Η ιταλική κρίση, ή ποιος κυβερνά την Ευρώπη

Η συνταγματική κρίσις στην Ιταλία επανέφερε το αναπάντητον εισέτι ερώτημα: ποίος κυβερνά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμον όλον; Στην χώρα μας, η συνταγματική κρίσις του 1964 (τις κυβερνά, λαός ή βασιληάς;) προκάλεσε μεγάλες εθνικές καταστροφές: Διχασμόν του ελληνικού λαού, την δικτατορία, την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου και την καταστροφή της Κύπρου.

Στην Ευρώπη, η ανατροπή της Βρεταννίδος πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, του Ιταλού ομολόγου της Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και προχθές, του Τζιουζέπε Κόντε από τον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, έφερε πάλι στην επικαιρότητα την γνωστή απορία. Στον υπόλοιπο κόσμον, ο κατάλογος των… υπόπτων κέντρων εξουσίας περιλαμβάνει τους ελευθεροτέκονας, τους Πεφωτισμένους (Illuminati) την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και την Τράπεζα Γκόλντμαν Ζάξ και άλλους πολλούς.

Εν τούτοις, πολλά διεθνή γεγονότα διαφεύγουν του ελέγχου των κέντρων εξουσίας, όπως π.χ. η ενοποίηση της Γερμανίας το 1989, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίσις του 2007  και η ανάδυση της Κίνας, ως παγκοσμίου υπερδυνάμεως επί των ημερών μας. Εάν οι ισχυροί ήσαν πράγματι παντοδύναμοι, μερικά αιφνιδιαστικά περιστατικά θα είχαν προβλεφθή και άλλα αποφευχθή.

Γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εξελίξεις υπαγορεύονται πλειστάκις από ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες ως της Αριστοτελείου «ετερογονίας των σκοπών», «του σπουδαίου ρόλου των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» κατά τον Ευάγγελον Λεμπέση και των ιδεοληπτών ως λ.χ. του Νίκου Ζαχαριάδη με τον ανταρτοπόλεμο στην Ελλάδα, η ίδρυσις της Ευρωζώνης υπό του Φρανσουά Μιτεράν, ή το φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης των Κλίντον-Ομπάμα.

Οι ατέλειες του ευρώ

Στην περίπτωση της ιταλικής κρίσεως, δεν είναι τόσον η απόρριψη υπό του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας του υποψηφίου υπουργού Οικονομικών Πάολο Σαβόνα (81 ετών) όσον ο φόβος των Οίκων Πιστοληπτικής (αν)Αξιοπιστίας ότι θα ανεβάσουν το κόστος δανεισμού της Ιταλίας, που μέτρησε στην συνταγματική εκτροπή. Ευκόλως θα μπορούσε να εξευρεθή ένας νεώτερος αντικαταστάτης του Πάολο, χωρίς να συγκεντρώνει τα πυρά του γερμανικού Τύπου.

Και πάντως η αύξηση των ιταλικών επιτοκίων (στο 2,4%) δεν είναι προς θάνατον, πέραν του ότι μέγα μέρος του ιταλικού δημοσίου χρέους είναι εσωτερικόν (74%,  άρα άσχετο των προθέσεων της ΜΟΥΝΤΙΣ). Η τωρινή αξιολόγηση της Ιταλίας στο «βαα2» μόλις απέχει δύο βαθμίδες από τα «σκουπίδια» (junk bond).

Αλλού νομίζω ότι ευρίσκεται η «πέτρα του σκανδάλου» που δεν ομολογείται ούτε από τους υπερμάχους του λαού μήτε από τους φοβερούς Ντεντέσκους: στις ατέλειες του ευρώ! Η Ιταλία, όπως και η Γαλλία, υποφέρουν από ελλείμματα στις εξωτερικές συναλλαγές των, ιδίως με την Γερμανία. Η ατελής νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης, εν αντιθέσει προς την Αμερική, επεννόησε μεταγενεστέρως του Μααστρίχτ, τον χρεωστικό λογαριασμόν TARGET 2 για να ικανοποιήσει τα μερκαντιλιστικά συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων αντί του ομοσπονδιακού συμψηφισμού των Πολιτειακών εμπορικών ελλειμμάτων, όπως ισχύει στις ΗΠΑ.

Το άνοιγμα του λογαριασμού TARGET 2 της Ιταλίας ανέρχεται εις 444 δισ. ευρώ εις πίστωσιν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης. Προς στιγμήν διεφάνη ότι η απορριφθείσα ιταλική κυβέρνηση επεθύμη την διαγραφή τουλάχιστον του ημίσεως του χρεωστικού υπολοίπου της Ιταλίας. Πανικός κατέλαβε την γερμανική Κεντρική Τράπεζα εν Φραγκφούρτη και εζήτησε την κεφαλήν του εμπνευστού Πάολο επί πίνακι.

Έτσι απεκαλύφθη και «ποιός κυβερνά» τουλάχιστον την Ευρώπη: Η πανίσχυρος Μπούντεσμπανκ! (The Bundesbank. The Bank that rules Europe. Υπό David Marsh. Heinemann 1992).       



Κωνσταντίνος Κόλμερ

Ναι, είναι πραξικόπημα

Με κάθε οπτική γωνία τύπου και ουσίας της Δημοκρατίας η ανάθεση του σχηματισμού κυβέρνησης σε τεχνοκράτες και όχι στον συνασπισμό των δύο πρώτων κομμάτων, που έχουν πλειοψηφία στο λαό και στη Βουλή, είναι πραξικόπημα. Ο λαός έχει- ακόμα- στη Δημοκρατία το δικαίωμα να είναι ηλίθιος, ανενημέρωτος, αφελής, κοντόφθαλμος. Ή απλώς απηυδισμένος. Ή ό,τι θέλει! Εξακολουθεί, όμως, με την ψήφο του να είναι κυρίαρχος. Αν δεν είναι δεν έχουμε Δημοκρατία.

Για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι η Δημοκρατία είναι το μεγάλο θύμα της γερμανικής παντοκρατορίας στην Ευρώπη και της παντοκρατορίας των αγορών στον κόσμο, η Ιταλία είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα.

Αυτά, για όσους δεν ήταν εδώ, ή δεν ήθελαν να είναι εδώ όταν το Βερολίνο και η τρόικα υποχρέωσαν σε παραίτηση έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου, για να διοριστεί ένας τεχνοκράτης, ο Λουκάς Παπαδήμος, μόλις ο εκλεγμένος δήλωσε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα στο λαό το πακέτο μέτρων του Πρώτου, δικού του, Μνημονίου.

Και για να γίνω απολύτως σαφής, ώστε να ορίσουμε τη Δημοκρατία, ξεκαθαρίζω ότι κατά τη γνώμη μου ο Γιώργος Παπανδρέου αποτέλειωσε την οικονομική καταστροφή της πολιτικής Κ. Καραμανλή, που έδωσε το δικαίωμα να γίνει η Ελλάδα στόχος των αγορών. Και με την άφρονα πολιτική του 2009 και με την πρόσκληση του ΔΝΤ το 2010. Αυτά είναι άσχετα με τη λαϊκή βούληση και την ισχύ της ψήφου του λαού.

Ομοίως, ο υποφαινόμενος θεωρεί το κίνημα των 5 αστέρων στην Ιταλία μια επικίνδυνο απολιτική καρικατούρα, μια φάρσα χωρίς σοβαρότητα. Όπως θεωρεί τη Λέγκα του Βορά μια εξ ίσου επικίνδυνη ξενοφοβική συνύπαρξη ακροδεξιών και δεξιών, με αποσχιστικές διαθέσεις. Κι αυτά είναι επίσης άσχετα με τη λαϊκή βούληση και την ισχύ της λαϊκής ψήφου.

Θυμίζω, ότι στις εκλογές πριν το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρείτο καταστροφή της Ελλάδας για ποικίλους λόγους. Και ο υπογράφων ήταν ένας από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης για τον αμοραλισμό του. Αυτό δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να αμφισβητήσει τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού, που ήθελε τον Ανδρέα να ηγείται της χώρας.

Αντιστοίχως, η συγκυβέρνηση Μητσοτάκη- Φλωράκη- Κύρκου- Ανδρέα ήταν όνειδος για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. Όπως και η επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή όμως ήταν η τελική βούληση της πλειοψηφίας. Την οποία οφείλει κανείς να σέβεται αν θέλει να έχει δημοκρατία.

Εδώ και τρία χρόνια κατακρίνουμε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ επειδή ακριβώς κυβερνά σαν σατράπης, με δείγματα επιβουλής της αρχής της πλειοψηφίας για το μέλλον της χώρας. Με διάφορους εκλογικούς νόμους. Και θυμίζω ότι και πριν και μετά το 2015 ένα μεγάλο κομμάτι του λαού θεωρούσε και θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι πιο επικίνδυνο έχει συμβεί στην Ελλάδα.

Παρ' όλα αυτά, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων περιμένει τις εκλογές για να μαυρίσει την κυβέρνηση ή να ψηφίσει ό,τι της αρέσει. Δεν προσδοκά ούτε από το Βερολίνο ούτε από τις Βρυξέλλες ούτε από πουθενά αλλού να της υποδείξουν ποιος θα τους κυβερνά. Αυτό λέγεται Δημοκρατία.

Και Δημοκρατία λέγεται η μάχη μεταξύ δανειστών και συγκυβέρνησης για την επιβολή των μέτρων λιτότητας και του Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα οποία ευθύνεται στο 100% η ελληνική κυβέρνηση. Εκείνη ανέτρεψε τις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Εκείνη υπέκυψε στους εκβιασμούς των δανειστών. Εκείνη πούλησε το δημοψήφισμα. Εκείνη άλλαξε πολιτική στάση. Θα μπορούσε να αρνηθεί και να παραιτηθεί. Τότε θα είχαμε πραξικόπημα.

Θα μπορούσε να αρνηθεί και να ακολουθήσει την πολιτική Βαρουφάκη. Μπορεί να πλήρωνε τρομερό τίμημα η χώρα. Μπορεί και όχι. Μπορεί βραχυχρόνιο, μπορεί μακροχρόνιο. Αλλά, ό,τι γινόταν θα γινόταν με όρους Δημοκρατικής λειτουργίας. Θα είχαμε Δημοκρατία. Δηλαδή, η ισχύς της ψήφου του λαού, σύμφωνα με τον εκλογικό του νόμο, θα κυβερνούσε τη χώρα. Κανείς ξένος.

Στην Ιταλία έγινε καθαρό πραξικόπημα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αφαίρεσε την εντολή που είχε δώσει στην συγκυβέρνηση πλειοψηφίας 5 Αστέρων και Λέγκας και παρέδωσε την εξουσία σε έναν τεχνοκράτη, μη εκλεγμένο για να σχηματίσει κυβέρνηση μη εκλεγμένων τεχνοκρατών. Με το αιτιολογικό ότι ο υπουργός Οικονομικών που πρότειναν οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί ήταν εχθρός του ευρώ και κινδύνευε η ιταλική οικονομία. Τρίχες!

Η πραγματικότητα είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών που πρότεινε η συγκυβέρνηση και ο εντολοδόχος πρωθυπουργός Τζ. Κόντε δεν είναι αρεστός στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Τόσο απλό!

Και δεν είναι αρεστός γιατί έχει χαρακτηρίσει το ευρώ ως ένα αποτυχημένο νόμισμα που σχεδιάστηκε κακά από τους Γερμανούς για να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα γερμανικά συμφέροντα, καταστρέφοντας κοντόφθαλμα τις άλλες οικονομίες, και έτσι στο τέλος την ίδια τη Γερμανία! Επίσης έχει πει ότι η Ευρώπη κυβερνιέται από το τέταρτο Ράιχ και έχει υποστηρίξει την ανάγκη να ξαναδεί η ΕΕ το νόμισμά της και την πολιτική της.

Ο ίδιος ο Πάολο Σαβόνα με επιστολή του χτες ξεκαθάρισε ότι δεν θα έθετε ποτέ υπό αμφισβήτηση το ευρώ παρά τις πεποιθήσεις του και τις ιδέες του και ότι το μόνο που θα ζητούσε στις συνόδους είναι να δώσει απαντήσεις η Ευρώπη στα αιτήματα αλλαγής που ζητάνε πολλές χώρες της ΕΕ, με βάση μια στρατηγική διαπραγμάτευση.

Στην επιστολή κατηγορεί τη Γερμανία ότι δεν επιτρέπει στο ευρώ να γίνει κύριο σκέλος της εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι το δολάριο και επιμένει ότι το ευρώ οικοδομήθηκε με λάθος τρόπο, λόγω της μυωπίας των Γερμανών. Δηλαδή, ό,τι λένε εδώ και χρόνια όλοι οι Αμερικανοί νομπελίστες οικονομολόγοι και όλοι όσοι δεν υπάγονται στο λόμπι του Βερολίνου και της Κομισιόν.

Έτσι, στην Ιταλία γίνεται το δεύτερο πραξικόπημα του Βερολίνου και των αγορών εδώ και 8 χρόνια. Το πρώτο έγινε όταν ο εκλεγμένος Μπερλουσκόνι (νούμερο, αλλά αυτόν ψήφισαν οι Ιταλοί!) υποχρεώθηκε σε παραίτηση για να αναλάβει τη διακυβέρνηση ο εκλεκτός του ΔΝΤ Μάριο Μόντι.

Τα αποτελέσματα της Ιταλίας μοιάζουν με της Ελλάδας. Η διαρκής πολιτική του Βερολίνου και των «αγορών» έχουν εκτινάξει το ελληνικό χρέος στο 185% του ΑΕΠ και το ιταλικό στα 2 τρισεκατομμύρια 280 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η λιτότητα ψαλιδίζει διαρκώς τα εισοδήματα. Χωρίς φως στο τούνελ.

Όμως, το ερώτημα δεν είναι τι είδους πολιτική θέλουμε. Αλλά, τι είδους πολίτευμα θέλουμε. Θέλουμε το πολίτευμα όπου αποφασίζουν οι πολίτες ή το πολίτευμα όπου αποφασίζουν οι κρατούντες, οι ισχυροί και οι επιλεγμένοι επαϊοντες. Γιατί επαϊοντες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές.

Τα τελευταία χρόνια, το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει πριονίσει τα πόδια του και παράγει όλο και πιο αμόρφωτους και ακαλλιέργητους Πολίτες. Όλο και πιο πολλούς οπαδούς και αδιάφορους που απέχουν. Οι οποίοι είναι όλο και πιο αδιάφοροι να αντιδράσουν. Όλο και πιο υπόδουλοι στην αποβλάκωση μιας τεχνολογίας, που παρέχει την ψευδαίσθηση ευμάρειας και γνώσης. Στην πραγματικότητα παρέχει δουλεία και ημιμάθεια. Στο μέγα πλήθος. Υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Κι αυτό το πιο πάνω είναι ένα πανευρωπαϊκό, για να μην πω παγκόσμιο φαινόμενο. Όπου όλο και συχνότερα η βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών παρακάμπτεται με διάφορους νομικίστικους, πολιτικάντικους ή και πραξικοπηματικούς τρόπους. Με όπλο και εκβιασμό πάντα το χρήμα.

Ο Ιταλός πρόεδρος της Δημοκρατίας δικαιολόγησε την πραξικοπηματική του συμπεριφορά, λέγοντας ότι είναι συνταγματικό του καθήκον να προστατέψει το εισόδημα των Ιταλών. Μόνο που το καθήκον αυτό το έχει ξεχάσει εδώ και 7 χρόνια που το εισόδημα των Ιταλών έχει εξαϋλωθεί από τη λιτότητα των κυβερνήσεων και τη σκληρότητα του ευρώ, που δεν αφήνει την ιταλική οικονομία να ανταγωνιστεί τη γερμανική! Και το θυμήθηκε μετά τα τηλεφωνήματα του Βερολίνου.

Οι Έλληνες που βρήκαν τη Δημοκρατία σαν πολίτευμα δεν τη συνέδεσαν ποτέ με τον πλούτο. Αλλά, με την ελευθερία. Με το δικαίωμα να είσαι μέλος της Δημοκρατίας της Πόλης, ισέταιρος και ισέτερος και ισοψηφών είτε ήσουν πεντακοσιομέδημνος είτε θήτης. Επειδή, το μεγαλύτερο αγαθό δεν ήταν ο πλούτος και η ασφάλεια. Αλλά το αυτεξούσιο και η ελευθερία. Ο πλούτος, ήξεραν, ότι είναι αιτία μαλθακότητας και αναξιοπρέπειας. Τελικά, δουλείας.

Εμείς έχουμε χάσει και την αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία και την ελευθερία και τον πλούτο. Επειδή έχουμε χάσει την Παιδεία.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

      

ΕΕ και ΔΝΤ επιβάλλουν στην Ιταλία χούντα «τεχνοκρατών»

Toυ Λεωνίδα Βατικιώτη  

«Το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας που κατασκευάστηκε στη Γερμανία».

Το Βερολίνο, συνεχίζει «δεν έχει αλλάξει την άποψή του για το ρόλο του στην Ευρώπη από την εποχή του Ναζισμού». Η συμμετοχή δε στην ευρωζώνη «περιλαμβάνει φασισμό χωρίς δικτατορία και, από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό»!

Όλα αυτά κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα γράφει κατά λέξη ο Πάολο Σαβόνα, που προτάθηκε από το λαϊκό και κεντρώο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά για νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, στο βιβλίο του Σαν εφιάλτης, σαν όνειρο.

Η απόρριψή στη συνέχεια από τον πρόεδρο της Ιταλικής δημοκρατίας, Σέρτζιο Μοταρέλα, του Πάολο Σαβόνα που περιλαμβανόταν στην πρόταση του εντολοδόχου πρωθυπουργού Τζουσέπε Κόντε με το σκεπτικό ότι «θα μπορούσε να προκαλέσει την αναπόφευκτη έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ» οδήγησε την πολιτική κρίση στην Ιταλία σε κορύφωση. Η πραξικοπηματική στάση του ιταλού προέδρου που λειτούργησε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της Γερμανίας στην Ιταλία, ήταν πλήρως προβλέψιμη γιατί εδώ και εβδομάδες δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και να μη δηλώσει πώς θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ευρώ. Η απόφαση δε την Κυριακή, 28 Μαΐου του Ματαρέλα να δώσει την εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης τεχνοκρατών στο πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ, και πρώην στέλεχος της ιταλικής κεντρικής τράπεζας Κάρλο Κοταρέλι, ώστε να οδηγήσει την Ιταλία σε πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Οδηγεί την Ιταλία σε μετωπική σύγκρουση με το Τέταρτο Ράιχ που πιθανότατα παρήγγειλε κι όχι απλώς θεώρησε ευπρόσδεκτη τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Χρειάζεται πολύ απειρία για να θεωρηθούν τυχαία τα λόγια του ιταλού εφημεριδοπώλη από το κέντρο της Ρώμης (ναι, καλά διαβάσατε…) με τα οποία ξεκινούσε την ανάλυσή του το γερμανικό περιοδικό Spiegel, κι ο οποίος προέβλεπε ότι τον Σεπτέμβρη θα έχουμε εκλογές.

Το εν εξελίξει συνταγματικό πραξικόπημα στη γειτονική μας χώρα προσφέρεται ωστόσο για πολλά και σοβαρότατα συμπεράσματα.

Αξιολογούμε:

Πρώτον, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι θεματοφύλακας και κοιτίδα της δημοκρατίας είναι τουλάχιστον επικίνδυνος. Στις Βρυξέλλες έχει την έδρα της μια μεταμοντέρνα δικτατορία που δε διστάζει όχι μόνο να εξαθλιώσει έναν λαό για να διασώσει τις τράπεζες (βλ. Ιρλανδία, Ελλάδα), όχι μόνο να ανατρέψει εκλεγμένους πρωθυπουργούς (βλ. Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι το Νοέμβριο του 2011), όχι μόνο να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την ετυμηγορία των λαών όπως εκφράζεται μέσω δημοψηφισμάτων (βλ. από Ιρλανδία μέχρι Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015), αλλά ακόμη και να ακυρώσει τη νωπή λαϊκή ψήφο αν δεν συμφωνεί με τα συμφέροντα της. Μέχρι πρόσφατα ξέραμε ότι ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα δημοψηφίσματος οδηγεί σε αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πλέον μάθαμε ότι το ίδιο θα γίνεται και με τις γενικές εκλογές. Θα ψηφίζουμε μέχρι να βγαίνουν ευρωλιγούρηδες πολιτικοί. Κι αν δεν τους προτιμούμε, κακό του κεφαλιού μας…

Δεύτερο, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη με τους θεσμούς της στέκεται στον αντίποδα των ανεξέλεγκτων αγορών είναι τουλάχιστον αφελής. Το σήμα της πολιτικής επίθεσης στην Ιταλία δόθηκε από τις αγορές που ανέβασαν τις αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων, λειτουργώντας σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Στο επίκεντρο ήταν το ιταλικό δημόσιο χρέος που αγγίζοντας τα 2,3 τρισ. ευρώ ή το 132% του ιταλικού ΑΕΠ, υποτίθεται ότι αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για όλη τη Ευρώπη. Μα αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως! Η προοπτική ραγδαίας ανόδου των επιτοκίων από το φθινόπωρο (με την Τουρκία και την Αργεντινή να αποτελούν ευαίσθητο σεισμογράφο των αναταράξεων που έρχονται) θα αφήσει εκτεθειμένη την Ιταλία στις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Το σχέδιο Πέντε Αστέρων και Λίγκας (δες εν συντομία εδώ) είναι πρωτίστως σχέδιο σωτηρίας απέναντι στους τριγμούς που σωστά προβλέπουν ότι έρχονται. Οι Βρυξέλλες αντίθετα, που φημίζονται για την κοντόφθαλμη λογική τους σημασία δίνουν στη διάσωση του πρότζεκτ του ευρώ, κι ας θυσιαστεί η Ιταλία το 2019 χωρίς να έχουν σχέδιο διαχείρισης της επικείμενης κρίσης. Εναποθέτουν τη μοίρα όλων μας στις αγορές.

Επιπλέον κι επί της ουσίας, το σκεπτικό των αγορών δεν στέκει, είναι ανοησία: ανεβάζουν τα επιτόκια γιατί υποτίθεται ότι η νέα κυβέρνηση θα προκαλέσει κρίση χρέους. Μα είναι ηλίθιοι οι Σαλβίνι και ντι Μάγιο να προκαλέσουν κρίση χρέους στην ίδια τους τη χώρα; Μέχρις στιγμής η πικρή μας εμπειρία μας έχει δείξει ότι κρίσεις προκαλούν μόνο οι αγορές, για να διασώσουν τα κεφάλαιά τους με τη βοήθεια του ΔΝΤ (πλέον και του ΕΣΜ) που λειτουργούν σαν ασφαλιστική εταιρεία των κερδοσκόπων καταβάλλοντας στο ακέραιο τα προσδοκώμενα κέρδη κι αφήνοντας στους λαούς τα τιμωρητικά μνημόνια.

Τρίτο συμπέρασμα: μην πιστεύετε τα ΜΜΕ.

Από τους Financial Times, που είχαν τίτλο σε εντιτόριαλ τους ότι «η Ρώμη ανοίγει τις πύλες της στους βαρβάρους» μέχρι το όργανο της καγκελαρίας Spiegel κι όλο το φιλελεύθερο πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα να διασύρουν την κυβέρνηση 5 Αστέρων και Λίγκας, με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για το μούφα πτυχίο του Τζουσέπε Κόντε, κατηγορίες περί λαϊκισμού, κι άλλα. Αν τους ενοχλούσε πραγματικά όμως η συμμετοχή του ρατσιστή Σαλβίνι στην κυβέρνηση γιατί αποδέχθηκαν τον Πάνο Καμμένο; Γιατί δεν αντέδρασαν στην ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας; Γιατί έδιναν οι ίδιες οι Βρυξέλλες χρήματα στη Ρώμη μέχρι τώρα κι όσο στην κυβέρνηση ήταν οι κεντροαριστεροί για να εξαγοράζει φύλαρχους στη Λιβύη και τη Σομαλία ώστε να λειτουργούν στα αφρικανικά εδάφη ως προκεχωρημένα φυλάκια της Frontex, φυλακίζοντας και βασανίζοντας; Αυτό δηλαδή που γίνεται στο Αιγαίο στόχος ήταν να γίνεται πριν τα εκατομμύρια προσφύγων δουν το μπλε της Μεσόγειου… Επομένως, αν κάτι τους ενοχλεί είναι ότι στην Ιταλία αναδείχθηκε πρώτο «κόμμα» ένα αστικό μεν, αλλά ανταγωνιστικό απέναντι στα σχέδια της ευρωκρατίας και της Γερμανίας, που υποσχόμενο την ανατροπή της λιτότητας κατάφερε  συγκυριακά να επικοινωνήσει με το λαό!

Τέταρτο και σημαντικότερο, κι αυτό το συμπέρασμα προκύπτει απαντώντας στο πολύ απλό ερώτημα: αν το πρωτοφανές συνταγματικό made in Germany πραξικόπημα της Ιταλίας αφορά εμάς στην Ελλάδα και δη την Αριστερά. Οι δραματικές εξελίξεις μας ενδιαφέρουν πρώτα απ’ όλα γιατί μας αφορά η λειτουργία της δημοκρατίας στο βαθμό που εξασφαλίζει την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Όταν ένας πρόεδρος – μαριονέτα των Βρυξελλών και του Βερολίνου αρνείται να ορκίσει μια κυβέρνηση επειδή δεν του …κάνει ένας υπουργός τότε αποκαλύπτεται ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας ακόμη κι αυτών των εκλογών με τη σύγχρονη αστική δημοκρατία. Ή, η σύγχρονη ολοκληρωτική της μετάλλαξη…

Το γεγονός δε ότι την μάχη με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες τη δίνει το εντελώς αμήχανο και απροετοίμαστο Κίνημα των Πέντε Αστέρων (που κινδυνεύει να ηττηθεί κατά κράτος στις επόμενες εκλογές, χάνοντας το 32% που κέρδισε ως πρώτο κόμμα, και να έχει την τύχη του Συνασπισμού το 1989-1990) σε συνεργασία με την Λίγκα του Βορρά (που από 17% που κέρδισε τον Μάρτιο στις εκλογές του φθινοπώρου θα διπλασιάσει τα ποσοστά της σε βαθμό να σχηματίσει ακόμη και ακροδεξιά κυβέρνηση μαζί με τους Αδελφούς της Ιταλίας και τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι) πρέπει να μας προβληματίσει κι όχι να μας κάνει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας και να γυρίσουμε την πλάτη μας στην Ιταλία. Αρχικά, ας κρατήσουμε την επιμονή της σκληρής ιταλικής Δεξιάς να προτείνει τον πολέμιο του ευρώ ως υπουργό Οικονομικών, που βρίσκεται στον αντίποδα της απαράμιλλης οσφυοκαμψίας της ελληνικής κυρίαρχης Αριστεράς, η οποία σε ένα τέτοιο αίτημα θα έκανε για πολλοστή φορά ασκήσεις κωλοτούμπας. Όπως κι έκανε άλλωστε αρνούμενη να τιμήσει τη λαϊκή ψήφο του Ιανουαρίου και του Ιουλίου το 2015.

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι το ευρώ γεννάει αντιθέσεις. Στον αντίποδα της κυρίαρχης συλλογιστικής και προπαγάνδας περί κοινού νομίσματος, ενωμένης Ευρώπης, συλλογικών συμφερόντων ή κατάργησης των συνόρων, το κοινό νόμισμα γεννά τους νεκροθάφτες του, με την ίδια φυσικότητα που ο Τσίπρας μπορεί να υποστηρίζει άλλα το πρωί κι άλλα το βράδυ, άλλα δημόσια κι άλλα ιδιωτικά. Κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνει η Αριστερά που είτε επιδίδεται σε διαγωνισμούς ομορφιάς για να σαγηνεύσει το Βερολίνο είτε επιδίδεται σε ασκήσεις βερμπαλισμού απαξιώντας να ασχοληθεί με κάτι τόσο ταπεινό και «λίγο» όπως είναι το ευρώ, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζει «αριστερούς μονεταριστές» του πολέμιους του ευρώ, τότε την ευκαιρία θα την αδράξει η άκρα Δεξιά, εκπροσωπώντας ωστόσο κατά προτεραιότητα τα αστικά συμφέροντα που είναι ενάντια στο ευρώ κι όχι τα λαϊκά, εργατικά συμφέροντα. Μια ευκαιρία έτσι να βαθύνει ο ριζοσπαστισμός, φτάνοντας στο στόχο της σύγκρουσης με την ΕΕ, ξεκινώντας από ένα τόσο καθημερινό θέμα θα έχει χαθεί, όπως χάθηκαν και τόσες άλλες.

Τόσο απλά!   

Νέοι κανόνες της ΕΕ για τη μείωση των θαλάσσιων απορριμμάτων

Καθώς η ποσότητα των βλαβερών πλαστικών απορριμμάτων στους ωκεανούς και τις θάλασσες αυξάνεται όλο και περισσότερο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει νέους κανόνες για ολόκληρη την ΕΕ, οι οποίοι βάζουν στο στόχαστρο τα 10 πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης που συναντάμε περισσότερο στις παραλίες και τις θάλασσες της Ευρώπης, καθώς και τα απολεσθέντα και εγκαταλελειμμένα αλιευτικά εργαλεία.

Όλα μαζί αυτά τα προϊόντα αποτελούν το 70% του συνόλου των θαλάσσιων απορριμμάτων. Οι νέοι κανόνες είναι αναλογικοί και σχεδιασμένοι για κάθε περίπτωση χωριστά, ώστε να επιτυγχάνονται τα βέλτιστα αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει ότι διαφορετικά μέτρα θα εφαρμόζονται για διαφορετικά προϊόντα. Όταν υπάρχουν εναλλακτικά προϊόντα άμεσα διαθέσιμα και οικονομικά προσιτά, τα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης θα απαγορεύονται από την αγορά.Όσον αφορά τα προϊόντα για τα οποία δεν υπάρχουν σαφείς εναλλακτικές επιλογές, δίνεται έμφαση στον περιορισμό της χρήσης τους μέσω μείωσης της κατανάλωσης σε εθνικό επίπεδο, απαιτήσεων σχεδιασμού και επισήμανσης, καθώς και υποχρεώσεων των κατασκευαστών τους για διαχείριση των αποβλήτων/καθαρισμό. Χάρη στους νέους κανόνες, η Ευρώπη θα πρωτοστατεί σε ένα ζήτημα παγκοσμίων διαστάσεων.

Ο πρώτος αντιπρόεδρος της Επιτροπής και επίτροπος Βιώσιμης Ανάπτυξης Φρανς Τίμερμανς δήλωσε τα εξής: «Η παρούσα Επιτροπή υποσχέθηκε να είναι μεγάλη στα μεγάλα ζητήματα και να αφήνει τα υπόλοιπα στα κράτη μέλη. Τα πλαστικά απόβλητα είναι αναμφισβήτητα ένα σημαντικό πρόβλημα και οι Ευρωπαίοι οφείλουν να συνεργαστούν για να το αντιμετωπίσουν, επειδή τα απόβλητα αυτά καταλήγουν στον αέρα που αναπνέουμε, στο έδαφός μας, στις θάλασσές μας, και στα τρόφιμά μας. Χάρη στις σημερινές προτάσεις, τα πλαστικά μιας χρήσης θα μειωθούν στα ράφια των σουπερμάρκετ μέσω μιας σειράς μέτρων. Θα απαγορεύσουμε ορισμένα από αυτά τα είδη και θα τα αντικαταστήσουμε με άλλα καθαρότερα, ώστε οι καταναλωτές να εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούν τα αγαπημένα τους προϊόντα.» Ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής και επίτροπος αρμόδιος για την Απασχόληση, την Ανάπτυξη, τις Επενδύσεις και την Ανταγωνιστικότητα Γίρκι Κάταϊνεν,πρόσθεσε: «Τα πλαστικά αντικείμενα μπορεί να είναι καταπληκτικά, αλλά πρέπει να τα χρησιμοποιούμε πιο υπεύθυνα. Τα πλαστικά μιας χρήσης δεν είναι έξυπνη οικονομική ή περιβαλλοντική επιλογή, και οι σημερινές προτάσεις θα βοηθήσουν τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να στραφούν προς βιώσιμα εναλλακτικά προϊόντα. Πρόκειται για μια ευκαιρία για την Ευρώπη να πρωτοστατήσει δημιουργώντας προϊόντα που θα ζητά ο κόσμος για τις επόμενες δεκαετίες, και αποκομίζοντας μεγαλύτερη οικονομική αξία από τους πολύτιμους και περιορισμένους πόρους μας. Με τον στόχο της συλλογής πλαστικών φιαλών που θέτουμε, θα εξασφαλίσουμε τις αναγκαίες ποσότητες πλαστικού για μια ακμάζουσα βιομηχανία ανακύκλωσης πλαστικών.»

Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα πλαστικά υλικά αποτελούν το 85% των θαλάσσιων απορριμμάτων και συχνά καταλήγουν στο πιάτο μας αλλά και στους πνεύμονές μας, ενώ είναι ακόμη άγνωστες οι επιπτώσεις στην υγεία μας από τα μικροπλαστικά που περιέχονται στον αέρα, στο νερό και στα τρόφιμα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος των πλαστικών είναι επιτακτική ανάγκη, μπορεί μάλιστα να προσφέρει νέες ευκαιρίες για καινοτομία, ανταγωνιστικότητα και δημιουργία θέσεων εργασίας. Οι επιχειρήσεις θα αποκτήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα: η εφαρμογή ενιαίου συνόλου κανόνων σε ολόκληρη την αγορά της ΕΕ θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που θα μπορέσουν να αναπτύξουν οικονομίες κλίμακας και να είναι πιο ανταγωνιστικές στην παγκόσμια αγορά όπου η ζήτηση για βιώσιμα προϊόντα έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Μέσω της καθιέρωσης συστημάτων επαναχρησιμοποίησης (π.χ. συστημάτων εγγύησης και επιστροφής) οι επιχειρήσεις θα εξασφαλίσουν σταθερό εφοδιασμό σε υψηλής ποιότητας υλικά. Σε άλλες περιπτώσεις, το κίνητρο για την αναζήτηση εναλλακτικών, πιο βιώσιμων λύσεων, μπορεί να δώσει στις επιχειρήσεις το τεχνολογικό προβάδισμα έναντι των παγκόσμιων ανταγωνιστών τους. Διαφορετικά μέτρα για διαφορετικά προϊόντα Μετά τη θέσπιση ρυθμίσεων για τη χρήση της πλαστικής σακούλας το 2015, το 72% των Ευρωπαίων δηλώνει ότι έχει μειώσει τη χρήση της (Ευρωβαρόμετρο). Η ΕΕ στρέφει σήμερα την προσοχή της στα 10 πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης και στα αλιευτικά εργαλεία, που αποτελούν μαζί το 70% των θαλάσσιων απορριμμάτων στην Ευρώπη.

Οι νέοι κανόνες θα επιφέρουν: Απαγόρευση ορισμένων πλαστικών προϊόντων: Όταν υπάρχουν εναλλακτικά προϊόντα άμεσα διαθέσιμα και οικονομικά προσιτά, τα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης θα απαγορεύονται από την αγορά. Η απαγόρευση θα ισχύσει για μπατονέτες, μαχαιροπήρουνα, πιάτα, καλαμάκια και αναδευτήρες και καλαμάκια στήριξης μπαλονιών από πλαστικό, τα οποία θα πρέπει να κατασκευάζονται αποκλειστικά από πιο βιώσιμα υλικά. Πλαστικά δοχεία αναψυκτικών μιας χρήσης θα επιτρέπονται στη αγορά μόνο εφόσον το πώμα ή το καπάκι τους δεν αποσπάται.

- Στόχοι μείωσης της κατανάλωσης: Τα κράτη μέλη θα πρέπει να περιορίσουν τη χρήση πλαστικών δοχείων τροφίμων και ποτηριών,καθορίζοντας εθνικούς στόχους μείωσης, προσφέροντας εναλλακτικά προϊόντα στα σημεία πώλησης, ή διασφαλίζοντας ότι τα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης θα επιβαρύνονται από κάποιο τέλος.

- Υποχρεώσεις των κατασκευαστών: Οι κατασκευαστές θα συμμετέχουν στο κόστος της διαχείρισης αποβλήτων και του καθαρισμού, καθώς και των μέτρων ευαισθητοποίησης για δοχεία, συσκευασίες και περιτυλίγματα τροφίμων (π.χ. τσιπς και ζαχαρωτά), δοχεία και κύπελλα για ποτά, προϊόντα καπνού με φίλτρο (π.χ. αποτσίγαρα), υγρά μαντηλάκια, μπαλόνια και λεπτές πλαστικές σακούλες. Θα δοθούν επίσης κίνητρα για την ανάπτυξη λιγότερο ρυπογόνων εναλλακτικών λύσεων για τα προϊόντα αυτά·

- Στόχοι συλλογής: Τα κράτη μέλη θα υποχρεούνται να συλλέγουν το 90% των πλαστικών δοχείων για ποτά από το 2025, π.χ. μέσω συστημάτων εγγύησης και επιστροφής.

- Απαιτήσεις επισήμανσης: Για ορισμένα προϊόντα θα απαιτείται σαφής και τυποποιημένη επισήμανση η οποία θα αναφέρει τον τρόπο διάθεσης των σχετικών αποβλήτων, τις αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις του προϊόντος, και την παρουσία πλαστικών υλών στο συγκεκριμένο προϊόν . Αυτό θα ισχύει για τις σερβιέτες, τα υγρά μαντηλάκια και τα μπαλόνια.

- Μέτρα ευαισθητοποίησης: Τα κράτη μέλη θα πρέπει να ενισχύσουν την ευαισθητοποίηση των καταναλωτών σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις των απορριμμάτων από πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης και αλιευτικά εργαλεία, καθώς και σχετικά με τα διαθέσιμα συστήματα επαναχρησιμοποίησης και τις επιλογές διαχείρισης αποβλήτων για όλα αυτά τα προϊόντα.

- Όσον αφορά τα αλιευτικά εργαλεία, τα οποία αποτελούν το 27% όλων των απορριμμάτων στις παραλίες, η Επιτροπή έχει ως στόχο να συμπληρώσει το υφιστάμενο πλαίσιο πολιτικής με προγράμματα ευθύνης των κατασκευαστών για πλαστικά αλιευτικά εργαλεία.

Οι κατασκευαστές πλαστικών αλιευτικών εργαλείων θα υποχρεωθούν να καλύπτουν το κόστος της συλλογής των αποβλήτων από τις λιμενικές εγκαταστάσεις παραλαβής, καθώς και το κόστος μεταφοράς και επεξεργασίας τους. Θα καλύπτουν επίσης το κόστος των μέτρων ευαισθητοποίησης. Λεπτομερή στοιχεία σχετικά με τους νέους κανόνες για τα αλιευτικά εργαλεία είναι διαθέσιμα εδώ.

Επόμενα βήματα

Οι προτάσεις της Επιτροπής θα υποβληθούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Συμβούλιο προς έγκριση. Η Επιτροπή καλεί τα άλλα θεσμικά όργανα να ασχοληθούν με το θέμα αυτό κατά προτεραιότητα, και να προσφέρουν συγκεκριμένες λύσεις στους Ευρωπαίους πριν από τις εκλογές του Μαΐου 2019. Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος στις 5 Ιουνίου, η Επιτροπή θα ξεκινήσει επίσης μια πανευρωπαϊκή εκστρατεία ευαισθητοποίησης για να φέρει στο προσκήνιο τις επιλογές των καταναλωτών και να επισημάνει τον ρόλο κάθε ατόμου χωριστά στην καταπολέμηση της ρύπανσης από πλαστικά και από θαλάσσια απορρίμματα. Η αντιμετώπιση βεβαίως των θαλάσσιων απορριμμάτων που παράγονται στην ΕΕ αποτελεί ένα μόνο μέρος της εικόνας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ωστόσο, αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορεί να προωθήσει καλύτερα αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω των ομάδων G7 και G20 και της εφαρμογής των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ.

Ιστορικό

Η σημερινή πρωτοβουλία αποτελεί συνέχεια της δέσμευσης που αναλήφθηκε στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής στρατηγικής για τα πλαστικά με στόχο την αντιμετώπιση της αλόγιστης χρήσης πλαστικών και της διαχείρισης των βλαβερών πλαστικών απορριμμάτων μέσω νομοθετικής δράσης, η οποία έγινε ευνοϊκά δεκτή από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, καθώς και από τους πολίτες και τους ενδιαφερόμενους φορείς. Τα προτεινόμενα μέτρα θα συμβάλουν στη μετάβαση της Ευρώπης προς μια κυκλική οικονομία, και στην επίτευξη των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και των κλιματικών δεσμεύσεων και των στόχων βιομηχανικής πολιτικής της ΕΕ . Η σημερινή οδηγία βασίζεται σε υφιστάμενους κανόνες, όπως η οδηγία πλαίσιο για τη θαλάσσια στρατηγική και η οδηγία για τα απόβλητα, και συμπληρώνει άλλα μέτρα που έχουν ληφθεί κατά της θαλάσσιας ρύπανσης, όπως τα μέτρα στο πλαίσιο της οδηγίας για τις λιμενικές εγκαταστάσεις IP/18/3927 παραλαβής, καθώς και οι προτεινόμενοι περιορισμοί σχετικά με τα μικροπλαστικά και τα οξο-διασπώμενα πλαστικά.

Ακολουθεί προσέγγιση παρόμοια με την επιτυχημένη οδηγία του 2015 για τις πλαστικές σακούλες, η οποία έτυχε θετικής υποδοχής και άλλαξε γρήγορα τη συμπεριφορά των καταναλωτών. Η προτεινόμενη οδηγία θα αποφέρει τόσο περιβαλλοντικά όσο και οικονομικά οφέλη. Οι στόχοι των νέων μέτρων θα είναι, μεταξύ άλλων: - να αποφευχθούν εκπομπές 3,4 εκατομμυρίων τόνων ισοδυνάμου CO2· - να αποφευχθούν περιβαλλοντικές ζημίες κόστους 22 δισ. ευρώ έως το 2030· να δοθεί η δυνατότητα στους καταναλωτές να εξοικονομήσουν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, 6,5 δισ. ευρώ. - Μαζί με τους νέους κανόνες και στόχους της ΕΕ για τα απόβλητα, που θεσπίστηκαν αυτόν τον μήνα, οι νέοι κανόνες θα εξασφαλίσουν τη σαφήνεια, την ασφάλεια δικαίου και τις οικονομίες κλίμακας που χρειάζονται οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ώστε να πρωτοστατούν σε νέες αγορές για καινοτόμα, εναλλακτικά είδη πολλαπλής χρήσης, νέα υλικά και καλύτερα σχεδιασμένα προϊόντα. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της σημερινής πρότασης και σύμφωνα με τις απαιτήσεις για τη βελτίωση της νομοθεσίας, διενεργήθηκαν διαβουλεύσεις με τους ενδιαφερομένους, μια ανοικτή δημόσια διαβούλευση καθώς και διεξοδικές αναλύσεις των επιπτώσεων. Κατά τη δημόσια διαβούλευση που διενεργήθηκε από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τον Φεβρουάριο του 2018, το 95% των ερωτηθέντων συμφώνησε ότι η δράση για την αντιμετώπιση των πλαστικών μιας χρήσης είναι αναγκαία και επείγουσα, και το 79% πιστεύει ότι τα μέτρα αυτά, για να λειτουργούν αποτελεσματικά, θα πρέπει να λαμβάνονται σε επίπεδο ΕΕ. Το 70% των κατασκευαστών και το 80% των επιχειρήσεων απάντησαν επίσης ότι είναι αναγκαίο να αναληφθεί επειγόντως δράση. Το 72% των ερωτηθέντων έχει μειώσει τη χρήση πλαστικής σακούλας - το 38 % αυτών κατά το προηγούμενο έτος.

  reporter.gr     

Κοτζιάς για Σκοπιανό: Εμείς τελειώσαμε, η ώρα των πρωθυπουργών

«Σήμερα, και πιθανόν και αύριο, θα συνεχιστεί η διαπραγμάτευση σε επίπεδο ειδικών -τεχνικά και νομικά ζητήματα είναι αυτά που πρέπει να αντιμετωπιστούν».  

«Οι δύο υπουργοί Εξωτερικών τελειώσαμε με ό,τι είχαμε αναλάβει από τους πρωθυπουργούς των δύο κρατών». Aυτό δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, εξερχόμενος από το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, σήμερα από τις Βρυξέλλες, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ.

«Σήμερα, και πιθανόν και αύριο, θα συνεχιστεί η διαπραγμάτευση σε επίπεδο ειδικών -τεχνικά και νομικά ζητήματα είναι αυτά που πρέπει να αντιμετωπιστούν», συνέχισε ο Ν. Κοτζιάς.

Καταλήγοντας ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών ανέφερε: «Μόλις τελειώσουν και αυτοί, και αφού θα έχουν διαλευκανθεί τα τεχνικά και νομικά ζητήματα, τα κείμενα που έχουν φτιαχτεί σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, θα δοθούν στους δύο πρωθυπουργούς, οι οποίοι θα μιλήσουν μεταξύ τους και θα καταλήξουν στην οριστική συμφωνία».

Yπουργός Εξωτερικών ΠΓΔΜ: Εφικτή η συμφωνία ως 28 Ιουνίου

Στο «τελικό στάδιο» εκτιμά ο υπουργός Εξωτερικών της πΓΔΜ, Ν. Ντιμιτρόφ ότι βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις για το ζήτημα τις ονομασίας, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εξερχόμενος από τη συνάντηση που είχε σήμερα το πρωί στις Βρυξέλλες με τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ.

Ο Ν. Ντιμιτρόφ ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι ευελπιστεί πως θα ήταν εφικτό ως τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, της 28ης Ιουνίου, να έχει βρεθεί μια λύση. Υποστήριξε ότι Κυριακή βράδυ στις Βρυξέλλες, είχε μια «καλή συνάντηση» με τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά. Πρόσθεσε ότι οι διαβουλεύσεις συνεχίζονται σε τεχνικό επίπεδο με νομικούς εμπειρογνώμονες και των δύο χωρών, ενώ προέβη στην εκτίμηση ότι εντός της εβδομάδας αναμένεται τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ των πρωθυπουργών της Ελλάδας και της πΓΔΜ.

Σχετικά με την συνάντηση που είχε σήμερα με τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ, ο Ν. Ντιμιτρόφ είπε ότι τους ενημέρωσε για την πορεία των διαπραγματεύσεων, για τις προσπάθειες που γίνονται και σε «διμερές» επίπεδο για εξεύρεση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας, καθώς και πόσο σημαντική θα ήταν η επίλυση αυτού του θέματος για όλη την περιοχή των Βαλκανίων. Παράλληλα, ο Ν. Ντιμιτρόφ ενημέρωσε τους υπουργούς Εξωτερικών της ΕΕ για τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στη χώρα του, αναφορικά με το κράτος δικαίου και την καταπολέμηση της διαφθοράς.

Πρόοδο στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Σκοπίων και Αθήνας, διαπιστώνει η Φ. Μογκερίνι

Την ικανοποίησή της για την πρόοδο που σημειώθηκε ιδιαίτερα στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας και πΓΔΜ για το ονοματολογικό, εξέφρασε η ύπατη εκπρόσωπος της ΕΕ για τις εξωτερικές σχέσεις, Φεντερίκα Μογκερίνι.

Μετά και το πρόγευμα που είχαν οι υπουργοί Εξωτερικών των κρατών-μελών της Ε.Ε. με τον ομόλογό τους Ν. Ντιμιτρόφ, της πΓΔΜ, η κ. Μογκερίνι δήλωσε: «Ενθαρρυνόμαστε από την πρόοδο που σημειώθηκε, ιδιαίτερα στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Σκοπίων και Αθήνας, σχετικά με το θέμα της ονομασίας».

«Θα εργαστούμε όλοι για να στηρίξουμε και να πλαισιώσουμε ένα -ελπίζουμε- θετικό αποτέλεσμα αυτών των σημαντικών διαπραγματεύσεων», δήλωσε προσερχόμενη στη Συνοδο των υπουργών της Ε.Ε.

thetoc.gr

Πολιτικό χάος στην Ιταλία: Προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης τεχνοκρατών

Σε πολιτικό χάος βυθίζεται η Ιταλία μετά την ασυμφωνία για τον υπουργό Οικονομικών της χώρας, με τον πρόεδρο της χώρας Σέρτζιο Ματαρέλα να καλεί εκτάκτως στο προεδρικό μέγαρο τον Κάρλο Κοταρέλι, πρώην υψηλόβαθμο αξιωματούχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).

Η κίνηση αυτή εκλαμβάνεται ως πρόθεση να του αναθέσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τεχνοκρατών, σε μια περίοδο που η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία είναι ιδιαιτέρως ρευστή.

Ο 64χρονος Κοταρέλι, που εργάστηκε στο ΔΝΤ από το 2008 έως το 2013, είναι γνωστός ως «Κύριος Ψαλίδι» (Μr. Scissors) λόγω των περικοπών που έκανε στις δημόσιες δαπάνες της Ιταλίας.

Η «εσχάτη προδοσία» του Ματαρέλα

Ο πρόεδρος Ματαρέλα, σε τηλεοπτικό διάγγελμά του προς το λαό το βράδυ της Κυριακής, επέμεινε πως η παραμονή της Ιταλίας στη ζώνη του ευρώ είναι θεμελιώδους ουσίας για τη χώρα.

Όπως τόνισε ο ίδιος, έπραξε ό,τι μπορούσε για διευκολύνει τον σχηματισμό κυβέρνησης και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι ο ίδιος μπλόκαρε την διαδικασία. Ο Ιταλός πρόεδρος υπερθεμάτισε για το ότι οφείλει να διαφυλάξει τις οικονομίες των Ιταλών ενώ πρόσθεσε πως θα αποφασίσει προσεχώς για τα επόμενα βήματα.

Την υποστήριξή του στον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας εξέφρασε ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός, Πάολο Τζεντιλόνι, δηλώνοντας πως «τώρα πρέπει να σώσουμε την μεγάλη μας χώρα».

cnn.gr

Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας μέχρι το 2022

Πόσα χρήματα έχουμε και πόσα χρειαζόμαστε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας 

Με το ραντεβού να έχει δοθεί για τον Ιούνιο ώστε όλα τα ανοιχτά ζητήματα αφορούν το χρέος, την μεταμνημονιακή εποπτεία, τη στάση του ΔΝΤ να κλείσουν.

Όπως είναι πλέον γνωστό Βερολίνο και Ταμείο συνεχίζουν να διαφωνούν και τη μορφή που θα έχει η ρύθμιση του χρέους, αλλά κυρίως την αυτοματοποίηση του μηχανισμού και τις υποχρεώσεις που θα πρέπει να αναλάβει η κυβέρνηση. Η απόσταση που για ακόμα μια φορά φαίνεται να χωρίζει την Γερμανία και ΔΝΤ μοιάζει να βάζει εμπόδιο στην πορεία των διαπραγματεύσεων και να καθυστερεί τις εξελίξεις. Ο δρόμος είναι δύσκολος και ανηφορικός.

Μακρύς είναι ο δρόμος όμως και σε ό,τι αφορά στις ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας έως το 2022.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την Καθημερινή η οποία συγκέντρωσε τα στοιχεία από τα επίσημα sites της κυβέρνησης, οι χρηματοδοτικές ανάγκες διαμορφώνονται ως εξής:

35 δισ. ευρω τα χρεολύσια

30 δισ. ευρώ οι τόκοι

5 δισ. ευρώ οι ληξιπρόθεσμες

Σύνολο: 70 δισ. ευρώ

Ποιες είναι όμως οι χρηματοδοτικές πηγές:

1 δισ. ευρώ διαθέσιμα στην ΤτΕ

4 δισ. ευρώ διαθέσιμα στις εμπορικές τράπεζες

6,2 δισ. ευρώ το απόθεμα ρευστότητας

12 δισ. ευρώ το υπόλοιπο εκταμιεύσεων από το πρόγραμμα

3 δισ. ευρώ το υπόλοιπο δόσης

25 δισ. ευρώ το πρωτογενές πλεόνασμα

5 δισ. ευρώ η αύξηση repos με φορείς της γενικής  κυβέρνησης

Σύνολο: 56,2 δισ. ευρώ

Υπάρχει όμως και το αδιάθετο ποσό από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών το οποίο αγγίζει τα 19,2 δισ. Έτσι το σύνολο χρηματόδοτησης με το αδιάθετο ποσό των τραπεζών διαμορφώνεται στα 75,4 δισ. ευρώ

huffingtonpost.gr

Η «ασθενής» μνήμη του Μητσοτάκη για τους «Γκοτζαμάνηδες»

Του Γεράσιμου Χολέβα     

Σήμερα, ακριβώς 55 χρόνια από τη μέρα που ο Γρηγόρης Λαμπράκης άφησε την τελευταία του πνοή, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στην εκπομπή «Ακραίως» στο ΣΚΑΪ, αναρωτήθηκε:

«Πείτε μου τώρα το παιδί των 17 ετών που θα ψηφίσει για πρώτη φορά και το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030 εάν το ενδιαφέρει το 1963».

  Γιατί το είπε αυτό ο πρόεδρος της ΝΔ;

Ήθελε να συνεχίσει την πολιτική κοκορομαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αξιοποίησε πολιτικά τη φασιστική και τραμπούκικη επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, κάνοντας ακόμα και απίθανους παραλληλισμούς με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, μέσα από τα δικά του παπαγαλάκια.  Ας μην αναφερθούμε εδώ στη σχέση που μπορεί να έχει αυτό που εκπροσώπησε και εκπροσωπεί μέχρι σήμερα ο βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης, με την «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ (των μνημονίων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ραγιαδισμού στις ΗΠΑ), κι ας επιστρέψουμε στον κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αναφέρθηκε γενικά στο παρελθόν, αλλά στην υπόθεση Λαμπράκη, όταν αναρωτιόταν τι ενδιαφέρει έναν 17χρονο τι έγινε το 1963. Και τι κατάφερε;

Να τα βάλει με την ιστορική μνήμη ενός λαού που γνωρίζει καλά τι θυμίζουν τα «τρίκυκλα», που ο πρόεδρος της ΝΔ δυσκολεύτηκε να καταλάβει αμέσως.

 «Έπρεπε να αναζητήσω λίγο στη μνήμη μου» (!), όπως θα δείτε και στο βίντεο παρακάτω.

Ο «πολιτικός κρατούμενος 6 μηνών από τη χούντα» – με την «ασθενή» μνήμη για του «Γκοτζαμάνηδες » – δεν ήθελε αυτή τη φορά αναφορές στην Ιστορία κι εμφάνισε τον εαυτό του ως εκπρόσωπο μιας πολιτικής δύναμης που να πει κάτι συγκεκριμένο για την επόμενη μέρα και

«όχι για το τι έγινε το 63 και τους Γκοτζαμάνηδες και τα τρίκυκλα».

   Υποστήριξε πως το θέμα

«αφορά κάποιους ανθρώπους που έζησαν αυτά τα γεγονότα»,

   για να προσθέσει αμέσως μετά πως πρόκειται για  «εποχές πονεμένες για την ελληνική ιστορία»…

Ο 17χρονος, κύριε Μητσοτάκη, «πολιτικέ κρατούμενε 6 μηνών από τη χούντα», δεν μπορεί να γνωρίζει επιλεκτικά την Ιστορία του τόπου και όποτε τον συμφέρει.

Ο 17χρονος, κύριε Μητσοτάκη, «πολιτικέ κρατούμενε 6 μηνών από τη χούντα», ότι πρέπει να γνωρίζει ότι ο Λαμπράκης, δολοφονήθηκε. Πέντε μέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, σαν  σήμερα (ξημερώματα της 27ης Μαΐου), στις 22 Μαΐου 1963 ο οδηγός από ένα τρίκυκλο – αυτό που είχε πάνω τους «Γκοτζαμάνηδες» που δυσκολευτήκατε να θυμηθείτε – με σκεπασμένο αριθμό πέφτει πάνω στον Λαμπράκη. Ο Λαμπράκης – μετά από χτύπημα στο κεφάλι – πέφτει στην άσφαλτο και στο σημείο σχηματίζεται λίμνη αίματος ανάμεικτη με εγκεφαλικά υγρά.

Ο 17χρονος, κύριε Μητσοτάκη, «πολιτικέ κρατούμενε 6 μηνών από τη χούντα», που όπως είπατε πιστεύετε για τον εαυτό σας πως έχετε «καλές ιστορικές γνώσεις», θα γνωρίζετε για την τύχη και των φυσικών αυτουργών του εγκλήματος, αλλά και τους πολιτικούς αυτουργούς.  Εάν και πάλι δεν το καταλάβετε αμέσως – όπως με το τρίκυκλο και τους «Γκοτζαμάνηδες» – ρωτήστε κάποιον στην παράταξη σας με καλύτερες ιστορικές γνώσεις.