Δεν ήρθε ο βουλευτής στο χωριό...

Του Γιάννη Παντελάκη

Στην μεγάλη τοπική γιορτή του μικρού νησιού στο οποίο βρέθηκα, κάποιοι αναζήτησαν τους τοπικούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πήγε κανένας. Πήγε ένας υπουργός μόνο αλλά κι αυτός με ελικόπτερο και για λίγο.  Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μου έλεγαν, έχουν καιρό να πάνε. Αν αυτό που συμβαίνει σε μια μικρή κοινωνία, είναι ενδεικτικό γι αυτό που συμβαίνει σε όλη τη χώρα, τότε δεν χρειάζονται γκάλοπ και δημοσκοπήσεις, είναι φανερές οι διεργασίες που γίνονται και η μελλοντική πορεία των πραγμάτων.

Τι γίνεται λοιπόν σήμερα σ ένα νησί όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε στις εκλογές του Ιανουαρίου με 33,3% και μείωσε το ποσοστό του μόλις δυο μονάδες σ εκείνες του Σεπτεμβρίου του 2015 ; Οι τοπικοί βουλευτές δεν πηγαίνουν πια στο νησί, οι τελευταίες επισκέψεις τους (πολλούς μήνες τώρα) συνοδεύτηκαν από αποδοκιμασίες και έγιναν σε μικρό κύκλο ανθρώπων. Οι εποχές οπού κάθε παρουσία τους στο νησί συνοδευτόταν από θερμές υποδοχές, είναι παρελθόν που δεν φαίνεται να επανέρχεται.

Οι τοπικοί εκπρόσωποι του κόμματος στην μεγάλη πλειονότητά τους έχουν αποσυρθεί από τις τοπικές οργανώσεις, είναι απόλυτα απογοητευμένοι από την κυβερνητική πορεία και δηλώνουν πως δεν έχουν καμμία διάθεση επαναφοράς της στήριξης και ψήφων στο κόμμα. Κυρίαρχο στοιχείο της κριτικής όσα συμβαίνουν με την κυβέρνηση, όχι τόσο τα τοπικά προβλήματα που παραμένουν προβλήματα. Η σύνδεση με πλοία παραμένει προβληματική, οι παροχές υγείας το ίδιο με τους σοβαρά ασθενείς να μεταφέρονται με ελικόπτερα (αν υπάρχουν χρήματα), με τις προβληματικές υποδομές να παραμένουν προβληματικές. Αν δεν υπήρχε ο τουρισμός με θετικές επιδόσεις, το πρόβλημα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο.

Την ίδια στάση, τηρούν και οι ψηφοφόροι που έδωσαν την πρωτιά στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθούν από απόσταση και απέχουν, η ελπίδα που είχαν έχει αποσυρθεί οριστικά όπως φαίνεται και είναι ενδεικτικό πως αποφεύγουν ακόμα και τις πολιτικές συζητήσεις. Δεν βρίσκουν νόημα σ αυτές. Το νησί έχει ένα θετικό χαρακτηριστικό που δεν συναντάς συχνά στην περιφέρεια. Διατηρεί πολλούς νέους οι οποίοι μετά από ένα πέρασμα σε μεγάλες πόλεις ή το εξωτερικό, επέστρεψαν. Αρκετοί από αυτούς είχαν δραστηριοποιηθεί πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια πριν το 2015. Τώρα, στάση αποδοκιμασίας και απομάκρυνσης.

Από την μεγάλη αυτή δεξαμενή των «κοψοχέρηδων», ένα μικρό κομμάτι φαίνεται να προσεγγίζει τη Ν.Δ. (ο βουλευτής της οποίας κάθε τρεις και λίγο βρίσκεται στο νησί), αλλά η πλειονότητα δεν δηλώνει καμμία υποστήριξη σε άλλο πολιτικό σχηματισμό. Ακόμα και στις επίμονες ερωτήσεις για την μελλοντική στάση στις επόμενες εκλογές, δηλώνουν σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον πως θ απέχουν. Παρ ότι τέτοιες συμπεριφορές παρατηρούνται έντονα μετά από μια μεγάλη πολιτική απογοήτευση και κάποιοι έστω, γυρίζουν στην τελευταία τους κομματική επιλογή, αυτή την φορά πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, δείχνουν πως για πρώτη φορά ερωτοτροπούν με την αποχή.

Αρκετά χρόνια πριν, υπήρχε ένα τραγούδι (του Μπακαλάκου αν δεν κάνω λάθος) που έλεγε πως «ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από εκεί κι από δω...». Ήταν κριτικό για τους παλαιοκομματικού τύπου βουλευτές που έκαναν επισκέψεις για ψηφοθηρία στις εκλογικές τους περιφέρειες. Στις μέρες μας, δεν έρχεται ο βουλευτής στο χωριό. Για την ακρίβεια, ο ΣΥΡΙΖαίος βουλευτής... 

liberal.gr

Το κομματικό σύστημα «γέννησε» τη βόμβα στον Παπαδήμο

Το τρομοκρατικό χτύπημα στον Λουκά Παπαδήμο δεν είναι πρωτόγνωρο. Είναι απλώς «πετυχημένο». Γιατί όλα τα άλλα που επιχειρήθηκαν εδώ 6 χρόνια με τον ίδιο τρόπο, με πολλούς άλλους στόχους, απέτυχαν. Το ερώτημα, όμως, που χρειάζεται να σκεφτεί η κοινωνία δεν είναι γιατί χτυπάνε οι τρομοκράτες. Αλλά, τι τους γέννησε. Και σ' αυτό η απάντηση είναι αμείλικτη: Το υπάρχον κομματικό σύστημα.

Το ερώτημα δεν είναι τι έκανε ο Λουκάς Παπαδήμος και έγινε στόχος. Το ερώτημα είναι τι έκανε το  πολιτικό σύστημα και έγινε στόχος ο Λ. Παπαδήμος. Αν το πολιτικό σύστημα, η διανόηση και η κοινωνία δεν ορθώσουν αυτό το ερώτημα και αν δεν έχουν το θάρρος να απαντήσουν σ' αυτό το ερώτημα τότε η τρομοκρατία θα κερδίζει έδαφος και η Δημοκρατία θα χάνει.

Επειδή η τρομοκρατία, όπως και όλοι οι οργανισμοί, δεν γεννήθηκε από το πουθενά. Γεννήθηκε από την κακοποίηση και την απαξίωση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εδώ και 43 χρόνια. Μιας Δημοκρατίας, που παλινορθώθηκε το 1974 μετά από μια 7χρονη δικτατορία, αλλά δεν παλινορθώθηκε σε βάσεις δικαιοσύνης και συμφιλίωσης. Ούτε σε βάσεις ευνομίας και πατριωτικής συνείδησης.

Η περίφημη αποχουντοποίηση δεν τολμήθηκε από τη μεταπολιτευτική κυβέρνηση εθνικής ενότητας, παρ όλο που σ' αυτήν μετείχαν προσωπικότητες του αντιδικτατορικού αγώνα που είχαν παίξει το κεφαλάκι τους κορώνα γράμματα.

Και δεν τολμήθηκε από την Καραμανλική κυβέρνηση, που από τη μία πλευρά έδωσε χάρη στους πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος, που δεν εκτελέστηκαν όπως καταδικάστηκαν, και από την άλλη αμνήστευσε σχεδόν όλους τους χουντικούς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Γιατί από τις δύο αυτές κινήσεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαού αισθάνθηκε ότι ένα αόρατο χέρι κάλυψε εγκληματίες κατά της Δημοκρατίας. Και ήταν τραγικό γιατί η Δημοκρατία δεν στράφηκε, όπως όφειλε, εναντίον των βιαστών της.

Ο δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος έκανε μήνυση και δικάστηκαν οι δικτάτορες! Όχι η Δημοκρατία! Και ο πατέρας του Διομήδη Κομνηνού, που σκοτώθηκε στο Πολυτεχνείο, μήνυσε τους υπεύθυνους για τη δολοφονία του γιού του και έγινε η δίκη του Πολυτεχνείου. Όχι η ελληνική Δημοκρατία. Τέλος, οι συγγενείς και οι βασανισμένοι του Μίνη, του Οπρόπουλου, του Μουστακλή και άλλοι μήνυσαν τους βασανιστές και έγινε η δίκη των βασανιστών. Όχι η Δημοκρατία!

Και όταν τέλειωσαν όλα αυτά, η Δημοκρατία άφησε τους βιαστές της να μακροημερεύσουν και μερικούς να απολαύσουν την ελευθερία αμετανόητοι και προκλητικοί. Άφησε τους δολοφόνους της νεολαίας της στο Πολυτεχνείο να ζήσουν, παρά τις καταδίκες τους. Και άφησε τους βασανιστές εκείνων που την υπερασπίστηκαν να πέσουν στα μαλακά και αρκετούς να κυκλοφορούν και ελεύθεροι! Έχοντας κάνει φρικαλεότητες  στους βασιλόφρονες και τους δημοκράτες του κινήματος του ναυτικού, μέχρι τους δημοκρατικούς κεντρώους αξιωματικούς και τους αριστερούς αγωνιστές της παρανομίας.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που αυτή η Δημοκρατία γέννησε τότε τη 17 Νοέμβρη και ουσιαστικά δικαίωσε τον ΕΛΑ!

Δεν είναι τυχαίο που αυτή η Δημοκρατία, ουσιαστικά ρίχνοντας στα μαλακά τους πρωταίτιους του βιασμού της, ευθύνεται για το αίσθημα δικαιοσύνης που γεννήθηκε σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού όταν η 17 Νοέμβρη εκτέλεσε τον σταθμάρχη της CIA Γουέλτς.

Δεν είναι τυχαίο που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαού υποδέχτηκε με αίσθημα δικαίωσης τις εκτελέσεις των βασανιστών Μάλιου και Μπάμπαλη από τη 17 Νοέμβρη και την 1η Μάη.

Δεν είναι τυχαίο, που η λεγόμενη αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια έγινε βίαια από φοιτητές που δεν ανέχονταν να βλέπουν στις έδρες και στις πρυτανείες εκείνους τους πανεπιστημιακούς που χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο για μια καρέκλα. Έγινε βίαια με αυτοδικίες επειδή η Δημοκρατία αρνήθηκε να κάνει το καθήκον της και να τιμωρήσει με κανονικότητα εκείνους από τους επίορκους που τη βίασαν. Αφήνοντας έτσι χώρο στην αυτοδικία και την αναρχία.

Έτσι γεννήθηκε ο μύθος του αντάρτη τιμωρού στην ελληνική κοινωνία στα τέλη του ’70 και το ’80. Έτσι στις δημοσκοπήσεις τότε η 17 Νοέμβρη απολάμβανε της αποδοχής τεράστιου ποσοστού της κοινωνίας, μέχρι σημείου να θεωρεί η ίδια η οργάνωση ότι είχε «λαϊκή εντολή»!

Επιστέγασμα σ' όλα αυτά ήταν η σφοδρότητα, με την οποία η αστυνομία αντιμετώπιζε απλές διαδηλώσεις, διαλύοντας από την πρωτοφανή σε όγκο παλλαϊκή πορεία της επετείου της 21ης Απριλίου του 1975, όπου συμμετείχαν για πρώτη φορά υπερκομματικά εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα, για τρία αυγά που πετάχτηκαν στην αμερικανική πρεσβεία (!), μέχρι τις επόμενες του Πολυτεχνείου, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν νέοι άνθρωποι αναίτια, ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Καλτεζάς. Χωρίς να έχουν ακόμα γεννηθεί οι μπαχαλάκηδες.

Η εποχή της κομματοκρατίας

Έτσι γεννήθηκε η νέα σύγκρουση του κράτους με όσους ονειρεύονταν μια Δημοκρατία όταν θα έπεφτε η δικτατορία και όχι ένα νέο αυταρχικό κράτος, που κάλυπτε, εκτός των άλλων, και τούς χουντικούς πολιτικούς υπαλλήλους και μηχανισμούς και νοοτροπίες, λες και δεν πέρασε μια μέρα.

Έτσι οι βόμβες του ΕΛΑ στις εφορίες και σε δικαστές δεν καταδικάζονταν στα γκάλοπ από ένα μεγάλο πλήθος πολιτών σαν τρομοκρατία, αλλά γίνονταν δεκτές με αισθήματα δικαίωσης αδικημένων ή τύχαιναν αδιάφορης υποδοχής.

Ήταν λοιπόν η κοινοβουλευτική Δημοκρατία που ήταν απούσα εκεί και όπου έπρεπε για να εδραιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων μετά το 1974. Ήταν η κοινοβουλευτική Δημοκρατία που άφησε κενό στη λειτουργία της. Και ήταν η βία που ήρθε να καλύψει το κενό αυτό. Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία έδωσε το κενό στη βία. Επειδή η φύση απεχθάνεται το κενό.

Έτσι πορεύτηκε η ελληνική κοινωνία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οπότε η εγχώρια τρομοκρατία άρχισε να ξεθωριάζει. Και από τις δικές της ενέργειες που ήταν πια κατά την παραδοχή της «μακριά από το λαό», και εντελώς ακατανόητες πολιτικά και καταδικαστέες ως δολοφονίες, σαν του Μπακογιάννη, αλλά και από την αρχή μιας ευμάρειας που άφηνε αδιάφορο το μεγάλο κομμάτι του λαού για Δημοκρατικές διεκδικήσεις!

Ταυτόχρονα, το αγοραίο επίπεδο μέσα στο κοινοβούλιο μεταξύ των βουλευτών όλο και χαμήλωνε την εκτίμηση των πολιτών γι αυτή καθεαυτή την ποιότητα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Τη στιγμή μάλιστα, που αποδεικνυόταν στην πράξη ότι η κομματική ταυτότητα, ο βουλευτής της περιοχής, το συνδικάτο και όχι οι νόμοι που ψήφιζε το κοινοβούλιο ήταν οι ισχυρές εγγυήσεις αυτής της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας για τους πολίτες της. Καμιά σχέση με πολιτισμένη Δημοκρατία.

Χαριστική βολή στο ξεθώριασμα της τρομοκρατίας ήταν η αποκάλυψη των μελών της 17 Νοέμβρη και η απομυθοποίησή τους στα μάτια της κοινωνίας. Η οποία ήρθε ταυτόχρονα με το μπούμ στην ευμάρεια της μεσαίας τάξης, με την εισροή φτηνού δανεικού χρήματος στην τσέπη της. Τη θέση οποιουδήποτε ενδιαφέροντος για τη Δημοκρατία την πήρε το ενδιαφέρον για πλουτισμό, επίδειξη και αρπαγή στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Με οδηγό το πολιτικό προσωπικό!

Έτσι ξεθώριασε για μερικά χρόνια η αίγλη της τρομοκρατίας στη χώρα μέχρι την επόμενη δημοκρατική εκτροπή. Εκ μέρους της Δημοκρατίας πάλι! Επειδή όλα αυτά τα χρόνια η κοινοβουλευτική Δημοκρατία αντί να διδάσκεται και να φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού από τους λειτουργούς της, αντικαταστάθηκε από την καθημερινή νοοτροπία της αυθαιρεσίας, της ανοχής, της ατιμωρησίας, της υπερπροστασίας και της λατρείας του ατόμου σε βάρος της προστασία της έννοιας του συνόλου. Της ενιαίας κοινωνίας.

Μέσα σ' αυτή την εκτροπή - και εξαιτίας της - ήρθε και η χειρότερη: Η ύποπτη ως αναίτια καταδίκη του λαού σε επιτήρηση από το ΔΝΤ το 2010, αφού είχε προηγηθεί πάνω από ένας χρόνος απειλών και  προειδοποιήσεων απ΄έξω κι από μέσα για την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Η εγκληματική αδιαφορία της κυβέρνησης Καραμανλή και οι πολιτικάντικοι τσαρλατανισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου, γέννησαν την επόμενη δεξαμενή πολιτών που ήταν έτοιμοι να υποδεχτούν ευνοϊκά μια «λαϊκή αντιβία» στη βία που άρχισαν να υφίστανται. Για την οποία ήταν ανέτοιμοι και ανυποψίαστοι. Ζούσαν στη μακαριότητα του λεφτά υπάρχουν και θα διαιωνίζονται! Έτσι τους γαλουχούσε αντί να τους προστατεύσει η κοινοβουλευτική Δημοκρατία!

Ο περίοδος του εκμαυλισμού του λαού.

Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ελληνική Δημοκρατία δεν φρόντισε όλα τα προηγούμενα χρόνια να εδραιωθεί σαν πίστη στο λαό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου που είχε την ευκαιρία να το κάνει αυτό σαν εκφραστής στρωμάτων που μέχρι τότε ήταν ριγμένα πολιτικά και οικονομικά άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου, καθιερώνοντας την αυθαιρεσία των πολιτών, την παγαποντιά, το κλέψιμο, την αναξιοκρατία και τον επιδοματικό κρατισμό σαν κυρίαρχες αξίες.

Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχασε κάθε νόημα στην κοινωνία των πρασινοφρουρών που διόριζαν όποιον ήθελαν, ήλεγχαν όποιον ήθελαν, καταδίκαζαν όποιον ήθελαν, σπίλωναν όποιον ήθελαν και θεωρούσαν το εαυτό τους εκφραστή της μοναδικής αλήθειας. Ο ίδιος, ο πρωθυπουργός νομιμοποίησε την κλοπή της δημόσια περιουσίας, ορίζοντας κι όλας το πλαφόν στα 400 εκατομμύρια!

Αλλά, η Δημοκρατία κακοποίησε τον εαυτό της και στη μετέπειτα κοινωνία των εκσυγχρονιστών. Όπου μια κλίκα πολιτικών σε αγαστή συνεργασία με επιχειρηματίες, ευτελίζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και αξιοκρατίας κατακρεούργησαν το δημόσιο ταμείο που περιέχει τον κόπο των πολιτών για να θησαυρίσουν με μίζες και δουλειές δισεκατομμυρίων.

Η Δημοκρατία δεν στάθηκε φραγμός ούτε στα μεγάλα σκάνδαλα με τα εξοπλιστικά συστήματα, με τη Siemens, με τα ναυπηγεία, με το Χρηματιστήριο, με τα δομημένα ομόλογα στα ασφαλιστικά ταμεία, με τις μίζες στα ταμεία των κομμάτων, με τη Reinmenthal, με τη Vodafone, με τα λαθρεμπόρια καυσίμων, με τους εργολάβους που θησαύριζαν ταλαιπωρώντας τους πολίτες για χρόνια σε έργα δρόμους που δεν έλεγαν να τελειώσουν υπερτιμολογούμενα. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν ήταν παρούσα ούτε στις αίθουσες της Δικαιοσύνης, όπου μεγαλόσχημοι απατεώνες δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους και άλλοι έπεφταν στα μαλακά, έχοντας ροκανίσει δημόσιο χρήμα. Ακόμα και σήμερα ο ταμίας του ΠΑΣΟΚ Θ. Τσουκάτος και κανείς από τους υπεύθυνους του κόμματος δεν έχει πληρώσει το χρέος του προς τη Δημοκρατία για το 1.000.000 ευρώ που παραδέχτηκε ότι κατέθεσε στα ταμεία του κόμματός του, προερχόμενα από τα ταμεία της SIEMENS! Όλα καλώς καμωμένα!

Άπειρα τα παραδείγματα μιας χώρας ξέφραγο αμπέλι, όπου η πολιτική των κομμάτων λειτουργεί περισσότερο σαν κλίκα κλοπής της δημόσιας περιουσίας και διακυβέρνησης με ανευθυνότητα και περιφρόνηση για το συμφέρον της πατρίδας και του λαού. Μόνη μέριμνα η χρήση του κρατικού μηχανισμού ώστε με εκβιασμούς ψηφοθηρικούς να διαιωνίζεται η νομή της εξουσίας και τα εξ αυτής οφέλη. Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία απούσα.

Η Δημοκρατία, λοιπόν, είναι απούσα στη χώρα όχι επειδή δεν διδάσκεται στα σχολεία, όπου έτσι κι αλλιώς διδάσκεται ελλιπώς. Είναι απούσα γιατί η Δημοκρατία διδάσκεται από την πράξη. Και στην πράξη οι πολίτες βλέπουν και ζουν αυτό που περιέγραψα πιο πάνω από το 1974 διαρκώς. Κομματοκρατία, ρουσφέτι, αδικία, αυθαιρεσία Με μια λέξη, παρέκκλιση. Εκτροπή.

Η μετατροπή της χώρας σε μπανανία

Σ' αυτό το περιβάλλον έφεραν οι πολιτικοί της Ελλάδας τη χώρα στην επιτήρηση του ΔΝΤ και στα μνημόνια των δανειστών, χωρίς να έχει πρόβλημα χρέους η χώρα και χωρίς οι τράπεζές της να είναι φορτωμένες με τοξικά χαρτιά όπως ήταν κατάφορτες οι ευρωπαϊκές και αμερικάνικες τράπεζες!

Έφεραν τη χώρα ενώ μπορούσαν έστω και την ύστατη στιγμή να επιβάλουν στους εαυτούς τους μια νοικοκυρεμένη στροφή, χωρίς πολλές θυσίες του λαού και χωρίς τη θυσία του τραπεζικού συστήματος! Ακόμα και ο Κ. Σημίτης εξερράγη με την επιπολαιότητα ( ή μήπως όχι αθώα;) του διαδόχου του να καταφύγει στο ΔΝΤ και να μην επιβάλει νοικοκύρεμα τον Οκτώβριο του 2009!

Αλλά, λεφτά υπήρχαν, για να κερδηθούν οι εκλογές και να στρογγυλοκαθίσουν οι επιδέξιοι πισινοί στις καρέκλες της μάσας της εξουσίας. Και εγένετο μνημόνιο και καταστροφή, έτος πρώτο.

Και τα πράγματα εξελίσσονται από τότε από το κακό στο χειρότερο, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε Δημοκρατικό. Εξ αιτίας του πολιτικού κομματικού συστήματος η χώρα είναι στην πράξη μπανανία και κατ επίφαση κοινοβουλευτική Δημοκρατία:

1. Το Σύνταγμα έχει υποκατασταθεί από το μνημόνιο. Νόμοι που κηρύσσονται αντισυνταγματικοί δεν αντικαθίστανται και αποφάσεις των ανωτάτων δικαστηρίων δεν εφαρμόζονται γιατί προηγείται η εφαρμογή των μνημονίων!

2. Η Βουλή δεν αποφασίζει γιατί οι καθοριστικοί νόμοι που ψηφίζει γράφονται από ξένους, όπως ομολογούν κυβερνήτες.

3. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να ακολουθήσει την πολιτική του γιατί η πολιτική καθορίζεται από ξένα κέντρα.

4. Η οικονομική πολιτική καθορίζεται από τον υπουργό Οικονομικών, που δεν είναι υποχρεωμένος να περάσει από τη Βουλή τα νομοσχέδια, σύμφωνα ήδη με το Α’ Μνημόνιο! Και ο υπουργός δεν μπορεί να καθορίσει οικονομική πολιτική άλλη από την υποδεικνυόμενη από ξένους.

5. Η εκτελεστική εξουσία δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στον έλεγχο και την εφαρμογή της πολιτικής, δεδομένου ότι Επόπτες του ΔΝΤ και της Κομισιόν ελέγχουν την εφαρμογή και τα αποτελέσματά της.

6. Η Διάκριση των Εξουσιών γίνεται δυσδιάκριτη μια και ένας υπουργός κι όχι ένας δικαστής μπορεί να αποφαίνεται για το σύννομο οικονομικών δραστηριοτήτων.

7. Η ελληνική Δημοκρατία δεν έχει την κυριαρχία επί της δημόσιας περιουσίας της χώρας, δεδομένου ότι αυτή έχει υποθηκευτεί για 99 χρόνια σε ξένους.

8. Η ελληνική Δημοκρατία δεν μπορεί να εγγυηθεί την ιδιωτική περιουσία των πολιτών της, καθώς το αναφαίρετο δικαίωμα της διαχείρισής της τους έχει αφαιρεθεί με τα capital controls.

9. Η οικία, η στέγη, δεν τελεί πια υπό την προστασία των νόμων της Δημοκρατίας, αφού η μεν δανειοδοτημένη παραδίνεται με δυσμενείς όρους σε ξένους διαχειριστές, η δε «ελεύθερη» ουσιαστικά δημεύεται από δυσβάστακτους φόρους και τιμολογήσεις για να εξυπηρετηθούν υποχρεώσεις προς ξένους.

10. Η άσκηση του δικαιώματος της άμυνας, ως υπεράσπιση του δικαιώματος της άσκησης εθνικής κυριαρχίας, καταργείται στην πράξη από τη στιγμή που τα κονδύλια για τον εξοπλισμό της χώρας τα καθορίζουν οι ξένοι.

Αυτά είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά που απαρτίζουν μία κυρίαρχη χώρα, μια κυρίαρχη κοινοβουλευτική Δημοκρατία και τα οποία δεν έχει η ελληνική!

Η κατάντια της Βουλής.

Για όσους αναγνώστες δεν το ξέρουν, στη Βουλή, με εξαίρεση τα μνημονιακά θεμελιώδη νομοσχέδια, οι βουλευτές δεν είναι παρόντες και δεν … χρειάζεται να είναι παρόντες! Ένας βουλευτής από κάθε κόμμα εκπροσωπεί το κόμμα του και ψηφίζει και για τους υπόλοιπους! Έτσι, 8 βουλευτές, όσοι και τα κόμματα, αρκούν για να ψηφιστεί ένας νόμος!

Αυτή την κατάντια δεν την επέβαλε κανένας ξένος. Είναι η κατάντια ενός άρρωστου κομματισμού, μιας άρρωστης νοοτροπίας που διαπερνά όλα τα κόμματα, η οποία περιφρονεί την ίδια τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Γιατί καταργεί τη συνταγματική φύση του βουλευτή και την αντικαθιστά με του πειθήνιου κομματόσκυλου! Δίνοντας το δικαίωμα στον κάθε εχθρό του κοινοβουλευτισμού να φωνάξει: Τι τους θέλουμε 300; Ας ψηφίζουμε 8!

Η ελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν έχει υπερασπιστεί όπως θα ώφειλε τους πολίτες της εδώ και πολλά χρόνια. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και παιδευτικά, πολιτικά, κοινωνικά. Τα πρότυπα που τους δίνει είναι πρότυπα παρανομίας, αρπαγής, δειλίας, πλαγίας και διεφθαρμένης διαπλοκής. Πρότυπα ατομισμού και αντικοινωνικότητας. Αυτό δημιούργησε. Γιατί, δημιουργεί εκείνος που έχει στα χέρια του την Παιδεία, την Υγεία και την Οικονομία.

Ο λαός, και όχι μόνο ο ελληνικός, είναι ένα κοπάδι πρόβατα που πάει όπου τον πάει ο τσοπάνος. Είτε ηγέτης είτε σύστημα. Καλός τσοπάνος; Ευημερεί ο λαός. Κακός τσοπάνος; Δυστυχεί ο λαός. Η νεοελληνική Δημοκρατία δεν είναι η μόνη που έχει προβλήματα εξ αιτίας του κομματικού συστήματος. Ευρώπη και ΗΠΑ είναι σε επικίνδυνο δρόμο, όπου το πολιτικό σύστημα απαξιώνει τον εαυτό του. Αλλά, το ελληνικό σύστημα είναι μακράν το πιο προβληματικό για λόγους κοινωνικούς περισσότερο παρά οικονομικούς.

Νέα τρομοκρατία. Το παιδί της χυδαιότητας.

Σ' αυτό το κλίμα της απαξίωσης των θεσμών και των αξιών γεννήθηκε η νέα γενιά της τρομοκρατίας με τους κατσαρολιστές πιτσιρικάδες που βάζαν μικροβόμβες λίγο πριν τα μνημόνια στην Αθήνα. Και μέσα στο ζοφερό κλίμα και την πλήρη απαξίωση της ίδιας της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας από τους εκπροσώπους της πλήθυνε και μεγάλωσε αυτή η νέα γενιά.

Ο χυδαίος τρόπος, λοιπόν, που ασκήθηκε και ασκείται ο κοινοβουλευτισμός εδώ, η ανυπαρξία πολιτισμικής κοινοβουλευτικής Παιδείας στα σχολεία και στα σπίτια και ο χυδαίος τρόπος που κυριαρχεί ο πολιτικός λόγος σε επίπεδο αλητείας από μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού και μάλιστα εκείνου που επαίρεται ότι έχει άλλο … ήθος είναι η τροφή με την οποία ταϊζεται η νέα τρομοκρατία.

Ένα ικανό κομμάτι του πληθυσμού ευθυγραμμίζεται με όλη αυτή τη χυδαιότητα. Την ακολουθεί και τη χειροκροτεί. Έτσι έμαθε. Δεν καταλαβαίνει ότι χειροκροτεί την καταδίκη του. Γιατί η απάντηση στη βία δεν είναι η βία. Η βία εξαλείφεται μόνο με Πολιτισμό. Η απάντηση στη δικτατορία δεν είναι μια άλλη δικτατορία. Η δικτατορία εξαφανίζεται μόνο με Δημοκρατία.

Και μόνο η Δημοκρατία μπορεί να προστατέψει τον εαυτό της από τους εχθρούς της. Αντί γι αυτό, η νεοελληνική Δημοκρατία αντί να διδάξει και να παράξει Δημοκρατία, δημιουργεί τους εχθρούς της, τους ταϊζει και τους ανέχεται!

Για όποιον θέλει να δει κατάματα, η νεοελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατία έβαλε τη βόμβα στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Οπλίζοντας με την αυτοαπαξίωσή της το χέρι του βομβιστή.

Για να φυτρώσει μια ζωή χρειάζεται κλίμα, έδαφος, σπόρο και σπορέα. Η νεοελληνική κοινοβουλευτική Δημοκρατίας τα έχει δημιουργήσει όλα για να γεννάει τρομοκρατία και βία κάθε μορφής και όχι Δημοκρατία. Κι αν δεν κοιτάξει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τον εαυτό της στον καθρέφτη, θα φέρει πολλά περισσότερα δεινά όχι σε λειτουργούς της σαν τον Λουκά Παπαδήμο. Αλλά, στους πολίτες τους ίδιους. Γιατί, με τη χυδαιότητα λόγων και έργων, κυρίως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καλλιεργεί εμφύλιο.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης  

liberal.gr

Η πεισματική άρνηση της Κεντροαριστεράς να ανανεωθεί κρατάει τον ΣΥΡΙΖΑ στο παιχνίδι

Ήδη πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 αλλά ακόμα περισσότερα τώρα πια, γνωρίζω ότι η βασική απορία στα κομματικά επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι μια: γιατί, παρά τα τόσα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα αντέχει;

Όσοι από εσάς απορείτε και μονολογείτε ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει και τόσο, σας προτείνω να τις διαβάσετε ξανά με μεγαλύτερη προσοχή. Η μεγάλη μάζα των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ δεν μετακινείται προς τα κάπου, κανένα κόμμα δεν μοιάζει να καταφέρνει να τους προσελκύσει μαζικά και η Ν.Δ έχει ταβανιάσει με αφύσικα ποσοστά συσπείρωσης για την εποχή.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο βασικός λόγος αντοχής του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πεισματική άρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να ξεκινήσουν μια διαδικασία ριζικής ανανέωσης, αναγκάζοντας τον κόσμο να μουρμουρίζει "αν είναι να έχουμε Μνημόνιο, να έχουμε με αυτούς, όχι με τους προηγούμενους".

Κι αν για τη Νέα Δημοκρατία η προοπτική της αυτοδυναμίας μπορεί να αποτελέσει μια (μίζερη) δικαιολογία για την πρόταξη της συσπείρωσης του κόμματος έναντι της ανανέωσης, για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Είναι ιστορικά αδιανόητο και κάπως κωμικό να προτείνεται στη βάση της Κεντροαριστεράς να στηρίξει ξανά τους δεινόσαυρους που ήταν στη βιτρίνα όταν το ΠΑΣΟΚ κατρακυλούσε από το 44% στο 4%.

Ο Τσίπρας κέρδισε τρεις συνεχόμενες φορές το συσπειρωμένο πολιτικό σύστημα και κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η λύση είναι η...συσπείρωση όλων των παλιών. Ότι δηλαδή μπορεί οι πολίτες το 2018 ή το 2019 να διαλέξουν τον Βενιζέλο αντί για τον Τσίπρα και τον Γρηγοράκο αντί για τον Τζανακόπουλο.

Ειλικρινά, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι αν η Φώφη Γεννηματά έβγαζε μπροστά 5 άγνωστα σοβαρά πρόσωπα (κάθε ηλικίας) θα πήγαινε....χειρότερα από ότι τώρα με όλη τη γερουσία της πιο χορτασμένης γενιάς της Κεντροαριστεράς; Δεν θα δυσκόλευε περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ;

Τι θα προτιμούσε ο Τσίπρας στις επόμενες εκλογές; Να έχει απέναντι του ένα ΠΑΣΟΚ με τους δεινόσαυρους μπροστά ή ένα ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ (ίσως και με άλλο όνομα) με 40αρηδες στη βιτρίνα; 

parapolitiki.com

Εφυγε από τη ζωή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Σε ηλικία 99 ετών, έφυγε από τη ζωή ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Σύμφωνα με τη λιτή ανακοίνωση της οικογενείας του: "Σήμερα στη 01:00 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν".

Καταγόμενος από οικογένεια με έντονη πολιτική παράδοση, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ασχολήθηκε από νωρίς με την πολιτική.

Σε ηλικία 28 ετών εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με το Κόμμα των Φιλελευθέρων το 1946 και επανεξελέγη με το ίδιο κόμμα από το 1950 έως το 1958. Το 1951 έγινε υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου, ενώ εκτελούσε και καθήκοντα υπουργού Οικονομικών και Δημοσίων Έργων. Μετά τη νίκη του Ελληνικού Συναγερμού του Αλεξάνδρου Παπάγου το 1952, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναδείχθηκε από τους σημαντικότερους και μαχητικότερους κοινοβουλευτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συμμετείχε ενεργά στις διεργασίες για την ίδρυση νέας πολιτικής κίνησης στο χώρο του κέντρου. Το 1961 συνέβαλε αποφασιστικά στη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου και διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εσωκομματικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις του κόμματος. Υπήρξε στενός συνεργάτης και υποστηρικτής του Γεωργίου Παπανδρέου, ιδιαίτερα στις συγκρούσεις του τελευταίου με τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Την περίοδο 1961 - 1963, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υποστήριξε μαχητικά τις θέσεις της Ένωσης Κέντρου εναντίον της ΕΡΕ και της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Δόβα, στο πλαίσιο του "ανένδοτου αγώνα". Μετά το θάνατο του Γεωργίου Καρτάλη το 1957, υπήρξε ο πολιτικός που στήριξε και προώθησε η δημοκρατική εφημερίδα "Ελευθερία" του στενού φίλου του Πάνου Κόκκα. Το 1963, μετά τη νίκη της Ένωσης Κέντρου, ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών το οποίο διατήρησε και στη νέα κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964. Στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα (15 Ιουλίου - 20 Αυγούστου 1965) και Στέφανου Στεφανόπουλου συμμετείχε ως υπουργός Συντονισμού.

Στις 21 Απριλίου του 1967, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν από τους πρώτους που συνελήφθη από τη δικτατορία και μεταφέρθηκε με άλλους πολιτικούς ηγέτες στο Κέντρο Τεθωρακισμένων στο Γουδή. Την επομένη διαμετακομίστηκε στο Πικέρμι και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Στο "Δημοψήφισμα της Χούντας" το 1968 προέβη σε δηλώσεις και πρότεινε για πρώτη φορά τη λύση Καραμανλή για την ομαλή μετάβαση στη Δημοκρατία. Με αφορμή αυτές τις δηλώσεις διώχθηκε από τη Δικτατορία και στις 15 Αυγούστου 1968 αναγκάστηκε να διαφύγει με πλοιάριο από τη Ραφήνα και διασχίζοντας το Αιγαίο έφτασε στην Τουρκία. Μέσω Τουρκίας μετέβη στο Παρίσι και συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Κατά την παραμονή του στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεργάστηκε στενά με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενώ με την άρση του στρατιωτικού νόμου το 1973 επέστρεψε και πάλι στην Ελλάδα. Συνελήφθη από το καθεστώς Ιωαννίδη για να αποφυλακισθεί με την πτώση της Χούντας το 1974.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1977 ίδρυσε το κεντρώο Κόμμα Νεοφιλελευθέρων λαμβάνοντας 1,08% και δύο στις εκλογές του Νοεμβρίου. Το επόμενο έτος προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία μετά την απόφαση του Καραμανλή για διεύρυνση του κόμματος στον κεντρώο χώρο, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Συντονισμού. Το 1980 έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη έως τις εκλογές του 1981. Στη συνέχεια, διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της γαλάζιας παράταξης μέχρι το 1984. Την 1 Σεπτεμβρίου του 1984 η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας τον εξέλεξε πρόεδρο του Κόμματος σε διαδοχή του Ευάγγελου Αβέρωφ.

Λόγω του αρνητικού αποτελέσματος στις εκλογές του Ιουνίου του 1985, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ζήτησε την ανανέωση της εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στις 24 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς. Πέντε ημέρες αργότερα επανεκλέγεται στην ηγεσία του κόμματος. Στις εκλογές του 1989, η Νέα Δημοκρατία, παρά το εντυπωσιακό ποσοστό της, δεν κατέστη δυνατό να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, λόγω του εκλογικού συστήματος. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαπραγματεύεται με την ηγεσία του Συνασπισμού της Αριστεράς τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Τζανή Τζανετάκη, με πρωταρχικό στόχο την "κάθαρση", δηλαδή τη μη παραγραφή των σκανδάλων που έγιναν την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία δεν εξασφάλισε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υποστήριξε οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό των Ξενοφώντα Ζολώτα. Τον Απρίλιο του 1990 η Νέα Δημοκρατία πέτυχε την αυτοδυναμία με τη συνδρομή του ενός βουλευτή της ΔΗΑΝΑ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ορκίστηκε πρωθυπουργός στις 11 Απριλίου 1990, σε ηλικία 72 ετών.

Ήταν παντρεμένος με τη Μαρίκα Μητσοτάκη από το 1953, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Την Ντόρα Μπακογιάννη, την Αλεξάνδρα Μητσοτάκη, την Κατερίνα Μητσοτάκη και τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητσοτάκη.   

Σε νέο ρεκόρ οδεύει ο τουρισμός στην Ελλάδα σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt

Ο τουρισμός επιβεβαιώνει τη φήμη του ως τη βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Μέχρι το τέλος του 2017 αναμένονται 30 εκ. τουρίστες. Σε δέκα χρόνια τα έσοδα θα φτάσουν στα 24,6 δισ. δολάρια, μεταδίδει η Deutsche Welle.

Σε νέο ρεκόρ οδεύει ο τουρισμός στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt θα αγγίξει φέτος τα 30 εκατ. επισκέπτες. Αυτό θα δώσει μεγάλη ώθηση στην ελληνική οικονομία που καταγράφει ύφεση ύψους 0,5% του ΑΕΠ το πρώτο τρίμηνο. Ωστόσο, το μείον θα μετατραπεί σε συν 1,8% μέχρι το τέλος του χρόνου, λόγω ακριβώς του μεγάλου τουριστικού κύματος.

Δεύτερη ως χώρα προορισμού για τους Γερμανούς

Σύμφωνα μάλιστα με τα προγνωστικά του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ταξιδιών και Τουρισμού WTTC η συμβολή του τουρισμού στο ελληνικό ΑΕΠ μέχρι το 2027 θα αυξηθεί κατά 4,6% και θα φτάσει τα 24,6 δισ. δολάρια. Θα είναι και η μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο κλάδο της οικονομίας. Σε αυτό το επίτευγμα συμβάλλουν αναμφισβήτητα και οι Γερμανοί τουρίστες, που μετά τους Βρετανούς, έχουν ξαναανακαλύψει την αγάπη τους για την Ελλάδα. Σε ανάλυση μιας από τις μεγαλύτερες εταιρείες ερευνών αγοράς, της GfK, για την τουριστική συμπεριφορά των Γερμανών, από το 2012, που έπεσε ο τουρισμός λόγω μαζικών διαδηλώσεων, ταραχών και απεργιών, η Ελλάδα μετά τις Βαλεαρίδες Νήσους έρχεται δεύτερη στη γερμανική αγορά.

Και η TUI, ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός τουρ οπερέιτορ, επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα φέτος είναι όσο ποτέ άλλοτε ένας τόσο ελκυστικός προορισμός. Η επιχείρηση ανακοίνωσε ότι αρχές του χρόνου καταγράφηκαν αύξηση των κρατήσεων κατά 23% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι. Αγαπημένοι προορισμοί είναι η Ρόδος (με αύξηση 26%), η Πελοπόννησος (με αύξηση 32%), ενώ την μεγάλη έκπληξη κάνει η Κως με αύξηση πάνω από 40% σε κρατήσεις.

"Χρυσάφι" από την Κίνα

Αυτό το τουριστικό μπουμ δεν οφείλεται μόνο στη επικίνδυνη κατάσταση ασφαλείας και τις πολιτικές αναταραχές στην Τουρκία. Στέλεχος της γερμανικής TUI ανέφερε στη γερμανική εφημερίδα, ότι ποτέ άλλοτε στο παρελθόν το ελληνικό τουριστικό προϊόν δεν ήταν τόσο υψηλών προδιαγραφών. Ακόμη και σε σχέση ποιότητας - τιμής η Ελλάδα αντέχει μια χαρά στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Σύμφωνα με την WTTC συγκέντρωσε 4,51 από συνολικά 7 μονάδες και ανάμεσα σε 136 χώρες κατέχει σήμερα την 24η θέση από την 31η που ήταν παλαιότερα.

Όλα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς και Κινέζους τουρίστες. Πέρυσι, 150.000 Κινέζοι επισκέφτηκαν την Ελλάδα. Ο αντιπρόεδρος της Fosun International LTD, της κοινοπραξίας που έχει αναλάβει την ανάπλαση του Ελληνικού, έχει φιλόδοξα σχέδια και θέλει το επόμενο διάστημα να δεκαπλασιάσει τον αριθμό. Την Ελλάδα έχουν ανακαλύψει κι άλλες κινεζικές επενδυτικές εταιρείες, όπως ο όμιλος Shenzen Airport που σε κοινοπραξία με την Friedmann Pacific Asset Management θέλει να πάρει το πλειοψηφικό πακέτο του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών και να μετατρέψει το αεροδρόμιο σε αεροπορική γέφυρα ανάμεσα στην Κίνα και την Ευρώπη.

Μπαλάφας στο ΣΚΑΙ: Εγώ είμαι του γιαπιού, δεν είμαι καμιά «λουλού»...!

Τη δική του εξήγησε για όσα ψηφίζει και εφαρμόζει η κυβέρνηση έδωσε μιλώντας στο ΣΚΑΪ, ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής,  Γιάννης Μπαλάφας.

«Λες να είμαι καμία λουλού που ο πατέρας μου και η μάνα μου με έκαναν πολιτικό. Σκοτώθηκαν για να σπουδάσω. Ξέρω την πιάτσα, του γιαπιού είμαι εγώ. Καμία ωραιοποίηση, καμία καταστροφολογία, υπάρχει σχέδιο να βγούμε από την κρίση», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Σημειώνεται ότι επισήμανε ότι η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε δύο μειώσεις του ΕΝΦΙΑ και υποσχέθηκε «μέχρι το τέλος της θητείας μας θα τον μειώσουμε παραπάνω μέχρι εξαφάνισης».

Η Ελευθερία του Λόγου και της Έκφρασης στο Διαδίκτυο

Οι συζητήσεις στο διαδίκτυο σε αρκετές περιπτώσεις, ασφαλώς και θέτουν σε δοκιμασία τα όρια των συμβατικών συζητήσεων.

Όμως η ποινικοποίησή τους, χωρίς σοβαρό λόγο, είναι επικίνδυνη για την συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης...

Ελευθερία του λόγου είναι το πολιτικό δικαίωμα να κοινοποιεί κανείς τις απόψεις και ιδέες του χρησιμοποιώντας το σώμα και την ιδιοκτησία του, προς όποιον είναι πρόθυμος να τα δεχτεί.

Το διαδίκτυο υπήρξε μια επανάσταση, τόσο για τη λογοκρισία όσο και για την ελεύθερη έκφραση.

Διεθνή, εθνικά και τοπικά πρότυπα αναγνωρίζουν ότι η ελευθερία του λόγου, ως μία μορφή της ελευθερίας της έκφρασης, εφαρμόζεται σε κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένου του διαδικτύου.

Ο αμερικανικός νόμος «περί Ευπρέπειας στις Επικοινωνίες» (Communications Decency Act - CDA) του 1996, ήταν η πρώτη σημαντική απόπειρα του Κογκρέσου των Η.Π.Α. να ρυθμίσει θέματα δημοσιεύσεων στο διαδίκτυο.

Το 1997, στην υπόθεση - ορόσημο του κυβερνονόμου της υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Janet Reno εναντίον της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικών Δικαιωμάτων (Reno v. ACLU), το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε μερικώς το νόμο αυτό.

Ο δικαστής Stewart R. Dalzell, ένας εκ των τριών ομοσπονδιακών δικαστών, ο οποίος, τον Ιούνιο του 1996 κήρυξε τμήματα του νόμου CDA ως αντισυνταγματικά, στην απόφασή του, μεταξύ άλλων, ανέφερε:

«Το διαδίκτυο είναι ένα πολύ ισχυρότερο μέσον διατύπωσης της έκφρασης απ’ ό,τι ο Τύπος, οι χώροι συνάθροισης των πολιτών ή το ταχυδρομείο. Δεδομένου ότι αναγκαστικά θα επηρέαζε την ίδια τη φύση του διαδικτύου, ο νόμος CDA θα είχε ως συνέπεια τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου στο μέσο αυτό, κάτι το οποίο θα αποτελούσε μία συνταγματικώς απαράδεκτη συνέπεια. Μερικές από τις συζητήσεις στο διαδίκτυο ασφαλώς θέτουν σε δοκιμασία τα όρια της συμβατικής συζήτησης. Η έκφραση στο διαδίκτυο μπορεί να μην υφίσταται κανένα φιλτράρισμα, να είναι άκομψη και αντισυμβατική, ακόμη και φορτισμένη συναισθηματικά, να έχει ανοικτές αναφορές και να είναι ακραία, με μία λέξη «προκλητική» για αρκετές κοινωνικές ομάδες. Αλλά θα πρέπει να θεωρούμε αναμενόμενο το ότι η έκφραση στο διαδίκτυο θα λαμβάνει και τέτοια μορφή, αφού πρόκειται για ένα μέσο στο οποίο έχουν πρόσβαση πολίτες κάθε κοινωνικού στρώματος. Οφείλουμε επίσης να προστατεύσουμε την αυτονομία, την οποία ένα τέτοιο μέσο παρέχει στους απλούς ανθρώπους αλλά και στους μεγιστάνες των μέσων Ενημέρωσης...»

Εξάλλου, η Διακήρυξη Αρχών της Παγκόσμιας Συνάντησης Κορυφής για την Κοινωνία της Πληροφορίας (World Summit on the Information Society - WSIS) η οποία υιοθετήθηκε το 2003, κάνει ειδική αναφορά στη σημασία για την «Κοινωνία της Πληροφορίας», του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης, δηλώνοντας:

«Επαναβεβαιώνουμε, ως ουσιώδες θεμέλιο της κοινωνίας της πληροφορίας και όπως περιγράφεται στο Άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της άποψης και έκφρασης. Ότι αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει το δικαίωμα να έχει κανείς άποψη χωρίς να υφίσταται επιρροές και να αναζητά, να λαμβάνει και να μοιράζεται πληροφορίες και ιδέες με κάθε μέσο και ανεξαρτήτως συνόρων. Η επικοινωνία είναι μία θεμελιώδης κοινωνική διεργασία, μιά βασική ανθρώπινη ανάγκη και το θεμέλιο της όλης κοινωνικής οργάνωσης. Αποτελεί το επίκεντρο της Κοινωνίας της Πληροφορίας. Παντού, ο καθένας θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να συμμετέχει και κανένας δεν πρέπει να εξαιρείται από τα αγαθά που προσφέρει η Κοινωνία της Πληροφορίας...».

 Η ελευθερία της έκφρασης στο ελληνικό Σύνταγμα

«Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους.» Πρόκειται για το άρθρο 14, παράγραφος 1 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει την ελευθερία της έκφρασης σε εσωτερικό συνταγματικό επίπεδο.

Το δικαίωμα στην πληροφόρηση

Επειδή προϋπόθεση για να εκφραζόμαστε (output) είναι να έχουμε πρόσβαση στην πληροφορία (input), το Σύνταγμα κατοχυρώνει και το δικαίωμα στην πληροφόρηση:

1. Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει. Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο, μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, καταπολέμησης του εγκλήματος ή προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων.

2. Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19". Πρόκειται για το άρθρο 5Α που προστέθηκε με την συνταγματική αναθεώρηση του 2001.

Τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης και πληροφόρησης.

Όπως παρατηρούμε, τα δικαιώματα αυτά δεν είναι απεριόριστα, αλλά οι ίδιες οι διατυπώσεις των συνταγματικών και διεθνών κειμένων, αναφέρονται σε περιορισμούς που προέρχονται είτε από τα ίδια τα κείμενα, είτε από τους κοινούς νόμους.

Οι περιορισμοί αυτοί συνδέονται και με κυρώσεις που μπορούν να επιβληθούν σε όποιον ασκεί τα δικαιώματά του πέραν από τα συνταγματικά όρια. Οι περιορισμοί αυτοί διακρίνονται σε δύο γενικότατες κατηγορίες που ομαδοποιούνται γύρω από α) τα ατομικά συμφέροντα και β) τα δημόσια συμφέροντα.

Περιορισμοί για χάρη της προστασίας ιδιωτικών συμφερόντων.

Προστασία της προσωπικότητας, της τιμής, της υπόληψης, της ιδιωτικής ζωής, του απορρήτου της επικοινωνίας και των προσωπικών δεδομένων.

Η προστασία της προσωπικότητας κατοχυρώνεται παραδοσιακά από τον Αστικό Κώδικα:

«Όποιος προσβάλλεται παράνομα στην προσωπικότητά του έχει δικαίωμα να απαιτήσει να αρθεί η προσβολή και να μην επαναληφθεί στο μέλλον. Αν η προσβολή αναφέρεται στην προσωπικότητα προσώπου που έχει πεθάνει, το δικαίωμα αυτό έχουν ο σύζυγος, οι κατιόντες, οι ανιόντες, οι αδελφοί και οι κληρονόμοι του από διαθήκη. Αξίωση αποζημίωσης σύμφωνα με τις διατάξεις για τις αδικοπραξίες δεναποκλείεται.» (Άρθρο 57).

Η έννοια της προσωπικότητας είναι ευρύτατη και περιλαμβάνει την εικόνα του προσώπου, τις ιδιότητές του, τις δραστηριότητές του. Το πότε «προσβάλλεται» η προσωπικότητα ενός ατόμου πρέπει να κρίνεται με βάση κάθε συγκεκριμένη περίπτωση πιθανής προσβολής. Κατά κανόνα, όμως, για να έχουμε μια τέτοια προσβολή, λαμβάνονται υπόψη και οι διατυπώσεις του Ποινικού Κώδικα, ιδίως οι περιπτώσεις της απλής ή της συκοφαντικής δυσφήμησης και της εξύβρισης:

* Απλή δυσφήμηση, άρθρο 362

 «Όποιος με οποιονδήποτε τρόπο ενώπιον τρίτου ισχυρίζεται ή διαδίδει για κάποιον άλλον γεγονός που μπορεί να βλάψει την τιμή ή την υπόληψή του τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών ή με χρηματική ποινή. Η χρηματική ποινή μπορεί να επιβληθεί και μαζί με την ποινή της φυλάκισης.»

* Συκοφαντική δυσφήμηση, άρθρο 363

 «Αν στην περίπτωση του άρθρου 362, το γεγονός είναι ψευδές και ο υπαίτιος γνώριζε ότι αυτό είναι ψευδές, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. Μαζί με τη φυλάκιση μπορεί να επιβληθεί και χρηματική ποινή. Μπορεί επίσης να επιβληθεί και στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων κατά το άρθρο 63.»

* Εξύβριση, άρθρο 361

«Οποιος, εκτός από τις περιπτώσεις της δυσφήμησης (άρθρα 362 και363), προσβάλλει την τιμή άλλου με λόγο ή με έργο ή με οποιονδήποτεάλλο τρόπο, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή με χρηματικήποινή. Η χρηματική ποινή μπορεί να επιβληθεί και μαζί με την ποινή τη φυλάκισης.»

Βεβαίως, αυτές οι τρεις διατάξεις από μόνες τους παρουσιάζουν αοριστία και ακαμψία που δυσχερώς θα συμβιβαζόταν με το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης (και κριτικής σε πρόσωπα). Για αυτό ο Ποινικός Κώδικας προβλέπει, ότι:

1. Οταν η προσβολή της τιμής στην εξύβριση δεν είναι ιδιαίτερα βαριά, αν ληφθούν υπόψη οι περιστάσεις και το πρόσωπο του ατόμου που προσβλήθηκε, ο υπαίτιος τιμωρείται με κράτηση ή με πρόστιμο (άρθρο 361§2) .

2. Ο υπαίτιος της εξύβρισης είναι δυνατό να απαλλαγεί από κάθε ποινή αν παρασύρθηκε στην πράξη από δικαιολογημένη αγανάκτηση εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών εναντίον του ήε νώπιόν του και που ήταν ιδιαίτερα σκληρή ή βάναυση.(άρθρο 361§3).

3. Δεν αποτελούν άδικη πράξη: α) οι δυσμενείς κρίσεις για επιστημονικές, καλλιτεχνικές ή επαγγελματικές εργασίες, β) οι δυσμενείς εκφράσεις που περιέχονται σε έγγραφο δημόσιας αρχής για αντικείμενα που ανάγονται στον κύκλο της υπηρεσίας της, καθώς και γ) οι εκδηλώσεις που γίνονται για την εκτέλεση νόμιμων καθηκόντων, την άσκηση νόμιμης εξουσίας ή για τη διαφύλαξη (προστασία) δικαιώματος ή από άλλο δικαιολογημένο ενδιαφέρον ή δ) σε ανάλογες περιπτώσεις. Συνιστούν όμως άδικη πράξη, οι παραπάνω κρίσεις και εκδηλώσεις όταν περιέχουν τα στοιχεία της συκοφαντικής δυσφήμησης καθώς και όταν από τον τρόπο της εκδήλωσης ή από τις περιστάσεις υπό τις οποίες τελέστηκε η πράξη προκύπτει σκοπός εξύβρισης. (άρθρο 367).

Αυτά όσον αφορά την προσβολή της προσωπικότητας, νοούμενη ως αδίκημα κατά της τιμής και της υπόληψης. Προσβολή της προσωπικότητας υπάρχει όμως και όταν η διάδοση μιας πληροφορίας παραβιάζει την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή κάποιου προσώπου. Συγκεκριμένα, το ίδιο το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 9 παράγραφος 1:

"Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δε γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας."

Ταυτόχρονα, το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ κατοχυρώνει τον σεβασμό του ιδιωτικού και οικογενειακού βίου, της κατοικίας και της ανταπόκρισης (επικοινωνίας).  

http://paratiritis-peiraia.blogspot.gr

Τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης διέταξε η Εισαγγελία Πρωτοδικών για τις αναρτήσεις κατά Στουρνάρα

Τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για να διαπιστωθεί αν και ποιες αξιόποινες πράξεις έχουν τελεστεί σχετικά με τις αναρτήσεις κατά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα διέταξε η Εισαγγελία Πρωτοδικών.

Αφορμή η καταγγελία που απέστειλε ο κ. Στουρνάρας στον υπουργό Δικαιοσύνης με πληθώρα σχολίων στα social media, μεταξύ των οποίων και την ανάρτηση του Γιώργου Φιλιππάκη, ειδικού γραμματέα της ΕΣΗΕΑ, στο Facebook.

Ο κ. Φιλιππάκης έκλεινε το σχόλιό του λέγοντας «Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν θα με ενοχλούσε καθόλου εάν έσκαγε και μία βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα». 

  

Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, έστειλε την καταγγελία στην υπηρεσία Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η οποία έχει ήδη σχηματίσει δικογραφία.

Πάντως μέχρι τώρα δεν τίθεται θέμα αυτόφωρης διαδικασίας για τον Γιώργο Φιλιππάκη, παρότι ο ίδιος ανακοίνωσε μέσω Facebook τα ξημερώματα της Κυριακής ότι συνελήφθη. Αργότερα, ο δικηγόρος του απέδωσε αυτή την ανάρτηση, η οποία ανέφερε «Μόλις με συνέλαβαν» σε άγνωστο που διέδωσε αυτή την ψευδή πληροφορία.

«Ο Γιώργος Φιλιππάκης δεν έχει καμία σχέση με την ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook στην οποία αναφερόταν ότι συνελήφθη. Ο άγνωστος που διέδωσε αυτή την ψευδή πληροφορία, κατέβασε και την προηγούμενη ανάρτηση που αφορούσε στον Γιάννη Στουρνάρα. Ο Γιώργος Φιλιππάκης δεν υπάρχει περίπτωση να κατεβάσει την άποψή του, στην οποία και φυσικά εμμένει», δήλωσε ο συνήγορος του κ. Φιλιππάκης, Γιάγκος Λαμπίρης.

iefimerida.gr   

Διαβάστε τι προβλέπει η απόφαση για την κοστολόγηση και τιμολόγηση υπηρεσιών ύδατος ...!

Αναρτήθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Β 1751/22-05-2017) η Απόφαση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων, με θέμα την "Έγκριση γενικών κανόνων κοστολόγησης και τιμολόγησης υπηρεσιών ύδατος. Μέθοδος και διαδικασίες για την ανάκτηση κόστους των υπηρεσιών ύδατος στις διάφορες χρήσεις του". Πρόκειται για υποχρέωση της χώρας στο πλαίσιο της Οδηγίας Πλαίσιο 2000/60/ΕΕ για τα νερά, όπως ενσωματώθηκε στο Ελληνικό δίκαιο με το ν. 3199/2003.

Ανακοίνωση

Αθήνα, 23/05/2017

Προστασία της κοινωνίας και των υδάτινων πόρων, μείωση κόστους, επιβράβευση της οικονομίας νερού και στήριξη των αγροτών προβλέπει η Απόφαση για την κοστολόγηση και τιμολόγηση υπηρεσιών ύδατος. 

Η συγκεκριμένη Απόφαση έπρεπε να είχε εκδοθεί από το 2010 και αποτελούσε αιρεσιμότητα για τη χώρα στον τομέα των υδάτων. Η μη εκπλήρωσή της θα σήμαινε απώλεια πόρων, ύψους 1,2 δις € του ΕΣΠΑ της τρέχουσας προγραμματικής περιόδου 2014-2020. Η δημοσίευσή της απελευθερώνει σημαντικές πράξεις προκήρυξης και χρηματοδότησης υποδομών άρδευσης σε όλη την Ελλάδα.

Στο περιεχόμενο της Απόφασης καταδεικνύεται η πρόθεση του υπουργείου και της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει κανόνες κοστολόγησης και τιμολόγησης για όλες τις χρήσεις νερού, σύμφωνα με όρους αειφορίας, αλλά και προστασίας του κοινωνικού συνόλου. Στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης για την αειφόρο ανάπτυξη του τόπου αποτελεί η ρητή εξαίρεση κοστολόγησης και τιμολόγησης των υπηρεσιών ύδατος για παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας από εσωτερικά επιφανειακά ύδατα.

Το νερό ανθρώπινης κατανάλωσης (ύδρευσης) και το νερό για αγροτική χρήση (άρδευσης) συναποτελούν τους κύριους τομείς που καλύπτει η Απόφαση.

Όσον αφορά στο νερό ύδρευσης αναγνωρίζεται το νερό ως φυσικός πόρος που πρέπει να προστατευθεί. Στην κατεύθυνση αυτή, οι πολίτες που θα εφαρμόζουν πρακτικές ορθολογικής διαχείρισης υδάτων, δεν θα επιβαρύνονται με περιβαλλοντικά τέλη. Επίσης, θα προστατεύονται οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπως αυτές ορίζονται στο άρθρο 1, παρ. 4 του Ν. 4019/2011.

Η τιμολογιακή πολιτική θα πρέπει να εξασφαλίζει την επαρκή ανάκτηση του κόστους, όπως και την μακροχρόνια βιωσιμότητα των επενδύσεων στον αστικό κύκλο, δηλαδή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, εντός των οικισμών. Εξάλλου, το σύνολο της Απόφασης στοχεύει στην μείωση του κόστους και όχι στην αύξηση της τιμής του νερού.

Η βελτίωση της ανάκτησης κόστους των υπηρεσιών ύδατος επιδιώκεται πρωτίστως με την μείωση του κόστους και όχι με την εισπρακτική προσέγγιση της αύξησης των τιμολογίων. Στις περιπτώσεις όμως που αυτό δεν καταστεί εφικτό επιτρέπονται περιοδικές αυξήσεις στις μέσες χρεώσεις υπηρεσιών ύδατος, οι οποίες δεν μπορούν να υπερβούν το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ του προηγούμενου έτους. Με αυτό τον τρόπο συνδέεται η βελτίωση της ευημερίας των πολιτών, όπως αποτυπώνεται στο ΑΕΠ, με την όποια πιθανή αύξηση της τιμής του νερού.

Σχετικά με το νερό αγροτικής χρήσης επίσης λαμβάνεται υπόψη ότι το νερό είναι φυσικός πόρος και βασικό εργαλείο του πρωτογενούς τομέα, ο οποίος αναγνωρίζεται ως κύριος πυλώνας ανάπτυξης για την χώρα. Οι αγρότες που θα εφαρμόζουν καλές πρακτικές άρδευσης δεν θα επιβαρύνονται με περιβαλλοντικά τέλη, ενώ από την καταβολή περιβαλλοντικών τελών θα εξαιρούνται οι πιο αδύναμοι οικονομικά. Και στον τομέα του νερού αγροτικής χρήσης δίνεται έμφαση στη μείωση του κόστους, ενώ δεν ζητείται συνολική ανάκτηση του χρηματοοικονομικού κόστους αλλά διαμόρφωση τιμολογιακών πολιτικών στην κατεύθυνση της βιωσιμότητας των υπηρεσιών άρδευσης.

Με αφορμή την έκδοση της Απόφασης, ο Αν. ΥΠΕΝ, Σ. Φάμελλος, δήλωσε:

"Στη διαμόρφωση της τιμολογιακής πολιτικής του νερού έγινε μια επίπονη προσπάθεια να εξασφαλιστεί η εναρμόνιση της διαχείρισης του νερού με τους ευρωπαϊκούς κανόνες εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την προστασία και τη βελτίωση των υδάτινων πόρων της χώρας μας.

Η τιμολογιακή πολιτική στον τομέα της ύδρευσης επιτυγχάνει την εξασφάλιση της πρόσβασης σε καλής ποιότητας πόσιμο νερό σε όλους τους πολίτες, την προστασία των ευπαθών κοινωνικών ομάδων με ειδικά τιμολόγια, την επιβράβευση των μείωσης της κατανάλωσης, με τιμολόγιο στη μικρή κλίμακα κατανάλωσης που να προσεγγίζει την μηδενική τιμή και τη βιωσιμότητα των υπηρεσιών και των υποδομών με μείωση του κόστους διαχείρισης.

Η τιμολογιακή πολιτική προβλέπει ειδικές ρυθμίσεις που απαγορεύουν τις αυξήσεις στην τιμή του πόσιμου νερού άνω του συντελεστή του ΑΕΠ, ενώ καλύπτει με επάρκεια και το περιβαλλοντικό κόστος. Στον τομέα της άρδευσης θέτει σε προτεραιότητα τη βιωσιμότητα της αγροτικής δραστηριότητας του αγροτικού εισοδήματος, εισάγει κοινωνικά και εισοδηματικά κριτήρια, δίνει έμφαση στη μείωση κόστους λειτουργίας και θέτει περιβαλλοντικούς στόχους μείωσης της κατανάλωσης".

taxheaven.gr