Η συνταγή της ευτυχίας

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Ετριψε τη μέση της με θερμαντική αλοιφή και κάθισε στον καναπέ. Ισια η πλάτη, σωστή στάση σώματος. Ηταν πολύ κουρασμένη, αλλά και χαρούμενη.

Δεύτερο συνεχόμενο απόγευμα μετά τη δουλειά είχε πέσει με τα μούτρα στη ζαχαροπλαστική. Γιορτές έρχονταν, ήθελε να κάνει γλυκά. Μπορούσε να τα αγοράσει, έτσι έλεγε κάθε χρόνο. Την επόμενη φορά θα πάω στον φούρνο ή στο ζαχαροπλαστείο. Και για άλλη μία χρονιά δεν το έκανε.

Πρωί πρωί του Σαββάτου πήγε στο σουπερμάρκετ: βούτυρο αγελάδος, ζάχαρη, απλή και άχνη, βανίλιες, αμύγδαλα ωμά ανάλατα, κανέλα τριμμένη και γαρίφαλο, μαγειρική σόδα και μπέικιν πάουντερ. Αλεύρι είχε πολύ, μέλι της είχαν φέρει, ελαιόλαδο καλό είχαν από τη μικρή οικογενειακή παραγωγή. Είκοσι δέντρα όλα κι όλα, αλλά το θαύμα τους το έκαναν.

Ζυμώματα, ψησίματα, μελώματα, αχνίσματα, ώρες ατελείωτες μέσα στην κουζίνα. Θόλωσαν και τα τζάμια από τη ζέστη του φούρνου κι εκείνη στην καρδιά του Δεκεμβρίου δούλευε ξεμανίκωτη και κατακόκκινη από τον κάματο.

Ασε τα πλυσίματα μετά: μίξερ, ταψιά, κατσαρόλια, τρίφτες και λεμονοστίφτες... Στο άλλο δωμάτιο έπαιζε η τηλεόραση. Ούτε που καταλάβαινε τι άκουγε. Πήγε και την έκλεισε. Δεν ήθελε να ακούει, δεν ήθελε να βλέπει. Είχε απαυδήσει από τις ειδήσεις της «κανονικότητας» και της «βίαιης αναγκαστικότητας». Κοίταξε λίγο το δεντράκι της, που αναβόσβηνε πολύχρωμο και παιδικό.

Δεν ήταν από τα τέλεια δέντρα που ακολουθούν τις «τάσεις» της διακόσμησης, δεν έμοιαζε με άλλο. Το στόλισε μαζί με τις ανιψιές της, που ήρθαν να «βοηθήσουν». Εκείνη τους το είχε ζητήσει. Πρώτη φορά μετά από καιρό, πρώτη φορά μετά τις απώλειες, το δέντρο στα κλαδιά του φιλοξενούσε τις χαρούμενες κραυγές των παιδιών, τα οποία ενθουσιάζονταν με τα κρεμαστά παιχνίδια που κοιμούνταν δύο χρόνια μέσα στις κούτες.

Η μυρωδιά του φούρνου την ξύπνησε: παραλίγο να κάψει το τελευταίο ταψί μελομακάρονα. Ισα που πρόλαβε. Τα έβγαλε γρήγορα γρήγορα και τα περιέχυσε με σιρόπι.

Μετά, στον καναπέ, με μοναδικό φως από ένα μικρό λαμπατέρ και τα λαμπάκια του δέντρου, έτριβε τα χέρια και τα πόδια της που πονούσαν.

Ηθελε να ακούσει κάτι ταιριαστό για την εποχή, κάτι που να δίνει ξανά νόημα στη γιορτή. Θυμήθηκε τη χριστουγεννιάτικη ιστορία* του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, η οποία μιλούσε για τη λυπημένη και αμίλητη πολιτεία που ποτέ δεν γελούσε. Εως ότου την επισκέφθηκαν οι καλικάντζαροι.

Εκλεισε τα μάτια και έβαλε το παλιό δισκάκι. Αγαπημένο της σημείο, η ώρα που ο γεροκαλικάντζαρος, «ο Μανδρακούλος με τ’ όνομα», δίνει το σύνθημα για τον χορό τη νύχτα των Χριστουγέννων. Τον χορό και το γλέντι που οι αγέλαστοι κάτοικοι αρνούνται ότι έκαναν. Αλλά και το ρέιβ πάρτι των υποχθόνιων επισκεπτών που ήρθαν στον πάνω κόσμο καβάλα στις άσπρες χήνες τους την παραμονή. Είχαν κουραστεί, βλέπεις, τόσα χρόνια να πριονίζουν το δέντρο της Γης, να κάνουν αταξίες, και είπαν να δώσουν λίγο «άρωμα» στον κόσμο των συμφεροντολόγων ανθρώπων.

Πόσο χαρούμενο της φαινόταν εκείνο το τραγουδάκι των καλικάντζαρων, που σιγοτραγουδούσε την άλλη μέρα στο αυτοκίνητο: «Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,/τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα/ και ύστερα τη βάζουμε να βράζει/δεκαοχτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά».

Κι εκεί που πάρκαρε, πριν πάρει τον ηλεκτρικό για τη δουλειά, ξαφνικά την έπιασε νευρικό γέλιο. Φαντάσου να την άκουγε κανείς να τραγουδάει αυτό το τραγούδι στον δρόμο… Και να ήταν από τους εκπροσώπους της «κανονικότητας» και της «αναγκαστικότητας».

Το λιγότερο θα την κοίταγε στραβά. Ούτε που ήθελε να φανταστεί ποιο θα ήταν το περισσότερο… Και άντε να τους εξηγήσεις ότι πρόκειται για τραγούδι από παιδικό παραμύθι.

Αλλά παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να σιγοτραγουδάει. Είχε βρει τη συνταγή της ευτυχίας μέσα στο κλίμα της Αγέλαστης Πολιτείας: μυρωδιές από μπαχαρικά, μικρά παιδιά να στολίζουν δέντρα και το τραγούδι των καλικάντζαρων: «Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,/τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα».

*«Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι καλικάντζαροι», 1995, βιβλίο και CD εκδόσεις Καστανιώτης.

Ποιοι (δεν) γιορτάζουν με το εορταστικό ωράριο;

 του Τάσου Γιαννόπουλου

Από την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου ξεκίνησε το λεγόμενο εορταστικό ωράριο των εμπορικών καταστημάτων, τα οποία θα είναι ανοιχτά τις περισσότερες ημέρες μέχρι τις 9 το βράδυ, ενώ μέσα στο διάστημα των γιορτών προβλέπεται η λειτουργία τους τρεις Κυριακές, αρχής γενομένης από σήμερα.

Η εορταστική ατμόσφαιρα, όμως, δεν είναι για όλους/ες. Θα στηριχτεί, θα πέσει πάνω για την ακρίβεια, στις πλάτες των χιλιάδων εργαζόμενων στο εμπόριο οι οποίοι, χωρίς ξεκούραση, χωρίς διάλειμμα, με κανένα κενό (και με κομμένα ρεπό!), με απλήρωτες υπερωρίες και με τσακισμένα νεύρα θα είναι στο πόδι μέχρι την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν και θα λήξει το εορταστικό (για τους άλλους, όχι για αυτούς) ωράριο.

Κάτι παραπάνω από δύο διαβολο-εβδομάδες που θα διαδεχθούν τη φιέστα της «Black Friday», αναγκάζοντας τους εργαζόμενους στο εμπόριο να γκρεμίζουν και να ξαναστήνουν ολόκληρα καταστήματα 10 φορές σε έναν περίπου μήνα.

Την ίδια στιγμή, οι εργοδότες του εμπορίου (μεταξύ αυτών οι πιο γνωστοί είναι τα Factory Outlet, τα McArthur Glenn, τα Praktiker κ.α.) αμφισβητούν τα τελευταία χρόνια στην πράξη και την αργία της 26ης Δεκεμβρίου (καθιερώθηκε επίσημα το 2017), καθώς και την εθιμοτυπική αργία της 2ας Ιανουαρίου, η οποία αποτελεί την ελάχιστη ανάσα που χρειάζονται οι εμποροϋπάλληλοι μετά τη σκληρή «εορταστική» περίοδο του Δεκεμβρίου.

Οι ίδιοι οι εργοδότες έχουν «κατακτήσει» τις 32 εργάσιμες Κυριακές στις τουριστικές ζώνες, ενώ το ξήλωμα της κυριακάτικης αργίας επεκτείνεται και πέρα από τα εμπορικά καταστήματα, αφού στο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης προβλέπεται η κυριακάτικη λειτουργία των αποθηκών του λιανεμπορίου, με χιλιάδες εργαζόμενους επιπλέον να χάνουν την ξεκούρασή τους.

Σύμφωνα με τη συλλογικότητα «Ορθοστασία», οι μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου αποφασίζουν κατά το δοκούν πόσες και ποιες Κυριακές ανοίγουν, εφαρμόζουν 5ωρα εργασίας, 3μερες συμβάσεις (Leroy Merlin) μόνο για τα τριήμερα (Παρασκευή – Κυριακή), προσλαμβάνουν εργαζόμενους με εργόσημο (Hondos Center), ενώ σε πολλές επιχειρήσεις επιβάλλεται η 5ωρη απασχόληση την Κυριακή, ώστε οι εργαζόμενοι να χάνουν το επιπλέον ρεπό που θα δικαιούνταν.

Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν επίσης τη γενίκευση της ενοικιαζόμενης εργασίας, «μέσω δουλεμπορικών εταιρειών τύπου Man Power, Adecco, Icap, Mellon, με αποτέλεσμα εταιρείες όπως το Πλαίσιο, ο Βασιλόπουλος και τα Leroy Merlin να στελεχώνουν ολόκληρα τμήματα (π.χ. logistics) αποκλειστικά με “ενοικιαζόμενους”».

Το… γιορτάζουν με απολύσεις τα Public

Στην καθιέρωση της φιέστας που προηγείται, πλέον, του εορταστικού ωραρίου πρωτοστάτησε ένας από τους σημαντικότερους «παίχτες» του κλάδου, τα Public (RETAIL WORLD A.E.), που και φέτος δήλωσαν υπερήφανα ότι είναι η εταιρεία «που έφερε το Black Friday στην Ελλάδα» και «στηρίζουν με συνέπεια το θεσμό από το 2016» (sic).

Δεν μπορούν, ωστόσο, να επαίρονται για τις εργασιακές συνθήκες, δεδομένου ότι την ίδια περίοδο που καλούσε τους καταναλωτές να ορμήσουν στα καταστήματα κυνηγώντας τις «μεγάλες προσφορές», η εταιρεία έδειξε την πόρτα της απόλυσης σε εργαζόμενους, με φόντο τη συνένωση με τη Media Markt σε νέο σχήμα, στο οποίο η RETAIL WORLD κατέχει το 75%.

Όπως αναφέρουν στην «Εποχή» μέλη του σωματείου εργαζομένων στα Public, οι απολύσεις εντείνουν την ανησυχία τους, την ώρα που η εργοδοτική πλευρά παραπέμπει στις καλένδες την υπογραφή επιχειρησιακής σύμβασης που θα καλύπτει όλους τους εργαζόμενους της εταιρίας σε καταστήματα, κεντρικές αποθήκες, τμήματα παραλαβών, ετοιμασίας, αποστολών, καθαριότητας, φύλαξης, οδηγούς, τεχνικούς και συντηρητές, υπάλληλους γραφείων, λογιστές κ.λπ.

Οι εργαζόμενοι θυμίζουν ότι ο Όμιλος, όπως ο ίδιος ανακοίνωσε, «με ορόσημο την αλλαγής της εμπορικής του στρατηγικής το 2015- επιτυγχάνει κάθε χρόνο βελτίωση όλων των δεικτών και αύξηση μεριδίων στις βασικές προϊοντικές κατηγορίες που εστιάζει».

Τα κέρδη της, όμως, και η «ανάπτυξή» της εν λόγω εταιρείας, προσθέτουν οι εργαζόμενοι, έχουν στηριχθεί σε μισθούς πείνας, στο μοντέλο του εργαζόμενου – λάστιχο, σε εργολαβικούς εργαζόμενους/νες, σε απλήρωτες υπερωρίες, σε περικοπές στα έξοδα καθαριότητας «και σε διάφορες άλλες νόμιμες και μη πρακτικές», από αυτές που καθημερινά φτάνουν στα αυτιά τους από τους συναδέλφους τους στα 55 συνολικά καταστήματα Public.

Oι υπεύθυνοι επικοινωνίας των Public διάψευσαν κατηγορηματικά τα περί απολύσεων, απαντώντας πρόσφατα σε σχετικό ερώτημα της «Εφημερίδας των Συντακτών». Ανέφεραν μάλιστα ότι «γίνονται προσλήψεις 480 εποχικών εργαζομένων τον Δεκέμβριο».

Όπως, όμως, τονίζουν οι εργαζόμενοι, πρόκειται για συμβάσεις ενός μήνα, που σημαίνει… επιστροφή στην ανεργία μετά το τέλος γιορτών.

Μπάμπης Παπαδημητρίου: Η αστυνομία μπορεί να ξεβρακώνει τους «μπαχαλάκηδες»

Σύμφωνα με τους βουλευτές της ΝΔ, οι «μπαχαλάκηδες»- όπως αποκαλούν σωρηδόν όποιον και όποια αντιστέκεται- δεν έχουν δικαιώματα όπως τα ορίζει το Σύνταγμα, γι’ αυτό και σύμφωνα με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου, «μπορεί να τους ξεβρακώνει η αστυνομία».

Σε δηλώσεις του στο Action 24 και ερωτηθείς αν μπορείς να ξεβρακώσεις τους μπαχαλάκηδες, o Μπάμπης Παπαδημητρίου απάντησε: «Βεβαίως και μπορείς. Διότι εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση. Εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση, την ελευθερία τη δική σας και τη δική μου. Το μόνο που προσπαθείτε να κερδίσετε είναι τους ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι αν δεν βάλουμε λίγη τάξη σε αυτόν τον τόπο δεν θα μπορέσουν ούτε δουλειές να βρουν, ούτε να πάμε παρακάτω, ούτε να ξαναχτίσουμε τη χώρα».   

Η Ελλάδα για πρώτη φορά καταψήφισε στον ΟΗΕ ψήφισμα καταδίκης της ισραηλινής κατοχής

Ενώ ο παλαιστινιακός λαός διαδηλώνει ενάντια στη νομιμοποίηση των εποικισμών από τις ΗΠΑ

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι διαδήλωσαν στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, ενάντια στην πρόσφατη διακήρυξη των ΗΠΑ που αναγνωρίζει τους ισραηλινούς εποικισμούς ως συμβατούς με το Διεθνές Δίκαιο, πριμοδοτώντας ακόμη περισσότερο τη βίαιη κατοχή του Ισραήλ. Η απόφαση αυτή έρχεται να προστεθεί σε άλλες κινήσεις των ΗΠΑ υπέρ του Ισραήλ, όπως η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και της κυριαρχίας του Ισραήλ επί των συριακών Υψιπέδων του Γκολάν.

Σε Ραμάλα, Ναμπλούς, Τουλκάρμ, Βηθλεέμ και Χεβρώνα, οι Παλαιστίνιοι συμμετείχαν μαζικά στη «μέρα οργής», καίγοντας αμερικανικές και ισραηλινές σημαίες. Ο ισραηλινός στρατός είχε ενισχύσει τις δυνάμεις του στη Δυτική Οχθη ενόψει των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, ενώ συνόδευσε λεωφορεία γεμάτα με φανατικούς Ισραηλινούς εποίκους στη Ναμπλούς, προκαλώντας αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις με Παλαιστίνιους. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες επιτέθηκαν στο πλήθος σε διάφορα σημεία με δακρυγόνα και σφαίρες καουτσούκ, με αποτέλεσμα περίπου 26 Παλαιστίνιοι να τραυματιστούν, ενώ τουλάχιστον δέκα φυλακίστηκαν.

Εν τω μεταξύ, ψήφισμα για το «Τμήμα Δικαιωμάτων των Παλαιστινίων» στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που προέβλεπε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων και υπερασπιζόταν τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής, στηρίχτηκε από 87 χώρες, καταψήφισαν 23 και 54 απείχαν. Η ελληνική κυβέρνηση καταψήφισε το ψήφισμα αυτό υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα ψήφισε μαζί με ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Γουατεμάλα, Ονδούρα, Ουγγαρία, Μικρονησία, Νήσους Μάρσαλ και Ναούρου, Γερμανία, Τσεχία, Αυστρία, Βουλγαρία, Δανία, Εσθονία, Λιθουανία, Ολλανδία, Ρουμανία, Σλοβακία, Βραζιλία και Κολομβία. Οι 9 πρώτες ψήφιζαν πάντα υπέρ του Ισραήλ, ενώ οι επόμενες 12 μαζί και η Ελλάδα συνήθως απείχαν. Η κίνηση αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα της όλο και μεγαλύτερης αναβάθμισης των σχέσεων με το Ισραήλ, ενώ η ευθυγράμμιση με το Ισραήλ και στο παλαιστινιακό αποτελεί ένα νέο στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, που πρέπει να καταγγελθεί.

Ετσι ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Ισραελ Κατζ έσπευσε να ευχαριστήσει τις χώρες που άλλαξαν στάση, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Χαίρομαι που αυτή η σημαντική ομάδα χωρών αποφάσισε σήμερα να εκφράσει μια ξεκάθαρη ηθική στάση κατά της διάκρισης εναντίον του Ισραήλ στον ΟΗΕ. Αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στον μακροχρόνιο αγώνα εναντίον της προκατάληψης απέναντι στο Ισραήλ στα Ηνωμένα Εθνη» και κάλεσε και τις άλλες χώρες της ΕΕ «να υιοθετήσουν την ίδια στάση σύντομα».

Εν τω μεταξύ, την προώθηση μίας φιλόδοξης ατζέντας θεμάτων, προκειμένου να γίνουν ακόμη πιο στενές οι σχέσεις με τις ΗΠΑ και να σκληρύνουν περαιτέρω οι ήδη βαριές αμερικανικές κυρώσεις σε βάρος του Ιράν, επιδιωξε ο Νετανιάχου,σε συνάντηση με τον Μάικ Πομπέο. Στη συνάντηση τέθηκαν τέσσερα βασικά θέματα: Το ισραηλινό σχέδιο προσάρτησης της Κοιλάδας του Ιορδάνη, που αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Οχθη, το ενδεχόμενο σύναψης ενός νέου συμφώνου στρατιωτικής συνεργασίας ΗΠΑ – Ισραήλ, η κλιμάκωση των πιέσεων και κυρώσεων σε βάρος του Ιράν και το ενδεχόμενο μίας συμφωνίας που να αντανακλά τη βελτίωση των σχέσεων του Ισραήλ με πλούσιες μοναρχίες του Κόλπου.

Πρόκειται για τη μόνη αποτελεσματική τακτική, υποστήριξε ο Νετανιάχου, καθώς «τώρα τρέμει» η κυβέρνηση στην Τεχεράνη, έπειτα από τις τελευταίες διαδηλώσεις. Χαρακτηρίζοντας «παραγωγική» τη συνάντηση με τον Πομπέο, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ανέφερε ότι «συζητήσαμε για τις προσπάθειες να αντιμετωπιστεί η αποσταθεροποιητική επιρροή του Ιράν στην περιοχή και για άλλα θέματα που συνδέονται με την ασφάλεια του Ισραήλ».

Στην Ευρώπη συνεχίζονται οι διαφοροποιήσεις για τις αμερικανικές κυρώσεις σε βάρος του Ιράν, καθώς θίγονται μεγάλα οικονομικά και όχι μόνο συμφέροντα. Σε αυτό το πλαίσιο, Βέλγιο, Δανία, Φινλανδία, Ολλανδία, Νορβηγία και Σουηδία εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση στην οποία σημειώνουν ότι «βρισκόμαστε σε διαδικασία ένταξης στον INSTEX (Instrument in Support of Trade Exchanges)» και ότι ολοκληρώνονται οι σχετικές διαδικασίες σε κάθε κράτος. Ο INSTEX αποτελεί κοινή πρωτοβουλία που πήραν Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία το Γενάρη του 2018, ρύθμισης των εμπορικών τους σχέσεων με το Ιράν. Ζητούμενο της πρωτοβουλίας είναι να παρακαμφθούν οι συνέπειες της αποχώρησης των ΗΠΑ από τη Διεθνή Συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (JCPOA), μέσω του να μη γίνονται οι συναλλαγές με το Ιράν σε δολάρια.

Εκτός όμως από την Ευρώπη και στο εσωτερικό των ΗΠΑ συνεχίζονται οι αντιδράσεις για τις κινήσεις του Τράμπ στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Συρία. Η «απεμπλοκή» των ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή «θα ωφελήσει μόνο το Ιράν και τη Ρωσία», υποστήριξε με ομιλία του στο «Φόρουμ Αραβικής Στρατηγικής» στο Ντουμπάι ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ (επί προεδρίας Τζ. Ου. Μπους), Ντικ Τσένι, που συμμετείχε στην καταστροφική επίθεση το 2003 στο Ιράκ και το αιματοκύλισμα του ιρακινού λαού. Ο Τσένι προειδοποίησε την κυβέρνηση Τραμπ ότι η Ρωσία «καραδοκεί προκειμένου να γεμίσει τα κενά που δημιουργεί η αμερικανική εξωτερική πολιτική», αναφέροντας ως παράδειγμα την αποχώρηση Αμερικανών στρατιωτών από τη βορειοανατολική Συρία και την επακόλουθη εκεί ανάπτυξη Ρώσων στρατιωτών. Πρόσθεσε πως «η αδράνεια μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο κίνδυνο από τη δράση» και ότι «υπάρχουν ορισμένες βαθιά κακόβουλες δυνάμεις που εργάζονται στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αλλά και ενοχλητικές επιρροές εκτός περιοχής». Εξήρε, από την άλλη, τον Πρόεδρο Τραμπ για την απόφασή του να αποχωρήσει από τη διεθνή συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, με το επιχείρημα ότι «οι μουλάδες στην Τεχεράνη θέλουν πιο πολύ από όλα να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα».

Εν τω μεταξύ στο κάδρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη Μέση Ανατολή εμφανίζεται όλο και πιό πολύ η Κίνα. Τις κοινές ασκήσεις «Μπλε Ξίφος 2019» ολοκλήρωσαν ειδικές ναυτικές δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και της Κίνας στη ναυτική βάση «Βασιλιάς Φαϊσάλ» της Τζέντα. Τα κοινά γυμνάσια ξεκίνησαν στις 17 Νοέμβρη με τη συμμετοχή στρατιωτικών διοικητών του σώματος Κινέζων πεζοναυτών και ολοκληρώθηκαν στις 4 Δεκέμβρη, ενώ η Κίνα τα τελευταία χρόνια διευρύνει τις σχέσεις με τη συγκεκριμένη χώρα και αυξάνει τις πωλήσεις όπλων της σε αυτήν. 

πηγή

Παγανιστικά Χριστούγεννα ή επιστροφή στις ρίζες;

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Στη φυλακή, για να περάσουν οι ατέλειωτες ώρες, ακούγαμε και λέγαμε ιστορίες από τις ζωές μας. Είχαμε έναν παπά μαζί μας που δεν ξέραμε γιατί τον είχαν φέρει. Και ήρθε η σειρά του να μιλήσει για κάποιον κρατούμενο από τα παλιά. Μας άρεσαν αυτές οι ιστορίες.

Ηταν το δικό μας μέλλον. Δέκα μέρες χωρίς νερό και φαγητό στο σκοτάδι, χωρίς μιλιά ανθρώπου. Και όταν η πόρτα άνοιξε, πόνεσαν τα μάτια του από το φως. Εβλεπε μόνο σκιές. Δύο φύλακες τον υποβάσταζαν για να μη σωριαστεί. Και τον πήγαν στον διοικητή. Θα σταυρωθείς, του είπε.

Αθώος ή ένοχος, δεν έχει καμιά σημασία. Ο νόμος μετράει. Και πρέπει να δουλεύει, έστω και αν αδικεί. Ο νόμος λειτουργεί πάντα για τους άλλους που πρέπει να συμμορφωθούν. Δικός σας, είπε στους φρουρούς. Και το γλέντι άρχισε. Κνούτοι με σιδερένιες μπάλες και λεπίδες όργωναν το ισχνό κορμί.

Και το πλήθος θαύμαζε το θέαμα. Μπήκε στον χορό με ξύλα, με λοστάρια, με ματσούκια και πέτρες. Ακουγόταν το σπάσιμο των πλευρών του. Κόκκινες παπαρούνες φύτρωναν στο χώμα. Και ό,τι απέμεινε από το σώμα του, το κάρφωσαν στον σταυρό με ανθεκτικά καρφιά.

Αρπακτικά πουλιά έτρωγαν από τις ζωντανές σάρκες του. Σφίγγες και μύγες έπιναν από το στόμα και τα μάτια του. Σκληρό θέαμα ακόμα και για επαγγελματίες βασανιστές. Και έγιναν για μια στιγμή άνθρωποι. Τον λυπήθηκαν. Με μια βαριοπούλα τού έσπασαν τα κόκαλα κάτω από τα γόνατα, να τρέξει το αίμα και να λυτρωθεί. Το όνομά του, ρωτήσαμε. Και ο παπάς είπε: Ιησούς, Ιησούς Ναζωραίος.

Η Αθήνα μαζί με όλες τις χριστιανικές πρωτεύουσες του κόσμου συναγωνίζονται για το ποια θα γιορτάσει λαμπρότερα και με πιο πολλές αγορές την έλευση του Θεανθρώπου. Γιορτινά τραπέζια, ρεβεγιόν, χριστουγεννιάτικα θεάματα και συναυλίες.

Οι πολυεθνικές, και αυτές στη γιορτή, μας πλημμυρίζουν με προσφορές. Οσο μεγαλύτερη κατανάλωση, τόσο καλύτερη η γιορτή. Τα πλούσια και άφθονα τραπέζια μας γεμίζουν τους κάδους των απορριμμάτων και τους υπερχειλίζουν. Ενα είδος κοινωνικής πρόνοιας και ανακατανομής της αφθονίας. Και όλοι μας έχουμε δει ανθρώπους να ψάχνουν εκεί την τροφή τους κάτω από τα γιορτινά και χαρούμενα φώτα της Αθήνας, που φέτος μάλιστα δεν επιβάρυναν τον δήμο μας, δηλαδή όλους εμάς.

Ηταν ευγενής χορηγία ευαγών ιδρυμάτων. Και λες εύγε. Ιδού αλληλεγγύη. Προσωπικά είμαι υπέρ των γιορτών. Να διασκεδάσει ο κόσμος, να χαρεί, να γελάσει. Αλλά πού βρίσκεται ο Χριστός; Εκτός από κάτι κιτς φάτνες που είναι για γέλια, δεν έπεσε στην αντίληψή μου κάτι άλλο.

Και έκανα μια ανίερη σκέψη: Είναι αυτά τα Χριστούγεννα μια παγανιστική γιορτή της κατανάλωσης, κάτι σαν «Βlack Friday», που θα μπορούσαμε να το λέγαμε «Ηappy white days»; Μήπως δεν έχουν καμία σχέση με τον χριστιανισμό; Και έψαξα λίγο το θέμα.

Τον 1ο αιώνα μετά Χριστόν δεν υπήρχαν Χριστούγεννα, ούτε κάποια άλλη γιορτή για τη γέννησή του. Αυτό δεν απασχολούσε τη θεολογία. Κατά τον Ωριγένη, αυτό ήταν παγανιστική συνήθεια. Αυτό που ενδιέφερε, ήταν η συμμετοχή στο πάθος του Χριστού, στη θυσία του για τους ανθρώπους και τη σωτηρία τους. Μια πράξη, όπως θα λέγαμε σήμερα, αγωνιστική που προσφέρεται για το καλό όλων.

Τα Χριστούγεννα καθιερώνονται με εγκύκλιο του Πάπα Λιμπέριου το 354, αφού βέβαια είχε καθιερωθεί ο χριστιανισμός ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Και έκτοτε αμετάκλητα ο Χριστός έχει γεννηθεί στις 25 Δεκεμβρίου. Γιατί όμως ειδικά αυτή την ημερομηνία και όχι μιαν άλλη; (αφού ήδη είχαν περάσει τρεισήμισι αιώνες χωρίς ημερομηνία γέννησης του Θεανθρώπου). Και εδώ, όπως πάντα, υπεισέρχεται η πολιτική.

Οι Ρωμαίοι ήταν πραγματιστές. Εδειχναν μεγάλο σεβασμό στις θρησκείες που υπήρχαν στην αυτοκρατορία τους, με σκοπό να τις θέσουν στο πλαίσιο του πολιτεύματός τους. Δηλαδή την υποταγή της θρησκείας στο πλαίσιο της Πολιτείας. Τα μεταφυσικά ερωτήματα δεν απασχολούσαν τους αυτοκράτορες. Αυτό ήταν πρόβλημα των διανοούμενων θεολόγων. Στον 2ο και 3ο αιώνα δύο θρησκείες ήταν διαδεδομένες και ανταγωνιστικές στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αυτή του Χριστού, του γιου του Θεού.

Η άλλη του Μίθρα, γιου του Ηλιου. Και οι δύο είχαν γεννηθεί ταπεινά, σε σπηλιές. Και οι δύο είχαν αναστηθεί και είχαν οδηγηθεί στον αιώνιο πατέρα. Ο Μίθρας είχε ημερομηνία γέννησης 25 Δεκεμβρίου. Οπου υπήρξαν και λαμπρές τελετές προς τιμήν του.

Οταν ο Ηλιογάβαλος γίνεται αυτοκράτορας επιβάλλει τη θρησκεία του Μίθρα, δηλαδή τη λατρεία του Ηλιου. Αργότερα ο Αυρήλιος προσθέτει και τον Απόλλωνα για να δημιουργήσει έναν δικό του θεό, τον Sol Invictus (Ανίκητος Ηλιος), θρησκεία που ασπάστηκε και ο Κωνσταντίνος στις αρχές της αυτοκρατορίας του, πριν τελικά επιβληθεί για πάντα ο χριστιανισμός ως επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία. Και από εδώ και πέρα τα πάντα κανονίζονται από τις διάφορες συνόδους, σχίσματα, αιρέσεις κ.λπ.

Μπερδεμένα πράγματα. Μήπως ο χριστιανισμός είναι κάτι πιο απλό; Ας ακούσουμε τον φανταστικό παπά της φυλακής: «Χριστέ μου, το παράδειγμά σου ακολούθησαν κι άλλοι. Ανέβηκαν τον δικό τους σταυρό σε σκοτεινά μπουντρούμια, με αλυσίδες σε χέρια και πόδια, με βγαλμένα τα νύχια και τα δόντια, κρεμασμένοι ανάποδα από το ταβάνι, μέχρι να ξεψυχήσουν. Ομως κανείς δεν τους θυμάται. Και ήταν δικοί σου μαθητές. Χριστέ μου, φοβάμαι πως σε λίγο θα έχουν ξεχάσει και σένα».

Να υπερασπιστούμε τις φάτνες του καιρού μας!

Όπως σημειώνει ο Μακιαβέλι στο βιβλίο του «O ηγεμόνας», το καλό πρέπει να το κάνεις με δόσεις για να σε θυμούνται και να σ’ ευγνωμονούν. Το κακό πρέπει να το κάνεις αποφασιστικά, γρήγορα και δραστικά.

Έτσι κάπως σκέφτηκε η τηλεοπτική φιλανθρωπία, μέρες που είναι, και βάλθηκε να παρουσιαστεί με τη λεοντή του κοινωνικού παρηγορητή. Αυτό άλλωστε γινόταν ανέκαθεν.

Οι ισχυροί με το ένα χέρι μοίραζαν τη φτώχεια, το θάνατο και το περιθώριο και με τ’ άλλο πρόσωπο, σαν Ιανός, εμφανίζονταν να αγαθοεργούν και να απαλύνουν τα κοινωνικά τραύματα.

Η φιλανθρωπία των «ωσαννά», το ενσταντανέ για λίγο γάλα σε λίγους, η καλλιέργεια της υπέρκοσμης ελπίδας.

Οι Φαρισαίοι του συστήματος έχοντας τις κάμερες και την τηλεοπτική δημοκρατία στο χέρι τους μπορούν ακόμα να χαλιναγωγούν την οργή του κόσμου καθηλώνοντάς την σ’ ανώδυνα κανάλια.

Από μία άποψη προσεγγίζοντας με αφαίρεση τα γεγονότα φανταζόμαστε πως κάπως έτσι λειτουργούσε ο μεσαίωνας. Δίπλα στο παλάτι των ηγεμόνων ή του βασιλιά, οι οποίοι έστελναν «το πόπολο» να πεθάνει στον πόλεμό τους, συνωστίζονταν φτωχοί, ανάπηροι, άκληροι, απόκληροι.

Σ’ αυτούς πετούσε ο μονάρχης το ξεροκόμματο και η εκκλησία την ευλογία της, ώστε «η εξωοικονομική καταπίεση να γίνεται ισχυρότερη της φορολογίας» (Μάρξ) και να μακροημερεύει η κυριαρχία τους.

Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, που είναι, η φιλανθρωπία είναι η δίδυμη αδελφή της, η παρηγορήτρια ιδέα για να ξεστρατίζουν οι αγώνες και ν’ αποζητιέται «η φάτνη για το ορφανό» και η κούφια απαντοχή για το ζητιάνο.

Και να σου πάλι μπροστά μας η ευημερία των αριθμών… Το λογιστικό πρόσωπο της φιλανθρωπίας προσπαθεί να ξεγελάσει την πείνα του τέρατος…

Η φιλανθρωπία στην επαιτεία που μαλακώνει την καρδιά, αλλά δεν εξαλείφει τη ζητιανιά.

Παρέλαση «στιγμιότυπων» πόνου, έγχρωμα και θεαματικά, επιδιώκουν να προβάλλουν, στο «γόνιμο» έδαφος των Χριστουγέννων, τον Άγιο Βασίλη της υποκρισίας για να κρύψουν τον Ηρώδη του κέρδους.

Έναν Άγιο Βασίλη με λαμπρά κουρέλια και ακίνδυνο, που πιστώνεται κάθε φορά να «είναι εντάξει», τις «άγιες μέρες» του Δεκεμβρίου, για να μπορεί να καλύπτει όλο τον υπόλοιπο χρόνο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους εκατομμύρια φτωχούς, άνεργους, άστεγους…

Μάλιστα στις από άμβωνος ικεσίες έχουν προστεθεί οι φαρισαϊκές παραινέσεις τού «όλοι μαζί» όσων κανοναρχούν τον χορό του «καπιταλισμού της συμπόνιας».

Την ίδια ώρα που δοξολογούν την κατεδάφιση του «σπάταλου» κοινωνικού κράτους, την ίδια στιγμή που θυμιατίζουν τον «κοινωνικό κανιβαλισμό», παραδίδουν μαθήματα φιλανθρωπίας και εθελοντισμού!

Από την άλλη προύχοντες και ιεροκήρυκες της λιτότητας την ίδια στιγμή που περικόπτουν τις κοινωνικές παροχές, απολύουν χιλιάδες εργάτες, βυθίζουν στην πείνα και την εξαθλίωση ολόκληρες περιοχές, «κατασκευάζουν» πολέμους για να αυξήσουν τα κέρδη τους, αυτοί οι ίδιοι, επενδύουν στον ανθρώπινο πόνο ένα ψίχουλο από τα «καρβέλια της εκμετάλλευσης» εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ιεραπόστολοι του ελέους που κηρύσσουν την αποδοχή της φτώχειας για τους φτωχούς μοιράζοντας απλόχερα επαίνους στους επιχειρηματίες της φιλανθρωπίας.

Ούτε τα «φιλανθρωπικά γκαλά-μπαζάρ» ούτε η ελεημοσύνη ούτε επίσης οι αγνές προθέσεις χιλιάδων εθελοντών, που δίνουν καθημερινά τη μάχη για την επιβίωση των θυμάτων της κρίσης, μπορούν να αντικαταστήσουν ή να υποκαταστήσουν τις κοινωνικές λειτουργίες ακόμη κι ενός χρεοκοπημένου κράτους.

Η φιλανθρωπία που… δαγκώνει!

Δεν μπορείς να χορτάσεις ένα εκατομμύριο στόματα με «κοινωνικά συσσίτια» ή «παντοπωλεία», αν δεν σπάσεις τα δεσμά της «δημοσιονομικής φυλακής», αν δεν ανατρέψεις τον Κρατικό Προϋπολογισμό, που το σύνολο των εσόδων του θα το καταβροχθίσουν η «ξένη ακρίδα» και οι τράπεζες.

«Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη», επεσήμαινε σωστά, πριν από κάμποσο καιρό ο Eduardo Galeano.

«Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους».

Και τι κατάφεραν οι αγαθοεργίες, (έστω και οι ειλικρινείς), χρόνια, για να μην πούμε αιώνες τώρα; Οι μακρές ουρές των πεινασμένων της γης μεγαλώνουν, αντί να μικραίνουν. Κάθε καλοπροαίρετος, πρέπει να αναγνωρίσει πως οι αγαθοεργίες, δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο, από την ανακούφιση της μιας ώρας, της μιας μέρας, των ελάχιστων ανθρώπων, ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των πεινασμένων του πλανήτη, που έχει τη δυνατότητα να θρέψει όλα του τα παιδιά. Ήταν και είναι ο φερετζές του αστικού συστήματος.

«Ένα μέρος της αστικής τάξης θέλει να θεραπεύσει τις κοινωνικές πληγές, για να σταθεροποιήσει την υπόσταση της αστικής κοινωνίας. Εδώ ανήκουν: οικονομιστές, φιλάνθρωποι, ανθρωπιστές, ανορθωτές της θέσης των εργαζόμενων τάξεων, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι ψευτομεταρρυθμιστές.» Αναφέρεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, από το 1848 ήδη. Πόσο αντικατοπτρίζουν τις σημερινές συνθήκες αυτές οι… μακρινές διαπιστώσεις!

Σε πιάνει γέλιο νευρικό ακούγοντας όλους αυτούς τους ευαγγελιστές της αγοράς. Αυτούς που έχουν μετατρέψει την κοινωνία σε οργανωμένο ακρωτηριασμό.

Πράγματι δίνουν τα ρέστα τους. Το σκηνικό φτιάχνεται.

Το θέμα είναι αν θα καταφέρουν να «μεταλλάξουν» και πάλι μεγάλο μέρος των αφανισμένων εργαζόμενων σε «κοινή γνώμη» που χωνεύει αμάσητα την επικοινωνιακή μαεστρία αυτών που χρησιμοποιούν την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν σαν ευκαιρία για να μετατρέψουν τη χώρα και το λαό σε έρημο.

Με τα μάτια μόνιμα στραμμένα στους φτωχούς και τους ακάλεστους αυτού του κόσμου, αξίζει να θυμάται κανείς αυτές τις μέρες -και πάντα- τα τραχιά λόγια των Αντόρνο – Χορκχάιμερ που ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας, δεν θα παραδεχτούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους».

Να υπεραστούμε τις φάτνες του καιρού μας.

Απέναντι στην προπαγάνδα περί «φιλανθρωπίας», που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «ζωοφιλία», που βαφτίζει την «φιλανθρωπία» – βιτρίνα ενός σάπιου συστήματος σαν την τάχα θεραπαινίδα του εγκλήματος, υπάρχει το βαθύ το ουσιαστικό, το πανίσχυρο όπλο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

O Δημήτρης Γληνός, σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του που γράφτηκε στην Ελλάδα της κρίσης του ’30, περιγράφει – 80 χρόνια περίπου πριν – τί συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα. Και ταυτόχρονα φωτίζει δρόμους που αξίζει να περπατηθούν, σήμερα, στην Ελλάδα της αιθαλομίχλης, των μαγκαλιών, των συσσιτίων.

Έγραφε: «Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (…). Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη (…).

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Οσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.

Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο (…).

Δημήτρης Γληνός, Δεκέμβρης 1932».

Χρήστος Κάτσικας

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα

Του Στρατή Μπουρνάζου

Οι ως τώρα προτάσεις της εισαγγελέως στη δίκη της XA είναι απογοητευτικές, κακές και εξοργιστικές. Όχι μόνο για όσους παλεύουμε κατά του ναζισμού, μα και για το ίδιο το δίκιο. Δεν χρειάζονται μισόλογα ή εξωραϊσμοί ούτε μακρά συζήτηση, νομίζω.

Το κρίσιμο όμως είναι τι κάνουμε.Για μένα, τώρα είναι η στιγμή της κορύφωσης του αγώνα. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να ελεεινολογούμε το δικαστικό σύστημα, την εισαγγελέα, να προεξοφλούμε την έκβαση, να καταριόμαστε τη μοίρα μας, να κατηγορούμε την κυβέρνηση (την νυν και την προηγούμενη) – δικαίως ή αδίκως όλα αυτά, δεν έχει σημασία.

Θυμίζω δύο πολύ βασικά. Πρώτον, οι προτάσεις της εισαγγελέως (που ασφαλώς δημιουργούν κλίμα και δίνουν τόνο) είναι μόνο προτάσεις, δεν είναι αποφάσεις του δικαστηρίου. Δεύτερον, το δικαστικό προηγούμενο είναι απολύτως αρνητικό για τη ΧΑ: στις μέχρι τώρα υποθέσεις, όλες οι αποφάσεις (και παρά τους παγιωμένους συντηρητικούς συσχετισμούς στο δικαστικό σώμα, την ύπαρξη ισχυρής και αντιδραστικής, βαθιά δεξιάς τάσης σε αυτό), με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν καταδικαστικές για τους ναζί. Επίσης, αναμένουμε την εισαγγελική πρόταση, που δεν έχει ολοκληρωθεί, και για το –πολύ κρίσιμο– θέμα της εγκληματικής οργάνωσης.

Τίποτα δεν έχει κριθεί λοιπόν· κι όχι μόνο αυτό, αλλά η έκβαση εξαρτάται και από τη δράση μας. Τώρα λοιπόν είναι η στιγμή της δράσης. Παντού και με κάθε τρόπο, με μαζική παρουσία μέσα κι έξω από το δικαστήριο, με αρθρογραφία, με συγκεντρώσεις, με διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, πρέπει να φωνάξουμε πώς το ζήτημα δεν μπορεί να συρρικνωθεί στην καταδίκη του Ρουπακιά και της «μαρίδας». Να στηρίξουμε έμπρακτα τους δικηγόρους κι όσους πρωτοστατούν στον αγώνα. Το ζήτημα είναι να καταδικαστεί η εγκληματική δράση της ΧΑ, από την κορυφή. To «μόνο ο Ρουπακιάς» είναι πολύ βαρύ για να το δεχτούμε. Το δίκιο πρέπει να νικήσει.

ΥΓ. Αυτό είναι ένα πρώτο σχόλιο. Αναμένω την ολοκλήρωση της εισαγγελικής αγόρευσης και θα επανέλθω. 

Πηγή

Από τον Καραγκιόζη στα πτυχία και τα διπλώματα

Γράφει ο  Πέτρος Μανταίος

Ολη αυτή η ιστορία με τα φτιαχτά έως ανύπαρκτα πτυχία και τους ποικίλους σικέ τίτλους σπουδών, που εκθέτουν διάφοροι κυβερνητικοί τύποι του επιτελικού μας κράτους και τους εκθέτουν (αδιάφορο αν τους πειράζει ή όχι· νομίζω πάντως πως αν τους πείραζε, δεν θα το έκαναν, αλλά αυτό είναι κυρίως θέμα ηθικής τάξεως, όχι… κανονικότητας· με την κανονικότητα βολεύεται το πράγμα…), όλη ετούτη η ιστορία λοιπόν, μου θυμίζει την κωμωδία του Θεάτρου Σκιών, γνωστού και ως Μπερντέ: «Ο Καραγκιόζης Γιατρός».

Παρουσιάζεται, ντυμένος γιατρός, στο σαράι να εξετάσει τη βεζυροπούλα (από τις καλύτερες κωμωδίες του). «Είσαι γιατρός;» τον ρωτάει ο βεζύρης. «Είμαι, πολυχρονεμένε», απαντάει ο Καραγκιόζης. Διστακτικός ο βεζύρης· η εμφάνιση δεν πείθει για γιατρό. «Εχεις δίπλωμα, βρε;» επιμένει ο βεζύρης. Και ο δαιμόνιος Καραγκιόζης, ο ανεπανάληπτος: «Και δίπλωμα έχω, πολυχρονεμένε, και πάπλωμα…».

Τι τα θέλουμε! Πτυχίο, είδα στα λεξικά, είναι το υποκοριστικό της πτυχής. Πολλές πτυχές έχει η ιστορία. Οσο τη σκαλίζεις, ανακαλύπτεις τη σάρα και τη μάρα και το κακό συναπάντημα. Που συναπάντημα θα πει: μην του τη βαρέσει κανενού και ψάχνει να βρει τα πτυχία σου και πόθεν έσχες ταύτα. Εκεί –και καθώς το πτυχίο είναι υποκοριστικό– θα βρει και πτυχία… υποκοριστικά.

Πώς λέμε Μπάμπη τον Χαράλαμπο και Κούλη τον Κυριάκο; Θα βρει και πτυχία του Μπάμπη και του Κούλη. Ή του Τάτση-Μήτση-Κώτση. Δεν πά’ να ’σαι και υφυπουργός. Αμα την έχεις κάνει την κουτσουκέλα, θα είσαι ένας υφυπουργός κουτσουκέλα. Ε, και; Εσταζε η ουρά του γαϊδάρου!

Το θλιβερό είναι αυτό που είδα στις διαδικτυακές εξερευνήσεις μου περί πτυχίου (λέξης): «Δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό. Οτι δεν έχω πάρει ακόμα πτυχίο ή ότι πήγα για καφέ και η σερβιτόρα είχε μεταπτυχιακό»…

Ο εθισμός στην αυθαιρεσία

Γράφει η Βαρβάρα Παπαδοπούλου*

Μια φοιτήτρια αναγκάζεται από αστυνομικούς να γδυθεί μέσα στην Πατησίων στο πλαίσιο προληπτικής έρευνας, η φωτογραφία ενός βίαια ξεγυμνωμένου διαδηλωτή την ημέρα μνήμης της δολοφονίας Γρηγορόπουλου κάνει τον γύρο των Μέσων. Δυνάμεις των ΜΑΤ, προκειμένου να εκκενώσουν μια κατάληψη στο Κουκάκι, παραβιάζουν το άσυλο της παρακείμενης κατοικίας.

Ρίχνουν κάτω τους κατοίκους της επειδή, ασκώντας το συνταγματικό τους δικαίωμα, ζητούν τη σχετική εισαγγελική άδεια και τους δένουν πισθάγκωνα, ενώ παράλληλα απειλούν τη σύζυγο, που γίνεται μάρτυρας της σκηνής, ότι θα την πετάξουν από τη σκάλα, για να σύρουν ακολούθως στη ΓΑΔΑ τους ανθρώπους των οποίων το σπίτι έχουν παραβιάσει. Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας της τελευταίας περιόδου.

Πότε τραβιέται η κόκκινη γραμμή από τους πολίτες μιας δημοκρατικής κοινωνίας; Πότε λέγεται το σχετικό «no pasarán»; Το ώς εδώ και μη παρέκει; Τι σημαίνει όταν αυτό δεν λέγεται; Τι σημαίνει όταν μερίδα της κοινωνίας που λογιζόταν ως ταγός της κριτικής εγρήγορσης και της υπεράσπισης των δικαιωμάτων μοιάζει να έχει μείνει ιδεοληπτικώς στο προηγούμενο επεισόδιο του έργου και, ενώ μπροστά μας αλωνίζει η πιο ακροδεξιά Δεξιά, έχει κολλήσει στην κριτική και την ειρωνεία απέναντι στην πολιτική δύναμη που δεν ασκεί πλέον την εξουσία; Η κυβέρνηση έχει αλλάξει αλλά η εμμονή στην κριτική και τη χλεύη των προηγούμενων δεν υποχωρεί.

Ποιος θα δώσει τη μάχη για όσα κάνουν μια πολιτεία να είναι δίκαιη και δημοκρατική, αν δεν υπάρξει συστράτευση στο όνομα αδιαπραγμάτευτων αξιών όπως είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα συνταγματικά δικαιώματα; Το πιο βαρύ σύμπτωμα της πολιτικής κρίσης είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά στη νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας του κράτους προς τους πολίτες του, στα πρόθυρα μιας πιθανής αθώωσης της Χρυσής Αυγής μετά από μια μακρά δίκη, σε καθημερινές σκηνές εκφασισμού, όπως αυτή στη Σάμο όπου ο δήμαρχος τραμπουκίζει μετανάστες και πρόσφυγες που διαμαρτύρονται για τις ζωώδεις συνθήκες διαβίωσής τους, και αντί να επικεντρώνουμε στο τέρας που επελαύνει, κάποιοι από μας περί άλλα τυρβάζουν.

Θυμάμαι στο παρελθόν να δυσανασχετώ σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις όταν τα συνθήματα στοχοποιούσαν μόνο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, λες κι άλλες δυνάμεις στον πλανήτη είναι αθώες περιστερές. Ομως η ανάγκη της συστράτευσης πρέπει κάποτε να υπερισχύει. Αυτά που έχουμε να υπερασπιστούμε είναι πιο σημαντικά. Γιατί αν δεν τα υπερασπιστούμε, αν εθιστούμε στον κλιμακούμενο κρατικό τσαμπουκά, ό,τι συνιστά την ουσία του κράτους δικαίου θα καταρρεύσει σαν ντόμινο.

Η συνεχόμενη ατιμωρησία της αστυνομικής αυθαιρεσίας στέλνει ένα μήνυμα στην κοινωνία. Ο αυταρχισμός εμπεδώνεται σαν κανονικότητα κι αυτό διαπερνά σταδιακά όλες τις σχέσεις, όχι μόνο αυτήν του κράτους-πολίτη. Κι είναι ακριβώς αυτή η διήθηση σε όλα τα πεδία του δημόσιου και ιδιωτικού βίου που μας στέλνει σε έναν κόσμο απάνθρωπο, σε μια ζωή αβίωτη, όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια από απόλυτη αξία εκπίπτει και γίνεται σχετική.

* καλλιτέχνιδος, ακτιβίστριας   

Τα ψέματα της Αστυνομίας και οι ευθύνες Χρυσοχοΐδη

Γράφει η Μαρίνα Αλεξανδρή

«Σέβομαι τον κ. Αλιβιζάτο, αλλά βιάστηκε και την πάτησε»: Τάδε έφη Αδωνις Γεωργιάδης, σε χθεσινό τηλεοπτικό… διάγγελμα για το αστυνομικό έπος στο Κουκάκι – ένα διάγγελμα, το οποίο φρόντισε να διανθίσει και με διδακτικό επιμύθιο: «Στο Κουκάκι», είπε, εφαρμόστηκε ο μόνος τρόπος που μπορεί να συλλάβει κανείς ανθρώπους. Δε φαντάζεται κανείς ότι θα μπει η αστυνομία σε ένα τέτοιο χώρο με κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Θα υπάρχει και λίγη βία όταν έχει να κάνει κανείς με εγκληματίες».

Και ήταν απολύτως ειλικρινής, και στο διάγγελμα και στο επιμύθιο ο κ. Γεωργιάδης – για την ακρίβεια, από τους ελάχιστους ειλικρινείς στις 48 ώρες που ακολούθησαν την ακραία επίδειξη αστυνομικής βίας στην ταράτσα του σπιτιού του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ: Στο Κουκάκι όντως υπήρξε βία (όχι «λίγη, πολλή ) διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος που φαίνεται να γνωρίζει η αστυνομία της κυβέρνησης ΝΔ για να συλλαμβάνει «εγκληματίες» - είτε αυτοί είναι καταληψίες, είτε γείτονες που κοιμόντουσαν στα κρεβάτια τους και είχαν την, δημοκρατικά… απαράδεκτη, απαίτηση να υπάρξει εισαγγελική εντολή πριν η αστυνομία μπουκάρει στο σπίτι τους.

Ο δικηγόρος των συλληφθέντος Θεόδωρος Μαντάς, όπως και πολλοί γείτονες που ήταν μάρτυρες, αλλά και όσοι γνωρίζουν καλά την οικογένεια διαψεύδουν κατηγορηματικά ότι οι δύο νεαροί μετείχαν στην κατάληψη και ότι υπήρξε… επιχείρηση αρπαγής όπλου. Και ακόμη περισσότερο διαψεύδει τα πάντα περί αντίστασης και επίθεσης στους αστυνομικούς το ίδιο το ηχητικό ντοκουμέντο με την φωνή του ίδιου του Δημήτρη Ινδαρέ, που δεμένος με τις χειροπέδες, ακούγεται να λέει: «Γιατί μας έχετε δεμένους; Δεν σας αντιστέκεται κανείς… Το δέσιμο είναι ταπείνωση, γιατί κανείς δεν σας έχει αντισταθεί. Είναι ταπείνωση. Λύστε με γιατί δεν μπορώ άλλο. ..».

Εκτός από τα ψέματα όμως, η ΕΛΑΣ κατέφυγε και στην απόκρυψη. Απέκρυψε και την χρήση πλαστικών σφαιριδίων εναντίον γυναίκας σε διπλανό δρόμο από την κατάληψη. Το παραδέχθηκε μόνον αφού ο τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Ραγκούσης κατήγγειλε με έγγραφα ότι υπήρξε χρήση πλαστικών σφαιρών.

Κατόπιν όλων αυτών, ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοίδης μάλλον θα πρέπει να απαντήσει εάν η επιχείρηση αστυνομικής τρομοκρατίας και ψεύδους στήθηκε ερήμην του ή εν γνώσει του. Και να εξηγήσει γιατί, αφού «όλα γίνονται νόμιμα», διατάχθηκε τελικά κατεπείγουσα εισαγγελική έρευνα για τα περιστατικά αστυνομικής βιας κατά πολιτών. Παρεμπιπτόντως, χρήσιμο θα ήταν και να ρωτήσει εάν αληθεύει η – έγκυρη – πληροφορία ότι πριν ξεκινήσει η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης το πρωί της Πέμπτη, είχε υπάρξει ειδοποίηση προερχόμενη από το γραφείο του επικεφαλής της ΓΑΔΑ υποστράτηγου Γώργου Ψωμά προς τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 προκειμένου η κάμερα να λάβει… εγκαίρως θέση στο θέατρο της αστυνομικής παράστασης.  

Και ο κ. Νίκος Αλιβιζάτος, που αναρωτήθηκε εάν το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη τον χρησιμοποιεί ως «άλλοθι» για να απενοχοποιήσει την αστυνομική βία, όντως την πάτησε. Διότι  αναλαμβάνοντας επικεφαλής της Επιτροπής για την Διερεύνηση της Αστυνομικής Βίας, εμπιστεύτηκε έναν υπουργό που είτε έχει δώσει γενική εντολή «τρόμου και τάξης», είτε έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο των όσων συμβαίνουν στα σώματα ασφαλείας των οποίων προϊσταται. Και εμπιστεύτηκε και μία Αστυνομία η οποία τα τελευταία 24ωρα συνελήφθη όχι μόνον να βιαιοπραγεί αναιτιολόγητα και αδιάκριτα αλλά και πολλαπλώς ψευδόμενη.

Το πρώτο ψέμα, την Πέμπτη το μεσημέρι και δια στόματος του εκπροσώπου της ΕΛΑΣ Θεόδωρου Χρονόπουλου, ήταν πως «όλα έγιναν νόμιμα» στην ταράτσα της οικίας Ινδαρέ, και πως «δεν υπήρξαν κουκούλες, ούτε αναιτιολόγητη βία». Η φωτογραφία που είναι πεσμένος κάτω με καλυμμένο το πρόσωπο με κουκούλα απαντά από μόνη της ως προς το ποια είναι η αλήθεια. Όπως και η «κραυγή απόγνωσης» της ταράτσας και οι φωτογραφίες του Δημήτρη Ινδαρέ, με το κολάρο στον λαιμό και με εμφανή τραύματα, δείχνουν το μέγεθος της νομιμότητας και της «αιτιολογημένης» βίας.

Το δεύτερο ψέμα, πάλι από τον κ. Χρονόπουλο ήταν πως οι δύο γιοι του σκηνοθέτη πετούσαν πέτρες και αντικείμενα στους αστυνομικούς και ο ίδιος ο Δημήτρης Ινδαρές επιχείρησε να αρπάξει όπλο αστυνομικού. «Οι αστυνομικοί», είπε, ο εκπρόσωπος της ΕΛΑΣ, «κατά την είσοδό τους δέχθηκαν επίθεση καταρχάς από ένα άτομο και στη συνέχεια από δεύτερο με πέτρες, τούβλα, μεταλλικά αντικείμενα, χρώματα και πυροσβεστήρες. Μετά την είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων τα άτομα προσπάθησαν να διαφύγουν σε γειτονικό κτίριο όπου όπως αποδείχθηκε, ήταν το πατρικό τους σπίτι. Εκεί εμφανίστηκε τρίτο άτομο το οποίο αποπειράθηκε να πάρει το όπλο άνδρα της αστυνομικής δύναμης. Τα τρία άτομα ακινητοποιήθηκαν και συνελήφθησαν στην ταράτσα».

Ο δικηγόρος των συλληφθέντος Θεόδωρος Μαντάς, όπως και πολλοί γείτονες που ήταν μάρτυρες, αλλά και όσοι γνωρίζουν καλά την οικογένεια διαψεύδουν κατηγορηματικά ότι οι δύο νεαροί μετείχαν στην κατάληψη και ότι υπήρξε… επιχείρηση αρπαγής όπλου. Και ακόμη περισσότερο διαψεύδει τα πάντα περί αντίστασης και επίθεσης στους αστυνομικούς το ίδιο το ηχητικό ντοκουμέντο με την φωνή του ίδιου του Δημήτρη Ινδαρέ, που δεμένος με τις χειροπέδες, ακούγεται να λέει: «Γιατί μας έχετε δεμένους; Δεν σας αντιστέκεται κανείς… Το δέσιμο είναι ταπείνωση, γιατί κανείς δεν σας έχει αντισταθεί. Είναι ταπείνωση. Λύστε με γιατί δεν μπορώ άλλο. ..».

Εκτός από τα ψέματα όμως, η ΕΛΑΣ κατέφυγε και στην απόκρυψη. Απέκρυψε και την χρήση πλαστικών σφαιριδίων εναντίον γυναίκας σε διπλανό δρόμο από την κατάληψη. Το παραδέχθηκε μόνον αφού ο τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Ραγκούσης κατήγγειλε με έγγραφα ότι υπήρξε χρήση πλαστικών σφαιρών.

Κατόπιν όλων αυτών, ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοίδης μάλλον θα πρέπει να απαντήσει εάν η επιχείρηση αστυνομικής τρομοκρατίας και ψεύδους στήθηκε ερήμην του ή εν γνώσει του. Και να εξηγήσει γιατί, αφού «όλα γίνονται νόμιμα», διατάχθηκε τελικά κατεπείγουσα εισαγγελική έρευνα για τα περιστατικά αστυνομικής βιας κατά πολιτών. Παρεμπιπτόντως, χρήσιμο θα ήταν και να ρωτήσει εάν αληθεύει η – έγκυρη – πληροφορία ότι πριν ξεκινήσει η επιχείρηση εκκένωσης της κατάληψης το πρωί της Πέμπτη, είχε υπάρξει ειδοποίηση προερχόμενη από το γραφείο του επικεφαλής της ΓΑΔΑ υποστράτηγου Γώργου Ψωμά προς τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 προκειμένου η κάμερα να λάβει… εγκαίρως θέση στο θέατρο της αστυνομικής παράστασης. 

Βίντεο-ντοκουμέντο από τη σύλληψη του σκηνοθέτη στο Κουκάκι...

To aποκλειστικό ηχητικό ντοκουμέντο στο OPEN TV

Πάνοπλοι αστυνομικοί της ΕΚΑΜ βρίσκονται στις ταράτσες της κατάληψης της οδού Ματρόζου στο Κουκάκι και στο διπλανό οίκημα, εκεί όπου συνελήφθησαν ο πατέρας και οι δύο γιοι του, που καταγγέλλουν παράνομη εισβολή στο σπίτι τους. Το OPEN TV φέρνει στο φως ηχητικό ντοκουμέντο, στο οποίο ακούγεται ο γνωστός σκηνοθέτης, Δημήτρης Ινδαρές, να ξεσπά σε βάρος των αστυνομικών. «Το δέσιμο είναι ταπείνωση, γιατί κανείς δεν σας έχει αντισταθεί. Είναι ταπείνωση. Λύστε με γιατί δεν μπορώ άλλο. Αμέσως. Η φυσική κατάσταση είναι να είμαστε ελεύθεροι και να μην υπακούμε σε κανένα μίσος. Κανενός αναρχικού. Σαν αναρχικοί συμπεριφέρεστε. Που καίνε τα μαγαζιά έτσι από καπρίτσιο. Από ιδεοληψία. Αυτό που κάνετε είναι χειρότερο. Γιατί μας έχετε δεμένους; Δεν σας αντιστέκεται κανείς», ακούγεται να λέει ο Δημήτρης Ινδαρές στο ηχητικό ντοκουμέντο που εξασφάλισε για το OPEN TV ο Μαρίνος Αλειφέρης.

Ο σκηνοθέτης με τις χειροπέδες στα χέρια αναφέρει πως έχει δεχθεί χτύπημα από τους αστυνομικούς. Μάλιστα, σε ένα από τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει το OPEN, ακούγεται να φωνάζει τη στιγμή της αστυνομικής εφόδου ενώ η σύζυγός του ουρλιάζει. Ο γνωστός σκηνοθέτης, ακόμη, περιγράφει τη συμπεριφορά των ανδρών της ΕΚΑΜ όσο παραμένει μαζί με τους γιους του δεμένος με χειροπέδες στην ταράτσα του σπιτιού τους. Τα λόγια του καταγράφονται από τους γείτονες. «Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Δεν τους έχουμε μειώσει, δεν τους έχουμε βρίσει, δεν τους έχουμε επιτεθεί. Μας έχουν επιτεθεί. Μας έχουν δείρει. Μου έχουν σπάσει τα γυαλιά και ένα ακουστικό βαρηκοΐας έχει εξαφανιστεί. Περνάνε μέσα από το σπίτι μας χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη. Είναι ντροπή. Σαν κλέφτες. Είναι στο σπίτι η γυναίκα μου μόνη της. Δεν έχουν το δικαίωμα να μπουν από την ταράτσα του σπιτιού, σαν κλέφτες. Στην γυναίκα μου που είναι μόνη από κάτω», συνεχίζει ο σκηνοθέτης.

ethnos.gr

Αυτή είναι η μεσαία τάξη κατά τον Κυριάκο Μητσοτάκη (video)

ΑΥΤΗ είναι η μεγαλύτερη ΜΠΑΡΟΥΦΑ που έχει ακουστεί ποτέ στην Βουλή των Ελλήνων από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.!

Ο Μητσοτάκης λέει το πώς αντιλαμβάνεται την μεσαία τάξη. Και λέει ανοησίες που δεν έχουν ξαναειπωθεί από Πρωθυπουργό.. «Ανήκεις στην μεσαία τάξη εάν φοράς γραβάτα». 

     

Πηγή

ΦΙΑΣΚΟ το Κοινωνικό Μέρισμα : Απορρίφθηκαν 9 στις 10 αιτήσεις

Αυτός είναι ο τηλεφωνικός αριθμός εξυπηρέτησης της ΑΑΔΕ ΗΔΙΚΑ 2131621000

    

Από τις 265.000 αιτήσεις που έγιναν μέχρι τώρα ηλεκτρονικά στον ΗΔΙΚΑ για τη χορήγηση του έκτακτου κοινωνικού μερίσματος μέσα στις δύο πρώτες ώρες από το άνοιγμα της πλατφόρμας συγκέντρωσε η ΗΔΙΚΑ. Ωστόσο, από αυτές, εγκρίσεις χορήγησης δόθηκαν μόλις στις 44.000, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες να μένουν με την… απορία και να κατακλύζουν από χθες το τηλεφωνικό κέντρο τόσο της ΗΔΙΚΑ (που λειτουργεί το http://www.koinonikomerisma.gr ) όσο και της ΑΑΔΕ που ετοίμασε τις λίστες των δικαιούχων.

  

Δικαιούχοι του κοινωνικού μερίσματος είναι 253.000 νοικοκυριά, με το βοήθημα να υπολογίζεται στα 700 ευρώ.

Στα 253.000 νοικοκυριά που θα λάβουν την ενίσχυση των 700 ευρώ περιλαμβάνονται περισσότερα από 112.000 μέλη ΑμεΑ και πάνω από 350.000 παιδιά.

Κοινωνικό μέρισμα: Όπως έγινε γνωστό, χιλιάδες δικαιούχοι, όπως ορίζει η κοινή υπουργική απόφαση, έχουν απορριφθεί χωρίς εξήγηση. Από το πρωί της Πέμπτης λειτουργεί στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) ειδικός τηλεφωνικός αριθμός 2131621000 προκειμένου να ενημερώνονται οι πολίτες για το αν είναι δικαιούχοι του κοινωνικού μερίσματος. Ήδη έχουν εξυπηρετηθεί 150 πολίτες.

πηγή