Η ανίερη συμμαχία Τασούλα – Γεροβασίλη: Από την υπονόμευση Ποττάκη στο κοινό μέτωπο κατά Καρυστιανού

 

Η πρόσφατη σπουδή της Όλγας Γεροβασίλη να στηρίξει τον Κώστα Τασούλα, έναντι της κριτικής που δέχθηκε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής από τη Μαρία Καρυστιανού για τον χειρισμό των δικογραφιών που αφορούν στο έγκλημα των Τεμπών, ξένισε πολλούς και προκάλεσε τεράστια ερωτήματα, αλλά και αμηχανία στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η αντιπρόεδρος της Βουλής παρείχε απλόχερα τη στήριξή της στον κ. Τασούλα στην πιο δύσκολη ίσως στιγμή για τον υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς οι βολές της κυρίας Καρυστιανού ήταν και ευθείες και τεκμηριωμένες, βάση του Κανονισμού της εθνικής αντιπροσωπείας.

 

Και μπορεί μία μέρα μετά να αναδιπλώθηκε θεαματικά η κυρία Γεροβασίλη, βλέποντας τη γενική κατακραυγή στο πρόσωπό της, ωστόσο η σύμπλευσή της την κρίσιμη ώρα με τον πρώην πρόεδρο της Βουλής έδωσε το περιθώριο στον κ. Τασούλα να «ξεφύγει» κάπως από τη μέγγενη της αμφισβήτησης, σε μία περίοδο που εξελίσσεται η διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.

 

Το ότι η κυρία Γεροβασίλη προτίμησε για χάρη του κ. Τασούλα να βρεθεί απέναντι στην κυρία Καρυστιανού προκάλεσε σε πολλούς έκπληξη. Και χρειάστηκε να την επικρίνει η ίδια η πρόεδρος του συλλόγου συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη για να ανασκευάσει, καταφεύγοντας σε δικαιολογίες, που με δυσκολία ψέλλιζαν και οι σοβαροί παράγοντες της ΝΔ.

 

 

Πώς επιχειρήθηκε το «φάγωμα» του Συνηγόρου του Πολίτη

Κι όμως, η στάση αυτή της κυρίας Γεροβασίλη δεν είναι η μόνη που έχει προκαλέσει απορίες ως προς τις «σχέσεις» της με τον κ. Τασούλα.

 

Αυτές τις ημέρες έχει προκληθεί τεράστιο πολιτικό θέμα με το πώς αντιμετωπίζει τις ανεξάρτητες αρχές η κυβέρνηση και τις προεκτάσεις για το υπό κατάρρευση «κράτος Δικαίου» στη χώρα, με ευρωπαϊκό αρνητικό αντίκτυπο.

 

 

Αφορμή είναι το πόρισμα η έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη Ανδρέα Ποττάκη για το ναυάγιο της Πύλου.

 

Το πόρισμα εκθέτει την κυβέρνηση και το Λιμενικό Σώμα, εντοπίζοντας σειρά σοβαρών και επίμεμπτων παραλείψεων από ανώτερους αξιωματικούς, που χρήζουν ποινικής αξιολόγησης.

 

Ήταν τόσο μεγάλη η ενόχληση της κυβέρνησης, που το υπουργείο Ναυτιλίας εξέδωσε μία πρωτοφανή ανακοίνωση εναντίον της ανεξάρτητης αρχής, ενώ το Μαξίμου έδωσε άλλη διάσταση στην επίθεση, καταλογίζοντας στον Συνήγορο του Πολίτη «πολιτικές σκοπιμότητες»!

 

Είναι πλέον προφανές ότι αυτό το πόρισμα και το πώς χειρίστηκε την δυσώδη και εγκληματική υπόθεση του ναυαγίου ο κ. Ποττάκης, ήταν αυτό που έβλεπε ότι ερχόταν η κυβέρνηση και επιχείρησε τον περασμένο Οκτώβριο να τον εκδιώξει από τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη!

 

Στην πραγματικότητα τότε εκδηλώθηκε μία καλά μεθοδευμένη προσπάθεια από την κυβέρνηση, με έντονο και δύσοσμο παρασκήνιο, προκειμένου να αντικατασταθεί ο κ. Ποττάκης και να σταματήσει η έρευνα για το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο στη Μεσόγειο εν καιρώ ειρήνης.

 

Το παρασκήνιο και η παρέμβαση της Τζάκρη

Η επιχείρηση ανατέθηκε από το Μαξίμου στον τότε πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα, ο οποίος ανέλαβε να διαμορφώσει την απαιτούμενη από το Σύνταγμα αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 της Διάσκεψης των Προέδρων.

 

 

 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου ο κ. Τασούλας είχε καταφέρει να εξασφαλίσει αυτή την πλειοψηφία. Άλλωστε είναι η πεπατημένη να φτάνουν τα θέματα και να μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη της Διάσκεψης θέματα που είναι «ώριμα» να εγκριθούν – αλλιώς δεν έχει νόημα οποιαδήποτε συζήτηση.

 

Ο κ. Τασούλας ανακοίνωσε τη συζήτηση και την ψηφοφορία επί του θέματος έχοντας έρθει σε συνεννόηση με την Όλγα Γεροβασίλη (και τον Θεόφιλο Ξανθόπουλο) του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διασφαλιστεί αυτή η αυξημένη πλειοψηφία.

 

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι στην άτυπη και παρασκηνιακή «διαβούλευση» ανάμεσα στην κυβερνητική πλευρά (τον κ. Τασούλα δηλαδή) και τον ΣΥΡΙΖΑ (την κυρία Γεροβασίλη) περιλαμβανόταν το αντάλλαγμα να δοθεί στο τότε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η δυνατότητα να τοποθετήσει σε μία θέση βοηθού Συνηγόρου ένα πρόσωπο της δικής του επιλογής – για την ακρίβεια συζητούνταν ένα πρόσωπο της εμπιστοσύνης της κυρίας Γεροβασίλη και του Σωκράτη Φάμελλου.

 

Το «κομπρεμί» Τασούλα – Γεροβασίλη, που θα εξέθετε τον ΣΥΡΙΖΑ για σύμπλευση με την κυβέρνηση και κυρίως θα οδηγούσε στην εκπαραθύρωση του κ. Ποττάκη και σε «ναυάγιο» την έρευνα για την Πύλο – άρα θα απάλλασσε την κυβέρνηση από την τωρινή κριτική και την αμφισβήτηση –  χάλασε από την παρέμβαση της Θεοδώρας Τζάκρη.

 

Η τότε γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε έντονα και ουσιαστικά κατήγγειλε την όλη μεθόδευση, τορπιλίζοντας έτσι την παρασκηνιακή σύμπλευση Τασούλα – Γεροβασίλη. Και διασώζοντας την τιμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα βαρύνονταν από την πολιτική αήθεια της απομάκρυνσης του Συνηγόρου του Πολίτη σε μία κομβική στιγμή των ερευνών για τα αίτια του ναυαγίου της Πύλου.

 

Μάλιστα εντός του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο είχαν προκληθεί πολλές καντρίλιες, ειδικά για το πώς κινείται η κυρία Γεροβασίλη ως αντιπρόεδρος της Βουλής. Ήταν πολλοί που της χρέωναν προσωπικές κινήσεις και προνομιακές σχέσεις με τον κ. Τασούλα στο πλαίσιο μία επαφής που μοιάζει με αλισβερίσι.

 

Ένα κομπρεμί με… ηπειρώτικες ρίζες

Κάποιοι δε, επικαλούμενοι και τα όσα συμβαίνουν στην Ήπειρο με την παροιμιώδη «αδυναμία» του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαρατεθεί στον γαλάζιο περιφερειάρχη Καρχριμάνη, άφηναν αιχμές για την ύπαρξη και δω μίας «οικειοθελούς» διευκόλυνσης από την πλευρά της βουλευτή Άρτας προς το νεοδημοκρατικό και εν πολλοίς ελεγχόμενο από τον Γιαννιώτη κ. Τασούλα, καθεστώς της περιφέρειας.

 

Αλλά αυτά είναι ίσως και «μύθοι» που κυκλοφορούν στην Ήπειρο, έχοντας ως πηγή έμπνευσης το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε χάνει από τα αποδυτήρια τη μάχη της περιφέρειας, είτε αρνείται στην πράξη και επί της ουσίας τη συγκρότηση μίας ισχυρής αντιπολίτευσης και την εμφάνιση μίας σοβαρής εναλλακτικής υποψηφιότητας απέναντι στον εκλεκτό του κ. Τασούλα, Αλέκο Καχριμάνη.

πηγή

Τα Τέμπη κλονίζουν το πολιτικό σύστημα

 

Τo σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και κατέδειξε τα όριά του.

 

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

 

ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, τον Μάρτιο του 2023, γράφαμε στη LiFO ότι αυτό θα αποτελούσε πολιτικό ορόσημο και πως στο εξής θα μιλούσαμε για την περίοδο προ των Τεμπών και μετά τα Τέμπη. Τότε η κυβέρνηση αμφισβητήθηκε ως προς την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητά της. Οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν κατέγραψαν σαφή πτώση και οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούσαν πως η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Επισημαίναμε, όμως, την πολιτική ρευστότητα που επικρατούσε, η οποία δεν επέτρεπε βεβαιότητες, καθώς και την ιδιαιτερότητα που υπήρχε, από τη δημοσκοπική υποχώρηση της κυβέρνησης να μην κερδίζει τίποτα η αξιωματική αντιπολίτευση. 

 

Η εξήγηση γι’ αυτήν τη μη συνήθη κατάσταση ήταν ότι η ελληνική κοινωνία αντιλαμβανόταν πως «πέρα από την αντικειμενική και αδιαμφισβήτητη ευθύνη της κυβέρνησης, όλοι έχουν δώσει από μια μαχαιριά στον σιδηρόδρομο», καθώς η κακοδαιμονία του και όσα ήρθαν στο φως κατέδειξαν ότι βρισκόταν σε απόλυτη παρακμή εδώ και πολλά χρόνια. «Ένας βαθιά διεφθαρμένος οργανισμός με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες αδιαφορούσαν και διαπλέκονταν με τους εργολάβους που κέρδιζαν ακόμα και πάνω από το “πτώμα” του». Μια κατάσταση σήψης που αποτελείωσαν η πολιτική που επιβλήθηκε με τα μνημόνια και η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς (η οποία ήταν σχεδόν χαριστική). Ακόμα και όταν υπήρξε η δυνατότητα να γίνει κάποιος εκσυγχρονισμός του σιδηροδρόμου, όπως με την περίφημη σύμβαση 717 για την τηλεδιοίκηση, όπου σπαταλήθηκαν εκατομμύρια, αθέμιτα και διακομματικά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα δεν τον επέτρεψαν.

 

Τελικά, η κυβέρνηση, επειδή φοβήθηκε το πολιτικό κόστος που μπορεί να είχε (μπορεί και όχι) αν έκανε το σωστό, πληρώνει τώρα ένα πολύ μεγαλύτερο, με το 80% της κοινής γνώμης να πιστεύει πως δεν έκανε όσα χρειάζονταν για να ρίξει φως στα αίτια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.

Γράφαμε, επίσης, πως για το θέμα της διαπλοκής με τους εργολάβους και για τα πραγματικά αίτια της καθυστέρησης του έργου σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης υπήρχε πλήρης συγκάλυψη από τα κόμματα εξουσίας και πως τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση απέφευγαν να μιλήσουν για τα πραγματικά αίτια και τη ρίζα του κακού. Επομένως, καμία αισιοδοξία δεν υπήρχε ότι θα διορθωνόταν τελικά αυτό που με κάθε τρόπο όλοι προσπαθούσαν να κρύψουν. Η κυβέρνηση επιχείρησε εξαρχής να περιορίσει την ευθύνη στα ανθρώπινα λάθη που έγιναν και η αντιπολίτευση να ρίξει την ευθύνη στην κυβέρνηση, χωρίς καμία διάθεση πραγματικής αποκάλυψης των ουσιαστικών αιτιών και την ανάδειξη όσων έπρεπε να αλλάξουν.

 

 

Τα Τέμπη αφαίρεσαν τότε από την κυβέρνηση την πρωτοβουλία των κινήσεων, και ήταν προφανές πως είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τελικά με αυτοδυναμία τις εκλογές του 2023 λίγους μήνες μετά, επειδή παραδέχτηκε κάποιες από τις αδυναμίες της κυβέρνησής του, υποσχόμενος ότι θα προχωρούσε σε γενναίες αλλαγές και θα τιμωρούνταν κάθε υπεύθυνος. Κυρίως, όμως, τα κατάφερε χάρη στην αξιωματική αντιπολίτευση και την αδυναμία της να πείσει ότι εκείνη μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα. Δύο χρόνια μετά, η περίοδος χάριτος έχει λήξει προ πολλού και οι υποσχέσεις έμειναν ανεκπλήρωτες, με την κυβέρνηση να τα μεταθέτει όλα στη Δικαιοσύνη, ενώ στο μεταξύ έχουν αναδειχτεί πολλές σκιές και βάσιμες αμφιβολίες για τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

 

Όταν τότε η ίδια η κυβέρνηση χαρακτήριζε με οργή τα περί μπαζώματος ως θεωρίες συνωμοσίας και διαβεβαίωνε με απόλυτο τρόπο ότι δεν υπήρχαν εύφλεκτες ύλες, ενώ τώρα λέει ότι το μπάζωμα έγινε, αλλά ήταν για καλό σκοπό και τελικά μπορεί και να υπήρχαν παράνομες εύφλεκτες ύλες, έχει ήδη υπονομεύσει από μόνη της την αξιοπιστία της. Όταν το πεδίο του δυστυχήματος αποδεδειγμένα αλλοιώθηκε, χωρίς την έγκριση των ανακριτικών αρχών, που τώρα αναζητούν τους υπεύθυνους και η κυβέρνηση γνωρίζει αλλά δεν απαντά, ούτε τιμωρεί, απομακρύνοντας εκείνους που πήραν την πρωτοβουλία, είναι αναμενόμενο να τροφοδοτούνται σενάρια συγκάλυψης. Όταν η κυβέρνηση περιμένει από τη Δικαιοσύνη να της υποδείξει ποιος μεσολάβησε για να διοριστεί παράνομα ο μοιραίος σταθμάρχης και ποιοι ήταν αυτοί που το επέτρεψαν να συμβεί, είναι εύλογο να αμφισβητείται η αποτελεσματικότητά της. Τελικά, η κυβέρνηση, επειδή φοβήθηκε το πολιτικό κόστος που μπορεί να είχε (μπορεί και όχι) αν έκανε το σωστό, πληρώνει τώρα ένα πολύ μεγαλύτερο, με το 80% της κοινής γνώμης να πιστεύει πως δεν έκανε όσα χρειάζονταν για να ρίξει φως στα αίτια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.

 

Παραμένει αξιοπρόσεκτο, όμως, το ότι ενώ το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις αυθόρμητες και ακομμάτιστες μαζικές διαδηλώσεις, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη λαϊκή οργή για τα Τέμπη, δεν τα καταφέρνουν. Αυτό καταγράφεται ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις και συμβαίνει κυρίως επειδή δεν έχουν πείσει την ελληνική κοινή γνώμη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κατρακυλήσει σε μονοψήφιο ποσοστό, βλέπει τα Τέμπη ως ευκαιρία και θεωρεί πως η λαϊκή οργή μπορεί να τροφοδοτήσει για άλλη μια φορά την άνοδό του, αν κάνει κάποιες κινήσεις και εμφανιστεί ως ο εκφραστής αυτής της οργής. Η ελληνική κοινωνία, όμως, θυμάται την καταστροφική διαχείριση της πυρκαγιάς στο Μάτι (για την οποία η δίκη στον δεύτερο βαθμό συνεχίζεται σε πλήρη αδιαφορία των πολιτικών), αλλά και την προσπάθεια συγκάλυψης που αποκαλύφθηκε από έναν γενναίο πραγματογνώμονα, στον οποίο αξιωματούχοι της Πυροσβεστικής ζητούσαν να θάψει τα στοιχεία με εντολή υπουργού. Ακόμα και για τη σύμβαση 717, η οποία θα μπορούσε να αποτρέψει δυστυχήματα σαν αυτό των Τεμπών, αν είχε υλοποιηθεί, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ευθύνες, καθώς έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί στη θητεία της. Επίσης, ακόμα και τώρα περιορίζεται στο να καταγγέλλει την κυβέρνηση, χωρίς να αναδεικνύει τα συγκεκριμένα αίτια, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τα συμφέροντα που διατηρούσαν τον σιδηρόδρομο σε αυτήν τη σχεδόν τριτοκοσμική κατάσταση.

 

Το ΠΑΣΟΚ, που τώρα ζητά προανακριτική για τον Χρ. Τριαντόπουλο και την αλλοίωση του πεδίου του δυστυχήματος, το κάνει αφού προηγήθηκαν οι μαζικές διαδηλώσεις, ενώ όλα τα στοιχεία που επικαλείται υπήρχαν μήνες πριν, αλλά δεν τα αξιολογούσε τότε.

 

Η κρίση αξιοπιστίας, η οποία έχει αυξηθεί πολύ μετά τα Τέμπη, αφορά όλο το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κυβερνήσει αδυνατούν να πείσουν για τις αγαθές προθέσεις τους και η λαϊκή δυσαρέσκεια διοχετεύεται σε κόμματα που θεωρούνται «αντισυστημικά» και βρίσκονται κυρίως στο δεξιό και ακροδεξιό φάσμα ή παραμένει χωρίς πολιτική έκφραση. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που της κρύβουν και οι επικοινωνιακές τακτικές δεν μπορούν πλέον να σκεπάσουν τις ευθύνες κανενός για τα Τέμπη. Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει το πολιτικό σύστημα τη χαμένη αξιοπιστία του είναι να αλλάξει πραγματικά, αλλά αυτό μοιάζει πολύ δύσκολο.

Θέλει προσπάθεια να σε επικρίνουν οι γονείς των Τεμπών – και να μην είσαι η κυβέρνηση

 

Να είσαι η κυβέρνηση και να είναι μαζί σου δυσαρεστημένοι έως έξαλλοι οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών έχει μία λογική – και προφανώς και πολλά δίκια έχει μία τέτοια αντιμετώπιση.

 

Αλλά να είσαι κόμμα της αντιπολίτευσης – και μάλιστα της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης – και να σε επικρίνουν οικογένειες των θυμάτων, σημαίνει μάλλον ότι κάτι δεν κάνεις σωστά. Κι αυτό είναι μία ήπια εκδοχή και έκφραση των πραγμάτων.

 

 

Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που σε ένα διήμερο έκανε ένα φοβερό… κατόρθωμα:

 

Αρχικά ο Νίκος Πλακιάς «έκραξε» την Κουμουνδούρου που εμφανίζει ακόμα σε δημόσια θέα (τηλεοράσεις κ.λπ.) τον Χρήστο Σπίρτζη. Έναν πρώην υπουργό Υποδομών, που οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά και γενικά η κοινωνία δεν έχουν καμία εκτίμηση για τα έργα και τις ημέρες του στην κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ!

 

 

Και στη συνέχεια η Μαρία Καρυστιανού κατακεραύνωσε την Όλγα Γεροβασίλη, η οποία έδωσε – περιέργως πώς, αλλά το έκανε – πλήρη κάλυψη στον Κώστα Τασούλα για τον τρόπο που ο πρώην πρόεδρος της Βουλής χειρίστηκε τις δικογραφίες για τα Τέμπη.

 

Μην εκπλαγούν λοιπόν στην Κουμουνδούρου αν τα επόμενα γκάλοπ είναι… πικρά.

πηγή

H Νίκη Λυμπεράκη «πήρε τα μέτρα» της Μαρίας Συρεγγέλα (βίντεο)

 

Ένα βίντεο που αποδείκνυε μέσα σε 30-40 δευτερόλεπτα τους ψευδείς ισχυρισμούς της γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας για τα Τέμπη.

Οι κυβερνητικοί, βουλευτές και υπουργοί, ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, έχουν μάθει 6 χρόνια τώρα να λένε ό,τι θέλουν στην τηλεόραση χωρίς σοβαρό αντίλογο.

 

Να λένε ψέματα, να ισχυρίζονται πράγματα που δεν ισχύουν, να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα. Το κάνουν συνέχεια και μπορούν και το κάνουν διότι δεν έβγαινε κάποιος να τους πει «μα τι λέτε;«.

 

Το ίδιο επιχείρησε χθες και η Μαρία Συρεγγέλα της Νέας Δημοκρατίας, στην εκπομπή του Mega «Μεγάλη Εικόνα». Αλλά έπεσε πάνω στη Νίκη Λυμπεράκη. Και έτσι έφαγε ένα βίντεο... κατακέφαλα. Ένα βίντεο που αποδείκνυε μέσα σε 30-40 δευτερόλεπτα τους ψευδείς ισχυρισμούς της.

 

Έμαθαν να λένε ένα σωρό ψέματα και την έβγαζαν καθαρή διότι δεν είχαν αντίλογο. Έτσι και η Μαρία Συρεγγέλα της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι που έπεσε πάνω στη Νίκη Λυμπεράκη.
Αν η τηλεόραση έκανε στοιχειωδώς τη δουλειά της, η κυβέρνηση θα είχε πρόβλημα προ πολλού...#τεμπη_εγκλημα pic.twitter.com/DEvQl9NPKK

— e-tetRadio.gr (@tetRadio) February 4, 2025

Όχι, επέμενε η Μαρία Συρεγγέλα, δεν μιλούσε πέρυσι ο πρωθυπουργός για ψεκασμένους, για μπαζώματα στα Τέμπη, για τερατουργίες κ.ο.κ. Όχι. Όχι. Και όταν η Λυμπεράκη αντέδρασε λέγοντάς της απλώς αυτά που όλοι θυμόμαστε, η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας επέμενε φτάνοντας στο σημείο να πει «ντροπή σας» στη δημοσιογράφο του Mega.

 

Τι να κάνει και η Λυμπεράκη, της πρόβαλε κατευθείαν όχι μόνο ένα βίντεο του κ. Μητσοτάκη να λέει τα παραπάνω, αλλά δύο. Ένα στον Γιώργο Παπαδάκη και τη Μαρία Αναστασοπούλου και ένα στον Νίκο Χατζηνικολάου.

 

Μετά τα βίντεο, στην επιστροφή στο στούντιο, νομίσαμε πως είδαμε μία βρεγμένη γάτα. Αλλά όχι, ήταν η Μαρία Συρεγγέλα.  

 Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Αχ Κουνελάκι, Αχ.- Βαχ Καραμανλής

 

γράφει η Λώρη Κέζα

 

Του έκοψαν το όνομα και πρόσθεσαν το «Αχ.» για να τον ξεχωρίζουν.

 

Αχ Κουνελάκι, Αχ.- Βαχ Καραμανλής, πιο συγκεκριμένα Κώστας Αχ., που παραπέμπει στα μεγάλα «Αχ» της πολιτικής παθογένειας αλλά και στο «Αχ κουνελάκι- κουνελάκι, ξύλο που θα το φας».

 

 

Ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής ζει την απομόνωση μέσα στο κόμμα. Δεν τον παίζουν τα άλλα βουλευτάκια και τον αφήνουν να κάθεται μοναχούλι του στη Βουλή. Λένε ορισμένοι ότι θα γίνει θυσία. Θα τον διώξουν για να ησυχάσουν τα πλήθη. Σαν να ήταν άμοιρος ευθυνών, σαν να πολιτεύτηκε υπεύθυνα, σαν να διοίκησε τους σιδηροδρόμους με όραμα, σαν να άκουσε με προσοχή τα στελέχη, σαν να διάβασε με προσήλωση τις αναφορές. Λένε ότι τον καταδιώκει η αντιπολίτευση για πολιτικό όφελος, ότι όσοι τον ενημέρωναν για τα προβλήματα στα τρένα, είχαν σκοπιμότητες.

 

Ξέρουμε από πέρσι ότι ο Κώστας αχ-βαχ είχε ενημερωθεί πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη. Μπορεί να μην κατάλαβε τί του έλεγαν επειδή υπήρχαν τεχνικοί όροι, μπορεί να μην κατάλαβε επειδή η κάθε παράγραφος είχε πάνω από εκατό λέξεις, κάτι που απαιτεί υψηλή συγκέντρωση κατά την ανάγνωση και δείκτη νοημοσύνης πάνω από το μέσο όρο. Αλλά του τα είχαν πει και το ξέρουμε ότι του τα είχαν πει. Υπάρχουν μάρτυρες και τεκμήρια.

 

Ο πρώην υπουργός μεταφορών ενημερώθηκε όταν έπρεπε. Του είχαν αναφέρει προφορικά, του είχαν γράψει σε επιστολές ότι δεν γινόταν καταγραφή των συρμών σε πραγματικό χρόνο, ότι δεν φαινόταν η κίνησή τους ανά κατεύθυνση, ότι δεν λειτουργούσε το Τάδε σύστημα, ότι δεν λειτουργούσε το Δείνα σύστημα. Έχει άραγε ποινική ευθύνη; Θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι όταν έρθει η ώρα θα ορθώσει ανάστημα απέναντι στη Δυναστεία των Σερρών και με μεγάλη αυστηρότητα θα του πει «μέσα στο ξένο περιβολάκι, τρύπες να μην τρυπάς».

 

Σε μια δίκαιη κοινωνία υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Ταυτόχρονα υπάρχει η ηθική ευθύνη που οδηγεί σε άμεση, οικειοθελή αποχώρηση μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση. Παραιτήθηκε λοιπόν από υπουργός, κλαίγοντας στα συντρίμμια. Λίγους μήνες αργότερα έθεσε ξανά υποψηφιότητα. Ο Κώστας Αχ-Βαχ Καραμανλής εξελέγη και ζημιώνει τη Νέα Δημοκρατία (μικρό το κακό) αλλά και τη Δημοκρατία. Παραμένοντας βουλευτής έχει εξουσία. Ποιος εγγυάται ότι δεν θα την χρησιμοποιήσει για να επηρεάσει τις εξελίξεις στην ανάκριση, στην άρση της ασυλίας, στην πιθανή παραπομπή;

 

Άραγε μόνος του τα κάνει όλα αυτά; Όχι. Παραμένει στο οικογενειακό στασίδι της Βουλής με τη στήριξη του πρωθυπουργού που του έδωσε την ευκαιρία να πολιτευτεί ξανά και με την αγάπη 22.000 Σερραίων που τον επέλεξαν ξανά για βουλευτή τους.

 

Αυτό είναι λοιπόν το πλαίσιο της Κληρονομικής Δημοκρατίας. Παρά το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουν για την ολιγωρία του πρώην υπουργού Μεταφορών, όλοι ξέρουν ότι ήξερε, μπορεί και συνεχίζει τη θητεία του, καθήμενος εκεί στα ορεινά έδρανα, σουφρώνοντας τη μυτούλα, κλείνοντας τα ματάκια, κάνοντας υπομονή να περάσει και αυτή η μπόρα.

 

 

 

 

Ας το παραδεχθούμε, έχουμε πρόβλημα ψυχικής υγείας

 

Του Κώστα Γιαννακίδη

 

Ας υποθέσουμε ότι το παιδί που χαροπαλεύει στο Ηράκλειο θα κερδίσει τη μάχη. Και θα ζήσει. Με μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες, όπως εκτιμούν οι γιατροί. Και με ένα ψυχισμό που θα γίνει κιβωτός για εφιάλτες. Η μητέρα του θα είναι στη φυλακή. Και ο πατέρας του, παρά τις guest εμφανίσεις στα κανάλια, θα πρέπει να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν κατάλαβε, εδώ και τόσο καιρό, τι συμβαίνει στο παιδί του.

 

Ας πούμε, λοιπόν, ότι το παιδί θα ζήσει γιατί αυτό έχει σημασία τώρα. Όμως, αλήθεια, πώς θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Και πώς θα πορευτεί στη ζωή με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη; Αλλά ακόμα και αν η φυσιολογία του εγκεφάλου του παρέμενε υγιής, το σκοτάδι στα άδυτα του μυαλού θα είναι για πάντα βαθύ.

 

Τι στα αλήθεια θα απογίνει αυτό το παιδί; Και τι γίνονται όλα τα παιδιά που πρωταγωνιστούν στα δράματα της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας; Ναι, η κοινωνία φρίττει, οι γιατροί λυγίζουν και οι αστυνομικοί συγκλονίζονται. Εντάξει. Μετά; Συνήθως ο εισαγγελέας θα στείλει το παιδί σε κάποια δομή αν και, όπως επιμένουν οι ειδικοί, αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την ηλικία, τουλάχιστον, των τεσσάρων ετών -καλύτερα να δοθεί σε ανάδοχη οικογένεια. Στη δομή, δηλαδή στο ίδρυμα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την παροχή ψυχιατρικής φροντίδας και επιμελούς παρακολούθησης. Μεταξύ μας, όλοι το ξέρουμε, η ζωή του παιδιού στο Ηράκλειο, αν τα καταφέρει, είναι προδιαγεγραμμένη.

 

Όμως, σταθείτε ένα λεπτό. Πρέπει να πάμε πίσω, πριν την τελική πράξη κάθε δράματος που μας συγκλονίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ζευγάρι στο Ηράκλειο είναι ψυχικά διαταραγμένο. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί ελαφρυντικό καθώς οι ψυχοπαθητικοί έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεων τους και των συνεπειών που επισύρουν. Επίσης στις περισσότερες ιστορίες κακοποίησης θα βρούμε μία αλυσίδα που πάει πίσω, ίσως και στην προηγούμενη γενιά. Τις περισσότερες φορές ο θύτης έχει υπάρξει θύμα. Όμως έμεινε μακριά από ψυχιατρική φροντίδα και, όπως συμβαίνει συχνά, επαναλαμβάνει το μοτίβο που καθόρισε τη ζωή του.

 

Θα ακουστεί άκαιρο και υπερβολικά φιλόδοξο, αλλά αν υπήρχαν, σε επίπεδο κοινότητας, οργανωμένοι θύλακες που παρέχουν ψυχιατρική φροντίδα, τα περιστατικά που μας συγκλονίζουν θα ήταν λιγότερα. Η ψυχική υγεία στη χώρα μας αντιμετωπίζει κοινωνικό και πολιτικό έλλειμμα. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, η προσφυγή στη ψυχιατρική φροντίδα αντιμετωπίζεται ως μειονέκτημα που σέρνει πίσω του ντροπή. Εδώ η πολιτεία οφείλει να παρέμβει και να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία, ειδικά τα λαϊκά στρώματα, σε θέματα ψυχικής υγείας.

 

Θα μου πείτε ότι για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να διαθέτει και τις απαραίτητες δομές για να υποστηρίξει την αύξηση της ζήτησης. Σωστό. Περάστε από μία εφημερία Ψυχιατρείου και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ομως όταν οι άνθρωποι καταλήγουν στην εφημερίδα, τότε είναι αργά. Ισως θα έπρεπε να προσεγγίσουμε το θέμα αλλιώς, αντλώντας παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία. Ειδικοί ψυχικοί υγείας στα Νηπιαγωγεία, όταν αρχίζει και χτίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

 

Τα λύματα της Ψυττάλειας μιλούν για την ψυχή μας. Και δείχνουν πώς αυξάνεται κάθε χρόνο η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών. Αυτό δεν το σημειώνω για κακό, κάθε άλλο. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και ανακουφίζουν τον πόνο της ψυχής. Όλοι γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα ψυχικής υγείας στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πιστεύουμε ή καταγράφουν οι στατιστικές. Και αν δεν το ζούμε, το βλέπουμε γύρω μας. Είναι ένα θέμα με εθνική διάσταση και όμως παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.

 

 

«Στον αέρα» οι διορθώσεις για τις αντικειμενικές αξίες σε 12 δήμους

 

Εξαιρετικά «θολό» παραμένει το τοπίο για τις διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων σε 36 περιοχές που βρίσκονται σε 12 Δήμους της χώρας, τα αιτήματα των οποίων έγιναν δεκτά από το υπουργείο Οικονομικών καθώς οι ιδιώτες εκτιμητές που ανέλαβαν το προσδιορισμό των νέων τιμών δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει τη διαδικασία.

 

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ιδιώτες εκτιμητές οι οποίοι ανέλαβαν το φθινόπωρο toy 2024 να «τρέξουν» τον επαναπροσδιορισμό της φορολογητέας αξίας των ακινήτων, δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει το έργο τους και δεν έχουν υποβάλει τις σχετικές εισηγήσεις στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών.

 

Με βάση το σχεδιασμό το υπουργείο Οικονομικών θα λάβει τις τελικές αποφάσεις για την έκταση των αλλαγών στις τιμές ζώνης στους συγκεκριμένους Δήμους μετά την υποβολή των σχετικών πορισμάτων από τους εκτιμητές τα οποία ωστόσο βρίσκονται στα …αζήτητα. H διαδικασία παραμένει στάσιμη και οι εκτιμητές δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους, αφήνοντας εκατοντάδες ιδιοκτήτες ακινήτων σε εκκρεμότητα.

 

Στη λίστα με τους δήμους στους οποίους θα επαναπροσδιορισθούν οι τιμές ζώνης περιλαμβάνονται οι δήμοι: Αγ. Αναργύρων – Καματερού, Βριλησσίων, Χαλανδρίου, Γλυφάδας, Πειραιά, Ιθάκης, Καρπάθου, Λουτρακίου, Σύμης, Πύργου, Ρόδου και Λέρου.

 

Δύο χρόνια στο περίμενε…

Οι συγκεκριμένοι δήμοι πριν από 2 χρόνια είχαν υποβάλει αίτημα στο υπουργείο Οικονομικών ζητώντας «κούρεμα» των αντικειμενικών τιμών οι οποίες είχαν αυξηθεί τον Ιούνιο του 2021 και ενεργοποιήθηκαν για μεταβιβάσεις ακινήτων την 1η Ιανουαρίου 2022. Το υπουργείο έκανε δεκτό το αίτημά τους και ανέθεσε σε ιδιώτες εκτιμητές τον επαναπροσδιορισμό των τιμών εκκίνησης στις «επίμαχες» ζώνες.

 

Σύμφωνα με τις εντολές που έλαβαν οι ιδιώτες εκτιμητές, θα έπρεπε εντός 15 εργάσιμων ημερών να ολοκληρώσουν το έργο τους και άμεσα να παραδώσουν το πόρισμά τους στον υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών προκειμένου να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για τις αντικειμενικές αξίες στις συγκεκριμένες περιοχές. Ωστόσο, το χρονοδιάγραμμα δεν έχει τηρηθεί και η διαδικασία προχωρά με ρυθμούς «χελώνας».

 

Υπενθυμίζεται ότι τον Ιανουάριο του 2023 είχαν προσφύγει στο υπουργείο Οικονομικών 169 δήμοι οι οποίοι ζήτησαν «κούρεμα» κούρεμα των αντικειμενικών αξιών ακόμα και πάνω από 50%, ωστόσο μόνο οι 12 δήμοι υπέβαλαν στην Επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα αιτήματα για αναπροσαρμογή των τιμών. Οι υπόλοιπες ενστάσεις απορρίφθηκαν καθώς δεν συνοδεύονταν με αποδεικτικά στοιχεία.

 

Χωρίς αναδρομική ισχύ

Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι οι όποιες διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες – όταν και όποτε ολοκληρωθούν – δεν θα έχουν αναδρομική ισχύ για τη φορολογία αλλά θα ενεργοποιηθούν από τη ημερομηνία δημοσίευσης της σχετικής υπουργικής απόφασης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει ο λογαριασμός του φετινού ΕΝΦΙΑ ούτε οι φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων που έχουν πραγματοποιηθεί.

 

Σε περίπτωση που υπάρξουν «κουρέματα» στις τιμές ζώνης των 12 δήμων θα μειωθούν δεκάδες φόρους και τέλη που επιβαρύνουν τα ακίνητα όπως ο ΕΝΦΙΑ, οι φόροι Κληρονομιάς, Γονικής Παροχής και Δωρεάς ακινήτων, το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, οι Δημοτικοί φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων, τα αναλογικά τέλη μεταγραφής μεταβιβαστικών συμβολαίων, δωρεών και γονικών παροχών και κτηματογράφησης, τα πολεοδομικά πρόστιμα κατασκευής ή διατήρησης αυθαιρέτων, οι εισφορές σε γη και χρήμα για ένταξη σε σχέδια πόλεων, το τεκμήριο διαβίωσης σε ιδιόκτητη ή μισθωμένη κατοικία κ.α.

 

Την ίδια ώρα το υπουργείο Οικονομικών δρομολογεί την έκδοση νέων υπουργικών αποφάσεων για τον καθορισμό τιμών εκκίνησης σε περιοχές που τα δικαστήρια έχουν ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις για τις τιμές ζώνης και στις οποίες εφαρμόζεται προσωρινό σύστημα αυτόματου προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας. Η σχετική διάταξη προβλέπει ότι υπουργική απόφαση για τον καθορισμό νέων τιμών εκκίνησης δημοσιεύεται εντός προθεσμίας 6 μηνών από την κοινοποίηση της απόφασης ακύρωσης και για δικαστικές αποφάσεις που έχουν κοινοποιηθεί έως την έναρξη ισχύος του παρόντος η υπουργική απόφαση δημοσιεύεται έως τις 15 Απριλίου 2025.

 

Αναμένοντας την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι Δήμοι και οι επενδυτές σε αυτές τις περιοχές παραμένουν σε αναμονή, ελπίζοντας ότι οι διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες θα οδηγήσουν σε μια πιο δίκαιη και ρεαλιστική φορολογική επιβάρυνση

ΝίκοςΚοκκινόπουλος

Οι δηλώσεις του Σερβετάλη για τις αμβλώσεις δεν είναι γραφικές, είναι επικίνδυνες

 

γράφει η Λασκαρίνα Λιακάκου

ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΩ το εξής: στην κατάσταση που βρισκόμαστε, χρειάζεται να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «γραφικότητα». Η δήλωση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη δεν μπορεί να είναι γραφική λόγω του ιστορικού πλαισίου που τη γεννά. Βρισκόμαστε στην εποχή που οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με έναν νόμο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, με αφίσες σε κοινόχρηστους χώρους κατά της έκτρωσης και με το εξώφυλλο κατά της έκτρωσης στη «SPORtime» για τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού». Αυτό είναι το context μας.

 

Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «αφ’ υψηλού». Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «έλα μωρέ, έχει ξεφύγει ο κόσμος, ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Πλέον, το ποιος είναι παίκτης στην πολιτική σκηνή έχει αλλάξει. Πολιτική δεν κάνουν οι «επαγγελματίες πολιτικοί». Πολιτικοί παίκτες είναι δυνητικά όλοι. Πολιτικός παίκτης είναι ο Φειδίας, η Λατινοπούλου, ο Έλον Μασκ, ο Αναδιώτης και ο Αλέξης Γεωργούλης.

 

Οποιοσδήποτε δημοφιλής μπορεί να ψηφιστεί, και οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφιστεί είναι δυνητικά εκλέξιμος σε δημοτικές, εθνικές ή ευρωπαϊκές εκλογές. Δεν υπάρχουν πια «τυπικά προσόντα» στην πολιτική. Εξού και δηλώσεις όπως αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη σοβαρότητα που φέρουν.

 

Ο ηθοποιός δήλωσε: «Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι πως τη γυναίκα δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά ενός πλάσματος που είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει κάποιος την ευθύνη, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά».

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

O ηθοποιός θεωρεί ότι μια κυτταρική μάζα που εξαρτάται από τον ξενιστή της για να επιβιώσει είναι άνθρωπος. Ο ηθοποιός πιστεύει, επίσης, ότι αυτή η μάζα που δεν έχει γεννηθεί ζωντανή για να θεωρηθεί φυσικό πρόσωπο κατά τον νόμο έχει δικαιώματα. Πιστεύει, επίσης, ότι η γυναίκα που την αφαιρεί είναι δολοφόνος.

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

 

 

Ο Σερβετάλης δεν είναι ο πρώτος, δεν είναι ο τελευταίος, είναι ένας ακόμη. Είναι ένα ακόμη πρόσωπο με κοινό, που εκφέρει πολιτικό λόγο ο οποίος βρίσκει πολύ κόσμο σύμφωνο. Το «γέννα το παιδάκι κι αν σου πάει η καρδιά, δώσε το σε ορφανοτροφείο, μην το σκοτώσεις» δεν είναι πρωτότυπη άποψη, είναι η μέση καφενειακή.

 

Όταν ο Κυμπουρόπουλος αμφισβήτησε την έκτρωση το 2021 με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή έγινε ο κακός χαμός. Σήμερα οι απόψεις αυτές ακούγονται συχνά. Αυτό το ύπουλο «συχνά», λίγο εδώ λίγο εκεί, ένας ηθοποιός κι ένας τραγουδιστής, λίγο στο άσχετο, λίγο στο σχετικό και η μετέπειτα προβολή τους είναι «προετοιμασία εδάφους».

 

Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι επειδή κάποιος είναι άσχετος με την πολιτική είναι ακίνδυνος. Σχετικός με την πολιτική γίνεται όποιος είναι σχετικός με την κοινωνία. Ηθοποιοί, influencers, τηλεπερσόνες, ριάλιτι σταρ και viral content creators του σήμερα είναι οι διαμορφωτές πολιτικών του αύριο. Ακριβώς επειδή δεν είναι η δουλειά τους να γνωρίζουν γιατί έχουμε δικαιώματα, πώς αυτά προέκυψαν, τι ιστορία υπάρχει γύρω από θεσμικές κατακτήσεις, αυτήν τη στιγμή και για τα επόμενα χρόνια θα βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση να χρειάζεται να βλέπουμε κάθε δημοφιλές πρόσωπο ως πιθανό όνομα σε ψηφοδέλτιο και να κρατάμε σημειώσεις για όσα λένε.

 

Δεν είναι μόνο ο Σερβετάλης που βλέπει τις γυναίκες ως σάρκινα δοχεία που οφείλουν να θρέψουν το αποτέλεσμα μιας εκσπερμάτισης. Το θέμα είναι αν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες μας πόσο γρήγορα κάτι που θεωρήθηκε για λίγο δεδομένο έχει περάσει στον δημόσιο διάλογο ως έγκλημα. Ταυτόχρονα θα ήθελα να σκεφτούμε όλες μαζί γιατί, όσοι υποστηρίζουν ότι η έκτρωση είναι δολοφονία, δεν συνηγορούν υπέρ ενός «αρχείου σπέρματος» μέσα από το οποίο κάθε άντρας που αφήνει έγκυο μια γυναίκα θα αναγνωρίζεται ως υπαίτιος διαφόρων βαθμών συμμετοχής σε αυτό το έγκλημα. Ή γιατί, αφού κόπτονται τόσο, δεν απαιτούν η επαφή χωρίς προφυλακτικό να κατοχυρωθεί ως έγκλημα κατά της ζωής, της πιθανής ζωής. Αν θέλουν να κατοχυρώσουν το αγέννητο, τι τους εμποδίζει να κατοχυρώσουν και το «μήπω συνειλημμένο» (είναι «αυτό που δεν έχει ακόμη συλληφθεί» στο κληρονομικό μας δίκαιο).

 

Ξέρετε γιατί: γιατί κανέναν δεν αφορούν ανύπαρκτα παιδιά και κατά φαντασίαν άνθρωποι. Αυτό που αφορά κάθε άντρα που παπαγαλίζει την αφήγηση αυτή για το «δικαίωμα του μη γεννημένου στη ζωή» είναι ο έλεγχος της γυναικείας αναπαραγωγής και η εκδίκηση για το ότι οι γυναίκες κάνουν σεξ. Επειδή δεν χωνεύει τις γυναίκες· όχι επειδή αγαπάει τα παιδιά.

Τέμπη: Και εμετικός και Ψαριανός – «Χαροκαμένη φίρμα η Καρυστιανού»…

 

Είναι γνωστός πολιτικός γυρολόγος. Τον περισσότερο καιρό βρίσκεται κρυμμένος σε «λουξ» …λαγούμια που του εξασφαλίζει τα τελευταία χρόνια η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Οταν βγαίνει απ’ αυτά συνήθως το κάνει για να σπιλώσει. Να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Δεν γνωρίζουμε αν την κάνει δωρεάν ή βγάζει και γερό χαρτζιλίκι. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο έβαλε τους χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος και τους γονείς των νεκρών παιδιών των Τεμπών. Χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολές, βγήκε και …ξέρασε. Εμετικός, χυδαίος, απάνθρωπος. Με δυο λέξεις Γρηγόρης Ψαριανός…

 

 

Σε μια σειρά αναρτήσεων για τις μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», που πραγματοποιήθηκαν χθες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας στη μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, ο Ψαριανός έβγαλε όλη τη χυδαιότητα του.

 

Ο πρώην βουλευτής (με διάφορα κόμματα, ούτε ο ίδιος δεν θυμάται πόσα) έκανε repost αναρτήσεις άλλων χρηστών του facebook, προσθέτοντας τα δικά του σχόλια για τις διαδηλώσεις και τους συμμετέχοντες σε αυτές, ενώ από τον οχετό του δεν γλύτωσε ούτε η Μαρία Καρυστιανού. Η μάνα που έχασε την κόρη της στα Τέμπη και έχει μπει μπροστάρης σε ένα αγώνα κατά της συγκάλυψης με μοναδικό στόχο την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτή την γυναίκα ο Ψαριανός που έχει ψηφίσει ως βουλευτής όσα μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους πρόλαβε για να κρατάει την βουλευτική καρέκλα, τόλμησε να την χαρακτηρίσει «χαροκαμένη φίρμα».

 

«Οι χαροκαμένες το γλεντάνε;» έγραψε για την Μαρία Καρυστιανού, έχοντας κάνει repost δημοσίευσης άλλου χρήστη, που «κατέβηκε» στη συνέχεια από το Facebook…

 

Οι εικόνες που ακολουθούν δείχνουν τον εμετικό Ψαριανό σε δράση…

Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος

Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας: Κλίνατε επί δεξιά και ευτυχισμένο το… 1952

 

Ο πρωθυπουργός επέλεξε μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας να στείλει μήνυμα δεξιάς στροφής

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

 

«…έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας». Με αυτόν τον τρόπο είχε σχολιάσει ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής και αυριανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να εγκαινιάσει έκθεση προς τιμήν του αγωνιστή της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας Νίκου Μπελογιάννη.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επέλεξε τον Κωνσταντίνο Τασούλα ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή ο ηπειρώτης πολιτικός είναι «θεσμικός». Αλλά γιατί είναι ένας βέρος δεξιός.

 

Και τον επέλεξε γιατί αυτό που στάθμισε πάνω από όλα ήταν να κάνει μια πολιτική επιλογή που να αντιστοιχεί στην εκτίμηση που έχει ότι η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς τα δεξιά και πως η απειλή για την κυρίαρχη Νέα Δημοκρατία δεν έρχεται από τα αριστερά της, αλλά από τα δεξιά.

 

Γι’ αυτόν τον λόγο αδιαφόρησε για τον άγραφο κανόνα για την ανάγκη επιλογής υποψηφίων προέδρων που να μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεση και της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και προτίμησε μια αμιγώς παραταξιακή υποψηφιότητα. Δηλαδή, στο βαθμό που πλέον η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει αποσυνδεθεί από ενδεχόμενη διάλυση της Βουλής, ο πρωθυπουργός δεν ασχολήθηκε με την ανάγκη να ισχυροποιηθεί ο όποιος θεσμικός ρόλος του ΠτΔ με μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

 

Με αυτό τον τρόπο, ο πρωθυπουργός αποτυπώνει μια βαθύτερη αδιαφορία για τη Βουλή ως πεδίο όπου διαμορφώνονται συναινέσεις, εκτιμώντας ότι με τη Νέα Δημοκρατία να είναι το μόνο πραγματικά μεγάλο κοινοβουλευτικά κόμμα, δεν έχει κανένα νόημα να διαπραγματευτεί με μια αντιπολίτευση που είναι πολυδιασπασμένη και επί της ουσίας άβουλη, επιλέγοντας μάλιστα την πόλωση θεωρώντας, προφανώς, σε μια νέα ένδειξη αλαζονείας, ότι θα είναι ανώδυνη και θα βγει αλώβητος. Και από αυτό εκ των πραγμάτων προκύπτει και η αδιαφορία για την ανάγκη οι έστω και πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποστηρίζονται με το κύρος μιας συναινετικής εκλογής.

 

Αντιθέτως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ισχυροποιήσει τη θέση της Νέας Δημοκρατίας ως του μόνου πόλου κυβερνησιμότητας στη χώρα, με το συμβολισμό που θα έχει η εκλογή Τασούλα, συμβολισμό όχι μόνο προς τα έξω, αλλά κυρίως προς το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί παρότι επέλεξε να πάει με σκληρά «παραταξιακή» υποψηφιότητα, εντούτοις «προσπέρασε» τους πρώην πρωθυπουργούς από τον ίδιο του τον πολιτικό χώρο, η τυχόν αντίδραση των οποίων αναμένεται σίγουρα με ενδιαφέρον.

 

Όλα αυτά απλώς υπογραμμίζουν για άλλη μια φορά την ιδιαίτερα προβληματική συνθήκη που διαμορφώνει το γεγονός ότι έχουμε ένα σκηνικό πολιτικής ανισορροπίας, με τη Νέα Δημοκρατία να έχει σχεδόν απόλυτη κυριαρχία απλώς και μόνον επειδή παραμένει η πιο συμπαγής μειοψηφία απέναντι σε μια δημοκρατική αντιπολίτευση κατακερματισμένη που αδυνατεί να διαμορφώσει μια εναλλακτική προοπτική διακυβέρνησης και να διατυπώσει μια πειστική πολιτική στρατηγική.

 

 

Συσπείρωση αντί συναίνεσης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε τη συσπείρωση της παράταξής του και την ενίσχυση της πολιτικής του κυριαρχίας αντί της συναίνεσης με την αντιπολίτευση.

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

ΜE THN ΠΡΟΤΑΣΗ ενός συντηρητικού νεοδημοκράτη, όπως είναι ο Κωνσταντίνος Τασούλας, για την προεδρία της Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιλέγει να ικανοποιήσει την παράταξή του με μια υποψηφιότητα που ανταποκρίνεται στα πολιτικά στάνταρ που έθετε η κοινοβουλευτική του ομάδα το προηγούμενο διάστημα.

 

Η ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, η οποία απορρίφθηκε, είναι βέβαιο ότι θα ψηφιζόταν αν αποφάσιζε να την προτείνει ξανά, καθώς ελάχιστοι από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ θα τολμούσαν να την καταψηφίσουν, αλλά πολλοί θα το έκαναν από κομματικό καθήκον, όχι χωρίς γκρίνια και απογοήτευση.

 

Το Μέγαρο Μαξίμου την υπερασπίστηκε πολλές φορές αυτά τα πέντε χρόνια απέναντι στους νεοδημοκράτες βουλευτές που διαμαρτύρονταν με διάφορες αφορμές, ακόμα και απέναντι σε υπουργούς όταν (σε ελάχιστες περιπτώσεις) υπήρξε κάποια αντιπαράθεση. Ο πρωθυπουργός δηλώνει ικανοποιημένος από τη θητεία της και τη συνεργασία τους, φαίνεται όμως πως συμφωνεί σε έναν βαθμό με την κριτική που της προσάπτει ως μειονέκτημα την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας και πολιτικού κύρους. Σε αυτά τα πέντε χρόνια θα έλεγε κανείς πως αυτό δεν χρειάστηκε ιδιαίτερα. Οι υποστηρικτές της υποψηφιότητας πολιτικού προσώπου, όμως, υποστηρίζουν ότι η εμπειρία αυτή είναι απαραίτητη, καθώς έχουμε εισέλθει ήδη σε μια δύσκολη περίοδο με ιδιαίτερους γεωπολιτικούς κινδύνους για την περιοχή.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προσπαθήσει στο εξής, όπως φαίνεται από την επικοινωνιακή γραμμή του, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τόσο του πατριωτικού όσο και του εκσυγχρονιστικού εκλογικού κοινού

Αρκετοί βουλευτές, επίσης, θεωρούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα της θητείας της ότι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είχε το «πατριωτικό προφίλ» που απαιτεί ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, το οποίο, όπως υποστήριζαν, διέθεταν όλοι οι προηγούμενοι. «Ακόμα και οι Πρόεδροι που ψηφίστηκαν επί Αλέξη Τσίπρα (Προκόπης Παυλόπουλος) και Κώστα Σημίτη (Κωστής Στεφανόπουλος) είχαν έντονα αυτά τα χαρακτηριστικά του πολιτικού πατριωτικού προφίλ», αναφέρει βουλευτής της ΝΔ, ο οποίος θεωρεί την Κατερίνα Σακελλαροπούλου εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Ο ίδιος την είχε υπερψηφίσει το 2020 από κομματικό καθήκον, όπως λέει, αλλά βρίσκει την υποψηφιότητα Τασούλα «πολύ πιο ικανοποιητική» και μαζί του φαίνεται να συμφωνεί η πλειοψηφία στο κυβερνών κόμμα.

 

 

Ο πρωθυπουργός στο εξής θα επιχειρήσει να ακολουθήσει ξανά την επιτυχημένη (γι’ αυτόν) συνταγή της δύσκολης ισορροπίας, να κρατά ικανοποιημένη την παραταξιακή βάση και τους κεντρώους φιλελεύθερους που τον υποστήριξαν. Την ισορροπία αυτή την είχε πετύχει το πρώτο διάστημα, αλλά φάνηκε να τη χάνει μετά το 2023. Το πλήγμα που υπέστη στις ευρωεκλογές και η διεθνής πολιτική τάση της συντήρησης τον έχει κάνει να σκεφτεί ξανά την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει η κυβέρνησή του. Στις αρχές της θητείας του, ωστόσο, αρκούσαν κάποιες δηλώσεις ή συμβολικές κινήσεις για να ικανοποιεί το κοινό που ήθελε κάθε φορά. Έξι χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, όμως, αυτές δεν αρκούν, καθώς οι πολίτες κρίνουν κυρίως από τις πράξεις και τα έργα.

 

Η επιλογή της στροφής στην τακτική του 2019 φάνηκε και από τις τελευταίες κινήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με την παρουσία του στην κηδεία του Κώστα Σημίτη και τον τρόπο που τον τίμησε πήρε πόντους στο «εκσυγχρονιστικό» κεντρώο κοινό που τον ενδιαφέρει. Με την πρόταση του Κωνσταντίνου Τασούλα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας συσπειρώνει τη ΝΔ και ικανοποιεί όσους διαμαρτύρονταν για «αριστερή στροφή» και έκαναν παράπονα ότι η ΝΔ είχε γίνει ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι.

 

 

Κάποιοι πολιτικοί αναλυτές ερμηνεύουν την επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα ως επίδειξη πολιτικής κυριαρχίας και ισχύος. «Το έκανε επειδή μπορεί. Η παράδοση της λεγόμενης συναινετικής πρότασης από την αντίπαλη πλευρά υπήρχε επειδή το διακύβευμα ήταν οι εκλογές. Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Ένας μη κομματικός υποψήφιος θα του προκαλούσε περισσότερα προβλήματα», αναφέρει έμπειρος πολιτικός επιστήμονας.

 

Στελέχη της ΝΔ που υπερασπίζονται την πρόταση Μητσοτάκη επισημαίνουν ότι ο Κωνσταντίνος Τασούλας προέρχεται από το περιβάλλον του Ευάγγελου Αβέρωφ, άρα ικανοποιεί όσους ήθελαν έναν συντηρητικό συμβολισμό, αλλά είναι και ένας πολιτικός που όχι μόνο ψήφισε υπέρ του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών αλλά επιχειρηματολόγησε κιόλας υπέρ του, προσπαθώντας να πείσει όσους είχαν αντιρρήσεις.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προσπαθήσει στο εξής, όπως φαίνεται από την επικοινωνιακή γραμμή του, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τόσο του πατριωτικού όσο και του εκσυγχρονιστικού εκλογικού κοινού. Από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις φαίνεται πως η παλιά τακτική που επανήλθε (προσωρινά ή όχι, θα φανεί στην πορεία) αποδίδει. Κριτική από την αντιπολίτευση θα υπάρχει τις επόμενες μέρες, αλλά στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμούν ότι αυτή δεν θα έχει ανταπόκριση στο κοινό που τους ενδιαφέρει. Άλλωστε, το θέμα της εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, την ώρα που με την επιλογή Μητσοτάκη το κυβερνών κόμμα συσπειρώνεται, στην αντιπολίτευση προκαλεί διαφωνίες τόσο μεταξύ κομμάτων όσο και στο εσωτερικό τους, αποτελώντας αφορμή για γενικότερη αμφισβήτηση.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Οι “νόμοι” της Κρήτης

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

 

 

 

Στην Κρήτη έχουν επινοήσει την αυτόνομη οδήγηση πολύ πριν την Tesla. Κατεβάζουν δέκα κούπες και το αυτοκίνητο πηγαίνει μόνο του. Ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι. Και ο θάνατος του νέου παιδιού στα Χανιά μπορεί να μην περιγράφεται ως δολοφονία, όμως έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρωποκτονίας. Υπάρχει δράστης και από πίσω του ένα ολόκληρο σύστημα που συνεργάστηκε, έχοντας πλήρη γνώση, στην ύφανση της τραγωδίας.

 

Φυσικά και θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε στην ελληνική περιφέρεια. Ενας ευκατάστατος επιχειρηματίας της περιοχής είναι πολύ πιθανό να είχε την ίδια, ιδιαίτερη, αντιμετώπιση από τους αστυνομικούς. Διότι τα πράγματα στις τοπικές κοινωνίες είναι διαφορετικά. Δεν είναι μόνο η εύνοια που απολαμβάνουν οι ισχυροί του τόπου. Είναι και ο φόβος των αστυνομικών μη βρεθούν μπλεγμένοι αν δυσαρεστήσουν κάποιον που μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο. Νομίζετε ότι είναι εύκολο για έναν αστυνομικό να πάρει σηκωτό στο κελί κάποιον ισχυρό της τοπικής κοινωνίας; Στην Κρήτη αυτή η συνθήκη ενισχύεται.

 

Πριν από λίγα χρόνια έγινα κοινωνός ενός περιστατικού που έλαβε χώρα στο νομό Χανίων. Αστυνομικός έλεγχος, με τη συμμετοχή ανδρών των ΕΚΑΜ, σταμάτησε αγροτικό αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνει νεαρός άνδρας, μαζί με τον γιό του. Σε έλεγχο που πραγματοποιήθηκε στο όχημα εντοπίστηκε οπλισμός. Ο άνδρας οδηγήθηκε στον εισαγγελέα, σχηματίστηκε δικογραφία και αφέθηκε ελεύθερος.

 

 

 

Ομως η οργή ξεχείλιζε από μέσα του. «Μα να με σέρνουν με το κοπέλι στον εισαγγελέα για ένα όπλο που ήταν και άδειο;» Δεν το άφησε να περάσει έτσι. Μάζεψε κάτι ξαδέλφια και την έστησαν σε έναν από τους αστυνομικούς. Τον πέτυχαν σε καφέ, εκτός υπηρεσίας. Του επιτέθηκαν, τον έγδυσαν, του πήραν τα ρούχα και έφυγαν. Οχι, δεν υπήρξε συνέχεια. Λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του αστυνομικού.

 

Δεν ευθύνεται μόνο η ανεπάρκεια του οδικού δικτύου για τα τροχαία στην Κρήτη. Το κακό εκπορεύεται από μία νοοτροπία που καλλιεργεί λανθάνουσα αίσθηση της λεβεντιάς. Θα κατεβάσεις τις κούπες με τις ρακές, θα πιεις και ένα μπάφο και μετά θα μπεις στο αυτοκίνητο, εννοείται χωρίς ζώνη, αλλά εξαιρετικά πιθανό και με ένα όπλο. Και έτσι η παραβατικότητα, που συχνά λαμβάνει αυτοκτονικές διαστάσεις, μασκαρεύεται σε ένδειξη αυθεντικότητας και κομμάτι της παράδοσης.

 

Η δωρεάν ρεκλάμα στη Λατινοπούλου

 

γράφεο ο Κώστας Γιαννακίδης

 

 

 

Γράφω αυτό το κομμάτι γνωρίζοντας ότι όταν μπει και η τελευταία τελεία θα το έχω μετανιώσει καθώς η δημοσίευση θα αναιρεί την ουσία του. Όμως μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται ως έχουν.

 

Η Άννα Διαμαντοπούλου συνέπλευσε με τον Άδωνι Γεωργιάδη, σχολιάζοντας την Αφροδίτη Λατινοπούλου και τις δηλώσεις της για τον Κώστα Σημίτη. Ήταν μία ωραία επάλειψη βουτύρου πάνω στο ψωμί της Λατινοπούλου. Διότι όταν η κυρία προσβάλλει τη μνήμη ενός άταφου νεκρού, γνωρίζει ότι εκφράζει τα ταπεινότερα των ενστίκτων που διακατέχουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δείτε τι γράφτηκε στα social για τον Σημίτη. Και ακούστε τι είπε η Λατινοπούλου. Και μετά αναρωτηθείτε ποια μάζεψε περισσότερους πόντους.

 

Η Διαμαντοπούλου πήρε μαζί της τους λογικούς. Η Λατινοπούλου εξέφρασε το επαρχιακό καφενείο. Ομως στην κάλπη οι ψήφοι δεν γράφουν από πού προέρχονται. Και όσο οι συστημικοί καταφέρονται κατά της Λατινοπούλου, τόσο εκείνη προσθέτει στο σανό, με το οποίο ταϊζει το κοινό της, το παραμύθι της καταδίωξης από τα συμφέροντα.

 

 

Διότι τι είναι η Λατινοπούλου; Με τον κίνδυνο να μου αποδώσουν μομφή περί σεξισμού, θα πω ότι είναι μία ευπαρουσίαστη κιβωτός των πλέον αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας.

 

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας: η ωραία εμφάνιση της κυρίας Λατινοπούλου ευνοεί τη μετάδοση του μηνύματος της. Και η ίδια πατάει επάνω στα νέα ήθη που εισήγαγε στη δημόσια σφαίρα η περίοδος της κρίσης. Η ωμότητα, ο κυνισμός και η κοινή χυδαιότητα έχουν πλέον νομιμοποιηθεί ως στοιχεία στην εκφορά πολιτικού λόγου. Δεν χρειάζεται να τηρούνται ούτε τα προσχήματα αν αυτό που λες αντιστοιχεί στο χυλό των social media και στη χυδαιότητα που συχνά εμποτίζει το θυμικό μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.

 

 

Όταν η Λατινοπούλου χυδαιολογεί πάνω από τον άταφο Σημίτη, έχει κατά νου δύο πράγματα: πρώτον ότι θα εκφράσει ένα κομμάτι της κοινωνίας και δεύτερον ότι θα αποκτήσει το δικαίωμα να εμφανιστεί ως στόχος του κατεστημένου.  Η συνταγή έχει τα ίδια συστατικά με εκείνα που χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή, απλώς έχει μετριαστεί η ένταση. Ξενοφοβία, φτιασιδωμένος ρατσισμός, απόρριψη του διαφορετικού με επίκληση στην παράδοση και την εθνική ομοιογένεια και μία σχεδόν χουλιγκανίστικη προσέγγιση επί των εθνικών θεμάτων. Σχεδόν αυτά που θα ακούσεις μέσα σε ένα ταξί με την εικόνα του Παϊσιου να πηγαίνει πέρα-δώθε κρεμασμένη από τον καθρέφτη.

 

«Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Σημίτης και η Αφροδίτη Λατινοπούλου το έχει καταλάβει πολύ καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες κατάπιε επικοινωνιακά τον Βελόπουλο. Το μόνο, λοιπόν, που της πρέπει, είναι να την αγνοήσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ρεκλάμα για την ίδια από τις δηλώσεις του Γεωργιάδη και της Διαμαντοπούλου, ειδικά όταν ζούμε σε μία χώρα όπου πολλοί ετεροπροσδιορίζονται πολιτικά βάσει της αντιπάθειας για τους απέναντι. Και, φυσικά, αυτή η δωρεάν ρεκλάμα αναπαράγεται με την πρώτη ευκαιρία από τα κανάλια. Σιγά μη χάσουν την ευκαιρία. Πολιτικά η Λατινοπούλου είναι ένα μηδενικό που κάνει νούμερα.