Οι όμοροι χώροι της Δημοκρατίας

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Τον Μάρτιο του 2019 ο αείμνηστος Δημήτρης Κρεμαστινός, μιλώντας στο NEWS 24/7, είχε δηλώσει οπαδός της σύγκλισης του προοδευτικού χώρου.

 

"Οι όμοροι χώροι ιστορικά θα αναγκαστούν κάποια στιγμή να πλησιάσουν, αλλά ποια θα είναι η στιγμή δεν μπορώ να την προσδιορίσω", είχε πει χαρακτηριστικά.

 

Η σκέψη του Δημήτρη Κρεμαστινού ήταν σωστή και μάλιστα τοποθετημένη έξω από την μικροπολιτική και την κομματική υστεροβουλία.

 

Η συζήτηση εκείνη την περιόδο είχε ανοίξει με πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο ήταν αναμενόμενο λόγω της κυβερνητικής φθοράς, της σύμπραξης με τους ΑΝΕΛ και της εγγύτητας στον χρόνο των εκλογών να εκληφθεί απλώς ως μια προσπάθεια του τύπου "....και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις".

 

Ο Δημήτρης Κρεμαστινός είχε δίκιο και ως προς την ουσία και ως προς τον χρόνο. Είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν μιλούσε για συνεργασία εκείνη την περίοδο με τις ευρωεκλογές να πλησιάζουν.

 

Η ιδέα της προοδευτικής διακυβέρνησης από τότε μέχρι σήμερα, δεν εμπλουτίστηκε καθώς τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά δεν επέδειξαν ποτέ πραγματική διάθεση να δώσουν περιεχόμενο που θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια συμφωνία ουσίας σε βασικά ζητήματα.

 

Μπορεί η "προοδευτική διακυβέρνηση" να παραμένει ένα σύνθημα για πάσα χρήση, ωστόσο φαίνεται ότι η σημερινή κυβέρνηση, της δίνει με τα πεπραγμένα της, έναν ιερό σκοπό που θα πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά οσοι περνούν τον καιρό τους διαφωνώντας για το... φύλο των αγγέλων.

 

Ο σκοπός αυτός είναι η υπεράσπιση της Δημοκρατίας από μια ομάδα εξουσίας, που από την πρώτη μέρα που ανέλαβε φροντίζει μεθοδικά και κυνικά την υπεράσπιση των κεκτημένων της με κάθε τρόπο.

 

Το παράδειγμα της ΕΥΠ και των νόμων για το επιτελικό κράτος είναι χαρακτηριστικό. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε αυτές τις μέρες με το σκάνδαλο παρακολουθήσεων. Μια κυβέρνηση που καμαρώνει καθημερινά για το ψηφιακό κράτος, προσποιείται ότι δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα "ποιος κάνει υποκλοπές σε αυτόν τον τόπο";

 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατήγγειλε απόπειρα υποκλοπής και αφού η είδηση "θάφτηκε" επιμελώς, άρχισαν ήδη οι αιχμές. Συμπλέει με άλλα κόμματα, επειδή μίλησε για την απόπειρα υποκλοπής. Έπρεπε να απευθυνθεί πιο κόσμια στους αρμοδίους και να λυθεί το θέμα ήσυχα και στα κρυφά, όπως τόσα άλλα θέματα.

 

Η φτωχοποίηση των πολιτών, η ανεργία των νέων, η ζωή με επιδόματα και "Pass", καλύπτεται από τον ορυμαγδό της προπαγάνδας και την ελεγχόμενη μέχρι ασφυξίας δημόσια σφαίρα.

 

Η χώρα παρουσιάζεται ως επενδυτικός παράδεισος και οι πολίτες που δεν κατανοούν πώς θα τους ωφελήσουν τα έργα που σπάνε και πάνε σε ημέτερους με απευθείας αναθέσεις, είναι απλώς "μίζεροι βαλκάνιοι".

 

Ταμείο ανάκαμψης, gov.gr, τάδε Pass και έχει ο Θεός. Έχει για τους λίγους και εκλεκτούς που στηρίζουν και στηρίζονται από την κυβέρνηση, την ώρα που οι ανισότητες μεγαλώνουν και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή.

 

Τα δάση δεν καίγονται και γίνονται είδηση όταν η πυρκαγιά ελέγχεται, η κυβέρνηση δεν κάνει ποτέ λάθος, η αστυνομία δεν δέρνει, 30 ιπτάμενοι αναρχικοί εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν στη Νέα Σμύρνη, ειδήσεις χάνονται (ούτε καν αλλοιώνονται πια), γεγονότα παρουσιάζονται μόνο αν έχουν περάσει απο την κυβερνητική έγκριση. Η σύμπλευση γίνεται με ακρίβεια τελείας και το non paper έχει αναχθεί σε ιερό κείμενο.

 

Και όμως. Όλα ήταν αναμενόμενα και ουσιαστικά είχαν προαναγγελθεί από τις πρώτες μέρες εξουσίας της σημερινής κυβέρνησης.

 

Ποιος αιθεροβάμων άλλωστε πιστεύει ότι αν ένας εξουσιαστής έχει στα χέρια του το κράτος, την 4η εξουσία ημιθανή και τους πολίτες φοβισμένους και ζαλισμένους από τις απανωτές κρίσεις, δεν θα άρπαζε την ευκαιρία;

 

Τι θα κάνουν, εκτός από το να διαφυλάσσουν την καθαρότητα και την αυτονομία τους, αυτοί που διαπιστώνουν το τι συμβαίνει;

 

Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η στιγμή για την οποία μίλησε ο Δημήτρης Κρεμαστινός έχει έρθει και αν τα κόμματα, οι ψηφοφόροι τους και οι αναποφάσιστοι που αυτοτοποθετούνται στον προοδευτικό χώρο θα κινητοποιηθούν εγκαίρως. Αν θα συμπήξουν ένα μέτωπο υπεράσπισης της Δημοκρατίας από πρακτικές που τη διαβρώνουν.

 

Αν δεν το κάνουν, μπορούν απλώς να παρακολουθούν και να παίρνουν μαθήματα για το πώς ελέγχονται οι αρμοί της εξουσίας. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που απρόθυμοι δημοκράτες, πιάνονται στον ύπνο.