληνική είναι μία γλώσσα οι λέξεις της οποίας απηχούν σημασιολογικά, συναισθηματικά και μουσικά, βαθιά νοήματα, τουτέστιν την αλήθεια των πραγμάτων, η οποία επιβίωσε και δεν λησμονήθηκε στην πορεία; Εντέλει, έχουμε πλήρη επίγνωση του ότι αυτή η κληρονομιά, το πνεύμα, και η σημασιολογική απήχηση των λέξεων είναι στοιχεία που εξακολουθούν να είναι παρόντα σε μία γλώσσα ζωντανή;

Κατά τρόπον καλύτερο από οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, η ελληνική είναι η γλώσσα του ανθρώπου σε επαφή με το οικουμενικό (όπως, τόσο καλά, το είχε διατυπώσει ο Κώστας Αξελός σε ένα εμπνευσμένο κείμενο). Όμως, εξαρτάται πλέον μόνον από εμάς (και από τους Έλληνες) το να καταφύγουμε σε αυτήν την γλώσσα και να αντλήσουμε έμπνευση από το πνεύμα που την διέπει. Ας αντιληφθούμε, ότι η ελληνική είναι ο θησαυρός που διαθέτουμε, και θα ήταν ένδειξη πολύ κακής διαχείρισης να τον εγκαταλείψουμε στο ισχύον καθεστώς, μιας γλώσσας που ομιλείται από ολίγους.

Από πρακτικής απόψεως, η υιοθέτηση της ελληνικής ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναμένεται να συναντήσει μείζονα εμπόδια, ει μη μόνον αυτά των ανέξοδων σαρκασμών. Και ακριβώς λόγω της σημερινής της «βαρύτητας», η ελληνική γλώσσα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντίπαλος των μεγάλων γλωσσών της Ευρώπης, έτσι ώστε η υιοθέτησή της ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αποτελούσε περισσότερο ένα γεγονός σε συμβολικό επίπεδο, παρά ένα πραγματικό πολιτικό διακύβευμα.

Διότι το ζητούμενο δεν είναι να επιβληθεί καθολική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά απλούστατα να της αναγνωριστεί - ως γλώσσας που συμβολίζει το ευρωπαϊκό πνεύμα- το στάτους της επίσημης γλώσσας της Ένωσης.  

Αυτό που προτείνουμε, είναι ένα είδος μαγικού που μας φαίνεται μάλλον αυτονόητο, παρά τρελό, και που δύναται να μεταμορφώσει τον πολίτη κάθε χώρας σε πραγματικό πολίτη της Ευρώπης. Έχουμε πράγματι την βεβαιότητα, ότι οι Ευρωπαίοι θα κολακεύονταν αν έχαιραν κατ’ αυτόν τον τρόπο μιας απτής αίσθησης του ανήκειν σε έναν πολιτισμό, ο οποίος τους συναρπάζει, ενώ, μέσα από την συμβολική αυτή προσχώρηση θα μπορούσαν να αντλήσουν την ελπίδα και την βούληση για μία Ευρώπη ισορροπημένη, που θα δώσει εκ νέου προτεραιότητα στον άνθρωπο και στην τελείωσή του. Εν κατακλείδι, τον τελικό λόγο για την ενδεχόμενη απήχηση που θα έχουν τα ελληνικά στην ζωή της Ένωσης, τον έχει ο λαός. Εάν ο συλλογισμός μας επαληθευτεί, θα θριαμβεύσουν, αν πάλι όχι, η υιοθέτηση των ελληνικών ως επίσημης γλώσσας της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα παραμείνει ως ελάχιστος φόρος τιμής προς την πηγή του πολιτισμού μας.

Μήπως όμως να αφήσουμε την μαγεία να λειτουργήσει;

Πριν ξεκινήσουν για την ίδρυση του Βυζαντίου, οι Έλληνες άποικοι συμβουλεύτηκαν το Μαντείο των Δελφών. Ο σιβυλλικός χρησμός που δόθηκε, είχε ως εξής: «Ιδρύσατε την πόλη σας, έναντι της πόλης των τυφλών».

Απέναντι από ένα χωριό που είχε κτιστεί στην ασιατική όχθη λοιπόν, οι Έλληνες ανακάλυψαν τον Κεράτιο Κόλπο (το χρυσούν κέρας), τοποθεσία απολύτως πρόσφορη για την κατασκευή ενός εξαιρετικού λιμένα και μιας εξέχουσας πόλης, που οι κάτοικοι του χωρίου δεν είχαν κατορθώσει να δουν.

Μήπως λοιπόν είμαστε κι εμείς τυφλοί;

Pierre Berringer, Νίκαια – εκδότης

Yves Canier, Μπεζανσόν – καθηγητής κλασικής φιλολογίας

Catherine Teuler, Παρίσι – καθηγήτρια αγγλικής

Μετάφραση: Νίκος Λεγάκης, Γεωργία Πρωτογέρου

Επιμέλεια κειμένου: Γεωργία Πρωτογέρου

Πηγή: Le Monde 

Η Ιστορία θα μας δικαιώσει (;)

γράφει ο Δημήτρης Κούλαλης

Υπάρχει ένα παράδοξο όσον αφορά τους φιλελεύθερους, παλιάς και νέας κοπής. Οταν πρόκειται να μιλήσουν για την αλήθεια, μιλούν για όλα τα άλλα εκτός από αυτήν. Οταν, όμως, προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεση με τον αριστοκρατικό κυνισμό τους, τότε η αλήθεια τρέχει απ’ τα λεγόμενά τους κρυστάλλινη, σαν γάργαρο νερό.

Εγραφε η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της, στις 13/1/17: «Στην Ελλάδα ζούμε(…) σε έναν δικό μας τεχνητό κόσμο. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι χώρες που δανείζουν τη χώρα μας έχουν χαμηλότερες συντάξεις από τις δικές μας (…). Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε το περιβάλλον και το πώς μας βλέπουν οι άλλοι στην Ευρώπη. Ισως έτσι γίνουν κατανοητές οι πολιτικές αντιδράσεις κάθε φορά που προκύπτει θέμα νέας βοήθειας».

Δε θα μπούμε στον κόπο να σχολιάσουμε το ύφος του κειμένου. Θα μείνουμε στην ουσία.

Οντως, έτσι έχουν τα πράγματα. Η πείνα δεν είναι μόνο ελληνική, απλά εμείς τη βιώνουμε στον ύψιστο -ευρωπαϊκό- βαθμό της.

Ας δούμε τώρα, για του λόγου το αληθές, μερικά ενδεικτικά παραδείγματα.

Στην Ε.Ε. του 23,7% του πληθυσμού που βρίσκεται στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, στην Ε.Ε. του 17,3% των ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εξαιτίας των κοινωνικών μεταβιβάσεων· σ’ αυτήν την Ε.Ε., μελέτη της Eurodad αποκαλύπτει ότι οι μυστικές συμφωνίες της Ε.Ε. με πολυεθνικές εταιρείες για τη δραστική μείωση της φορολόγησής τους έφτανε τις 1.444 στα τέλη του 2015, όταν το 2013 ήταν 547.

Στην ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., τη Γερμανία, σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την 5η κυβερνητική «Εκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο», πάνω από 4 εκατ. Γερμανοί, ήτοι το 6,1% του πληθυσμού, είναι υπερχρεωμένοι.

Σημειώστε ακόμη ότι οι μισθοί στα χαμηλότερα επίπεδα είναι κάτω από τον μέσο όρο, ενώ οι άστεγοι φτάνουν τις 335.000, όταν οι εκατομμυριούχοι αυξήθηκαν το 2016 σε 16.492 από 12.424 προ επταετίας.

Αναφορικά με το τελευταίο, δεν θα πρέπει να εκπλησσόμαστε, καθώς δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από τότε που η Bundesbank σε έκθεσή της ανέφερε ότι στη Γερμανία το πλουσιότερο 10% κατέχει πλούτο άνω του 60% του συνολικού πλούτου της χώρας.

Στη φίλη και σύμμαχο (;) Γαλλία, μία από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες παγκοσμίως (στην 3η θέση την κατατάσσει έρευνα του περιοδικού στρατιωτικών ερευνών Jane’s, με τα έσοδα από τη βιομηχανία όπλων να αγγίζουν τα 6 δισ. $), 3 εκατ. παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 140 χιλ. εγκαταλείπουν το σχολείο κάθε χρόνο, ενώ το 28% των ανηλίκων 6-18 ετών έχουν τάσεις αυτοκτονίας.

Πάμε τώρα στη Μέκκα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, τις ΗΠΑ.

Δεν θα ασχοληθούμε, προς το παρόν, με τον -κατά τα άλλα- αντισυστημικό νεοεκλεγέντα πρόεδρο που «ψωνίζει» συνεργάτες από το πανέρι της Goldman Sachs.

Θα μιλήσουμε για την οικονομική-κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας-καθρέφτη της Δύσης.

Στις ΗΠΑ λοιπόν, περίπου το 43% των Αμερικανών, εκ των οποίων τα 14 εκατ. είναι παιδιά, είναι φτωχοί.

Το 23,1% των παιδιών χαρακτηρίζονται «αποστερημένα» από τη UNICEF, ενώ 565.000 πολίτες ζουν ανέστιοι.

Μα καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος, εκεί δεν είναι που όλοι έχουν την ευκαιρία, δουλεύοντας, να φτιάξουν τη ζωή τους; Ετσι δεν μας λένε οι φιλελεύθεροι;

Κατά πώς φαίνεται, όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν είναι έτσι, γιατί:

Οπως σημείωνε ο Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» μεταξύ 2009-12 κατέληξε στην τσέπη του 1%.

Από αυτά τα χρήματα, το 60% κατέληξε στα θησαυροφυλάκια μόλις του 0,1% (Κρούγκμαν).

Στην Αμερική, 367 εταιρείες που βρίσκονται στη λίστα του «Fortune 500» -περίπου το 73%- έχουν το λιγότερο μία θυγατρική, φοροδιαφεύγοντας έτσι νόμιμα.

Η Apple έχει καταγεγραμμένα σε offshore 214,9 δισ. $, ενώ αν τα κέρδη αυτά μεταφέρονταν στις ΗΠΑ, ο φόρος που θα πλήρωνε στο κράτος θα ήταν 65,4 δισ. $.

Κι, όμως, ακόμη και έτσι, αν φορολογούσαν μόλις το 10% της μισής περιουσίας των πολυεκατομμυριούχων στις ΗΠΑ, έγραφε ο αναλυτής Πάτρικ Μάρτιν («Νέα», 11/3/2011), θα εξαφανίζονταν οι ελλειμματικοί ισολογισμοί των αμερικανικών πολιτειών.

Βεβαίως λοιπόν, η κατάσταση στο εσωτερικό των χωρών των δανειστών μας είναι δεινή.

Αυτό, ωστόσο, δεν δικαιολογεί το γεγονός ότι την ώρα που στις λίστες των ελβετικών τραπεζών φιγουράρουν τα ονόματα 576 συμπατριωτών μας, η συνολική περιουσία των οποίων ξεπερνά τα 80 δισ. $, oι Ελληνες πολίτες έχασαν ένα ΑΕΠ από την αξία των ιδιωτικών τους περιουσιών κατά τη μνημονιακή περίοδο, βάσει των στοιχείων που παρουσίασε η Credit Suisse.

Γνωρίζουμε ότι γεωγραφικά είμαστε μια κουκκίδα στον χάρτη.

Φανταστείτε όμως τι θα σήμαινε για τους υπόλοιπους λαούς μια ανατροπή της κατάστασης στην Ελλάδα.

Η ευθύνη της αλλαγής μάς βαραίνει. Το θέμα είναι, θα το τολμήσουμε;

Η Ιστορία θα δείξει…       

Ανισότητες, κοινωνικό κράτος και πρόσφυγες

γράφει η Ζέφη Δημαδάμα*

Επανερχόμαστε ξανά και ξανά στην συζήτηση για τον μηχανισμό υποστήριξης των προσφύγων και την αποτελεσματική ή μη αξιοποίηση των χρηματοδοτήσεων προς αυτούς. Πως διατίθενται, αν υπάρχει επαρκής απορρόφησή τους, γιατί δεν καλύπτονται πολλές φορές ούτε οι βασικές τους ανάγκες.

Η συζήτηση μας όμως πρέπει να ξεκινήσει ένα βήμα πριν, βάζοντας ως κεντρικό ζήτημα το ζήτημα των παγκοσμίων ανισοτήτων σε όλο το εύρος τους. Ανισότητες, οι οποίες εντοπίζονται μεταξύ του αναπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου και οι οποίες διευρύνονται δραματικά. Η φτώχεια, οι πόλεμοι, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έρχονται και επανέρχονται στην ατζέντα μαζί με τα ζητήματα ασφάλειας, την τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό.

Αν στρέψουμε την προσοχή μας προς την Ευρώπη θα πρέπει να παραδεχτούμε, είτε μας αρέσει είτε όχι, ότι το κοινωνικό κράτος γενικότερα, παρουσιάζει σοβαρές αδυναμίες και διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα. Σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν ούτε οι  απαραίτητες παροχές προς τους πρόσφυγες απλώς γιατί δεν υφίστανται, ούτε για τους ίδιους τους αυτόχθονες πολίτες κάθε περιοχής.

Αν δούμε την περίπτωση της χώρας μας, διαπιστώνεται εύκολα η σοβαρή έλλειψη σχεδιασμού στα βασικά ζητήματα που σχετίζονται με τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές. Ακόμη και τώρα παρουσιάζουμε την εικόνα μιας χώρας – γραφείο τουρισμού, ενδιάμεσο σταθμό,  προς τους «καλούς προορισμούς» χωρίς ένα συστηματικό σχέδιο ένταξης των ανθρώπων αυτών.

Μετά από τόσο καιρό, πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν σε σκηνές, στο έλεος της κακοκαιρίας, αντιμετωπίζοντας αρρώστιες,  έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ακόμη και το θάνατο, των ιδίων ή των παιδιών τους.

Για πολλοστή φορά υπογραμμίζεται ότι το κόστος παραμονής τους παραμένει ιδιαίτερα υψηλό και δυστυχώς δεν αφορά καθόλου στην ένταξη τους, ή στην πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας, ή στην ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σίτισή τους. Η σίτιση μιας τετραμελούς οικογένειας προσφύγων σε καταυλισμό απαιτεί περίπου 700ευρω το μήνα καθώς γίνεται με υπηρεσίες  κέτερινγκ ενώ αντίστοιχα για μια τετραμελή ελληνική οικογένεια το κόστος αγγίζει το μήνα περίπου 380 ευρώ (με βάση το σύνολο καταναλωτικής μηνιαίας δαπάνης 2.080 ευρώ-ΕΛΣΤΑΤ).

Διαπιστώνεται  λοιπόν η αδυναμία ορθολογικής διαχείρισης των χρήματων για τους πρόσφυγες, η οποία σε συνδυασμό με την αδυναμία ή και την ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση.

Οι πρόσφυγες, όπως και οι Έλληνες και οι Ελληνίδες επιθυμούν να μεταβούν σε συγκεκριμένες  χώρες με οργανωμένη και εύρωστη οικονομία, με κοινωνικές παροχές, με σχεδιασμό για την ένταξη τους στην αγορά εργασίας, την κατάρτισή τους και την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Η σοσιαλδημοκρατία απαιτείται να είναι παρούσα σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Η δική μας σοσιαλδημοκρατική πρόταση θα πρέπει να είναι μια ολιστική πρόταση. Μια πρόταση που θα επενδύει  στο ανθρώπινο δυναμικό, θα αφορά στους πολίτες όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι των πολιτών του Βορρά ή του Νότου αλλά και των προσφύγων οι οποίοι τελούν υπό διεθνή προστασία. Οι μεγάλες ανισότητες, οι οποίες αδιαμφισβήτητα διαπιστώνονται, δημιουργούν χάσματα μεταξύ των ευρωπαίων και δημιουργούν εμπόδια στην χάραξη και υλοποίηση μιας κοινής κοινωνικής πολιτικής, η οποία είναι αναγκαία.

Είναι στα χέρια των προοδευτικών, σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να συγκρουστούν όποτε και όταν χρειάζεται με τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, του λαϊκισμού και του εθνολαϊκισμού.

Η  Ευρωπαϊκή Ένωση  χρειάζεται σχέδιο για την έξοδο από τις υφεσιακές πολιτικές, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο υπέρβασης της δικής της οικονομικής, πολιτικής και ηθικής κρίσης. Και το χρειάζεται εδώ και τώρα, σε πείσμα των ακραίων δυνάμεων, του νέου αυταρχισμού και της μισαλλοδοξίας  που αναδεικνύονται σε όλη την υφήλιο.

* Ζέφη Δημαδάμα, Περιφερειακή Ανάπτυξη και Περιβάλλον, Phd, Αντιπρόεδρος Γυναικών ΕΣΚ

      

Η Ζωή μας καλεί σε Ανυπακοή…

Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας καλεί σε ανυπακοή και εξέγερση «απέναντι στο καθεστώς», υποσχόμενη ότι δεν θα διστάσει να δώσει και τη ζωή της για την απελευθέρωση της πατρίδας...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Η Σφίγγα  είναι μία μουσική σκηνή. Βρίσκεται σε πάροδο της Ζωοδόχου Πηγής, καθώς στρίβεις από Ακαδημίας, στις παρυφές των Εξαρχείων. Σας δίνω ακριβείς συντεταγμένες καθώς στο άμεσο μέλλον δεν αποκλείεται να αποτελέσει σημείο εμβληματικής ιστορικής αναφοράς. Από εκεί ξεκίνησε η Ανυπακοή.

Τα Σαββατοκύριακα στη σκηνή της «Σφίγγας» ανεβαίνει η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Τη Δευτέρα, όμως, ανέβηκε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ωστόσο ο τεχνικός υπεύθυνος του χώρου δεν μπήκε στον κόπο να αλλάξει τις ρυθμίσεις του φωτισμού. Μπορεί βέβαια να μην ήθελε να μπει και στα έξοδα. Το ακροατήριο, λοιπόν, έμεινε στο ημίφως. Ηταν η πρώτη πολιτική συγκέντρωση που, λόγω χώρου και φωτισμού, το χέρι έψαχνε το ποτό, τα δάχτυλα ήθελαν να τρίψουν φιστίκια. Μάταια.  Η εκδήλωση επρόκειτο να αρχίσει στις 19.00. Ξεκίνησε στις 20.00 ακριβώς. Την περίμεναν μία ολόκληρη ώρα. Δεν πειράζει. Για την ανατροπή του καθεστώτος θα περιμένουν περισσότερο. Ίσως μία Ζωή. 

Πόσοι άνθρωποι πήγαν να ακούσουν τη Ζωή να κηρύσσει την «ανυπακοή προς το καθεστώς»; Δεν πρέπει να ήταν περισσότεροι από 300. Αλλά, μεταξύ μας, ποιος σηκώνεται τώρα και τρέχει σε κομματικές συγκεντρώσεις όταν μάλιστα δεν έχει να περιμένει κάτι από αυτές; Μόνο αίμα και δάκρυα υποσχέθηκε η Ζωή, δεσμευόμενη να προσφέρει και τη ζωή της στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Και αν πάρουμε στα σοβαρά τις δημοσκοπήσεις, αυτό το hard αντιμνημονιακό, η διαλεκτική που, με διαφορετικό λεξιλόγιο, απαντάται στην άκρα δεξιά και στην άκρα αριστερά, πουλάει σχετικά καλά, σε βαθμό που σε στέλνει στη Βουλή.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, μέσα στη χρονιά, να έχετε το νου σας, η Ζωή θα σας καλέσει σε ανυπακοή και εξέγερση εναντίον του καθεστώτος. Πώς αντιλαμβάνεται την εξέγερση; Θα βγούμε με αξίνες, τσουγκράνες και όπλα στους δρόμους; Δεν έγινε σαφές. Πρώτα θα ξεκινήσει η Ανυπακοή. Δηλαδή; Οι πολίτες θα κληθούν να σταματήσουν να πληρώνουν οτιδήποτε έχει να κάνει με επονείδιστο και απεχθές χρέος. Και πώς θα το κάνουν αυτό; Θα το συντονίσει η Ζωή μαζί με δικηγόρους από όλη τη χώρα. «Για αυτό και πρώτος στόχος των μνημονίων ήταν η εξόντωση των δικηγόρων» αποκάλυψε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας. Ε, αφού ξεκινήσει η Ανυπακοή, θα ακολουθήσουν παράλληλες ενέργειες. Ας πούμε η Ζωή θα κάνει μήνυση στην ΕΚΤ για την διακοπή της ρευστότητας που οδήγησε στα capital controls. Εν συνεχεία θα σταματήσει να αναγνωρίζει τους εκπροσώπους της Γερμανίας, μέχρι να ρυθμιστεί το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Εννοείται ότι η «Πλεύση» θέλει τη χώρα έξω από το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ενωση και, φυσικά, το ευρώ. Είναι απέναντι στην κυβέρνηση, στους δανειστές, στις τράπεζες, στον Στουρνάρα,. «Χωρίς μνημόνια, χωρίς χρέος, χωρίς ευρώ, χωρίς άλλους εκβιασμούς και τελεσίγραφα». Και χωρίς έλεος, υποθέτω. Στο τέλος, σε μία θρησκευτική αφήγηση του σεναρίου, θα αποδοθεί και δικαιοσύνη με τη λογοδοσία όσων έφεραν τη χώρα στα γόνατα και τη Ζωή πάνω στη σκηνή της «Σφίγγας».

Βέβαια, αν ήθελε, θα μπορούσε και σήμερα να ήταν «βασίλισσα». Στην προεδρία της Βουλής με τις επιτροπές της, τα αυτοκίνητά της και τα ωραία happening στον προαύλιο χώρο. Επέλεξε να κάνει κάτι άλλο. Αυτό, όσο και αν δεν μπορείς να το κατανοήσεις, δεν γίνεται να μην το αναγνωρίσεις.

    

"Εσύ, γιατί δεν έχεις παιδί;"

γράφει: η Μαρία Παναγοπούλου

Άλλοτε σε ρωτούν από αφέλεια. Κάποιες φορές από αδιακρισία. Συχνά από κακία, για να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Να σε πονέσουν. Να σε μειώσουν. Η ερώτηση δεν απευθύνεται πάντα σε ζευγάρια. Εκτοξεύεται ενίοτε και σε ανθρώπους που είναι μόνοι, γιατί δεν κατάφεραν να βρουν τον σύντροφο που αναζητούσαν, ή σε όσους συμβιώνουν με άτομα του ίδιου φύλου.

«Εσύ γιατί δεν έχεις παιδί;». Μια απορία-μομφή που γεννά διαφορετικά συναισθήματα σε κάθε περίπτωση, με έναν κοινό ωστόσο παρονομαστή: την βίαιη εισβολή στον προσωπικό ζωτικό χώρο τού κάθε ανθρώπου.

Σε έναν ιδεατό κόσμο, η τεκνοποίηση θα ήταν συνειδητή επιλογή και όχι αυτοσκοπός. Παιδί θα αποκτούσαν μόνο εκείνοι που θα το ήθελαν αληθινά και θα ήταν αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να το μεγαλώσουν όπως του αξίζει.

Σε έναν ιδεατό κόσμο, τα παιδιά δεν θα έρχονταν στη ζωή σαν συνέπειες μιας ζωώδους σωματικής επαφής, για να καταλήξουν στους δρόμους σαν ανεπιθύμητα βαρίδια. Δεν θα γεννιούνταν καν από υποχρέωση «γιατί ο προορισμός του ανθρώπου είναι η διαιώνιση του είδους».

Σε έναν ιδεατό κόσμο, η δημιουργία μιας νέας ζωής δεν θα συνδεόταν με την εγωιστική αναπαραγωγή των γονιδίων, δεν θα προβαλλόταν ως προσόν από αρσενικά που καμαρώνουν για την ισχύ του σπέρματος τους, ούτε απο θηλυκά που διατείνονται οτι «πιάνουν παιδί με την μυρωδιά» (ιδιότητα που διαθέτουν και τα κουνέλια χωρίς να… καμαρώνουν γι αυτήν).

Σε έναν ιδεατό κόσμο, θα ήταν δεδομένη η αντίστροφη ερώτηση: «εσύ γιατί έχεις παιδί, αφού είσαι ανάξιος για γονιός;».

Εδώ, όμως, είναι ο πραγματικός κόσμος. Και σε αυτόν, η μομφή «γιατί δεν έχεις παιδί; «, δεν τελειώνει ποτέ εκεί. Συνεχίζεται σιωπηλά, με ένα βλέμμα, ένα ανεπαίσθητο νεύμα του χεριού, ένα πονηρό μειδίαμα. Που μπορεί να σημαίνει «καημένη», «ανίκανε», «δυστυχή», «ελλιπή», «αποτυχημένε».

Έγινα μητέρα σε μικρή ηλικία και δεν βίωσα τον ρατσισμό (ναι, περί ρατσισμού πρόκειται! ) τού » γιατί δεν έχεις παιδί; «. Κάθε φορά, όμως, που γίνομαι μάρτυρας ενός τέτοιου «ψυχικού βιασμού» , θαυμάζω τους ανθρώπους που τον υφίστανται, για την ψυχραιμία, την ευγένεια και την κατανόηση που δείχνουν στους «βιαστές» τους… Δεν ξέρω αν θα έβρισκα τη δύναμη να τους μιμηθώ…

ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑΝ ο πρόεδρος κι ο διευθύνων σύμβουλος του ΑΔΜΗΕ για τους "τρελούς" μισθούς

Δεσμεύτηκαν να επιστρέψουν άμεσα τα ποσά 

Τις παραιτήσεις τους υπέβαλαν σήμερα ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος του ΑΔΜΗΕ, Μανώλης Κορωνιωτάκης και Ιωάννης Μπλάνας, σε συνάντηση με τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γιώργο Σταθάκη, ο οποίος τις έκανε αποδεκτές. Θυμίζουμε ότι το ΑΔΜΗΕ ενέκρινε μισθούς που προκαλούν ίλιγγο και μάλιστα αναδρομικά για τα δυο στελέχη του.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, οι επικεφαλής του ΑΔΜΗΕ ανέφεραν ότι η αλλαγή της αποζημίωσης τους έγινε νομότυπα και σύμφωνα με τους όρους των συμβάσεων που είχαν υπογράψει. Ωστόσο, δεσμεύθηκαν να επιστρέψουν άμεσα τα ποσά που τους καταβλήθηκαν και έθεσαν τις παραιτήσεις τους στη διάθεση του υπουργού.

Η δημοσιοποίηση των αμοιβών που ζαλίζουν στον ΑΔΜΗΕ, έρχονται λίγες μέρες μετά την αποκάλυψη για το υπέρογκο μισθολόγιο, στη μητρική εταιρία, τη ΔΕΗ.

Η συλλογική σύμβαση εργασίας της ΔΕΗ αναφέρει ότι προβλέπει για τους συνδικαλιστές της πλασματικές υπερωρίες. Δηλαδή, πληρώνονται για βάρδιες που δεν κάνουν.

Το θέμα είδε το φως της δημοσιότητας μετά από κατάθεση ερώτησης στη Βουλή από τον βουλευτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Σκρέκα, σύμφωνα με την οποία τα δύο κορυφαία στελέχη της εταιρίας αύξησαν τις αμοιβές τους στις 20.000 ευρώ το μήνα και έλαβαν περί τις 200.000 ευρώ ως αναδρομικές αποδοχές για ένα χρόνο.

Πηγή

Καρανίκας: Όταν διαβάζαμε φιλοσοφία, οι δεξιοί διάβαζαν “Marie Claire”

Ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του πρωθυπουργού, Νίκος Καρανίκας, με άρθρο του στην Αυγή, προσπαθεί να αποδομήσει την Δεξιά μέσω των... αναγνωσμάτων της και να μετατρέπει το “ηθικό πλεονέκτημα” της αριστεράς σε πλεονέκτημα κουλτούρας.

Στο κείμενό του αναφέρει χαρακτηριστικά πως “Εκείνοι διαβάζανε “4 τροχούς”, “Moto” και “Marie Claire”, όταν εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία”. Προσπερνώντας ότι η κυβέρνητική συνοχή εξαρτάται από ένα δεξιό κόμμα, επιτίθεται στην δεξιά που όπως λέει μοιάζει “να μην γνώρισε τον Διαφωτισμό”.

Ολόκληρο το κείμενο του Νίκου Καρανίκα, όπως δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Αυγής:

“Δεν θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική αντιπαράθεση αλλά με την καθημερινότητά μας τότε. Όλα περίπου είναι ίδια σ’ αυτήν την ηλικία και μάλιστα στην επαρχία. Σχολείο ίδιο, γειτονιά ίδια, καφετέριες ίδιες· παρ’ όλα αυτά διαφέραμε. Αυτό συνέβαινε σε όλη την Ελλάδα, στην επαρχία, αλλά και στην πόλη, στο κέντρο των εξελίξεων.

Δεν είναι δύσκολο να θυμηθώ ότι όταν πήγαινα σχολείο, στο γυμνάσιο και λύκειο, υπήρχαν κομματικές νεολαίες και ήμασταν πολιτικοποιημένοι. Με τον σύντροφο φίλο Διονύση ήμασταν στην ΚΝΕ (“Μαθητική Ενότητα”), ο Μήτσος στην ΟΝΝΕΔ (ΜΑ.ΚΙ), ο ξάδερφος μου ο Νίκος στην ν. ΠΑΣΟΚ - ΠΑ.Μ.Κ., ο Γιάννης, ο κολλητός, αναρχικός και πάει λέγοντας... Μπορεί να κάναμε όλοι παρέα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά όταν άναβε η πολιτική κουβέντα άναβαν και τα αίματα.

Δεν θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική αντιπαράθεση αλλά με την καθημερινότητά μας τότε. Όλα περίπου είναι ίδια σ’ αυτήν την ηλικία και μάλιστα στην επαρχία. Σχολείο ίδιο, γειτονιά ίδια, καφετέριες ίδιες· παρ’ όλα αυτά διαφέραμε. Αυτό συνέβαινε σε όλη την Ελλάδα, στην επαρχία, αλλά και στην πόλη, στο κέντρο των εξελίξεων.

Αργότερα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι παρατάξεις είχαν γίνει οι νέες οικογένειές μας. Οι διαφορές μας ήταν πολύ σημαντικές και επηρέαζαν τον τρόπο ερμηνείας του κόσμου. Δίχως να το γνωρίζουμε, μέσα από τις κουβέντες και τα διαβάσματα για τη φαινομενικότητα μπαίναμε στον κόσμο του Καντ. Και σιγά-σιγά καταλαβαίναμε την διαφορά μας από τον κόσμο της Δεξιάς.

Εμείς διαβάζαμε Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν. Αγαπούσαμε τον Ντοστογιέφσκι, προτιμούσαμε να ανιχνεύσουμε τον Διαφωτισμό από τον Ρουσσώ ή τον υλιστή και άθεο Ντιντερό. Δυσκολευόμασταν με την ευρωπαϊκή διανόηση και τα φιλοσοφικά ρεύματα, αλλά επιμέναμε. Κουβεντιάζαμε τα αναγνώσματά μας, μιλάγαμε για φιλοσόφους και τις απόψεις τους, πηγαίναμε να δούμε Ταρκόφσκι, Βισκόντι και Αγγελόπουλο, ενώ μετά βγαίναμε να αναλύσουμε τι είδαμε και, καθώς μιλάγαμε για τον ιταλικό νεορεαλισμό, μαλώναμε για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό και κοροϊδεύαμε το Χόλιγουντ.

Κάναμε κουβέντες τα διαβάσματά μας και βγάζαμε συμπεράσματα από τον Πασκάλ και τον Μπρικνέρ (sic) γιατί δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές και φασίστες. Ήμασταν μαζί με τα κορίτσια φεμινιστές, γιατί μας άρεσε το κομμάτι της ιστορίας για τις σουφραζέτες αλλά και την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Καταλαβαίναμε και αγαπούσαμε τα κορίτσια διαφορετικά από τους φαλλοκράτες. Όλες αυτές οι κουβέντες ήταν που μας έκαναν να διαφέρουμε από τους δεξιούς, τους δαπίτες και τις δαπίτισσες.

Εκείνοι διαβάζανε “4 τροχούς”, “Moto” και “Marie Claire”, όταν εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία. Τους κοροϊδεύαμε ως αντιδραστικούς και αυτοί με τη σειρά τους μας κορόιδευαν ως γραφικούς και κουλτουριάρηδες. Αυτές οι κουβέντες ήταν για εμάς γεμάτες ιδέες, αυτές μας άλλαζαν τα μυαλά, την οπτική, τον τρόπο που θα συμπεριφερόμασταν στους πιο αδύναμους. Αυτές οι κουβέντες, αυτά τα διαβάσματα, μας έμαθαν να αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό, μας έμαθαν να ζούμε με αξιοπρέπεια, να φροντίζουμε να δημιουργούμε περιβάλλοντα που δεν καταστέλλουν τις δυνατότητες των άλλων· μάθαμε τι είναι η ισότητα, η ισοτιμία και η αλληλεγγύη. Κοροϊδεύαμε τον δεξιό τρόπο ζωής. Είχαμε μια εικόνα δυο διαφορετικών κόσμων, με αξίες και ιδανικά διαφορετικά.

Εξακολουθούν ακόμη και τώρα να εκφράζουν δημόσια ό,τι πιο αναχρονιστικό και ευτελές, θυμίζοντας μια παράταξη που δεν γνώρισε τον Διαφωτισμό, και στέκονται με βλέμμα επιφανειακό, στρεβλά τυπικό και ανούσιο σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα που έχουν σχέση με την ισότητα. Τις περισσότερες φορές η συντηρητική κοινωνικότητα αντιμετωπιζόταν από τους ίδιους με υποκριτικό τρόπο. Από την οικογενειακή σχέση, που όλα καταλήγουν στην πατριαρχία, στις ερωτικές σχέσεις, που είναι φαλλοκρατικές, μέχρι το μέλλον του πλανήτη, που καταλήγει σε κάποια επένδυση. Ακόμα και στην κρίση, οι δεξιοί έχουν στο μυαλό τους μια κοινωνία δίχως συλλογικό βίο.

Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί μέσα στην ενότητα του κοινωνικού τοπίου, που η κριτική τους γίνεται δύσκολη αν δεν έχουμε καθαρή τη στρατηγική και την κατεύθυνση αυτών των διαφορών. Η ομοιότητα των δομών, αλλά και το κράτος που μας συμπεριλαμβάνει ως κοινωνία με αντιθέσεις, γίνονται όλα την εποχή της κρίσης ένα εργαστήριο ανασημασιοδότησης των επιθυμιών, των αιτημάτων της καθημερινότητας αλλά και του μέλλοντος, για όλους μας: δεξιούς και αριστερούς.

Αποδεικνύεται τώρα, στην κρίση, και με κυβέρνηση κορμού την Αριστερά, ότι η δεξιά νοοτροπία, που θέλει λαμογιές, διαπλοκή και κατάχρηση, είναι ακόμα εδώ κυρίαρχη, εμποδίζει κάθε αλλαγή και διεκδικεί να επανέλθει στην κυβέρνηση για να συνεχίσει την καταχρηστική πολιτική της, δίχως τον κίνδυνο των δικαστηρίων, της εφορίας και των κελιών. Αυτοί οι δυο κόσμοι σήμερα έχουν ταραχτεί. Ο δεξιός κόσμος ξεβολεύεται και βλέπει να χάνονται πλούτη που κατείχε με σκανδαλώδη και κοινωνικά άδικο τρόπο. Για την οικονομία και την κοινωνία ως σύνολο λειτούργησε καταστροφικά πολλές δεκαετίες.

Αυτήν την περίοδο λόγω κρίσης έρχεται το δίλημμα -Δεξιά ή Αριστερά- εντονότερα. Γι’ αυτό η Δεξιά στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη προσπαθεί να επικρατήσει θεσμικά ελέγχοντας τη ροή της οικονομίας, απαξιώνοντας το εργατικό κόστος και την εργασία, αλλά και το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, επαναφέροντας στοιχεία του σκοταδισμού που την έκαναν δυνατή, όπως η θρησκοληψία, ο εθνικισμός, ο φασισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η ζούγκλα της αγοράς.

Πρώτη φορά στην Ελλάδα ήρθε ο κόσμος του πολιτισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης να κυβερνήσει εις βάρος των προηγούμενων ισορροπιών, ενός κόσμου που αδιαφορούσε για τον συλλογικό βίο και τη δημοκρατία της καθημερινότητας, επιβαρύνοντας τις ζωές μας με οικονομικά σκάνδαλα, αρριβισμό, αμοραλισμό, ανισότητα και κοινωνική αδικία. Όμως, ο συλλογικός και ταυτόχρονα δημοκρατικός τρόπος θεώρησης της κοινωνίας κάνει τον άνθρωπο πιο δίκαιο, περισσότερο ορθολογιστή, καλύτερο, τιμιότερο απέναντι σε θεσμούς και άτομα.

Τόσα χρόνια μας κυβερνούσαν οι άνθρωποι της διαπλοκής και της κοινωνικής συντήρησης - αντίδρασης. Ο Διαφωτισμός με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που επικαλεί, δυστυχώς, παραμένει κάτι άγνωστο. Δεκαετίες τώρα η πλειοψηφία του λαού είδε να θυσιάζονται τα πάντα στα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, αλλά όμως και στην ατολμία και άγνοια ενός τμήματος της Αριστεράς.

Πρέπει λοιπόν να στηρίξουμε την κυβέρνηση ώστε να κερδηθεί το πεδίο της οικονομίας με όρους δίκαιης ανάπτυξης, με αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας, δίχως την απαξίωση της εργασίας, αλλά παράλληλα να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις κοινωνικού φιλελευθερισμού για ζητήματα που λύθηκαν τον προηγούμενο αιώνα σε όλη την Ευρώπη και οι κυβερνήσεις που πέρασαν δεν τόλμησαν να τις υλοποιήσουν. Όλα αυτά τα αιτήματα που είναι από τη φαρέτρα των φιλελευθέρων προγόνων τους και έχουν να κάνουν με τις φυλακές, την ίση μεταχείριση των ανθρώπων από τους θεσμούς, τη σεξουαλικότητα, το φύλο, τα ναρκωτικά, τις θρησκείες, πρέπει να γίνουν υπόθεση αυτής της κυβέρνησης και να επιλυθούν ενεργοποιώντας μια κοινωνία που υποκριτικά αντιμετωπίζει την αλήθεια.

Να στηρίξουμε την κυβέρνηση ώστε να αλλάξει η νοοτροπία μέσω των μεταρρυθμίσεων και των μετασχηματισμών που χρειάζεται η χώρα μας, αλλά και όλη η Ευρώπη, η οποία βρίσκεται στο αδιέξοδο της λιτότητας και στα πρόθυρα της Άκρας Δεξιάς. Να συμβάλουμε ώστε η δεξιά να περάσει στην ιστορία ως αναχρονιστική δύναμη, ως η άρνηση των ανθρώπινων αναστεναγμών. Να πάρουμε μέρος στη νέα εποχή ως μέρος της λύσης, δίπλα στην κυβέρνηση, με σκοπό την ευημερία με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία.”

Πηγή

Το πρωτοσέλιδο και ο Ελληνας ασθενής…

Του Γιάννη Παντελάκη

Να είσαι καρκινοπαθής, να κινδυνεύει η ζωή σου γιατί περιμένεις μέχρι και έξι μήνες για μια ακτινοθεραπεία στο δημόσιο νοσοκομείο και να διαβάζεις τον πηχυαίο τίτλο στο Κυριακάτικο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του κόμματος: «Για πρώτη φορά με πλεονάσματα τα δημόσια νοσοκομεία. Βρήκαν γιατρικό για τα χρέη»! Φαντάζομαι τη χαρά του ασθενή, θα είναι πρωτόγνωρη!

Η εφημερίδα αναφέρει ότι για πρώτη φορά τα νοσοκομεία έκλεισαν με πλεόνασμα το 2016 και ότι το μυστικό ήταν η πολιτική βούληση να σταματήσει το πάρτι με τις προμήθειες και τις εργολαβίες και να εκμεταλλευτούν τα δημόσια νοσοκομεία τις εσωτερικές τους δυνατότητες. Ποιός θα διαφωνήσει πως έπρεπε να σταματήσει αυτό το πάρτι; (αν σταμάτησε). Το μυστικό για να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι αβοήθητοι λόγω των τραγικών ελλείψεων στα νοσοκομεία, θα το βρούν κάποτε;

Ένα μήνα πριν, ο Guardian δημοσίευσε ένα άρθρο για την κατάσταση στα Ελληνικά νοσοκομεία, το οποίο όσο και αν επιχειρήθηκε να διαψευσθεί από την κυβέρνηση, αποτύπωνε την αλήθεια. Στο άρθρο γινόταν λόγο για αυξημένα ποσοστά θνησιμότητας και απειλητικών για τη ζωή ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και είχε τον τίτλο ότι στη χώρα μας πεθαίνουν ακόμα και ασθενείς που θα έπρεπε να ζουν.

Τι συμβαίνει στα Ελληνικά νοσοκομεία το γνωρίζουν καλύτερα όσοι είχαν την ατυχία να επισκεφτούν κάποιο από αυτά. Τι συμβαίνει το καταγράφουν και όλες οι έρευνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Και αυτά που συμβαίνουν αποτελούν την κορύφωση μιας τραγωδίας που άρχισε λίγα χρόνια πριν και ολοκληρώνεται (;) τώρα. Τα αίτια πολλά και μακάρι ένα από αυτά (τα όργια με τις προμήθειες για παράδειγμα), να περιοριστεί. Ωστόσο, ακούγεται ειρωνικός ο πανηγυρισμός επειδή τα νοσοκομεία έβγαλαν πλεόνασμα.

Γιατί – με ορολογία και λεξιλόγιο παλαιότερου ΣΥΡΙΖΑ – πρόκειται για ένα πλεόνασμα ντροπής. Αν οι ασθενείς αναγκάζονται να φέρνουν ακόμα και τα αναλώσιμα από το σπίτι τους τότε ναι, είναι εφικτό να υπάρχει πλεόνασμα και μάλιστα μεγάλο. Το 2017 ενδεχομένως και μεγαλύτερο. Ενδιάμεσα ωστόσο, ανθρώπινες ζωές θα έχουν κινδυνεύσει ή θα χαθούν γιατί περίμεναν μήνες στις λίστες αναμονής προκειμένου να κάνουν τις θεραπείες τους…