Η οργουελική διπλοσκέψη και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας

 

Καμία υπαναχώρηση μπροστά στα παράδοξα.

 

γράφει ο Χάρης Καλαϊτζίδης

 

 

«ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΩΣ τι μετέφερε το εμπορικό φορτίο», αλλά τελικά δεν το γνωρίζουμε ακριβώς. «Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο», αλλά τελικά «όλα είναι ανοιχτά». Όποιος ρωτάει πολλά είναι «ψέκα» (όπως παλιά!), αλλά τελικά μπορεί και να ’χε δίκιο. «Αυτό που φάνταζε απίθανο, μπορεί να είναι πιθανό».

 

«Διπλοσκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο αντιφατικές μεταξύ τους πεποιθήσεις και να τις ενστερνίζεσαι και τις δύο. Ο κομματικός διανοούμενος γνωρίζει προς ποια κατεύθυνση πρέπει να μεταβληθούν οι αναμνήσεις του· γνωρίζει, επομένως, και ότι παίζει παιχνίδια με την πραγματικότητα. Ωστόσο, έχοντας εξασκηθεί στη διπλοσκέψη, πείθει τον εαυτό του ότι δεν υπάρχει διαστρέβλωση της πραγματικότητας».¹

 

Ένα ακόμα παράδειγμα από τον ίδιο οργουελικό. Το 2022, από το βήμα της Βουλής, δηλώνει πως άκουσε «με προσοχή και, δεν σας κρύβω, με συγκίνηση, όσα κατέθεσαν οι εκπρόσωποι των intersex ατόμων στην Επιτροπή […] Οι ειδικοί μάς λένε ότι σχεδόν ένας στους εκατό ανθρώπους μπορεί να γεννιέται με κάποια παραλλαγή φύλου». Όμως, τη μέρα μετά την ορκωμοσία του Τραμπ γελάει ειρωνικά πριν πει: «Τυχαίνει να πιστεύω ότι υπάρχουν δύο φύλα: το αρσενικό και το θηλυκό. Αυτή είναι και η προσωπική μου άποψη, αυτό μας λέει και η βιολογία».

 

Γεννιέται το ερώτημα: μας θεωρούν χαζούς; «Κομματικούς διανοούμενους»; Χρυσόψαρα; Παιδάκια; Όσο δελεαστική κι αν φαίνεται μια τέτοια προσέγγιση, φοβάμαι πως η πραγματικότητα είναι αρκετά πιο στρυφνή.

 

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο λόγος που εκφέρεται στην πολιτική σφαίρα δεν έχει καμία αξία. Οι λέξεις έχουν διαχωριστεί από τα πράγματα που ψηλαφούν ή αποκαλύπτουν, αποκτώντας μια αυτόνομη ισχύ· η λειτουργία της ομιλίας έχει παραμορφωθεί.

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο λόγος που εκφέρεται στην πολιτική σφαίρα δεν έχει καμία αξία. Οι λέξεις έχουν διαχωριστεί από τα πράγματα που ψηλαφούν ή αποκαλύπτουν, αποκτώντας μια αυτόνομη ισχύ· η λειτουργία της ομιλίας έχει παραμορφωθεί. «Επικοινωνιακό και μόνο πλέον όργανο, η γλώσσα δεν είναι πια καθαυτή πραγματικότητα αλλά εργαλείο με το οποίο γίνονται επεμβάσεις στο πραγματικό, επιτυγχάνονται αποτελέσματα σύμφωνα με τις λίγο ή πολύ συνειδητές στρατηγικές. Οι λέξεις μπαίνουν στην κυκλοφορία μόνο και μόνο για να διαστρεβλώσουν. Όλα ταξιδεύουν με ψεύτικες σημαίες. […] Καμία υπαναχώρηση μπροστά στα παράδοξα».²

 

 

Αν ο πρωθυπουργός μπορεί να βγαίνει στον Σρόιτερ και μέσα σε είκοσι λεπτά να παραδέχεται όλα όσα η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της συγκάλυψαν, στιγμάτισαν, λογόκριναν κι εξόρισαν απ’ τον δημόσιο λόγο τα τελευταία δύο χρόνια, αυτό δεν αποδεικνύει την «ανειλικρίνεια» ορισμένων πολιτικών ή την ηλιθιότητα αυτών που τους ψηφίζουν αλλά το απλό γεγονός ότι η κοινωνική χρήση της γλώσσας έχει πια φαλιρίσει.

 

«Οι πόλεμοι γίνονται στο όνομα της ειρήνης. Οι εργοδότες “προσφέρουν εργασία”. […] Οι προδότες διαβεβαιώνουν για την ειλικρίνεια και την αφοσίωσή τους. [...] Από τη μία οι αληθινές πρακτικές και από την άλλη τα λόγια, η αμείλικτη αντίστιξή τους, διαφθορά της κάθε έννοιας, καθολική εξαπάτηση του εαυτού μας και των άλλων. Μονίμως το ζητούμενο είναι να διαφυλαχθούν ή να διευρυνθούν τα συμφέροντα».³

 

Ως εκ τούτου, είναι ανώφελο να επιδιδόμαστε στη συνήθη κριτική του λόγου της εξουσίας, περιμένοντας κάποια αλήθεια ή αναγνώριση απ’ όσους τον εκφέρουν κι αντιμετωπίζοντας τους πολιτικούς «ως κάτι [ενιαίο] και συνεκτικό» την ίδια στιγμή που εκείνοι δρουν «πολλαπλά και χαοτικά».[4] Σ’ όλο τον κόσμο πια, οι πολιτικοί φέρονται σαν τον Τραμπ: «Πρότεινε αυτό, υποδήλωσε το άλλο, πες ψέματα για το χθες, ανακήρυξε το αναπόφευκτο αυτού που είναι να έρθει, υποχώρησε από μία θέση ενώ προχωράς σε δύο ακόμα, διάψευσε τον εαυτό σου, […] συσκότισε την προβλεψιμότητα μέσα σε μια πυκνή ομίχλη δυνατότητας».[5]

 

Η καταγγελία και η σάτιρα αποδεικνύονται ανίκανες μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο. Όσα εμπεριστατωμένα κείμενα και να παραγάγει η αριστερά, όσα αστειάκια ή rant και να πληκτρολογήσουν οι γραφιάδες των social, όσα εξευτελιστικά κλιπάκια και να παίξει το Luben, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, γιατί το πεδίο της σύγκρουσης βρίσκεται πλέον αλλού, μακριά από την επικοινωνιακή λειτουργία της γραφής και της ομιλίας.

 

 

 

Όχι ότι δεν γίνονται βήματα σ’ αυτό το άλλο πεδίο. Η συγκέντρωση 150.000 ανθρώπων στην Αθήνα και άλλων τόσων στην υπόλοιπη χώρα είναι σημαντική. Όμως αυτές οι συγκεντρώσεις δεν παράγουν ένα κίνημα με νέα αιτήματα και νέους συσχετισμούς. Ακόμη και τώρα, το μεγαλύτερο κομμάτι των διαδηλωτών αγωνίζεται για την ορθή απόδοση της κρατικής δικαιοσύνης, βγαίνει στον δρόμο για να στείλει «ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα, ικανό να ασκήσει πίεση στους αρμόδιους θεσμούς».[6]

 

Φυσικά, η επιθυμία των οικογενειών των θυμάτων για αναγνώριση και απόδοση ευθυνών από την κρατική Δικαιοσύνη είναι απολύτως σεβαστή, ο δε αγώνας τους αξιέπαινος και συγκινητικός.

 

Όταν, όμως, ένα ολόκληρο «κοινωνικό γεγονός» θέτει ως ορίζοντά του την ορθή λειτουργία της κρατικής εξουσίας, φτάνουμε σ’ ένα πραγματικό παράδοξο. Όπως επισημαίνει στο σχετικό του κείμενο το Κενό Δίκτυο, το αίτημα απόδοσης δικαιοσύνης «επενδύεται από τη μεγάλη μάζα των διαδηλωτών στο κράτος δικαίου [και] στην απαίτηση το κράτος δικαίου να ανταποκριθεί στην έννοιά του». Αλλά αυτή η προσδοκία είναι δομικά αντιφατική, εν γένει κυκλική: «Η υπαρκτή αποτυχία του κράτους δικαίου να ανταποκριθεί στην έννοιά του προσδοκάται να ξεπεραστεί μέσα από μια τέτοια ανταπόκριση».[7]

 

Παραφράζοντας τον Ian Allan Paul, θα λέγαμε πως «στην τρομακτική σκιά [του εγκλήματος των Τεμπών], η Αριστερά ψάχνει την ασφάλεια στους ίδιους θεσμούς που έκαναν εφικτή την ύπαρξή του».[8]

 

Στον βαθμό που αντιδρά στη θρασύτητα των πολιτικών και στο ανελέητο gaslighting των κρατικών θεσμών –και στον βαθμό που δεν προσμένει μια πιο «ειλικρινή» και «σωστή» διακυβέρνηση–, το αίτημα για δικαιοσύνη παράγει αντιστάσεις. Ωστόσο, η ανάδυση της αλήθειας και η άρνηση της επικράτειας του double speak είναι μόνο το πρώτο βήμα στην απόδοση της δικαιοσύνης. Ακολουθεί η τιμωρία των ενόχων αλλά και η ανατροπή της κατάστασης που επέτρεψε την αδικία να συμβεί. Σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτούς που μας στερούν το οξυγόνο να μας βοηθήσουν ν’ ανασάνουμε ούτε και να ζητάμε «έλεος» απ’ όσους μας τσακίζουν.

 

[1] George Orwell. (2021 [1949]). 1984, (μτφρ. Ανδρέας Παππά). Πατάκης, σ. 321-322.

[2] Αόρατη Επιτροπή. (2018). Τώρα, (μτφρ. Μυρτώ Ράις, Ρούλα Δημοπούλου). OPPORTUNA, σ. 19-20.

[3] Ό.π., 20.

[4] Ian Alan Paul. (2024 [2017]). 10 προκαταρκτικές θέσεις για τον Τραμπ (μτφρ. Νίκος Χαραλαμπόπουλος). Hangover, §2. https://hangovertheory.substack.com/p/10

[5] Ό.π., §1.

[6] Κενό Δίκτυο. (2 Φεβρουαρίου, 2025). Περιμένοντας τη Δικαιοσύνη. Κενό Δίκτυο. https://voidnetwork.gr/2025/02/01/keno-diktyo-perimenontas-tin-dikaiosuni/

[7] Ό.π. Είναι αμφίβολο το κατά πόσο το σύγχρονο ελληνικό κράτος –με τη συστηματική απαξίωση των δικαιϊκών θεσμών, την αμοιβαία συνενοχή των κέντρων εξουσίας, τη βαθύτατη διαπλοκή κράτους και επιχειρηματιών– μπορεί ν’ ανταποκριθεί πραγματικά σε αυτό το αίτημα δικαιοσύνης. Η τελευταία διετία συντονισμένης απαξίωσης και ατιμωρησίας υπονοεί πως δεν μπορεί – ή, μάλλον, δεν θέλει, ούτε και αναγκάζεται.

[8] Ian Alan Paul, §4.

Η ανίερη συμμαχία Τασούλα – Γεροβασίλη: Από την υπονόμευση Ποττάκη στο κοινό μέτωπο κατά Καρυστιανού

 

Η πρόσφατη σπουδή της Όλγας Γεροβασίλη να στηρίξει τον Κώστα Τασούλα, έναντι της κριτικής που δέχθηκε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής από τη Μαρία Καρυστιανού για τον χειρισμό των δικογραφιών που αφορούν στο έγκλημα των Τεμπών, ξένισε πολλούς και προκάλεσε τεράστια ερωτήματα, αλλά και αμηχανία στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η αντιπρόεδρος της Βουλής παρείχε απλόχερα τη στήριξή της στον κ. Τασούλα στην πιο δύσκολη ίσως στιγμή για τον υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς οι βολές της κυρίας Καρυστιανού ήταν και ευθείες και τεκμηριωμένες, βάση του Κανονισμού της εθνικής αντιπροσωπείας.

 

Και μπορεί μία μέρα μετά να αναδιπλώθηκε θεαματικά η κυρία Γεροβασίλη, βλέποντας τη γενική κατακραυγή στο πρόσωπό της, ωστόσο η σύμπλευσή της την κρίσιμη ώρα με τον πρώην πρόεδρο της Βουλής έδωσε το περιθώριο στον κ. Τασούλα να «ξεφύγει» κάπως από τη μέγγενη της αμφισβήτησης, σε μία περίοδο που εξελίσσεται η διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.

 

Το ότι η κυρία Γεροβασίλη προτίμησε για χάρη του κ. Τασούλα να βρεθεί απέναντι στην κυρία Καρυστιανού προκάλεσε σε πολλούς έκπληξη. Και χρειάστηκε να την επικρίνει η ίδια η πρόεδρος του συλλόγου συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη για να ανασκευάσει, καταφεύγοντας σε δικαιολογίες, που με δυσκολία ψέλλιζαν και οι σοβαροί παράγοντες της ΝΔ.

 

 

Πώς επιχειρήθηκε το «φάγωμα» του Συνηγόρου του Πολίτη

Κι όμως, η στάση αυτή της κυρίας Γεροβασίλη δεν είναι η μόνη που έχει προκαλέσει απορίες ως προς τις «σχέσεις» της με τον κ. Τασούλα.

 

Αυτές τις ημέρες έχει προκληθεί τεράστιο πολιτικό θέμα με το πώς αντιμετωπίζει τις ανεξάρτητες αρχές η κυβέρνηση και τις προεκτάσεις για το υπό κατάρρευση «κράτος Δικαίου» στη χώρα, με ευρωπαϊκό αρνητικό αντίκτυπο.

 

 

Αφορμή είναι το πόρισμα η έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη Ανδρέα Ποττάκη για το ναυάγιο της Πύλου.

 

Το πόρισμα εκθέτει την κυβέρνηση και το Λιμενικό Σώμα, εντοπίζοντας σειρά σοβαρών και επίμεμπτων παραλείψεων από ανώτερους αξιωματικούς, που χρήζουν ποινικής αξιολόγησης.

 

Ήταν τόσο μεγάλη η ενόχληση της κυβέρνησης, που το υπουργείο Ναυτιλίας εξέδωσε μία πρωτοφανή ανακοίνωση εναντίον της ανεξάρτητης αρχής, ενώ το Μαξίμου έδωσε άλλη διάσταση στην επίθεση, καταλογίζοντας στον Συνήγορο του Πολίτη «πολιτικές σκοπιμότητες»!

 

Είναι πλέον προφανές ότι αυτό το πόρισμα και το πώς χειρίστηκε την δυσώδη και εγκληματική υπόθεση του ναυαγίου ο κ. Ποττάκης, ήταν αυτό που έβλεπε ότι ερχόταν η κυβέρνηση και επιχείρησε τον περασμένο Οκτώβριο να τον εκδιώξει από τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη!

 

Στην πραγματικότητα τότε εκδηλώθηκε μία καλά μεθοδευμένη προσπάθεια από την κυβέρνηση, με έντονο και δύσοσμο παρασκήνιο, προκειμένου να αντικατασταθεί ο κ. Ποττάκης και να σταματήσει η έρευνα για το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο στη Μεσόγειο εν καιρώ ειρήνης.

 

Το παρασκήνιο και η παρέμβαση της Τζάκρη

Η επιχείρηση ανατέθηκε από το Μαξίμου στον τότε πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα, ο οποίος ανέλαβε να διαμορφώσει την απαιτούμενη από το Σύνταγμα αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 της Διάσκεψης των Προέδρων.

 

 

 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου ο κ. Τασούλας είχε καταφέρει να εξασφαλίσει αυτή την πλειοψηφία. Άλλωστε είναι η πεπατημένη να φτάνουν τα θέματα και να μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη της Διάσκεψης θέματα που είναι «ώριμα» να εγκριθούν – αλλιώς δεν έχει νόημα οποιαδήποτε συζήτηση.

 

Ο κ. Τασούλας ανακοίνωσε τη συζήτηση και την ψηφοφορία επί του θέματος έχοντας έρθει σε συνεννόηση με την Όλγα Γεροβασίλη (και τον Θεόφιλο Ξανθόπουλο) του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διασφαλιστεί αυτή η αυξημένη πλειοψηφία.

 

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι στην άτυπη και παρασκηνιακή «διαβούλευση» ανάμεσα στην κυβερνητική πλευρά (τον κ. Τασούλα δηλαδή) και τον ΣΥΡΙΖΑ (την κυρία Γεροβασίλη) περιλαμβανόταν το αντάλλαγμα να δοθεί στο τότε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η δυνατότητα να τοποθετήσει σε μία θέση βοηθού Συνηγόρου ένα πρόσωπο της δικής του επιλογής – για την ακρίβεια συζητούνταν ένα πρόσωπο της εμπιστοσύνης της κυρίας Γεροβασίλη και του Σωκράτη Φάμελλου.

 

Το «κομπρεμί» Τασούλα – Γεροβασίλη, που θα εξέθετε τον ΣΥΡΙΖΑ για σύμπλευση με την κυβέρνηση και κυρίως θα οδηγούσε στην εκπαραθύρωση του κ. Ποττάκη και σε «ναυάγιο» την έρευνα για την Πύλο – άρα θα απάλλασσε την κυβέρνηση από την τωρινή κριτική και την αμφισβήτηση –  χάλασε από την παρέμβαση της Θεοδώρας Τζάκρη.

 

Η τότε γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε έντονα και ουσιαστικά κατήγγειλε την όλη μεθόδευση, τορπιλίζοντας έτσι την παρασκηνιακή σύμπλευση Τασούλα – Γεροβασίλη. Και διασώζοντας την τιμή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα βαρύνονταν από την πολιτική αήθεια της απομάκρυνσης του Συνηγόρου του Πολίτη σε μία κομβική στιγμή των ερευνών για τα αίτια του ναυαγίου της Πύλου.

 

Μάλιστα εντός του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο είχαν προκληθεί πολλές καντρίλιες, ειδικά για το πώς κινείται η κυρία Γεροβασίλη ως αντιπρόεδρος της Βουλής. Ήταν πολλοί που της χρέωναν προσωπικές κινήσεις και προνομιακές σχέσεις με τον κ. Τασούλα στο πλαίσιο μία επαφής που μοιάζει με αλισβερίσι.

 

Ένα κομπρεμί με… ηπειρώτικες ρίζες

Κάποιοι δε, επικαλούμενοι και τα όσα συμβαίνουν στην Ήπειρο με την παροιμιώδη «αδυναμία» του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαρατεθεί στον γαλάζιο περιφερειάρχη Καρχριμάνη, άφηναν αιχμές για την ύπαρξη και δω μίας «οικειοθελούς» διευκόλυνσης από την πλευρά της βουλευτή Άρτας προς το νεοδημοκρατικό και εν πολλοίς ελεγχόμενο από τον Γιαννιώτη κ. Τασούλα, καθεστώς της περιφέρειας.

 

Αλλά αυτά είναι ίσως και «μύθοι» που κυκλοφορούν στην Ήπειρο, έχοντας ως πηγή έμπνευσης το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε χάνει από τα αποδυτήρια τη μάχη της περιφέρειας, είτε αρνείται στην πράξη και επί της ουσίας τη συγκρότηση μίας ισχυρής αντιπολίτευσης και την εμφάνιση μίας σοβαρής εναλλακτικής υποψηφιότητας απέναντι στον εκλεκτό του κ. Τασούλα, Αλέκο Καχριμάνη.

πηγή

Τα Τέμπη κλονίζουν το πολιτικό σύστημα

 

Τo σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και κατέδειξε τα όριά του.

 

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

 

ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, τον Μάρτιο του 2023, γράφαμε στη LiFO ότι αυτό θα αποτελούσε πολιτικό ορόσημο και πως στο εξής θα μιλούσαμε για την περίοδο προ των Τεμπών και μετά τα Τέμπη. Τότε η κυβέρνηση αμφισβητήθηκε ως προς την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητά της. Οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν κατέγραψαν σαφή πτώση και οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούσαν πως η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές εκλογές θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Επισημαίναμε, όμως, την πολιτική ρευστότητα που επικρατούσε, η οποία δεν επέτρεπε βεβαιότητες, καθώς και την ιδιαιτερότητα που υπήρχε, από τη δημοσκοπική υποχώρηση της κυβέρνησης να μην κερδίζει τίποτα η αξιωματική αντιπολίτευση. 

 

Η εξήγηση γι’ αυτήν τη μη συνήθη κατάσταση ήταν ότι η ελληνική κοινωνία αντιλαμβανόταν πως «πέρα από την αντικειμενική και αδιαμφισβήτητη ευθύνη της κυβέρνησης, όλοι έχουν δώσει από μια μαχαιριά στον σιδηρόδρομο», καθώς η κακοδαιμονία του και όσα ήρθαν στο φως κατέδειξαν ότι βρισκόταν σε απόλυτη παρακμή εδώ και πολλά χρόνια. «Ένας βαθιά διεφθαρμένος οργανισμός με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες αδιαφορούσαν και διαπλέκονταν με τους εργολάβους που κέρδιζαν ακόμα και πάνω από το “πτώμα” του». Μια κατάσταση σήψης που αποτελείωσαν η πολιτική που επιβλήθηκε με τα μνημόνια και η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στους Ιταλούς (η οποία ήταν σχεδόν χαριστική). Ακόμα και όταν υπήρξε η δυνατότητα να γίνει κάποιος εκσυγχρονισμός του σιδηροδρόμου, όπως με την περίφημη σύμβαση 717 για την τηλεδιοίκηση, όπου σπαταλήθηκαν εκατομμύρια, αθέμιτα και διακομματικά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα δεν τον επέτρεψαν.

 

Τελικά, η κυβέρνηση, επειδή φοβήθηκε το πολιτικό κόστος που μπορεί να είχε (μπορεί και όχι) αν έκανε το σωστό, πληρώνει τώρα ένα πολύ μεγαλύτερο, με το 80% της κοινής γνώμης να πιστεύει πως δεν έκανε όσα χρειάζονταν για να ρίξει φως στα αίτια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.

Γράφαμε, επίσης, πως για το θέμα της διαπλοκής με τους εργολάβους και για τα πραγματικά αίτια της καθυστέρησης του έργου σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης υπήρχε πλήρης συγκάλυψη από τα κόμματα εξουσίας και πως τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση απέφευγαν να μιλήσουν για τα πραγματικά αίτια και τη ρίζα του κακού. Επομένως, καμία αισιοδοξία δεν υπήρχε ότι θα διορθωνόταν τελικά αυτό που με κάθε τρόπο όλοι προσπαθούσαν να κρύψουν. Η κυβέρνηση επιχείρησε εξαρχής να περιορίσει την ευθύνη στα ανθρώπινα λάθη που έγιναν και η αντιπολίτευση να ρίξει την ευθύνη στην κυβέρνηση, χωρίς καμία διάθεση πραγματικής αποκάλυψης των ουσιαστικών αιτιών και την ανάδειξη όσων έπρεπε να αλλάξουν.

 

 

Τα Τέμπη αφαίρεσαν τότε από την κυβέρνηση την πρωτοβουλία των κινήσεων, και ήταν προφανές πως είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε τελικά με αυτοδυναμία τις εκλογές του 2023 λίγους μήνες μετά, επειδή παραδέχτηκε κάποιες από τις αδυναμίες της κυβέρνησής του, υποσχόμενος ότι θα προχωρούσε σε γενναίες αλλαγές και θα τιμωρούνταν κάθε υπεύθυνος. Κυρίως, όμως, τα κατάφερε χάρη στην αξιωματική αντιπολίτευση και την αδυναμία της να πείσει ότι εκείνη μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα. Δύο χρόνια μετά, η περίοδος χάριτος έχει λήξει προ πολλού και οι υποσχέσεις έμειναν ανεκπλήρωτες, με την κυβέρνηση να τα μεταθέτει όλα στη Δικαιοσύνη, ενώ στο μεταξύ έχουν αναδειχτεί πολλές σκιές και βάσιμες αμφιβολίες για τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

 

Όταν τότε η ίδια η κυβέρνηση χαρακτήριζε με οργή τα περί μπαζώματος ως θεωρίες συνωμοσίας και διαβεβαίωνε με απόλυτο τρόπο ότι δεν υπήρχαν εύφλεκτες ύλες, ενώ τώρα λέει ότι το μπάζωμα έγινε, αλλά ήταν για καλό σκοπό και τελικά μπορεί και να υπήρχαν παράνομες εύφλεκτες ύλες, έχει ήδη υπονομεύσει από μόνη της την αξιοπιστία της. Όταν το πεδίο του δυστυχήματος αποδεδειγμένα αλλοιώθηκε, χωρίς την έγκριση των ανακριτικών αρχών, που τώρα αναζητούν τους υπεύθυνους και η κυβέρνηση γνωρίζει αλλά δεν απαντά, ούτε τιμωρεί, απομακρύνοντας εκείνους που πήραν την πρωτοβουλία, είναι αναμενόμενο να τροφοδοτούνται σενάρια συγκάλυψης. Όταν η κυβέρνηση περιμένει από τη Δικαιοσύνη να της υποδείξει ποιος μεσολάβησε για να διοριστεί παράνομα ο μοιραίος σταθμάρχης και ποιοι ήταν αυτοί που το επέτρεψαν να συμβεί, είναι εύλογο να αμφισβητείται η αποτελεσματικότητά της. Τελικά, η κυβέρνηση, επειδή φοβήθηκε το πολιτικό κόστος που μπορεί να είχε (μπορεί και όχι) αν έκανε το σωστό, πληρώνει τώρα ένα πολύ μεγαλύτερο, με το 80% της κοινής γνώμης να πιστεύει πως δεν έκανε όσα χρειάζονταν για να ρίξει φως στα αίτια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.

 

Παραμένει αξιοπρόσεκτο, όμως, το ότι ενώ το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις αυθόρμητες και ακομμάτιστες μαζικές διαδηλώσεις, προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη λαϊκή οργή για τα Τέμπη, δεν τα καταφέρνουν. Αυτό καταγράφεται ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις και συμβαίνει κυρίως επειδή δεν έχουν πείσει την ελληνική κοινή γνώμη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κατρακυλήσει σε μονοψήφιο ποσοστό, βλέπει τα Τέμπη ως ευκαιρία και θεωρεί πως η λαϊκή οργή μπορεί να τροφοδοτήσει για άλλη μια φορά την άνοδό του, αν κάνει κάποιες κινήσεις και εμφανιστεί ως ο εκφραστής αυτής της οργής. Η ελληνική κοινωνία, όμως, θυμάται την καταστροφική διαχείριση της πυρκαγιάς στο Μάτι (για την οποία η δίκη στον δεύτερο βαθμό συνεχίζεται σε πλήρη αδιαφορία των πολιτικών), αλλά και την προσπάθεια συγκάλυψης που αποκαλύφθηκε από έναν γενναίο πραγματογνώμονα, στον οποίο αξιωματούχοι της Πυροσβεστικής ζητούσαν να θάψει τα στοιχεία με εντολή υπουργού. Ακόμα και για τη σύμβαση 717, η οποία θα μπορούσε να αποτρέψει δυστυχήματα σαν αυτό των Τεμπών, αν είχε υλοποιηθεί, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ευθύνες, καθώς έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί στη θητεία της. Επίσης, ακόμα και τώρα περιορίζεται στο να καταγγέλλει την κυβέρνηση, χωρίς να αναδεικνύει τα συγκεκριμένα αίτια, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τα συμφέροντα που διατηρούσαν τον σιδηρόδρομο σε αυτήν τη σχεδόν τριτοκοσμική κατάσταση.

 

Το ΠΑΣΟΚ, που τώρα ζητά προανακριτική για τον Χρ. Τριαντόπουλο και την αλλοίωση του πεδίου του δυστυχήματος, το κάνει αφού προηγήθηκαν οι μαζικές διαδηλώσεις, ενώ όλα τα στοιχεία που επικαλείται υπήρχαν μήνες πριν, αλλά δεν τα αξιολογούσε τότε.

 

Η κρίση αξιοπιστίας, η οποία έχει αυξηθεί πολύ μετά τα Τέμπη, αφορά όλο το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν κυβερνήσει αδυνατούν να πείσουν για τις αγαθές προθέσεις τους και η λαϊκή δυσαρέσκεια διοχετεύεται σε κόμματα που θεωρούνται «αντισυστημικά» και βρίσκονται κυρίως στο δεξιό και ακροδεξιό φάσμα ή παραμένει χωρίς πολιτική έκφραση. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που της κρύβουν και οι επικοινωνιακές τακτικές δεν μπορούν πλέον να σκεπάσουν τις ευθύνες κανενός για τα Τέμπη. Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει το πολιτικό σύστημα τη χαμένη αξιοπιστία του είναι να αλλάξει πραγματικά, αλλά αυτό μοιάζει πολύ δύσκολο.

Θέλει προσπάθεια να σε επικρίνουν οι γονείς των Τεμπών – και να μην είσαι η κυβέρνηση

 

Να είσαι η κυβέρνηση και να είναι μαζί σου δυσαρεστημένοι έως έξαλλοι οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών έχει μία λογική – και προφανώς και πολλά δίκια έχει μία τέτοια αντιμετώπιση.

 

Αλλά να είσαι κόμμα της αντιπολίτευσης – και μάλιστα της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης – και να σε επικρίνουν οικογένειες των θυμάτων, σημαίνει μάλλον ότι κάτι δεν κάνεις σωστά. Κι αυτό είναι μία ήπια εκδοχή και έκφραση των πραγμάτων.

 

 

Ο λόγος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που σε ένα διήμερο έκανε ένα φοβερό… κατόρθωμα:

 

Αρχικά ο Νίκος Πλακιάς «έκραξε» την Κουμουνδούρου που εμφανίζει ακόμα σε δημόσια θέα (τηλεοράσεις κ.λπ.) τον Χρήστο Σπίρτζη. Έναν πρώην υπουργό Υποδομών, που οι συγγενείς των θυμάτων, αλλά και γενικά η κοινωνία δεν έχουν καμία εκτίμηση για τα έργα και τις ημέρες του στην κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ!

 

 

Και στη συνέχεια η Μαρία Καρυστιανού κατακεραύνωσε την Όλγα Γεροβασίλη, η οποία έδωσε – περιέργως πώς, αλλά το έκανε – πλήρη κάλυψη στον Κώστα Τασούλα για τον τρόπο που ο πρώην πρόεδρος της Βουλής χειρίστηκε τις δικογραφίες για τα Τέμπη.

 

Μην εκπλαγούν λοιπόν στην Κουμουνδούρου αν τα επόμενα γκάλοπ είναι… πικρά.

πηγή

H Νίκη Λυμπεράκη «πήρε τα μέτρα» της Μαρίας Συρεγγέλα (βίντεο)

 

Ένα βίντεο που αποδείκνυε μέσα σε 30-40 δευτερόλεπτα τους ψευδείς ισχυρισμούς της γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας για τα Τέμπη.

Οι κυβερνητικοί, βουλευτές και υπουργοί, ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, έχουν μάθει 6 χρόνια τώρα να λένε ό,τι θέλουν στην τηλεόραση χωρίς σοβαρό αντίλογο.

 

Να λένε ψέματα, να ισχυρίζονται πράγματα που δεν ισχύουν, να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα. Το κάνουν συνέχεια και μπορούν και το κάνουν διότι δεν έβγαινε κάποιος να τους πει «μα τι λέτε;«.

 

Το ίδιο επιχείρησε χθες και η Μαρία Συρεγγέλα της Νέας Δημοκρατίας, στην εκπομπή του Mega «Μεγάλη Εικόνα». Αλλά έπεσε πάνω στη Νίκη Λυμπεράκη. Και έτσι έφαγε ένα βίντεο... κατακέφαλα. Ένα βίντεο που αποδείκνυε μέσα σε 30-40 δευτερόλεπτα τους ψευδείς ισχυρισμούς της.

 

Έμαθαν να λένε ένα σωρό ψέματα και την έβγαζαν καθαρή διότι δεν είχαν αντίλογο. Έτσι και η Μαρία Συρεγγέλα της Νέας Δημοκρατίας. Μέχρι που έπεσε πάνω στη Νίκη Λυμπεράκη.
Αν η τηλεόραση έκανε στοιχειωδώς τη δουλειά της, η κυβέρνηση θα είχε πρόβλημα προ πολλού...#τεμπη_εγκλημα pic.twitter.com/DEvQl9NPKK

— e-tetRadio.gr (@tetRadio) February 4, 2025

Όχι, επέμενε η Μαρία Συρεγγέλα, δεν μιλούσε πέρυσι ο πρωθυπουργός για ψεκασμένους, για μπαζώματα στα Τέμπη, για τερατουργίες κ.ο.κ. Όχι. Όχι. Και όταν η Λυμπεράκη αντέδρασε λέγοντάς της απλώς αυτά που όλοι θυμόμαστε, η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας επέμενε φτάνοντας στο σημείο να πει «ντροπή σας» στη δημοσιογράφο του Mega.

 

Τι να κάνει και η Λυμπεράκη, της πρόβαλε κατευθείαν όχι μόνο ένα βίντεο του κ. Μητσοτάκη να λέει τα παραπάνω, αλλά δύο. Ένα στον Γιώργο Παπαδάκη και τη Μαρία Αναστασοπούλου και ένα στον Νίκο Χατζηνικολάου.

 

Μετά τα βίντεο, στην επιστροφή στο στούντιο, νομίσαμε πως είδαμε μία βρεγμένη γάτα. Αλλά όχι, ήταν η Μαρία Συρεγγέλα.  

 Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Αχ Κουνελάκι, Αχ.- Βαχ Καραμανλής

 

γράφει η Λώρη Κέζα

 

Του έκοψαν το όνομα και πρόσθεσαν το «Αχ.» για να τον ξεχωρίζουν.

 

Αχ Κουνελάκι, Αχ.- Βαχ Καραμανλής, πιο συγκεκριμένα Κώστας Αχ., που παραπέμπει στα μεγάλα «Αχ» της πολιτικής παθογένειας αλλά και στο «Αχ κουνελάκι- κουνελάκι, ξύλο που θα το φας».

 

 

Ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κώστας Αχ. Καραμανλής ζει την απομόνωση μέσα στο κόμμα. Δεν τον παίζουν τα άλλα βουλευτάκια και τον αφήνουν να κάθεται μοναχούλι του στη Βουλή. Λένε ορισμένοι ότι θα γίνει θυσία. Θα τον διώξουν για να ησυχάσουν τα πλήθη. Σαν να ήταν άμοιρος ευθυνών, σαν να πολιτεύτηκε υπεύθυνα, σαν να διοίκησε τους σιδηροδρόμους με όραμα, σαν να άκουσε με προσοχή τα στελέχη, σαν να διάβασε με προσήλωση τις αναφορές. Λένε ότι τον καταδιώκει η αντιπολίτευση για πολιτικό όφελος, ότι όσοι τον ενημέρωναν για τα προβλήματα στα τρένα, είχαν σκοπιμότητες.

 

Ξέρουμε από πέρσι ότι ο Κώστας αχ-βαχ είχε ενημερωθεί πριν από το δυστύχημα στα Τέμπη. Μπορεί να μην κατάλαβε τί του έλεγαν επειδή υπήρχαν τεχνικοί όροι, μπορεί να μην κατάλαβε επειδή η κάθε παράγραφος είχε πάνω από εκατό λέξεις, κάτι που απαιτεί υψηλή συγκέντρωση κατά την ανάγνωση και δείκτη νοημοσύνης πάνω από το μέσο όρο. Αλλά του τα είχαν πει και το ξέρουμε ότι του τα είχαν πει. Υπάρχουν μάρτυρες και τεκμήρια.

 

Ο πρώην υπουργός μεταφορών ενημερώθηκε όταν έπρεπε. Του είχαν αναφέρει προφορικά, του είχαν γράψει σε επιστολές ότι δεν γινόταν καταγραφή των συρμών σε πραγματικό χρόνο, ότι δεν φαινόταν η κίνησή τους ανά κατεύθυνση, ότι δεν λειτουργούσε το Τάδε σύστημα, ότι δεν λειτουργούσε το Δείνα σύστημα. Έχει άραγε ποινική ευθύνη; Θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι όταν έρθει η ώρα θα ορθώσει ανάστημα απέναντι στη Δυναστεία των Σερρών και με μεγάλη αυστηρότητα θα του πει «μέσα στο ξένο περιβολάκι, τρύπες να μην τρυπάς».

 

Σε μια δίκαιη κοινωνία υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Ταυτόχρονα υπάρχει η ηθική ευθύνη που οδηγεί σε άμεση, οικειοθελή αποχώρηση μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση. Παραιτήθηκε λοιπόν από υπουργός, κλαίγοντας στα συντρίμμια. Λίγους μήνες αργότερα έθεσε ξανά υποψηφιότητα. Ο Κώστας Αχ-Βαχ Καραμανλής εξελέγη και ζημιώνει τη Νέα Δημοκρατία (μικρό το κακό) αλλά και τη Δημοκρατία. Παραμένοντας βουλευτής έχει εξουσία. Ποιος εγγυάται ότι δεν θα την χρησιμοποιήσει για να επηρεάσει τις εξελίξεις στην ανάκριση, στην άρση της ασυλίας, στην πιθανή παραπομπή;

 

Άραγε μόνος του τα κάνει όλα αυτά; Όχι. Παραμένει στο οικογενειακό στασίδι της Βουλής με τη στήριξη του πρωθυπουργού που του έδωσε την ευκαιρία να πολιτευτεί ξανά και με την αγάπη 22.000 Σερραίων που τον επέλεξαν ξανά για βουλευτή τους.

 

Αυτό είναι λοιπόν το πλαίσιο της Κληρονομικής Δημοκρατίας. Παρά το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουν για την ολιγωρία του πρώην υπουργού Μεταφορών, όλοι ξέρουν ότι ήξερε, μπορεί και συνεχίζει τη θητεία του, καθήμενος εκεί στα ορεινά έδρανα, σουφρώνοντας τη μυτούλα, κλείνοντας τα ματάκια, κάνοντας υπομονή να περάσει και αυτή η μπόρα.

 

 

 

 

Ας το παραδεχθούμε, έχουμε πρόβλημα ψυχικής υγείας

 

Του Κώστα Γιαννακίδη

 

Ας υποθέσουμε ότι το παιδί που χαροπαλεύει στο Ηράκλειο θα κερδίσει τη μάχη. Και θα ζήσει. Με μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες, όπως εκτιμούν οι γιατροί. Και με ένα ψυχισμό που θα γίνει κιβωτός για εφιάλτες. Η μητέρα του θα είναι στη φυλακή. Και ο πατέρας του, παρά τις guest εμφανίσεις στα κανάλια, θα πρέπει να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν κατάλαβε, εδώ και τόσο καιρό, τι συμβαίνει στο παιδί του.

 

Ας πούμε, λοιπόν, ότι το παιδί θα ζήσει γιατί αυτό έχει σημασία τώρα. Όμως, αλήθεια, πώς θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Και πώς θα πορευτεί στη ζωή με μόνιμη εγκεφαλική βλάβη; Αλλά ακόμα και αν η φυσιολογία του εγκεφάλου του παρέμενε υγιής, το σκοτάδι στα άδυτα του μυαλού θα είναι για πάντα βαθύ.

 

Τι στα αλήθεια θα απογίνει αυτό το παιδί; Και τι γίνονται όλα τα παιδιά που πρωταγωνιστούν στα δράματα της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας; Ναι, η κοινωνία φρίττει, οι γιατροί λυγίζουν και οι αστυνομικοί συγκλονίζονται. Εντάξει. Μετά; Συνήθως ο εισαγγελέας θα στείλει το παιδί σε κάποια δομή αν και, όπως επιμένουν οι ειδικοί, αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται μέχρι την ηλικία, τουλάχιστον, των τεσσάρων ετών -καλύτερα να δοθεί σε ανάδοχη οικογένεια. Στη δομή, δηλαδή στο ίδρυμα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την παροχή ψυχιατρικής φροντίδας και επιμελούς παρακολούθησης. Μεταξύ μας, όλοι το ξέρουμε, η ζωή του παιδιού στο Ηράκλειο, αν τα καταφέρει, είναι προδιαγεγραμμένη.

 

Όμως, σταθείτε ένα λεπτό. Πρέπει να πάμε πίσω, πριν την τελική πράξη κάθε δράματος που μας συγκλονίζει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ζευγάρι στο Ηράκλειο είναι ψυχικά διαταραγμένο. Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί ελαφρυντικό καθώς οι ψυχοπαθητικοί έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεων τους και των συνεπειών που επισύρουν. Επίσης στις περισσότερες ιστορίες κακοποίησης θα βρούμε μία αλυσίδα που πάει πίσω, ίσως και στην προηγούμενη γενιά. Τις περισσότερες φορές ο θύτης έχει υπάρξει θύμα. Όμως έμεινε μακριά από ψυχιατρική φροντίδα και, όπως συμβαίνει συχνά, επαναλαμβάνει το μοτίβο που καθόρισε τη ζωή του.

 

Θα ακουστεί άκαιρο και υπερβολικά φιλόδοξο, αλλά αν υπήρχαν, σε επίπεδο κοινότητας, οργανωμένοι θύλακες που παρέχουν ψυχιατρική φροντίδα, τα περιστατικά που μας συγκλονίζουν θα ήταν λιγότερα. Η ψυχική υγεία στη χώρα μας αντιμετωπίζει κοινωνικό και πολιτικό έλλειμμα. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, η προσφυγή στη ψυχιατρική φροντίδα αντιμετωπίζεται ως μειονέκτημα που σέρνει πίσω του ντροπή. Εδώ η πολιτεία οφείλει να παρέμβει και να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία, ειδικά τα λαϊκά στρώματα, σε θέματα ψυχικής υγείας.

 

Θα μου πείτε ότι για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να διαθέτει και τις απαραίτητες δομές για να υποστηρίξει την αύξηση της ζήτησης. Σωστό. Περάστε από μία εφημερία Ψυχιατρείου και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ομως όταν οι άνθρωποι καταλήγουν στην εφημερίδα, τότε είναι αργά. Ισως θα έπρεπε να προσεγγίσουμε το θέμα αλλιώς, αντλώντας παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία. Ειδικοί ψυχικοί υγείας στα Νηπιαγωγεία, όταν αρχίζει και χτίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου.

 

Τα λύματα της Ψυττάλειας μιλούν για την ψυχή μας. Και δείχνουν πώς αυξάνεται κάθε χρόνο η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών και ηρεμιστικών. Αυτό δεν το σημειώνω για κακό, κάθε άλλο. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και ανακουφίζουν τον πόνο της ψυχής. Όλοι γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα ψυχικής υγείας στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που πιστεύουμε ή καταγράφουν οι στατιστικές. Και αν δεν το ζούμε, το βλέπουμε γύρω μας. Είναι ένα θέμα με εθνική διάσταση και όμως παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.

 

 

«Στον αέρα» οι διορθώσεις για τις αντικειμενικές αξίες σε 12 δήμους

 

Εξαιρετικά «θολό» παραμένει το τοπίο για τις διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων σε 36 περιοχές που βρίσκονται σε 12 Δήμους της χώρας, τα αιτήματα των οποίων έγιναν δεκτά από το υπουργείο Οικονομικών καθώς οι ιδιώτες εκτιμητές που ανέλαβαν το προσδιορισμό των νέων τιμών δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει τη διαδικασία.

 

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ιδιώτες εκτιμητές οι οποίοι ανέλαβαν το φθινόπωρο toy 2024 να «τρέξουν» τον επαναπροσδιορισμό της φορολογητέας αξίας των ακινήτων, δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει το έργο τους και δεν έχουν υποβάλει τις σχετικές εισηγήσεις στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών.

 

Με βάση το σχεδιασμό το υπουργείο Οικονομικών θα λάβει τις τελικές αποφάσεις για την έκταση των αλλαγών στις τιμές ζώνης στους συγκεκριμένους Δήμους μετά την υποβολή των σχετικών πορισμάτων από τους εκτιμητές τα οποία ωστόσο βρίσκονται στα …αζήτητα. H διαδικασία παραμένει στάσιμη και οι εκτιμητές δεν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους, αφήνοντας εκατοντάδες ιδιοκτήτες ακινήτων σε εκκρεμότητα.

 

Στη λίστα με τους δήμους στους οποίους θα επαναπροσδιορισθούν οι τιμές ζώνης περιλαμβάνονται οι δήμοι: Αγ. Αναργύρων – Καματερού, Βριλησσίων, Χαλανδρίου, Γλυφάδας, Πειραιά, Ιθάκης, Καρπάθου, Λουτρακίου, Σύμης, Πύργου, Ρόδου και Λέρου.

 

Δύο χρόνια στο περίμενε…

Οι συγκεκριμένοι δήμοι πριν από 2 χρόνια είχαν υποβάλει αίτημα στο υπουργείο Οικονομικών ζητώντας «κούρεμα» των αντικειμενικών τιμών οι οποίες είχαν αυξηθεί τον Ιούνιο του 2021 και ενεργοποιήθηκαν για μεταβιβάσεις ακινήτων την 1η Ιανουαρίου 2022. Το υπουργείο έκανε δεκτό το αίτημά τους και ανέθεσε σε ιδιώτες εκτιμητές τον επαναπροσδιορισμό των τιμών εκκίνησης στις «επίμαχες» ζώνες.

 

Σύμφωνα με τις εντολές που έλαβαν οι ιδιώτες εκτιμητές, θα έπρεπε εντός 15 εργάσιμων ημερών να ολοκληρώσουν το έργο τους και άμεσα να παραδώσουν το πόρισμά τους στον υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών προκειμένου να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για τις αντικειμενικές αξίες στις συγκεκριμένες περιοχές. Ωστόσο, το χρονοδιάγραμμα δεν έχει τηρηθεί και η διαδικασία προχωρά με ρυθμούς «χελώνας».

 

Υπενθυμίζεται ότι τον Ιανουάριο του 2023 είχαν προσφύγει στο υπουργείο Οικονομικών 169 δήμοι οι οποίοι ζήτησαν «κούρεμα» κούρεμα των αντικειμενικών αξιών ακόμα και πάνω από 50%, ωστόσο μόνο οι 12 δήμοι υπέβαλαν στην Επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα αιτήματα για αναπροσαρμογή των τιμών. Οι υπόλοιπες ενστάσεις απορρίφθηκαν καθώς δεν συνοδεύονταν με αποδεικτικά στοιχεία.

 

Χωρίς αναδρομική ισχύ

Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι οι όποιες διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες – όταν και όποτε ολοκληρωθούν – δεν θα έχουν αναδρομική ισχύ για τη φορολογία αλλά θα ενεργοποιηθούν από τη ημερομηνία δημοσίευσης της σχετικής υπουργικής απόφασης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει ο λογαριασμός του φετινού ΕΝΦΙΑ ούτε οι φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων που έχουν πραγματοποιηθεί.

 

Σε περίπτωση που υπάρξουν «κουρέματα» στις τιμές ζώνης των 12 δήμων θα μειωθούν δεκάδες φόρους και τέλη που επιβαρύνουν τα ακίνητα όπως ο ΕΝΦΙΑ, οι φόροι Κληρονομιάς, Γονικής Παροχής και Δωρεάς ακινήτων, το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, οι Δημοτικοί φόροι στις μεταβιβάσεις ακινήτων, τα αναλογικά τέλη μεταγραφής μεταβιβαστικών συμβολαίων, δωρεών και γονικών παροχών και κτηματογράφησης, τα πολεοδομικά πρόστιμα κατασκευής ή διατήρησης αυθαιρέτων, οι εισφορές σε γη και χρήμα για ένταξη σε σχέδια πόλεων, το τεκμήριο διαβίωσης σε ιδιόκτητη ή μισθωμένη κατοικία κ.α.

 

Την ίδια ώρα το υπουργείο Οικονομικών δρομολογεί την έκδοση νέων υπουργικών αποφάσεων για τον καθορισμό τιμών εκκίνησης σε περιοχές που τα δικαστήρια έχουν ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις για τις τιμές ζώνης και στις οποίες εφαρμόζεται προσωρινό σύστημα αυτόματου προσδιορισμού της φορολογητέας αξίας. Η σχετική διάταξη προβλέπει ότι υπουργική απόφαση για τον καθορισμό νέων τιμών εκκίνησης δημοσιεύεται εντός προθεσμίας 6 μηνών από την κοινοποίηση της απόφασης ακύρωσης και για δικαστικές αποφάσεις που έχουν κοινοποιηθεί έως την έναρξη ισχύος του παρόντος η υπουργική απόφαση δημοσιεύεται έως τις 15 Απριλίου 2025.

 

Αναμένοντας την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι Δήμοι και οι επενδυτές σε αυτές τις περιοχές παραμένουν σε αναμονή, ελπίζοντας ότι οι διορθώσεις στις αντικειμενικές αξίες θα οδηγήσουν σε μια πιο δίκαιη και ρεαλιστική φορολογική επιβάρυνση

ΝίκοςΚοκκινόπουλος

Οι δηλώσεις του Σερβετάλη για τις αμβλώσεις δεν είναι γραφικές, είναι επικίνδυνες

 

γράφει η Λασκαρίνα Λιακάκου

ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΩ το εξής: στην κατάσταση που βρισκόμαστε, χρειάζεται να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «γραφικότητα». Η δήλωση του ηθοποιού Άρη Σερβετάλη δεν μπορεί να είναι γραφική λόγω του ιστορικού πλαισίου που τη γεννά. Βρισκόμαστε στην εποχή που οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με έναν νόμο υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, με αφίσες σε κοινόχρηστους χώρους κατά της έκτρωσης και με το εξώφυλλο κατά της έκτρωσης στη «SPORtime» για τα «δικαιώματα του αγέννητου παιδιού». Αυτό είναι το context μας.

 

Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «αφ’ υψηλού». Δεν έχουμε την πολυτέλεια του «έλα μωρέ, έχει ξεφύγει ο κόσμος, ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Πλέον, το ποιος είναι παίκτης στην πολιτική σκηνή έχει αλλάξει. Πολιτική δεν κάνουν οι «επαγγελματίες πολιτικοί». Πολιτικοί παίκτες είναι δυνητικά όλοι. Πολιτικός παίκτης είναι ο Φειδίας, η Λατινοπούλου, ο Έλον Μασκ, ο Αναδιώτης και ο Αλέξης Γεωργούλης.

 

Οποιοσδήποτε δημοφιλής μπορεί να ψηφιστεί, και οποιοσδήποτε μπορεί να ψηφιστεί είναι δυνητικά εκλέξιμος σε δημοτικές, εθνικές ή ευρωπαϊκές εκλογές. Δεν υπάρχουν πια «τυπικά προσόντα» στην πολιτική. Εξού και δηλώσεις όπως αυτή πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη σοβαρότητα που φέρουν.

 

Ο ηθοποιός δήλωσε: «Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι πως τη γυναίκα δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά ενός πλάσματος που είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει κάποιος την ευθύνη, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά».

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

O ηθοποιός θεωρεί ότι μια κυτταρική μάζα που εξαρτάται από τον ξενιστή της για να επιβιώσει είναι άνθρωπος. Ο ηθοποιός πιστεύει, επίσης, ότι αυτή η μάζα που δεν έχει γεννηθεί ζωντανή για να θεωρηθεί φυσικό πρόσωπο κατά τον νόμο έχει δικαιώματα. Πιστεύει, επίσης, ότι η γυναίκα που την αφαιρεί είναι δολοφόνος.

 

Αυτές οι απόψεις δεν είναι δικές του, τουλάχιστον όχι αμιγώς. Είναι απόλυτα συνεπείς με το κλίμα της εποχής στην Ελλάδα συγκεκριμένα και στη «Δύση» γενικότερα. Αυτό πρέπει να προβληματίσει πολύ σοβαρά και πολύ γρήγορα κάθε γυναίκα αυτής της χώρας. Το δικαίωμα στην έκτρωση δεν «θα αμφισβητηθεί», έχει αμφισβητηθεί ήδη.

 

 

Ο Σερβετάλης δεν είναι ο πρώτος, δεν είναι ο τελευταίος, είναι ένας ακόμη. Είναι ένα ακόμη πρόσωπο με κοινό, που εκφέρει πολιτικό λόγο ο οποίος βρίσκει πολύ κόσμο σύμφωνο. Το «γέννα το παιδάκι κι αν σου πάει η καρδιά, δώσε το σε ορφανοτροφείο, μην το σκοτώσεις» δεν είναι πρωτότυπη άποψη, είναι η μέση καφενειακή.

 

Όταν ο Κυμπουρόπουλος αμφισβήτησε την έκτρωση το 2021 με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή έγινε ο κακός χαμός. Σήμερα οι απόψεις αυτές ακούγονται συχνά. Αυτό το ύπουλο «συχνά», λίγο εδώ λίγο εκεί, ένας ηθοποιός κι ένας τραγουδιστής, λίγο στο άσχετο, λίγο στο σχετικό και η μετέπειτα προβολή τους είναι «προετοιμασία εδάφους».

 

Μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι επειδή κάποιος είναι άσχετος με την πολιτική είναι ακίνδυνος. Σχετικός με την πολιτική γίνεται όποιος είναι σχετικός με την κοινωνία. Ηθοποιοί, influencers, τηλεπερσόνες, ριάλιτι σταρ και viral content creators του σήμερα είναι οι διαμορφωτές πολιτικών του αύριο. Ακριβώς επειδή δεν είναι η δουλειά τους να γνωρίζουν γιατί έχουμε δικαιώματα, πώς αυτά προέκυψαν, τι ιστορία υπάρχει γύρω από θεσμικές κατακτήσεις, αυτήν τη στιγμή και για τα επόμενα χρόνια θα βρισκόμαστε στην ιδιαίτερα δύσκολη θέση να χρειάζεται να βλέπουμε κάθε δημοφιλές πρόσωπο ως πιθανό όνομα σε ψηφοδέλτιο και να κρατάμε σημειώσεις για όσα λένε.

 

Δεν είναι μόνο ο Σερβετάλης που βλέπει τις γυναίκες ως σάρκινα δοχεία που οφείλουν να θρέψουν το αποτέλεσμα μιας εκσπερμάτισης. Το θέμα είναι αν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες μας πόσο γρήγορα κάτι που θεωρήθηκε για λίγο δεδομένο έχει περάσει στον δημόσιο διάλογο ως έγκλημα. Ταυτόχρονα θα ήθελα να σκεφτούμε όλες μαζί γιατί, όσοι υποστηρίζουν ότι η έκτρωση είναι δολοφονία, δεν συνηγορούν υπέρ ενός «αρχείου σπέρματος» μέσα από το οποίο κάθε άντρας που αφήνει έγκυο μια γυναίκα θα αναγνωρίζεται ως υπαίτιος διαφόρων βαθμών συμμετοχής σε αυτό το έγκλημα. Ή γιατί, αφού κόπτονται τόσο, δεν απαιτούν η επαφή χωρίς προφυλακτικό να κατοχυρωθεί ως έγκλημα κατά της ζωής, της πιθανής ζωής. Αν θέλουν να κατοχυρώσουν το αγέννητο, τι τους εμποδίζει να κατοχυρώσουν και το «μήπω συνειλημμένο» (είναι «αυτό που δεν έχει ακόμη συλληφθεί» στο κληρονομικό μας δίκαιο).

 

Ξέρετε γιατί: γιατί κανέναν δεν αφορούν ανύπαρκτα παιδιά και κατά φαντασίαν άνθρωποι. Αυτό που αφορά κάθε άντρα που παπαγαλίζει την αφήγηση αυτή για το «δικαίωμα του μη γεννημένου στη ζωή» είναι ο έλεγχος της γυναικείας αναπαραγωγής και η εκδίκηση για το ότι οι γυναίκες κάνουν σεξ. Επειδή δεν χωνεύει τις γυναίκες· όχι επειδή αγαπάει τα παιδιά.

Τέμπη: Και εμετικός και Ψαριανός – «Χαροκαμένη φίρμα η Καρυστιανού»…

 

Είναι γνωστός πολιτικός γυρολόγος. Τον περισσότερο καιρό βρίσκεται κρυμμένος σε «λουξ» …λαγούμια που του εξασφαλίζει τα τελευταία χρόνια η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Οταν βγαίνει απ’ αυτά συνήθως το κάνει για να σπιλώσει. Να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Δεν γνωρίζουμε αν την κάνει δωρεάν ή βγάζει και γερό χαρτζιλίκι. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο έβαλε τους χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος και τους γονείς των νεκρών παιδιών των Τεμπών. Χωρίς ντροπή, χωρίς αναστολές, βγήκε και …ξέρασε. Εμετικός, χυδαίος, απάνθρωπος. Με δυο λέξεις Γρηγόρης Ψαριανός…

 

 

Σε μια σειρά αναρτήσεων για τις μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο», που πραγματοποιήθηκαν χθες στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας στη μνήμη των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, ο Ψαριανός έβγαλε όλη τη χυδαιότητα του.

 

Ο πρώην βουλευτής (με διάφορα κόμματα, ούτε ο ίδιος δεν θυμάται πόσα) έκανε repost αναρτήσεις άλλων χρηστών του facebook, προσθέτοντας τα δικά του σχόλια για τις διαδηλώσεις και τους συμμετέχοντες σε αυτές, ενώ από τον οχετό του δεν γλύτωσε ούτε η Μαρία Καρυστιανού. Η μάνα που έχασε την κόρη της στα Τέμπη και έχει μπει μπροστάρης σε ένα αγώνα κατά της συγκάλυψης με μοναδικό στόχο την απόδοση δικαιοσύνης. Αυτή την γυναίκα ο Ψαριανός που έχει ψηφίσει ως βουλευτής όσα μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους πρόλαβε για να κρατάει την βουλευτική καρέκλα, τόλμησε να την χαρακτηρίσει «χαροκαμένη φίρμα».

 

«Οι χαροκαμένες το γλεντάνε;» έγραψε για την Μαρία Καρυστιανού, έχοντας κάνει repost δημοσίευσης άλλου χρήστη, που «κατέβηκε» στη συνέχεια από το Facebook…

 

Οι εικόνες που ακολουθούν δείχνουν τον εμετικό Ψαριανό σε δράση…

Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος

Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας: Κλίνατε επί δεξιά και ευτυχισμένο το… 1952

 

Ο πρωθυπουργός επέλεξε μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας να στείλει μήνυμα δεξιάς στροφής

 

γράφει ο Λευτέρης Θ.Χαραλαμπόπουλος

 

«…έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας». Με αυτόν τον τρόπο είχε σχολιάσει ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής και αυριανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να εγκαινιάσει έκθεση προς τιμήν του αγωνιστή της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας Νίκου Μπελογιάννη.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επέλεξε τον Κωνσταντίνο Τασούλα ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή ο ηπειρώτης πολιτικός είναι «θεσμικός». Αλλά γιατί είναι ένας βέρος δεξιός.

 

Και τον επέλεξε γιατί αυτό που στάθμισε πάνω από όλα ήταν να κάνει μια πολιτική επιλογή που να αντιστοιχεί στην εκτίμηση που έχει ότι η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς τα δεξιά και πως η απειλή για την κυρίαρχη Νέα Δημοκρατία δεν έρχεται από τα αριστερά της, αλλά από τα δεξιά.

 

Γι’ αυτόν τον λόγο αδιαφόρησε για τον άγραφο κανόνα για την ανάγκη επιλογής υποψηφίων προέδρων που να μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεση και της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και προτίμησε μια αμιγώς παραταξιακή υποψηφιότητα. Δηλαδή, στο βαθμό που πλέον η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει αποσυνδεθεί από ενδεχόμενη διάλυση της Βουλής, ο πρωθυπουργός δεν ασχολήθηκε με την ανάγκη να ισχυροποιηθεί ο όποιος θεσμικός ρόλος του ΠτΔ με μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

 

Με αυτό τον τρόπο, ο πρωθυπουργός αποτυπώνει μια βαθύτερη αδιαφορία για τη Βουλή ως πεδίο όπου διαμορφώνονται συναινέσεις, εκτιμώντας ότι με τη Νέα Δημοκρατία να είναι το μόνο πραγματικά μεγάλο κοινοβουλευτικά κόμμα, δεν έχει κανένα νόημα να διαπραγματευτεί με μια αντιπολίτευση που είναι πολυδιασπασμένη και επί της ουσίας άβουλη, επιλέγοντας μάλιστα την πόλωση θεωρώντας, προφανώς, σε μια νέα ένδειξη αλαζονείας, ότι θα είναι ανώδυνη και θα βγει αλώβητος. Και από αυτό εκ των πραγμάτων προκύπτει και η αδιαφορία για την ανάγκη οι έστω και πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποστηρίζονται με το κύρος μιας συναινετικής εκλογής.

 

Αντιθέτως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ισχυροποιήσει τη θέση της Νέας Δημοκρατίας ως του μόνου πόλου κυβερνησιμότητας στη χώρα, με το συμβολισμό που θα έχει η εκλογή Τασούλα, συμβολισμό όχι μόνο προς τα έξω, αλλά κυρίως προς το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί παρότι επέλεξε να πάει με σκληρά «παραταξιακή» υποψηφιότητα, εντούτοις «προσπέρασε» τους πρώην πρωθυπουργούς από τον ίδιο του τον πολιτικό χώρο, η τυχόν αντίδραση των οποίων αναμένεται σίγουρα με ενδιαφέρον.

 

Όλα αυτά απλώς υπογραμμίζουν για άλλη μια φορά την ιδιαίτερα προβληματική συνθήκη που διαμορφώνει το γεγονός ότι έχουμε ένα σκηνικό πολιτικής ανισορροπίας, με τη Νέα Δημοκρατία να έχει σχεδόν απόλυτη κυριαρχία απλώς και μόνον επειδή παραμένει η πιο συμπαγής μειοψηφία απέναντι σε μια δημοκρατική αντιπολίτευση κατακερματισμένη που αδυνατεί να διαμορφώσει μια εναλλακτική προοπτική διακυβέρνησης και να διατυπώσει μια πειστική πολιτική στρατηγική.