Στις γιορτές οι υπουργοί χαλαρώνουν...

Του Γιάννη Παντελάκη

Πριν περίπου είκοσι ημέρες, ο πρωθυπουργός επανέλαβε πως οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν στο τέλος της τετραετίας. Όσους υπουργούς ή κυβερνητικά στελέχη και αν συναντούσε κάποιος αυτές τις ημέρες -με το κλίμα να είναι πιο χαλαρό και τα στόματα ν' ανοίγουν πιο εύκολα- θα έβγαζε εύκολα το συμπέρασμα πως ο Τσίπρας το είπε, γιατί επρεπε να το πει. Κανένας, δεν συμφώνησε πως αυτό -εκλογές το 2019- αποτελεί το πιθανότερο ενδεχόμενο. Το αντίθετο, όλοι συμφωνούν πως ήδη διανύουμε εκλογική χρονιά.

Στη σκέψη όλων όσων διαχειρίζονται εξουσία από διάφορες θέσεις (υπουργεία, γραμματείες, δημόσιοι φορείς κ.ο.κ.), δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό από την αναζήτηση τρόπων ώστε να ικανοποιηθούν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες. Να δοθεί ενα επίδομα, μια υπόσχεση και μια εξαγγελία. Αυτό άλλωστε, επιβεβαιώνεται και απο την πραγματικότητα η οποία ξεκίνησε με το περίφημο κοινωνικό μέρισμα, πέρασε ενδιάμεσα με τις 120 δόσεις για όσους χρωστάνε στην εφορία και εφτασε μέχρι την υπόσχεση της Αχτσιόγλου για αυξηση του κατώτατου μισθού μέσα στο 2018. Υποσχέσεις ανέξοδες, αλλά ποτέ κανένας δεν έχασε από αυτές.

Όλοι συμφωνούν, πως η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει έως το τέλος, όχι της τετραετίας, αλλά της χρονιάς. Σε ένα χρόνο από τώρα, οι συνταξιούχοι θα δουν νέες μεγάλες περικοπές στις συντάξεις, το σύνολο της κοινωνίας μεγάλη μείωση του αφορολόγητου, όσοι συνταξιούχοι παίρνουν ακόμα ΕΚΑΣ θα διαπιστώσουν την πλήρη κατάργησή του κ.ο.κ. Και σίγουρα, κανένα κυβερνητικό στέλεχος δεν θα ήθελε να εισπράξει και αυτό το κόστος παρ' οτι πρόκειται για μέτρα τα οποία οι ίδιοι ψήφισαν περίπου 'ενα χρόνο πριν.

Είναι προφανές από τις συζητήσεις, πως ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι υπουργοί ή κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύουν πως η ανατροπή της σημερινής παγιωμένης κατάστασης που επιβεβαιώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις είναι κάτι εύκολο. Οι περισσότεροι, θεωρούν την ανατροπή αυτή σχεδόν αδύνατη παρ' οτι δεν απουσιάζουν και οι αιθεροβάμονες. Ωστόσο, αυτό που αρκετοί πιστεύουν ως κατι απόλυτα εφικτό -και γι' αυτό άλλωστε προσπαθούν να ικανοποιήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας- είναι ένα αξιοπρεπές ποσοστό εκλογικής ήττας που αφενός θα στερήσει την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας, αφετέρου θα δώσει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει μέσα στο πολιτικό παιχνίδι μετά τις εκλογές με σημαντικό ρόλο παρέμβασης.

Αρκετοί έχουν την άποψη πως οι εκλογές μπορούν να ερθούν νωρίτερα και από το καλοκαίρι, αφού οι πανηγυρισμοί και η συνθηματολογία για την τυπική λήξη των μνημονίων (Αύγουστος), θα έχει ήδη προεξοφληθεί πολιτικά έως τότε. Ήδη η έξοδος από τα μνημόνια, αποτελεί το πιο πολυχρησιμοποιημένο επικοινωνιακό επιχείρημα του πρωθυπουργού και πολλών στελεχών. Αυτό που φοβούνται πως θα αποτελέσει το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης θα είναι οι χιλιάδες πλειστηριασμοί που έρχονται. Ενώ τέλος, αρκετοί θεωρούν πως αν τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση πετύχει μια –έστω οριακή- συμφωνία για το χρέος (με χρονική παράταση των αποπληρωμών), αυτό θα είναι μια καλή γι' αυτούς εξέλιξη και παράλληλα αφορμή για προκήρυξη εκλογών.

Όλα αυτά, δεν αποτελούν φυσικά παρά ευσεβείς πόθους και εκτιμήσεις αρκετών στελεχών χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους συμμερίζεται ο Τσίπρας και ο στενός γύρω από αυτόν κύκλος στελεχών, οι οποίοι άλλωστε θα έχουν και τον τελικό λόγο για τον ακριβή χρόνο διεξαγωγής των εκλογών. Όμως, τα δεδομένα είναι αυτά, οι δυνατότητες πολιτικών ελιγμών για παράταση της κυβερνητικής θητείας περιορισμένες και οι διαφορετικές επιλογές ακόμα λιγότερες...

liberal.gr

        

Ο κουτοπόνηρος στόχος του Μαξίμου για τους Τούρκους αξιωματικούς

Το πρωθυπουργικό μέγαρο, συνηθισμένο να εξαπατά από το πρωί ως το βράδυ τους πολίτες της χώρας, θεωρώντας τους ιθαγενείς, αποπειράθηκε να παίξει το ίδιο παιχνίδι και με το άσυλο των Τούρκων αξιωματικών που βρίσκονται στην Ελλάδα. Αποπειράθηκε όχι να εκδώσει, αλλά να αφήσει απροστάτευτους από τους νόμους του ασύλου τους 8 αξιωματικούς, χωρίς τα απαραίτητα χαρτιά για να μπορούν να φύγουν από τη χώρα και έτσι εύκολα θύματα της ΜΙΤ στην Ελλάδα!

Αυτά, είτε σε συνεννόηση με τον Έρντοαν είτε φοβισμένη από τις τουρκικές απειλές. Και τα δύο εξ ίσου υποτιμητικά για την Ελλάδα.

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό σε τρία επίπεδα: Εξευτέλισε την υπερηφάνεια του ελληνικού λαού, έπαιξε ένα φτηνό παιχνίδι με τη Δικαιοσύνη και προκαλεί από χτες ακόμα μεγαλύτερη οργή στην Τουρκία! Γιατί ξεσκεπάστηκε. Σε ένα θέατρο απαράδεκτο για σοβαρή χώρα. Και επικίνδυνο.

Το ξεσκέπασμα όλης αυτής της ιλαροτραγωδίας έρχεται με τη χτεσινή αναλυτική ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Στην οποία υποχρεώθηκε η κυβέρνηση μετά τα διασταυρωμένα πυρά από δικαστικούς, δικηγόρους, κόμματα, αλλά, κυρίως από τη λαϊκή κατακραυγή!

Με μια κυνικά αποκαλυπτική παρέμβαση χτες ο κ. Τζανακόπουλος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους για το κυβερνητικό αίτημα ακύρωσης του ασύλου, που αποφάσισε η Ανεξάρτητη Δευτεροβάθμια Επιτροπή Ασύλου για τον έναν από τους 8 Τούρκους αξιωματικούς. Και ομολόγησε ξεδιάντροπα αυτό που φώναζαν δικηγόροι, δικαστικοί και πολίτες από το Σάββατο:  Ότι (στις 26 Ιανουαρίου του 2017) «ο Άρειος Πάγος έχει αποφασίσει να απαγορεύσει την έκδοση των 8 Τούρκων αξιωματικών, οι οποίοι δεν θα εκδοθούν, ανεξάρτητα από την έκβαση των αιτήσεων ασύλου τους»! Γιατί;

Γιατί, συνέχισε ο εκπρόσωπος, «η αίτηση ασύλου αφορά στην υπαγωγή τους σε καθεστώς προσφυγικής προστασίας, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τη μη έκδοση»!Και τότε, γιατί όλη αυτή η φασαρία; Γιατί αν δεν έχει κανείς καθεστώς προσφυγικής προστασίας, κυκλοφορεί στη χώρα με προσωρινά χαρτιά όπως οι μετανάστες και όχι οι πρόσφυγες, δεν μπορεί να φύγει, δεν έχει τις οικονομικές, στεγαστικές επιδοματικές παροχές του πρόσφυγα και κυρίως δεν προστατεύεται!

Αυτό είναι το καθεστώς που θέλει να επιφυλάξει η κυβέρνηση στους Τούρκους αξιωματικούς! Να είναι εγκλωβισμένοι εδώ, χωρίς δικαιώματα επανένωσης με τις οικογένειές τους και έρμαια των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας που δρουν στη χώρα και μπορούν ανά πάσα στιγμή να τους απαγάγουν ή να τους δολοφονήσουν. Ποιός θα τους εμποδίσει; Η «πρόθυμη» ελληνική κυβέρνηση;;;

Ο εκπρόσωπος αποκρύπτει ότι οι Ανεξάρτητες Δευτεροβάθμιες Επιτροπές Προσφυγών, που αποφάσισαν να χορηγήσουν άσυλο στον Τούρκο αξιωματικό την Παρασκευή, αποτελούνται από δύο διοικητικούς δικαστές και έναν δικαστικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες! Και υποβαθμίζει ότι το Συμβούλιο Επικρατείας έχει αποφασίσει, ως εκ τούτων,  ότι έχουν οιονεί δικαιοδοτικό χαρακτήρα! Γι αυτό είναι και λέγονται Ανεξάρτητες!

Η δικαιολογία του Μαξίμου, ότι οι Ανεξάρτητες Επιτροπές εκδίδουν διοικητικές πράξεις άρα προσβάλλονται με αίτημα ακύρωσης και μάλιστα σε αστυνομικό τμήμα, όπως έκανε ο κ. Μουζάλας, μαρτυράει ότι η κυβέρνηση έπαιξε και παίζει σε δύο ταμπλώ: Είτε θα γίνει δεκτό από δικαστήριο το αίτημα ακύρωσης οπότε ο Τούρκος αξιωματικός θα είναι ουσιαστικά απροστάτευτος στα χέρια της Άγκυρας επί ελληνικού εδάφους (!), είτε θα απορριφθεί από τη δικαιοσύνη το αίτημα, οπότε η ελληνική κυβέρνηση θα λέει ότι δεν φταίει αυτή, αλλά η δικαιοσύνη!

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε μια κυβέρνηση θρασύδειλη, κουτοπόνηρη, φοβισμένη. Χωρίς ανάστημα να υπερασπιστεί κράτος δικαίου στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο να υπερασπιστεί το ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, για το οποίο σκίζει τα ρούχα της!! Φωτογραφίζοντας σαφώς στις ανακοινώσεις της τους 8 αξιωματικούς ως πραξικοπηματίες, χωρίς να έχει καμιά απόδειξη!

Θυμίζω, ότι στη Γερμανία έχουν καταφύγει δεκάδες Τούρκοι αξιωματικοί μετά το πραξικόπημα, για τους οποίους η Άγκυρα δεν τολμάει να απειλήσει, και το Βερολίνο δεν διανοείται να εκδώσει!

Αντίθετα, εδώ υπάρχει μια ανίσχυρη κυβέρνηση απέναντι σε ένα συνονθύλευμα στρατιωτικής, εξουσιαστικής και κομματικής αλητείας, όπως είναι η πολιτική σκέψη και έκφραση της Τουρκίας. Μιας αλητείας που αντιμετωπίζεται μόνο με σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, θάρρος και διακομματική και παλλαϊκή ετοιμότητα.

Αντί γι αυτά, η κυβέρνηση καλλιεργεί λαϊκό και κομματικό διχασμό σε όλα τα επίπεδα και ακολουθεί την ίδια δειλή γραμμή που εφαρμόστηκε απέναντι στην Τουρκία στα Ίμια και στην υπόθεση Οτζαλάν. Προσβλητική για το λαό και τελικά επωφελή μόνο για τον τραμπούκο γείτονα. Ο οποίος, όπως όλοι οι τραμπούκοι, με την υποχωρητικότητα αποθρασύνεται επικίνδυνα.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης      

liberal.gr

Τσίπα, ρε!

Πόσος καιρός πέρασε από την επίσκεψη Ερντογάν; Τότε που ο Πρωθυπουργός Τσίπρας του υπερτόνιζε ότι στη χώρα μας η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η μόνη αρμόδια να αποφασίσει για την τύχη των Οκτώ; Και τώρα η κυβέρνηση λέει ότι «πάγια θέση» της είναι άλλη; Είναι να ντρέπεσαι...

  

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Τι έγινε ρε παιδιά; Είναι από τις ανακοινώσεις που διαβάζεις εκατό φορές και δεν καταλαβαίνεις. Ψάχνεσαι. Όχι δεν είναι πρωταπριλιά. 30.12.2017 το γράφει καθαρά, πεντακάθαρα. Πάνω πάνω. Αύριο αλλάζουμε χρόνο. Προς τα μπροστά αλλάζει ο χρόνος. Ετσι δεν είναι; Ξαναδιαβάζεις: «Ακολουθώντας την πάγια θέση σε σχέση με τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς, όπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί, υποβλήθηκε σήμερα εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης αίτηση ακύρωσης κατά της χθεσινής απόφασης παροχής ασύλου της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφύγων».

Ποια είναι ρε παιδιά η πάγια θέση; Ηταν «πάγια θέση» μας, να ακυρωθεί ό,τι αποφασίσει η Δικαιοσύνη;

«Oπως έχει επανειλημμένως και δημοσίως εκφραστεί…». Πείτε μου συμπατριώτες, πείτε μου παρακαλώ, πόσος καιρός πέρασε από την επίσκεψη του Ερντογάν στη χώρα μας; Στην επίσκεψή του, εδώ, δεν ήταν που ο Πρωθυπουργός Τσίπρας υπερτόνισε ότι στην χώρα μας η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η μόνη αρμόδια να αποφασίσει για την τύχη των Οκτώ; Δεν ήταν κάθετος επ΄αυτού; Οραμα το είδα; Πείτε μου συμπατριώτες!

Και καμαρώνανε τα πρωτοπαλίκαρά του, το τι ωραία και αγέρωχα τα είπε; Και καμαρώναμε όλοι μαζί, ότι σε τούτη τη χώρα αναπνέουμε δημοκρατία; Και επιβεβαιώναμε το αυτονόητο, ό,τι ήμαστε μέλος μιας ευρωπαϊκής παρέας που υποκλίνεται σε αξίες όπως για παράδειγμα τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κ.λ.π;

Σε ποιον ακριβώς υποδυόμασταν τον ξηγημένο μάγκα μέσα από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού μας; Πώς καμωνόμασταν το λιοντάρι, και μέρες μετά, μέρες ρε φίλε, ως ταχυδακτυλουργός, μας μασκαρεύει σε ποντικάκια!

Αν ήταν άλλες οι συνεννοήσεις, όπως εξ άλλου είχε δηλώσει ο Ερντογάν στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά και τον έβγαζαν τρελό, τι νόημα είχαν οι μαγκιές του Τσίπρα; Αν υπήρχαν δεύτερες σκέψεις των κυβερνώντων, για το τι είναι ή όχι «εθνικό συμφέρον», κάτι που αναμένουμε να επικαλεστούν, τότε τι νόημα είχε η διαδρομή ως εδώ;

Αφηναν τα «καλά» για το τέλος; Και η έννοια «κράτος δικαίου» άραγε, είναι πάνω, κάτω, πλαγίως, παραπλεύρως, πίσω, παραπίσω, καραπίσω του «εθνικού συμφέροντος»; Εχουν κοινά αυτές οι δυο έννοιες ή είναι ξέχωρες;

Και για να εμπεδώσω το όλον καλύτερα, εξυπακούεται, ότι σύμφωνα με την απόφαση της κυβέρνησής μας, αναλαμβάνουμε πλέον ενθέρμως, να διατυμπανίσουμε στους εταίρους μας, ότι η Τουρκία έχει δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο ημείς, εν αντιθέσει προς την Ευρώπη, εμπιστευόμαστε.

Είναι αλήθεια αυτό που ζούμε ή κάτι δεν πάει καλά με μένα; Δυστυχώς, τόσο που συνηθίσανε την κολοτούμπα, φοβάμαι, ότι δεν μπορούν πια να περπατήσουν σαν άνθρωποι! Υπάρχει και χειρότερο όμως… Τόσο που μας βλέπουν απαθείς να τους επιτρέπουμε να μας εξευτελίζουν… Τρέμω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Αν υπάρχει αρχή που να σέβονται. Και ντρέπομαι. Πιο πολύ ντρέπομαι. Για λόγου τους και για λόγου μας. Τσίπα ρε! Επιτέλους λίγη τσίπα!  

protagon.gr

    

Αποχαιρετισμός στην τζάμπα πλαστική σακούλα

Ηρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τις τζάμπα πλαστικές σακούλες, φεύγουν κι αυτές μαζί με τον χρόνο που έφυγε. Πάνω τους αποτυπώθηκε επί πολλά χρόνια ένα μέρος της οικολογικής μας καφρίλας. Τώρα, ίσως γίνουμε καλύτεροι

γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου

Είναι απ’ τις σκηνές που έχουν καταγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο: στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, βάζεις τα δυο πράγματα που ψώνισες σε μια πλαστική σακούλα και μετά αρπάζεις άλλες πέντε και τις παίρνεις μαζί σου, έτσι για να σου βρίσκονται.. Και ποιός δεν το έχει κάνει; Και ποιος δεν έχει απλώσει την παλάμη για να πάρει μερικές σακούλες έξτρα; Ειδικά τώρα που δεν μπορείς να ψωνίσεις πολλά πράγματα, ήταν σαν να ξεχαρμάνιαζες την καταναλωτική σου δίψα, σαν να έβγαζες όλο το καταπιεσμένο καταναλωτικό σου άχτι πάνω σ’ εκείνες τις σακούλες, στο ταμείο του σούπερ μάρκετ.

Και μάζευες πλαστικές σακούλες σπίτι και έψαχνες χώρο να τις χωρέσεις: «εμείς έχουμε ειδική ντουλάπα για τις σακούλες, δεν χωράνε πουθενά αλλού», μου είπε μια συνάδελφος. Αμ εγώ, δεν έχω εγώ σπίτι μου αποθηκευτικό χώρο για σακούλες; Ολόκληρο κάδο για άπλυτα αγόρασα για να τις χωρέσω, και τις τοποθέτησα διπλωμένες μέσα: πάνω-πάνω είναι οι σακούλες του 2017, πιο κάτω του ’16, του ’15 και πάει λέγοντας, σαν τα στρώματα της γης ένα πράγμα. Στον πάτο του κάδου μπορεί να έχω σακούλες κι απ’ την εποχή της δραχμής. Αυτές οι παλιές δεν βιοδιασπώνται κιόλας, μένουν για μια ζωή, τις περνάνε οι γονείς στα παιδιά και στα εγγόνια. Κάθε ελληνικό σπίτι έχει μια σακούλα «Πλεκτές δημιουργίες Λίτσα», κληρονομιά από μια γιαγιά και μια θεία.

Να μου πεις, τις χρειαζόμασταν όλες αυτές τις σακούλες που μαζεύαμε; Οχι, αλλά ένιωθες μια ασφάλεια που τις είχες. Αμα ποτέ χρειαζόσουν 352 σακούλες για κάτι θα σου βρίσκονταν. Ετσι είναι οι σακούλες, έλεγες, καλύτερα να έχεις πολλές, μπορεί να τις χρειαστείς εκεί που δεν το περιμένεις: για κάλυμμα στα παπούτσια αν οδηγείς παπί, για να βάλεις παντόφλες μέσα στη βαλίτσα, για να πας και να φέρεις τα τάπερ της ελληνίδας μάνας..

Για να μην πω για τα σκουπίδια. Ο Ελληνας είχε μετατρέψει τις σακούλες του σούπερ μάρκετ σε σακούλες σκουπιδιών. Εκαναν απεργία οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, ξεχείλιζαν οι κάδοι σακούλες και γίνονταν ζωντανή (και βρωμερή) διαφήμιση όλων των σούπερ μάρκετ της χώρας. Τώρα, αναγκαστικά, θα πρέπει ο Έλληνας να μάθει να βάζει τα σκουπίδια του σε μεγάλες σακούλες σκουπιδιών. Θα περιμένεις να γεμίσει πρώτα η σακούλα για να την κατεβάζεις στον κάδο (ενώ με την άλλη, του σούπερ μάρκετ, ο μερακλής έπαιζε και μπάσκετ άμα λάχει, την έβαζε καλάθι στον κάδο απ’ το μπαλκόνι).

Σύμφωνα με την Greenpeace, κάθε χρόνο διακινούνται στη χώρα περίπου 4,3 δισεκατομμύρια σακούλες. Λογικό, ένα εκατομμύριο έχει μαζέψει ο κάθε Ελληνας σπίτι του. Ενα ντουλάπι σακούλες, που είχαμε μάθει να τις αρπάζουμε χωρίς μέτρο απ’ τα ταμεία, όπως αρπάζουν τα παιδιά καραμέλες απ’ το βάζο. Και μας κακοφαινόταν κιόλας, όταν τυχαίναμε σε μαγαζί που τις χρέωνε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε όσες γουστάραμε. Τι γύφτοι.. έτσι δεν λέγαμε;

Οι γύφτοι λοιπόν ήταν εναρμονισμένοι με το ευρωπαϊκό πλαίσιο, με το οποίο πλέον πρέπει να εναρμονιστούμε όλοι για την προστασία του περιβάλλοντος. Τέρμα τα ψέματα, ήρθε η ώρα νααποχαιρετήσουμε τις τζάμπα πλαστικές σακούλες, φεύγουν κι αυτές μαζί με τον χρόνο που φεύγει. Πάνω τους αποτυπώθηκε επί πολλά χρόνια ένα μέρος της οικολογικής μας καφρίλας. Τώρα, ίσως γίνουμε καλύτεροι. Όχι επειδή το νιώθουμε, αλλά επειδή την καφρίλα πια θα την πληρώνουμε.

ΥΓ. Ακου ντουλάπα για σακούλες… Το είχαμε παρακάνει όμως κι εμείς. Σε λίγο θα φτιάχναμε σπίτια μας και δωμάτια για σακούλες, όπως τα δωμάτια γκαρνταρόμπες.

protagon.gr 

Γερμανικό Πρακτορείο: Η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση αλλά...

Εντούτοις, όπως σημειώνεται, «οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να υλοποιήσει η Αθήνα είναι ιδιαίτερα επώδυνες».  

Το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων (dpa) γράφει ότι «ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εξελέγη το 2015 ως μαχητής κατά της λιτότητας οδηγώντας στη συνέχεια την Ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης ενδέχεται να είναι εκείνος που θα οδηγήσει τη χώρα του και εντέλει το σύνολο της νομισματικής ένωσης εκτός οικονομικής κρίσης».

Όπως γράφει το dpa, για την Ελλάδα το τέλος της οικονομικής κρίσης δεν ήταν ποτέ τόσο κοντά: «Η οικονομία αναπτύσσεται, το έλλειμμα μειώνεται, το ίδιο και η ανεργία. Το 2015 αναμένεται ανάπτυξη της τάξης του 2,5%. Η ανεργία αναμένεται να υποχωρήσει στα τέλη του 2018 στο 20%. Πριν από δυο χρόνια βρίσκονταν ακόμη στο 25%». Το πρακτορείο αναφέρεται στο τρίτο πακέτο στήριξης που αποφασίστηκε το καλοκαίρι του 2015 όταν σε αντάλλαγμα ο Αλέξης Τσίπρας κλήθηκε να υλοποιήσει μια μακρά λίστα περικοπών και μεταρρυθμίσεων. «Ο Τσίπρας, ο οποίος εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015 με την υπόσχεση να αντιταχθεί στις επιταγές λιτότητες, καταβάλει στο μεταξύ σθεναρές προσπάθειες να υλοποιήσει τάχιστα όλα τα προαπαιτούμενα».

Εντούτοις, όπως σημειώνεται, «οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να υλοποιήσει η Αθήνα είναι ιδιαίτερα επώδυνες. Οι τράπεζες πρέπει να αφοσιωθούν (στο να χειριστούν) τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Το χρέος της Αθήνας εξακολουθεί να κυμαίνεται στο 180% επί του ΑΕΠ. Η αύξηση της φορολογίας, οι περικοπές των συντάξεων, η μερική απασχόληση, η έλλειψη προοπτικής και η μετανάστευση είναι η πραγματικότητα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τα τελευταία τέσσερα χρόνια εγκατέλειψαν τη χώρα περίπου 400-500 χιλιάδες νέοι και μορφωμένοι Έλληνες. Τα δύο τρίτα σχεδόν των Ελλήνων εργαζομένων δεν έχουν θέση πλήρους απασχόλησης. Κυρίως νέοι άνθρωποι εργάζονται για λιγότερα από 400 ευρώ μηνιαίως. Γι' αυτό και πολλοί ζουν στα όρια της φτώχειας και εξαρτώνται από τη στήριξη της οικογένειάς τους».

Άλλες χώρες της κρίσης, επισημαίνει το dpa, όπως η Κύπρος, έχουν ξεπεράσει στο μεταξύ τον κίνδυνο. Εντούτοις στη Μεγαλόνησο, «με μόλις 10 δισεκ. ευρώ και σαφώς λιγότερους όρους, το πρόγραμμα βοήθειας δεν ήταν συγκρίσιμο με αυτό της Ελλάδας».

Τέσσερα χρόνια μετά την έξοδο από τα μνημόνια και η Ισπανία φαίνεται να έχει ορθοποδήσει, παρά την ανησυχία που προκαλεί το ζήτημα της Καταλονίας. «Η ανεργία μειώθηκε τελευταία στο 16,4%, το χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων εννέα ετών».

Ανησυχία προκαλεί η Ιταλία

Σύμφωνα με την Κομισιόν, η ανάπτυξη συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ενέσεις δισεκατομμυρίων της ΕΚΤ. Μολονότι οι προοπτικές για το σύνολο της Ευρωζώνης είναι εκ πρώτης όψης θετικές για το 2018 με τους μεγαλύτερους εν γένει ρυθμούς ανάπτυξης της τελευταίας 10ετίας, αλλά και μείωση του γενικού επιπέδου του χρέους, η ανάκαμψη δεν φαίνεται να στηρίζεται ακόμη σε γερά θεμέλια. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι η οικονομική ανάπτυξη συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις ενέσεις δισεκ. ευρώ του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Μεγαλύτερη πηγή ανησυχίας παραμένει όμως η Ιταλία με το χρέος να κυμαίνεται στο δυσθεώρητο 130% του ΑΕΠ και τα κόκκινα δάνεια να ρίχνουν μαύρες σκιές στους τραπεζικούς ισολογισμούς. Σε περίπτωση που κινδυνεύσει όντως η ιταλική οικονομία, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα βρεθεί αίφνης στα όρια των αντοχών και δυνατοτήτων του.

Σε αυτά τα συμφραζόμενα αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία η συζήτηση για τη μεταρρύθμιση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης που αναμένεται να ξεκινήσει επί της ουσίας μετά το σχηματισμό νέας κυβέρνησης στο Βερολίνο.

 ΑΠΕ - ΜΠΕ

 thetoc.gr

Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών

Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους·

πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.

Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών·

γι’ αυτό σωπαίνουν

Γιώργος Σεφέρης, “Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους”

~~~~~~~~~~~~~

Στη Θάλαττα δεν έχει αστυνομία. Το πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα είναι στο Χελιδόνι. Ο εκεί διοικητής ήταν παλιός συμμαθητής του πατέρα μου. Μαζί πήγαν γυμνάσιο, μαζί πέρασαν στη σχολή υπαξιωματικών. Κι όταν πηγαίναμε στο χωριό περνούσαμε κάποιες φορές απ’ το Χελιδόνι, για να πιουν ένα κρασί παρέα.

Την τελευταία φορά που τον ακολούθησα ήμουν 17 χρονών. Επειδή ήξερα ότι θα βαρεθώ είχα μαζί μου ένα βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ.

Κάτσαμε στην ταβέρνα απέναντι απ’ το τμήμα. Τον Αντωνάκη, τον φίλο του πατέρα μου, οι χωριανοί τον φώναζαν καπετάνιο -παρότι δεν είχε μπει ποτέ σ’ άλλο πλοίο πέρα απ’ το φέρι μποτ που πάει στη Ζάκυνθο.

Έμοιαζε πολύ με τον πατέρα μου. Κοιλιά απ’ το ποτό και τις γουρνοπούλες, λίγο κόκκινη μύτη, λίγο φασίστας, λίγο αντικομμουνιστής, λίγο χριστιανός. Κλασικός αστυνομικός της παλιάς σχολής.

Έφαγα όση πέτσα άντεχα και ήπια μια μπύρα, χωρίς τσιγάρο, γιατί αυτό ήταν κοινό μυστικό. Το ήξερε ότι κάπνιζα, με είχε μυρίσει και είχε βρει άδεια πακέτα. Αλλά δεν ήθελε να το ξέρει κι εγώ ήθελα την ησυχία μου.

Μπροστά στον πατέρα μου θα κάπνιζα μόνο στην πρώτη άδεια απ’ τον στρατό. Μάλλον γιατί τότε με θεώρησε αρκετά άντρα γι’ αυτό και μου είπε, καθώς πίναμε καφέ στον Σκαραμαγκά: “Άντε, κάνε κι εσύ  ένα τσιγάρο.”

Είναι παράξενη η σχέση κάθε γιου με τον πατέρα του, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο απλή απ’ τη σχέση ανάμεσα σε κόρη και μάνα.

~~

Αφού έφαγα και ήπια άνοιξα να διαβάσω για τον Ρίπλεϊ, τον γοητευτικό δολοφόνο. Ο Αντωνάκης παραξενεύτηκε.

“Για το σχολείο διαβάζεις;” με ρώτησε. “Έμεινες στην τάξη;”

Ο πατέρας μου θίχτηκε.

“Είναι άριστος μαθητής”, είπε. “Έχουμε κι έπαινο που του έδωσε ο Παπανδρέου, ο Γιώργος.”

“Μπράβο του!” έκανε ο Αντωνάκης κι έβαλε κρασί στα ποτήρια τους. “Και τώρα τι διαβάζεις;”

“Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ, Πατρίσια Χάισμιθ”, του είπα και του έδειξα το εξώφυλλο.

Ο πατέρας μου ντράπηκε.

“Είναι αστυνομικό”, είπα για να τον σώσω.

Ο Αντωνάκης γέλασε.

“Και τι διαβάζεις βιβλία; Εδώ μας έχεις. Θα σου πούμε εμείς αστυνομικά όσα θέλεις.”

Γέλασα κι εγώ. Πριν λίγο, καθώς έτρωγα, τον είχα ακούσει να λέει στον πατέρα μου πώς έλυσε την τελευταία υπόθεση μυστηρίου στην ορεινή Ηλεία. Κάποιος κτηνοτρόφος είχε πάει στο τμήμα να παραπονεθεί για τον σκύλο του γείτονα, που του είχε πνίξει μια προβατίνα. Κι ο “καπετάνιος” του είπε να βάλει φόλες.

“Εντάξει”, είπε ο Αντωνάκης. “Δεν γίνονται και πολλά στο Χελιδόνι, αλλά θυμάμαι μια υπόθεση που ούτε η… η τέτοια με τον Πουαρώ δεν θα μπορούσε να τη γράψει.”

Γύρισε την καρέκλα του για να με έχει πρόσωπο με πρόσωπο και μου είπε την ιστορία του.

~~

Όλα ξεκίνησαν με την εξαφάνιση μιας κοπέλας απ’ τη Θάλαττα.

Η Κική ήταν κόρη ενός απόστρατου υπαξιωματικού, του Γιώργου Δημόπουλου, ενός ήσυχου ανθρώπου, που μόνο με τον κήπο του ασχολιόταν. Η μάνα, η Σταυριανή, ήταν γνωστή στη Θάλαττα για την ευσέβεια της και τη τσιγγουνιά της.

Γέννησε πρώτα την κόρη, απογοητεύτηκε, και δέκα χρόνια μετά έκανε δίδυμα, δυο αγόρια -και δικαιώθηκε ως μάνα.

Καθώς μεγάλωναν τα παιδιά είχε την Κική ως παραδουλεύτρα κι ως νταντά των αδελφών της. Το ’69 η κοπέλα είχε περάσει τα τριάντα πέντε κι ήταν ανύπαντρη. Κανονική γεροντοκόρη για εκείνα τα χρόνια.

Κι έτσι ήθελε να την κρατήσει, για να μην της δώσει προίκα. Με το εφάπαξ του στρατού είχαν αγοράσει δυο διαμερίσματα στην Πάτρα. Η μάνα τα προόριζε για τους γιους. Αν παντρευόταν η κόρη, κι αφού τίποτα κτήματα δεν είχαν, θα έδινε το ένα απ’ τα σπίτια των δίδυμων. Αυτό δεν επιτρεπόταν.

Και τη μείωνε όλη την ώρα την κόρη της, ακόμα και μπροστά σε κόσμο. Έλεγε ότι ήταν στραβοκάνα και κακοχυμένη. Αν την έβλεπε βαμμένη ή περιποιημένη την χλεύαζε, λέγοντας της: Σαν τον κώλο της μαϊμούς βάφτηκες.

Έκανε λες και τη ζήλευε.

~~

“Παράξενη οικογένεια”, μου είπε ο Αντωνάκης. “Και το κορίτσι, παράξενο κι εκείνο. Αμίλητο. Προορισμένη να γίνει θεία των ανιψιών της. Μέχρι που ήρθε ο γύφτος.”

Ήταν ένας νεαρός τσιγγάνος, πλανόδιος πωλητής. Κάτι του γυάλισε στην Κική κι όλη την ώρα γυρόφερνε στη γειτονιά της και της έκανε δώρα. Οι γειτόνισσες ξεκίνησαν να σχολιάζουν, το χωριό να μιλάει, κι έλεγαν ότι η Κική συναντούσε βράδυ τον τσιγγάνο για να βγάλουν τα μάτια τους. Ώσπου η Κική εξαφανίστηκε.

“Κι εκεί μπαίνω εγώ στην ιστορία”, είπε ο Αντωνάκης. “Πήρε τηλέφωνο η μάνα στο τμήμα κι άρχισε να λέει ότι της κλέψαν το παιδί οι γύφτοι. Μόλις ακούσαμε πόσων χρονών ήταν το παιδί ψοφήσαμε στα γέλια. Τριάντα πέντε χρονών κι ανύπαντρη, ό,τι ήθελε μπορούσε να κάνει με όποιον ήθελε. Δεν ήταν αδίκημα κι ας πρόσβαλλε τα χρηστά ήθη.

Όμως ο διοικητής ήθελε να την ξεφορτωθεί. Κι έστειλε εμένα στη Θάλαττα, που ήμουν ο νεώτερος, να κάνω μια αναφορά, να ησυχάσει.

Πήγα κι άκουσα τι μου είπε. Τάχα μου τα σημείωνα όλα και τάχα άκουγα με ενδιαφέρον. Ίσως και να με νοιαζε, τώρα που το σκέφτομαι. Η πρώτη μου υπόθεση ήταν.

Είδα το σπίτι, μίλησα λίγο και με τον πατέρα, τ’ αγόρια έλειπαν στην Πάτρα. Έκανα μια βόλτα στην αυλή, τάχα ψάχνοντας για στοιχεία, μετά τη διαβεβαίωσα ότι θα ψάχναμε σ’ όλους τους καταυλισμούς για την κόρη της, κι έφυγα.

Τα είπα στο διοικητή, γελάσαμε, κι αυτό ήταν. Ήπια τα κρασάκια μου το βράδυ κι έπεσα για ύπνο.

Και μες στη μαύρη νύχτα ξύπνησα φωνάζοντας: Ασφοδελός λειμών!

Ξέρεις τι είναι οι ασφοδελοί λειμώνες; Όχι; Εγώ στα νιάτα μου ήμουν τρελαμένος με τη μυθολογία. Όπως διαβάζεις εσύ αστυνομικά, έτσι διάβαζα κι εγώ μυθολογία.

Έλεγε ο Όμηρος ότι ο Άδης ήταν στρωμένος με ασφόδελους. Οι αρχαίοι το έλεγαν νεκρολούλουδο και το φύτευαν στα νεκροταφεία, γιατί πίστευαν ότι με τις ρίζες τους τρέφονταν οι νεκροί.

Και τι σχέση είχε αυτό με την εξαφάνιση της Κικής; Μέσα στο όνειρο το θυμήθηκα, γι’ αυτό πετάχτηκα. Εκεί, στην αυλή, καθώς έκανα ότι ερευνούσα, πήγα στην άκρη που είχε μια ρεματιά. Και αρκετά μέτρα παρακάτω, ανάμεσα στα βάτα, είχα δει ένα ορθογώνιο, σαν τάφο, όπου είχαν φυτρώσει ασφόδελοι.

Το είπα την άλλη μέρα στον διοικητή κι εκείνος με κοίταξε στραβά. Όμως κατάφερα να τον πείσω ότι έπρεπε να πάω να ψάξω. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν μέσα στο σπίτι ούτε στην αυλή, στη ρεματιά ήταν.

Πήγα εκεί που φυτρώναν οι ασφόδελοι μ’ ένα φτυάρι. Μετά από τρία σκαψίματα χτύπησα κάτι άλλο από χώμα. Ήταν μια νεκρή γυναίκα. Κι ήξερα πως ήταν η Κική.”

“Δεν τη σκότωσε ο τσιγγάνος”, είπα στον Αντωνάκη.

“Πού το κατάλαβες;” είπε αυτός χαμογελώντας.

“Γιατί αν το είχε κάνει εκείνος θα την είχε θάψει κάπου αλλού, όχι δίπλα στο σπίτι. Η μάνα της το έκανε.”

“Έχεις καλό μυαλό”, είπε ο Αντωνάκης. “Αστυνομικός να γίνεις. Κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα με σένα. Στην αρχή.”

~~

Της είχαν σπάσει το κεφάλι με κάτι βαρύ και αιχμηρό. Η μάνα έκλαιγε και κατηγορούσε τον τσιγγάνο. Όμως σαν την πίεσαν λιγάκι τα ομολόγησε όλα: Εκείνη είχε σκοτώσει την κόρη της, μ’ ένα παλιό σίδερο, από κείνα που έπαιρναν κάρβουνο, γιατί ήθελε να κλεφτεί με τον πλανόδιο. Τη συνέλαβαν και τη χώσανε στο κρατητήριο.

Ο διοικητής θεώρησε την υπόθεση τελειωμένη. Όμως κάτι δεν του πήγαινε καλά του Αντωνάκη. Ήταν πολύ… εύκολο. Κι η ηρεμία της μάνας στο κρατητήριο δεν του άρεσε. Έμοιαζε λες και είχε κάνει το καθήκον της.

Έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος. Βρήκε τα αδέλφια να κλαίνε και να οδύρονται, πιο πολύ για τη μάνα τους, παρά για την αδελφή τους. Αλλά ο πατέρας ήταν υπερβολικά ήσυχος, σαν να έκρυβε κάτι.

Τον πήρε για ανάκριση, αλλά δεν χρειάστηκε να φτάσουν στο τμήμα. Μέσα στο περιπολικό του είπε τι είχε συμβεί.

Η Κική πράγματι είχε αγαπήσει τον πλανόδιο. Το βράδυ του φόνου ανακοίνωσε στον πατέρα, στη μάνα και στ’ αδέλφια της ότι ήταν έγκυος.

Ο πατέρας, που δεν ήθελε να μπλέκεται σε τίποτα, απλώς σηκώθηκε κι έφυγε. Πήγε στο καφενείο. Αλλά η μάνα με τα δίδυμα αρχίσαν την επίθεση. Πώς τολμούσε να προσβάλλει έτσι την οικογένεια τους, να πηδιέται με τον γύφτο, και τι θα το ‘κανε τώρα το παιδί. Έπρεπε, φυσικά, να το ρίξει, δεν υπήρχε άλλη πιθανότητα για εκείνους.

Όμως η Κική ήταν αποφασισμένη να το κρατήσει. Ήξερε ότι δεν θα είχε άλλη πιθανότητα να βρει άντρα και να γεννήσει. Ήθελε να ζήσει όλα εκείνα που έχασε τόσα χρόνια.

Έτσι τους είπε αποφασιστικά, κοιτώντας τη μάνα της στα μάτια:

“Θα κρατήσω το παιδί, θα παντρευτώ τον Στέργιο και θα μου δώσεις το ένα σπίτι στην Πάτρα. Αλλιώς… Αλλιώς θα πάω στην αστυνομία και θα πω όσα μου κάνανε οι γιοι σου τόσα χρόνια.”

Της μάνας της κόπηκε η ανάσα. Μα πριν προλάβει να πει κάτι, ο ένας γιος άρπαξε το σίδερο απ’ τον μπουφέ και χτύπησε την Κική. Ένα μόνο χτύπημα.

Τους έπιασε πανικός, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Γυρνούσαν γύρω απ’ το πτώμα, αλλά τηλέφωνο δεν πήραν για να ‘ρθει το ασθενοφόρο.

Έτσι τους βρήκε ο πατέρας. Έκλαψε πάνω στην κόρη του, αλλά η Σταυριάνα τον όρκισε να μην πει τίποτα, για να σώσουν το αγόρι. Πήγαν και την έθαψαν στη ρεματιά, έδιωξαν τα αγόρια απ’ το σπίτι και τρεις μέρες μετά η μάνα δήλωσε την εξαφάνιση.

Κι όταν βρέθηκε το πτώμα, η μάνα προτίμησε να θυσιαστεί εκείνη, πάλι για να σωθεί τ’ αγόρι.

Τελικά μπήκαν όλοι τους φυλακή. Ο δολοφόνος ισόβια, ο αδελφός κι η μάνα ως συνεργοί. Ο πατέρας έφαγε λιγότερα χρόνια, αλλά δεν πρόλαβε να βγει, πέθανε μέσα.

Κι έμεινε το σπίτι άδειο, με τους ασφόδελους ν’ ανθίζουν στην ερημιά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός 

Οι 10 νέοι φόροι που κάνουν «ποδαρικό» το 2018

Το 2018 ξεκίνησε με… ποδαρικό νέων φόρων, που θα επιβαρύνουν την καθημερινότητα όλων μας.

Αναλυτικότερα, η «λίστα» τους έχει ως εξής:

1. Κατάργηση της έκπτωσης κατά 10% επί του φόρου στις ιατρικές δαπάνες εφόσον οι δαπάνες αυτές υπερβαίνουν συνολικά το 5% του ετήσιου ατομικού εισοδήματος με στόχο την εξοικονόμηση φορολογικών δαπανών 121 εκατ. ευρώ.

2. Μείωση κατά 50% του κονδυλίου που διατίθεται κάθε χρόνο για την καταβολή επιδόματος θέρμανσης με στόχο την εξοικονόμηση 47 εκατ. ευρώ.

3. Κατάργηση της έκπτωσης φόρου κατά 1,5% που ισχύει για την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων μισθωτών και συνταξιούχων με στόχο την εξοικονόμηση 68 εκατ. ευρώ.

4. Επέκταση για ένα χρόνο της εισφοράς στη ναυτιλία με στόχο πρόσθετα έσοδα 107 εκατ. ευρώ.

5. Κατάργηση της έκπτωσης που ισχύει για τη βoυλευτική αποζημίωση και τη φοροαπαλλαγή των δικαστικών με αποτέλεσμα πρόσθετα έσοδα 44 εκατ. ευρώ.

6. Επιβολή φόρου επί των εισοδημάτων από περιστασιακές και βραχυπρόθεσμες μισθώσεις ακίνητης περιουσίας, οι οποίες συνήθως εξυπηρετούνται μέσω της διεθνούς διαδικτυακής πλατφόρμας Airbnb, με βάση την κλίμακα φορολόγησης των ενοικίων.

7. Επιβολή φόρου διαμονής στα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια-διαμερίσματα. Ο φόρος διαμονής θα ξεκινάει από 0,5 ευρώ για τα ξενοδοχεία με ένα ή 2 αστέρια και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και θα κλιμακώνεται μέχρι και τα 4 ευρώ ανά διανυκτέρευση για τα πεντάστερα ξενοδοχεία.

8. Κατάργηση όλων των άλλων επιδομάτων για τους δικαιούχους του Κοινωνικού Επιδόματος Αλληλεγγύης. Πιο συγκεκριμένα, θα καταργηθούν το επίδομα απροστάτευτων τέκνων (3 εκατ. ευρώ), τα επιδόματα ανεργίας για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας (5 εκατ. ευρώ) και τα επιδόματα φτώχειας και φυσικών καταστροφών (4 εκατ. ευρώ). Η συνολική εξοικονόμηση θα φτάσει τα 12 εκατ. ευρώ. Νέες περικοπές στο ΕΚΑΣ ύψους 234 εκ. ευρώ, ενώ προβλέπεται πλήρης κατάργηση το 2019 με περικοπή επιπλέον 50 εκ. ευρώ.

9. Αυστηρή εφαρμογή των θεσμών του rebate για τη δαπάνη φαρμάκου και του claw back για τα ιδιωτικά θεραπευτήρια και διαγωνιστικά κέντρα με στόχο την εξοικονόμηση δαπανών 188 εκατ. ευρώ.

10. Αύξηση της εισφοράς για τους ελεύθερους επαγγελματίες μέσω του υπολογισμού των εισφορών στις ακαθάριστες αποδοχές με στόχο αύξηση εσόδων 53 εκατ. ευρώ για το 2018, 124 εκατ. ευρώ το 2019, 126 εκατ. ευρώ το 2020 και 128 εκατ. ευρώ το 2021. 

aftodioikisi.gr

Γιατί σπάμε ρόδι την Πρωτοχρονιά –Που και πως πρωτοεμφανίστηκε το έθιμο

Ένα από τα παλαιότερα γιορτινά έθιμα είναι να σπάμε ένα ρόδι την Πρωτοχρονιά.

Ένα έθιμο το οποίο, συναντάτε αρχικά στην Πελοπόννησο, αλλά και στις Σέρρες, και αργότερα διαδίδεται σε όλη την Ελλάδα.

Το ρόδι εννοιολογικά σημαίνει ροή και δύναμη, είναι ο καρπός της ζωής και της καλοτυχίας, ενώ αναζητώντας κανείς τις ρίζες του θα φτάσει μέχρι την αρχαία Ελλάδα, όπου θεωρούσαν ότι οι κόκκοι του συμβολίζαν την αφθονία, ίσως και λόγω της ποσοτητάς τους,  τη γονιμότητα,  την αιωνιότητα, αλλά και την καλή τύχη.

Η παράδοση θέλει την Πρωτοχρονιά την οικογένεια να βάζει τα καλά της και να πηγαίνει στην Εκκλησία να παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και να υποδεχθεί το νέο έτος.

Ο νοικοκύρης παίρνει μαζί του στην Εκκλησία το ρόδι για να «ευλογηθεί» κι αυτό και όταν όλοι επιστρέφουν σπίτι, εκείνος πρέπει να  χτυπήσει την πόρτα για να του ανοίξουν, ώστε να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι τη νέα χρονιά. Τη στιγμή εκείνη σπάει το ρόδι και εύχεται να πλημμυρίσει το σπίτι υγεία, ευτυχία και χαρά, όσες είναι οι είναι και οι ρώγες του ροδιού.

  dogma.gr