ΣτΕ: Αντισυνταγματική και παράνομη η υπουργική απόφαση για το «πόθεν έσχες»

Μια σειρά από αντισυνταγματικότητες διαπίστωσε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας στην υπουργική απόφαση του  Οκτωβρίου 2016 που καθορίζει τον τύπο και το περιεχόμενο των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης αλλά και τρόπο υποβολής τους.

Πόθεν έσχες υποχρεούνται να υποβάλλουν πολιτικοί, δικαστές, δημοσιογράφοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί και λιμενικοί.

Η Ολομέλεια του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου μετά από τη σημερινή έκτακτη συνεδρίασή της έκρινε ότι είναι παράνομη η επίμαχη υπουργική απόφαση, κάνοντας παράλληλα δεκτά πολλά από τα σκέλη της αίτησης ακύρωσης που είχαν καταθέσει οι δικαστικές ενώσεις.

Συγκεκριμένα, αντισυνταγματική κρίθηκε η διάταξη που προβλέπει ότι για όλους όσους οφείλουν να υποβάλλουν δήλωση πόθεν έσχες, υποχρεωτική είναι η δήλωση των μετρητών που φυλάσσουν εκτός τραπεζών (άνω των 15.000 ευρώ), καθώς και περιουσιακά στοιχεία (πίνακες και τιμαλφή) η αξία των οποίων υπερβαίνει τις 30.000 ευρώ. Ακόμη σύμβουλοι της Επικρατείας έκριναν ως σημαντική παράλειψη της πρόβλεψης εύλογου χρονικού περιορισμού για τη διενέργεια και ολοκλήρωση του ελέγχου, καθώς και για τη διατήρηση των προσωπικών δεδομένων των υπόχρεων γεγονός που αντίκειται στις συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ασφάλειας του δικαίου.

Με δύο λόγια, οι παραγραφή των ελέγχων των δηλώσεων του πόθεν έσχες δεν θα πρέπει να ξεπερνά την πενταετία.

Για τους δικαστές

Οι σύμβουλοι της επικρατείας, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο έλεγχος της περιουσιακής τους κατάστασης συνδέεται με την εκπλήρωση του περιουσιακού τους καθήκοντος έκρινε ότι αρμόδιο όργανο για τον έλεγχο των δηλώσεων περιουσιακής τους κατάστασης είναι αυτό που θα συγκροτείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους τακτικούς δικαστές οι οποίοι θα προέρχονται από τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας.

Οσο για το σκέλος της ασφάλειας του πληροφοριακού συστήματος, το συμβούλιο της επικρατείας δεν έκανε δεκτό το σχετικό λόγο ακύρωσης, με το σκεπτικό ότι η διοίκηση έχει λάβει όλα εκείνα τα μέτρα για ελαχιστοποιήσει «παρεμβάσεις» τρίτων στο σύστημα.

Κοινώς, και για τους δικαστές όπως και για όλους τους άλλους υπόχρεους οι δηλώσεις μπορούν να γίνονται ηλεκτρονικά εάν και στο σκεπτικό τους οι δικαστές υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να απλοποιηθεί ο τρόπος ηλεκτρονικής κατάθεσης των δηλώσεων.

Υπενθυμίζεται ότι η παράταση για την υποβολή των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης λήγει το Σάββατο 21 Οκτωβρίου, με την επίμαχη απόφαση του ΣτΕ να πιθανολογείται ότι θα προκαλέσει παρατάσεις.

iefimerida.gr 

«Λαγέ, μαδάς;»

 Του Νίκου Μπογιόπουλου

 1) O Τραμπ, έχοντας δίπλα του τον Έλληνα πρωθυπουργό, ξεκίνησε την κοινή τους συνέντευξη μιλώντας για το ρεκόρ στον δείκτη του… αμερικανικού χρηματιστηρίου. Στη συνέχεια οι μισές του δηλώσεις αναλώθηκαν στα εξής αμιγώς… ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα: Στο Οbamacare, στο ισοζύγιο των ΗΠΑ με τους βασικούς εμπορικούς τους εταίρους και στην επιλογή του επόμενου διοικητή της Fed…

Όπως διαπιστώνει κανείς, ο Τραμπ ξεχείλιζε από… αγωνία και ενδιαφέρον για την συνάντηση που είχε προηγηθεί με τον Τσίπρα.

    2) Ο Τσίπρας – σύμφωνα με τους φίλους του – πήγε στις ΗΠΑ ώστε μεταξύ άλλων να φέρει και «επενδύσεις» που θα ανοίξουν δουλειές στην Ελλάδα. Αντιθέτως τι μάθαμε; Ότι εκεί, η καταχρεωμένη Ελλάδα, η Ελλάδα του ΕΝΦΙΑ και της κατάργησης του ΕΚΑΣ, η Ελλάδα του δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε, συνήψε συμφωνία να φεσωθεί επιπλέον 2,4 δισ. δολάρια. Γιατί; Για να αγοράσει αμερικανικά F-16! Συμφωνία που, όπως είπε ο Τραμπ, θα ανοίξει, μεν, δουλειές (όλοι τις ίδιες αθλιότητες και τα ίδια ψέματα λένε στους λαούς τους), αλλά που; Στις ΗΠΑ…

 Πήγε, δηλαδή, ο Τσίπρας στις ΗΠΑ για να ταΐσει κι αυτός, όπως όλοι οι προκάτοχοί  του, τις «Λόκχιντ» και για να μπορεί ο Τραμππου ταίζει τις «Λόκχιντ» με το αίμα του ελληνικού και όλων των λαών, να πουλάει παραμύθια στον αμερικανικό λαό περί νέων θέσεων εργασίας (στις… ΗΠΑ).

   3) Ο Τραμπ είπε στις κοινές δηλώσεις με τον Τσίπραότι συγχαίρει την Ελλάδα που εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ όντας μια από τις λίγες χώρες που καταβάλει στο σύγχρονο «ταμείο της Δήλου» πάνω από το 2% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες.

Και ο Τσίπρας – ο «αριστερός» – αυτός που θα έφερνε «απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ» («Πολιτική Απόφαση» Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – Ιούλιος 2013), τι έκανε; Καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι. Τι έκανε; Διαλάλησε, για να δείξει πόσο καλός σύμμαχος είναι, την στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας όχι μόνο με τις ΗΠΑ, αλλά και με το Ισραήλ. Ποιος; Ο – «αριστερός» – Τσίπρας, αυτός που θα έφερνε την «αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ» («Πολιτική Απόφαση» Ιδρυτικού Συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ – Ιούλιος 2013) και την «εφαρμογή της αρχής “κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας”(…)».

    4) Ο Τραμπ μας είπε πόσο ευτυχής είναι για την ύπαρξη της βάσης της Σούδας στην Ελλάδα. Μιλάμε για την Σούδα που ως άντρο του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού εγκλήματος έχει παρασημοφορηθεί δυο φορές από τους Μπους, τη μια στον πόλεμο του Κόλπου και την άλλη στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Αυτή είναι η Σούδα. Αυτό είναι και το Ακτιο, αυτή (θα) είναι και η Ανδραβίδα που οι Αμερικάνοι τη θέλουν για βάση drones, αυτές θα είναι και οι νέες βάσεις (!) από Καστέλι μέχρι Κάρπαθο που καμιά άλλη κυβέρνηση πλην της «αριστερής» του ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε ποτέ να θέσει: Νέες βάσεις!

 Και ο Τσίπρας – ο «αριστερός» – αυτός  που θα έφερνε την «κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων» (από την «Πολιτική Απόφαση» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – Ιούλιος 2013), αυτός που έλεγε «(…) κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Αμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Ακτίου. Δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για την διάλυσή του» («Εκλογικό Πρόγραμμα» ΣΥΡΙΖΑ – Μάης 2012), τι έκανε; Πήρε το λόγο και κοιτώντας γλυκά και συμμαχικά τον Τραμπ, του είπε με νόημα: Ναι, στη Σούδα «γίνεται σημαντική δουλειά, που μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί»!

     5) Ο Τσίπρας, ο ίδιος που πήγαινε το 2014 στο Ελληνικό βγάζοντας λογίδρια ότι η σωτηρία του Ελληνικού ήταν «κατάθεση ψυχής»για τον ΣΥΡΙΖΑ και μια «μάχη που δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε», εμφανίστηκε δίπλα στον Τραμπγια να διαφημίσει, τι;

Για να διαφημίσει το «realestate» – δικά του τα λόγια – του Ελληνικού. Και να καλέσει τους Αμερικάνους να κάνουν πολλές τέτοιες «επενδύσεις» στην Ελλάδα σαν αυτές που όταν ήταν στην αντιπολίτευση τις αποκαλούσε – δικά του τα λόγια – «πλιάτσικο». Αλλά τώρα, ενώπιον του και επιχειρηματία Τραμπ, εγγυήθηκε την «φαστ τρακ» πραγματοποίησή τους…

    6) Ο Τσίπρας, γλείφοντας περί την προηγούμενη μνημονιακή«στήριξη» των Αμερικάνων,την οποία έχουμε απολαύσει 7 μνημονιακά χρόνια τώρα, πήγε στις ΗΠΑ για να πάρει νέα αμερικανική «στήριξη» στο θέμα του χρέους. Έτσι λέει το παραμύθι. Και τι πήρε; Μαζί με την γενική δήλωση του Τραμπ για την ρύθμιση του χρέους πήρε, όμως, και μια ακόμα δήλωση. Μόνο που αυτή δεν ήταν γενική. Ήταν πολύ ειδική και πολύ στοχευμένη: Ενθάρρυνα τον κ.Τσίπρα, είπε ο Τραμπ, η Ελλάδα να συνεχίσει την εφαρμογή του προγράμματος και των μεταρρυθμίσεων.

Ε, όσο κι αν είμαστε «ιθαγενείς» γνωρίζουμε πια την μετάφραση των λέξεων «πρόγραμμα» και «μεταρρυθμίσεις»: Μνημόνια, είναι η μετάφραση. Τόσο ενθαρρυντικός και ευπροσήγορος ο κ.Τραμπ…

   7) Πήγε ο Τσίπρας στις ΗΠΑ για να του ανατεθεί από τους Αμερικάνους «ρόλος κλειδί» – αυτά ήταν τα λόγια του Τραμπ – για την επίτευξη των γεωστρατηγικών συμφερόντων τους στην περιοχή. Ειδικά τώρα που οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία δεν είναι και οι καλύτερες. Και γι’ αυτό το σκοπό ξεδίπλωσε ο Τσίπρας – ο «αριστερός» – όλη την πραμάτεια της υποτέλειας και της συνενοχής της ελληνικής άρχουσας τάξης στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα. Και τι «αξιόπιστοί σύμμαχοί σας που είμαστε», και τι «για πολλά χρόνια» που θα είμαστε ακόμα σύμμαχοι, και (άλα Παπανδρέου, Σαμαρά, Μπακογιάννη κοκ) τι «κοινές αξίες»που έχουμε, και τι «σταθερές οι σχέσεις μας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που τώρα είναι και στο καλύτερο επίπεδο», και τι «υπέρμαχος της σταθερότητας στην περιοχή που είστε κ.Τράμπ» (ο Τράμπ υπέρμαχος της σταθερότητας!), και τι «υπέρμαχος της ειρήνης που είστε κ.Τράμπ» (ο Τραμπ υπέρμαχος της ειρήνης!)…Και γιατί όλα αυτά; Για να έχουμε, λέει, τα «ανταλλάγματα» που απορρέουν από την αναγόρευση της Ελλάδας σε «ρόλο κλειδί» των Αμερικάνων».

Ε, λοιπόν, θα το θέσουμε ευθέως, αφού πρώτα ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Μια ματιά στην περιοχή, από τη Συρία και το Ιρακ μέχρι την Κορέα και το Αφγανιστάν και από την Λιβύη και την Παλαιστίνη μέχρι τα κατακερματισμένα Βαλκάνια και το γεμάτο πτώματα προσφύγων Αιγαίο. Και αφού ρίξαμε τη ματιά μας, ρωτάμε:

Αλήθεια:

Πόσο χαλασμένος πρέπει να είσαι για να διαφημίζεις τον «αναβαθμισμένο» σου ρόλο στον αφανισμό των γειτονικών λαών σαν προϋπόθεση της «βελτίωσης» της ζωής του ελληνικού λαού;Πόσο;…

Απάντηση:

Τόσο ώστε να συνεχίζεις επάξια εκείνη τη σχέση με τις ΗΠΑ που ξεκινάει από τις βόμβες ναπάλμ του Εμφυλίου, πάει στα «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας» της Μακρονήσου, περνάει από τους μετεμφυλιακούς Πιουριφόι και από τους Κίσινγκερ της χούντας για να φτάσει στα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη.

Είναι αυτά τα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» που σήμερα τα επαναλαμβάνει ο Τσίπρας – ο «αριστερός»…

    8) Ρωτήθηκε ο Τσίπρας πως αισθάνεται τώρα ενώπιον του Τραμπ, όταν τον Μάρτη του 2016 σχολιάζοντας το ενδεχόμενο να εκλεγεί ο Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ είχε πει εκείνο το «μακάρι να μη μας βρει κι αυτό το κακό». Και τι απάντησε ο Τσίπρας ως άλλος Σαμαράς (τα θυμάστε τα «ουδείς αναμάρτητος» ενώπιον της Μέρκελ εκείνου του άλλου «κολοκοτρώνη» μας); Μπορεί «να μοιάζει διαβολικός αλλά ό,τι κάνει είναι για καλό»(!), απολογήθηκε ο λεβέντης μας – ο «αριστερός».Τώρα που είδα τον Τραμπαπό κοντά, είπε ο λεβέντης μας – ο «αριστερός» -κατάλαβα ότι ο Τραμπ είναι «συνεχιστής των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας»!

Και εμείς κύριε Τσίπρα, τώρα που σας είδαμε εκεί στον Λευκό Οίκο, το καταλάβαμε. Καταλάβαμε το νόημα εκείνου του ανεκδότου με τον λαγό, που τραύλιζε σε αμερικάνικη προφορά ακόμα και το τραύλισμά του, όταν το λιοντάρι τον ρώτησε: «Λαγέ μαδάς;»…    

imerodromos.gr

Ανήκομεν –και– εις τας Ηνωμένας Πολιτείας!

Του Γιάννη Σιδέρη

Διερωτόμασταν σε προηγούμενο σημείωμα, αν ο Αλέξης Τσίπρας θα πει το δικό του «ανήκομεν εις την Δύσιν»; με την επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Τελικά το είπε και υπερθεμάτισε. Ανήκουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες!  

Ας ελπίσουμε οι συζητήσεις σε επίπεδο υπουργών και τεχνοκρατών των δύο χωρών, που θα συνεχιστούν, να είναι περισσότερο επιτυχείς, από την πολυδιαφημισμένη «ιστορική» συνάντηση του έλληνα πρωθυπουργού με τον αμερικανό πρόεδρο, ώστε να μην αναφωνήσουμε στο τέλος της επίσκεψης «άνθρακες ο θησαυρός».

Σαφώς δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο των συζητήσεων, δεν γνωρίζουμε αν ειπώθηκαν πράγματα που δεν λέγονται και τα οποία θα φανούν στο επόμενο διάστημα. Εξ αυτού διατηρούμε επιφυλάξεις.

Ωστόσο, το συμπέρασμα που βγαίνει από τις κοινές δηλώσεις των δύο ηγετών είναι πως η συνάντηση ήταν πλήρης επιτυχία για τον Trump, και αντίστοιχη αποτυχία για την ελληνική πλευρά. Ο αμερικανός πρόεδρος πήρε όσα ήθελε, ενώ δεν δεσμεύτηκε στο παραμικρό, παρά μόνο με μια αόριστη διαβεβαίωση ότι μας στηρίζει στο θέμα του χρέους (μόνο που διαβεβαιώσεις πολύ πιο θερμές, αλλά και παρεμβάσεις προς την Merkel για το θέμα, είχε κάνει και ο προηγούμενος πρόεδρος, B. Obama, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, για τον απλούστατο λόγο ότι τα λεφτά τα έχουν βάλει οι ευρωπαίοι).

Αντιθέτως, το χρέος μας μάλλον θα αυξηθεί κατά 2,4 δισ., καθώς με την αναβάθμιση των F-16 θα ενισχυθούν οι θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, όπως είπε και ο κ. Trump! (σημειολογικώς ακούγεται και σαν μπλακ χιούμορ, ο πρόεδρος της υπερδύναμης να ευχαριστεί την πτωχευμένη Ελλάδα, γιατί θα ενισχύσει τις θέσεις εργασίας στη χώρα του). Πάντως σύμφωνα με κάποιες άλλες πηγές, τα 2,4 δισ. δεν είναι καθαρά ελληνικά χρήματα. Τα ελληνικά κεφάλαια ανέρχονται μόνο σε 1 δισ. και το υπόλοιπο 1,4 δισ. αφορά την συμμετοχή των αμερικανών.

Εκτός των F-16, ο αμερικανός πρόεδρος πήρε την αναβάθμιση της Σούδας, και μάλιστα το μάθαμε δια στόματος του έλληνα πρωθυπουργού: «Γίνεται πολύ καλή δουλειά εκεί και πιστεύω ότι πρέπει να αναβαθμιστεί»! Υποτίθεται, για κάποιους κυβερνητικούς δημοσιολόγους ότι η Βάση θα ήταν ένα από τα πολλά θέματα, και όχι το κυρίαρχο στις συνομιλίες. Όμως αποδείχτηκε κυρίαρχο, ενώ η αναβάθμισή της μας εντάσσει καίρια σε ενδεχόμενες εμπλοκές που ξεπερνούν την εμβέλεια και τις αντοχές μας ως χώρα.

  

Η γεωστρατηγική σημασία της Βάσης είναι υψίστη. Πρόκειται για ένα λιμάνι κατάλληλο να δεχθεί έως και τον ελλιμενισμό αεροπλανοφόρου. Τα ηλεκτρονικά της «μάτια» επιτηρούν ένα τεράστιο χώρο που εξαπλώνεται από το Γιβραλτάρ και φτάνει μέχρι το Αφγανιστάν και τις απαρχές, τουλάχιστον, της Κίνας. Και τώρα με την απόφαση Trump να μην επικυρώσει τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ενδεχομένως να γίνουμε ουσιαστικό μέρος της αμερικανοϊρανικής διένεξης (να θυμίσουμε ότι το Ιράν είχε δηλώσει πως οι βαλλιστικοί πύραυλοί του μπορούν να φτάσουν ως την Κρήτη. Πολλοί ξαφνιάστηκαν, το εξέλαβαν ως ανθελληνική δήλωση, αλλά η δήλωση αφορούσε την Σούδα).

Επίσης, ο αμερικανός πρόεδρος βρήκε κατάλληλο υποδοχέα του σχιστολιθικού πετρελαίου που θέλει να πουλήσει στην Ευρώπη. Και αυτό το μάθαμε δια στόματος του έλληνα πρωθυπουργού.

Ο κ. Τσίπρας ήταν πολύ θερμός στις προσφωνήσεις του, αλλά ενώ παρουσίασε τη χώρα μας ως πιστό στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ, δεν εισέπραξε καμία διαβεβαίωση. Άκουσε από τον κ. Trump τους συνήθεις ύμνους - που του είχαν γράψει οι επιτελείς του - για τον αρχαίο ημών πολιτισμό, το λίκνο της δημοκρατίας, και άλλα ωραία και άχρηστα.

Σε προηγούμενο σημείωμά μας, είχαμε χαρακτηρίσει λάθος να δεχθεί η κυβέρνηση ως ανταλλάγματα για την Σούδα, στρατιωτικό εξοπλισμό. Θα έπρεπε να επιμείνει στη γεωστρατηγική ασφάλεια που μπορούν και πρέπει ως συμμαχική χώρα, να παράσχουν οι ΗΠΑ, σε σχέση με τα Βαλκάνια, και τους αλυτρωτισμούς που αναπτύσσονται, καθώς και τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Φευ δεν πήρε τίποτε εκ των δύο.

Μάταια προσπαθούσε ο κ. Τσίπρας να αναφερθεί στην ανάγκη να σταματήσει η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο και να υπάρξει δίκαιη και βιώσιμη λύση στο κυπριακό, ζητώντας έμμεσα παρέμβαση, αφού «οι ΗΠΑ μπορούν να συμβάλλουν  στο να απαλλαγεί η Ελλάδα από τις εθνικές της ανησυχίες».

Βέβαια αυτή είναι μια εν θερμώ αποτίμηση από τις κοινές δηλώσεις των δύο. Είθε τα πράγματα στα επιτελεία να είναι καλύτερα, δεδομένου ότι ο πρόεδρος Trump κατανοεί πολύ περισσότερο τον Dow Jones που ανέβηκε στις 23.000 μονάδες και την αναβάθμιση των F-16 ως καλές business, ενώ έχει μαύρα μεσάνυχτα από λεπτά θέματα γεωστρατηγικής ισορροπίας στο Αιγαίο και αλυτρωτισμούς των Βαλκανίων (αν ξέρει κατά πού πέφτουν).

liberal.gr

Tα... αιτήματα του Τραμπ και οι επιθυμίες του Τσίπρα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Τα ανταλλάγματα του πλανητάρχη και η φωτογραφία στο Οβάλ Γραφείο

Επιχειρώντας κάποιος να έχει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα για την πράγματι σημαντική επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην αμερικανική πρωτεύουσα την ερχόμενη εβδομάδα θα πρέπει να ανιχνεύσει τις απαντήσεις σε τρία ερωτήματα:

 Σε ποιο ευρύτερο πλαίσιο (γεωπολιτικών) εξελίξεων γίνεται η συνάντηση;

  Τι θέλουν οι Αμερικανοί;

  Τι θέλει η ελληνική πλευρά;

Οι κυβερνητικοί επιτελείς που προετοιμάζουν τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πλανητάρχη υιοθετούν μια αισιόδοξη, αλλά «λειψή» διατύπωση για να περιγράψουν την επικείμενη συνάντησή του με τον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ: «Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες». Περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα, ωστόσο, η εν λόγω διατύπωση θα μπορούσε να είναι ότι «η κρίση δημιουργεί (για κάποιους) ευκαιρίες εις βάρος των κατεστραμμένων ή αυτών που πρόκειται να καταστραφούν».

Πράγματι η πρόσκληση του Λευκού Οίκου στον πρωθυπουργό συμπίπτει με την κλιμάκωση της γεωπολιτικής κρίσης και αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός που υποχρεώνει την υπερδύναμη να αναδιατάξει τις δυνάμεις της και να αναδιατυπώσει τους σχεδιασμούς της.

Ταυτόχρονα, από ελληνικής σκοπιάς, η επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον συμπίπτει με την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να διατυπώσει μια νέα πολιτική ρητορική που θα ισχυρίζεται ότι περιγράφει την έξοδο της χώρας από την κρίση, το τέλος των μνημονίων, της ξένης εποπτείας και θα υπόσχεται θετικές προοπτικές για την Ελλάδα, αλλά και για το κυβερνών κόμμα.

Προφανώς αυτοί που έχουν την πρωτοβουλία της συνάντησης είναι οι Αμερικανοί. Ο Τραμπ – και ο εκάστοτε πλανητάρχης – δεν σπαταλά ούτε προσφέρει τον χρόνο του για να φωτογραφηθεί μαζί με τους «υποτελείς» του. Και όταν ο πλανητάρχης προσφέρει μια φωτογραφία στο πολιτικό προσωπικό των «επαρχιών», το κάνει αφού εξασφαλίσει τα ανταλλάγματα.

Από την πλευρά των «επαρχιωτών» που σπεύδουν στην Ουάσιγκτον, τις περισσότερες φορές μια φωτογραφία στο Οβάλ Γραφείο είναι ικανοποιητικό – ή και το μόνο – αντάλλαγμα με το οποίο επιστρέφουν για να επιδείξουν στους ψηφοφόρους τους την υποτιθέμενη στενή σχέση και προστασία που έχουν εξασφαλίσει με την υπερδύναμη. Τα όσα έχουν αφήσει ως προσφορά στην Ουάσιγκτον κατά κανόνα κρύβονται από το επικοινωνιακό κάδρο.

Ας κάνουμε, λοιπόν, την προσπάθεια να δούμε την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο με τη δέουσα προσοχή – καθώς, όπως είπαμε, ο πλανητάρχης δεν φωτογραφίζεται «τζάμπα» – τοποθετώντας την στο κάδρο των ευρύτερων (γεωπολιτικών) εξελίξεων στην περιοχή.

Η Τουρκία «φεύγει»

Στην Ουάσιγκτον εδώ και χρόνια προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν την αποσύνδεση της Τουρκίας από το δυτικό (αμερικανικό) άρμα. Άλλωστε, κοιτάζοντας την πορεία της Τουρκίας μέσα στον χρόνο, διαπιστώνει κανείς ότι μόλις για έναν αιώνα (τον εικοστό) προσπάθησε να κινηθεί προς – και να διασυνδεθεί με – τη Δύση. Επί αιώνες η Τουρκία στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε χώρα - πυρήνας (ηγέτιδα δύναμη) του Ισλάμ. Οι προσπάθειες εκδυτικισμού της που έκανε ο Κεμάλ Ατατούρκ άλλαξαν για έναν αιώνα τη φυσιογνωμία της Τουρκίας, ωστόσο ουδέποτε τη μετέτρεψαν σε μια χώρα της Δύσης.

Τελικά, όπως παρατήρησε από το 1996 ο καθηγητής (και ταυτόχρονα ένας από τους επιτελείς για τη διαμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής) Σάμουελ Χάντινγκτον στο σπουδαίο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών», το αποτέλεσμα της προσπάθειας του Ατατούρκ για τον δυτικό εκσυγχρονισμό της μετέτρεψε την Τουρκία σε μια διχασμένη χώρα. Γράφει ο Χάντινγκτον:

«Εδώ και πολλά χρόνια η Τουρκία ικανοποιεί δύο από τις τρεις προϋποθέσεις που χρειάζεται μια διχασμένη χώρα για να αλλάξει την πολιτισμική της ταυτότητα (να γίνει δηλαδή δυτική). Οι ελίτ της Τουρκίας υποστηρίζουν (τη δεκαετία που έγραφε ο Χάντινγκτον) συντριπτικά αυτήν την αλλαγή και ο λαός συναινεί. Ωστόσο οι ελίτ του αποδέκτη πολιτισμού, δηλαδή του δυτικού, δεν είναι συγκαταβατικές. Όσο το ζήτημα εκκρεμεί, η αναβίωση του Ισλάμ στην Τουρκία γεννά αντιδυτικά αισθήματα στον λαό και αρχίζει να υπονομεύει την κοσμική φιλοδυτική ελίτ.

Τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η Τουρκία στην πορεία του εξευρωπαϊσμού της, η περιορισμένη δυνατότητά της να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στις τουρκικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, καθώς και η εμφάνιση του ισλαμισμού, που διαβρώνει την κληρονομιά του Ατατούρκ, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία θα παραμείνει μια διχασμένη χώρα».

Αυτό, πάντως, που σήμερα αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ σε σχέση με τις επιλογές της Τουρκίας δεν είναι το ότι παραμένει μια διχασμένη χώρα. Το πρόβλημα για την Ουάσιγκτον προέκυψε από τη στιγμή που έγινε σαφές ότι η Τουρκία αποφάσισε να κλείσει την παρένθεση του ενός αιώνα προσπαθειών να εκδυτικιστεί και να επιστρέψει σε αυτό που υπήρξε επί αιώνες.

Ο Χάντινγκτον στη «Σύγκρουση των πολιτισμών» είχε διατυπώσει ένα σχετικό ερώτημα που μοιάζει μάλλον με σενάριο προσομοίωσης πάνω στο οποίο δούλεψαν και προετοιμάστηκαν οι αμερικανικές διπλωματικές (και άλλες) υπηρεσίες:

«Τι θα συνέβαινε όμως (γράφει το 1996 ο Χάντινγκτον) αν η Τουρκία αποφάσιζε να επαναπροσδιορίσει τη θέση της; Κάποια στιγμή η Τουρκία θα μπορέσει να εγκαταλείψει τον κουραστικό και εξευτελιστικό ρόλο του ζητιάνου, που ικετεύει να γίνει μέλος της Δύσης, και να συνεχίσει τον εντυπωσιακό και σοβαρό ιστορικό της ρόλο ως του σημαντικότερου ισλαμικού συνομιλητή και ανταγωνιστή της Δύσης. (...)

Όμως, για να το πετύχει (έγραφε ο Χάντινγκτον το 1996), θα πρέπει να απορρίψει την κληρονομιά του Ατατούρκ. Επιπλέον θα χρειαστεί ένας ηγέτης της εμβέλειας του Ατατούρκ που θα συνδύαζε την πολιτική με τη θρησκευτική νομιμοποίηση για να μετατρέψει την Τουρκία από διχασμένη χώρα σε κράτος πυρήνα» του Ισλάμ...

Μέσα από αυτό το αμερικανικό αναλυτικό πρίσμα η Τουρκία εμφανίζεται ως ασταθής κρίκος του διπλωματικού και (κατά κύριο λόγο) στρατιωτικού οικοδομήματος που είχε διαμορφωθεί για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων και ταυτόχρονα τη διαιώνιση της αμερικανικής παρουσίας στην περιοχή.

 Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα εξηγούνται τόσο οι συνεχιζόμενες με πολλαπλασιαζόμενη ένταση τουρκο-δυτικές (αμερικανικές) κόντρες. Εξηγείται επίσης η επιμονή των Αμερικανών να δημιουργήσουν κουρδικό κράτος - προτεκτοράτο (τους) στα νότια της Τουρκίας.

  Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, τέλος, εξηγείται το πραξικόπημα που στόχο είχε την ανατροπή - θάνατο του Ερντογάν ως η τελευταία προσπάθεια ανάσχεσης της απομάκρυνσης της Τουρκίας από τη Δύση.

Πάνω απ’ όλα, αυτή η οπτική μάς βοηθά να κατανοήσουμε τον «έρωτα» των Αμερικανών για την Ελλάδα και να αντιληφθούμε τι ακριβώς ζητούν προσκαλώντας τον Έλληνα πρωθυπουργό στον Λευκό Οίκο.

Τι θέλουν οι Αμερικανοί

Ως «αυτοκράτορες» οι Αμερικανοί προφανώς θέλουν τα πάντα από τα κράτη - υπηκόους που είναι προσδεδεμένα στο άρμα τους. Μάλιστα, όσο πιο ανίσχυρη είναι μια χώρα, τόσο περισσότερο η αμερικανική επιθυμία ακούγεται ως διαταγή.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η Ελλάδα, αν και κατεστραμμένη οικονομικά από την κρίση, η οποία βαδίζει τώρα στον όγδοο χρόνο, ουδέποτε αμφισβήτησε τις συμβατικές υποχρεώσεις της (που συνεπάγονται οικονομικό κόστος) προς το «αμερικανικό ταμείο της Δήλου», δηλαδή τη ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική συμμαχία. Εκεί οι ελληνικές κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής αριστερής), που κόβουν μισθούς, συντάξεις και ξεχειλώνουν το δίχτυ κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας, καταβάλλουν αδιαμαρτύρητα το 2% του ΑΕΠ, όπως ορίζει το καταστατικό του ΝΑΤΟ.

Δεδομένης και αποδεδειγμένης της «υποταγής» της ελληνικής κυβέρνησης στις δεσμεύσεις και στις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία, η Ουάσιγκτον έχει ήδη ετοιμάσει τον κατάλογο των νέων αιτημάτων της γνωρίζοντας ότι αυτά, λίγο - πολύ, ακούγονται από τους Έλληνες κυβερνώντες ως εντολές.

Στην προκειμένη περίπτωση οι εξελίξεις στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις και κυρίως η εκτίμηση της Ουάσιγκτον ότι τελικά η Τουρκία οδεύει προς απαγκίστρωση από τη Δύση υποχρεώνουν τις ΗΠΑ να αναδιοργανώσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή. Ζητούν λοιπόν:

 Εξοπλιστικά προγράμματα προς χάριν των θέσεων εργασίας των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών.

 Νέα πενταετή συμφωνία χρήσης της βάσης της Σούδας.

 Νέες ναυτικές διευκολύνσεις (λιμάνια) για απαραίτητους ελλιμενισμούς των πολεμικών πλοίων τους.

 Νεώριο Σύρου προσαρμοσμένο για τις επισκευαστικές ανάγκες του αμερικανικού στόλου.

 Δυνατότητα χρήσης από αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις κάποιων στρατιωτικών αεροδρομίων της χώρας.

 Απόλυτη προσαρμογή στους αμερικανικούς ενεργειακούς σχεδιασμούς που αποκλείουν τους Ρώσους από το παιχνίδι των νότιων δρόμων μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Τι θέλει η ελληνική κυβέρνηση

Για την ελληνική κυβέρνηση η ιεράρχηση των ανταλλαγμάτων που θα μπορούσε να ζητήσει από την Ουάσιγκτον φαίνεται ότι γίνεται με γνώμονα τις τρέχουσες πολιτικές της ανάγκες. Η επικοινωνιακή αξιοποίηση του ραντεβού του πρωθυπουργού με τον πλανητάρχη αποτελεί το πρώτιστο μέλημα.

Υπ’ αυτήν την έννοια οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι οι θετικές δηλώσεις για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, οι υποσχέσεις υποστήριξης για την απομείωση του χρέους και οι διακηρύξεις για την πατροπαράδοτη ελληνοαμερικανική φιλία θα ικανοποιήσουν με μηδαμινό γι’ αυτούς κόστος την ελληνική κυβέρνηση.

Αυτά είναι τα μόνα δεδομένα κέρδη – σημαντικά σε επικοινωνιακό επίπεδο – που θα εισπράξει – αφού έχει ικανοποιήσει τα αμερικανικά αιτήματα – ο πρωθυπουργός στην Ουάσιγκτον. Από εκεί και πέρα τα πράγματα, δηλαδή για ελληνικά αιτήματα που συνεπάγονται κόστος για την Ουάσιγκτον, δυσκολεύουν. Η ελληνική κυβέρνηση θα ήθελε:

 Απτή παρέμβαση των ΗΠΑ στο ΔΝΤ με τρόπο που να διευκολύνει το ελληνικό σχέδιο τερματισμού του μνημονίου.

 Σκληρή - αποτελεσματική παρέμβαση στους Ευρωπαίους για ευνοϊκή αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους.

 Επίμονη οδηγία σε αμερικανικά κεφάλαια να κατευθυνθούν στην Ελλάδα.

 Δωρεάν στρατιωτική βοήθεια απαραίτητη για την αντιμετώπιση κατεπειγουσών αναγκών (κυρίως σε Ναυτικό και Αεροπορία).

 Σαφή αμερικανική δέσμευση για την αποτροπή τουρκικών στρατιωτικών κινήσεων εις βάρος του ελληνικού χώρου.

 Ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα στροφή από την αμερικανική διπλωματία σχετικά με το δικαίωμα της Ελλάδας να ανακηρύξει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της.

Κάποια από τα πιο πάνω ελληνικά αιτήματα (το θέμα της ΑΟΖ για παράδειγμα) έχουν ήδη απαγορευτεί (ως μη ώριμα να μπουν στην τρέχουσα ατζέντα σε αυτήν τη φάση) από τους Αμερικανούς. Κάποια άλλα είναι απλώς εκτός αμερικανικών δυνατοτήτων, όπως για παράδειγμα η αμερικανική πίεση προς τους Ευρωπαίους (Γερμανούς) να απομειώσουν το ελληνικό χρέος.

Όσο για τα αμερικανικά κεφάλαια, αυτά κινούνται ακόμα και παρά τις οδηγίες των Αμερικανών προέδρων όπου υπάρχει ευκαιρία να πολλαπλασιαστούν.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, όπως παρατηρούν έμπειροι διπλωμάτες στην Αθήνα, ο κίνδυνος που προκύπτει είναι τα κέρδη που προσδοκά η ελληνική πλευρά να περιοριστούν μόνο στα ωραία λόγια, τα οποία οι Αμερικανοί εύκολα μπορούν να προσφέρουν αφού δεν τους κοστίζουν τίποτε.

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, τα αμερικανικά αιτήματα που καλείται να ικανοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση είναι κάτι παραπάνω από χειροπιαστά... 

topontiki.gr

Πρώην «φονιάδες των λαών»…

Του Γιάννη Παντελάκη

Το δύσκολο καλοκαίρι του 2015, πριν ακόμα ο Τσίπρας ανακαλύψει ότι μ' ένα δημοψήφισμα και μια (διεθνώς κατοχυρωμένη πια ως ελληνική πατέντα), κωλοτούμπα, μπορεί ν' ακυρώσει όλα όσα υποσχόταν για να έρθει στην εξουσία, συνάντησα ένα πρωτοκλασάτο τότε υπουργό. Μου έλεγε πως στην αντιπαράθεση Ελλάδας-δανειστών, οι Αμερικάνοι στηρίζουν την ελληνική κυβἐρνηση μ' ένα εντυπωσιακό τρόπο. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Δυο μόλις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, οι Τσίπρας-Καμμένος υπέγραψαν συμφωνία με την Αμερικανική Lockheed, για εκσυχρονισμό πέντε αεροσκαφών προχωρημένης ηλικίας, έναντι 500 εκ. ευρώ.

Η αναγκαιότητα μιας τέτοιας συμφωνίας, ιδιαίτερα σε καιρούς βαθιάς κρίσης, αμφισβητήθηκε ιδιαίτερα από πολλούς και μάλιστα ειδικούς. Θεώρησαν υπερβολικό να δίνονται –με απευθείας ανάθεση μάλιστα- 500 εκατ. ευρώ για εκσυχρονισμό πέντε τόσο παλιών (35 ετών) πολεμικών αεροσκαφών. Χθες, ο Βρετανικός Guardian, σ' ένα αναλυτικό ρεπορτάζ για την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσινγκτον, δίνει ένα ενδιαφέρον στοιχείο που αθροίζεται στους λόγους για τους οποίους ο Τσίπρας είναι τόσο καλοδεχούμενους στις ΗΠΑ αυτές τις ημέρες.

Η χώρα μας και στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, εξακολουθεί να δαπανά το δεύτερο μεγαλύτερο ανάμεσα στις χώρες του ΝΑΤΟ, ποσοστό επί του ΑΕΠ (2,38%) για αμυντικούς εξοπλισμούς. Πρώτες είναι οι ΗΠΑ. Για το δεδομένο αυτό, έχει εκφράσει κατά καιρούς τον ενθουσιασμό του ο γραμματέας του ΝΑΤΟ και τις έντονες αντιρρήσεις τους πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ενθουσιασμός του γραμματέα εξακολουθεί να υπάρχει, οι αντιρρήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ,  έχουν ξεχαστεί, αγνοούνται. Όπως πολλά ακόμα.

Για τον Τσίπρα, οι «φονιάδες των λαών» είναι πια «πρώην φονιάδες των λαών». Ο Αντιαμερικανισμός ήταν κάτι που πέρασε κι αυτό, ίσως τον θυμηθούν όταν βρεθούν πάλι στην αντιπολίτευση. Σήμερα, ο πρωθυπουργός και η υπόλοιπη παρέα που κυβερνά, έχουν μεταβάλει θεαματικά και στο θέμα αυτό παλαιότερες απόψεις τους, οι Αμερικάνοι δεν είναι τόσο δαιμονοποιημένοι όσοι νόμιζαν, τα εξοπλιστικά προγράμματα αποτελούν αναγκαιότητα, η χώρα με ποσοστά φτώχειας μεγαλύτερα και από την Βουλγαρία εξακολουθεί να δαπανά τεράστια ποσά για όπλα και εκείνος ο Δρίτσας που προειδοποιούσε κάποτε την κυβέρνηση Σαμαρά να μην προχωρήσει σε εκταμίευση κονδυλίων για οπλικά συστήματα, κάπου βρίσκεται σιωπηλός.

Οι Αμερικάνοι αντίθετα, δεν άλλαξαν, η στάση τους απέναντι στη χώρα μας έχει διαχρονικά χαρακτηριστικά και αυτά στηρίζονται στον ρεαλισμό και τα δικά τους συμφέροντα. Έτσι, δεν έχουν πρόβλημα να υποδέχονται τον Τσίπρα με εξαιρετικές τιμές, να τον φιλοξενούν στο εμβληματικό Blair House και σε μεγάλο βαθμό να τον χρησιμοποιούν για διάφορες στρατηγικές, γεωπολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις τους. Ο Τσίπρας είναι ο εκτεθειμένος της υπόθεσης και όχι αυτοί. Ο Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που όπου και αν πάνε, ο,τι και αν κάνουν θα συναντούν τον παλιό τους εαυτό να τους θυμίζει πόσο κυνισμός χρειάστηκε για να κερδίσουν την εξουσία και πόσος ακόμα για να μείνουν σ αυτήν και να συμπεριφέρονται σαν να μην υπήρξε παρελθόν. Κορυφαία και πιο χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή του υπουργού Παππά που τον Οκτώβριο του 2017, ανακάλυψε πως ‘’οι ΗΠΑ υπήρξαν πάντοτε παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή μας»…

liberal.gr

       

2,4 δισ. για F-16: Τι σημαίνει η συμφωνία Τραμπ-Τσίπρα για δανειστές & ΣΥΡΙΖΑ

Αίσθηση προκάλεσε στην Αθήνα το... κουστούμι που ετοιμάζουν οι Αμερικανοί για την Ελλάδα, ύψους -σύμφωνα με αμερικανικά χείλη- 2,4 δισ. δολαρίων.

Στη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ντόναλντ Τραμπ, τόσο κατά την υποδοχή όσο και στη συνέντευξη Τύπου, ακούστηκαν θερμά και υποστηρικτικά λόγια για την Ελλάδα που δείχνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «σφραγίζουν» την εμβάθυνση των σχέσεών τους με την Ελλάδα, και το καθιστούν σαφές διεθνώς.

Η αναφορά του Ντόναλντ Τραμπ στην προσπάθεια που έκανε η Ελλάδα αφήνοντας τα χειρότερα πίσω, η προτροπή για επενδύσεις, οι αναφορές στο πόσο έμπιστος και σταθερός εταίρος είναι η Αθήνα, αλλά και η στήριξη που προσέφερε στο ελληνικό αίτημα για απομείωση του χρέους προκάλεσαν πλατιά χαμόγελα στην Αθήνα, που ανέμενε «βοήθεια» στην προσπάθεια που κάνει να ξεκολλήσει από την οικονομική αβεβαιότητα. Ενδεικτική της στήριξης στο οικονομικό επίπεδο είναι η δημιουργία κοινής ομάδας μεταξύ των υπουργών Οικονομίας των δύο χωρών, προκειμένου να εξετάσουν και να προωθήσουν την οικονομική συνεργασία στους τομείς του εμπορίου, των επενδύσεων και της καινοτομίας.

Ο πρωθυπουργός στη συνάντηση στον Λευκό Οίκο αναφέρθηκε εκτενώς στα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, αλλά και στον γεωστρατηγικό ρόλο που διαδραματίζει η Ελλάδα σε μια «εύφλεκτη» περιοχή, όπου διακυβεύονται και αμερικανικά συμφέροντα.

Οι «αλμυρές» προθέσεις των ΗΠΑ

Και κάπου εκεί η συζήτηση πήγε στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας. Η αμερικανική πλευρά περιέγραψε προθέσεις που ακούστηκαν «αλμυρές», καθώς η Ελλάδα, που για να εξοικονομήσει 1% του ΑΕΠ κόβει συντάξεις το 2020, εμφανίζεται έτοιμη να δαπανήσει 2,4 δισ. δολάρια (τόσα ανέφερε ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ) για την ενίσχυση του οπλοστασίου της με αναβάθμιση υπαρχόντων F-16, αλλά πιθανότατα και αγορά νέου τύπου (μάλλον μεταχειρισμένων) μαχητικών, αφού ο κ. Τραμπ κάτι τέτοιο υποστήριξε κάνοντας ονομαστική αναφορά στην εταιρεία Boeing, η οποία δεν κατασκευάζει F-16, αλλά F-15 και άλλα αεροσκάφη.

Συμφωνία για θέσεις εργασίας στις... ΗΠΑ!

Το πικρό αστείο στην υπόθεση είναι η αναφορά επίσης του Ντόναλντ Τραμπ ότι η συνεργασία στον στρατιωτικό τομέα και ειδικά η αναβάθμιση των μαχητικών θα αυξήσει την απασχόληση δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Όχι στην Ελλάδα, αλλά στις Ηνωμένες Πολιτείες...

Αυτά τα μεγέθη ήταν που προκάλεσαν αμηχανία στην Αθήνα, και γι' αυτό ο Πάνος Καμμένος, που συνοδεύει τον Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική, έσπευσε να αποσαφηνίσει με... tweet ότι τα χρήματα που θα βάλει η Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από 1 δισ. και τα άλλα αφορούν αντισταθμιστικά οφέλη (αυτά που οι εννέα στους δέκα ορίζουν ως την «πηγή των πληγών» στις εξοπλιστικές αγορές).

Ο πρωθυπουργός ανέλυσε τη στρατηγική της χώρας στην περιοχή, τους ενισχυμένους δεσμούς με μια σειρά από χώρες, που αναβάθμισαν σημαντικά τον ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, αφήνοντας συνεχώς αιχμές για την επικίνδυνη και πολλές φορές παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο, στηρίζοντας όμως την ευρωπαϊκή προοπτική των γειτόνων, που κρατούν στα χέρια τους και ανοιγοκλείνουν τη στρόφιγγα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.

Όσο για τη βάση της Σούδας, ο μεν Τραμπ ευχαρίστησε τους Έλληνες για τη φιλοξενία των αμερικανικών δυνάμεων, ο δε Τσίπρας απάντησε με... χρησμό, χωρίς χρονικό όριο αλλά με τη βεβαιότητα ότι οι εργασίες αναβάθμισης θα ολοκληρωθούν.

Αντμέτωπος με ΣΥΡΙΖΑ και Ευρωπαίους ο Τσίπρας

Δύο ακροατήρια θα κληθεί το αμέσως επόμενο διάστημα να αντιμετωπίσει ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Το ένα είναι το Ελληνικό στην Αθήνα, όπου θα πρέπει να εξηγήσει και σε συντρόφους του αν υπάρχουν τα χρήματα για... κανόνια την ώρα που κόβονται συντάξεις από αριστερή κυβέρνηση.

Το δεύτερο είναι το ακροατήριο στην Ευρώπη, σε Βερολίνο, Βρυξέλλες και Παρίσι, όπου μάλλον δεν θα τους πολυαρέσουν τα όσα ακούστηκαν χθες. Η χημεία του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Ντόναλντ Τραμπ είναι άλλωστε κάτι στο οποίο χρειάστηκε να αναφερθεί επαρκώς ο κ. Τσίπρας, απαντώντας σε «δηλητηριώδη» ερώτηση στον Κήπο των Ρόδων για την αντι-Τραμπ ευχή που είχε κάνει πριν από τις αμερικανικές εκλογές.

Το ήξεραν οι Ευρωπαίοι για τα F-16;

Αδιευκρίνιστο παραμένει ως τώρα το αν η συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16 ήταν ο απόλυτος αιφνιδιασμός, τουλάχιστον όσον αφορά στον τρόπο που δημοσιοποιήθηκε, όπως επίσης το αν είχε προηγηθεί σχετική συζήτηση με τους εκπροσώπους των δανειστών, οι οποίοι από το 2015 απαιτούν να περιοριστούν οι αμυντικές δαπάνες.

Από τις πρώτες υπογραφές στο τρίτο Μνημόνιο, το καλοκαίρι του 2015, είχε προκαλέσει απορία στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο για ποιον λόγο η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε προτιμήσει περικοπές αμυντικών δαπανών -χωρίς να θίγεται το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων- αντί περικοπών στις συντάξεις.

Τι προβλέπει το Μνημόνιο για αμυντικές δαπάνες

Εν αναμονή των λεπτομερειών της νέας συμφωνίας, που ανακοίνωσε ο Αμερικανός πρόεδρος και των ενδεχόμενων αντιδράσεων από τους Θεσμούς, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση με το Μεσοπρόθεσμο έχει δεσμευθεί για «οροφή» δαπανών 3,290 δισ. ευρώ ως το 2021 για το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, εκ των οποίων τα 530 εκατ. ευρώ αφορούν σε εξοπλιστικά προγράμματα.

iefimerida.gr     

Πώς χάθηκαν 66,1 δισ. ευρώ από το ΑΕΠ της Ελλάδας

Για να «γυρίσει» η οικονομία απαιτούνται πάνω από 100 δισ. ευρώεπενδύσεις την επόμενη επταετία – Πώς θα έρθει το τέλοςτης «Ελληνικής Μεγάλης Υφεσης»

Σχεδόν μια δεκαετία μετά την «Ελληνική Μεγάλη Υφεση» και οκτώ χρόνια εφαρμογής μνημονίων και προγραμμάτων προσαρμογής και η ελληνική οικονομία ψάχνει ακόμη τον δρόμο της επιστροφής στη διατηρήσιμη ανάπτυξη. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας π.χ. μετά και τη νέα  εκτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ, που βασίζεται σε εποχικά προσαρμοσμένα στοιχεία, συρρικνώθηκε κατά 0,2% το 2016 έναντι της προηγούμενης εκτίμησης του Μαρτίου, σύμφωνα με την οποία παρέμεινε αμετάβλητο.

Αυτό σημαίνει πως οι σωρευτικές απώλειες του ΑΕΠ της χώρας από το υψηλό των 242 δισ. ευρώ το 2008 έχουν διαμορφωθεί στα 66,1 δισ. ευρώ το 2016 (175,9 δισ. ευρώ). Η πτωτική αναθεώρηση του ΑΕΠ του περασμένου έτους οφείλεται στη χαμηλότερη τελική καταναλωτική δαπάνη, η οποία μειώθηκε κατά 0,3% σε ετήσια βάση πέρυσι έναντι αύξησης 0,6% που είχε ανακοινωθεί στην προηγούμενη εκτίμηση του Μαρτίου, ενώ οι φόροι επί των προϊόντων αυξήθηκαν το 2016 κατά 7,8%, έναντι αρχικής πρόβλεψης για αύξηση μόλις 0,3%.

Η  ΕΛΣΤΑΤ προανήγγειλε μάλιστα αναθεώρηση των στοιχείων και του ΑΕΠ του 2017 με βάση τα νέα αυτά δεδομένα, την ώρα που η ανάπτυξη είναι το κλειδί για να μειωθεί η ανεργία αλλά και για να επιτευχθεί ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ.

Μπορεί σήμερα οι περισσότεροι οικονομολόγοι να προβλέπουν, λόγω της χαμηλής βάσης εκκίνησης, ανάπτυξη 1%-2% εφέτος και 2%-2,8% το 2018, εντούτοις η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της λεγόμενης περιφέρειας της ευρωζώνης που παραμένει σε στενωπό, ενώ χώρες όπως η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Πορτογαλία, όχι μόνο κατάφεραν να εξέλθουν των μνημονίων, αλλά έχουν σε μεγάλο βαθμό ανακτήσει ή και ξεπεράσει (π.χ. το ΑΕΠ της Ιρλανδίας είναι πια 40% μεγαλύτερο) την απώλεια του ΑΕΠ που σημειώθηκε στη διάρκεια της κρίσης.

Η Ελλάδα πάντως έγραψε τη δική της ιστορία, καθώς η σωρευτική πτώση του ΑΕΠ στα χρόνια αυτά έφθασε στο 26,5%, απώλειες που μπορούν να συγκριθούν εν καιρώ ειρήνης μόνο με τη Μεγάλη Υφεση στις ΗΠΑ το 1929, αλλά και την εποχή της Βαϊμάρης στη Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα μάλιστα με τη βάση δεδομένων της Maddison, η τρέχουσα ελληνική ύφεση είναι μία από τις ισχυρότερες που έχουν καταγραφεί ιστορικά από το 1870 στις οποίες λαμβάνεται υπόψη και οι περίοδος των πολεμικών συγκρούσεων. Ειδικότερα, η ισχυρότερη ύφεση με 66% έχει καταγραφεί στη Γερμανία την περίοδο 1945-1946, ενώ ακολουθεί με 64% η Ελλάδα της περιόδου 1938-1945, η Αυστρία του 1945 με 59%, η Γαλλία του 1940-1944 με 53%, η Ιαπωνία του 1944-1945 με 52%, η Ολλανδία του 1940-1944 με 50%, η Ιταλία του 1941-1945 με 44%, η Αυστρία του 1913-1919 με 38%, η Γαλλία του 1913-1918 με 36%, η Φινλανδία του 1914-1918 με 33%, το Βέλγιο του 1914-1918 με 32%, ο Καναδάς του 1929-1933 με 30%, η Ισπανία του 1936-1937 με 29%, οι ΗΠΑ του 1930-1933 και η σημερινή Ελλάδα (2008-2016) με 26,5%.

Στα χρόνια της κρίσης εξάλλου πήραμε μέτρα σχεδόν 79 δισ. ευρώ για να πετύχουμε δημοσιονομικό αποτέλεσμα 31 δισ. ευρώ, καθώς 48 δισ. μέτρα χάθηκαν στη χοάνη της ύφεσης, της έλλειψης αξιοπιστίας της χώρας και του κατώτερου των περιστάσεων πολιτικού συστήματος. Παράλληλα, όπως υποστηρίζουν οι οικονομολόγοι, καμιά οικονομία με ουσιαστικό οριακό φορολογικό συντελεστή άνω του 70% δεν μπορεί να αναπτυχθεί με ταχύτητα, την ώρα μάλιστα που τα προβλήματα παραγωγής, θεσμών, δυσλειτουργίας του κράτους έχουν επιταθεί, ενώ ζούμε υπό καθεστώς περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων.

Κοινός τόπος είναι ότι για να «γυρίσει» η οικονομία απαιτούνται πάνω από 100 δισ. ευρώ επενδύσεις την επόμενη επταετία για να διατηρηθεί σε θετική αναπτυξιακή πορεία, επενδύσεις που στη σημερινή συγκυρία μπορούν να χρηματοδοτηθούν κυρίως από το εξωτερικό, εφόσον βέβαια η Ελλάδα καταφέρει και θελήσει κάποτε να γίνει πιο φιλική προς την επιχειρηματικότητα.

Αυτό σημαίνει ωστόσο, όπως εκτιμούν οι οικονομολόγοι, ότι η χώρα θα πρέπει να αποκτήσει κουλτούρα επενδύσεων την ώρα που το σχεδόν εχθρικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις, η αναξιοκρατία και η υψηλή φορολογία αποθαρρύνουν τις επενδύσεις. Δεδομένης μάλιστα της περιορισμένης εμπιστοσύνης των αγορών, των πολιτών και των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας στο πολιτικό σύστημα, πρέπει ακόμη πολλά να γίνουν ώστε να δούμε πραγματική και διατηρήσιμη ανάπτυξη   στη χώρα.  

Μαντικίδης Τάσος


tovima.gr