Δραγασάκης: Απόσυρση χρέους αντί για κούρεμα

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Δραγασάκης, μιλώντας στη Real News, αναφέρει πως «αντί για ‘κούρεμα’ μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί ‘παγωμένο’ στα πλαίσια της ΕΚΤ».

Ο Γιάννης Δραγασάκης, υπεύθυνος προγράμματος του κόμματος, προτείνει την «απόσυρση» επικαλούμενος προτάσεις οικονομολόγων και επιστημονικών ιδρυμάτων ενώ επανέφερε την πρόταση για σύγκληση πανευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος.

Επιπλέον κατηγορεί την κυβέρνηση για κινδυνολογία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει: «Έχει πέσει στο κενό και εάν επιμείνουν, ο λαός θα τους απομονώσει ακόμη περισσότερο».

Η Ευρώπη αποβαίνει η μαύρη κηλίδα της παγκόσμιας οικονομίας

[...] Αυτά που λέγαμε από το 2010 επαληθεύονται σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο. Η Ευρώπη αποβαίνει η «μαύρη κηλίδα» της παγκόσμιας οικονομίας, αφού είναι η μόνη που με τόση αδιαλλαξία προτάσσει την λιτότητα σαν πολιτική απέναντι στην κρίση! Με συνέπεια, να μην αντιμετωπίζει πραγματικά την κρίση, αλλά να της ανοίγει τον δρόμο. Αντιθέτως, η Αμερική, η Ιαπωνία, η Αγγλία, δίδουν προτεραιότητα στην απασχόληση, στην καταπολέμηση της ανεργίας, που είναι το κλειδί, ο δείκτης για την πορεία της οικονομίας [...] Ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στην Έρευνα για την κρίση, με αφορμή την περίφημη σταθερότητα της χώρας, όπου 6,3 εκ. Ελλήνων είναι, είτε σε κίνδυνο φτώχειας (3,8 εκ.), είτε κάτω από το όριο της φτώχειας (2,5 εκ.) και συγχρόνως 1.300.000 νέοι είναι στην ανεργία.

Κρ.Π.: Αν κάνετε μία αναδρομή από τότε που έγινε ορατή η κρίση μέχρι σήμερα, ποιο είναι εκείνο που δεν εννοούν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να χειροτερεύουν συνεχώς οι συνθήκες διαβίωσής μας; 

Κ.Β.: Όταν ξεκινούσε αυτή η περίοδος το 2010, με τα μέτρα λιτότητας, από τότε πολλοί από εμάς το είχαμε καταγράψει ότι με τη λιτότητα τα πράγματα δεν διευκολύνονται, αλλά αντίθετα επιδεινώνονται και μάλιστα ανώφελα. Έκτοτε η λιτότητα εφαρμόστηκε και σε όλη την Ευρώπη, πράγμα που έκανε το πρόβλημα ακόμη πιο δύσκολο!

Διότι η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με περιορισμό δαπανών, όπως συνιστούν και επιβάλλουν οι εγκέφαλοι του Βερολίνου, αλλά αντιθέτως σε παρόμοιες στιγμές χρειάζεται αύξηση των κρατικών δαπανών προς στήριξη της οικονομίας. Δεν είναι η ώρα για περιορισμό των ελλειμμάτων. Όσο τα ελλείμματα περιορίζονται, τόσο η οικονομία περιέρχεται σε βαθύτερη ύφεση.

Αυτά που λέγαμε από το 2010 επαληθεύονται σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο. Η Ευρώπη αποβαίνει η «μαύρη κηλίδα» της παγκόσμιας οικονομίας, αφού είναι η μόνη που με τόση αδιαλλαξία προτάσσει την λιτότητα σαν πολιτική απέναντι στην κρίση! Με συνέπεια, να μην αντιμετωπίζει πραγματικά την κρίση, αλλά να της ανοίγει τον δρόμο. Οι άλλες περιοχές του κόσμου δεν κάνουν αυτό. Αντιθέτως, η Αμερική, η Ιαπωνία, η Αγγλία, δίδουν προτεραιότητα στην απασχόληση, στην καταπολέμηση της ανεργίας, που είναι το κλειδί, ο δείκτης για την πορεία της οικονομίας.

Το κλειδί για την ανάκαμψη είναι η εξασφάλιση θέσεων εργασίας, έστω και προσωρινών, στους ανέργους. Στην Ελλάδα ο αριθμός των ανέργων έχει εκτιναχθεί και αυτό από τους κυβερνώντες δεν θεωρείται και τόσο δραματικό, γιατί αντιμετωπίζεται ως φυσιολογική συνέπεια της υποτιθέμενης «εξυγίανσης» του δημοσίου, την οποία προτάσσουν ως απόλυτη προτεραιότητα.

Ενώ, όσο το δημόσιο «εξυγιαίνεται», όσο συρρικνώνεται, ισοσκελίζεται, και μάλιστα βγαίνει και «πρωτογενές πλεόνασμα», τόσο οι επενδύσεις μειώνονται και τόσο αυξάνεται η δυσπιστία ακόμη και των ιδιωτών επενδυτών απέναντι στις προοπτικές της οικονομίας. Και βέβαια οι εργαζόμενοι την πληρώνουν πάντα, αφού όσο το δημόσιο «εξυγιαίνεται», τόσο η ανεργία δεν παύει να εκτινάσσεται.

Όσο η δημοσιονομική «εξυγίανση» προτάσσεται ως λύση για την απεμπλοκή από την ύφεση, τόσο αυτή βαθαίνει. Αυτό το έχουμε πει κατ’ επανάληψη και επαληθεύεται σήμερα.

Κρ.Π.: Γι' αυτό που συνέβη στη Γαλλία με τον Ολάντ που παραιτήθηκε, τι θα λέγατε; Πριν εκλεγεί, είχατε πει ότι είναι υπέρ ενός προγράμματος κατά της λιτότητας… 

Κ.Β.: Δεν τήρησε τις προσδοκίες που είχε αφήσει να δημιουργηθούν, αλλά δεν μπορούμε να πούμε και ότι τις έχει εγκαταλείψει τελείως, διότι ψελλίζει ακόμη την ανάγκη αλλαγής πολιτικής με επίκεντρο την απασχόληση. Όμως, αυτή τη στιγμή, στην Ευρώπη, προ του Ολάντ προηγείται ο Ιταλός Ρέντζι, που εμφανίζεται πιο μαχητικός.

Και απόδειξη ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να αποφασίσουν αντίθετα με την βούληση της Γερμανίας, είναι αυτό που συνέβη με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπου όλες οι χώρες μαζί στο Συμβούλιο της τράπεζας, ενέκριναν στις 4 Σεπτεμβρίου την πολιτική του προέδρου της Ντράγκι, με μοναδική αντίθεση της Γερμανίας.

Δεν είναι αλήθεια ότι στην Ευρώπη, η Γερμανία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Κάνει ό,τι θέλει όσο οι υπόλοιποι την φοβούνται και αποδέχονται την βούληση της, χωρίς να την πιστεύουν. Αν τολμήσουν να αντιταχθούν, η Γερμανία θα βρεθεί σε μειοψηφία.

Κρ.Π.: Και σε ότι αφορά στα προβλήματα της Ευρώπης και της Αμερικής με τη Ρωσία; 

Κ.Β.: Η διακοπή των εμπορικών σχέσεων της Ευρώπης με τη Ρωσία και οι απειλές στο ζήτημα της ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης με το φυσικό αέριο της Ρωσίαςεπιδεινώνουν οπωσδήποτε το οικονομικό κλίμα στον ευρωπαϊκό χώρο και αυτό τροφοδοτεί ακόμη πιο σκοτεινές προοπτικές για την Ευρώπη, η οποία θα πρέπει να αντιδράσει με αλλαγή πολιτικής και να αναπτύξει φιλειρηνικές πρωτοβουλίες στην ανατολική της πλευρά, ώστε να εξασφαλιστεί για το μέλλον και επιπλέον να δημιουργήσει προοπτικές με πραγματικά αναπτυξιακή δυναμική και πραγματικά για την ανάκαμψη.

Η καταπολέμηση των δημοσίων ελλειμμάτων δεν χρειάζεται να εγκαταλειφθεί, αλλά επιβάλλεται να μετατεθεί για αργότερα. Τα δημόσια ελλείμματα δεν είναι καλό πράγμα αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να καταπολεμηθούν στην σημερινή περίοδο ύφεσης.

Πρέπει πρώτα οι οικονομίες να σταθεροποιηθούν, να αυξηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, και έπειτα θα μειωθούν τα ελλείμματα. Όχι ενόσω η οικονομία βρίσκεται σε αρνητικούς ρυθμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας!

Κρ.Π.: Ακούσαμε π.χ. τον Τσίπρα να μιλά για δομική ευρωπαϊκή κρίση, κάτι που έχει αναφέρει ο ανθρωπολόγος Σωτήρης Δημητρίου ήδη από το 2010, στην Έρευνα για την κρίση.

Κ.Β.: Είναι πολύ σωστό, και έπρεπε από καιρό να έχει ήδη επισημανθεί. Η επιμονή με την οποία η Γερμανία επιβάλλει τις λεγόμενες δομικές μεταρρυθμίσεις, έχει δημιουργήσει ανυπέρβλητο δομικό πρόβλημα.Επαναλαμβάνω ότι έχουμε επισημάνει από πενταετίας αυτό το θέμα,. Και αυτό σήμερα επιβεβαιώνεται. Και επιβεβαιώνεται και από την διαφορετική πορεία των άλλων κρατών, όπως είπα, της Αμερικής, της Αγγλίας, της Ιαπωνίας.

Δηλαδή, αυτές οι χώρες δεν προτάσσουν τις συγκεκριμένες δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά προτάσσουν την ανάκαμψη, την καταπολέμηση της ανεργίας. Ακολουθούν βεβαίως πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων αλλά δεν το προτάσσουν. Αυτό έχει σημασία.

Το δομικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής κρίσης, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι σήμερα το συνειδητοποιούν και γίνεται ξεκάθαρο. Μολονότι οι πολιτικοί είναι οι τελευταίοι σε αυτήν την συνειδητοποίηση. Οι οικονομολόγοι, αν και έχουν κατηγορηθεί για πολλά, έχουν επισημάνει αυτό το ζήτημα εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα αρχίζουν να το βλέπουν περισσότερο ξεκάθαρα και οι πολιτικοί.

Κρ.Π.: Και όταν μιλάμε για δομική κρίση, για να λυθούν τα προβλήματα πρέπει να αλλάξει δομικά και ο τρόπος της οικονομίας και της πολιτικής, άρα και του πολιτισμού, δηλαδή του τρόπου ζωής μας; 

Κ.Β.: Πρώτα πρέπει να αλλάξουν οι προτεραιότητες. Να μην τίθεται ως πρώτος στόχος οι δομικές μεταρρυθμίσεις και μάλιστα με την έννοια της μείωσης των δημοσίων δαπανών και ειδικότερα των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή εις βάρος των φτωχότερων και των ασθενέστερων κοινωνικά τάξεων. Αυτό είναι το μέγιστο λάθος. Δομικό λάθος, θα έλεγα! Διότι έτσι οι οικονομίες χάνουν τις ισορροπίες τους, αποσταθεροποιούνται και καταποντίζονται.

Ολόκληρη η ισορροπία του ευρωπαϊκού υποδείγματος, βασιζόταν μεταπολεμικά στο κοινωνικό κράτος! Όταν σήμερα αυτό ακριβώς πλήττεται κατά προτεραιότητα, επόμενο είναι ολόκληρη η οικονομία και η κοινωνία να τινάζονται στον αέρα! Αυτό λέγαμε από την αρχή της 5ετιας και αυτό σήμερα δικαιώνεται εκ των πραγμάτων.

Όταν μιλούν για διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι πολιτικοί της Ευρώπης εννοούν να μειωθούν οι δαπάνες του δημοσίου, και επίσης να μειωθεί η εσωτερική κατανάλωση και να αυξηθούν οι εξαγωγές. Ωστόσο,  όταν αυτά υλοποιούνται, οι κοινωνίες καταβυθίζονται με επιτάχυνση.

Κρ.Π.: Στο εσωτερικό, τι θα λέγατε για το προγραμματικό συμβόλαιο του ΣΥΡΙΖΑ στην ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ; 

Κ.Β.: Από τις κριτικές που εμφανίστηκαν γι’ αυτήν την ομιλία, η πρώτη ήταν για την ατελή κοστολόγηση του προγράμματός του. Το επιχείρημα αυτό προέρχεται κυρίως από την συντηρητική πλευρά, ωστόσο παραμένει ευάλωτο, στο μέτρο που η συντηρητική  κοστολόγηση λαμβάνει υπόψη της μόνο τους ήδη υπάρχοντες διαθέσιμους πόρους στη χώρα. Δεν υπολογίζει καθόλου τους πρόσθετους νέους πόρους που θα προκύψουν με την αποκατάσταση των ρυθμών της ανάπτυξης.

Η συντηρητική προσέγγιση παραμένει πάντα στατική, ενώ η προοδευτική είναι δυναμική. Η συντηρητική δεν λαμβάνει υπόψη της ότι με τις αλλαγές αυτές που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πραγματοποιηθεί ραγδαία αύξηση του εισοδήματος και έτσι θα βρεθούν νέοι πρόσθετοι πόροι, ώστε το πρόβλημα της κοστολόγησης να τεθεί σε νέα βάση απείρως καλύτερη απ’ ότι σήμερα. Το πρόβλημα της ανάπτυξης επιβάλλει δυναμική προσέγγιση και όχι στατική.

Το περίεργο είναι ότι κυκλοφορεί μία κριτική από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, με κύριο επιχείρημα επίσης την «κοστολόγηση», δηλαδή το επιχείρημα της Δεξιάς, και μάλιστα με τον ίδιο στατικό τρόπο «Πού θα βρείτε τους πόρους;», για να καταλήξει, στην ίδια χιλιοειπωμένη, αλλά προ πολλού εξαντλημένη επωδό, ότι δηλαδή γι’ αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει από την Ευρώπη και το ευρώ. Λες και αν βγούμε από την Ευρώπη και το ευρώ θα διαθέτει η χώρα πολύ περισσότερους πόρους από αυτούς που έχει σήμερα. Αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο και μάλιστα το ακριβώς αντίθετο είναι βέβαιο.

Με την έξοδο από την Ευρώπη, η χώρα θα διαθέτει αυτομάτως ασύγκριτα λιγότερους πόρους και δυνατότητες χρηματοδότησης, αλλά και κατά συνέπεια μειωμένες δυνατότητες δημιουργίας νέων πρόσθετων πόρων. 

Επιπλέον, με ιδιαίτερη επιμονή οι ίδιοι συνιστούν να τεθεί από τώρα ο στόχος της εξόδου από την Ευρώπη και από το ευρώ, ή τουλάχιστον να υπάρχει από τώρα κάποιο«εναλλακτικό σχέδιο Β», όπως λένε ορισμένοι. Αλλά όσο με αφορά, δεν βλέπω πουθενά να υπάρχει σχέδιο B. Κανένας δεν το έχει παρουσιάσει από αυτούς που το διεκδικούν και το απαιτούν από τους άλλους!

Ουδείς μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει τέτοιο εναλλακτικό σχέδιο, που να λέει όχι μόνον ότι αποχωρούμε από την Ευρώπη, αλλά και ποια μέτρα, που η Ευρώπη μας απαγόρευε να λάβουμε, θα ληφθούν επιτέλους, προκειμένου να αυξηθούν οι διαθέσιμοι πόροι και δυνατότητες. Αυτό με κάνει να φοβάμαι, ότι με την ενδεχόμενη προτεραιότητα στην έξοδο από την Ευρώπη, η κατάσταση θα επιδεινωθεί στη χώρα μας ραγδαία και πολύ χειρότερα απ’ ότι είναι σήμερα.

Υπάρχει σήμερα μία προοπτική, η οποία όλο και περισσότερο αναδεικνύεται: να αλλάξει πολιτική η Ευρώπη, η οποία έχει περιέλθει σήμερα αναίτια και με δική της επιλογή σε αδιέξοδο! Και όχι μόνο για την Ελλάδα και Ιταλία, ακόμη και για την Γαλλία, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.

Όλες οι άλλες περιοχές του κόσμου, η Αμερική, η Κίνα, η Ιαπωνία, οι αναπτυσσόμενες χώρες, βλέπουν την Ευρώπη σαν βαρίδι, που σύρει όλη την παγκόσμια οικονομία προς το βυθό, και γι’ αυτό όλες μαζί απαιτούν να αλλάξει η σημερινή ευρωπαϊκή πολιτική! Οι G7, G8, G20, όλοι απευθύνονται προς την Ευρώπη και αξιώνουν: «Επιτέλους αλλάξτε πολιτική! Δεν πάει άλλο!»

Η ίδια η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης αλλάζει ραγδαία πολιτική, ήδη από τις 4 Σεπτεμβρίου, με τις προτάσεις του προέδρου της Μάριο Ντράγκι. Υπάρχει αύξουσα δυνατότητα παρέμβασης για αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής και σοβαρή δυνατότητα για συμμαχίες μέσα στην Ευρώπη, ώστε να αλλάξει πολιτική το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ο κυριότερος λόγος για την αναγκαία αλλαγή, δεν είναι καν ότι τα θύματα νικούν, αλλά ότι νικά το βαθύ αδιέξοδο στο οποίο έχει εμπλακεί κυρίως η γερμανική πολιτική, με ανυπολόγιστο κόστος, ακόμη και για τους εμπνευστές της.

Από αυτή την πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ κατακτά βαθμιαία μία κοινωνική εμπιστοσύνη. Γίνεται δεκτός ως φορέας μίας διαφορετικής προσέγγισης στα προβλήματα, στον δημόσιο και ευρωπαϊκό διάλογο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και ακόμη περισσότερο διεθνώς. Δεν θα κινδύνευε η Ελλάδα να απομονωθεί με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Παρατηρώ επίσης ότι η τελευταία ομιλία, και γενικά οι πρόσφατες παρουσίες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκουν μεγάλη απήχηση, πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι θα περίμενε κανείς, και στην Ελλάδα και ακόμα πιο πολύ διεθνώς, όπου προεξοφλείται ήδη ως εν αναμονή πρωθυπουργός.

Στην ίδια την Ελλάδα συνειδητοποιείται ότι όλο και περισσότερο αυξάνεται αυτή η πιθανότητα, έστω και αν αυτό δεν εκφράζεται δημοσκοπικά. Η διαφορά ανάμεσα στα δυο πρώτα κόμματα συνεχίζει να διευρύνεται υπέρ του πρώτου και εις βάρος του δεύτερου.

Μια δεύτερη κριτική είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται σε  πολιτική ανακούφισης των θυμάτων της τελευταίας πενταετίας, αλλά αυτό δεν συνιστά «αριστερή πολιτική». Αυτό κι είναι από τα άγραφα! Τα εκατομμύρια θύματα της κρίσης, δεν ενδιαφέρονται για το πόσο αριστερή είναι η πολιτική που τα ανακουφίζει. Το πιο επείγον είναι σήμερα η ανακούφισή τους και γενικό είναι το συναίσθημα ότι «δεν πάει άλλο», ότι υπάρχει άμεσο πρόβλημα επιβίωσης.

Κρ.Π.: Και όπως μαθαίνουμε η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχει υλοποιήσει το μέτρο του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος, ενώ 6,3 εκ. Ελλήνων είναι, είτε σε κίνδυνο φτώχειας (3,8 εκ.), είτε κάτω από το όριο της φτώχειας (2,5 εκ.) και συγχρόνως 1.300.000 νέοι είναι στην ανεργία. Και σε αυτό το κλίμα, διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες συνεχώς επικαλούνται την... σταθερότητα και κατηγορούν την αντιπολίτευση ότι την υποσκάπτει... 

Κ.Β.: Άνθρωποι αυτοκτονούν, συντρίβονται!Υπολόγισαν ποτέ οι κυβερνώντες το κόστος από τις σαρωτικές συνέπειες σε ανθρώπινη φτώχεια και εξουθένωση, θανάτους και αυτοκτονίες, της σημερινής πολιτικής; Οι απλοί άνθρωποι χρειάζονται άμεση ανακούφιση, στοιχειώδη αναπνοή. Δεν έχουν θεωρητικές αναζητήσεις σχετικά με το ποια είναι η πραγματικά αριστερή πολιτική. Και στη συγκεκριμένη συγκύρια, αυτό το ζήτημα είναι ανύπαρκτο.

Η πρόταξη των ιδεολογικών θεμάτων αντί των πρακτικών και συγκεκριμένων έχει συρρικνώσει κάθε κοινωνική αξιοπιστία, ιδίως μετά το 2012, για τις οργανώσεις και οργανωσούλες που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις ανάγκες της καθημερινότητας στην σημερινή ελληνική κοινωνία. Αυτή την στιγμή, για την πολιτική που σώζει την χώρα από τον κατήφορο δεν υπάρχει πρόβλημα ονοματολογίας, αλλά πρόβλημα ουσίας.

Και είναι αριστερή πολιτική η άμεση ανακούφιση των θυμάτων! Τελεία και παύλα. Και αυτό εξηγεί αυτή τη στιγμή και την ανοδική απήχηση που βρίσκει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συγκεκριμένες προτάσεις του. H ενίσχυση των κοινωνικά αδύναμων δεν είναι μόνον ζήτημα κοινωνικό, αλλά ταυτόχρονα και εξόχως οικονομικό, αφού με αυτόν τον τρόπο και μόνον με αυτόν, η οικονομία επανεκκινεί.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά που η συντηρητική πλευρά κατανοεί ως «παροχολογίες», στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι ελάχιστες προϋποθέσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Κρ.Π.: Ένα παράδειγμα για τις νέες πηγές εσόδων που μπορούν να προκύψουν με αλλαγή πολιτικής όπως την εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορείτε να δώσετε; 

Κ.Β.: Καταρχάς η Ευρωπαϊκή Τράπεζα προσφέρει εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να αποτραπεί ο αποπληθωρισμός και να εξέλθει η Ευρώπη από την ύφεση. Η Ελλάδα επειδή καταγράφει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή σε όλη την Ευρώπη,δικαιούται να ζητήσει και το μεγαλύτερο μερίδιοαναλογικά με τις άλλες χώρες. Με τις αυξήσεις στα εισοδήματα θα ξυπνήσει η αγορά, που σήμερα έχει καταρρεύσει, θα κινηθούν οι επιχειρήσεις, θα προληφθούν οι άνεργοι και το εθνικό εισόδημα θα αυξηθεί.

Τους πόρους που σήμερα δεν διαθέτουμε και μάλιστα λόγω της λιτότητας και της απώλειας εθνικού εισοδήματος κατά 25%, θα τους έχουμε πολύ σύντομα, με την επανεκκίνησης της οικονομίας.

Έτσι κι αλλιώς, στην ιστορία του καπιταλισμού, καμία οικονομική δραστηριότητα δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ, χωρίς «προκαταβολές». Την ανάγκη των προκαταβολών έχουν επισημάνει όλοι οι μεγάλοι πατέρες της οικονομικής επιστήμης, από τον Φρανσουά Κενέ μέχρι τον Άνταμ Σμιθ, τον Ντέηβιντ Ρικάρντο και τον Καρλ Μαρξ.

Εάν το εθνικό εισόδημα αρχίσει να αυξάνεται με 2-3% θα έχουμε αμέσως δεκάδες δισεκατομμυρίων επιπλέον πόρους, για να επιταχύνουμε τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας. Το μέγιστο μέρος της ανάπτυξης, πρέπει να γίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση προς την εσωτερική αγορά, και όχι προς το εξωτερικό. Διότι η Ελλάδα εξάγει στο εξωτερικό μόνον το ένα πέμπτο του εθνικού της προϊόντος. Τα τέσσερα πέμπτα καταναλώνονται στο εσωτερικό.

Όσο συνεχίζουν να υπερφορολογούνται τα εισοδήματα και να καταρρέει η αγορά, καταρρέουν επίσης και οι επιχειρήσεις που παράγουν για την εσωτερική αγορά. Προϋπόθεση για την επανεκκίνηση είναι η τόνωση των εισοδημάτων ώστε να ξυπνήσει η αγορά για να μπορέσουν να επανενεργοποιηθούν οι επιχειρήσεις και οι θέσεις απασχόλησης.

Κρ.Π.: Δεν θα έπρεπε να αξιοποιηθεί και η κρατική περιουσία, π.χ. άδεια κτίρια, ή ανεκμετάλλευτα κομμάτια γης, όπως έκαναν με τους πρόσφυγες από την Σμύρνη, κάποτε, κλπ.; 

Κ.Β.: Ε, ναι, όμως αυτό υποστηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ.Υπάρχουν πόροι στην Ελλάδα οι οποίοι δεν αξιοποιούνται, υπολειτουργούν. Το κυριότερο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι όχι τόσο το έλλειμμα επενδύσεων, όσο κυρίως η υπολειτουργία τους.

Υπάρχουν ήδη εγκατεστημένες επενδύσεις, μηχανήματα, εξοπλισμοί, που δεν λειτουργούν στο 100% της ικανότητός τους, αλλά στο 60% η και 50%, αφού απουσιάζει η επαρκής ζήτηση. Και ίσως δεν χρειάζονται καν νέες επενδύσεις. Με τις ήδη πραγματοποιημένες, μπορεί να υπάρξει απείρως καλύτερο αποτέλεσμα, αρκεί να τονωθεί η ζήτηση η οποία σήμερα εκ των άνω υπονομεύεται και αποβαίνει όλο και περισσότερο ανεπαρκής!

Κρ.Π.: Τι θα μπορούσε πιστεύετε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο δεν το κάνει;  

Κ.Β.: Αυτό που θα μπορούσε να κάνει, και νομίζω το προσπαθεί σήμερα, είναι να απευθυνθεί απευθείας στην κοινωνία. Γιατί δεν έχω την εντύπωση ότι έχει υλοποιηθεί η τόσο αναγκαία σύνδεση με την κοινωνία όσο θα έπρεπε και θα μπορούσε να έχει γίνει.

Αυτά τα δύο νέα στοιχεία, α) η απήχηση των συγκεκριμένων προτάσεων και β) η κοινωνική αφύπνιση, μοιάζουν να είναι ακόμη δύο ξεχωριστά πράγματα, ενώ θα έπρεπε να έλθουν σε επαφή, να συντονιστούν και στην πορεία να ταυτισθούν. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει μέχρι σήμερα, όμως αυτή είναι η απαράκαμπτη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός προγράμματος αλλαγής στη χώρα μας.

Το γεγονός αυτό, κάνει τον κόσμο να τηρεί ακόμα κάποια επιφύλαξη και απόσταση και γι’ αυτό δεν ανεβαίνουν ακόμα περισσότερο τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά οφείλει και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την απλή συμπάθεια και ανοχή της κοινωνίας, σε εμπιστοσύνη και θετική υποστήριξη!

Κρ.Π.: Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό που απάντησε, σε σχετική ερώτηση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, ότι οι Έλληνες δεν δικαιούνται δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και πως στην Ελλάδα και γενικά στις χώρες του Μνημονίου δεν ισχύει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και το Δίκαιο της ΕΕ;  

Κ.Β. Έχω να πω ότι τα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων είναι κατοχυρωμένα από τις διεθνείς συμβάσεις ένταξης της χώρας στην ΕΕ και ο νεαρός και άπειρος Φιλανδός Επίτροπος δεν νομιμοποιείται καν να έχει διαφορετική γνώμη.

Τα δικαιώματα είναι ζήτημα των Συνθηκών και όχι της προσωπικής γνώμης του κάθε Επιτρόπου. Και όταν στην Ελλάδα αυτά παραβιάζονται, δικαιούται η κυβέρνηση να προσφύγει, ακόμη και οι απλοί εργαζόμενοι, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να αξιώσει την τήρηση των Συνθηκών και την τιμωρία όσων τα παραβιάζουν και όσων καλύπτουν τις παραβιάσεις με αυθαίρετες δήθεν «ερμηνείες». Δεν θα είναι η πρώτη φορά που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδικάζει την μη τήρηση των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αλλά και πριν από την ευρωπαϊκή δικαιοσύνη, υπάρχει η εθνική. Στην Πορτογαλία, το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε τις περισσότερες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που είχαν αποδοθεί στην τήρηση του Μνημονίου. Ομοίως, σε κάποια μικρότερη κλίμακα, και στη χώρα μας, το ΣτΕ έχει ακυρώσει κάποιες πράξεις που παραβιάζουν τα δικαιώματα της εργασίας.

Όμως και πέρα από τις Συνθήκες, τα Δικαστήρια και την νομολογία, υπάρχει η ουσία και αυτή είναι ότι τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα δεν αποτελούν αντικείμενο καμιάς απολύτως διαπραγμάτευσης, αφού μάλιστα έχουν κηρυχτεί οικουμενικής ισχύος.

Δεν υπάρχουν χώρες ούτε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ανάλογα με την ικανότητα αποπληρωμής των οφειλών τους. Αυτή η διάκριση έχει καταργηθεί οριστικά από τον Σόλωνα στην αρχαία Αθήνα τον 6ο π.Χ. αιώνα. Στην Δημοκρατία, όλοι οι πολίτες έχουν ισότητα δικαιωμάτων, είτε είναι δανειστές είτε οφειλέτες, είτε φερέγγυοι είτε αφερέγγυοι.

Και σήμερα, ο οφειλέτης δεν χάνει τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα του, αλλά αντίθετα προστατεύεται, ώστε να μπορέσει να εξέλθει από την δυσμενή οικονομική του κατάσταση. Οι δανειστές έχουν κάθε συμφέρον να βοηθούν τον οφειλέτη, να του εξασφαλίζουν εργασία και εισόδημα, αφού μόνον έτσι εξασφαλίζονται και οι ίδιοι. Ενώ αντίθετα, η συρρίκνωση των δικαιωμάτων του οφειλέτη, η υποβαθμισή του σε πολίτη δεύτερης κατηγορίας, δεν ωφελεί ούτε τους δανειστές του.-

Πηγή

Συντάξεις με αναλογικό σύστημα βάσει των αποδοχών της 40ετίας για όλους

Ένα νέο αναλογικό μοντέλο εξετάζει η κυβέρνηση να προωθήσει για τον υπολογισμό των συντάξεων που θα προκύπτουν σε συνάρτηση με τις αποδοχές και τις εισφορές που έχουν καταβάλει οι ασφαλισμένοι.

Σύνταξη μέσω αναλογικού μοντέλου εξετάζει πλέον από το υπουργείο Εργασίας και μάλιστα οι μελέτες που εκπονούνται στηρίζονται στην παραδοχή ότι το νέο σύστημα θα εφαρμοστεί καθολικά για όλα τα έτη ασφάλισης και όχι μόνο για τα χρόνια πληρωμής εισφορών από το 2011 και μετά.

Ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων «βγάζει» μειώσεις καθώς το σημερινό σύστημα που προβλέπει τον υπολογισμό τους με το μέσο όρο των αποδοχών της καλύτερης πενταετίας από τα 10 τελευταία έτη του εργασιακού βίου για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ και με βάση τον μισθό του τελευταίου μήνα για τους εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ, τράπεζες και Δημόσιο, πρόκειται ουσιαστικά να καταργηθεί.

Το νέο μοντέλο θα είναι μικτό με στοιχεία από το ιταλικό και το σουηδικό σύστημα (σ.σ ου νομοθετήθηκε για τις επικουρικές συντάξεις) και πέραν της αναλογικότητας εισφορών – παροχών θα προβλέπει και την «δημοσιονομική ουδετερότητα» για τα Ταμεία ώστε στην περίπτωση ελλείμματος να προχωρούν σε οριζόντιες μειώσεις συντάξεων.

Πηγή: enikos.gr

ΔΟΛιοι, ΔΟΛαριομανείς, ΔΟΛοφόνοι: αυτοί είναι οι εθνικοί μας "μύθοι"...

Δεν είναι να απορεί κανείς πώς σε μια τόσο μικρή χώρα κρατιούνται επί δεκαετίες τόσο μεγάλα μυστικά, όπως για παράδειγμα ότι ο Χρ. Λαμπράκης είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πραξικόπημα κατά τού Μακάριου, το οποίο οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου; Ή, μήπως, πολλοί ξέρουν πολλά αλλά για διάφορους λόγους προτιμούν να τα γράφουν στην άμμο ώστε να μην κλονίζονται οι εθνικοί μύθοι, στην αγαθότερη των περιπτώσεων, ή επειδή προτιμούν με αυτόν τον τρόπο να παρέχουν τις διαχρονικές υπηρεσίες τους στη διαπλοκή των δωσίλογων της κατοχής και των απογόνων τους που εξακολουθούν να διοικούν αυτήν τη χώρα;

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, άλλωστε, όλη η "καλή" κοινωνία, μεταξύ των οποίων κι ο Στ. Ψυχάρης-διάδοχος του Λαμπράκη-, παρευρέθηκε στο πάρτι τού Γλίξμπουργκ, αποδίδοντας βασιλικές τιμές σε έναν κοπρίτη που η μόνη δουλειά που έκανε στη ζωή του ήταν να συνωμοτεί σε βάρος τής δημοκρατίας. Οι 300 οικογένειες που διαφεντεύουν μια χώρα σε παρακμή είναι στην ουσία μία, ενιαία κι αδιαίρετη και προσκυνά το χρήμα όπως η Ελένη Λουκά το εικόνισμα του Χριστούλη. Γι' αυτό και προτιμά να κρατά τα εν οίκω της μη εν δήμω. Σε διαφορετική περίπτωση μόνο χάρη στην παρέμβαση των ψυχραιμότερων δεν θα απαγχονίζονταν τα μέλη της ύστερα από λαϊκά δικαστήρια στην πλατεία Συντάγματος...

Δεν είναι τυχαίο πως ο φάκελος της Κύπρου έκλεισε πριν καν ανοίξει. Το ξέρατε, για παράδειγμα, ότι οι στρατιωτικοί εμπλεκόμενοι στην τραγωδία τής Μεγαλονήσου δεν χρειάστηκε ούτε καν να απολογηθούν για τα αμαρτήματά τους κι αυτό στο πλαίσιο του "εθνικού συμφέροντος" και της "καλής γειτονίας" με την Τουρκία; Πιστεύουμε ότι θάβοντας τις μαύρες κηλίδες τής Ιστορίας μας θα απαλλαγούμε από αυτές με τον ίδιο τρόπο που το επιτυγχάνουν οι νοικοκυρές σε διαφημιστικά απορρυπαντικών. Στο όνομα μιας στρεβλής θεώρησης των ιστορικών γεγονότων αποσιωπούμε ό,τι θα έπρεπε να μας κάνει να κοκκινίζουμε προκειμένου να μη διαταραχτεί η εθνική μας υπερηφάνεια. Στήνουμε αγάλματα σε καθάρματα και λησμονούμε τους ήρωες, οι οποίοι γίνονται βάρος στη συνείδησή μας... 

Πριν λίγα χρόνια, για παράδειγμα, σε μια έρευνα περισσότεροι έλληνες απάντησαν πως αντιστάθηκε στη χούντα ο Κ. Μητσοτάκης από εκείνους που μνημόνευσαν τον Αλέκο Παναγούλη, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι πολύ πιθανό να δολοφονήθηκε γιατί ερευνούσε τα αίτια που οδήγησαν στον "Αττίλα". Ονομάσαμε βιβλία Ιστορίας εγχειρίδια στην ουσία επιστημονικής φαντασίας, επιχειρώντας να μετατρέψουμε σε αλήθεια επαναλαμβανόμενα ψέματα. Πώς, επομένως, μετά από όλα αυτά να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίζουμε τα δεινά που μας επιφέρει η σημερινή πραγματικότητα όταν δεν έχουμε διδαχθεί πώς τα αντιμετώπισαν οι πρόγονοί μας;...

Σε 40 χρόνια από τώρα ενδεχομένως δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής, αν υπάρχουν ακόμα ρεπόρτερ και δεν έχουν αντικατασταθεί από ρομπότ μαζικής αναπαραγωγής ειδήσεων, να ανασύρουν αρχεία και μαρτυρίες τής σημερινής περιόδου και να εξοργίζονται με την προδοσία αυτών που τα σύγχρονά μας μέσα διαπλοκής, μερικά από τα οποία κυβερνούσε κι ο Λαμπράκης, παρουσιάζουν ως σωτήρες τού τόπου. Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν και τώρα δημοσιογράφοι που πολύ ευχαρίστως θα ξεμπρόστιαζαν τη διαπλοκή, κι αυτό το γράφω μετά λόγου γνώσης. Πού θα βρουν, όμως, τα μέσα για να διαλαλήσουν πως οι βασιλιάδες είναι γυμνοί όταν τα περισσότερα είτε ελέγχονται από τους βιαστές τού ελληνικού λαού είτε τα "σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά"; Κι αν επιχειρήσουν μόνοι τους να αποκαλύψουν την αλήθεια που γνωρίζουν θα "γραφικοποιηθούν" από τις μεγαλόσχημες πένες, που κάθε λέξη που αραδιάζουν είναι πληρωμένη με χρυσάφι από τα σεντούκια τής ελίτ. Υπομονή, επομένως, "μόνο" σαράντα χρόνια έμειναν μέχρι να λάβουμε γνώση και των ντοκουμέντων για όλα αυτά που ήδη υποψιαζόμαστε...  


Πηγή

Οι συνετοί δεξιοί καλούν κάθε δεύτερη ημέρα σε "bank run". Ευτυχώς δεν είναι ανεύθυνοι Αριστεροί...

Δεν χρειαζόταν κανείς να ακούει τί έλεγε ο Αντ. Σαχλαμαράς μετά από τη συνάντησή του με την Ανγκ. Μέρκελ για να καταλάβει πως δεν πήρε τίποτα από την "καγκελάριο της καρδιάς μας". Αρκούσε η απουσία έκφρασης στο πρόσωπό του, η οποία ήταν η ίδια με του ρεζίλη των Παπανδρέου λίγο πριν το δικό του τέλος, όταν συνειδητοποιούσε πόσο αναλώσιμος ήταν. Κι αν ακόμα δεν σας αρκούσε η γλώσσα τού σώματος Σαχλαμαρά για να αντιληφθείτε ότι αυτή η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια, φαντάζομαι πως θα πειστήκατε από το απελπισμένο ύφος με το οποίο ο Αδ. Γεωργιάδης, μιμούμενος τον πρωθυπουργό του που έκανε το ίδιο μια εβδομάδα νωρίτερα, καλούσε ουσιαστικώς τον κόσμο να αποσύρει τα χρήματά του από τις τράπεζες στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές. Και το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο μάστερ τής κωλοτούμπας Γ. Καρατζαφίρερ, ο οποίος αποκάλεσε πολιτικό έμπολα την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια ακόμα προσπάθειά του να πείσει τη Συγγρού πως έγινε καλό παιδί. Ποιός το είπε αυτό; Ο ίδιος άνθρωπος που καλούσε τη Χρυσή Αυγή σε συστράτευση με το κόμμα του κι αποκαλούσε το σημερινό πρωθυπουργό "Τρελαντώνη". Το αιώνιο "ήθος" τής δεξιάς...

Φανταστείτε πώς θα αντιδρούσαν τα διαπλεκόμενα μίντια στην περίπτωση που καλούσαν ο Αλέξης Τσίπρας ή ακόμα και μικροστελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ σε "bank run". Θα είχαν μετατρέψει μια τέτοια δήλωση σε σημαία ευκαιρίας και θα την κουνούσαν πέρα δώθε για να βλέπει όλος ο ντουνιάς την ανευθυνότητα της Αριστεράς. Αφήστε που θα είχε ήδη επέμβει η εισαγγελία. Το μόνο ενθαρρυντικό σε αυτήν την ιστορία, που δεν είναι και λίγο, είναι πως ξεμπροστιάζεται ο πανικός ενός ολόκληρου συστήματος δεκαετιών το οποίο αισθάνεται πως χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Αν δεν δω το "MEGA" ή τα "ΝΕΑ" να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο ΣΥΡΙΖΑ, θα διατηρώ μια μικρή αισιοδοξία πως κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο. Μόνο όταν βγουν καλά λόγια από το στόμα τού Γ. Πρετεντέρη ή την πένα τού Στ. Ψυχάρη για τον Αλέξη Τσίπρα θα βάλω τα μαύρα και θα γράψω με τη σειρά μου πως η Αριστερά απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία να αναγεννήσει αυτήν τη χώρα. Οσο, όμως, διαπιστώνω τον τρόμο στα πρόσωπα των σαμαράδων και των γεωργιάδηδων, καθώς και το μένος των δεξιών κομμουνιστών τού ΚΚΕ αφήστε με να ονειρεύομαι μια διαφορετική Ελλάδα...

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως στις επόμενες εκλογές θα αναμετρηθούν στην ουσία δύο κόμματα. Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι, ακόμα και οι ψεκασμένοι τού Π. Καμμένου και οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα που θα ενωθούν με τους μνημονιακούς για να μην έρθει η "αριστερή χολέρα". Ενδεχομένως αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας να φανεί κατώτερος των περιστάσεων, να συνθηκολογήσει με την εγχώρια διαπλοκή και τους διεθνείς τοκογλύφους και να αποδειχθεί, εν ολίγοις, μία από τα ίδια. Πολύ το φοβάμαι. Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι πολλοί ανάμεσά σας θα χαρείτε μαζί μου το βράδυ των εκλογών όταν θα βλέπουμε το ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει την αυτοδυναμία, τη Ν.Δ. να καταποντίζεται, το ΠΑΣΟΚ να μένει εκτός Βουλής, το Ποτάμι να "ξεφουσκώνει" και τη ΜΝΗΜΑΡ...συγγνώμη, ποιά ΜΝΗΜΑΡ; Οταν θα κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες τής διαπλοκής θα έχει η Αριστερά την ευκαιρία που της χρωστούσε η Ιστορία από τότε που η ηγεσία της την πρόδωσε στη Βάρκιζα να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη σε αυτήν τη χώρα. Και τότε θα είναι χρέος τού λαού να της το υπενθυμίζει κάθε ημέρα πως δεν εκλέχθηκε απλώς για να διαχειριστεί την καταστροφή, αλλά για να δημιουργήσει μια δίκαιη Ελλάδα μέσα από τα ερείπια. Θα τα καταφέρει; Πώς στα κομμάτια θέλετε να το ξέρω;...  


Πηγή

Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ Ο,ΤΙ ΘΕΣΠΙΣΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΓΗΣ Ο ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Η διαπλοκή σχεδιάζει

Δύο αλληλο-αναιρούμενοι νόμοι και τα συμφέροντα της αμιγούς κατοικίας

Του ΔΗΜ. ΚΟΤΣΩΝΗ*

Ο νέος νόμος για τη Χωροταξική Ρύθμιση της χώρας επέφερε αλλαγή και στο καθεστώς που ίσχυε για την ομαδοποίηση των συμβατών λειτουργιών στις διάφορες περιοχές των πόλεων, τις οποίες η πολεοδομική νομοθεσία ονοματίζει ως «χρήσεις γης».

Με το νέο Ρυθμιστικό επιτρέπεται η ελεύθερη εγκατάσταση υπερτοπικών χρήσεων σε όλα τα οικόπεδα που έχουν πρόσωπο επί των 4 βασικών οδικών αξόνων της Αττικής, μεταξύ των οποίων και της Λεωφόρου Κηφισίας 

Διά των ρυθμίσεων αυτών καταργήθηκαν οι θεσμοθετημένες ομάδες-κατηγορίες, που ίσχυαν από το 1979, και δημιουργήθηκαν νέες ομάδες-κατηγορίες, στις οποίες περιλαμβάνονται πλέον και χρήσεις που δεν συμβαδίζουν μεταξύ τους, ιδίως στις κατηγορίες εκείνες στις οποίες συνυπάρχει και η χρήση της κατοικίας.

Επιτρέπεται, δηλαδή, πλέον η ταυτόχρονη ύπαρξη (η απόλυτη γειτνίαση) λειτουργιών χαμηλής και υψηλής όχλησης (οικιστική φόρτιση με αντίστοιχες υψηλής), π.χ., επιτρέπεται η συνύπαρξη κατοικιών και εμπορικών κέντρων, πολυκινηματογράφων, νυχτερινών κέντρων, ξενοδοχείων, καζίνων κ.ά.

Η κατακραυγή που ξεσήκωσε αυτή η ρύθμιση δεν πτόησε το υπουργείο, το οποίο επέμενε σε αυτήν. Οταν όμως δημοσιοποιήθηκε και έγινε αντιληπτός ο κίνδυνος για την καταστροφή των βόρειων προαστίων, επεβλήθη η στροφή στο υπουργείο και με τροποποίηση παραχώρησε στους δήμους το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί για τη μετατροπή των επιτρεπόμενων χρήσεων εντός των υφιστάμενων περιοχών αμιγούς κατοικίας.

Αγνοώντας διά του τρόπου αυτού επιδεικτικά τη δημόσια κατακραυγή για το εμπόριο των χρήσεων και τη δημιουργία «μαύρου χρήματος», που αναμφισβήτητα γίνεται με την αλλαγή των χρήσεων γης, κυρίως στις περιοχές αμιγούς κατοικίας, λόγω των υψηλότατων αξιών και υπεραξιών των ακινήτων.

Επιπροσθέτως, η αλλαγή των χρήσεων γης δίνει ευκαιρίες κατά βάση ισχυροί επιχειρηματικοί παράγοντες να νομιμοποιούν αυθαίρετα κτήρια, σβήνοντας και τα τεράστια πρόστιμα που τα βαρύνουν. Πράγμα το οποίο γίνεται με ερμηνείες της νομοθεσίας και πολιτικές αποφάσεις χωρίς να υπάρχει ρητή πρόβλεψη στους νόμους περί νομιμοποιήσεως αυθαίρετων μέχρι σήμερα!

Πριν στεγνώσει το μελάνι εκτύπωσης του νόμου, βάσει του οποίου νομίσαμε ότι σώθηκαν οι περιοχές αμιγούς κατοικίας, καταργήθηκε η συγκεκριμένη διάταξη για την Αθήνα, με το νέο νόμο για το Ρυθμιστικό της Αθήνας.

Διότι με το νόμο αυτόν επιτρέπεται πλέον η ελεύθερη εγκατάσταση υπερτοπικών χρήσεων σε όλα τα οικόπεδα που έχουν πρόσωπο επί των τεσσάρων βασικών οδικών αξόνων της Αττικής, μεταξύ των οποίων και της λεωφόρου Κηφισιάς. Δηλαδή, Ψυχικό, Φιλοθέη, Χαλάνδρι, Μαρούσι, Κηφισιά, Ερυθραία, Καστρί, Εκάλη, Δροσιά, Αγιος Στέφανος, οδός Βασιλίσσης Σοφίας, Αμαλίας κ.λπ.

Με αυτή τη ρύθμιση ο νόμος κατήλθε στο επίπεδο της πολεοδομικής μελέτης και περιεβλήθη αρμοδιότητες που ούτε του αρμόζουν ούτε επιτρέπονται από τις συνταγματικές επιταγές.

Διότι καθορίζει τις χρήσεις που θα ισχύουν σε διάφορες περιοχές του Πολεοδομικού Συγκροτήματος της Πρωτεύουσας, ο καθορισμός των οποίων αποτελεί αντικείμενο της πολεοδομικής επιστήμης, η οποία καλείται, διά της πολεοδομικής μελέτης, να συνδυάσει τη διάθρωση και τον καταμερισμό του χώρου ανάλογα με τον προορισμό, το χαρακτήρα, το ύφος της πόλης, και τη μορφολογία του εδάφους και το βαθμό οχλήσεως των διαφόρων περιοχών της, αποσκοπώντας στη λειτουργικότητα, στην Οικονομία του Φυσικού Περιβάλλοντος και στη διαμόρφωση των κατά το δυνατόν αρίστων συνθηκών διαβιώσεως.

Αυτό, βέβαια, δεν συνεπάγεται de fakto τη δημιουργία περιοχών αμιγούς κατοικίας (υπνωτήρια), αλλά τη δημιουργία περιοχών κατοικίας οχλήσεως τοιούτου βαθμού, που να αποτρέπει τη δημιουργία της ανάγκης για εξοχική κατοικία, ιδιαιτέρως ευεργετικής για την οικονομία του φυσικού περιβάλλοντος - μετακινήσεις, κατάληψη εδάφους για οδούς, καύσιμα, ενέργεια κ.λπ.

Αυτό είναι το αντικείμενο και ο κύριος σκοπός της πολεοδομικής επιστήμης, που εκφράζεται με την πολεοδομική μελέτη και είναι προφανές ότι αυτό δεν «μπαίνει σε καλούπια και φιρμάνια», ούτε άλλωστε επιτρέπεται από τις συνταγματικές επιταγές, όπως με την παγία νομολογία έχει κριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας, για να καθορίζεται με νόμους, με τους οποίους θέλησε το υπουργείο Περιβάλλοντος και Πολεοδομίας να διαμορφώσει συλλήβδην τις οικιστικές συνθήκες της πρωτεύουσας.

Παράλληλα είναι προφανές ότι η ρύθμιση που προώθησε το υπουργείο για την Αθήνα αποσκοπεί στην ελεύθερη εγκατάσταση μεγάλων εμπορικών κέντρων και άλλων χρήσεων μεγάλων συναθροίσεων κοινού και επομένως μεγάλης οχλήσεως, που καταστρέφει τις οικιστικές συνθήκες, όποιες δηλαδή έχουν απομείνει στο συγκρότημα της Πρωτεύουσας.

Το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι μόνον ότι σχεδιάζουν στο πόδι, αλλά ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος και Πολεοδομίας σχεδιάζει διαπλεκόμενο. Και η απόδειξη είναι ότι κανείς δεν πιστεύει ότι όλες αυτές οι ρυθμίσεις δεν θα καταπέσουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου θα οδηγηθούν.

Και η απάντηση στο «γιατί» τα κάνουν: Για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί παραμένουν ατιμώρητοι από την ελληνική Δικαιοσύνη, όχι οι υπουργοί, που δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς, αλλά όλοι οι διοικητικοί παράγοντες που συνεργούν σε αυτά.

* Πολιτικός μηχανικός

Πηγή

Απέτυχε το ταξίδι στη Μέρκελ

Του Γιώργου Δελαστίκ

Με άδεια χέρια γύρισε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς από το Βερολίνο. Τίποτε δεν του έδωσε η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ ώστε να το επιδείξει στον ελληνικό λαό ως μια κάποια υποτυπώδη επιτυχία. Επρεπε να το περιμένουν στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή να πάει κάποιος στην καγκελαρία και να ελπίζει ότι θα αποσπάσει τη συγκατάθεση για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας.

Απλούστατος ο λόγος. Ο Βόλφ­γκανγκ Σόιμπλε έχει ετοιμάσει φέτος ισοσκελισμένο γερμανικό προϋπολογισμό για πρώτη φορά εδώ και... 45 χρόνια, από το 1969!!! Πρέπει να είναι πολιτικά αφελής κάποιος για να νομίσει ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή που η Μέρκελ πετυχαίνει έναν δύσκολο στόχο, θα ήταν ποτέ δυνατόν να πει «ναι» σε φοροελαφρύνσεις του Σαμαρά.

Η γερμανική Δεξιά έχει σερβίρει στους Γερμανούς φορολογούμενους το παραμύθι ότι οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου παίρνουν τα λεφτά που τους δίνει δήθεν η Γερμανία και τα κάνουν... σουβλάκια και ούζα οι Ελληνες, πίτσες οι Ιταλοί κ.λπ. και αυτοί το έχουν πιστέψει πραγματικά ότι έτσι είναι.

Παγιδευμένη στον μύθο αυτόν η Μέρκελ, ειδικά τώρα που ζορίζει τους Γερμανούς για να πετύχει τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, με τίποτε δεν θα ήθελε να εμφανιστεί ότι ανέχεται την... κραιπάλη των Ελλήνων και μάλιστα ότι τη χρηματοδοτεί κι από πάνω με λεφτά των φορολογουμένων της πατρίδας της! Ελουσε, λοιπόν, τον Σαμαρά με επαίνους και καλά λόγια για τις μεταρρυθμιστικές του προσπάθειες και τον... ξαπόστειλε χωρίς να του δώσει ούτε ένα ευρώ! Δεν ξέρουμε αν αυτό αποτελεί παρηγοριά για το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά η παταγώδης αποτυχία της επίσκεψης του Γάλλου πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς στο Βερολίνο την προηγούμενη μέρα, τη Δευτέρα, με παρόμοια αιτήματα, συζητείται πολύ περισσότερο σε όλη την Ευρώπη.

Χάσαμε και τον πρέσβη στο Βερολίνο, ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της επίσκεψης του πρωθυπουργού. Αυτό σημαίνει ότι χάσαμε τον σημαντικότερο πρέσβη της Ελλάδας σε ξένη χώρα. Ισως δεν έχουν συνειδητοποιήσει όλοι οι αναγνώστες πως ειδικά τα χρόνια της κρίσης, το ποιος είναι πρέσβης της χώρας μας στο Βερολίνο έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το ποιος είναι πρέσβης στην Ουάσιγκτον. Χώρια που ο Παναγιώτης Ζωγράφος είναι στενότατος πολιτικός φίλος, αλλά και δεύτερος εξάδελφος του Αντώνη Σαμαρά!

Τέσσερις σύμβουλοι συνόδευσαν τον πρωθυπουργό στη συνάντησή του με τη Μέρκελ, πετώντας έξω τον πρέσβη! Η Ντόιτσε Βέλε ισχυρίστηκε πως ο Π. Ζωγράφος είχε ενημερώσει το πρωθυπουργικό γραφείο από καιρό ότι το πολιτικό κλίμα αυτή την εποχή στο Βερολίνο δεν είναι καθόλου καλό για την πραγματοποίηση επίσκεψης Σαμαρά. Αγνοούμε αν αυτό είναι αληθές ή όχι.

Προκαλεί εντύπωση όμως το γεγονός ότι τις πληροφορίες της Ντόιτσε Βέλε δεν τις διέψευσε το πρωθυπουργικό γραφείο του Αντ. Σαμαρά, αλλά το υπουργείο Εξωτερικών του Ευ. Βενιζέλου. Αν όντως είχε τέτοια άποψη ο πρέσβης, δεν θα επικοινωνούσε με τον εξάδελφό του; Στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ θα την έλεγε;

Η ουσία είναι ότι η Μέρκελ και η γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκαν να δώσουν χείρα βοηθείας για να σώσουν πολιτικά τον Σαμαρά. Αυτό έγινε σαφέστατο. Αν σωθεί, θα σωθεί μόνος του! Με τη βοήθεια όσων φίλων του έχουν απομείνει.

Πηγή

Βάλτε "ρεφενέ" για να μείνουν καθαρές οι εφορίες!

Του Πέτρου Κατσάκου

Αφού κατάφεραν να «σώσουν» την εθνική οικονομία απολύοντας 595 χαμηλόμισθες καθαρίστριες και αντικαθιστώντας τες με ιδιωτικά συνεργεία, τώρα ζητούν από τους υπαλλήλους των εφοριών να πληρώνουν από την τσέπη τους για να καθαριστούν τα γραφεία τους!  

Δεν είναι λίγες οι ΔΟΥ που το τελευταίο διάστημα έχουν πιάσει αράχνες λόγω διακοπής του καθαρισμού των κτηρίων, μιας και έληξαν οι περίφημες συμβάσεις του υπουργείου με τους ιδιώτες που απέσυραν τα συνεργεία τους από τις υπηρεσίες. Όσο για τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων στις εφορίες, η ηγεσία του υπουργείου βρήκε τη λύση. Καλεί, όπως καταγγέλλουν οι εφοριακοί, τους υπαλλήλους... να πληρώσουν οι ίδιοι από 3 ως 5 ευρώ ώστε να καθαριστούν τα κτήρια!
 

Πληρώνουμε μόνοι μας για γραφική ύλη και χαρτιά τουαλέτας

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της ΙΖ' ΔΟΥ στους εργαζόμενους της οποίας προτάθηκε από το υπουργείο να καταβάλουν οι ίδιοι το αντίτιμο για την απασχόληση του συνεργείου καθαριότητας. «Φυσικά, οι περισσότεροι από εμάς αρνηθήκαμε να συμμετέχουμε σε αυτό, για λόγους ευθιξίας και γενικότερης αντιμετώπισής μας ως εργαζόμενων από το υπουργείο» ήταν η απάντηση των υπαλλήλων της ΙΖ ΔΟΥ προς το υπουργείο. Όπως επισημαίνουν μάλιστα, «εδώ και αρκετό καιρό ήδη πληρώνουμε μόνοι μας την πλειονότητα της γραφικής ύλης, τα αναλώσιμα για την τουαλέτα (σαπούνια, χαρτιά υγείας κ.λπ.), ενώ κάποια στιγμή που υπήρξε έλλειψη σε χαρτί Α4, αγόρασε το κάθε τμήμα μόνο του, για να καλυφθούν οι ανάγκες».
 

Για τραγελαφικές εικόνες στις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών κάνουν λόγο οι εργαζόμενοι, καθώς η περίφημη «ιδιωτικοποίηση» της καθαριότητας όχι μόνο δεν έφερε κανένα δημοσιονομικό όφελος αλλά αντιθέτως χειροτέρεψε τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων. Και όλα αυτά την ώρα που η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να συμμορφωθεί με την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που δικαιώνει τις 595 καθαρίστριες του ΥΠ.ΟΙΚ. καθώς, όπως έκρινε ο δικαστής, η απόλυσή τους αντίκειται «στο δημόσιο συμφέρον και δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των συγκεκριμένων υπηρεσιών, ενώ έχει προσβάλλει δυσανάλογα το ατομικό δικαίωμα των εναγόντων στην εργασία και την περιουσία».
 

Τον χειμώνα θα μας πουν να πληρώσουμε το πετρέλαιο;
 

Δραματική, όμως, είναι η κατάσταση και σε πολλές ακόμα υπηρεσίες του υπουργείου με τις διαμαρτυρίες να φτάνουν η μία μετά την άλλη τόσο στο υπουργείο όσο και στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στις ΔΟΥ. Χωρίς συνεργείο καθαρισμού έχουν μείνει το τελευταίο διάστημα δύο ακόμα μεγάλες υπηρεσίες που απασχολούν μεγάλο αριθμό υπαλλήλων και εξυπηρετούν καθημερινά εκατοντάδες πολίτες. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας, δύο μεγάλες εφορίες που εδρεύουν στη Λ. Κηφισίας στο Μαρούσι έχουν... βρομίσει. Συγκεκριμένα το Κέντρο Ελέγχου Μεγάλων Επιχειρήσεων (ΚΕΜΕΕΠ) και το Κέντρο Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (ΚΕΦΕΜΕΠ) έχουν μείνει εδώ και μεγάλο διάστημα χωρίς συνεργείο καθαρισμού με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι υπάλληλοι, όπως καταγγέλλουν, να αναγκάζονται να πληρώνουν «ρεφενέ» τον καθαρισμό των γραφείων και των κοινόχρηστων χώρων ενός κτηρίου εκατοντάδων τετραγωνικών.
 

«Εκτός από τις μειώσεις, που έχουμε υποστεί στους μισθούς μας, έχουμε φτάσει να λειτουργούμε τις υπηρεσίες με δικά μας έξοδα» διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι και συμπληρώνουν πως «με τη λογική που ακολουθεί το υπουργείο, τον χειμώνα θα πληρώσουμε και για το πετρέλαιο ή για το ρεύμα, που θα καταναλώνουμε για να ζεσταθούμε».
 

Μετά την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και τη δικαίωση των 595 καθαριστριών, η ηγεσία του ΥΠ.ΟΙΚ., αρνούμενη να εφαρμόσει την απόφαση της δικαιοσύνης, είχε επικαλεστεί το επιχείρημα πως σε περίπτωση επαναπρόσληψής τους «το Δημόσιο θα επιβαρυνθεί και με τους μισθούς τους και τις αποδοχές των συνεργείων καθαριότητας που έχουν υπογράψει ήδη σχετική σύμβαση». Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά την απόφαση του δικαστηρίου οι συμβάσεις με τους ιδιώτες έληξαν, οι καθαρίστριες παραμένουν στην ανεργία, οι υπηρεσίες του υπουργείου πιάνουν αράχνες αλλά η κυβέρνηση επιμένει στην ανάλγητη στάση της. «Από την ημέρα που μας δικαίωσε το δικαστήριο είμαστε έτοιμες να επιστρέψουμε στις δουλειές μας» λέει η Δέσποινα Κωστοπούλου και επισημαίνει πως «πολλές συναδέλφισσες επικοινώνησαν με τους προϊσταμένους των ΔΟΥ που εργάζονταν μέχρι πέρυσι και τόνισαν πως είναι πρόθυμες να αναλάβουν αμέσως τα καθήκοντά τους».
 

Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι περιπτώσεις που οι διευθυντές των εφοριών, στις κατ' ιδίαν συζητήσεις με τις απολυμένες καθαρίστριες, εκφράζουν τα παράπονά τους για την αναποτελεσματικότητα του μέτρου των ιδιωτικών συνεργείων. «Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, το υπουργείο δεν μπορεί να συνεχίσει να παρανομεί εις βάρος μας» λέει η Δήμητρα Μανώλη και δηλώνει πως «όλες οι απολυμένες είναι έτοιμες να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους».
 

Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι στις εφορίες ζητούν «να σταματήσει άμεσα αυτός ο κατήφορος» και καλούν όλους τους ενδιαφερόμενους να αναλάβουν δράση για τη δραματική έλλειψη καθαριότητας στους χώρους εργασίας τους, καθώς οι πολίτες «που προσέρχονται στις υπηρεσίες είναι πολλοί και μέρα με την ημέρα μεγαλώνει ο κίνδυνος για την υγεία τη δική μας και των φορολογουμένων που εξυπηρετούμε».

Πηγή 

Η γενιά του ναρκισσισμού

Το BHmagazino ερευνά τη γενιά του ναρκισσισμού, στο κυνήγι της μάταιης διαδικτυακής αποδοχής

Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.

Εγώ, εγώ, εγώ

Η λέξη «selfie», όπως ορίζεται η σύγχρονη αυτοπροσωπογραφία που βγάζει κάποιος με το κινητό του και κατόπιν την ανεβάζει στο Facebook και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιλέχθηκε ως «Λέξη της χρονιάς» για το 2013 από το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης. Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί του περίφημου επιτραπέζιου παιχνιδιού Scrabble τη δέχονται πλέον ως σωστή και οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν τη σχηματίζουν. Μία λέξη ισοδυναμεί πλέον με χίλιες εικόνες. Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις ώσπου να τον ερωτευθείς παράφορα ή να μην αντέχεις άλλο να τον βλέπεις; Η απόσταση από το ένα στάδιο στο άλλο δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

Νάρκισσοι υπήρχαν πάντα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα. Η διαφορά είναι ότι έχουν πλέον πολλά εργαλεία στα χέρια τους: Facebook, Pinterest, Twitter, Foursquare, Instagram. Οι έρευνες μαρτυρούν ότι τα επίπεδα του ναρκισσισμού είναι πολύ υψηλότερα σε σύγκριση με τις περασμένες γενιές και δεκαετίες και όλο και περισσότερα τεστ γίνονται για να μετρηθεί η στάθμη της επικίνδυνης εγωμανίας σε άνδρες και γυναίκες. Και όπως αποκαλύπτουν αμερικανοί ψυχολόγοι, τα προφίλ των χρηστών του Facebook είναι ο πιο έγκυρος τρόπος για να επαληθεύσουν αν οι ερωτηθέντες είπαν την αλήθεια ή όχι.

«Παρακολουθώ και θαυμάζω τη δουλειά σου μέσω Facebook εδώ και αρκετό καιρό. Οι φωτογραφίες που βγάζεις είναι εκπληκτικής αισθητικής. Παίρνω, λοιπόν, το θάρρος να σου ζητήσω μια χάρη. Εδώ και λίγο καιρό χώρισα με τον φίλο μου, αλλά τον θέλω πίσω. Και σκέφτηκα ότι ο μόνος τρόπος να τον ξανακερδίσω είναι να του τραβήξω την προσοχή μέσα από φωτογραφίες που θα μου βγάλεις εσύ. Θέλω να με αναδείξεις, να γίνω μια από τις ηρωίδες σου, να με κάνεις να θυμίζω σταρ του σινεμά»: αυτό το μήνυμα βρήκε στην προσωπική της «αλληλογραφία» στο Facebook φίλη φωτογράφος και σκηνοθέτις. Μια άγνωστη γυναίκα σε ερωτική απελπισία τής ζητούσε να τη μεταμορφώσει σε κάτι που δεν είναι, προκειμένου να θαμπώσει και να ξανακερδίσει την καρδιά του πρώην της. Το νερό της λίμνης όπου άλλοτε πνίγηκε ο Νάρκισσος έχει δώσει τη θέση του στο γυαλί της οθόνης, που είναι εξίσου θολό και παραπλανητικό.

Η εκδίκηση του κοινού θνητού

Ο ναρκισσισμός ξεσπά και εξαπλώνεται σαν επιδημία. Εχουμε να κάνουμε με την εκδίκηση του κοινού θνητού, του μέσου ανθρώπου, ο οποίος, ζηλεύοντας και χλευάζοντας επί χρόνια τη ζωή των σταρ, τώρα έχει βαλθεί να τους αντιγράψει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Πάντα αποτελούσε είδηση το τι παρήγγειλε η Μαντόνα, ακόμη και η εγχώρια Μενεγάκη, σε ένα εστιατόριο. Ή τι φοράει όταν πηγαίνει για ψώνια. Ή πού έκανε διακοπές. Τώρα πια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα «επώνυμα» πρόσωπα, είμαστε εμείς οι παπαράτσι του εαυτού μας. Μας καταδιώκουμε, δεν μας αφήνουμε στιγμή σε ησυχία. Μας πιέζουμε να κάνουμε δηλώσεις για το πώς αισθανόμαστε, προτού καλά καλά φτάσουμε στον προορισμό μας: «ενθουσιασμένος στην περιοχή Φάληρο» / «ευλογημένη στη βάφτιση της κορούλας μου Μαρίας-Ηλέκτρας». Μας αιφνιδιάζουμε με αυθόρμητα snapshots που τραβάμε τον εαυτό μας μόλις ξυπνήσουμε ή λίγο προτού κοιμηθούμε, όταν τρώμε, αφού φάμε, όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα, όταν φιλιόμαστε με το άλλο μας μισό.

Δίπλα στις χίλιες εικόνες, έρχονται να προστεθούν και οι ισάριθμες λέξεις - «πεινάω, διψάω, νυστάζω, θέλω παγωτό» - σαν προστάγματα κακομαθημένων πριγκιπόπουλων που έχουν εκατοντάδες αυλικούς, κι εκείνοι με τη σειρά τους, αντί να τσακιστούν για να τα ικανοποιήσουν, απλώς κάνουν «like». Και αυτό μοιάζει αρκετό. Αλλοι, πάλι, προτιμούν τη ρητορική, τις πολιτικές αναλύσεις. Το να εκθέτεις την άποψή σου σε μια πλατφόρμα όπως το Facebook είναι κάτι παραπάνω από θεμιτό, όταν όμως γράφεις ακατάπαυστα στα ψηφιακά fora κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται πότε προλαβαίνεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο (κάτι που συμβαίνει ακόμη και με συγκεκριμένους πολιτικούς, που δουλεύουν παρέα με το Τwitter τους), τότε έχουμε να κάνουμε με την άλλη όψη του ναρκισσιστικού νομίσματος. Με τη λαλίστατη λεζάντα κάτω από την εξίσου φλύαρη φωτογραφία.

Εμείς και οι «σημαντικοί άλλοι»

Η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Νάντια Τσιλιάκου εξηγεί: «Τα άτομα των οποίων η δομή της προσωπικότητας τους τούς επιβάλλει να αντλούν επιβεβαίωση από παράγοντες έξω από τον εαυτό τους ονομάζονται από τους ειδικούς ναρκισσιστικά. Ολοι μας νιώθουμε ευάλωτοι απέναντι στο ποιοι είμαστε, πόση αξία έχουμε, και προσπαθούμε να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να προκύπτουν θετικά συναισθήματα για τον εαυτό μας. Το συναίσθημα υπερηφάνειας και αποδοχής αυξάνεται όταν οι "σημαντικοί άλλοι" μάς αποδέχονται και "τραυματίζεται" όταν μας απορρίπτουν. Ορισμένοι βέβαια από εμάς ασχολούνται σε δυσανάλογο βαθμό με την εικόνα που προβάλλουν προς τα έξω, ακόμη και αν κάποιες φορές εξαπατούν τους άλλους. Με άλλα λόγια, στον νάρκισσο υπάρχει δυσκολία αυτοαποδοχής και δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων».

Και συμπληρώνει σχετικά με την online επιδημία: «Διανύοντας την εποχή των social media με την ευκολία προβολής του ιδανικότερου εαυτού μας μέσω αυτών, χωρίς απαραίτητα να απαιτείται να έχουμε ουσιαστική επαφή και σχέση με τους διαδικτυακούς "φίλους" μας, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια εμμονή προβολής που εύκολα τροφοδοτείται και αυξάνεται ανάλογα με την ποσότητα των "like" που θα πάρουμε π.χ. σε κάθε selfie φωτογραφία, ενισχύοντας έτσι θετικά τη χαμηλή αυτοπεποίθηση που κρύβει ο ναρκισσισμός μας. Την εξέλιξη τέτοιων συμπεριφορών δεν τη γνωρίζουμε ακόμη, ωστόσο αξίζει να τονιστεί ότι δεν αποτελεί έναν θεραπευτικό τρόπο ουσιαστικής βελτίωσης της αυτοπεποίθησης ενός ατόμου, αλλά προσωρινής εξιδανίκευσης, χωρίς όμως το γνήσιο συναίσθημα. Ποιες πρέπει να είναι οι άμυνές μας; Να επαναπροσδιορίσουμε τη σημαντικότητα των social media στην καθημερινή μας ζωή, να σκεφτούμε τις σχέσεις μας και το κομμάτι της κριτικής ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους, να αγαπάμε χωρίς να εξιδανικεύουμε και να εκφράζουμε γνήσια συναισθήματα χωρίς να ντρεπόμαστε».

Γύρω από τη ναρκισσιστική φρενίτιδα έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία βοηθημάτων - υπάρχουν ακόμη και μάνατζερ που σε βοηθούν να χτίσεις ιδανικά fan bases στο Facebook. Υπάρχουν ακόμη και πλασματικοί social media followers, σαν βαλτοί πελάτες στα νυχτομάγαζα, που λόγω κρίσης κάθονται στα πρώτα τραπέζια για να μη φαίνεται άδειο το κέντρο «διασκεδάσεως».

Ολο και πιο συχνά, οι ψυχοθεραπευόμενοι μιλούν στον ψυχοθεραπευτή τους για την εικονική και όχι για την πραγματική ζωή τους. Σύμφωνα με έρευνες, επτά στους δέκα χρήστες θα συνδεθούν - αν είχαν αποσυνδεθεί -
στο Facebook με το που θα ξυπνήσουν και προτού καν πάνε στην τουαλέτα. «Εγώ έχω το smartphone στο μαξιλάρι δίπλα μου και κοιμάμαι μαζί του σαν να είναι ο φίλος μου» μου είπε πρόσφατα μια φίλη. Ο φρενήρης διαγωνισμός δημοτικότητας μας γυρίζει πίσω στο βασανιστικό σκηνικό του σχολείου, όταν το μόνο που σε ένοιαζε ήταν αν φοράς τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια σε όλο το προαύλιο. Αν η «φωτογραφία προφίλ» που μόλις ανέβασες δεν πήρε τα αναμενόμενα «like» μέσα στο πρώτο κρίσιμο πεντάλεπτο, καταφεύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, αλλάζοντας τη μία μετά την άλλη, όπως αλλάζεις μπλούζες μπροστά στον καθρέφτη όταν νιώθεις ότι τίποτα δεν σου πάει.

Ο ηλεκτρονικός πόνος της απόρριψης

Εκτός, λοιπόν, από τους δεκάδες λόγους που έχει κάποιος να νιώσει στενάχωρα στην καθημερινότητά του, έρχεται να προστεθεί και ένας ακόμη: η ιντερνετική απόρριψη. Ολο και περισσότεροι χρήστες του Διαδικτύου δηλώνουν ευθαρσώς σε ερωτηματολόγια ότι η διάθεσή τους εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το πόσους σηκωμένους αντίχειρες θα βρουν κάτω από κάθε δημοσίευσή τους, ενώ το να τους διαγράψει κάποιος από φίλο είναι ικανό να τους καταρρακώσει.

Η selfie ως selfie δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Selfies βγάζαμε και στα 80s με μηχανές πολαρόιντ ή με Kodak fun μιας χρήσης. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που θα δώσεις όνομα σε αυτό που κάνεις, η αθώα και αυθόρμητη φωτογραφία της στιγμής δεν είναι πια ούτε τόσο αθώα ούτε τόσο αυθόρμητη. Καταντάει μεγαλεπήβολο πρότζεκτ.

Φωτογραφίζουμε αδηφάγα τον εαυτό μας που παίρνει μπλαζέ ή φιλήδονες πόζες όπως οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν με μανία τη Μόνα Λίζα στο Λούβρο. Παράγουμε ασταμάτητα αυτοπροσωπογραφίες και τις εκθέτουμε σε εικονικές γκαλερί. Οπως στην τέχνη, όμως, έτσι και στη ζωή, όσο πιο πολλά είναι τα αντίτυπα που βγάζεις, τόσο μειώνεται η αξία του πρωτότυπου.

Το φλερτ με την αυτοκαταστροφή

Ο ναρκισσισμός σε ελεγχόμενες ποσότητες δεν βλάπτει. Σε υπερβολικές δόσεις, όμως, μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε πάθηση. Ο πρώτος επίσημα καταγεγραμμένος Βρετανός με εθισμό στα selfies είναι ο 19χρονος Ντάνι Μπάουμαν, ο οποίος έδωσε και συνέντευξη στην εφημερίδα «Mirror». Το όνειρό του να τραβήξει την «τέλεια selfie» μετατράπηκε σε αρρωστημένη εμμονή, με τον ίδιο να φτάσει στο σημείο να παρατήσει το σχολείο, να χάσει 15 κιλά, να μη βγαίνει από το σπίτι επί έξι μήνες, τραβώντας κατά μέσο όρο εκατό φωτογραφίες του εαυτού του, επί δέκα ώρες την ημέρα.

Η μητέρα του τον βρήκε λιπόθυμο, όταν αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει παίρνοντας χάπια, επειδή δεν είχε καταφέρει να τραβήξει τη φωτογραφία των ονείρων του. Αργότερα, στο νοσοκομείο, η περίοδος απεξάρτησής του από το κινητό του διήρκεσε αρκετό καιρό, με τον ίδιο αρχικά να καταφέρνει να αντέχει χωρίς το τηλέφωνό του για 15 λεπτά, ενώ στη συνέχεια μισή και μία ώρα.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό

Η συγκεκριμένη ιστορία σίγουρα δεν χαρακτηρίζει την πλειονότητα των χρηστών των social media, όσο εθισμένοι και αν είναι με την απαθανάτιση του ειδώλου τους. Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά στον έξω κόσμο. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εντός Διαδικτύου είναι πάνω-κάτω ο ίδιος με εκείνον όταν έχουμε βγει για να διασκεδάσουμε, να επικοινωνήσουμε, να ζήσουμε: ζευγάρια αμίλητα που θα βρουν σημείο επαφής μόνο όταν θα βγει το tablet πάνω στο τραπέζι της καφετέριας. Συντροφιές ολόκληρες που απαρτίζονται από πρόσωπα τα οποία φωταγωγούνται από τις οθόνες των smartphones, καθώς κομπάζουν στο Facebook πόσο καλά περνούν στο τάδε μπαρ. Η μοναξιά υπήρχε πάντα, απλώς τώρα κυκλοφορεί με πιο φαντεζί αξεσουάρ. Ο ναρκισσισμός, το χαϊδευτικό του ατομικισμού, αριθμεί πλέον στρατιές ατόμων μοναχικών και ολομόναχων: δεν θέλω να παντρευτώ ούτε και να συζήσω, τα λεφτά που βγάζω θέλω να τα τρώω όλα μόνος μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν.

Μια κοινωνία σε πρώτο ενικό με τις φατσούλες emoticon ως μάσκες της σύγχρονης τραγωδίας ή κωμωδίας που βιώνει ο καθένας. Θέλουμε πολλά τετραγωνικά για τον εαυτό μας και πολλά πίξελ για το είδωλό μας. Παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν πραγματικά και, όταν τελικά βρεθούν, νιώθουμε ότι πνιγόμαστε όπως ο Νάρκισσος στο ρηχό νερό, σε μια ύστατη προσπάθεια να ζήσει για πάντα ερωτευμένος με τον εαυτό του. 

Λαζαρίδου Αστερόπη

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

«Ούτε η μάνα σας ρε…»

Στη δίκη των Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής για την επίθεση στην “Αντίπνοια”

του Γιάννη Χαλεπιανού *

Κουβαλούσα μαζί μου σκεπάρνι το βράδυ, γιατί το πρωί δουλεύω οικοδόμος.Επίσης: Το μαχαίρι με τη χαραγμένη σβάστικα το είχα για να ανοίγω χαρτοκιβώτια στη δουλειά μου. Το παραπάνω, και άλλα ανάλογα, δεν είναι μέρος επιθεώρησης ή κωμωδίας, αλλά ακούστηκε την Δευτέρα στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθήνας, στη δίκη για την επίθεση μελών της Χρυσής Αυγής στο στέκι Αντίπνοια, το 2008, η οποία ολοκληρώθηκε με καταδίκη των δύο κατηγορούμενων Β. Σιατούνη και Αθ. Στράτου για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση, σε κάθειρξη 13½ και 11 ½ ετών αντίστοιχα.

Στην τελική ευθεία πριν από την κεντρική δίκη της Χρυσής Αυγής, η καταδίκη αυτή μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό όπλο στην τεκμηρίωση του χαρακτηρισμού της ως εγκληματικής οργάνωσης καθώς, στο πλαίσιο της ακροαματικής διαδικασίας, αποδείχθηκε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι την επίθεση σχεδίασαν και εκτέλεσαν μέλη της ναζιστικής συμμορίας: Oι ακλόνητες μαρτυρικές καταθέσεις, τα αμάχητα πειστήρια, η εισαγγελική πρόταση και το ομόφωνο της απόφασης το επιβεβαιώνουν. (Υπενθυμίζουμε ότι η συγκεκριμένη δικογραφία έχει ενταχθεί επίσης στον φάκελο της δικαστικής διερεύνησης της Χρυσής Αυγής και οι κατηγορούμενοι ήταν ήδη προφυλακισμένοι με την κατηγορία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση).

Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο της δίκης, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν ήταν η ακροαματική διαδικασία. Tα στοιχεία, όπως είπα, ήταν ακλόνητα και οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί στην καλύτερη περίπτωση ανύπαρκτοι, στη χειρότερη γελοίοι. Εκτός από το μεταφερόμενο σκεπάρνι, ακούσαμε: το μαχαίρι (αυτό με τη σβάστικα, για το άνοιγμα χαρτοκιβωτίων) δεν κατάλαβα ότι το κουβαλούσα μαζί μου, δεν γνώριζα τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας, δεν ήξερα τι πάμε να κάνουμε κλπ. Ακόμα και για το γεγονός ότι ο ένας εκ των κατηγορουμένων ήταν υποψήφιος με τη Χρυσή Αυγή στην Αθήνα στις δημοτικές εκλογές του 2009, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι μπορεί να ήταν υποψήφιος, αλλά στο Ελληνικό στο οποίο διέμενε, στήριζε τον συνδυασμό Κορτζίδη — μετά τον «ΚΚΕ Ρουπακιά», ο «φιλοσυριζαίος Σιατούνης», ωιμέ, η «εθνικιστική παράταξη» έχει διαβρωθεί από τους κομμουνιστές!

Το ενδιαφέρον στοιχείο της δίκης λοιπόν, για μένα τουλάχιστον, βρισκόταν στην ατμόσφαιρα της δίκης και, συγκεκριμένα, στη «θανάσιμη μοναξιά» των κατηγορούμενων. Ούτε έναςμάρτυρας υπεράσπισης, ούτε ένα οικείο τους πρόσωπο στο ακροατήριο. Γεγονός που προκάλεσε την απορία της έδρας και το δούλεμα των αλληλέγγυων των θυμάτων. Ούτε η μάνα σας ρε δεν ήρθε να σας στηρίξει, ακούστηκε ουκ ολίγες φορές. Η αιτιολόγηση στη σχετική ερώτηση της έδρας, το ίδιο γελοία με όλους τους υπόλοιπους ισχυρισμούς:Φοβόμαστε για τις ζωές των δικών μας και δεν θέλαμε να τις βάλουμε σε κίνδυνο, ειπώθηκε σε μια αίθουσα έξω από την οποία βρίσκονταν τρεις διμοιρίες ΜΑΤ.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την αιτία της στάση των οικείων τους και ούτε μας ενδιαφέρει κιόλας. Όσον αφορά όμως τους «συναγωνιστές» τους (οι οποίοι –ανάμεσά τους οι Λαγός και Κασιδιάρης– είχαν προσπαθήσει να κάνουν επίδειξη δύναμης στη δίκη του 2011, όπου έγινε αναβάθμιση του κατηγορητηρίου, τα πλημμελήματα μετατράπηκαν σε κακουργήματα και η διαδικασία παραπέμφθηκε στο Μεικτό Ορκωτό), το έργο το έχουμε ξαναδεί και στην περίπτωση Ρουπακιά. Το είπε και ευθέως ο συνήγορος υπεράσπισης μιλώντας για ψευδείς απολογίες που τους έβαλαν οι δικηγόροι της Χρυσής Αυγής να υπογράψουν, προκειμένου να μην μπλέξει η οργάνωση: Oι «κώδικες τιμής» κρυφών και φανερών καταστατικών που μιλούν για συντροφικότητα, ομοψυχία και αλληλεγγύη προς τους συναγωνιστές μέχρι αυτοθυσίας, έχουν αντικατασταθεί από το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και ο χρυσαυγίτης από «ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» –κατά την έκφραση του «θεωρητικού» της οργάνωσης Γιώργου Μάστορα– αντιμετωπίζεται ως ότι πραγματικά είναι για την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας: Αναλώσιμο υλικό.

*Ο Γιάννης Χαλεπιανός είναι κοινωνιολόγος.

Πηγή

Στον ΣΥΡΙΖΑ μελετούν για την επόμενη μέρα

Ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται να έχει ξεπεράσει τους όποιους δισταγμούς του και είναι έτοιμος να τεθεί επικεφαλής του κυβερνητικού σχήματος. 

Συνομιλητές του κ. Αλέξη Τσίπρα εμφάνιζαν τον επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μέχρι πριν από περίπου ένα χρόνο, απρόθυμο να τεθεί επικεφαλής μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον το κόμμα του κέρδιζε τις εκλογές. Εκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και ο πυκνός πολιτικός χρόνος συνέβαλε σε σημαντική ενίσχυση της αυτοπεποίθησης του κ. Τσίπρα και σε σημαντική πολιτική ωρίμανση. Ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξετάζεται ως υποθετικό σενάριο από τον Μάιο του 2012 και μετά, ωστόσο σήμερα συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες. Στην Κουμουνδούρου ενισχύεται, μάλιστα, η αισιοδοξία ακόμη και περί κατάκτησης της αυτοδυναμίας.

Εχοντας αυτό κατά νουν, σε συνδυασμό με την εκτίμηση ότι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση είναι θέμα μερικών μηνών το αργότερο, έχουν αρχίσει οι εσωκομματικές συζητήσεις και διεργασίες για τη στελέχωση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται να έχει ξεπεράσει τους όποιους δισταγμούς του και έτοιμος να τεθεί επικεφαλής του κυβερνητικού σχήματος. Σε αυτό συνέβαλαν, σύμφωνα με συνεργάτες του, η εμπειρία που αποκτά από διεθνείς επαφές, αλλά και οι εισηγήσεις που δέχθηκε ότι οι πολίτες που θα επιλέξουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν από αυτόν να εκπληρώσει όσα υπόσχεται.

Καθοριστικός παράγοντας για την οριστική διαμόρφωση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα θα είναι η κατάκτηση αυτοδυναμίας ή μη, καθώς στην πρώτη περίπτωση τα περιθώρια ελιγμών είναι πολύ μεγαλύτερα. Οι συνεργάτες του επιμένουν ότι, ακόμη και με αυτοδυναμία, θα επιδιωχθούν συνεργασίες, που θα αποτυπωθούν και στη διάρθρωση του κυβερνητικού σχήματος. Σε κάθε περίπτωση, κομβική θέση στο κυβερνητικό σχήμα, σε ρόλο αντιπροέδρου της κυβέρνησης, αναμένεται να έχει ο κ. Γιάννης Δραγασάκης. Επιπλέον, ανεξαρτήτως συνεργασιών, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται αποφασισμένος να διατηρήσει τον έλεγχο του οικονομικού τομέα, όπου οι κ. Γιώργος Σταθάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος φαίνεται να αποκτούν προβάδισμα.

Σε προχωρημένο στάδιο δείχνει να βρίσκεται και η εσωτερική συζήτηση για το ποιον τομέα της διακυβέρνησης της χώρας θα μπορούσε να αναλάβει η Αριστερή Πλατφόρμα του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, που φαίνεται να κερδίζει τον τομέα της Ανάπτυξης, όπως και το άμεσα συναρτώμενο υπουργείο Εργασίας. Παράλληλα, ως ακλόνητα φαβορί για τα υπουργεία Δικαιοσύνης και Αμυνας εμφανίζονται η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο κ. Θοδωρής Δρίτσας αντίστοιχα. Για το υπουργείο Εξωτερικών ορισμένοι θεώρησαν ότι η προσέγγιση του κ. Νίκου Κοτζιά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να οδηγήσει στην υπουργοποίησή του. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρούν τις θέσεις του «σκληρές» για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ και επισημαίνουν ότι θα μπορούσε για το συγκεκριμένο υπουργείο να προτιμηθεί η λύση κάποιου αφυπηρετήσαντος πρέσβη.

Στο κυβερνητικό σχήμα, επίσης, εκτιμάται ότι με κάποιον τρόπο θα αποτυπωθεί η παρουσία της «πασοκογενούς» πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, πιθανόν μέσω του κ. Αλέξη Μητρόπουλου, ενώ στις συζητήσεις για τα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία πέφτουν και τα ονόματα των «αιρετικών» οικονομολόγων κ. Γιάννη Βαρουφάκη και Κώστα Λαπαβίτσα.

Την ίδια στιγμή, στον ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται σε «επιχείρηση γοητείας» στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Η συνάντηση των κ. Δραγασάκη και Σταθάκη με τον κ. Γεργκ Ασμουσεν και η επικείμενη συμμετοχή του κ. Σταθάκη στο ετήσιο συνέδριο ΔΝΤ - Παγκόσμιας Τράπεζας εντάσσονται στην προσπάθεια να πεισθούν οι εταίροι και οι θεσμικοί διεθνείς συνομιλητές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρεαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας. Στο εσωτερικό, εκτός από τη συνάντηση των κ. Δραγασάκη και Τσακαλώτου με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, η Κουμουνδούρου είχε επικοινωνία με την ηγεσία όλων των συστημικών τραπεζών.

ΔΩΡΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Πηγή