Και η ζωή ποδήλατο

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Στα 12 χρόνια μου, μια άνοιξη λίγο πιο ζεστή και πιο φωτεινή από αυτή, μου χάρισαν ένα ποδήλατο: σκούρο ροζ με γυαλιστερές ακτίνες και καφετιά σέλα από δέρμα, καλαθάκι πάνω από την πίσω ρόδα, κουδουνάκι για κόρνα και δυνατό φρένο. Δεν ήταν καινούργιο, ανήκε πριν σε ένα άλλο κορίτσι, που το βαρέθηκε και ήθελε να αγοράσει ένα άλλο.

Ημουν πολύ χαρούμενη, γιατί ήταν ένα πραγματικό ποδήλατο, όχι παιδικό, δεν είχε βοηθητικές ρόδες. Ηταν όσο έπρεπε ψηλό για το μπόι μου -δεν ψήλωσα πολύ έκτοτε- και, επιτέλους, θα μου χάριζε ένα βαθμό ελευθερίας που δεν είχα μέχρι τότε: θα μπορούσα να πηγαίνω όπου θέλω γρήγορα, ακόμη και στο σχολείο, να κάνω βόλτες.

Σκεφτόμουν εκδρομές με τους φίλους μου σε κοντινές αποστάσεις: έως το δάσος του Διονύσου ή απογεύματα στους ήσυχους δρόμους με τα πλατάνια στην Κηφισιά, όπως στις μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες. Ολα φάνταζαν τέλεια.

Αλλά μόλις άρχισα κάπως να μαθαίνω καλά, να αποκτώ ισορροπία, το ποδήλατο χάθηκε. Για την ακρίβεια, μου το έκλεψαν. Κάποιος «ποντικός» σκαρφάλωσε τη νύχτα στο μπαλκόνι και το πήρε.

Ακόμη θυμάμαι την απογοήτευση και τη στενοχώρια μου. Πάνε τα μεγάλα σχέδια και τα όνειρα για βόλτες και περιπέτειες πέρα από τη γειτονιά μου. Ημουν απαρηγόρητη.

Φτηνά μού φαίνονταν τα λόγια των δικών μου: «Μη στενοχωριέσαι, θα πάρουμε άλλο». Ή, «σε λίγα χρόνια θα μπορείς να οδηγείς αυτοκίνητο, για το ποδήλατο κλαις;» Ή ακόμα, «συμβαίνουν αυτά, τι να κάνουμε, άδικα στενοχωριέσαι. Ολα διορθώνονται».

Με τον καιρό το ξέχασα. Οταν με ρωτούσαν αν θέλω κάτι για δώρο, ποτέ δεν ζητούσα ποδήλατο. Ούτε το έμαθα ποτέ σωστά. Τα μεγάλα αθλητικά ποδήλατα με τις ταχύτητες που είχαν τα αδέλφια μου δεν με συγκινούσαν.

Μαζί με μένα μεγάλωνε και η πόλη μου, πολλαπλασιάζονταν τα αυτοκίνητα, στένευαν οι δρόμοι, δυσκόλευε η μετακίνηση. Ωσπου έγινε κι αυτή απροσπέλαστη. Αργότερα έγινα και οδηγός όπως πολύ καλά είχε προβλέψει η γιαγιά μου, που με εμπιστευόταν τυφλά όταν την είχα συνοδηγό, κι έτσι το σκούρο ροζ ποδήλατο πήγε και κάθισε σε ένα κλειστό κουτάκι σε μια γωνιά της μνήμης.

Ωσπου βρέθηκα σε μια μικρή ευρωπαϊκή πόλη με ανοιχτούς δρόμους, μεγάλες πλατείες, ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας για ποδήλατα, άνετα πεζοδρόμια, λίγα αυτοκίνητα και ελάχιστο κυκλοφοριακό φόρτο. Μητέρες με τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έκαναν βόλτες και ψώνια με τα ποδήλατα, άλλοι πήγαιναν στη δουλειά τους, ενώ υπήρχαν παντού ποδήλατα προς ενοικίαση για όποιον επιθυμεί να τα χρησιμοποιήσει.

Και τότε ζήλεψα ή στενοχωρήθηκα. Πρώτη φορά με πείραξε τόσο που δεν ήξερα ποδήλατο, που δεν μπορούσα να ταξιδέψω μέσα στην πόλη, να κερδίσω χρόνο και να προλάβω να την απολαύσω σαν τους κατοίκους της.

Ηθελα να περάσω κουδουνίζοντας πάνω από τα γεφύρια της, πιο γρήγορη από το ποτάμι που τη διατρέχει, να κάνω βόλτα στο πάρκο της και στα κοντινά περίχωρα, να βάλω ψώνια στο καλαθάκι μου -λουλούδια από τους πλανόδιους πωλητές, σοκολάτες και καρτ ποστάλ για την οικογένεια και τους φίλους μου. Να μπορέσω να δω και να φωτογραφίσω ό,τι δεν μπορούσα περπατώντας.

Οταν επέστρεψα πάντως, η λαχτάρα μου υποχώρησε. Εδώ οι δρόμοι δεν επιτρέπουν βόλτες με ποδήλατα, πολλώ δε μάλλον μετακινήσεις από και προς τη δουλειά ή το σχολείο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πάντα ανησυχώ για τους συμπολίτες μου ποδηλάτες όταν τους συναντώ στους δρόμους. Χρειάζεται αρκετό ηρωισμό -οι λόγοι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού.

Το μόνο που σου επιβάλλει η πόλη είναι η ζωή ποδήλατο: να τρέχεις από υποχρέωση σε υποχρέωση, να μην προλαβαίνεις μερικές φορές να χαρείς ούτε τα μικρά. Ευτυχώς, υπάρχουν κι εκείνα τα κουτάκια της μνήμης που σου θυμίζουν πώς ήσουν στην εφηβεία και κάπου στηρίζεσαι για να συνεχίσεις. Αλλά πάντα αναρωτιέσαι: μπορεί κάτι να αλλάξει, αν όχι για σένα, για τους επόμενους;   

Γερμανία: Έκλεισε το 30% των κρεοπωλείων και αρτοποιείων

Όλο και περισσότερα αρτοποιεία και κρεοπωλεία στη Γερμανία βάζουν τα τελευταία χρόνια λουκέτο. Ο ισχυρός ανταγωνισμός των σούπερ μάρκετ όμως δεν είναι ο μοναδικός λόγος της αρνητικής αυτής εξέλιξης.

Τα στοιχεία είναι όντως συγκλονιστικά: σε διάστημα μόλις μίας δεκαετίας έκλεισε στη Γερμανία το 30% περίπου των κρεοπωλείων και αρτοποιείων. Ενώ το 2008 στον βιοτεχνικό σύνδεσμο της Γερμανίας ήταν ακόμη καταγεγραμμένα 15.337 αρτοποιεία και 18.320 κρεοπωλεία, στα τέλη του 2018 ο αριθμός τους είχε συρρικνωθεί στα 10.926 και 12.897 καταστήματα αντίστοιχα.

Το πρόβλημα των δυο μεγαλύτερων κλάδων της γερμανικής βιοτεχνίας τροφίμων ήταν και παραμένει η εξαιρετικά μικρή σε αριθμό νέα γενιά κρεοπωλών και αρτοποιών και η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού. «Μόνον όσοι το θέλουν πραγματικά αναλαμβάνουν σήμερα την επιχείρηση των γονιών τους», εξηγεί ο Χέρμπερτ Ντόρμαν από τον σύνδεσμο βιοτεχνίας τροφίμων.

Παλαιότερα, όπως επισημαίνει, οι νεότεροι συνέχιζαν την οικογενειακή επιχείρηση, είτε από υποχρέωση, είτε από ανάγκη. Σήμερα, αντίθετα, οι περισσότεροι δεν τις θέλουν και έτσι οι επιχειρήσεις κλείνουν. Αποτρεπτικά για τους νέους λειτουργούν κυρίως τα ωράρια των καταστημάτων (κυρίως των αρτοποιείων, που στη Γερμανία είναι συνήθως ανοικτά και τις Κυριακές) αλλά και οι μη ικανοποιητικές οικονομικές προοπτικές που συνήθως δεν ανταποκρίνονται στο φόρτο εργασίας.

Ανταγωνισμός και γραφειοκρατία

Η έλλειψη προσωπικού όμως δεν είναι ο μοναδικός λόγος για την κατακόρυφη αυτή αύξηση των λουκέτων σε κρεοπωλεία και αρτοποιεία στη Γερμανία. Ο ανταγωνισμός στο χώρο είναι στο μεταξύ ανελέητος, σχολιάζει ο αρτοποιός Γύργκεν Φινκ, ο οποίος έχει τρία καταστήματα στο Στάιναου της Έσσης. «Εάν ανοίξει δίπλα μου κάποια μεγάλη αλυσίδα και στήσει ένα 'ντιζαϊνάτο' κατάστημα τότε σίγουρα θα έχω κι εγώ πρόβλημα».

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους μικρομεσαίους του κλάδου δεν απορρέει μόνον από τις μεγάλες αλυσίδες αλλά και από τα σούπερ μάρκετ. Κυρίως δε τα εκπτωτικά, τα οποία προσφέρουν ψωμί και προϊόντα άρτου σε ασυναγώνιστες τιμές.

Ανασταλτικός παράγοντας ο οποίος φρενάρει την επιχειρηματικότητα, σύμφωνα με τον Χέρμπερτ Ντόρμαν από τον σύνδεσμο βιοτεχνίας τροφίμων, είναι και η γραφειοκρατία. «Οι κανόνες που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου εφαρμόζονται και σε μικρότερες που έχουν μόλις μερικούς υπαλλήλους». Την ίδια ώρα το φορολογικό πλαίσιο ευνοεί περισσότερο τις μεγάλες παρά τις μικρές επιχειρήσεις.

Ο Χέρμπερτ Ντόρμαν εκτιμά πάντως ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί και πως τα επόμενα χρόνια θα κλείσουν ακόμη περισσότερες, μικρές κυρίως, επιχειρήσεις. Η τάση είναι λιγότερα, αλλά μεγαλύτερα καταστήματα, όπως λέει: ενώ το 1970 ο μέσος κρεοπώλης είχε 5,9 υπαλλήλους, το 2018 είχε με 11,7 σχεδόν τους διπλάσιους.

Φ. Μαρξ, Μ. Μπαντάρ, Μ. Μέρσνι (dpa)

Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Κοσμά

Η πολιτική της ιδιωτικοποίησης φέρνει χρεοκοπία

Αβέβαιη είναι η συνέχιση της λειτουργίας της ΔΕΗ σύμφωνα με έκθεση της «Ernst & Young» που είναι ο ορκωτός ελεγκτής της επιχείρησης. Η ΔΕΗ ανακοίνωσε ζημιές ύψους 542 εκατ. ευρώ που φτάνουν τα 903,8 εκατ. ευρώ με τις υπό πώληση λιγνιτικές μονάδες.

  

Αβέβαιη είναι η συνέχιση της λειτουργίας της ΔΕΗ σύμφωνα με έκθεση της «Ernst & Young» που είναι ο ορκωτός ελεγκτής της επιχείρησης, η οποία για το 2018 παρουσίασε σημαντικές ζημιές. Ήδη διαφαίνεται ο κίνδυνος τα «σπασμένα» και της ΔΕΗ να φορτωθούν στις πλάτες του λαού.

Συγκεκριμένα η ΔΕΗ ανακοίνωσε ζημιές ύψους 542 εκατ. ευρώ που φτάνουν τα 903,8 εκατ. ευρώ με τις υπό πώληση λιγνιτικές μονάδες. Το καθαρό χρέος της ΔΕΗ είναι 3,7 δισ. ευρώ -μειωμένο κατά 212,4 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2017- και ο κύκλος εργασιών μειώθηκε το 2018 στα 4,7 δισ. ευρώ από 4,9 δισ. ευρώ το 2017. Επίσης, το 2018 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές πελατών της είναι στα 2,4 δισ. ευρώ από 2,5 δισ. το 2017.

Η «Ernst & Young» αναφέρει στην έκθεσή της ότι «με βάση τις εκτιμήσεις της διοίκησης, οι ανωτέρω συνθήκες, οι οποίες αναμένεται να συνεχιστούν κατά τη διάρκεια των επόμενων δώδεκα μηνών μεμονωμένα αλλά και στο σύνολό τους μαζί με άλλα θέματα, υποδηλώνουν την ύπαρξη ουσιώδους αβεβαιότητας, η οποία ενδεχομένως θα εγείρει σημαντική αμφιβολία σχετικά με τη δυνατότητα της εταιρείας και του ομίλου να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους».

Συγκυριακό θεωρεί το ζήτημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ καθώς το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας σε ανακοίνωσή του αναφέρει πως «τα αποτελέσματα για το 2018, που ανακοίνωσε σήμερα η ΔΕΗ, καταγράφουν μια αρνητική συγκυρία, την οποία οι γνωστοί κινδυνολόγοι της αντιπολίτευσης επιχειρούν να αξιοποιήσουν, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην Επιχείρηση». Αναφέρει ακόμα ότι «για όλα τα επόμενα χρόνια που θα είναι στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΕΗ θα παραμείνει βασικός πυλώνας της αγοράς Ενέργειας της χώρας». Η εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Σοφία Ζαχαράκη, δήλωσε ότι «η ΔΕΗ, οδηγείται στην καταστροφή με απόλυτη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι «αφήνει πίσω του μια ωρολογιακή βόμβα στη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας».

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στη ΔΕΗ αναφέρει: «Οι τεράστιες ζημιές της ΔΕΗ παράλληλα με το πανάκριβο ρεύμα που πληρώνουν οι εργαζόμενοι είναι το τίμημα της απελευθέρωσης της Ενέργειας, που προώθησαν όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, η άλλη πλευρά του νομίσματος των αμύθητων κερδών των υπόλοιπων ομίλων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο. Οι δημοπρασίες Ενέργειας και η υποχρεωτική μεταφορά πελατών της ΔΕΗ στους εναλλακτικούς παρόχους, που προώθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία διετία, ακολουθώντας πιστά την πολιτική της απελευθέρωσης των προηγούμενων κυβερνήσεων, είναι η τελική αιτία των τεράστιων απωλειών της ΔΕΗ, που εξαναγκάζεται να πουλά φθηνό ρεύμα, για να το πουλούν πολύ ακριβότερα στους λαϊκούς καταναλωτές οι “εναλλακτικοί πάροχοι”. Τώρα, η κακή εικόνα της ΔΕΗ θα αξιοποιηθεί για να προχωρήσουν τα σχέδια διάσπασής της, αλλά και για να εξαπολυθεί ένα “πογκρόμ” κατά των λαϊκών στρωμάτων που δεν μπορούν να πληρώσουν τα πανάκριβα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας. Η εξέλιξη αποκαλύπτει πως η απελευθερωμένη αγορά Ενέργειας ευνοεί μόνο τα μονοπώλια που επενδύουν, σε βάρος των λαϊκών καταναλωτών και των εργαζομένων στον κλάδο».

Πηγή: 902.gr

Δώρο Πάσχα: Μια πονεμένη υπόθεση…

Μέχρι την Μ. Τετάρτη έπρεπε να καταβληθεί το Δώρο του Πάσχα στους εργαζόμενους του Δημοσίου και σε όλους τους συνταξιούχους. Η σφαγή όμως των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων παίρνει πλέον μόνιμα χαρακτηριστικά. Για πέμπτη συνεχή χρονιά, μετά τις περικοπές του 2011 και του 2012, δεν θα καταβληθεί το δώρο.

Ο 13ος μισθός (δώρο Χριστουγέννων) και ο 14ος μισθός (επιδόματα εορτών Πάσχα και αδείας μετ’ αποδοχών) είναι μέρος των ετήσιων αποδοχών των εργαζομένων, καθιερωμένα εδώ και δεκαετίες.

Το δώρο του Πάσχα έχει τις ρίζες του στην προ του 1821 εποχή, επί τουρκοκρατίας. Ο ιστοριοδίφης Θ. Βαγενάς, μελετώντας τα κρατικά αρχεία βρήκε ένα έγγραφο που μαρτυρεί πως οι τυπογράφοι στα 1822 ζητούσαν να πάρουν και το «δώρο» του Πάσχα. Το απόσπασμα καταγράφεται στην «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος» του Γ. Κορδάτου στις σελίδες 29 – 30:

«Βρισκόμαστε ακόμα – γράφει ο Βαγενάς – στις αρχές του Μεγάλου Αγώνα του Εικοσιένα. Το Απρίλη του 1822 η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος ήταν εγκατεστημένη στην Κόρινθο, όπου έμεινε μέχρις ότου ο κίνδυνος από την κάθοδο του Δράμαλη – πασά την ανάγκασε να κατέβη στο Αργος. Εκεί στην Κόρινθο είχε μεταφερθεί και το Τυπογραφείο της Διοικήσεως, όπου δούλευαν οι πρώτοι νεοέλληνες τυπογράφοι μ’ επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Τόμπραν και τον ανεψιό του τον Ιωάννη Τόμπρα. Λίγο πριν από τις γιορτές του Πάσχα, ο Κ. Τόμπρας, εκ μέρους του συνεργείου των τυπογράφων της Κορίνθου, έστειλε μια αίτησί του προς την Ελληνική διοίκηση, (που περισώθηκε στα Γενικά αρχεία του Κράτους), αυτήν εδώ: ‘‘Προς το Μινιστέριον της Οικονομίας. Επειδή και κατ’ αυτάς έφθασαν αι του Πάσχα εορτάσιμοι ημέραι και θέλομεν ν’ αγοράσωμεν άλλος παπούτσια, άλλος τζουράπια και άλλος άλλο τι, δια τούτο παρακαλούμεν το Μινιστέριον να μας δώση ολίγα γρόσια δια ν’ απεράσωμεν ταύτας τας εορτασίμους ημέρας, αναπληρούντες τας χρείας μας. 1822 Απριλίου α΄. Κωνσταντίνος Τόμπρας’’.» (Εφ. Αλλαγή, φ. 18 Φεβρ. 1952).

Στη συνέχεια του άρθρου του, προσθέτει ο Βαγενάς, πως το δώρο ήταν παλιά συνήθεια: «Κατά την γνώμην μας η παροχή δώρου για τις γιορτές στους εργάτες τυπογράφους αποτελούσε παράδοση και μέσα στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Και το δώρο αυτό λεγόταν χαρετλίκι (από την τουρκική λέξη χαϊρέτ = χάρισμα). Και στην περίληψη του εγγράφου εκείνου σημειώνονται τα’ ακόλουθα: ‘‘Κωνσταντίνος Τόμπρας, τυπογράφος, διά να του δώσωμεν χαρετλίκι. α΄ Απριλίου 1822. Κόρινθος’’».

Μέχρι το 1941 κάποιοι εσωτερικοί κανονισμοί μερικών επιχειρήσεων και ορισμένες συλλογικές συμβάσεις προέβλεπαν την καταβολή του δώρου Πάσχα. Μέσα στην Κατοχή, για πρώτη φορά, με το νομοθετικό διάταγμα 310/1941 ορίζεται: «όπου από συνήθεια ή από έθιμο ή από διάταξη ΣΣΕ καταβάλλεται θα συνεχίσει να καταβάλλεται».

Το επίδομα Αδείας μετ’ αποδοχών καθιερώνεται με τον ΑΝ 539 του 1945, όπου και προσδιορίζονται οι προϋποθέσεις για να πάρει κανείς την πρώτη άδεια, καθώς και ο υπολογισμός της για τα επόμενα χρόνια στον ίδιο ή σε διαφορετικούς εργοδότες.

Το 1951 με τον Ν. 1901 ορίστηκε ότι οι υπουργοί Οικονομικών και εργασίας «δύνανται δια κοινών αποφάσεων να προσδιορίζουν εκτάκτως οικονομικάς ενισχύσεις κατά τας εορτάς των Χριστουγέννων και Πάσχα εις χρήμα ή εις είδος». Από τότε οι παροχές του 13ου και του 14ου μισθού γενικεύονται τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Από τα μέσα όμως της δεκαετίας του ’80, άρχισαν να ακονίζονται τα μεγάλα μαχαίρια.

Το 1988 αρχίζει η συζήτηση για την αποσύνδεση των επιδομάτων από τον υπολογισμό της σύνταξης. Το 1992 με τον Ν. 2084/92 της ΝΔ, αποφασίζεται ο μη υπολογισμός των δώρων εορτών στις συντάξεις του ΙΚΑ. Το πρώτο πλήγμα είχε δοθεί. Πέρα από την άμεση μείωση των συντάξεων, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας άρχισαν να μη στέκονται καλά στα πόδια τους. Οι βάσεις αμφισβήτησής τους είχαν μπει. Η μεγάλη περιπέτεια του 13ου και 14ου μισθού έχει αρχίσει και συνεχίζεται.

Τον Μάη του 1999, στον «Κοινωνικό Διάλογο» που άρχισε η κυβέρνηση Σημίτη, άρχισε ανοιχτά να αμφισβητείται η χρησιμότητα του 13ου μισθού. Οικονομικοί παράγοντες άρχισαν να κάνουν δηλώσεις για τον «αναχρονιστικό» χαρακτήρα των δώρων και του επιδόματος αδείας και κάμποσοι πρόθυμοι δημοσιογράφοι άρχισαν να επιχειρηματολογούν για το πόσο περιττός και βλαβερός για την οικονομία είναι ο 13ος και ο 14ος μισθός.

Τον Αύγουστο του 2009, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) σε έκθεση του για την ελληνική οικονομία, ανάμεσα σε άλλες εφιαλτικές απαιτήσεις, αξιώνει από την κυβέρνηση της ΝΔ (Κ. Καραμανλής), το πετσόκομμα των συντάξεων, με την κατάργηση των δώρων και του επιδόματος της καλοκαιρινής άδειας. Προτείνει για τους συνταξιούχους να πληρώνονται για 12 μήνες και όχι για 14! Αυτό ήταν προάγγελος και για αντίστοιχες μειώσεις στους εργαζόμενους.

Το 2010 ξεκινάει η μεγάλη σφαγή με την υπογραφή των μνημονίων και την ψήφιση μέτρων από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Γ. Παπανδρέου), που χτύπησαν άμεσα τους μισθούς, τις συντάξεις, την αγορά εργασίας και τις υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους.

Στις 2 Μάη του 2010 ανακοινώνονται τα μέτρα που συμφώνησε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου με την τρόικα. Ανάμεσα στα άλλα αποφασίστηκε η αντικατάσταση του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων με επίδομα 500 ευρώ σε όλους όσους οι αποδοχές φτάνουν μέχρι 3.000 ευρώ, και πλήρης κατάργηση των δύο μισθών για μεγαλύτερες αποδοχές. Για συντάξεις ως 2500 ευρώ, αντικατάσταση της 13ης και 14ης σύνταξης με επίδομα 800 ευρώ.

Στις 21 Σεπτέμβρη 2011 ανακοινώθηκε η νέα μείωση του αφορολόγητου ορίου στις 5.000 ευρώ και περικοπές κατά 20% στις συντάξεις που ξεπερνούν τα 1.200 ευρώ το μήνα.

Στις 20 Οκτώβρη 2011 ψηφίζεται το πολυνομοσχέδιο που περιλαμβάνει το νέο βαθμολόγιο-μισθολόγιο του Δημοσίου, περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις.

Και η επίθεση της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, με τη μορφή χιονοστιβάδας και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, κλιμακώθηκε, μουδιάζοντας τους πάντες:

Στις 7 Νοέμβρη 2012 ψηφίζει τον Νόμο 4093, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 που, ανάμεσα στα άλλα, προέβλεπε: Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη, μείωση στις συντάξεις από 5 έως και 15%, από τα 1.000 ευρώ και άνω, μειώσεις στο εφάπαξ έως 83%, κατάργηση της καθολικότητας της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και στο Αρθρο πρώτο, Παρ. Β΄ για τις Συνταξιοδοτικές Διατάξεις του Δημοσίου (υποπαράγραφος Β.4.):

«Τα επιδόματα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα, καθώς και το επίδομα αδείας που προβλέπονται από τις διατάξεις του άρθρου 5 του ν. 2592/1998 (Α’ 57) και του άρθρου Μόνου του ν. 3847/2010 (Α’ 67) καταργούνται».

Στην Παράγραφο Γ΄ – Ρυθμίσεις Θεμάτων Γενικής Γραμματείας Δημοσιονομικής Πολιτικής (υποπαράγραφος Γ.1. Μισθολογικές Διατάξεις του Δημόσιου Τομέα):

«1. Τα επιδόματα εορτών Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας, που προβλέπονται από οποιαδήποτε γενική ή ειδική διάταξη, ή ρήτρα ή όρο συλλογικής σύμβασης εργασίας, διαιτητική απόφαση ή με ατομική σύμβαση εργασίας ή συμφωνία, για λειτουργούς, υπαλλήλους και μισθωτούς του Δημοσίου, Ν.Π.Δ.Δ., Ν.Π.Ι.Δ., και Ο.Τ.Α., καθώς και για τα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και αντίστοιχους της Ελληνικής Αστυνομίας, του Πυροσβεστικού και Λιμενικού Σώματος, καταργούνται από 1.1.2013».

Στον ιδιωτικό τομέα ξεκίνησαν και ήδη μέχρι σήμερα έχουν υπογραφεί συμβάσεις εργασίας σε μεμονωμένες επιχειρήσεις που δεν προβλέπουν την καταβολή δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων και επιδόματος καλοκαιρινής αδείας στους εργαζόμενους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές της 25 Γενάρη 2015 υποσχόμενος, ανάμεσα στα άλλα την αποκατάσταση της καταβολής των δώρων, αλλά σε πρώτη φάση θα το κάνει για τους χαμηλοσυνταξιούχους, μόνο που… δεν πρόλαβε.

Τον Ιούνη του 2015 ο Ν.4093/2012 κρίνεται αντισυνταγματικός από το Συμβούλιο της Επικρατείας το οποίο υποχρεώνει το κράτος να επαναφέρει τις συντάξεις στα επίπεδα που ίσχυαν πριν από την εφαρμογή του Νόμου, αλλά με δεδομένη τη μεγάλη οικονομική κρίση και τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί η κρίση περί αντισυνταγματικότητας να έχει αναδρομική ισχύ…  Η απόφαση παραμένει σε εκκρεμότητα γιατί δεν έχει ακόμα… καθαρογραφεί!

Τον Ιούνη του 2016, στην τότε διαπραγμάτευση ξανανοίγει η κουβέντα, χωρίς να καταλήξουν σε αποφάσεις, για την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού (δώρο Χριστουγέννων – Πάσχα και επίδομα άδειας) στον ιδιωτικό τομέα, όπως έχει ήδη γίνει στο Δημόσιο. Ανάμεσα στις προτάσεις που συζητιούνται είναι η θεσμική κατάργηση τους και η διάχυσή τους στους δώδεκα άλλους μισθούς. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ είχε ανοίξει τη συζήτηση ένα μήνα πριν: «επιχειρήσεις και εργαζόμενοι θα μπορούσαν να συζητούν και να αποφασίζουν για το πώς θα μοιράζεται το μισθολογικό κόστος, δηλαδή αν θα είναι σε 12, 13, 14 ή 15 “κομμάτια”, χωρίς αυτό να μειώνεται». Ο στόχος προφανής. Με αυτό τον τρόπο ξεμπλέκεις με «αντισυνταγματικότητες», καταργείς τις «αναχρονιστικές» ιδέες των Δώρων και εύκολα μετά στην πράξη, μια σχετική ή απόλυτη μείωση των μισθών, στο όνομα, πιθανά, της διάσωσής τους, ο 13ος και 14ος μισθός παύουν να υπάρχουν. 

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, «ξεμπερδεύει» με τις προεκλογικές υποσχέσεις της, περνάει από τη Βουλή τροπολογία για την εφάπαξ καταβολή βοηθήματος σε εξαθλιωμένους συνταξιούχους στα πλαίσια της «κοινωνικής αναδιανομής της υπεραπόδοσης των εσόδων». Στο εσωτερικό μάλιστα το ονομάζει «13η σύνταξη χαμηλοσυνταξιούχων», στο εξωτερικό σπεύδει να διαβεβαιώσει σε όλους τους τόνους ότι πρόκειται για εφάπαξ βοήθημα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μετά τη τελευταία συμφωνία στο Eurogroup της Μάλτα, η κυβέρνηση αναβάλλει την αποκατάσταση της καταβολής των δώρων. Ο υπουργός Υποδομών δηλώνει πανηγυρίζοντας στη Βουλή: «εφόσον έχουμε πλεονάσματα, θα έχουμε το 2019-2020 -όπως και φέτος- 13η σύνταξη».

Την Παρασκευή 1 Φλεβάρη του 2019, στη συζήτηση που έγινε στην Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, για την συνταγματικότητα της περικοπής των Δώρων (επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και θερινής αδείας) στους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους, στους υπαλλήλους των ΟΤΑ, ΝΠΔΔ και ΜΠΙΔ κ.λπ., οι συνήγοροι του Ελληνικού Δημοσίου επιστράτευσαν όλη την επιχειρηματολογία των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να μη καταβληθούν οι παράνομες και αντισυνταγματικές περικοπές των επιδομάτων από το 2009, ισχυριζόμενοι ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι «έχασαν τον 13ο και 14ο μισθό για να διατηρήσουν τον 12ο μισθό», και ότι σε περίπτωση που δοθούν αναδρομικά τα επιδόματα στους δημοσίους υπαλλήλους «διαταράσσεται η δημοσιονομική ισορροπία και θα αυξηθεί η φορολογία όλων των πολιτών», καθώς δεν θα υπάρχει δημοσιονομικό πλεόνασμα και δεν θα είναι «βιώσιμο» το χρέος. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι η περικοπή των επιδομάτων δεν θίγει την αξιοπρεπή διαβίωση των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε τους θέτει σε αρνητική οικονομική κατάσταση.

Καθαρότερη η Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας για την Οικονομική κατάσταση της χώρας το 2018, Ανάμεσα στους «εσωτερικούς κινδύνους» που «απειλούν» την ανάκαμψη, αναφέρει:  «Η ενδεχόμενη καθολική εφαρμογή των αποφάσεων της Ολομέλειας του ΣτΕ, που έκριναν αντισυνταγματικές προγενέστερες περικοπές των συντάξεων και την κατάργηση των Δώρων των συνταξιούχων». Οπως χαρακτηριστικά τονίζεται, το ενδεχόμενο αυτό «αποτελεί τον σημαντικότερο δημοσιονομικό κίνδυνο μεσοπρόθεσμα», καθώς η «πρόσθετη δαπάνη δρα επιβαρυντικά στην ανάλυση βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους» ως αποτέλεσμα της ανοδικής αναθεώρησης στις «συνταξιοδοτικές δαπάνες», που με τη σειρά τους τροφοδοτούν «αβεβαιότητα για τη δημοσιονομική πολιτική και την οικονομική βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος».

Η Συνταξιουχική Επιτροπή Αγώνα, μετά τη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό: «Ο κ. πρωθυπουργός, αφού δέχθηκε το δίκαιο των αιτημάτων μας, επικαλέσθηκε στις δημοσιονομικές δυσκολίες και τα χρέη της χώρας, για την ικανοποίησή τους. Δεσμεύθηκε μόνο στην κατάθεση τροπολογίας για τη χηρεία, τη ρύθμιση με 120 δόσεις σε όσους ασφαλισμένους χρωστούν στα ασφαλιστικά ταμεία με κούρεμα μέρους των οφειλομένων». Παράλληλα, επισημαίνει ότι η κυβέρνηση παρέπεμψε για τον επόμενο χρόνο το να μελετήσει ενδεχόμενη καταβολή των δώρων, ανέφερε ότι δεν επιθυμεί να εφαρμόσει τη νέα μείωση του αφορολόγητου που έχει ήδη ψηφίσει η ίδια, ενώ για τα παράνομα παρακρατηθέντα και την αναδρομικότητά τους, απάντησε αρνητικά επικαλούμενη το μεγάλο «κόστος».

***

«Πάσχα» θα πει «πέρασμα» και αναφέρεται στον άγγελο που κατέβηκε να σκορπίσει το θάνατο στους πρωτότοκους γιούς των Αιγυπτίων. Οι Εβραίοι σκλάβοι έσφαξαν την προηγούμενη μέρα από ένα αρνί και με το αίμα του σημάδεψαν τις πόρτες τους έτσι ώστε ο άγγελος να αναγνωρίσει το σπίτι και να κάνει πέρασμα (πάσχα) χωρίς να πειράξει τους γιούς τους.

Μια βασική διαφορά του Εβραίου σκλάβου της εποχής του Φαραώ με τον σύγχρονο Έλληνα συνταξιούχο, εργαζόμενο, άνεργο, είναι ότι (οι σκλάβοι) είχαν αρνί…

Καλή Ανάσταση!

Ο πίνακας είναι έργο του Ε. Σπαθάρη «Ελλήνων Πάσχα»

* Το κείμενο δημοσιεύεται τα τελευταία χρόνια στον «Ημεροδρόμο» με επικαιροποιημένα στοιχεία.   

Ανδρέας Ανεζάκης

         

Νότια Αφρική: Η ματωμένη λεία του ΔΝΤ

Άραγε, πώς θα μας φαινόταν αν μαθαίναμε ότι η χώρα του Νέλσον Μαντέλα αποτελεί αγαπημένο προορισμό για τους θηρευτές λιονταριών κι ότι το “κονσερβοποιημένο” κυνήγι αποτελεί μια “μπίζνα” δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων; Συνδέεται αυτή η…βιομηχανία “παραγωγής” κεφαλών με την πορνεία; Κι αν ναι, ποιος ο ρόλος του ΔΝΤ; Ακολουθούν οι απαντήσεις…

Πριν λίγες μέρες, ρίχνοντας, κατά την προσφιλή μας συνήθεια, εξονυχιστικές ματιές στον κόσμο, «πέσαμε» πάνω σε μία είδηση η οποία μας κίνησε την περιέργεια. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Τhe Independent’’, ένας άνδρας, αστυνομικός στο επάγγελμα, κατασπαράχθηκε από λιοντάρια, έχοντας εισέλθει παράνομα κι ενώ κυνηγούσε ρινόκερους στο Εθνικό πάρκο Κρούγκερ της Νότιας Αφρικής. «Η είσοδος στο Kruger National Park παράνομα και με τα πόδια δεν είναι η πιο σοφή επιλογή. Έχει πολλούς κινδύνους και αυτό το τραγικό περιστατικό αποτελεί την απόδειξη αυτού. Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι(…) το μόνο που μπορούν να ανακτήσουν- απ’ τον πατέρα τους-οι κόρες του θανόντος(…) είναι κάποια ελάχιστα απομεινάρια του», δήλωνε λίγες ώρες μετά τον τραγικό θάνατο του θηρευτή ο Glenn Phillips, διευθύνων σύμβουλος του πάρκου.

Όπως ίσως έχετε ήδη υποψιαστεί, αρχίσαμε να σκαλίζουμε το θέμα.

Πράγματι, προχωρώντας διά της επαγωγής τη συλλογιστική μας πορεία ( και κρατώντας στα χέρια μας τη λίστα με τη συλλογή υπογραφών γα τον τερματισμό της εισαγωγής κυνηγετικών τροπαίων) το κυνήγι άγριων ζώων είναι μια μεγάλη επιχείρηση για τη Νότια Αφρική, αφού, μόνο το 2013, τα έσοδα από αυτό έφταναν τα 70 εκατομμύρια δολάρια [Guardian, 12/4/2019, “Ban the import of hunting trophies’’].

Αριθμός εσόδων διόλου ευκαταφρόνητος, θα πείτε και θα συμφωνήσουμε μαζί σας.

Όμως, το ζήτημα πιθανότατα να αποκτούσε άλλη διάσταση αν φέρναμε στο τραπέζι της συζήτησης τα στοιχεία εκείνα που αναφέρουν ότι κάθε χρόνο εκατοντάδες λιοντάρια εκτρέφονται σε αιχμαλωσία σε όλη τη Νότια Αφρική, για να αποτελέσουν στη συνέχεια εύκολη λεία δυτικών, κυρίως, θηρευτών. Θηρευτών με βαρύ πορτοφόλι, οποίοι καταβάλλουν έως και  £20χιλ. στους ιδιοκτήτες ιδιωτικών ελεγχόμενων κυνηγετικών περιοχών, προκειμένου να γυρίσουν στην πατρίδα με κάποιο «λάφυρο»- απόδειξη της καλοπληρωμένης δολοφονίας τους.

Ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για δολοφονία, μιας και, όπως εύστοχα σημειώνεται από την κυνηγετική οργάνωση “Crockett Club’’, παραβιάζεται η αρχή του «δίκαιου κυνηγητού», βάσει της οποίας κάθε ζώο πρέπει να έχει πάντα τη δυνατότητα να απομακρυνθεί από το πεδίο ελέγχου του σκοπευτή και να ξεφύγει.

Σύμφωνα με την Έκθεση του Διεθνούς Ταμείου για την Ευημερία των ζώων (ΙFAW), μεταξύ 2004-2014, 1,7 εκατ. ζώα θανατώθηκαν για το «τρόπαιό» τους , με τις 200 χιλ. εξ αυτών να προέρχονται από απειλούμενα είδη, όπως οι ελέφαντες, οι ρινόκεροι και τα λιοντάρια.

Η ίδια Έκθεση διαπίστωνε ακόμη, ότι οι ΗΠΑ αποτελούσαν (πριν την πρόσφατη απαγόρευση) τον μεγαλύτερο εισαγωγέα κεφαλών ζώων, γεγονός που εξηγείται, διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ του Guardian, από το ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους κυνηγούς είναι συνήθως σκληροί Ρεπουμπλικάνοι, απορρίπτουν τα στοιχεία που δείχνουν ότι κυνηγούν απειλούμενα είδη (αφού, «μόνο ο Θεός μπορεί να ξεφορτωθεί την άγρια φύση») και έχουν ως πρότυπο άνδρα τον «καουμπόυ» του Marlboro, τη στερεοτυπική εικόνα, δηλαδή, της αρρενωπότητας.

Την ίδια ώρα βέβαια, ο αριθμός των άγριων αφρικανικών λιονταριών μειώνεται .Παρόλα αυτά, οι φάρμες που προσφέρουν τη μοναδική εμπειρία του «κονσερβοποιημένου» κυνηγιού έχουν ανοίξει μία νέα μεγάλη αγορά.

Έτσι, η χώρα του Νέλσον Μαντέλα έχει τοποθετηθεί μεταξύ των κορυφαίων προορισμών για κυνήγι τροπαίων εξημερωμένων λιονταριών, κατέχοντας παράλληλα την πρώτη θέση στις εξαγωγές βαλσαμωμένων κεφαλών, με τα λιοντάρια να αποδεικνύονται μακράν τα πιο περιζήτητα, στοιχείο που επιβεβαιώνεται από τους αριθμούς, με βάση τους οποίους: Από το 2004-13, 11χιλ. λιοντάρια έχουν εξαχθεί παγκοσμίως ως τρόπαια.

Στο ίδιο πλαίσιο, αξίζει να επισημανθεί ότι  μεταξύ 2008- 2015, το Τμήμα Περιβαλλοντικών Υποθέσεων της Νότιας Αφρικής εξέδωσε άδειες εξαγωγής περισσότερων από 5.363 σκελετών λιονταριών, ενώ, το 2017, ενέκρινε την αύξηση του ετήσιου ποσοστού εξαγωγής στους 800 σκελετούς εξημερωμένων λιονταριών.

«Εξημερώνουμε τα λιοντάρια μας, τα εκτρέφουμε για να έρχονται να τα σκοτώνουν», Ίαν Μίκλερ, φωτορεπόρτερ, ντοκιμαντέρ “Βlood lions”

Άραγε, αναρωτιόταν η Elle Hunt απ’ τις σελίδες του Guardian, τι ωθεί ανθρώπους από την άλλη πλευρά του κόσμου να ταξιδέψουν στην αφρικανική χώρα, πληρώνοντας μάλιστα δεκάδες χιλιάδες λίρες για να σκοτώσουν ένα ζώο, το οποίο μέχρι τότε είχαν δει μόνο στο «Discovery Chanel»;

Φυσικά, μια πρώτη απάντηση, ένα πρώτο ψυχογράφημα αυτών των ανθρώπων δόθηκε πιο πάνω.

Ο λόγος για τον οποίο συνεχίζουμε να διερωτόμαστε, υιοθετώντας τον προβληματισμό της Βρετανίδας συναδέλφου, είναι γιατί δυσκολευόμαστε να χωνέψουμε τη σύμφυση του κυνηγιού για λόγους επιβίωσης με εκείνου όπου καταβάλλουν έως και $13.500 για ένα δεκαήμερο πακέτο 10 «τροπαίων» ζώων σε εταιρείες όπως η Τοοtabi Hunting Safaris, ο διευθυντής της οποίας, Loodt Buchenr προχώρησε στη βολική για τα συμφέροντά του ταύτιση.

Yπάρχει μια σημαντική διάκριση, έλεγε ο πρώην διευθύνοντας σύμβουλος της League Against Animal Sports, Eduardo Concalves, μεταξύ ενός ατόμου που σκοτώνει ακαριαία, δίχως να βασανίζει ένα ζώο, με σκοπό το κρέας του, κι εκείνου που πατάει τη σκανδάλη για μια πλακέτα στον τοίχο και μια selfie.

«Προσπαθούν να καταλήξουν σε λογικά επιχειρήματα, για να δικαιολογήσουν τη δίψα τους για αίμα», συνέχιζε ο Conclalves, στολίζοντας τους αυτάρεσκους δυτικοφερμένους κυνηγούς κεφαλών. Για να υπερθεματίσει, παρακάτω: «Υπάρχει αδιαίρετη γραμμή ανάμεσα στο κυνήγι τροπαίων και τη λαθροθηρία, καθώς οι νόμοι εναντίον των λαθροθήρων έχουν ως στόχο τους φτωχούς Αφρικανούς, ενώ οι πλούσιοι Δυτικοί κάνουν νόμιμα το ίδιο, έναντι, βέβαια, υψηλού τιμήματος», εφαρμόζοντας, εν τοις πράγμασι το σλόγκαν: «Αν πληρώνει, μένει».

Υπάρχει μια άποψη που θέλει τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στα ζώα να καθρεφτίζει τη συμπεριφορά μας απέναντι στους ανθρώπους.

Κάνοντας την αναγωγή του θέματος στο πεδίο της πολιτικής, διαπιστώνουμε ότι όπως η πανίδα της χώρας δίνεται βορρά στις θηρευτικές εξορμήσεις πλούσιων Ευρωπαίων, βορειοαμερικανών και άλλων, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους κατοίκους αυτής της πλούσιας, κατά τα άλλα, γωνιάς του πλανήτη.

Μιλάμε, φυσικά, για την επιχείρηση ανακήρυξης του κυριότερου θέρετρου της Ν. Αφρικής, του Κέιπ Τάουν, της πόλης που αγγίζει τα 2 εκατ. επισκέπτες τον χρόνο σε παγκόσμιο προορισμό σεξοτουρισμού.

Όπως μάλιστα ανερυθρίαστα παραδεχόταν στο BBC ο επικεφαλής του νοτιοαφρικανικού ΕΟΤ για το Κέιπ Τάουν (CTT), Cheryl Ozinsky, με πρόσχημα την καταπολέμηση του AIDS, έπρεπε να βιομηχανοποιηθεί αυτή η προϋπάρχουσα υπηρεσία, όπως κάθε άλλη παροχή που προσφερόταν στους επισκέπτες της πόλης, στο πλαίσιο, πάντα, των δίκαιων επιχειρηματικών πρακτικών [ΒΒC, 20/9/1999, “World: Africa Cape Town: Sun, sea…and sex’’].

Ο ισχυρισμός ότι η κρατική παρέμβαση στη βιομηχανία της πορνείας θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση της εξάπλωσης του AIDS στο Κέιπ Τάουν ή οπουδήποτε αλλού στη χώρα (το 18,1% του ενήλικου πληθυσμού της Ν. Αφρικής πάσχει από ΑIDS, το μεγαλύτερο ποσοστό παγκοσμίως) αποτέλεσε το άγιο δισκοπότηρο του κυνισμού και της πολιτικάντικης ξετσιπωσιάς.

Το ρεπορτάζ έχει ο Jason Hickel  απ’ το Αljazeera : Η πλήρης εγκατάλειψη των ασθενών και των οικογενειών τους, οι κακές υπηρεσίες παροχής υγειονομικής περίθαλψης σε περιοχές υψηλού κινδύνου έχουν ως αποτέλεσμα ακόμη και τα θεραπεύσιμα ΣΜΝ να μην θεραπεύονται, καθιστώντας τη μετάδοση του HIV έως και 400% πιο πιθανή.

Είναι το αποτέλεσμα των «θεραπειών»- σοκ που επέβαλλαν το ΔΝΤ και η ΠΤ από τη δεκαετία του 1980 σε όλες τις αφρικανικές οικονομίες, οι οποίες βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα γιγαντιαίο κύμα μείωσης των δημόσιων δαπανών περίθαλψης και ιδιωτικοποίησης (διάβαζε ξεπουλήματος) των κρατικών περιουσιακών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των νοσοκομειακών μονάδων.

Σας θυμίζει κάτι η αφήγησή του Hickel;  Ίσως. Κι αυτό, γιατί, με βάση τα προστάγματα του «αόρατου χεριού της αγοράς», τα όσα συνέβησαν στη Ν. Αφρική (προπληρωμένο ρεύμα, διακοπή της υδροδότησης σε όσους διαμαρτύρονταν με την εγκατάσταση προπληρωμένων δεικτών ύδρευσης από τη Johannesburg Water, πρόσβαση στην υγεία μόνο για τους έχοντες κ.ά) απέχουν, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, μόλις μια ΠΝΠ ή μια Οδηγία της ΕΕ από την πλήρη εφαρμογή τους και στη δική μας αλμυρή πλευρά της Ευρώπης.

Μα, εμείς έχουμε αριστερή κυβέρνηση, θα πεταχτεί, ω, τι έκπληξη!, ο οργανοπαίχτης του νταουλιού των αγορών, αυτή τη φορά μέσα απ’ τον χορό της «προοδευτικής συμμαχίας». Για να συμφωνήσει με τον κομψευόμενο (πρώην) ΕΠΕΝίτη της ΝΔ που ολημερίς γαυριά εναντίον των κομμουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ που του παίρνουν τη μπουκιά από το στόμα και είναι εκείνοι, κι όχι αυτός, που ανεμίζουν τις παντιέρες με τα ΝΑΤΟϊκά σφυροδρέπανα στις ατραπούς της γεωοικονομικής αναβάθμισης του εγχώριου, άμα τε και πανευρωπαϊκού προλεταριάτου…

Καλό το παραμύθι, μα, εμείς απομείναμε με τον δράκο των νεοφιλελεύθερων ονειρώξεων τύπων σαν τον Shanta Devajarin να μας κοιτά στα μάτια.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή την ευυπόληπτη μαριονέτα του διεθνούς κεφαλαίου που βγάζει το ψωμάκι της ως γενικός  διευθυντής του τμ. Οικ. Ανάπτ. της ΠΤ : «Δεν υπάρχει τομέας που δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί.(…) Το νερό, το(…) ηλεκτρικό(…) η υγεία, η εκπαίδευση», τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν πρώτη ύλη για την παραγωγή ατόφιας αισχροκέρδειας στις πλάτες των λαών.

Κι επειδή μας αρέσει να μιλάμε με στοιχεία,  η διαρθρωτική προσαρμογή των αφρικανικών οικονομιών, καθ’ υπόδειξη των μονεταριστικών κορακιών του ΔΝΤ και της ΠΤ είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ κατά 10% και τον διπλασιασμό των Αφρικανών, ιδίως στη Ν. Αφρική, που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για φτωχούς αγρότες για τους οποίους η κατάργηση του ελέγχου των τιμών, των επιδοτήσεων και των τιμολογίων σήμανε την οριστική τους παράδοση στο μεγάλο αγροτικό κεφάλαιο, τη μετανάστευσή τους στις παραγκουπόλεις των αστικών κέντρων, την ανεργία και επακόλουθα την επαιτεία ή και την πορνεία, ταυτόχρονα, όμως, με την ταχεία άνοδο μιας λαίμαργης αστικής τάξης μαύρων.

Πράγματι, αυτή τη στιγμή, κι ενώ το στολίδι της Αφρικανικής ηπείρου είναι:

μέλος του G20 ,

εις εκ των μεγαλύτερων παραγωγών πλατίνας, βαναδίου, μολύβδου, χαλκού, φεροχρωμίου, βερμικουλίτη και ουρανίου,

δεύτερη χώρα στον κόσμο σε παραγωγή χρυσού και ανάμεσα στην πρώτη πεντάδα παραγωγής διαμαντιών (με βασικό της εκπρόσωπο σ’ αυτόν τον κλάδο την De Beers, η οποία ελέγχει το 60% του παγκόσμιου εμπορίου διαμαντιών μέσω της Diamont Trading Company),

υπολογίζεται πως 400 χιλιάδες λευκοί (κι ενώ το 70% της αγροτικής γης ελέγχεται απ’ τους λευκούς) διαβιούν κάτω από άθλιες συνθήκες, όμοια με τους μαύρους συμπατριώτες τους [ΤΝΥΤimes, 23/8/2018, “Trump’s South Africa Tweet Seems to Embrace Racist Narrative on Land Dispute’].

Έχει περάσει, άλλωστε, αρκετός καιρός από τότε που η- εκλιπούσα, πλέον- σιδηρά κυρία της τάξης των καταπιεστών και οι συν αυτή θεωρούσαν το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο «τρομοκρατικό και μαρξιστικό», χαϊδεύοντας τα αυτιά- όπως τώρα κάνουν οι πολιτικοί της επίγονοι με το κράτος του Ισραήλ-των ρατσιστών της νοτιοαφρικανικής κυβέρνησης ως «ανάχωμα κατά του κομμουνισμού».

Πλέον, ο ρατσιστικός διαχωρισμός έδωσε τη θέση του στην ταξική περιθωριοποίηση των «μη προνομιούχων», η οποία παρουσιάζει όλα, μα, όλα, τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών διακρίσεων του δυτικού κόσμου.

Όμως, αλήθεια, πώς φτάσαμε από το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ στη δημιουργία μιας, περιχαρακωμένης σε βίλες και πισίνες, ισχυρής  ελίτ πλουσίων μαύρων που καρπώνεται στυγνά τον κάματο μαύρων και λευκών με τον ίδιο ζήλο που επί δεκαετίες οι λευκοί άποικοι «ξεζούμιζαν» στον εκμεταλλευτικό αποχυμωτή τους, τους μαύρους;

Στο σημείο αυτό θεωρούμε απαραίτητο ένα ξεσκόνισμα των ιστορικών αρχείων.

Ο Νέλσον Μαντέλα, ο αγωνιστής- σύμβολο κατά του απαρτχάιντ και υπέρμαχος του «κρατικού ελέγχου ορισμένων τομέων της οικονομίας» έζησε 27 χρόνια πίσω από τα κάγκελα των λευκών δεσμωτών του, καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη με βάση τον νόμο για την «αντιμετώπιση του κομμουνισμού». Απελευθερώθηκε τους πρώτους μήνες της τελευταίας στροφής του 20ου αιώνα (11/2/1990) με απόφαση του τελευταίου προέδρου του καθεστώτος των λευκών, Φρεντερίκ ντε Κλερκ.

Όταν ο Μαντέλα αντίκρισε ξανά το φως του ήλιου διαπίστωσε πως τα απελευθερωτικά κινήματα της Αφρικής δεν υπήρχαν. Η ήπειρός του, κομμάτι της οποίας ήταν ο ίδιος και για την οποία, μαζί με τους συντρόφους του είχε αγωνιστεί, μαστιζόταν από εμφύλιες συρράξεις, εμπνευσμένες και καθοδηγημένες από ξένα κέντρα. Η ΕΣΣΔ έπνεε τα λοίσθια και το όνειρο της φυλετικής και ταυτόχρονα ταξικής απελευθέρωσης έμοιαζε να δίνει τη θέση του σε απολιτίκ, ακίνδυνα λογύδρια περί «ισότητας», εκφωνημένα από τους πρώην διώκτες του.

Ο Μαντέλα, λοιπόν, βρέθηκε ενώπιον ενός κόσμου παντελώς άγνωστου και εχθρικού γι’ αυτόν.

Λέμε εχθρικού, καθώς, εκτός των όσων ήδη αναφέραμε, η καρέκλα της εξουσίας που του προσέφεραν ως άλλοθι της συνέχισης της αποικιοκρατικής πολιτικής τους ήταν ζωσμένη με τα δημοσιονομικά αυτή τη φορά εκρηκτικά των αποίκων. Μιλάμε φυσικά για τις μονεταριστικές βόμβες, τα δάνεια του ΔΝΤ ύψους 850 εκατ. δολαρίων, τα οποία είχε συνάψει ο Ντε Κλερκ, λίγο πριν την αλλαγή του καθεστώτος·εν παραλλήλω με την εκποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων της χώρας, την de facto αναγνώριση της αυτονομίας της Εθνικής Τράπεζας που λογοδοτούσε αποκλειστικά στα αφεντικά της ΠΤ και την αναθεώρηση του Συντάγματος που παρέδιδε τα κλειδιά των διεθνών εμπορικών συναλλαγών στην τεχνοκρατική συμμορία του ΔΝΤ, της ΠΤ και του ΠΟΕ, αφήνοντας καμένη γη στην κυβέρνηση Μαντέλα.

Η ηλεκτροδότηση των «σοβέτο», εκεί όπου σήμερα η αστυνομία κυνηγά και συλλαμβάνει τους «εχθρούς» της ιδιωτικοποιημένης εταιρείας ηλεκτρισμού «ESKOM», γιατί επανασυνδέουν το ρεύμα σε αναξιοπαθούσες οικογένειες, ήταν μία από τις βασικές του επιδιώξεις. Όπως και η διανομή δωρεάν φαρμάκων για την ελονοσία, τον τύφο, το AIDS. Πολιτική, όμως, η οποία ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα των πολυεθνικών του φαρμάκου, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τις δόσεις των δανείων του ΔΝΤ.

Έτσι, λοιπόν, με την ασφάλεια που μας προσφέρει η χρονική απόσταση για την ανάγνωση και κατανόηση των γεγονότων, μπορούμε να πούμε ότι ο Μαντέλα σχημάτισε κυβέρνηση όντας, για άλλη μια φορά δέσμιος. Μόνο που αυτή τη φορά την αλήθεια του φωτός δεν την έκρυβαν τα κάγκελα του κελιού του, αλλά τα παγωμένα- αστραφτερά χαμόγελα των διαγουμιστών του πλούτου του λαού του.

Δεν ξέρουμε γιατί τα θυμηθήκαμε όλα αυτά. Ενδεχομένως, γιατί το ΔΝΤ επανήλθε τον περασμένο Σεπτέμβριο για να μπήξει εκ νέου τα νύχια του στη Μοζαμβίκη, τη Γκάνα και τη Δημοκρατία του Κονγκό.

Ίσως πάλι, γιατί κοιτώντας τις εικόνες, μ’ αφορμή την 19η επέτειο του αγώνα των κατοίκων της Κοτσαμπάμπα στη Βολιβία για την παραμονή του νερού σε δημόσια χέρια, θελήσαμε να μιλήσουμε για τους αόρατους δράστες αυτού του παρατεταμένου εγκλήματος. Ενός εγκλήματος κατά των ανθρώπων, των ζώων, του περιβάλλοντος…

Το έγκλημα αυτό έχει μητέρα: Τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς- τσιράκια των πλουτοκρατών. Έχει, όμως, και πατέρα: Τον πυρήνα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Της εκμετάλλευσης ακόμη και του αέρα που αναπνέουμε με σκοπό μια δράκα ανθρώπων να ζει στα προάστια των λεωφόρων της απληστίας. Την ίδια ώρα που οι κολασμένοι αυτού του κόσμου, μαύροι και άσπροι, άνθρωποι και ζώα υποφέρουν κάτω από τη μπότα της επικυριαρχίας τους.

Θα τους περάσει; Τα ζώα σίγουρα δεν μπορούν να απαντήσουν. Οι άνθρωποι;

πηγή

Για την κόντρα Πολάκη – Κυμπουρόπουλου

Γράφει ο Αντώνης Ρέλλας

Ο συνανάπηρος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη ΝΔ, Στέλιος Κυμπουρόπουλος, δεν χρειάζεται αυτόκλητους σωτήρες και ξέρω ότι θα υπερασπιστεί μόνος του τα λεγόμενά του για αυτό και προτιμώ να μη σπεύσω να κάνω πραγματολογική ανάλυση της δήλωσής του. Ούτε θα μπορούσα βέβαια ποτέ να υπερασπιστώ την πρακτική του αναπληρωτή υπουργού Υγείας να δημοσιεύσει κάτω από τη δήλωση του Στέλιου το ΦΕΚ διορισμού του σε προσωποπαγή θέση.

Θα πω μόνο πως, αν ο Στέλιος ήθελε να αναπτύξει τη δήλωσή του, θα του πρότεινα να φροντίσει να αναφερθεί σε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να υπάρχουν, ώστε να μη χρειάζεται κανένας και καμία από εμάς, συμπεριλαμβανομένου του Στέλιου, να κάνει χρήση όσων ευνοϊκών διατάξεων υπάρχουν για ανθρώπους με βλάβες. Γιατί προφανώς όλοι οι ανάπηροι και ανάπηρες συμφωνούμε στο ότι οι ίσες ευκαιρίες δεν συμπυκνώνονται σε επιδοματική πολιτική, ποσόστωση για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ίσως διορισμό στο δημόσιο.

  

Αν το ελληνικό κράτος δομηθεί με τρόπο που κάθε ανάπηρος άνθρωπος θα έχει ισότιμη πρόσβαση σε όλα τα κοινωνικά αγαθά, θα πάψουμε και στη χώρα μας να θεωρούμε ηρωισμό – αν όχι θαύμα – την πρόοδο και διάκριση μιας κωφής δικηγόρου στο χώρο της εργασίας της, θα σταματήσει να μας δημιουργεί ρίγη συγκίνησης ο χρήστης αμαξιδίου που φροντίζει και παίζει με τα παιδιά του στο πάρκο, δεν θα απορούμε που ο τυφλός γείτονάς μας μπορεί να ζει αυτόνομα στο διαμέρισμά του.

Τότε μόνο θα μπορέσουμε να κρίνουμε τον Στέλιο, τον Αντώνη και τον κάθε ανάπηρο υποψήφιο ισότιμα με τους υπόλοιπους για τις πολιτικές τους θέσεις και τη δημόσια δράση τους και όχι με βάση τη βλάβη τους.

      

Η ΝΔ λογόκρινε τον Βέμπερ για τη Συμφωνία των Πρεσπών

Με «λαθροχειρία» προχώρησε το γραφείο τύπου της ΝΔ αναφορικά με τις χθεσινές δηλώσεις του Μάνφεντ Βέμπερ από τη Νεμέα για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ειδικότερα, ο  υποψήφιος του ΕΛΚ για την Κομισιόν, τόνισε πως «στην Ευρώπη καλωσορίζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά σέβονται και την εσωτερική συζήτηση στην Ελλάδα για το θέμα».

Από το ενημερωτικό όμως σημείωμα της Πειραιώς το πρώτο κομμάτι -που κάνει λόγο για καλωσόρισμα της συμφωνίας από τους Ευρωπαίους εταίρους- έχει απαλειφθεί πλήρως.

Αντίθετα, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση, ο Μάνφρεντ Βέμπερ είπε ότι πρέπει «να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό τις ανησυχίες και τα συναισθήματα των πολιτών της Θεσσαλονίκης, αναφερόμενος ουσιαστικά σε ολόκληρη την Β. Ελλάδα».  

Ποτάμι και ΣΥΡΙΖΑ για τη λογοκρισία

Στο ζήτημα αναφέρθηκε με δηκτικό τρόπο η εκπρόσωπος τύπου του του Ποταμιού, Κατερίνα Μπακογιάννη, τονίζοντας: «Είναι προφανές ότι το καλωσόρισμα του κ. Βέμπερ στην Συμφωνία απέχει πολύ από το «έγκλημα» και «προδοσία» που συνεχίζει να χρησιμοποιεί η ΝΔ για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ποιος αποφάσισε λοιπόν να λογοκρίνει τον κ.Βέμπερ; Αυτό είναι το ερώτημα που καλείται να απαντήσει το επιτελείο του κ.Μητσοτάκη».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην ανακοίνωσή του, εγκαλεί την αξιωματική αντιπολίτευση σημειώνοντας πως «εάν η ΝΔ έχει φτάσει στο σημείο να λογοκρίνει ακόμα και τον Βέμπερ, καταλαβαίνουμε πόσο απομονωμένη είναι η ίδια πανευρωπαϊκά». Ειδικότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει: «Η ΝΔ δεν δίστασε να λογοκρίνει τις δηλώσεις που έκανε ο υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν, Μ. Βέμπερ υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, εκφράζοντας ο ίδιος τη στάση του ΕΛΚ, στο οποίο και ανήκει η αξιωματική αντιπολίτευση. Εάν η ΝΔ έχει φτάσει στο σημείο να λογοκρίνει ακόμα και τον Βέμπερ, καταλαβαίνουμε πόσο απομονωμένη είναι η ίδια πανευρωπαϊκά. Και βέβαια, με τέτοιες ανοησίες, γελοιοποιείται ακόμα μια φορά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης.    

Πηγή

Επεσαν οι μάσκες της Χ.Α.

Υστερα από προσπάθειες επτά χρόνων να πείσουν ότι αποτελούν ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα, οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής νιώθουν υποχρεωμένοι να πάρουν και πάλι τη μορφή που γνωρίζουν πολύ καλά. Να ξαναεμφανιστούν ως το «κόμμα πολιτοφυλακή», με τα γνωστά «τάγματα εφόδου», ως «στρατιώτες» εναντίον όλων: από τον Ρουπακιά μέχρι τον.. Μιχαλολιάκο.

Ο «Αρχηγός» Μιχαλολιάκος δεν αντέχει δίπλα του ούτε καν τους ακροδεξιούς απόστρατους, οι οποίοι του είχαν πρόθυμα προσφέρει τις υπηρεσίες τους το 2014, όταν ο ίδιος ήταν προφυλακισμένος και ο Κασιδιάρης «αντ' αυτού» αναζητούσε απεγνωσμένα κάποια ονόματα που θα αποτελούσαν την καθεστωτική βιτρίνα της οργάνωσης.

Τώρα όλα αυτά θεωρούνται πολυτέλειες. Οι αποκαλύψεις στη μεγάλη δίκη της Χρυσής Αυγής και το φιάσκο των μαρτύρων υπεράσπισης υποχρεώνουν τον Μιχαλολιάκο να αναδιπλωθεί και να υποσχεθεί στους συναγωνιστές του ότι ο ίδιος δεν θα τους εγκαταλείψει, όπως συνήθιζε παλαιότερα, αρκεί και εκείνοι να τηρήσουν την «ομερτά», δηλαδή τον όρκο σιωπής που τους δένει.

Η διαφοροποίηση του χρυσαυγίτη Μίχου, ο οποίος στράφηκε τώρα στη δίκη εναντίον των Μιχαλολιάκου και Λαγού, συμπληρώνεται πλέον με τη διάλυση της ευρωομάδας της οργάνωσης. Μετά τον αντιστράτηγο ε.α. Ελευθ. Συναδινό, ο οποίος έχει αποχωρήσει εδώ και έναν χρόνο και ήδη συμμάχησε με τον Γιώργο Καρατζαφέρη, είναι τώρα η σειρά του αντιστράτηγου ε.α. Γεωργ. Επιτήδειου να διαφοροποιηθεί και να αποχωρήσει, καταγγέλλοντας και αυτός ότι του παίρνουν την έδρα για να τη δώσουν σε «παλαιά στελέχη», δηλαδή... στον Λαγό.

Ας πρόσεχαν, βέβαια, οι φιλόδοξοι απόστρατοι. Αυτά που τώρα καταγγέλλουν, θα έπρεπε να τα γνωρίζουν πριν βάλουν πλάτη, το 2014, στη ναζιστική οργάνωση που βρισκόταν ήδη υπό δικαστική διερεύνηση, με την ηγεσία της προφυλακισμένη.

Αλλά οι προσωπικές διαδρομές των όψιμων ναζιστών δεν μας ενδιαφέρουν. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι λίγες βδομάδες πριν από τις εκλογές και ενώ στη δίκη της Χ.Α. επίκειται η φάση των απολογιών, ο Μιχαλολιάκος αισθάνεται υποχρεωμένος να συνταχθεί πλήρως με τον Γιάννη Λαγό και κατ' επέκταση με τους υπόλοιπους «περιφερειάρχες» του, αλλά και τους «πυρηνάρχες» και τα στελέχη των «ομάδων κρούσης». Οι μάσκες της νομιμοφροσύνης έχουν πέσει οριστικά. 

πηγή

Μεγαλώνουμε

Γράφει η Άννα Δαμιανίδη

Καθώς πλησίαζε η επέτειος της αποφράδας, σκεφτόμουν ότι για πρώτη φορά θα την περάσω χωρίς τη μητέρα μου, με την οποία κάθε χρόνο θυμόμασταν εκείνη τη σκληρή 21η Απριλίου του 1967, όπου θα ξεκινούσαμε για οικογενειακό ταξίδι με τρένο στην Ευρώπη, είχαμε έτοιμες βαλίτσες και εισιτήρια, και μείναμε τσακισμένοι να κλαίμε πάνω τους ακούγοντας τους πυροβολισμούς από τον δρόμο και τα εμβατήρια από το ραδιόφωνο.

Ποιος πυροβολούσε και τι, ποιοι περνούσαν ρίχνοντας ριπές; Δεν βγήκαμε, δεν κυκλοφορήσαμε, το διαμέρισμα που είχε φτιάξει ο πατέρας μου δεν φαινόταν αρκετά ασφαλές εκείνη τη μέρα, κάποια στιγμή αρχίσαμε να μαζεύουμε περιοδικά και δίσκους που ίσως έπρεπε να καταστραφούν. Πήραμε μερικά τηλέφωνα κι ας φοβόμασταν πως τα παρακολουθούσαν. Το κουδούνι μας χτύπησε το μεσημέρι, ο Μηνάς Εφραίμογλου, ο μεγάλος μου ξάδερφος, ήρθε να δει μήπως χρειαζόμασταν βοήθεια. Πριν από λίγες μέρες τσακωνόταν με τον πατέρα μου για την ΕΡΕ, την ΕΔΑ και την Ενωση Κέντρου, αλλά εκείνη τη μέρα ξεκίνησε με τα πόδια να τον υπερασπιστεί.

Θείος κι ανιψιός είχαν δεκατρία χρόνια διαφορά, ο πατέρας μου έβγαζε τα τρία του ανίψια βόλτες στην Αθήνα όταν ήταν παιδάκια κι εκείνος φοιτητής, φωτογραφίζονταν μπροστά στο Μουσείο και στο Πανεπιστήμιο, παθιασμένοι οικογενειακώς με τη μόρφωση και τις σχολές, από τον καιρό που ζούσαν στην οθωμανική πόλη της Πισιδίας και μάθαιναν ελληνικά ιδίοις αναλώμασι, για χειραφέτηση και πρόοδο. Σε όλη τη ζωή τους οι τρεις Εφραίμογλου, αν και έγιναν βιομήχανοι συνεχίζοντας και διευρύνοντας την πατρική επιχείρηση, ασχολούνταν και με την Παιδεία, όπως ο παππούς μας.

Με τον πατέρα μου μεγάλοι πια θαρρείς κι έβρισκαν ευχαρίστηση σε ατελείωτους πολιτικούς καυγάδες. Ομως εκείνη την αποφράδα μέρα είχαν συμφιλιωθεί απέναντι σε κάτι τρομερό που είχε πέσει επάνω τους, κι έψαχναν τρόπους να αμυνθούν παρέα. Υπήρχε κάτι κοινό, που δεν ήταν απλώς η συγγένεια και η αγάπη, αλλά και μια πολιτική επιθυμία που συμμερίζονταν: να ζήσουμε με ειρήνη τις πολιτικές αλλαγές, με δημοκρατικούς κανόνες και πολιτισμό, μέσα στην αισιόδοξη ορμή που είχε πάρει η δεκαετία του ’60 από τη δεκαετία του ’50 και που ερχόταν να ανακόψει μοιραία εκείνο το φοβερό πραξικόπημα.

Ο Μηνάς πέθανε μία μέρα πριν από τη φετινή επέτειο της αποφράδας, τρεις μήνες μετά τη μητέρα μου, ήταν συνομήλικοι. Η παλιά φρουρά μάς εγκαταλείπει. Κι ο αγώνας ακόμα συνεχίζεται.