Το κείμενο της Διακήρυξης της Ρώμης που υπέγραψαν οι 27

Υπεγράφη σήμερα η Διακήρυξη της Ρώμης από τους 27 αρχηγούς των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο κείμενο της διακήρυξης, εκτός των άλλων, επισημαίνονται οι στόχοι που θέτουν οι αρχηγοί των κρατών της Ένωσης, ενώ σημειώνεται πως "το μέλλον της Ευρώπης βρίσκεται στα χέρια μας και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το καλύτερο μέσο για την επίτευξη των στόχων μας".

Αναλυτικά το κείμενο της Διακήρυξης της Ρώμης:

Εμείς, οι ηγέτες των 27 κρατών μελών και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ αισθανόμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: η οικοδόμηση της ευρωπαϊκής ενότητας αποτελεί ένα τολμηρό και μακρόπνοο σχέδιο. Πριν από εξήντα χρόνια, ανακάμπτοντας από την τραγωδία δύο παγκοσμίων πολέμων, αποφασίσαμε να ενωθούμε και να αναγεννήσουμε από τις στάχτες της την ήπειρό μας. Οικοδομήσαμε μια μοναδική Ένωση με κοινά θεσμικά όργανα και ισχυρές αξίες, μια κοινότητα ειρήνης, ελευθερίας, δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κράτους δικαίου, μια σημαντική οικονομική δύναμη με ασύγκριτα επίπεδα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας

Η ευρωπαϊκή ενότητα ξεκίνησε σαν ένα όραμα λίγων και μετουσιώθηκε σε ελπίδα των πολλών. Και μετά η Ευρώπη έγινε ξανά μία. Σήμερα, είμαστε ενωμένοι και δυνατότεροι, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη επωφελούνται από τη ζωή σε μια διευρυμένη Ένωση που έχει ξεπεράσει τις παλιές διαφορές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει πρωτοφανείς προκλήσεις, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στο εσωτερικό της: περιφερειακές συρράξεις, τρομοκρατία, αυξανόμενες μεταναστευτικές πιέσεις, προστατευτισμός, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, Ενωμένοι, είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο και να προσφέρουμε στους πολίτες μας ασφάλεια, αλλά και νέες ευκαιρίες.

Θα καταστήσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρότερη και πιο ανθεκτική, μέσα από ακόμα μεγαλύτερη ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας και μέσα από την τήρηση κοινών κανόνων. Η ενότητα είναι αναγκαιότητα, αλλά και ελεύθερη επιλογή μας. Το κάθε κράτος μόνο του, θα είχε περιθωριοποιηθεί από την παγκόσμια δυναμική. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να επηρεάσουμε τη δυναμική αυτή και να προστατεύσουμε τα κοινά μας συμφέροντα και αξίες.

Θα προχωρούμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου χρειάζεται, αλλά πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν, τηρώντας τις Συνθήκες και διατηρώντας πάντα ανοιχτή την πόρτα σε εκείνους που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα. Η Ένωσή μας είναι ενιαία και αδιαίρετη.

Στα επόμενα δέκα χρόνια επιθυμούμε μια Ένωση ασφαλή, ευημερούσα, ανταγωνιστική, βιώσιμη και κοινωνικά υπεύθυνη και με τη βούληση και την ικανότητα να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στον πλανήτη και να διαμορφώνει την παγκοσμιοποίηση. Επιθυμούμε μια Ένωση όπου οι πολίτες της θα έχουν νέες ευκαιρίες για πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη και οικονομική μεγέθυνση. Επιθυμούμε μια Ένωση που θα παραμένει ανοικτή στις ευρωπαϊκές χώρες που σέβονται τις αξίες μας και δεσμεύονται να τις προαγάγουν.

Σε αυτή την εποχή αλλαγών και έχοντας επίγνωση των ανησυχιών των πολιτών μας, δεσμευόμαστε ως προς το θεματολόγιο της Ρώμης και δηλώνουμε ότι θα καταβάλουμε προσπάθειες για να υλοποιήσουμε:

1. Μια ασφαλή και προστατευμένη Ευρώπη: μια Ένωση όπου όλοι οι πολίτες θα αισθάνονται ασφαλείς και θα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα, όπου τα εξωτερικά μας σύνορα θα είναι ασφαλή, εφαρμόζοντας μια αποτελεσματική, υπεύθυνη και βιώσιμη μεταναστευτική πολιτική που θα σέβεται τα διεθνή πρότυπα· μια Ευρώπη αποφασισμένη να καταπολεμήσει την τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα.

2. Μια ευημερούσα και βιώσιμη Ευρώπη: μια Ένωση που θα δημιουργεί ανάπτυξη και θέσεις απασχόλησης· μια Ένωση στην οποία μια ισχυρή, διασυνδεδεμένη και εξελισσόμενη ενιαία αγορά που θα ενσωματώνει τις τεχνολογικές μετεξελίξεις, και ένα σταθερό και ισχυρότερο ενιαίο νόμισμα θα διανοίγουν οδούς ανάπτυξης, συνοχής, ανταγωνιστικότητας, καινοτομίας και συναλλαγών, κατά κύριο δε λόγο για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις· μια Ένωση που θα προωθεί τη διαρκή και βιώσιμη ανάπτυξη μέσα από επενδύσεις, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και θα εργάζεται για την ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης· μια Ένωση όπου οι οικονομίες θα συγκλίνουν· μια Ένωση όπου ο ενεργειακός εφοδιασμός θα διασφαλίζεται και θα είναι οικονομικά προσιτός και το περιβάλλον καθαρό και ασφαλές.

3. Μια κοινωνική Ευρώπη: μια Ένωση που θα εδράζεται στη βιώσιμη μεγέθυνση, θα προωθεί την οικονομική και κοινωνική πρόοδο αλλά και τη συνοχή και τη σύγκλιση, ενώ θα προστατεύει παράλληλα την ακεραιότητα της εσωτερικής αγοράς· μια Ένωση που θα λαμβάνει υπόψη της την ποικιλομορφία των εθνικών συστημάτων και τον βασικό ρόλο που διαδραματίζουν οι κοινωνικοί εταίροι· μια Ένωση που θα προάγει την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών καθώς και τα δικαιώματα και τις ίσες ευκαιρίες για όλους· μια Ένωση που θα μάχεται την ανεργία, τις διακρίσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια· μια Ένωση όπου οι νέοι θα λαμβάνουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και κατάρτιση και θα μπορούν να σπουδάζουν και να αναζητούν εργασία σε όλη την ήπειρο· μια Ένωση που θα διατηρεί την πολιτιστική μας κληρονομιά και θα προωθεί την πολιτιστική πολυμορφία.

4. Μια ισχυρότερη Ευρώπη στην παγκόσμια σκηνή: μια Ένωση που θα διευρύνει τις υφιστάμενες εταιρικές σχέσεις, θα οικοδομεί νέες και θα προάγει τη σταθερότητα και την ευημερία στην άμεση γειτονία της ανατολικά και νότια, αλλά και στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και παγκοσμίως· μια Ένωση έτοιμη να αναλάβει περισσότερες ευθύνες και να συνδράμει για τη δημιουργία μιας περισσότερο ανταγωνιστικής και ολοκληρωμένης αμυντικής βιομηχανίας· μια Ένωση που θα δεσμεύεται να ενισχύει την κοινή της ασφάλεια και άμυνα, και σε συνεργασία και συμπληρωματικά με τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου λαμβάνοντας υπόψη τις εθνικές συνθήκες και τις νομικές δεσμεύσεις· μια Ένωση που θα συμμετέχει ενεργά στα Ηνωμένα Έθνη και θα προστατεύει ένα πολυμερές σύστημα που θα βασίζεται σε κανόνες, θα είναι υπερήφανη για τις αξίες της και θα προστατεύει τους πολίτες της, θα προωθεί το ελεύθερο και δίκαιο εμπόριο καθώς και μια θετική παγκόσμια πολιτική για το κλίμα.

Θα επιδιώξουμε τους στόχους αυτούς πεπεισμένοι ότι το μέλλον της Ευρώπης βρίσκεται στα χέρια μας και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το καλύτερο μέσο για την επίτευξη των στόχων μας. Δεσμευόμαστε ότι θα ακούμε και θα ανταποκρινόμαστε στις ανησυχίες που εκφράζουν οι πολίτες μας και ότι θα συνεργαζόμαστε με τα εθνικά μας κοινοβούλια. Θα συνεργαζόμαστε στο αποδοτικότερο κάθε φορά επίπεδο, είτε είναι το ενωσιακό, το εθνικό, το περιφερειακό ή το τοπικό και με πνεύμα εμπιστοσύνης και καλόπιστης συνεργασίας, μεταξύ των κρατών μελών και μεταξύ αυτών και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας. Θα δώσουμε τον απαραίτητο χώρο ελιγμών στα διάφορα επίπεδα ώστε να ενισχυθούν η καινοτομία και το δυναμικό μεγέθυνσης της Ευρώπης. Επιθυμούμε η Ένωση να είναι μεγάλη στα μεγάλα ζητήματα και μικρή στα μικρά. Θα προάγουμε μια δημοκρατική, αποτελεσματική και διαφανή διαδικασία λήψης αποφάσεων και καλύτερα αποτελέσματα.

Εμείς, οι ηγέτες, συνεργαζόμενοι στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και μεταξύ των θεσμικών μας οργάνων, θα διασφαλίσουμε ότι θα εφαρμοστεί το σημερινό θεματολόγιο ώστε να αποτελέσει την αυριανή πραγματικότητα. Έχουμε ενωθεί για το καλύτερο. Η Ευρώπη είναι το κοινό μας μέλλον.

      

Ο τρόμος για την απλοποίηση και για τις αλλαγές της ορθογραφίας

Κυκλοφόρησε αρκετά στο Φέισμπουκ ένα κείμενο, που το βλέπετε σε εικόνα αριστερά και που θα το μεταγράψω πιο κάτω -ίσως  ο συντάκτης του να είναι δάσκαλος, αν και αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Κάποιος φίλος μού ζήτησε να το σχολιάσω -κι έτσι έχουμε το σημερινό άρθρο, αν και τα θέματα αυτά τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές στο παρελθόν και θα τα συζητήσουμε ξανά στο μέλλον -αλλά γλωσσικό ιστολόγιο είμαστε, αν ήμασταν ποδοσφαιρικό θα συζητούσαμε για μπάλα.

Ο άγνωστος συντάκτης λοιπόν, ίσως δάσκαλος, στο καλογραμμένο κειμενάκι του συγκέντρωσε 14 λέξεις που η ορθογραφία τους έχει αλλάξει ή που ο συντάκτης νομίζει ότι έχει άλλάξει, στην κατεύθυνση της απλοποίησης. Θεωρεί ότι η απλοποίηση αυτή της ορθογραφίας συνιστά κατακρεούργηση της γλώσσας (!) και εκφράζει την έντονη δυσφορία του που νιώθει ανορθόγραφος και «αναγκάζεται να ανοίξει λεξικό ακόμα και για την πιο απλή λέξη».

Αλλά ας δούμε πρώτα το κείμενο:

Ενός λεπτού σιγή για εκείνο το μαντήλι που ξηλώθηκε κι έμεινε «μαντίλι», για την εταιρεία που διαλύθηκε κι έγινε «εταιρία», για τη βρωμιά που λερώθηκε κι έγινε «βρομιά», για τον χλωμό που τρόμαξε κι έγινε «χλομός», για το πηρούνι που έσπασε κι έγινε «πιρούνι», για το συγγνώμη που, έλεος, γίνεται «συγνώμη», για το ρήμα γλυτώνω που δε γλύτωσε κι έγινε «γλιτώνω», για το παληκάρι που λύγισε κι έγινε «παλικάρι», για την μπύρα που ξίνισε κι έμεινε «μπίρα», για την χρεωκοπία που έγινε «χρεοκοπία» και τη φοβόμαστε περισσότερο, για την περηφάνεια που ντροπιάστηκε κι έγινε «περηφάνια» για τον Μανώλη που παλεύει για να μη γίνει «Μανόλης», για τη ζήλεια που ζήλεψε κι έγινε «ζήλια», για το κτήριο που γκρεμίστηκε κι έγινε «κτίριο»…

Και για όλα εκείνα τα θύματα της απλοποίησης/κατακρεούργησης της ελληνικής γλώσσας, που μας κάνουν να νιώθουμε ανορθόγραφοι και να ανοίγουμε λεξικό ακόμη και για την πιο απλή λέξη!

Διαβάζοντας το κείμενο μας δημιουργείται η εντύπωση ότι ζούμε σε εποχή αέναης αλλαγής, όπου η ορθογραφία των λέξεων αλλάζει πιο συχνά κι από τις τιμές των οπωρολαχανικών στη λαϊκή αγορά. Στην πραγματικότητα, η πιο πρόσφατη εκτεταμένη αλλαγή της ορθογραφίας έγινε με τη γλωσσική μεταρρύθμιση του 1976 (και του 1981 όσον αφορά το ειδικό και δευτερεύον θέμα του τονισμού). Από τότε, λιγοστές λέξεις έχουν αλλάξει, σε μια βραδύτατη διολίσθηση προς την ομοιομορφία και τη λελογισμένη απλοποίηση.

Σε γενικές γραμμές, όλοι συμφωνούν ότι ακολουθούμε την ιστορική ορθογραφία και όχι τη φωνητική ή φωνηματική. Η τρέχουσα άποψη της σχολικής ορθογραφίας και του καθ’ύλην αρμόδιου Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών είναι υπέρ της απλουστευμένης ιστορικής ορθογραφίας, που σημαίνει πως όταν δεν είναι εμφανής η ετυμολογική προέλευση της λέξης τότε η λέξη γράφεται απλά. Έτσι, ας πούμε, γράφουμε κόκκος, αλλά κόκαλο.

Διαφορετική άποψη έχει εκφραστεί από τον καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη, ο οποίος θεωρεί ότι η ετυμολογία έχει απόλυτη προτεραιότητα, κάτι που τον έχει οδηγήσει να προτείνει εξωφρενικές γραφές όπως *αγώρι, *τσηρώτο, *τραυάω κτλ. Οι περισσότερες από τις εξωφρενικές αυτές προτάσεις ανατρέπουν καθιερωμένες απλούστερες γραφές, μερικές όμως συνιστούν επίσης απλοποίηση, όπως οι προτάσεις *πλημύρα, *κροκόδιλος. Το λέω αυτό για να μη νομιστεί ότι όλες οι προτάσεις του Μπαμπινιώτη είναι κατά της ορθογραφικής απλοποίησης -αν θεωρήσουμε ότι συνιστά απλοποίηση η γραφή των η, υ, ει κτλ. με ι, ή των διπλών συμφώνων με απλά. Να σημειώσω επίσης ότι τα λεξικά Μπαμπινιώτη έχουν αρκετές ανακολουθίες ή έχουν αλλάξει γνώμη αρκετές φορές, οπότε ίσως εσείς να βρείτε άλλη έκδοση του λεξικού που να έχει άλλη ορθογραφία.

Επειδή κάθε μία από τις 14 λέξεις του Ανώνυμου Δάσκαλου (ας βαφτίσουμε έτσι τον συντάκτη) είναι και ελαφρώς διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να τις δούμε μία προς μία. Σε αρκετές περιπτώσεις, ο Δάσκαλος πέφτει έξω σε κάποιο σημείο, σε άλλες έχουμε πράγματι αλλαγή της ορθογραφίας.

μαντήλι ή μαντίλι; Η λέξη είναι δάνειο από τα λατινικά, πράγμα που συνηγορεί υπέρ του να γραφτεί απλά. Ο Μπαμπινιώτης σε προηγούμενη έκδοση είχε «μαντίλι», μετά το έκανε «μαντήλι» επειδή από τον 2ο αιώνα μ.Χ. απαντά η λέξη «μαντήλη, μαντήλιον» και την εποχή εκείνη κρατούσε ακόμα η διάκριση μακρών και βραχέων. Ωστόσο, από τα βυζαντινά κιόλας χρόνια εμφανίζονται γραφές «μαντίλι, μανδίλι» (π.χ. στον Πορφυρογέννητο), οπότε η πολυτυπία δικαιολογεί ασφαλώς την απλούστερη γραφή.

Από τα μεγάλα σύγχρονα λεξικά μας το ΛΚΝ γράφει μαντίλι, ο Μπαμπινιώτης μαντήλι και το Χρηστικό μαντίλι και μανδήλι. Πρόκειται δηλαδή για λέξη που διττογραφείται.

εταιρεία / εταιρία. Ο τύπος «εταιρία» δεν είναι καθιερωμένος, μόνο το Χρηστικό τον αναφέρει ως δεύτερο. Επομένως εδώ ο Δάσκαλος αδίκως αγανακτεί, η «εταιρεία» δεν διαλύθηκε.

βρωμιά/βρομιά. Αξίζει άρθρο για τη λέξη αυτή. Πάντως, ο τύπος «βρομιά» βασίζεται σε ετυμολογία που προτάθηκε προπολεμικά από τον Γ. Χατζιδάκι και υπάρχει (ως δεύτερος, έστω) ήδη στο Λεξικό της Πρωίας του 1933 -δεν πρόκειται δηλαδή για καινοφανή αλλαγή. ΛΚΝ και Μπαμπινιώτης έχουν «βρόμικος».

χλωμός/χλομός. Η λέξη διττογραφείται, αλλά ο Δάσκαλος κακώς ανησυχεί διότι η σχολική ορθογραφία, αν δεν σφάλλω, είναι «χλωμός», όπως είναι και ο τύπος που δέχεται το ΛΚΝ. Ο Μπαμπινιώτης προτείνει «χλομός». Το Χρηστικό έχει και τους δύο τύπους, πρώτα τον «χλομό».

πηρούνι/πιρούνι. Η λέξη προέρχεται από την περόνη, το ήτα δεν έχει καμιά βάση αν και πράγματι αρκετοι το γράφουν έτσι. (Άλλοι, λιγότεροι, το ετυμολογούν από το πείρω=διαπερνώ και γράφουν πειρούνι αλλά πρόκειται για λάθος). Ήδη από το 1933 το Λεξικό της Πρωίας έχει πρώτον τον τύπο πιρούνι, που είναι και ο μοναδικός τύπος τον οποίο δέχονται ΛΚΝ και Μπαμπινιώτης. Ο Δάσκαλος έχει πολύ-πολύ καιρό να ανοίξει λεξικό.

συγγνώμη/συγνώμη. Η γραφή «συγνώμη» δεν είναι καθιερωμένη, αν και χρησιμοποιείται ανεπίσημα -κι εγώ τη χρησιμοποιώ για να δείξω προφορικότητα. Δεν τη δέχονται τα λεξικά ή τη δέχονται σαν δεύτερη, ούτε η σχολική ορθογραφία. Επομένως κακώς ανησυχεί ο Δάσκαλος αφου ο τύπος που τον ενοχλεί δεν έχει γίνει δεκτός.

γλυτώνω/γλιτώνω. Διττογραφείται η λέξη. Η ετυμολογία είναι από το «έκλυτος» αλλά επειδή η ετυμολογική διαφάνεια έχει χαθεί το ΛΚΝ απλοποιεί: γλιτώνω. Ο Μπαμπινιώτης δεν απλοποιεί. Και οι δυο είναι συνεπείς προς τις αρχές τους.

παληκάρι/παλικάρι. Καταρχάς, η καθιερωμένη εναλλακτική γραφή είναι «παλληκάρι». Κακώς ο Δάσκαλος γράφει «παληκάρι» και κινδυνεύουμε να βρεθεί κανένας άλλος δάσκαλος να γράψει άσμα ηρωικό και πένθιμο για το «παλληκάρι» που κουρεύτηκε γουλί κι έμεινε «παληκάρι».

Η λέξη διττογραφείται. Ετυμολογείται από το πάλληξ, γι’ αυτό και ο Μπαμπινιώτης το γράφει «παλληκάρι», αλλά ήδη από τα βυζαντινά χρόνια γράφεται με γιώτα και ετυμολογική διαφάνεια δεν υπάρχει, γι’ αυτό και το ΛΚΝ και η σχολική ορθογραφία προτιμούν το «παλικάρι». Και οι δυο ορθογραφίες είναι συνεπείς, δεν δικαιολογείται κοπετός.

μπύρα/μπίρα. Έχουμε γράψει άρθρο για το θέμα. Η μπίρα είναι δάνειο και το ύψιλον δεν δικαιολογείται από πουθενά. Από το 1933 (Λεξικό Πρωίας) τουλάχιστον (μπορεί και παλιότερα) τα λεξικά γράφουν «μπίρα». Επομένως ο Δάσκαλος έχει ογδονταπέντε χρόνια να ανοίξει λεξικό.

χρεωκοπία/χρεοκοπία. Οι τύποι με όμικρον υπάρχουν ήδη από τα αρχαία χρόνια, περίπου μισοί μισοί. Η διτυπία αυτή συνηγορεί υπέρ της απλούστερης γραφής. Και πάλι, ΛΚΝ με όμικρον και Μπαμπινιώτης με ωμέγα.

περηφάνεια/περηφάνια. Ο τύπος «περηφάνια» προέρχεται από το επίθ. περήφανος, άρα καλώς γράφεται με γιώτα, ομοίως και η ψωροπερηφάνια. Ο λόγιος τύπος «υπερηφάνεια» είναι υπερδιόρθωση που καθιερώθηκε -οι αρχαίοι, να θυμίσω, είχαν «υπερηφανία», αλλά η περηφάνια δεν προήλθε από την υπερηφάνεια αλλά απευθείας από τον περήφανο.

Τα λεξικά έχουν «περηφάνια». Ο Δάσκαλος έχει χρόνια να ανοίξει λεξικό -επίσης δεν έχει διαβάσει το παπαδιαμαντικό αριστούργημα «Για την περηφάνια».

Μανώλης/Μανόλης. Το όνομα παράγεται από το Εμμανουήλ. Το ωμέγα δεν έχει ετυμολογική βάση, οι παλιότεροι το συνήθιζαν επειδή τους φαινόταν πιο αριστοκρατικό, πολλοί νεότεροι προτιμούν το «Μανόλης». Η ορθογραφία των κυρίων ονομάτων εξαρτάται, σε κάποιο βαθμό, και από το προσωπικό γούστο του καθενός.

ζήλεια/ζήλια. Η λέξη διττογραφείται ήδη από τα βυζαντινά χρόνια (ζηλία). Μπαμπινιώτης προτιμά το «ζήλεια», ΛΚΝ και σχολική ορθογραφία το «ζήλια».

κτήριο/κτίριο. Έχουμε γράψει άρθρο. Ο Μπαμπινιώτης βάσει της ετυμολογίας (ευκτήριος) προτιμά τον τύπο με ήτα. Το ΛΚΝ (αλλά ήδη και ο Σταματάκος) παίρνουν υπόψη τους την ισχυρότατη παρετυμολογία με το «κτίζω» και προκρίνουν τη γραφή με γιώτα Η λέξη διττογραφείται εδώ και δεκαετίες και θα διττογραφείται μάλλον στον αιώνα τον άπαντα.

Στάθηκα αναλυτικά σε κάθε λέξη, διότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, π.χ. στην μπίρα ή στο πιρούνι, οι τύποι που προτιμά ο Δάσκαλος, παρότι γράφονταν από αρκετούς, δεν ήταν ποτέ δεκτοί από τα λεξικά, και κατά πάσα πιθανότητα ούτε από τη σχολική ορθογραφία, επομένως ο αιφνιδιασμός του δεν δικαιολογείται -θα έπρεπε να το ξέρει, ιδίως αν είναι δάσκαλος. Αν αφαιρέσουμε και τις λέξεις όπου ο τύπος που ενοχλεί τον Δάσκαλο δεν είναι αποδεκτός (π.χ. εταιρία) τελικά δεν είναι τόσο πολλές οι διττογραφούμενες λέξεις.

Κάποιες λέξεις πάντως αλλάζουν όντως ορθογραφία. Αυτό κανονικά δεν θα έπρεπε να μας παραξενεύει, διότι η ορθογραφία είναι μια σύμβαση που δεν αγγίζει την ουσία της γλώσσας, οπότε δραματικοί αφορισμοί όπως «κατακρεουργείται η γλώσσα» (επειδή π.χ. η μπύρα έγινε μπίρα!!) είναι εντελώς άτοποι. Ωστόσο, για κάποιον περίεργο λόγο, πράγματι η ορθογραφική αλλαγή μας ενοχλεί και μας αναστατώνει -όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μια λέξη που τη μάθαμε με έναν ορισμένο τρόπο στο σχολείο (ή εκτός σχολείου αλλά στα παιδικά-νεανικά μας χρόνια, διότι τη λέξη μπίρα/μπύρα, βέβαια, δεν μας την έμαθαν τα σχολικά βιβλία) ξαφνικά έχει αλλάξει, παθαίνουμε έναν λιγάκι κωμικό ηθικό πανικό, νιώθουμε να ανατρέπεται εντός μας ο ρυθμός του κόσμου, όπως έλεγε εκείνο το ποίημα του Βιζυηνού.

Αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα αντιμετωπίζεται αν συνειδητοποιήσουμε αν έγινε όντως αλλαγή, από πότε έγινε και γιατί έγινε. Βοηθάει επίσης το να συμβουλευόμαστε λεξικά και από αυτή την άποψη είναι πολύ χαρακτηριστική η αφοπλιστική ομολογία του Δάσκαλου, ότι αισθάνεται άσχημα όταν «αναγκάζεται» να ανοίξει λεξικό. Μα, νοείται δάσκαλος που να μην συμβουλεύεται καθημερινά λεξικό; Εγώ ανοίγω λεξικά πενήντα φορές τη μέρα.

Ο Δάσκαλος κατηγορεί την απλοποίηση της γλώσσας (και εννοεί την ορθογραφική απλοποίηση) και τη θεωρεί ισοδύναμη με την κατακρεούργηση. Όμως γενικευμένη ορθογραφική απλοποίηση δεν γίνεται και δεν υποστηρίζεται από (σχεδόν) κανέναν, δηλαδή φωνητική/φωνηματική ορθογραφία. Ακολουθούμε απλουστευμένη ιστορική ορθογραφία, και το ίδιο υποψιάζομαι πως ακολουθεί κι ο Δάσκαλος διότι δεν φαντάζομαι να συμμερίζεται την (υποτίθεται) πλήρως ετυμολογική προσέγγιση του Μπαμπινιώτη, δηλαδή να γράφει *αγώρι, *τσύμα, *κουττός και *τσυτσυρίζω. Το ότι υπάρχουν πενήντα λέξεις που όντως διττογραφούνται (δεν είναι περισσότερες, αν δεν μετρήσουμε τις μπαμπινιωτικές υπερβολές) δεν δικαιολογεί ούτε ανησυχία ούτε, πολύ περισσότερο, κινδυνολογία.

Εξάλλου, και αυτό είναι το σημαντικότερο, η ορθογραφία αλλάζει (με βραδείς ρυθμούς, είπαμε) διαρκώς -δεν άρχισε να αλλάζει πρόπερσι. Απλούστατα, τις αλλαγές που είχαν ηδη συντελεστεί όταν μάθαμε γράμματα δεν τις έχουμε βιώσει και δεν μας ενοχλούν, τις αγνοούμε. Μόνο οι αλλαγές που συντελούνται μπροστά στα μάτια μας ενδέχεται να μάς αναστατώσουν.

Φανταστείτε έναν πρόγονο του Δασκάλου, πριν από πενήντα-εκατό χρόνια, να γράφει, απελπισμένος:

Ενός λεπτού σιγή για εκείνη την ώμμορφη που ασκήμηνε και έμεινε «όμορφη», για την εληά που έχασε τη νοστιμιά της και έμεινε «ελιά», για το ξαίρω που ξεράθηκε και έγινε «ξέρω», για το κυττάζω που αλληθώρισε και καταντησε «κοιτάζω», για το δίκηο που αδικήθηκε και έμεινε «δίκιο», για το αφίνω που αφέθηκε να γίνει «αφήνω», για το φείδι που το έγδαραν και το έκαναν «φίδι», για τον καλλίτερο που έχασε το κάλλος του και απόμεινε «καλύτερος», για το μαζύ που έμεινε χώρια κι έγινε «μαζί», για τον μεγαλείτερο που μίκρυνε κι έγινε «μεγαλύτερος», για το ταξείδι που σταμάτησε και εκφυλίστηκε σε «ταξίδι», για την «καλωσύνη» που κάκιωσε κι απόμεινε «καλοσύνη», για τον παληό που πάλιωσε και τώρα είναι «παλιός» και για το έγεινε που από το γινάτι του κατέληξε σε «έγινε».

Πράγματι, πριν από μερικές δεκαετίες, το ξέρουν όσοι σκαλίζουν παλιά κείμενα, συνηθίζονταν τύποι όπως ώμμορφη, εληά, ξαίρω, κυττάζω, δίκηο, αφίνω, φείδι, καλλίτερος, μαζύ, μεγαλείτερος, ταξείδι, καλωσύνη, παληός, έγεινε -επίτηδες σταμάτησα στις 14 λέξεις, όσες και στον Θρήνο του Δάσκαλου, αλλά θα μπορούσα να αναφέρω πολλές λέξεις ακόμα που παλιότερα γράφονταν αλλιώς, πχ. είνε, σηκώτι, πήτα (ή πίττα), γέλοιο, κτλ. Μπορεί ο παππούς του Δάσκαλου να αναστατωνόταν που το σηκώτι έγινε συκώτι, διότι και οι άνθρωποι της εποχής αναστατώνονταν με τις αλλαγές της ορθογραφίας, και μάλιστα ο μεγάλος Παλαμάς είχε γράψει «Δεν ξαίρω το ξαίρω με έψιλον», μια και τον τύπο «ξαίρω» είχε συνηθίσει. Ωστόσο, ο σημερινός Δάσκαλος δέχεται χωρίς να προβληματιστεί καθόλου τις γραφές ξέρω, αφήνω, συκώτι, καλύτερος, φίδι, κτλ. αλλά αναστατώνεται από το πιρούνι, το μαντίλι, τη μπίρα και τη χρεοκοπία -ή, ίσως, από το τρένο, όπως έχουν γράψει άλλοι.

Πάω στοίχημα ότι ο γιος του Δάσκαλου θα δέχεται χωρίς κανένα πρόβλημα το μαντίλι, το πιρούνι και το τρένο. Ίσως να τον ενοχλούν άλλες λέξεις, που θα έχει αλλάξει η ορθογραφία τους, αλλά δεν θα διακινδυνέψω να προφητέψω ποιες θα’ναι αυτές.

Φοβάμαι μόνο μήπως και τον γιο του Δάσκαλου τον απασχολεί η χρεοκοπία, και όχι για την ορθογραφία της!… 

sarantakos.wordpress.com

Η απάντηση Γιούνκερ στην επιστολή Τσίπρα για τα εργασιακά

Απάντηση στην επιστολή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα εξέδωσε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Ο πρωθυπουργός ζητούσε από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αλλά και τον Ντόναλντ Τουσκ (Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση για το κατά πόσο το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και ειδικά σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ισχύει σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ ή για όλα τα κράτη μέλη εκτός της Ελλάδας.

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το κοινωνικό κεκτημένο της ΕΕ εφαρμόζεται στην Ελλάδα και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημοσίως με τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα ήδη από τον Μάιο 2015 εξέφρασα την υποστήριξή μου σε δίκαια και αποτελεσματικά συστήματα συλλογικών διαπραγματεύσεων», αναφέρει και επισημαίνει:

«Πιστεύω ότι πρέπει να επιτευχθεί μια συμφωνία που θα σέβεται τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από όλες τις πλευρές κατά την έναρξη του προγράμματος: οι δεσμεύσεις των ελληνικών αρχών να μην αντιστρέψουν τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο παρελθόν για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας. Και η δέσμευση των πιστωτών να δώσουν στην Ελλάδα το επιθυμητό και απαραίτητο περιθώριο ελιγμών για να δημιουργήσει το δικό της μέλλον. Όλα αυτά με σεβασμό προς το κοινωνικό κεκτημένο, του οποίου είμαστε οι θεματοφύλακες».

Σχολιάζοντας την απάντηση Γιούνκερ, κυβερνητικές πηγές εξέφρασαν την ικανοποίησή τους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την επισήμανση του προέδρου της Κομισιόν για την ισχύ του κοινωνικού ευρωπαϊκού κεκτημένου. Οπως τόνισαν πρόκειται για «σημαντικό βήμα» καθώς αποτελεί αναγνώριση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Δικαιώνονται οι θέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού και της κυβέρνησης οι οποίοι θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για τα εργασιακά, πρόσθεσαν οι ίδιες πηγές.

Ολόκληρη η επιστολή Γιούνκερ

«Διάβασα την επιστολή του Πρωθυπουργού με μεγάλη προσοχή. Κατανοώ το ευρωπαϊκό πνεύμα και την έκκληση για επιστροφή στην ομαλότητα μετά από τόσες προσπάθειες του ελληνικού λαού. Για μένα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το κοινωνικό κεκτημένο της ΕΕ εφαρμόζεται στην Ελλάδα και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημοσίως με τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα ήδη από τον Μάιο 2015 εξέφρασα την υποστήριξή μου σε δίκαια και αποτελεσματικά συστήματα συλλογικών διαπραγματεύσεων. Για τον λόγο αυτό, η Επιτροπή προέβη σε αξιολόγηση των κοινωνικών επιπτώσεων του νέου προγράμματος πριν την ολοκλήρωσή του τον Αύγουστο του 2015. Και αυτός είναι ο λόγος, όταν πρόκειται για μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, για τον οποίο πιέσαμε ώστε μια ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων να προβεί σε συστάσεις, υπό το πρίσμα των ευρωπαϊκών και διεθνών βέλτιστων πρακτικών.

Αυτοί οι εμπειρογνώμονες παρουσίασαν την έκθεσή τους το περασμένο φθινόπωρο και υποστηρίζουμε τις συστάσεις τους. Ορισμένες από αυτές είναι ξεκάθαρες, όταν πρόκειται για την εφαρμογή του νόμου. Άλλες είναι πιο ελαστικές, όταν πρόκειται για πρακτικές ρυθμίσεις ή τρόπους εργασίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όπως ορθώς υπενθυμίζει η έκθεση, και είναι γνωστό σε όλους, δεν υπάρχει «ένα μέγεθος που να ταιριάζει σε όλους» στο κοινωνικό κεκτημένο ή στο οικονομικό εγχειρίδιο, όταν πρόκειται για την οργάνωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι σε αυτά τα θέματα δεν πρέπει να υπάρχει ούτε χώρος για ιδεολογικές προσεγγίσεις.

Από εμπειρία, και έχω ειδικούς γύρω από το τραπέζι, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι το πώς το σύστημα έχει σχεδιαστεί στα χαρτιά, αλλά αυτό που οι κοινωνικοί εταίροι πράττουν, μέσω της ικανότητάς τους να συμμετέχουν αυτόνομα αλλά και από κοινού με τις δημόσιες αρχές.

Τα ζητήματα αυτά αποτελούν μέρος της συζήτησης σχετικά με τη δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος για την Ελλάδα και συμφωνώ ότι είναι προς το συμφέρον όλων μας να ολοκληρωθεί γρήγορα. Δεν είμαστε μακριά: σημαντική πρόοδος έχει σημειωθεί τις τελευταίες βδομάδες και τις τελευταίες μέρες ακόμα μέχρι και αργά χθες το βράδυ.

Πιστεύω ότι πρέπει να επιτευχθεί μια συμφωνία που θα σέβεται τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από όλες τις πλευρές κατά την έναρξη του προγράμματος: οι δεσμεύσεις των ελληνικών αρχών να μην αντιστρέψουν τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο παρελθόν για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας. Και η δέσμευση των πιστωτών να δώσουν στην Ελλάδα το επιθυμητό και απαραίτητο περιθώριο ελιγμών για να δημιουργήσει το δικό της μέλλον. Όλα αυτά με σεβασμό προς το κοινωνικό κεκτημένο, του οποίου είμαστε οι θεματοφύλακες.

Νομίζω ότι όλοι οι φορείς θα πρέπει να εργαστούν με υπευθυνότητα για την επίτευξη συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Το επόμενο ραντεβού θα πρέπει να είναι στο Eurogroup της 7ης Απριλίου. Ιδανικά, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να παρουσιάσουμε μια συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο μέχρι τότε και εμείς θα συνεχίσουμε να σας υποστηρίζουμε για τον σκοπό αυτό. Καλώ όλους να συνεχίσουν το έργο τους σε αυτό το πνεύμα».

 tvxs.gr

    

Έτοιμοι να τα δεχθούν όλα τον Απρίλιο

Των Βασίλη Γεώργα και Γιώργου Φιντικάκη

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον με το ένα χέρι πάνω από το χαρτί αποδοχής της συμφωνίας τριετούς λιτότητας με την τρόικα και με το άλλο καμώνεται ότι γράφει τη διακήρυξη της «ρήξης» αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως σχεδιάζει στην καθοριστική εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ τον Απρίλιο.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έχει δεχτεί όλο το πακέτο των δημοσιονομικών μέτρων λιτότητας ύψους 3,6 έως 3,9 δισ. ευρώ για την επόμενη τριετία (συντάξεις, αφορολόγητο κλπ) και κρατά σκοπίμως ανοιχτά τα εργασιακά όχι για λόγους ιδεολογικούς αλλά για λόγους στρατηγικής και εσωτερικών ισορροπιών.

Απομένει να παιχτεί ένα τελευταίο μονόπρακτο στη Ρώμη το Σαββατοκύριακο από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ο οποίος θα εμφανιστεί να κατακεραυνώνει στα λόγια την Ευρώπη για το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, πριν η κυβέρνηση περάσει στο επόμενο στάδιο των «υπογραφών» και επιχειρήσει να θέσει στην κεντρική επιτροπή του κόμματος και στην κοινοβουλευτική της ομάδα το πλήρες κείμενο της συμφωνίας.

Στις επόμενες 48 ώρες μέχρι το βράδυ της Κυριακής, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να απαντήσει θετικά ή αρνητικά για το αν δέχεται το «τελεσίγραφο» του ΔΝΤ ώστε να ανοίξει ο δρόμος επιστροφής του Ταμείου και των υπόλοιπων «θεσμών» στην Αθήνα ή να επιτευχθεί εκ του μακρόθεν μια τεχνική συμφωνία η οποία θα επικυρωθεί από το Eurogroup της 7ης Απριλίου. Επί της ουσίας τα πάντα έχουν συμφωνηθεί, δεν πρόκειται όμως να επικυρωθούν πριν την τριήμερη σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον όπου θα αποφασιστούν οι όροι συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και θα δρομολογηθούν – εφόσον ανοίξει τελικά το σχετικό παράθυρο- αποφάσεις για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους μετά το 2018.

Το στίγμα αυτό δίνει κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης που μιλώντας στο liberal.gr απορρίπτει μεν τις αιτιάσεις για«άνευ όρων συμφωνία» και επικαλείται ξανά τα περίφημα αντίμετρα, αλλά επί της ουσίας παραδέχεται πως το μεγαλύτερο κομμάτι της διαπραγμάτευσης έχει πλέον ολοκληρωθεί χωρίς τα αρχικώς προσδοκώμενα οφέλη.

Το επιχείρημά του είναι ότι «αν καταφέρουμε να πείσουμε τους δανειστές να δεχτούν από το 2018 ότι θα επιτευχθεί ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% την ερχόμενη χρονιά και συμφωνήσουν να εφαρμόσουμε τα αντίμετρα ταυτόχρονα με τα μέτρα από την πρωτοχρονιά του 2019 «τότε θα έχουμε κερδίσει». Η εκτίμηση του συγκεκριμένου υπουργού είναι ότι ακόμη και σε αυτή την πολύ δύσκολη διαπραγμάτευση, όπου διακυβεύονται σοβαρά ιδεολογικά διλήμματα, αυτό που δεν θα διακυβευτεί θα είναι η συνοχή του κυβερνητικού μπλοκ.  

«Περνά η συμφωνία δίχως πρόβλημα»

«Αν κάνοντας μια προβολή στο μέλλον, πρέπει να απαντήσω στο ερώτημα κατά πόσο η συμφωνία έτσι όπως έχει προδιαγραφεί έως σήμερα, έχει πιθανότητες να εγκριθεί από τα όργανα και την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντησή μου είναι πως ναι, θα περάσει χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα», λέει ο συνομιλητής μας.

Το μήνυμα είναι πως ούτε και τώρα, παρ’ ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται να κόψει συντάξεις, να ανοίξει την πόρτα στις ομαδικές απολύσεις, και να πουλήσει μονάδες της ΔΕΗ, διαφαίνεται κίνδυνος ρήξης στο εσωτερικό της ή για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του συνομιλητή μας «οι όποιες τριβές είναι πολιτικά διαχείρισιμες».

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα είναι εύκολα, αφού όπως λέει, την συσπείρωση σε κοινοβουλευτική ομάδα και κόμμα θα διευκολύνουν αποφάσεις όπως λχ να συνοδεύεται η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων από επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς για τους συνταξιούχους να γίνει σταδιακά παρά σε λιγότερες δόσεις και πιο απότομα.                                                                         

Ζητείται νίκη έστω και Πύρρειος

Η κυβέρνηση αναζητά αγωνιωδώς, πάντως, μια συμβολική νίκη στις συλλογικές συμβάσεις, τις ομαδικές απολύσεις και το δικαίωμα ανταπεργίας των εργοδοτών, με σκοπό να την περιφέρει στο εσωτερικό του κόμματός του ως «λάφυρο» του ιδεολογικού αγώνα που κάνει εναντίον των «νεοφιλελεύθερων εμμονών» του Βερολίνου και του ΔΝΤ.

Πιθανόν στην πορεία να καταγραφεί μια τέτοια Πύρρειος νίκη, πλην όμως για την ώρα, δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης τυγχάνουν θετικής υποδοχής. Όχι μόνο από το ΔΝΤ που δεν έχει κάνει βήμα από τις αρχικές θέσεις του, αλλά ούτε ακόμη και από τους παραδοσιακούς συμμάχους της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Το χθεσινό «άδειασμα» του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ σε απάντηση της επιστολής Τσίπρα είναι απόλυτα ενδεικτικό της συμπαγούς θέσης των δανειστών έναντι της Ελλάδας καθώς τα μηνύματα είναι πως α. το ευρωπαϊκό κεκτημένο εφαρμόζεται στην Ελλάδα β. δεν υπάρχει μια συνταγή που εφαρμόζεται από κοινού σε όλους και γ. δεν πρέπει να μην αντιστραφούν οι μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο παρελθόν για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας. δ το θέμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν είναι ιδεολογικό.

Κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης με γνώση των όσων τεκταίνονται στο εσωτερικό, έλεγε πάντως χθες στο Liberal ότι δεν αναμένεται σύντομα συμφωνία και έδειξε πλέον ως ορόσημο το Eurogroup της 22ας Μαϊου. «Δεν έχω την εντύπωση πως θα προκύψει κάτι σύντομα. Δεν θα πέσουν υπογραφές πριν από την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ στις 23 Απριλίου όπου θα καθορίσει και τον ρόλο του Ταμείου», σημείωσε σε συνομιλία μας μαζί του, εκφράζοντας την εκτίμηση πως μέχρι τότε το ΔΝΤ θα εκμεταλλεύεται τον χώρο που του έχουν αφήσει οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να πιέζει και αντιστοίχως η ελληνική πλευρά να αμύνεται.

Στο μεταξύ το παζάρι καλά θα κρατεί, με ζητούμενο για παράδειγμα ένα συμβιβασμό στα ενεργειακά, όπου εμείς δεχόμαστε να πουλήσουμε μονάδες της ΔΕΗ με αντάλλαγμα να ελαφυνθούν οι απαιτήσεις των δανειστών στο εργασιακό. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι και οι δανειστές το έχουν δεχτεί. «Η αξιολόγηση θα ολοκληρωθεί εφόσον η ελληνική κυβέρνηση κάνει υποχωρήσεις στα εργασιακά και το ασφαλιστικό», ήταν το μήνυμα του Πόουλ Τόμσεν την περασμένη Πέμπτη σε ομιλία του στην Οξφόρδη.

Το γεγονός ωστόσο και μόνο ότι παζαρεύουμε εργοστάσια της ΔΕΗ προκειμένου να κερδίσουμε κάτι στις ομαδικές απολύσεις ή στις συλλογικές συμβάσεις, και παρ' όλα αυτά στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγει μύτη, λέει πολλά. Σε μια στιγμή που τα πάντα είναι στο τραπέζι, και που οι πάλαι ποτέ μπετόν κόκκινες γραμμές έχουν σπάσει, ουσιαστική παρ' όλα αυτά απειλή στο εσωτερικό της κυβέρνησης, δεν φαίνεται να προκύπτει προς ώρας τουλάχιστον.

liberal.gr  

Οι νέες τιμές και τα νέα διόδια στους δρόμους

Την πρώτη γεύση θα πάρουν οι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου από τα νέα τμήματα αυτοκινητόδρομου θα βρουν μπροστά τους αλλά και τους νέους σταθμούς διοδίων.

Αναλυτικά, στη διαδρομή Αθήνα – Πάτρα οι οδηγοί θα πρέπει να πληρώσουν συνολικά 11,50 ευρώ. Θα υπάρχουν σταθμοί σε Ελευσίνα (2,10 ευρώ, Ισθμός (1,80 ευρώ), Ζευγολατιό (2,40 ευρώ), Ρίο (2,40 ευρώ), ενώ θα υπάρχουν και πλευρικοί σταθμοί σε Νέα Πέραμο, Αγ. Θεοδώρους και Πάχη με τιμές 1,40, 0,50 και 0,90 ευρώ αντίστοιχα.

Από το Αντίρριο ως τα Ιωάννινα το κόστος των διοδίων θα είναι στα 12,45 ευρώ και θα υπάρχουν σταθμοί σε Κλόκοβα, Αγγελόκαστρο, Μενίδι και Τέροβο, αλλά και πλευρικοί σταθμοί διοδίων σε Γαυρολίμνη, Μεσολόγγι, Κουβαρά, Άρτα και Γοργόμυλο.

Στη διαδρομή από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη θα δημιουργηθούν νέοι σταθμοί διοδίων σε Μακρυχώρι (2,50 ευρώ) και Λεπτοκαρυά (3,20 ευρώ) και το συνολικό κόστος της διαδρομής θα είναι 30,45 ευρώ.

Στη Θεσσαλία ο νέος δρόμος Ξυνιάδα – Τρίκαλα θα έχει κόστος διοδίων 5,05 ευρώ με δυο σταθμούς σε Τρίκαλα και Σοφάδες ενώ σε δεύτερη φάση θα προστεθούν άλλοι δυο σταθμοί σε Λιανοκλάδι και Οξύνεια με κόστος 7,95 ευρώ.

Καραμανλής, Σημίτης, Γιώργος επιστρέφουν ξανά

Μετά τις δηλώσεις του Κ. Καραμανλή για τη σημερινή συγκυβέρνηση και το Βατοπέδιο και μετά την πρώτη συνέντευξη του Κ. Σημίτη στην τηλεόραση την προσεχή Τρίτη συμπληρώθηκε η επανεμφάνιση στην πολιτική σκηνή των μέχρι πριν μήνες ουσιαστικά βουβών τριών ισχυρών πρωθυπουργών της τελευταίας 20ετίας, αφού ο Γ Παπανδρέου έχει ήδη ιδρύσει κίνημα. Οι τρείς δηλώνουν παρόντες, χωρίς όμως να πουν ούτε μια λέξη για τις ευθύνες που έχουν για την πορεία του τόπου μέχρις εδώ! Διαιωνίζοντας έτσι το παράδειγμα του αλαζόνα και αμετανόητου και στους σημερινούς ηγέτες.

Από τους τρείς οι δύο, Σημίτης και Παπανδρέου, είναι κοινοβουλευτικά απόντες εδώ και 6 χρόνια στην πιο κρίσιμη περίοδο της χώρας από τον Β Παγκόσμιο, ενώ ο Κ Καραμανλής αν και δεινός ρήτορας είναι στην αίθουσα της Βουλής σε ρόλο διακοσμητικό! Η πείρα και η γνώση και των τριών είναι έτσι ουσιαστικά άχρηστη για το λαό και το πολιτικό προσωπικό του τόπου.

Και είναι άχρηστη όχι γιατί δεν την καταθέτουν οι ίδιοι ανοιχτά μέσα και έξω από τη Βουλή. Είναι άχρηστη γιατί μη έχοντας κάνει ούτε ίχνος δημόσιας αυτοκριτικής έχουν απαξιώσει πολιτικά τους εαυτούς τους. Υπό αυτή τη συνθήκη η αυθόρμητη και φυσιολογική αντίδραση των πολιτών απέναντί τους είναι η αντίστοιχη ενός εισαγγελέα σε έναν κατηγορούμενο. Καταδικαστική.

Ο κ Σημίτης αγορεύει προσκεκλημένος σε ομιλίες ως άμωμος πρωθυπουργός, την ώρα που γύρω του η Ελλάδα συγκλονιζόταν από σκάνδαλα σαν της SIEMENS, του Χρηματιστηρίου, των εξοπλιστικών ΤΟR Μ1 και αεροσκαφών, των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, του Εθνικού Κτηματολογίου, των ομόλογων του Ταμείου Οδοποιίας, της ΕΑΒ, της «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή» με ληστεία των ταμείων, του συστήματος ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων, την ομολογία του Θ. Τσουκάτου για το 1 εκατομμύριο προς τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ!

Κι αυτά δεν είναι τα μόνα. Αλλά, ο Κ Σημίτης, όπως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί, θεωρούν ότι οι ίδιοι δεν είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις και παραλείψεις των υπουργών τους, παρά ότι είναι υπεύθυνοι μόνο  για να εντέλλονται και να προεδρεύουν. Για τα πάρτι που γίνονται γύρω τους και δίπλα τους με τα λεφτά του ελληνικού λαού δεν έχουν ευθύνη!

Ούτε λέξη, λοιπόν δεν έχει ξεστομίσει για όλα αυτά ο μακροβιότερος σύγχρονος Έλληνας πρωθυπουργός! Αλλά και οι άλλοι δύο συνάδερφοί του δεν πάνε πίσω σε νοοτροπία.

Ο Κ Καραμανλής δεν έχει απαντήσει καν ο ίδιος στη Βουλή, όπου έχει κατά κόρον την ευκαιρία, στο ερώτημα «πώς ακριβώς φτάσαμε στο παρά πέντε της χρεοκοπίας επί των ημερών του». Για όλα φταίει ο κακός Σημίτης; Έχουμε ακούσει διάφορες εκδοχές από υπουργούς, εκθέσεις και καλοθελητές, αλλά ποτέ από εκείνον, που τα λεγόμενά του ως πρωθυπουργού έχουν εκ των πραγμάτων άλλο βάρος για τους πολίτες.

Παραδικαστικό, υποκλοπές VODAFONE, άγριοι ξυλοδαρμοι στη Θεσσαλονίκη από ΜΑΤ, ακίνητα Μυκόνου, βίλα Μαγγίνα, αυθαίρετο Σουφλια, σκάνδαλο Βγενόπουλου, συνέχεια SIEMENS, σκάνδαλα Λιάπη και ΟΣΕ, σύστημα παρακολούθησης C4I,  Βατοπέδιο σε επίπεδο πολιτικών που παραγράφηκε, είναι μερικά από τα 45 μετρημένα σκάνδαλα της περιόδου 2004-2009.

Το σοβαρό: Οι προκλητικές υπογραφές του τότε υπουργού Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλου, ο οποίος γέμισε το δημόσιο με πάνω από 200.000 ανθρώπους με νομικό ακροβατισμό, τινάζοντας στον αέρα τα αντίστοιχα έξοδα του προϋπολογισμού και ενισχύοντας τον ιδρυματισμό σε βάρος των φορολογούμενων.

Ο Κ Καραμανλής ζήτησε τότε δημόσια συγνώμη μόνο για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη και υποχρέωσε σε παραίτηση μερικούς υπουργούς για τέσσερα από τα άλλα είναι η αλήθεια! Σήμερα, μετά την απόφαση του εφετείου, που επιβεβαιώνει ότι η λίμνη ήταν του δημοσίου και όχι της Μονής, αλλά αθωώνει τα μη πολιτικά πρόσωπα για απουσία δόλου, ο πρώην πρωθυπουργός ξιφουλκεί! Προς τι η τότε συγνώμη;!

Ο Γιώργος Παπανδρέου από την πλευρά του δεν απαντά ο ίδιος για την απόφασή του να παραδώσει τη χώρα στο ΔΝΤ, καθώς και για την απόφασή του να μην πάρει έγκαιρα μέτρα το Φθινόπωρο του 2009 προκειμένου να μη χρεοκοπήσει η χώρα, πράγμα που ήταν εφικτό, όπως τον κατηγόρησε προ εβδομάδων ο Κ Σημίτης.

Ο ίδιος επίσης εμφανίζεται ανεύθυνος για τις κινήσεις του υπουργού του Γ Παπακωνσταντίνου με τα στοιχεία της λίστας Λαγκάρντ και την εξαφάνισή της για κρίσιμο χρονικό διάστημα. Ακόμα, δεν απαντάει πώς αποφάσισε να υπογράψει μνημόνιο με το οποίο οι νόμοι του υπουργείου οικονομικών δεν περνάνε υποχρεωτικά από ψηφοφορία στη Βουλή!

Οι τρείς πρώην πρωθυπουργοί έχουν εμφανιστεί στο προσκήνιο τη ώρα που αισθάνθηκαν «ότι τους παίρνει», ο καθένας για τους λόγους του. Ο Γιώργος Παπανδρέου γιατί πιστεύει η οικογένειά του ότι πέρασε καιρός και μαλάκωσαν οι γωνίες, ο Κώστας Καραμανλής γιατί πιστεύει ότι η ηχηρή απόφαση για το Βατοπέδιο και η όψιμη διαφωνία του με τον τρόπο διακυβέρνησης Τσίπρα ανοίγει δρόμο επανάκαμψης σε πιο εμφανή ρόλο, ο Κώστας Σημίτης γιατί βλέπει τις προσπάθειες για μια εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά, στις οποίες εμπλέκεται ήδη από τη δημιουργία του Ποταμιού, να καρκινοβατούν επικίνδυνα. Έχει ρόλο.

Και οι τρείς, όμως, αγνοούν τον υπ αριθμόν ένα παράγοντα για να ξαναποκτήσουν κάποιο από το σεβασμό που ενέπνεαν, τουλάχιστον στους οπαδούς τους, αλλά και σε ευρύτερους χώρους. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την ειλικρινή αυτοκριτική και τη γενναία στάση απέναντι στους πολίτες.

Η χώρα πάσχει εδώ και δεκαετίες από έναν πρωθυπουργό που θα βγει και θα πει στο λαό με γενναιότητα «κυβέρνησα έτσι, αυτά τα λάθη έκανα, γι αυτούς τους λόγους, αποφάσισα να αλλάξω αυτό, ετούτο κι εκείνο, και πάμε προς τα εκεί».

Αυτή η γενναιότητα λείπει από τις πολιτικές ηγεσίες του τόπου ώστε να μην απαξιώνεται η προηγούμενη πολιτική τους και να έχει ο λαός ένα ακομπλεξάριστο παράδειγμα για μίμηση. Επειδή ο λαός είναι ό,τι βλέπει. Αυτό αντιγράφει  κι έτσι γίνεται. Και δεν γίνεται καλύτερος με ηγέτες που δεν έχουν το θάρρος να πουν «συγνώμη, έκανα λάθος, πάω σπίτι μου» ή «συγνώμη, έκανα λάθος, πάμε παρακάτω».

Οι τρείς πρωθυπουργοί ξαναεμφανίστηκαν. Αλλά, τόσο ίδιοι και αμετανόητοι, που δεν πάνε το λαό παρακάτω. Ο λαός χρειάζεται καθαρές εξηγήσεις και ειλικρινείς, γενναίες  απαντήσεις. Όχι αφορισμούς, συνθήματα και θριαμβολογίες. Απ αυτά καταστράφηκε.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης - liberal.gr

Γιατί οι Ελβετοί τιμούν τον Ιωάννη Καποδίστρια ως ευεργέτη, αλλά στην Ελλάδα δολοφονήθηκε

Πώς ο Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης συνέβαλε και στην δημιουργία της Ελβετίας, με αποτέλεσμα να τιμάται ως ευεργέτης και ήρωας και στην Ελλάδα πλήρωσε με τη ζωή του το τίμημα να γίνει κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1776. Ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας και έμεινε στην ιστορία ως κορυφαίος διπλωμάτης. Οι κινήσεις του σε μια ταραγμένη εποχή, άλλαξαν το μέλλον της Ευρώπης. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτός ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός του ουδέτερου κράτους της Ελβετίας, με το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα. Οι εμφύλιες έριδες και τα τοπικά συμφέροντα στην Ελλάδα οδήγησαν στη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της.

Όμως οι Ελβετοί απολαμβάνουν σήμερα την οργάνωση και τη δομή ενός κράτους-πρότυπο, που τους προσέφερε ο οραματιστής Έλληνας, απαλλαγμένοι από οικονομικά βάσανα και δυσβάστακτους δανεισμούς.

Η αποστολή του Καποδίστρια στην Ελβετία

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1776. Η δράση του, κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους, εντυπωσίασε τον τσάρο της Ρωσίας. Ο Καποδίστριας κέρδισε την εμπιστοσύνη του και ο τσάρος γρήγορα του ανέθεσε ένα δύσκολο έργο: την οργάνωση του κράτους της Ελβετίας. Οι Ρώσοι επιθυμούσαν να αποσπάσουν τους Ελβετούς από τη σφαίρα επιρροής των Γάλλων και έσπευσαν να υποστηρίξουν το σχέδιο του Έλληνα διπλωμάτη. Ο Καποδίστριας χώρισε την Ελβετία σε 19 αυτόνομα καντόνια, διαμόρφωσε την ιδέα της ουδετερότητας και συνέβαλε στο Σύνταγμά της.

Σύμφωνα με τον Lorenzo Amberg, πρέσβη της Ελβετικής συνομοσπονδίας, που μίλησε στη «Μηχανή του Χρόνου», ο Καποδίστριας κέρδισε ένα τιμητικό προνόμιο, που το έχουν ελάχιστοι στην ιστορία της Ελβετίας. Έγινε επίτιμος πολίτης δύο καντονιών. Της Γενεύης και του Βω.

Δείτε από το 34′ και έπειτα τις δηλώσεις του πρέσβη της ελληνικής συνομοσπονδίας:

bites.gr

Την έλεγαν «Γιουγκοσλαβία»…

Ήταν 24 Μάρτη 1999, πριν από δεκαοκτώ χρόνια, όταν άρχιζε το μακελειό που κράτησε 78 μέρες. Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία. Μια χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ, δεν υπάρχει πια. Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ.

   Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των χιλιάδων νεκρών, των «παράπλευρων απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων, ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), αυτοί που κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους το Διεθνές Δίκαιο, υποστήριζαν τότε ότι τα αμερικανικά «Στελθ» αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης» στα Βαλκάνια και τον κόσμο.

   Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος, που έγινε με πρόσχημα τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ. Μετά ακολούθησαν από Λιβύη μέχρι Συρία.

   Στον έναν μόλις χρόνο από τη λήξη των βομβαρδισμών στο «απελευθερωμένο» Κοσσυφοπέδιο είχαν συμβεί τα εξής:

4.121 επιθέσεις εναντίον Σέρβων Κοσσοβάρων, 757 Σέρβοι δηλώνονταν αγνοούμενοι, είχαν καταστραφεί 1.134 εκκλησίες, 102 μοναστήρια, 6 οστεοφυλάκια, 96 πύργοι και άλλα ιστορικά μνημεία. Φυσικά πρέπει να προστεθούν και δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες Σέρβοι από την περιοχή.

   Στις 78 μέρες της «ανθρωπιστικής» τους δράσης που ξεκίνησε στις 24/03/1999 λίγο πριν τις 9 το βράδυ όταν και ήχησαν οι σειρήνες στην Πρίστινα, στο Βελιγράδι, στην Ποντγκόριτσα, στο Νόβισαντ, τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ πραγματοποίησαν 35.788 μαχητικές αποστολές εναντίον 200 γιουγκοσλαβικών πόλεων.

   Το Κοσσυφοπέδιο και όλη η Γιουγκοσλαβία έγινε στόχος ακόμα και απαγορευμένου τύπου βομβών με θύματα χιλιάδες αμάχους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του αμερικανικού Πενταγώνου, η μία στις πέντε βόμβες που έπληξαν τη Γιουγκοσλαβία, δηλαδή περίπου 500.000 βόμβες, περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.

   Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι επιδρομείς εξαπέλυσαν κατά της Γιουγκοσλαβίας 35.450 δέσμες βομβών διασποράς, οι οποίες είναι απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες.

   Η επίθεση του ΝΑΤΟ έγινε με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Η αλήθεια είναι ότι όταν το 1999 αναπτύχθηκαν οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις στην περιοχή, καταγράφτηκαν 547 δολοφονίες και 932 απαγωγές Σέρβων, ενώ έως το 2009 και με σταθερή τη ΝΑΤΟική παρουσία στο Κόσσοβο, οι αριθμοί ήταν: 1.192 δολοφονίες, 1.303 απαγωγές και 1.305 τραυματισμοί.

   Η Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε το πειραματικό εργαστήριο για την σε ευρωπαϊκό έδαφος εμπέδωση της παγκόσμιας «νέας τάξης» μέσω των βομβαρδιστικών. Αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς, είχε και μια ακόμα πρωτιά: Έγινε το πειραματικό εργαστήριο για την εφαρμογή της «νέας τάξης» και με τη μέθοδο της κάλπης, και με τη μέθοδο των εκλογών.

   Στη μετά τους βομβαρδισμούς Γιουγκοσλαβία «αναγεννήθηκε» μέχρι και ο «πρίγκιψ Καραγεώργεβιτς», ο τύπος που τον έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου στην Αθήνα και τον αποκαλούσε «υψηλότατο».

   Στη μετα-βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία το πολιτικό δολάριο είχε μεγάλη πέραση: Σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια υπολόγιζε η «Ουάσιγκτον Ποστ» τα χρήματα που μέσω της CIA έπαιξαν το δικό τους ρόλο στις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία μετά την επιδρομή…

   Η «δημοκρατικότερη» εξέλιξη της επέμβασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ήταν φυσικά η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία. Μέχρι να φτάσουμε εδώ, είχαν προηγηθεί οι εκλογές – παρωδία στο Κοσσυφοπέδιο με απόντες βεβαίως τους Σέρβους, και με παρόντες τους δολοφόνους του UCK.

   Να θυμίσουμε ότι ο πρώτος ΝΑΤΟικός επίτροπος του Κοσσυφοπεδίου, ο κατοπινός υπουργός Εξωτερικών του Σαρκοζί, ο «σοσιαλιστής» Κουσνέρ, είχε δηλώσει ότι: «Οι εκλογές αυτές υπήρξαν οι καλύτερες που έχουν διεξαχθεί ποτέ στα Βαλκάνια». Σήμερα στο Κοσσυφοπέδιο δεσπόζει η μεγαλύτερη αμερικανοΝΑΤΟική βάση που υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο…

   Με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, λύθηκαν πολλά στόματα. Ένα από αυτά ήταν του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, λόρδου Οουεν. Το άρθρο του στην «Ουάσιγκτον Ποστ», την επομένη των βομβαρδισμών, είχε τον εξής εύγλωττο τίτλο: «Επανασχεδιάστε το χάρτη των Βαλκανίων».

   Τι έλεγε η τότε ελληνική κυβέρνηση για όλα αυτά; Σύμφωνα με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Γ. Παπανδρέου, τα σύνορα στην περιοχή δε θα έπρεπε να αλλάξουν, αλλά (διότι υπάρχει και ένα «αλλά»), αν αλλάξουν με «βελούδινο διαζύγιο» τότε ο κ. Παπανδρέου δε θα είχε πρόβλημα! Όπως αντιλαμβάνεστε, ένας νέος θεωρητικός είχε γεννηθεί. Ο θεωρητικός των «βελούδινων» πολέμων…

   Τα Βαλκάνια, η Γιουγκοσλαβία, δεν επελέγησαν τυχαία ως πεδίο θερμής εφαρμογής του νέου ΝΑΤΟικού δόγματος. Τα Βαλκάνια, με την έννοια της γεωστρατηγικής τους θέσης, δεν είναι μια οποιαδήποτε περιοχή. Είναι η περιοχή που έγινε σταυροδρόμι δυο Παγκόσμιων Πολέμων. Είναι η περιοχή που το σχέδιο του Γ΄ Ράιχ για την προέλασή του στην Ανατολή προϋπέθετε την κατάτμησή της. Η επέλαση της «νέας τάξης», λοιπόν, στη γεωγραφική περιφέρεια που ο Μπρζεζίνσκι έχει βαφτίσει «Ευρασία», προϋπέθετε τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων.

   Πώς ενήργησε στις συνθήκες της ΝΑΤΟικής θηριωδίας η Ελλάδα;

Όπως θυμούνται οι πάντες, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυριζόταν ότι «η Ελλάδα ΔΕΝ συμμετείχε στον πόλεμο»! Στα πλαίσια αυτής της «μη συμμετοχής», ήταν το ΠΑΣΟΚ των κ. κ. Σημίτη – Παπανδρέου που:

Μετέτρεψε την Ελλάδα σε διοικητικό κέντρο του πολέμου των 78 ημερών,

κατέστησε την Ελλάδα ένα παντός καιρού διαμετακομιστικό κέντρο των πεζοναυτών που «εξανθρώπιζαν» τα Βαλκάνια,

έστειλε το αντιτορπιλικό «Θεμιστοκλής» στην Αδριατική υπό τη σημαία του ΝΑΤΟ,

παραχώρησε το Λιτόχωρο για την απόβαση των ΝΑΤΟικών,

παραχώρησε ακόμα και τις εθνικές οδούς της χώρας για να περνούν τα τανκς των «συμμάχων».

   Η κυβέρνηση που «δεν συμμετείχε» στο έγκλημα, ήταν η κυβέρνηση που, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, από την έναρξη του πολέμου μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη 1999, έδωσε την άδεια να περάσει από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός:

1000 αεροσκάφη,

420 πλοία,

510 σιδηροδρομικοί συρμοί με πολεμικό υλικό,

1.400 φάλαγγες στρατιωτικών οχημάτων διαφόρων τύπων,

60.000 στρατιώτες…

   Η κυβέρνηση – που «δεν συμμετείχε» – μετέτρεψε την Ελλάδα σε μόνιμο ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο.

   Όσα έγιναν το 1999 και όσα ακολούθησαν δεν εμπόδισαν τις «πατριωτικές φιέστες» πάνω στο πτώμα της Γιουγκοσλαβίας. Να θυμίσουμε μόνο τούτο: Μερικούς μήνες μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, ο τότε υπουργός Αμυνας, ο Ακης Τσοχατζόπουλος, έστησε ειδική φιέστα στο Ουρόσεβατς (σσ: το Ουρόσεβατς είναι μία από τις περιοχές που ομολογημένα επλήγη με βόμβες ουρανίου και πλουτωνίου).

   Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε στο πλευρό του τη ΝΔ και το ΣΥΝ. Σ’ εκείνη τη φιέστα ήταν που έλαμψε το αστέρι της κ. Δαμανάκη, που για λογαριασμό του ΣΥΝ (τότε), απευθυνόμενη στους Έλληνες φαντάρους που συμμετείχαν στη ΝΑΤΟική δύναμη κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, προέβη στην ακόλουθη δήλωση:

«Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε, μας βγάζετε ασπροπρόσωπους και η Ελλάδα μπορεί να είναι περήφανη για σας»!

   Ήταν υπερήφανη, δηλαδή, η κ. Δαμανάκη (του ΣΥΝ, τότε) επειδή Έλληνες φαντάροι λειτουργούσαν σαν μισθοφόροι του ΝΑΤΟ. Ένιωθε ότι βγαίνει ασπροπρόσωπη η κυρία Δαμανάκη (του ΣΥΝ τότε και επίτροπος της ΕΕ κατόπιν) από το γεγονός ότι Έλληνες φαντάροι βρίσκονται εκτός των συνόρων της χώρας και εκτελούν τις διαταγές των Αμερικανών.

   Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν μια «πρόβα τζενεράλε» και για το «Διεθνές Δίκαιο» του 21ου αιώνα. Απόδειξη ότι η προσφυγή της Γιουγκοσλαβίας εναντίον εκείνων που τη βομβάρδισαν απορρίφθηκε.

   Όπως είχε ανακοινώσει η εισαγγελεύς του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης (στα κελιά του οποίου δολοφονήθηκε ο Μιλόσεβιτς), η διεθνής κοινότητα θεώρησε αβάσιμους τους λόγους που επικαλέστηκε η Γιουγκοσλαβία όταν ζήτησε να απαγγελθεί η κατηγορία της γενοκτονίας εναντίον του Κλίντον, του Μπλερ, του Σολάνα, του Κλαρκ και της υπόλοιπης παρέας.

   Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ήταν η αρχή. Το είχε άλλωστε ξεκαθαρίσει ο Κλίντον:

«Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το ξανακάνουμε τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο αν είναι αναγκαίο, είτε στην Αφρική, είτε στην Κεντρική Ευρώπη», ήταν τα λόγια του, τον Ιούνη του 1999.

   Το έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν το τέλος των μύθων.

   Μύθος πρώτος: «Αν φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια θα γίνει σφαγή», μας έλεγαν.

   Με τι μας απειλούσαν δηλαδή; Μας απειλούσαν και μας απειλούν με κάτι που ήδη γίνεται, και γίνεται επειδή ακριβώς υπάρχει το ΝΑΤΟ στην περιοχή. Το ΝΑΤΟ «ήρθε να φέρει την ειρήνη» και στο μεταξύ οι Ουτσεκάδες σκοτώναν Σκοπιανούς, οι Σκοπιανοί καταδίωκαν Αλβανούς, οι Αλβανοί δολοφονούσαν Σέρβους, οι Σέρβοι της Βοσνίας εκτελούσαν Βόσνιους μουσουλμάνους, οι μουσουλμάνοι της Βουλγαρίας ζητούσαν αυτονομία, οι πράκτορες της CIA αλώνιζαν και αλωνίζουν στο Μαυροβούνιο, και κατά τ’ άλλα, το ΝΑΤΟ …φέρνει την ειρήνη.

   Είναι το ίδιο ΝΑΤΟ που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ το φέρνει στο Αιγαίο σαν …ναυαγοσώστη και που η κυβέρνηση του με τους ΑΝΕΛ παζαρεύει την ίδρυση νέας βάσης του στην Κάρπαθο!

   Μύθος δεύτερος: «Να μη φύγουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ από τα Βαλκάνια για να μην αλλάξουν τα σύνορα».

   Με τι μας απειλούσαν δηλαδή; Μας απειλούσαν και μας απειλούν με τα αποτελέσματα ενός εγκλήματος που ήδη διαπράττεται. Αρχής γενομένης από την απόφαση της ΕΕ το Δεκέμβρη του 1991, όλα αυτά τα χρόνια της ευρωενωσιακής και ευρωατλαντικής παρουσίας στα Βαλκάνια, τα Βαλκάνια γέμισαν προτεκτοράτα. Τα σύνορα έχουν ήδη αλλάξει.

    Κάτι ακόμα: Αυτοί που τότε διέλυσαν μια χώρα στο όνομα της προστασίας των μουσουλμανικών μειονοτήτων, είναι οι ίδιοι που σήμερα πνίγουν μουσουλμάνους πρόσφυγες στο Αιγαίο, είναι οι ίδιοι που, αφού κατασκεύασαν τους ισλαμοφασίστες τύπου ISIS και έφεραν τον πόλεμο στα σπίτια μας με τις τρομοκρατικές επιθέσεις από Λονδίνο μέχρι Μπατακλάν, ελεεινολογούν το Ισλάμ στο όνομα της δυτικής «ανεκτικότητας»…

Νίκος Μπογιόπουλος - imerodromos.gr