Ελληνικός Εμφύλιος, version 2.0

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Πρώτα πήγε να καεί η Μόρια. Έσβησε αυτή η φωτιά, ξεκίνησε καινούρια στη Σάμο. Προχτές το βράδυ στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης του νησιού. Το είπε ο δήμαρχος Ανατολικής Σάμου Γιώργος Στάντζος στο «Εκτός Γραμμής»:

«Υπήρξε παρέμβαση. Η αστυνομία κάνει ότι προλαβαίνει αλλά τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Δεν υπάρχει σήμερα δύναμη περιφρούρησης του νόμου καταστολής να μπορέσει να ελέγξει ένα τέτοιο πλήθος. Είναι 6.000 ανομοιογενείς με διαφορετικές ανάγκες, μην ξεχνάμε είναι εγκλωβισμένος πληθυσμός και απλά βάζουμε καθημερινά στοιχήματα τρόμου με τις ώρες. Αυτό που ζήσαμε χθες, ευτυχώς που δεν είχαμε ανέμους. Θα ήταν ένα Μάτι επί δύο και επί τρία».

Αυτή είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Η πλευρά της πρώτης γραμμής, εκεί όπου φτάνουν και στοκάρονται οι πρόσφυγες, σαν τις νεκρές ψυχές του Γκόγκολ. Χιλιάδες επί χιλιάδων, γιατί βαστάει ο καιρός και στέλνουν καραβιές οι λαθρέμποροι, γιατί μας κάνει πλάκα ο Ερντογάν, γιατί φοβούνται οι Σύριοι ότι θα τους στείλουνε πίσω, ψάξε φίλε να βρεις αφορμές. Ή μάλλον, μην ψάχνεις καθόλου, ένα σωρό υπάρχουν, κάποια θα περάσει κι από μπροστά σου…

Εν τω μεταξύ, δυο μέρες πριν λαμπαδιάσει η Σάμος είχε εκδώσει ανακοίνωση η ΟΝΝΕΔ της Πεντέλης, με την οποία αντιδρούσε στην μεταφορά προσφύγων και μεταναστών (μόνο «μεταναστών» έλεγε, για την ακρίβεια…) στο νοσοκομείο Αμαλία Φλέμινγκ. Οι λόγοι; Πάρτε να σημειώνετε:

* Καταπατάται η πολεοδομία

* Προσελκύονται εγκληματίες

* Απαιτούνται πολεοδομικές παρεμβάσεις

* Δηλώνουν ψεύτικες ηλικίες οι πρόσφυγες και οι μετανάστες

* Θα χρειαστεί ξεχωριστή μονάδα του ΚΕΕΛΠΝΟ

* Θα πάνε τα παιδιά των μεταναστών στο σχολείο και δεν θα μάθουν γράμματα τα δικά μας τα παιδιά

* Οι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι, οπότε απαιτούν να τρώνε γεύματα χαλάλ και να προσεύχονται στον Αλλάχ.

* Θα πειράζουν τις Ελληνίδες μαθήτριες οι νεαροί μουσουλμάνοι.

Με κατάληξη την πολεμική ιαχή:

«Δεν θα δεχτούμε την αλλοίωση του πατρογονικού μας πολιτισμού»!

Όλα αυτά για μερικές δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες που πρόκειται (;) να εγκατασταθούν στο Αμαλία Φλέμινγκ. Δεν πειράζει, ας μείνουν στη Μυτιλήνη και στη Σάμο, αρκεί να μην έρθουν στη δικιά μας τη γειτονιά, αρκεί να μην πατήσουν τα δικά μας τα χώματα, αρκεί να μην τους ακούμε, να μην τους βλέπουμε, να μην τους αισθανόμαστε κοντά μας. Δεν πα’ να πνιγεί το Ανατολικό Αιγαίο…

Είναι κι αυτή μια φρέσκια, πρωτότυπη μορφή εμφυλίου πολέμου. Εμείς κόντρα στους απέναντι, με αφορμή τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δεν χρειάζεται να μοιράσουμε την ευθύνη και το ζόρι, να τα φορτωθούν όλα τα κορόιδα, να παραμείνει στην καμπούρα τους. Το ‘πιασες, το πήρες, που λένε και στα πανηγύρια για τα βρακόπανα. Σε σένα έκατσε ο μουτζούρης, πάει την πάτησες, που λένε και στο χαρτί. Ο νέος ελληνικός εμφύλιος του 2019, για το χαλάλ, την πολεοδομία, το ΚΕΕΛΠΝΟ, τον πατρογονικό μας πολιτισμό. Ώσπου να σκάσει το καζάνι που βράζει και να τρίβει τα χέρια του για μια ακόμη φορά ο Ταγίπ!

Υ.Γ.: Με έναν Μυτηλινιό φίλο που μιλούσα χτες, μου είπε τη μεγάλη άτάκα:

"Οι καινούριοι είναι τόσο χύμα, που κάνουν την Τασία να μοιάζει με τέρας οργανωτικότητας"!

Προς γνώση και συμμόρφωση.

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr  

Χρειάζεται ΒΑΡ η ΟΥΕΦΑ για την Εθνική Τουρκίας;

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Μία εβδομάδα από την εισβολή των τεθωρακισμένων του «ειρηνοποιού» Ερντογάν, η Ε.Ε. δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει φωνή ενιαία και καθαρή. Μια φωνή αυστηρή, ικανή να πείσει τους εισβολείς, συστηματικούς καταπατητές του δικαίου σε στεριά, θάλασσα και αέρα, ότι αυτή τη φορά αντιμετωπίζουν κάτι σοβαρότερο από τις συνηθισμένες ασήμαντες ρητορικές επικρίσεις..

Ούτε η κ. Φεντερίκα Μογκερίνι δεν θα διακινδύνευε τον ισχυρισμό ότι η στάση των μελών της Ενωσης απορρέει από σεβασμό σε απαραγνώριστες αρχές. Τα συμφέροντα (οι επενδύσεις στην Τουρκία και οι πωλήσεις ποικίλων «αγαθών», και όπλων βεβαίως) έχουν τον δικό τους ισχυρότατο λόγο. Και μαζί ο φόβος για τους σχεδιασμούς τού μονίμως εν μέθη ισχύος Ερντογάν, που έχει δείξει ότι δεν διστάζει να εκβιάσει τους εταίρους του και να παίξει με τη μοίρα του λαού του για να περισώσει το γόητρό του.

Θα αρκούσε η στάση της ΟΥΕΦΑ για να πιστοποιηθεί πόσο διστακτική είναι η διεθνής κοινότητα απέναντι στους επιδρομείς Τούρκους, στα κλέη των οποίων συναριθμείται ήδη η βάρβαρη εκτέλεση αμάχων από τους μισθοφόρους τζιχαντιστές συμμάχους τους. Η ΟΥΕΦΑ, που ανατριχιάζει όποτε υψωθεί σε γήπεδο πανό με οικολογικό ή ειρηνιστικό περιεχόμενο και διακηρύσσει ότι το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να πολιτικοποιείται, συνελήφθη με νυσταλέα αντανακλαστικά στην περίπτωση του στρατιωτικού χαιρετισμού των ποδοσφαιριστών της Εθνικής Τουρκίας, στο τέλος του παιχνιδιού με την Εθνική Αλβανίας. Αντί να δράσει με ακαριαία αυστηρότητα, υιοθέτησε το λεκτικό του πολιτικαντισμού – «θα δούμε», «σκεφτόμαστε», «αυτοσυγκράτηση» κτλ. Μάλιστα, ο εκπρόσωπός της Φίλιπ Τάουνσεντ ρισκάρισε να γίνει αντικείμενο χλεύης, δηλώνοντας υποκριτικά ότι δεν γνώριζε το συμβάν, παρότι το είχε ήδη πληροφορηθεί το παγκόσμιο κοινό. Δεν έχουν τηλεοράσεις στα γραφεία της ΟΥΕΦΑ; Ή χρειάζονται ΒΑΡ;

Στο κενό που αφήνουν το μείγμα δισταγμού και φαρισαϊσμού των Δυτικοευρωπαίων (με την Ελλάδα ξανά ουραγό) και ο τραγελαφικός αλλοπροσαλλισμός του Τραμπ, που ακόμη ψάχνει τη Νορμανδία στην υδρόγειο, η Ρωσία εμφανίζεται ως η μόνη δύναμη με σχέδιο. Κατάφερε έτσι να ρυμουλκήσει στο μέρος της τους Κούρδους: προδομένοι από τον έναν κυνικό «προστάτη», αναγκάζονται να επιλέξουν άλλον, επίσης κυνικό. Ανάγκα και λαοί πείθονται. Ο κουρδικός λαός μάτωσε για να προστατέψει την ανθρωπότητα από το χαλιφάτο, αλλά τα όνειρά του ακυρώνονται για πολλοστή φορά. Αν όμως είχε πολεμήσει τους ναζί στη Νορμανδία, όπως οι Τούρκοι, θα ’χε να ελπίζει.

Προκαλεί ο Κασιδιάρης στην απολογία του: Γιατί δε με ρωτάτε και για τον Τσε Γκεβάρα;

Η απολογία του κατηγορουμένου πρώην βουλευτή της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη διεξάγεται σήμερα στην αίθουσα του Εφετείου, όπου έχουν προσέλθει δεκάδες δημοσιογράφοι, ενώ η παρουσία του κοινού είναι επίσης μεγάλη, παρά τον περιορισμό στον αριθμό του ακροατηρίου που έχει επιβάλλει η αστυνομία. Έξω από τον χώρο του δικαστηρίου πραγματοποιείται από το πρωί αντιφασιστική συγκέντρωση.

Όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ του Αντώνη Ρηγόπουλου στο Κουτί της Πανδώρας, για πρώτη φορά εδώ και αρκετούς μήνες, στο ακροατήριο υπάρχει επίσης σημαντική παρουσία υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής. Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς φορούν γυαλιά ηλίου και καπέλα, υποστηρίζοντας ότι θέλουν να προστατευτούν από τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ, παρά τη ρητή διαβεβαίωση, ότι θα γίνει (όπως πάντα) σεβαστή η απόφαση απαγόρευσης φωτογράφησης των προσώπων των κατηγορουμένων, των δικηγόρων της υπεράσπισης, και του κοινού της Χρυσής Αυγής.

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου βρίσκεται για πρώτη φορά από την έναρξη της δίκης ο Ηλίας Κασιδιάρης. Ο έτερος κατηγορούμενος που θα απολογούνταν σήμερα, ο πρώην βουλευτής της ΧΑ Κούζηλος, δήλωσε ότι θα προσέλθει στις 18/10, λόγω οικογενειακού προβλήματος.

Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ ο Κασιδιάρης κατά τη διάρκεια της απολογίας του υποστήριξε: «Φυλακίστηκα για να μη μπορώ να παράγω πολιτική», χαρακτηρίζοντας παράλληλα, «αδιανόητη» την κατηγορία.

“Αυτά είχα να πω για την κατηγορία που μου αποδίδεται”, δήλωσε όταν τελείωσε την πρώτη του τοποθέτηση, με τη μητέρα του Παύλου Φύσσα, Μάγδα να φωνάζει “για αυτά που έκανες δεν είπες τίποτα”.

Στη συνέχεια, απαντώντας σε ερώτηση για την γραπτή του αναφορά στον Χίτλερ ως “αναμορφωτη” και “στρατιωτική ιδιοφυία” είπε: “Δε θα κάνω κανένα σχόλιο για κανένα άρθρο και καμία άποψη που αφορά ιστορική κριτική”.

Εκνευρισμένος μάλιστα ρώτησε το δικαστήριο γιατί δεν τον ρωτάει και τη γνώμη του για τον Τσε Γκεβάρα, ο οποίος υπήρχε σε εξώφυλλο εντύπου της Χρυσής Αυγής που διατίθετο, μάλιστα κεντρικά.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης αρνήθηκε να απαντήσει σε πολλές ερωτήσεις του δικαστηρίου που αφορούσαν τη ναζιστική φύση της οργάνωσής του, τα ναζιστικά σύμβολα, αλλά και το τατουάζ του με τη σβάστικα. 

Πηγή

      

Στη Μόσχα τις επόμενες μέρες ο Ερντογάν για συνομιλίες με τον Πούτιν για τη Συρία

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν, είχε τηλεφωνική συνομιλία για τη συριακή σύγκρουση με τον Τούρκο ομόλογό του, Ταγίπ Ερντογάν, και τον προσκάλεσε στη Ρωσία «εντός των προσεχών ημερών», ανακοίνωσε χτες, Τρίτη, το βράδυ το Κρεμλίνο.

«Ο Βλαντίμιρ Πούτιν προσκάλεσε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για μια επίσκεψη εργασίας εντός των προσεχών ημερών. Η πρόσκληση έγινε δεκτή», ανέφερε το Κρεμλίνο σε ανακοίνωση, στην οποία προστίθεται ότι οι δύο ηγέτες υπογράμμισαν «την ανάγκη να προληφθεί μια σύγκρουση ανάμεσα στις τουρκικές και τις συριακές μονάδες» στη βόρεια Συρία, όπου η Άγκυρα έχει εξαπολύσει επίθεση.

Στη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας, η οποία έγινε με πρωτοβουλία της Τουρκίας, οι δύο ηγέτες υπογράμμισαν επίσης την επιθυμία τους να διαφυλαχθεί η εδαφική ακεραιότητα της Συριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με το Κρεμλίνο.

Σήμερα, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, δήλωσε στο ρωσικό πρακτορείο «RIA Novosti» πως η επίσκεψη του Ερντογάν μπορεί να πραγματοποιηθεί «πριν από το τέλος Οκτωβρίου», χωρίς να κάνει άλλες διευκρινίσεις.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP, Reuters  

Μαύρα περιστέρια

Γράφει ο Ευάγγελος Αυδίκος

Είναι οξύμωρο το σχήμα. Μαύρο χρώμα και περιστέρι είναι αταίριαστα. Το ξέρουμε ως ταχυδρόμο, χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά μηνυμάτων από ερωτευμένους. Αλλά και σε δύσκολες αποστολές. Η πρόθεσή του είναι πάντα αγαθή. Και να το βάψουμε μαύρο, δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση του. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνει το σύμβολο του μίσους. Της βίας. Του θανάτου.

Μαύρα είναι τα χελιδόνια που τα εκλιπαρεί ο ξενιτεμένος στα τάρταρα της γης. Τους μηνάει να χαμηλώσουν. Να του δανείσουν ένα φτερό. Να γράψω ένα γράμμα και μια ψιλή γραφή, τραγουδάει. Να στείλω στην αγάπη μου να μη με καρτερεί, δόλια αγάπη. Δεν γνωρίζω αν πρόλαβε να νιώσει αυτή την ανάγκη η Χεβρίν Χαλάφ που δολοφονήθηκε στη Συρία. Στον ουρανό της πατρίδας της δεν πετούν τα πουλιά των ξενιτεμένων. Βρήκαν άλλους αεροδιαδρόμους. Μαύρισε ο τόπος από όρνια, που αγέρωχα περιμένουν να τελειώσει η βρόμικη δουλειά.

Μόνο τα μαύρα περιστέρια πετούν πάνω από τον ουρανό της πολύπαθης Συρίας. Είναι οι σιδερόφρακτες ερπύστριες και τα γεράκια του πολέμου, τα βομβαρδιστικά, που σπέρνουν την καταστροφή. Και πόσο να κλάψουν οι μανάδες; Ποιος τις ακούει; Οι οιμωγές δεν φτάνουν στα γραφεία αυτών που παίζουν κορόνα-γράμματα τις ζωές των ανθρώπων. Που κόβουν στη μέση τα χαμόγελα. Που ξεκοιλιάζουν τα όνειρα βάφοντας τον τόπο με αίμα.

Πώς μπορεί να είναι τα περιστέρια μαύρα; Αντε, ντε. Οι διαολεμένοι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο να ξαναβαφτίζουν τα πράγματα. Να τα κάνουν πιο βολικά για τις ορέξεις τους. Για να ξορκίσουν τους φόβους τους. Κι έτσι ο φουρτουνιασμένος και αδηφάγος Πόντος έγινε Εύξεινος και το ακρωτήρι των οιμωγών φόρεσε τα παπούτσια της Καλής Ελπίδας.

Γιατί να μη μεταμφιεστεί ο όλεθρος σε προσδοκία; Σε πηγή. Ειρήνης γιοκ, όπως είπε κι ο Τουρκοκύπριος Ακιντζί. Σε πηγή δυστυχίας. Σε σπορά καταστροφής. Αυτό που ενοχλεί είναι το όνομα. Κι όχι η πείνα. Το δάκρυ. Η απελπισία. Η αλλόφρων φυγή κι όπου τους βγάλει η θάλασσα. Βορά των θυμωμένων κυμάτων της. Ή πτυελοδοχείο για την πολιτική ανοησία και την κοινωνική αναλγησία των καρδαμωμένων αυτού του κόσμου.

Μαύρα τα περιστέρια που πετάνε στον ουρανό της Μέσης Ανατολής. Περιστέρια μεταλλαγμένα, με μαχαίρια στα δόντια. Αντί να κρατάνε τον κλάδο της ελαίας. Και ο κόσμος γίνεται ένας γύρος θανάτου. Μόνο που η φωτιά και ο θάνατος είναι γι’ αυτούς που χορταίνουν με τις σάρκες τους το όρνιο της πολεμικής βιομηχανίας. Ανθρωποι κυνικοί που έχουν κλειδώσει την ψυχή τους.

Και τα άσπρα περιστέρια; Περιμένουν στα κλουβιά τους. Ο κόσμος γέμισε με αεροβόλα που ντουφεκάνε. Με ανθρώπους τυφλωμένους που ζητάνε αίμα. Που δεν ανέχονται ούτε τη σκιά τους.

Να γίνουμε αυτοί που σταματούν τις πέτρες

Της Γιάννας Κουκά

Μη γίνουμε ποτέ εκείνοι που πετούν τις πέτρες. Να γίνουμε αυτοί που σταματούν τις πέτρες. Να ‘μαστε αυτοί που τις μποδίζουν να πέσουν πάνω σε πρόσφυγες κι εθελοντές.

Μην είμαστε σαν κείνους που χθες κατέβηκαν στη Συκαμνιά από τα γειτονικά χωριά και πέταξαν πετριές πάνω στους ανθρώπους του φουσκωτού του Open arms. Του Open arms που αψηφά τον ρατσισμό και τους Σαλβίνηδες του κόσμου. Του Open arms που μπαίνει στα απαγορευμένα λιμάνια να βρουν οι πρόσφυγες στεριά.

Αν είναι πέτρα να πετάξουμε να είναι μια ώρα που φωνάζουμε ιντιφάντα. Και μόνο τότε. Να υπερασπιστούμε της γης τους βασανισμένους. Να γίνουμε αυτοί που σταματούν τις πέτρες που ρίχνονται πάνω στους ανθρώπους.

Να γίνουμε αυτοί που δεν πληγώνουν την αλληλεγγύη.

Στη φωτογραφία κείνος που πέτρες δεν πέταξε, μόνο άπλωσε το χέρι – και μέσα απ’τον φακό του, για να μη μπορεί να πει κανείς δε γνώριζε-στης γης τους κολασμένους.

Ο Γιάννης Μπεχράκης, ο φωτογράφος των προσφύγων.

Μη γίνουμε εκείνοι που πετούν τις πέτρες, να γίνουμε Μπεχράκηδες που αφήνουν τον φακό για να διασώσουν. Να γίνουμε κείνοι που σταματούν τις πέτρες που πάνε να πέσουν πάνω στον άνθρωπο. Κείνοι που σταματούν τους λιθοβολισμούς.  

Φίλοι είναι μόνο τα βουνά...

Του Σαλάρ Αντνάν

Για όσους δεν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει με τους Κούρδους αυτή τη στιγμή, εδώ είναι ένα μικρό (απλοποιημένο) μάθημα ιστορίας: Οι Κούρδοι ζουν σε αυτή την περιοχή που την αποκαλούν σήμερα πατρίδα τους, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι υποσχέθηκαν στους Κούρδους ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να διαμένουν ειρηνικά σε αυτές τις περιοχές, επειδή σκόπευαν να δημιουργήσουν μια χώρα που θα ονομαζόταν Κουρδιστάν. Άλλαξαν την υπόσχεση αυτή και χώρισαν την κουρδική πατρίδα στα τέσσερα με τη δημιουργία του Ιράκ, του Ιράν, της Τουρκίας και της Συρίας.

Και οι τέσσερις αυτές χώρες έχουν καταδιώξει τους κουρδικούς τους πληθυσμούς από τότε. Η Τουρκία έχει διαπράξει τις χειρότερες φρικαλεότητες εκείνη την εποχή, και μέχρι πρόσφατα η κουρδική γλώσσα, τα κουρδικά ονόματα και άλλα απαγορεύτηκαν όλα. Η Τουρκία αρνείται ακόμη να καλέσει αυτούς τους ανθρώπους Κούρδους και τους χαρακτηρίζει ως "Βουνότουρκους" – μια παραποίηση, που έχει σχεδιαστεί για να χαρακτηρίσει τους Κούρδους ως βάρβαρους και αμόρφωτους. Χιλιάδες Κούρδοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 και του '90 που αγωνίστηκαν ενάντια στους τουρκικούς καταπιεστές τους, και ακόμη η κατάσταση αυτή έχει ελάχιστα βελτιωθεί.

Ακολουθεί η εισβολή του 2003 στο Ιράκ. Όταν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες δυτικές χώρες εισέβαλαν στο Ιράκ, οι Κούρδοι πολέμησαν μαζί με τους συμμάχους και εναντίον του στρατού του Σαντάμ. Κατάφεραν γι αυτό, να δημιουργήσουν μια αυτόνομη περιοχή στο Ιράκ . Όταν το ISIS άρχισε να αρπάζει μαζικές περιοχές στο Ιράκ, οι Κούρδοι αγωνίστηκαν με συμμαχική βοήθεια και τους πέταξαν έξω.

Όταν το ISIS άρχισε να κατακτά εδάφη και να δολοφονεί χιλιάδες στη Συρία, ο Σύρος πρόεδρος Άσαντ διέταξε τον στρατό του να εγκαταλείψει την περιοχή και άφησε εκατομμύρια Κούρδων να πεθάνουν εκεί. Θα το έκαναν ακόμη και αν δεν υπήρχε η βοήθεια των αεροπορικών κτυπημάτων και των όπλων της συμμαχίας που τους επέτρεψαν να σπρώξουν πίσω το ISIS και να χαράξουν μια άλλη αυτόνομη περιοχή στην πατρίδα τους. Αυτή η περιοχή είναι η Rojava. Οι άνθρωποι εκεί ζουν κάτω από ένα σύστημα που ονομάζεται Δημοκρατική Συνομοσπονδία που βασίζεται στα δικαιώματα των εργαζομένων, την ισότητα, το φεμινισμό και την οικολογία. Μια εκδοχή της δημοκρατίας, που είναι πολύ πιο δημοκρατική από οποιοδήποτε σύστημα που χρησιμοποιείται σήμερα σε οποιαδήποτε δυτική χώρα.

Για τους Κούρδους το να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ στη Συρία, ήταν μονόδρομος, αν δεν ήθελαν να πεθάνουν, καθώς δεν είχαν καμία επιλογή αφού εγκαταλείφθηκαν από τον Άσαντ. Τώρα οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τους Κούρδους και τους άφησαν να πεθάνουν κι αυτοί. Δεν είναι πλέον "χρήσιμοι" και φαίνεται ότι η Αμερική δεν συνηθίζει, πέραν των συμφερόντων της, να βοηθά λαούς που δεν υποκύπτουν στο διεθνές τραπεζικό καρτέλ και είναι αποφασισμένοι να ζήσουν σε μια πραγματική δημοκρατία.

Οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι επιθυμούν να φέρουν τη «δημοκρατία» στη Μέση Ανατολή, αλλά όχι αυτό το είδος δημοκρατίας. Ο Άσαντ και η Ρωσία αρνούνται να υποστηρίξουν τους Κούρδους τώρα επειδή συνεργάστηκαν με τις ΗΠΑ αντί να δολοφονηθούν. Και η Τουρκία (ο μεγαλύτερος καταπιεστής του κουρδικού λαού και η χώρα που χρηματοδοτούσε κυριολεκτικά το ISIS) εισέβαλε στη γη τους με έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς στο ΝΑΤΟ με σκοπό την εθνοκάθαρση, τη γενοκτονία και την απελευθέρωση των κρατουμένων του ISIS.

Ο κουρδικός λαός δεν μπορεί να κερδίσει. Κάθε μεγάλη παγκόσμια δύναμη τους χρησιμοποιεί όταν ταιριάζει στην ατζέντα τους, και στη συνέχεια τους πετάν σαν τροφή στους λύκους. Οι ΗΠΑ δεν θα συμπαρασταθούν στους Κούρδους. Η κυβέρνηση της Συρίας δεν θα τους συμπαρασταθεί και ούτε το Ιράν, ούτε η Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε άτομο με καρδιά που διαβάζει αυτό πρέπει να υψώσει τη φωνή του τώρα! Υπάρχει ένα παλιό κουρδικό ρητό που λέει " ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΒΟΥΝΑ". Ας δείξουμε στους Κούρδους ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο καθένας μας ας κάνει ό,τι μπορεί. Ο λαός αυτός δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί στην τύχη του.

* Το κείμενο είναι από ανάρτηση στο Facebook του Κούρδου πανεπιστημιακού του Salar Adnan. Mεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τον Lee Brickley. Αναδημοσίευση από τη σελίδα της Αγγελική Τριαρίδου

Έτσι γεννιέται το μίσος

Πώς γεννιέται το μίσος

της Alice Miller

 Η ψυχολόγος Alice Miller (1923-2010) έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη σύνδεση μεταξύ της σωματικής τιμωρίας και της καταστροφικής της επίδρασης στα παιδιά. Έγραψε 13 βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε τριάντα γλώσσες και αξίζει να διαβαστούν.

Σύμφωνα με την Alice Miller, σε όλο τον κόσμο η βία έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότι τα παιδιά έχουν κακοποιηθεί  ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, όταν το μυαλό τους δεν ήταν δομημένο και το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό , αλλά  δύσκολα αντιληπτό από την κοινωνία. Αναρωτώμενη για τις αιτίες του μίσους βρήκε την απάντηση μόνο όταν διερεύνησε διεξοδικά τις παιδικές ηλικίες δικτατόρων και κατά συρροήν δολοφόνων οι οποίοι   στην παιδική τους ηλικία εκτέθηκαν σε  φρικτά βιώματα, τα οποία αρνήθηκαν . Οι ταπεινώσεις, οι ξυλοδαρμοί, τα χαστούκια, η σεξουαλική παρενόχληση, η παραμέληση, κλπ θεωρούνται όλες  μορφές κακομεταχείρισης, γιατί τραυματίζουν την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια του παιδιού, ακόμη και αν οι συνέπειές τους δεν είναι ορατές αμέσως. Ωστόσο, ως ενήλικες, τα περισσότερα κακοποιημένα παιδιά ή θα υποφέρουν, ή θα γίνουν δήμιοι. Αυτή η δυναμική της βίας μπορεί να εξελιχτεί ώστε ενήλικες, μία φορά κακοποιημένα παιδιά,  να χτυπάνε τα δικά τους παιδιά και συχνά  να αισθάνονται ευγνώμονες προς τους γονείς τους, οι οποίοι τους κακομεταχειρίστηκαν όταν ήταν μικρά και ανυπεράσπιστα.

 Η άρνηση της κακοποίησης, κατά την συγγραφέα, οδηγεί σε πράξεις εκδίκησης. Αυτός είναι ο λόγος που οι γονείς συνεχίζουν να παράγουν έντονο πόνο.  Ένα παιδί που έχει υποστεί σωματική τιμωρία και ταπείνωση στο όνομα της ανατροφής αφομοιώνει από πολύ μικρό τη γλώσσα της βίας και της υποκρισίας και την κατανοεί ως το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο επικοινωνίας. Διασαφηνίζει με βάση τα παραδείγματα του Χίτλερ, του Στάλιν, του Νίτσε, του Πικάσο, Ντοστογιέφσκι,  Τσέχωφ, Κάφκα, του Σίλερ, Ρεμπώ,  Προυστ ή του Τζόυς πώς μπορεί να επιδράσει η παιδική κακοποίηση στην κοινωνία. Σε όλες τις περιπτώσεις, η ψυχολόγος σημειώνει ότι βρήκε επιπτώσεις του μίσους απέναντι σε έναν τουλάχιστον γονιό – μίσος, που παρέμενε ασυνείδητο, όχι μόνο επειδή απαγορευόταν αυστηρά να μισείς τον γονιό σου, αλλά και επειδή για ένα παιδί ήταν θέμα επιβίωσης να διατηρήσει την ψευδαίσθηση ότι έχει έναν καλό γονιό. Μόνο με τη μετάθεση σε ένα υποκατάστατο του γονιού πρόσωπο, γινόταν επιτρεπτό το μίσος αυτό και μπορούσε να εκδηλωθεί. Ωστόσο ανάμεσα στα παιδιά που έχουν υποστεί σωματική τιμωρία στο παρελθόν υπάρχουν και εκείνα που ήδη στην παιδική τους ηλικία ή στην μετέπειτα ζωή τους δεν συνάντησαν μόνο πρόσωπα που τους βοήθησαν, δίχως να το συνειδητοποιούν, αλλά και «ενήμερους μάρτυρες», ανθρώπους δηλαδή που εν γνώσει τους τα συνέδραμαν να αναγνωρίσουν το άδικο που βίωσαν και να εκφράσουν τη θλίψη τους για αυτό που τους είχε συμβεί. Αυτά τα παιδιά δεν εξελίχτηκαν φυσικά σε βίαιες εγκληματικές προσωπικότητες. Ήταν σε θέση να νιώσουν συναισθήματα και να δράσουν συνειδητά.

Τι είναι αλήθεια το μίσος; Για τη συγγραφέα είναι μια πιθανή συνέπεια της οργής και της απόγνωσης του παιδιού, το οποίο παραμελήθηκε ήδη κατά το προγλωσσικό στάδιο. Όσο ο θυμός απέναντι σε έναν γονιό παραμένει ασυνείδητος και απωθημένος δεν μπορεί να σβήσει. Μπορεί μόνο να μετατεθεί σε αποδιοπομπαίους τράγους, στα ίδια τα παιδιά αυτού που τον νιώθει ή σε υποτιθέμενους εχθρούς. Καμουφλαρισμένος ως ιδεολογία, ο θυμός που έχει μετεξελιχθεί σε μίσος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, γιατί είναι ανίκητος και υπερβαίνει κάθε ηθική επιταγή. Όποιος παρατηρήσει με ενσυναίσθηση το κλάμα ενός απελπισμένου βρέφους θα εκπλαγεί, γράφει, από την ένταση αυτών των συναισθημάτων.

«Ένα ζώο αντιδρά στην επίθεση είτε με φυγή, είτε με πάλη. Αμφότεροι οι τρόποι αυτοί είναι αδύνατοι για ένα νήπιο το οποίο το βασανίζουν οι πιο κοντινοί του συγγενείς.  Έτσι, η φυσική αντίδραση αναστέλλεται, για δεκαετίες ολόκληρες μερικές φορές, ώσπου να εκδηλωθεί απέναντι σε κάποιον πιο αδύναμο. Τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα ξεσπούν με τρόπο αδίστακτο κατά των μειονοτήτων. Αυτό ονομάζεται ξενοφοβία, και τα θύματα ποικίλλουν από τόπο σε τόπο. Μόνο οι λόγοι αυτού του μίσους είναι παντού οι ίδιοι […]. Σκοτώνουν και βασανίζουν ξένους ανθρώπους, που δεν τους έχουν κάνει τίποτε κακό, κι ύστερα ωραιοποιούν τις φρικαλεότητές τους με υποτιθέμενες θρησκευτικές ή πολιτικές ιδέες. Φυσικά, δεν έχουν ιδέα πως πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους εκδικούνται για την τρομοκρατία που γνώρισαν οι ίδιοι στην πρώιμη παιδική τους ηλικία.»

Πώς είναι δυνατόν άνδρες και γυναίκες που έχαιραν μιας γενικής εκτίμησης να συμπεριφέρθηκαν σαν τέρατα; Κατά την άποψή της, η αιτία βρίσκεται σαφέστατα στον καταστροφικό τρόπο ανατροφής των μικρών παιδιών, ο οποίος ήταν ευρύτατα διαδεδομένος στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα στη Γερμανία και τον οποίο χαρακτηρίζει ως κακοποίηση νηπίων. Και σε άλλες χώρες κακοποιούνταν και εξακολουθούν μέχρι σήμερα ακόμη να κακοποιούνται παιδιά με το πρόσχημα της ανατροφής –όμως ούτε κατά διάνοια με τον συστηματικό τρόπο και την επιμέλεια που ήταν τόσο χαρακτηριστική για τη μαύρη παιδαγωγική στη Γερμανία.

Στις δύο γενιές που προηγήθηκαν της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, οι μέθοδοι αυτές τελειοποιήθηκαν. Ώσπου στο τέλος ο Χίτλερ έλαβε αυτό που χρειαζόταν. Σύμφωνα με τα δικά του λόγια αυτό εκφράστηκε ως εξής: «Η παιδαγωγική μου είναι σκληρή. Η αδυναμία πρέπει να κοπεί από τη ρίζα. Στα εκπαιδευτήριά μου θα γαλουχηθεί μια νεολαία, που μπροστά της ο κόσμος θα τρομάζει. Μια βίαιη, κυρίαρχη, ατρόμητη, φοβερή νεολαία θέλω. Η νεότητα πρέπει να έχει όλα αυτά τα γνωρίσματα. Πρέπει να υπομένει πόνους. Τίποτε το αδύναμο και τρυφερό δεν πρέπει να βρίσκεται εντός της. Το ελεύθερο, υπέροχο αρπακτικό ζώο πρέπει να αστράφτει και πάλι στο βλέμμα της». Αυτό το παιδαγωγικό πρόγραμμα εξολόθρευσης του ζωντανού στοιχείου προηγήθηκε των σχεδίων εξολόθρευσης ενός λαού. Ήταν, με άλλα λόγια, η προϋπόθεση της επιτυχίας.

Μελέτες σε εγκαταλελειμμένα και κακοποιημένα σοβαρά παιδιά από τη Ρουμανία αποκάλυψαν εντυπωσιακές βλάβες σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου. Η νευροβιολογική έρευνα καθιστά πιο εύκολο για μας να κατανοήσουμε τον τρόπο των ναζί, όπως ο Άιχμαν, ο Χίμλερ και άλλοι λειτούργησαν. Η αυστηρή εκπαίδευση υπακοής που υποβλήθηκαν σε πρόωρη παιδική ηλικία οδήγησε σε ανεπαρκή ανάπτυξη των ανθρώπινων ικανοτήτων, όπως η συμπόνια και ο οίκτος για τα βάσανα των άλλων. Η Μίλερ δεν δέχεται την γενετική θεωρία της τρέλας. Ερμήνευσε την ψύχωση του Νίτσε ως αποτέλεσμα του πρωσικού τρόπου ανατροφής των παιδιών. Ο Ντοστογιέφσκι, για παράδειγμα, είχε έναν βίαιο πατέρα, αλλά μια στοργική μητέρα. Εκείνη δεν ήταν αρκετά ισχυρή για να τον προστατεύσει από τον πατέρα του, αλλά, γράφει ότι  του έδωσε μια ισχυρή αντίληψη της αγάπης, χωρίς την οποία τα μυθιστορήματά του θα ήταν αδιανόητα.

  Αποφεύγοντας την αναζήτηση της αλήθειας, λέει η ψυχολόγος, δεν διασώζουμε την αγάπη -ούτε καν την αγάπη για τους γονείς μας. Η πράξη της συγχώρεσης δεν μας βοηθάει, όσο συγκαλύπτει αυτά που συνέβησαν. Γιατί η αγάπη και η αυταπάτη αλληλοαποκλείονται. Από την αναλήθεια, την άρνηση της οδύνης στο προσωπικό μας παρελθόν, γεννιέται το μίσος που μεταβιβάζεται σε αθώους. Αποτελεί μια προσκόλληση στην αυταπάτη και στο αδιέξοδο. Η πραγματική αγάπη αντέχει την αλήθεια.

Στο έργο της Το Δράμα του προικισμένου παιδιού, η MILLER ALICE επίσης θεωρεί ότι πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν, όταν ήταν παιδιά, να μάθουν να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των γονέων τους και να κερδίσουν την «αγάπη» τους. Ως ενήλικες μπορεί να κυνηγούν την επιτυχία, έχουν όμως ταυτόχρονα μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι δεν αξίζουν τίποτα. Χωρίς ποτέ να τους έχει επιτραπεί να εκφράσουν τα πραγματικά τους συναισθήματα, και έχοντας χάσει την επαφή με τον αληθινό τους εαυτό, εκδραματίζουν τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους με επεισόδια κατάθλιψης ή καταναγκαστικής συμπεριφοράς, ή ακόμα και με ιδέες μεγαλείου. Στη συνέχεια, με τη σειρά τους, μεταφέρουν αυτή τη κληρονομιά της καταπίεσης στα δικά τους παιδιά. Πρόκειται για την «δηλητηριώδη» παιδαγωγική (το κάνω για το καλό σου) που καταστρέφει ζωές.

Στα κείμενά της, η Miller κατηγόρησε τους ψυχολογικά βίαιους γονείς για την πλειοψηφία των νευρώσεων και ψυχώσεων. Υποστήριξε ότι όλες οι περιπτώσεις των ψυχικών ασθενειών προκαλούνται από την καταπίεση της οργής ​​και του πόνου, ως αποτέλεσμα των υποσυνείδητων παιδικών τραυμάτων που δεν επιλύθηκαν συναισθηματικά. Οι άνθρωποι δεν προτιμούν να ξέρουν για τη δική τους θυματοποίηση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας γιατί προκαλεί αφόρητο πόνο. Η μετατόπιση κατευθύνει ασυνείδητα το ανεπίλυτο τραύμα ενάντια σε άλλους ( πόλεμος, τρομοκρατία, εγκληματικότητα) στον εαυτό του (διατροφικές διαταραχές, εθισμό στα ναρκωτικά, κατάθλιψη) και στους απογόνους. Επιβεβαίωσε αυτό που τόσο πολλοί θεώρησαν ότι δεν είναι αληθινό: ότι τα προβλήματά τους δεν ήταν έμφυτα αλλά είχαν πραγματικές αιτίες, και ως εκ τούτου  πραγματικές λύσεις. Ενθαρρύνει έτσι τους γονείς να προσπαθήσουν να θεραπεύσουν τις συγκρούσεις τους και να γίνουν καλύτεροι γονείς. Οι άνθρωποι των οποίων η ακεραιότητα δεν έχει υποστεί ζημιά κατά την παιδική ηλικία, οι οποίοι έχουν προστασία,  σεβασμό, και αντιμετωπίζονται με ειλικρίνεια από τους γονείς τους, θα είναι - τόσο στα νιάτα τους και στην ενήλικη ζωή – ευφυείς συναισθηματικά. Θα πάρουν  ευχαρίστηση στη ζωή και δεν θα αισθάνονται καμία ανάγκη να βλάψουν τους άλλους ή τον εαυτό τους. Θα χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, όχι για να επιτεθούν στους άλλους.

Τα παραδείγματα της Alice Miller είναι τόσο ζωντανά  που αγγίζουν το πληγωμένο παιδί που υπάρχει μέσα σε όλους μας και δείχνουν κυρίως ότι μέσω αυτής της συνειδητοποίησης  μπορούμε να σπάσουμε την αλυσίδα της βίας. 

Κλώνοι του Αδωνι και του Πλεύρη χαλάνε το «κεντρώο» αφήγημα του Μητσοτάκη…

Ο Κυριάκος Μητοτάκης κέρδισε τις εκλογές στηριζόμενος, εκτός των άλλων, σε ένα «κεντρώο» αφήγημα. Τον ευνοούσαν, άλλωστε, οι συνθήκες. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είχε κυριαρχήσει και ο Αλέξης Τσίπρας, υπό το κράτος της επερχόμενης ήττας, χρησιμοποίησε μια πολωτική και σε πολλά σημεία ακραία ρητορεία, η οποία έσπρωχνε προς τη ΝΔ τα μετριοπαθέστερα τμήματα του ενδιάμεσου εκλογικού σώματος.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα χάνονταν και υποβαθμίζονταν οι κραυγές, η ακροδεξιά ρητορεία και οι εθνικοπατριωτικές κορώνες στελεχών της ΝΔ σε κρίσιμα θέματα. Οσοι έλεγαν ότι αυτές τις κραυγές η ΝΔ θα τις βρει μπροστά της όταν έρθει στην εξουσία, επίσης δεν ακούγονταν. Ηταν θέμα χρόνου να δούμε την επιβεβαίωση.

Το πρώτο παράδειγμα είναι το Μακεδονικό και η Συμφωνία των Πρεσπών, στα οποία η μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα των ντεμέκ μακεδονομάχων της ΝΔ ;eχει περάσει πλέον στην αρμοδιότητα των γελοιογράφων. Όμως, το θέμα αυτό έληξε-ευτυχώς- και το αφήνουμε.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, το οποίο μπορεί να έχει ανησυχητική εξέλιξη. Οσα συνέβησαν χτες με την οργάνωση της Νεολαίας της ΝΔ στην Πεντέλη είναι πολύ αποκαλυπτικά. Πρώτα πρώτα προκαλεί ανατριχίλα το γεγονός ότι νέα παιδιά χρησιμοποιούν λόγο και «επιχειρήματα» που ξεπερνούν τα αντίστοιχα παλιών ακροδεξιών. Και ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα της ΝΔ.

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν αυτόνομο ακροδεξιό και ρατσιστικό λόγο. Από κάπου τον πήραν. Τόσα χρόνια άκουγαν ότι τους πρόσφυγες και μετανάστες «τους φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ακουγαν διάφορα μπουμπούκια του κόμματός τους να μεταφέρουν ανενόχλητοι σ’ αυτό την ρητορεία του καρατζαφερικού ΛΑΟΣ, καλώντας τους δημάρχους του ΣΥΡΙΖΑ «να πάρουν τους λαθρομετανάστες στους δήμους τους».

Τα παιδιά αυτά, λοιπόν, είναι πολιτικοί κλώνοι του Αδωνι Γεωργιάδη και του Θανάση Πλεύρη. Είχαν πιστέψει ότι, μόλις το κόμμα τους θα ερχόταν στην εξουσία, θα λυνόταν το προσφυγικό πρόβλημα. Τώρα βλέπουν τους σημερινούς υπουργούς να ζητούν από τους δημάρχους(και) της ΝΔ να πάρουν πρόσφυγες και μετανάστες στους δήμους τους. Και γράφουν ακροδεξιά και ρατσιστικά παραληρήματα, όπως αυτό που περιλαμβάνεται στην επιστολή της νεαρής προέδρου της τοπικής ΟΝΝΕΔ. Πάλι καλά που δεν ζήτησε από τον Χρυσοχοίδη αυτό που είχε ζητήσει ο (του ΛΑΟΣ) Πλεύρης, δηλαδή να υπάρχουν «νεκροί μετανάστες στα σύνορα» και όσοι μετανάστες έρχονται εδώ «να ζουν μια κόλαση».

Ο Αδωνις και ο Πλεύρης έπαψαν πια να λένε τέτοια. Είναι υπουργοί και βουλευτές και φυλάγονται. Αλλά ο σπόρος , που έχουν σπείρει, έχει φυτρώσει. Υπάρχουν κλώνοι τους παντού. Από τον φανφαρόνο Μπογδάνο, που έχει χαρακτηρίσει τους μετανάστες «εισβολείς», μέχρι έναν άλλον που μίλησε για «μετανάστη-πίθηκο» και τώρα την ΟΝΝΕΔίτισσα, που φοβάται ότι η γειτονιά της θα…μολυνθεί από τους μετανάστες.

Ολοι αυτοί δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο ακροδεξιός λόγος είναι ισχυρός στη ΝΔ. Και στην περίπτωση του μεταναστευτικού ο κ. Μητσοτάκης δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα. Οσο η ΝΔ ήταν στην αντιπολίτευση, όλα καλύπτονταν από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μένος. Τώρα ο κ. Μητσοτάκης θα καλείται κάθε τρεις και λίγο να συμμαζεύει τους Μπογδάνους, τους Γιάνναρους και τις Νικητοπούλου.

Το λέει πολύ καλά αυτή η παροιμία: «Όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι».  

από το f/b του Γιώργου Καρελιά

Ο Χατζηνικολάου, ο Μητσοτάκης και τα πορτατίφ του Σαμαρά...

Νομίζαμε ότι η αλήστου μνήμης συνέντευξη του Σαμαρά στα πορτατίφ του της πάλαι ποτέ ΝΕΡΙΤ ήταν το αποκορύφωμα της δημοσιογραφικής υμνολογίας σε πρωθυπουργό, αλλά ακόμα δεν τα είχαμε δει όλα, όπως απέδειξε η χθεσινοβραδινή συνέντευξη – παιάνας – διθύραμβος του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ενώπιος Ενωπίω (reloaded) του Νίκου Χατζηνικολάου.

Όταν λίγους πριν τις εκλογές ο Κυριάκος είχε εμφανιστεί στο πρωινάδικο της Σταματίνας Τσιμτσιλή, κάνοντας μεταξύ άλλων συγκλονιστικές αποκαλύψεις, όπως ότι βλέπει Netflix από το κινητό, δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν εκδηλώσει τη θυμηδία τους. Αλλά η χτεσινή… φιλική κουβεντούλα δεν είχε και τόσο μεγάλες διαφορές από τη συγκεκριμένη lifestyle κουβεντούλα.

Ο Χατζηνικολάου κυριολεκτικά κόλλησε στον τοίχο τον πρωθυπουργό, με ερωτήσεις του στιλ αν τα ντολμαδάκια της Μαρίκας είναι το αγαπημένο του φαγητό, [αν προτιμά] “ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή τέννις;” (sic), τι ομάδα είναι, παραλείποντας ωστόσο να ρωτήσει το ζώδιο και τον ωροσκόπο. Προς το τέλος της συνέντευξης ακολούθησε ερώτηση κόλαφος για το αν ο Μητσοτάκης αισθάνεται “χαλαρός ή σφιγμένος” στα νέα του καθήκοντα, κι αν θα σκεφτόταν να μείνει χωρίς γραβάτα, κάτι που ο πρωθυπουργός τον διαβεβαίωσε ότι δε θα συμβεί ποτέ όσο ασκεί τα επίσημα καθήκοντά του.

Ακολούθησε “μίνι ξενάγηση” στο Μαξίμου, για να δει το πανελλήνιο τις διακοσμητικές – καλλιτεχνικές παρεμβάσεις του νέου πρωθυπουργού. Συγκλονιστικά ήταν και τα ενδιάμεσα βιντεάκια, με τίτλους όπως “Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον ελεύθερο χρόνο του”, όπου μάθαμε μεταξύ άλλων ότι το ringtone στο κινητό του είναι το Paradise City των Guns’n’roses, τους οποίους όμως δεν έχει καταφέρει να δει από κοντά -τραγικό- κι ότι είναι “ιδιαίτερα ταλαντούχος στο ποδόσφαιρο” (sic). Ταλέντο που μοιράζεται εξάλλου με τον πρόσφατα αποσυρθέντα από την πολιτική (γέλια κοινού) παλαιότερο προκάτοχό του, Κώστα Καραμανλή.

Νωρίτερα, είχαμε την ευκαιρία να συγκινηθούμε με τους συγχωρεμένους πια γονείς του πρωθυπουργού, που αναπολούσαν σε παλιά εκπομπή του σταθμού τα πρώτα χρόνια του Κυριάκου, ως πολιτικού εξόριστου βρέφους στο Παρίσι μεταξύ άλλων. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον πρωθυπουργό να εκθέσει την αφοσίωσή του στο θεσμό της οικογένειας “που κράτησε όρθια τη χώρα μες στην κρίση” (εννοώντας  ότι υποκατέστησε πλήρως το κοινωνικό κράτος που διαλύσαμε) και να μιλήσει για τα παιδιά και τη σύζυγό του, λανσάροντας το προφίλ του φιλόστοργου πάτερ-φαμίλια, παραδίδοντας μάλιστα και μαθήματα διάσωσης γάμου.

Ο Μητσοτάκης απάντησε επίσης σε όσους τον θεωρούν “προϊόν της ελίτ” (υποθέτουμε ότι δεν εννοούσε τα στρώματα, τα παπούτσια ή τις φρυγανιές), λέγοντας ότι:  “Δούλεψα πολύ σκληρά, αποφοίτησα από το Χάρβαρντ ως αριστούχος. Έφυγα από την Ελλάδα γιατί ήθελα να σταθώ στα πόδια μου. Ο μεγάλος μου αγώνας για να συμμετέχω στα κοινά είναι για να δώσω ευκαιρίες σε κάποιους να πετύχουν κάτι ανάλογο. Έχω τεράστιο σεβασμό για τους ανθρώπους που φτάνουν στην κορυφή χωρίς εφόδια”. Ένα δάκρυ κύλησε για όσους έχουν μέσα τους έναν άριστο γίγαντα εν υπνώσει, που περιμένει να αφυπνιστεί.

Μας διαβεβαίωσε επίσης, στο λιγοστό μέρος της συνέντευξης που αφιερώθηκε σε πολιτικά ζητήματα, ότι “εφαρμόζουμε πολιτικές που στηρίζουν τον κόσμο της εργασίας”. Όπως το πλήρες κι οριστικό χτύπημα στις απεργίες, το συνδικαλισμό και τις συλλογικές συμβάσεις, με πολιτικές όπως η προώθηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και του φακελώματος των συνδικαλιστών.

Στον πόλεμο που γίνεται στη γειτονιά μας αφιερώθηκαν ελάχιστα λεπτά σε μια σχεδόν δίωρη εκπομπή, περιοριζόμενος ουσιαστικά σε ευχολόγια περί “κυρώσεων” από την ΕΕ. Τόνισε πως είναι “αρκετά παρεμβατικός πρωθυπουργός που έχει απαιτήσεις” γιατί “η κοινωνία έχει απαιτήσεις”, για να προβάλλει την εικόνα του “αποφασιστικού” ηγέτη. Όπως κάθε κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, μίλησε για εξάντληση της τετραετίας και αποφυγή εκλογικού αιφνιδιασμού με αφορμή την εκλογή ΠτΔ.

Αναφερόμενος στη Novartis μετέθεσε το θέμα στη βουλή, λέγοντας πως για εκείνον οι πολιτικές διαφορές λύνονται στην κάλπη κι όχι στα δικαστήρια, ενώ εμφανίστηκε διατεθειμένος να θεσπίσει διαδικασία ψηφοφορίας αποδήμων στα προξενεία, αντί της επιστολικής ψήφου που προκρίνει ο ίδιος, δίχως ωστόσο να κάνει λόγο για πιο συγκεκριμένα κριτήρια απόδοσης του εκλογικού δικαιώματος στους κατοίκους εξωτερικού.

Αδημονούμε για την επόμενη συνέντευξη – πορτρέτο του πρωθυπουργό σε αυτή ή άλλη “ενημερωτική” εκπομπή, όπου πέρα από τις αστρολογικές μας απορίες για τον πρωθυπουργό, μπορεί να μάθουμε επίσης αν αγαπά τα ζώα, αν προτιμά βουνό ή θάλασσα, το αγαπημένο του χρώμα κι αν έχει δει το Joker και ποια η γνώμη του...

 πηγή

Οταν η κυβέρνηση συνομιλεί με τη Βουλή

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Θα μπορούσε το σημερινό χρονογράφημα να τιτλοφορείται: «Μια διαφορετική άποψη για τη διάκριση των εξουσιών» ή «Μια νεωτεριστική θέση για τη διάκριση των εξουσιών» και άλλα παρόμοια. Το ζήτημα είναι οι θέσεις του πρωθυπουργού για τη διάκριση των εξουσιών, όπως τις διατύπωσε στο Εθνικό Κοινοβούλιο επί του θέματος προανακριτική επιτροπή για τη Novartis. Αλλά την επομένη της κρίσιμης συνεδρίας, κατά την οποία, ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός επέλεξε η κυβέρνησή του να απουσιάσει. Με τα κυβερνητικά έδρανα στη Βουλή να εμφανίζουν θέαμα κενοταφίου και τους υπουργούς (υποθέτω και τους μη κοινοβουλευτικούς) «χύμα» στα έδρανα των βουλευτών της παράταξης.

Διευκρίνισε λοιπόν, την επομένη, ο πρωθυπουργός: «… για εμάς η Βουλή δεν αποτελεί απλά τον βραχίονα της κυβέρνησης, δεν εντάσσεται στη λειτουργία της, την πλαισιώνει, δεν την υπηρετεί, αλλά συνομιλεί μαζί της». Και παρακάτω, για την «αμηχανία των αντιπάλων μας» (προφανώς, του ΣΥΡΙΖΑ): «Θα χρειαστούν (…) αρκετό καιρό για να αντιληφθούν, γιατί η κυβέρνηση, σεβόμενη το Σύνταγμα, άφησε στη Βουλή την πρωτοβουλία για την υπόθεση Novartis», υποστηρίζοντας πως «η εικόνα των κενών εδράνων δεν συνιστούσε σε καμία περίπτωση περιφρόνηση του αντιπάλου μας», αλλά «έμπρακτη απόδειξη για τον σεβασμό που επιδεικνύουμε στη διάκριση των εξουσιών».

Τρέμε Μοντεσκιέ! Σεβασμός του αντιπάλου, της Βουλής και της διάκρισης των εξουσιών… η επιτομή της πολιτικής στρεψοδικίας, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και οπορτουνισμός, στην καλύτερη περίπτωση ελιγμός οφειλής έναντι υποστηρίξεως, αυτό που λέμε «και η πίτα αφάγωτη και ο σκύλος χορτάτος». Η αθλιότητα της, δήθεν, κυβερνητικής ουδετερότητας. Δεν πά’ να βγούνε όλοι λάδι με τη Novartis! Ολοι… ασκανδάλιστοι! Το μέγα σκάνδαλο είναι οι μεθοδεύσεις, ο διασυρμός των θεσμών, που πάνε να το περάσουν για θεσμική καινοτομία και ευεργέτημα!    

Για τον μικρό Ραφαήλ και το εμπόριο ζωής των Novartis

Γράφει ο Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος

«Το μωρό σου πάσχει από μια σπάνια αρρώστια. Κινδυνεύει να μείνει παράλυτο. Ξαφνικά μαθαίνεις ότι βρέθηκε θεραπεία… Η ζωή σου αποκτά και πάλι νόημα. Όμως υπάρχει μια μικρή …λεπτομέρεια. Η εταιρεία που ανακάλυψε το φάρμακο το κοστολογεί 2,1 εκατομμύρια δολάρια!!! Το όνομα της, Novartis… Ναι, ο γνωστός ελβετικός κολοσσός με τις μίζες που απασχόλησε και την ελληνική πολιτική σκηνή. 

Η Novartis πήρε άδεια για το πιο ακριβό φάρμακο στον κόσμο! Η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) των ΗΠΑ ενέκρινε το πιο ακριβό φάρμακο στον κόσμο, τη γονιδιακή θεραπεία «Zolgensma» της ελβετικής φαρμακοβιομηχανίας. Η θεραπεία έχει εφάπαξ κόστος 2,12 εκατομμυρίων δολαρίων (!!!) και αφορά ασθενείς με νωτιαία μυική ατροφία (Spinal Muscular Atrophy-SMA), μια σχετικά σπάνια νευρομυϊκή πάθηση γενετικής αιτιολογίας, η οποία αποτελεί βασική γενετική αιτία θανάτου των βρεφών. Η Novartis αναμένει να πάρει ανάλογη έγκριση κυκλοφορίας της θεραπείας από τις αντίστοιχες εποπτικές αρχές της Ευρώπης και της Ιαπωνίας. Όπως καταλαβαίνετε τα λεφτά είναι πολλά….»

Αυτά γράφαμε πριν λίγους μήνες, στις 25 Μαΐου (https://www.imerodromos.gr/echeis-2-1-ekatommyria-dolaria-gia-na-soseis-to-paidi-soy-i-novartis-poylaei-to-farmako/).

Η υπόθεση και το παράδειγμα έγινε δυστυχώς πραγματικότητα. Ο μικρός Παναγιώτης -Ραφαήλ που πάσχει από νωτιαία μυική ατροφία τύπου 1.  Το παιδί λαμβάνει μέχρι σήμερα το μοναδικό φάρμακο που υπάρχει στην Ευρώπη για την ασθένειά του. Ο γονείς του θέλοντας, όπως κάθε γονιός, το καλύτερο για τη ζωή του παιδιού τους αναζήτησαν την πιο ελπιδοφόρα λύση. Η λύση είναι να μεταβεί στις ΗΠΑ (για να λάβει τη θεραπεία – φάρμακο Zolgensma» της Novartis) ο μικρός όπου μπορεί να λάβει στη την θεραπεία που χρειάζεται. «Η θεραπεία στην Αμερική έχει εγκριθεί εδώ και τέσσερις μήνες. Όμως μόνο η ένεση κοστίζει 2 εκατ. ευρώ. Μια κλινική που μας έστειλε προσφορά μάς ενημέρωσε ότι το συνολικό κόστος της θεραπείας υπολογίζεται στα 3,5 έως 4,7 εκατ. ευρώ», δήλωσε ο πατέρας του παιδιού, Γιώργος Γλωσσιώτης, μιλώντας στο ethnos.gr πριν από λίγες μέρες.

Μετά τα «όχι» του  Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο (ΑΥΣ), που επικαλείται οικονομικά και επιστημονικά κριτήρια, η οικογένεια του Παναγιώτη – Ραφαήλ έχει κάνει κάλεσμα για οικονομική στήριξη.

Είναι παραπάνω από αυτονόητο το κάλεσμα μας για τη στήριξη της μεγάλης προσπάθειας των γονιών του μικρού Ραφαήλ για τη ζωή του.

Επιμένοντας ότι η υγεία, τα φάρμακα και οι θεραπείες δεν πρέπει να είναι εμπορεύματα, γιατί αφορούν την ίδια την ανθρώπινη ζωή, ακολουθεί η συνέχεια του δημοσιεύματος μας. Γιατί κάθε παιδί όπως ο Παναγιώτης Ραφαήλ έχουν δικαίωμα στη ζωή, χωρίς να κοστολογείται η ίδια τους η ζωή από τις πολυεθνικές.

«Η Novartis πήρε άδεια για το πιο ακριβό φάρμακο στον κόσμο! Η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) των ΗΠΑ ενέκρινε το πιο ακριβό φάρμακο στον κόσμο, τη γονιδιακή θεραπεία «Zolgensma» της ελβετικής φαρμακοβιομηχανίας. Η θεραπεία έχει εφάπαξ κόστος 2,12 εκατομμυρίων δολαρίων (!!!) και αφορά ασθενείς με νωτιαία μυική ατροφία (Spinal Muscular Atrophy-SMA), μια σχετικά σπάνια νευρομυϊκή πάθηση γενετικής αιτιολογίας, η οποία αποτελεί βασική γενετική αιτία θανάτου των βρεφών. Η Novartis αναμένει να πάρει ανάλογη έγκριση κυκλοφορίας της θεραπείας από τις αντίστοιχες εποπτικές αρχές της Ευρώπης και της Ιαπωνίας. Όπως καταλαβαίνετε τα λεφτά είναι πολλά….

Η θεραπεία χρησιμοποιεί έναν αβλαβή ιό ως «όχημα» για να μεταφέρει στο γονιδίωμα του ασθενούς ένα φυσιολογικό αντίγραφο του γονιδίου SMN1, το οποίο είναι ελαττωματικό στα μωρά με την εν λόγω πάθηση, η οποία καταστρέφει τα νεύρα που ελέγχουν τους μυς και συχνά οδηγεί σε παράλυση, αναπνευστική δυσκολία και πρόωρο θάνατο. Η πάθηση εμφανίζεται σε περίπου ένα παιδί για κάθε 10.000 τοκετούς.

Η Νovartis βρήκε τη θεραπεία – όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται – για να μην πεθάνει το βρέφος. Όμως την κοστολογεί 2,1 εκατομμύρια δολάρια! Τα έχεις; Το παιδί σου σώθηκε. Δεν τα έχεις; Η Novartis δεν …χαρίζει!

Η πολυεθνική δικαιολόγησε την τεράστια τιμή της θεραπείας με το σκεπτικό, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, ότι μια εφάπαξ θεραπεία είναι τελικά φθηνότερη από ακριβές μακρόχρονες θεραπείες που κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια κάθε χρόνο. Σύμφωνα με εκτίμηση της εταιρείας, η νέα γονιδιακή θεραπεία μπορεί να εξοικονομήσει έως πέντε εκατομμύρια δολάρια ανά ασθενή.

Μάλιστα! Αλλά για να την δώσει θέλει 2,1 εκατομμύρια δολάρια «ζεστά». Ως …φιλάνθρωπος εταιρεία μάλιστα δέχθηκε τμηματικές καταβολές του κόστους του «Zolgensma» από τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ασφαλιστικές εταιρείες. Κάνει και «δόσεις» λοιπόν η Novartis…

Το συγκεκριμένο φάρμακο μπορεί να σώσει ανθρώπινες ζωές και να αποτρέψει την παράλυση ενός παιδιού. Όμως είναι στα χέρια της «Novartis»… Μιας πολυεθνικής που δεν διστάζει όταν χάνονται δίπλα της ανθρώπινες ζωές, αυτή να κρατά τις τιμές των φαρμάκων για τη σωτηρία τους στα ύψη! Έτσι εξάλλου λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά»… Έτσι ενισχύεται ο …ανταγωνισμός.

Εξάλλου το «Zolgensma» θα ανταγωνισθεί το «Spinraza» της πολυεθνική «Biogen», την πρώτη -επίσης πολύ ακριβή- εγκεκριμένη θεραπεία για τη νωτιαία μυϊκή ατροφία, που βγήκε στην αγορά στο τέλος του 2016 και απαιτεί επανάληψη κάθε τέσσερις μήνες, με κόστος 750.000 δολαρίων τον πρώτο χρόνο και 375.000 ετησίως τα επόμενα χρόνια!

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Nonartis κάνει χοντρό εμπόριο πατώντας πάνω στο ανθρώπινο πόνο και την παιδική ασθένεια. Η ίδια εταιρεία κοστολογεί προς 475.000 ευρώ τη θεραπεία για τη λευχαιμία με το όνομα KYMRIAH. (https://www.imerodromos.gr/novartis-poulaei-therapia-gia-ti-lefchemia-475-000-dolaria-ta-echis-tis-sofias-choudalaki/)

Τα φάρμακα, είναι ένα ακόμα εμπόρευμα στον καπιταλισμό, είναι πεδίο ανταγωνισμού με τεράστια ποσά και συμφέροντα. Το φάρμακο, από ένα μέσο με το οποίο μπορούν να σωθούν ανθρώπινες ζωές και να προληφθούν ασθένειες, στον καπιταλισμό γίνεται ένα πανάκριβοαντικείμενο για χοντρές μπίζνες.  Τα φάρμακα δεν παράγονται για να σώσουν ανθρώπινες ζωές αλλά για να αυξήσουν τα κέρδη των πολυεθνικών και τα μερίσματα των μετόχων τους.

Εξάλλου οι αναλυτές της Γουόλ Στριτ προβλέπουν πωλήσεις του Zolgensma ύψους δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2022, έναντι 2,2 δισ. δολ. του Spinraza… Έτσι κάθε δόση «Zolgensma» θα κάνει πλουσιότερους κατά μερικά εκατομμύρια μια δράκα αρπακτικών που θησαυρίζουν πάνω στην ανθρώπινη ζωή…»   

πηγή