Διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με τον ναζί Χρήστο Παππά;

 

Διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τον φυγόποινο Χρυσαυγίτη Χρήστο Παππά αποκαλύπτει δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα, του Σαββάτου 8 Μαΐου, το οποίο δεν είχε διαψευστεί από την κυβέρνηση μέχρι το βράδυ της Κυριακής. Συγκεκριμένα, ο συνήγορος του υπαρχηγού της ΧΑ Περικλής Σταυριανάκης δηλώνει στα Νέα μετέφερε στον πελάτη του «αίτημα από κρατικό παράγοντα να εμφανιστεί στις Αρχές και αυτό να ληφθεί υπόψη στη μετέπειτα μεταχείρισή του»!

Συγκεκριμένα, όπως δημοσιεύει η εφημερίδα, ο Π. Σταυριανάκης δηλώνει:

 

«Ο πελάτης μου έχει δημιουργήσει έναν ασφαλή τρόπο επικοινωνίας με ανθρώπους του στην Ελλάδα. Προ μερικών εβδομάδων προώθησαν μέσω αυτών των διαύλων αίτημα που μου διατυπώθηκε από κρατικό παράγοντα να εμφανιστεί στις Αρχές και αυτό να ληφθεί υπόψη στη μετέπειτα μεταχείρισή του. Όμως δεν υπήρξε καμία σχετική απόκρισή του, χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Εκτιμώ ότι θα επανεξετάσει τη στάση του όταν καθαρογραφεί η πρωτόδικη απόφαση για τη δράση της Χρυσής Αυγής και οριστεί το δευτεροβάθμιο δικαστήριο».

 

Πρόκειται για απίστευτη πρόκληση η κυβέρνηση να διαπραγματεύεται με τον νεοναζί υπαρχηγό της εγκληματικής συμμορίας, αφήνοντας να εννοηθεί πως –παρά την εξαφάνισή του μετά την καταδίκη του- μπορεί να τύχει και ευνοϊκής μεταχείρισης!

 

Αλήθεια αυτό εννοούσε ο Μ. Χρυσοχοΐδης όταν δήλωνε πως κανείς δεν ξεφεύγει από την ΕΛΑΣ, για να «χάσουν» τελικά τον Χρήστο Παππά;

 

Εξάλλου υπάρχει παρελθόν για το πώς οι καταζητούμενοι Χρυσαυγίτες δεν βρίσκονται ποτέ από τις αστυνομικές αρχές και παρουσιάζονται όποτε αυτοί το επιλέξουν: Ο Αντώνης Ανδρουτσόπουλος (Περίανδρος) παρέμεινε για εφτά χρόνια φυγόδικος για την απόπειρα ανθρωποκτονίας του Δημήτρη Κουσουρή κι εμφανίστηκε μόνος του…

 

Σχολιάζοντας το δημοσίευμα ο Θανάσης Καμπαγιάννης, δικηγόρος Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, κάνει λόγο για «δήλωση-βόμβα» και επισημαίνει σε ανάρτησή του:

 

«Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τις δηλώσεις του Υπουργού ΠΡΟΠΟ Μιχ. Χρυσοχοΐδη ότι η σύλληψη Παππά είναι επικείμενη (“όλους τους πιάνει τελικά η ΕΛΑΣ “).

 

Τώρα μαθαίνουμε για μια κατ’ ουσίαν διαπραγμάτευση ανάμεσα σε “κρατικό παράγοντα” και τον φυγόποινο ναζιστή. Ποιος είναι αυτός ο κρατικός παράγοντας; Η αναφορά σε παράγοντα και όχι σε αξιωματούχο (ο κος Σταυριανάκης είναι προσεκτικός στις εκφράσεις του) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πρόκειται για πολιτικό στέλεχος. Αλλά, ακόμα και αν είναι κρατικός αξιωματούχος, είναι προφανές ότι τέτοιες προτάσεις γίνονται μόνον κατόπιν εντολών.

 

Ποιος έδωσε την εντολή αυτής της άτυπης διαπραγμάτευσης; Και τι ευεργέτημα μπορεί να υποσχεθεί ο κρατικός παράγοντας, με δεδομένη την πρωτόδικη απόφαση που θα τεθεί υπό τη βάσανο του Εφετείου από ανεξάρτητους δικαστές;».   

πηγή

 

 

Άθλια δήλωση του Αλέξη Πατέλη, συμβούλου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, που τη «μάζεψε» μετά το σάλο που προκάλεσε (video)

 

 

 «Για τις πιο πολλές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος μετά τις σπουδές του, όχι απλώς δεν είναι απαραίτητο το διδακτορικό αλλά είναι και κάτι το αρνητικό.  Εγώ δηλαδή δεν θα προσλάμβανα κάποιον με διδακτορικό αν μου έκανε αίτηση γιατί δείχνει ότι πιθανώς να είναι κάποιος άνθρωπος που δεν έχει απαραιτήτως όρεξη για δουλειά» υποστήριξε ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής στο οικονομικό γραφείο του πρωθυπουργού, Αλέξη Πατέλη και συμπλήρωσε:«Το διδακτορικό απαιτεί μία αφοσίωση αν θέλεις να το κάνεις καλά 4-5-6 χρόνια στην πιο παραγωγική σου ηλικία οπότε είναι κάτι που ουσιαστικά σου καθυστερεί την καριέρα σου».

 

Μα τόση και τέτοια «αριστεία» έχει μαζευτεί εκεί στο Μαξίμου;

 

Η δήλωση του συμβούλου του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι άθλια από πολλές σκοπιές.

 

1. Χαρακτηρίζει ανθρώπους που δεν έχουν όρεξη για δουλειά όσους επιλέγουν να κάνουν ή έχουν διδακτορικό!

 

2. Λέει ανοιχτά πως δεν θα τους προσλάμβανε.

 

3. Εκτιμά ότι το διδακτορικό καθυστερεί την «καριέρα».

 

Στο νεοφιλελεύθερο σκεπτικό του κυρίου Πατέλη το διδακτορικό είναι χάσιμο χρόνου, διότι δεν σε συνδέει άμεσα με την αγορά.

 

Προφανώς, τέτοιου είδους απόψεις δεν έχουν και πολύ ψηλά την προσπάθεια εξέλιξης της έρευνας, εάν δεν έχει να κάνει άμεσα με την κερδοφορία των εταιρειών.

 

Με λίγα λόγια, ό,τι δεν κοστολογεί ως «προσόν» ή αγορά είναι άχρηστο και για… τεμπέληδες!

 

Στο εκπαιδευτικό όραμα των Πατέληδων και των Μητσοτάκηδων η εξέλιξη της επιστήμης, της θεωρίας και της έρευνας είναι είναι κάτι που «καθυστερεί την καριέρα σου».

 

Οι κύριοι αυτοί διατηρούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να έχουν στο βιογραφικό τους «εξαιρετικές σπουδές». Για τους πολλούς αυτό που επιθυμούν είναι υποβαθμισμένα πτυχία, σεμινάρια και βεβαιώσεις για να είναι οι νέοι επιστήμονες ένα ευέλικτο και φθηνό εργατικό δυναμικό που θα εκμεταλλεύεται όπως θέλει η «αγορά».

 

Η «άριστη» δήλωση Πατέλη και σε βίντεο:

Οι …διευκρινίσεις μετά το σάλο

Μετά το σάλο που προκλήθηκε από τη δήλωση του ο Αλέξης Πατέλης επανήλθε με… διευκρινίσεις, μέσω ανάρτησης του. Κοινώς, «τα μάζεψε» (περίπου):

 

«Έχω διδακτορικό από το πανεπιστήμιο του Princeton. Δούλεψα σαν σκυλί για να το αποκτήσω και θαυμάζω άλλους που –σαν εμένα κάποτε–, ξημεροβραδιάζονται στη βιβλιοθήκη για να προκόψουν. Ζητώ συγγνώμη για την διατύπωσή μου σε συνέντευξη που παραχώρησα. Ήταν ατυχής και λάθος, ακόμα και για κάποιον που δεν είναι πολιτικός. Στην συζήτηση αναφερόμουν φυσικά σε συμβουλές για καριέρα στον τραπεζικό τομέα. Ως μάνατζερ παλαιότερα ήμουν υπεύθυνος για αρκετές προσλήψεις. Έχω ζήσει από κοντά τις διαδικασίες, και ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσει κανείς και να πείσει για τις ικανότητές του. Σε μερικές καριέρες –όπως αυτή του ακαδημαϊκού, του ερευνητή επιστήμονα, κοκ– το διδακτορικό είναι απαραίτητο. Σε άλλες δεν είναι προαπαιτούμενο. Συνιστά, όμως, αυτονοήτως μια σημαντική προσωπική κατάκτηση. Πιστεύω και σε αυτόν που δεν είχε ευκαιρίες. Και ναι, πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να αποδείξει τις ικανότητές του. Πολλοί μοχθούν. Και πρέπει να στηριχθούν. Χτίζουμε μια Ελλάδα στην οποία όλοι μπορούμε να πετύχουμε, στον τομέα που επιθυμεί ο καθένας, με βάση την εργατικότητα».  

πηγή

Ο άγιος της αμφισβήτησης

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Μπορεί να μην ήταν ακριβώς αμφισβήτηση και να ήταν απλή, ανθρώπινη αμφιβολία η αρχική απιστία του απόστολου Θωμά απέναντι στο θαύμα της Ανάστασης του Χριστού. Ηταν ο μόνος πάντως από τους έντεκα αποστόλους, τον οποίο ο αναστημένος Χριστός προέτρεψε να ψηλαφήσει τις πληγές από τα καρφιά της σταύρωσης (τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων), ώστε να μην του μείνει η παραμικρή αμφιβολία ότι πρώτα θανατώθηκε ως άνθρωπος και κατόπιν (τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς) αναστήθηκε, ως θεός πλέον.

 

Αναφέρθηκα σε «έντεκα αποστόλους» και όχι στους γνωστούς δώδεκα. Διότι η απιστία του Θωμά, κατά Ιωάννη, σημειώνεται στην έκτη από τις δώδεκα εν όλω εμφανίσεις του αναστημένου Χριστού στις σαράντα μέρες προ της Αναλήψεως, όταν πλέον ο δωδέκατος, ο Ιούδας, έχει απαγχονιστεί από τύψεις προδοσίας. Ενώ στην πρώτη εμφάνιση του Χριστού ενώπιον των αποστόλων φέρεται παρών. Αν και αυτό με τους «έντεκα» ή «δώδεκα» είναι –όπως είδα τώρα ψάχνοντας– κρίσιμο θεολογικό ζήτημα, που όμως δεν συνδέεται με την αμφισβήτηση του Θωμά, που ήταν το έναυσμα, ώστε, παραμονή του «αγίου της αμφισβήτησης», να ασχοληθώ με την αμφισβήτηση.

 

Ισως όμως έχουν ενδιαφέρον μια-δυο παρατηρήσεις, πάντα με βάση τις ευαγγελικές πηγές: Πρώτη εμφάνιση του αναστημένου Χριστού γίνεται στη Μαρία Μαγδαληνή, η οποία μάλιστα δεν τον αναγνωρίζει και την οποία ο Χριστός αποτρέπει με το γνωστό «Μη μου άπτου» («Μη με αγγίζεις»)· προφανώς η αγαπημένη του Χριστού επιχείρησε –και ήταν φυσικό– να τον αγγίξει, αλλιώς προς τι η αποτροπή; Αντίθετα δηλαδή από ό,τι θα κάνει, πέντε εμφανίσεις μετά, στον Θωμά, τον οποίο και εμμέσως επιτιμά: «…ότι εώρακάς με, πεπίστευκας, μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».

 

 

Οι δε θεολόγοι απάλυναν την απιστία του Θωμά ως «καλή απιστία» και μέσον που οδηγεί στην αγνή πίστη· ενδεικτική, η διαπίστωση του υμνογράφου: «Ἀπιστία πίστιν βεβαίαν ἐγέννησε». Αυτή τη θωράκιση της πίστης με τη μαρτυρία/ομολογία του Θωμά, την τίμησε η Εκκλησία θεωρώντας την Κυριακή του Θωμά Αντιπάσχα. Παρέμεινε όμως ο Θωμάς, παρά τη μεταμέλειά του, στο «περιθώριο» της αγιοσύνης, μιας και καταγράφηκε στη συνείδηση των πιστών ως σκέτος Θωμάς: «Κυριακή του Θωμά», κυρίως δε ως «άπιστος Θωμάς»!

 

Και από τις αμφιβολίες του Θωμά, να περάσουμε στους σκεπτικιστές φιλόσοφους, αρχαίους, μεταγενέστερους και νεότερους, από τον Ηράκλειτο (6ος αιώνας π.Χ.) και τον Σέξτο τον Εμπειρικό (3ος μ.Χ.) μέχρι τον Καρτέσιο (17ος) και τους νεότερους του 20ού Βιτγκενστάιν, Πόπερ και άλλους, που μέσα από παράλληλες διαδρομές επιχείρησαν να δείξουν ότι κάθε «αιρετικό», από την απλή διαφωνία έως την αμφιβολία, τη ρευστότητα, την απροσδιοριστία μέχρι την αμφισβήτηση, δεν είναι ούτε «ιδιοτροπία» ούτε «σύμπτωμα καιρών», αλλά προέκταση είτε αντανάκλαση λογικής συμπεριφοράς του ανθρώπου, στην προσπάθειά του πρώτα να ερμηνεύσει τον κόσμο και μετά να τον αλλάξει και να τον κάνει καλύτερο.

 

Οι δε δικές μας ηλικίες –μην πω «η γενιά μας» που το βρίσκω και κάπως ξενέρωτο!– είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε (κάποιοι να ζήσουν κι από κοντά) το μεγαλύτερο κίνημα αμφισβήτησης στην παγκόσμια Ιστορία, που ξεκίνησε τέτοιες μέρες, αρχές Μαΐου του 1968, στο Παρίσι ως φοιτητικό και τέτοιες ώρες (8-10 Μαΐου) γινόταν πάνδημο, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Αντί επιλόγου ένα σύνθημα από τότε παντός καιρού, ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα! Απαγορεύεται το απαγορεύεται!

   

9 Μαΐου 1945: Ποτέ πια φασισμός

 

9 Μαΐου 1945: Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έληγε με τη νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων. Η χιτλερική Γερμανία είχε παραδοθεί άνευ όρων, μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τα σοβιετικά στρατεύματα, λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 2 Μαΐου.

 

Στις 9 Μαΐου 1945, ώρα 0.43 π.μ., στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, υπογράφεται η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Στις 30 Απριλίου 1945 και ενώ οι Σοβιετικοί είχαν φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Καγκελαρία ως αποτέλεσμα της Μάχης του Βερολίνου, ο Χίτλερ αυτοκτονεί και οι επιζώντες διάδοχοί του υπογράφουν την άνευ όρων συνθηκολόγηση.

 

Ύστερα από αυτή την εξέλιξη ο μεγαλύτερος και πιο αιματηρός πόλεμος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα τερματίζεται στην Ευρώπη.

 

Αλλά, το σύνθημα «ποτέ πια πόλεμος–ποτέ πια φασισμός», που σφράγισε την αντιφασιστική νίκη των λαών και τη συντριβή του χιτλεροφασισμού, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα.   

πηγή

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει»

 

Με αφορμή τη μέρα της Μητέρας

 

 

 

«….Κι ένα τέταρτο μητέρας

 

αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.

 

Που να το ανακράξεις

 

σε στιγμή μεγάλου κινδύνου…»

 

 Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του πλησίον

 

***

 

Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι

 

ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.

 

Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,

 

δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

 

 

 

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη

 

μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,

 

παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι

 

κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

 

 

 

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω

 

μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

 

 

 

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω

 

τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.

 

Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω

 

κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

 

 

 

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου

 

ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο

 

εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη

 

π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.

 

 

 

Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:

 

Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης

 

ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες

 

ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.

 

Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Προς την μητέρα μου

 «…Γλυκέ μου, εσύ δεν χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.

Γιέ μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε.

Δες, πλάγι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλλαραίοι, ―

όλοι στητοί και δυνατοί και σαν κ’ εσένα ωραίοι.

Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο, ―

το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.

Και γώ η φτωχή και γώ η λιγνή, μεγάλη μέσα σ’ όλους,

με τα μεγάλα νύχια μου κόβω τη γη σε σβώλους

Και τους πετάω κατάμουτρα στους λύκους και στ’ αγρίμια

που μούκαναν της όψης σου το κρούσταλλο συντρίμμια.

Κι ακολουθάς και συ νεκρός, κι ο κόμπος του λυγμού μας

δένεται κόμπος του σκοινιού για το λαιμό του οχτρού μας.

Κι ως τόθελες (ως τόλεγες τα βράδια με το λύχνο)

ασκώνω το σκεβρό κορμί και τη γροθιά μου δείχνω.

Κι αντίς τ’ άφταιγα στήθεια μου να γδέρνω, δες, βαδίζω

και πίσω από τα δάκρυα μου τον ήλιον αντικρύζω.

Γιέ μου, στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,

σου πήρα το ντουφέκι σου· κοιμήσου, εσύ, πουλί μου»

 

 Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος

 

πηγή

Το ολικό άνοιγμα ας μην αποδειχθεί καταστροφικό

 

 Τις τελευταίες ημέρες τα πάντα εχουν ανατραπεί.

 

Αν και τα κρούσματα που καταγράφονται είναι χιλιάδες και η διασπορά του ιου ειναι μεγάλη, ενόψει και του ανοίγματος του τουρισμού αλλά και της μεγάλης ψυχολογικής κούρασης των πολιτών η κυβέρνηση αποφάσισε το άνοιγμα των δραστηριοτήτων επιταχύνοντας ταυτόχρονα τη διαδικασια των εμβολιασμών και ενσωματώντας τα rapid test στην καθημερινοτητα των πολιτών.

 

Τώρα, πρέπει να ειμαστε ειλικρινείς. Οι καταστάσεις που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρες και δεν υπάρχουν εύκολες ή μαγικές λύσεις. Η κυβέρνηση βρισκεται σε μία θέση που καλείται να πάρει αποφάσεις με μεγάλο ρίσκο.

 

"

 

 

 

Ο κίνδυνος λοιπόν είναι υπαρκτός και ολοι όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις το γνωρίζουν. Ποιος είναι ο κίνδυνος; Η φυσιολογική χαλαρωση των πολιτών μαζι με την επικράτηση πιο επιθετικων μορφών του ιού και την κάθοδο τουριστών από διάφορες περιοχές του κόσμου οι οποίοι μπορεί να μεταφέρουν νέες μεταλλάξεις του ιού να διαμορφώσει στη χώρα μας ένα εκρηκτικό και εκτός ελέγχου μείγμα.

 

Λαμβάνοντας υπόψη την οριακή λειτουργια εδώ και μήνες και των ανθρώπων στο υποχρηματοδοτημενο και υποστελεχωμένο σύστημα υγείας, τα πράγματα μπορει να γινουν πολύ άσχημα. Γιατί και αυτός είναι ένας παράγοντας που εχει μπει στο περιθώριο της συζήτησης.

 

Ξεχάσαμε τους ήρωες! Ξεχάσαμε ότι στα νοσοκομεία της χώρας μας εδώ και ένα χρόνο οι άνθρωποι εκεί εργάζονται δίχως ρεπό και άδειες υπό συνθήκες τρομερής πίεσης και είναι λογικό και αυτοί να βρισκονται στα όρια τους. Ουδεις μπορεί να λειτουργεί διαρκώς στο 100% των ικανοτήτων του. Όταν επί μηνες οι συνθήκες εργασίες είναι άσχημες και το άγχος μεγάλο, θα αυξάνονται τα λάθη, θα καταρρέουν ψυχολογικά περισσότεροι, και όλο αυτό θα γιγαντώσει το κόστος.

 

Δε θέλουμε να γίνουμε προφήτες κακών μαντάτων, ομως καλό θα είναι οι πολίτες να γνωρίζουν ότι είμαστε πολύ μακριά από το να έχουμε ξεμπερδέψει από αυτή την ιστορία. Μπορούμε και πρεπει, είναι αναγκή να χαλαρώσουμε, όμως ας το κάνουμε τηρώντας οσο μπορούμε τα μέτρα.

 

Γιατί η εικόνα που διαπιστώνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Χανιά προκαλεί ανησυχία.

 

Πάρα πολλοί έχουν πλέον πετάξει τις μάσκες, πάρα πολλοί τις φοράνε απλά για να τις φοράνε, λίγοι φαίνεται να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την τήρηση των μέτρων εκτός από τους καταστηματάρχες οι οποίοι γνωρίζουν ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες από τη μη τήρηση αλλά και τον κίνδυνο μεγάλων προστίμων.

 

Το ζητούμενο όλων πρέπει να είναι ένα: Το ολικό άνοιγμα να μην αποδειχθεί καταστροφικό, γιατί τις συνέπειες μίας τέτοιας καταστροφής δε θα τις βιώσουμε μόνο σε αριθμό νεκρών απο τον ιό αλλά και οικονομικά. Μια έκρηξη κρουσμάτων, μπορεί να οδηγήσει σε νέο κλείσιμο δραστηριοτήτων μια περίοδο που υπάρχει τεράστια ανάγκη να ανοίξουν οι επιχειρήσεις και να κυκλοφορήσει το χρήματα.

 

Και το να κυκλοφορεί χρήμα, το να βελτιωθεί οικονομικά η κατάσταση, δεν είναι παράγοντας ασύνδετος από την υγεία.    

πηγή   

Η ανατριχιαστική απλότητα του κ. Άδωνι Γεωργιάδη

 

γράφει η Κατέ Καζάντη

 

“Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές”: πίσω από το κλισέ ενός από τα συνθήματα που ακούγονται συχνότατα, όταν οι αδικημένοι κατακλύζουν τους δρόμους, κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Η μάλλον τραγική διάζευξη καταδείχνει δυο κόσμους ασύμπτωτους, δυο λογικές ερμηνείας της ανθρώπινης κοινωνίας, δυο τρόπους ανάγνωσης της προόδου. Μια τέτοια σχάση, δίχως ενδιάμεσες αποχρώσεις, είναι χαρακτηριστικό ιστορικών στιγμών όπως αυτή που ζούμε. Εκεί όπου οι ιδέες απογυμνώνονται από διανοητικές φιοριτούρες και μένουν ατόφιες, καθορίζοντας ευθέως τις ανθρώπινες ζωές.

 

Η λογική, λοιπόν, των ιδεών της δεξιάς, όπως τούτη εκφράστηκε δια στόματος Άδωνι Γεωργιάδη, μοιάζει, και είναι, ανατριχιαστικά απλή: αν πάρεις, σου λέει, τώρα τις πατέντες από τις φαρμακοβιομηχανίες, την ώρα δηλαδή που αυτές περιμένουν να βγάλουν κέρδος, σε μια επόμενη πανδημία ουδεμία θα δουλέψει για να βγάλει εμβόλια. Επίσης, σου λέει, ζούμε -ευτυχώς, κατά την άποψή του- σ’ ένα κόσμο όπου η ιδιοκτησία είναι υπέρτατο αγαθό σε κάθε της μορφή, η δε κλοπή έγκλημα καθοσιώσεως, οπότε τι, θα κλέψει το κράτος τον ιδιώτη; Δεν γίνονται αυτά! Εξάλλου, το κέρδος είναι το μέγα κίνητρο. Αυτό κινεί τον κόσμο, όχι η λαχτάρα να σώσεις ζωές ούτε κάποια άλλου είδους ηθική που υπαγορεύει τη συμπόνια. Θα προστατέψουμε την αγορά, λοιπόν, διότι σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Άρα, μπορούμε να υποθέσουμε, είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων να πεθαίνουν κατά εκατομμύρια οι πολλοί των χαμηλών στρωμάτων προκειμένου να μην έχουν χασούρα οι λίγοι στα ψηλά, είναι ανθρώπινο και λογικό να υποτάσσονται οι πολιτικές των κυβερνήσεων στα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Το ότι βέβαια οι φαρμακοβιομηχανίες έλαβαν αδρή κρατική χρηματοδότηση τεχνηέντως παραλείπεται να ειπωθεί όπως επίσης και το ύψος των κερδών που τούτες θα λάβουν από τα εμβόλια.

 

Έτσι, το κράτος μπορεί να μεταβάλλεται σε υπηρέτη μεγαλοσυμφερόντων, ο κρατικός παρεμβατισμός, όμως, ή η έννοια της κρατικής πρόνοιας, μία διόλου αριστερή υπόθεση, για τη νέα σκληρή δεξιά αποτελούν άγνωστες λέξεις. Να ελέγχονται και να περιορίζονται τα κέρδη των επιχειρήσεων σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, όπως οι τωρινές, ούτε που τους περνά απ’ το μυαλό. Η κοσμοθεωρία που τοποθετεί το “περιουσιακό δικαίωμα” και τα εξ αυτού εκπορευόμενα κέρδη πάνω από την ίδια τη ζωή, παραδίδει στη χλεύη οποιαδήποτε άλλη άποψη ως ανήκουσα στον επάρατο κομμουνισμό. Οι δε, σε γραμμή Αδωνι, από το βήμα της Βουλής, αλήστου μνήμης, ειρωνείες του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ο δεύτερος διατύπωσε την πρόταση για τις πατέντες, ανήκουν στην ίδια πολιτική κουλτούρα.

 

Η κοινωνία ως ζούγκλα, η κοινωνία ως φύση, η κοινωνία ως κόλαση για τους αδύναμους, ως χώρος άλωσης για τους δυνατούς: τούτη τη συνθήκη μοναχά χωρά το μυαλό τους. Οι αρετές της αλληλέγγυας κοινωνίας, της αρχής της ισοτιμίας και του διαμοιρασμού, αρετές, θα έλεγε κανείς, ενός πρωτόλειου ανθρωπισμού, χριστιανικές, δεν υπάρχουν στο κάδρο: θυμίζουν αριστερά, μπορεί να παρεξηγηθούν. Το αυτάρεσκο κυρίαρχο μοντέλο δεν κάνει σκόντο υπέρ των από κάτω, φροντίζει δεν σκανδαλωδώς τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών από πάνω. Στην πολιτική φιλοσοφία της δεξιάς, δεν υπάρχουν επιτάξεις, παρά μόνο αυτές των δικαιωμάτων: αυτά μπορούν να τα περιορίζουν ασκώντας βιοπολιτική, διαιωνίζοντας την κατάσταση εξαίρεσης, ακόμα κι όταν τούτες οι πολιτικές αποτυγχάνουν παταγωδώς.

 

Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, ο τέως γραφικός βιβλιοπώλης, είναι το πουλέν της νέας εποχής. Με μια εκμοντερνισμένη όσο και εκχυδαϊσμένη μορφή δαρβινισμού, δίδει άλλοθι στις εκμεταλλευτικές παραδόσεις του παρελθόντος, επαναφέροντας στο παρόν και όσες καταργήθηκαν. Αλλά το πιο τρομακτικό δεν είναι ο χοντροκομμένος τρόπος να τοποθετούν την κερδοφορία των εκμεταλλευτριών τάξεων σε uber alles μοχλό της ιστορίας, υποβιβάζοντας τον κόσμο της εργασίας σε υποζύγια. Είναι που τούτο αναδείχτηκε, περίπου αναντίρρητα και για πολλούς λόγους, σε κυρίαρχη ιδεολογία.

 

Η νέα δεξιά είναι εδώ: η άρνηση της Γερμανίας στην πρόταση Μπάιντεν δείχνει πως η εγχώρια δεξιά δεν απέχει και πολύ από την εξωχώρια, τουναντίον. Η δε μητέρα των μαχών είναι, πρωτίστως, μάχη ιδεών. Που θα ανατρέπει στο συλλογικό ασυνείδητο τα εγκαθιδρυμένα δεξιά Αδώνεια αυτονόητα.

      

Σοβαρή φθορά γλυπτού στην Ακρόπολη από κομπρεσέρ .!

 

Δεν έχουν τέλος ως φαίνεται οι περιπέτειες της Ακρόπολης από την ώρα που βάλθηκε το υπουργείο Πολιτισμού να ξεκινήσει τις επεμβάσεις εφαρμόζοντας, όπως έχει καταγγελθεί από φορείς και επιστήμονες, ιδεοληπτικά σχέδια για την αναμόρφωση του Παρθενώνα αλλά και την πολιτική στρατηγική του για προσέλκυση τουριστικών μαζών.

 

Όπως αποκαλύπτει η Αυγή μετά το «τσιμέντωμα» και τη δρομολόγηση ειδικής μαρμάρινης πινακίδας με το όνομα του χορηγού και της υπουργού στον Βράχο, την τιμητική του είχε αρχαίο γλυπτό που έπεσε «θύμα» των εργασιών που πραγματοποιούνται στο μνημείο για την απορροή των ομβρίων υδάτων.

 

Ε, όχι και κομπρεσέρ στην Ακρόπολη, θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς. Κι όμως, στην εποχή των αρίστων, βαριά μηχανήματα χρησιμοποιούνται στο εμβληματικό μνημείο για να υλοποιηθεί ένα έργο κατόπιν εορτής. Όπως όλοι θυμόμαστε πρώτα πλημμύρισε η Ακρόπολη εξ’ αιτίας των τσιμεντοστρώσεων και μετά εκπονήθηκε η απαιτούμενη συμπληρωματική υδραυλική μελέτη, που είχε τεθεί ως αναγκαίος όρος για την υλοποίηση των εργασιών από την εγκριτική απόφαση. Ο αναστηλωτής των Προπυλαίων, δρ. αρχιτεκτονικής Τάσος Τανούλας είχε από νωρίς κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Ωστόσο για το υπουργείο Πολιτισμού, ήταν απλώς μέρα Σάββατο!

 

Για τη χρήση κομπρεσέρ όμως στην Ακρόπολη, θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε τις εξηγήσεις τόσο της αρμόδιας Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Αθηνών όσο και της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεων, ακόμα περισσότερο της ίδιας της υπουργού Πολιτισμού και κατά τα άλλα αρχαιολόγου Λίνας Μενδώνη. Γιατί απ’ όσο γνωρίζουμε στους οργανωμένους αρχαιολογικούς χώρους, πόσο μάλλον σε ένα μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς οι εργασίες γίνονται χειρωνακτικά και με παρακολούθηση από αρχαιολόγο, πράγμα που επίσης δεν συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ας δώσουν λοιπόν οι αρμόδιοι τις δέουσες εξηγήσεις.

 

Ας μη θυμηθούμε βέβαια και την καταστροφή τριών πωρόλιθων από αρχαίο τοιχίο που βρέθηκε κατά τη θεμελίωση του ανελκυστήρα πλαγιάς όπως έχουν καταγγείλει στην Αυγή τόσο η πρόεδρος του ΣΕΑ Δέσποινα Κουτσούμπα όσο και ο αρχιτέκτονας, αναστηλωτής των Προπυλαίων Τάσος Τανούλας. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε δύο μόλις μήνες, μετράμε ήδη δύο  σοβαρές καταστροφές αρχαιοτήτων στην Ακρόπολη. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να σταματήσουν οι εργασίες στο μνημείο; Να γκρεμιστεί ο Παρθενώνας;

 

Δυστυχώς όμως, οι περιπέτειες στο εμβληματικό μνημείο της χώρας και κηρυγμένο μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την Ουνέσκο, δε σταματούν εδώ.

 

Ο πολυδιαφημισμένος νέος ανελκυστήρας πλαγιάς, που εγκαινιάστηκε με δόξα και τιμή από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό,  δυστυχώς έχει αρχίσει ήδη να παρουσιάζει προβλήματα. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, εδώ και καιρό έχει παρουσιαστεί πρόβλημα με την υπερθέρμανση ενός πηνείου, με αποτέλεσμα να σταματάει η λειτουργία του ανελκυστήρα έως ότου κρυώσει το συγκεκριμένο εξάρτημα. Το συγκεκριμένο πρόβλημα, μάλιστα, έχει προκαλέσει διχογνωμία ανάμεσα στην ιταλική εταιρεία MASPERO που υλοποίησε την εγκατάσταση του ανελκυστήρα πλαγιάς και της ελληνικής εταιρείας με την οποία συνεργάστηκε για το έργο. Η ελληνική εταιρεία αποδίδει το πρόβλημα στην τοποθέτηση του πηνείου από τη ΜASPERO, ενώ η ιταλική εταιρεία από την πλευρά της υποστηρίζει ότι υπάρχει άλλο πρόβλημα που προκαλεί τη δυσλειτουργία του πηνείου. Και το υπουργείο Πολιτισμού από τη δική του πλευρά τηρεί σιγή ιχθύος.

 

Μόνο που σε λίγες ημέρες ανοίγει ο τουρισμός και μαζί οι αρχαιολογικοί και άλλοι χώροι πολιτισμού. Τι εξηγήσεις θα δώσει τότε το υπουργείο, δεδομένου ότι η Ακρόπολη είναι το διασημότερο μνημείο της χώρας που συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά, και τον νέο ανελκυστήρα που αποτελεί τον μοναδικό τρόπο πρόσβασης των ανάπηρων και εμποδιζόμενων επισκεπτών στο μνημείο.     

 πηγή