Ο νεότερος Μητσοτάκης ξεπέρασε τον παλαιό και κινδυνεύει να τα χάσει όλα…

 

Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να "καλλιεργεί" μηχανισμούς παρακολούθησης, που έφτασαν να παγιδεύουν πολιτικούς της γενιάς του και νεότερους, όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης;

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της ΝΔ, ένας αέρας ανανέωσης και αισιοδοξίας άρχισε να πνέει στη συντηρητική παράταξη. Και όσο περνούσε ο καιρός και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «πνιγόταν» στις μνημονιακές συντεταγμένες, η πρωθυπουργοποίηση του νεότερου Μητσοτάκη ήταν σίγουρη. Η εκλογική νίκη της 7ης Ιουλίου 2019 ήταν ένας προαναγγελθείς θρίαμβος.

 

Η τρίχρονη κυβερνητική θητεία του, παρά τις ουκ ολίγες δυσκολίες που αντιμετώπισε (κυρίως η πανδημία και η ενεργειακή κρίση και ακρίβεια), κυλούσε σχεδόν ομαλά και οι πιθανότητες για ανανέωσή της αρκετές. Οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν «αέρα» και η μεγάλη μιντιακή υποστήριξη που είχε κάλυπτε τις περισσότερες αστοχίες.

 

Όλα αυτά είχαν εξοπλίσει τον νυν πρωθυπουργό με αυτοπεποίθηση και με τη βεβαιότητα ότι ήταν «καβάλα στ’ άλογο», η αντιπολίτευση «έτρωγε τη σκόνη του» και η νέα κυβερνητική θητεία, αυτοδύναμη ή με συνεργαζόμενο κόμμα της αντιπολίτευσης, φαινόταν σχεδόν βέβαιη.

 

Όμως, στην πολιτική βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Και όσοι πιστεύουν σ’ αυτές και καταλαμβάνονται από την περίφημη αλαζονεία της εξουσίας το πληρώνουν ακριβά. Ένα τυχαίο ή μη τυχαίο γεγονός μπορεί να τα αλλάξει όλα.

 

Πριν από λίγες μέρες, όταν η υπόθεση των παρακολουθήσεων ήταν ακόμα στα σπάργανα, γράφαμε από αυτήν εδώ τη θέση επί λέξει: « Όλες οι κυβερνήσεις, ακόμα και οι πιο ισχυρές, φτάνουν κάποια στιγμή σε ένα σημείο, από το ποίο μπορεί να μην έχουν γυρισμό». Η επιβεβαίωση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη ήρθε ήδη. Η εξέλιξη του σκανδάλου των παρακολουθήσεων είναι τόσο ραγδαία που το σημείο του μη γυρισμού μπορεί να έχει ήδη ξεπεραστεί.

 

Υπάρχει ένα καίριο ερώτημα, που δύσκολα θα βρει απάντηση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να μη γνωρίζει την, σχετικά πρόσφατη, πολιτική ιστορία της χώρας. Αποκλείεται να μην του έχει μιλήσει ο πατέρας του. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κατέρρευσε το 1993 υπό το βάρος και σκανδάλων, μεταξύ των οποίων και αυτό των (τότε) υποκλοπών, με πρωταγωνιστή τον μακαρίτη στρατηγό Γρυλλάκη και τον άρχοντα των κοριών Μαυρίκη.

 

Ο (παλιός) Μητσοτάκης κουβαλούσε και παλιές αμαρτίες. Ηθελε να παρακολουθεί τον μεγάλο αντίπαλό του Ανδρέα Παπανδρέου και όσους ακόμα θεωρούσε εν δυνάμει εχθρούς του. Έτσι, μπορεί (όχι να δικαιολογηθεί, αλλά) να εξηγηθεί το τότε σκάνδαλο των υποκλοπών.

 

Έκτοτε πέρασαν τρεις δεκαετίες. Οι πολιτικές αντιθέσεις «εξομαλύνθηκαν», νεότεροι πολιτικοί πρωταγωνιστούν, οι παλιές αμαρτίες φαίνεται ότι παραμερίστηκαν. Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν είχε κανένα λόγο να στιγματίσει τη θητεία του με ένα σκάνδαλο βγαλμένο από τις χειρότερες σελίδες της ελληνικής πολιτικής ζωής.

 

Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να «καλλιεργεί» μηχανισμούς παρακολούθησης, που έφτασαν να παγιδεύουν πολιτικούς της γενιάς του και νεότερους, όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης;

 

Ακόμα κι αν δεχτούμε ως αληθινό τον ισχυρισμό ότι «δεν ήξερε», ο τρόπος που δικαιολόγησε την παρακολούθηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ («νόμιμη») εξέπληξε ακόμα και φιλικά διακείμενους προς την κυβέρνησή του πολιτικούς, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

 

Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Γιατί ο νεότερος Μητσοτάκης ξεπέρασε, τηρουμένων των αναλογιών, τον παλαιότερο; Επειδή είναι ανασφαλής και ήθελε να ελέγχει τα πάντα ακόμα και με απεχθείς μεθόδους, μέσω της ΕΥΠ; Ή μήπως από υπερβολική σιγουριά, από τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν τον αγγίζει και πως, ό,τι κι αν γίνει, είναι δεδομένη η μακροημέρευσή του στην εξουσία; Εντέλει τον έφαγε η ανασφάλειά του ή η αλαζονεία της ισχύος;

 

Ο καιρός θα δείξει. Ίσως την καλύτερη εξήγηση να δίνει αυτή η περικοπή της Παλαιάς Διαθήκης, την οποία καλό είναι να προσέξουν ο θεοσεβούμενος πρωθυπουργός και οι συν αυτώ: «Προ συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε της πτώσεως υπερηφάνεια»…