Γράμμα στον βασιλιά Μιθριδάτη

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Μεγαλειότατε,

 

Εχουν περάσει πολλοί αιώνες από τότε που αφήσατε τον μάταιο κόσμο τούτο και η ζωή σας εύκολη δεν ήταν. Δεν είναι μικρό πράγμα από πολύ νεαρή ηλικία να φοβάται κανείς για τη ζωή του και να ανησυχεί μήπως κάποιος τον φονεύσει.

 

Οι εχθροί σας, πολλοί. Οι Ρωμαίοι (τους νικήσατε πάντως σε τρεις πολέμους, που πήραν και το όνομά σας), αλλά και μέλη του συγγενικού σας περιβάλλοντος (η ίδια η μητέρα σας), ώστε αναγκαστήκατε να εγκαταλείψετε το παλάτι σας μικρός και να περιπλανηθείτε στους αγριότοπους και να σκληραγωγηθείτε. Και τελικά, για την αυτοπροστασία σας, μάθατε να πίνετε τα δηλητήρια σαν λεμονάδα, ώστε οι εχθροί σας να μην μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να σας βγάλουν από τη μέση.

 

Υπήρξατε σπουδαίος, βασιλιάς του Πόντου και της Μικράς Αρμενίας. Ακόμη σας θυμούνται οι άνθρωποι 2.085 χρόνια μετά τον θάνατό σας. Βέβαια σχεδόν κανείς δεν θυμάται τις λαμπρές νίκες κατά των Ρωμαίων στρατηγών Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα, Λούκιου Λικίνιου Λούκουλλου και Γναίου Πομπήιου (ποιος τους θυμάται αυτούς τώρα…), αλλά θυμούνται την ευφυΐα σας να συνηθίσετε τα δηλητήρια. Τόσο μάλιστα, που όταν θελήσατε να δώσετε τέλος εσείς στη ζωή σας, δεν υπήρχε φαρμάκι κατάλληλο για την περίπτωσή σας. Αλλά βασιλιάς ήσασταν, πληρώσατε έναν μισθοφόρο και σας απάλλαξε από την ντροπή της καθαίρεσης από τον ίδιο σας τον γιο.

 

Οπως συμβαίνει με τις λέξεις και τους μύθους, αυτή η μέθοδος αυτοπροστασίας με τα χρόνια έχασε κάπως το νόημά της, έγινε σχεδόν συνώνυμη της αδιαφορίας, της συνήθειας στο κακό, της εξοικείωσης με τη φαυλότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε να συνίσταται σε πλήρη αλλοτρίωση.

 

Δεν ξέρω πώς λειτουργούσαν οι σύγχρονοί σας χρονικογράφοι (υποθέτω ότι περιέγραφαν με απόλυτη ελευθερία -και με το αζημίωτο;- το θεάρεστο και αξιοθαύμαστο έργο σας), αλλά στην εποχή μου τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς.

 

Υπάρχουν δύο κατηγορίες: εκείνοι οι κατάπτυστοι, που μόλις μυρίσουν κάτι, το σκαλίζουν τόσο ώστε φέρνουν πολλά άπλυτα και δυσώδη στη φόρα προκαλώντας ταραχή, και οι άλλοι, οι σωστοί, οι άξιοι και άριστοι, που ό,τι κι αν πει ο Μέγας Ηγέτης καταλαβαίνουν πως είναι η μόνη και αναμφισβήτητη αλήθεια και φροντίζουν για την εις τους αιώνας των αιώνων υστεροφημία του. Κι αν έχει πνίξει η δυσοσμία τη χώρα, εκείνοι είναι τόσο ψηλά και έχουν τέτοια ακριβά μανταλάκια στις μύτες τους, που δεν τους φτάνει. Οι άλλοι, που δεν αγόρασαν χρυσά μανταλάκια, βρίσκονται αντιμέτωποι με απειλές και άλλες μεθόδους εξόντωσης όπως οι αγωγές -στην εποχή σας μάλλον αρκούσε ένας μισθοφόρος για να λύσει το πρόβλημα-, αλλά επιμένουν να σκαλίζουν και να σκαλίζουν και οι μυρωδιές φτάνουν παντού. Κι έξω από τη χώρα…

 

Υποθέτω πως ξέρω ποιους θα επιβραβεύατε κι εσείς. Είναι σοβαρή υπόθεση να διατηρείς την εξουσία, ειδικά αν νομίζεις ότι την έχεις και κληρονομικώ δικαίω. Στη θέση σας, μπορεί να έκανα κι εγώ το ίδιο.

 

Αλλά ανησυχώ, Μεγαλειότατε. Γιατί στα χρόνια που πέρασαν από την εποχή σας, νόμιζα ότι είχαμε προοδεύσει και πως, με όλες τις αδυναμίες της, είχαμε δημοκρατία -σε σημεία καλύτερη από του Περικλή του Αθηναίου, αν την έχετε υπ’ όψιν σας. Αλλά για άλλη μια φορά γελιέμαι, εγώ η Ελληνίδα πολίτις, που σύμφωνα με το Σύνταγμα (μπορώ να σας εξηγήσω, αν θέλετε να μάθετε τι είναι) είμαι ίση με τους άλλους Ελληνες ενώπιον του νόμου και έχω ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις (και τα δικαιώματα μπορώ να σας εξηγήσω τι είναι, αν ενδιαφέρεστε). Και φοβάμαι ότι η χώρα μου έχει πιάσει θεσμικό πάτο, γιατί όσα προστατεύει ο θεμελιώδης νόμος του κράτους έχουν γίνει κουρελόπανα για να σκουπίζουν οι Αξιοι τις βρομιές τους.

 

Μεγαλειότατε,

 

Κατανοώ ότι δεν μπορείτε να με βοηθήσετε. Αλλά κάπου έπρεπε να πω τον πόνο μου και να εκφράσω την ελπίδα ότι άλλα δέκα εκατομμύρια Ελληνες πολίτες δεν έχουν βάλει μανταλάκια στη μύτη.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.